เสื้อผ้าชุดเก่าที่หล่นกระจายบนพื้นห้องราวกับไม่มีคนสนใจนั้น พอจะบอกให้รู้ว่าสองร่างบนเตียงกว้างอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า และมีแค่ผ้าห่มผืนเดียวคลุมกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ อธิปนอนตะแคงใช้ศอกข้างหนึ่งยันกายกับเตียง มือหนาอุ่นอีกข้างยื่นไปปัดเส้นผมที่ปรกอยู่ข้างแก้มขาวของคนที่นอนอยู่ข้างกายอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าแดงเรื่อหล่อเหลา ริมฝีปากบางแดงจัดเผยอออกน้อยๆเพื่อหอบหายใจ
“ไปล้างตัวไหม” น้ำเสียงทุ้มถามเบา
“ไปครับ แต่ขอพักก่อน” จอมขวัญพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่มือหนาที่ปัดเส้นผมให้เขาเมื่อครู่ กลับไล้มาที่ข้างแก้ม และพอร่างโปร่งจะหันไปมอง ก็กลับกลายเป็นว่าแก้มเขาถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของอธิปเสียแล้ว
ความร้อนนั้นกดหนักๆที่แก้มขวา ก่อนจะเรื่อยลงมายังซอกคอ และกลายเป็นร่างหนาพลิกตัวขึ้นคร่อมเขา
“พ…พี่…พี่โต…” มือขาวที่ล้าแรงเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ พยายามยกขึ้นดันไหล่กว้างออกห่าง ทำเอาร่างสูงต้องเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอขาวที่เขาซุกไซ้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สำหรับค่ำคืนนี้…
“ขออีกครั้งไม่ได้หรือ?” ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องสบเข้าไปในดวงตาของจอมขวัญนั้น ทำเอาริมฝีปากบางที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามได้แต่เงียบ
…ทำไมกัน…แค่ถูกอธิปจ้องเสียหน่อย เขาก็อ่อนราวกับขี้ผึ้ง…
“ได้มั้ย ของขวัญ…” นอกจากถามย้ำแล้ว มือหนาข้างหนึ่งยังลูบเข้าไปที่ซอกขาด้านในของจอมขวัญซึ่งยังชื้นฉ่ำไปด้วยหยาดรักจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้
“อื้อ!...” ร่างโปร่งครางแผ่ว พยายามเบียดสองขาเข้าหากัน แต่อธิปกลับแทรกกายแกร่งขวางเอาไว้ มือหนายังป้วนเปี้ยนอยู่ในจุดที่ไวต่อสัมผัสอย่างที่ทำเอาหนุ่มผิวขาวได้แต่บิดกายไปมา
…ให้ตายเถอะ เขาก็ว่าตัวเองช่ำชองเรื่องบนเตียงมากแล้ว แต่พอมาเจออธิป…จอมขวัญถึงได้รู้ว่าเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าจริงๆ…
ดวงตาเรียวเริ่มฉ่ำไปด้วยความต้องการ เมื่อมือหยาบอุ่นนั้นกำลังไล้เรื่อยไปทั่วต้นขาของเขา ยิ่งเฉพาะตอนที่กดเน้นย้ำต้นขาด้านในอย่างหมิ่นเหม่ว่าจะไปแตะต้องส่วนกลางลำตัวของเขา ก็ยิ่งทำให้จอมขวัญได้แต่ส่งเสียงเครือครางเบาๆ
“ตอบพี่หน่อยสิ ให้พี่อีกครั้งได้มั้ย” จอมขวัญมองคนถามย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความหงุดหงิด เขาบิดซ่านไปทั้งตัวด้วยอารมณ์อยากถึงขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้เขาตอบเป็นคำพูดด้วยหรือ…
“อ่า…” เมื่อมีแค่ดวงตาเอาเรื่องของจอมขวัญ อธิปจึงแกล้งทำเป็นถามย้ำหลายๆครั้ง มือหนาสองข้างโลมไล้ไปทุกจุดไวสัมผัส ยิ่งโดยเฉพาะยอดอกเม็ดเล็กที่ถูกปลายนิ้วของเขาเน้นคลึงช้าๆและซอกขาด้านในเรียบตึงที่เขายังลูบเน้นราวกับจะรังแก
…ใช่…จอมขวัญเวลานี้น่ารังแกเป็นที่สุด…
“ตอบเร็วเข้า…พี่จะไม่ไหวแล้ว” อธิปยังถามย้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบบนยอดอกแห้งผาดอีกข้างที่ยังไม่ถูกจุดอารมณ์ และพอโพรงปากของเขาเข้าครอบครองมัน อกแบนราบก็เดาะขึ้นอย่างซ่านเสียว
“อื้อ!...พ…พี่โต…” เสียงจอมขวัญนั้นเป็นเสียงผู้ชาย แต่สำหรับอธิป ในเวลาเช่นนี้ เสียงของร่างโปร่งที่กำลังถูกเขากลั่นแกล้งให้รัญจวนไปกับอารมณ์ปรารถนากลับเป็นเสียงหวานที่ทำให้เนื้อเต้น…และเขา…อยากได้ยินเสียงมากกว่านี้อีก…
ริมฝีปากร้อนจงใจดูดยอดอกแรงๆ ขบมันด้วยฟันคมยิ่งทำให้ร่างโปร่งบิดเร้าไปมาด้วยความทรมาน ทว่า…ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้น ริมฝีปากร้อนก็ถอยห่างให้ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศจู่โจมจนจอมขวัญต้องห่อไหล่เพราะมันส่งผ่านความเย็นซ่านจากยอดอกลงไปถึงปลายนิ้วเท้า อธิปยันกายขึ้นมาให้ดวงตาเขาได้สบเข้ากับดวงตาเรียวที่หวั่นไหวไปกับแรงอารมณ์
“เคยเล่นผีผ้าห่มมั้ย”
“เคย…ถามทำไม”แม้จะกำลังถูกจุดอารมณ์หวาม แต่จอมขวัญก็ยังพอจะมีสติอวดเบ่งว่าตนเองก็เป็น ‘ชาย’ ที่ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน
“ชอบมั้ย”
“ไม่ชอบ ร้อน อึดอัด…อ๊ะ! เดี๋ยว…อ๊ะ บอกว่าไม่ชอบไง…อื้อ” ไม่ทันจบคำปฏิเสธเรื่องผีผ้าห่ม อธิปก็ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมพวกเขาทั้งสองคนไปแล้ว จอมขวัญโวยวายได้ครู่เดียว ก็กลายเป็นสั่นสะท้านเพราะรสจูบซาบซ่านที่ประทับลงมากับริมฝีปาก และสัมผัสปลุกเร้าที่ย้ายจากซอกขามาที่แก่นกลางลำตัว
ในห้องนั้นสว่างด้วยไฟสีส้มจากโคมไฟข้างเตียงทั้งสองข้าง และเย็นช่ำด้วยไอจากเครื่องปรับอากาศ แต่ในผ้าห่มที่สองร่างกำลังลูบไล้เรือนกายของกันและกันนั้นกลับมืดสลัวและร้อนผ่าว
“อ๊ะ! อ่า…” สำหรับการแทรกกายครั้งที่สองของค่ำคืนนี้ มันเป็นไปอย่างราบลื่นและไม่มีสะดุดด้วยการเตรียมพร้อมและความคุ้นชินของคนทั้งคู่
“เก่งมาก…” เสียงทุ้มยังกระซิบอยู่ข้างหู ริมฝีปากร้อนคลอเคลียไม่ห่าง เมื่อทุกส่วนแนบสนิท แม้ร่างกายของจอมขวัญตอดรัดจนเขาแทบจะคลั่งทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปแต่อธิปตัดสินใจยืดเวลาช่วง ‘ผีผ้าห่ม’ เพื่อแกล้งคนน่ารังแกด้วยการแช่นิ่ง ไม่ยอมขยับเสียที
“พี่โต…ขยับที…ไม่ไหวแล้ว…อื้อ…” ยิ่งค้างนาน ก็ยิ่งอึดอัด จอมขวัญทนไม่ไหวกับความรู้สึกที่อยากจะทะลักทะลายอีกแล้ว เขาบิดกายไปมาช้าๆหวังจะช่วยกระตุ้นให้อธิปทนไม่ไหวและเป็นฝ่ายไหวโยกพาเขาไปยังฝั่งฝัน
“ขยับเลยเหรอ?” อธิปถามย้ำ แต่ดวงตาพราวระยับดูก็รู้ว่าขี้แกล้ง จอมขวัญเลยต้องทุบเข้าที่ไหล่หนักๆ
“เออ!!...อ๊ะ! อื้อ!...อื้อ! อย่า…” เขาตะโกนกลับไปเสียงแข็ง และแทบจะในทันทีที่ส่วนที่แนบสนิทอยู่ในร่างกายของเขาเริ่มขยับเข้าออกช้าและหนักหน่วงจนใบหน้าขาวต้องแหงนเงยไปทางด้านหลัง สองมือจิกเล็บลงกับไหล่หนาของคนด้านบนอย่างวาบหวามไปกับสัมผัสแน่นหนักราวกับถูกตอกเสาเข็มก็ไม่ปาน
“ทำไมอย่าล่ะหืม…ไม่ดีเหรอ…อ่า…”
“มัน…มันจะไม่ไหว…อ๊ะ!...” ร่างกายของเขาโยกไหวทุกครั้งที่ถูกแทรกสอดเข้ามาหนักๆ จนได้แต่เกร็งสะท้านแล้วบิดกายไปมา จอมขวัญรู้ตัวว่ากำลังถูกอีกฝ่ายแกล้งเข้าแล้วแต่เขากลับถูกความต้องการครอบงำจนในหัวขาวโพลนหาวิธีแกล้งคืนไม่ออก
…ให้ตายเถอะ! เขาแพ้ทางอธิปชัดๆ…
“มองพี่แบบนี้ แสดงว่ากำลังคิดหาทางเอาคืนพี่ใช่มั้ย หืม?” อธิปหยอกเมื่อเห็นดวงตาเอาเรื่องที่จอมขวัญใช้จับจ้องมาที่เขา แม้มันจะเต็มไปด้วยแววปรารถนาในรสรักก็เถอะ
“ใช่ คอยดูเหอะ…อื้อ…ขวัญจะเอาคืนพี่โตให้ได้ อ๊ะ!....อื้อ! อื้อ! อ้า!!” ยิ่งคาดโทษอีกฝ่ายเท่าไหร่ สัมผัสหนักหน่วงก็หยัดเข้ามาในกายมากเท่านั้นจนได้แต่สะท้านครางเครือกับอารมณ์เสียวซ่านที่ไหลพล่านไปทั้งร่าง
“ดีเลย งั้นพี่จะรอให้ของขวัญเอาคืนพี่ แต่คืนนี้…พี่ขอแกล้งก่อนแล้วกัน”
“อ่า…อย่า…อื้อ! พอแล้ว อย่าดันเข้ามาอีก…อื้อ! แน่น…อ้า…”
นั่นไม่ใช่เสียงครางครั้งสุดท้ายของสองร่างในผ้าห่ม หากแต่มันยังดังต่อไปอีกนาน…จนเกือบค่อนคืน…
…………………..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกคนกำลังหลับใหลให้ต้องยื่นมือไปคว้าตามเสียง มือขาวป่ายเปะปะก่อนจะเจอหูโทรศัพท์ แล้วจึงหยิบมันขึ้นมาแนบหูทั้งๆที่ยังหลับตา
“อืม…” เจ้าตัวส่งเสียงได้แค่นั้น เพราะยังไม่ตื่นดี ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะกรอกเสียงกลับมา
‘โต?...โตรึเปล่าจ้ะ?’
…โต?...
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ…ทำไมโทร.มาแล้วถามหาโตล่ะ?...ถามหาโต?...โต?...
…โต!!!!!!...
…จริงด้วย!!! นี่มันโทรศัพท์บ้านพี่โตนี่หว่า!!!...
จอมขวัญตาเหลือกโพลงในวินาทีนั้น รีบยกหูโทรศัพท์ออกมาจ้องอย่างตกตะลึง
…โทรศัพท์บ้านพี่โต! แต่เขาเสือกรับ!!...
‘โต?...โตยังอยู่รึเปล่า?’ เสียงจากปลายสายดังมาอีกระลอก จอมขวัญมองซ้ายมองขวา แต่เขาไม่เห็นอธิปเลยแม้แต่น้อย ในห้องมีเขาแค่คนเดียว!
ร่างโปร่งจำต้องเอาหูโทรศัพท์กลับมาแนบอีกครั้ง เขาพยายามควบคุมสติและน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด แม้ตอนนี้ตัวเองจะกำลังอยู่ในสภาพเปลือยบนเตียงในห้องนอนของอธิปก็เถอะ
“พ…พี่…พี่โตไม่อยู่ครับ”
‘อ้าว…โตไม่อยู่บ้านหรือจ้ะ’
“เอ่อ…คือ…อยู่…อยู่ห้องน้ำครับ อ่า…คือ…คือ…จะให้บอกพี่โตว่าใครโทร.มาหรือครับ”จอมขวัญแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เพราะเขาไม่รู้ว่าอธิปไปไหน แล้วตอนนี้ขาเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะพาตัวเองลงจากเตียงด้วยซ้ำ ฝันไปเถอะว่าเขาจะไปเดินตามหาอธิปทั่วบ้านได้
‘บอกเขาว่าแม่โทร.มาจ้ะ แล้วนั่นใครล่ะ เพื่อนโตเหรอ’
…แม่!!!! แม่ของอธิป!!!...นี่เขารับโทรศัพท์แม่ของอธิปทั้งๆที่เมื่อคืนเขาเพิ่งจะ ‘เด้งดึ๋ง’ กับอธิปทั้งคืน และเช้านี้เขาก็ยังนอนเปลือยบนเตียงของอธิปอย่างนั้นหรือ?!!!!... แค่คิด จอมขวัญก็อยากจะตวัดปลายเท้าขึ้นมาก่ายหน้าปากแล้ว
‘ฮัลโล ได้ยินมั้ยลูก…ฮัลโล’
“…เอ่อ…ได้ยินครับ…คือ…อ่า…ผม…ผมเป็น…เป็น…เป็นรุ่นน้อง…”
‘รุ่นน้องที่คณะน่ะเหรอ’
“…อ่า…ม…ไม่ใช่ครับ…ผม…ผม…ผมจอมขวัญ วิมลกิตติครับ…” หัวใจคนพูดสั่นจนแทบจะละลายไปหมดแล้ว ยิ่งตอนบอกชื่อตัวเองให้ ‘แม่’ ของอธิปรู้ ใจเขาก็เหมือนจะไม่มีเหลืออยู่ในร่างกายด้วยซ้ำ เขากลัวมารดาของอธิปตั้งแง่เขาเหมือนที่คุณรุ่งทิพเคยตั้งแง่ ยามที่เขาคบหากับน้ำทิพย์
…ทั้งเรื่องอดีตที่เขาทำเอาไว้ ทั้งความประพฤติ ประวัติชีวิต ประวัติการศึกษา ไหนจะเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายอีก…
‘อ้อ…หลานคุณชัย วิมลกิตติใช่มั้ย’
“ใช่…ใช่ครับ” เขาตอบแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก
‘ที่ชื่อเล่น…เดี๋ยวนะ โตเคยพูดให้แม่ฟังว่าชื่อ…ชื่อของขวัญรึเปล่าจ้ะ’
“ใช่…ใช่ครับ…”
‘ไว้วันหลังมากินข้าวที่บ้านแม่บ้างนะ เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอหน้าเลย เออ…แล้วโตใกล้ออกจากห้องน้ำรึยัง’ จอมขวัญกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะอธิปไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ แต่ไปไหนก็ไม่รู้
“เอ่อ…ยัง…ยังอีกนานเลยครับ เดี๋ยวพี่โตออกมาแล้ว ผมจะให้พี่โตโทร.กลับดีมั้ยครับ”
‘งั้นไม่เป็นไรจ้ะ ฝากบอกเขาว่าเสาร์หน้า คุณรุ่งชวนไปทำบุญบ้านนะจ้ะ แม่รีบโทร.มาบอกก่อน กลัวลืมบอกโตน่ะ’
“ค…ครับ ผมจะบอกให้ครับ”
‘ขอบใจมากจ้ะ งั้นแม่ไม่กวนแล้ว ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้านะ’ แล้วปลายสายก็วางโทรศัพท์ไป ทิ้งจอมขวัญให้อึ้งกับประโยคสุดท้ายของมารดาของอธิป
…‘ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้า’…
…เช้า?!! ใช่!! นี่มันตอนเช้า!!! …
เขารีบหันมองหานาฬิกาและทันทีที่เห็นนาฬิกา จอมขวัญก็แทบช็อก!
….หกโมง ห้าสิบนาที!!...
…เช้าโคตรๆ! บอกให้รู้ว่าที่เขาสามารถรับโทรศัพท์ในบ้านของอธิปได้ตั้งแต่เช้าขนาดนี้ไม่ใช่เพราะมาเยี่ยมเยียนอย่างคนรู้จักมักจี่ แต่เป็นเพราะนอนค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน!!!!...
…ตาย! ตาย! ตาย!!!!...
“ของขวัญเป็นอะไรรึเปล่า” ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ด้วยมือของคนที่เขาอ้อนวอนขอให้มันโผล่หน้ามาตั้งแต่เมื่อกี้…แต่มันไม่มา! เพิ่งจะโผล่มาตอนนี้!! โผล่มาทำไม!!!...
อธิปตรงเข้ามาหาคนที่กำลังนั่งอึ้งอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเผือด แต่พอเขาเข้าไปจับแขนเท่านั้น ดวงตาเรียวกลับตวัดฉับขึ้นมาจ้องดุทันที
…เป็นอะไรไปล่ะนี่ เมื่อคืนยังมองเขาตาหวานตาฉ่ำอยู่แท้ๆ…
มือขาวคว้าหมอนข้างกายทุบเข้าที่ช่วงตัวหนาทันที
“โผล่มาทำไมตอนนี้! ทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อกี้!!!”
“เดี๋ยวๆ…อะไรกัน พี่ออกไปซื้อโจ๊กมาให้ เพิ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เอง มีอะไร จะลุกไปห้องน้ำเหรอ”
“ไม่ใช่เว้ย! แม่พี่โตโทร.มาต่างหาก!! แล้วขวัญก็รับสายไปแล้วด้วย! เขาต้องรู้แน่เลย…รู้แน่ๆเลย…”สองมือขาวกุมหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตก ถ้าแม่ของอธิปรู้ ถ้าแม่ของอธิปสงสัย เขาจะทำยังไง?!! ถ้าแม่ของอธิปห้ามไม่ให้เขาและอธิปไปมาหาสู่กันอีก ไม่ให้เขาและอธิปเจอหน้ากันอีกล่ะ?!!...
“รู้ว่า…” อธิปแย้บถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังเอาแต่ทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ก็รู้ว่าเราสองคน!!…” จอมขวัญเอ่ยปากจะพูด แต่ก็ค้างอยู่แค่นั้น เพราะดวงตาคมที่กำลังจับจ้องรอคำตอบจากเขานั้น มีแววลุ้นให้เขาพูด
…มันน่านักเชียว!! เขาเครียดแทบตาย ไอ้บ้าอธิปดันอยากให้เขาพูดเรื่องน่าอายอยู่ได้!!!...เมื่อคืนก็บอกไปแล้วนี่เว้ย! จะให้บอกอะไรบ่อยๆวะ!!...
“เราสองคนทำไมเหรอ ของขวัญ…เราสองคนเป็นอะไร?...”
“เป็นศัตรูร่วมชาติ เป็นคู่แค้นคู่อาฆาต อื้อ!...” พูดไม่ทันจบ ริมฝีปากหนากลับประกบจูบแนบแน่น ก่อนจะยอมผละออก
“ปากดี…”อธิปดุ แต่สีหน้าไม่จริงจัง เพราะดวงตาคมยังส่อแววหวานอย่างที่ทำเอาคนถูกจ้องชักจะเริ่มหน้าร้อน
“…เราสองคนเป็นคนรักกันต่างหาก…” ริมฝีปากหนาอุ่นยิ้มบางเมื่อเห็นคนถูกจูบยอมปิดปากเงียบ
“เข้าใจแล้วนะของขวัญ เราสองคนเป็นคนรักกัน…ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
ติดตามตอนต่อไป (เจอกันอีกทีวันที่ 5 ก.ค. นะคะ)
เป็นไปตามคาดสำหรับพาร์ทที่แล้ว ว่าคุณป้ารีจะต้องโกยคะแนนนิยมมาอย่างท้วมท้น
แม้ว่าแกจะไม่ได้เสนอขายหลานชายให้คุณอธิปก็เถอะ แถมแกยังเอาแต่ขายความแมนของหลานอีกต่างหาก
แต่…แต่ชาวเล้ากลับชื่นชอบแกจริงงงงง…
เม้นท์ร้อยละ 90 ของพาร์ทที่แล้วมีชื่อป้ารี (ป้ารีไม่ใช่นางเอกนะคะ ทุกโค้นนนน )
ส่วนพาร์ทนี้…ยกธงขาวให้กับฉากหวาน มันเขียนยากกกกก
อ้อ แจ้งเรื่องลงพาร์ทหน้านะคะ พอดีสัปดาห์หน้าบัวมีสอบสำคัญ เลยจะหยุดลงฟิคและนิยายสัปดาห์นึงนะจ๊ะ
(เพราะตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือเลย )
เจอกันอีกที เดือน 7 ขอโทษมากๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ และคนติดตามทุกๆคนจ้ะ
ป.ล. ขอบคุณแอดมิน ที่ทำให้เล้าใช้งานได้อีกครั้งนะคะ