Escape the fate
การเป็นผู้ใหญ่ที่ดีเขาวัดกันด้วยวัยวุฒิ คุณวุฒิ ประสบการณ์และทัศนคติที่ดี สามในวัย 22 ย่าง 23 ไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับเรื่องตรงหน้าตัวเองยังไง เขารู้ตัวดีว่าแต่เดิมค่อนข้างเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาแต่ใจ ทั้งไม่รู้ว่าแป้งเป็นอะไรถึงได้ร้องไห้...รู้แต่ว่าไม่อยากให้เป็นแบบนี้
“แป้ง...” คนตัวใหญ่นั่งยองๆ ลงที่พื้น พร้อมกับแตะแก้มขาวเบามือ
“กลับไปเถอะครับ” แป้งเงยหน้าขึ้นมาสูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนี้เขาอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว
“บอกหน่อยได้ไหม เป็นอะไร” คุณช่างถาม
เขาไม่เคยง้อใครมาก่อน ทั้งไม่เคยเอาตัวเข้าใกล้ใครมากขนาดนี้ ถึงจะเป็นจอมวางแผน แต่ถ้าเรื่องใดที่อยู่นอกแผน...สามกลับรับมือไม่ได้
คุณครูส่ายหน้า เขาไม่ใช่คนคิดอะไรซับซ้อนแต่ก็ไม่ใช่ไม่คิดมาก ช่วงนี้เรื่องหลายอย่างมันปนกันไปหมด ทั้งเรื่องคนตรงหน้าทั้งเรื่องที่ทำงาน จะให้บอกคุณสามได้ยังไงว่าที่โรงเรียนมีเรื่องอะไร แต่เดิมเขากับคุณสามก็เหมือน...แค่เพื่อนร่วมเตียง
“คุณสามเข้าบ้านมาได้ยังไง” แป้งลุกขึ้น พยายามสะบัดความคิดที่ไม่ดีออกจากหัว เห็นสามกำลังมองซ้ายขวาแบบคนมีพิรุธ
“คุณสามครับ? ” แป้งหรี่ตามองคนหน้านิ่ง
คนตัวโตลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะโกหกคำโต
“เห็นเปิดประตูไว้เลยเดินเข้ามา” จะให้บอกได้ไงว่ายืนตบยุงกดออดรอตั้งนานก็ไม่มีคนมาเปิดให้ เห็นว่าบ้านเปิดไฟไว้เลยปีนรั้วเข้ามา!
สามเอื้อมมือขึ้นจะลูบผมอีกคน แต่แค่เห็นมือเขาโมจิก็ผงะ สามมองสายตาเศร้าของอีกคน ก่อนจะพอนึกอะไรออก
“หิวยัง”
แป้งส่ายหน้า ถึงจะยังไม่ได้กินอะไรเลยแต่ก็ไม่อยากกิน อยากนอนให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆ มากกว่า
“อยากกินอะไรไหม? ”
“ผม…” เขาอึกอัก
“ผมหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน” สามดึงมืออีกคนออกจากบ้านหลังนั้น
“แต่ผม...” แป้งมองมือที่จับกันไว้ จริงๆ ...ก็เริ่มหิวขึ้นมานิดหน่อย
“กินแล้วจะได้อารมณ์ดี ค่อยหาวิธีแก้ปัญหา ดีไหม?”
แป้งมองตัวต้นเหตุของปัญหาที่กำลังยืนทำหน้านิ่งอยู่ คุณช่างทำให้นึกถึงเด็กๆ ที่โรงเรียนเลย เวลาซนมากๆ แล้วเขาโกรธก็จะชอบเอาขนมมาง้อ
...ซึ่งก็ได้ผลทุกครั้งไป…
.
.
.
พวกเขาเดินมาถึงถนนแถวหน้าหมู่บ้าน แถวนี้เป็นแหล่งของกิน ประกอบด้วยร้านอาหารและแผงลอยมากมาย
“อยากกินอะไร”
“ร้านนี้ดีไหม” สามชี้ไปที่ร้านอาหารตามสั่งข้างๆ
เขาอยากกินอะไรง่ายๆ แต่เหลือบไปเห็นสายตาของคุณครูที่มองร้านตรงข้ามกันแล้วก็พอรู้ว่า...โมจิกำลังจ้องรูปเบค่อนที่วางอยู่บนกระทะร้อน
— เจ๊เอหมูเกาหลี —
“ร้านนั้นดีกว่าเนอะ” สามออกปากพร้อมกับเดินนำอีกคนเข้าไปในร้านควันโขมง
ถึงที่บ้านจะทำร้านอาหารแต่ช่างสามไม่ใช่สายกิน เขาค่อนข้างเลือกกินตามโภชนาการของการสร้างกล้ามเนื้อ ส่วนเวลาอยู่กับที่บ้านมีอะไรก็กินอันนั้น ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นเรื่องบุฟเฟต์หรือเรื่องร้านอาหารตามเทรนนี่ไม่เคยอยู่ในหัว
...แต่เพิ่งนึกออกว่าช่วงนี้ชอบกินโมจิ…
เสียงเอะอะจากผู้คนดังจอแจ คุณช่างนั่งลงตรงข้ามกับอีกคนพร้อมกับสอดสายตาไปทั่วร้าน เห็นจานและถ้วยเครื่องเคียงวางเต็มโต๊ะ คำถามแรกที่ผุดออกมาในหัวคือ ‘กินยังไงวะ? ’
“คุณสาม ไปหยิบของกัน”
ช่างพยักหน้าเออออห่อหมกไปกับคุณครู พยายามทำหน้านิ่งเดินตามคนตัวเล็กกว่า เขามองใบหน้าขาวที่มองนั่นนี่เพลินตา โดยเฉพาะเวลาหยิบเนื้อหมูติดมัน รู้สึกตากลมๆ ของโมจิจะส่องประกายวิบวับเหมือนตอนอยู่หน้าร้านไม่มีผิด
สามเดินหยิบพวกเนื้อสัตว์และผักตามคุณครูผู้ดูเหมือนจะเป็นลูกค้าประจำ ก่อนจะสะดุดตากับปริมาณอาหารในจานแบนสองใบ
“นั่นกินกี่คนเหรอ? ” สามถามหน้านิ่ง
อีกคนเม้มปากเป็นเส้นตรง พวงแก้มที่มีลักยิ้มบุ๋มแดงจัด คุณครูอนุบาล 2/1 ค้อนขวับแล้วเดินกลับโต๊ะไป ทำเอาคนปากไวแอบขำอยู่คนเดียว
...ลืมไปเลยว่าโมจิกำลังอารมณ์ไม่ดี…
เสียงย่างฉู่ฉ่าของสามชั้นที่โมจิหยิบมาเริ่มสุกและเกรียม แป้งหยิบมันจิ้มกับตรงนั้นทีตรงนี้ทีแล้วยัดเข้าปากทำใหญ่ ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยเหมือนแก้มจะแตก
สามทั้งทึ่งระคนเอ็นดู เขากินตามโมจิหนึ่งคำแล้วก็พบว่าเลี่ยนและคาวจนอยากจะคาย…
“ชิ้นที่กินเข้าไปเมื่อกี้มันยังไม่สุกเลยครับ”
“อ้าว” สามทำหน้าพะอืดพะอม
“คุณสามกินเป็นหรือเปล่าเนี่ย” แป้งทั้งถามทั้งขำ เห็นผู้ชายลุคดุตัวใหญ่นั่งทำหน้างง ท่าทางเก้งก้างในร้านหมูย่างแล้วตลกดี
คุณครูบอกให้อีกคนอยู่เฉยๆ ก่อนจะตัดหมูเป็นชิ้นพอดีคำ จิ้มกับน้ำมันงาโปะบนกิมจิหัวหอมกับผักคอสท่าทางกรอบแล้วชูขึ้นให้ดู
“กินแบบนี้ครับ” ก่อนที่แป้งจะจับมันยัดเข้าปาก อีกคนก็ฉวยมือไว้แล้วเอาเข้าปากแทน
“อร่อยดี” อร่อยเพราะเมื่อกี้แอบเลียนิ้วโมจิไปนิดหน่อย
“เห็นไหม ผมบอกแล้ว” คุณครูว่า ถึงเมื่อครู่จะตกใจอยู่หน่อย แต่เห็นอีกคนบอกอร่อยก็ดีใจ
เพราะเขาอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ เวลาไปหาอะไรอร่อยๆ กินคนเดียวก็เหงาเหมือนกัน คิดว่ามีคนมาแชร์แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
สามมองไปรอบร้าน เข้าใจแล้วว่าทำไมร้านพวกนี้ถึงขยายสาขาเร็วนัก ถึงวัตถุดิบจะไม่ได้คุณภาพสูงแต่เพราะราคาเอื้อมถึงและมีให้เลือกทานเยอะ ทำให้คนกินดูจะคุ้มและร้านเองเมื่อขายได้จำนวนมากก็ได้กำไรมาก
บ้านของสามทำร้านอาหารอยู่ 2 ร้าน เพิ่งจะขยายสาขาได้แค่ 7- 8 สาขา ส่วนใหญ่เป็นร้านที่เน้นคุณภาพของวัตถุดิบ เนื่องจากที่บ้านรู้จัก supplier ที่นำของเข้ามาอยู่แล้ว ร้านแรกที่เขาดูแลเป็นสเต๊กราคาสูงลิ่วที่ได้เนื้อมาจากนิวซีแลนด์และญี่ปุ่น ส่วนอีกร้านที่ดูอยู่เป็นร้านซูชิแบบโอมากาเสะ ที่ส่งตรงวัตถุดิบวันต่อวันมาจากตลาดปลาที่ญี่ปุ่น
งานของสามเป็นการดูแลความเรียบร้อยของภาพลักษณ์องค์รวมของทั้งสองร้านมากกว่าจะเข้าไปดูต้นทุนกำไรแบบที่พี่สาวทำ แต่ได้ยินว่าปีหน้าพี่สองจะปล่อยให้เขาหมดเพราะอยากไปช่วยที่โรงงานกับพี่หนึ่งมากกว่า
“อร่อยไหม” คุณช่างถามคนที่เคี้ยวหนุบหนับ เห็นแบบนี้แล้วอยากพาไปที่ร้าน
“อร่อยครับ” คุณครูยิ้มรับ
“อร่อยก็กินเยอะๆ ” เขาบอก ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่าคุณครูของหลานชายน่ารัก
.
.
.
หลังจากอิ่มกับข้าวเย็นพวกเขาก็เดินทอดน่องเรื่อยๆ กลับมาถึงบ้าน แป้งมองรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ก่อนหน้านี้ลืมสังเกต
“ของคุณสามเหรอครับ?”
“อืม” พอดีตอนมารีบ คิดว่ารถคงติดเลยเอาคันนี้มาแทน
“แป้ง...” สามเรียกคนที่ดูอารมณ์ดีแล้ว แต่ตาก็ยังเศร้าอยู่
“ขอบคุณที่พาไปกินข้าวนะครับ”
สามเลิกคิ้วมองคนที่ยิ้มแต่ตาไม่ยิ้ม เขารวบตัวโมจิเข้ามาหาแล้วกดจมูกลงที่แก้มขาว
“คุณสาม! ”
“กลิ่นเหมือนหมูย่าง”
“เหมือนหมูแล้วจะทำไม! ” แป้งลูบแก้มตัวเองจนแดงเป็นปื้น ปากอิ่มเหมือนเจลลี่คว่ำลงทันที
สามยีผมคนร้อนตัวก่อนจะก้มลงจูบแก้มนั่นอีกรอบด้วยความมันเขี้ยว
“คุณสาม!”
“โมโหอะไร จะบอกว่ากลิ่นควันจากร้านเมื่อกี้ติดตัวเต็มเลย ยังไม่ได้พูดเลยว่าอ้วนหรือเป็นหมู” คุณช่างบอกแล้วทำหน้าล้อ อีกคนเลยย่นจมูก บริเวณพวงแก้มแดงจัด
“ก็พูดว่าอ้วนแล้วนี่” แป้งบ่นอุบอิบ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน…ลืมไปเลยว่าเรายังอยู่หน้าบ้าน
“อยากไปดูคอนเสิร์ตอีกไหม?” อยู่ดีๆ คนตัวสูงก็ถามขึ้นมา
แป้งมองใบหน้าคม ช่วงนี้เขากับคุณช่างอยู่ด้วยกันบ่อยจนลืมไปว่ามารู้จักกันได้ไง พอนึกถึงคอนเสิร์ตคราวที่แล้วก็รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ
“วงอะไรครับ”
“Escape the fate มาเล่นที่ฮาร์ดร็อกพัทยา”
คุณครูตาโต วงนี้เขาฟังอยู่หลายสิบเพลงเลย ต่อให้ไม่ใช่วงโปรด...ก็อยากไป
“ไปไหม ไปด้วยกัน” สามถามย้ำเมื่อเห็นอีกคนท่าทางสนใจ แต่สุดท้ายแป้งกลับส่ายหน้า
“ไม่ดีกว่าครับ” คนตัวเล็กกว่าปฏิเสธ พอท้องอิ่มและอารมณ์นิ่งขึ้นก็ตัดสินใจได้ว่าควรจะพยายามห่างๆ ออกมาดีกว่า
เรื่องรูปพวกนั้นแป้งรู้ว่า เขาไม่ได้ผิด คุณสามก็ไม่ได้ผิด แต่ถ้าอยากทำงานนี้ต่อไป เขาก็ต้องเลือก เพราะเดี๋ยวก็เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก เดี๋ยวจะลากกันเดือดร้อนไปหมด คุณสามคือน้าของน้องสิบที่เขาไม่ควรสนิทด้วยและคนที่เซ็นตอบรับกฎทุกข้อที่โรงเรียนก่อนทำงานก็คือเขาเอง
...กินข้าวด้วยกันครั้งนี้ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว...
