-
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
............................
นำเรื่องดราม่าสนุกๆ รับประกันความบันเทิง ของคุณควันต้องลมมาให้เพื่อนๆ ทุกคนได้อ่านกันนะคะ
ขอแรงเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนหน่อยนะคะ :myeye:
ขออนุญาตนักเขียนเรียบร้อยแล้วค่ะ
แนะนำเรื่องแบบย่อๆ
โบราณ (ไหน) ว่าเป็นเกย์อย่าไปรักผู้ชาย อยากอกหักจนตายให้รักคนหล่อ ไอ้บุ้งตอนนี้มันคงซึ้งแล้ว
ไอ้พี ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา ที่มีคู่ขาเป็นสาวๆไม่ช้ำหน้า เรียนอยู่คณะวิศวะกรรมนาโน
ไอ้บุ้ง ชายหนุ่มร่างบอบบาง หน้าตางั้นๆ ไม่เคยมีแฟน เรียนอยู่ คณะคหกรรม
ไอ้ปูนิ่ม เต่าน้อย หน้าตาหล่อร้าย ยังเด็กอย่าพูดเรื่องแฟน เรียนอยู่ ในอ่างแก้วนั่นแหละ
ความสัมพันธ์ของทั้งสามเพื่อน จะยุ่งแค่ไหนนะ
.........................................................................
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ตอนที่ 1 : ลาก่อน
"พี เรารักนายนะ" ผมตัดสินใจเอ่ยคำนี้ ออกมาจากปาก หลังเก็บไว้มาเนิ่นนานหลายปี
แววตาคมเข้มของร่างสูงโปร่งคู่นั้น ดูเหมือนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะไหวระริกด้วยอารมณ์ขำ
"เฮ้ย ไอ้บุ้ง มึงเป็นเกย์จริงหรือว่ะ 555 กูว่าแล้วมึงมันหงิมๆ ติ๋มๆ แอบๆอยู่หลังห้องตลอด 555"
"ละ... แล้วนาย ว่าไง" ผมพูดกระตุกกระตัก ใจเต้นโครมคราม รอฟังคำตอบ
"ไอ้เชี่ย มึงเห็นกูเป็นเกย์เหรอ "ไอ้พีตอบผมเหมือนเริ่มโกรธ
"มึงกับกูก็อยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ มอสี่ มึงคิดว่ากูแอบแมนหรือไอ้สาด" มันตะคอกใส่ผมต่อ
"ปะ ปะ เปล่า" ผมปฏิเสธ
"แล้วมึงจะให้กูตอบอะไรมึง ไสหัวไปเลยนะ ก่อนกูจะชกปากมึง" มันพูดพลางผลักหัวผมเต็มแรง
ร่างผอมบางของผมเซ ถลาไปตามแรงผลักหลังชนกับผนังปูนรั้วบ้านไอ้พี จนรู้สึกเจ็บแถวซี่โครง
ผมนั่งพิงกำแพง มองตามหลังไอ้พีที่เดินเข้าบ้านไป ด้วยความรู้สึกสมเพชในความรักงี่เง่าของตนเอง
.....
สายลมหนาวพัดผ่านผิวเนื้อผม แต่หาได้ทำให้ผมรู้สึกใดๆไม่
ระยะทางเดินจากปากซอย ไปยังห้องเช่าผมรู้สึกไกล กว่าทุกวันที่ผ่านมา
ผมไม่เคยอกหัก แต่อาการที่ผมเป็นอยู่เรียกว่าอกหักหรือเปล่านะ
ทำไมมันรู้สึกหดหู่มากกว่าเศร้าสร้อย ทำไมผมไม่รู้สึกอยากร้องไห้กลับรู้สึกอยากอ้วกแทน
อยากอ้วกให้กับความรู้สึกตัวเองที่วนเวียนอยู่กับไอ้พีตั้งแต่มอสี่ จนจบมอหก
อยากอ้วกให้กับการตัดสินใจสารภาพรักกับมันในคืนนี้ ทุกคำที่ไอ้พีพูดก้องวนไปวนมาในหัว
ยิ่งคึดถึงความแตกต่างและความเป็นไปได้ ระหว่างผมกับไอ้พี ความหดหู่ก็พุ่งเข้าสู่ท้องน้อยผมจนแน่นหน้าอก
ผมตัดสินใจวิ่ง วิ่งๆ แบบไม่สนใจอะไร จนถึงห้องเช่าที่ผมกับยายพักอยู่
ขาผมทรุดตัวลงนั่งอยู่หน้าห้องเช่า มองไปบนฟ้าที่ไร้แสงดาวเพราะไฟหน้าห้องเช่าบดบัง
ผมรู้สึกน้ำเย็นๆ ไหลมาจากขอบตาตัวเอง คืนนี้เป็นคืนแรกในชีวิต ที่น้ำตาผมไหลให้กับเรื่องทุเรศๆ
.....
ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงในตอนเช้าทำธุระส่วนตัวต่างๆ แบบอัตโนมัติก่อนลงไปช่วยยายขายข้าวแกงที่หน้าบ้าน
"ตื่นแล้วเหรอลูก งานเลี้ยงฉลองจบมอหกเมื่อคืนสนุกไหม "
"สนุกครับ "ผมตอบยายสั้นๆ
ทุกอย่างไม่ได้เลวร้าย ความรู้สึกของผมที่มีต่อไอ้พี มันจบลงตั้งแต่เมื่อคืน อย่างน้อยก็ได้พูดไป
ผมพยายามคิดในแง่ดี หรืออย่างน้อยก็ได้รู้สึกรัก รู้สึกเจ็บ แม้มันจะเป็นแค่ข้างเดียวก็เถอะ ผมส่ายหัวเบาๆ
"เป็นอะไรจู่ๆ ก็ส่ายหัว"ยายผมถาม
"แหะๆ สลัดความคิดนะครับ"
"อยากลืมอะไรละสิ" ยายพูดเหมือนนั่งอยู่ในใจผม
"ก็ ประมาณนั้นแหละครับ"
"อย่าไปฝืนมันเลยลูก มันจะจำจะลืมเราห้ามไม่ได้หรอกนะ เพียงแต่ตั้งสติแล้วทำชีวิตให้ดีก็พอ"
"ครับยาย"ผมรับคำ พร้อมกับยิ้มให้
นั่นสินะ มันจะจำจะเจ็บ ยังไงก็ช่างมันเถอะ ทำชีวิตให้ดีก็พอ ผมจดจำคำพูดของยายไว้ในใจ
......
ผมเดินออกมายังปากซอยในตอนค่ำเพื่อขึ้นรถเมล์ไปจ่ายของสดมาให้ยายทำข้าวแกงพรุ่งนี้
พยายามจะไม่ไปสนใจบ้านหลังใหญ่มหึมา ที่ตั้งอยู่ติดถนนใหญ่ตรงปากซอยของไอ้พี
นับจากวันนี้ไปวงจรชีวิตผมกับมันคงหมุนไปคนละทาง อาจไม่ได้พบหน้ากันอีกเลยทั้งชีวิต
วัยกระโปรงบานขาสั้นของผมจบลงพร้อมกับความรู้สึกที่เป็นรอยแผล มันอาจจะเจ็บในวันนี้
แต่ผมแน่ใจว่า มันคงไม่เจ็บตลอดชีวิต ตราบใดที่เวลายังหมุนไปไม่หยุด
"ลาก่อนไอ้พี " ผมบอกลาไอ้พีในหัวใจ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถเมล์ที่เต็มไปด้วยผู้คน
......
" ป้าตี คนสวยผมขอผักตามรายการนี้หน่อยครับ" ผมพูดพลางยื่นกระดาษให้หญิงสาววัยสี่สิบกว่าตรงหน้า
"บอกให้เรียกพี่ๆ บุ้งนี่ไม่จำสักที เดียวเฆี่ยนด้วยจูบซะเลย" เธอพร้อมกับทำท่างอนก่อนจะเอ่ยต่อ
"วันนี้พี่ไม่คิดตังค์ก็ได้นะ ถ้าบุ้งยอมไปดูหนังกับพี่" เธอพูดพร้อมกับส่งสายตายั่วยวน
"ไม่รบกวนหรอกครับ คิดตังค์เหอะ ผมเกรงใจ"
"บุ้งล่ะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทุกที รู้ทั้งรู้ว่าพี่อะคิดยังไง จบมอหกแล้วไม่ใช่เหรอจะให้พี่รอไปถึงไหน"
"พี่ตีครับ เต่าตัวนี้ตายแล้วเหรอ" ผมชี้ไปที่กระดองเต่า ขนาดเล็กกว่ามือผม ที่ซุกอยู่ใต้แผงผัก
"อ้อ ตายแล้ว ใครไม่รู้เตะมาไว้ใต้แผงพี่ตั้งแต่วันก่อน พี่ลืมเอาไปทิ้ง เอ่อ ฝากทิ้งหน่อยสิ"
.......
ผมถือถุงซากเต่าพร้อมกับข้าวของอื่นๆ อีกพะรุงพะรังเข้าไปวางไว้บนโต๊ะกับข้าว
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าถุงซากเต่าเริ่มขยับ "เฮ้ย ยังไม่ตายนี่หว่า"
ผมไปเอากาละมังใส่น้ำมาจากหลังบ้าน มาวางบนโต๊ะเทเต่าลงไปในน้ำ
เต่าน้อยว่ายวนไปมาในอ่างสองสามรอบก่อนจะมาชูคอเกาะขอบอ่างจ้องหน้าผม
ผมยิ้มให้แล้วยื่นผักบุ้งให้มันกิน เหมือนจะหิวมากเจ้าตัวเล็กกินไม่หยุดทีเดียว
ผมยื่นมือตบหัวมันเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "สวัสดีเจ้าปูนิ่ม"
......
-
ตอนที่ 2 : วันซวยของปูนิ่ม
ยายเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ผมตายเพราะรถคว่ำตั้งแต่ผมได้ขวบเดียว
ดังนั้นผมไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับท่านเลย
ในชีวิตผมก็มีแต่ยาย ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องดูแลท่านไปตลอดชีวิต
ดังนั้นแม้ไม่อยากจะทำ แต่ถ้ายายต้องการ มีเหรอผมจะขัด
ด้วยเงินที่ยายติดหนี้แม่ไอ้พีอยู่แสนกว่า ยายกับผมเลยต้องย้ายไปเป็นคนใช้บ้านไอ้พี
"บุ้งอย่าว่ายายเลยนะลูก ที่จริงคุณหญิงท่านขอร้องยายมา ท่านไม่ได้ให้เราไปเป็นคนใช้ แต่อยากให้ไปอยู่ด้วย"
ยายบอกผมก่อนย้ายด้วยแววตาเศร้าสร้อย
"ยายอย่าคิดมากเลยครับ ยายบุ้งอยู่ไหน บุ้งก็ต้องอยู่กะยายสิ" ผมพูดพลางกอดยายไว้
ทั้งๆ ที่ในใจผมมันตะโกนว่า "บัดซบเอ๋ย ชีวิตกูทำไหม มันเฮงซวยแบบนี้"
ก็ผมคิดว่าไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้พีอีกแล้วนี่ครับ
.....
"ไหว้พระเถอะลูก" คุณหญิงสาลินีแม่ไอ้พีเอ่ยพร้อมกับรับไหว้ผม ท่านเป็นคนสวยสง่ามาก มิน่าไอ้พีถึงหล่อจัด
"ตาบุ้งอย่าคิดเล็กคิดน้อยนะ คิดเสียว่ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่อยู่สองคนกะไอ้พีก็เหงา"
ท่านพูดพร้อมกับมองผมอย่างเมตตา ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีแม่กับเขาแล้ว
"ห้องตาบุ้งอยู่ชั้นบนติดกับห้องตาพีนะ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เอาของไปเก็บก่อนสิ" เธอบอก
ผมตกใจมาก เมื่อรู้ว่าต้องไปอยู่ใกล้ไอ้พีขนาดนั้นเลยพูดว่า
"เอ่อๆ มีห้องอื่นไหมครับ"
"บุ้งอย่าเรื่องมากสิลูก" ยายผมเอ่ยขึ้นทำเอาผมหมดหนทาง
"ยายจัน ห้องยายอยู่ชั้นล่างติดกับห้องฉันเลยนะ ป่ะไปดูกันเถอะ" คุณหญิงพูดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นจูงมือยายผมไปดูห้อง
.....
ขณะที่ผมกำลังเก็บข้าวของในห้องตัวเองอยู่นั้นไอ้พีมาจากไหนไม่รู้ เปิดประตูก้าวพรวดเข้ามาในห้อง
มันใช้มือเพียงข้างเดียวกระชากคอเสื้อ ยกตัวผมลอยขึ้นไปอัดกับผนัง แววตามันเหมือนมีไฟลุกโพลง
"ไอ้ตุ้ด มึงมาอยู่บ้านกูทำไหม มึงคิดอะไรอยู่" มันตะคอกใส่
"ปะ เปล่า มาเป็นคนใช้ ปล่อยเถอะ เจ็บ" ผมพยายามบอกมัน
"ไม่ต้องมาโกหก คนใช้เชี่ยอะไรมานอนข้างห้องกู มึงยังไม่เลิกคิดทุเรศๆ กับกูใช่ไหม"
"ไม่ๆ ไม่คิดแล้ว ปล่อยกูเหอะ เจ็บ" ผมดิ้นไปมาให้หลุดจากมือมันแต่เหมือนเสียพลังงานเปล่า
"มึงจำใส่หัวไว้นะ ห้ามเข้าไปในห้องกู ห้ามอยู่ใกล้กูเกินห้าเมตร" มันยังตะคอกใส่ผมไม่หยุด
"ได้ๆ ปะ ปล่อยเถอะ เจ็บจริงๆ หายใจจะไม่ออกแล้ว" ผมพูดพร้อมกับไอออกมาเพราะจะหายใจไม่ออก
"กูไม่ได้อยากแตะมึงให้เสนียดมือหรอก ไอ้ตุ๊ด" มันปล่อยมือผมทันทีจนผมหล่นไปจุกอยู่บนพื้น
ดูเหมือนไอ้พีมันยังโกรธไม่หาย มันตรงไปยังกล่องเล็กข้างตัวผมซึ่งผมใส่ไอ้ปูนิ่มไว้ข้างใน
พร้อมกับเงื้อเท้าขึ้นเพื่อจะเตะกล่องนั้น "อย่าๆๆ" ผมร้องห้ามสุดเสียงแต่สายเสียแล้ว
ร่างของไอ้ปูนิ่มลอยละล่องออกจากกล่องปลิวไปกระทบผนังห้อง หล่นลงมาหมุนติ้วๆ อยู่บนพื้น
"ไอ้ปูนิ่มลูกพ่อ" ผมร้องขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นไปจับไอ้ปูนิ่มมาไว้ในมือ "ปูนิ่มๆโผล่ออกมาทักพ่อหน่อยลูก"
ผมพยายามเรียกมัน ทุกครั้งที่ผมเรียกแบบนี้ไอ้ปูนิ่มต้องโผล่จากกระดองมาแต่คราวนี้มันตายไปแล้ว
หลังจากนั้นผมชักไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนผมจะกระโดดเข้าหาร่างไอ้พี ซึ่งเหมือนมันจะยืนเซ่ออยู่
หมัดผมเลยซัดเข้าที่ปลายคางได้รูปของมันเต็มเหนี่ยว จนเลือดกลบปาก จากนั้นเราก็พันกันอุตลุต
จนสุดท้ายผมพบว่าตัวเองถูกมันล็อคแขนล็อคขาติดพื้นห้องหอบหายใจแฮ่กๆ อยู่
"ปล่อยกู ไอ้เชี่ย ไอ้คนชั่ว ฆ่าได้แม้แต่สัตว์ไม่มีทางสู้"
"กูไม่ได้ตั้งใจ"เสียงไอ้พีเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ไม่ตั้งใจเหรอ ไอ้ทุเรศ ปล่อยกู มึงจะไปไหนก็ไป มึงอย่าคิดนะว่ากูอยากจะมาอยู่กับมึง ยายกูอยู่นี่หรอกไอ้เชี่ย"
ผมพูดพลางดิ้นให้หลุด
"มึงใจเย็นหน่อยสิ กูขอโทษก็ได้ แต่มึงอย่าชกกูอีกนะ ไม่งั้นถ้ากูอัดกลับมึงจะเจ็บหนัก" มันพูดเหมือนจะขู่
"เออ" ผมหยุดดิ้น เพราะใจเริ่มเย็นลง พอมันปล่อยผม ผมก็วิ่งไปจับไอ้ปูนิ่มไว้ในมืออีกครั้ง
พร้อมกับไปคว้าเอาอ่างแก้วในลังข้างผนัง วิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างก่อนค่อยๆ วางไอ้ปูนิ่มลง
"ปูนิ่มๆ ลูกพ่อ" ผมพูดกับกระดองไอ้ปูนิ่มเบาๆ "ปูนิ่มๆ ออกมาเถอะ อย่าทิ้งพ่อไว้คนเดียวสิ"
ผมรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนจะร้องไห้ เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันตลอด
ผมคุยทุกอย่างให้มันฟัง มันมักจะเกาะขอบอ่างยื่นหัวมาฟังผมอย่างตั้งใจ
มันฉลาดมากทำให้ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในโลกเบี้ยวๆ ของผม
"ปูนิ่ม ออกมาเถอะ "ผมพูดอีกครั้ง แล้วผมก็ได้ยิ้ม เมื่อหัวของไอ้ปูนิ่มโผล่ออกมา
มันลอยวนไปมาในอ่างสองสามรอบ แล้วก็มาเกาะชูคออยู่ตรงหน้าผม
"เฮ้อ โล่งอก นึกว่าตายซะแล้ว" ไอ้พีเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ อยู่ข้างหลังผม
......
tbc
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ :L2:
-
จิ้มไม่ทัน :serius2: :serius2:
นายพีเริ่มปฏิบัติการนายร้ายแล้วอ่ะ สงสารบุ้ง
-
พีไม่ไหวแระเจ้าอารมณ์ อยู่ใกล้ๆกันขนาดนั้นมิน่วมเหรอบุ้งเอ๊ย o22
-
ปูนิ่มนี่มันน่ารักได้ถึงขนาดนี้เลยเนอะ :really2:
-
+1 ให้อิๆ เจิมเรื่องใหม่ มีความสุขจัง
บุ้งน่ารักดี ส่วนพีต้องรอดูไปก่อนท่าทางจะดราม่าจัดจิงๆดูแล้วออกแนว บุญคุณ กับความกตัญญูด้วย
-
นิยายใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เชียร์น่ะค้าบ
-
ปูนิ่มน่ารักอ่ะ :laugh:
-
เต่าชื่อปู น่ารักเชียะ
:L2:
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
2 ตอนแรกนะเนี้ย!!~
-
น่าสงสารจังเลย :monkeysad:
-
ปูนิ่มช่างเป็นเต่าที่ทรหดมากกกก
พี่จะโหดไปไหนค้าบบบบบบบบ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
แค่ อ่านสองตอน เริ่มชอบ :-[
น่ารักดีครับ เป็นกำลังใจน้า.......
ปูนิ่มจะกลายเป็นคนป่ะคับ พีจะได้หึง เหอๆ
-
:L3:
รออ่านต่อไปครับ....
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ด้วย
จะคอยตามอ่านนะค๊าบ......
-
:L2: :L2: ตบจูบๆๆๆๆ :z1:
-
คุณคะ ในตอนแรกที่ตอนซื้อผักอ่ะค่ะ
บุ้งใช่มั้ยคะ แต่ชื่อตัวละครเขียนว่าพีค่ะ
เกิดอาการงงเล็กน้อยจ๊ะ
ชอบค่ะ รอติดตามต่อนะจ๊ะ :L2:
-
:L1:
ต้อนรับเรื่องใหม่คร้าบบบบ
ส่วนของตัวเอง ไว้เจอกันหลังกลับมาจากพะเยานะครับ
ก๊ากกกกกกกกกก
:L2:
-
อิอิ มีเรื่องนี้ลงในเล้าด้วยเหรอ
เรื่องนี้เคยอ่านจากเว้ปอื่นแล้ว สนุกดี o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
555 ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ :man1:
ส่วนที่คุณ zeazaiz ชี้จุดผิดให้ ขอบคุณด้วยนะคะ เดี๋ยวจะตามไปแก้ค่ะ :pig4:
ส่วนคุณมันจิ เรื่องนี้ไม่แฟนตาซีขนาดน้านนนน อยากอ่านเหมือนกันเรื่องเต่ากลายเป็นคนเนี่ย หุหุ :jul3:
ตอนนี้มีสลับมุมมองของตัวเอกนะคะ เรื่องนี้จะสลับไปสลับมา บอกไว้กันงง
.......
ตอนที่ 3 : ละคร
แม้ผมจะรู้สึกโกรธและสะอิดสะเอียนที่ไอ้หน้าจืดอย่างไอ้บุ้งมาสารภาพรักแค่ไหน
ผมก็ไม่ใช่คนใจหยาบ พอที่จะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะครับ
วันนั้นที่เกือบจะฆ่าไอ้ปูนิ่มด้วยลูกเตะผม ความรู้สึกผิดยังคั่งค้างอยู่ในใจ
วันนี้ หลังจากผมเห็นไอ้บุ้งลงไปรดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน ผมก็ย่องเข้าไปในห้องของมัน
ไอ้ปูนิ่มว่ายน้ำไปมาอย่างสบายอุราอยู่ในอ่างแก้วบนโต๊ะข้างๆ หัวเตียงไอ้บุ้ง
พอเห็นผมไปจ้องมัน ไอ้ปูนิ่มก็หยุดว่ายชูคอมาจ้องตาผมเหมือนกัน
"ปูนิ่ม วันนี้กูมาดีนะ กูมาขอโทษเรื่องวันนั้น" ผมพูดพลางเอื้มมมือไปจับหัวมันเบาๆ เหมือนที่เห็นไอ้บุ้งทำ
แต่มือผมไม่ทันได้แตะมันหรอกครับ มันก็อ้าปากงับมือผมเข้าให้ ดีที่ผมหลบทัน
ถึงอย่างนั้นผมก็ได้แผลเลือดไหลซิบๆ
"ไอ้เชี่ยนี่ เจ้าเล่ห์เหมือนเจ้าของมึงเลยนะ อย่าเผลอนะมึงพอจะจับไปปล่อยถนนให้สิบล้อทับ" ผมอาฆาตไอ้ปูนิ่ม
......
"มึงมาทำไรลูกกู" เสียงไอ้บุ้งดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง สงสัยมันเพิ่งมา
"เปล่า" ผมเดินไปที่ประตู เพื่อออกไปจากห้องไอ้บุ้ง
"กูไม่เชื่อ มึงเอาอะไรมีพิษมาให้ลูกกูกินเปล่า" มันขวางประตูไว้ไม่ให้ผมออกจากห้อง
"เฮ้ย มึงอย่าฟุ้งซ่าน" ทำตาขวางใส่ให้มันหลีกทาง
"กูเตือนไว้ก่อนนะ ถ้าไอ้ปูนิ่มเป็นอะไรไป กูจะฟ้องคุณหญิงแล้วกูจะอัดมึงให้เละเลย" ไอ้บุ้งขู่ฟ่อ
ผมมองร่างบอบบางและซีดเซียวที่ยืนถือจานผักบุ้งอยู่ตรงหน้าแล้วอยากหัวเราะ
"ไอ้เชี่ยนี่ สงสัยมันโกรธจนลืมตัว หุ่นขี้ก้างแบบนี้หมัดเดียวมึงก็ฟุบแล้ว" ผมคิดในใจ
"หลีกไป กูจะกลับห้อง" ผมเบื่อจะเถียงกับมัน
"เดี๋ยว ขอกูพิสูจน์ไรก่อน" มันว่าแล้วก็เดินไปหาไอ้ปูนิ่ม ยื่นผักบุ้งสดที่มันใส่จานมาด้วยไปให้เต่ากิน
"ทานอาหารเช้าก่อนลูก" มันบอกลูกมันแต่ไอ้ปูนิ่มก็นิ่งเฉยไม่ขยับ
"ทานสิลูก นี่ก็สายแล้วลูกยังไม่ได้กินไรเลยนะ" ไอ้บุ้งพยายามยื่นผักบุ้งให้ไอ้ปูนิ่มกินอยู่นานแต่ไอ้นั่นก็ไม่อ้าปากสักที
"มึงทำไรลูกกูบอกมานะ ไอ้ปูนิ่มมันไม่เคยเป็นแบบนี้"
"ไอ้เชี่ยนี่ มึงจะเอาสาระไรกับเต่าตัวเดียว"
"มึงอย่าพูดพล่อยๆนะ ถ้าเพื่อนกูเป็นไรไป กูไม่ยอมมึงแน่" มันขู่ผมฟ่อ
"เออ กูจะรอ" ผมพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะออกจากห้องมันมา
"ไอ้เต่าเชี่ยนั่นมันสำออยอะไรวะ อยู่ๆไม่อยากกินไรขึ้นมาเฉยๆ" ผมด่าไอ้ปูนิ่มในใจ
....
เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ผมจึงได้พักสบายๆ ไม่ต้องไปมหาวิทยาลัย
แม่กับยายจันให้คนขับรถพาไปวัดตั้งแต่เช้าทั้งบ้าน
เหลือแต่ผมก็ไอ้หน้าจืดนั่นคนเดียว ขณะที่ผมนั่งเล่นดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับน้องมาลินี
หวานใจคนล่าสุดของผมอยู่ เสียงออดประตูก็ดังขึ้น "ไอ้บุ้ง ๆ เปิดประตู" ผมตะโกนบอกไอ้บุ้งในห้องครัว
ก่อนจะคุยกับมาลินีต่อ
"คืนนี้เหรอว่างสิ ผับไหนเหรอ ไม่เอาดีกว่า เจอกันที่คอนโดดีกว่านะ ผมเบื่อผับ"
ผมนัดแนะมาลินีเพื่อหาความสุขกันที่คอนโดของเธอคืนนี้
"อืม ต้องวางแล้วนะมีแขก บายครับ" ผมรีบกดวางสายทันทีที่เห็นสุภาเดินตรงมายังห้องรับแขก
สุภาเป็นคู่ขาเก่าของผม รู้สึกผมจะได้กับเธอเพราะความเมาแค่ครั้งเดียวเมื่อหลายเดือนก่อน
แต่เธอก็ตื้อผมไม่เลิก ทั้งทางโทรศัพท์ จนผมต้องเปลี่ยนซิม
ทั้งที่มหาวิทยาลัย จนผมต้องเสียโอกาศดีๆ ที่จะได้สาวๆ มาควงไปหลายคน
นึกไม่ถึงวันนี้เธอจะบุกมาถึงบ้าน ถ้าเธอเข้าถึงแม่ผมอะไรจะเกิดขึ้น คู่ขาผมทุกคนรู้กฏดีว่าต้องไม่ผูกมัด
แต่คนนี้เธอจะจับผมให้ได้
"อ้าว สุภา สวัสดีครับ มีธุระไรเหรอครับถึงมาถึงนี่" ผมพูดพร้อมกับผายมือเชิญเธอนั่งเก้าอี้ตรงหน้า
แต่สุภากลับมานั่งชิดกับผม มือเธอลูบไล้บนขาผมไปมา "ก็คิดถึงที่รักนะสิคะ จะอะไรอีก"
ผมเห็นท่าไม่ดี ประจวบกับไอ้บุ้งยกน้ำออกมาเสริฟให้แขก แผนบางอย่างจึงเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
" สุภานี่แฟนผม" ผมเอ่ยขึ้นหลังจากลุกขึ้นไปกอดเอวไอ้บุ้งไว้ในมือ
"อะ อะไรนะ" สุภามองหน้าผมและไอ้บุ้งที่ยืนอยู่สลับกันไปมา
"นี่แฟนพี่ครับ เราอยู่ด้วยกันมา สี่เดือนแล้ว" ผมย้ำ
"นี่ผู้ชายนะคะ พี่พี อย่าบอกนะว่าพี่เป็นเกย์" ผมพยักหน้ารับคำเธอ
"ภาไม่เชื่อ อย่ามาโกหกให้ตาย..." เสียงสุภาขาดไปทันทีเพราะผมจูบปากไอ้บุ้งที่ยืนงงอยู่นานให้ดู
แรกๆ ผมว่าจะแตะปากไอ้บุ้งสักแป๊ปเดียว แต่ปากไอ้บุ้งนิ่มดีอย่างไม่น่าเชื่อผมเลยบดปากมันเล่นไปมา
และเหมือนมันจะพูดอะไรเพราะริมฝีปากมันเผยออก ผมเลยได้จังหวะลองเอาลิ้นไปซุกไซ้ในปากมันดู
ความวาบหวามแปลกๆ ทำให้ผมใช้ลิ้นไปไล่พันลิ้นของไอ้บุ้งที่พยายามหนีอุตลุต
แต่ด้วยความช่ำชองของผม ในที่สุดลิ้นผมก็กระหวัดพันลิ้นไอ้บุ้งได้
ผมรุกเร้าความรู้สึกของตัวเองและร่างบอบบางในอ้อมกอดอย่างลืมตัว
"ไปตายซะ" เสียงสุภาพูดขึ้น พร้อมกับสาดน้ำเย็นในแก้วบนโต๊ะใส่ผมกับไอ้บุ้ง
แล้วเธอก็เดินลิ่วออกจากห้องรับแขกไปโดยไม่หันกลับมามองผมที่ยิ้มอย่างโล่งอกตามหลัง
"กูยอมเป็นเกย์ดีกว่าถูกจับแต่งงาน" ผมนึกในใจ
.....
ผมหันมาเผชิญหน้ากับไอ้บุ้งที่ยืนมองหน้าผมอยู่
"มึงเข้าใจสิ่งที่กูทำไหม" ผมถามมัน
"คิดว่านะ" มันตอบ แต่ไม่ยอมสบตาผม
"ก็แค่อยากไล่สุภาออกไปจากชีวิตกู มึงพอเข้าใจไหม"
"อือ" ริมฝีปากแดงเห่อเพราะถูกผมบดปากนั้นตอบเบาๆ
"เพราะงั้นเรื่องเมื่อกี้ กูขอบใจมึงมาก แต่ให้ลืมไปให้หมด เข้าใจนะ" ผมพูดเสียงเข้มหวังให้ไอ้บุ้งไม่คิดเลยเถิดไปไกล
"ได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก ขำๆ " มันเอ่ยพร้อมกับมองหน้าผมด้วยแววตาเฉยชา
"ดีแล้วมึงห้ามเข้าห้องกูและห่างๆ กูเอาไว้อย่าลืมข้อนี้นะ" ผมย้ำกับมันก่อนเดินขึ้นชั้นบน
เมื่อผมได้นอนแผ่อยู่บนที่นอนหัวผมกลับคิดถึงรสจูบของไอ้หน้าจืดนั่นอีกครั้ง
ความหวานซาบซ่านมันยังติดอยู่ริมฝีปาก "ไอ้เชี่ยเอ้ยแม่งมึงต้องวางยาอะไรให้กูกินแน่ๆ กูถึงฟุ้งซ่านขนาดนี้"
ผมอยากจะจับไอ้บุ้งขว้างออกจากหัวผมจริงๆ
จบตอนที่ 3
-
ตอนที่ 4 : ปูนิ่มไม่ฉะบาย
แสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญสว่างจ้าโดยไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ ผมกับไอ้ปูนิ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่าง
เราอาบแสงจันทร์ด้วยกัน เผื่อแสงสีขาวนวลอาจลบล้างความดำมืดในใจผมไปได้บ้าง
การหมกหมุ่นอยู่กับปัญหาเดิมๆ ที่ยากจะแก้ไข มันทำให้เราหม่นหมอง
ความคิดของผมที่เกี่ยวกับไอ้พี ผมอยากให้มันกระจ่าง
"คิดกับมันให้ได้อย่างเพื่อนเถอะนะ" คงเป็นเสียงจากไอ้ปูนิ่มที่เตือนผม
.....
"ทานสิเจ้าปูนิ่ม" ผมยื่นสารพัดผักที่มันชอบให้เจ้าปูนิ่ม แต่มันก็ยังเฉย
ย่างเข้าสองวันแล้วที่มันไม่แตะอะไรเลย
"ปูนิ่มแกเป็นอะไรไปลูกรัก" ผมลูบหัวมันเบาๆ "เดี๋ยวพ่อจะพาแกไปหาหมอนะ"
ผมอุ้มอ่างเจ้าปูนิ่มไปหายายที่ห้องครัว เผอิญยายกะคุณหญิงกำลังทำกับข้าวกันอยู่ ท่าทางสนุกสนาน
พักหลังนี่ทั้งสองมักไปไหนไหนด้วยกันบ่อย สงสัยยายได้เพื่อนซี้แล้วมั๊ง เลยไม่ค่อยสนใจผม
"ยายครับ เจ้าปูนิ่มไม่กินอะไรมาสองวันแล้ว"
"พามันไปหาหมอสิลูก เดี๋ยวแม่เอานามบัตรสัตวแพทย์เพื่อนแม่มาให้ รอแป๊ปนะ"
คุณหญิงพูดพลางกุลีกุจอออกจากห้องไป ผมรู้สึกเกรงใจท่านเลยคุยกะยาย
"ผมพามันหาหมอแถวนี้เองไม่ได้เหรอครับ"
"ตาบุ้ง อย่าขัดใจผู้มีพระคุณสิลูก คนเราต้องไม่ลืมว่ามาจากไหน" ยายเตือน
"ครับ "ผมได้แต่รับคำ พลางถอนใจ
สักพักคุณหญิงก็กลับมาที่ห้องครัว โดยมีร่างสูงของไอ้พีเดินตามหลังมา
"ให้พ่อพีเป็นคนขับรถไปให้นะ วันนี้เขาก็ไม่มีเรียนเหมือนเรา"
"ครับ" ผมมองไปที่ไอ้พีที่ทำหน้าเหมือนกับอยากจะชกผมอย่างเพลียใจ
"อ้อ ขากลับอย่าลืมแวะห้างซื้อของสดมาตามรายการนี้ด้วยนะ"
"ครับ"ผมยื่นมือไปรับรายการยาวเหยียดมาพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ
......
"ไอ้ปูนิ่มป่วยจริงหรือมึงหาเรื่องอยากไปไหนมาไหนกับกูวะ" ไอ้พีพูดใส่ผมทันทีที่มันขับรถพาออกมาจากบ้าน
"จอดที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ เดี๋ยวไปเอง" ผมตอบมันเรียบๆ
"เหอะ อย่ามาทำเป็นนางเอกนะไอ้ขี้ก้าง" มันยังไม่ยอมหยุด
"มึงจะทำอะไรก็ช่างเหอะ แต่เงียบๆได้ไหม ไม่อยากฟัง" ผมขึ้นเสียงดังใส่มันด้วยความโมโห
..พลั่วเพี้ยะๆ.. ไอ้ปูนิ่มตีน้ำในอ่างแก้วฟุ้งกระจายไม่ยอมหยุดเหมือนมันตกใจเสียงผม
"ปูนิ่มๆ พ่อไม่ได้โกรธลูกนะ เงียบๆ นะ อย่าไปฟังหมามันเห่าด้วย" ผมพูดพลางลูบหัวมันเบาๆ
ดูเหมือนมันจะเข้าใจ เลิกตีน้ำแล้วว่ายเงียบๆ ต่อไป
"มึงว่าใครเป็นหมา ไอ้เชี่ย" ไอ้พีจอดรถแอบข้างถนนตอนไหนก็ไม่รู้หันมากัดฟันกรอดๆ ใส่ผม
"กูขอโทษ เผลอปากไป" ผมรู้สึกผิดยังไงมันก็ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย ผมไม่น่าโมโหเลย
"ขอโทษแล้วไง เอาคำพูดกลับไปในปากมึงได้ไหม" ตอนนี้ผมรู้สึกจนตรอกไม่รู้จะทำยังไง
"กูลงตรงนี้นะ จะไปเอง" พูดจบผมก็กดล็อคจะเปิดประตู
"ลองก้าวออกไปสิ มึงได้เห็นดีกับกูแน่ คิดว่าพูดชุ่ยๆ แล้วจะหนีงั้นเหรอ"
ผมกดล็อคกลับคืน
"ตามใจเมื่อกี้ กูด่าตัวเอง กูนี่แหล่ะหมา มึงจะทำอะไรก็ตามใจมึงละกัน" พูดแล้วผมก็ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย
"เห่าให้กูฟังไปจนถึงคลีนิคเลยนะมึง กูอยากรู้นักคนปากดีอย่างมึงจะเห่าเก่งแค่ไหน"
ผมก็เลยต้องจำใจ ส่งเสียงเห่าหอนไปตลอดทาง ซึ่งกว่าจะถึงคลีนิคผมก็รู้สึกแสบคอไปหมด
ดูเหมือนจะถูกอกถูกใจไอ้คนซาดิสข้างๆ ตัวผมนัก เพราะยิ้มเล็กยิ้มน้อยไปตลอดทาง
......
"เอ้ามาแล้วถึงกันแล้วเหรอ ลุงพึ่งวางสายกับแม่เราเมื่อกี้นี่เอง" ลุงหมอเอ่ยทักพร้อมรับไหว้จากไอ้พีและผม
"เอ้านั่งกันก่อน โหไม่เห็นเสียนานตาพี หล่อระเบิดนะเรา ส่วนนี่ตาบุ้งสินะ น่ารักเหมือนที่คุณหญิงบอกเลย"
ผมยิ้มเขินๆ ให้ลุงหมอพลางวางอ่างไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะ
"อืม เจ้านี่ชื่ออะไรนะ"
"ปูนิ่มครับ"
"อาการเป็นไงบ้าง"
"ก็ไม่ทานอาหารมาสองวันแล้วครับ" จากนั้นลุงหมอก็ถามเกี่ยวกับไอ้ปูนิ่มอีกหลายอย่าง
ท่านแนะนำผมว่าควรทิ้งไอ้ปูนิ่มไว้ที่คลีนิกสักสองวัน เพื่อตรวจละเอียดอีกครั้ง ผมกับไอ้พีจึงต้องกลับบ้านกันแค่สองคน
......
กว่าผมกับไอ้พีจะไปถึงห้างและจ่ายของเสร็จก็ใช้เวลาสามสี่ชั่วโมง
ขณะที่ผมกับไอ้พีกำลังลงลิฟท์จากชั้นหกไปยังลานจอดรถ อยู่ๆ ลิฟท์ก็หยุดเคลื่อนไหวเอาดื้อๆ
"เกิดเชี่ยอะไรขึ้นวะนี่" ไอ้พีโวยวาย
เราทั้งคู่ยืนอยู่คนละมุมเงียบต่างคนต่างเงียบไปสักสิบนาทีแต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ไอ้พียกมือถือขึ้นกด
"เชี่ยแบตเอ้ย แม่งทำไมจะมาหมดเอาตอนนี้" มันพูดอย่างหงุดหงิด
"เอามือถือมึงมา" ผมยื่นให้มันเอาไปกด
"ไอ้เชี่ย มึงไม่เติมเงินเลยหรือว่ะ" มันตะคอกใส่ ก็เดือนนี้ผมกรอบนี่ครับ
ค่ากิจกรรมมหาลัยเอาไปกินจนเกลี้ยงแล้ว
ผมทรุดตัวลงนั่งคนละมุมกับไอ้พี ซึ่งตอนนี้เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าทั้งที่แอร์ยังทำงาน
"บุ้งมึงพูดอะไรก็ได้ ให้กูลืมๆ ว่าอยู่ในนี้เถอะว่ะ กูเป็นโรคกลัวที่แคบ"
ไอ้พีบอกผม ตอนนี้รู้สึกเหมือนมันหายใจถี่ขึ้น
"มึงได้ไอ้ปูเน่ามาจากไหน "มันชวนคุย
"ได้มาจากตลาด แม่ค้าฝากกูเอาไปทิ้งขยะเพราะคิดว่ามันตายแล้วแต่มันไม่ตาย กูก็เลยได้มันมาเป็นเพื่อน
มึงก็รู้ว่ากูไม่มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร ก็ได้มันนี่แหละคุยกับกูยามเหงา"
"คุยกะเต่านี่นะ หึๆ" ไอ้พีหัวเราะเบาๆ ผมชักอุ่นใจกลัวมันเป็นลม เลยคุยต่อ
"ใช่แล้วมันฉลาดมากเลยนะ มันชูคอฟังกูคุยทุกเรื่อง บอกอยู่ก็อยู่ บอกไปก็ไป ไม่เคยขัดใจกูเลย"
"กูเห็นมึงอุ้มมันไปอุ้มมันมา ยังกะอุ้มลูก"
"ใช่แล้ว มันเป็นเหมือนลูกกู กูรู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆ ใจกูอยากพามันไปมหาลัยด้วย แต่กูขึ้นรถเมล์"
"มึงก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับไอ้ปูเน่านั่น แทนที่จะเอาเวลาไปออกกำลังกายมั่ง จะได้ไม่มีแต่ก้างแบบนี้"
ไอ้พีพูดพร้อมกับกวาดสายตามองผม
"เฮ้ย กูไม่ได้มีแต่ก้างนะ นี่ดูนี่ " ผมงอแขนโชว์มัดกล้ามแถวต้นแขนให้มันดู พร้อมยักคิ้วให้
"เหอๆ นั่นเหรอกล้าม"ไอ้พีขยับมานั่งเบียดผมพร้อมกับถอดเสื้อออกแล้วงอแขนโชว์ความล่ำของมันให้ดู
"เป็นไงเห็นของจริงหรือยัง" ผมพยายามไม่คิดอะไรมากกับร่างขาวใสที่เต็มไปด้วยความงามของกล้ามเนื้อวัยหนุ่มที่อยู่ๆใกล้จนได้กลิ่นหอม
" อึ้งไปเลยละสิ เจอของจริง นี่มึงจับดูนี่ ซิกแพ็คของกู " มันคว้ามือผมไปลูบไล้กล้ามเนื้อนูนแน่นที่มันอยากโชว์
ผมพยายามชักมือกลับ แต่มันกลับเอามือผมไปลูบหน้าอกมันต่อ
"นี่กล้ามอกกูปึ๋งไหม คู่ขากูทุกคนชอบตรงนี้ทั้งนั้น"
"ระ เหรอ"ผมพูดตามน้ำไป เพราะอายหน้าร้อนวูบวาบไปหมด
อยากจะหลับตาไม่มองใบหน้าหล่อเหลากับเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้า แต่ก็ต้องฝืนทำเป็นปกติ
แต่แล้วต้องใจหายวาบอีกครั้งเมื่อไอ้พีดึงเสื้อยืดผมออกพรืดเดียว
"ไหนกูดูของมึงหน่อยสิ" มันพูดพลางจ้องดูท่อนบนของผม
"อืม มึงก็ไม่ก้างนี่ แต่ตัวบาง" พูดแล้วมันก็เอามือมาลูบแถวหน้าท้องขาวๆ บางๆ ของผม
"อืมไม่มีกล้ามเลยแฮะ นุ่มดี" จากนั้นมันก็ลากมือมาแถวอกผมแล้วคลำและขยำเบาๆ
"ตรงนี้มีกล้ามแต่ไม่แน่น นุ่มดีจัง" ปากมันพูดแต่มือไอ้พีลูบไปมาสำรวจท่อนบนผมไม่หยุด
สายตาไอ้พีจ้องอยู่ที่ตาผม แววตาของมันเหมือนสะกดให้ผมลืมสิ่งรอบตัว
ปลายจมูกมันเริ่มชิดเข้ามาใกล้ใบหน้าผมจนผมสัมผัสได้ถึงความรุ่มร้อน
ครืดๆ แช้ดๆๆ
ประตูลิฟท์เปิดออกทันที
ฝูงชนที่อยู่หน้าลิฟท์ประมาณสามสิบกว่าท่านคงตีความไปต่างๆ นาๆ กับเรือนร่างที่เปลือยท่อนบนของผมกับไอ้พีตรงหน้า
ส่วนตัวผมนึกอยากมีกระดองเหมือนไอ้ปูนิ่มขึ้นมาจับจิต จะได้หดหัวเข้าไปซ่อนตัวจากความอับอายที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอในสภาพนี้
จบตอนที่ 4
tbc..
-
อ๊ากส์ๆๆๆๆ
จะเป็นเช่นไรต่อไป
:serius2:
-
:z1:
-
:laugh: อยู่ดีๆก็ไปถอดเสื้อโชว์กล้ามกันในลิฟท์นะพ่อคุณ
-
แล้วคนอื่นๆจะคิดงัยเนี่ย :jul3:
-
:m20: คิดได้ไงเนี่ย
-
ตายแล้ว เกือบจะได้กันในลิฟท์เลย
บัดสีจริงๆนะเนี่ย
-
โฮะแหมที่ดูกล้ามกันจิงหรอมันเหมือนดูเรือนร่างมากกว่านะอิๆ
เกือบจะละ แล้วจะรอน๊า
-
โห...ลุ้นๆ
ให้ :L2:ทั้งคนโพสและคนเขียนจ้ะ
-
:เฮ้อ:
โถถถถถ
จะเอาหน้าไปไว้ไหนอ่ะ
คนเห็มหมดแระ
-
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกเสียงนะคะ :pig2:
ไม่อยากให้ผู้อ่านรอนาน อัพต่อแบบด่วนจี๋
.........
ตอนที่ 5 : เด็กเหงาๆ กะเต่าตัวน้อย
เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เป็นเรื่อง เรื่องเล็กๆ ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่
สาเหตุของเรื่องผมสรุปแล้ว มันก็มาจากไอ้บุ้งกับเต่าของมันแน่ๆ
มันทำให้ตารางชีวิตที่แสนสนุกของผมต้องรวน
แถมมันยังเจ้าเล่ห์ ล่อหลอกให้ผมเผลอทำในเรื่องทุเรศผิดเพศผิดเพี้ยนบ่อยๆ
ถ้ามันกับไอ้ปูเน่าไม่มาอยู่บ้านผม มีเหรอที่ผมต้องเจอแบบนี้ คิดแล้วผมอยากอัดมันให้หมอบคาตีนจริงๆ
....
ผมไม่เคยคิดอยากไปใกล้ไอ้ตุ๊ดนั่นเลยสักนิด แม้เมื่อวานผมเกือบจะเผลอไปจูบมันเข้าก็เถอะ
ก็ตอนนั้น ตัวมันนิ่มเหมือนผู้หญิงนี่นา ผิวก็ขาวเนียนกว่าสาวๆ บางคนอีก
สงสัยเป็นผลพวงจากโรคกลัวที่แคบของผมด้วยมัง แต่เพราะมันทำให้ผมลืมเรื่องที่แคบรอบตัวได้
ผมเลยไม่ติดใจเรื่องนั้นแล้วถือว่าเจ๊ากัน
"ตาพี เหม่ออะไรอยู่แม่ถามไม่ตอบ"
"อืม แม่มีอะไรหรือครับ"
"แม่อยากให้แกไปช่วยงานที่บริษัทบ้างเวลาแกว่าง ไม่ใช่มัวแต่ยุ่งอยู่แต่กับผู้หญิง"
"แม่ครับ เราตกลงกันแล้วนี่ว่าจะให้เวลาผมปีหนึ่ง ยังไงปีหน้าผมก็เข้าบริษัทอยู่แล้ว "
ผมทบทวนสัญญาให้แม่ฟัง ก็ผมยังอยากใช้ชีวิตวัยหนุ่มให้คุ้มนี่ครับ
"เอาเหอะๆ ฉันจะทน อีกสิบเดือนสินะ เฮ้อ แกช่างไม่รักแม่เลยดูตาบุ้งเป็นตัวอย่างบ้างสิ"
"อ้าว แม่เอาผมไปเปรียบกับมันได้ไง"
"ทำไมจะไม่ได้ ตาบุ้งเเขาดูแลเอาใจใส่ยายเขาขนาดไหน งานหนักงานเบาเขารับทำหมด
เสื้อผ้าอาหาร เขาดูแลยายเขาไม่ขาดตกบกพร่อง แกล่ะเคยซักผ้าให้แม่บ้างไหม"
ผมได้แต่เหวอไปเลยครับกับการโอดครวญของแม่ผม ร้อยวันพันปีไม่เคยเป็น
ผมเลยอยากหักคอไอ้บุ้งที่ทานข้าวเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่นั่งทานข้าวอยู่โต๊ะเดียวกันแท้ๆ กลับไม่ช่วยอะไรผมเลย
"ตาบุ้ง เย็นนี้ทานไรกันดีลูก" ทีกับไอ้ตุ๊ดล่ะพูดซะ
"คุณหญิงอยากทานอะไรล่ะครับ"
"บอกให้เรียกคุณแม่ตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่รักแม่เหมือนตาพีอีกคนล่ะสิ" ท่างอนคนแก่น่าอนาถจริง ผมคิด
"คุณแม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษล่ะครับ" ไอ้บุ้งตอบ ไอ้เชี่ยนี่เปลี่ยนสีเร็วมาก
ว่าแล้วแม่ผมก็คุยเรื่องกับข้าวกับไอ้บุ้งเป็นวรรคเป็นเวร แต่ผมก็ว่าดี ลืมเรื่องผมไปซะได้
....
หลังจากท่องราตรีกับเพื่อนๆในแก๊งและแฟนผมจนเหน็ดเหนื่อย ผมก็กลับบ้านด้วยอาการซึมเศร้าเล็กน้อย
ที่จริงมาลินีชวนผมไปค้างคืนด้วยแต่ไม่รู้ผมเป็นบ้าอะไร ปฏิเสธไปดื้อๆ
อาจเป็นเพราะความรู้สึกกลวงๆในใจมัง ผมเลยอยากจะคิดอะไรคนเดียว
ผมเดินขึ้นบันไดที่จะยังดาดฟ้าบ้านตัวเอง ที่ซึ่งมันเปรียบเหมือนทุ่งโล่งสำหรับผม
เป็นที่ๆ ผมชอบขึ้นไปมองดูบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่นั่นเป็นที่ส่วนตัวของผมตลอดมา
"ให้ตายสิ ไอ้เชี่ยนี่มันจะยุ่งกับกูไปถึงไหน" ผมตะโกนอยู่ในใจ เมื่อเห็นไอ้บุ้งนอนถอดเสื้อใส่กางแกงขาสั้นอยู่บนเสื่อโดยมีไอ้ปูนิ่มและกีต้าร์อยู่ข้างกาย
ผิวขาวของมันต้องแสงจันทร์ น่าสัมผัสมาก
หน้าจืดๆ ของมันเวลาอยู่ไต้แสงจันทร์เหมือนเป็นคนละคน
ปากบางๆ ที่ผมเคยจูบไปแล้วครั้งหนึ่ง ดูเหมือนจะน่าจูบยิ่งขึ้น
มันลุกขึ้นนั่ง หันข้างให้ผม หยิบกีต้าร์ขึ้นมากอดไว้ นิ่งเหม่อเหมือนคนใจลอย
ไอ้เชี่ยนี่ยั่วผู้ชายฉิบหาย มึงรู้สิว่ากูจะมาถึงเตรียมไว้รอ
แต่ดูเหมือนมันจะต่างจากที่ผมคิด
เพราะมันเริ่มเกากีต้าร์ ไม่สนใจผมที่ยืนมองดูอยู่ในเงามืดทางขึ้นดาดฟ้าแม้แต่น้อย
"...เราพบกันในวันฟ้าใส หัวใจฉันยังจำได้ สายรุ้งที่เปล่งประกาย ยังอายสายตาของเธอ...
...เราสองคนเคยรักกัน ฉันเองยังพร่ำยังเพ้อ ทุกคืนฉันยังละเมอ ถึงเธอในวันฟ้าผ่อง...
...ผ่านไปทุ่งหญ้าสีเขียว ฉันยังเฝ้าเหลียวมองตาม เจอเมฆลอยบนฟ้างาม ฉันยังเฝ้าถามถึงเธอ ...
...มีอะไรตั้งมากตั้งมาย ผ่านชีวิตเราเข้ามา แต่เธอจะรู้ไหมว่า เวลาฉันไม่เคยเปลี่ยน ...
...เราพบกันในวันฟ้าใส เธอยังจำได้หรือเปล่า น้ำค้างยอดหญ้าพร่างพราว จดจำเรื่องราวของเรา...
..ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮ้อ ฮือฮือ..."
ผมยืนพิงผนังนิ่งอยู่เหมือนถูกสะกด ภาพไอ้บุ้งเกากีต้าร์และครวญเพลงง่ายๆที่เหมือนมันจะแต่งเองอยู่ตรงหน้า
ทำให้ผมนึกในใจว่า "กูรู้จักคนคนนี้แค่ไหนนะ"
นับจากวันที่มันโทรเรียกผมออกไปสารภาพรัก ผมคิดว่ามันคือพวกแอบแมนบ้าผู้ชาย
แต่ตอนนี้ ภาพที่ผมเห็นคือ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ นั่งร้องเพลงเหงาๆ อยู่กับเต่าตัวหนึ่ง
ความเหงาที่มันถ่ายทอดออกมา ทำให้ความรู้สึกกลวงๆ ในใจของผมคืนนี้ มลายสิ้น
กลายเป็นความรู้สึกอุ่นๆ เหมือนผมได้เจอคนที่เหงากว่า มาพูดคุยอยู่ข้างๆ
"นายมายืนอยู่นี่ทำไม" เสียงจากไอ้บุ้งปลุกผมจากภวังค์ มันมายืนอยู่หน้าผมแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ตอนนี้มันใส่เสื้อแล้ว หอบข้าวของ และไอ้ปูนิ่ม เหมือนจะกลับลงไปข้างล่าง
"ไอ้เชี่ย ที่นี่มันดาดฟ้ากู มึงแหล่ะมาทำไม" ผมเสียงดังเพื่อเบี่ยงประเด็น
"ก็มาดูดาว นายมานานยัง"
"เพิ่งมานี่แหล่ะ มึงเล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอ" ผมโกหก กลัวมันรู้ว่าผมแอบดู
"นิดหน่อย มึงเมาเปล่าเนี่ย" ไอ้บุ้งพูดพร้อมบีบจมูกตัวเอง
ผมย่อตัวลงให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับไอ้บุ้ง แล้วอ้าปากไปงับริมฝีปากบางของมันหยอกเล่นหนึ่งที
"ตอนนี้กูงับปากมึงแทนไอ้ปูนิ่มหนึ่งครั้ง มึงจะให้กูพิสูจน์อีกไหมว่ากูเมาหรือเปล่า"
ผมพูดพร้อมส่งสายตายั่วคนตรงหน้า พลางกางมือออกเหมือนจะรวบตัวมันมากอด
แต่ไอ้บุ้งกระโดดหนีไวมาก แพล่บเดียวหายไปจากทางเดินลงดาดฟ้า
ผมส่ายหัวเบาๆ "กูไม่น่าไปยั่วมันเลย เสียดาย เฮ้อ" ผมพึมพำกับตัวเองพลางถอนหายใจ
แต่ผมไม่รู้จริงๆ ที่ว่าเสียดาย ผมเสียดายอะไร
จบตอนที่ 5
-
เข้ามาอ่านด้วยคนจ้า
:z2:
ถึงตอนล่าสุดแล้ว
พีนี่ชักยังไง
-
พีเริ่มหวั่นไหวแล้วละซิ :m4:
-
พี เริ่มเผลอใจล่ะ แล้วเมื่อไหร่จะเผลอตัวอะ :o8:
ปูนิ่ม นึกอยากกิน ปูจ๋า เลย
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ้าววววววว
อะไรอ่ะตอน 5 โผล่มาตอนหนายเนี่ย
:o12:
มาเมนท์ต่อ 555
แต่ว่าพีเนี่ย
ไม่ชอบเค้าไปงับปากเค้าทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
คิดอะไรล่ะซี่ :impress2:
-
จิ้มค้าบบบบบบบบบบบบบ
ชอบพีว่ะเถื่อน เหมือนใครบางคน ฮิ้วววววววววว
-
ไอ้พีเริ่มหวั่นไหวแระ :impress2:
-
เกลียดอะไรได้อย่างนั้น 555
-
ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ (ในทู้นี้) ทุกท่านเลย :a3:
ดีใจที่อ่านแล้วแฮปปี้ : 222222:
........
ตอนที่ 6 : ไอ้หน้าหล่อเป็นไข้
อาทิตย์หน้าผมต้องสอบ ซึ่งเป็นปฏิบัติล้วน แม้ว่าผมเรียนเอกอาหารไทย และก็ทำอาหารทุกวันอยู่แล้ว
แต่อาจารย์แต่ละท่านเคี่ยวๆทั้งนั้น ล้วนแต่เป็นลิ้นเทวดา พักนี้ผมก็เลยคลุกอยู่แต่ในครัว
คงสมใจไอ้พี เพราะผมไม่ได้เจอหน้ามันเป็นอาทิตย์แล้ว ทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน
"ยายจะไปเที่ยวญี่ปุ่น กะคุณหญิงและจะเอาตาพงไปด้วย" จู่ๆ ยายก็พูดขึ้น
"หา ไปญี่ปุ่น ไปกี่วัน ไปทำไม" ผม งง ไม่คิดว่ายายจะไปต่างประเทศ
"คุณหญิงชวน จะไปสักสี่วัน ดูแลบ้าน ดูแลคุณพีให้ดีนะ อย่าได้บกพร่อง"
ผมล่ะได้แต่กลุ้ม กะว่าจะฝึกทำกับข้าวให้ชำนาญไหงต้องมาเฝ้าบ้านและเป็นทาสไอ้พีแทน
......
คุณหญิงและยายสั่งเสียผมกะไอ้พีร่วมชั่วโมงเหมือนจะย้ายบ้านไปอยู่ญี่ปุ่นเป็นการถาวร
แต่พอตาพงขับรถพาท่านทั้งสองออกจากบ้านไปผมก็รู้สึกใจหายไงไม่รู้
ผมไม่เคยอยู่ห่างยายนานหลายวันแบบนี้นี่นา ไอ้ปูนิ่มมันคงรู้สึกเหมือนกันเพราะมันชูคอดูอยู่เหมือนกัน
" มึงเป็นโรคติดยายหรือว่ะ ทำตาลอยไปได้" ไอ้พีปลุกผมจากภวังค์
"เดี๋ยวกูจะพาสาวไปเดทที่สวนสยาม กลับค่ำๆ กูอยากทานแกงส้มปลาช่อน เตรียมไว้ด้วย"
"อือ "ผมรับคำสั่ง
"ทำให้ดีนะ ไม่อร่อยกูจะทำให้ไอ้ปูนิ่มช็อคเข้าโรงบาลอีกหน"
"ครับ เจ้านาย"ผมตอบก่อนจะเดินหนีมัน พาเจ้าปูนิ่มไปเข้าไปในครัว
ปูนิ่มไปอยู่คลีนิกลุงหมอสองวันก็กลับมาทานได้ปกติ ลุงหมอหาสาเหตุไม่พบ
เดาว่าน่าจะช็อคอะไรสักอย่าง แต่ผมก็พอใจแล้วที่มันกลับมาทานอาหารได้
......
หลังจากเตรียมอาหารเย็นเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับลงมาชั้นล่างไอ้พีก็เดินเข้ามาพอดี
"กูรู้สึกปวดหัวเหมือนจะเป็นไข้ มึงหายาแก้ไข้มาให้กูหน่อยนะ" พูดเสร็จมันก็ไปชั้นบน
ผมเข้าครัวทำข้าวต้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขึ้นไปหาไอ้พีซึ่งนอนห่มผ้าห่มอยู่บนเตียง
ท่าทางมันหมดเรี่ยวหมดแรง นอนตาปรือมองผมนิ่ง ก่อนลุกขึ้นนั่งพิงหมอน
"ทานข้าวต้มสี่ห้าคำก่อนค่อยทานยา" ผมยื่นชามข้าวต้มให้มันตักทานสี่ห้าคำจริงๆ
"ทานพาราไปก่อนนะ โทรตามหมอให้แล้ว สักชั่วโมงคงมา" มันรับยาจากผมไปทานแล้วนอนต่อ
.......
หมอบอกว่าไอ้พีเป็นไข้หวัดธรรมดา พักสักคืนก็คงหาย หลังจากฉีดยาให้เสร็จ
หมอบอกให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไอ้พี และคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่าให้ไข้ขึ้นสูง ผมรับคำ
"มีอะไรฉุกเฉินโทรหาหมอได้ตลอดเวลานะ" ผมรับคำอีกทีก่อนเดินไปส่งท่านขึ้นรถ
ผมขึ้นมาจ้องร่างที่นอนยาวเหยียดของไอ้พีบนเตียง ชั่งใจว่าจะถอดผ้ามันหรือไม่ถอด
สุดท้ายผมก็หลับหูหลับตาถอดมันทุกชิ้นแล้วเปลี่ยนชุดนอนให้มัน
แน่นอนทุกส่วนสัดที่แสนจะสมชายชาตรีของไอ้พีมันถูกบันทึกไว้ในหัวโดยอัตโนมัติ ไอ้นี่มันหล่อหัวจดปลายเท้าจริงๆ
.......
หลังจากต้องนั่งเฝ้าไข้และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ไอ้พีจนถึงตีสี่ไข้มันก็ลดลง จนถึงตีห้าตัวมันก็เลิกร้อน
ลมหายใจสม่ำเสมอ ไม่ทุรนทุรายเหมือนตอนหัวค่ำ ผมเลยอุ่นใจปล่อยมันไว้คนเดียว ว่าจะไปแอบงีบ
แต่กลัวตื่นมาเตรียมอาหารไม่ทัน เลยเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าให้ตาสว่าง แล้วลงไปทำกับข้าว
หกโมงเช้าผมแว่บมาดูไอ้พี มันยังไม่ตื่นจึงลงไปใส่บาตร และรดน้ำต้นไม้
ผมมัวทำงานเพลิน พอแปดโมงเริ่มหิว นึกถึงไอ้พีได้ก็วิ่งไปดูมันอีกที เห็นมันนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
"ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กูอย่าบอกนะว่าเป็นมึง" ผมเริ่มเครียดตามมันแล้วครับตอนนี้
" อะเอ่อ กูเอง" ผมตอบตะกุกตะกัก
"มึงเห็นของกูหมดแล้วใช่ไหม" มันเริ่มตะคอกแล้ว
"มะ ไม่ได้ตั้งใจ หมอบอกกู"
"อย่ามาอ้างกูรู้จักมึงดี มึงจ้องจะทำทุเรศกับกูตลอดอยู่แล้ว"
ไอ้พีพูดจบก็ลงมาลากผมขึ้นเตียง มันล็อคแขนขาผมไว้แล้วกระชากเสื้อผ้าผมออกจนหมด
"อายไหมแบบนี้หรืออยากให้กูทำแบบนี้อยู่แล้ว" มันตะคอกถาม
"ไอ้เชี่ยปล่อยกูนะ มึงเป็นบ้าอะไร กูช่วยมึงนะ" ผมพูดพร้อมกับดิ้นไปมาหาอิสรภาพ
"กูไม่ได้อยากทำนะ ปล่อยกู อย่าทำกับกูแบบนี้ กูไม่ชอบ"
"หึ ไม่ชอบไม่ต้องมาโกหก มึงชอบยิ่งกว่าชอบอีก กูจะพิสูจน์ให้ดู"
ผมทั้งโกรธทั้งอายที่มันหยาม แต่เหมือนไอ้พีมันบ้าไปแล้ว
มันก้มลงบดริมฝีปากกับผม พร้อมกับแทรกลิ้นเข้ามาซุกไซ้ ไล่พันลิ้นผมอย่างย่ามใจ
มือของมันลูบไล้ไปทั่วร่างผม กระตุ้นจุดกระสันผมทีละจุดอย่างต่อเนื่อง ผมพยายามข่มอารมณ์
แต่ดูเหมือนพ่ายแพ้ต่อความชำนาญของไอ้หน้าหล่อ เพียงไปกี่นาทีร่างกายผมก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของไอ้พี
น้องชายผมชูชันขึ้นอย่างห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ไอ้พีปลดเสื้อตัวเองออก
"หนุ่มๆ ไปไหนกันหมด" เสียงคุณหมอตะโกนอยู่นอกห้อง
ผมได้ทีที่ไอ้พีเผลอ ผลักมันออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำเสียงดังเพื่อกลบเสียงหายใจกระเส่าของตัวเอง
......
"มึงจะออกมาเองหรือจะให้กูพังประตูเข้าไป" เสียงไอ้พีตะโกนดังอยู่หน้าห้องน้ำ
"มึงออกจากห้องไปก่อน เดี๋ยวกูออกไป" ผมตะโกนตอบ
"ไอ้เชี่ยแม่งเรื่องมาก จะออกมาหรือจะให้กูถีบประตูเข้าไป" เสียงมันเหมือนโกรธยังไม่หาย
ขืนผมออกไปตอนนี้ผมก็ตกอยู่ในสภาพเดิมแน่ แต่ที่เลวร้ายกว่านั้น ผมเปลือยล้อนจ้อนอยู่
ผ้าขนหนูในห้องน้ำก็ไม่มีสักผืน ผมพยายามตั้งสติ คุยกับไอ้พีใหม่
"พี นายอย่าโกรธเราเลยนะ เราสาบานว่าไม่ได้ทำไรนายเลย อย่าแกล้งเราเลยนะ" เหมือนมันจะเงียบฟัง
"เราทำแกงส้ม แล้วก็ของที่พีชอบอีกสองอย่างไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วนะ ลงไปทานเถอะ" เงียบสนิท
"พี เราเหนื่อยมาก เมื่อคืนเราไม่ได้นอนเลย เช็ดตัวให้นายทั้งคืน ปล่อยเราไปเถอะนะ" ผมพยายามต่อรอง
"ไอ้เชี่ยมึงไม่ต้องมาทวงบุญคุณ กูจะไปกินข้าว อยากหนาวตายในห้องน้ำก็เชิญ"
ปัง
เสียงประตูห้องมันถูกปิดอย่างแรง มันคงออกไปแล้ว แต่ผมไม่ได้วางใจ
ค่อยๆ แง้มประตูออกมาดูลาดเลาเมื่อเห็นห้องว่างเปล่า ผมก็รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องไอ้พี
เสร็จแล้วก็วิ่งเข้าห้องตัวเองทันที แว่วๆ ว่าได้ยินเสียงไอ้พีหัวเราะตามหลัง เมื่อเข้าห้องมาได้
ผมโล่งใจเป็นที่สุด มองไปยังหัวเตียงเห็นไอ้ปูนิ่มชูคอจ้องมาที่ผมเขม็ง
"มองไร ทำยังกับไม่เคยเห็นพ่อแก้ผ้า" ผมค้อนไอ้ปูนิ่มไปหลายขวับ
จบตอนที่ 6
-
:laugh:น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากค่ะ
ปูนิ่มพูดได้มันคงบอกว่า"ก็มองคนหน้าไม่อายแก้ผ้าอ่ะดิพ่อ" 555555555555
-
อยาก :z6: นายพี่
หมั่นไส้เป็นการส่วนตัว
-
อ่านไปอ่านมาเรื่องนี้ก็หนุกดีนะ
ชอบๆๆ
-
ไอ้พีนี่มันจะเอายังไงกันแน่เนี่ย :angry2:
-
น่ารักดี เรื่องนี้
โถน้องปูนิ่มคงตกใจที่เห็นพ่อแก้ผ้า :laugh:
-
เอ้า ไปลง กับ ปูนิ่มซะงั้น :z2:
-
อ่ามันสนุกมากค่ะพี่....เจ้าเต่าน่ารักดี แถมรู้สึกว่าขยันอัพซะด้วย
ก็จัดไป + 1 นะเคอะ
อืมหวังว่าคงไม่รีบได้เสียกันนะเนี่ย ชอบอ่านฉากเจี๋ยว ๆ เกือบ ๆ มากก่าอ่ะ
-
เขียนลื่นมากๆชอบ แหมมีการหยอดมุกก่อนจบด้วยอิๆ
-
:sad4:
-
น่ารักมากกกกกกกก
พีมีใจให้แน่นอน
-
อ่ะ..........................สุดยอด ทางสะดวกเลย 555
-
ไอก้อชอบนิยายของพี่'ควันต้องลม'มากๆเลยค่ะ :z1: ถ้าพี่ติดต่อได้ช่วยบอกให้เขากลับไปอัฟนิยายที่dek-dต่อซะทีสิ! :m31: :fire:
ลงแดงแล้ววววววววววววววว ลงแดงอีก! ก้อม่ายมาต่อซ้ากกกกกกกกกกกกกกที!!!!!!!! :angry2:
-
ขอต้อนรับเรื่องใหม่
จะติดตามต่อไปนะ ขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
อ๊าาาาาาาาา เพิ่งเข้ามาอ่าน
น่ารักมากๆเลยค่าาาา :m1:
เมื่อไหร่พีจะเลิกแกล้งบุ้งซะทีเนี่ย :m16:
น้องปูนิ่มน่ารัก :man1: (เป็นเต่าทำไมชื่อปู(นิ่ม) :laugh:)
-
มาติดตามเรื่องใหม่ครับ สนุกดีครับ น่ารักปนเถื่อนๆอิอิ :z1:
-
เอิ่ม พีคะ เป็นไรมากไหมคะ
อยากทำเองก็บอกมาเฮอะ
ไม่ต้องมาทำเป็นอ้างว่าจะพิส่งพิสูจน์อะไรหรอก
ชิชะ ทำเป็นว่าคนอื่นเค้า
อยากทำเองอ่ะเด่ะ :angry2:
รู้งี้นะน่าจะให้กินยาอย่างอื่นแทน
จะได้ตายแทนไม่ต้องหาย :laugh:
-
:3125:
-
เข้ามาอ่านใหม่ สนุกดีครับ +1 เป็นกำลังใจนะครับ
-
อิตาพี นี่นิสัย แบบนี้ไม่น่าทำอะไรให้กินเลย :m16:
แต่ว่าคุณหมอค่ะ มาผิดเวลามากมาย อ๊ายยยยย มาเวลาอื่นไม่ได้เหรอ 555
ขอบคุณค่ะ
-
เล่นถอดเสื้อเล่นแกล้งกันบ่อยๆแบบนี้ อีกหน่อยได้มีเฮแน่เลย :z1:
-
:z1:เสร็จไอ้พีแน่ๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ
เนื้อเรื่องน่ารักมั่กมาก
o13
-
Up รายวัน ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ ขอเม้นเยอะๆ ให้นักเขียนมีกำลังใจเขียนเรื่องใหม่ต่อไป :L2:
คนโพสไม่เป็นไร ชอบเผยแพร่อยู่แร้ววว o16
ปล. เรื่องนี้ NC มีแน่นอน อีกไม่นานเกินรอ
....
ตอนที่ 7 : เพลงของบุ้ง
ด้วยความที่อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีเพื่อนสนิทสักคน เวลาเหงาๆ ผมเลยชอบเล่นกีต้าร์โปร่ง
ว่างๆ ก็แอบเขียนเพลงเล่นบ้าง แต่ไม่เคยได้ไปแสดงหรือเล่นให้ใครฟังเลย
จริงๆ แล้วคนเดียวที่อาจจะได้ยินผมเกากีต้าร์ให้ฟังก็น่าจะเป็นยายนั่นเอง
และตัวผมเองไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งผมต้องใช้ความสามารถนี้เอาตัวรอดในยามคับขัน
....
ตอนมัธยมผมไม่เคยร่วมกิจกรรมใดๆ ของโรงเรียน ได้แต่แอบอยู่หลังห้องตามซอกหลืบไปวันๆ
แต่ตอนนี้ในห้องเรียนผมต้องอยู่แถวหน้าเพราะดันเป็นผู้ชายคนเดียวที่เรียนเอกอาหารไทย
ท่ามกลางสาวๆ นับสี่สิบชีวิตผมจึงเป็นทาสรับใช้ที่ต้องทำตามคำบัญชาเหล่าองค์หญิงตลอดเวลา
"ไอ้บุ้ง ของที่ฉันฝากซื้อเมื่อวานเรียบร้อยไหม"
"อยู่นี่" ผมยื่นให้
"ขอบใจ" พูดจบไอ้แมวก็รับเอาถุงเครื่องแกงไปจากผม
ซึ่งไอ้แมวหรือมนตราเป็นผู้หญิงที่สวยมากแต่นิสัยต่างจากหน้าลิบลับ มันโคตรจะแมนกว่าผมซะอีก
และคนที่มันข่มขู่ได้ทุกวันก็คือผมนี่เอง
"พรุ่งนี้แกโทรหาฉันแต่เช้าๆ หน่อยนะเว้ย"
"มีไรเหรอ"
"ฉันจะพาแกไปเลือกเสื้อผ้า แต่งหน้าทำผม แล้วเย็นๆ ไปงานบอลมหาลัยพร้อมกัน"
"เอ่อ ผมไม่ชอบงานเลี้ยง" ผมปฏิเสธ
"ไอ้นี่ เดี๋ยวแม่ตบ แกจะไม่ไปได้ไง พรุ่งนี้แกกับฉันเป็นตัวแทนปีหนึ่งคณะคหกรรมนะยะ"
"ตัวแทนไร" ผมงงโคตร
"ดิฉันจะเข้าประกวดดาว ส่วนแกก็ไปประกวดเดือน เราจะเปล่งประกายบนฟ้าพร้อมกันพรุ่งนี้"
พูดพลางทำไม้ทำมือเหมือนคนกำลังอยู่กลางเวทีนางงามแต่ผมนิ่งไปครู่หนึ่งเพราะช็อค
"ผะ ผมนี่นะประกวดเดือน คะ ใครเป็นคนเลือก ผมจะไปขอเปลี่ยน" ผมถามตะกุกตะกัก
"ไม่มีใครเลือกหรอกย่ะ ทั้งคณะก็มีแกเป็นตัวผู้อยู่คนเดียว จะให้เอาหมาที่ไหนไปประกวด"
.....
ตอนค่ำ ผมเดินวนอยู่ในห้อง
นึกถึงว่าตัวเองต้องปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนนับหมื่นพรุ่งนี้ก็เหมือนอยากเป็นไข้เอาดื้อๆ
หลังจากคุยกับมนตรา อาจารย์ก็เรียกผมไปพบอีกครั้ง พร้อมให้งบในการแต่งตัวมาด้วย
ยิ่งทำให้ผมตระหนักว่ามันไม่ใช่ความฝัน ผมไม่รู้เรื่องประกวดเดือนดาวนี่เลยสักนิด
ผมอยากรู้ว่าจะทำยังไงแต่ไม่รู้จะคุยกับใคร
ใครกันที่พอผ่านการประกวดมาบ้าง แล้วชื่อไอ้พีก็ลอยเข้ามาในหัวผม เพราะผมเคยได้ยินว่าไอ้นี่คือดาวโรงเรียน
ในสมัยมัธยม
แต่ผมไม่อยากเจอมันเลย หลังจากมันจับผมแก้ผ้าวันนั้นผมหลบมันตลอด แต่วันนี้คงต้องยอมหน้าด้าน
"พีๆ อยู่ไหม ขอคุยด้วยหน่อย"ผมเอ่ยขึ้นหลังจากเคาะประตู
"กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าห้ามเข้าห้องกู" คำตอบมันทำผมใจฝ่อ
"มีเรื่องจำเป็นจริงๆ ขอร้องออกมาคุยกันหน่อย"
"กูไม่ออกมึงอยากคุยเข้ามาเอง" ไม่รู้มันจะเอาไงเดี๋ยวให้เข้า เดี๋ยวไม่ให้เข้า ผมคิดแล้วเซ็ง
แต่ก็เปิดประตูเข้าไป แต่ผมไม่ได้ปิดประตูตามหลังนะครับ เปิดอ้าไว้งั้นแหล่ะ
แล้วก็ยืนคุยกะมันที่ตรงประตูเลย ใครจะกล้าไปใกล้ไอ้หน้าหล่อแต่นิสัยแย่ที่นั่งอยู่บนเตียงล่ะ
"กูขอถาม..."
"ปิดประตู แล้วมานั่งคุยบนเตียงกะกูดีๆ" มันขัดขึ้นก่อนผมพูดจบ
"เอ่อไม่เป็นไร ถาม..."
"ไสหัวไป แล้วปิดประตูให้กูด้วย" คราวนี้มันตะโกนใส่ ผมก็เลยต้องปิดประตูแล้วไปนั่งริมเตียงคนละฝั่งกับมัน
"นายเคยประกวดดาวโรงเรียนใช่ไหม" ผมถามทันที
"เออ เคย พรุ่งนี้ก็ยังต้องประกวดเดือนอีกเบื่อโคตร" มันบ่น "แล้วมึงจะถามทำไม"
"พรุ่งนี้นายเตรียมตัวอะไรบ้าง" ผมเข้าประเด็นทันที
"ไม่มีนี่ ได้โชว์ความสามารถพิเศษคนละสิบนาทีแค่นั้น กูยูโดสายดำไม่คณามือหรอก" มันพูดโดยไม่มองใคร
"เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึงจะเข้าประกวดเดือนมหาลัยด้วย"
มันพูดขึ้นมาเหมือนพึ่งนึกได้ แล้วหันมาจ้องตาถามผมตรงๆ ซึ่งผมก็พยักหน้ารับเศร้าๆ
"55555 "ไอ้พีหัวเราะจนตัวงอ แล้วลุกพรวดมานั่งข้างหน้าผม จับผมลุกขึ้นยืน หมุนตัวผมไปมา
"หุ่นแบบนี้นะเดือนคณะ ถ้าดาวคณะล่ะพอไหว แต่มึงต้องแต่งหญิงนะ"
มันพูดขณะที่ยังหมุนตัวผมไปมาเพื่อสำรวจต่อ
"หรือมึงแอบไปฟิตกล้ามมา" ตอนนี้มันทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อผมดู
แต่ไม่ทันผมหรอกผมกระโดดทีเดียวถึงประตู เปิดประตูได้ก็วิ่งเข้าห้องทันที
"เกือบไปแล้วกู" ผมหายใจหอบแฮ่กๆ บนเตียง หัวใจยังเต้นตูมตาม
......
อาจเป็นเพราะทรงผมใหม่ เสื้อผ้าใหม่ หรือเป็นเพราะฝีมือของช่างแต่งหน้า ก็สุดจะเดา
ที่ได้ดลบันดาลให้ผมถูกโหวตจนเข้ารอบห้าคนสุดท้ายของการประกวดเดือนมหาลัย
และแน่นอนหนึ่งในห้าคนก็มีไอ้หน้าหล่อที่อยู่บ้านเดียวกับผมด้วย
ซึ่งตอนนี้มันยืนโอบไหล่ผมทำทีเหมือนเป็นเพื่อนรักกันมานานแสนนาน
รอยยิ้มโคตรเท่ห์ของมันเรียกเสียงกรี๊ดจนหอประชุมสั่นทุกครั้ง
ดูจากสภาพแล้ว เดือนมหาลัยคงไม่หนีมันไปไหน เพราะหล่อโดดอยู่คนเดียวจริงๆ
ส่วนผมเตี้ยและผอมกระหร่องที่สุดในบรรดาห้าคน
"ต่อไปขอให้ผู้เข้าประกวดแสดงความสามารถตามแต่ตนถนัด ให้เวลาคนละสิบนาทีนะครับ"
เสียงพิธีกรประกาศพร้อมกับเสียงกรี๊ดดังลั่นอีกครั้ง
ทุกคนทยอยออกไปโชว์ความสามารถพิเศษของตนเองที่ด้านหน้าเวที ทีละคน
ไอ้พีอยู่ก่อนหน้าผม ส่วนผมเป็นคนสุดท้าย ทุกคนที่ออกไปได้รับเสียงกรี๊ดสนั่น
โดยเฉพาะไอ้หน้าหล่อ ที่ออกไปโชว์ยูโดสายดำของมัน เสียงกรี๊ดที่ดังลั่นจนสายกีต้าร์ในมือของผมสั่นเลยทีเดียว
พอไอ้พีเข้ามาก็เป็นคิวของผม "ทำดีๆ นะไอ้เชี่ย ถ้าขายหน้ามาถึงกูมึงตายแน่" พูดพร้อมกับอัดกำปั้นใส่ท้องผมจนจุก
"ไอ้เชี่ยนี่มันจองเวรกูไม่เลิกจริงๆ"ผมด่ามันในใจขณะที่เดินออกไปหน้าเวที
......
ผมกระพริบตาหลบแสงสปอตไลท์ที่ส่องมาหาผม มันแยงตาจนตาพร่า เสียงในหอประชุมเงียบไปชั่วขณะ
ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เพราะมองไม่เห็นใคร มือผมเริ่มเกากีต้าร์
กล่อมอารมณ์ตัวเองให้ผ่อนคลายก่อนจะร้องเพลงที่ผมแต่งในค่ำคืนที่ไอ้พีทำร้ายจิตใจผมออกมา
"...ค่ำคืนที่ฉันไม่มีใคร และ เหมือนว่าหัวใจ เหนื่อยล้าเกินจะทน...
...หลับตามองขึ้นฟ้าเบื้องบน หมู่ดาวที่แสนสับสน ก็ไม่สนใจ คนอย่างเรา...
...แอบมองคล้ายดังกระต่าย ต้องกอดตัวเองเดียวดาย กลางสายลมเหน็บหนาว...
...นั่งร้องให้ใต้พระจันทร์ เหมือนสิ้นไร้ความฝัน เกี่ยวพันอยู่กับรักปลอม ปลอม...
...ไม่อยากจะรักใครอีก ไม่อยากจะมีรักแล้ว รักหนึ่งครั้งยังไม่มีวี่แวว ที่เธอจะมาสนใจ...
...ค่ำคืนนี้ฉันหมองหม่น เป็นเช่นคนที่ใจสลาย อยากร้องไห้เพียงเพื่อระบาย ไม่ได้หมายให้เธอกลับมา...
...หนึ่งคำที่ยังก้องในหัวใจ ไปให้ไกลอย่ามาใกล้กัน เกาะกุมหัวใจให้หวั่น ไม่มั่นใจจะก้าวไปหาใคร..."
พอร้องจบผมก็ลุกโค้งคำนับเดินเข้าไปหลังเวทีทันที ผมไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องสักแอะ
คนดูคงช็อคในเพลงอุบาทของผมหมดแล้วมั้ง เสียงกรีดร้องเริ่มดังกระหึ่มอีกครั้งเมื่อรายการแสดงคั่นเวลาออกไปโชว์
.......
ขณะที่ผมยืนทื่ออยู่หลังเวที ไอ้พีมาจากไหนไม่รู้ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
ผมตกใจกับการกระทำของมันจนลืมเรื่องประกวดไปสนิท
เสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่โครมคราม ผมกลัวว่าใครจะมาเห็น จะผละออกแต่สู้แรงไอ้พีไม่ได้
ต้องยืนฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกๆ สลับกับเสียงหัวใจไอ้พีที่ดังมาจากหน้าอกมัน
ผมเผลอฝักจมูกลงหน้าอกไอ้หน้าหล่อเพื่อดอมดมกลิ่นเนื้อหนุ่มของมันอย่างไม่รู้ตัว
"มึงทำดีแล้ว ไปกันเถอะ" หลังจากเราอยู่นิ่งๆ สักพักไอ้พีก็เอ่ยขึ้น
พร้อมกับจูงมือผมไปหน้าเวที แสงสปอตไลท์ยังคงสาดมาที่ผมจนมองไม่เห็นทางได้แต่กุมมือไอ้พีไว้แน่น
เสียงกรี๊ดสนั่นจนผมไม่ได้ยินอะไร
สักพัก มงกุฏ สายสะพาย อะไรต่างๆ ก็ถูกนำมามอบให้ผมที่ยืนเซ่อไร้สติอยู่
ท่ามกลางเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นหวั่นไหวจนผมหูชา "กล่าวคำว่าขอบคุณครับสั้นๆพอ" ไอ้พีกระซิบผม
"ขอบคุณครับ" ผมพูดตามไอ้พีบอกเมื่อมีไมค์มาจ่อปาก จากนั้นไอ้พีก็พาผมลงไปจากเวที
ขณะที่นั่งรถเดินทางกลับบ้านด้วยกัน ไอ้พีก็หยิบถ้วยรางวัลในมือผมขึ้นมาอ่านดังๆ
"เดือนมหาลัย...ประจำปี 2551" แล้วมันก็หัวเราะจนตัวงออยู่ข้างๆ ผม
จบตอนที่ 7
-
อิอิชอบมากกกกกกกกกกกก ขยันแล้วสนุกแบบนี้ ปลื้มสุดๆ อิอิ
-
ว๊ายยยย บุ้งได้เป็นเดือนหรอ :sad3:
ขณะที่ผมยืนทื่ออยู่หลังเวที ไอ้พีมาจากไหนไม่รู้ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วอะดิพี :m12:
-
:mc4: :mc4:น้องบุ้งเป็นเดือนมหา'ลัย :mc4: :mc4:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น้องบึ้งได้ เป็นเดือนมหาลัยด้วย อิๆ
-
ไอ้พียังคงความบ้า ผีเข้าผีออกอย่างต่อเนื่อง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไอ้พียังคงความบ้า ผีเข้าผีออกอย่างต่อเนื่อง
:laugh: เห็นด้วย แต่ดูไปดูมาก็น่ารักดี เอะอะจับบุ้งแก้ผ้าเรื่อยเลย :laugh:
-
พึ่งมาอ่านครับ
สนุกมากๆครับ เรื่องนี้
+1 เป็นกำลังใจครับบบบบบบ
-
น่าร๊ากกกก ทั้งคู่เลยนะคะ
เสียดายตอน 7 ไม่มีเต่า....ก้อเชอร์รักเต่านินา
อดใจรออ่านเอ็นซีแทบมิไหวแล้วค่ะ...(ไหนตอนแรกบอกไม่ชอบ...5555+)
รักคนแต่งและคนโพสต์เน้อ
-
น้องบุ้งเป็นเดือนมหาลัยตามท้องเรื่อง
กร๊ากกกกกกกกกก ไอ้พีหลงหัวปักหัวปำแน่งานนี้
o13
-
หนุกดีอะ อะเราเอาเต่ามาฝากมะรู้จะเป็นแบบปูนิ่มในจิ้นของคนแต่งรึป่าว
(http://upic.me/t/o7/image_turtle5.jpg) (http://upic.me/show.php?id=0c4484ac2ecb0f977f98c98d19575025) (http://upic.me/t/if/567centrata_carapace.jpg) (http://upic.me/show.php?id=c7c034f8234d601f594dbf428f6c83f9) <<<<ดูรูปใหญ่จิ้มที่รูปเน่อ
-
:laugh:
-
สนุกดีอ่ะ ไอ้บุ้งกับไอ้พี แอบเคืองไอ้พี โหดเกิน -*-
บุ้งน่ารักจังเลย เหอะๆๆๆๆ อย่าไปสนใจไอ้พีเลย ร้ายเกินเหอะๆๆๆ
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม พีทำมาเป็นกอดนะยะ
เหอเหอ ทีตอนคุยมาทำเสียงดุ
พออย่างนี้มาทำเป็นให้กำลังใจ
คนอะร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย คำพูดกับการกระทำไม่ตรงกันเล้ย
เหอเหอ เฝ้ารอตอนต่อไปจ้า
-
บุ้งน่าจะเป็นดาว แล้วให้พีเปนเดือน :laugh: :laugh:
-
o13 o13
ชอบบบบ
เอาอีกๆ อิอิ
-
เคยอ่านเรื่องนี้ในเด็กดี ซึ้งมากๆเลย น้ำตาคลอไปหลายตอนมาก
อ่านนิยายเรื่องร้องไห้ได้เป็นหวักเป็นเวน
รู้สึกมันตรง ชอบปู่นิ่ม ขอเต่าน้อยปูนิ่มกลับไปเลี้ยงได้ป่ะค่ะ
อิอิ วางๆจะมาอ่านอีกรอบนะ มาแปะไว้ก่อน คิกๆๆ
-
ได้เป็นเดือนด้วย
อลังการ
-
พีคงหลงเสน่ห์บุ้งแล้วล่ะมั้ง กอด :L1:อย่างไม่อายใคร
-
ขอบคุณสำหรับทุกเม้น :L1:
มีรูปปูนิ่มด้วย น่ารัก :man1:
.....
ตอนที่ 8 : เพลงของเรา
"...ค่ำคืนที่ฉันไม่มีใคร และ เหมือนว่าหัวใจ เหนื่อยล้าเกินจะทน...
...หลับตามองขึ้นฟ้าเบื้องบน หมู่ดาวที่แสนสับสน ก็ไม่สนใจ คนอย่างเรา...
...แอบมองคล้ายดังกระต่าย ต้องกอดตัวเองเดียวดาย กลางสายลมเหน็บหนาว...
...นั่งร้องให้ใต้พระจันทร์ เหมือนสิ้นไร้ความฝัน เกี่ยวพันอยู่กับรักปลอม ปลอม...
...ไม่อยากจะรักใครอีก ไม่อยากจะมีรักแล้ว รักหนึ่งครั้งยังไม่มีวี่แวว ที่เธอจะมาสนใจ...
...ค่ำคืนนี้ฉันหมองหม่น เป็นเช่นคนที่ใจสลาย อยากร้องไห้เพียงเพื่อระบายไม่ได้หมายให้เธอกลับมา...
...หนึ่งคำที่ยังก้องในหัวใจ ไปให้ไกลอย่ามาใกล้กัน เกาะกุมหัวใจให้หวั่น ไม่มั่นใจจะก้าวไปหาใคร..."
ผมแอบมาเกากีต้าร์ชมพระจันทร์อยู่บนดาดฟ้ากับไอ้ปูนิ่มสองคน ไอ้ปูนิ่มเหมือนจะมีความสุขมากวันนี้
เพราะมันแหงนหน้ามองดูพระจันทร์ไปแทะผักบุ้งของโปรดมันไป นานๆ ครั้งมันจะหันมาจ้องผม
"ปูนิ่มลูกพ่อ อย่าไปหลงรักพระจันทร์นะลูก มันสูงเกินไปพ่อคงสอยมาให้ไม่ได้แน่" ไอ้ปูนิ่มหันมามองผม
ก่อนจะหันไปมองพระจันทร์อีกครั้ง แล้วมันก็ทำท่าหงายท้องแกล้งตายอยู่ในอ่างให้ผมหัวเราะ
"พอได้เป็นเดือนก็ชอบอยู่ที่สูงเชียวนะมึง" เสียงไอ้พีทำให้ผมสะดุ้ง มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"เพลงเมื่อกี้กูห้ามให้มึงร้องให้ใครฟังที่ไหนอีกนะ ถ้าไม่เชื่อกูเอามึงตายแน่"
มันยื่นหน้ามาใกล้ผมทำตาอาฆาต
"ทำไม" ผมถามกลับสั้นๆ
"อย่าเรื่องมาก ไอ้เชี่ย เป็นคำสั่งเข้าใจไหม หรือมึงจะลองดีกะกู" คราวนี้มันจับคอเสื้อผมเขย่าไปด้วย
" เจ็บๆ พอแล้วกูเข้าใจแล้ว กูจะไม่ร้องให้ใครฟังแล้ว " ผมรับปากมันก่อนคอผมจะเคล็ด
"แค่นั้นแหละ ชอบทำให้อารมณ์เสีย" ว่าแล้วไอ้คนตัวสูงหน้าตาหล่อบาดใจก็นั่งลงข้างๆผม
"ถ้าอยากร้องเพลงนี้ก็มาร้องที่นี่ ที่เดียวเข้าใจไหม"มันพูดต่อ
"ร้องเพลงตะกี้อีกสิ เงียบทำไม อยากโดนอัดเหรอ" ไอ้พีหันมาตะคอกใส่ผมที่นั่งอึ้งอยู่
ผมถอนใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเกากีต้าร์และบรรเลงเพลงขึ้นอีกครั้งโดยมีไอ้พีกะไอ้ปูนิ่มนั่งฟังอยู่ข้างๆ
.........
หลังจากได้เป็นเดือนมหาลัยจะบอกว่าชีวิตผมไม่เปลี่ยนก็เกินไปล่ะ ที่แน่ๆ คือผมกลายเป็นเด็กกิจกรรมไปแล้ว
ทุกอีเว้นท์ของมหาลัย ถ้าผมไม่ติดสอบหรือบางครั้งติดก็ยังต้องโดนลากไปโชว์ตัวอยู่ดี
ถามว่าผมชอบไหม ผมคงตอบว่าไม่ทันที
เพราะมันขัดกับนิสัยส่วนตัวอย่างแรงที่ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใคร
แต่ที่ผมไปได้ทุกงานเพราะไอ้พีซึ่งได้เป็นรอง มันไปกับผมทุกงานเหมือนกัน ผมกับมันถูกจับเป็นแพ็คคู่
ผมก็เลยได้แอบอยู่หลังมันให้ไอ้พีมันโชว์พาวเวอร์ของมันไปคนเดียว
เวลาโชว์ตัวผมจะเล่นกีต้าร์ให้ไอ้พีร้อง เสียงมันดีกว่าผมเยอะ สาวๆ กรี๊ดสนั่นเมื่อมันจับไมค์
"เล่นเพลงนี้นะ แทนเพลงที่กูห้ามมึงเล่น" ผมรับเนื้อเพลงพร้อมคอร์ดมาดู
"นายแต่งเองเหรอ" ผมถาม
"เออ เล่นๆไปเถอะ อย่าเรื่องมาก"
พอผมเริ่มตีคอร์ด เสียงไอ้พีก็สะกดคนฟังให้นิ่งได้ทันทีเหมือนกัน
"...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเคียงข้าง เราทำสัญญาบางอย่าง ที่ผูกพันด้วยใจ...
...ท่ามกลางแสงดาว กอดฉันไว้ให้แน่น ก่อนเธอจะจากกันไป...
...อยากรักเธอด้วยลมหายใจที่มี รักฉันนะคนดี อย่าเพิ่งถอดหัวใจ...
...มองฉัน มองมาที่ฉัน คนคนนี้เชื่อมั่น ว่าเธอคือหัวใจ...
...อย่าลืม อย่าลืมตัวฉันไว้ ให้หัวใจฉันเปลี่ยว เป็นแค่คนที่เธอเคยให้ใจ...
...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเธอหรือไม่ และรักเราจะเป็นเช่นใด อยู่ที่ใจของเธอ...
...ท่ามกลางแสงดาว ก่อนฉันจะร้องให้ อยากให้เธอเข้าใจ...
...อยากรักเธอจริงๆนะคนดี รักฉันนั้นยังมี อย่าเพิ่งตัดสินใจ..."
เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดจนหูชานั้นการันตรีถึงความสามารถในการร้องเพลงของไอ้พี
เพลง "อยากรักเธอ" ที่ไอ้พีมันร้องก็กลายเป็นเพลงหากินเวลาเราต้องร้องเพลงโชว์
....
"นี่พ่อเดือนมหาลัย เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะยะ"
มนตรายื่นวารสารมหาลัยที่หน้าปกลงรูปผม ไอ้พี และน้องสาดาวมหาลัย
"เป็นธรรมเนียมต้องลงอยู่แล้วนี่ ไม่ดังอะไรหรอก" ผมตอบ
"แต่เพลงอยากรักเธอของแกก็ขึ้นอันดับหนึ่งคลื่นวิทยุมหาลัยเราด้วยนะ"
มนตราพูดพร้อมจ้องหน้าผมตาแป๋ว
" ไม่ใช่เพลงผม เพลงนั้นไอ้พีร้องเองแต่งเอง" ผมปฏิเสธ
"อ้าวเหรอ เขาแต่งให้ใครกันนะ หวานเชียว ว่าแต่นายพีนี่เขามีแฟนยัง"
"มีแล้ว" ผมตอบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"นายล่ะมีแฟนยัง" ผมรีบกลืนน้ำลงคอ เพราะกลัวสำลักเพราะคำถามของมนตรา
"ไม่มี" ผมตอบอ้อมแอ้ม
"แต่ตอนนี้นายเนื้อหอมใช่ย่อยนะไม่มีใครมาจีบเหรอ"
"มีบ้าง" จริงๆ มีเมลล์มีจดหมายของขวัญมาให้เยอะพอดูเลยล่ะ แต่ผมไม่มีเวลาดูเลยกองๆ ไว้ในห้อง
"นายอยากมีแฟนไหม" มนตราถามต่อ
"ไม่" ผมตอบพลางหลบตาเธอ
"ถ้าฉันขอเดทกับนายพรุ่งนี้ล่ะ พอมีเวลาให้ฉันไหม" ผมหัวใจเต้นตูมตาม
เกิดมาไม่เคยมีคนมาสนใจจนถึงขนาดขอเดทด้วยซึ่งๆหน้า ในหัวหมุนติ้วไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไร
แต่พอเห็นมนตราก้มหน้าก้มตา แก้มแดงด้วยความเขินอยู่ตรงหน้าปากผมก็เอ่ยออกมา
"ได้สิ เราเป็นเพื่อนกันนี่"
....
ผมพาเจ้าปูนิ่มไปนั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้าหลังทานอาหารเย็นเสร็จ ใจผมคิดอยู่แต่กับเรื่องเดทพรุ่งนี้
ก็ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเดท จริงๆไม่เคยไปไหนกับผู้หญิงสองต่อสองด้วยซ้ำ ผมถึงคิดหนัก
"ปูนิ่ม ผู้ชายต้องทำตัวไงบ้างตอนเดท บอกพ่อหน่อยสิลูก" ไอ้ปูนิ่มไม่ตอบ มันแทะผักบุ้งเฉย
"ปูนิ่ม ถ้าเกิดมนตราเขาจูบพ่อ พ่อจะทำไงดีล่ะ" ผมตบหัวเจ้าปูนิ่มเบาๆ ฐานที่มันเห็นแก่กินไม่สนใจฟัง
"ถ้าพ่อจูบตอบ แล้ว เกิดเขาอยากพาพ่อไปโรงแรม พ่อจะทำไง พ่อจะทำให้เขาได้ไหม ฮึ"
ผมพูดจินตนาการให้ไอ้ปูนิ่มฟังอย่างว้าวุ่นใจ
"กูไม่ให้มึงไป เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว" ไอ้พีมาตอนไหนไม่รู้ เอ่ยมาจากข้างหลังผมเสียงเรียบ
"นายมาตอนไหน" ผมหันกลับไปแหงนดูร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังผม
"มึงจะไปออกเดทกับใคร"มันพูดพลางนั่งลงข้างหน้าผม
"กับมนตรา เพื่อนเอกเดียวกะเรา"ผมตอบอ้อมแอ้ม
"แต่มึงชอบผู้ชายนี่แล้วมึงจะไปหลอกผู้หญิงเขาทำไหม" ผมอึ้งกับคำพูดของไอ้หน้าหล่อตรงหน้า
"กูไม่ได้หลอก แค่ไปเที่ยวด้วยกันเฉยๆ" ผมพยายามอธิบาย
"ไอ้เชี่ย เมื่อกี้ มึงยังพูดถึงโรงแรมหยกๆ ยังมาโกหก ถามจริงมึงทำเป็นเหรอ"
ไอ้พีพูดแทงใจดำผมเกินไปผมจึงเริ่มมีอารมณ์
"ทำเป็นไม่เป็นเรื่องของกูไม่เกี่ยวกับใคร" ผมขึ้นเสียง
"กูไม่ให้ไป เป็นคำสั่ง พรุ่งนี้มึงต้องอยู่ทำอาหารให้กูกิน"
ไอ้พีตะคอกผมกลับ สายตามันลุกวาวด้วยอารมณ์
"อย่ามาวางอำนาจนะ พรุ่งนี้ยายกูก็อยู่"
ผมไม่ยอมหลบตามันหรอกเพราะโกรธไม่แพ้กันที่มันจุ้นจ้าน ทำรู้ดี วางโตกับผม
"อยากลองนักใช่ไหม อยากนักเหรอกับกูไม่ได้ทำ จะไปทำกับผู้หญิง "
มันเริ่มกัดฟันกรอดโกรธจน คิ้วหนาคู่นั้นชนกัน แต่ผมก็ควันออกหูหยุดไม่อยู่แล้วเหมือนกัน
"มึงเลิกหลงตัวเองได้แล้ว กูเลิกรักมึงไปตั้งนานแล้ว อย่างมึงให้ฟรีกูก็ไม่.."
ผมพูดไม่ทันจบปากผมก็ถูกปากไอ้พีมาปิดสนิท มันบดเบียดริมฝีปากผมอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธ
พร้อมกับใช้ความแรงที่เยอะกว่ากดผมนอนลงติดกับเสื่อ
ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวแขนขาผมก็ถูกไอ้พีล็อคไว้เรียบร้อย
ลิ้นร้อนผ่าวของไอ้หน้าหล่อเริ่มชอนไชเข้าพันกับลิ้นผม
มือใหญ่ยาวร้อนระอุลอดผ่านกางเกงขาสั้นไปลูบไล้อยู่กับเนินเนื้อและเส้นไหมเหนือน้องชายผม ก่อนจะลุกล้ำเข้าไปคลึงเค้นกับพวงไข่
ทำให้ผมถึงกับต้องสะดุ้งด้วยความวาบหวามจากการรุกเร้าที่ไม่ทันตั้งตัว
มันวนมือมาเกาะกุมกับน้องชายของผมที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความเสียวซ่านที่ไอ้พีมอบให้
แล้วผมก็ต้องแอ่นตัวขึ้นด้วยความกระสันอย่างกลั้นไม่อยู่แล้วมือของไอ้หน้าหล่อเริ่มขยับรูดน้องชายผมขึ้นลง
พร้อมกับบดเบียดมือร้อนผ่าวไปตามผิวเนื้อหว่างขา
"ตาบุ้ง ตาพี อยู่ไหนลูก ออกมาหน่อยแม่มีเรื่องอยากคุยด้วย"
เสียงคุณหญิงร้องตะโกนหาผมกับไอ้พีอยู่ข้างล่าง
จบตอนที่ 8
-
NC นิดหน่อย :z1:
....
ตอนที่ 9 : เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
ถ้าไม่มีเสียงคุณหญิงมาทำให้ไอ้พีต้องผละจากร่างผมลงไปจากดาดฟ้าเพื่อรับหน้าแม่มันไว้เมื่อคืนผมจะเป็นยังไงไม่รู้
พอกลับมาที่ห้องกว่าผมจะข่มตาหลับได้ก็เกือบสว่าง
เพราะมัวแต่คิดถึงรสสัมผัสของไอ้พี
คิดถึงว่าทำไมมันทำแบบนั้น ทำไมไม่ให้ผมไปเดท
แต่ผมก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ จริงๆผมไม่อยากคิดมากเรื่องไอ้พีเลย
ผมว่ามันจบแล้วตั้งแต่วันที่ผมต้องร้องไห้เพราะมัน แต่เหมือนผมต้องวนเวียนอยู่ใกล้มัน คอยให้มันโมโหใส่ตลอด
"โทรไปเลิกนัดซะ หรือจะให้กูโทรให้" ไอ้พีสั่งผมทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมา
ผมพยายามข่มใจ ไม่ใส่อารมณ์ ไม่โกรธ ไม่อะไรทั้งนั้น ก่อนเอ่ยออกมา
"พี นายอย่ามายุ่งกับเราเลย เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะ" ผมขอร้องพลางมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ่งดูน่ารักน่าใคร่ยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในชุดนอน
"กูคิดว่ามึงเข้าใจแล้วตั้งแต่เมื่อคืน"
ประเมินจากสายตาไอ้พีผมชักหวั่นว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเมื่อคืน จึงรีบวิ่งหนีลงไปชั้นล่างเข้าไปในครัวหายายเพื่อไอ้พีจะได้ไม่สามารถทำอะไรผมได้
ขณะที่ผมล้างผักให้ยายทำกับข้าวเช้าใจก็คิดไปว่าทำไงจะออกไปจากบ้านโดยสวัสดิภาพ
ผมกลัวไอ้พีมันดักจับตัวผมไว้ แล้วทำกับผมแบบเมื่อคืน ผมไม่อยากเป็นเมียมันหรอกนะ
มันไม่ได้รักผมสักนิด ขืนผมเสียตัวให้มัน มันคงได้หยามเหยียดผมจมดิน
"ถ้ามึงอยากได้ไอ้ปูนิ่มคืนตามกูมาซะดีๆ" จู่ๆ เสียงไอ้พีก็มากระซิบที่หู
......
"มึงเอาลูกกูไปไว้ไหน" ผมถามขึ้นทันทีที่เข้าไปในห้องมัน
"ปิดประตู ใส่กลอนด้วย" แม้ไม่อยาก ผมก็ต้องทำตามไอ้หน้าหล่อแต่นิสัยซาตานที่นอนสั่งอยู่บนเตียง
"โทรไปยกเลิกนัดเดี๋ยวนี้ " แน่นอนผมต้องโทรไปโกหกมนตราว่าญาติที่ต่างจังหวัดเสียต้องเดินทาง
ไปร่วมงานวันนี้
ไอ้พีเหมือนพออกพอใจมากยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ แต่ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ มันยังสั่งต่อ
"ไปเอาข้าวเช้ามาให้กูกินที่นี่ กูขี้เกียจลุก" ไอ้ปีศาจ ผมคิดก่อนลงไปจัดการตามมันสั่ง
"นวดฝ่าเท้าให้หน่อย" มันสั่งผมต่อขณะนั่งทานโจ๊กอยู่บนเตียง
"พี บอกเราเถอะนายเอาปูนิ่มไปไว้ไหน ป่านนี้ มันคงหิวแล้ว มันยังไม่ได้ทานอะไรนะ"
ผมขอร้องขณะที่นวดเท้ามันไปด้วย แต่ไอ้ตัวดีมันทานข้าวไปตาดูทีวีไปไม่สนใจผมสักนิด
"มาแปรงฟันให้กูหน่อย" พูดเสร็จมันก็เดินนำผมเข้าไปยังห้องน้ำ
......
ไอ้พีนั่งอยู่ขอบอ่างอาบน้ำ อ้าปากกว้างให้ผมแปรงฟันให้เหมือนเด็กๆ
ไอ้ปีศาจนี่ ขนาดผมอยู่ในอารมณ์โกรธมันแค่ไหน ยังอดที่จะเห็นความน่ารักมันไม่ได้
"อาบน้ำให้กูหน่อย" ไอ้พีพูดพร้อมกับยืนขึ้น
"พีพอเถอะ อย่าแกล้งบุ้งอีกเลยนะเพื่อนนะ คืนปูนิ่มให้บุ้งเถอะนะ นะพีนะบุ้งขอร้อง"
ผมออดอ้อนสุดชีวิตพร้อมกับคุกเข่าต่อหน้ามัน หวังจะให้ไอ้ปีศาจสงสาร
"จะอาบให้หรือไม่อาบ" เสียงไอ้หน้าหล่อเริ่มเครียด
"ก็ถอดเสื้อผ้าออกสิ" ผมทำตามคำสั่งมันอย่างหมดทางเลือก
เพื่อลูกๆ ผมท่องอยู่ในใจ
"ถอดให้หน่อย" ไอ้พีพูดพร้อมขยับมาชิดมากขึ้น ผมเลยต้องพยายามฝืนความรู้สึก
หลับหูหลับตาถอดชิ้นส่วนของมันออกจนเหลือแต่ร่างขาวผ่อง เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเพศผู้ยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า
ท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้า เรือนร่างกำยำสูงใหญ่ของมันชัดเจนเต็มตาผมทุกรูขุมขน ทำให้ความรู้สึกวาบหวามไหลทั่วร่างกายผม
"อย่ามัวแต่จ้องสิ อาบน้ำให้กูได้แล้ว" ผมเปิดฝักบัวรดร่างไอ้พีให้เปียกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสบู่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของมัน มือผมสั่นระริก เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา
ผมถูสบู่มาหยุดอยู่ที่ตรงหว่างขาของไอ้หน้าหล่อ น้องชายอันกำยำของมันกำลังขยายตัว โชว์ความยาวใหญ่ให้เห็นจะๆ
ทำใจผมเต้นจนแทบหลุดออกมา มือผมเอื้อมไปจับท่อนเนื้อข้างหน้า
ความใหญ่ของมันทำให้ผมกำไม่หมด ผมเริ่มลูบไล้ ฟองสบู่ไปตามท่อนลำเบาๆ
ท่อนเอ็นขนาดเขื่องเริ่มกระตุก เพราะความเสียวของเจ้าของ "มะมึงทำไรน่ะ อย่าๆ ลูบสิ"
ไอ้พีเริ่มเสียงแหบพร่า "บุ้งจะทำให้พีมีความสุขนะ" ผมเอ่ยออกมาเบาๆ เพราะลำคอแห้งเป็นผงกับแรงกดดันในตัวเอง
ไอ้พียืนไม่ติดเอนตัวไปพิงผนังห้องน้ำ น้องชายมันชี้ชันอยู่ในมือผม
ตอนนี้ผมใช้มืออีกข้างลูบไล้อยู่ไปตามพวงไข่ขนาดใหญ่ ส่วนมือที่เกาะกุมอยู่กับท่อนเนื้อหนุ่มของผมก็เริ่มขยับขึ้นลง
"บะบุ้งอย่าเร่งสิ สะ เสียว ค่อยๆ ทำ"
แต่ผมกลับขยับมือแรงขึ้นเร็วขึ้น จนไอ้พีทนไม่ไหว เอวมันเริ่มขยับขึ้นลง ชักน้องชายเข้าออกในมือผม
เสียงครางกระเส่าของไอ้หน้าหล่อดังขึ้นเป็นระยะ ผมพยายามกลั้นใจตัวเอง วางมือทั้งสองข้างลงข้างตัว
"บะ บุ้งหยุดทำไมช่วยพีต่อเถอะ พียังไม่เสร็จนะ" ไอ้พีลืมตาปรือขึ้นมาเมื่อเห็นผมหยุด
"ไอ้ปูนิ่มอยู่ไหนเหรอ ช่วยบอกบุ้งก่อน เดี๋ยวบุ้งจะทำให้พีมากกว่านี้" ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไล้
ท่อนเนื้อที่แข็งแทบปรินั้นอีกครั้ง
คราวนี้ผมใช้มือนวดเคล้นที่หัวสีแดงแจ๋ขนาดใหญ่ของมัน
"อยู่ที่ดาดฟ้า" ไอ้พี่พูดพร้อมกับหลับตาลงเกร็งหน้าท้องที่แข็งเป็นลอนส่ายเอวเข้าออกในมือผมอีกครั้ง
ผมใช้มือทั้งสองข้างมาเกาะกุมอยู่ที่ท่อนเนื้อหนุ่มของมันแล้วกระตุกจังหวะในการรูดเข้าออกให้แรงขึ้น
ไอ้พีเริ่มเกร็งหน้าขารับจังหวะความกระสันต์ที่ผมรุกเร้าอย่างหนัก
ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มมีสีแดงเข้มหายใจกระชั้นถี่ ตามจังหวะของสะโพกที่ยังคงกระเด้าไปตามอารมณ์เจ้าตัว
ผมหลับตาปี๋ ถอนหายใจเฮือก ก่อนวางมือลงอย่างรวดเร็ว
เปิดประตูห้องน้ำวิ่งออกมาจากห้องของไอ้พี พุ่งตรงไปยังดาดฟ้า
วิ่งไปอุ้มเอาอ่างของไอ้ปูนิ่ม ที่ไอ้พีแอบไว้ใต้ร่มกระถางบอนสี แล้วรีบวิ่งไปตั้งหลักในห้องครัว
"หนีไรมาเหรอบุ้ง วิ่งหน้าตื่นมาเชียว" ยายทำท่าตกใจที่เห็นผมวิ่งไปหา
"ปะเปล่าครับ บุ้งออกกำลังกาย" ผมปฏิเสธเสียงสั่น พลางทรุดลงนั่งเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง
"โอย ออกกำลังนี่เหนื่อยจังเลย ขอหลับตาพักแป๊ปนะยาย" ผมพูดพลางพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน
ใจเต้นตูมตามยังไม่หาย ภาพของไอ้พียังหลอกหลอนอยู่ในหัว อารมณ์ที่ปั่นป่วนจากการสัมผัสมัน
ทำให้ผมอยากคลั่งตาย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ทำแบบนั้นกับคนที่เคยทำผมอกหักจนร้องไห้
"ไอ้พีมันคงไม่ไว้ชีวิตกูแน่ที่ไปหักเหลี่ยมมันขนาดนั้น" ผมคิดแล้วอยากหยุดหายใจจริงๆ
......
ผมหลบไอ้พีได้ไม่กี่วันก็ต้องยอมจำนน เพราะคืนนี้ผมต้องไปโชว์ตัวในงานสังสรรค์ศิษย์เก่าของมหาลัยพร้อมกับมัน
ขณะที่นั่งรถไปออกจากบ้านไปด้วยกัน ไอ้พีไม่พูดไม่จาใบหน้าเรียบเฉยทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
ผมรู้สึกอึดอัด และเสียใจยังไงไม่รู้ที่ทำกับมันแบบนั้นในห้องน้ำ แม้มันเป็นคนผิดแต่ผมก็ไม่ควรทำแบบนั้น
"มึงเกลียดกูมากเหรอ มึงไม่รักกูแล้วจริงเหรอ" มันเอ่ยๆ ขึ้นเบาๆ โดยไม่มองหน้าผม
"อะ เอ่อ เปล่า "ผมตอบตรงใจตัวเองมากแต่ไม่กล้าสบมองไม่ทางมัน
"กูขอโทษที่ไปยุ่งกะไอ้ปูนิ่ม ก็มึงไม่ยอมเลิกนัดนี่ ยกโทษให้กูได้ป่ะ"
"อืมส์ เราก็ขอโทษนายเหมือนกัน เราไม่ควรทำอย่างนั้นกับนาย" รู้สึกหน้าผมจะวูบวาบขณะที่พูด
"มองหน้ากูหน่อย" ผมหันไปจ้องสายตากับมัน
"มึงยังรักกูจริงๆ เหรอ" สายตาเว้าวอนจากดวงตาคมเข้มคู่นั้นแทบทำให้ผมละลาย
"อืมส์ " ผมพูดพลางหลบตา ไฟคงลุกท่วมหน้าผมแล้วมั๊งตอนนี้
"วันนั้นมึงไม่อยากมีอะไรกับกูจริงๆ เหรอ" มันจับคางผมเบาๆ เพื่อให้ผมหันกลับไปจ้องหน้ามัน
"มะ ไม่จริง" ผมเอ่ยแผ่วๆ เมื่อสายตาหม่นหมองของมันมองผมมีหรือที่ผมจะโกหกมันได้
"มึงอยากมีอะไรกับกูจริงๆนะ กูคิดว่ามึงรังเกียจกูซะอีก" มันพูดเหมือนคนขาดความมั่นใจ
"จริงสิ ไม่เคยเลย จริงๆแล้วเรารักนายตลอด ทำไมจะไม่อยากแตะต้องนาย" ผมจ้องหน้ามันเพื่อแสดงความจริงใจ และส่งสายตาหวานฉ่ำให้คนที่ผมรักมาตลอด
"ไอ้เชี่ยเอ้ย ตอแหลเก่งจริงๆ ปากบอกไม่อยาก แม่งจ้องเล่นกูทุกวันสิท่า รอไปเหอะ" ไอ้พีส่งสายตาเหยียดหยาม ให้ผมแทนพร้อมกับผลักผมไปติดประตูอีกด้าน
ผมได้แต่งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในที่สุดก็เข้าใจว่าโดนไอ้พีแก้แค้นเข้าให้แล้ว
ผมมองไปนอกหน้าต่าง ความรู้สึกเย็นเยือกเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
"ไอ้บุ้ง มึงช่างโง่เง่าไม่มีสิ้นสุด คนอย่างมึงสมควรแล้วที่โดนเขาปั่นหัวตลอด"
ผมเฝ้าก่นด่าตัวเองในใจ โดยไม่คิดจะหันกลับไปมองคนข้างๆ อีกเลย
จบตอนที่ 9
-
ทำไมพีทำร้ายจิตใจบุ้งขนาดนี้ด้วย
ใจร้ายมาก
-
หมั่นไส้พีอย่างรุนแรง รีเควสต์ให้บุ้งเอาคืนด่วน!! :fire:
-
พีใจร้ายเราก็นึกว่าถามเพราะจะได้รักกันไหงเป็นงี้
ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เจ็บแล้วต้องจำนะบุ้ง
เอาไว้แก้แค้นมันทีหลัง อิอิ แล้วมนตราจารู้มะเนี่ย ว่าญาติไม่ได้เสีย ยังอุตสาห์มาโชว์ตัวได้อีก
-
พีใจร้ายเกินไปแล้ว
ทำกับน้องบุ้งอย่างนี้ได้ไง :beat:
-
เลววววววววววววววว
-
พี :m16:
จัดให้...
เอาไปเลยไป๊~!!!
นี่แน่ะๆๆๆๆ :beat:
:z6:
-
ไม พี ต้องทำร้ายจิตใจบึ้งอยู่ตลอดด้วยนะ เฮ้อ
-
พีโคตรใจร้าย
บุ้งลืมมันเถอะ :angry2:
ปล.ชอบเพลงที่แต่งของพีและบุ้งมากเลยคับ ซึ้ง
-
ชั่วชีวิตนี้พีขาดบุ้งไม่ได้หรอก :laugh: คอยดู
-
อิตาพี นี่น่า :beat: จริงๆ เลย เล่นแรงไปแล้ว
-
อีตาพี ฉันเกลียดมานนนน ใจร้ายยยยย :angry2:
-
ไอ้พีนี่มันช่างน่าหมั่นไส้จริง ๆ ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
-
เดี๋ยวให้ปูนิ่มกัดพวงสววรค์ขาดกระจุย....ชิชะ นายพีนิ
-
ไอ้พีร้ายกาจมาก
ย๊ากกกกก :z6: ซักทีเหอะ
-
อ้าว พระเอกสไตล์แบดบอยไม่ชอบกันแล้วเหรอ :try2:
....
ตอนที่ 10 : ถอด
"...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเคียงข้าง เราทำสัญญาบางอย่าง ที่ผูกพันด้วยใจ...
...ท่ามกลางแสงดาว กอดฉันไว้ให้แน่น ก่อนเธอจะจากกันไป...
...อยากรักเธอด้วยลมหายใจที่มี รักฉันนะคนดี อย่าเพิ่งถอดหัวใจ...
...มองฉัน มองมาที่ฉัน คนคนนี้เชื่อมั่น ว่าเธอคือหัวใจ...
..อย่าลืม อย่าลืมตัวฉันไว้ ให้หัวใจฉันเปลี่ยว เป็นแค่คนที่เธอเคยให้ใจ...
...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเธอหรือไม่ และรักเราจะเป็นเช่นใด อยู่ที่ใจของเธอ...
..ท่ามกลางแสงดาว ก่อนฉันจะร้องให้ อยากให้เธอเข้าใจ...
...อยากรักเธอจริงๆนะคนดี รักฉันนั้นยังมี อย่าเพิ่งตัดสินใจ..."
ผมดีดกีต้าร์เคล้าคลอไปกับเสียงไอ้พีด้วยใจเลื่อนลอย ตาเฝ้ามองตามร่างสูงสง่าที่ร้องเพลงอยู่ตรงหน้า
"คนอย่างมึงนะหรือไอ้พี ที่อยากรักใคร กูไม่เชื่อมึงอีกแล้ว" ผมอยากตะโกนใส่ไมค์ให้มันฟัง
พอไอ้พีร้องจบพร้อมกับได้รับเสียงกรี๊ดจากรุ่นพี่ที่มางานเลี้ยงศิษย์เก่าข้างล่างอย่างท่วมท้น
พิธีกรสาวสวยก็ดึงผมกับไอ้พีไปยืนข้างกัน ส่วนตัวเธอมายืนข้างๆ ผมแล้วประกาศขึ้นว่า
"ทุกท่านคะ มีใครอยากเห็นเดือนมหาลัยโดนดาวมหาลัยเมื่อสิบห้าปีที่แล้วหอมแก้มไหมคะ"
เสียงกรี๊ดหูแทบแตกดังลั่นเป็นคำตอบแทน พิธีกรสาวร่างท้วมยื่นริมฝีปากมาหาแก้มผมทันที
แต่ไอ้พีก็กระชากผมหลบทันทีเหมือนกัน ทำให้พี่พิธีกรถึงกับเซไปด้านหน้าสองสามก้าวเพราะตั้งตัวไม่ทัน
พอเธอตั้งหลักได้ก็พูดขึ้นทันที "นี่นายทำอะไรยะ หมูจะสอดเอาคานมาหามทำไม"
ผู้ชมหัวเราะครื้นเครง เพราะคิดว่าเป็นมุข "พี่ไม่สนหอมแก้มรองเดือนแบบผมบ้างหรือครับ"
มันพูดพร้อมส่งสายตาออดอ้อน "บ้า อยากให้หอมก็ไม่บอก รอแป๊ปนะ พี่ขอแก้มเดือนก่อน"
ว่าแล้วเธอก็เดินมาหาผมอีก ไอ้พีก็กระชากผมหนีไปกอดไว้ข้างๆตัวมัน "ไม่ได้พี่คนนี้ผมหวง"
คนข้างล่างหัวเราะและส่งเสียงกรี๊ดสนั่นอีกครั้ง
"ตายละ อย่าบอกนะว่าเธอสองคนเป็นแฟนกัน "
"ไม่ใช่หรอกพี่ไอ้บุ้งป็นแฟนน้องสาวผม น้องผมห้ามใครแตะ" ไอ้พีมันเล่นมุข
"เหรอ แตะไม่ได้เลยเหรอ ซักนิ้ดก็ไม่ได้เหรอ"
"ครับ" ไอ้พียืนยัน ผมได้แต่ยิ้มกับมุขของทั้งสองคน
"งั้นฝากนายหอมแก้มเดือนแทนพี่ได้ไหม"ไอ้พีไม่ตอบ แต่ก้มหน้ามาหอมแก้มผมทันที
เสียงกระทืบเท้าบวกกับกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวจนหูชา ไม่ชาได้ไงพี่พิธีกรก็เล่นกรี๊ดใส่ไมค์ด้วย
"โอเคค่ะ งั้นพี่ขออ่านคำถามจากพี่ๆ ที่ส่งมาถามสุดหล่อของเราสักเล็กน้อยนะคะ"
"คำถามแรก น้องบุ้งมีแฟนยังสนใจสาวโสดอายุมากกว่าไหม ต้าย แร่ด ข้ามศพฉันไปก่อนยะ"
พี่พิธีกรอ่านเองตอบเองไม่เปิดโอกาสให้ผมตอบเลย
"คำถามต่อไปค่ะ อยากเห็นหุ่นน้องบุ้งถอดเสื้อโชว์หุ่นสักแว๊บได้ไหม เอ่อ อันนี้ต้องทำนะบุ้งจ๋า"
พิธีกรพูดพร้อมทำหน้าหื่นมองมาที่ผม
"น้องพีห้ามบอกว่าหวงนะยะ ไม่ได้แตะ แค่มองย่ะ" เธอดักคอไอ้พีทันทีที่เห็นมันยกไมค์
เสียงกรี๊ดดังลั่นพร้อมกับเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม "ถอดๆๆๆๆๆๆ"
"ผมหุ่นไม่ดีไม่ถอดได้ไหมครับ อายอ่ะครับ" ผมพูดประโยคแรกตั้งแต่ขึ้นเวทีมา
"งั้นถกเสื้อขึ้นนิดสิ พี่อยากดูสะดือ ว่าจะขาวเหมือนหน้าไหม" พี่พิธีกรยังไม่เลิกหื่น
"ไม่ได้" ไอ้พีพูดขึ้นพร้อมกับพิธีกรสาวก็ร้องกรี๊ดๆ ใส่ไมค์เหมือนถูกขัดใจ
คนข้างล่างหัวเราะสนั่น ไอ้พีเดินไปรวบเอวพิธีกร หิ้วไปยังหลังเวที
"ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนที่กลับมาเยี่ยมสถาบันเรา หวังว่าทุกท่านคงมีความสุขในค่ำคืนนี้นะครับ"
ผมพูดจบและโค้งให้กลับเสียงกรี๊ดสนั่นอีกครั้งก่อนลงไปหลังเวที
.....
"นายจะเล่นมุขก็ไม่เตี้ยมกันมั่งเราแทบจะรับไม่ทัน" ผมพูดโกรธๆ ขณะนั่งรถกลับบ้านกับไอ้พี
"มุขบ้าบออะไรของมึงสิ ยายพิธีกรนั่น จ้องจะงาบมึงเอง ยังไม่รู้อีก" มันตะคอกใส่ผม
"เหรอ"ผมตอบอย่างงง
"ไม่รู้เชี่ยอะไร มึงแม่งมีแต่คนจ้องจะฟันตั้งแต่ได้เป็นเดือนนี่" ดูเหมือนไอ้พีจะหงุดหงิด
"หัดแต่งตัวให้มิดชิดหน่อยอย่าอ่อยให้มาก" ไอ้หน้าหล่อบอกผมต่อ
ผมก้มมองดูตัวเอง ซึ่งสวมกางเกงยีนส์ขายาว กับเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าแขนยาวกลัดกระดุมทุกเม็ด
"แล้วอย่ายิ้มให้มาก เวลามึงยิ้มใครก็คิดว่ามึงยั่วเขาทั้งนั้นแหละ คราวหน้าโดนข่มขืน กูไม่ช่วยนะเว้ย"
ท่าทางไอ้พีจะหงุดหงิดจริงๆ มันพูดโดยไม่มองมาทางผมสักนิด ผมเลยออกอาการเซ็งจัด
"คุณตาครับ แวะส่งผมทานบะหมี่ร้านข้างหน้านะครับ" ผมชะโงกบอกคุณตาพงคนขับรถ เพราะรู้สึกหิว
จะเที่ยงคืนรอมร่อ แวะทานบะหมี่ก่อนค่อยเรียกแทกซี่กลับไอ้พีมันจะทำไรก็ช่างมัน
"พี่ครับ ผมขอพิเศษนะครับ" ผมสั่งบะหมี่กับแม่ค้า
"ผมก็เหมือนกันนะครับ" แปลกใจนิดๆ ที่ไอ้พีมันลงมายืนสั่งบะหมี่อยู่ข้างๆ
ผมทานบะหมี่ไปพลาง มองดูรอบตัวไปพลาง ผู้คนยามค่ำคืนนี่ก็เยอะเหมือนกัน ไม่หลับไม่นอนกันหรือไงนะ
"เบิ้ลไหม เดี๋ยวสั่งให้" ไอ้คนตรงหน้าถามขึ้นเหลือบตาดูของมันเกลี้ยงไปแล้วชามหนึ่ง
"ไม่ล่ะ ขอบคุณ" ผมมองตามหลังร่างสูงที่เดินไปสั่งบะหมี่อีกชาม นึกว่าหิวไม่เป็น หึ
ไอ้พีมานั่งกินต่อ ใบหน้าหล่อเหลาของมันกับหุ่นที่สูงเกินผู้ชายไทยทั่วไปทำให้คนหันมาสนใจมันเป็นระยะ
แปํปเดียวบะหมี่ชามที่สองก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาผม
"อิ่มแล้วเหรอ "ไอ้พีถามเมื่อเห็นผมนิ่งอยู่
"อือ" ผมพูดพร้อมพยักหน้า "เห็นมึงกินกูก็อิ่มแล้ว"
"งั้นขอนะ" พูดเสร็จมันก็เอาชามบะหมี่ที่ผมกินเหลือไปก้มหน้าก้มตาจัดการให้หายไปในพริบตา
พอไอ้หน้าหล่อเงยหน้าขึ้น ก็มีเศษบะหมี่ชิ้นเล็กๆ ติดอยู่ตรงข้างแก้ม
" บะหมี่ติดแก้มน่ะ" ผมบอกมัน มันยิ้มเหมือนเด็กๆ ส่งมาให้ผมใจเต้นเล่นๆ ก่อนจะบอกว่า
"เช็ดให้หน่อยสิ" ไอ้พีตอบพร้อมยื่นหน้ามาหา ผมหยิบทิชชู่ไปเช็ดให้มันเบาๆ
ใจแว่บนึกไปถึงตอนอาบน้ำให้คนตรงหน้า ทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาดื้อๆ จึงผลักหน้ามันกลับไป
"ไปกันเถอะ ดึกแล้วพรุ่งนี้มีเรียนช่วงเช้าด้วย" พูดจบไอ้พีก็เดินนำผมไปที่รถ
ผมเดินตามมันไปพลางคิดในใจ "พีนายอยากให้เรารักนายหรือเกลียดนายกันแน่นะ"
......
ผมว่าวันเสาร์ช่างเป็นวันที่แสนสุขการได้พักอยู่กับบ้าน ไม่ได้ไปเรียนนี่ยังสร้างความดีใจได้เสมอ
"นี่เราคิดแบบอนุบาลอยู่เปล่าหว่า" ผมนึกขำๆ ตัวเอง
ผมจัดการไปเปิดน้ำเย็นให้เต็มอ่างเสร็จแล้วก็พาไอ้ปูนิ่มไปแช่อ่างน้ำด้วยกัน
เหมือนไอ้ปูนิ่มจะมีความสุขมาก ว่ายไปว่ายมารอบตัวผม
แล้วก็เอาปากมาชนแก้มผมบ่อยๆ "หอมแก้มพ่อแบบนี้จะอ้อนเอาอะไรหว่า"
ผมแซวมันก่อนจะแกล้งหลบไปหลบมาไม่ให้มันชนแก้มผมได้ ไอ้ปูนิ่มก็ว่ายตามไม่หยุดเหมือนกัน
ผมหัวเราะจนเจ็บท้อง หลังจากเล่นกันจนเหนื่อย ไอ้ปูนิ่มพลิกตัวหงายท้องทำท่าแกล้งตายอยู่ในอ่าง
......
หลังจากวันที่ไอ้พีจับปูนิ่มไปเป็นตัวประกัน ผมก็ไม่เคยทิ้งให้ไอ้ปูนิ่มอยู่ห่างกายเลย
ไม่ว่าจะไปทานข้าว ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ ยายผมคงจะเซ็งจนต้องเอ่ยขึ้น
"นี่บุ้ง จะหอบไอ้ปูนิ่มอะไรนักหนาลูก วางไว้เป็นที่เป็นทางเถอะ"
"ผมกลัวมันหายนี่ครับ" ผมตอบตรงๆ
"เออๆ ตามใจเถอะ เอ้า นี่ยกของว่างไปให้คุณพีบนห้องหน่อย"
"ยายเอาไปเองนะครับ ผมจะไปตัดหญ้า" ผมบ่ายเบี่ยงเพราะหลังจากเกิดเหตุในห้องน้ำวันนั้นผมไม่เคยคิดจะไปใกล้ห้องไอ้พีเลย
"มีอะไรกับคุณพีเขาหรือเปล่า แกเหมือนหลบไม่อยากเจอเขา"
ยายผมคงสงสัยเพราะผมเลี่ยงทุกครั้งที่ใช้ไปหาไอ้พี แต่ผมจะบอกยายได้อย่างไร
"ไม่มีอะไรครับ ก็ผมแค่อยากไปตัดหญ้าให้เสร็จ"
"บุ้ง ทำไมต้องโกหก" ยายจ้องตาผม
"ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ ยายคิดมากไปหรือเปล่านี่ มา เดี๋ยวผมเอาไปให้ไอ้พีก็ได้"
ผมยกของว่างตรงไปห้องไอ้พีอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากเคาะประตูเข้าไปก็เจอไอ้หน้าหล่อใส่แค่กางเกงขาสั้น
ไม่ใส่เสื้อ โชว์ความขาวของกล้ามเนื้อแน่นท่อนบน เอนหลังดูทีวีอยู่บนเตียง
"นึกยังไง มาอ่อยกูแต่เช้า" น่าน มันกัดไม่เลิกทุกครั้งที่มีโอกาสจริงๆ
ผมวางของว่างไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะรีบเผ่นออกมา แต่ขาผมยังไม่ทันก้าวพ้นประตูเสียงไอ้พีก็ดังขึ้น
"เดี๋ยว" ผมหันกลับไปหาคนพูดบนเตียงอีกครั้ง
"เอาผ้าไปซักให้ด้วย" ไอ้พีสั่ง ผมเลยต้องจำใจเดินไปยังตะกร้าผ้าที่อยู่มุมห้อง
"ไม่มีนี่"ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความงง เพราะไม่มีผ้าสักชิ้นในตะกร้าที่จะให้ซัก
"อยู่นี่ไง" ไอ้พีพูดพลางลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเดียวที่ใส่ออก ปล่อยให้น้องชายมันโชว์ความอลังการอยู่หว่างขา
ร่างกายผมนิ่งเหมือนถูกสาป เพราะความยั่วยวนของร่างผู้ชายเปลือยที่งดงามสมชายกว่ารูปปั้นใดๆที่ผมเคยพบพานมา
"ไอ้เชี่ย อย่ามัวแต่คิดลามกกับกูสิ มาเอาไปซัก" ผมยืนนิ่งอยู่ขยับขาไม่ได้
ไอ้พีมันเลยโยนกางเกงมาคลุมหน้าผม กลิ่นกายของมันติดอยู่ที่กางเกงทำให้ผมแอบสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะก้าวออกมาจากห้อง
"นี่กูกับไอ้พีใครมันโรคจิตกันแน่นะ" ผมจับกางเกงไอ้พีมาหอมอีกฟ่อดหนึ่งก่อนจะโยนลงเครื่องซักผ้า
พลางฉายภาพบนเตียงเมื่อกี้ในหัวไปมาอีกครั้ง
จบตอนที่ 10
-
o22 ... ดมเลยเหรอ เป็นเอามากนะเจ้าบุ้ง
-
โฮกกกกกกกกกกก
ดมเลยหรอ :haun4:
เหอเหอ
จะว่าไปก็โรคจิตพอกันแหละ
ไม่มีใครโรคจิตไปกว่าใครหรอก
:laugh:
-
พีจะเอายังไงแน่
ไม่รักแล้วจะหวงทำไม :angry2:
สงสัยจะโรคจิตพอกันแหละ :z2:
-
นั่นดิ ไปๆมาๆน้องบุ้งนี่ก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ แต่อีตาพีนี่ผีเข้าผีออกดีจริงๆ
ชอบตอนอาบน้ำกับปูนิ่ม นึกภาพเต่าน้อยว่ายน้ำมาหอมแก้มพ่อ น่าร้ากกกกก :man1:
-
เหวออออออ บุ้ง อย่าไปจิตตาม อิตาพี สิหนู
แต่ตอนนี้ อิตาพี ก็แอบน่ารักขึ้นมานิ๊ดดดดดดหนึ่ง
ขอบคุณค่า
-
ไอ่บ้าพี...อ้ายโรคจิตตตตตตตตตต :m31:
กด+1 ให้คนขยันโพสจ้า
-
บุ้งแอบหื่น
-
โหยย คนเรา ดมกางเกงเค้าซ่ะงั้น หมดกัน image ที่สะสมมาตั้งแต่ต้น :z3:
-
อ่านมาถึงตอนบุ้งดมกางเกงตายยยยหมดกันเสียลุ๊กนายเอกหมด :z3: ไอ้คุณพีก็หายสับสนเสียทีเถอะ
ไม่งั้นเด๋วจาหาหนุ่มหน้าใสมาให้บุ้งแทน :z2:
-
เอ่อ บุ้งถึงขนาดดมกุงเกงเรยเหรอ :try2:
เราว่าถ้าให้บุ้งแบบทำประชดพีไปกุ๊กกิ๊กกุ๊กกั๊ก กะสาว ๆ คนอื่น ๆ ก้อคงจะดีนะมันจะได้แบบกระตุ้นพระเอกอีกตี๊สนึงอะ :interest: หรือไม่ก้อมีหนุ่มหล่อมาสนิทด้วยเนี่ยอันนั้น ท่าทางพีจะโหดดีเวลาหึงหงะ :haun5:
o8เสริมอีกตี๊สได้ปะ ครือ ข้องใจหงะ ไมคุณหญิงแม่กะยายของบุ้งหงะ 2 บ้านนี้เค้าสนิทสนมกันเหรอ อ่าน ๆ ดูมันไม่เห็นมีตรงไหนบอกเรย งง??อะ :confuse:
-
ทีแรกก็ไม่จิตนะ แต่พอดมกางเกงในไม่ใช่ก็ใกล้เคียงละว้า :laugh:
-
:z1: :z1: :z1:
โฮะๆบุ้งหื่นงะ
-
:z1: :z1:
-
อ่านเเล้วยิ้มได้ตลอดเลยน๊า เหอะๆๆ
จิ้มๆๆๆ รักคนแต่ง :L1: :L1: :กอด1:
-
เหอๆ บุ้ง เริ่มจะโรคจิตแล้วล่ะคับ
ปล. พีหึงบ่อยเนอะ
-
Thanks for all ment and + ^_______^
ตอบคุณ RealReal -- ทำไมคุณยายกับคุณหญิงถึงสนิทกันได้ มีสาเหตุแค่นิดเดียว ต้องอ่านเก็บเอานิดนึง แต่ยังไงเรื่องนี้ไม่เน้นผู้ใหญ่ เน้นแต่หนุ่มๆ เลยไม่มีการย้อนอดีต :teach:
ตอนนี้ NC มาอีกแร้วววว :m32:
..............
ตอนที่ 11 : หวานหรือขม
"ปูนิ่ม ถ้าคนเราลืมอะไรง่ายๆ ก็คงดีนะ " ผมพึมพำกับไอ้ปูนิ่มที่อยู่บนเตียง
แต่ดูเหมือนมันไม่สนใจฟัง มัวแต่ว่ายน้ำไปมาไล่งับอาหารเม็ดยี่ห้อใหม่ที่ผมซื้อมาให้มันลอง
"ทำยังไงพ่อจะเลิกรักไอ้พีนะปูนิ่ม ทำไงพ่อจะไม่ต้องเสียใจกับเรื่องมันซ้ำๆ"
ผมพูดพร้อมหันมานอนหงาย หายใจแผ่วๆ พยายามหาทางออก
ถ้าเราไปอยู่หอพักได้คงดีสินะ ผมอยู่บ้านไอ้พีมาร่วมหกเดือนแล้ว แม้จะพยายามลืมยังไง
ห้ามใจยังไง ผมก็เห็นมันทุกวัน ความรู้สึกรักมันไม่เคยจางหาย เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ
ผมรู้สึกหายใจลำบากขึ้นทุกวัน เพราะรู้ว่ามันไม่ได้รักผมเลย มีแต่จะคอยแกล้งและเหยียดหยาม
.......
"ยายครับเราจะใช้หนี้คุณหญิงหมดตอนไหน" ผมถามยายขึ้นขณะที่เรานั่งอยู่ในห้องครัวด้วยกันสองคน
"ทำไมบุ้งพูดงั้นละ ตอนนี้เราเป็นหนี้ชีวิตท่านเพิ่มด้วยซ้ำนะ"ยายกล่าว
"ผมรู้ครับ แต่บุ้งอยากมีอิสระ อยากไปอยู่หอยายจะว่าไงครับ" ผมลองหยั่งเชิง
"บุ้ง มีไรไม่สบายใจเหรอลูก หรือเรื่องคุณพี" ยายเอ่ยเหมือนนั่งอยู่ในใจผม
"บุ้งมีปัญหาอะไรทำไหมไม่คุยกัน การหนีปัญหาไม่ใช่ทางแก้นะลูก" ยายพูด
ยายครับถ้าเรื่องนี้แก้ได้ด้วยการคุยผมแก้ไปนานแล้ว ผมตอบยายในใจ
"บุ้งขอไปอยู่ข้างนอกสักสองเดือนได้ไหมครับ เรื่องเงินบุ้งจะหางานทำเอง" ผมพยายามพูดต่อ
"เฮ้อ เอาเถอะถ้าคิดดีแล้วยายจะขัดอะไร แต่ต้องโทรหายายทุกวันนะ"
"ขอบคุณครับยายมากครับ ยายช่วยบอกคุณหญิงให้เข้าใจบุ้งด้วยนะครับ"
ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปโอบกอดยายคนที่รักและเข้าใจผมมาตลอด
.......
"ทำไมมึงต้องไปอยู่หอ" ไอ้พีถามผมขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมา
แต่ผมไม่อยากจะต่อความ เลยทำเฉยจะเดินผ่านมันไปยังชั้นล่าง แต่ไม่ทันมือมันที่เอื้อมมารวบเอวผมไว้
หิ้วผมเขาไปในห้องตัวเอง แล้วโยนผมลงบนเตียง ตัวมันตามขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้อย่างรวดเร็ว
ผมพยายามเอามือดันอกมันออก แต่เหมือนจะไม่สะเทือนมันสักนิด
"ยายมึงถามกูว่ามีปัญหาอะไรกับมึงหรือเปล่า ทำไมมึงชอบทำให้กูเป็นผู้ร้าย"
"เราไม่ได้ว่าอะไรนายนะ ยายสงสัยเอง"
"แล้วมึงไปอยู่หอทำไหม บอกมา" ไอ้พีใช้สายตาคาดคั้น
"เราไม่ไปอยู่ก็ได้" ผมดูท่าทางแล้ว ขืนปล่อยให้มันโกรธมีแต่เสียกับเสีย เลยพูดเอาใจมันไว้ก่อนดีกว่า
"กูไม่เชื่อ มึงไม่ไปมึงก็ทำตัวมีปัญหากับกูอยู่ดี มึงเคลียร์มาซะดีๆ" ไอ้พีพูดพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของผมที่ดันอกมันอยู่ไปกำไว้ด้วยมือข้างเดียว
"จะให้เคลียร์อะไร" ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามีอะไรต้องเคลียร์ในเมื่อผมอกหักเรียบร้อยไปแล้ว
"ไอ้เชี่ย มึงอยากได้อะไร หัดพูดตรงๆ มั่งสิ " แววตาที่ลุกเป็นไฟนั้นมันโกรธผม
แต่ผมทำไรให้มันโกรธ ผมไม่รู้จริงๆ ตอนนี้มันบีบข้อมือผมแน่นจนรู้สึกเจ็บ
"ปล่อยนะ เจ็บ พอเถอะ" ผมขอร้องมัน
"เพราะกูไม่ยอมมีอะไรกับมึงใช่ไหม มึงถึงไปอยู่หอ" ผมงงไปเลยมันคิดแบบนั้นได้ไง
"บอกมาว่าใช่ไหม" ผมคิดหนักตอบไม่ใช่ มันก็โกรธ ตอบใช่มันจะโกรธไหม
"ใช่" ผมตอบไปให้มันรู้แล้วรู้รอด เพื่อให้สมใจไอ้บ้านี่
"ทีนี้ปล่อย กูได้หรือยัง" ผมเริ่มโกรธเข้าให้แล้วเพราะมันบีบผมทุกทาง
"ก็แค่นี้แหละ ถ้ากูยอมมีไรกับมึง ก็หมดปัญหาใช่ไหม"
ไอ้บ้าพียังไม่ยอมปล่อยกลับเอาจมูกโด่งได้รูปของมันมาชนกับแก้มผมแล้วลากเบาๆ มาชนกับจมูกผม
ก่อนจะค่อยๆเอาริมฝีปากมาประกบกับปากผมเบาๆ แล้วใช้ริมฝีปากอุ่นๆ เปิดช่องทางให้ลิ้นอันรุ่มร้อนของมันเข้าไปซุกไซ้หารสชาติที่หัวใจปราถนา
รสจูบที่นุ่มนวลเริ่มรุ่มร้อนขึ้นเมื่อผมเผลอเอาลิ้นตัวเองไปเกี่ยวพันกับลิ้นไอ้พี
ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดกันของเราทั้งสองกล่อมให้ความร้องการลึกๆ ในใจเผยตัวตนออกมา
มือที่เหลือเพียงข้างเดียวของไอ้พีถอดอาภรณ์ทุกชิ้นของเราออกอย่างรวดเร็ว
ร่างเปลือยเปล่าสูงใหญ่ทาบทับอยู่บนตัวผม พร้อมกับขยับบดเบียดกล้ามเนื้อของเราให้สัมผัสกันและกันเพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายตกอยู่ในห้วงแห่งความต้องการ
เข่าของไอ้พีที่เต็มไปด้วยเส้นขนถูไถอยู่กับน้องชายผมที่ตอบสนองอย่างรวดเร็วจนแข็งโด่
นิ้วมือยาวใหญ่ของไอ้หน้าหล่อ บีบเค้นลากวนอยู่กับหัวนมสีชมพูของผมที่ตอนนี้เริ่มชูชันแข่งกับแท่งเนื้อหนุ่ม
ร่างผมบิดเร่าไปมาอย่างอดกลั้นไม่ไหว ละทิ้งเหตุผลใดๆไปหมดสิ้น
ไอ้พียกลำตัวเพรียวบางผมขึ้นให้หน้าท้องผมกับมันได้แนบชิดกัน
ก่อนจะถูไถน้องชายขนาดใหญ่ของมันกับน้องชายขนาดพอตัวของผม โดยที่ยังคงจูบผมอยู่ไม่หยุด
ตอนนี้ผมกับมันได้หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งแล้ว ผมเผลอไผลไปตามอารมณ์บดเบียดรุกเร้าตอบสนองสัมผัสไอ้พี
อย่างคนกระสันต์ที่จะปลดปล่อยอารมณ์
คนที่อยู่บนตัวผมเหมือนจะรู้ถึงความพร้อม มือที่โอบเอวผมอยู่เลื่อนมาทาบทับที่ท้องน้อยก่อนจะลูบไล้ไปตามเส้นไหม
แล้วที่สุดก็ไปเกาะกุมแท่งเนื้อหนุ่มผมไว้ในมือที่ร้อนผ่าว ไอ้พีบีบเคล้นแท่งเนื้อผมเล่นอย่างย่ามใจก่อนจะลงมือรูดแท่งเนื้อผมขึ้นลง ความเสียวแผ่ซ่านจนผมเผลอยกเอวตามจังหวะของคนนำ
โดยที่ผมไม่ทันรู้ตัวแท่งเนื้อขนาดเขื่องของไอ้หน้าหล่อก็ค่อยๆ แหวกทางดุนดันแทรกเข้าไปในตัวผม
ความรู้สึกเจ็บครั้งสุดท้ายก็ถูกกลบด้วยความเสียวจากการขยับมือ สักพักผมก็รู้สึกถึงการขยับเข้าออกของไอ้พีในร่างตัวเองด้วยจังหวะที่บ่งบอกถึงความระดับอารมณ์ของเจ้าตัว
ลำตัวขาวใสของไอ้พีเริ่มมีเม็ดเหงื่อเล็กๆไหลไปตามมัดกล้ามเนื้อ
การรุกเร้าที่ปรนเปรอให้กันและกันของเรา ใกล้จะถึงที่สุด ลมหายใจและเสียงครางกระเส่าที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดเบียดกันอยู่ดังระงม
ผมเกร็งหน้าท้องสุดแรงก่อนจะพุ่งน้ำรักลอดมือยาวใหญ่ของไอ้พีไปไหลเยิ้มอยู่หน้าอกมัน
ไอ้หน้าหล่อขยับเอวถี่ขึ้น แรงขึ้นจนร่างเราสองคนสั่นเทิ้ม ก่อนที่จะเกร็งกล้ามเนื้อหนุ่มของมันส่งน้ำรักที่ร้อนผ่าว
เข้าสู่ลำตัวผมอย่างสุดจะกลั้น
ร่างของสองเราเบาหวิว อ้อยอิ่งอยู่ในอารมณ์ที่แสนหวานนั้นพักหนึ่ง ดวงตาของไอ้พีที่จ้องมองผมอยู่ ก็เริ่มอ้อนวอนร้องขอสิ่งที่มันต้องการอีกครั้ง โดยที่ผมไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยอันใด ริมฝีปากของไอ้พีก็กลับมาบดเบียดกับปากด้วยอารมณ์ที่ยังไม่อิ่ม
........
"เจ็บมากไหม" ไอ้พีถามผมทันทีที่ผมลืมตาอยู่ในอ้อมกอดมัน
ผมหลับตาลงทันที เพราะไม่พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ความเจ็บปวดที่ทิ้งไว้ในกับร่างผมนั้นพอทนได้ แต่ผมกลัวความสัมพันธ์ที่จะเป็นไปมากกว่า
"ครั้งแรกก็เจ็บนิดนะ เดี๋ยวเราทำบ่อยๆ จะหายเอง" ผู้เชี่ยวชาญบอกผมอยู่ข้างๆ หู
"พีเราอย่าทำอีกเลยนะ" ผมตัดสินใจพูดทั้งที่หลับตา
"หมายความว่าไง" เสียงไอ้พีเริ่มแข็งอย่างมีอารมณ์
" เราอยากให้มันจบแค่นี้ เรากับนายไม่ได้รักกัน" ผมบอกสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
"มึงไม่ชอบเหรอที่กูทำให้เมื่อคืน" ความโกรธของไอ้พีขุกรุ่นขึ้นมาเต็มที่
"ชอบ" ผมตอบแผ่วๆ "แต่นายไม่ได้รักเรานะ" ผมแย้งต่อ
"แล้วมึงมีปัญหาอะไร ไหนบอกว่าแค่กูยอมมีอะไรกับมึง ปัญหามึงก็จบไง"
"อือ จบก็จบ" ผมหมดแรงจะพูด ช่างแม่งมันเถอะไว้มีแรงค่อยพูดต่อ
ตอนนี้รักษาก้นที่ระบมมาเพราะใช้งานหนักทั้งคืนดีกว่า ผมคิดในใจ
"ก็แค่นั้นแหละ" ไอ้หน้าหล่อเสียงอ่อนลงเหมือนพอใจ แล้วก้มลงหอมแก้มผมเบาๆ
"แก้มนายนี่นุ่มฉิบหาย" พูดแล้วมันก็อุ้มผมลงจากเตียงเข้าไปห้องน้ำ
จบตอนที่ 11
-
อะไรของพีฟระ :m25: :m25:
ชอบเค้าก็บอกมาเด๊ะ เดี๋ยวป๊าดดดดเหนี่ยววว :angry2:
-
เฮ้ออ
มาแอบลุ้นนะ
-
รู้สึกยังไงก็บอกสิ
ทำยังงี้ เจ็บนะพี ..(ท่าทางอินจังแฮะตรู)
ขอบคุณคนแต่ง+คนโพส o13
-
อ่านไปก็สงสารบุ้งไป รักเค้ามาก เค้าทำให้เจ็บก็ยังอดทน เพราะคำว่า รัก
ส่วนนายพี จริง ๆ นะรักบุ้งเข้าเต็มเปาแล้ว แต่ยังไม่ยอมรักกับตัวเอง
แต่การแสดงออกมันบงบอกได้ว่า ตัวเองคิดยังไง แต่ปากยังแข็งอยู่ก็เท่านั้น
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ ที่มีครบทุกรสชาติ พระเอกมาดแบดบอย :z2:
+1 ให้เป็นการขอบคุณ ฝากขอบคุณคนแต่ง และขอเป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
-
เหนื่อยจัง
-
:-[ :haun4: :pighaun:
-
"ไอ้เชี่ย มึงอยากได้อะไร หัดพูดตรงๆ มั่งสิ " แววตาที่ลุกเป็นไฟนั้นมันโกรธผม
บอกตัวเองดีกว่ามั้ย หือ อิตาพี
นี่ขนาดบอกไม่รัก บุ้ง นะเนี่ย กี่รอบล่ะนั่น :m25: อดใจไม่ไหวล่ะเซ่ :laugh:
-
พีนี่มันอะไร...........?
รักบุ้งมั้งรึเปล่าเนี้ย ?
-
หมั่นไส้ อ้ายคุณพี
อยาก
:z6: :beat: :z6: :beat:
:fire:
-
ไม พี มันแยอย่างงี้นะ เซ็ง อยากจะ
:z6: :z6: :z6: มานเจงๆเลย อิๆ
-
:pighaun:
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พาพีไปเช็คสมองดีม้ายยยยยยยยยยยย
ไม่เข้าจายยยยยเจงๆๆๆเลย
น่าสงสารบุ้งอ่ะ
ทีนี้ได้ซวยแน่พีมันบอกแล้วด้วยว่าต้องทำบ่อย ๆ จะได้ไม่เจ็บ
โอ่ย ทีนี้อยากหนีก็คงหนีไม่พ้นแล้วแหละ
:z10:
-
บุ้งอะ ทำไมไปตามใจเค้าอย่างง้านละ ยังงี้พีก็ได้ใจใหญ่ดิ อยากให้ถึงบทที่พีโดนเอาคืนมั่งจริงๆเลย o18
-
"ไอ้เชี่ย มึงอยากได้อะไร หัดพูดตรงๆ มั่งสิ " แววตาที่ลุกเป็นไฟนั้นมันโกรธผม
บอกตัวเองดีกว่ามั้ย หือ อิตาพี
นี่ขนาดบอกไม่รัก บุ้ง นะเนี่ย กี่รอบล่ะนั่น :m25: อดใจไม่ไหวล่ะเซ่ :laugh:
:m26: ฉากนี้เค้าจะมีคลิปหลุดมาป่ะตะเองอยากรู้เหมือนกันว่ากี่รอบ
มานั่งรอคนปล่อยคลิปหลุดดีฝ่า
:haun4: :haun4: :haun4:
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่ร่วมอินไปกับเรื่องนี้ด้วย o14
.............
ตอนที่ 12 : จบแล้ว
เช้านี้เป็นเช้าที่สองที่ผมตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของไอ้หน้าหล่อที่กำลังดูดซอกคอผมเล่นอย่างมันเขี้ยวอยู่
"ขี้เซาจริงๆ ตื่นสายทุกวัน" มันพึมพำอยู่ที่ข้างแก้มผม พร้อมกับฝังจมูกลงบนแก้มผม
"ก็ใครกวนทั้งคืนล่ะ" ผมบ่นบ้าง
"หืม ไม่รู้สิ ก็นายต้องการให้ทำนี่" มันตอบพลางเลื่อนจมูกไปชนกับปลายคางผมเล่น
ความผิดทั้งหมดอยู่ที่ตัวกูสินะ ผมนึกในใจอย่างโกรธๆ แล้วพลิกตัวตะแคงข้างให้มัน
เหมือนไอ้หน้าหล่อจะไม่สนใจ มันพรมจูบเล่นอยู่แถวไหล่ผมแทน
"พีนายรักเราไม่ได้เหรอ" ผมกลั้นใจถาม
"หืม นายไม่ใช่ผู้หญิงนี่ กูต้องแต่งงานมีลูกมีหลาน มึงให้กูได้ป่ะล่ะ"
มันพูดพร้อมกับมาขบที่ติ่งหูผมเบาๆ ซึ่งร่างกายผมก็ตอบสนองต่อสัมผัสนั้น
แต่ใจผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว คำตอบของไอ้พีเมื่อกี้ทำใจผมมันหลุดลอยไปในที่ๆ ผมไม่รู้จัก แต่รับรู้ได้ว่าที่แห่งนั้นผมไม่มีไอ้พีเคียงข้าง
....
ผมตัดสินใจเลิกที่จะหยุดหัวใจไว้ที่ไอ้พีโดยเด็ดขาด มันมีแต่เจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีกเกินที่จะวนเวียนอยู่ตรงนั้น
แม้ร่างกายผมจะติดใจในรสชาติแห่งกามนี่มันปรนเปรอให้เพียงใด
แต่หัวใจผมก็รู้สึกสมเพชตัวเองจนทนไม่ไหว
ผมจึงย้ายออกเงียบๆ โดยให้ยายช่วยปิดบังเรื่องที่พักของผมไว้ไม่ให้ไอ้พีรู้
ผมได้มนตราช่วยหางานเป็นผู้ช่วยเชฟที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งใกล้ๆ มหาลัย
ซึ่งทางร้านมีที่พักและอาหารฟรีให้ด้วย ผมเลยสบายใจในเรื่องค่าใช้จ่ายไปเปราะหนึ่ง
ผมดีใจที่อีกสองวันจะปิดเทอม แสดงว่าอย่างน้อยสองเดือนที่ผมจะได้ไม่ต้องไปมหาลัยและไม่ต้องเจอหน้าไอ้พี
"สองเดือนคงพอที่ใจของพ่อแข็งแกร่งมากขึ้นนะ" ผมบอกไอ้ปูนิ่มที่อยู่ในอ้อมกอดผม ขณะที่เราเดินเข้าไปในห้องพักที่ทางร้านอาหารจัดไว้ให้ด้วยกัน
.....
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมโทรหายายทุกวันแต่บอกยายตรงๆว่าขอไม่ทราบข่าวทางบ้านได้ไหม
ดูเหมือนยายจะเข้าใจจึงถามแต่สารทุกข์สุขดิบผมเท่านั้น
ด้วยงานเป็นผู้ช่วยเชฟผมนั้นยุ่งมากแทบไม่มีเวลาหายใจทำให้ผมไม่มีเวลาฟุ้งซ่าน หัวถึงหมอนก็หลับทันทีเพราะความเหนื่อยล้า
"บุ้งๆ วันนี้ขึ้นร้องเพลงให้สักคืนได้เปล่า" พี่หน่อยเจ้าของร้านถามผม
"หา พี่รู้ได้ไงว่าผมร้องเพลงได้"
"555 พ่อเดือนมหาลัย ประวัติเธอ มนตราบอกพี่หมดแล้วจ๊ะ" พี่หน่อยพูดพลางหัวเราะ
"แต่ผมร้องไม่เก่งนะครับ" ผมตอบเขินๆ
"เอาน่าถือว่าช่วยพี่หน่อย นักร้องเขาลาออกกะทันหัน" ผมเลยต้องยอมรับโดยดุษฏี
......
"...เราพบกันในวันฟ้าใส หัวใจฉันยังจำได้ สายรุ้งที่เปล่งประกาย ยังอายสายตาของเธอ...
...เราสองคนเคยรักกัน ฉันเองยังพร่ำยังเพ้อ ทุกคืนฉันยังละเมอ ถึงเธอในวันฟ้าผ่อง...
...ผ่านไปทุ่งหญ้าสีเขียว ฉันยังเฝ้าเหลียวมองตาม เจอเมฆลอยบนฟ้างาม ฉันยังเฝ้าถามถึงเธอ ...
...มีอะไรตั้งมากตั้งมาย ผ่านชีวิตเราเข้ามา แต่เธอจะรู้ไหมว่า เวลาฉันไม่เคยเปลี่ยน ...
...เราพบกันในวันฟ้าใส เธอยังจำได้หรือเปล่า น้ำค้างยอดหญ้าพร่างพราว จดจำเรื่องราวของเรา...
..ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮ้อ ฮือฮือ..."
ผมเริ่มบรรเลงเพลงเก่าๆ ที่ตัวเองแต่งไว้ สลับกับการพูดคุยขอบคุณแขกที่มาใช้บริการของร้าน
ผมเลือกเพลงเบาๆ เพราะมันเข้ากันได้ดีกับกีต้าร์โปร่งที่ผมถนัด ซึ่งประสบความสำเร็จเกินคาด
วัดจากทิปช่อดอกไม้และเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือทำให้ผมรู้สึกชื่นใจที่ตัวเองช่วยทางร้านได้บ้าง
เพราะที่นี่ก็เปรียบเหมือนบ้านผม เมื่อหมดเวลาผมก็ขอบคุณแขกอีกครั้งก่อนจะหอบของเข้าไปหลังร้าน
"บุ้ง ตามพี่มา มีแขกอยากคุยด้วย" พี่หน่อยมาตามผมที่ห้องครัว
"สวัสดีครับ" ผมสวัสดีสาวสวยวัยสามสิบกว่าๆ ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
"สวัสดีค่ะ นั่งก่อนสิคะ" เธอเชิญผม
"พี่ชื่อดาริกานะคะเป็นประธานของบริษัท..."
หลังจากคุยกันสักครู่ ผมก็รู้ว่าพี่เขาเป็นเจ้าของค่ายเทปอยากให้ผมไปออกอัลบั้มพิเศษร่วมกับศิลปิน
คนอื่นๆ ภายในค่าย ซึ่งอัลบั้มนั้นผมจะได้ร้องแค่เพลงเดียว
พี่ดาริกาขอคำตอบผมพรุ่งนี้เพราะอัลบั้มจะออกอีกสามวันข้างหน้า
"เราจะทำดีไหมปูนิ่ม"ผมถามไอ้ปูนิ่มหลังจากกลับมาถึงห้องพัก
"เอ้า ถ้าอยากให้พ่อเป็นนักร้อง ผงกหัวสองครั้งสิ" ไอ้ปูนิ่มผงกหัวสองครั้งติดกันทันที
.......
หลังจากเซ็นสัญญากับค่ายเพลงพี่ดาริกาผมรู้สึกดีใจที่ไอ้ปูนิ่มมันผงกหัวสองครั้ง
เพราะค่าตัวผมที่ได้เพียงพอที่จะใช้หนี้แม่ไอ้พีและยังเหลืออีกจำนวนหนึ่งที่จะต่อลมหายใจผมได้อีกหลายเดือน
แต่บริษัทก็ใช้งานผมเกินคุ้มจริงๆ สามวันก่อนอัลบั้มออกผมได้นอนแค่วันละสองสามชั่วโมง
เพราะต้องอัดเพลง ถ่ายภาพนิ่ง มิวสิควีดีโอ สำหรับโปรโมทร่วมกับเพื่อนๆ ค่ายเดียวกันอีกเก้าคน
แรกๆ ผมคิดว่า คงหนักแค่อาทิตย์เดียว แต่ปรากฏว่าหลังจากปล่อยเพลงออกไปหนึ่งสัปดาห์
เพลงที่ผมร้องเพลงเดียวนั้นก็ไปอยู่ที่อันดับหนึ่งของหลายคลื่น
"ปูนิ่มพ่อจะตายไหมนี่" ผมฟุบลงบนที่นอนข้างๆ ไอ้ปูนิ่มหลังจากกลับมาจากการโชว์ตัวจนดึก
........
"บุ้งทำอัลบั้มเดี่ยวต่อเลยนะ" พี่ดาริกาเอ่ยขึ้นหลังจากผมนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ
"ทำไมไวจังครับ อัลบั้มแรกเพิ่งออกไปแค่เดือนเดียว" ผมถามเพราะนึกไม่ถึง
"บุ้งรู้ไหม เพลงเดียวของบุ้งทำยอดขายให้บริษัทเราไปแล้วเท่าไหร่" เธอพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้ผมดู ผมแทบไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่เห็น
"นี่คือข้อตกลงและค่าเหนื่อยที่บุ้งจะได้รับในอัลบั้มที่จะทำนี้" เธอยื่นสัญญามาให้ผมดูต่อ
"โห พี่ มันเยอะเกินไปเปล่า ผมเพิ่งมาเดือนเดียว"
"5555 บุ้งนายรู้ตัวไหมว่านายนี่มันน่ารักจริงๆ" เธอยิ้มหวานให้ผมซึ่งทำหน้าเขินๆ อยู่
........
"ชอบอ่างใหม่ไหม" ผมถามไอ้ปูนิ่ม มันผงกหัวตอบ
"ชอบคอนโดเราไหม เป็นของเราจริงๆ นะปูนิ่ม ได้มาจากหยาดเหงื่อเราเอง"
ผมพูดพร้อมกับลูบหัวมันเบาๆ ผมมองไปยังท้องฟ้าของกรุงเทพยามค่ำคืน
แวบหนึ่ง ผมนึกถึงภาพที่ตัวเองนั่งอยู่บนดาดฟ้าบ้านไอ้พี
จากวันที่ผมออกจากบ้านมาจนวันนี้นับได้เดือนกว่าแล้วสินะ ชีวิตผมพลิกผันจนคาดไม่ถึง
ด้วยค่าตัวอัลบั้มใหม่ ผมจึงมีคอนโดเป็นของตัวเองและรถอีกหนึ่งคันทันที
มันทำให้ผมมั่นใจตัวเองมากขึ้น ตอนนี้ผมหลุดพ้นจากสภาพความเป็นเด็กรับใช้ในบ้านไอ้พีเรียบร้อยแล้ว
ผมวางแผนอนาคตตัวเอง อนาคตของยายและไอ้ปูนิ่มไว้เยอะ และแน่นอนในอนาคตผมนั้นไม่มีไอ้พีอยู่ด้วยจริงๆ
"ลาก่อนไอ้พี" ผมพึมพำ
จบตอนที่ 12
-
^
^
^
ว้ายวันนี้ได้จิ้มคนแต่ง :laugh:
แต่ว่า....................
พีมันเห็นแก่ตัวมากเลยนะ
รับไม่ได้อย่างแรง
อย่าไปสนใจมันเลยเนอะบุ้งเนอะ
อยู่กับปูนิ่มดีกว่า
มีตังค์แล้วด้วยไม่ต้องสนใจมันหรอก
รอตอนหน้านะจ๊ะคนแต่ง :กอด1:
-
เล่นตั้งชื่อตอนซะสะเทือนใจเรยง่ะ
นึกว่าจาจบจริงๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นึกว่าจะตัดจบด้วยคน โต๊ะใจหมด ยินดีกับบุ้งด้วยนะ ทีนี้หาคนอื่นที่ดีกว่าไอ้เจ้าพีไปเล้ย 5555 :z2:
-
ตกใจนึกว่าจบ o22
สมน้ำหน้าตาพีจริงๆเลย o13
-
:o :o :o
ช็อคไปกับชื่อตอนอยู่ 10 วิ ก่อนที่จะตัดสินใจอ่าน
อ่านจบแล้วก็รู้สงสารบุ้งจัง
เรื่องของหัวใจนี่มันลำบากจังเนอะ
แต่ว่าตอนนี้มาฉลองเปิดตัวอัลบัมใหม่ของบุ้งดีกว่า :mc4: :mc4: :mc4:
จะรอสมน้ำหน้าคนใจร้าย ชิส์
(อีหนูถ้าไอ้คุณพีมาของ้ออย่าไปยอมใจอ่อนเลยเชียว ให้มันรู้ว่าสวยเลือกได้เป็นยังไง ฮุฮุ :m19: )
:pig4:
-
นึกว่าจบแล้ว ตกใจ
:mc4:ฉลองอัลบั้มใหม่ของบุ้ง :mc4:
น้องบุ้งจ๋า อย่าไปสนใจพี่มันเลยคนดีๆถมไป :z2:
-
โสน้าหน้า ไอ้พีมานนนน :laugh5: ป่านนี้มานคงคิดถึงเจ้าบุ้งแทบขาดจายยยย o3 ชอบทำร้ายจิตใจกันดีนัก :interest: บอกไม่รักเค้าแต่ไปมีอะไรกับเค้า เชอะ ๆๆๆ :a14:
ป.ล.ขอบคุณมากที่ตอบข้อสงสัยให้เราน้า o1
-
อิตาพี จะเป็นอย่างไงมั้งล่ะเนี่ย อกแตกตายไปยัง :laugh:
ขอบคุณค่ะ
-
เสียน้ำตาให้เรื่องนี้หลายรอบเลย!!!~
-
บุ้งสู้ๆ
-
:o12: :o12: :o12:
นานๆทีจะมีน้ำตาได้เหอ พูดตรงๆเกลียดพี มากๆ
-
:angry2:ไอ้พีแม่งเห็นแก่ตัว
-
ใจหายแว้บกับชื่อตอน แต่ก็ดีแล้วหนูบุ้ง ตัดใจหาใหม่เลยลูก เราเนื้อหอมแล้วตอนนี้ ไม่ต้องไปแคร์มัน
-
ตัดสินใจได้เฉียบขาดเลยบุ้ง o13 เด๋วมีคนมาให้เลือกอีกตรึม :z2:
-
ตกใจหมดเลย นึกว่าจะจบจริงซะแล้วน่ะเนี่ย
-
นึกว่าจบแล้วเหมือนกัน
ใจนึงก็ว่าจบแบบนี้ก็เก๋ดี ทิ้งท้ายให้ไปคิดเอาเอง
ใจอีกใจนึงอยากอ่านต่อมากกว่า กร๊ากกกกก
สรุปคือติดตามอยู่นะคะเรื่องนี้ กระชับ อัพไว คุ้มค่าการรอคอยจริง ๆค่ะ 555+
-
นึกว่าจบแล้วซะอีก..... :เฮ้อ:
ดีใจจังบุ้งได้เป็นนักร้องงแล้ว :mc4: :L2:
แต่ทามมั้ยพีใจร้ายกับบุ้งจังเลย
ไม่สงสารบุ้งบ้างเลยเหรอ
-
กีซซซซ
ไม่ได้อ่านวันเดียว
บุ้งได้ดิบได้ดีกลายเป็นนักร้องดังไปแล้ว
:laugh: :laugh:
-
มาใหม่คับ
อ่านรวดเดียวจบเลย
ทีแรกนึกว่าจบแล้ว
ที่ไหนได้จบกับพีนี่เอง
ชอบคับ
-
o13 o13 o13
เข้ามาอ่านรอดเดียวจบ
จบคนแต่งอ่ะ
เราก็รับม่ายได้หรอก
ม่ายได้รักเรา
แต่จะเก็บเราไว้เปงที่ระบาย
แบบนี้เรากเจ็บดิ
สงสารบุ้งจังเลย
-
อ่านทันแลัว เห็นชื่อตอนนึกว่าจบ กำ _*_ / สนุกม๊าก ไอ่พี เป็นคนเข้าใจยากเจง ฮ่วย รักเคัาแฤ
-
^
^
^
ข้าก็หลงตามเอ็งมา
นึกว่าจบแล้วเช่นกัน
ปล. หมั่นไส้ไอ่พี
-
ตามอ่านทันแล้ว
สมน้ำหน้าไอ้พี :z6:
ทีนี้เป็นบุ้งบ้างที่อยู่สูง o18
-
อ่านตอนนี้จบเรทติ้งพีอาจจะดีขึ้นนะ :laugh:
........
ตอนที่ 13 : กลับรัง
"คุณยาย อยู่นี่เอง" ผมสวมกอดคุณยายจากข้างหลังพร้อมกับหอมแก้มเบาๆ
"ว่าไง พ่อนักร้องน้องใหม่" ยายหันมาจับแก้มผมแล้วหอมเบาๆ "คิดถึงจัง บุ้งน้อยของยาย"
"ผมก็คิดถึงยายครับ" ร่วมสองเดือนผมคิดถึงยายจริงๆ
"แล้วจะกลับบ้านตอนไหน นี่ก็จะครบสองเดือนแล้วนะ" ยายถาม
ผมเลยเล่าเรื่องทำอัลบั้มใหม่ เรื่องคอนโด เรื่องรถให้ยายฟัง พร้อมกับเรื่องอยากให้ยายย้ายไปอยู่กับผม
"คงไม่ได้หรอกลูก ยายคงทิ้งคุณหญิงไปไม่ได้ ยิ่งในตอนนี้ยิ่งทิ้งไม่ได้"
"ทำไมล่ะครับ"
"ก็คุณพีเวียนเข้าเวียนออกโรงพยาบาล คุณหญิงแทบเป็นบ้าอยู่แล้วตอนนี้"
"ไอ้พีเป็นไรครับยาย" ผมรีบถาม
"ก็นับตั้งแต่วันที่หนูออกจากบ้านแหล่ะ กินเหล้าแทนน้ำไม่ทานข้าวทานปลามาตลอด
กินจนสลบไปฟื้นที่โรงบาล พอฟื้นกลับมาบ้านก็กินอีก เป็นอยู่อย่างนี้จนคุณหญิงแทบบ้า
ตอนนี้ก็เฝ้ากันอยู่ที่โรงพยาบาลและพึ่งสลบไปเมื่อคืน"
ผมใจหายวาบ ภาวนาขอให้สาเหตุอย่ามาจากผม ผมรู้สึกผิดที่ทำกับลูกชายผู้มีพระคุณ
ทำให้ผมรีบวิ่งออกจากห้องครัว "ผมไปดูไอ้พีก่อนนะครับ"
.......
พอผมเดินไปถึงหน้าประตูห้องพักคนป่วยที่ไอ้พีพักอยู่ คุณหญิงก็เปิดประตูออกมาพอดี
พอเธอเห็นผม ก็โผเข้ากอดผมแน่นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกผม
"บุ้งช่วยแม่ด้วยนะ แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วทำไมตาพีเป็นแบบนี้"
"ใจเย็นๆ ครับแม่ กลับไปพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวทางนี้บุ้งจัดการเอง" ผมพูดพร้อมลูบหลังเธอไปมา
"แม่ฝากตาพีด้วยนะ บุ้งยังไงก็อย่าทิ้งตาพีนะลูก"
"ไม่ต้องห่วงนะครับ กลับไปพักเถอะ ยายบอกว่าแม่ไม่ได้นอนทั้งคืน ปะผมจะไปส่งขึ้นรถ"
ผมเดินไปส่งคุณหญิงที่รถเสร็จก็กลับมายังห้องเจ้าพีอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ยังนอนหลับสนิท
ใบหน้าหล่อเหลาดูอ่อนเพลียอย่างน่าสงสาร ผมนั่งมองไอ้พีอยู่ข้างเตียงด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก
อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มคนบนเตียงเบาๆ ผมมองไปที่หยดน้ำเกลือที่หยดลงเป็นระยะ
นึกถึงว่าไอ้พีจะทรมานแค่ไหนนะที่อดข้าวมาร่วมสองเดือน
"มึงมาทำไม" เสียงไอ้พีทำให้ผมหันกลับไม่มองหน้าที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง
"ไสหัวไป" มันกระชากสายน้ำเกลือออกจากแขน ก่อนจะลุกขึ้นมาจับผมโยนออกจากห้อง
"อู๋ย ไอ้เชี่ย อดข้าวเป็นเดือนแน่หรือวะ" ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นพลางลูบก้นที่กระแทกกับพื้นให้หายเจ็บ
"ออกไปไม่งั้นกูอัดมึงหมอบจริงๆนะ" ไอ้พีตะโกนขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง
ผมไม่อยากขัดใจคนป่วยกลัวมันจะเป็นลมตายเพราะความโกรธ จึงยิ้มหวานให้มันอยู่หน้าประตูครู่หนึ่งก่อนจะปิดประตูไปหาหมอเจ้าของไข้ของไอ้พี
........
"คนไข้ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าฟื้นแล้วก็กลับบ้านได้เลย แต่อย่าให้ทานเหล้าอีกนะครับ เพราะกระเพาะเริ่มเป็นแผลแล้ว"
ผมให้หมอช่วยพาไอ้พีมาขึ้นรถผม เพราะถ้าผมอยู่กับมันสองต่อสองมันคงไม่มากับผมดีๆ แน่
ขณะที่ขับรถกลับบ้านไอ้พีไม่ยอมคุยอะไรเลย หน้าผมก็ไม่มอง พอรถถึงบ้านก็ขึ้นไปบนห้องทันที
"ออกไป มึงจะมายุ่งอะไรกับกูอีก" มันไล่ผมออกจากทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไป
ผมรู้ว่าใช้ไม้แข็งกับไอ้คนตรงหน้านี่ไม่ได้แน่ จึงเดินตรงไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง
"มึงกล้าลองดีกับกูเหรอ" ไอ้พีพูดพร้อมกับลุกขึ้นจับบ่าผมแต่ผมกอดเอวมันไว้แน่น
"คิดถึง คิดถึงจริงๆนะ" เสียงที่ผมพูดออกมารู้สึกมันออกมาจากหัวใจผมจริงๆ
"มึงเป็นเชี่ยอะไร" ไอ้พีตอบมือยังคงวางอยู่ที่บ่าผม
"คิดถึง คิดถึงนายทุกวัน " ผมพูดอีกครั้ง
"กูไม่เชื่อ ไม่ต้องมาโกหก มึงหลอกกู"
ผมไม่ตอบแต่เลิกเสื้อคนตัวสูงขึ้นฝังริมฝีปากไปบนมัดกล้ามเนื้อขาวๆ แถวหน้าท้อง
ผมพรมจูบไล่มาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณแถวสะดือ
ผิวขาวเกลี้ยงเกลาตัดกับเส้นไหมสีดำสนิทแถวร่องสะดือ ซึ่งช่างยั่วยวนให้ใช้ปากซุกไซ้ ขบดูดเล่นยิ่งนัก
ผมเลยใช้ปากจัดการทำตามที่ใจคิด
"ไอ้เชี่ย มึงจะทำไรกู ปล่อยกูนะ" ไอ้พีพูดเสียงแผ่วแต่กลับโอบร่างผมเอนตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกัน
ผมปลดตะขอกางเกงยีนส์ของไอ้พีออก พร้อมกับดึงไปกองไว้ที่หัวเข่า
กางเกงในสีขาวไม่อาจปิดบังความใหญ่ยาวของความเป็นชายของคนตรงหน้าผมได้เลย
ผมใช้ปากกัดผ่านกางเกงในตรงปลายแท่งเนื้อที่กำลังขยายตัวนั้นเบา ก่อนจะลูบไล้ไปทั่วท่อนลำกล้ามเนื้อ
ไอ้พีเริ่มเกร็งตามอารมณ์ใบหน้าซีดขาวเพราะป่วยเพิ่งหายเริ่มมีเลือดฝาดมาหล่อเลี้ยง
ก๊อกๆ
"พี แม่เข้าไปนะลูก"
ผมกับไอ้พีเข้าไปซ่อนร่างอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็วพอดีกับที่คุณหญิงเปิดประตูเข้ามา
ผมหน้าตาแดงก่ำ แต่ไอ้พีหายใจฟึดฟัดเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
"อ้าว ตาบุ้ง มานอนเล่นเป็นเพื่อนตาพีเหรอ พีทานข้าวเที่ยงก่อนนะลูก"
คุณหญิงยกชามข้าวต้มมานั่งข้างๆไอ้พีก่อนจะตักป้อนลูกชายสุดที่รัก
"ผมไม่กิน" ไอ้พีพูดเสียงเข้ม
"แม่ออกไปเถอะ ผมจะนอน"
"พีทานหน่อยเถอะลูกสองเดือนแล้วนะ หนูไม่ทานอะไรจนกระเพาะจะเป็นแผลแล้ว"
"ทานเถอะแล้วจะได้ทำต่อจากเมื่อกี้นี้" ผมกระซิบข้างหูไอ้พีเบาๆ
"ผมทานนี่หมดแม่ต้องออกไปนะ" ว่าแล้วไอ้พีก็ยกข้าวต้มขึ้นซดหมดชามภายในเวลาไม่กี่นาที
"ว้าวเก่งมากจ่ะลูก" คุณหญิงคงนึกว่าไอ้พีสามขวบ
"เดี๋ยวรอแป๊ปเดียวนะ แม่จะไปเอาชามใหม่มาให้" เธอรีบกระวีกระวาดออกไปตักข้าวต้มมาให้ใหม่
พอลับตาแม่ตัวเองปุ๊ป ไอ้พีก็หันมาจ้องหน้าผมทันที
"ไหนว่าจะทำต่อ เร็วๆ สิ" ดูมันออกคำสั่งตลอด
"บ้าเหรอ เดียวแม่นายก็มาแล้ว"
"ทำเดี๋ยวนี้" มันตะคอกบังคับแล้ว
"ไม่เอา ประตูไม่มีล็อคนายก็รู้ "
"พรุ่งนี้กูจะบอกช่างมาทำล็อคประตู" มันบ่นแต่มือมันกลับดึงมือผมที่อยู่ใต้ผ้าห่มไปวางไว้บนกางเกงในมัน
ผมรับรู้ได้ว่าท่อนเนื้อนั้นแข็งปั๋ง แสดงถึงอารมณ์ที่ยังค้างเติ่งของเจ้าของ
"มะ มึงยังไม่ใส่กางเกงเหรอ" ผมตกใจ
"ใส่ทันที่ไหนเล่า แต่ใครจะเห็นเราห่มผ้านวมหนาขนาดนี้"
"เกิดแม่นายดึงผ้าห่มออกล่ะ" ผมแย้ง
"ช่างป่ะไร แม่กูดูของกูมาแต่เล็กแล้ว" ไอ้พีตอบหน้าตายแต่ผมอายแทนหน้าแดงก่ำ
"มึงลูบๆ ให้กูหน่อยไม่ได้เหรอ" มันเริ่มอ้อน
ผมเลยขยับมือคลำไปตามท่อนเอ็นของมันแต่ไม่ทันที่จะอะไรประตูก็เปิดออก
"แม่มาแล้ว พอดีคุณหมอก็มาด้วย เดี๋ยวลูกทานข้าวเสร็จให้คุณหมอตรวจหน่อยนะ"
"แม่ออกไป" ไอ้พีเริ่มเกเรอีกครั้ง
"อย่าเกเรสิ ทำตามที่แม่นายสั่งจะได้ทำอย่างอื่น" ผมเอ่ยพลางจ้องหน้าไอ้พีพร้อมขยิบตาให้มัน
ดูเหมือนมันจะเข้าใจความหมายดีมาก รีบกินข้าว กินผลไม้ กินของหวาน ทานยา ทำนั่นทำนี่ตามคุณหญิงบอกทุกอย่าง
ผมรีบใช้เวลาที่ทุกคนเผลอ ใช้มือที่อยู่บนกางเกงในไอ้พีดึงกางเกงยีนส์มันขึ้นมากลัดกระดุมรูดซิบให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะลุกลงจากเตียง
"มึงจะไปไหน"
"ไปอาบน้ำแป๊ป เดี๋ยวจะมาเล่นด้วย ทานยาเสร็จแล้วนอนรอนะ"
"อืม มาเร็วๆนะ" มันพยักหน้ารับ
.........
จบตอนที่ 13
-
ก็ทำเป็นดีแต่แรกเนอะพี
มั่นไส้
-
มายั่วถึงเตียงเรย
อย่างงี้จาไปทำงานไหวไหมเนี่ย
:-[
บุ้งจัง :-[
-
พีได้หมอดีอย่างนี้หายเร็วแน่เลย :impress2:
-
ปากแข็งดีนัก เป็นไงล่ะ
เมื่อไหร่จารักกันน้าาาาาาา
-
ง่ะ บุ้งไหงยอมมันขนาดนั้นล่ะ
กลับมาทำไมเนี้ย
-
ปากกับใจไม่ตรงกัน ก็หย่างงี้แหละ
มารอตอนต่อไป สงสัยจะมีฉาก .... แน่เลย
รออยู่นะครับ
-
บุ้งใจอ่อนไวจัง แต่ขำพีอ่ะ ว่าง่ายจริงๆเพื่อการนั้น หุหุ :z1:
-
ยั่วให้อยาก แล้วจากไปเลย บุ้ง :m26:
-
อารมณ์แปรปรวนสุดๆ
-
คุนแม่ก้ชันกะไร..มาตอน ไหนไม่มามาเอาตอน:z1:
-
เพิ่งมาอ่าน ตอนที่ 12 เพิ่งร้องไห้เสียใจ ตอนที่ 13 อ๊า o22 อะไรกันนี่ คุงแม่มาขัดคอได้ไง :z3:
ชอบปูนิ่มอ่ะ
-
แหม่...ไอ้คุณพี อารมณ์ขึ้นๆลงๆ o12
เดี๋ยวปั๊ด!!โบกให้หายซะเลยหนิ :beat:
o3
-
บุ้งคิดอะไรอยู่ คืออ่านแล้วตอนนี้รู้สึกขัดๆไงก็ไม่รู้ เหมือนบุ้งสลับนิสัยกะพีเลย555
แต่รู้สึกแปลกๆจริงนะที่คนหัวอ่อนขี้อายจะลงมือทำอย่างนั้น รึวงการทำให้บุ้งเปลียนไป
-
จะว่าแปลกก้อแปลกอะ--
o8 ไมคุณหญิงแม่ไม่สงสัยอะว่าจู่ ๆ ไมบุ้งมานอนกะไอ่พีได้อะ เค้าเพิ่งพากันเข้ามาบ้านมิใช่รือ แล้วจริง ๆ บุ้งไม่ต้องไปหลบใต้ผ้าห่มด้วยก้อได้หนิ ก้อบุ้งมะได้แก้ผ้ามะใช่หรือ
:confuse: งงอีกอย่างเข้าคิดว่าเด็ก 2 คนนี้สนิทกันใช่ปะ (ก้อคงงั้นแหละมั้งก้อก่อนบุ้งออกจากบ้านสองคนนี้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ นิ :o10: )
:haun5: แล้วที่ไอ่พีมานป่วยนี่หมายฟามว่า มานคิดถึงบุ้งจนตรอมใจเร้อ หรือว่าคิดว่าบุ้งมาหลอกฟันแล้วชิ่งหงะ ก้อไอ่พีมานบอกมะได้รักเค้านี่ฝ่า :confuse:
:interest: สุดท้ายพียอมอ่อนให้เพราะหวังให้บุ้ง ยอมให้จึ๊กกะดึ๋ย ด้วยอะเดะ เสดแร้นก้อด่าก้อไล่อีกอะเด๊ o8
ป.ล.ถ้ามะอยากให้เดาไปไกลกรุณามาต่อด่วน :laugh3:
ป.ล.2 วิ่งมา :กอด1: ให้กำลังใจคนแต่ง
-
อ้าไมไ่ด้อ่านหลายวัน ตอนใหม่ผุดขึ้นมาเยอะแยะเลย
ทำไมบุ้งอารมณ์แปรปรวนจัง ไม่เด็ดขาดซะทีดูเหมือนจะเด็ดขาดแต่ก็ไม่ เอ้ะยังไง หลงพีเหลือเกิน :z3:
-
เกลียดคนปากกับใจไม่ตรงกัน ชอบก็บอกว่าชอบจะดีกว่า แบบบุ้งน่ะ
-
:o8:
และแล้วก็กลับมานะบุ้ง
แต่ว่าพีเนี่ยทำเป็นเก็กนะยะ
เด๋วก็โดนทิ้งอีกหรอก :angry2:
-
กรี๊ดดกลับมาเจอกันแล้ว.แอบหมั่นใส้ไอ้พี
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมม
----------------------
โหย พีเป็นเอามากแฮะ
-
อ่า นานาทัศนะเจรงๆ :o
ไม่เฉลยอ่ะ ตามอ่านเอง หุหุ :a11:
............
ตอนที่ 14 : ซื้อตัว
พอผมอาบน้ำเสร็จกลับมาที่ห้องของไอ้พี ก็พบว่าสุดหล่อหลับไปแล้วโดยมีคุณหญิงนั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ
พอคุณหญิงเห็นผมก็จูงมือผมไปคุยกันที่ห้องรับแขก เพราะกลัวรบกวนไอ้พี
"บุ้งกลับมาอยู่บ้านเรานะลูก แม่ขอร้อง ยังไงก็ช่วยแม่รักษาตาพีก่อน"
"ได้ครับ แต่ช่วงนี้ผมคิวแน่นมากเลยนะครับ วันนี้ก็เลื่อนคิวจนจะไม่ไหวแล้ว"
"คิวอะไรหรือลูก" ผมเลยอธิบายให้คุณหญิงฟังว่าผมไปทำอะไรมาบ้างช่วงที่หายไป
"ต๊าย น่าตีนักลูกคนนี้ รู้หรือเปล่าว่าไปออกเทปกับใคร"
"ใครครับ"
"ยายดาริกาก็น้องสาวคนเดียวของแม่นี่แหละ ยายนั่นนะสี่สิบกว่าแล้วยังไม่ยอมแต่งงาน"
"เหรอครับ" โลกช่างกลมเหมือนโดนัทจริงๆ ผมคิด
"เดี๋ยวแม่เคลียร์ให้ เรื่องนี้แม่จัดการเอง หนูไปเตรียมข้าวมาทานกันเถอะ แม่ขอคุยกับยายดาริกาแป๊ป"
สักพักเมื่อผมกับคุณหญิงนั่งลงทานอาหารด้วยกันคุณหญิงก็เล่าให้ฟังว่า
คิวออกเทปผมจะเลื่อนไปอีกเดือนหนึ่ง ดังนั้นช่วงนี้คุณหญิงขอร้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเจ้าพีสักเดือน
"บุ้งช่วยประกบเจ้าพีตลอดเวลาหน่อยนะ" คุณหญิงบอก
"ทำไมครับ ผมไม่เข้าใจ" คุณหญิงหันซ้ายขวาก่อนพูดเบาๆ ว่า
"แม่ว่าตาพีต้องอกหัก แม่กลัวลูกแม่จะคิดสั้น"
ผมเลยปลอบคุณหญิงไปว่าไม่ต้องห่วง ไอ้พีไม่คิดแบบนั้นแน่
มีแต่มันจะหักอกคนอื่นล่ะไม่ว่า ผมคิดในใจ
.................
หลังจากเก็บของที่ย้ายมาจากคอนโดเข้าที่เข้าทางเสร็จ ผมก็พาไอ้ปูนิ่มไปตากแดดยามเย็นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน สักพักก็เห็นไอ้พีเดินตรงมาหา
"ทำไรอยู่" มันถามผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"ดีขึ้นยัง เห็นหลับข้ามวันข้ามคืน"
"มึงติดหนี้กูอยู่นะ " พูดจบมันก็จับมือผมไปวางแถวต้นขาของมัน
"เฮ้ย อย่าบ้านะ กลางวันแสกๆ"
"ไอ้ลามก มึงคิดอะไร" มันถามผมกลับ พลางยิ้มยั่ว
"เปล่า ว่าแต่ทำไม นายกินเหล้าจนตัวเองน็อคแบบนี้ มาลินีทิ้งนายเหรอ"
"ใครจะมากล้าทิ้งกู กูอยากกินเองโว้ย" พูดจบมันก็ดึงมือผมลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มอ่างเจ้าปูนิ่มเข้าบ้าน
.................
หลังทานข้าวเย็นเสร็จไอ้พีก็ดึงแขนผมขึ้นไปที่ดาดฟ้าซึ่งผมพบว่ามีกล้องโทรทรรศน์ขนาดใหญ่
และอุปกรณ์สำหรับดูดาวเตรียมไว้รออยู่แล้ว
แม้ผมจะเคยเรียนการดูดาวมาตอนเรียนลูกเสือ แต่ลืมไปหมดแล้ว
ต่างจากคนข้างๆ ตอนนี้ ที่ชวนผมส่องดูดาวกลุ่มต่างๆ พร้อมกับบอกเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยให้ฟัง
เราสองคนเพลินกับการดูดาวจนดึกดื่น
"ตายละพี ตีหนึ่งแล้ว พรุ่งนี้เปิดเทอมนะ" ผมเอ่ยเตือนคนข้างหน้า
"ทำตรงนี้ไม่ได้เหรอ" ไอ้พีถามผม
"ทำอะไร "
ไอ้พีก้มลงมาจูบปากผม พลางจัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนล่อนจ้อน
แล้วจับมือผมไปกำน้องชายของมันที่ตั้งเด่พร้อมรบเรียบร้อย ผมจัดการรูดขึ้นลงสนองความอยากของคนตรงหน้า
ไอ้พีจัดการดึงเสื้อผมออก แล้วใช้ริมฝีปากและฟันบีบเค้นขบกัดหัวนมสีชมพูผมจนตั้งชัน
ผมต้องกอดคอไอ้พีไว้แน่นด้วยความเสียว
เหมือนไอ้พียิ่งได้ใจ จัดการดึงกางเกงของผมลงแล้วใช้มือถูไถแก่นกายที่แข็งขึงของผมไปมา
ผมกลัวตัวเองกลั้นไม่ไหวจึงผลักคนร่างสูงนอนลงก่อนจะขึ้นนั่งคร่อมตรงกลางลำตัวไอ้พีที่ตอนนี้ตาเป็นประกายยิ่งกว่าดาวบนฟ้า
ผมก้มลงจูบปากแลกลิ้นกับมันพร้อมกับถูไถตัวเองไปตามหว่างขาและท่อนเนื้อหนุ่มจนไอ้พีเริ่มอดทนไม่ไหว
"ทำเถอะบุ้ง พีไม่ไหวแล้ว" ไอ้พีถอนปากบอกผมเสียงกระเส่า "พีต้องรักตัวเองห้ามกินเหล้าอีกนะ"
ผมร้องขอคนหน้าหล่อตรงหน้า มันยิ้มหวานแล้วก่อนจูบผมก่อนตอบว่า "พีจะไม่ทานเหล้าอีกเลย สัญญา"
ผมยิ้มตอนก่อนจะยกตัวเองขึ้น กำท่อนเนื้อหนุ่มที่แข็งโด่ของไอ้พีให้เข้าไปในตัวผมทีละนิด
มือของไอ้พีเริ่มชักน้องชายผมแรงขึ้น ทำให้ผมเสียวจนต้องทิ้งตัวลงบนไอ้น้องชายที่ยาวเกินขนาดชายทั่วไปของไอ้พี
ไอ้พีงอตัวขึ้นมาแลกลิ้นกับผมต่อโดยที่มือยังคงสร้างความเสียวอยู่ที่แท่งเนื้อผมไม่หยุด
สะโพกของไอ้พีเริ่มยกตัวผมขึ้นลงเป็นจังหวะ ผมหลับตาปรือครางออกมาเป็นระยะ
เนิ่นนานที่เราเฝ้ากระแทกกระทั้นร่างกายเข้าออกจากกันจนเหงื่อไอ้พีกับผมไหลอาบร่าง
เมื่อถึงที่สุดผมกับไอ้พีก็กอดกันแน่นก่อนจะปล่อยน้ำแห่งความสุขของเราพุ่งออกมาใส่กันและกัน
"พี เหนื่อยไหม" ผมถามคนที่ถูกผมนอนทับอยู่ข้างบนหลังจากหายใจแผ่วอยู่บนตัวมันครู่หนึ่ง
"ยังจะถามอีก" มันกระเด้าเอวเบาๆ ให้ผมรู้สึกท่อนเนื้อที่ยังแข็งค้างอยู่ในตัวผม
"บ้า คนหรือม้าเนี่ย" ผมบีบหัวนมสีชมพูอ่อนของมันเบาๆ
"อยากให้บุ้งนอนอยู่บนตัวพีแบบนี้ทั้งคืน"
ไอ้พีพูดก่อนจะย้ำว่ามันพูดจริงด้วยการงอตัวขึ้นมาแลกลิ้นกับผม แล้วเพลงรักใต้แสงดาวของผมกับไอ้พีก็เริ่มบรรเลงอีกครั้ง
...........
ทันทีที่ผมกับไอ้พีลงจากรถเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยด้วยกันวันเปิดเทอมวันแรก
ฝูงชนกลุ่มหนึ่งก็วิ่งกรูเข้ามาหาผม "กรี๊ดๆๆ พี่บุ้ง ขอลายเซ็นด้วยค่ะ"
มันก็คือบรรดาแฟนคลับผมนั่นเอง ซึ่งผมไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะทำอะไร ไอ้พีก็ดึงตัวผมวิ่งหนีบรรดาแฟนคลับไปยังตึกเรียน
กว่าจะหาที่หลบสายตาแฟนคลับที่วิ่งตามได้ ผมกับไอ้พีก็ถึงกับหอบ
"เกิดไรขึ้น ทำไมมีคนมารุมขอลายเซ็นต์มึง" ไอ้พีถามผม
ไอ้พียังไม่รู้ว่าผมไปทำไรมาช่วงที่หายไปผมเลยอธิบายให้ฟังคร่าวๆ
"สรุปมึงทิ้งกูไป หาเงินสินะ" ไอ้พีถามหน้าเครียด
"เปล่า มันบังเอิญ" ผมตอบเลี่ยงๆ
"มึงได้เงินมาทั้งหมดเท่าไหร่" มันถามผมเลยบอกจำนวนไป
"เงินแค่นี้ ทำให้มึงทิ้งกู คนที่มึงบอกว่ารักได้เลยเหรอ" มันบีบบ่าผมแน่น
"เปล่า" ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
"ถ้ากูให้เงินมากกว่านี้สามเท่า มึงจะอยู่กับกูตลอดไหม" ไอ้พีถามเสียงดังด้วยความโกรธ
"นายจะใช้เงินซื้อเราเหรอ" ผมเริ่มโกรธคนไร้เหตุผล
"ทำไมจะไม่ได้ ก็ในเมื่อคนอื่นยังใช้เงินซื้อนายได้ หรือนายจะเถียง"
"เปล่าแต่เราไปทำงานนะไม่ได้ไปขายตัว" ผมขึ้นเสียงบ้าง
"เกี่ยวอะไรกะขายตัว อย่าบอกนะว่าไปขายตัวมาจริงๆ" มันพูดเสียงเหี้ยม
"ไอ้บ้า" ผมพูดพร้อมกับซัดหมัดใส่คางไอ้พีจนเลือดกลบปากด้วยความโกรธ
"มีสมองคิดเรื่องดีๆ มั่งไหม ถ้าเห็นกูต่ำแบบนั้นก็อย่ามายุ่งกะกูสิ" ผมโกรธจนตัวสั่น
แต่ไอ้หน้าหล่อไม่ได้สนใจยังคงคุกคามผมต่อ
"ไม่รู้โว้ย กูจะให้เงินมึงห้าเท่าเลยเอ้า แล้วมึงเลิกเป็นนักร้องและต้องมาเป็นสมบัติของกู"
พูดจบมันก็ลากผมไปส่งที่ตึกเรียน
"ตอนเย็นรอกูอยู่นี่ห้ามกลับก่อนกูจะมารับ"
ผมได้แต่ยืนมองตามหลังมันไปด้วยอารมณ์ที่ยังไม่หายโกรธ
"ถ้าไม่เห็นแก่แม่มึงละก็กูจะไม่มายุ่งกับคนบ้าอย่างมึงหรอกโว้ย"
ผมตะโกนบอกมันตามหลังเมื่อแน่ใจว่ามันไม่ได้ยินแล้ว
.........
"นี่คือค่าตัวมึง" ไอ้พียื่นสมุดเงินฝากให้ผมขณะที่เรานั่งรถกลับบ้านด้วยกัน
ผมรับมาเปิดดูอย่างเพลียใจในนั้นมีเงินอยู่สิบกว่าล้าน
"กูโทรไปคุยกะป้าดาริกาแล้ว เลิกคิดเป็นนักร้องได้เลย" มันบอกผมเสียงเรียบ
"ถามหน่อย ทำแบบนี้ทำไม" ผมพยายามสงบสติอารมณ์ถามมัน
"ก็ได้มึงมาเป็นสมบัติกูไง ต่อไปมึงต้องเชื่อฟังกูห้ามไปไหนเข้าใจไหม"
ไอ้พีเหมือนจะมีความสุขเหลือเกินกับสิ่งที่ทำลงไป ผมได้แต่นึกถึงคำขอร้องของคุณหญิง พยายามไม่ระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า
"อดทนหน่อยเถอะนะบุ้ง ให้ไอ้พีมันอยู่ตัวสักเดือนค่อยคิดต่อ" ผมพูดปลอบใจตัวเอง ก่อนเก็บสมุดเงินฝากไว้ในกระเป๋า
"คืนนี้มึงต้องบริการกูให้ถึงใจเลยนะ กูเสียไปตั้งเยอะ" ไอ้พีพูดพร้อมกับทำสายตาเจ้าชู้มายังผม
"เออ" ผมเออออกับมันไปให้จบๆ แล้วหันไปมองดูผู้คนข้างทาง ดูเหมือนต่างคนก็ต่างเดินทางมุ่งสู่จุดหมายแห่งตน
แต่ตัวผมตอนนี้แม้บอกว่ากำลังกลับบ้าน ในใจกลับรู้สึกเหมือนไร้ที่พักพิง
ความมั่นใจที่เคยมีตอนหนีออกจากบ้านสองเดือนก่อนหายหมดสิ้น
"เหนื่อยจัง" ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงไม่ให้รับรู้เรื่องใดๆ
จบตอนที่ 14
-
:mc4:จิ้มคนแรกของตอน 14 เลย :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อร๊ายได้อ่านอีกตอน ไอ่พีลงทุนขนาดนี้เป็นเอามาก
-
ไม่ชอบพีแบบนี้เลย เอาเงินมาแสดงออก ทำไมชอบแล้วไม่บอกไปละ ขัดใจวึ้ยยยย :serius2:
-
สวัสดีครับ
โอ้ สิบล้าน เป็นสินสอดรึเปล่านี่.....
จะติดตามและเป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ
-
ขอประทานโทษทุกท่านอย่างแรงน๊า
^
^
^
^
^
กระซวกไปหาคนแต่ง :m31:
อาคุงพีครับมีของฝากมาให้ครับ
:beat: :beat: :beat:
:pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วมันจะเปง งัยล่ะเนี่ย
ดูเหมือน จะเครียดๆๆๆๆ งัยไม่รู้
ม่ายยอมพูดกัน จริงๆๆ จังๆๆๆ สักที
-
:a5: แม่เจ้าโว๊ย สิบล้าน ทุ่มทุนสร้างเลยแฮ่ะไอ้ตัวแสบ
แต่
จะไม่เสียซักแดงเดียวถ้าแกไม่ปากแข็ง ชริ!!!~
-
10 ล้าน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บอกรักง่ายกว่าเยอะ
อินี่แสดงออกไม่เป็น
-
สุดยอด 5 times ช่างกล้านะพี
แล้วอย่างงี้ใครจ่ายค่าเสียหายที่เตรียมวางโปรโมดละ อิๆ
แล้วจะรอดูว่า บุ้งถึงใจปะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
10 ล้าน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บอกรักง่ายกว่าเยอะ
อินี่แสดงออกไม่เป็น
สงสัยเป็นพวกรักนะ แต่ไม่แสดงออก รักอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆๆ 5555
-
อื้อหืออออออออออออออออออ
พีลงทุนนะเนี่ย
:เฮ้อ: แต่ก็ยังทำนิสัยเหมือนเดิมอยู่ดี
พูดดี ๆ เป็นบ้างไหมเนี่ย
ไม่เข้าใจเล้ย
-
เคืองงงงงงไอ่บ้าพี :m31:
ลุ้นๆว่าจะเป็นไงต่อ
-
พีถถ้าพูดแค่คำเดียวว่า "รัก" พีไม่ต้องเสียเลยสักบาทเดียว :เฮ้อ:
พี่พูดได้มั้ย......อย่าใจร้ายกับบุ้งเลยนะ
สงารบุ้งบ้างอะไรบ้าง :angry2:
-
เคืองไอ่คุณพีปากแข็ง
ชริ ชริ
:angry2:
-
ไอ้ p มันยังปากแข็งอีก ต้องลนไฟหน่อยมั้งเผื่อจะอ่อนลง :mc4:
-
ไมไอ่พีมานลูกคุณหนูอย่างนี้เนี่ยยยยยยยยย ( :serius2: ) นิสัยเอาแต่ใจชะมัด แถมบ้าอำนาจ (มันมีแผนป่าวฟระ o22 ลวงให้ตายใจแล้วก้อ o18 )
ส่วนบุ้งก้อตามใจมานอยู่ด้ายยยยยยยยยยย ( :serius2: ) สติอะมีมั้ยไอ่คนแบบนี้พูดกะมานดี ๆ ใจเย็น ๆ อย่าไปไหลตามน้ำเซ่....( :serius2: )
ป.ล.ไมส่วนของผู้ใหญ่มันดูจงใจงัยไม่รุ
-
นายพี ทำไปแบบนั้นน่ะ ต้องการแค่ตัวเหรอ เฮ้อออออออออออ
-
ครบทุกรสชาติมากเลยยยย อ่ะ
ไง มาต่อไวไวน่ะคับบบผม :call: :call:
-
:เฮ้อ: ไอ้พีมันโง่หรือโง่มากกันนะ ถึงคิดเอาเงินมาซื้อใจคนเนี่ย
-
เรื่องราวชักสนุกขึ้นทุกที รู้สึกไอ้คุณพีนี่จะพูดตรงๆๆไม่เป็นนะ "จะเอาบุ้งมาเป็นสมบัติของตัวเอง" เพื่อ....อะไร แล้วเพราะอะไร ทำไมไม่บอกเค้าไป๊
เฮ้อเหนื่อยใจกับพวกรักไม่เป็นจริงๆๆ มีแต่ใช้เงิน เยอะอ่ะ เป็นเราจะรีบรับ :laugh:10 ล้านเนี่ยนะ มันรวยมาจากไหนกันเนี่ย
-
เอ๊ะอะ ก็เอาเงินฟาดหัว
เซ็งพีอ่ะ บุ้งไม่ต้องสนใจมัน
ไปเป็นนักร้องดีกว่าไป
-
พี่นี่ก็นะ
ไม่ไหว
-
ยังไม่รู้ตัวอีก อีกนานแค่ไหน นายพีถึงจะรู้ว่า แท้ที่จริงแล้วมันก็รักบุ้งเหมือนกัน :z1:
-
โห
คุนพี่พีสะกัดดาวรุ่งเรยเงี้ย
แร้วจาทำดีอ่าเนี่ย
-
ทำเกินไปป่าววว
-
:oni1: :oni1: :oni1:
เข้ามาพาปูนิ่มไปชมจันทร์เฉย ๆ ไม่มีอะไร
ปูนิ่มมาครับไปกับอาเร๊วววว
.
.
.
ปูนิ่มเป็นอะไรลูกทำไมตัวสั่น ๆ :m28:
แล้วนั่นทำไมมีขนงอก มีหูด้วย แล้วเขี้ยวนั่นละลูก o22 o22 o22
ไม่จริงนะ ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยย
ปูนิ่มเปลี๊ยนไป๋
ปล.วันนี้มันก็ไม่ใช่วันพระจันทร์เต็มดวงนี่หว่า
:pig4:
-
:impress3:
ทำไมเป็นอย่างนั้นละ
-
พีชอบบุ้งทำไมไม่บอกตรงๆ
มาทำแบบนี้ได้ไง เอาเงินฟาดหัว :z3:
-
ทำไมพีทำกับบุ้งแบบนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พีนี่เป็นขวัญใจแฟนๆ เลยแฮะ o3
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นอันเร่าร้อน :give2:
และขอแก้ความเข้าใจผิดของผู้อ่านหลายท่านนิ๊ดนึงง
เจมิใช่ผู้แต่งนะคะ เป็นมือดีจอมโพสแทนเฉยๆ ผู้แต่งคือ คุณควันต้องลมค่ะ
เดี๋ยวนักเขียนตามมาอ่านจะงอนเอา เลยต้องออกตัวแทนก่อน :oni1:
.................
ตอนที่ 15 : ปลายทาง
หลังจากที่ได้ซื้อผมมาเป็นสมบัติสมใจอยาก ไอ้คนที่นอนกอดผมอยู่นี่รู้สึกจะใช้ผมคุ้มเกินราคา
ผมเองหยุดคิดเรื่องตัวเองเอาไว้ทุกอย่าง ปล่อยเวลาไปกับไอ้พี ทำให้เหมือนเราทั้งคู่จะมีความสุขจนล้นเอ่อ
ไอ้พีมันเก่งมากเรื่องบนเตียง ผมได้แต่เรียนรู้ตามไป
เวลาที่ผ่านมาร่วมเดือน ใบหน้าที่นอนยิ้มหวานให้ผมอยู่ตอนนี้ มีสุขภาพสมบูรณ์เกินร้อย
ผมต่างหากที่แทบจะรับพลังมันไม่ไหว
"เรายังไม่เคยทำอะไรตอนเช้าๆเลยนะ" ไอ้พียื่นหน้ามาหอมแก้มผม
"อือ" ผมผลักมันออก
"ทำเถอะนะพีพร้อมแล้ว" มันพูดพร้อมกับจับมือผมไปสัมผัสแท่งเนื้อที่แข็งโด่แถวหว่างขามัน
"ไม่นะ เรามีสอบสองโมง" ผมพูดแต่อดที่จะลูบแท่งเนื้อไอ้พีเบาๆ ไม่ได้ก่อนจะชักมือกลับ
"ขอยี่สิบนาทีนะ นะ" เวลาไอ้หน้าหล่ออ้อนผมก็แทบละลาย
รอยยิ้มแววตาของมันผมไม่สามารถจะขัดขืนได้ทุกที ปล่อยให้คนที่คึกไม่หยุด รื้อผ้าห่มออกจัดการกับร่างเปลือยของผมตามใจ
.............
กว่าผมจะไปถึงห้องสอบก็กินเวลาสอบไปสิบนาทีแล้ว
อาจารย์เอ็ดผมเรื่องความรับผิดชอบก่อนที่จะปล่อยผมเข้าห้องสอบไป
ผมนึกอยากบีบคอไอ้พี เพราะมันบอกขอยี่สิบนาที แต่ล่อผมอยู่เป็นชั่วโมง
ดีที่ผมเตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมตั้งแต่ตอนเย็น แกงจืดประยุกต์ของผมที่จะส่งอาจารย์วันนี้เลยไม่มีปัญหา
"นายประยุกต์อะไรในแกงจืดของตัวเองบ้าง" อาจารย์แวะมาถามขณะที่ผมกำลังทำอยู่
"ผมใช้เนื้อปลาสามอย่างครับ"
"เหรอ ปลาไรมั่งละ" ผมอธิบายสูตรที่คิดขึ้นเองให้อาจารย์ฟังอยู่พักหนึ่ง
"ไอเดียดีนี่ ไว้ฉันจะคอยชิมรสชาติ" แล้วอาจารย์ก็ไปตรวจดูคนอื่นต่อไป
..............
หลังจากสอบเสร็จ ตอนค่ำผมก็มานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารในงานเลี้ยงของบริษัทของคุณหญิงสาลินีท่ามกลางแขกเหรื่อนับพัน
ไอ้พีกับมาลินี แฟนสาวของมันดูโดดเด่นมากกว่าใคร
ผมพึ่งได้พบมาลินีเป็นครั้งแรก เป็นผู้หญิงที่สวยมาก เข้ากับคนได้ง่าย ร่าเริงตลอดเวลา
หลังจากทานอาหารไปได้ไม่กี่คำ ผมก็อิ่ม สงสัยวันนี้ตอนกลางวันชิมอาหารเพื่อนๆไปทั่ว เลยไม่รู้สึกหิวอะไร
ดนตรีเริ่มบรรเลง ไอ้พีและคู่ควงออกไปเปิดฟลอร์
ความเหมาะสมที่เหมือนกับเจ้าชายและเจ้าหญิงนั้นทำให้ผมรู้สึกดีใจ ผมจึงออกไปหาที่ยืนดูวิวข้างนอกแทน
"คงถึงเวลาที่เราต้องเดินทางอีกครั้งแล้วสิ" ผมคิดพร้อมกับมองตึกสูงที่รายล้อมอยู่รอบโรงแรม มันจะมีห้องๆ เล็กๆ พอให้เราได้อาศัยและดำเนินชีวิตต่อไปบ้างไหมนะ
"มายืนเหม่อไรแถวนี้" ไอ้พีถามขณะที่มายืนมองวิวข้างๆ ผม
"ไม่มีไร แค่อยากจะดูวิว"
"กูว่าจะหมั้นกับมาลินีไว้ก่อนมึงว่าดีไหม" จู่ๆ ไอ้พีก็ถามผมขึ้น
"อืม ตามใจสิ นายว่าดีก็ดี" ผมตอบเบาๆ
"กูจะดูแลมึงอย่างดี แม้กูจะแต่งงาน มึงก็ยังจะเป็นสมบัติของกูไม่ต้องห่วงนะ"
มันคงคิดจะปลอบผมมั้ง ที่มันพูดแบบนี้ ผมก็เลยยิ้มรับก่อนจะพูดให้มันสบายใจ
"อย่าห่วงเลยน่า ดูแลตัวนายให้ดี ทำอย่างที่นายฝันไว้เถอะ"
พอดีมาลินีเดินเข้ามาสบทบเราสองคน
"ว้าว หนุ่มหล่อสองคนมาอยู่ตรงนี้หมด ข้างในเลยหมองเลยนะคะ"
ผมฝืนหัวเราะไปกับมาลินี เพื่อให้ไอ้พีสบายใจ
"เอากลับไปสักคนก็ได้ครับ คนนี้เจ้าภาพ" ผมพูดพร้อมพยักหน้าไปทางไอ้พี
"งั้นมาขอเลยนะคะ" ผมมองภาพที่ทั้งสองเดินคู่กันไปอย่างชื่นชม
อะไรที่มันเหมาะสมลงตัวมันจะดูดีมีคุณค่าเสมอผมคิดในใจ
และคืนนี้ผมก็หมดเรี่ยวแรงจะฝืนอีกต่อไป ผมจึงออกจากงานโบกแท็กซี่กลับบ้าน
...............
"ปูนิ่ม อย่ามัวแต่กลัวสิลูก" ผมพูดกับไอ้ปูนิ่มที่นิ่งอยู่ไม่ยอมว่ายออกมาจากที่เดิม
"ที่นี่เขาเรียกว่าน้ำตกนะปูนิ่ม น้ำมันไม่ลึกมากหรอก เห็นป่ะใสสะอาดออก มามะว่ายมาหาพ่อมา"
ไอ้ปูนิ่มดูเหมือนจะค่อยๆปรับตัว มองซ้ายมองขวาก่อนว่ายมาหาผมช้าๆ
ผมย้ายมาอยู่เชียงใหม่ได้เดือนหนึ่งแล้ววันนี้ผมกับปูนิ่มมาเที่ยวน้ำตกกัน เพราะเป็นวันหยุด
น้ำตกนี่อยู่ห่างจากโรงแรมที่ผมเป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ไม่ถึงสองกิโล
ปั่นจักรยานมาแป๊ปนึงก็ถึง อยากให้ยายมาอยู่นี่ด้วยจัง
ผมนึกถึงยาย ผมคิดถึงวันที่ผมบอกยายว่าจะมาทำงานที่เชียงใหม่และขอดรอปเรียนไว้ก่อน
"บุ้งคิดดีแล้วนะลูก" ยายมีสีหน้าเป็นห่วงผมมาก
"ผมขอเวลาสักพักนะครับยาย บุ้งพร้อมเมื่อไหร่จะกลับมาหายาย"
"อืม อย่ากังวลไปเลยลูก ยายอยู่นี่ไม่มีไรน่าห่วง หนูก็รู้ แข็งแรงเร็วๆ แล้วกลับมานะ"
ยายโอบผมไปกอด ผมรู้สึกมีน้ำเย็นๆ ซึมออกมาจากตาตัวเอง
ผมจะต้องแข็งแรงให้ได้เพื่อที่จะกลับมาปกป้องคนๆ นี้ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดตอนนั้น
...............
"ต๊าย หนุ่มน้อย นี่หนูเลี้ยงเต่าเหรอนี่" คุณยายวัยประมาณสักหกสิบกว่าถามผม
ขณะที่ผมทานขนมอยู่บนเสื่อข้างๆน้ำตกกับเจ้าปูนิ่ม เธอนั่งคุกเข่าดูเจ้าปูนิ่มอย่างสนใจ
"ครับ เจ้าตัวนี้ชื่อปูนิ่มครับ ส่วนผมชื่อบุ้ง" ผมยกมือไหว้
"ไหว้พระเถอะหนู ยายชื่อแจ่ม บ้านยายอยู่ใกล้ๆนี่เอง" เธอบอกพร้อมรับไหว้ผม
"ปูนิ่มนี่มันกัดไหม" ผมไม่ตอบแต่จับเข้าปูนิ่มในอ่างมาวางไว้บนอุ้งมือแทน
พร้อมบอกเจ้าปูนิ่มว่า "หลบภัย" ไอ้ปูนิ่มก็หดหัวเข้ากระดองทันที
"ออกมาได้แล้วลูกพ่อ" เจ้าปูนิ่มก็ค่อยโผล่หัวออกมา
ยายแจ่มกับผมหัวเราะชอบใจ หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ อย่างถูกคอ
ด้วยนิสัยยายแจ่มคล้ายยายผมหลายอย่างผมเลยรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจที่ได้คุยกับแก
ยายแจ่มบอกผมว่าย้ายมาอยู่นี่ห้าสิบปีแล้ว พอสามีตายเธอก็อยู่คนเดียวลูกเต้าก็ไม่มี
"บุ้งไปเที่ยวบ้านยายไหม" จู่ๆ เธอก็ชวนผมขึ้นมา
"ไกลจากนี่ไหมครับ " ผมถามเพราะกลัวกลับโรงแรมมืด
"มาเถอะน่า" เธอบอกพร้อมกับช่วยผมเก็บของ
...............
บ้านของยายแจ่มใหญ่โตมากพอๆ กับบ้านไอ้พีเลย แถมมีดาดฟ้าเหมือนบ้านไอ้พีด้วย
ปลูกอยู่ท่ามกลางสวนส้มและสวนองุ่นหลายร้อยไร่
"ว้าว สวยจัง" ผมบอกยายแจ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ขณะที่เรามายืนดูวิวรอบบ้านบนดาดฟ้าด้วยกัน
"ยายกับตาบุกเบิกที่นี่ด้วยกันร่วมสี่สิบปี พื้นที่เพาะปลูกเกือบสองพันไร่นี้ยายกับตาทำมันขึ้นมาด้วยตัวเอง"
เธอเล่าให้ผมฟังท่าทางภูมิใจมาก
"คุณยายกับคุณตาเก่งนะครับ ผมล่ะยอมแพ้เลย"
"ไม่เก่งหรอกแต่เพราะความรักมัง เวลามีตาอยู่ข้างๆ ทำอะไรยายก็ทำได้หมดเหมือนเขาเป็นขุมพลังของยาย"
"คุณยายโชคดีมากเลยนะครับที่มีรักแท้" ผมบอกเธอพลางมองเหม่อไปยังทิวเขาที่รายล้อมอยู่รอบๆ
"บุ้งไม่เคยมีแฟนเหรอ" แกถามผมเบาๆ
"ไม่เคยครับ" อย่างไอ้พีคงห่างไกลคำว่าแฟน
"ไม่เคยแม้จะรักใครสักคนเหรอ" คุณยายถามต่อ
"เคยครับ" ผมตอบตรงๆ
"บุ้งรักเขาแต่เขาไม่รักบุ้งสินะ" คุณยายพูดลอยๆ
"ประมาณนั้นครับ อย่าไปพูดถึงมันเลยครับยังไงก็จบไปแล้ว" ผมตัดบท
"คงเจ็บปวดน่าดูเลยนะการรักใครข้างเดียวนี่ รักที่ไม่มีจุดหมายปลายทางช่างน่ากลัวจริงๆ"
คุณยายกล่าวขึ้นลอยๆ แต่ผมก็เข้าใจลึกซึ้งกับมันดี
แม้ผ่านมาเดือนหนึ่งปลายทางผมคือที่ไหน ผมยังหาไม่เจอ ได้แต่หวังว่ามันจะปรากฏขึ้นลางๆ เหมือนทิวเขาข้างหน้านั้นในวันหนึ่ง
จบตอนที่ 15 : ปลายทาง
-
อุ๊!! ได้จิ้มด้วยอะ โอเครไม่เผลอเรียกคนแต่งแร้น เรียนผู้แทนฯละกัน ( :m23: )
เรื่องนี้เข้าข่ายเศร้าแล้วแฮะ บุ้งเอ้ยยยยยย ไม่ฟาดไม่ฟันอะไรกับใครเล้ยยยยยย ยอมเป็นนายบำเรอให้เค้าซะได้พอครบกำหนดก้อหนีเค้ามาอีกน้อ ส่วนเรื่องเรียนอะมันโอนหน่วยกิจมามะได้เร้อออ
ไอ่พีนะไอ่พี ( :m16: ) คนนะมะใช่สิ่งของ คนนะมะใช่สัตว์เลี้ยง มันถึงเป็นสมบัติไม่ได้ ถ้าอยากได้ก้อเอาหัวใจให้เค้าไปเซ่มะช่ายยยยเงิน (ถ้าจะให้เงินเอามาให้ช้านนนนี่ :haun5: )
ป.ล. :กอด1: ให้กำลังใจคนแต่งกะผู้แทนฯ :eiei1:
-
ง่ะ
แต่งไปเลย :angry2:
บุ้งทำถูกแล้ว เชียงใหม่น่าอยู่ อยู่นี่แหละ ไม่ต้องกลับไปอีกนะ ฮึ่ม
-
เฮ้อ อ่านจบแล้วอยาก :sad4: :sad4: :sad4:
รู้สึกบุ้งจะไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของตัวเองเลยเอาแต่ใส่ใจคนอื่นตลอด
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ ตัวเองจะมีความสุขละ
มัวแต่คิดแทนคนอื่นด้วย แล้วเคยถามไหมว่าคนอื่นเค้าคิดยังไง
-
หนีไปอีกแล้ว
-
:z6:ไอ้พี:beat:
สงสารบุ้ง :m15:
-
เข้ามาขอบคุณจินตนาการสนุกๆ ครบอารมณ์ของคนแต่งครับ ...เป็นกำลังใจให้นะครับ
แล้วก็ขอบคุณคนโพสท์ด้วยเน้อ น่ารัก ขยันอัพจริงๆ :กอด1:
-
้็็เพิ่งจะได้มาอ่านคร้า...
เรื่องนี้ เศร้าหง่ะ แอบเสียน้ำตาด้วย งือๆ
สงสารบุ้งมากมาย
ไอคุณพี เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองว่ะเนี่ย :m16:
-
หนีอะไร ก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเองนี่ซิ มันยาก
มารอตอนต่อไปนะครับ +1 เป็นค่าความขยันในการโพสนะครับ
-
ตาพี นี่มันโง่ หรือบ้าฟระ...ก็รู้ว่าเค้ารักตัวเองอยู่ แม่งยังไปถามเค้าแบบนั้น.... :angry2:
-
:sad4:พีใจร้าย สงสารบุ้ง
-
พีเห็นแก่ตัวว่ะ
เหนื่อยใจแทนบุ้ง
ดีแล้วที่หลบมา
-
บุ้งเป็นคนนะคะ ไอ่คุณพี ฮ่วย:beat:
-
พี ยังไม่รู้ตัวอีก
เฮ้ออออออ สงสารบุ้ง
-
พูดอะไรไม่เคยใส่ใจความรุ้สึกคนอื่นเลยย
อย่าไปยุ่งกะมันเลยบุ้ง หนีไปให้ไกลเท่าที่ทำได้เลยยยย เชอะ :m16:
-
:fire: :fire:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไอ้คุณพี ขอ :beat: อีกสักทีเถอะ !!!! :m16:
บุ้งเอ๊ยยยย ทำไมเป็นแบบนี้น้ออออ :เฮ้อ:
หนีไปเลยเหอะ หนีไปไกลเล๊ยยยย~!!!
-
:m15: :monkeysad: :m15:
นู่บุ้งหนีอีกครั้งแล้วสินะ
เหอะๆๆ พีจากลับมาป่วยอีกแร้วหรือเลป่าน๊า
แต่คงไม่หรอกเน้อ เพราะเด๋วก้อหมั้นแร้วนี่
ชริๆๆๆไอ้คนนิสัยเสีย อยากจาเหยียบยอดอกตาพีจิงๆๆ
-
ง่ะ พีเนื้อหอมโดนแฟนๆ รุมรักอีกแล้ว o7
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ตอบแทนด้วยการโพส 3 ตอนติด ตามเม้นให้ทันละกัน 555
....
ตอนที่ 16 : กลับรัง...อีกครั้ง
"สวัสดีครับคุณยายวันนี้เป็นไงบ้าง" ผมโทรหายายที่กรุงเทพเหมือนที่เคยทำทุกวัน
"ยายสบายดีลูก หนูล่ะเป็นไงบ้าง" ผมเล่าเรื่องไปเที่ยวน้ำตกและยายแจ่มให้ยายฟัง
"อืม ความรักนี่ทำให้เราได้ทั้งทุกข์ทั้งสุขจริงๆ นะ" ยายตอบผมมาเมื่อฟังผมเล่าเรื่องพลังรักของยายแจ่มกับสามีของเธอ
"บุ้ง ยายรู้ว่าบุ้งไม่อยากรู้เรื่องคุณพี แต่ยายว่ายายควรบอกบุ้งนะ" จู่ๆ ยายผมก็เอ่ยเรื่องไอ้พีขึ้น
"มีอะไรเหรอครับยาย"
"คุณพีกลับมาทานเหล้าอีกแล้วตั้งแต่วันที่บุ้งไป พอยายเอาซองที่บุ้งฝากไว้ไปให้ แกก็สั่งตาพงไปซื้อเหล้ามาเป็นลังๆ เลย"
"เหรอครับ" ผมรับรู้ด้วยความเพลียใจ
"เมื่อเช้านี้ยิ่งหนัก พอยายเข้าไปในห้องก็เห็น คุณพีนอนสลบอยู่ข้างๆ เตียง เลือดไหลท่วมมือ ข้าวของแตกกระจายไปทั่ว"
"เขาเป็นไรครับยาย" ผมเริ่มตกใจ
"ยายว่าคุณพีคงเอามือไปชกผนังล่ะมัง เพราะคราบเลือดยังติดอยู่ แล้วนิ้วหักไปสามนิ้ว ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยเสียเลือดมาก"
"แล้วคู่หมั้นเขาละครับ ไม่ดูแลเขาเหรอ" ผมถามแม้จะห่วง แต่ผมไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ
"คู่หมั้นใครเหรอ"
"ก็คุณมาลินี ไงครับ" ผมตอบยาย
"ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคนหรอกลูก ใครเข้าไปหาโดยไล่ออกมาหมด แต่เขายังไม่ได้หมั้นกันนะ" ยายเล่าให้ผมฟัง
"คุณนั่นเห็นมาหาที่บ้านสองสามครั้ง ก็หายไปเลย ใครจะทนได้ล่ะลูก นิสัยอย่างคุณพี" ยายผมบอกต่อ
"ที่น่าสงสารพอกันคือคุณหญิง ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน หมอบอกเป็นโรคหัวใจ"
"ครับยาย บุ้งเข้าใจแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวบุ้งจะกลับไปคืนนี้เลย เดี๋ยวเจอกันครับ"
...............
ขณะที่ผมเดินไปถึงหน้าห้องพิเศษที่ไอ้พีนอนป่วยอยู่
พยาบาลก็เปิดประตูออกมาอย่างแรงพร้อมกับขวดน้ำเกลือปลิวตามออกมาด้วย
"อย่ามายุ่งกับกู ออกไป" เสียงไอ้พีร้องตะโกนตามมา
"พี่ครับ พี่หลบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะไปตามนะครับ" ผมบอกพยาบาลที่ยืนตัวสั่นเพราะความกลัวอยู่ข้างๆ
"ไม่ไหวเลยค่ะ ยาก็ไม่ยอมให้ฉีด แผลก็ไม่ให้ล้าง"
"ครับๆ เขากำลังโกรธ ขอผมอยู่กับไอ้พีเพื่อนผมสองต่อสองสักครู่ เดี๋ยวผมไปตามนะครับ"
"ค่ะ เอาไงเอากัน ดิฉันก็ไม่รู้ทำไงแล้ว หน้าตาล้อหล่อ แต่ไม่น่าบ้าเลย" เธอพึมพำ
...............
ผมเปิดประตูเข้าไปหาไอ้พีหลังจากคุยกับพี่พยาบาลเสร็จ พบไอ้วายร้ายนอนหลับตาอยู่บนเตียง
"บอกว่าอย่ามายุ่งไง พวกเชี่ย เดี๋ยวกูเผาโรงบาลทิ้งเลย" มันตะโกนไล่โดยไม่ยอมลืมตา
ผมเดินไปข้างๆ กายคนตัวโตก่อนจะนั่งลงบนเตียงโน้มกายลงไปสัมผัสกับริมฝีปากนุ่ม
สัมผัสที่โหยหาอยู่ทุกค่ำคืนที่ต้องห่างกัน มันสื่อจากริมฝีปากผมไปยังคนข้างล่าง
ผมใช้ลิ้นเข้าไปซุกไซ้ลิ้นของไอ้หน้าหล่อที่พยายามดิ้นหนี
แต่ความต้องการที่จะบอกกล่าวของผมไม่คิดจะหยุด ในที่สุดผมก็ได้ลิ้นมันมากอดรัดไว้ก่อนจะผ่อนคลายออกก่อนจะรุกเร้าใหม่ตามจังหวะแห่งความต้องการ
ที่สุดลิ้นของไอ้พีเองก็เริ่มเป็นคนสอนเทคนิคในการรุกล้ำหาความหวานให้ผม
ผมปล่อยให้ไอ้พีสอนจนมันพอใจเสียงลมหายใจที่รุ่มร้อนด้วยความโกรธกลายมาเป็นเสียงหอบถี่ที่บ่งบอกถึงความปรารถนา
ผมเอื้อมมือไปกดออดเรียกพยาบาลโดยไม่ให้ไอ้พีรู้ตัว
ตอนนี้ไอ้หน้าหล่อกำลังใช้ลิ้นหยอกล้อกับผมอย่างไม่คิดจะหยุด สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"เลิกเกเรได้แล้ว เราจะดูอยู่ข้างๆไม่ไปไหน" ผมถอนปากออกก่อนกระซิบบอกไอ้พีเบาๆ แล้วลุกไปยืนอยู่ข้างๆ เตียงปล่อยให้พยาบาลแทงเข็มให้น้ำเกลือ ฉีดยาและล้างแผลที่มือให้คนที่ทำหน้าบึ้งแต่แก้มแดงแจ๋บนเตียง
"ให้คนไข้ทานข้าวแล้วทานยานี้นะคะ อ้อ เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะคะ"
พยาบาลหันมาบอกผมเพราะเสื้อผ้าไอ้พีเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าและเป็นชุดที่ใส่อยู่บ้าน
มันคงไม่ยอมให้ใครแตะจริงๆ พอพยาบาลออกไปผมก็เข้าไปหอมแก้มคนหน้าบึ้งฟอดหนึ่งก่อนที่จะ
พาคนป่วยเข้าไปยังห้องน้ำ พร้อมกับล็อคประตู
"จะทำอะไรน่ะ " ไอ้หน้าบึ้งถามผมคำแรก แต่ผมไม่ตอบ จัดการปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของมันออกหมด
ร่างกายไอ้พีซูบลงเล็กน้อย แต่ทำเอาผมใจหาย ผมจัดการอาบน้ำ ถูสบู่ สระผมให้ไอ้พีอย่างทุลักทุเล เพราะเจ้าตัวทำเป็นตัวแข็งไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่
เมื่อจัดการเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อนที่จะนำมันมานอนบนเตียงอีกครั้ง
"เหนื่อยนะเนี่ย อย่าทำให้ลำบากนักสิ" ผมบ่นพอให้มันได้ยิน
แต่เจ้าพีทำเป็นหน้าบึ้งต่อและไม่มองมาทางผม และไม่ยอมเปิดปากเมื่อผมจะป้อนข้าวต้มให้ทาน
"พีจ๋า ทานข้าวหน่อยสิ" ผมอ้อนสุดชีวิต เหมือนจะไม่ได้ผล
ผมเลยลุกขึ้นไปบนเตียงนั่งทับไปบนบริเวณที่น้องชายของมันซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้า
"ทำไร ลงไปนะ บ้าเหรอ ไอ้หน้าด้าน" มันด่าผมแต่ไม่ยอมมองหน้า
ผมบดเบียดก้นที่ทับน้องชายมันอยู่สองสามครั้งน้องชายใต้กางเกงมันก็ขยายตัวแข็งทื่ออยู่ใต้กางเกง
ได้ผล คนตรงหน้าที่ตอนนี้หันมาจ้องหน้าผมตรงๆ แววตาฉายแววอยากอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้าวต้ม
"ทานนี่ให้หมดถ้วย แล้วทานยา อย่างอื่นถึงจะตามมา"
"ได้ แต่ห้ามไปไหนนะ นั่งอยู่ตรงนี้แหล่ะ"
ไอ้หน้าหล่อคว้าชามข้าวต้มไปทานอย่างรวดเร็วเสร็จแล้วก็ไปคว้ายาและน้ำข้างเตียงมาใส่ปาก
ผมอมยิ้มมองคนตรงหน้าอย่างปลงตก
"พร้อมละทำต่อสิ" มันบอกผมหน้าเฉยๆ แต่แววตาแวววับ
"ยังต้องไปแปรงฟันก่อน ตะกี้จูบแล้วไม่หอมเลย" ผมหาทางออกให้ตัวเอง
"เรื่องมากจริง แปรงอยู่ไหน" ไอ้พีบ่น ผมเลยลงจากร่างไอ้พีไปค้นหาแปรงและยาสีฟันในตู้เก็บของข้างเตียงส่งให้
มันลงจากเตียงอย่างคล่องแคล่วไปยังห้องน้ำด้วยตัวเองเพื่อแปรงฟัน
ผมกดออดเรียกพยาบาลก่อนตามไอ้พีไปห้องน้ำเพราะรู้ว่ามือเดียวของมันคงแปรงฟันลำบาก
"มีอะไรให้ช่วยหรือคะ" พยาบาลถามผมขณะที่พยุงไอ้พีออกจากห้องน้ำ
"มีผ้าปูเตียงใหม่ไหมครับ ผมทำน้ำหกใส่ตะกี้" ผมบอกพยาบาล
"อืมมีค่ะ ญาติตามมาเอานะคะ" ผมนำไอ้พีไปวางไว้ที่โซฟารับแขกก่อนตามพยาบาลไปเอาผ้าปูเตียง ทำเป็นไม่สนใจสายตาขัดอกขัดใจของมันที่มองตามมา
...........
ตอนเย็นหมอก็ให้ไอ้พีกลับบ้านได้และนัดดูอาการของนิ้วมือที่หักสามนิ้วในวันถัดไป
ก่อนกลับผมพาไอ้พีไปเยี่ยมคุณหญิงที่อยู่อีกตึกหนึ่ง
พอเห็นไอ้พี คุณหญิงก็ร้องไห้โผกอดไอ้พีทันที ไอ้พีได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร แต่แววตามันแสดงถึงความเสียใจ
ผมเหลือบเห็นข้าวต้มที่ยังอยู่เต็มชามบนโต๊ะข้างผนังจึงถามขึ้น
"คุณแม่ทานอะไรหรือยังครับ" ผมถาม
"ยัง แม่ไม่หิว" คุณหญิงตอบก่อนจะผละออกจากไอ้พีไปเอนหลังทำหน้าบึ้งอยู่บนเตียง
"ทานนะครับเดี๋ยวบุ้งจะป้อน" ผมพูดพร้อมกับตักข้าวต้มไปจ่อปาก
"ไม่แม่ไม่ทาน" เธอผลักมือผมออก ผมหันไปมองหน้าไอ้พีที่นั่งจ้องผมอยู่บนโซฟาพร้อมขยิบตาให้มันเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ
"ทานเถอะแม่ คนแก่ดื้อน่าเกลียดจะตาย" ไอ้พีพูดขึ้น
ผมเอาข้าวต้มไปจ่อปากคุณหญิงอีกครั้ง คราวนี้ท่านอ้าปากรับ ผมป้อนข้าวต้มเสร็จ ก็ให้คุณหญิงทานยา พร้อมกับพูดคุยเรื่องทั่วไปกับท่านสักพักคุณหญิงก็หลับ
"พี เดี๋ยวตาพงจะมารับนายที่นี่นายไปพักผ่อนที่บ้านนะ" ผมบอกคนที่นั่งข้างๆ
"นายจะไปไหนอีก" มันถามกลับตาลุกวาว
"เปล่า เราจะเฝ้าแม่นาย ท่านเป็นโรคหัวใจนะนายรู้เปล่า ต้องมีคนเฝ้า"
"เหรอ กูไม่รู้" มันพูดเบาๆ พลางมองไปที่ร่างบนเตียง
"งั้นคืนนี้กูเฝ้าเอง มึงไปนอนบ้านเถอะ"ไอ้พีบอกผม
"นายป่วยอยู่นะ" ผมแย้ง
"เรื่องมากจริงงั้นนอนด้วยกันหมดนี่แหละ" พูดเสร็จมันก็ลงไปนอนยาวเหยียดบนโซฟาข้างผนัง
ผมมองดูมันแล้วนึกในใจ "ดีนะที่ยังรู้จักรักแม่ตัวเอง"
จบตอนที่ 16 : กลับรัง...อีกครั้ง
-
ตอนที่ 17 : เวลา
ผมกอดร่างขาวนวลเนียนที่เต็มไปด้วยเลือดฝาดวัยหนุ่มของไอ้บุ้งของอยู่บนร่างกายผมไว้แน่น
หลังจากปล่อยน้ำเชื้อของเพศผู้เข้าไปในร่างบางนี้อย่างหมดตัว สมกับที่ต้องโหยหามาเป็นเดือน
แม้ผมจะปลดปล่อยไปก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้ว ผมก็ยังรู้สึกไม่พอ
ใจผมเต้นตูมตามอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่เวลาไอ้บุ้งมาอยู่ใกล้ๆ
มันเหมือนผมถูกสาปให้มาติดบ่วงแห่งความต้องการทางเพศที่ไม่เหมาะสมเข้าให้แล้ว จนผมไม่อาจจะๆไปก่อความสัมพันธ์แบบนี้กับใครได้อีกแม้แต่กับมาลินี
"มึงคงทำให้กูเป็นเกย์เต็มตัวแล้วสินะ"
ผมบอกไอ้คนน่ารักที่หายใจแผ่วๆ อยู่บนตัว
หลังจากที่มันหนีผมไปสองครั้ง ผมยังหาทางที่จะเอามันเป็นของผมถาวรไม่ได้เลย และเหมือนเงินหรืออำนาจก็รั้งมันไว้กับผมไม่ได้ด้วย
"พี พอเถอะนะ บุ้งเหนื่อยไว้พรุ่งนี้ค่อยทำอีกนะ" เสียงอู้อี้ของมันดังอยู่บนอกผม
"อือ" ผมตอบเบาๆ
"พีพาบุ้งไปช็อปปิ้งหน่อยได้ไหม บุ้งอยากซื้ออะไรมาบำรุง" เสียงไอ้บุ้งอู้อี้ออกมาจากหน้าอกผมอีกครั้ง
"หืม จะบำรุงใคร ผมเหรอ ไม่ต้องหรอก ขืนบำรุงมากกว่านี้ นายรับไหวเหรอ "
"บ้า" ไอ้บุ้งเงยหน้าแดงๆ มาแยกเขี้ยวใส่ ผมเลยดมแก้มนุ่มๆไปหนึ่งที
"พี ต่อไปไม่ว่าจะนายจะอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก่อนจะทำอะไร ให้นึกถึงแม่นายก่อนได้ไหม"
ไอ้บุ้งพูดพลางจ้องหน้าผมด้วยแววตาขอร้อง ผมพูดอะไรไม่ออก
รู้สึกละอายตัวเองที่ต้องให้คนอย่างไอ้บุ้งมาบอกให้ผมทำดีกับแม่ผมเอง
"ขอบใจนะ" ผมเอ่ยออกมา ก่อนจะหอมแก้มคนบนอกอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่เหมือนข้ามพ้นบางอย่างในใจ
..........
"จะซื้ออะไรมากมายเนี่ย" ผมเอ่ยถามไอ้คนที่เลือกของอยู่ข้างๆ ขณะเข็นรถใส่ของตามมัน
"กล่องนี้ให้คุณหญิง เอ๋แต่คุณหญิงชอบอีกรสนี่ นี่ๆ เห็นทานสีนี้บ่อยๆ"
พูดแล้วมันก็เขย่งเท้าหยิบซุปไก่บนชั้น ผมเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้เลยเอื้อมหยิบให้แทน
"หัดออกกำลังกายมั่งสิ จะได้สูง" ผมบอกคนเตี้ยกว่า
"เฮ้ อย่างเรานี่นะไม่เตี้ยนะ 172 เซ็นต์นี่มาตรฐาน" ไอ้บุ้งเถียง
"เดี๋ยวจะจับยืดทุกคืนจะได้ยาวมั่ง" ผมขู่คนตัวเล็กกว่า
"อ่ะนะ เค้าไม่ใช่แป้งโรตีนะ" มันพูดพลางค้อนให้ผมควับ
ผมมองซ้ายมองขวาไม่มีใครเลยหอมแก้มคนน่ารักไปหนึ่งที ไอ้บุ้งรีบเดินหนีไปซื้ออย่างอื่นต่อทันที
"นายชอบรสนี้ไหม" ไอ้บุ้งถามผมพร้อมชูนมเปรี้ยวให้ดู
"ไม่เคยดื่มนมเปรี้ยวว่ะ" ผมบอกมันไป
"ต่อไปต้องดื่ม" ไอ้บุ้งบอก
"ทำไมต้องบังคับด้วยวะ" ผมบ่น
"แต่ล่ะคืนนายเสียน้ำไปเยอะนี่" ไอ้บุ้งให้เหตุผล
"เสียเหงื่อนะเหรอ เอ๋ แต่เสียเหงื่อต้องกินเกลือแร่นี่" ผมแย้ง
"นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่านมเปรี้ยวบำรุงอะไร" มันถามผมยิ้มๆ
"กล้ามเนื้อมั้ง" ผมเดา
"มันทำให้น้ำอสุจินายมีหลั่งได้ตลอดไม่หมดแม็กไง" ไอ้บุ้งกระซิบที่หูผมแล้วเดินหนี
ผมเข็นรถวิ่งตามพร้อมกับหักห้ามใจไม่ให้กดร่างคนวิ่งหนีกลางห้าง
............
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากวันหนึ่งในชีวิต เป็นการซื้อของที่สนุกที่สุดที่ผมเคยมี
ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายร่างบางที่กำลังเลือกเสื้อยืดให้ผมอยู่นี่จะทำให้ผมลืมความน่าเบื่อของการช็อปปิ้งไปจนหมดสิ้น
ไม่ว่าไอ้บุ้งจะทำอะไร ผมก็ชอบดูมันไปซะหมด
นี่คงเป็นอาการของเกย์เต็มขั้นสินะ ผมได้แต่ปลงเพราะไม่อาจต้านทานความสุขที่ได้อยู่กับคนตรงหน้าได้
มันจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ ขอให้มีมันอยู่ด้วยก็พอ
"ชอบสีนี้ไหม" ไอ้บุ้งโชว์เสื้อยืดสีชมพูให้ผมดู
"เฮ้ย ใครจะกล้าใส่วะ" ผมบอก ออกแต๋วขนาดนั้น
"โน่นไงคนกล้าใส่"
มันชี้ให้ผมดูนายแบบมาดแมนหนวดครึ้มในโปสเตอร์ที่ใส่เสื้อยืดตัวที่มันโชว์ให้ผมดูอยู่
"เห็นเปล่า ใส่แล้วหล่อโคตรเลย" ไอ้บุ้งพูดพร้อมกับทำท่าปลื้มไอ้หนุ่มในโปสเตอร์
"โธ่งั้นๆแหล่ะ" ผมพูดพร้อมกับถอดเสื้อยืดตัวเองออกแล้วดึงเสื้อยืดในมือไอ้บุ้งสวมแทน
"โห โคตรหล่อเลย" มันพูดขณะที่จ้องผมตาลุกวาวพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ช่วยปลดป้ายราคาออกให้
ฮึๆ คนหล่อใส่อะไรก็หล่ออยู่แล้ว ผมนึกในใจ รู้สึกตัวลอยๆ ชอบกลเวลาไอ้บุ้งชม
..............
"อยากเอาไอ้ปูนิ่มมาทานด้วยจังเลย มันชอบทานปูอัดด้วยล่ะ" ไอ้บุ้งบ่นคิดถึงลูกมันขณะที่เราทานสุกี้กันอยู่
"เดี๋ยวเราซื้อไปฝากมันก็ได้นี่ ถามจริง เวลาอุ้มอ่างไอ้ปูนิ่มไปไหนมาไหนไม่อายมั่งเหรอ" ผมถามมัน
"อ้าว คนอื่นเขายังอุ้มลูกไปไหนมาไหนได้เลย ไม่เห็นเขาต้องอาย" ไอ้บุ้งตอบ
"เฮ้ย มั่วแล้ว ที่เขาอุ้มนั่นมันคนนะ แต่ของนายมันเป็นเต่า" ผมบอกไอ้คนน่ารักตรงหน้า
"ปูนิ่มไม่ใช่เต่านะ ปูนิ่มเป็นลูกเรา" ไอ้บุ้งพูดพร้อมกับทำหน้างอ ผมเลยได้แต่ถอนใจ
นี่ถ้าผมเผลอไปเหยียบเต่ามันตาย มันจะฆ่าผมไหมนะ
ผมนึกเหม็นหน้าไอ้ปูเน่ามาทันที ด้วยเหตุที่ไอ้บุ้งรักมันเกินไป
"ทำไมไม่เลี้ยงสัตว์อื่นที่น่ารักกว่าล่ะ เดี๋ยวกูจะซื้อหมาให้ เอาไหม" ผมถามคนที่หน้างออยู่เพื่อเอาใจมัน
"ไม่ กูมีลูกคนเดียวพอแล้ว" มันตอบอย่างอารมณ์เสีย
"ตามใจ ไม่เห็นจะน่ารักเลย ไอ้เต่าซื่อบื้อตัวนั้นน่ะ" ผมอดแขว่ะไอ้ปูนิ่มไม่ได้
"อย่ามาว่าไอ้ปูนิ่มนะ" ไอ้บุ้งพูดพร้อมยกตะเกียบขึ้นจะตีผม
"เออ เออ ไม่ว่าแล้ว" ผมเลิกยุ่งกะลูกมัน เพราะกลัวมันโกรธไปกว่านี้
...............
หลังจากทานอาหารเสร็จไอ้บุ้งก็พาผมไปยังร้านยาในห้าง
มันเลือกวิตามินกับเภสัชกรอยู่ครู่ใหญ่ก็ได้มาหลายขวด
"พวกนี้ยายกับคุณหญิงต้องทานประจำ ท่านแก่แล้วขาดไม่ได้"
ผมมองดูของที่กองอยู่ในรถเข็นจนแทบจะล้นนั้น ยังไม่เห็นของชิ้นไหนที่เป็นของไอ้บุ้งเลย
มันมีแต่ของผม ของยายมัน และของแม่ผม ใจผมอยากจะหอมแก้มคนตรงหน้าให้ขาดใจไปข้าง
เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครที่ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเหมือนมัน
"เสร็จแล้วกลับกันเถอะ" ไอ้บุ้งบอกผม
"พาเราไปซื้อนาฬิกาหน่อยสิ" ผมบอกมัน
"ได้แต่อยู่ชั้นสองนะเอาของไปเก็บที่รถก่อนไหม"
หลังจากเอาของไปเก็บเสร็จผมกับไอ้บุ้งก็ไปยังร้านนาฬิกา
"นายชอบแบบไหน" ผมถามไอ้บุ้ง
"นายจะซื้อให้ใคร ใส่เองเหรอ หรือให้แฟน" ไอ้บุ้งถามผมกลับ
"ใส่เอง" ผมบอก
"อืม ก็เลือกเองสิมาถามเราทำไม" ไอ้บุ้งบอกผม ผมยิ้มให้มันก่อนบอกว่า
"ก็อยากรู้ว่าอย่างนายนะชอบแบบไหน ไม่ได้เหรอ"
"เราไม่รู้จักนาฬิกาหรอก ไม่เคยใส่ แล้วร้านนี้ก็แพงโคตรไม่เคยเข้า" ไอ้บุ้งกระซิบที่หูผมเบาๆ
"ก็เลือกแค่ว่าอันไหนสวยในสายตานายซี่ไม่ต้องถามราคานะ" ผมกระซิบบอก
ไอ้บุ้งใช้เวลาเลือกนาฬิกาที่พนักงานนำมาให้ดูอยู่นานกว่าจะได้มาเรือนหนึ่ง
"เราว่าเรือนนี้แหล่ะโอเค แต่นายควรเลือกเองมากกว่านะ" ไอ้บุ้งบอกผม
"ผมเอาเรือนนี้แหล่ะ" ผมพูดพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานก่อนจะหันมาหาไอ้บุ้ง
จับข้อมือบอบบางของมันขึ้นมาก่อนแล้วบรรจงสวมนาฬิกาที่ซื้อเมื่อกี้ลงไป
"ใส่ไว้ตลอดนะ จะถอดต้องขออนุญาตกูก่อน"
ผมแอบหวังว่าคนที่ทำหน้างงตรงหน้าจะได้นึกถึงผมบ้างเวลามองนาฬิกา
เผื่อวันข้างหน้ามันเกิดหนีผมไปอีก ก็ยังมีบางส่วนของผมติดไปกับมัน ไม่ใช่มีแต่ไอ้ปูเน่าที่ได้เคียงข้างมันไปทุกที่
จบตอนที่ 17
-
ตอนที่ 18 : งาน
"อ๊าอาา ซี้ดๆๆ" ผมครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะเกร็งหน้าท้องแล้วกระเด้าเอวสุดแรง
เสือกน้องชายผมเข้าไปในตัวไอ้บุ้งสุดลิ่ม ก่อนจะพุ่งน้ำรักใส่เจ้าตัวบางจนหมดตัว
แล้วร่างบางก็ค่อยๆทรุดนอนระทวยอยู่บนร่างผมเพราะเจ้าตัวก็เพิ่งหลั่งน้ำรักมาจนนองเต็มหน้าท้องผมไปล่วงหน้าไม่ถึงนาที
กลิ่นหอมจากเนื้อนิ่มๆ ของไอ้บุ้งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่กับมันได้ตลอด ความรู้สึกที่มันมากกว่าถึงจุดสุดยอด ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัว
"บุ้ง มีความสุขไหม" ผมถามคนที่แอบมองหน้าผมอยู่ด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม
ผมชอบแววตาแบบนี้ของมันมากมันทำให้เหมือนผมเป็นที่หนึ่งในโลกของไอ้บุ้ง
"อืมส์ เห็นๆ อยู่ ถามทำไม" แก้มขาวๆ เริ่มแดงขณะตอบผม
"ตอนเรามีอะไรกันบุ้งคิดถึงหน้าใคร" ผมแกล้งถามต่อ
" ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" คนบนอกเริ่มหลบตาหันไปเขี่ยยอดอกผมเล่นแทน
"ไม่รู้สิเห็นหลับตาตลอด ไม่มองหน้ากันเลย ผมขี้เหร่จนไม่อยากมองสินะ" ผมแกล้งทำเสียงเศร้า
"มองนะ บุ้งมองหน้าพีตลอดแหละ แต่ไม่เต็มตาอะ" ไอ้บุ้งแก้ตัวทันทีกลัวผมน้อยใจ
"แต่ผมมองหน้าบุ้งเต็มตาตลอดนะ หน้าบุ้งเวลาเสียวนะ น่าเอาเป็นที่สุด "
ว่าแล้วผมก็พลิกตัวให้คนข้างบนไปอยู่ข้างใต้อ้อมกอด ก่อนจะเริ่มทำให้เราได้น้ำแตกกันอีกรอบ
ก็ใครจะไปทนไหว เพราะหน้าไอ้บุ้งเวลามันเขิน มันค้อน น่าจับกดเป็นที่สุดเหมือนกัน
.............
"นายจัดการแฟ้มพวกนี้ก่อนนะ เพราะต้องทันพรุ่งนี้ ที่เหลือรอแป๊ป"
ไอ้บุ้งหอบแฟ้มแดงมากองไว้ตรงหน้าผมแล้วตัวมันเองก็ไปจัดการแยกแฟ้มที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะตัวเองต่อ
ไอ้บุ้งลากผมมาช่วยงานบริษัทแม่ผมตั้งแต่ตอนแม่ป่วยอยู่จนตอนนี้หายดีแล้วมันก็ยังให้ผมทำต่อ
"เป็นลูกผู้ชายต้องเป็นหัวหน้าครอบครัว" มันบอกผม ว่าแล้วมันเหมือนเป็นแม่ผมเข้าทุกวัน
ไอ้บุ้งมันจะสกรีนแฟ้มทุกแฟ้มที่เลขาผมส่งเข้ามาให้
ถ้าตัวไหนต้องอ่านละเอียดมันจะใช้ที่คั่นแฟ้มสีแดง ตัวไหนอ่านนิดหน่อยจะสีเหลือง ตัวไหนเซ็นได้เลยจะสีเขียว
ทำให้งานที่ผมต้องใช้เวลาทำเป็นครึ่งวัน เสร็จไม่เกินสองชั่วโมง
ปกติผมจะเกลียดการมาทำงานที่บริษัทมาก เพราะมันน่าเบื่อที่จะต้องอ่านๆ เซ็นต์ๆ แต่มีไอ้บุ้งอยู่ด้วยมันรู้สึกอีกแบบ
"เอ้า แยกเสร็จแล้ว จัดการด่วน" พูดเสร็จแล้วมันก็มาทำท่าฟุบอยู่บนหลังผม จับโน่นจับนี่แตะตัวผมเล่นไปเรื่อย
ถ้าผมทำเสร็จกองไหน มันก็จะหอมแก้มผมฟ่อดนึงแถมกระซิบเบาๆ "พีนี่เก่งสุดๆ"
แล้วผมจะเบื่อได้ไงล่ะครับ ผมเลยชอบมาทำงานบริษัทไม่รู้ตัว เพราะปกติอยู่ที่บ้านไอ้บุ้งมันจะมาออเซาะอยู่บนหลังผมซะเมื่อไหร่ นอกจากผมจะเป็นฝ่ายกวนมันเอง
..............
"พี ทานนี่สิจ๊ะลูก ทานเยอะๆ นะ" รู้สึกว่าแม่ผมจะบริการผมดีเป็นพิเศษ
"แม่ล่ะขอบใจลูกกะตาบุ้งมากๆ เลยนะที่ไปช่วยงานแม่ เบางานไปเยอะเลยล่ะ"
ผมว่าคงเบาไปเยอะจริงๆ เพราะพักนี้รู้สึกจะว่างจัดจนมีเวลาไปปลุกผมแต่เช้า
เล่นเอาผมกับไอ้บุ้งแทบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มไม่ทัน ผมก็เลยชวดล้างหน้าไก่ไปเลยวันนี้ เพราะไอ้บุ้งมันเขินจัด พอแม่ผมออกจากห้องไป มันก็รีบวิ่งกลับห้องเร็วจนผมไล่จับไม่ทัน
"อาทิตย์หน้าแม่กับยายจะไปเที่ยวเมืองจีนสักสามวันนะ แม่ฝากทางนี้ด้วยล่ะพี"
เห็นไหมว่างจัดจริงๆ แต่ก็ดีผมจะได้มีเวลาอยู่กับไอ้บุ้งสองคน
"เอาตาพงไปด้วยสิแม่ " ผมพยายามกำจัดก้างขวางคอให้หมด
"ตาพงไม่ไป แกขอลาไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัดแทน"
ผมอมยิ้มแอบมองหน้าไอ้บุ้งที่กำลังทานของหวานแก้มตุ่ยอยู่ข้างๆ
สามวันนี้ผมจะทำให้มันหมดแรงฟุบอยู่บนอกผมเลย ว่าแล้วหัวผมก็คิดถึงแผนการต่างๆ ที่จะทำกับไอ้บุ้งวุ่นวายไปหมด
"ตาพีๆ มัวเหม่ออะไรนี่" แม่ผมยื่นหน้ามาทำเสียงดังอยู่ใกล้ๆ
"ครับ อะไรนะครับ" ผมดึงตัวเองจากเรื่องไอ้บุ้งมาหาแม่
"แม่ถามแกว่าคืนนี้ว่างหรือเปล่า"
"ไม่ว่างครับ"ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด ก็กลางคืนผมต้องยุ่งกับไอ้คนข้างๆ ว่างได้ที่ไหน
"ว่างครับ" ไอ้บุ้งเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยิกขาผมเบาๆ อย่างรู้ทัน
"ไม่ว่างครับ" ผมยืนยันใครจะยอมเสียเวลาไปกับเรื่องอื่น
"อย่าเกเรนะ ไม่งั้นอดสองวัน" ไอ้บุ้งกระซิบขู่ที่หูผมเบาๆ
"ว่างครับ แม่มีอะไรหรือครับ" ผมพูดกับแม่ใหม่อีกครั้งซึ่งเธอกำลังทำท่างงกับการกลับไปกลับมาของผมอยู่
"แม่อยากให้เราไปเทคแคร์ลูกชายคุณไมเคิลหน่อย ลูกจำคุณไมเคิลได้ไหม" แม่ผมถาม
"คนที่จะมาร่วมทุนกับเราในโปรเจคใหม่น่ะเหรอครับ" ผมคิดว่าจำได้
"ใช่คนนั้นแหล่ะ ลูกชายเขาพึ่งมาเมืองไทยครั้งแรก แล้วเกิดอยากดูแสงสีกรุงเทพ ลูกช่วยหน่อยสิ"
"อืม ครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมกับไอ้บุ้งจะดูแลให้ แม่นัดเขาเลยละกัน"
.............
ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้แมคลูกของไมเคิลตั้งแต่แรกพบ
ใบหน้าฝรั่งจ๋าแต่พูดไทยชัดนั้นจ้องหน้าไอ้บุ้งด้วยแววตาเจ้าชู้อย่างไม่วางตา มันทำให้ผมอยากจะอัดไอ้ฝรั่งให้หมอบมากกว่าจะพามันไปเที่ยว
"คุณอยากไปเที่ยวที่แบบไหนครับ" ผมพยายามข่มใจถามขณะขับรถอยู่
"ผมให้คุณบุ้งเลือกละกัน คุณบุ้งอยากไปไหนครับ" มันพูดพร้อมกับหันไปหาไอ้บุ้งที่เบาะหลัง
"ผมไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลยครับ" ไอ้หน้าซื่อของผมตอบ
"งั้นแล้วแต่คุณพีละกัน" ไอ้ฝรั่งหันมาบอกผม
ด้วยความหมั่นไส้ไอ้ฝรั่ง ผมเลยแวะร้านแจ่วฮ้อนอีสานม่วนซื่นข้างหน้าซะเลย แต่ปรากฏว่าไอ้ฝรั่งดอง
ดูจะชอบอกชอบใจนักหนา ดื่มเบียร์ไป คุยกะไอ้บุ้งไปเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
"คุณบุ้งครับ ไอ้นี่เขาเรียกว่าอะไร" ไอ้ฝรั่งมันซักมั่วเหมือนโง่แต่กำเนิด
"เขาเรียกผ้าขี้ริ้ว เป็นเครื่องในวัวนะครับ ลองทานดูสิอร่อยนะ" ไอ้บุ้งตอบ
"ทานไงครับ สอนผมหน่อย"
"แบบนี้นะครับ" ดูเหมือนไอ้บุ้งจะเทคแคร์มันดีเกิน มันตอบพลางสาธิตไป
"บุ้งป้อนกูหน่อยสิ" ผมพูดขยับไปนั่งเบียดไอ้บุ้งมันจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
ดูเหมือนไอ้บุ้งจะขยับหนี แต่มีเหรอผมจะให้ไป ผมล็อคเอวบางมันไว้เรียบร้อย พร้อมอ้าปากรอ
ไอ้บุ้งเลยเอาเนื้อย่างมาป้อนผมอย่างขัดๆ เขินๆ
ผมมองหน้าไอ้ฝรั่งดองที่นั่งมองตาค้างอยู่ แล้วยิ้มให้มันอย่างผู้ชนะ
..............
หลังจากส่งไอ้แมคกลับโรงแรมเรียบร้อยไอ้บุ้งก็ยังไม่หายงอน
แต่ผมกลับฮัมเพลงอย่างมีความสุข เล่นกะใครไม่เล่น มาบังอาจจีบคนของผม
"ทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าแขกนี่ยังมีความสุขได้นะคนเรา" ไอ้บุ้งเอ่ย
"นายชอบฝรั่งเหรอ เห็นเอาอกเอาใจมันเหลือเกิน" ผมถามกลับ
"มันเป็นหน้าที่ นายควรทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย" ไอ้บุ้งยังงอนไม่เลิก
"ทำแบบผู้ใหญ่เหรอ ก็ทำอยู่ทุกคืน คืนนี้ก็จะทำ" ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบเอวคนข้างเบาๆ
"คิดได้แต่เรื่องนี้เนี่ยนะ" ไอ้คนพูดเริ่มหน้าแดง
"ก็นายมันทำให้คิดได้ตลอดนี่" ผมตอบก่อนจะรีบเหยียบรถกลับบ้านด้วยใจที่อยากจะอุ้มร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆไประบายความเครียดทางกายกันบนเตียง
จบตอนที่ 18
:bye2:
-
ตาพีจะยังไงก็ไม่บอกไปให้ชัดเจน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย5555+
-
มีหึงนะมีหึง
:laugh:
-
:z1: :o8: :-[ :impress2: มารอตอนต่อไปค่ะ ชอบบบบบบบบบ น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยยย
-
เหมือนจะเริ่มดี
-
ขยันโคตรๆ
-
พีทำหึงนะ ........แต่ก็ยังไม่ยอมบอกบุ้งซะที o18
-
ถูกใจเค้าล่ะ หื่นสมใจอยาก :jul3:
-
มีตัวกระตุ้นพี่แล้ว ดีจังพีจะได้แสดงออกเยอะๆๆ
แล้เมื่อไรพีจะบอกความรู้สึกหล่ะ :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พีนี่ก็แปลก
รักก็ไม่พูด...
บุ้งก็ไม่น่ากลับมาเลย เหอๆ
-
.....!!!~
-
:z2: เป็นกำลังใจให้ครับ.....ผม
-
ตอนที่ 17 งงอะ ตอนแรก ๆ อะ ตกลงใครเป็นคนพูดว่าไรอะ ใช่อย่างงี้ปะ
"พีพาบุ้งไปช็อปปิ้งหน่อยได้ไหม บุ้งอยากซื้ออะไรมาบำรุง" เสียงไอ้บุ้งอู้อี้ออกมาจากหน้าอกผมอีกครั้ง
"หืม จะบำรุงใคร ผมเหรอ ไม่ต้องหรอก ขืนบำรุงมากกว่านี้ นายรับไหวเหรอ "
"บ้า " ไอ้บุ้งเงยหน้าแดงๆ มาแยกเขี้ยวใส่ ผมเลยดมแก้มนุ่มๆไปหนึ่งที
"พี ต่อไปไม่ว่าจะนายจะอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก่อนจะทำอะไร ให้นึกถึงแม่นายก่อนได้ไหม"
มันไม่งงเท่าไหร่หรอกแต่อ่านแล้วมันแปลก ๆ อะ
o13 เป็นกำลังใจมาทีเดียวยาวเลย คืนนี้มาต่ออีกก้อดีน้า ฮี่ ๆๆๆ (ติดลมแร่ว)
ป.ล. แวะมา :กอด1: ให้กำลังใจ ^^
-
สามตอนรวดจุใจมากมาย
พีมีหึงนะเนี่ย
55+
ยอมรับแล้วสิ ว่าเป็นเกย์อ่ะ
-
ตกลงนี่ พีรักบุ้งเต็มหัวใจเลย แต่ยังปากแข็ง
-
พีน่าจะบอกได้แล้วนะว่าชอบอ่ะ
-
ตาพี รัก ก็บอกว่ารักสิคะ
เดี๋ยวน้องบุ้งก้อหนีไปอีกหรอก
o13
ขอบคุณค่ะ
-
:pighaun: ป๊าด ไอ้พีขยันทำการบ้านเหลือหลาย
-
ตอนที่ 17 คนเขียนคงสับสนมั้ง :laugh:
ต่อไปจะมีอะไรอีกรึเปล่าหว่า ฮิ ฮิ :a5:
-
หื่นสุดยอด
-
มีหึง อิอิ
คนโพสขยันจริงๆบวกให้ค่ะ
-
อิๆ บอกได้คำนึงเลยว่า พี หื่น
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ^^
ชอบจังเลยค่ะ ~
:L2: :L2:
-
อ่านแบบยาวๆสะใจดี
แต่กูเหมือนว่าพีนี่จะหื่นเอามากๆนะเนี่ย :z1: :haun4:
-
อิตาพีเนี่ย ทั้งรักทั้งหลง แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ :m16:
ขอบคุณนะคะ
-
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
ไม่เห็นจะจุใจเลย
แน่จริงเอามาลงเพิ่มอีกจิ (เค้าจะรอ)
:o8: :o8: :o8:
พีก็หึงแม้กระทั่งปูนิ่มเนอะ ทำไปได้
:pig4:
-
ติดตามๆ
ช๊อบ.....ชอบครับผม :3123:
-
พีเอ๊ยยยยย... o16
ปากแข็ง~!!!!!
-
ก่อนอื่นขอขอบคุณ RealReal มากค่ะ ที่ชี้จุดผิดให้ เดี๋ยวจะไปแก้ค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ผ่านมาให้กำลังใจ, มาบวกให้, และมาเม้นให้มากๆ เลยนะคะ :pig4:
ใกล้จบแล้วนะ ขอบอก :m26:
......
ตอนที่ 19 : ให้
ความตั้งใจของผมตอนที่บินกลับมาจากเชียงใหม่ คือ กลับมาทำให้ไอ้พีโตขึ้น เลิกทำร้ายตัวเองและคุณหญิง
และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จแล้ว
ไอ้พีไม่แตะเหล้ามาหลายเดือน เข้าไปช่วยคุณหญิงทำงานที่บริษัท และดูเหมือนมันจะไม่โมโหก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน มันอ่อนโยนขึ้นจนผมรู้สึกว่ามันหล่อวันหล่อคืน
แต่หัวใจของผมเจ็บแปลบทุกครั้งที่คิดถึงว่า คนแบบไอ้พีมันไม่สามารถรักผมได้
"กูต้องแต่งงานมีลูกมีหลาน มึงให้กูได้หรือเปล่า" คำนั้นเป็นความจริงที่ผมเองได้แต่จนปัญญาไม่อาจฝืน
และทำให้ผมเลิกคิดจะให้มันมารักผม ผมเพียงแต่รอให้ไอ้พีแข็งแรงอยู่ได้แม้ไม่มีผมอยู่ข้างๆ แล้วผมก็จะไป
ถ้ามันมีคนรักมันแท้จริงสักคน มันต้องอยู่ได้แน่ผมคิด
"พี นายไม่ไปเดทกับใครบ้างเหรอ" ผมถามมันขณะที่เราทานของว่างกันอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน
"ทำไม " มันถามงงๆ พลางยื่นมือไปแอบตบหัวเจ้าปูนิ่มที่อยู่ในอ่าง
"ก็ไม่เห็นคุณมาลินีมาหานายเลยหลายเดือนแล้ว" ผมตอบ
"เขาทิ้งกูไปแล้ว ตอนกูเมา กูตะเพิดเขาไปตั้งเยอะ ใครจะทนได้" ไอ้พีตอบหน้าเฉยๆ
"เหรอ นั่นสินะ นิสัยเสียแบบนั้นใครจะทนไหว" ผมพูดพร้อมหัวเราะ
"มึงไง" มันตอบหน้าตายแต่ทำเอาหน้าผมร้อนวูบ
"นายไม่หาแฟนใหม่มั่งล่ะ จะได้มีคนคอยดูแล ให้ช่วยหาก็ได้นะ เราพอรู้จักสวยๆ หลายคน" ผมขันอาสา
"มึงอยากให้ลูกมึงตายเหรอ " ไอ้พีพูดพร้อมกับลุกขึ้นโดยมีอ่างไอ้ปูนิ่มอยู่ในมือ ทำท่าเหมือนพร้อมที่จะทุ่มอ่างของไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะให้แตก
กระจายได้ตลอดเวลา หน้าตามันแดงก่ำเหมือนคนโกรธจัด
"เฮ้ย อย่านะ นายเป็นอะไร คุยกันอยู่ดีๆ" ผมถามพลางพยายามแย่งอ่างคืนแต่มันตัวสูงกว่ามาก
"มึงเป็นเชี่ยอะไร จะมาหาแฟนให้กู กูมีปัญญาหาเองโว้ย" มันตะคอกใส่ผม
"กะ กูหวังดี"
"ไม่ต้องหวังดี ไม่ต้องรักกู ความรักมึงมันตอแหลทั้งนั้น แม่งเขี่ยกูให้คนอื่นง่ายเหรอๆ"
ไอ้พีทุ่มอ่างไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะสุดแรงจนอ่างแก้วแตกกระจายไปทั่วด้วยความโกรธจัด แต่ไอ้ปูนิ่มได้งับมือมันไว้ทัน
"โอ้ยๆๆ ไอ้เชี่ย ปูเน่า แม่งมัน น่าเกลียดน่าทุเรศทั้งพ่อทั้งลูกเลย " มันสลัดไอ้ปูนิ่มไปมา
จนไอ้ปูนิ่มตกลงบนพื้นหญ้า ผมได้แต่จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก
"คอยดูนะ กูจะหาแฟนมาให้มึงดู อย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นแล้วกัน"
มันตะคอกใส่หน้าผมก่อนเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเตะทุกอย่างที่ขวางตีนมันขึ้นไปบนตึก
ไอ้ปูนิ่มไต่มาบนเท้าผมตอนไหนไม่รู้ "พ่อขอโทษนะลูก เจ็บไหม" ผมพูดพร้อมกับจับมันมาไว้ในอุ้งมือ
..................
หลังจากวันนั้นไอ้พีก็ไม่พูดอะไรกับผมเลย แววตาเฉยชาหยามเหยียดที่หายไปนานกลับมาอีกครั้ง
แม้ยามค่ำคืนมันจะยังตักตวงหาความสุขบนร่างกายผมเหมือนเดิม แต่มันไม่เหมือนเดิม
มันทำเหมือนมาระบายเพื่อคลายอารมณ์ ไม่เคยพูดคุย ไม่กอดผมไว้ในอ้อมแขน พอมันเสร็จก็หันหลังให้ผมทันที ความรู้สึกอ้อยอิ่งระหว่างเราหายหมดสิ้น ผมคิดถึงความรู้สึกนั้นจนแอบน้ำตาซึม
"คุณยายครับ การมีลูกนี่มันดียังไงครับ" ผมถามยายขณะกำลังเตรียมอาหารเย็นด้วยกัน
"นั่นแน่ คิดจะหาสะไภ้ให้ยายล่ะสิ ถึงถาม" ยายล้อผม
"เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้" ผมตอบเบี่ยงๆ
"อืมส์ ยายเอาประสบการณ์ที่มีแม่ของหนูมาเล่าแล้วกันนะ" ยายบอก
"ครับตอนนั้นยายรู้สึกไงบ้าง"
"การมีแม่หนู ยายรู้สึกเหมือนมี อีกร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา ก่อนมีแม่หนู ยายก็ต้องรักและดูแลตัวเอง" ยายนิ่งนิดหนึ่งก่อนเล่าต่อ
"แต่พอมีแม่หนูยายต้องรักและดูแลแม่หนูให้เท่าหรือมากกว่าตัวเอง ยายคิดแบบนั้นในตอนนั้น"
"แล้วยายมีความสุขไหมครับ" ผมถามต่อ
"นั่นคือความสุขที่สุดในชีวิตยาย ไม่มีสิ่งใดเปรียบ" ยายพูดเสียงพร่า
"ขอโทษครับ ผมกวนยายอีกละ" ผมรู้สึกผิดที่ไปทำให้ยายเศร้า
"ไม่ๆ ลูก ยายเองก็อยากพูดมันเป็นความทรงจำที่วิเศษเกินบรรยาย" ยายผมพูดต่อ
"อืมส์" ผมพยายามเข้าใจ
"การมีลูกคือการเกิดใหม่อีกครั้งของชีวิตพ่อแม่ และมันเป็นอะไรที่มีค่ากว่าสมบัติใดๆที่มี" ยายเล่า
"แสดงว่าการแต่งงานก็ก่อให้เกิดสิ่งสำคัญนี้สินะครับ" ผมถามต่อ
"ใช่แล้วลูก สิ่งสำคัญที่สุดของการแต่งงานคือการมีลูกที่จะมาเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดในชีวิตคู่"
ผมรู้สึกอิจฉาไอ้พีที่มันจะได้มีโอกาสสัมผัสกับสิ่งวิเศษแบบนั้น เป็นสิ่งที่ผมเองก็อยากมี แต่ไม่อาจทำได้อย่างมัน
ถ้าผมเป็นไอ้พีผมก็คงเลือกที่จะมีแฟนเป็นหญิงและเดินไปสู่ชีวิตที่มีจุดหมายปลายทาง ไม่ใช่เป็นชีวิตที่ขาดๆ วิ่นๆ ไร้ทิศทางเช่นชีวิตผม
................
"พีแม่เห็นหนูดวงตา ลูกสาวคุณชามาหาแกที่ออฟฟิศบ่อยๆ คบกันอยู่หรือเปล่า"
คุณหญิงถามไอ้พีขณะที่เราทานอาการค่ำด้วยกัน ไอ้พีเงยหน้าจากจานเหลือบมาจ้องตาผมก่อนตอบว่า
"ครับ เราเป็นแฟนกัน" ผมรู้สึกเจ็บแปลบแต่ก็ยินดีไปกับมัน
"ตายแล้ว คนนี้แกเล่นๆ ไม่ได้นะพ่อแม่เขาใหญ่โตไม่น้อยไปกว่าเรานะลูก" คุณหญิงว่า
"ผมก็ไม่เล่นนี่ครับ" ไอ้พีตอบแต่ตายังเหยียดมาทางผมไม่วาง
"หมายความว่าไง" คุณหญิงถาม
"ถ้าแม่พร้อมก็หมั้นให้ผมได้เลย" ไอ้พีเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาที่เย็นเชียบมันส่งมาให้ผมแทน
"ต๊าย จริงหรือนี่ งั้นเดี๋ยวแม่จะคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ก่อน ต๊าย ดีใจๆ" คุณหญิงตื่นเต้นใหญ่
"บุ้งดีใจไหมลูก ไอ้พีจะเป็นฝั่งเป็นฝาซะที" คุณหญิงหันมาหาแนวร่วม
"ดีใจครับ" ผมตอบเบาๆไม่ยอมมองหน้าใคร
ผมยินดีกับมันจริงๆ แต่ตัวผมก็เจ็บหนักไม่น้อย
แม้เตรียมตัวจะเจอเรื่องแบบนี้ ไว้นาน พอเอาเข้าจริงๆ ผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินหนีจากโต๊ะอาหารเข้าไปในห้องนอนซบหน้าลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง
................
"พี เราอยากให้นายมีความสุขนะ ดูแลตัวเองดีๆ มีครอบครัวที่อบอุ่น" ผมเอ่ยเบาๆ กับคนที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้
"มีลูกเยอะๆ นะ ไว้วันหนึ่งเราจะกลับมาเยี่ยมหลานๆ" ผมพูดจบก็จูบมันเบาๆ ที่แก้ม ก่อนลุกจากห้องไอ้พีไปหอบกระเป๋าและไอ้ปูนิ่มไปโบก
แท็กซี่ที่หน้าบ้านเพื่อเดินทางกลับไปเชียงใหม่
ไปหนนี้ผมคิดว่ากว่าจะได้กลับมาคงอีกนาน
นานพอที่ผมจะมองหน้าไอ้พี เมีย และลูกๆมันได้อย่างสนิทใจ
"ปูนิ่มนายเป็นลูกพ่อนะ และพ่อก็ดีใจที่มีนายอยู่ใกล้ๆ เสมอ" ผมลูบหัวไอ้ปูนิ่มที่นอนหลับอยู่เบาๆ ขณะอยู่ในรถแท็กซี่
มองไปนอกกระจกรถ ผู้คนในเมืองกรุงที่ไม่เคยหลับใหล
จะมีใครที่มีชีวิตขาดๆ เกินๆ แบบผมบ้างไหมนะ
ถ้ามีเขาอยู่ได้อย่างไร หรืออยู่เพื่อจะหายใจไปวันๆ เหมือนผมตอนนี้
จบตอนที่ 19
-
กระซวกเต็มเหนี่ยว :-[ :-[ :-[
ดีจังได้อ่านก่อนนอน
:pig4:
-
คุณชายพีเมื่อไหร่จะหายบ้าฟ่ะ น่าเบื่อเจงๆ :3125: หนูบุ้งไปเที่ยวนี้ไม่ต้องกลับไปแล้ว
ให้ไอ้บ้าพีมาง้อบ้าง ยังมารังแกลูกปูนิ่มอีก :angry2:
-
การหนีครั้งที่3(มั๊ย?)ของบุ้ง... :o12:
ไปพร้อมใจอันบอบช้ำ ฮึกๆ :m15:
ไอ่พีใจร้าย เอาไปเลยยยย :beat: :z6:
:m31:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
นึกถึงตัวเอง อย่างว่าเนอะใครจะมารักเราจริง
ชิวิตขาด ๆ หวิ่น ๆ
มีลูกก็ไม่ได้ ชอบผู้หญิงก็ไม่ได้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :o12: :o12:
-
อิตาพี ถ้าแกคิดได้แค่กลับไปกินเหล้าเข้าโรงบาลอีกนะ จะต้องโดน :beat: :beat:
ขอบคุณค่า
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
อ่านจบแล้วอารมณ์เปลี่ยนอย่างรุนแรง
จากจะฝันดีกลับเศร้าแทนเลย
น่าสงสารบุ้งจัง
พีทำประชดอยู่เรื่อยเลย ถ้าเสียของรักไปจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ปล.เรื่องนี้จะจบเศร้าไม๊อ่ะ สงสารนายเอกจังเจอแต่เรื่องร้าย ๆ
:pig4:
-
:o12: :o12: :o12:
เฮ้อ บุ้งไปอีกละ ไม่เข้าใจทำไม พีต้องประชดบุ้งด้วยการทำแบบนี้ด้วยนะ
ถ้าให้เดาเด่วพีต้องกินเหล้าอีกจนป่วย แล้วบุ้งก็ต้องกลับมาดูอาการด้วยความเป็นห่วง
อีหรอบอีกละ เว้นแต่ว่าทั้งคู่จะยอมเปิดใจพูดกันตรงๆให้ต่างฝ่ายต่างเข้าใจในความคิดของกันและกัน
แล้วเรื่องก็คงจะง่ายขึ้น อิๆ
-
โอย เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
บุ้งเอ๊ย เปลี่ยนชื่อเป็นน้องเอย ดีไหม
ใจร้าวว่ะ :m15:
-
:m15: :m15: :m15:
อย่าไปสนมันน้องบุ้งก็แค่ผู้ชายเฮงรวยคนเดียว
เก็บใจไว้เจ็บกับเรื่องอื่นซะยังดีกว่า
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า :o12:
:pig4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4:
อ่านแล้วร้องให้แทบทุกตอนเลย
-
การหนีไม่เคยทำให้เข้มแข็ง พร้อมทั้งต้องเหนื่อยไล่ตามหัวใจที่ไม่เคยหนีมาพร้อมตัวเรา
-
^
^
^
^
จิ้มๆไอ้มิกซ์
พูดเป็นการเป็นงานเลยนะเมิง 55555555555
แต่ก็เห็นด้วย.....อ่านแล้วอึ้ง.....
บางครั้งการหนีโดยที่ไม่มีหัวใจไปด้วย มันไม่ได้เหนื่อยเท่า....การต้องทนอยู่ให้หัวใจสลายทุกวัน
แอปเปิ้ลหวานฉ่ำน่าทานแต่อาบยาพิษ เจ็บปวดทรมาณ เราจำเป็นต้องก้มหน้ากินมันทุกวันหรือ
บางครั้งกินอย่างอื่นบ้าง หรืออาจจะอดตายไป....มันก็ดีกว่าทรมาณเพราะยาพิษทุกวันนะ
แม้การหนีไป....หัวใจมันอาจจะไม่ได้ตามมาด้วยก็ตาม....
อย่าลืมสิ....เรามี'เวลา'ที่จะเป็นคนตามหัวใจกลับมาเอง....ไม่งั้นโลกเราจะมีเวลาไว้ทำไมล่ะ
-
เพิ่งอ่านเปนครั้งแรกค่ะ สนุกกกๆๆ
บุ้งจ๋าๆ~~ หนีเปนครั้งที่เท่าไหร่แร้วเนี่ย
อีตาพีๆๆๆทามไมจัยร้ายอย่างเน้ๆ
ทามนู๋บุ้งของเค้า เอ่อ ของทุกคนได้
(หวังว่าเค้าคงไม่โดนตบน้า~~)
อีตาพีรีบทำไห้นู๋บุ้งกลับมาแร้วบอกรักเร็วๆหล่ะ
เค้าสงสารนู๋บุ้งจะแย่แร้วเนี่ย
T T T^T TT^TT ToT TToTT
โฮฮฮฮฮฮ U^U
-
บุ้งหนีอีกแล้ว เดี๋ยวพีก็กลับเป็นอย่างเดิมอีก แล้วเมื่อใหร่จะรู้เรื่องกันซะที
-
อีกครั้ง :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
ใจร้ายอ่ะ :o12:
-
:impress3:
เศร้าอีกและ
-
ทำไมพีไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนสักที
ถ้ารักก็บอกว่ารักสิ
ถ้าไม่รักแล้วจะเก็บเค้าไว้ทำไมให้เค้าเจ็บปวด ในเมื่อตัวเองก็ตอบสนองความรู้สึกให้เค้าไม่ได้อ่ะ
:เฮ้อ:
-
เห้อ เศร้าอีกแล้ววว ดีแต่ชอบทำลายน้ำใจคนอื่น
ประชดกันแบบนี้จาดีหรอ เศร้าแทน :m15:
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าไอ้พีดีน้อ โง่ไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าน่ะ
-
....บุ้ง...ไหวป่าวเนี๊ยะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:เศร้าจัง....บุ้งต้องเจ็บอีกนานมั้ย
เมื่อไรจะพบความสุขที่แท้อ่ะ :m15: :monkeysad:
สักวันคงเจอ :L2:
-
:o12: ใจร๊าวววววว ~
:pig4:
-
:เฮ้อ:
เบื่อพี จัง
ใจร้าวด้วยคนนะคะ
:o12:
-
ซึ้งเรย..บุ้งไปอีกแร้ว
น้ำตาเล็ดละ
พีเมียนายหนีไปอีกแร้ว
หมั้นได้ก้อหมั้นไป ก้อได้แค่หมั้น
แต่ใจมันไม่หมั้นด้วยนี่
-
สงสารบุ้งมากมายยยย
เฮ้อ พี่........ ไม่รู้จักโตซักที
-
ท่าทางไอ้พีมันจะไม่เข็ดนะเนี่ย
เดี๋ยวจะตามมาสมน้ำหน้าทีหลัง
-
ทำไมพีไม่ทำตามใจตัวเองล่ะ
-
:m15: :monkeysad: :sad11: มารออออออออ สงสารรรรรบุ้ง พีม่ายยอมพูดว่ารักสักทีๆๆๆๆ แต่ก้อสงสารพีเหมือนกานนนน:impress3:
-
:m15:
สงสารบุ้ง กะปูนิ่มจัง
ไม่ได้เรื่องเลยไอ้พี :angry2:
-
ขอบคุณสำหรับทุกเม้น :z7: :z7:
เม้นของคุณ HeVeN, ~Kalianeko~ อ่านแล้วมีหลักการสอนใจมากเลย o1
...........
ตอนที่ 20 : พีรักบุ้งนะ
ผมมองดูดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวรายล้อม ช่างเด่นช่างสวยกว่าดาวดวงใดในท้องฟ้า
แต่ดูเหมือนจะเหงาและเศร้ากว่าดาวดวงใดเช่นกัน เมื่อมองไปทางไหนก็พบแต่จันทร์เพียงดวงเดียว
คืนนี้เป็นคืนที่สิบห้าแล้วที่ผมไม่มีไอ้บุ้งอยู่ในอ้อมกอด
คืนที่สิบห้าที่ผมเฝ้ามองฟ้าอย่างเดียวดาย
คืนที่สิบห้าที่ภาพของไอ้บุ้งยังวนเวียนอยู่รอบตัว เหมือนมันยังยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ยิ้มให้คนโง่อย่างผมสินะ
คนโง่ที่ยังคงคิดถึงมันแม้จะโดนมันทิ้งไปไม่บอกไม่ลาถึงสามครั้ง ค่าของผมน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงมันอีก
"คุณพีคะ ดึกมากแล้วพักผ่อนเถอะค่ะ เห็นคุณมาอยู่บนนี้ทุกคืนจนดึกหลายวันแล้วนะคะ"
ยายไอ้บุ้งมาตอนไหนไม่รู้เอ่ยขึ้นเบาๆ อยู่ด้านหลังผม
"ไม่เป็นไรหรอกยาย ผมไม่ได้ดื่มเหล้าจนขาดสติให้หลานยายต้องมาช่วยอีกแล้วนะ"
ไอ้บุ้งไปคราวนี้ผมทำตัวปกติทุกอย่าง ผมไม่อยากได้ความสงสารจากมันอีกแล้ว
"อ๋อ ค่ะก็ดีแล้วนี่คะ" ยายตอบ
"ยายล่ะ ไอ้บุ้งทิ้งไปบ่อยๆ แบบนี้ไม่ว่าอะไรมั่งเหรอ" ผมถาม
"มะ ไม่หรอกค่ะ เขาโทรมาบอกค่ะ แล้วเขาก็โทรมาถามข่าวคราวของพวกเราทุกวันด้วยค่ะ" ยายไอ้บุ้งเล่า
มันก็คงสนใจแต่ยายมันสินะ สำหรับผมมันไม่เคยโทรหาแม้แต่ครั้งเดียว
"แม้แต่ที่มันดรอปเรียนยายก็ไม่ว่าเหรอ" ผมถามต่อ
"คุณพีคะ บุ้งน่ะกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก เขาจะเป็นเด็กคิดมาก และคอยระมัดระวังตัวไม่ให้คนอื่นเดือดร้อนเสมอ"
"ผมก็กำพร้าพ่อตั้งแต่สองขวบเหมือนกัน" ผมกล่าว
"ค่ะ เหมือนกับคุณที่มีแต่แม่ บุ้งก็มีแต่ดิฉัน แกจะแคร์ดิฉันเป็นที่สุด
เชื่อไหมคะ แต่เล็กจนโต แกไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าให้ดิฉันเห็น
แกจะถูกรังแกบ่อยเพราะเป็นเด็กที่ชอบอยู่เงียบๆ ได้แผลมาให้เห็นบ่อยตอนเด็กๆ
แต่ก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ดิฉันฟังเลย แกไม่เคยขออะไรจากดิฉันสักครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือเงินทอง แม้วันไหนไม่ได้ตังค์ไปโรงเรียน แกก็ไม่เคยปริปากบ่น
ดังนั้นเมื่อแกอยากดรอปเรียน ดิฉันก็ไม่ขัดหรอกคะ ดิฉันเชื่อในตัวเขา"
"เหรอครับ" ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ภาพของไอ้บุ้งที่ซื้อของให้คนอื่นจนล้นแต่ไม่มีของตัวเองสักชิ้นแว่บเข้ามา
"ค่ะ ตาบุ้งแกจะไม่มีความคิดที่จะร้องขอเพื่อตัวเองหรอกค่ะ แกจะทำโดยไม่ค่อยคาดหวังว่าจะได้อะไร"
"แล้วทำไมไอ้บุ้งต้องไปอยู่เชียงใหม่ล่ะครับ" ผมถาม
"ยายคิดว่า แกอกหักค่ะ แกเคยอกหักตอนมอหก ครั้งนั้นเห็นนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านจนค่อนคืน
แต่ตอนเช้าก็ทำตัวปกตินะคะ เรียกว่าแกจะไม่ให้ยายได้ห่วงอะไรแกสักอย่างเลย"
ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่อกอย่างบอกไม่ถูก ตอนนั้นมันร้องไห้เพราะเขาสินะ
"ตอนนี้ไม่รู้อกหักอย่างไรนะคะ ดิฉันก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนแกจะไปตั้งหลัก แกต้องการเวลาที่จะยืนขึ้นอีก
แกจะเป็นแบบนี้เสมอ ชอบไปเจ็บอยู่คนเดียวเงียบๆ หายเจ็บแกจะมาหาเราเอง เพียงแค่เราให้เวลา"
คนที่ทำให้ไอ้บุ้งเจ็บคือเขาใช่ไหมนะ มันบอกรักเขาถึงสองครั้ง มันอยู่ในอ้อมกอดเขาทุกคืน
แต่ทำไมมันไม่บอกเขานะว่ามันต้องการอะไร ทำไมมันไม่คุยกับเขาสักคำ ทำไมนะบุ้ง
ผมสะท้อนหัวใจจนอึดอัด
"ดึกแล้วเดี๋ยวไม่สบายนะคะ เราไปนอนเถอะ ตาบุ้งยิ่งฝากดิฉันดูแลคุณอยู่ แกกลัวคุณไม่สบาย" ยายไอ้บุ้งบอก
"เหรอครับ" ผมเหมือนได้ไฟกองโตมาอุ่นหัวใจที่หนาวๆ เมื่อกี้นี้
"เขาคุยอะไรถึงผมบ้าง" ผมถามต่อ
"ไม่มีไรหรอกค่ะ ก็บอกฝากดิฉันแค่นั้น" ยายตอบ
"แกฝากดิฉันดูแลทุกคนแหละค่ะ ห่วงไปหมด ฝากดูแลคุณหญิง หรือแม้แต่ตาพง" ยายเล่าต่อ
นั่นสินะ ผมจะมีค่ามีอะไรพิเศษไปกว่าคนอื่นเล่า แม้จะได้ร่างกายมันมากอดแต่หัวใจของมันอยู่กับใครผมไม่อยากเดา
.................
"คุณพีคะท่านประธานเชิญประชุมตอนบ่ายสามนะคะ" เลขาเข้ามาเตือนผมให้เข้าประชุม
ผมเข้ามาทำงานช่วยแม่ก็เพราะไอ้บุ้ง ห้องทำงานของผมยังไม่ให้ใครมาเปลี่ยนแปลง
โต๊ะทำงาน ดินสอ ปากกาของมันยังวางอยู่ที่เดิม มันเป็นของที่ผมได้มองเมื่อต้องการเรี่ยวแรงให้ทำงานได้
ผมพยายามอย่างมากที่จะคุมสติให้มันปกติ
พยายามตื่น พยายามกิน พยายามนอน ทำงาน หรือแม้แต่ยิ้ม หัวเราะ ล้วนแต่ต้องใช้สติใช้พลัง
"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก" แม่ผมกระซิบถามขณะกำลังประชุม
"ไม่มีอะไรครับ" ผมพยายามยิ้ม
"งั้นดีแล้ว ตอนเย็นอย่าลืมพาดวงตาไปเอาชุดนะ พรุ่งนี้จะหมั้นแล้วสดชื่นหน่อยสิ"
"ครับ" ผมพยายามยิ้มอีก
ผมไม่มีเรื่องหมั้นหรือเรื่องดวงตาในหัวเลย
ผมทำไปเพื่อประชดไอ้บุ้ง ผมอยากให้มันร้องไห้ ให้มันอ้อนวอนผม
แต่ดูเหมือนมันจะยินดี ยินดีที่ผลักใสผมไปให้คนอื่นให้ได้ มันคงเกลียดผมเข้าไส้จริงๆ
.................
"พีคะ ช่วยแวะร้านนี้หน่อยได้ไหมคะตาอยากดูของชำร่วย" ดวงตาบอกผมให้หยุดรถดูของร้านนั้นร้านนี้
ระหว่างทางจากร้านตัดชุดหมั้นจนถึงบ้านเธอ เหมือนเธอจะพยายามประวิงเวลาจะอยู่กับผมให้นานที่สุด
ผมต้องพยายามฝืนจนสุดความสามารถเหมือนกัน ที่จะทำตัวให้ปกติและไปตามที่ต่างๆ กับเธอ
จนเมื่อผมกลับมาถึงบ้านตัวเอง พลังงานที่จะฝืนก็หมดลง
"คุณพีจะทานอะไรก่อนไหมคะ" ยายไอ้บุ้งถามขณะที่ผมนั่งทรุดลงที่โซฟาห้องรับแขก
"ยายกดเบอร์ไอ้บุ้งให้ผมหน่อย" ผมบอกยายไอ้บุ้งอย่างคนหมดแรง
ยายไอ้บุ้งกดมือถือตัวเองหามัน ก่อนส่งให้ผมแล้วออกจากห้องไปอย่างงงๆ
"สวัสดีครับยาย ยายมีไรเหรอครับถึงโทรหาบุ้ง บุ้งว่าอีกชั่วโมงจะโทรหายายอยู่พอดี" ไอ้บุ้งส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
มันคงไม่รู้ว่าผมเป็นคนใช้มือถือยายมันโทรหามัน และมันคงไม่รู้ว่าเสียงมันทำเอาผมแทบร้องให้
"กูเอง" ผมเอ่ยเบาๆ เหมือนคนไร้สติ
"อืมส์ มีไรเหรอ" มันนิ่งไปนานกว่าจะตอบ
"ไอ้ปูเน่าสบายดีไหม" ผมเอ่ยอะไรไม่รู้ออกไป
"สบายดี กำลังกินแครอทอยู่" ไอ้บุ้งเล่า
"เหรอ ทานแปลกนะ" ผมอยากให้มันมากินอยู่ข้างๆ ผมจัง ผมคิดถึงไอ้ปูเน่า
"อืมส์ นายล่ะ สบายดีไหม" ไอ้บุ้งถามผม มันทำให้ผมเหมือนได้ดื่มน้ำหยดหนึ่งหลังจากกระหายมาหลายวัน
"สบายดี พรุ่งนี้กูก็จะหมั้นแล้ว" ผมบอกมัน
"ดีแล้ว นายจะได้มีครอบครัวอย่างที่หวัง" ไอ้บุ้งตอบผมเสียงแผ่วๆ
"มึงอยากให้กูมีคนอื่นจริงๆเหรอ" ผมยอมละทิ้งศักดิ์ศรีถามคนที่ทิ้งตัวเองไปอย่างน่าสมเพช
"ก็... ก็มึงอยากมีลูก มีเมียไม่ใช่เหรอ" ไอ้บุ้งมันตอบผมเสียงเครือๆ เหมือนคนจะร้องไห้
"มึงอยากให้กูมีไหมล่ะ" ผมถามไปด้วยหัวใจที่เจ็บจนรู้สึกจุกบริเวณอก
"อยากสิ กูอยากให้มึงได้ของขวัญพิเศษของชีวิต ยายกูบอกว่าลูกคือของขวัญของชีวิตคู่ กูก็อยากมี แต่กูทำไม่ได้ มึงทำเผื่อกูด้วยนะ"
ผมรู้สึกเสียงไอ้บุ้งจะขาดเป็นห้วงๆ เหมือนคนกำลังร้องไห้
"มึงร้องไห้เหรอ" ผมถามด้วยความรู้สึกอยากกอดมันไว้ในอก
"เปล่า กูดีใจไปกับมึง ไว้กูตั้งหลักได้ กูจะลงไปเยี่ยมมึงและหลานๆนะ"
ไอ้บุ้งพูดพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ เหมือนพยายามปกปิดไม่ไห้ผมได้ยิน แต่เสียงนั้นมันดังก้องอยู่ในหัวผมเรียบร้อย
"บุ้ง รอพีอยู่ตรงนั้นนะ พีจะไปหา" ผมบอกมันเสียงดัง ก่อนจะกดวางสาย แล้ววิ่งไปที่โรงรถ กระชากรถออกจาก
บ้านด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เสียงไอ้บุ้งสะอื้นดังกึกก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ผมทำให้มันร้องไห้อีกแล้วสินะ
คนที่วนเวียนอยู่รอบกายผมตลอด ผมทำมันร้องไห้ไปกี่ครั้งนะ
คนที่ไม่เคยเอ่ยขอสิ่งใดจากผมนอกจากความรักที่ผมบอกว่าให้มันไม่ได้ แต่มันยังอยากให้ของขวัญพิเศษของชีวิตแก่ผมเหรอ แล้วผมให้อะไรมันได้บ้างนอกจากเสียงสะอื้นนั่น
เอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โครม
เสียงที่ดังไม่แพ้เสียงสะอื้นของไอ้บุ้งดังเข้ามาในหัวผม ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง
ผมเห็นภาพไอ้บุ้งนั่งร้องให้อยู่ข้างๆไอ้ปูนิ่ม ร่างกายมันสะท้านด้วยความเหน็บหนาว
แววตามันตัดพ้อต่อว่าผมที่ไม่เคยรักมัน
ผมพยายามตะโกนอย่างสุดเสียงบอกมันว่าไม่จริง ไม่จริง ผมรักมันมากไม่น้อยกว่ามันรักผม
"พีรักบุ้งนะ"
ผมเอ่ยออกมาจากเรี่ยวแรงสุดท้ายของชีวิต
จบตอนที่ 20
-
กว่าจะรู้คุณค่า จะสายไปมั้ยเนี่ย
-
พีรักบุ้งนะ....อยากให้บุ้งได้ยินประโยคนี้จังเลย
แล้วบุ้งจะมีโอกาสได้ยินรึป่าว
:impress2: :-[ :man1:
-
:o12:
ทำไมเป็นอย่างงี้ล่ะ!!!
ไม่นะคะ~
><
สงสารพีกะ บุ้งอ่ะ
:กอด1:
-
กว่าจะรู้ตัว...สายไปหรือเปล่า
แล้วบุ้งจะได้ยินมั๊ย :sad11:
-
:m15: ตอนนี้พี่เจเป็นพวกซาดิสม์ใช่ม๊าย ~
เล่นเอาเศร้าก่อนนอนมา 2 วันแล้วเนี่ย
ขอนะ ขออีกครั้ง
:o12: ใจร้าววววววววว ~
:pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
...ตอนนี้...จบ..แบบ..เจ็บๆ :m15:
-
เนื้อเรื่องกำลังใกล้สู่ คายแมก แล้ว
งานนี้แฮปปี้เอนดิ้งชัว
เดี่ยวบุ้งก็มาเยี่ยมพี แล้วกพูดปรับความเข้าใจกัน อิๆ
-
บททดสอบจากคนบนฟ้า หรือเปล่าเนี่ย
อิตาพี อย่าเป็นอะไรนะ
ขอบคุณนะคะ
-
:serius2: อะไรกันนี่
:sad4:พีอย่าเป็นอะไรนะ
:o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้ข่าวว่านิยายตัวเองก็เศร้าอยู่ไม่ใช่หรอ
อีกรอบนะ
:o12: ใจร้าว ~
ปล.วันนี้พูดคำว่าใจร้าวไปกี่รอบแล้วเนี่ย :serius2:
:pig4:
-
เนื้อเรื่องกำลังใกล้สู่ คายแมก แล้ว
งานนี้แฮปปี้เอนดิ้งชัว
เดี่ยวบุ้งก็มาเยี่ยมพี แล้วกพูดปรับความเข้าใจกัน อิๆ
:m15: ไม่หลอกเค๊าใช่ไม๊
:pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้ข่าวว่านิยายตัวเองก็เศร้าอยู่ไม่ใช่หรอ
อีกรอบนะ
:o12: ใจร้าว ~
ปล.วันนี้พูดคำว่าใจร้าวไปกี่รอบแล้วเนี่ย :serius2:
:pig4:
อ่า
ใจร๊าวววววววววว,,,!!
-
สาธุขอให้ที่บอกคราวนี้เป็นจริงด้วยเถิด
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้ข่าวว่านิยายตัวเองก็เศร้าอยู่ไม่ใช่หรอ
อีกรอบนะ
:o12: ใจร้าว ~
ปล.วันนี้พูดคำว่าใจร้าวไปกี่รอบแล้วเนี่ย :serius2:
:pig4:
อ่า
ใจร๊าวววววววววว,,,!!
:angry2: ยังมีหน้ามาอีกเร๊อะ ~ ไปจัดการให้นัฐสมหวังได้แร้ววว ~
ปล. อ่ะเค๊าล้อเล่นน๊า :m13:
:pig4:
-
งื้ออออออออออออออ :m15:
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ยยยยยย :sad4:
บีบหัวใจ... :o12:
-
:m15:
ขอให้จบแบบแฮปปี้เหอะ :call:
-
คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเอง จริงๆแล้วลึกๆก็ต้องการให้ใครสักคนมาให้ความสำคัญแต่ไม่กล้าที่จะเรียกร้องกลัวคนๆนั้นจะลำบากใจจึงมีแต่ให้เสียจนเคยตัว จนลืมให้ความสำคัญกับคนที่สำคัญที่สุดนั่นคือตัวเอง โลกของเขาหมุนรอบทุกคน
ส่วนคนที่ไม่เคยสนใจใคร ก็ย่อมเคยชินกับการมีคนมาบอกว่าต้องการอะไร เพราะไม่เคยสนทำให้ไม่เคยที่ต้องอ่านใจใคร สนใจและให้ความสำคัญแค่ตัวเองพอ โลกหมุนรอบตัวเขา
แต่หวังว่าคนเขียนคงจะไม่ใจร้ายกลับเด็กที่ไม่เคยสนใจใครที่ต้องการให้ความสำคัญกับคนที่ไม่เคยมองเห็นตัวเองนะครับ*ยิ้ม*
-
อะไรกันเนี่ย
ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้คุณพีเนี่ยแหละ อยากมีครอบครัว อยากมีลูก ใครเค้าจะอยู่รอมันมี ก็ต้องหนีไปทำใจ
รู้ตัวเมื่อจะตายเนี่ยนะ มันจะทันมั๊ยเนี่ยคนแต่ง ให้โอกาสเค้าหน่อยเฮอะ :call: ให้แค่เจ็บปางตาย เกือบจะพิการ ให้บุ้งมาคอยดูแลแล้วหญิงทิ้งอีก
เช่นเคย อ่านแล้วอินจริงๆๆสงสารบุ้ง สมน้ำหน้าพีเวลาบุ้งหนีไป
จะรอตอนต่อไปนะ ทั้งคนแต่ง+คนโพส :bye2:
-
:oอ๊ะ ยังไม่มาต่ออีกหรอ
อย่าให้จบเศร้านะช้าน ~ รับไม่ได้
ชอบคุณ HeVeN จัง พูดไม่บ่อยแต่ต่อยหนัก
งั้นเราก็ต้องมารอต่อไป
:o12: ใจร้าว ~~~~~~~
:pig4:
-
ใจร้าวววววววววววววว :jul1:
เศร้าว่ะ ไงมาต่อไวไว น่ะคับ
อย่าจบเศร้าน้ะ ไม่ยอมจิงๆๆ :m31:
-
จะกลายเป็นโศกนาฏกรรมไหมเนี่ย :monkeysad:
-
:serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะทันไหมเนี่ย
โธ่เอ๊ยยยยยยยยยยยย
ให้ตายเหอะสวรรค์ :z3:
-
:serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะทันไหมเนี่ย
โธ่เอ๊ยยยยยยยยยยยย
ให้ตายเหอะสวรรค์ :z3:
:sad4: :sad4: :sad4:
:pig4:
-
ทำไมมันเป็นอย่างนี้
โอ้วววว ม่ายนะ :serius2:
พึ่งจะรู้ใจตัวเองแท้ๆ
แต่..........มันต้องไม่มีไรเกิดขึ้นนะ
รอคับ
-
โศกสุดๆค่ะ อ้ายยยย ทำไมมันเศร้าแบบนี้ :เฮ้อ:
-
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่แวะมาติดตามนะคะ ตอนจบจะลงเอยอย่างที่หวังไว้หรือเปล่า เชิญอ่านต่อได้เลยค่ะ :m17:
ปล . . คุณ Heven วิเคราะห์เก่งมากเลยนะเนี่ย เข้าใจพฤติกรรมของคนได้ถึงแก่น ไม่สนใจเขียนนิยายซักเรื่อง อยากอ่าน :impress2:
ปล...2 ถึงคุณ Asahi ผู้รักใจร้าวยิ่ง ไม่อยากทำให้เศร้าก่อนนอน เลยมาตอนสายๆ แทน :undecided:
.
.
.
.
.
ตอนที่ 21 : ครอบครัว (ตอนจบ)
ผมมองมือถืออย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำตาที่ไหลลงมาเมื่อไหร่ไม่รู้อาบอยู่เต็มแก้ม
"บุ้ง รอพีอยู่ตรงนั้นนะ พีจะไปหา" มันหมายถึงอะไรกันนะ แล้วโทรศัพท์ก็เงียบไปกดกลับไปก็ไม่มีคนรับ
ผมจึงได้แต่ถอนใจมองดูไอ้ปูนิ่มที่ดูว่ายน้ำวนไปวนมาเหมือนมันกังวลอะไรอยู่
ไม่เคยเห็นมันลุกลี้ลุกลนขนาดนี้มาก่อน ผมจึงเอื้อมมือไปลูบหัวมันไว้เบาๆ ใจคิดถึงคนที่วางสายไปเมื่อตะกี้
ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหา แล้วไงวันนี้ทำไมเขาถึงโทรมา
"มึงอยากให้กูมีคนอื่นจริงๆ เหรอ" คำถามนั้น น้ำเสียงแบบนั้นทำเอาหัวใจผมแทบขาด
อยากจะบอกว่าไม่ ไม่อยากให้นายมีใคร อยากให้มีแค่เราสองคน มันก็คงเห็นแก่ตัวมากสินะ
ความรักที่ทุเรศของไอ้บุ้งในสายตาของไอ้พีคงจะยิ่งอัปลักษณ์เข้าไปใหญ่ที่จะเห็นแก่ตัวแบบนั้น
"พี ขอให้นายมีความสุขในงานหมั้นพรุ่งนี้นะ" ผมอวยพรไอ้พีจากใจก่อนจะหลับตาลง
..................
"บุ้ง คุณพีเกิดอุบัติเหตุรถชน ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู ยังไม่ฟื้นเลยลูก"
ประโยคนี้ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวหลังจากผมรับโทรศัพท์จากยายในเช้าวันใหม่
กว่าจะบินจากเชียงใหม่มาถึงโรงพยาบาลที่ไอ้พีเข้ารักษาตัวอยู่ได้หัวใจผมก็เจ็บจนชา
ทำไมนะพี ทุกครั้งที่เราห่างกันนายต้องมีแต่เรื่องเจ็บตัว ทำไมนะนายถึงไม่ดูแลตัวเอง
ทำไมนะนายต้อง... คำถามพรั่งพรูอยู่ในใจจนสับสนไปหมด
ขอให้นายฟื้นมาอาละวาดรอเราด้วย เป็นสิ่งที่ผมปราถนาที่สุดในใจตอนนี้ ขณะที่ก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล
ผู้คนมากมายมารอให้ไอ้พีฟื้นอยู่หน้าห้องไอซียู ผมเห็นคุณหญิงถูกคนล้อมรอบคอยปลอบใจ
หนึ่งในนั้นคือว่าที่คู่หมั้นของไอ้พีด้วย ขณะที่ผมยืนนิ่งอยู่ ยายผมมาจากไหนไม่ทราบมาโอบตัวผมแล้วร้องไห้เบาๆ
"อาการเป็นยังไงบ้างครับ" ผมถามยายเสียงแผ่ว
"สภาพร่างกายปกติดีทุกอย่างนะบุ้ง มีรอยฟกช้ำทั่วร่างไม่มีอะไรแตกหัก แต่ไม่ยอมพื้นตั้งแต่เมื่อคืน"
ยายบอกผมเสียงสั่นเครือ ผมลูบหลังยายเบาๆ เพื่อปลอบโยน แล้วจู่ๆ คุณหญิงที่เห็นร้องไห้เงียบๆ เมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามากอดผมอีกคน พร้อมร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างไม่อายใคร พลางเขย่าตัวผมไปมา
"บุ้งๆๆ ช่วยตาพีด้วยนะ อย่าทิ้งตาพีอีกนะ แม่ขอร้อง ช่วยตาพีด้วยนะ นะบุ้งนะ"
ผมพยายามลูบหลังของคุณหญิงและยายที่ซุกอยู่บนอกผมคนละข้างเบาๆ พูดอะไรไม่ออก มันแน่นจนจุกอกไปหมด
เวลาผ่านไปจนถึงบ่าย ผมกับคุณหญิงและยายยังนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไอซียู ผู้คนในตอนเช้าค่อยๆ หายไป
เมื่อเริ่มค่ำ ผมก็ได้สติบอกให้ยายและคุณหญิงไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะมาเฝ้าต่อ ซึ่งกว่าคุณหญิงจะไปผมก็ต้องสัญญากับท่าน
"ผมจะไม่ทิ้งไอ้พีไปไหนแน่ครับ ผมสัญญาผมจะอยู่ข้างมันแน่นอน" เหมือนจะพอใจ คุณหญิงจึงยอมไปอาบน้ำทานข้าว ผมนั่งลงอย่างหมดแรงอยู่หน้าห้องไอซียู
"พีนายอย่าหลับนานนักนะ รู้ไหมบุ้งเหนื่อยแค่ไหน" ผมเอ่ยเบาๆ ในหัวใจหวังให้คนที่อยู่ในห้องรับรู้
.....................
"คนไข้อาจจะพื้นตอนไหนก็ได้นะครับหรืออาจจะต้องใช้เวลา" หมอบอกพวกเราขณะที่ไอ้พีออกจากห้องไอซียูมาอยู่ห้องพักพิเศษได้ในวันที่สาม
"ลูกดิฉันจะเป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่าคะหมอ" คุณหญิงถามคุณหมอด้วยใจที่หวาดวิตกไม่ต่างจากผม
"อันนี้ไม่อาจคาดเดาได้ครับ สมองร่างกายเขาปกติทุกอย่าง แต่จะพื้นอาจต้องใช้เวลา" หมออธิบาย
"นานแค่ไหนคะ" คุณยายผมถามขึ้น
"หมอไม่ทราบครับ เราต้องช่วยกันทุกคนนะครับ" หมอบอก
"หมายความว่าอาจจะไม่พื้นเลยก็ได้ใช่ไหมคะ" คุณหญิงย้ำ
"ไม่แน่ครับอาจพื้นวันนี้ก็ได้นะครับ เราจะช่วยกันเต็มที่นะครับ" คุณหมอพยายามให้กำลังใจเต็มที่
แต่ดูเหมือนสายไปซะแล้ว คุณหญิงทรุดร่างลงทันที ดีที่ผมรั้งไว้ทันก่อนหัวฟาดพื้น
"คุณหมอครับช่วยคุณหญิงด้วยท่านเป็นโรคหัวใจน่ะครับ" ผมยกตัวคุณหญิงอุ้มไว้ในอ้อมกอดก่อนจะรีบเดินตามคุณหมอไปยังห้องตรวจ
.....................
มันคือช่วงเวลาแห่งความทุกข์ที่แสนจะเนิ่นนาน วันเวลาเหมือนโดนลูกตุ้มถ่วงไว้ให้คืบคลานไปช้าๆ
ผมกับยายต้องผลัดกันดูแลคุณหญิงซึ่งช็อคไม่รับรู้สิ่งใดรอบตัวและไอ้พีที่ยังไม่พื้นจากการนอนหลับ
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ผู้คนที่เคยแวะมาเยี่ยมเยือนเงียบหายไปหมด นี่สินะที่เขาเรียกว่าครอบครัว คงมีเพียงแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะเคียงข้างคุณ ในยามที่ใครๆ ลืมคุณหมดสิ้น ผม ยาย ไอ้พี คุณหญิง ตาพง และเจ้าปูนิ่ม ยังคงเวียนเข้าเวียนออกรอบตัวซึ่งกันและกันเพราะเราคือ ครอบครัว
"แม่ครับ ไอ้พีต้องตื่นแน่นอนเชื่อผม มันบอกให้ผมรอ เพราะงั้นมันต้องพื้นขึ้นมาแน่ เชื่อผมนะครับ"
ผมคุยกับคุณหญิงพร้อมจับมือท่านมากอดไว้เพื่อให้ท่านตั้งสติ
"จริงเหรอลูก" แม่ไอ้พีเอ่ยขึ้นคำแรกหลังจากไม่พูดมาสี่วัน
"จริงสิครับ แม่ต้องช่วยดูแลปกป้องไอ้พีนะไว้ให้มันแข็งแรงผมกับมันจะดูแลแม่เอง" ผมย้ำกับท่าน
"จริงๆ นะ ลูกต้องปลุกตาพีให้ตื่นมาหาแม่นะลูก" คุณหญิงเริ่มร้องไห้หลังจากที่นั่งนิ่งไม่มีอารมณ์ใดๆ มาหลายวัน
"จริงสิครับแม่ผมสัญญา แม่ช่วยผมปกป้องไอ้พีด้วยนะครับ แม่ต้องเข้มแข็งนะครับ" ผมพูดเพื่อให้ท่านได้สติ
คุณหญิงร้องไห้โฮ โอบไหล่ผมมากอดแน่น ผมลูบหลังท่านเบาๆ พลางบอกว่า
"หลังจากคุณแม่ร้องไห้เสร็จแล้วเราลุกขึ้นมาสู้เพื่อไอ้พีด้วยกันนะครับ"
คุณหญิงร้องไห้อยู่นานพอควร แล้วท่านก็ผลักผมออกจากอ้อมกอด
"แม่อยากอาบน้ำ ทานข้าว รู้สึกหิวแฮะ สงสัยเพราะช็อคไปหลายวัน" ท่านพูดกับผมพลางยิ้มให้ทั้งน้ำตา
"เดี๋ยวบุ้งจัดการให้นะครับ" ผมรีบโทรบอกยาย ตาพง และพยาบาลมาดูแลคุณหญิง
......................
"บุ้ง แม่จะไปดูแลบริษัท ดูแลบ้าน แทนตาพี ทางนี้แม่ฝากด้วยนะ" คุณหญิงฝากผมก่อนจะกลับบ้าน
"ได้ครับ ผมจะปลุกไอ้พีรอแม่เอง" ผมยิ้มให้ความมั่นใจท่าน
"อืมส์แม่จะรอ เราจะรอเขากลับมาด้วยกันนะ" ท่านหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนขึ้นรถไป
ผมกลับมานั่งข้างๆ เตียงไอ้พีอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ยายนำมาให้เปลี่ยนจากบ้าน
หัวใจผมมันนิ่งจนน่าแปลกใจ มันรู้สึกไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่กลัว ผมจับมือไอ้พีมากอดไว้
ร่างกายมันเหมือนคนนอนหลับลึกไม่รับรู้เรื่องใดๆ ไม่รับรู้แม้ว่าผมกำลังกุมมือมันร้องไห้อยู่เงียบๆ
ความเชื่อมั่นที่พยายามสร้างให้คนอื่นเห็น พออยู่ต่อหน้าไอ้พีมันมลายสิ้น น้ำตาที่คิดว่าหมดแล้วก็ยังมีมาไม่ขาดสาย
"พีจะทำให้บุ้งร้องไห้อีกกี่ครั้ง พีไม่รู้หรือว่า มันเหนื่อยแค่ไหน ไม่รู้บ้างเหรอว่าบุ้งรักนายเท่าไหร่"
ผมพูดไปอย่างสุดกลั้นหลังจากที่ได้แต่กุมมือมันร้องไห้มาหลายวัน ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ
"ทำไมให้บุ้งรอนานนัก ทำไมต้องทำแต่เรื่องให้บุ้งห่วง ไม่รักบุ้งบุ้งก็ไม่ว่า ตื่นมาด่าก็ได้"
"คะ...ใครบอก พีรักบุ้งนะ" เสียงแผ่วๆ ดังมาจากริมฝีปากไอ้พี มือที่ผมกำอยู่กำตอบผมแน่น
"พีรักบุ้งนะ รักมากๆ ไม่แพ้ที่บุ้งรักพีหรอก" เสียงนั้นชัดเจนขึ้นอีก หัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นที่เห็นตาไอ้พีกำลังลืมตาขึ้นมองผมอย่างช้าๆ
"พีนายปวดหัวไหม เจ็บตรงไหนไหม มองเห็นบุ้งไหม" ผมอยากถามอีกหลายคำถามแต่ถูกไอ้พีดึงตัวเข้าไปกอดไว้แน่นก่อนจะจูบผมอยู่นานเหมือนอยากจะบอกว่ามันคิดถึงผมมากเพียงใด
"พี คิดถึงบุ้งมากรู้ไหม พีเหมือนถูกปิดปากไว้ มองเห็นบุ้งนั่งร้องไห้อยู่แต่บุ้งไม่เอ่ยอะไรสักคำ พีตะโกนบอกรักบุ้งจนเหนื่อยบุ้งก็ไม่ได้ยิน" ไอ้พีพูดเสียงแหบแห้ง
"ทานน้ำก่อนนะใจเย็นๆ บุ้งอยู่นี่แล้ว เดี๋ยวบุ้งจะบอกหมอให้มาตรวจพีก่อนนะ" ผมป้อนน้ำในแก้วให้เจ้าหัวใจของผมดื่มก่อนจะกดกริ่งเรียกพยาบาล สักครู่หมอก็พาไอ้พีเข้าห้องตรวจอีกครั้ง
......................
ผมนั่งอยู่ในอ้อมกอดของไอ้พีพลางเหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่มีแต่ดาวเต็มไปหมดในคืนไร้แสงจันทร์
ไอ้พีเฝ้าวนเวียนฝังจมูกไปตามซอกคอและแก้มผมเหมือนคนกระหายที่ยังทานน้ำไม่อิ่ม
"บุ้งพีรักบุ้งจัง" รู้สึกผมจะได้ยินไปนาทีเมื่อกี้นี้เองนะคำนี้
หลังจากพื้นจากสลบมาได้หนึ่งอาทิตย์นี้ไอ้พีหวานจนผมแทบคลั่งในความน่ารักน่าหลงของมัน
คนหล่อๆ เข้มๆ เวลาหวานนี่แทบจะอยากหยุดหายใจอยู่ในอ้อมกอดมัน
"บุ้งรู้ไหม พีไม่อยากมีใครนอกจากบุ้งกะไอ้ปูนิ่มนะ พีขอเป็นพ่อไอ้ปูนิ่มด้วยคนนะ" ไอ้พีกระซิบบอก
"พี พีไม่ต้องทำเพื่อบุ้งขนาดนั้นก็ได้ บุ้งยังอยากให้พีมีครอบครัวสมบูรณ์" ผมบอกไอ้พีจากใจจริง
"บุ้งรักพีมากแค่ไหน" ไอ้พีถามผม
"ไม่รู้สิ รักเท่าที่ทำได้มัง แต่ไม่รู้พีทำได้แค่ไหนนะ" ผมตอบตรงๆ
"พีโชคดีแค่ไหนนะ ที่มีบุ้งมารัก อย่าให้บุ้งต้องเจ็บเพื่อพีอีกเลยนะ อย่าดูถูกความรักของบุ้งด้วย" ไอ้พีหอมแก้มผมเบาๆ
"ให้พีเป็นคนนำครอบครัวเราไปนะ มีบุ้ง มีแม่ มียายของเรา ตาพง และปูนิ่ม บุ้งคิดว่าพอหรือยัง" ไอ้พีถามผม
"สำหรับบุ้งมันเกินพอแล้ว" ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจนน้ำตาซึมออกมา
"พีขอโทษ สำหรับความรู้สึกที่ให้บุ้งช้าเกินไป ขอโทษที่ทำให้บุ้งเหนื่อย และต้องรอ" เสียงกระซิบเบาๆ ที่หูของไอ้พีทำให้ผมขยับตัวเข้าไปซุกในอกมันให้แน่นแนบชิดยิ่งขึ้นด้วยความรู้สึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของร่างสูงที่โอบกอดอยู่
"บุ้งจ๋าพีทนไม่ไหวแล้วล่ะ ทำเหมือนคืนนั้นเถอะนะ"
เอาล่ะสิ หวานๆ แบบนี้ต้องมีอะไรแฝงแน่ผมโดนบ่อยจนเริ่มจับทางถูก
"ก็เพิ่งทำก่อนขึ้นมานี่แป๊ปเดียวเองนะ " ผมเตือนความจำคนขี้เอา
"บุ้งทิ้งพีไปเชียงใหม่กี่วัน" ไอ้พีถามผม
"สัปดาห์หนึ่งมั้ง" ผมตอบ
"แล้วพีสลบนานกี่วัน" ไอ้พีถามต่อ
"ก็สัปดาห์หนึ่งเหมือนกัน" ผมจำได้เพราะนับทุกวัน
"แล้วคิดดูสิพีจะสะสมกระสุนไว้เยอะแค่ไหน" ไอ้พีถามผมก่อนจะกดตัวผมนอนลงบนเสื่อเบาๆ แล้วขึ้นคร่อมตัวผมพลางยิ้มให้
"คิดได้หรือยังว่ากระสุนที่พีสะสมไว้ในนี้จะเยอะแค่ไหน" ไอ้พีไม่พูดเปล่ายังดึงปืนใหญ่ของตัวเองจากกางเกงมาให้ดูจะๆ ตรงหน้า
"ใครจะไปรู้" ผมอายจนหน้าแดง แม้จะเคยเห็นบ่อยแค่ไหนใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหว่ะทุกทีที่เห็นปืนไอ้พี
"งั้นเรามาพิสูจน์กันนะว่าวันนี้พีจะยิงได้กี่ครั้งถึงจะหมดลำกล้อง" ว่าแล้วไอ้พีก็ลงมือปฏิบัติทันที
เสียงครวญครางจากความสุขที่มันเอ่อล้นของเราสองคนไม่ได้ทำให้ไอ้ปูนิ่มเสียสมาธิการกินผักบุ้งของชอบแต่อย่างใด
มันชะเง้อคอดูร่างเปลือยของสองหนุ่มที่กอดรัดฟัดกันนัวเนียอยู่เบื้องหน้าอย่างสนใจ คงลุ้นว่าพ่อคนไหนของมันจะน้ำแตกก่อนกัน
The End.
จบแล้วววววว ตอนแรกแกล้งพูดให้ใจหายเล่น มีใครหลงกลบ้างไหมเนี่ย :m14:
เป็นไงคะงานเขียนของคุณควันต้องลม ถูกใจกันไปเลยเนาะ
ถ้าใครชื่นชอบงานนักเขียนท่านนี้ ก็รออ่านเรื่องต่อไปได้เลย
ชื่อเรื่อง "คู่แค้นแสนหวาน" เรื่องใหม่ไม่ดราม่าซึ้ง เป็นเรื่องในรั้วมหาลัย
ขอบอกว่า เรื่องที่จะโพสต่อไป เจชอบมากที่สุดในบรรดางานเขียนของคุณควันต้องลมเลย
ถ้าใครชอบเรื่องนี้ รับรองว่าคุณต้องชอบเรื่องต่อไปด้วยแน่นอน
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งนึงนะคะ
ตาม +1 ให้คนละหนึ่งทีเป็นกำลังใจให้คนขยันเม้น
ตามรายชื่อข้างล่างนี้ค่ะ ตกชื่อใครไปมาทวงได้ค่ะ
ken_krub, Millet, 19NT, Manfang, Koa-ka,
Asahi, marchmenlo, newykung, dahlia, basza2x
menano, (=___=), golf, a_tapha, tawanna
RealReal, pongsj, mist, torto, akike
~Kalianeko~, Heven, MaYa~Boy, wan, LEO,
Shumi, kibee, kitty, AmPZii, nithiwz,
yee, Star Alliance, Yo Dea, april, RN
สาวตัวกลม, pickki_a, น้ำค้าง, nana, YMP
Manji+, Zandwizz, THIP, นายเต้, baddy
sakiko, Sherbet Jeed, fannan, tarkung, TONG
Natavishi, iloveyousomuch, mantdash, pztor, baros
zeazaiz, bellbomb, benxine, nma419109, mr.asuji
ronlbb, poes, Mint, TAMAKUNG
moonlight, t a k a i, in_blu, wan, daow
hathaya, MeowY, LovE YuNJaE, เกียรติเกย์
A-J.seiya*, A-ram 70, kawaiik30y, ฮารุ, (๐-*-๐)v เกริด้, DekDoy, sparkling.prude
เพิ่มน้องใหม่ jedi2543, pai, Heater, cartoons, baroona59, chatori
มาแปะลิงค์เรื่องต่อไปให้ค่ะ
คู่แค้นแสนหวาน --- > http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7708.0
พร้อมประกาศอย่างเป็นทางการว่า เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษแน่นอน ขอแสดงความเสียดายร่วมกับแฟนเรื่องนี้ทุกท่านด้วย :o11:
-
o18 จิ้มก่อนอ่าน
ท้ันไม๊ :m29:
:pig4:
-
:sad11: น้ำตาไหลพรากเลยคร่ะคุณขา ~
ในที่สุดก็ได้รักกันจริง ๆ สักทีลุ้นอยู่ตั้งนาน :m3: :m3: :m3:
ต่อไปนี้คงต้องลำบากพี่เจเอานิยายของคุณควันต้องลมมาให้อ่านแล้วหล่ะครับ
สงสัยว่าถ้ำกระบอกก็คงช่วยไม่ได้แล้ว น่าจะเกินเยียวยา :laugh3:
+1 ให้เป็นกำลังใจเช่นกันครับ
:pig4:
-
เกือบจะหายใจไม่ทั่วท้องแล้วมั๊ยล่ะ
ดีจังที่ตื่นขึ้นมา ^^
:-[
ตอนจบยัง หื่นคงเส้นคงวานะคะ พีเนี่ย
:L2: :L2:
ขอบคุณนะคะ ที่เอาเรื่องดีดีมาให้อ่าน
รอเรื่องต่อไปค่ะ :L1:
-
จบได้น่ารักมากมาย
ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดีๆ มาให้ได้อ่านกันครับ
-
:impress2: Happy Happy
มีความสุข :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ :pig4:
รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนโพส + คนแต่งด้วยนะคะ
ปล. +1 คืนให้คนโพสเช่นกันค่ะ
-
ชะอุ๋ย จบซะแล้ว :m22:
ขอบคุณคนโพสต์และคนแต่งสำหรับเรื่องน่ารักๆ รออ่านเรื่องต่อไปนะจ๊ะ :3123:
-
:z2: :z2:
จบแล้ววว
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
:L2: :L2:
-
+1 คืนให้แล้วนะคราบ เจ
เสียดายจังจบซะแล้ว อิๆ
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยงะ
แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปของคุณควันต้องลม นะคราบ
-
เข้ามาอีกที ดีใจจังได้อ่านตอนจบแล้ว
ชอบสิ คูณคุณควันต้องลม แต่งได้สนุกมากเลยนะ ได้อารมณ์ดี เวลาหื่นก็หื่นได้ใจ เวลาหวานก็เลี่ยนซ้า เวลาเศร้าก็เกือบร้องไห้ เวลาโหดก็น่าตบ
พระเอกนะ แล้วเราจะรออ่านเรื่องต่อไปนะ ขอบคุณคนโพสนะจ๊ะ
-
:กอด1:จบแบบสุขๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย จะจบทั้งทีเล่นเอาน้ำตาไหลพรากเลย :monkeysad:
แต่ก็ยังดีน่ะได้ความหวานตอนท้ายมาช่วยชีวิต ไม่งั้นมีนอยด์หนักกว่านี้ :o8:
รอติดตามเรื่องตอนไปอย่างใจจดใจจ่อคับผม :3123:
-
o13
ขอบคุณค่าา
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ คนเขียนไม่ได้บรรยายอะไรเยอะเลยด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้เห็นภาพและรู้สึกอินกับบุ้งได้ บอกตามตรงเวลาอ่านไปก็ขัดใจพีเรื่อยๆ ทำตัวน่าโมโหมากๆ โหย พูดมาได้ยังไงว่าอยากให้กลายเป็นสมบัติของเขา อ่านแล้หงุดหงิด แต่ดีใจที่หนูบุ้งออกจะใจเย็น อดทน (เหมือนเจ้าปูนิ่มเลยแฮะ)
-
ในที่สุดพีก็รู้ใจตัวเอง....ยอมรับว่ารักบุ้ง
หนูบุ้งจะได้มีความสุขเสียที เศร้ามานานแล้ว
ขอบคุณค่ะที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน :L2:
+1 คืนนะคะ
-
โย่วววววววว
จบแล้วววววว
ยังคงความหื่นได้จนจบนะนายพีเนี่ย
รอเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชื่น ชม คนเขียน ครับ
บอกตรงๆๆๆ นะครับ ว่าผมเปง คนที่ชอบ อ่านนิยาย แนวนี้มากๆๆๆๆๆๆ ครับ
มันจบ แบบประมาณว่า
ยิ้ม ทั้ง น้ำตาอ่ะครับ
ไม่เลี่ยน และก็ไม่ เศ้รา
มันปนกัน ได้แบบว่าลงตัว ครับ
เปง กำลังใจ ให้นะครับ
-
แบบว่าแบบว่าปูนิ่มมันเห็ยแก่กินสุดๆๆเรยนะเนี่ย
ไม่รู้สึกอาไรกับเค้าเรย
ชอบปูนิ่มสุดแหละ
ชอบบทสรุปของคำว่าครอบครัวเนี่ยแหละ o13 o13 o13
-
:mc4:จบแล้วอย่างสวยงามของความรักนะครับ ยังไงก็จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ สวัสดี :bye2:
-
จบได้น่ารักมั่กๆๆ อิอิ
เรื่องนี่สนุกมากครับ สนุกจิงๆๆๆ :-[
ขอบคุนน่ะครับที่ลงเรื่องนี้มาให้อ่านนน
คนเขียนน่ารัก อิอิ เอามาลงอีกน่ะ o13 o13 o13
-
น่ารัก
ๆๆ
-
แว๊กกกกก :serius2: จบไปแร้นนนนนนนนนนนนนน (มีตอนพิเศษปะอ๊)
เจจ๋า ฝากบอกคนเขียนด้วยเน่อ เรื่องนี้ชอบนะตัวเอง ( :laugh: )
ป.ล. ระรอเรื่องต่อไปเน่อ
ป.ล.2 :กอด1: ให้กำลังใจเน่อ
ป.ล.3 ขอบคุณ ขอบคุณ และ ขอบคุณ o13
-
อ่าน แล้ว ประทับใจ จริงๆๆ เรย
:L2: :กอด1: :L2:
-
จบแบบแฮปปี้ซะด้วย ดีใจจัง นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว :impress2:
-
Happy Happy
น่ารักอ่ะ :-[
ปล.มีตอนพิเศษรึป่าว
-
สวัสดีครับ
อ้าว.... จบซะละ เป็นเรื่องที่ตอนจบจะร้องไห้เลยอ่าาาาาาาาา :m15:
ขอบคุณคนโพสมากๆครับ และจะติดตามเรื่องต่อไปครับผม
-
บุ้งก็ใจดีตามใจพีอีกแล้ว ก็ดีมีความสุขในครอบครัวเล็กๆ 555 ในที่สุดพีก็ต้องรับเจ้าปูนิ่มเป็นลูก :t2:
จาคอยอ่านเรื่องต่อไปนะ +1ให้แล้ว :3123:
-
ขอบคุณนะค่ะที่เอาเรื่องๆดีๆมาให้เราอ่าน
:L2: :L2:
สนุกมากเลยค่ะ
:กอด1:
-
จบแล้วอ่าาา ไม่อยากให้จบเลย :sad4:
แต่ก็ดีที่แฮปปี้เอนดิ้ง :-[
อ่านแล้วมีความสุข :o8:
ขอบคุณมากนะค้าาา :L2:
:กอด1:
-
จะติดตามไปเป็นกำลังใจให้เรืองใหม่ครับ
-
สนุกดี
-
.... :pig4:...ขอบคุณ..เจ..สำหรับแรงกาย แรงใจในการโพสต์
.... :pig4:...ขอบคุณ..คุณควันต้องลม..สำหรับเรื่องรักซึ้งๆ
ปล.ชอบคำนี้"คนขี้เอา" :bye2:
-
ขอขอบคุณทั้งคนโพสและคนเขียนนะครับ
แล้วจะรอติดตามเรื่องใหม่นะครับ
-
จบแล้วหรอ
แล้วนี่มีภาคต่อป่าวอ่ะ
อยากอ่านต่อ
-
แอบด่านังพีไปหลายทีอยู่
สมควรรรร
ชอบทำหั้ยนายเอกเราต้องเจ็บอยู๋เรื่อย
แต่จบแบบแฮปปี้ก้อดีแล้ว o13
-
จบแล้ว
สั้นจังง่ะ
มีภาคต่อม่ะคับ แหะๆ
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว้าวๆๆๆ
:pig4: สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ :3123:ให้คนแต่ง
อิอิ
-
:impress2: พึ่งจะมาอ่านวันนี้ ก็จบพอดี ฮ่าๆๆ :call:
-
เพิ่งเห็นว่าจบแล้ว :a5:
มาหวานเอาตอนจบเนี่ยนะ อิตาพี แต่ก็ดีแล้ว
ขอบคุณทั้งคนแต่ง และคนโพสต์นะคะ :pig4:
-
แบบบว่าๆๆๆ
อ่านอีกรอบ
รวดเดียวจบ
เสียน้ำตาอีกแล้ว
ชอบจังเรื่องนี้
:pig4:
-
เออ. . . .ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ แต่มิกซ์คงไม่สามารถขนาดนั้นครับ เคยแต่งเล่นๆอยู่บ้างตอนม.ปลาย กลับไปนั่งอ่านทีไรอายตัวเองทุกที*หน้าแดง*
แต่สุดท้ายก็มีความสุขนะครับ
ตอนนี้มิกซ์กลับนึกถึงครอบครัวฝ่ายหญิง คงเสียใจและเสียหน้าพอดูทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรแม้เพียงนิด
แต่บางครั้งเพื่อความสุขตลอดชีวิตเราก็ต้องยอมเป็นคนนิสัยเลวบ้างจริงไหมครับ
-
:กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่มามอบให้นะครับ
-
อ่านจบแล้ววว
เย้!!A o13
-
สนุกค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและก็คนโพสต์ด้วย ^___^
แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปด้วยนะค่ะ :pig4:
-
:-[
น่าร้ากกกกก
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะพี
โชคดียังไม่สาย ^__^
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
คู่นี้น่ารักดี
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:-[ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:กอด1:
:L2: ติดตามต่อไป อิอิ
-
สนุกมากๆค่ะจะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไป :L2:
-
อ่านไปๆ รำคาญพีมากกกกกกก
แต่ จบก็ แฮปปี้
มีความสุขคัาบบบ :L1:
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/DSC_5031.jpg)
-
จบแล้วอ่ะ
แปะไว้ก่อนนะนะคับ เด๋วตามอ่านจนจบ
:oo1:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากมายครับ
ปูเน่า เอ้ย ปูนิ่ม เป็นแม่สื่อหรือเปล่าเนี่ย อิอิ
-
วิ่งมาแอบอ่าน
แล้วก็วิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว :o12:
-
:dont2: นิยายรักหวานมาก
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆคับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องนี้
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายซึ้งๆ ที่ให้ข้อคิดนะคะ
วันนี้คุณทำอะไรเพื่อคนที่คุณรักบ้างหรือยังเอ่ย
-
เพิ่งได้อ่าน
ครบจริงๆ ทั้งเศร้า หวาน ซึ้ง
:-[
-
ตอนแรกอยากอักเจ้าพีซักหลาย ๆ ที :beat:แต่ตอนนี้ไม่แล้ว
เจออุบัติเหตุไปแบบนั้นก็เลยใจอ่อน(ไม่เกี่ยวกับตัวเองซักหน่อย)
แน่ละเค้ากำลังไปหาหัวใจเค้าอยู่นี่ เหอะ ๆ
ชอบค่ะ แต่งแล้วได้คิดอะไรดี ๆ อีกเยอะเลย
-
:กอด1: :oo1:
-
ไอ้เราก้หาเรื่องนี้ไม่เจอ นึกว่าหายไปไหน ที่แท้จบแล้วนิเอง เหอๆ
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆ
ปล. ตอนจบยังไม่วายนะครับ เรื่องsexเนี่ย อิอิ แสดงว่าคนเขียนต้อง..... แน่เลย
-
จบซะแระ
ในที่สุดพีก้อบอกรักบุ้ง :-[
:pig4:
-
ชอบมากเลยฮะ *
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบเลย
ลุ้นซะเหนื่อย กว่าพีจะบอกรักบุ้ง
สนุกมากมายค่า เจ้าปูนิ่มน่ารักจังอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสสำหรับนิยายสนุก ๆ นะคะ :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย แหะๆๆ ๆ
ตอนจบเล่นเอาซะร้องไห้เลย
เราก็นึกว่าพีจะเป็นไร ไหนได้
ฟื้อซะงั้น (พูดเหมือนไม่อยากให้ฟื้น :m28:)
ยังไม่อยากให้จบเลย อิอิ
แต่ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ทำให้เราสนุกและลุ้นทุกตอนเลย ขอบคุณค่ะ**
-
กว่าจะตามอ่านคบสามเรื่อง เหนื่อยจัง
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง นั่งอมยิ้มไปอ่านไป มีความสุข
ขอบคุณครับ
-
อ๊ากก วิ่งเข้ามาจิ้มพี่ชายข้างบน
มาลงชื่ออ่านค่ะ เดี๋ยวจะมาอ่านค่ะ ตามคำแนะนำจากคุณ Sho_wa :กอด1:
-
ชอบแบบนี้ Happy Ending ตัวละครแต่ละตัวถูกใจมากๆ
ชอบมากเลยจ้ะ กะลังตามอ่านเรื่องอื่นๆอยู่
กะรอจบแล้วค่อยอ่านสงสัยจะไม่ไหวล่ะ
ขอบคุณคนเขียน + คนโพส สำหรับเรื่องสนุกๆ
-
อ่านจบแล้ว เย้ :mc4:
มีความสุขกันทุกฝ่าย แต่กว่าจะสุขได้ เฮ้อ น้ำตาคลอไปหลายตอนเลย
ครบทุกอารมณ์จริง ๆ เลยค่ะ แต่ท่าทางจะโดดเด่นเรื่องหื่นมาก ๆ นายพีหื่นได้โล่เลยนะนั่น :haun4:
ชอบน้องปูนิ่มอะ อ่านแล้วทำให้อยากเลี้ยงเต่าบ้างเลย เดี๋ยวไปซื้อมาเลี้ยงดีกว่า เอิ๊กกก :-[
ว่าแต่น้องปูนิ่มกินแครอทด้วยอะ แปลกดีเนาะ :really2:
ขอบคุณคนแต่งคุณควันต้องลม :L2: คนโพสต์ คุณเจ :L2: และคนแนะนำ พี่โย :กอด1:
-
ตามเก็บเรื่องเก่าเพราะยังอ่านไม่จบเลย
...........................
จบแระ :pig4: มาก ๆ ค่ะ
-
อ่านจบแล้วในที่สุด
ตอนแรกแอบโกรธพีนิดๆ แล้วก็สงสารบุ้งหน่อยๆ
แต่ที่ชอบที่สุดคือ "ปูนิ่ม" ดูน่ารักน่าเลี้ยงมากๆเลย :-[
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
แบบว่าร้องไห้ตอนหลังๆ มากอ่ะ
ชอบนายพีอ่ะ 55+
-
ชอบที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดด :impress2:
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยอะ สงสารบุ้ง :m15:
-
:-[ ขอบคุณครับ ชอบมากมายครับ
-
:haun4: :L1: มีทุกอารมณ์ ชอบ ๆ +1 ให้นะคะ
-
จบได้น่ารักมั่กๆๆ อิอิ
เรื่องนี่สนุกมากครับ สนุกจิงๆๆๆ
ขอบคุนน่ะครับที่ลงเรื่องนี้มาให้อ่านนน
คนเขียนน่ารัก อิอิ เอามาลงอีกน่ะ
:sad4:
:sad4:
:sad4:
:sad4:
:sad4:
-
โห เรื่องนี้ทำเอาเราเสียน้ำตาไปเยอะเลยอ่า :monkeysad:
โดนจริงๆเรื่องนี้ สนุกมาก อินมาก ปลื้มในความรักของบุ้งที่มีให้พี :m15:
ถึงจะไม่ปลื้มพีเท่าไหร่ แต่ดีใจที่ทั้งคู่สมหวัง :mc4:
-
โดยส่วนตัวชอบเรื่องนี้ในด้านการเขียนที่พัฒนาขึ้นมาก
อ่านเข้าใจง่ายมากกว่าเรื่องคู่แค้นฯ
ตอนหลังๆ นี่เล่นเอาน้ำตาซึมเลย
ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสต์เลย
สนุกมากๆ o13
-
เรื่องนี้แต่งได้น่ารักมากๆๆเลยครับ
ชอบครับ
-
อ่านรวดเดียวจบ o13
สนุกมากเลย
ตอนแรกไม่ชอบ
แต่ชอบปู่นิ่ม
-
ครบทุกรสจิง ถึงแม้จะไม่ยาวมากนัก
แต่ปริ่มไปด้วยคุนภาพคับขอบอก :m26:
ชอบมากมายครับ
แต่แอบขำมุขสุดท้ายที่เจ้าปูนิ่มมันลุ้นนะ
เหอๆๆ เวงกำ แต่ผมว่านายอกน่าจะไปก่อนน่า เพาทุกทีเหนจะเปนเยี่ยงนั้นอ่ะ
อิอิ มีตอนพิเศษป่าวคับ o13
-
อ่านจบแล้วววว
สนุกมากมายยยย ตอนแรกๆแอบเคืองพีจิงๆ ทำบุ้งเสียใจไม่จบไม่สิ้น ปากแข็งด้วย :3125:
แต่ในที่สุดก็เข้าใจกัน.... ตอนหวานนี่น่ารักจิงๆ :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ ทั้งคนโพส คนแต่ง :L2:
-
อืม...พีนี่บทจะดีก็นะ...
ชอบบุ้งจัง ดูเป็นคนที่เสียสละเพื่อคนอื่นมากมาย เป็นคนดีจัง
แต่ที่ชอบที่สุด ชอบปูนิ่มอ่ะ อยากได้สัตว์เลี้ยงแสนรู้แบบนี้มั่งง่ะ อยากได้ๆ
-
:o12:อ่านเรื่องนี้แล้ว
น้ำตาไหล ไม่หยุด
สะอึกสะอื้น
:sad4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
มีครบทุกรสชาติจิง สุข เศร้า และ หื่น :z1:
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้า
น้ำตาไหลพรากกกกก :o8:
ประทับใจจิง ๆ เด่วถ้าพรุ่งนี้ว่าง
จะเข้ามาอ่านอีกเรื่องนึงนะจ๊ะ
ติดใจลีลาการเขียนของคุณ ควันต้องลม ซะแล้ว
ขอบคุณ คนโพสด้วยนะจ๊ะ ที่เอานิยายหนุก ๆ มาให้อ่าน
+ 1 ให้เลยค่ะ :กอด1:
-
:3123:
สนุกๆๆๆๆๆ
พีปากแข็ง
แต่ก็ใจแข็ง :m16: ไม่คิดถึงใจน้งบุ้งเลยยยยยยย
สนุกม๊ากกกกกกกกกกก
ขอบคุณมากกกกกกก
-
สนุกมากเลยครับ
ความรัก เป็นสิ่งดีนะครับ แต่มันจะดียิ่งขึ้น หากมีใครสักคนนึก ตอบรับและส่งกลับมา
-
ขอบคุณมากเลยนะครับ สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ รักพีจัง :-[
-
รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดพีเลยแฮะ
แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้ว
o13
-
ตามมาอ่านจาก คู่แค้นแสนหวาน (ดันไปอ่านเรื่องที่2ก่อนเรื่องแรกซะงั๊น)
ชอบงานของคุณควันต้องลม มากมาย อ่านวันเดียว รวดเดียวจบ!
แถม 2 เรื่องคิดกันเลยทีเดียว ซะจายยยยยยยย อิอิ
ทั้งชอบและทั้งเกลียด อีพี สุดๆ ค่ะ คนอะไรทำให้คนอ่านเกิดอารมณ์ได้ตั้งหลายอารมณ์ในเวลาเดียว
เป็นกำลังใจให้น่ะคร๊า~
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กว่าจะอ่านจบ
เสียน้ำตาไปหลายรอบ
พี ทำ บุ้ง ได้เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
สำหรับพีเจ็บกาย
สำหรับบุ้งเจ็บใจ
กว่าจะได้ลงเอยกัน
ยากนะเนี่ย
สุดท้ายก็สมหวัง
ขอบคุณนะครับที่มาโพสต์ให้ได้อ่าน
:bye2: :bye2:
-
o13 จำม่ะได้ว่าตัวเองโพส ยัง แต่ที่แน่ๆ มาอ่านรอบ 2 ก็ยังสนุกอยู่เลย ถ้าให้ดี มีตอนพิเศษ หน่อยจาดีมากเลยนะครับ งิงิ :laugh: :laugh:
-
สะเทือนใจอย่างแรง
กว่าจะจบได้
ลุ้นแทบแย่
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองเน้อพี่ท่าน
เกือบเสียคนๆนั้นไป
ส่วนบุ้ง...โดนทำร้ายขนาดนั้น
แต่ก็ยังห่วงทุกนาทีสิน่า หึหึหึ
ยังไงก็ต้องเป็นของพีตลอดไปล่ะนะ
หึหึหึ...
-
แหม...ตอนจบที่ทำเอาลุงเกือบลมใส่เลยนะหลาน
เป็นกำลังใจให้นะครับ...รออ่านเรื่องต่อๆ อยู่นะ
-
อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากๆๆๆๆ
น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ :m15:
กว่านายพีจะดีได้ :angry2:
สงสารบุ้งสุดๆ นี่ถ้าไม่เห็นว่าหล่อ แล้วเป็นพระเอกนะ จะ :beat: ตามด้วย :z6: อีกสั๊กที สองที
-
ทั้งสุข เศร้า เคล้าน้ำตา
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
บอกตรงๆ โครตหมั่นไส้พีเลยว่ะ ฮึ่มๆ :m16:
แต่พอให้อภัย ตอนหลังสำนึกได้
ที่สำคัญ ต้องมาเสียน้ำตาให้เรื่องนี้ด้วย
แง๊ๆๆๆ :monkeysad:
ตอนที่พีโทรศัพท์ไปหาบุ้งอ่ะ
ประโยคและความรู้สึกนึกคิดของทั้งสองฝ่าย
เศร้ามากๆ กลั้นน้ำตาไม่อยู่เลย
แต่จบลงด้วยดี ก็ดีแล้วค่ะ ไม่ชอบเรื่องเศร้า
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสค่ะ น่าร๊ากกกกกก
o13
-
อ่านจบแล้วด้วยคนครับ :L1:
กว่าจะได้รักกันนี่ มันยากจริงๆเนาะ แต่ถ้าเปิดใจยอมรับ และบอกความจริงไปซะตั้งแต่ต้น ก็คงไม่ยากอย่างนี้หรอก
-
:L2:
อ่านจบแล้วจ้า สนุกมากเลยย อ่านรวดเดียวจบเลย อ่ะ
มีครบทุกรสชาติ อ่านยั้นเช้าเลย ต้อนรับวันปีใหม่ไทย อิอิ
o13
ขอบคุณนะค้าที่แต่งนิยายดีๆๆ มาให้อ่านกัน ถึงแม้ไม่ได้ตืดตามตั้งแต่แรก
ก็ขอเป็นกำลังใจให้งานต่อไปนะค้า อิอิ
-
อ่านเรื่องของคุณควันต้องลมมา 3 เรื่อง
ชอบทุกเรื่องเลยฮะ สนุกมากกก o13
-
ตามอ่านมาครบทุกเรื่องเลยค่ะ
สนุกดี น่ารักทุกเรื่องเลยอ่ะ อิอิ ชอบมาก
ขอบคุณมากค่ะ :call:
-
มีลุ้น.. กว่าจะรักกันได้.. o18
อ่านเรื่องนี้แล้ว.. อยากมีปูนิ่มเป็นของตัวเองบ้างจัง :bye2:
-
พึ่งได้เข้ามาติดตามผลงาน สนุกมากค่ะ
ทั้งยิ้ม เศร้า เหงา อบอุ่น
เรียกน้ำตาคนอ่านซะงั้น
จะติดตามผลงานนะคะ
-
สนุกดีครับ
-
เรื่องน่ารักดีอะ อยากให้ยาวกว่านี้จัง
-
สนุกมากเลยครับ
ขอบคุณมากครับที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน :L1: :pig4:
-
ขอบคุณมากมายครับ o13
-
หนุกมาก ๆ เลย อยากอ่านต่ออีกง่า จบแว้วหรอ ฮื่อ ๆๆๆ เสียดาย :z2:
-
เข้ามาอ่านเป็นรอบที่ร้อย
ชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกกกก
ชอบนิยายของคุณควันต้องลมทุกเรื่องเลย
บุ้งคนดี น่ารักมาก อ่านกี่ทีก็ซึ้ง :กอด1:
-
เพิ่งจะได้ติดตามผลงาน
สนุกมากๆเลยค่ะ
บุ้งจะดีไปไหน อยากได้อย่างบุ้งสักคน :กอด1:
พีใจร้ายมากๆ มีน้ำตาซึมไปหลายฉากเลยล่ะค่ะ
ตามไปอ่านเรื่องอื่นก่อน อิอิ
-
สนุกดีค่า เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย ขอบอกถ้าเจ้าพีมันเลิกปากแข็งตั้งแต่แรก ก้อจบแล้ว ชอบปากแข็งอยู่นั้นแหละ ทำให้ทั้งตัวเองและบุ้งเสียใจ ยังดีที่มาสำนึกได้ แม้ช้าไปนิดก้อตาม
-
ตกจัยตอนรถชน
มากๆๆเรยๆๆๆๆๆ
นึกว่าจะไม่มีต่อๆๆๆๆๆๆ
พีก้อนะ
ไม่บอกซักทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้จังเรยคับ..
:give2: :give2: :give2:
-
สาหนุกดีคับ อิิอิ แต่พีรู้สึกช้าจัง แถมปากแข็งด้วย :o8:
-
สนุกมากกกค่ะ
-
จบแล้ว
เศร้ามากๆค่ะ
อ่านเรื่องนี้ไม่ได้ร้องไห้เลยนะ
แต่น้ำตาไหลเองซะงั้น
งืมๆ
-
สนุกมาก ๆ ค่ะ
ชอบมาก ๆ เลย นั่งอ่านให้จบในวันเดียว (ไม่งั้น นอนไม่หลับ)
:3123: :pig4: :sad11:
-
เสียน้ำ(ตา)ไปหลายรอบเลยครับ
ของเขาแรงจิง ๆ
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านกันครับ :L1: :L1:
-
:o12: :o12: :o12: อำลา โศกาลัย :o12: :o12: :o12:
ชอบนิยายเรื่องนี้จังเลย
แงๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากให้จบเลยค้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
อ่านแล้วอินมากๆ
-
อ่านจบแล้ว แมร่งอยากเลี้ยงเต่าหว่ะ
555
-
คิดถึงปูนิ่มมมมมมมม
^^
เมื่อไหร่น้องปูนิ่มจะมีคู่อ่ะ
ปล่อยให้กินผักบุ้งย้อมใจอยู่คน(ตัว)เดียว
ถูกพ่อสองคนละเลย 555+
-
สนุกมากมายเลยครับ ชอบเรื่องแนวนี้ เห่อ ๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบมากเลย
แต่งได้ยอดมาก :bye2:
-
อ่านแล้วสนุกดี ขอบคุณ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้ว อ่านอีก ไม่รู้เบื่อ แถมยังต้องเสียน้ำตาให้เรื่องนี้อีก....เยียมจริง ๆ o13 :bye2:
-
มี่ความสุขจังเลยคับ
ได้อ่านนิยายดีๆแบบนี้ก็มีความสุขมากๆเลย
ท่าทางนักเขียนนิยายส่วนใหญ่ในเล้าเป็นเราคงเข้าใจสมาชิกทุกคนดี
ว่าชีวิตจริงของพวกเราก็เศร้าพอกันอยู่แล้ว ผิดหวังกันมากพอแล้ว
นิยายส่วนใหญ่จึงจบแบบแฮปปี้ซะ เพื่อปลอบขวัญกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมักๆ
ถ้าเกิดมีเรื่องไหนจบแบบเศร้ามากๆ อย่างเรื่องของคุณเซ็งเป็ด
(ซึ่งผมอ่านแล้วเป็นไข้ไปสองวันเลย เสียน้ำตาเยอะมากๆ)
คงมีคนหมดอาลัยตายอยากกันเยอะน่าดู แฮะๆๆ
ขอให้มีนิยายอย่างนี้ให้กำลังใจกันตลอดไปนะคับ :bye2: o13
-
อ่านแล้วน้ำแตก
น้ำตาง่ะ
คริคริคริคริคริ
ชอบมากๆๆเหมือนกัน
ชอบแบบนี้ดี
-
สุดยอดเลยอ่ะ
:sad11:
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคับ
จะตามอ่านต่อไป
-
เกือบไปแล้วม่ะ
พีท...เกือบไปแล้ว
ปากแข็งทั้งคู่
แต่สุดท้ายก้อ รักกัน :bye2:
-
อ่านแรกๆอยาก :z6:พีสุดๆ ปากแข็ง ความรู้สึกช้า
ส่วนบุ้งนางเอกได้อีก แต่ก็น่ารักดี สรุปชอบคับ ตอนนี้ชื่อของคุณควันต้องลมอยู่ในรายชื่อของนักเขียนที่ผมชื่นชอบผลงานเรียบร้อยแล้วคับ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสคับ :L2: :bye2:
-
:-[น่าร๊ากกกก
พี่บอกให้มาอ่าน ไม่งั้นก็คงไม่ได้แวะมา
อิอิ
น่ารักที่สุดในโลกกกกกก o13
-
3-4ตอนหลังน้ำตาร่วงเลยอ่า
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เขียนได้ดีมากๆเลยค่ะ ชอบจริงๆ..
อ่านไปน้ำตาก็ไหลไป..
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากค่ะ..
:pig4:
-
อิอิชอบจังเลยคับ อ่านไปก้อซึ้งไปอิอิ ขอบคุนนะคร้าบสำหรับเรื่องดีดีที่นำมาให้อ่าน
-
น่ารักน่าลุ้นทั้งเรื่องเลย ชอบๆ :o8:
-
:-[
-
:กอด1: :กอด1:
ลุ้นเเทบเเย่
-
Thank you for the better story
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ได้อารมณ์สุดๆเลยค่ะ
อยาก :z6:พี่พีสักที่สองที่สงสารบุ้งมากๆเลย
ชอบปูนิ่มอ่ะ :L2:
:pig4:ค่ะ
-
หลังจากเมื่อวานได้อ่านเรื่องคู่แค้นแสนหวาน
วันนี้ก้อมาหาอีกเรื่องของคุณควันต้องลมต่อ
เรื่องนี้ได้ครบทุกอารมณ์เลย
ตาพี ปากแข็งสุดๆ ใจก้อแข็งด้วย
เป็นไงล่ะ คลุมเครือจนทำให้บุ้งต้องหนีไป 3 หนแหน่ะ
สงสารบุ้งจัง ตอนที่ตาพี บอกว่าจะหมั้นกะมาลินีอ่ะ
แต่สุดท้ายก้อจบลงด้วยดี
มีกันเท่านี้ ก้อเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแล้วล่ะ
ขอบคุณมากๆนะค่ะ ทั้งคนแต่งทั้งคนโพสด้วยค่า :pig4:
-
อ๊ากกก
เรื่องนี้ปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ร้องให้ตอนพีบอกว่า รอพีนะ
ขอบคุณมากคับ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบค่ะ(ช้าไปมั้ยเนียะฉัน)
ครบรสจริงๆ ค่ะ อ่านแล้วได้ยิ้ม หัวเราะ เศร้า ซึม น้ำตาไหล อ้ออ มีหมั่นไส้ อยากโดดเตะเป็นระยะด้วย(โดยเฉพาะอิตาพีเนี๊ยะ :beat:)
คุณผู้แทนฯขา ฝากบอกคุณควันฯด้วยนะค่ะ ว่ามีแฟนคลับตามอ่านผลงานเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว 55+
ขอบคุณมากค่ะทั้งคุณควันฯ ผู้เขียน และคุณคนโพสต์คนขยัน o13
-
อ่านเรื่องนี้จบไปหลายวันแล้วค่ะ พอล๊อคอินได้ก็เข้ามาโพสต์เลย :L1:
สนุกมากๆ ค่ะ บีบคั้นอารมณ์สุดฤทธิ์ สงสารนายเอกมากๆ
อยากตบพระเอกปากไม่ดี มีทิฐิอีก ทำให้นายเอกของเจ๊ เจ็บปวดเจียนตาย
น่าจะทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด ไม่กลับมาเลย
ชอบฉากที่น้องบุ้งขึ้นไปร้องเพลงตอนประกวดเดือนคณะมากค่ะ น้ำตาจะไหล สงสารจับใจ :monkeysad:
-
อ่านไป ด่าพีไป
อะไรจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้น้อ
โดนบุ้งทิ้งไปสามครั้ง พึ่งจะรุ้สึก แหม ๆ
สงสารบุ้งอะ เสียใจตั้งหลายหนเพราะพีแท้ ๆ เลย
แต่จบแบบแฮปปี้แบบนี้ ดีใจจัง :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวเลย
เรื่องนี้มีทุกอารมณ์เลยอ่ะ
ฉากหื่นก็หื่นได้ใจจริง 555
แอบเคืองพีที่ทำให้บุ้งเสียใจตั้งหลายครั้ง
น้องบุ้งน่ารักอ่ะ
-
ตามอ่านเรื่องของคุณควันต้องลมอยู่คร้า
เรื่องนี้ก็สนุกอีกแว้วว
ขอบคุณนะคร้า :L2:
-
พึ่งอ่านจบครับบบบ
หนุกมากเลย.....ลุ้นจนตัวโก่งอะ
Happy new year'2010 krabbbb
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:sad4:
ซึ้งมากกค๊าบบ เรื่องนี้......
เกือบร้องไห้เลย (สำอ่อยไปมั้ยเนี้ย) (ปล...ขอโทดที่ใช้คำไม่สุภาพนะคับ แหะๆ)
เฮ้ออๆๆ......
ซึ้งอะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้นะครับบ
ลองมาคิดๆดูแล้ว ตั้งแต่ต้นเรื่ีอง จนถึงตอนจบนี้.......
+++ ความรักกะสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้เหมือนกันเน้อ ~!!! +++
Happy New Year ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่นี้ค๊าบผม ~!!!!!
-
:pig4:
-
ชอบจังครับ
เขียนดีจัง สุด
อ่านแล้วขอสารภาพเลยว่าผมน้ำตาไหล
ทำไมบุ้งน่ารักจัง
หลงรักบุ้ง
อยากมีแฟนแบบนี้บ้างจังครับ
ขอบคุณ
เรื่องดีดี
ขอบคุณคนแต่งคนโพส
ขอเป็นกำลังใจและติดตามผลงานต่อไปนะครับ :man1:
-
ขอบคุณมากๆครับ ประทับใจเรื่องนี้มากๆ
ทั้งคนเขียนคนโพส สู้ๆน่ะครับ
พี-บุ้ง น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
น่รักจริงๆๆๆ
อ่านแล้วอ่านอีก
:bye2:
-
ขอบคุณนะครับ
อดทนเพื่อคนอันเป็นที่รัก
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
:-[ น่ารักที่สุด
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
รอผลงานต่อไปนะครับ
-
อ่านแล้วอิน
ชอบมากค่ะ
-
สวัสดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
เป็นกำลังใจใหัเสมอครับ
ฝันดีนะครับ
:man1: :man1: :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:L2:...
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะคะ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
สนุกมากเลย เรื่องนี้
บุ้งน่าสงสาร เพราะพีไม่รู้ใจตัวเองซักที
เสียน้ำตาไปหลายหยดเหลมือนกัน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนและคนโพสนะจ๊ะ
o13 o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะสนุกมากๆเลย
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:
-
มากี่ที่ก็มีความสุข :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ :man1:
-
สนุกมากครับขอบคุณมากนะครับที่นำสิ่งดีๆมาเผยแผ่
ชอบมากเลยครับก็ขอให้คิดเรื่องนำเรื่องใหม่ๆ
มาให้ทุกคนอ่านไวๆนะคับ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากๆ พีใจร้ายไปหน่อย ไม่ยอมรับความจริง
ใจนึงก็อยากให้บุ้งหนีไปให้พ้นๆ แตก็สงสารบุ้ง
เศร้า :m15:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
โอย บีบๆ
สงสาร บุ้งมากมาย
แต่ก็นะก็ใช่จะไม่เจ็บทั้งสองฝ่าย เหอะๆ :m15:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ไอ้ปูนิ่ม แกระวังไว้น่ะตาแกจะเป็นกุ้งยิงซักวันมองเค้าอยู่ได้ ฝากมองด้วยน่ะ
-
เฮ้ออ
น่ารักอีกแล้วอ่าา
รักคนแต่งจังเลย
ขอบคุณนะครับบบ
-
อินจัดค่ะ ร้องไห้สงสารบุ้งเลยอ่ะ
พีอ่ะ ร้าย ไม่ยอมบอกความรู้สึกออกไป
แต่ก็แฮปปี้เอนดิ้งเนอะ
:pig4:
-
อ่านไปหมั่นไส้พีไป
ไม่รู้ว่าจะปากแข็ง ไปไหน
สงสารบุ้ง....
กว่าพีจะยอม เห้อออ
อยากอ่านตอนรักกันแล้วเยอะๆๆ
ทดแทนๆ 555
-
เพิ่งอ่านจบสนุกมากมากเลย
ชอบชอบ
เป็นกำลังใจให้น้าครับ :L2:
-
สนุกมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:impress2: :impress2:
-
:sad11: :monkeysad: :m15:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปซึ้งไป :o12:
:mc4:
-
:impress2: น่ารัก ๆ ๆ
-
:z3:หนุกๆๆๆ คลั่งเลยครับ
อยากอ่านตอนพิเศษเลยนะนี่ อิอิ
-
อ่านไปเช็ดน้ำตาไป
เศร้า ซึ้ง กินใจ
บุ้งน่ารักมาก
อีพีปากแข็งมาก
หมั่นไส้ขอสักที :z6:
กว่าจะรักได้ บุ้งช้ำใจไปหลาย
-
สุดยอดค่ะ
อ่านรวดเดียว
น้ำตามไหลพรากกกกก สนุกอะ
มันกินใจมาก ๆ ถึงจะแอบนอยซ์ที่บุ้งหนีพีไปสามครั้งก็เถอะ
กว่าพีจะรู้ใจตัวเองได้ เกือบสายไปซะแล้ว
-
ขอบคุณนะคะ :t3:
-
อ่านไปซึ้งไปจริงๆขอรับ
สนุกมากเลย ลุ้นมากๆ
กลัวว่ามันจะเป็นแซดเอนดิ้งซะแล้ว...
-
ครับ
อ่านจบแล้ว
ดีใจจัง
:z3: :z3:
-
จบแล้ว
แงๆๆ ทำเค้าเสียน้ำตา
รับผิดชอบด้วย
ขอไปอ่านเรื่องต่อไปนะคะ
อิอิ ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแน่นหน้าอกตลอดเวลา
-
อ่านแล้วความรู้สึกมันจุกอกยังไงไม่รู้
-
ขอบคุณนะคะทั้งคนเเต่ง เเละคนโพสต์ ตอนเเรกที่อ่าน สงสาร บุ้งอย่างเเรง คนเเบบนี้ยังมีด้วยหรอเเต่ก็นะ ความรัก+ความดี ชนะทุกสิ่ง พี ดีนะที่สุดท้ายยังรุ้ใจตัวเองก่อนที่สุดท้ายจะไม่เหลืออะไรเลย อ่านเเล้วลุ้น ตลอดเวลา เจ็บจี๊ดๆตามบุ้ง อยากกัดหูพี เวลาทำร้ายบุ้ง 55+จะติดตามอีกเรื่องต่อนะคะ สุ้ๆๆๆ
-
:o12:
:bye2:
ขอบคุณครับ อ่านแล้วซึ้งดี ตอนจบ แอบลุ้นด้วย
พี นี่ ร้ายน่าดู แต่ก็ยอม 555
-
เรื่องจะสองปีพึ่งมาอ่าน
ฮ่าๆๆ
เรื่องหลากอารมณ์มาก
ชอบน้องปูนิ่ม อยากเลี้ยงเต่าขึ้นมาเลยทีเดียว
พีก็กว่าจะรู้ตัวตอนจบ
หื่นอย่างแรง.......ขนาดพึ่งหายนะเนี่ย
กระดูกหนัดพีน้อยน่าจะหักด้วย
ฮ่าๆๆ
สนุกๆชอบ แต่ว่าจบเร็วไปอัไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง
-
:impress2: :impress2: :impress2:เย้เย้ยเย้ น่ารักมากมายก่ายกอง ตามมานานแล้วครับ
-
ขอบคุณค่ะ ชอบปูนิ่มจัง
-
ยิ้มเหงาๆ เศร้าพองามๆ ขอบคุณมากมายครับ สุขและเศร้าลงตังอย่างพอดีไม่มีที่ติ
ไม่ต้องเสร็าใจปวดใจ แต่ก็น้ำตาไหลไปเป็นทางเหมือนกันนะ ขอบคุณอีกครั้งครับ
จากแฟนนิยายรายล่าสุด
-
ตามเก็บขอรับ :กอด1:
-
กว่าจะอ่านจบน้ำตาเกลือบหมดก๊อก
ซึ้งจริงๆ :monkeysad:
-
โห .. เรื่องมันเศร้าๆ
-
สนุกมากครับ
ไม่เครียดมาก แต่น่ารักสุดๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
:L2:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ อ่านจนจบเลย
ลุ้นตั้งนานกว่าจะบอกรักกันได้สักที
ต้องให้เสียน้ำตา เสียใจ ไปตั้งนาน
แต่ท้ายที่สุดก็จบแบบมีความสุข
ชอบมากค่ะ เรื่องนี้น่ารักดี
-
อ่านเพลินดีจัง ขอบคุณนะครับ
-
สุข เสร้า คละเคล้ากันไป ชอบจริงๆ
-
น่ารักๆๆๆๆๆ
อยากมีแฟนที่นิสัยแบบพี
แต่ไม่อยากเจ็บแบบบุ้ง
เฮ้อ
เขาก็สมควรที่จะได้นี่นา
อดทน และทำดีดดยไม่ย่อท้อ
เหมือนคำที่ว่า ทำดีได้ดีเลยอ่ะ
รักคนโพส และ คนเขียน
จุ๊บๆๆ
^-^
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
^-^
อยากเห็นคู่อย่างนี้ในชีวิตจริงบ้าง
เพราะถ้าผมเห็น
คงเอาใจช่วยพวกเขาสุดชีวิต
และ คงน้ำตาไหลเมื่อเห็นพวกเขามีความสุข
แงๆๆๆ
ซึ้งๆๆ
^-^
-
อ่านรวดเดียววันเดียวจบอ่ะ
งื้ออ บุ้งน่ารักมากมากมากเลยยอ่ะค่ะ
แต่พีก็ใจร้ายไปหน่อยฯ๊ะกว่าจะบอกรักบุ้งได้
ทำบุ้งเจ็บมากกกๆไปก็หลายที
แต่ความรักของบุ้งก็มั่นคงมากๆ
เคยคิดว่าถ้าเกิดขึ้นใจคงจะตัดใจ
และไม่รักผช.คนนี้อีกแล้วว
แต่...
พรหมลิขิติ่ะเนอะ
พรหมลิขิตต
กร๊ดดดดดดดดดดดดดด o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
(หนูอินมากๆเลยอ่ะค่ะ) แหะแหะ
-
อ่านร้องไห้เลยอะ
สุนกมากเลยอะชอบมาก ๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆค่ะ
-
A great read!!!
You got me so emotional!!! :o12: :o12:
-
สุดยอดจบแบบซึ้ง
ขอบคุณครับ
-
:monkeysad: :monkeysad:
ชอบเรื่องเน้ มากมายรุย อ่าาา
อ่าาาา
:n1: :L1:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เข้ามาอ่านเรื่องนี้จบเลเว สงสาร บุ้ง อะ รักเค้าเเล้วก็เจ็บมากเเต่รักเเล้ว เลยทำอะไรไม่ได้ พีก็นะ ดีนะที่ยังรุ้ใจตัวเองทันยังไม่สายไป
-
สนุกดี ชอบอ่านแนวนี้ รันทดนิดๆ สุขหน่อยๆ ขัดใจบ้าง
แต่โดยรวมดีมาก
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ อ่านช่วงแรกน้ำตาซึมสงสารบุ้ง
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้เอนดิ้งทั้งคู่
-
อ่านหลายรอบแล้ว กี่ครั้งก็ซึ้ง
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ รู้สึกว่าเจ้าปูนิ่มจะเป็นปูสื่อรักรึเปล่าเนี่ย อิอิ :-[
-
เรื่องนี้อ่านกี่ทีก้อ
ซึ้ง
น้ำตาร่วงทุกที ให้ตายสิน่า
-
อ่านจบ แอบใจหายนิดๆ
แต่แอบขำมุขสุดท้ายของเต่าน่ะสิ
ฮาเลย
ขอบคุณนะ
-
:m15:
แอบเสียน้ำตาไปหลายรอบ กลัวว่ากว่าจะเข้าใจกัน พีจะตายเพราะเหล้าซะก่อน
แต่จบแบบนี้ดีแล้ว เรากลัวตอนจบถ้าพีตายจริง คงร้องจนถึงพรุ่งนี้เช้าแน่เลย
ขอบคุณนะคะที่เอามาลงให้อ่าน
จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ
-
เหยยยยยยย
พีไม่รู้ตัวหรือปากแข็งกันแน่เนี่ย ฮ่าๆๆ
หรือแสดงออกไม่เก่งนะ
แต่น่ารักคะ ชอบความรักที่เค้ามีให้บุ้ง แต่คิดบ้างสิ คิดๆๆๆ
บุ้งก็คนดีไปรึป่าว? ดีจนน่าสงสาร
น้ำตาซึ่มเพราะน้อยใจแทนบุ้งเนี่ย
แต่จบอิ๊อ๊ะคะ น่ารักมากกกกก
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o18
ขอบคุณมากๆนะคะ ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
:n1:นุกมากเลยอ่ะ
-
:jul1:
ในที่สุดก็ลงเอย :เฮ้อ:
ลุ้นมากๆๆๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ ^____________________^
-
อ่านแบบรวดเดียวจบ
กว่าจะจบเกือบตาย
ลุ้นมาก ๆ และบีบหัวใจตลอดเวลา
กว่าจะแฮปปี้ เศร้านานนนนนนนน...
แต่สนุกมาก ๆ ค่ะ
ขอบคุณทั้งคนโพสต์ และคนแต่งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ รอติดตามผลงานกันต่อไป :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบทั้งๆๆที่ไข้ขึ้น สนุกมากๆๆเลยตามไปอ่านเรื่องต่อไปในทันที
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลยล่ะค่ะ นั่งอ่ายตั้งกะ 3 ทุ่ม ยัน 5 ทุ่ม (เกือบๆ) นี่ล่ะ
เราอ่าน เรื่อง คุ่เเค้นเเสนหวานก่อนมาอ่านเรื่องนี้อีกอ่ะ พอเห็นชื่อเป็นคุณควันต้องลมก็เข้ามาอ่านไม่ต้องรีรอเลยทีเดียว
ของคุณควันต้องลมมีเรื่องไหนเราก็จะตามอ่านจร้า!~
รักคนโพส พิศวาสคนเเต่ง กร๊ากกกกกก!
-
ครบรสมากมาย ลุ้นแทบตาย
-
สนุกมากจ้า
ปูนิ่มเป็นขวัญใจเราเลยอ่ะ
เต่าอะไรก็ไม่รู้ ฉลาดเป็นกรด55+
-
สนุกมากมาย
-
ชอบมากๆค่ะ สนุกสุดยอดไปเลย
-
ชอบ ๆ ปูนิ่มน่ารักกกก
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ลุ้นไป ติมตามไป โอ๊ยยย
คุณชายพี ช่างร้ายเหลือ อิอิ
พล๊อตดี สนุกด้วย ขอบคุณที่เอามาโพสต์ให้อ่านนะคะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อยากอ่านผลงานของคุณควันต้องลมอีกอ่ะคับอ่านไปแล้ว3เรื่องสนุกมากคับ
-
นายพี นิ ขี้เอาเนอะ ห้าๆๆๆ ไม่ไหว เพิ่งฟื้นมาแท้ๆ ห้าๆๆๆๆๆ ชอบมากมายคับ แล้วจะติดตามผมงานเรื่อยเรยน่ะคับ ^^ รัก
-
รักปูนิ่มมากกกกกกกกก เป็นเต่าที่เก่งมาก แม้จะถูกนายพีทุ่มอ่างแตกก็ยังสามารถกัดนิ้วนายพีเอาไว้ได้ o13
นี่ถ้าไม่มีปูนิ่มชีวิตของบุ้งคงรันทดยิ่งกว่านี้
นายพีวันๆ ก็คิดแต่จะกดบุ้งอย่างเดียว :angry2:
-
อ่านกี่ครั้งเรื่องนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิม อ่านได้ไม่เบื่อเลย
-
น่ารักดีค่า พีนี่หื่นจิงๆๆเลยน้าอิอิ :-[
-
ไอ้พีนิมันหื่นขึ้นบรม มมม :haun4:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากมายเลยค่ะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากมายเลยค่ะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
ตอนแรกอ่านแล้วเซงนายพีมากมายอะ.... ทำไมต้องพูดแรงๆๆใส่บุ้งขนาดนี้...
ส่วนบุ้งก็รักพีมากเกินไป... ทนแล้วทนอีก...
แต่พออ่านในส่วนของพีก็รู้อะ... แบบหลงรักบุ้งเพราะความน่ารัก และนิสัยของบุ้ง...
รักบุ้งและรู้สึกถึงความสำคัญของบุ้งอะ...
ฮูๆๆๆ รักบุ้งจังงงงงง....
-
น่ารักดีนะครับ เรื่องนี้ o13
-
อ่านจบแล้ว
พีมันรักบุ้ง แต่มันไม่รู้ใจตัวเอง
กว่าจะรู้ใจ ก้อเล่นเอาบุ้งร้องไห้ซะตาบวมเลยนะ
ตอนยังไม่รู้ใจตัวเองว่าหื่นแล้วนะ
แต่พอบอกรักบุ้ง ก้อหื่นเพิ่มเป็น 2 เท่า
สนุกมาก เด๋วจะตามไปอ่านอีกเรื่องต่อนะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/emoticon_015_cactus-1.gif)
-
จบซะแล้วนะครับ
อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ ตามไปด้วย
ก็ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกของตัวละครมันช่างตรงกับเราจัง
เฮ้อ มันเหนื่อยจริงๆนะ กับการรักเขาข้างเดียว :sad4: :sad4: :sad4: :o12:
-
o13 o13 o13
-
รักทุกเรื่องของ คุณควันต้องลม เลยอะ :impress2:
อยากอ่านเรื่องอื่นอีกเยอะๆๆๆเล้ย!!!
:pig4: :bye2:
-
:กอด1: ตามอ่านจบแว้ววว อ่านจบแบบเต็มอิ่มมากเลยยย
:pig4: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านค่าา
-
รวดเีดียวจบ
ร้องไห้เลยอ่ะ
พีปากหนักได้อีก บุ้งไปๆกลับๆ
ความจริงบุ้งหน้าจะไปแล้วไม่กลับบ้างนะ
สักเดือน - -
แต่คงทนไม่ไหว = =
จบแฮปปี้ เฮ้อ ~
-
กว่าจะหวาน น้ำตาไหลพรากเพราะอินจัดเลยทีเดียว
สงสารบุ้งไง ไปรักคนอย่างพี ดีนะที่รู้ใจตัวเองไม่รอให้สายไปกว่านี้
-
สนุกมากๆเลย
ฉากเศร้าก็เยอะ
พีปากแข็งมากๆ ถ้าพูดออกไปเรื่องวุ่นๆก็คงจะไม่เกิด
ปูนิ่มน่ารักมาก ทนมือทนไม้ดีจริงๆ โดนพีโหดเตะแล้วเตะอีก
ขอบคุณมากจ้า
-
อ่านวันเดียวรวดเลย แต่แบ่งเป็น 2 ยกนะ 555555+
พีแบบ...ชอบพูดทำร้ายบุ้งตลอดเลยอ่ะ!!!!
มีอะไรกับบุ้งอยู่ทุกวัน ยังคบชะนีอีกนะ นิสัยมากกกกกกกกกกกก
บุ้งน่าสงสารนะ อ่านไปแล้วเราก็แบบว่า...
ขนาดหนีไปแล้วก็ยังกลับมา เพราะรัก
แต่ก็ต้องหนีไปอีก แล้วก็กลับมาอีก เหตุผลเดิม
พีก็นะ...บุ้งกลับมาแล้วก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
ยิ่งตอนที่จะหมั้นนะ เราแบบ....น้ำตาคลอเลย
สงสารบุ้ง T^T
ต้องขอบคุณอุบัติที่เกิดขึ้นนะ เลยทำให้บุ้งกับพีเข้าใจกันเสียที
ต่อไปนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าหนีไปไหนอีกเลยนะ
รักกันให้มาก ๆ ให้สมกับเวลาที่เสียไป ^O^
พีก็อย่าหื่นนัก สงสารบุ้งบ้าง :-[
-
แบบว่า เพิ่งได้อ่าน
จะบอกว่างัยดีล่ะ
อ่านแล้ว ร้องไห้แทบทุกตอนเลยอ่ะ เขียนได้บีบหัวใจมาก
น้ำตาไหลออกมาเองเลยนะ สมองยังไม่ได้ประมวลผลเลย เรียกว่าร้องมาจากหัวใจเลย
คำเดียว "โคตรชอบ"
มันดราม่านะ ร้องไห้เยอะมาก แต่ก็มีความสุขอ่ะ ความรู้สึกลงตัวมากเลย
คนอื่น +1 ขออนุญาต +10 เลยได้มั๊ย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบแล้ว กระชิกๆ
หวานเศ้ราๆปนกันไป
หนุกจังๆ
-
สวัสดีค่า เพิ่งอ่านจบเลยค่า
น่าสงสารบุ้งมากเลยค่า ชอกช้ำเหลือเกิน
ไอเราก็เชียร์ให้หนีไปนานๆเลย พีจะได้ทรมานบ้าง 555
พีคะ ฟื้นมาก็...เลยหรอ เหอๆๆ
ขอบคุณที่มาโพสนิยายสนุกให้เราได้อ่านนะคะ^^
-
เป็นเรื่องที่อ่านแร้ว
1. ยิ้มตาม
2. เศร้าตาม
3. ร้องไห้ตาม
5555+
จัดได้ว่าเป็นเรื่องที่กระชับดี เดินเรื่องได้รวดเร็ว
แต่บางครั้ง การเดินเรื่องเร็ว ก็ทำให้รายละเอียด
บางส่วนไม่ค่อยสมบูรณ์
แต่รวม ๆ แล้ว ผมก็ชอบเรื่องนี้มากนะครับ
o13 o13 o13
-
:n1: ชอบิรื่องมากๆเลย ปูนิ่มก้อน่ารัก
-
เป็นเรื่องที่อ่านแร้ว
1. ยิ้มตาม
2. เศร้าตาม
3. ร้องไห้ตาม
5555+
จัดได้ว่าเป็นเรื่องที่กระชับดี เดินเรื่องได้รวดเร็ว
แต่บางครั้ง การเดินเรื่องเร็ว ก็ทำให้รายละเอียด
บางส่วนไม่ค่อยสมบูรณ์
แต่รวม ๆ แล้ว ผมก็ชอบเรื่องนี้มากนะครับ
o13 o13 o13
ตามนี้เลยค่ะ
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากเลยค่ะ
เเอบใจหายที่ไม่มีตอนพิเศษ
ขอบคุรสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
o13 o13 :bye2:
-
:o8:ที่สุดแห่งความประทับใจ ต้องน้องปูนิ่มค่ะ น่ารักไม่หยอก ยิ่งอ่านยิ่งจินตนาการ เวลาชูคอ ลอยคอ กินอาหาร น่ารักเนอะ ส่วนบุ้ง นู๋ทำให้เสียน้ำตาไปหลายน่ะ ชีวิตที่เกิดมาเพื่อให้ แบบไม่หวังสิ่งตอบแทนจริง ๆ รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง เป็นอย่างนี้สิน่ะ กว่าจะเอาชนะใจพี(ผู้ซึ่งปากแข็ง ไม่เคยรู้ใจตัวเองที่สุด)ได้แบบเงียบ ๆ ช้ำ ๆ มาหลายเพลา หูย ทุกรสชาติสำหรับเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ ขอบคุณคนโพส คนแต่ง จะตามไปอ่านผลงานต่อไปน่ะค่ะ :3123:
พีเอสซึ. กด + ถูกใจคนโพส แม้ไม่มีตอนพิเศษ ชริ ไปจิ้นต่อเองกะได้
-
อ่านตอนแรกบ่อน้ำตาแตกเลย สงสารบุ้งมาก :m15:
แต่พออ่านจบก็มีความสุข :o8: :o8:
:กอด1: พี x บุ้ง :L2: ปูนิ่มผู้น่ารัก
-
อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้แทบจะทุกตอน
สงสารบุ้งมากกก
:serius2:
ชอบปูนิ่ม ><
-
:o12: อ่านเรื่องนี้ไม่ว่าตอนไหนก็ร้องไห้จิงๆ
รุสึกว่าสงสารบุ้งมากจิงๆ ตอนแรกเหมือนพีไมรักบุ้งเลย
เศร้ามากๆอ่า เอาจริงๆ แต่ก็ดีใจที่จบแบบมีความสุขมากๆ
อขให้บุ้งกับพีมีความสุขด้วยกันตลอดไป
พีก็รักบุ้งให้มากๆหน่อยนะ อย่ารังแกบุ้งบ่อยจิ
เด๋วยุให้บุ้งหนีไปเลยนะ :z3:
-
สนุก อยากได้แฟนแบบนี้บ้างงงงงงงงงง
-
อ่านตอนแรกๆ เหมือนจะเบาๆ แต่ไง๋ไปๆมาๆแอบแรงหนอ 555
นายพีนี่คิดแต่เรื่องบนเตียงเน้อ
-
อ่านแรกๆ เศร้าอ่ะ
อยากได้ตอนพิเศษแบบหวานๆซักตอน
อิอิ
-
ทำเอาร้องไห้อ่ะ T^T
กว่าตาพีจะรู้ใจตัวเอง เล่นกับความรู้สึกของบุ้งมาเยอะเลยนะ
บุ้งก็ดีแสนดี >o< ไม่น่าใจอ่อนเร็วเลย
-
+1จากใจ
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
-
สนุกมากเลยค่า
อ่านรวดเดียวจบ หยุดไม่ได้เลย
ชอบอ่ะ
-
อ่านไปน้ำตาคลอไปอยากเอามีดไปแทงพระเอกอยู่หลายรอบ o18
ตอนจบซึ้งมากมายพระเอกน่ารักขึ้นดีใจด้วยน้าบุ้ง o13
-
ตอนจบน่ารักมาก o13 :-[
-
อ่านจบเเร้ว สนุกมากเรยๆ เนื้อเรื่องกระชับ อ่านเข้าใจง่ายมาก แถมสนุกๆๆโค่ยๆๆ แต่มะน่าจบเรย ฮิๆๆๆ
รักปูนิ่ม
-
จบแล้วๆ น้ำตาท่วมจอแล้วจ้า ขอบคุณไร้เตอร์มากมายนะคะที่โพสเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ขอบคุณๆๆๆ
-
เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆ ขอบคุณมากๆนะครับ สำหรับเรื่องดีๆ ^^
-
Great story!!!
-
ชอบมาก อ่านน้ำไหลตลอด
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าพีเอาแต่ใจกับปากแข็ง พอไม่ได้อย่างใจก็ทำร้ายตัวเองเรียกร้องให้คนอื่นเดือดร้อนไปหมด
-
แอบเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้ไปอีกเรื่องเหมือนกัน
ทำไมตาพีถึงได้รู้ใจตัวเองช้าจังเลยล่ะครับเนี่ย
เฮ้อ
แต่ก็นะ
ดีแล้วที่จบแบบแฮปปี้น่ะครับ
ขอบคุณงานเขียนดีๆที่นำมาแบ่งปัน
ขอบคุณทั้งผู้เขียนและผู้ที่นำมาลงที่เล้านะครับ
รักทุกคนครับ
-
ขอบคุณครับ
อ่านแล้วน้ำตาครอเหมือนกัน
-
ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายสนุก ๆ ให้อ่าน
-
ร้องไห้ออกมาง่ายๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อได้เจอซีนกระแทรกต่อมน้ำตา
ผลที่ได้เขื่อนน้ำตาแตกพอๆกับน้ำท่วม
ขอบคุณ คุณควันต้องลมที่ได้แต่งนิยายเรื่องนี้
มาให้อ่านและทำให้ได้ซาบซึ้งในทุกห้วงอารมณ์ของมนุษย์
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กว่าจะรู้ตัวได้สิน้าคุณชายพี เล่นเอาโดนทิ้งไปสามรอบ
บุ้งก็เป็นคนที่รักเดียวใจเดียว เข้มแข็งใช้ได้เลยน้า โดนพีทำไปไม่ใช่น้อยแต่ก็ยังรักเค้าอยู่นั้นแหล๊ะ
กว่าจะสมหวังกันได้เล่นเอาคนอ่านลุ้นแล้วลุ้นอีก กลัวน้องบุ้งเจ็บ TT แต่ก็แอบสงสารพี
มีแต่น้องปูนิ่มนี่แหละ เก๋ที่สุดในเรื่องค่ะ 55555 หนูเป็นเต่าที่ฉลาดมากๆค่ะ ชอบๆๆๆ
ขอบคุณคุณควันต้องลมกับคุณwatermoonjมากนะค๊า
-
จะอ่านกี่รอบ กี่รอบ ก็ไม่เคยเบื่อ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมว๊ากกกกก กว่าจะรักกันได้ พีทำบุ้งร้องไห้ไปหลายลิตรเลยนะ แถมยังหื่นอีกตะหาก ฮ่ะๆๆๆ
ชอบปูนิ่ม อ่านไปอ่านมาเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เต่า แสนรู้ไปละ 555
จะติดตามเรื่องต่อต่อไปนะคะ ^^
-
เฮ้อ แอบเกลียดพระเอกเบาๆ ทำไมรักแล้วไม่บอก ทำร้ายเค้าอยู่ได้
-
เฮ้อออ ลุ้นตัวแทบโก่ง 555
-
น่ารักมากกกเรื่องนี้
กว่าจะอ่านจบนี่แทบจะฆ่าพี
คนอะไร๊!น่าหงุดหงิดที่สุด
ถ้าไม่ติดว่าบุ้งรักพีนะจะปลดออกจากพระเอก :angry2:(แกทำได้ด้วยหร๊อ!!)555+
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆน่ารักอย่างนี้นะคะ
-
แอบอ่านนานแล้ว
เลยแวะมา :z13:
-
เศร้าอ่า สงสารบุ้ง
ดีที่พีคิดได้
^^
-
บุ้ง น่ารักมากๆๆๆๆ เป้นคนดีจริงๆเลย :กอด1:
หมั่นไส้พี มีคนดีๆมาชอบยังเล่นตัวอยู่ตั้งนาน ปล่อยให้หนีไปได้3รอบ :z3:
สนุกดีค่ะ สงสารบุ้งมาก อ่านแล้วลุ้นตลอดเลย พีก็หื่นตลอด ปูนิ่มก็น่ารัก โดนพีขู่ไปนิดเดียว ป่วยเลย :m20:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นั่งลุ้นซะทุกตอน น้ำตาไหลก้อหลายรอบ
ว่าจะได้มาอยู่ด้วยกัน กว่าพีจะเผยความในใจได้
แต่นู๋บุ้งน่ารักนะคะเนี้ยยย
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าในชีวิตเราจะเจอคนอย่างบุ้งบ้างมั้ยน้อ
ถ้าเจอคงต้องเอาสายใจล่ามเอ้ยผูกไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้เลยล่ะ
ดีนะที่นายพียังรู้ตัวทัน นึกว่าจะรู้ตอนที่มีลูกแล้วเลิกเมียแล้วซะอีก -_-
-
- - ลุ้นนานมากเลยค่าา
-
กว่าจะมีความสุขลุ้นแทบตาย
-
กว่าจะลงเอยกันได้ สงสารบุ้งมากๆเลยค่ะ เป็นคนดีเกินไปแล้ววว :o12:
-
เย้ๆๆ นึกออกแล้วคะ นึกออกแล้ว
ที่นึกออกก็คือเ็ป็นผีเข้ามาสิงอ่านเื่รื่องนี้
ตั้งนานแหละ แต่ไม่เคยเม้นในกำลังใจคนแต่ง
สักกะที พลั๊ว(โดนคนแต่งกระโดดขาคู่ใส่)
เอิ๊ก เอิ๊ก อย่าว่าเขานะ ก็ตอนนั้น ไอดีมันหายนี้นา
แต่ไม่เ็ป็นไร ยังไงก็เข้ามาละ (ถึงจะช้าก็เถอะ ^^)
เรื่องนี้หนุกคะถงตอนแรกจะโคตรไม่ค่อยชอบพีเลยอะ
เพราะทำให้บุ้งเราเจ็บไปหลายรอบละ เศ้ราอะ
แต่ก็ยังดีนะที่สุดท้ายก็happpy ^^~
ชอบเรื่องนี้มากมายอะ ติดอันดับนิยายในดวงใจ
เหมือนกันนะคะ Love Love แต่เรื่องนี้ที่ชอบที่สุด
หรือน้องเต่าของเราอะ ฮ่าๆ(พระเอกนายเอกเราจะน้อยใจปะเนี้ย)
น่ารักอะ อยากเลี้ยงมากมายเลย
ยังไงก็เลยมาสวัสดีปีใหม่ด้วยเลยนะคะ
ขอให้มีแต่ความสุขความเจริญนะคร้า
คิดสิ่งใดให้ได้สิ่งนั้นนะคร้า โชคดี โชคดี
ปล.คงไม่ช้าเกินไปนะ ^^~
-
:L2: :L1: อ่านจบแล้วสนุกมากๆขอบคุณเน้อสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้อ่าน สนุกมากๆ :กอด1: :L1:
-
เป็นเรื่องที่ซึ้งมากกกกกกกกก
เศร้าตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย :sad4:
นับถือคนแต่งจริง ๆ :laugh:
สนุกมากกกค่ะ ตามลุ้นคู่นี้จริง ๆ ในที่สุดพีก็แพ้ความดีของบุ้ง
-
:o8: :o8: กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังประทับใจทำเราน้ำตาแตกเหมือนเดิม
-
ชอบเรื่องนี้มากๆครับ :L2: :L2: :L2:
-
อ่านวันเดียวจบเลย
น่ารักมากเลยครับ ชอบเราน่ารักแบบนี่(nc..)ด้วย
ขอบคุณ คุญเจที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ขอบคุญ คุณควันต้องลมที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
-
:sad4: :sad4: :sad4: ร้องไห้แทบทุกตอน แต่ก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง :-[ :-[
-
พีตอนแรก ๆ ใจร้ายนะนั่น แต่หลัง ๆ เหมือนจะมีใจ แต่ก็ยังไม่รู้ตัว บุ้งหนีบ่อยมาก แต่หนียังไงก็หนีไม่พ้นก็รักพีนี่นะ บุ้งทำแบบนั้นไม่ดีเลย พีจะไม่พอใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่พีก็ปากแข็งเองด้วย แล้วเมื่อก่อนก็เคยพูดกับบุ้งแบบนั้น จะไม่ให้บุ้งคิดมากได้ยังไง ปูนิ่มน่ารักมาก ๆ
-
อ่านจบแล้วววว :mc4:
เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ ถึงแรกๆจะหมั่นไส้ไปนิดก็เหอะ 55
-
โห๊ะะะ หมั่นไส้ พี
ชิชิชิ แต่ก็สุขสุดๆๆ 555
-
บุ้งไปคราวนี้มันจะกินเหล้าอีกไหมเนี้ยะ -*-
-
โอ้พระเจ้า
-
นิสัยนายพีนี่ออกแนว"ต้องสูญเสีย ถึงจะเสียศูนย์" :z3:
บุ้งหาย พีเมาเรียกร้องความสนใจตลอดๆ :เฮ้อ:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะนายพี
เล่นทำให้นู๋บุ้งของเรา
เสียน้ำตา เสียความรู้สึก เสียตัว(เอ๊ะ อันนี้เกี่ยวมั๊ย 555)
ไปซะตั้งเยอะ น่าจับมาตบ กะโหลกจริง ๆ
-
ขอบคุณนะคะ สนุกค่ะ ^^
-
เรื่องนี้ ดราม่าซึ้งได้โดนใจมาก
เราอ่านแล้วไม่ถึงกับร้องให้นะ
แต่ก็เศร้าแล้วก็ลุ้นมากๆเลยกับเรื่อง
แต่พออ่านจบแล้วรุ้สึกอิ่มมากๆอ่ะ
เป็นเรื่องที่น่ารักและชอบอีกเรื่องหนึ่งเลย
:L2: :pig4: :L2:
-
:L1: :L1: :L1:
-
:กอด1:
เหนื่อยแทนกว่าจะรักกันได้
ลุ้นแทบแย่แต่จบแบบมีความสุข
o13
-
ประทับใจสุดๆเลยคับ มันทำให้รู้เลยว่าความรักมันทำให้เราต้องเจ็บ ทน อดกลั้นความขมขื่นมานานมากๆ และทำให้เรามีความสุขเหนือคำบรรยายได้เหมือนกัน ซึ่งมันคือความรักหาเทียบเปรียบมิได้ :o12:
-------------------------------------------------------------------------
ป.ล. ผมหมันไส้พระเอกมาก :angry2: อ้ากกกอย่าจะจับทึงหัวให้ผมหลุดมาเป็นกระจุกไปเลย ย้ากกกกกกกกกกกกกก :angry2: :fire: :m31: :m16:
อิอิหนุกมากๆคับ :o8: :-[ :impress2:
-
จะสงสารใครดีเนี่ย ระหว่างบุ้งที่ถูกพีปฏิเสธแถมดูถูกอีกต่างหาก
แต่พอพีเริ่มจะชอบบุ้งก็เหมือนไม่แน่ใจจนถูกบุ้งทิ้งพีก็ทำร้ายตัวเอง
กว่าจะเข้าใจกันได้ปางตายครับพี่น้อง แต่ที่แน่ๆน่าสงสารปูนิ่ม
ทั้งถูกเตะ ถูกตบหัว แล้วยังมา nc ให้ดูอีกแต่ก็ยังอยากเป็นปูนิ่ม :laugh:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ปูนิ่มขาสั้น ปิดตาแอบดูซีนอีโรติกไม่ได้ ต้องดูตรงๆ ฮ่าฮา ๆๆๆ
แต่อยากหาคู่ให้ปูนิ่มด้วย ไม่ต้องหล่อมากนะ ขี้เกียจลุ้นเหมือนคู่ดูโอ้ ที่เหนื่อยอ่ะ กว่าจะลงตัว
-
อ่านไป ร้องไห้ไป :sad4:
-
สนุกมาก o13
ปล.ชอบปูนิ่ม :laugh:
-
:o12: :m31: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: รอจ้าาาาาาาาาาาาา
-
ซึ้งกินใจครับ ขอบคุณมากๆ สนุกดีครับ
-
ลุ้น เศร้า ซึ้ง สงสารน้องบุ้ง พีปากแข็งจริงๆ
น้องบุ้งชนะใจพีด้วยหัวใจจริงๆ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :z2:
-
อะฮุ หมั่นไส้พีเว้ยเฮ้ยยย ชิชะ
สงสารบุ้งอาาาา
แต่ยังไงปูนิ่มก็น่ารักที่สุด คิคิ
-
สนุกมากครับ ถึงจะไม่ยาวมากแต่คุณภาพคับจอจริงๆ^___^
-
สนุก ดีๆ
ชอบมากๆ เลย
-
สมกับชื่อเรื่องจริงๆ
กว่าจะลงเอย เจ็บตัง เจ็บใจกันไปเท่าไร
แต่สุดท้ายก็สมหวัง แฮปปี้ :)
สนุกมากๆค่ะ ^____^
o13
-
ซึ้ง โรแมนติกได้อีกนะครับ ชอบๆ ^^
-
อ่านรวดเดียวจบ ลุ้นว่าพระเอกเมื่อไหร่จะบอกรักนายเอกจนเหนื่อยเลย 555 :เฮ้อ:
สนุกมากเลยค่ะ นายเอกเราเป็นคนดีสุด ๆ ส่วนพระเอกเราตอนแรก ๆ อ่านไปด่าไปด้วย :m16:
จะตามไปอ่านเรื่องคู้แค้นแสนหวานน่ะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ :impress2:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกก ><!
อยากให้มีต่ออีกจังเลย ชอบมากๆค่ะ
ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาาาาาา
-
มาแปะไว้ที่หน้า5ครับ
-
อ่านรวดเดียวจนจบ นั่งเครียดกะเศร้าตลอด เฮ้อ กว่าจะแฮ้ปปี้เอนดิ้ง ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ ;)
-
:oo1:จัดหนักตลอดเลยนะครับพี สนุกและน่ารักดีครับ :L1:
-
ชอบปูนิ่ม!!!!!!!!!!!!!!
เต่าแสนรู้ขนาดนี้หาได้ที่ไหน จะตามไปซื้อมาเลี้ยง
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
อ่านจบแล้ววววววววววววววว
ลุ้นกับไอ้หน้าหล่อนายพีตั้งนาน
ทำบุ้งเจ็บไปหลายครั้ง
จนบุ้งต้องหนีไปถึงสามครั้ง
แต่ในที่สุดบุ้งก้สมหวังมีความสุขซักที
ขอบคุณค่ะ นิยายสนุกมาก
ปล.ปูนิ่มน่ารัก
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยคะ
ตอนแรกจะร้องไห้สงสารบุ้งอะแต่สุดท้ายก้แฮปปี้กันไป
ปล.ชอบปูนิ่มมากกกกกกกกอ่านแลเวอยากเลี้ยงเต่าเมื่อก่อนเคยเลี้ยงแต่ตายอย่าเร็วห้าๆ
-
ต่อมน้ำตาแตกเลยอะ แต่สุดท้ายค่อยยังชั่วหน่อย :เฮ้อ:
หวานกันซะ (พระเอกหื่นอะ เรื่องนี้ :haun4:)
-
ชอบแนวนี้อะ หลังจากที่พระเอกทำร้ายจิตใจนายเอกมากๆ
มันก็ถึงตาที่พระเอกต้องทรมาณเพราะนายเอกบ้างแล้ว
แอบเอาคืนได้นิดๆ แต่ก็จบแฮปปี้ดีค่ะ สนุกกกกก
-
ตามมาอ่าน สนุกค่ะ
คิดไม่ออกตอนที่พีอยากมีลูกมีเมียทั้งที่มีบุ้งอยู่แล้ว แล้วมันจะจบยังไง โชคดีที่คนแต่งให้เอยกันได้ o13
ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามลายแทง
สนุกมาก น้ำตาซึมตลอด
แต่จบแฮปปี้ คนอ่านก็แฮปปี้ :mc4:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากๆนะคับ
ปล.ว่าแต่ อย่างนี้แม่ๆยายๆจะว่าไงบ้างอ่ะ อิอิ
-
นายพีนายโหดร้ายมาก!!!!!!!!!!!
ฉันร้องไห้กับหนูบุ๋ง กับ ปูนิ่ม เพราะนายตลอด เลย
เชอะๆ เเต่สุดท้ายนายก็ดูเเลลหนูบุ๋งได้ ในอภัยละกัน
-
:haun4: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบมาก :katai2-1:
-
น้ำตาท่วมจอ......สงสารบุ้งอ่ะ......พีก็ปากแข็งเหลือเกิน.......อยากให้มีตอนพิเศษจัง
-
ตอนจบนี่หวานซะมดขึ้นเลย หลังจากใจหายใจคว่ำกันมาหลายตอนในที่สุดๆหนุ่มๆก็ปากตรงกับใจกันสักที
ผลงานคุณควันต้องลมไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
-
ไม่มีตอนพิเศษมั่งเหรอ งุงิ
-
โอยยย ร้องไห้เลยยยยยย
แต่จบน่ารักมากกก~
-
ไอ่พี เอ..หรือว่าผี?
ชั้นไม่ชอบแกเลยว่ะแม่ง
บุ้งไปชอบคนอื่นดิ๊
ใครก็ได้มาเป็นมือที่สามให้บุ้งกะพีที~~
-
หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเองนี่ต้องคิดหนักสินะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
อ่านไปน้ำตาคลอไป หัวเราะไป ยิ้มไป
สนุกมากเลยค่ะ
-
จบแบบหื่น ๆ แต่มีความสุข
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อิอิ :mew1:
-
:mew3: สนุกมากค่ะ
-
ร้องไห้สงสานบุ้งอ่ะ T_T
ไอ้พีมันบ้า ทำให้บุ้งเสียใจอยู่ตั้งนาน
แต่ก็จบด้วยดีล่ะนะ
ขอบคุณคนเขียน คนโพสนะค๊าบบบบบบ
-
สนุกถูกใจ ชอบมากเลยแนวนี้
ตอน 20 ที่เค้าคุยโทรศัพท์กัน
โต้ตอบกันดี๊ดี อินจนน้ำตาซึม
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ อ่านมา 5-6 แล้ว ชอบจริง ๆ ค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกแล้ววววววว 555
ทำเราเสียน้ำตาอีกแล้ว
สงสารเจ้าบุ้ง T_T
ขอบคุณคนเขียน คนโพสอีกครั้งนะคะ ^^
-
ปูนิ่มน่ารักมากกกกกกกก ><
ขอบคุณมากๆ ค่ะ สนุกจริงๆ
-
เข้ามาอ่านกี่ครั้งน้ำตาซึมทุครั้ง :mew2: :mew2: น้องบุ้งก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ชอบปูนิ่มมาก :mew1: :mew1:
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังชอบเรื่อนนี้
-
เรื่องเหมือนเคยอ่านจากบอร์ดใดสักแห่งนึงจำไม่ได้ พอกลับมาอ่าน ก็สนุก น่ารัก และ ชอบความรักของบุ้งจัง ไม่ว่าจะทุกข์ จะ เจ็บแค่ไหน แต่ก็คงความรักได้เหมือนเดิม สุดท้ายก็ได้รักนั้นมาครอง Happy มากๆครับ :mew1:
-
สมัครเป็นเเฟนคลับปูนิ่มได้ไหม ฮ่าๆๆๆ
-
ติดตามทุกเรื่องของคุณควันต้องลม ชอบมากๆ อ่านแล้วน่าติดตาม สนุก เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องนะครับ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่า ตอนแรกไม่ชอบพระเอกเลย เห็นแก่ตัวมาก
นอนกับนายเอกแต่ก็ยังไปหมั้นกะสาวอื่นอีก
กว่าจะเปิดใจยอมรับนายเอกได้ เกือบสูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้ว
สนุกมากค่ะ ครบทุกรส แล้วจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆอีกนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนโพสและคนเขียนค่ะ ^^
-
:hao7: เศร้า ฟิน หื่น อบอุ่น น่ารัก อร๊ายย :hao7:
o13 สนุกเวอร์ o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆทั้งคนโพสต์และคนแต่งค่ะ
กว่าพีจะบอกรัก ทำเอาบุ้งเจ็บซะนานเลย
เพิ่งมาบอกตอนจบแบบนี้ที่จริงมันน่าจะมีตอนพิเศษหวานๆสิคะ :ling1:
-
รักที่สุด ครบรส สนุกมาก
ติดตามต่อไป :katai5:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากๆๆๆ :mew3:
-
สนุกมากครับ
สงสารบุ้งมาตลอด บุ้งทำให้รู้ว่าความดีชนะทุกสิ่ง
นายพีมัวแต่ปากหนักปากแข็ง เกือบสายไปซะแล้ว
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์นะครับ
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ บุ้งน่ารัก ปูนิ่มฉลาด ป่านนี้คงเป็นหนุ่มแล้ว อ่านแล้วอยากเลี้ยงเต่า <แอบเกลียดพีตอนแรก> :mew3:
เรื่องนี้ทำให้บ่อน้ำตาแตกหลายรอบ :sad11:
-
ว่างๆก็เลยเข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ
เริ่มมีความต้านทานและ ไม่ต้องไห้ 555
ขอบคุณคนเขียน คนโพส อีกครั้งค่ะ ^^
-
เรื่องนี้อ่านจบไปเมืีอปีที่แล้วแต่ไม่ได้สมัครสมาชิก พอสมัครแล้วเลยมาเม้นให้อีกรอบค่ะ ชอบมากสงสารน้องผักบุ้ง ชอบน้องปูนิ่มน่าร๊ากกกกก
อ่านไปได้ครึ่งนึงแล้วกำลังจะอ่านอีกครึ่งแต่มาคอมเม้นไว้ก่อน อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
:pig4: ในที่สุดก็จบแบบสมหวัง ดีใจกับบุ้งด้วย ถึงจะไม่ชอบพีเท่าไหร่แต่ก็อยากให้จบแบบแฮปปี้
-
กลับมาอ่านอีกทีก็ยังคงสนุกไม่เสื่อมคลายเลยครับ
มีครบรส อร่อยมาก
-
ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกเลยอ่ะ สู้ๆนะบุ้ง :katai2-1:
-
สนุกดีค่ะ ชอบน้องปูนิ่ม :mew1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :pig4:
-
อยากจะด่าพีสักล้านคำ แต่เห็นแก่ความหวานตอนจบ ยอมไม่ด่าก้อได้ ดูแลบุ้งดีๆนะยะ ชิๆๆๆ :hao3:
-
หมั่นไส้ชายพีมากค่ะ ฮึ่ยยยย
ขัดใจพวกปากแข็งเงี้ย
อ่านไปก็หัวใจวูบหวิวไป :mew6:
ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ค่ะ
-
บุ้งน่ารักมากๆๆๆๆๆๆ รักมั่นคงดีจัง แต่แอบเจ็บช้ำตลอดเพราะความปากหนักไม่รู้ใจตัวเองของพีนี่แหละ ดีน้าที่ยังไหวตัวทันเกือบเสียบุ้งไปแล้วมั้ยล่ะงานนี้ จบหวานๆหื่นๆอ่า
ปล.หลงรักปูนิ่มน้าาาา
-
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :pig4:
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิมเลย :L2:
-
สนุกดีค่ะ ชอบอ่านแนวอึนๆ จุกๆ ดราม่าๆแบบนี้
-
อ่านแล้วหน่วงเป็นระยะๆ เลย แต่ก็ยังจบด้วยความแฮปปี้ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เซ็งแทนบุ้งเลย พีคือผีเข้าผีออกมากๆ :katai1:
-
หน่วงอารมณ์ดีแท้
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านตอนแรกคิดว่าบุ้งเป็นคนเงียบๆเรียบร้อย เจอฉากรุกพีในห้องน้ำครั้งแรกนั่นพี่เปลี่ยนความคิดทันที
แรงใช่เล่นนะเธอ~
ส่วนพีก็สไตล์พระเอกละครไทย คือ โง่เป็นหลัก กินหญ้าแทนข้าว
กว่าจะรู้ตัวว่ารักนี่บุ้งร้องไห้ให้ปูนิ่มดูไปกี่รอบละ
-
น่ารักดีนะ
-
จะรอสมน้ำหน้าพี :hao3:
-
ตอนที่9นี่พีทำให้เราจุกแทนบุ้ง ร้ายมากนะพี ซักวันกรรมจะตามสนองขาดบุ้งไม่ได้ :katai1: :angry2:
-
ดีแล้วบุ้ง อดทนใจแข็งเข้าไว้ เรามีลูกให้อิเคมันไม่ได้อย่างที่อิเคมันต้องการ ท่องไว้ๆอย่ากลับไปรักมันอีก :mew2:
-
แข็งใจไว้บุ้ง อดทนไว้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป อึ๊บไว้อย่าร้อง :mew6: :mew4:
-
บุ้งเอ้ยใจแข็งให้มันได้นานๆหน่อยสิ ไม่ต้องสงสารไอ้พีไม่ต้องสงสารแม่มัน คนที่บุ้งควรต้องสงสารคือสงสารหัวใจตัวเองนะ :monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กว่าจะลงเอยกันได้นะคู่นี้ สนุก ดราม่า ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ย้อนเวลากลับมาอ่านอีกครั้ง
ยังสนุกเหมือนเดิมเลย :hao6: :hao7:
ปล.สะใจพีทุกตอนเหมือนเดิม :katai3: :z10:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
อ่านกี่ครั้งก็สนุก ชอบปูนิ่มจัง
-
อ่านตอนแรกเหมือนเรื่องอ่านเรื่อยๆธรรมดา แต่พอตอนดึงอารมณ์นี้มีคลอเหมือนกัน ขอบคุณคนแต่งครับ
-
:-[ :z3: ไม่อยากให้จบสุด ชอบมากกกกกก ถึงกับต้องมาเม้น รักคนเขียน จ๊วบบบบบบบบ :L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13
-
ชอบพีกับบุ้งมากก
-
:pig4: :pig4:
-
มาอ่านอีกรอบบบบบบ ขอบคุณครับ
-
อิคุณพีนี่แบบ ปากแข็ง ไอ้นั่นก็แข็ง5555 ซึนเนอะ คิดเยอะด้วยอะ ช
-
เออออ สักที :3125:
-
:m15:
น้ำตาตกไปหลายรอบ
-
:sad4:อารมณ์ผสมปนเปปปป... สุดยอดดด
-
"กูโทรไปคุยกะป้าดาริกาแล้ว เลิกคิดเป็นนักร้องได้เลย" มันบอกผมเสียงเรียบ
น้องของแม่คือน้า เด็กรุ่นใหม่นี่นับญาติไม่เป็นเลย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่เวลารู้สึกเหงาๆจะชอบกลัยมาอ่านเรื่องนี้ จำชื่อเรื่องไม่ได้หาเกือบอาทิตกว่าจะเจอ
-
กว่าจะได้รักกันดีๆ 555555 น้องปูนิ่มเป็นตัวเอกบองเรื่อง อิอิ
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)