มาต่อแล้วจ้า
******************
สัปดาห์นึงแล้ว ที่ผมไม่ไปเรียน ช่วงนั้นไผ่มาหาผม ผมให้ไผ่บอกเพื่อนๆ และอาจารย์ว่าผมกลับบ้าน ไผ่เป็นห่วงผมมาก ไม่คิดว่าผมจะอาการหนักขนาดนี้ .........ถ้ามันไปจากผม ผมคงไม่เป็นแบบนี้ ผมคิดแต่โทษมัน เมื่อมันทำผมเจ็บมันต้องเจ็บด้วย
“เนทกินข้าว...” ไผ่มาหาผม ซื้อข้าวซื้อยามาให้ มาคอยดูตอนที่มีนไม่อยู่ บางครั้งก็นั่งทำงานที่อาจารย์สั่ง
“ไม่หิว” ผมปฏิเสธ
“จะทำร้ายตัวเองไปถึงไหน กูเป็นห่วงมึงนะ” ไผ่มันคงเหลือทนผมจริงๆ มันเสียงดังใส่ผม
“เรา...อึก อึก......ขอโทษ......” ผมก็ทนสภาพแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
“กูไม่อยากเห็นหน้ามัน ไม่อยากให้มันอยู่ ....อึก....อึก.....ถ้ามันไปกูก็ทนไม่ได้....ทำไมต้องเป็นแบบนี้......”
ผมนั่งร้องไห้ พูดพร่ำเพ้อออกมามากมาย กลัวไปหมดความรู้สึกมันตีกันจนวุ่นวาย คิดอะไรไม่ออกอยากจะหลับๆ มันอย่างเดียว
“มีงอย่าคิดมาก เขาทำผิดเขาก็ยอมรับ มึงจะไม่ยกโทษให้เหรอ”
“กูไม่รู้ กูไม่เคยเป็นแบบนี้ มันมาทำกับกูแบบนี้ มารักกู มาให้กูรัก ........อึก อึก......”
“พอได้แล้วมึง เลิกคิดแต่เรื่องแย่ๆสักที มึงคิดถึงพี่เขาตอนนี้สิ สภาพเขาก็ไม่ต่างจากมึง”
“ก็ดี มันจะได้รู้ว่ากูเจ็บแค่ไหน” ไผ่มันส่ายหน้า มองผมปลงๆ
พอไผ่กลับไป ผมก็เอาแต่นอน ฟังเพลงดูทีวีแบบไม่รู้เรื่องอะไร พอคิดถึงเรื่องมัน ผมจะปวดหัว รู้สึกตัวเองเหนื่อยมาก ไม่อยากคิดอะไรแล้ว
ผมหลับไปจนมืด รู้สึกเหมือนมีมือใครบางคนลูบๆ ใบหน้าผม
“เนทตื่นก่อน” เสียงมีนดังข้างหูผม ผมรู้สึกเวียนหัว แรงก็ไม่ค่อยจะมี
“กินข้าวกินยาก่อน” ผมแค่พยักหน้า ไม่มีแรงจะพูด
มีนป้อนข้าวให้ผม ผมก็พยายามจะกิน กินไปได้แค่2-3 คำ มันรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา ผะอืดผะอม จนไม่ไหวแล้ว ผมพยายามวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปในห้องน้ำ ผมทรุดตัวลงตรงหน้าห้องน้ำ อาเจียนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ มีนมันเข้ามาหาผม ลูบหัวลูบหลังผม ผมไม่รู้ว่ามันตกใจแค่ไหน ตอนนั้นตั้งหน้าตั้งตาอาเจียนอย่างเดียว ได้ยินมันคอยถามข้างหู บอกว่า ไปหาหมอดีกว่า
ผมได้แต่พยักหน้า มันพาผมไปล้างหน้าล้างตา พาผมนั่งแท็กซี่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลใกล้ๆ หอผม พอไปถึงโรงพยาบาล หมอตรวจอาการจะให้ผมนอนโรงพยาบาลให้ได้ แต่ผมไม่เอาไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ หมอบอกว่า ผมเป็นโรคกระเพาะ อาจจะเครียดลงกระเพาะ พอกินอาหารไม่ตรงเวลา ร่างกายไม่ยอมรับ แถมมีไข้อีก หมอจึงฉีดยา และให้น้ำเกลือผมแทน จ่ายยาแก้ไขแก้ปวด วิตามิน ผมนอนให้น้ำเกลือจนหมด มีนก็พาผมกลับห้อง
พอถึงน้องผมล้มตัวลงนอนทันที ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว คงเพราะฤทธิ์ยาด้วย ส่วนมีนมันคงไปจัดการล้างอ๊วกที่ผมทำไว้ แล้วมันก็ออกมาหาผมมาคอยเช็ดตัวให้ผม
บอกตรงๆ ว่าผมอบอุ่นมาก รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่มันมีให้ผม น้ำตาผมไหลออกมา ทำไมผมถึงรักมันมากขนาดนี้ มันรักผมใช่ไหม....มันเห็นผมร้องไห้ มันก็ตกใจ คอยลูบหน้าลูบตาผม แล้วมันก็ร้องไห้ออกมา
“ผมรักเนทนะ รู้ไหม รักมากๆ ....... ........ ........ ขอโทษ........ไม่อยากให้เนทเสียใจ ..........เนทยกโทษให้ผมนะ” มันพูดไปร้องไปสะอื้นไป
ส่วนผมได้แต่เงียบ มันพูดไม่ออก เงียบครับ ผมยิ่งร้อง มันก็ยิ่งร้อง
“เนทเป็นอะไรไป กูจะอยู่อย่างไง” มันลงไปนั่งตรงพื้น ก้มหน้าซุกกับเตียง ผมไม่รู้จะทำไง มันร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ยิ่งร้องตามมัน
อยู่ๆ มันก็เอื้อมมือไปหยิบอะไรก็ไม่รู้ รู้อีกทีมันมาจ่อตรงข้อมือมันแล้ว
“เนทเจ็บ กูเจ็บ” มันกำลังใช้คัตเตอร์กรีดข้อมือมันเอง ผมตกใจ ลุกขึ้นปัดมือมันแรงๆ แต่คมใบมีดก็กรีดโดนมือมัน
“ห้ามกูทำไม ถ้ามึงตายกูก็จะตายตามมึง” มันทำท่าจะไปหยิบคัตเตอร์ที่กระเด็นไปอยู่ตรงพื้น ผมถลาไปคว้าตัวมัน จนตัวผมตกจากเตียง แต่มันหันกลับมารับผมไว้ ตัวผมกับมันกลิ้งอยู่ตรงพื้น
“ไม่เอา ไม่เอา.....อื้อ...อื้อ.....” ผมร้องไห้อยู่บนตัว ส่วนมันเอาแต่กอดผมไว้
“กูไม่อยากเสียมึงไป อย่าเลิกกับกู กูขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ.......”
“พอแล้ว .... ไม่ต้องพูดแล้ว......” ผมพูดแล้วกอดมันแน่นขึ้น
“ไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม” มันถามผม แล้วอุ้มผมไปนอนบนเตียง ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“เจ็บไหม...” ผมเอื้อมมือไปจับแขนมัน แต่มีนส่ายหน้า แล้วหยิบผ้าขนหนูที่เช็คหน้าผม มาซับเลือดตรงมือมัน
“แผลแค่นี้.....เนทนอนนะ” มีนบอกผมแล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ รู้สึกตัวอีกทีมันก็มานอนกอดผมแล้ว ตอนนั้นรู้สึกมันจะพูดอะไรบางอย่างข้างๆหูผม แต่ผมฟังไม่ถนัด รู้แค่มันจูบผมเบาๆ แล้วผมก็หลับไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: อย่าคิดว่าจะรัก...ได้ง่ายๆ....โดยคุณเนท (อ่าน 340760 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก