โครม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วเสียงฝีเท้าก็วิ่งตรงดิ่งไปยังต้นเสียงนั้นทันที
"ต้า!!!!!!!!!'ทุกคนตะโกนเรียกชื่อต้าพร้อมกัน
ต้ากำลังเดินออกจากผับ แต่ก่อนที่จะถึงประตูต้าก็ล้มลงซะเฉยๆ ภูมิซึ่งตามมาห่างๆก็รับตัวไว้ไม่ทัน เลยทำให้ต้าล้มลงกับพื้นเต็มๆ
วินเองเมื่อหายตกใจ ก็รีบวิ่งถลาไปทีต้าในทันที ตอนนั้นเค้าคงลืมคิดไรไปบางอย่างเลยผลักตัวภูมิออกที่กำลังประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอด
แต่ภูมิเองก็ยอมลุกออกมาง่ายๆ
วินเองประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างถนุถนอมกลัวว่าสิ่งๆนี้จะหลุดหายออกไปอย่างไม่มีวันกลับ
ต้าเองก็ยังพอได้สติอยู่บ้าง
"ต้า........."
"คระ.....ครับ...พี่วิน"
"นายเจ็บมากมั๊ย"
"ไม่ครับ ...ผมไม่เจ็บเลย"
"........."วินไม่พูดไรอีกได้แต่นั่งปัดปอยผมให้ต้าที่หล่นลงมาปรกหน้า
"พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ....ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้ทั้งหมด...มันไม่จริงเลย....พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ ...ใช่มั๊ยครับ...." ต้ากำลังจะหมดแรงลงเรื่อยๆ
"พี่รู้สิ...พี่รู้ดี...ว่านายไม่มีวันอยากให้พี่ตายหรอก"
"ดีจังครับ....ที่พี่วินรู้'
"ในโลกนี้สิ่งที่พี่ยอมไม่ได้เด้ดขาด......คือการที่พี่ต้องมาทนเห้นนายกำลังเจ็บปวดแบบนี้"
"ผมบอกแล้วไงครับ...วา...ผมไม่ได้เจ็บเลย ไม่ได้ปวดด้วย...ผมสบายดีครับ" ต้าพยายามฝืนยิ้ม
"เด็กดื้อ.....แต่ย่าห่วงไปเลย....พี่จะปกป้องนายเอง"
ที่โรงพยาบาล
"ไม่ทราบว่าคุณต้ามีญาติมาด้วยรึป่าวครับ" คุณหมอเดินเข้ามาถาม
"คราบ...ผมครับ....ผมเป็นพี่ชายของเค้าเอง"
"งั้นดีเลยครับ"
"น้องชายผมอาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"อาการ...." คุณหมอไม่ยอมตอบคำถาม ทำให้หัวใจของวินเต็นเร็วผิดิปกติ
"ทำไมครับ... มีอะไรร้ายแรงงั้นเหรอครับ"
"เปล่าครับ....คนไข้มีแผลอักเสบในลำไส้เทานั้นครับ"
"อะไรนะครับ..." วินย้อนามเพราะกลัวว่าตัวเองจะหูฝาดไป
"คุณต้ามีแผลอักเสบในลำไส้ครับ ส่วนการผ่าตัดเรียบร้อยดี ไม่มีไรต้องเป็นห่วงครับ..."
"เอ้อ....." วินพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรูอย่างนั้น
ภูมิเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ
ต้าต้องนอนพักฟื้นในโรงพยาบาลอีก 2 วัน
ในระหว่างที่นอนอยู่โรงบาลภูมิจะมาอยดูแลในตอนกลางวัน
วินจะมาดูแนตอนกลางคืน
ในช่วงกลางดึก ต้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นวินยังไม่หลับ กลังนั่งคิดอะไรอยู่บางอย่าง
"ทำไมยังไม่นอนอีกละครับพี่วิน"
"ว่าแต่คนอื่นเค้า นายเองก็ทำไมยังไม่นอนอีก นายต้องพักผ่อนเยอะๆนะรู้มั๊ย"
"ผมพักมา 2 วันจนง่อยจะรับประทานเอาแล้วครับพี่วิน"
"พี่ไม่ง่วง เลยไม่หลับ....จริงๆแล้วพี่เป็นห่วงนายมากต่างหาก......."
"ผมไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย...แค่...แค่..แผลอักเสบในลำไส้เท่านั้น"
"ก็พี่อยากจะนั่งเผ้าอ่ะ ...มีไรมั๊ย..."
"เป็นห่วงผมมากอ่ะดิ ....บอกมาตรงๆก็ได้ครับ" ต้าแซววินเล่นเฉยๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร แต่
"ใช่.....พี่เป็นห่วงนายมาก " วินตอบออกมาเล่นเอาต้าอึ้งรับประทานไปเลย เพราะวินไม่เคยพูดหรือแสดงอาการแบบนี้มาก่อนเลย
"เหรอครับ..." ทำไมต้องเขินพี่ชายตัวเองด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
"นายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ นายห้ามล้มต่อหน้าพี่อีกนะ" สายตาของวินกำลังบอกถึงความกลัวและความหวาดหวั่นอย่างชัดเจน
"พี่วิน...." ต้าเองเมือเห็นและได้ยอนอย่างนั้นถึงกับพูดไม่ออกไปเหมือนกัน
."อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ... สัญญาสิ..."
"ครับพี่วิน...ผมสัญญา ผมจะไม่ล้มต่อหน้าพี่วินอีกครับ"
ผม (วิน)เป็นห่วงต้ามาก...มากซะจนผมไม่คิดว่าจิตใจของผมจะสามารถห่วงใครได้มากเท่านี้มาก่อน มากซะจนทำให้ผมอ่อนแอและสามารถตายได้
แต่จริงๆแล้วผมควรจะห่วงต้าเพราะนั่นคือหน้าที่ของพี่ชายที่ดี...เป้นหน้าที่ของคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ผมเชื่อว่าตัวเองต้องคิดอย่างนั้น ..แต่ทว่าทุกครั้งผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"พี่วินครับ..." ต้าเรียกวินเป็นครั้งที่ 3 แล้ว
"อือ..ว่าไง"
"คิดไรอยู๋เหรอครับ"
"คิดไรงั้นเหรอ..." วินย้อนถามตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามของต้า...."กำลังคิดในเรื่องที่มันไม่มมีทางเป็นไปได้"
"งั้นก็อย่าไปคิดมันเลยครับ...คิดไปก็เท่านั้น.." ต้าบอกวินและเหมือนย้ำตัวเองด้วย
"พี่กำลังพยายามอยู่"
"ดีครับ... เอ่อ....พี่วิน อย่าบอกแม่นะครับว่าผมต้องเข้าโรงพยาบาล"
"ทำไม" วินถามเสียงแข็ง
"ผมไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจครับ...แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"
"งั้นก็ตามใจนายละกัน"
"ขอบคุณครับ"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปต่างก็อยู่ในโลกของความคิดของตัวเอง
ต้าพักอยู่ดรงบาลอีก 2 วัน ก็กลับมาเรียนได้ตามปกติ