“แป้ง” สามเรียกพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น คุณครูดูจะไม่ได้รังเกียจเขาด้วยซ้ำ...แต่ทำไม
“กลับไปเถอะครับแล้วก็...”
คุณครูเขย่งเท้าขึ้นเพื่อกดจูบลงบนสันกรามอีกคน...ถือว่าเป็นจูบลาได้ไหมนะ
“พวกเราเจอกันที่โรงเรียนก็พอแล้วครับ”
“ไม่เข้าใจ” สามก้มลงฉกจูบปากอิ่มพร้อมกับดันตัวอีกคนลงบนโซฟา เขาใช้แขนแยกเข่าอีกคนออกพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง
ทันทีที่ส่วนนั้นของพวกเขาแนบสนิทกันแม้จะมีกางเกงกั้น...คุณช่างก็เริ่มบดสะโพกไปมา ยิ่งเห็นอีกคนทั้งครางทั้งบิดเร่าก็ยิ่งได้ใจ
“อ๊ะ...อย่า” ถึงใจจะไม่อยากทำ...แต่ร่างกายกลับเห่อร้อน โดยเฉพาะบริเวณที่อีกคนลากมือผ่าน
“อย่าเหรอแป้ง? ” สามก้มจูบปากนั่นหลายต่อหลายคราว ชอบวินาทีที่ลิ้นของพวกเราแตะกัน ความเปียกชื้นในโพรงปากให้ความรู้สึกว่าพวกเราลึกซึ้งกันขนาดไหนแล้ว
“ชอบไหม? ” สามถอนจูบออก เมื่ออีกคนขยุ้มเสื้อเชิ้ตเขาแน่น
“ยะ...อย่าปีนรั้วเข้าบ้านผมอีกนะ" แป้งทั้งบอกทั้งดันตัวอีกคนออก พยายามไม่พูดถึงจูบที่แทบจะละลายเมื่อกี้
“ทำไมรู้ล่ะ? ” สามเงยหน้าขึ้น แนบแก้มตัวเองเข้ากับแก้มนุ่ม
“คุณสามโกหก” ที่รู้เพราะมองเห็นมอเตอร์ไซค์คุณสามจอดตรงรั้ว แถมตรงเบาะยังไม่รอยรองเท้าอีก
“ผมก็ว่าผมล็อกรั้วแล้วนะตอนแรก” โมจิบ่นพลางเอียงหน้าหลบจูบอีกคน
สามหัวเราะในลำคอ ก่อนจะซุกจมูกลงตรงซอกคอขาว ขบเม้มไปทั่ว มือใหญ่บีบบั้นท้ายผ่านกางเกงเนื้อหนา เขาชอบเวลาที่กระแทกตัวโดนแล้วเสียงมันจะดังแน่น แค่คิดตรงนั้นก็เหมือนจะแข็งขึ้นเรื่อยๆ
“อ้ะ…” แป้งกลั้นหายใจที่ตอนที่โดนเลิกเสื้อขึ้นแล้วงับเข้าที่หน้าอก ลิ้นร้อนตวัดไม่หยุด ก่อนที่ฟันคมจะดึงจุกตรงนั้นขึ้นให้ตั้ง สายตาของสามมองสบตากับอีกคน ปากที่คาบสิ่งนั้นอยู่กระตุกยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าทรมานของอีกคน
มันทั้งเจ็บ...แต่ก็เสียว
“Trr”
“อื้อ...พอแล้วครับ” แป้งดันตัวอีกคนขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ไม่ให้ไป” สามคร่อมทับเจ้าของบ้านไว้ทั้งตัวก่อนจะก้มลงดูดเนินเนื้อขาวจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ อกของแป้งทั้งตั้งชันและเปียกแฉะ
“Trr”
“อ๊ะ ปะ...ปล่อยก่อน”
“Trr”
เสียงโทรศัพท์นั่นดังขึ้นแล้วก็ดับลงอยู่หลายรอบ...คงจะเป็นเรื่องสำคัญ คุณครูคิดว่าถ้าไม่ได้ยินเสียงนี้...เขาคงโดนคุณสามจับถอดชุดล่อนจ้อนไปแล้ว
สามมองอีกคนที่เดินออกไปคุยโทรศัพท์ท่าทางเครียด ไม่รู้ว่าโมจิกำลังเจอเรื่องอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ขึ้นแล้วอยู่ดีๆ ก็โดนถีบลงเหว คนตัวโตขยี้ผมตัวเองไปมา
“ผมมีงานต่อครับ” แป้งเดินเข้ามาหา หลบเลี่ยงการเข้าใกล้อีกคนอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่ดูดีขึ้นในตอนแรกสลดลงจนน่าเป็นห่วง
“ครูอนุบาลมีงานอะไรตอนนี้” สามลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้าเข้าหาอีกคน...ซึ่งแป้งถอยหลัง
เขาลอบถอนหายใจยาว
“ไม่ทำแล้ว” คนตัวโตลูบผมนิ่มเบามือก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ทำไมถึงมาเป็นครู ชอบเด็กเหรอ”
สามจำครั้งแรกที่เจอโมจิได้ดี ตอนนั้นคุณครูอนุบาล 2 กำลังวิ่งจับเด็กในชุดผ้ากันเปื้อน ถึงจะเหงื่อซ่กแต่ก็ยิ้มกว้าง ดูน่าสนุกดี ทั้งเจ้าสิบก็เล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าคุณครูใจดีอย่างนั้นอย่างนี้
“ชอบครับ เด็กๆ น่ารักดี” แป้งบอกพร้อมกับยิ้ม
“ซนจะตาย” คุณน้าน้องสิบเบ้หน้า เด็กน่ะน่ารักไม่กี่นาที นอกนั้นคือซน
“ไม่จริงครับ แต่ละคนเขามีนิสัยต่างกัน มองออกก็ดีลด้วยง่ายแล้ว” แป้งบอกแต่ก็ยังรักษาระยะห่างจากอีกคนอยู่
“แล้วมองผมออกไหม?” สามชี้เข้าหาตัวเอง
แป้งมองร่างกายสูงใหญ่ที่ไม่กี่นาทีก่อนยังทาบทับเขาไปทั้งตัว...ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่คนที่โรงเรียนโทรมา เขาก็คงใจอ่อนยอมให้คุณสามกอดอีกจนได้
แป้งส่ายหน้า
“คิ้วยุ่งจัง” สามถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นนวดขมับให้
“ผม…”
“รู้แล้ว ไม่กวนแล้ว” สามบอกออกมาในที่สุด ถึงจะหน้าด้านแค่ไหนแต่ถูกไล่บ่อยๆ ก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลย
“ไม่ต้องมาหาผมอีกที่นี่นะครับ”
“ไม่รับปาก” เขาก้มลงจูบปากนิ่ม ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนั้น
.
.
.
“ครูแป้งคะ พอจะทราบหรือเปล่าคะ ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปพวกนั้น” ครูเก๋ถามขึ้นในช่วงเย็นวันทำงาน เธอสงสัยมาสักพักแล้ว
“ไม่ทราบเลยครับ” แป้งส่ายหน้าไปมา แต่คิดว่าคงเป็นครูแมว
“มันฟ้องได้นะคะ เก๋ไปหาข้อมูลมา”
แป้งรู้ว่ามันทำได้...แต่มันก็กระทบกับหลายอย่าง
“ครูแมวเขาเป็นอะไรกับคุณนักหนาแค่พลาดรางวัลครูดีเด่นเอง” ครูแก้วที่ฟังมาสักพักถามออกมา ปกติครูแก้วจะไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องอะไรนัก แต่เห็นแล้วก็รำคาญ
เรื่องครูดีเด่นเป็นเรื่องตั้งแต่ปีที่แล้ว จัดกันตอนงานวันครู ให้เด็กๆ ทั้งโรงเรียนโหวต ซึ่งส่วนใหญ่เด็กๆ ก็โหวตคุณครูห้องตัวเอง ห้องของครูแมวมีเด็กเยอะที่สุดในโรงเรียน...แต่คนที่ได้รางวัลกลับเป็นครูแป้ง
ซึ่งเพื่อนร่วมงานก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะครูแป้งเป็นที่รักของเด็กๆ ทั้งใจดี ไม่ดุ แข็งแรงและจัดการเด็กๆ ได้อยู่หมัด
“ไม่รู้เหมือนกันครับ” แป้งตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะหลังจากนั้นครูแมวก็เฝ้าหาเรื่องเขาหลายที แต่แป้งไม่คิดอะไร
“ยกให้เขาไปก็ไม่ทันแล้วนะคะ” ครูเก๋บอกพลางขำ
ครูแก้วมองซ้ายทีขวาทีพอเห็นไม่มีคนถึงได้พูด
“ได้ยินข่าวลือว่าลูกชายเขาเป็นเกย์ค่ะ เลยไม่ชอบแบบครูแป้ง” ครูแก้วเธอเป็นคนตรงเสมอ ถึงได้ไม่ค่อยชอบพูดเยอะ เพราะพูดแล้วมีเรื่องทุกรอบ เด็กๆ ยังรับคำพูดตรงๆ ได้ดีกว่าผู้ใหญ่อีก
“ถ้าเป็นแค่ข่าวลืออย่าพูดเลยครับ เดี๋ยวลูกเขาเสียหาย” แป้งบอกเลยโดนครูแก้วเอ็ด
“ยังจะปกป้องเขาอีก เขาแกล้งคุณขนาดนั้น”
ครูเก๋ปัดมือไปมา เพราะกลัวสองคนนี้จะทะเลาะกันแทน
“อย่าไปหาเหตุผลกับคนที่ไม่มีเหตุผลเลยค่ะ”
“ครูเก๋ครับ ผมมีเรื่องขอร้อง” แป้งขอร้องเพื่อนร่วมงานพร้อมกับยกมือไหว้
“ช่วงนี้ รับกวนส่งน้องสิบให้หน่อยนะครับ”
“อ๋อ ได้ค่ะ” ครูเก๋รู้เรื่องที่คุณสามชอบมารับหลานเป็นอย่างดี ถึงได้ตกปากรับคำ
“น้าน้องสิบก็แปลกนะคะ มองคุณแป้งเหมือนหิว”
“ครูแก้ว! ” คราวนี้เป็นครูเก๋ที่เอ็ดเพื่อนร่วมงานแทน
.
.
.
“มึงมันบอกแล้วไม่ฟัง! ” พี่คู้หวิดจะเตะคนเมื่อไอ้โจรมาสารภาพว่ากินลูกค้าของร้านไปแล้วหลายที ที่ได้มาเค้นคอช่างสามเพราะโทรไปให้คุณแป้งมาสักย้ำลายแล้วไม่ยอมมาโดยบอกว่าจะมาก็ต่อเมื่อเปลี่ยนช่างก็เท่านั้น
“ใจเย็นสิวะพี่! ” สามเองก็โมโห เพราะหลังจากนั้นเบอร์ก็ถูกบล็อก ไลน์ก็น่าจะเหมือนกันเพราะทักอะไรไปก็ไม่ตอบ แถมไปหาที่บ้านอีกคนก็ไม่ยอมคุยด้วยเลย เหลือแต่งัดบ้านแล้วตอนนี้!
...ขนาดตอนไปรับหลานยังเจอบ้างไม่เจอบ้าง…
“ไอ้ห่า ใจร้อนฉิบหาย กูก็ว่าแปลกๆ ตั้งแต่พาไปดูคอนแล้ว” อาร์ถอนหายใจยาว
“ตามขนาดนั้นน่ากลัวนะครับ” คนดีที่กำลังเคี้ยวถั่วหงุบหงับบอก
วันนี้พวกเขาอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันที่ร้าน โดยมีพี่คู้เป็นเจ้ามือ
“แล้วแฟนคนดีจีบยังไง” สามถามลูกชายคนเล็กของเจ้าของร้าน
“แรกๆ ก็ต้องมีระยะห่างครับ” คนดีตอบ แต่พี่คู้ส่ายหน้าไปมา...เพื่อบอกว่าไม่จริง
“บุกรุกพอกัน เข้าบ้านกูเลย กูก็คิดว่าเพื่อนเลยให้ค้าง” พี่คู้พูดไปมองหน้าน้องชายไป อีกคนเลยหัวเราะแหะ
“แล้วถ้าเป็นพี่คู้จะทำยังไง” สามถามพี่ใหญ่สุดที่กำลังหัวเสีย
“พูดตรงๆ สิวะ โตๆ กันแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่นแบบพวกมึง คุณแป้งเขาก็ไม่เด็กแล้ว มึงไปปีนรั้วบ้านเขาทำนั่นทำนี่เขา มึงขอเขาคบยัง? ” พี่คู้บ่นก่อนจะถอนหายใจยาว นึกตงิดใจตั้งแต่ไอ้สามมองตามลูกค้าตาละห้อยแล้ว
“เออ ไปหาเขาดีๆ คุยกับเขาดีๆ มึงมันคนเหี้ย” อาร์เสริม เลยโดนเพื่อนชี้หน้าไปที
“ถ้าเขาบอกให้ผมเลิกยุ่งล่ะ” สามถามพี่คู้ หน้าตาหงุดหงิดปิดไม่มิด
“ก็ต้องเลิกไง” พี่คู้บอกคนขี้เก๊ก ถึงภายนอกช่างสามจะดูดี รูปหล่อตัวโตจนลูกค้าสาวๆ ติดตรึม แต่เด็ก...ยังไงก็เด็ก
“ตัวใหญ่จะตาย กลัวห่าอะไร” อาร์ย้ำเพื่อน เลยโดนสามตั้งท่าจะต่อย
เขามองโมจิมาตั้งนาน พอได้เข้าใกล้เลยบุ่มบ่ามเกินไป แต่พอมานึกได้ว่าทำหลุดมือเอง...ก็ปวดใจ
“ชวนไปเที่ยวสิวะ” อาร์ย้ำ
“ชวนแล้ว เขาไม่ไป”
“บัตรนี่ ที่มึงอยากได้” เพื่อนอาร์โยนบัตรคอนเสิร์ตที่ไปดั้นด้นหามาให้
“ไปลองชวนดีๆ อีกรอบ” พี่คู้ปัดมือไปมา
“สติแบบมึงนี่ไม่ท่าบริหารร้านที่บ้านรอด” อาร์พูดถึงร้านอาหารที่เพื่อนทำ สามเลยชูนิ้วกลางให้
คนเราก็เก่งทุกอย่างแหละ...ยกเว้นเรื่องความรักของตัวเอง
.
.
.
วันนี้สามมารอรับหลานชายตั้งแต่ก่อนเลิกเรียน ปกติเขามาหลังจากเลิกเรียนเลยได้แค่ครู่เดียว
...โมจินี่หนีเก่งจริงๆ …
ไม่นานนักเสียงออดก็บอกเวลาเลิกเรียน เขาเห็นความวุ่นวายของการตั้งแถวเพื่อกลับบ้าน พร้อมกับเห็นคนที่อยากเจอมาเกือบอาทิตย์ วันนี้แป้งสวมเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงตัวที่เขาพาไปซื้อ ผ้ากันเปื้อนที่เป็นสีฟ้าวันนี้เป็นสีเหลืองเหมือนเป็ดน้อย ไม่น้อยสิ...เป็ดกลมขนฟูต่างหาก
ยืนรออยู่ไม่เท่าไหร่ ก็ได้เวลาส่งเด็กๆ แล้ว สามยืนกดดันอีกคนด้วยสายตา อยากรู้นักว่าถึงคิวน้องสิบที่เป็นคนสุดท้ายแล้วจะหายไปไหนอีก ไหนบอกรักเด็กๆ ไง ทำไมถึงได้บกพร่องต่อหน้าที่
“คุมคูแป้งหวัดดีฮับ”น้องสิบบอกเร็วปรื๋อเพราะเห็นคุณน้ามายืนรอนานแล้ว น้าสามชอบบอกว่าถ้าช้าจะอดไอติม น้องสิบเลยรีบ
“กลับบ้านดีๆ นะครับน้องสิบ”
แป้งรับไหว้ระคนเอ็นดู พยายามไม่เงยหน้ามองผู้ปกครองของน้องสิบที่เมื่อคืนไปยืนกดออดกดดันหน้าบ้านตั้งนานจนข้างบ้านออกมาด่า
“คุณครู สวัสดีครับ” สามทักทายคนที่ไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรแป้ง” เขาอดไม่ได้ ไม่ชอบเลยที่เห็นกันไม่มีตัวตนแบบนี้ อย่างน้อยถ้าโกรธเขาจริงๆ แบบที่พวกพี่คู้บอกก็ควรจะด่าสิ ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้าหลบตาแบบนี้
“สวัสดีครับ” คุณครูบอกเสียงเบาพร้อมกับยิ้ม กะว่าจะรีบเดินหนีไปให้เร็วในช่วงที่คุณสามกำลังดูหลาน แต่ไม่ทันมือปลาหมึกอีกคน
“กลับมาคุยให้รู้เรื่องนะแป้ง!”
“ปล่อยครับ!” ระคนตกใจแป้งหันมาสะบัดมืออีกคนออกอีกอย่างแรงแล้วเดินเข้าโรงเรียน เพราะทุกคนมองอยู่...ครูแมวก็มองอยู่
“หนีได้หนีไปนะโมจิ” สามกัดฟันบอกก่อนจะอุ้มหลานขึ้นแนบอก ถ้าไม่ติดเจ้าตัวแสบได้วิ่งไปอุ้มคุณครูขึ้นรถกลับบ้านแน่นอน
.
.
.
หลังจากนั้นอีกอาทิตย์ให้หลังเขาก็ไม่เจอกับคุณครูของหลานชายอีกเลย ทั้งตัวเองมีงานที่ต่างประเทศให้ไปสะสางหลายวัน สามหมายมั่นปั้นมือว่าจะกลับมาไล่ต้อนโมจิให้สมกับความหงุดหงิดของตัวเอง หลายวันมานี้ทำงานไปงุ่นง่านไป ไปดีลงานก็แทบจะกินหัวพาร์ทเนอร์ เอาแต่เฝ้ามองจอ...อย่างน้อยก็อยากให้แป้งตอบแชตกลับมาบ้าง
“เป็นอะไรครับ วันนี้ไม่คุยกับน้าเลย” สามถามหลายชายที่ต่อเลโก้เงียบๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น หลังจากวันนี้พี่เลี้ยงไปรับมาจากโรงเรียนก็ซึมไปเลย
“น้าฉาม”
“ครับ” สามลูบหัวทุยของเด็กวัยจะ 5 ขวบ
“คุมคูแป้งไม่มาเล่นด้วยอีกแล้ว”
สามขมวดคิ้ว ก่อนจะอุ้มน้องมานั่งตัก
“ยังไงครับ บอกน้าเร็ว”
“น้องฉิบต้อมเรียนกับคูพิกุน ไม่จ้อบเลยฮะ” สามฟังหลานไปพลางใช้มือข้างที่ถนัดยกมือถือขึ้นหาเบอร์โมจิที่โทรไปร้อยสายก็ไม่ติด
“ได้ยินว่าคุณครูออกไปแล้ว” พี่สองเดินเข้ามาอธิบายแทนลูกชาย
“ห๊ะ ออกอะไรครับ” คนตัวสูงกำมือถือนั่นแน่น
“เหมือนจะลาออก แต่ได้ยินข่าวลือจากกรุปผู้ปกครองว่าผอ.ให้ออกเพราะทำผิดกฎ”
“ยังไงนะพี่สอง?” สามกำมือถือแน่น ไหนเจ้าโมจิบอกว่าชอบเด็กๆ มากไง
“พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดเรื่องอะไร”
“แล้วเขาผิดกฎอะไร!?”
ถ้าการลาออกนี้ทำเพื่อหนีเขา...สามเห็นว่ามันเปล่าประโยชน์
“สาม อย่าใจร้อนต่อหน้าหลาน”
สองปรามมองน้องชายที่อยู่ดีๆ ก็หัวร้อนและไม่นานก็เงียบนิ่งผิดสังเกต สามจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาโมโหหรือมีอะไรไม่ได้ดั่งใจ ซึ่งแม้แต่พ่อแม่ก็รู้...ว่าห้ามอะไรในตอนอารมณ์แบบนี้ไม่ได้เลย
“ไปไหน ดึกแล้วนะสาม อย่าขับรถเร็ว”
พี่สองเตือนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นน้องชายคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าตังค์ที่วางไว้บนโต๊ะไป
“ค้างข้างนอก ล็อกบ้านเลย” สามบอกเสียงเรียบ
“อาฉามไปไหนฮะ” หลายชายวิ่งตามก่อนจะถามคุณน้า
สามมองเจ้าตัวแสบที่วิ่งตามมาเกาะขา เขานั่งยองๆ แล้วลูบผมนิ่มมือ
“จะไปตามคุณครูแป้งกลับมาให้นะครับ”
ที่จริงกะว่าพรุ่งนี้ถึงจะไปจับโมจิกลับมา...แต่เห็นทีว่าต้องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้แล้ว
.
.
.
TBC.
______________________________
ได้แต่สงสัยว่าน้าฉามเป็นอะไรกับเขาเหรอฮะ? ถึงจะไปตามเขากลับมา? -.,-
ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูเจ้าโมจินะคะ หลังจากนี้จะมาอัปเดตทุกวันพุธคับ มาดูกันว่าโมจิจะหนีเนื้อคู่(เจ้ากรรมนายเวร)ตัวโตพ้นหรือไม่ 55555
ฝาก #ช่างสักรักคุณครู ไว้ด้วยนะคะ :]
หัวข้อ: Dear my flower #ช่างสักรักคุณครู | 15 : That's Us [8/1/2020] (อ่าน 79227 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก