FC ที่ 37 เด็กหนุ่มและพ่อบ้านในความทรงจำ มิน 5 ชั่วโมงก่อน ผมยังคงอยู่เพียงลำพังที่งานเทศกาลที่พี่ไอทิ้งผมเอาไว้ พี่ไอได้จากไปแล้ว ไปที่ไหนผมก็ไม่เข้าใจ แต่ผมนั้นเชื่อว่ามันจะต้องมีอะไรผิดพลาด
" คุณหนู มานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอครับ "
ความกลัวเข้าแทรกซึมตัวผม ฮยอง ตามผมมางั้นเหรอ ฮยองจะได้ยินเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่านะ ถ้าฮยองรู้ว่าผ้าเช็ดหน้าเป็นของพี่ไอละก็ ฮยองอาจจะฆ่าพี่ไอก็ได้ ผมเงยหน้ามองคนสนิทที่สุดของผม ด้วยสีหน้าที่คิดว่าปกติที่สุด
" เอ่อ คือทะเลาะกันนิดหน่อยครับ ฮยองตามผมมางั้นเหรอครับ นานหรือยัง "
" ช่วงนี้อันตรายหน่อยนะครับ เห็นคุณหนูรีบร้อนออกมาจากห้องเลยต้องตามมาดูสักหน่อย "
" ฮยองรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผ้าเช็ดหน้าเพิ่มหรือยังครับ " ผมว่าผมลุยถามตรงๆ ไปเลยดีกว่า
" ทราบเกือบ 90% แล้วล่ะครับ " ผมมองหน้าฮยองด้วยความกลัวที่ปิดไม่มิด
" ยังไงตอนนี้กลับกันเถอะครับ ผมมีงานต้องไปทำต่อ " งานงั้นเหรอ ใช่เรื่องพี่ไอหรือเปล่านะ ผมมือสั่น ผมจะทำยังไงดีจะบอกพี่ไอยังไงให้หนีไป
" ฮยองครับถ้าผมจะขอ.. "
" เคยสัญญากันแล้วนี่ครับ การตัดสินใจของผมก็เพื่อคุณหนูทั้งนั้น ไม่เชื่อใจผมเหรอครับ " ฮยองจ้องมองผมด้วยใบหน้านิ่งเฉย และรู้ทัน แต่ผมกลับรู้สึกผิด ฮยองคุกเข่าลงตรงหน้าผม และกุมมือผมไว้
" กรุณาเชื่อใจผมเถอะครับ "
" แต่มันอาจเป็นการฆ่าผมไปด้วยนะครับ " ผมน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ด้วยความกลัว
" ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็จะตามไปครับ " ฮยองจุมพิตที่นิ้วของผมช้าๆ เพื่อแสดงคำสัตย์อย่างที่เคยเป็นมา
ฮยองมาส่งผมที่ห้อง และรีบร้อนออกไป ผมสังเกตุเห็นอาวุธบนตัวฮยองเพิ่มมากขึ้น เหมือนกับกำลังทำสงครามอยู่ ไม่ได้ลอบฆ่าคนงั้นเหรอ ฮยองแบกกระเป๋ายาวที่เหมือนปืนไรเฟิ้ลออกไป ทำให้ผมยิ่งตื่นกลัวไปใหญ่
ผมพยายามโทรหาพี่ไอ แต่พี่ไอก็ไม่รับสายเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ผมเกลียดตัวเองที่ถอยหนีจากพี่ไอในตอนแรก ความสับสนทำให้ผมทำร้ายพี่ พวกเรานั้นคงเจ็บปวดไม่แพ้กัน
ตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้วแต่ผมก็ยังคงโทรหาพี่ไอ ต้องบอกพี่ ให้พี่ไปไกลๆ ก่อนช่วงนี้ มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมกดเบอร์พี่ไออีกครั้งและโทรออก
" ฮัลโหลมิน " พี่ไอรับแล้วผมต้องรีบ
" ห..นีไป " ความตื่นกลัวทำให้ผมพูดออกมาไม่ชัดนัก
" รีบหนีไป หนีไปพี่ไอ "
" พี่อยู่แถวหอมินแล้ว พี่กำลังไปหา " ผมเบิกตากว้าง
" อะไรนะ ไม่ อย่ามา หนีไป " ผมรีบพูดบอกพี่ไออย่างสุดกำลังด้วยความร้อนรน พร้อมวิ่งออกไปจากหอ
" มิน พี่.. "
ผมที่วิ่งออกมา แต่ก็ยังไม่เห็นพี่ไอ คงไม่ไกลจากตรงนี้ล่ะ ผมวิ่งออกไปด้วยความเร็ว น่าจะเป็นซอยทางเข้าที่แถวนั้นเป็นตึกว่างๆ ไร้ผู้คน
นั่น ผมเห็นพี่ไอ กำลังวิ่งมาทางผมจากไกลๆ พวกเรายังคงอยู่ห่างกันมาก ถึงจะไกล แต่ผมก็ยังจำได้ว่าเป็นพี่ไอ ผมรีบวิ่งไปหาพี่ด้วยใบหน้าที่มีความหวัง ผมจะปกป้องพี่เอง ผมจะไปถึงพี่แล้ว
' ปัง!!! '
เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้ผมหยุดนิ่งอยู่กับที่ ภาพเบื้องหน้าของผม ชายคนนึง ได้ล้มลงพร้อมเสียงปืนนั้น เหมือนกับเรี่ยวแรงทุกอย่างได้หมดลง ผมคุกเข่าลงกับพื้น กรีดร้องกับภาพที่เห็น ผมได้แต่ตัวสั่นและไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินไป
พี่พริ้น ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนวิ่งเข้าไปกอดพี่ไอก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้น ผมมองพี่พริ้นที่ค่อยๆ ล้มลงไป กำลังนอนนิ่ง และเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด และพี่ไอที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ก้มลงไปพูดกับพี่พริ้นและกอดพี่พริ้นเอาไว้
" มิน เร็วเข้า " ผมที่กำลังช็อคกับภาพตรงหน้า หันไปมองคนที่กำลังลากผมเข้าที่กำบัง
" เกลียว " ผมมองหน้าที่กำลังหวาดวิตกของมัน ในมือของมันถือปืนสั้นเอาไว้
" ฮยองฆ่าพี่พริ้น " ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้งอย่างไร้เรี่ยวแรง
" ไม่ ไม่ใช่ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ กูต้องพามึงออกไปจากตรงนี้ให้ได้ " ไอ้เกลียวพูดพร้อมพยายามลากผมให้ออกห่างจากที่นี่
ไม่ ไม่ ผมรั้งตัวเองไว้และพยายามวิ่งออกไปอีกครั้ง พี่ไอ แล้วพี่ไอล่ะ พี่ไออาจจะโดนยิงอีกคน ผมรีบลนลานต่อสู้ไอ้เกลียวสุดกำลัง แต่ผมที่ตัวเล็กกว่ามัน ไม่อาจต้านแรงมันได้
" คุณแจอินจะจัดการเอง กูขอโทษนะ " และนั่น ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่สิ่งต่างๆ จะดับวูบลง
ไอ ผมยังคงกอดพี่เอาไว้ เสียงปืนดังขึ้นต่อเนื่อง นี่มันอะไรกันนะ แต่ผมไม่สนหรอก ผมมองหน้าพี่ที่ซีดขาวและนิ่งสนิทเหมือนกับหลับไป กุมมือพี่เอาไว้ ผมจะไม่ไปไหน
' บรื้นนน เอี๊ยดดด! '
เสียงรถสองคันดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับชายในชุดดำหลายคนเดินเข้ามาหาผม และพยายามล็อคตัวผมไว้
" พวกแกเป็นใคร ปล่อย! " ผมตะโกนลั่น ต่อสู้ขัดขืน ผมต่อยมันไปสองคน เพราะมันพยายามจะพาผมขึ้นรถ
" อย่าแตะต้องพริ้นนะ " ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพวกมันที่กำลังอุ้มพริ้นขึ้นรถด้วยแรงทั้งหมดที่มี ผมทั้งเตะและต่อยพวกมันลงไปกองหลายคน แต่สุดท้ายพี่ก็ถูกพาตัวไปยังรถอีกคัน ที่ตอนนี้วิ่งเร็วจี๋ออกจากซอยไปแล้ว
ผมตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้ ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
แต่แล้วผมก็ต้องหยุดชะงักกับภาพตรงหน้า คนคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากรถตู้สีดำคันนั้น ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนคนนั้นอย่างช้าๆ ไปหาบุคคลที่ผมนั้นจำได้ไม่มีวันลืม ถึงจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ผมก็มั่นใจ ว่าเขาคือใคร
" ฮยองแจอิน " ผมเดินเข้าไปกำคอสูทสีดำของคนตรงหน้า และมองดูใกล้ๆ
" ขึ้นรถก่อนเถอะครับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน " ผมตามฮยองขึ้นรถ ฮยองไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ผมดีใจจริงๆ ที่ได้เจอกันอีกครั้ง
" คุณกับพี่ชายช่างคล้ายกันนัก แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว คุณพ่อของคุณนี่ใจร้ายสุดๆ เลยนะครับ ถึงซ่อนตัวลูกชายอีกคนเอาไว้ "
" คุณรู้ได้ยังไง " ผมถามด้วยความสงสัย เพราะคุณพ่อนั้นเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดๆ
" พี่ชายของคุณ นิสัยแย่จริงๆ แต่ก็คงจะรักคุณมาก "
ฮยองแจอิน
" นาย บอกมาว่าเป็นใคร " นึกว่ามดปลวกที่ไหน ผู้ชายที่คุณหนูคิดว่าเป็นคนที่ช่วยชีวิตสินะ หน้าเหมือนแต่นิสัยไม่ใช่
" เล็งปืนใส่แบบนี้นิสัยไม่ดีเลยนะครับ " ถ้าไม่ใช่คนที่คุณหนูชอบละก็ แกตายตั้งแต่ยังไม่ชักปืนหรอกไอ้หนู
" ผมก็เป็นแค่พี่ชายของมินครับ อย่างที่บอกในโรงพยาบาลนั่นแหละ ถ้าคุณสงสัยละก็ " ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับมันมาก
" เป็นบอดี้การ์ดคุณหนูนั่นใช่ไหม " เห็นทีจะเอามันไว้ไม่ได้แล้ว
" อย่าขยับ ฉันยิงจริงๆ นะ " หึ ผมที่ขยับตัวเร็วไปนิด คงทำให้ตกใจสินะเด็กน้อยเอ๋ย หาเรื่องจริงๆ
ผมค่อยๆ ยกมือขึ้นทั้งสองข้างให้เหมือนกับยอมจำนน จริงๆ แล้วผมกำลังสงสัยมันนั่นแหละ เพราะผ้าเช็ดหน้าในที่เกิดเหตุนั่นเป็นของตระกูลของมัน แต่ผมเพิ่งพบหลักฐานบางอย่างจากรถตู้คันนั้น ดูเหมือนจะเป็นแผนลวงใส่ร้ายตระกูลของนายพริ้นนี่ ตัวการจริงๆ เป็นอีกกลุ่มนึง ที่เป็นศัตรูของทั้งตระกูลคิม และของไอ้เด็กบ้านี่
แต่มีอีกเรื่องที่อยากรู้จริงๆ คือเรื่องหนุ่มผมดำนั่น เกี่ยวข้องยังไงกับนายพริ้นนี่กันนะ
" คุณพูดเรื่องอะไร ผมดูเหมือนนักฆ่าแบบนั้นเหรอ " ผมพูดเรียบๆ หลอกถามข้อมูลมันจะดีกว่า
" นี่แกไม่เคยส่องกระจกดูตัวเองเลยเหรอ เด็กอนุบาลยังรู้เลยมั้ง " ไอ้เด็กนี่กวนประสาทชะมัด
" แลกเปลี่ยนข้อมูลกันดีไหมครับ คุณบอก ผมบอก " แต่จะบอกเรื่องจริงหรือเปล่านั่นอีกเรื่องนึง หึ
" หึ ไม่ล่ะ ฉันยังไม่แน่ใจหรอกนะ แต่ก็อยากให้มันเป็นอย่างที่คิด "
หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกับเด็กพริ้นนี่อีก จนวันนี้ก่อนที่คุณหนูจะออกไปงานเทศกาลกับหนุ่มผมดำนั่น
" นาย " มันอีกแล้วสินะ มันที่หาผมเจอง่ายๆ นี่ทำผมอารมณ์เสียชะมัด
" ไอเป็นน้องของฉัน " ผมที่อยู่ดีๆ ก็เจอแจ็คพ็อต เป็นอย่างที่คาด ดีล่ะ ต้องรีบแจ้งคุณหนู
" อย่าบอกมิน " ผมมองหน้าเด็กพริ้นนี่ด้วยความไม่เข้าใจ
" ไอจะต้องดีใจมากแน่ๆ ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว " ผมกำลังมองหน้าคนที่กำลังมองออกไปบนท้องฟ้าด้วยรอยยิ้ม เด็กนี่คงรักน้องชายมากสินะ
" ทำไมผมจะต้องฟังคุณ " ผมไม่จำเป็นต้องรับคำสั่งจากใคร
" มันจะเป็นเซอร์ไพรส์พิเศษ ของทั้งสองคน " ผมมองไอ้บราค่อนนี่ ลองฟังมันหน่อยก็คงได้
" นายมีแผนอะไร "
แต่เมื่อผมฟังแผนของเด็กพริ้นนี่แล้ว ผมนึกออกในทันที เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม คุณหนูจะต้องดีใจมากแน่ๆ
" แต่ว่าตอนนี้มีพวกจ้องจะเล่นงานเราอยู่ จะต้องปกป้องไว้ให้ได้ " เป็นอย่างที่เด็กนั่นพูด ตอนนี้เรื่องปกป้องคุณหนูสำคัญกว่า
" นาย สัญญาได้ไหม ว่าถ้าเกิดฉันพาไอไปที่นั่นไม่ได้ นายจะช่วยพาน้องของฉันไปที่นั่นแทนฉัน " ผมมองเด็กคนนั้นที่ดูมีความสุขเหลือเกินเวลาที่พูดถึงน้องชาย
นายน่ะ ไม่ใช่คนที่ดี แต่นายเป็นพี่ชายที่ดีนะเด็กน้อย