เต้น่ารักเนอะ อยากให้รักนี้สมหวังจัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงจะไม่ได้กัน แต่กลับมาเราใช้ชีวิตเยี่ยงผัวเมียกันก็ไม่ปาน ฉันไม่เคยมีเวลาว่างหลังเลิกงานเลย มันเป็นอย่างนี้จนคนที่ทำงานฉันชินกันไปแล้ว หอที่เช่าไว้ก็มีไว้นอนเท่านั้น บางวันไม่ได้กลับมานอนก็มี
สังเกตุกันบ้างไหม ว่าเต้หยุดเที่ยวไปแล้ว ฉันแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะไม่ชอบคนเที่ยวเตร่ กินเหล้า ใจแตก ไม่นึกว่าเค้าจะเลิกได้ด้วยซ้ำ เรื่องเรียนก็ดูเหมือนเค้าจะสนใจมากขึ้น ดูจากหลังๆ เริ่มมีการบ้านมาทำบ้างแระ
"ทำให้หน่อยจิ นะนะ" เหอๆๆ มันจะขี้โกงให้ฉันทำการบ้านให้ ฝันไปเหอะ ฉันลุกหนี
"โอ๊ยย เต้ปวดหัว เนี่ยตัวร้อนจี๊ดเลย จับดิๆ" เต้ดึงมือฉันไปประกบที่หน้าผากมัน อุณภูมิไม่ได้ร้อนแรงไปกว่าฉันเรยซักนิด
"ทำเองสิ ตอนพี่เรียน พี่ก็ทำเองเลย" นี่ ฉันเอาความหลังมาอ้าง
"ไหนๆๆ ไม่เชื่อๆๆๆ ลองทำให้ดูดิ๊" - -* ไอ้เต้ยัดการบ้านใส่มือฉัน มันดุนฉันให้ไปนั่งตรงโต๊ะคอม เสร็จแล้วมันก็กระโดดขึ้นไปนอนเด้งอยู่บนเตียง อมยิ้มไว้จนแก้มปริ สบายจิงๆ เลยนะ..
เข้าหน้าหนาวแล้ว อากาศเย็นลงมาก ป่านนี้บ้านฉันคงจะหนาวกันแย่ ฉันทำการบ้านให้เต้เสร็จตอนเที่ยงคืน หันไปหาเต้อีกทีก็หลับไม่รู้เรื่องแล้ว เหอะๆ จิงๆ เรยนะ ฉันลุกไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้เค้า ก่อนจะปิดไฟแล้วเข้านอนไปด้วยกัน เค้ารู้สึกยังไงกับฉันกันนะ.. อยากรู้ใจเค้าจิงๆ เลย
............
กริ๊งงงงงค์ ๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่ากึ้กคู่กายของฉันดัง มันสั่นจนจะไถลตกจากโต๊ะทำงานของฉัน ฉันไม่ได้รับเพราะมันเป็น ไพรเวท นัมเบอร์ ฉันลังเลว่าจะใช่ไอ้เอกโทรมาหรือไม่ เพราะเค้าโทรมาบ่อยมาก ตั้งแต่กลับจากโรงแรม ฉันก็ปล่อยไม่รับทุกที
"พี่เฟียซคะ มีคนมารอพบข้างล่างค่ะ" น้องที่ทำงานฉันขึ้นมาตาม วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครไว้นี่นะ ใครกันล่ะเนี่ย
ฉันโยนมือถือฉันที่มันหยุดดังแล้ว ใส่ในเก๊ะลิ้นชักโต๊ะทำงานเอาไว้ ก่อนจะเดินลงไปด้านล่างอย่างระแวงในใจนิดหน่อย เมื่อเดินมาถึง ฉันชะเง้อมองดูก่อนแต่ไกล อ้าววว เต้นี่เอง
"ทำไมช้ายังงี้นะ" เต้หน้านิ่ว ดูรมณ์ บ่ จอย
"ขอโทดๆ เจ็บเท้าน่ะ เท้าเป็นหนอง นี่ว่าบ่งหนองออกตั้งหลายครั้งแล้วนะ" ฉันเดินกระเผกๆ ไปหาเต้ รู้สึกเคืองส้นเท้า มันรู้สึกจี๊ดๆ ทุกจังหวะที่มันแตะโดนพื้นรองเท้า
"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์หล่ะ ปิดเสียงไว้หรอ" เค้ายังชักสีหน้า ที่แท้ก็เต้โทรมา แล้วไหงไม่เอาเบอร์ตัวเองโทรมาหล่ะ
"เห็นเบอร์แปลกอ่ะ เรยไม่รับ โทรมาเองหรอ" ฉันแจง "โทรศัพท์ไปไหนหล่ะ"
"แบตหมดอ่ะ อยู่ในรถ ไปเหอะ พักแล้วนี่" เต้พูดพลางชำเลืองมองนาฬิกา เค้ามารับฉันไปทานข้าวกลางวัน ก็แปลกดี ปกติกลางวันฉันต้องนั่งกินในออฟฟิศ และเต้เองก็ต้องอยู่มหาลัย ถ้ามันเป็นวันปกติๆ นะ
"วันนี้ แม่อยากคุยกับพี่อ่ะ นัดไว้เที่ยงนะเนี่ย" เต้บอก แป๊ดดด ใจฉันหล่นไปถึงตาตุ่ม ดูท่า ความซวยจะมาเยือนซะละ
.....
หัวใจฉันเต้นตึบตับมาตลอดทาง พอมาถึงในวินาทีแรกที่ฉันเปิดประตูเข้าไปจนรู้สึกถึงแอร์ที่เย็นวาบไปทั่วร่างกาย ไม่รู้ว่าขนลุกนี่เพราะกลัว หรือว่าหนาวกันแน่ ฉันเห็นแม่เต้แล้ว นั่งกินอะไรซักอย่างอยู่เกือบมุมท้ายสุดของร้าน ฉันยกมือไหว้แต่ไกล เผื่อจะได้รับการปราณีบ้าง
"ไหว้พระเถอะจ่ะ แล้วขาเป็นอะไรหล่ะ" แม่เต้รับไหว้ เธอเอ่ยปากถามถึงอาการเดินกระเผกๆ ของฉันอย่างห่วงใย
"อ๋อ หนูเหยียบหนามอ่ะค่ะ ยังไม่หายดีเลย" ฉันพูดอย่างคุ้นเคย แหม ก็เจ้าของตึกนี่นะ
"อ่ะ งั้นเราอย่าเพิ่งกินของแสลงนะ" เธอมองหน้าฉัน ฉันรีบยิ้มตอบและกลบเกลื่อนความกลัวไว้สุดขั้วของหัวใจ
"เต้มันไปไหนของมันเนี่ย รอนานแล้วนะเนี่ย" เธอพูด ฉันเย็นวูบที่หลังที่ได้ยินชื่อเต้ออกมา
"อ่อๆๆ จอดรถน่ะค่ะ นั่นไง เดินมาพอดีแล้วค่ะ" ฉันรีบตอบเธอเลิ่กลั่ก นี่ว่าจะไม่แสดงพิรุธแล้วนะ แต่ทำไมเธอจ้องหน้าฉันใหญ่เลย ฉันรีบหลบตาของเธอ แล้วคว้าเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามมานั่ง
"แม่หวัดดีครับ" ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเธอเข้ามาพอดี ดูเธอดีใจที่ได้พบหน้าลูกเธอจัง (สงสัยไม่เคยโผล่หัวไปบ้านเลยมั้งน่ะ)
"แม่หิวทนไม่ไหว เลยสั่งมากินก่อนแล้ว" ดูเธอเอ็นดูลูก (ไม่รักดี) ของเธอจิงๆ ถ้าเป็นแม่ฉันคงจะพูดประมาณว่า กรูแดกไปหมดแระ ใครจะรอหล่ะ คุณนาย - -*
เต้คว้าเก้าอี้ข้างฉันมานั่ง ฉันใจหายแว๊บบบบ ทำไมเมิงไม่ไปนั่งข้างแม่หล่ะว้าาา จะฆ่ากรูหรือไง T.T
"นี่ เราเป็นอะไรหรือเปล่า ดูหน้าซีดเลย" แม่เต้ถามฉัน ฉันตกสะดุ้งหมด
"อ๋อออ เปล่าค่ะ" ฉันรีบแก้ตัว ก่อนจะเปิดเมนูอาหารบังหน้า
++++++++++++++++++++++++
"เอาแกงส้มชะอมทอด ทอดมันปลากราย และก็...." หูๆๆ ไอ้เต้สั่งแต่ของโปรดฉัน
"กินไรอีก" ป๊าดดด :-)ชะโงกมาถามหน้ายื่นจนจะติดฉันอยู่แล้ว โอ๊ยยย เดี๋ยวแม่เมิงฆ่ากรู ฉันเริ่มกลัวลนลาน
"มะ ม่ะ ไม่กินแล้ว พอ แค่นี้ก็พอ" ฉันพูดปากคอสั่น แม่เต้จ้องฉันอย่างสงสัย
"เราไม่สบายหรือเปล่า น้าเห็นเราแปลกๆ ชอบกล" นั่นไง เธอหันมาเล่นงานฉันแล้ว ฉันส่ายหัวเลิ่กลั่ก
"เลิกเสียใจเรื่องต๋องรึยัง หืม" เธอถามฉันต่อ อารมณ์ฉันสะดุดกึก เปลี่ยนโหมดไม่ทันเลย
"พอทำใจได้แล้วค่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อยๆ รู้สึกเศร้านิดๆ เต้แอบมากุมมือฉันไว้ใต้โต๊ะ (ไอ้นี่:-)งงง)
"ดีแล้วหล่ะลูก หักอกหักใจซะบ้าง"
"น้าหล่ะเห็นใจเราจิงๆ อายุเท่านี้เจอแต่เรื่องร้ายๆ"
"นี่ก็ให้ไอ้เต้ มันคอยประกบดูเราตลอดเลย น้าเป็นห่วงเรามากนะ"
เอ่อ...ฉันพูดอะไรไม่ออก ที่ฉันเพิ่งได้ยินมานี้
หมายความว่า....
....
ทุกคนดูจะอิ่มอร่อยกับอาหารมื้อนั้น (ยกเว้นฉัน) เราจบการสนทนาทั้งหมดอย่างไม่มีอะไรในกอไผ่ ไม่รู้ทำไม แต่ฉันนั่งรถกลับไปอย่างซังกะตาย เต้เองก็คงจะสังเกตุเห็น
"เป็นไรรึเปล่า เข้างานสายหน่อยเดียวเอง"
"เหอะ ปวดท้องอ่ะ" ฉันพูดปด แล้วเปิดประตูรถออกไป
"พี่ไปก่อนนะ" และฉันวิ่งเข้าไปในบริษัท วันนี้ฉันรู้สึกเสียเซลฟ์อย่างแรง ดูเหมือนอะไรๆ มันก็ช่างต่างจากที่ฉันคิด เต้เองคงจะถูกสั่งให้มาดูแลฉันอีกที แต่ช่างมันเหอะ ่นี่มันยังห่างไกลจากคำว่าเสียใจมากนัก
+ + + + + + +
คืนนั้นฉันนั่งทานข้าวกล่องคนเดียวบนห้อง เต้โทรมาครั้งนึง พอฉันไม่รับ เค้าก็ไม่โทรมาอีกเลย เต้เอ้ยย ไปทำอะไรอย่างที่อยากทำเฮอะ ไม่ต้องมาห่วงคนแก่ๆ อย่างพี่หรอกกก
กินเสร็จ ฉันก็รีบอาบน้ำนอน ในใจรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเต้ยังไงชอบกล
จนเช้า ฉันเปิดโทรศัพท์มือถือ น่าประหลาดใจมาก ฉันหวังว่าจะมีเมสเสจตัดพ้อต่อว่าจากเต้ แต่ไม่มีเลย กลับมีเมสเสจบ้าบอจากเอกอยู่อันนึงสั้น เค้าส่งมาว่า "อยากเจอ" ซึ่งฉันก็ได้จัดการลบทิ้งทันที นี่ก็ชักมีน้ำโหกับมันแล้วเหมือนกัน
ฉันข่มความโกรธเอาไว้ แล้วแต่งตัวไปทำงาน และวันนั้นทั้งวัน เต้ก็ไม่มารับหรือโทรหาฉันอย่างเคย
........
หัวข้อ: [story]!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย !!! โดย ตุ๊ด ตจว. (อ่าน 203110 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก