บท29 ยังไม่จบบทนะครับ ยังพิมพ์ต่อมะได้ มีงานเข้า
อาจจะอ่านแล้วรู้สึกค้างนิดหน่อยก็อย่าว่ากันนะ นานๆ ทีค้างที
Guy Chapter 29 Surprise
วรุจน์ดื่มเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วจนหมดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้สตูลหน้าบาร์เหล้าช้าๆ ค่ำคืนอันน่าเบื่อหน่ายกำลังจะผ่านไปอีกคืน ขณะที่เดินผ่่านโต๊ะทรงสูงทางด้านซ้าย ชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นมือมาแตะแขน วรุจน์หันไปมองและพูดขึ้นมาเบาๆ
“เชษฐ์”
“ทำไมรีบกลับครับ เพิ่งจะตีหนึ่ง” ชายหนุ่มรูปหล่อชื่อ 'เชษฐ์' ถาม
“ผมง่วง” วรุจน์ตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“ไม่อยากจะเชื่อ ผีเสื้อราตรีง่วงตอนตีหนึ่ง” เชษฐ์พูดยิ้ม “วันนี้คุณเป็นอะไร ใครส่งสายตาให้ก็ทำเป็นเมิน”
“คุณแอบสังเกตผมหรือ” วรุจน์ถาม
“ไม่ได้แอบ” เชษฐ์ส่ายหน้า “ตั้งใจเลยล่ะ รุจน์ คุณเด่นขนาดนั้น ใครๆ ก็เห็น ไม่ต้องแอบสังเกตหรอก”
“ใครสังเกตก็ช่าง ผมไม่แคร์” วรุจน์ยักไหล่
“รุจน์ อย่าเพิ่งกลับเลย อยู่เป็นเพื่อนดื่มเหล้ากับผมก่อน” เชษฐ์ส่งสายตาอ้อน
“ผมง่่วง แล้วก็กำลังจะกลับ เอาไว้วันหลังดีกว่า” วรุจน์ปฏิเสธแล้วเดินจากไป ทิ้งให้คนที่ชวนดื่มเหล้านั่งหน้าบึ้ง มองตามหลังด้วยสายตาแข็งกร้าว เม้มปาก ก่อนจะพูดพึมพำว่า
“เล่นตัวไปเถอะ อตส่าห์ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้วยังมาทำเป็นเราไม่มีคุณค่า ให้มันรู้ไปว่าวรุจน์จะรอดพ้นคนอย่างสุรเชษฐ์ วงศ์เพชร ลูกมหาเศรษฐีของเมืองไทย คอยดูนะ วรุจน์ดูว่า คนอย่างสุรเชษฐ์น่ะไม่ใช่ธรรมดาเหมือนกัน”
วรุจน์กดรีโมทเปิดรถพอร์ช 911 คันหรูเมื่อเดินใกล้จะถึงรถ เขายกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรศัพท์ข้ามประเทศไปฝากข้อความไว้กับรีเซฟชั่นของโรงแรมที่กายพักอยู่
…'I miss you, WR'...
...เขาคิดถึงกายจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคิดถึงกายมากกว่าทุกครั้ง ยิ่งรู้ว่ากายไปทำงานต่างประเทศกับพฤศเขายิ่งคิดถึงปนกังวล...
...และหากพฤศรู้ว่ากายเป็นคนพิเศาของเขา พฤศก็คงไม่ 'ปราณี' กายแน่...
เมื่อฝากข้อความเสร็จวรุจน์จึงเปิดประตูรถเพื่อก้าวขึ้นนั่ง พลันสายตามองข้ามไปอีกฝั่งของถนน ภาพชายหนุ่มร่่างท้วมคนหนึ่งเดินคุยโทรศัพท์อย่างสบายใจทำให้เขารีบปิดประตู ล๊อครถ และวิ่งข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว
...ซัมเมอร์!...
เมื่อซัมเมอร์เห็นวรุจน์กำลังวิ่งตรงเข้ามาหาก็หยุดคุยโทรศัพท์ทันทีและว่ิงไปยังรถของตัวเอง แต่ช้าไปเสียแล้ว วรุจน์วิ่งเร็วกว่า เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวซัมเมอร์และกระชากคอเสื้อเอาไว้ได้ ซัมเมอร์พยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะวรุจน์ตัวใหญ่และแข็งแรงกว่า
“ว่าไง ซัมเมอร์ จะหนีไปไหน คิดหรือว่าจะพ้น พี่ชายไม่ได้หรือไงว่ามีคนตามหา”
“พี่ครับ ปล่อยผมเถอะ ผมยอมแล้ว” ซัมเมอร์ขอร้องเพราะรูว่าตัวเองผิดที่มีเรื่อง 'ค้างคา' กันอยู่
“เล่นหนีหน้ากันไปเฉยๆ แบบนี้ มันน่ากระทืบให้เละนัก ว่าไง เรื่องนั้นว่าไง” วรุจน์ตะคอก
“ผมขอแก้ตัวอีกครั้งนะครับพี่” ซัมเมอร์ทำหน้าอ้อนวอน “คือว่าผมไม่ได้คิดจะโกงพี่หรืออะไรนะครับ แต่ว่ามันมีข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ผมกะว่าจะติดต่อพี่อยู่พอดี คือว่า...ผม...”
“หุบปาก” วรุจน์ตวาด “ไหนเอามาดูซิ”
“คือว่า...” ซัมเมอร์อึกอัก วรุจน์พยายามแย่งโทรศัพท์มือถือของซัมเมอร์
“ผมไม่ได้ใช้ไอโฟนถ่าย ผมใช้กล้อง แต่ว่ามันมีปัญหา ก็นี่ล่ะที่ผมยังหน้าพี่ไม่ได้ มันพลาดไปหน่อย ไม่ได้คลิป”
“พลาดงั้นหรือ โอกาสงามๆ แบบนั้นนายบอกพลาดงั้นหรือ” วรุจน์ตะคอกเสียงดังกว่าเดิม
“ก็ไม่เชิงพลาดซะทั้งหมดหรอกครับ” ซัมเมอร์พูดเสียงอ่อย “คือว่าไม่ได้คลิปแต่ก็ได้รูปสองสามรูป แต่ไม่เห็นหน้าทั้งสองคนพร้อมกันนะครับ เห็นคนเดียว รูปมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมตั้งใจจะแก้ตัว พี่ให้โอกาสผมเถอะ”
“ไหนเอามาดู” วรุจน์แกล้งทำเสียงราบเรียบ ยืนนิ่งชั่วครู่ รอโอกาสตอนซัมเมอร์เผลอ กระชากไอโฟนมาจากมือ
“โธ่ พี่ มันไม่ได้อยู่ในน้าน” ซัมเมอร์คราง
“งั้นหรือ” วรุจน์เลิกคิ้ว “ถ้ารูปไม่ได้อยู่ในนี้ โอโฟนแกก็ไม่มีประโยชน์แล้วสิ” วรุจน์ทำท่าจะขว้างโทรศัพท์ลงพื้น
“โอ๊ะ อย่า อย่า อย่า ครับ ครับ ครับ” ซัมเมอร์ตาเหลือก “มีแค่สามรูปอยู่ใน Photos ครับ ตรงกลางๆ มันไม่ค่อยชัดนะพี่ ขอผมแก้ตัวเถอะ”
วรุจน์ใช้นิ้วแตะหน้าจอโทรศัพท์ไอโฟน 5 ของซัมเมอร์อย่างคล่องแคล่ว เลื่อนนิ้วขึ้นลงเพื่อค้นหารูปภาพ ในขณะเดียวกันซัมเมอร์ก็พยายามอธิบาย
“ตอนนั้นมันพลาดเรื่องเวลาไปหน่อย มันเป็นปัญหาทางเทคนิคครับพี่ พวกผมลืมเอากล้องใหญ่ไป เอ่อ ไม่ใช่สิ หากล้องใหญ่ไม่เจอ แล้วอีกอย่าง คนที่อยู่ในห้อง จู่ๆ ก็เปิดประตูออกมา ท่าทางไม่ได้เมามากอย่างที่คิด ผมเลยตกใจ ปล่อย...”
วรุจน์ยืนนิ่ง แต่แขนที่แข็งแรงยังคงล๊อคคอของซัมเมอร์เอาไว้แน่น ตาเบิกกว้างมากกว่าปกติเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปภาพสามรูปในเครื่องโทรศัพท์ของซัมเมอร์ที่เจ้าตัวบอกว่า 'ไม่ค่อยชัด' และ 'ไม่ได้เห็นหน้าสองคนพร้อมกัน'
...แต่เพียง 'คนเดียว' ที่เห็นในรูปก็ทำให้เขาอึ้ง...
“พอเขาเปิดประตูออกมาก็ถามว่า อะไรวะ ผมตกใจ เลยรีบถ่ายรูป มือมันเสือกไปโดนปุ่มภาพนิ่งแทนที่จะเป็นคลิบวีดีโอ แล้วตอนนั้นก็เมากันทุกคน ทุลักทุเลไปหมดก็เลยไม่ได้เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นตามที่พี่สั่ง” ซัมเมอร์อธิบายต่อ
...เห็นแต่หน้าของกาย ท่าทางเมาไม่รู้เรื่อง อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ในภาพถ่ายเห็นเฉพาะคาง...
...บ้าจริงๆ ทำไมเป็นแบบนี้...
“แล้วจะคืนให้ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา” วรุจน์พูดเสียงห้วน ผลักซัมเมอร์แรงๆ จนฝ่ายนั้นเกือบล้ม
“โธ่ พี่ ขอไอโฟนผมคืนเถอะ พี่บลูทูธเอารูปไปก็ได้น่า ขอโทรศัพท์ผมเถอะนะ เดี๋ยวแฟนโทรตาม”
“พรุ่งนี้มาเอา” วรุจน์ตะคอกเสียงหนัก
“ฉิบหาย ซวยจริงๆ เลยกู” ซัมเมอร์ครวญ ทำท่าเหมือนจะยกมือไหว้อ้อนวอนขอโทรศัพท์ของตัวเองคืนจากวรุจน์
วรุจน์ไม่สนใจ วิ่งข้ามถนนกลับมาที่รถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วถอนหายใจเสียงดัง มือยกโทรศัพท์ของซัมเมอร์ขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะกำมือทุบพวงมาลัยรถคันหรูของตัวเองหลายครั้ง
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 805518 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก