2 กันยายน 2551
เช้า
แม่..
แม่: อย่าไปชุมนุมกับเค้านะลูก
ผม: รู้แล้วไม่ไปหรอก
แม่: ถ้าไปถูกจับตอนแน่
ผม: แน่จริงก็มาตอนสิ หมูตอนๆๆ
แม่: แม่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ
แม่(เขา): เดฟ!! อย่าไปนะลูก แม่เป็นห่วง
ผม: เดี๋ยวคอยดูผมที่โทรทัศน์นะครับ
แม่(เขา): โอ้ย แม่จะเป็นลม
แม่: นี่แก อย่าคิดสัดนิดเลยนะ ไปเรียนแล้วกลับบ้านอ่านหนังสือ เป็นเด็กดี
ผม: รู้แล้วววครับ วางใจได้
แม่: ถ้าลูกแม่เป็นอะไรไปแล้วแม่จะอยู่กับใคร
ผม: ครับ ไม่ไปหรอก
แม่: สัญญานะ
ผม: ครับ
ตอนนี้สถานการณ์การเมืองกำลังรุนแรงครับ
เราๆ ก็ทำได้แค่ส่งใจไปให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
แล้วขอให้อย่าเกิดความรุนแรง
ว่าไปแล้วไปหาอะไรกินเย็นๆ ก็ดีเหมือนกัน
เย็น
ผมกับเขาไปกินไอศกรีม ที่สยาม
เขา: เป็นไงมั่ง
ผม: ไม่ชอบรสนี้
เขา: งั้นเดี๋ยวกินเอง
ผม: แป๊บนึงน้า
พี่ชายโทรมา
พี่ชาย..
ผม: ว่าไงเฮีย
พี่ชาย: เฮ้ยมึง ไปชุมนุมกับเขาไหมเนี่ย
ผม: ป่าว แม่ไม่ให้ไป
พี่ชาย: ไปดิมึง มันส์นะ ไปอยู่ฝ่าย... โคตรมันส์รับรอง
ผม: ไม่เอาอะ ไม่มีเวลา จะอ่านหนังสือ
พี่ชาย: เออ ไปแทนพี่มึงก็ไม่ได้ น้องทรพี
ผม: เฮียก็มาเองดิ
พี่ชาย: อยากไปเหมือนกัน แต่แม่ไม่ให้ไป เมื่อคืนดูโทรทัศน์แล้ว เห็นฝ่าย..เอาไม้ฟาด ... แล้วของขึ้น อยากเอาคืน
ผม: บ้าเกินไปละ
พี่ชาย: เออ ถ้าสอง สามวันนี้มันยังไม่เลิก กูไปสมทบแน่
ผม: บอกแม่แน่ ไม่ต้องกลัว
พี่ชาย: สัด ขี้ฟ้องนี่หว่า
ผม: ถ้าจะมา ก็คุยกับแม่เอาเองแล้วกัน
วาง..
เขา: กิ๊กเหรอ
ผม: หาเรื่อง
เขา: แล้วใครล่ะ
ผม: เฮีย แม่งบ้า จะมาร่วมชุมนุม
เขา: อย่าไปว่าเขาเลย เฮียแกก็เป็นงี้แหละ
ผม: นั่นดิ
เขา: ฮะฮะฮะ
การหยอกล้อดำเนินไปสักครู่
ผมก็ต้องนิ่ง
เพราะเพื่อนผมกับเพื่อนอีกคนเดินผ่านหน้าร้าน
เพื่อนมองเข้ามาที่ผม อย่างเย็นชา
แล้วทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นด้วย
ผ่านไป..
เย็น
ติดต่อเพื่อนไม่ได้
ค่ำ
ติดต่อเพื่อนไม่ได้
สามทุ่ม
พ่อ..
พ่อ: อย่าไปชุมนุมนะลูก เค้าตีกันเยอะแยะเลย
ผม: คร้าบบบบ บอกคนที่บ้านที่ยังไม่ได้โทรมา ให้โทรมาให้หมดเลยนะ
พ่อ: เป็นไรเนี่ย
ผม: ป่าว
พ่อ: งั้นพ่อไม่กวนแล้ว
ผม: ครับ
หงุดหงิด
สี่ทุ่ม
เพื่อน..
ผม: โหลๆ มึงอยู่ไหน
เพื่อน: สนใจทำไม
ผม: สัด พูดงี้ทำไมวะ
เพื่อน: เออ จะทำไม
ผม: มึงอยู่ไหน
เพื่อน: มาชุมนุมกับนปก.ไม่ต้องห่วงกู
ผม: เฮ้ย จริงดิ มึงกลับบ้านเลยนะเว้ย กูโคตรจะห่วงเลย มึงกลับมาเลยนะ
เพื่อน: ไม่กลับหรอก กูจะสู้กับ.. สู้โว้ย
ผม: มึงไม่แคร์กูเลยใช่ป่าว
เพื่อน: แคร์ดิ
ผม: ถ้างั้นมึงกลับมา อย่าให้กูได้เป็นห่วง
เพื่อน: ..
กลับมาเหอะนะ มึง
เพื่อน: กูก็พูดไปงั้นแหละ ตอนนี้กูอยู่บ้าน
ผม: แล้วทำไมเสียงดังวะ
เพื่อน: กูเปิดเพลง
ผม: ซีเรียส มึงอยู่ไหน
เพื่อน: อยู่บ้านจริงๆ ไม่ต้องห่วงกู พรุ่งนี้เจอกัน
ผม: เออ
เพื่อน: โอเคนะ
ผม: มึง .. อย่าไปไหนนะ
เพื่อน: ครับ มึง.. กูคิดถึงมึงว่ะ
ผม: อืม รู้แล้ว
เพื่อน: ไม่ต้องห่วงกูนะ กูสบายดี
ผม: มึง..
วางสาย
..
กูยังสงสัย
ตอนนี้มึงอยู่ไหนกันแน่
กลัว