หัวข้อ: ระโนด <by ต้นคุง>

[yamanaiame]

มารอนะครัฟ 
เปงกำลังใจให้
 
โดโด้นะครัฟ
เด็กประเทศ ลาว
 

[patz]

เพิ่งจะได้เจอกับคำว่าความสุข ก็มีปัญหาเข้ามาจนได้สินะ อ้นเอ้ยยย



ปล.เกือบทันที่ gbs แล้ววววว อิอิๆ

[องค์หญิงกำชัย]

หุ ๆ  เต่าน้อยค่อย ๆ เดิน  ในที่สุดก็เกือบทันกระต่ายแล้วววว

คุณโดโด้สวัสดีค่ะ  ประเทศลาวเราเคยไปอยู่ 3-4 ครั้ง  พ่อมีเพื่อนอยู่ที่เวียงจันทน์ค่ะ  ภาษาลาวเราอ่านออกเขียนได้ด้วยนะ  อิอิ  (แต่พูดไม่ได้  ฟังก็ไม่ค่อยออก T T)

ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ   
ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วสินะ ...

[องค์หญิงกำชัย]

56 ความรับผิดชอบกับคืนวันเกิด

          เต้นอนจมอยู่กับที่นอน เสียงบอกลาท่านผู้ชมของกิตติ สิงหาปัดจากข่าว 3 มิติ ที่ดังมาจากโทรทัศน์ ไม่ได้มีความน่าสนใจอันใดเลย น้ำตาที่มีมันไหลออกมาไม่ขาดสาย มันร้าวรานและเจ็บปวด ชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าไม่อนุญาตให้อ้นออกไป ยังไงอ้นก็ต้องหาทางออกไปอยู่ดี “ก็ให้เขาไปเองนี่...จะร้องไห้คร่ำครวญอยู่ทำไม”เต้คิดพลางเอามือกุมขมับ เขาปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเหมือนเป็นไมเกรน...เต้กำลังนึกย้อนกลับไปถึงคำพูดของอ้นเมื่อหัวค่ำ

“พี่เต้ครับ....ผมขออกไปข้างนอกแป๊บนึงได้มั้ยครับ...” อ้นพูดพลางก้มลงเก็บกุญแจรถขึ้นมาถือไว้
“ไปทำไมเหรออ้น...นี่มันก็มืดแล้วนะ...” เต้ขมวดคิ้ว...ถ้าเข้าบ้านแล้วอ้นแทบจะไม่เคยออกไปไหนข้างนอกมาก่อน...ถ้าไปเขาต้องไปด้วยเสมอ
“เอ่อ...เอ่อ...วันเกิดเพื่อนน่ะครับ...” อ้นอึกอักจนผิดสังเกต ปกติถ้าเป็นวันเกิดเพื่อน อ้นต้องบอกล่วงหน้าและไม่เคยจะเอารถไปเองเลย...เขาเกรงใจเต้เสมอๆ...เต้ไปส่งแล้วอ้นจะกลับแท็กซี่ทุกครั้ง
“วันเกิดใครเหรอครับ” เต้เช็ดเนื้อเช็ดตัว ใจก็สั่นหวิวๆกลัวว่าจะเป็นวันเกิดคนๆนั้น

“วันเกิดส้มครับพี่เต้”สิ้นเสียงอ้น...เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจ คิดไว้แล้วไม่มีผิด

“.............”เงียบ...ไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมาจากปากเต้ ชายหนุ่มเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วหาเสื้อยืดออกมาใส่

“นะพี่นะ...ผมไปแป๊บเดียวเอง...ไม่นานหรอกครับ...เที่ยงคืนกลับ” อ้นเข้ามากอดเต้จากด้านหลัง ชายหนุ่มกล้ำกลืนฝืนความรู้สึกแต่ก็ได้แต่พยักหน้าออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
“ขอบคุณครับพี่...ผมสัญญาว่าเที่ยงคืนผมจะกลับมา...พี่เต้พักผ่อนเถอะ...ไม่ต้องกังวลใจ” อ้นหอมที่ซอกคอขาวผ่องของเต้แล้วผละจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนแขนตกลงข้างตัว เต้ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินเท้าลอยไปที่เตียงก่อนล้มลงนอนนิ่งๆ...เขาถอนหายใจ ออกมาเฮือกใหญ่

          ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งย่านมหาวิทยาลัยที่ส้มเรียนอยู่ สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันอยู่ท่ามกลางความมืดสลัวของบรรยากาศแบบเป็นกันเอง ...แต่เนื้อหาที่คุยนั้น...มันขัดกับบรรยากาศสิ้นดี...

“เฮ้อ....” อ้นถอนหายใจออกมา...มันอึดอัดเอามากๆ เขาไม่ค่อยจะเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน จากทีแรกที่หวังว่าจะเป็นปาร์ตี้เล็กๆที่มีแค่ไม่กี่คน ตามที่ส้มบอก แต่กลับกลายเป็นว่ามีเขาและส้มอยู่กันแค่เพียงสองคนเท่านั้น

“อ้น...ส้มมีอะไรจะบอก...” ส้มพูดเสียงแผ่วเบา
“อะไรเหรอ...ให้อ้นพูดก่อนได้มั้ย...เดี๋ยวอ้นต้องรีบกลับแล้ว” อ้นเร่งเพราะนี่มันเกือบจะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว...มาตั้งนานส้มมัวแต่ค่อนขอดเขา และพูดเรื่องอะไรที่เขาไม่เห็นจะเกี่ยวด้วยสักนิด...ตอนนี้เขากลัวการผิดสัญญากับเต้เป็นที่สุด...เขาแคร์เต้เอามากๆ
“ทำไม...คัมรี่ที่ขับมามันจะกลายเป็นฟักทองหรือไง...” ส้มยังคงประชดและค่อนขอดเหมือนเดิม ตั้งแต่เห็นอ้นขับรถเก๋งคันใหญ่ มีมือถือเครื่องใหม่ล่าสุด แต่งตัวดีและกลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นเคย ก็ทำให้เขาอึดอัดกับคำกระแนะกระแหนได้ไม่สิ้นสุด
“เอ้ามีอะไรก็ว่ามา...” อ้นชักหงุดหงิดมากขึ้นแต่สาวเจ้าก็ยังเล่นสงครามประสาทได้อีก...อย่างกับว่าเป็นลูกสาวจอร์จ ดับเบิลยู บุช ผู้กระหายสงครามก็ไม่ปาน
“ของขวัญวันเกิดล่ะ...ลืมละสิ...ส้มคิดแล้ว...เรามันอดีตนี่...ไหนจะสู้เพื่อนรักได้” ส้มยังคงเข้าใจว่าเขามีอะไรกับแดนอยู่อีก...
“อ่ะ...ถ้าจะส้มจะแดกดันอยู่แบบนี้...อ้นจะกลับละนะ...” อ้นทำท่าหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถเตรียมจะลุก
“เดี๋ยวสิอ้น...ส้มพูดเล่นแค่นี้...ทำเป็นหงุดหงิด...ส้มคิดถึงอ้นนะ...คิดถึงใจแทบ ขาดเลยรู้มั้ย...อ้นไม่ใช่ผู้หญิงอ้นไม่รู้หรอก...ว่าการถูกทอดทิ้งน่ะมัน ทรมานแค่ไหน...” ส้มก้มหน้าพยายามบีบน้ำตาออกมา
“ส้ม...อ้นทิ้งส้มตอนไหน...มีแต่ส้มนั่นแหละใช่มั้ยที่บอกว่าให้เราแยกกันอยู่สักพักนึง...หรือว่าที่พูดมาวันนั้นส้มจำไม่ได้...” อ้นพูดเสียงเรียบๆแต่คงเอาไว้ด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเริ่มไม่ชอบคนที่พูดไม่อยู่กับร่องกับรอยแบบนี้
“อ้นน่ะเฮงซวยที่สุด...ทิ้งเค้าแล้วมีหน้ามาโยนความผิดให้เค้าอีก...ฮือ...ฮือ...ฮือ...” ส้มร้องไห้ออกมาเสียงดัง...ทำเอาคนที่นั่งโต๊ะข้างๆหันมามอง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะส้ม...เสียงดังอายเค้ามั้ย...” อ้นจับข้อมือเด็กสาวไว้แน่น
“ไม่หยุด...”  ส้มร้องไห้ต่อ...ไม่สนใจคนมอง
“ถ้าไม่หยุดก็อยู่คนเดียวไปเถอะ...แต่ถ้าจะคุยกับอ้นก็ไปคุยในรถก็แล้วกัน...” อ้นพูดจบก็คว้ากุญแจรถกับโทรศัพท์แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์พลางควักแบ้งค์พันวางไว้แล้วเดินไปที่รถด้วยอารมณ์โมโห

“ไอ้เหี้ยอ้น...ไอ้ผัวกะเทย...แม่ง” เสียงกรีดร้องของส้มทำเอาคนหันมามองกันใหญ่ เพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้จะเป็นอย่างที่ส้มด่าว่า
“คุณคะเงินทอนค่ะ...” เสียงเด็กเสิร์ฟพินอบพิเทาสุดๆ พลางถือถาดสแตนเลสใส่เงินทอนมาส่งให้ส้ม
“ไม่เอา...เอาไปให้ไอ้ผัวกะเทยนู่นไป๊...” เด็กสาวตวาดแว้ดทำเอาเด็กเสิร์ฟลนลานออกไปที่รถเก๋งคันหรูที่จอดคอยอยู่ที่ลานจอดหน้าร้าน เด็กเดินไปถึงรถ อ้นรับเอาเงินทอนคืนไป...และทิปให้ร้อยบาท...เด็กจึงยกมือไหว้แล้วเดินกลับ เข้าร้าน สวนกับส้มที่กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมา

          ส้มเปิดประตูเข้าไปนั่ง อ้นจึงออกรถทันทีเขารับส้มออกมาจากบ้านเพื่อออกมาคุยกัน ฉะนั้นยังไงก็ตามแต่ เขาต้องขับรถกลับไปส่ง ความเงียบของเครื่องยนต์และไม่มีเสียงเพลงใดๆออกมาจากลำโพง ทำให้ส้มเป็นฝ่ายอึดอัด...อ้นคิดว่าเขาเป็นฝ่ายคุมเกมแล้ว

“มีอะไรก็ว่ามา...” อ้นถาม
“กูท้อง...” สิ้นเสียงของส้ม อ้นตัวชาวาบจากเส้นผมยันปลายเล็บเลยทีเดียว
“หา...ว่าอะไรนะ...” อ้นถามย้ำ
“กู-บอก-มึง-ว่า-กู-ท้อง...” ส้มพูดช้าๆชัดๆอีกครั้ง อ้นจอดรถเข้าข้างทางทันที
“ท้องกับใคร...” เป็นคำถามที่ไม่น่าถาม แล้วก็เป็นคำถามที่นำมาซึ่งการเจ็บตัวเพราะ
“...พลั่ก...” หมัดตรงของส้ม ทิ่มเข้าที่หัวตาด้านซ้ายของเด็กหนุ่มทันที อ้นเอามือกุมเบ้าตาแล้วนั่งนิ่งไม่ตอบโต้ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะทำร้ายผู้หญิงได้ลงคอ
“ไอ้สัตว์อ้น...กูโดนมึงเอาอยู่คนเดียว...กูจะไปท้องกับใคร...พูดหมาๆแบบนี้กูจะบอกพ่อกูให้เอาปืนมายิงหัวมึงซะ...” ส้มร้องด่าออกมาทำเอาอ้นหน้าซีด เกมที่เขาคิดว่าเริ่มเป็นคนคุมอยู่เมื่อครู่นี้ พริบตาเดียวถูกเปลี่ยนมือโดยฉับพลัน
“อ้นขอโทษนะส้ม...อ้นขอโทษ...อ้นปากไวไปหน่อย...” อ้นเอื้อมมือมาจับมือส้มไว้ เขาเห็นใจอดีตคนรักขึ้นมาทันที ส้มต้องเจ็บปวดและทรมาน เพราะเขาเองที่เป็นต้นเหตุ

“อ้นจะรับผิดชอบเองนะส้ม...อ้นจะรับผิดเอง”อ้นก้มหน้ารับผิด อนาคตที่วาดหวังไว้ร่วมกับเต้เป็นอันพังครืนลง หลากหลายคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับเต้...อ้นจะทำได้ยังไง...
“มึงจะทำยังไง...ไอ้สัตว์อ้น...มึงจะให้กูอุ้มท้องมันไปเรียนรึไง..หา...มึงบอกมาสิ...” ส้มหันมาตวาดอ้นด้วยท่าทางของผู้ที่อยากจะระบายความอึดอัดทั้งมวล
“ส้มตรวจแล้วเหรอ...ว่าท้องแน่ๆ...” อ้นถาม
“ตรวจแล้วสิ...น้ำเงี่ยนมึงนะไอ้อ้น...ไม่ใช่เยี่ยว...ที่ใครโดนแล้วถึงไม่ท้อง ...กูไม่ใช่พวกกะเทยนี่...ที่โดนเอาแล้วไม่ท้อง...ไอ้พวกวิปริต...อัปรีย์จริงๆเลย...” ส้มด่าออกมาเป็นชุด อ้นได้แต่ก้มหน้ารับเอาคำด่านั้นไว้ในใจ...
“แล้วจะทำยังไง...ต่อไป...” อ้นถามเสียงเครียด เขาคิดหาทางออกให้กับส้มและกับตัวเองไม่ได้เลย มันมืดมนหนทางไปหมด คิดถึงเพื่อนๆขึ้นมา ถ้าไอ้หนุ่ยอยู่มันน่าจะทำให้เราหายกังวลไปได้
“เอามันออกสิ...กูยังอยากจะมีอนาคตนะโว้ย...ให้กูอุ้มท้องไปเรียนกูไม่เอาด้วยนะ...” ตอนนี้ส้มพูดไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปคำก็มึงสองคำก็กู
“เอาเด็กออกน่ะเหรอ...”  อ้นอุทานออกมา ตลอดชีวิตที่โตเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา เขาไม่เคยนึกคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ชั่วช้าสามานย์มากในความรู้สึก...เขาทำไม่ได้ .......

[namtaan]

 
อ้นก็เป็นคนดีนะ ยังไงก็ตัดสินใจรับผิดชอบ
แต่ส้มสินะ สถานภาพทางสังคมทำให้ไม่กล้าอุ้มท้องต่อไป
เต้จะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยหรือเปล่าเนี่ย
ถ้าเกิดส้มยืนยันทำแท้งจริง แล้วอ้นยังจะกลับไปใช้ชีวิตกับเต้อีกมั้ย
ตอนนี้เครียดจริงๆนะ หนุ่ยกลับมาให้เพื่อนปรึกษาเร็วเข้า
ขอบคุณมากนะคะ 

[patz]

เฮ้อ... วิบากกรรม สินะอ้น

ยอมรับอ้นจริงๆ เป็นลูกผู้ชายมากๆ กล้าทำกล้ารับ

[ChiOln]

แง่ม ๆ ๆไม่ดีเลยอ่ะ 

นิสัยเสียมากกกก

[DexTunG]

จะทำอย่างนั้นจริงๆ หรอ


มันบาปนะ ทำคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่


อ้นจะทำอย่างรัยกันแน่


      

[/b]

[Chatcha]

สงสารอ้นจัง

[patz]

อีกไม่กี่ตอน ก็จะจบแล้วนะครับเรื่องนี้

[pongsj]

อย่างส้มเนี่ยเหรอ จะมีอ้นคนเดียว

[patee]

แผนยัยส้มแหงๆๆ

[องค์หญิงกำชัย]

57 ฉลองวันเกิดในไร่องุ่น

          แสงสว่างที่ส่องทะลุผ้าม่านสีขาวเข้ามา ปลุกให้หนุ่ยตื่นจากการหลับใหล...สมองเริ่มทำงานแล้ว...สิ่งแรกที่นึกขึ้น ได้คือ...วันนี้วันเกิดพี่ธีร์

“สุขสันต์วันเกิดครับพี่” หนุ่ยกระซิบที่ข้างหูแล้วหอมแก้มคนรักฟอดใหญ่
“อืม...ขอบคุณครับ...” เสียงแหบเครือของธีร์ตอบกลับมา รอยยิ้มที่ผุดพรายบนใบหน้าหล่อขาวของชายหนุ่ม ดูมีเสน่ห์แม้ยามที่ตายังหลับอยู่
“เราจะฉลองอะไรกันดี...” หนุ่ยพูดกระซิบที่ข้างหูพลางไล้ฝ่ามือแกร่งไปตามหน้าท้องขาวเนียนของคนรักรุ่นพี่
“ไปเที่ยวไร่องุ่น ชิมไวน์แล้วก็ทานอาหารกลางวันไปด้วยพร้อมๆกันดีมั้ย...”  ธีร์นึกถึงไร่องุ่นสวยๆแถวรอบเมือง ที่นั่นเป็นสถานที่ปลูกองุ่นและเป็นที่ผลิตไวน์รสดีมากมายให้เลือกชิมแล้ว ยังมีอาหารกลางวันบริการด้วย
“ไปสิพี่...ผมอยากเห็นเหมือนกันว่าเค้าผลิตไวน์และปลูกองุ่นกันยังไง” หนุ่ยพูดออกมา ฝ่ามือสะดุดเข้ากับแก่นกายของชายหนุ่มที่กึ่งกลางลำตัว...มันกำลังโชนเขม็งแทบระเบิดออกมาเลยทีเดียว
“ผมหาของขวัญเล็กๆน้อยๆให้พี่ก่อนดีกว่า”  หนุ่ยพูดจบทำเอาธีร์งง...หนุ่ยเปิดผ้าห่มผืนใหญ่แล้วมุดลงไปสัมผัสกับแก่นกายด้วย ริมฝีปากอ่อนนุ่ม...ครั้งแรกที่หนุ่ยกล้าทำอะไรให้ธีร์แบบนี้
“หนุ่ย...ทำอะไรครับ...อ้า...ซี๊ดดด...”  ธีร์ขนลุกซู่ เขารู้สึกซาบซึ้งเอามากๆกับการแสดงออกของเด็กหนุ่ม...ที่ทำให้เขาแบบวันนี้
“ผมจะทำให้พี่มีความสุขไงครับ...”  หนุ่ยดำเนินรักต่อไปด้วยความนุ่มนวล เขาส่งธีร์ขึ้นสวรรค์ด้วยเวลาไม่นาน

“พี่ธีร์...สุขสันต์วันเกิดครับ...ขอให้พี่มีความสุขนะครับ...” หนุ่ยนอนทาบทับร่างกายขาวผ่องของธีร์
“ปากเลอะเลยหนุ่ย...” ธีร์เอานิ้วมือปาดคราบน้ำรักที่เลอะมุมปากของเด็กหนุ่มออก
“ไม่เอาพี่...ผมจะกินให้หมดเลย...” หนุ่ยเอานิ้วของธีร์ที่เลอะคราบนั้นใส่ปากแล้วดูดจนเกลี้ยง...
“หนุ่ย...พี่รักหนุ่ยนะครับ...ชาตินี้...ชีวิตนี้พี่ไม่ขออะไรอีกแล้ว...” ธีร์จูบแผ่วเบาที่หน้าผากของเด็กหนุ่ม
“ผมก็รักพี่ธีร์ครับ” หนุ่ยซบลงที่หน้าอก
“พี่ถึงสวรรค์คนเดียว...แล้วหนุ่ยล่ะครับ...มาพี่ทำให้”
...........................

          เพียงหนึ่งชั่วโมงธีร์ขับรถมุ่งหน้าไปทางตะวันออกสู่ราย่าวัลเล่ย์ แหล่งปลูกองุ่นและผลิตไวน์ที่มีชื่อเสียง ไวน์ที่ผลิตจากที่นี่จัดเป็นไวน์ที่มีคุณภาพชั้นเลิศของประเทศออสเตรเลีย ก่อนที่จะเข้าไปยังไร่องุ่น ธีร์ชวนหนุ่ยไปนั่งรถไฟจักรไอน้ำ ที่ยังอนุรักษ์ไว้ให้นักท่องเที่ยวได้นั่งชมรอบๆอุทยาน เมื่อซื้อตั๋วเรียบร้อยขบวนรถจักรได้เคลื่อนตัวออกสองหนุ่มนั่งห้อยขาออกนอก ตัวรถเพื่อชมสภาพธรรมชาติของป่าเฟิร์นที่ครึ้มเขียวและสวยงาม

“อากาศไม่ค่อยหนาวนะวันนี้...” หนุ่ยชวนคุย
“อืม...กำลังดี...”
“พี่ธีร์ดูสิ...เสื้อมีแต่เขม่าควัน...” หนุ่ยก้มลงดูเสื้อของตัวเอง ขณะที่กำลังจะปัดออกนั้น
“อย่าหนุ่ย...เดี๋ยวเลอะไปใหญ่...ถึงปลายทางสถานีแล้วค่อยถอดออกสะบัด...” ธีร์บอก
“ของพี่ด้วย...” หนุ่ยบอก สองคนเลยหัวเราะกันร่วนเมื่อใบหน้าขาวๆของธีร์ก็มีเม็ดเขม่าดำๆติดอยู่
...........

“สนุกดีนะ...” หนุ่ยพูดออกมา เมื่อถึงสถานีปลายทางที่รถจอดอยู่นั้นทั้งสองได้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกโดยให้ นักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นถ่ายให้
“หล่อดีนะ...” ธีร์เอ่ยชมนักท่องเที่ยวหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่ถ่ายรูปให้
“หล่อน้อยกว่าผมละ...” หนุ่ย พูดพลางถอดเสื้อยืดออก เผยให้เห็นกล้ามแกร่งที่หน้าท้องเป็นลอนชัดเจน ทรงผมที่กระเซิงนั้นก็มีเขม่าเล็กน้อย ธีร์ปัดที่เส้นผมให้เบาๆ
“หนุ่ยใส่เสื้อเร็วๆ...โชว์หุ่นอยู่นั่นละ” ธีร์รีบบอกให้หนุ่ยใส่เสื้อเพราะสาวๆชาวญี่ปุ่นมองกันใหญ่
“หวงรึไงพี่...” หนุ่ยยิ้มอ้อน แล้วดึงมือธีร์เข้ามากอดเอาไว้
“บ้าหนุ่ยนี่...” ธีร์เขินหน้าแดง สาวๆญี่ปุ่นกลุ่มนั้นซุบซิบกันแล้วยิ้มกันใหญ่
“หนุ่ยนี่เห็นมะ...อายคนอื่นเขา...” ธีร์หน้าแดงอยู่เพราะหนุ่ยยังไม่ยอมปล่อยจากการกอดรัด
“อ่ะปล่อยก็ได้...” ก่อนจะปล่อยให้ธีร์เป็นอิสระ...หนุ่ยขโมยหอมแก้มธีร์อีกครั้งทำเอาชายหนุ่มหน้าแดงเข้าไปอีก เพราะมีฝรั่งแก่ๆคู่นึงเดินมาเห็นเข้า ทั้งคู่ยิ้มให้ความรักที่ได้เห็น

          เกือบเที่ยงทั้งสองเดินทางเข้าไปยังไร่องุ่นแห่งหนึ่งที่มีอาคารที่ดัดแปลงจากโรงนาให้เป็นร้านอาหารและสถานที่ขายไวน์ มีการขายคูปองให้ผู้ที่เข้ามาชิมไวน์สามารถชิมได้เจ็ดอย่าง ทั้งสองเข้าไปชิมไวน์ตามที่มีคนแนะนำและเชียร์ หลังจากชิมจนหนุ่ยหน้าแดงซ่าน ธีร์ตกลงใจซื้อไวน์ติดมือไปด้วยหนึ่งขวด

“เอาไปฉลองกันคืนนี้...” หนุ่ยบอก...
“เอาไปฝากเต้...” ธีร์ไม่ยอม
“ผมจะกินคืนนี้อ่ะ...พี่ธีร์...นะ...นะ...” หนุ่ยกระเซ้า
“อ่ะ...ไวน์ที่จะฝากเต้เดี๋ยวซื้อที่ไร่อื่นก็ได้...” ธีร์ยอม

          ทั้งสองเข้าไร่นู้นออกไร่นี้ ชิมได้ไม่ครบตามที่กำหนดเพราะกลัวเมาซะก่อน จนมาถึงไร่สุดท้ายทั้งสองได้ทานอาหารเที่ยงกัน โดยเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ มีสเต๊กเป็นเมนคอร์ส มีเนื้อวัว เนื้อแกะ เนื้อไก่ และเนื้อปลาให้เลือก หนุ่ยเลือกเอาเนื้อวัว ส่วนธีร์รับเป็นเนื้อปลา ไร่องุ่นทอดยาวเหยียดไปตามไหล่เขาที่เป็นเนินสูงต่ำสลับกันไป อากาศที่เย็นสบายและบริสุทธิ์ ทำให้อาหารมื้อนี้เป็นอาหารรสเลิศที่วิเศษที่สุด

“อร่อยมั้ยครับ” ธีร์ถาม
“อร่อยสิพี่...ได้นั่งกินไวน์รสดีๆกับสเต๊กเนื้อนุ่ม หอม อร่อย...กับคนที่เรารัก...สุขไหนจะมาเทียบได้...” หนุ่ยตาเยิ้มหวานด้วยฤทธิ์ไวน์
“ปากหวานนักนะ...เดี๋ยวคืนนี้จะขึ้นให้หมดฤทธิ์เลย...คอยดู...” ธีร์ยิ้มยั่ว...ทำเอาหนุ่ยตื่นตัวขึ้นมาทันทีเมื่อเจอรอยยิ้มแบบนี้
“อย่าร้องเจ็บก็แล้วกัน...จะหาว่าไม่เตือน” หนุ่ยยกแก้วไวน์ขึ้นมาชน ทั้งสองคุยกันถึงเรื่องต่างๆทั่วๆไปแล้ววางแผนถึงการเดินทางต่อ เพราะนอนอยู่ที่เดียวไม่ได้ต้องล่องไปเรื่อยๆ

“พรุ่งนี้เราต้องย้ายที่พักแล้ว เราจะลงไปทางใต้...ไปจีลอง วานัมบูลแล้วก็เข้าบาราลัทก็นอนเมืองละคืนนะ...” หนุ่ยบอก
“ก็ต้องไปเส้นเกรทโอเชี่ยนโรดส์ด้วยน่ะสิ...” ธีร์บอก
“ใช่...ผมอยากไปจังเลย...เป็นถนนสายที่สวยที่สุดสายหนึ่งของโลกเลยนะ” หนุ่ยบอก

“”””””””””””””””””””””””””””””

          ที่กรุงเทพฯหน้าบ้านของส้มย่านดอนเมือง เด็กหนุ่มขับรถยนต์คันหรูเทียบหน้าประตูบ้าน ประตูเข้าบ้านติดชื่อและยศของเจ้าของบ้าน มันเพิ่มความยำเกรงให้กับผู้ที่ผ่านไปมาได้พอสมควร

“ส้ม...ไม่ต้องกังวลนะ...อ้นจะรับผิดชอบทุกอย่าง...อย่าเอาเด็กออกเลยนะ...อ้นสัญญา” ส้มไม่ตอบอะไร ส้มฟังคำมั่นสัญญาจากปากอ้นมาตลอดทาง ส้มรู้ว่าอ้นเป็นคนที่รักษาสัญญา เพราะตลอดเวลาที่คบกันมาอ้นไม่เคยผิดคำพูดแม้สักครั้งเดียว บางครั้งเธอก็เคยคิดว่า”เธอเองต่างหากที่ทำให้อ้นเบื่อหน่าย”...แต่ความรู้สึกอันนี้มันเป็นสิ่งที่ส้มไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่...ส้มมองและคิดแต่ตัวเองเท่านั้น
“แล้วจะมาหาส้มอีกเมื่อไหร่...เร็วๆนะ...” ส้มเร่งรัดอีกครั้ง ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับกุมขมับเมื่อถอยรถออกมา

          ตอนนี้สิ่งที่อ้นต้องทำก่อนคือต้องกลับบ้านพี่เต้...ให้ทันเที่ยงคืน...อ้นเหลือบมองไปที่นาฬิกาในรถ...”เที่ยงคืนครึ่ง” อ้นเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วทันที

“พี่เต้ครับ..” อ้นเรียกเต้พร้อมกับเคาะประตูเบาๆ เขาเกรงใจพ่อกับแม่ของเต้จังเลย
“กลับมาแล้วเหรอ...”น้ำเสียงของเต้เรียบและนิ่ง ไม่แสดงอาการเกรี้ยวกราดอย่างที่ควรจะเป็น เขาจะยอมรับทุกอย่างที่พี่เต้ดุหรือด่า...แต่นี่พี่เต้กลับเงียบได้อย่างน่า ประหลาด...มันทำให้เด็กหนุ่มเครียดหนักเข้าไปอีก
“กลับมาแล้วครับ...ไม่ทันเที่ยงคืนน่ะครับพี่...ผมไปส่งส้มที่บ้านมา...ขอโทษพี่ด้วยนะครับ” อ้นเดินเข้าไปแล้วล้มตัวลงบนเตียง เขาเอื้อมมือไปกอดเอวชายหนุ่มไว้แล้วซบหน้าลงกับต้นขาขาวเนียน เต้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง มือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจสิ่งที่อ้นพูด
“ไม่เป็นไร...นอนเถอะอ้น...พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยไม่ใช่เหรอ...” เต้กล่าวในที่สุด
“ครับพี่...ผมอาบน้ำก่อนนะ...” เด็กหนุ่มถอดเสื้อออกแล้วลุกขึ้นถอดกางเกงยีนส์ออกจากตัว ร่างกายผอมเกร็งนั้นเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว อ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

          ชายหนุ่มนอนเหม่อลอยน้ำตารื้นออกมาอีกครั้ง ใจกระหวัดคิดไปได้เรื่อยเปื่อย “ถ้าอ้นจะกลับไปอยู่กับส้มอีก...เขาจะอยู่ได้อย่างไร...แต่ก็นะ...ผู้ชายย่อมคู่ กับผู้หญิงเท่านั้น...อย่างเขาเหรอ...เป็นอะไรล่ะ...ผู้หญิงก็ไม่ใช่...น่า อายนักที่มาหลงรักเด็กหนุ่ม...ถ้าโดนอ้นทิ้ง...ใครรู้ก็ต้องหัวเราะเยาะเอา แน่ๆ” เต้น้ำตาไหลออกมา แล้วสะอื้นจนตัวโยน เขาต้องรีบร้องไห้เพราะเดี๋ยวอ้นออกมาจะเห็นน้ำตา

“พี่เต้...” เสียงเรียกเบาๆ...ของอ้นทำให้เต้ลืมตาขึ้นมา
“หืม...” เต้รับคำ
“พรุ่งนี้พี่เต้ไปไหนรึเปล่าครับ...ผมขอยืมรถหน่อยได้มั้ยครับ” อ้นพูดแบบไม่มั่นใจนัก
“เปล่านี่...แต่อ้นต้องมารับพี่ที่ออฟฟิศนะ...แล้วก็อย่าช้าล่ะ...พี่อยากพักผ่อน ไม่อยากกลับดึกมากเดี๋ยวรถติด...บ่ายสี่โมงมารับพี่ก็แล้วกัน” เต้พูด
“ครับ...สี่โมงเย็นผมจะมารับพี่” อ้นรับปาก
“พี่นอนเถอะครับ...อย่ากังวลใจเลย...ผมรักพี่เต้นะครับ...” อ้นฝังจมูกลงตรงซอกคอชายหนุ่มแล้วกอดเอาไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่น คืนนั้นจากเรื่องราวตอนค่ำที่ผ่านมา มันทำให้อ้นยากที่ข่มตาหลับลงได้...เด็กหนุ่มนอนถอนหายใจตลอดคืน...มาหลับเอาตอนเกือบจะเช้า...

[namtaan]

คู่แรกก็หวานเข้าไป หวานจนน้ำตาลเรียกพี่
ส่วนคู่หลังก็หวานอมขมกลืนแล้ว
อ้นยังบอกให้เต้อย่ากังวลใจอีกหรือ
ช้า เร็วเรื่องมันก็ต้องเผยออกมาก จะทำยังไงต่อไปเท่านั้น ลุ้นเหมือนกันนะเนี่ย สงสารเต้
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[viky_mama]

รู้สึกถึงความแตกต่างของสองคู่อย่างชัดเจนมากๆ เลยนะเนี่ย คู่แรกนี่หว้านหวาน คู่สองนี่ระทมมาก

สงสารอ้น เครียดแทน

[schoolofpink]

 

ขอบคุณมากนะคะที่ขยันมาอัพทุกวันเลย
ตามอ่านทุกวันเลยค่ะ ^^

คู่หนุ่ยกับพี่ธีร์หวานมากๆ แต่จะมีพายุเข้ามาซัดสาดเหมือนคู่เต้รึเปล่าน้า

[patz]

ตอนนี้อ่านแล้วเห็นความแตกต่างกันเหลือเกิน คู่หนึ่งก็สุขกันสุดๆ แต่อีกคู่กำลังจะทุกข์เหลือคณา

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Chatcha]

สงสารเต้อะ

[DexTunG]

    สงสารเต้จังเลย



อ้นจะทำอย่างรัยกันแน่นะ




      

[Cha Ris Ma]

 :angry2:นายอ้นทำงี้ได้งายยยยยย

 ::เห็นใจเต้มาก ทั้งรัก ทั้งหลง ทุ่มสุดตัว

[องค์หญิงกำชัย]

58 เพื่อนตาย

          อ้นกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่เขาห่างไป...อ้นไม่เคยเจอเพื่อนรักกลุ่มนี้มานานแล้ว ยามนี้มันเดือดเนื้อร้อนใจเอามากๆ...สิ่งแรกที่คิดถึงก่อนคือเพื่อน ...เพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุด

“ไอ้แคน...กูเองนะ...” อ้นส่งเสียงไปตามสาย
“ไงไอ้อ้น...เป็นไงบ้างวะมึง...หายไปเลยกูคิดว่ามึงตายไปแล้ว...” แคนแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าอ้นหายไปไหน จริงๆแล้วหนุ่ยโทรมาเล่าให้ฟังเรื่องที่เจอกับอ้น ก่อนที่หนุ่ยจะเดินทางไปเมลเบิร์น
 “โธ่...ไอ้เหี้ย...คำแรกก็แช่งกูเลยนะ...” อ้นด่ากลับไปแล้วหัวเราะออกมา
“มีอะไรให้กูรับใช้วะ...ถึงได้โทรมาหากูเนี่ย....” แคนถามพลางหันไปพยักเพยิดกับ”ทีม”ที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน
“กูไม่กล้าใช้อะไรมึงหรอก...แค่กูมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย...อยากคุยกับมึง” อ้นพูดออกมา
“มึงอยู่ที่ไหนล่ะ...มาหากูที่มหาลัยสิ” แคนบอก
“แล้วไอ้ทีมล่ะ...อยู่กับมึงรึเปล่า” อ้นถาม
“นั่งหัวแดงอยู่นี่...จะคุยกับมันมั้ย...”
“ไม่ละเดี๋ยวกูรีบไปหามึงเลยดีกว่า” อ้นวางหูแล้วหันไปหาแดนที่นั่งกินข้าวอยู่
“ไอ้แดน...เช็คชื่อให้กูด้วยนะ...บ่ายกูโดด” อ้นบอกแล้วคว้าเอาเป้สะพายหลังแล้วออกจากตรงนั้นไป
“เออ...” แดนรับคำ

          ไม่ถึงชั่วโมงเด็กหนุ่มก็มานั่งเอ๋ออยู่ที่ใต้ถุนตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภายในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเพื่อคอยเพื่อน

“ไงไอ้อ้น...หายหัวไปเลยนะมึง...” เสียงทีมทักทายมาข้างหลัง
“ไอ้ทีม...ไอ้แคนล่ะ” อ้นถาม
“เดี๋ยวมา...” ทีมพูดพลางรวบผมที่เกือบยาวแล้วเอายางรัดไว้
“ผมยาวหล่อเลยมึง...สบายดีมั้ยวะ...” อ้นถามพลางหยิบสมุดจดโน้ตดนตรีมาเปิดดู
“เรียนยากมั้ยวะ...ไอ้ดนตรีคลาสสิคพวกเนี้ย”
“ไม่ยากหรอก...นี่ดีที่กูลงซัมเมอร์นะไม่งั้นมึงไม่เจอกูหรอก...” ทีมพูด
“ทำไม...มึงจะเข้าบ้าน AF หรือไงวะ...หล่อๆอย่างมึงเนี่ย...ถ้าได้เข้าไปนะชนะแน่ๆ” อ้นแหย่
“เปล่า...กูจะไปเรียนดนตรีเพิ่มเติมที่ปราก” ทีมพูดยิ้มๆ
“โอ้โห...ไฮโซฉิบเป๋งเลย...” อ้นอดอิจฉาเพื่อนไม่ได้ เขาเองเป็นคนเดียวที่บ้านมีฐานะระดับกลางๆที่สุด           
“แต่ขอทุนไม่ได้...”
“ไม่เป็นไรหรอก...เอาใหม่ปีหน้า” อ้นให้กำลังใจกับเพื่อน
“อ้าว...ไอ้แคน...เป็นไงมึง...อ้วนเป็นควายเลย” อ้นทักทันทีที่แคนเดินมาถึง
“มีอะไรจะคุยกับกูว่ามาเลย...” แคนไม่ให้เสียเวลา เพราะต้องรีบไปเรียนต่ออีก
“เอ่อ...คือ...” อ้นอึกอักแล้วมองซ้ายมองขวา
“ทำไม...หรือมึงไปทำใครท้องมา...” แคนพูดออกมาทำเอาอ้นเกือบหงายท้องตกเก้าอี้
“มึงรู้ได้ไง...” อ้นถามเบาๆ
“เปล่า...เดาเอา...จริงอ่ะ...ส้มท้องเหรอ...” แคนถาม
“อืม...ส้มท้อง...กูไม่รู้จะทำยังไงว่ะ......................................................” แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็ออกจากปากของอ้น เด็กหนุ่มทั้งสามนั่งมองหน้ากันนิ่ง...เงียบ...

“เอาไงดีวะไอ้ทีม...” แคนเอ่ยปากออกมาหลังจากที่ฟังเรื่องของอ้นจบลง
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ..” ทีมพูดออกมาเสียงอ่อย พลางดึงยางรัดผมออกแล้วสะบัดหัวไล่อาการมึนงง
“ไอ้หนุ่ยก็ยังไม่กลับ...เฮ้อ...” อ้นพูดออกมา

          ด้วยทางเดินของชีวิตที่ไม่เคยเฉียดเข้าใกล้เรื่องแบบนี้มาก่อน อีกทั้งมุมมองในชีวิตที่สวยงาม เด็กหนุ่มทั้งสามก็ยังมืดมน... ไม่รู้จะหันไปทางไหนดี...

“ไอ้ปรีย์...มันอยู่ไหนวะ...” แคนนึกถึงเพื่อนอีกคนขึ้นมาได้
“โทรหามันดิ...” ทีมพูด แคนกดโทรศัพท์โทรหาปรีย์ แล้วทั้งสามคนก็ทิ้งเรื่องเรียนเอาไว้ก่อน

          เด็กหนุ่มทั้งสามออกจากมหาลัยแล้วรีบบึ่งรถไปหาเพื่อนอีกคน ที่พึ่งพาทางความคิดแม้จะแหกคอกไปบ้างบางเรื่อง แต่ปรีย์ก็เป็นคนที่มักมีทางออกให้เพื่อนๆยามคับขันเสมอ

“รถใครวะอ้น...สวยว่ะ...” ทีมทักเมื่อเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง
“เดี๋ยวนี้ขับคัมรี่ไฮบริด...เลยนะมึง...ของเมียใหม่เหรอ...” แคนถาม คำพูดแทงใจดำ
“ปากเหี้ยนะมึงเนี่ย...” อ้นหันมาด่าเพื่อนรักที่นั่งข้างๆ
“รถใครก็ช่างเถอะ...เดี๋ยวกูพร้อมกูจะเล่าให้มึงฟังเอง...” อ้นตัดบทก่อนที่พวกมันจะเดาสุ่มไปเรื่อยๆ

          ทั้งสามเดินทางมาถึงมหาลัยของปรีย์ รถคันหรูเทียบฟุตบาทหน้ามหาวิทยาลัยแล้วรับปรีย์ออกจากตรงนั้น เด็กหนุ่มพากันไปนั่งอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ที่ทำงานของเต้...อ้นเผื่อเวลาเดินทางไว้ก่อน...เขาไม่อยากให้เต้ลำบากใจไปมากกว่านี้ หลังจากที่ปรีย์ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็นั่งวิเคราะห์อยู่สักพักก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

“ว่าแต่ว่า...ทำไมส้มมันถึงบอกเลิกกับมึง...ทั้งๆที่มันก็รักมึงจะตายไป..ส้มมันท้องจริงรึเปล่าวะ....แล้วอีกอย่างมึงพามันไปตรวจท้องแล้วรึยัง...สุดท้ายที่กูสงสัยคือมึงมีอะไรกับมันครั้งหลังสุดเมื่อไหร่...” ปรีย์ถามมาเป็นชุดทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง
“ไอ้ปรีย์มึงเป็นตำรวจเหรอวะ....เอาทีละคำถาม...” ทีมพูดแล้วยิ้ม เรื่องพวกนี้เขาไม่ได้ข้อมูลจากอ้นเลย มัวแต่ตกใจจนลืมถาม...อ้นก็คงเป็นแบบนั้น
“มันบอกว่ามันท้อง...เท่านั้นเองว่ะ...กูไม่ได้พามันไปตรวจ...” อ้นสารภาพ
“มึงพามันไปตรวจเลยนะ...ถ้าท้องค่อยมาว่ากันใหม่” ปรีย์พูด
“แล้วถ้ามันท้องล่ะ...ไอ้ปรีย์...” แคนถามเผื่อ
“ครั้งสุดท้ายที่มึงเอากัน...เมื่อไหร่วะ...” ปรีย์ถาม
“ต้นเดือน...” อ้นเสียงอ่อย...ครั้งสุดท้ายที่บ้านของอ้น...ก่อนที่สัปดาห์ต่อมาจะเกิดเรื่องทะเลาะกันและมาเจอกับเต้
“กูบอก มึงเลยนะ...ไอ้อ้น...ถ้าส้มมันท้อง...มึงมีทางเลือกอยู่ไม่กี่ทาง...หนึ่ง ...หนี...สอง...รับผิดชอบทั้งหมดแล้วสร้างครอบครัวใหม่...สาม...เอาเด็กออก ซะ...” ปรีย์สรุป
“กูไม่หนี...” อ้นเป็นลูกผู้ชายเสมอ เพื่อนๆเดาถูก นั่นไม่ใช่ทางที่อ้นเลือกเดิน
“งั้นมึงต้องรับผิดชอบ...ทั้งหมด...บอกพ่อแม่มึง...บอกพ่อแม่ส้ม...อีกทั้งเรื่องเรียนของมึง...และโดยเฉพาะของส้ม...ใครแม่งจะอุ้มท้องไปเรียนได้...ต้องดรอปไว้ก่อน...คลอดแล้วค่อยมาเรียนใหม่” ปรีย์ว่าเป็นฉากๆ...อ้นหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มเอามือกุมขมับแล้วถอนหายใจหนักหน่วง นี่ยังไม่รวมเรื่องที่ต้องบอก”เต้”อีก...

“ถ้าส้มมันไม่ยอมเอาเด็กไว้ล่ะวะ...” อ้นไม่แน่ใจเพราะส้มเป็นคนพูดเองว่าจะเอาเด็กออก...
“มึงต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง...ต้องยอมรับผิดชอบร่วมกัน...ส้มน่ะมันจะหนักหน่อยเพราะเรื่องเรียนต้องดรอปไว้ก่อน...” ปรีย์ชี้แจงถึงวิธีแก้ปัญหา
“แล้วเรื่องเอาเด็กออกน่ะ...บาปหนักนะมึง...เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย...ที่สำคัญมึงน่ะเป็นพ่อมัน...จะฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอเหรอ” ปรีย์ปากหมาพูดซะเห็นภาพ
“ถ้าเอาเด็กออกนะ...สิ่งเหล่านี้จะติดตัวมึงไปจนวันตายเลย...” ปรีย์พูดออกมาอีกประโยค ทำเอาอ้นเครียดหนักเข้าไปอีก
“เหี้ย...เครียดโว้ย...สัตว์เอ๊ย...” อ้นโมโหตัวเอง...แล้วก็เลยเอากำปั้นทุบกะโหลกตัวเอง...
“เฮ้ย... อ้นอย่า...จะทำเหี้ยอะไร...ค่อยๆคิดสิ...ทำร้ายตัวเองจะได้อะไรขึ้นมา...กูอยู่ข้างๆมึงเนี่ย...กูไม่ทิ้งมึงหรอก...อย่าทำแบบนี้อีกนะ...” ทีมเข้าไปกอดรัดแล้วก็จับหมัดของอ้นเอาไว้ อ้นน้ำตาไหลซึม แขนตกลงข้างลำตัวเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรงมันรู้สึกรันทดท้อไปหมด...อีกใจก็คิดถึงแต่”เต้”...อ้นสงสารเต้...ถ้าเขารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดแล้วต้องทิ้ง”เต้”แล้ว”เต้”จะอยู่ยังไง
“ไอ้ทีมมึงปล่อยมัน...ให้มันต่อยตัวเองไปนั่นแหละ...สัตว์ทีตอนเอากันละไม่คิด ...เอากันมันอย่างเดียว...ทีอย่างเนี่ยจะมาโอดครวญ...ให้แม่งต่อยตัวเองให้ตายไปเลย...”ปรีย์ด่าออกมาเป็นชุด ทำให้อ้นหยุดอาการแบบนี้ลงได้

“พรุ่งนี้มึงพามันไปตรวจท้องเลยนะ...ดูให้แน่ว่ามันท้องรึเปล่า...” ปรีย์พูดออกมาอีก
“เฮ้อ...ถ้ามันแค่แกล้งหลอกมึงก็ดีน่ะสิ...” แคนเปรยออกมา เหมือนกับจะปลอบใจเพื่อนให้พอมีความหวัง
“ถ้าท้องก็เตรียมไปสู่ขอได้เลย...” ปรีย์พูดเสียดแทงหัวใจอ้นอีกคำรบ...แต่สิ่งที่ปรีย์พูดนั่นมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น...ทุกสิ่งอย่างที่ปรีย์มองและพูดออกมา...แม้จะโหดร้ายทารุณกับคนที่ได้ฟัง...แต่ต้องยอมรับอย่างนึงว่า...ความจริงย่อมหนีความจริงไม่พ้น...

[gboy]

เรื่องนี้แต่งดีมากๆ

แอบเศร้าอีกต่างหาก


 

[patz]

สงสารเต้จังเลย

ส่วนอ้นมีเพื่อนที่ดีมากๆเลย ไม่ทิ้งกันแม้ยามมีเรื่องทุกข์ใจ

[namtaan]

ใช่แล้ว ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้น
สงสารแต่เต้แล้วตอนนี้
บวก 1 แต้มนะคะ รอลุ้นต่อ ขอบคุณมากค่ะ

[patee]

ปรีย์เจ๋งจริงๆ

อ้นได้เพื่อนดีมากๆ

[YO DEA]

 :เฮ้อ:หนักใจแทน

[DexTunG]

แล้วจะเป็นอย่างไรนะ




    

[hene2526]

หนักใจแทนเต้จังเลย...แต่ทำไงได้หล่ะ

[Chatcha]

lสงสารแทนเต้

หนักใจแทนอ้น