#เจนไม่นก
ถ้าเจนคือนางร้าย รดาก็คือนางเอก?
ไม่ว่าเด็กชาย อัศวิน รัตนสกุลจะเป็นที่รักในปัจจุบันสักแค่ไหน
แต่จุดกำเนิดของเขา…มันไม่ได้สวยงาม…..
เราตกลงที่จะใช้วิธีทางการแพทย์เพื่อมีเขาขึ้นมาและมันก็เกิดได้ไม่ยากกับหนุ่มสาวที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงแต่ไม่ยอมมีสัมพันธ์ทางกายเช่นเขาและเธอ นักรบให้เกียรติเธอ เขาไม่ข่มเหงกันเพราะรู้ว่าเธอยังไม่นึกรัก แต่ก็ยอมรับว่ามีความหวังว่าสักวันนึงเราจะรักกัน เรื่องจริงไม่ใช่ละคร เธอไม่อาจจะรักคนที่ฝืนใจฝืนกายกัน จากความรู้สึกเฉยๆมันอาจจะกลายเป็นเกลียดชังได้ถ้าเขาทำแบบนั้น
ในที่สุดเธอก็มีน้องวินให้กับทุกคน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีให้กับตัวเอง หากเงินสามารถบันดาลทุกสิ่ง แล้วทำไมบางอย่างที่เป็นก้อนขมุกขมัวในหัวใจของเธอถึงไม่สามารถกำจัดให้หายไปได้ ในเมื่อก็ทำทุกอย่างที่ถูกต้องไปแล้ว แต่รดาไม่เคยคิดว่าการทำให้คนอื่นพอใจเพื่อแลกกับความสบายใจของตัวเอง มันไม่พอเพียงกับการจัดการหัวใจที่พุพังไปบางส่วนของตนเองได้ จนแล้ววันนึงเธอก็ได้รับทราบบางอย่าง
และฟางเส้นสุดท้ายก็ได้ขาดลง
ทุกอย่างเป็นการจัดฉาก คนที่เธอรักที่สุดไม่เคยนอกใจกัน และภาพต่างๆที่เคยเกิดขึ้นก็ย้อนกลับมาในหัวราวกับว่ามันฝังอยู่ส่วนใดส่วนนึงในจิตใจมาตลอด บางทีก็เป็นเธอนั่นแหละที่สงสัยแต่ไม่เคยหยิบมาตั้งคำถามเป็นจริงเป็นจัง ภาพวันที่มีการมาสู่ขอ งานแต่งงาน ตอนที่นักรบและทุกคนในครอบครัวของเธอเดินมาโน้มน้าวให้มีลูก วันที่เธอไปพบแพทย์ที่ศูนย์การแพทย์เพื่อการมีบุตร ทุกความดีที่ทุกคนเคยทำ ถูกลบล้างได้ภายในเสี้ยววินาทีเดียวเพราะคำว่า
‘ไม่เคยมีความจริงใจ และหลอกลวงกันมาตลอด’
ในตอนนั้นเธอเหมือนนางเอกที่โดนกระทำอย่างเลวร้าย นักรบไม่เคยล่วงเกิน แต่ก็เหมือนสมรู้ร่วมคิดกับคนในครอบครัวในการทำร้ายเธอที่เขาบอกว่ารักและจะดูแล เขาสวมเขาให้กันอย่างเลือดเย็น รดาไม่เคยคิดอะไรกับเขาเกินคนที่เข้ามาในชีวิตและหวังดีต่อกัน ทว่าในวันนั้นทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด เขากลายเป็นตัวร้าย ที่แม้จะรักกัน แต่ก็เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว
เธออยากออกไปจากความน่าสะอิดสะเอียนนี่เต็มทน แต่ก็ไปไหนไม่ได้ เธอมีบ่วงร่วม คือเด็กที่เคยไม่เคยคิดต้องการจริงๆมาตั้งแต่แรก เธอลักลอบติดต่อกับคนรักที่อยู่กันคนละประเทศ เราสองคนจะต้องกลับไปพบกันแน่ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดกับเขาได้อย่างเต็มปากว่าตอนนี้ในร่างกายของเธอมีใครอีกคน เพราะในความเป็นจริงมันไม่ได้หมายความว่าผู้ชายทุกคนสามารถยอมรับการมีอยู่ของเด็กคนหนึ่งที่ไม่ใช่ลูกของเขา เธอไม่สามารถพาเด็กคนนี้ไปด้วยได้ในฐานะแม่ และยัดเยียดให้คนรักของเธอเป็นพ่ออย่างเห็นแก่ตัว แต่ก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่ดีเพราะเธอไม่อาจจะสูญเสียเขาไปได้อีก และก็ไม่สามารถยอมรับนักรบ รัตนสกุลได้อีกแล้ว
แต่การเอาเด็กออกก็ไม่ใช่ทางที่เธออยากจะเลือก นับวันเธอยิ่งต่อต้านทุกคนหรือแม้แต่อาหาร ความเครียดทำให้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตแบบคนท้องที่ดีได้ การเข้าหาของนักรบยิ่งแล้วใหญ่ เธอปฏิเสธเขาอย่างรุนแรง และร่างกายของเธอก็ยิ่งตอบสนองความเกลียดชังนี่ สุดท้ายแล้วเราก็มีโอกาสที่จะสูญเสียน้องวินไป ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันในหัว เธอยังมีอนาคตที่ดีมากมายรออยู่ แต่ก็ผิดพลาดยอมทิ้งอนาคตที่ตัวเองต้องการมาจมปลักอยู่อย่างนี้ ในที่สุดต้องมีคนยอมที่จะหยุด และรดาก็ไม่มีปากเสียเพียงพอที่จะเริ่มได้เพราะเธอเริ่มมาตลอด แต่กลับไม่มีใครเห็นคุณค่า
นักรบจึงเข้ามายุติทุกอย่างที่เขามีส่วนเริ่ม…..
การเข้ามาของเขาในตอนแรกทำให้เธอไม่ไว้ใจ แต่เมื่อพูดคุยกันด้วยเหตุผลเธอก็เริ่มที่จะยอมรับข้อเสนอ ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ว่าเขาก็คิดมาดีแล้วว่าจะต้องยอม เพราะไม่เช่นนั้นมันอาจจะไม่ใช่แค่การเสียเพียงหนึ่ง แต่ก็อาจจะเสียถึงสอง และนักรบมีมโนธรรมกว่านั้น ความหวังในภาพทั้งหมดของเขาอาจจะพังครืน แต่เขาจะไม่ยอมเสียทุกอย่าง แม้ว่านี่อาจจะดูไร้หัวใจ แต่นักรบก็คือนักธุรกิจที่ต้องได้ไม่ใช่เสีย และถ้าจะต้องเสีย ก็จะไม่ยอมเสียทั้งหมด เขาต้องการ….
ต้องการลูกของเขา
และจะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว….
ข้อเสนอของเขาไม่ใช่สิ่งที่ตอบได้ทันที แต่ต่อให้เธอมีเวลามากอีกเท่าไหร่ ก็คิดว่านี่มันดีที่สุดสำหรับคนที่พังทลายและต้องการเริ่มใหม่อย่างเธอแล้ว เธออาจจะเห็นแก่ตัวและไม่อาจจะรู้สึกรักลูกได้อย่างเต็มหัวใจ แต่ก็ไม่อยากให้เขาตาย เธอยังต้องการเวลาที่จะเรียนรู้ความรู้สึกของตัวเองหลังจากความเกลียดชังนี่จบไปเสียที และหากอัศวินไม่ได้เกิดมา วันหนึ่งเธออาจจะรู้สึกผิดและเจ็บปวดเกินกว่าจะจินตนาการได้
และเพื่อไม่ให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก เธอจึงหยุดโกหก และสารภาพความจริงกับแฟนหนุ่มที่ไม่ทราบเรื่องอะไร โชคดีที่เขายอมรับการตัดสินใจนี้ เราอาจจะทุกข์ แต่เราจะแก้ไขมันไปเรื่อยๆ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความผิดพลาดของเธอฝ่ายเดียว เราต่างก็ผิดพลาด และมันจะต้องช่วยกันแก้ไข แม้วิธี…จะน่าลำบากใจ
นักรบถอยห่างไปจากชีวิตของเธอเพื่อความสบายใจของทุกคน เขาให้เธออยู่บ้านของเขา ให้อยู่ในการดูแลของคนในบ้านเพราะต้องการแน่ใจว่าลูกของเขาจะปลอดภัย เรามีการเซ็นสัญญายินยอมและป้องกันปัญหาการเรียกร้องในภายหลังแล้ว การหายไปของเขานั้นไม่ได้นิ่งเฉย เขาได้ไปปูทางการหย่าและทำให้ทุกอย่างมันไม่รุนแรงเกินไป ทุกอย่างควรจะเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย เว้นเสียแต่ครอบครัวของเธอจะไม่มีทางยอม
แต่ในที่สุดพวกเขาก็ยอม รดามั่นใจว่านักรบคงจะยอมแลกบางอย่าง หรือทำบางอย่างเพื่อข่มขู่ให้อีกฝ่ายยินยอมกันง่ายๆ แต่แล้วไง มันไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว เขาปล่อยให้เธอเล่นบทนางเอกที่เข้ากันไม่ได้กับเขาและอยากจะออกไปโดยยกลูกให้เขาดูแล เดิมทีบ้านนั้นไม่เคยยินยอมให้รัตนสกุลมีสิทธิ์ในตัวของน้องวินทั้งหมด แต่พวกเขาก็ต้องยอมเพราะนักรบมีทั้งสัญญายินยอม และยังเล่นนอกในทางธุรกิจไม่หยุด ทว่าเขาก็เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่น้อยจึงแบ่งรับแบ่งสู้กันเรื่อยมา
จนกระทั่งเจนรักษ์…เข้ามา
ชื่อนี้ไม่เคยมีบทบาทมาก่อนในช่วงระยะเวลาที่เธอมีฉากแสดงร่วมกับเขา เราล้วนเป็นนักแสดงที่สวรรค์ลิขิต ชื่อนี้คงเหมือนกุญแจที่เข้ามาปลดปล่อยรัตนสกุลจากบ่วงที่เราร่วมสร้าง เมื่อเธอกับเขาหย่ากันแล้ว ทางบ้านก็ยินยอมส่งเธอไปเมืองนอกเพื่อเลี่ยงการตอบคำถามกับสังคมรอบข้าง เงินทองมักจะมาพร้อมกับอำนาจและความหน้าบางอย่างนี้แหละ แล้วมันก็เป็นไปตามที่เราคิดไว้ นักรบที่หายไปเขากลับไปคิดมาให้ ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการมากมายจากผู้ชายคนนั้น เธอคงไม่สะดวกสบายเท่าวันนี้
และทำไมเธอถึงกลับมาในชีวิตของเขาอีก….
เพราะการเข้ามาของเจนรักษ์ทำให้เกิดความหวาดระแวงภายในบ้านของเธอ คุณครูพี่เลี้ยงที่ถูกว่าจ้างโดยคุณอานั้นโดนขับไล่จากรัตนสกุลและเธออ้างว่าเด็กที่ชื่อเจนรักษ์ซึ่งเป็นลูกคนใช้ในบ้านพยายามทำทุกอย่างให้เธอถูกขับไล่ออกมาโดยการใส่ร้าย ซึ่งเป้าหมายคือการเข้าไปเป็นแม่ของ…น้องวิน และนั่นเท่ากับเป็นเมียของคุณรบ….
สำหรับรดาที่เคยอยู่กินในบ้านหลังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมองมันเหมือนฉากในละครน้ำเน่า เจนรักษ์ที่เธอไม่รู้จักนั่นคงโง่เง่าสิ้นดีที่ทำแบบนั้นเพราะมันดูง่ายเกินไป ทว่าก็มีคนเชื่อ โง่เง่าจริงๆ แต่ก็เป็นไปได้เพราะอำไพเองก็ตั้งแง่กับรดามาตลอด ถึงกระนั้น เธอกับจินตนาก็ช่วยกันดูแลรดาในระหว่างที่ยังไม่คลอด แต่มันก็เพราะรดากำลังอุ้มลูกของคุณรบ ถ้าเป็นไปได้ อำไพคนนั้นคงไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีก ที่ทำมึนตึงใส่กันไม่น่าใช่เพราะอยากกันที่ไว้ให้ลูกชายของเธอเข้าหาคุณรบ แต่น่าจะเป็นเพราะรักและสงสารคุณรบที่เธอเลี้ยงมามากกว่า
เมื่อได้รับการติดต่อจากที่บ้านให้กลับมา ตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าเธออยู่กินกับคนรักแล้ว มันคือการแก้แค้นในแบบของรดาเอง ในตอนนี้เธอนั้นจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้ว และไม่คิดจะกลับมาวนเวียนอยู่ในความเกลียดชังและความโลภนี้ ต่อรองอยู่นานก็ยังดึงดันจะให้กลับมาอยู่ได้ เพียงแค่เธอกลับไปอ่อยนิดหน่อย…พวกเขาคงคิดว่านักรบรักเธอถึงขนาดจะกลับมาหา ใช่…พวกเขาคิดถูก นักรบเคยรักกันมาก ตอนนี้อาจจะหลงเจนรักษ์แต่ก็ยังมีใจให้เธออยู่ก็เป็นได้ แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าต่อให้เอาสิบรดาไปฉุดนักรบให้กลับมา เขาก็ไม่มีทางจะกลับไป
เพราะเขาคงไม่กล้ารักกันมากกว่ารักตัวเองอีกต่อไปแล้ว….
เธอติดต่อไปที่ทางนั้นเพื่อที่จะได้พูดคุยกับเจนรักษ์ก่อนโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนอย่างไร เพราะการติดต่อนักรบไปก่อนไม่ใช่ว่าเขาจะคิดไปเองเหรอว่าเธออยากได้ลูกคืนหรือกำลังจะเล่นแง่ เราอาจจะดูเหมือนจบด้วยดี แต่ก็ทิ้งแผลใจกันไว้ยาวและลึกเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ คนในบ้านนั้นแม้แต่จินตนาก็ดูเหมือนจะระแวงเธออยู่บ้างเหมือนกันทั้งๆที่เคยดีต่อกันมากมายจนเข้าขั้นประจบประแจง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในระหว่างนี้ และเธอก็อาจจะได้รู้หากได้คุยกับคนที่ชื่อเจนรักษ์
เป็นคนจริงเลยทีเดียว พอถามว่าคบกันอยู่เหรอ ก็ตอบตรงๆ ดวงตาของอีกฝ่ายไม่ได้ดูอ่อนแต่ไม่ได้ดูแข็ง ท่าทางฉลาดและกิริยามารยาทซึ่งดูออกว่าถูกปั้นแต่งให้ดูดี ทุกอย่างที่เป็นตัวเจนรักษ์ซึ่งมาหาเธอในวันนั้นทำให้เธอรู้ว่าต่อให้เป็นลูกคนใช้ ก็เป็นลูกคนใช้ที่ต่างจากในละครอย่างสิ้นเชิง บอกกันว่าเป็นลูกเศรษฐีหรืออะไรอย่างนี้เธอก็เชื่อ แต่พอได้คุยแล้วก็ไม่แปลกใจเลย เพราะเธอถามตรงๆ อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน…ฉลาด นอบน้อมบ้าง ไม่โอ้อวด แต่ก็ไม่ยอมให้ถ้าเธอจะมาขออะไรที่ให้ไม่ได้….
นับว่านักรบเลือกมาดีเลยทีเดียวคนนี้ และเท่าที่ดูก็คงจะรักกันมาก ไม่งั้นคนทางบ้านเธอไม่ดิ้นกันรุนแรงแบบที่จะฉุดเธอให้กลับมาให้ได้ และที่เธอมาในครั้งนี้ก็อยากจะมั่นใจว่าการเปิดตัวคนรักของเธอจะเป็นไปได้ด้วยดี นักรบ รัตนสกุลจะต้องไม่กลับมามีส่วนเกี่ยวข้องใดๆอีก และเจนรักษ์ก็เหมือนจะทำให้มั่นใจได้ในระดับนึง
แต่ที่ยังมั่นใจไม่ได้…คือความรู้สึกของนักรบเอง เพราะยังไม่ได้ยินจากปากเขา ทว่าเหมือนฟ้าฝนดลบันดาลใจให้เธอได้รับฟัง ในขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกอีกเบอร์ที่โทรเข้ามายามค่ำคืน
เป็นนักรบที่โทรมา….
“คุณคุยอะไรกับเจนรักษ์” น้ำเสียงที่ดูไม่สบอารมณ์นั้นทำให้เธอแทบจะหลุดขำ ดูเหมือนว่าไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว
“ก็เปล่านี่ ทั่วไป ตักเตือนนิดหน่อย ไม่มีอะไร”
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมกำลังขับรถไปหา”
“จะมาทำไม…” เธอก็ยังคงระแวงเขาอยู่ดี
“ถ้าไม่ได้คุยต่อหน้าผมไม่มีวันเชื่อใจคุณแน่” แต่นักรบก็ระแวงเธออยู่เช่นกัน
“…………”
“ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้คุณคือเบาะแสที่ผมมี”
รดาเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เธอก็ยินดีจะบอกชื่อของโรงแรม น้ำเสียงของเขาดูร้อนรน ผิดไปจากท่าทางเย็นๆติดจะเศร้าของเขาที่เธอเคยเห็น เธอไม่ได้คุยกับเขาอีกเพราะอีกไม่นานอีกฝ่ายก็คงจะมาหากัน ระยะทางจากบ้านหลังนั้นมาถึงที่นี่ในยามค่ำคืนใช้เวลาไม่นานนัก และนักรบควรจะมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง แต่ล่วงเลยผ่านไปเป็นชั่วโมงเขาก็ยังไม่มา ระดับความสำคัญของเขาค่อนข้างต่ำในความรู้สึกเธอจึงไม่มีความกระตือรือร้นอยากพบเจอ แต่ผ่านไปถึงเที่ยงคืนแล้วก็ยังมาไม่ถึง….
น่าแปลกใจว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน?
xxx
นักรบไม่ใช่ว่าไม่ไป…แต่มีเหตุให้ไปไม่ถึง
นั่นเพราะความประมาทของเขาเองจึงทำให้ไปไม่ถึงโรงแรมแต่เกือบจะต้องมาจบที่โรงพยาบาลแบบนี้
เป็นความผิดของเขาที่ขับรถไม่ดูทางและเอาแต่ดูมือถือ ในระหว่างที่กำลังไปหารดาเขาก็เอาแต่กดโทรหาคนรักซึ่งหายตัวไป จนพลาดชนเข้ากับคันหน้าไปเต็มๆ ดีที่ว่าไม่แรงมาก เพราะรถคันนั้นบุบเล็กน้อย ส่วนเขาก็….มีรอยที่ใบหน้านิดหน่อย เพื่อเก็บไว้ย้ำเตือนความโง่ โชคดีที่คู่กรณีเองก็ไม่ติดใจเอาความกันมาก เขายินดีจ่ายค่าซ่อมและค่าทำขวัญให้ แต่ต้องโทรเรียกเลขามาเคลียร์ในยามวิกาลแบบนี้
“คุณรบทำไมซวยจังครับ เนี่ย!” กลายเป็นว่าแทนที่จะไปหารดา เป็นอันว่าต้องกลับไปบ้านแทน เพราะไม่มีใครยินยอมให้เขาเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงอีกแล้ว…ก็คิดกันมากไป ใครมันจะหาเรื่องรถชนอีก!
เขาไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก ยื่นมือไปเอากุญแจรถของอีกฝ่ายมาก่อนจะขับกลับไปบ้าน เพราะตอนนี้แม่ไพที่ทราบเรื่องว่าเขารถชนยืนยันเช่นนั้น และน้ำเสียงสั่นเครือของเธอก็ทำให้นักรบต้องยินยอมกลับไปอย่างใจเย็น อย่างไรก็ตามนี่ก็ดึกแล้ว เขาก็เพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรไปกวนรดาในตอนนี้ จริงๆเขาควรอยู่แก้ปัญหาเรื่องรถก่อน ไม่ควรทิ้งไว้ให้เพชรดูคนเดียว แต่ เพราะที่บ้านก็เหมือนจะวุ่นวายน่าดูจึงต้องรีบกลับไป โชคดีที่ออกมาได้ไม่เท่าไหร่จึงใช้เวลาไม่นานเลย
และเขาก็ได้เห็นพี่เลี้ยงที่รักกันมากร้องไห้เมื่อตอนที่เห็นหน้าเขาในตอนนี้ เธอรีบกุลีกุจอเดินเข้ามาหา สำรวจไปทั่วว่าคุณรบของเธอเป็นเช่นไรบ้าง และรอยช้ำม่วงนั่นก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมา กลายเป็นว่าตอนนี้เขามีหน้าที่ในการปลอบโยนแม่ของคนรักที่ร้องไห้อย่างหนัก เธอยืนยันจะให้เขาไปโรงพยาบาลให้ได้ ไปกับเธอเดี๋ยวนี้เลย และถ้าหากว่าแม่ไพเป็นขนาดนี้แล้ว เขาก็ต้องยอมที่จะไปตรวจดูว่าภายในไม่มีอะไรบุบสลาย
เวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมงกว่าพายุจะแลดูสงบ พวกเรากลับมาอยู่ที่บ้านรัตนสกุลด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้า เจนยังไม่กลับมาและไม่ได้ดูมีที่ท่าจะกลับหรืออยู่ที่ไหนที่เรารู้ เขามองหน้าแม่ไพที่ดูเหนื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองพระพายที่กลับมาในคืนนั้นเพื่อช่วยเลี้ยงดูน้องวิน ทำไมทุกอย่างมันดูวุ่นวายเช่นนี้หนอ….
“แม่ไพขอโทษนะคะคุณรบ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าแม่ไพเป็นห่วง จะไม่ขับรถโดยประมาทอีกแล้ว”
“…………..”
“ไปพักก่อนเถอะนะครับ” เขาลุกขึ้น ยิ้มให้เธออย่างอ่อนล้า ก่อนจะช่วยประคองให้พี่เลี้ยงคนสำคัญในชีวิตได้ลุกขึ้น คุณนักรบเป็นเด็กดีสำหรับเธอเสมอมา ทำไมอำไพถึงได้….
ทำเรื่องแบบนั้นลงไปกันนะ….
“คุณรบคะแม่ไพขอโทษ”
“ครับ?” นักรบก็บอกว่าไม่เป็นไรอย่างไรเล่า
“แม่ไพผิดเองที่ทำให้คุณรบเป็นแบบนี้”
“………..”
“แม่ไพรู้ค่ะ ว่าเจนอยู่ที่ไหน” เพราะเหตุนี้อย่างไรเล่า เธอถึงรู้สึกผิด แต่อำไพไม่ได้อยากเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่น เพราะเธอไม่เคยสนุกเลย ตอนนั้นอะไรกันหนอที่ดลใจให้เธอปิดบัง
เพราะความไม่ไว้ใจหรืออย่างไรกันนะ……..
วันนั้นลูก…ออกไปจากบ้าน เธอก็ถามตามปกติว่าไปไหน ทว่าคำตอบไม่ใช่สิ่งที่น่าฟัง…..รดาคือชื่อที่เธอไม่คิดอยากจะได้ยิน แม้ว่าทุกอย่างจะมีเหตุผลในตัวมันเอง คนทุกคนอาจจะยอมรับและสงสารชะตากรรมของคุณรดาที่ตกเป็นเครื่องมือ แต่คุณรบเองก็น่าสงสารสำหรับเธอเหมือนกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเราอาจจะไม่ใช่แม่ลูก แต่เธอก็เอ็นดูเขามากและก็หวังให้เขามีความสุข แต่การมีอยู่ของคุณรดา มันเลวร้ายในความรู้สึก….
และเมื่อวันหนึ่งที่เจนรักษ์ ลูกชายที่เธอรู้สึกผิดอยู่เสมอเดินกลับเข้ามาในชีวิต เราสองคนต่างก็อ้าแขนรับกันและกัน การที่ลูกมาอยู่ที่นี่ ทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งการงาน ทิ้งโอกาสมากมายเพื่อเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่นี่ เธออดเสียดายแทนลูกไม่ได้ แต่ก็เห็นแก่ความสุขของเราสองคนจึงไม่เคยคิดอะไรอีก และวันหนึ่งที่เธอไม่นึกคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคุณรบบอกกับทุกคนว่ากำลังคบหากันอยู่
เธอไม่ได้รังเกียจคุณรบ แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับได้ทั้งหมด เจนนั้นคือลูกรักเพราะเธอมีเขาเพียงคนเดียว ช่างน่าเสียดายนักที่ไม่มีโอกาสจะแสดงออกให้รับรู้ถึงความรักที่มีให้ แต่ก็หวังมาตลอดว่าเจนจะรับรู้และเข้าใจกัน ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น แต่เธอรู้ดีว่ามันก็แค่ ‘ดูเหมือน’ เจนคิดได้ แต่บางทีหัวใจของเจนก็เหมือนไม่เปิดรับเหตุผลนั้นๆ
การอยู่ร่วมกันมันอาจจะช่วยชดเชยเวลาที่เสียเปล่าไป อำไพรักลูกมาก และเจนก็รู้ดีว่าแม่รักและพร้อมจะสนับสนุนลูกในทุกก้าวของชีวิต การรักกับคุณนักรบนั้นอำไพก็ยินดี แต่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่เธอไม่รู้จัก บางทีเธอก็ไม่รู้สึกหวั่นระแวงในรูปแบบนี้ เพราะเธอรู้จักคุณนักรบมากไป จึงเกิดความไม่ไว้ใจในบางอย่าง และมันไม่น่าเกิดขึ้นเลย
ลูกออกไปพบกับเมียเก่าของคนรัก มันใช่เรื่องที่ดูดีที่ไหน เธอห้ามแล้ว แต่เจนก็ยังยืนยันจะไป พอถามว่าได้บอกคุณรบไหม อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เจนออกไปจากบ้าน และไม่กลับมาอีกเลย แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน เจนโทรมา บอกว่าจะไม่กลับบ้าน ขอกลับไปอเมริกาสักพัก ฝากบอกทุกคนด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไร เจนดูวุ่นวายอยู่ เราจึงไม่คุยกันมากมาย สั้นๆและได้ใจความ แต่มันมีความไม่เข้าใจ….
เธอไม่รู้ว่ารดาทำอะไรลงไปหรือเปล่า
และไม่รู้ว่าเจนคิดอะไรอยู่เหมือนกัน
“………..” คุณนักรบเงียบ รับฟังกันต่อไป อำไพพูดต่อไปด้วยความรู้สึกผิด ด้วยเพราะไม่ไว้ใจในความสัมพันธ์ของคุณรบและรดา เธอรู้ว่าคุณรบคบกันเจน แต่ก็เคยรักผู้หญิงคนนั้นมาก เจนซึ่งเปราะบางกับเรื่องการเป็นมือที่สามอาจจะยอมถอยไปและหนี ดังนั้นเธอจึงไม่ควรให้เขาตามเจอในทันที อำไพจะบอกคุณรบในเวลาที่สมควรว่าเจนไปไหน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเธออยากจะเห็นให้มั่นใจ
ว่าคุณรบนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อเจน….
“อย่าร้องไห้ครับแม่ไพ” เธอคงรู้สึก….ผิดมากที่ทำให้คุณนักรบของเธอมีแผล แต่เป็นคุณอำไพก็ลำบากเช่นกัน คนหนึ่งก็ลูกที่เธอไม่เคยได้มีโอกาสเลี้ยงแต่ก็รัก ส่วนอีกคน…คือเด็กที่เธอสอนให้รู้จักความรักมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่ล้วนสำคัญแค่คนละรูปแบบก็เท่านั้น
“แม่ไพขอโทษนะคะ คุณรบ” เธอยังคงร้องไห้ เป็นนักรบที่ต้องช่วยซับน้ำตาให้ ก็ยังดีที่รู้ว่าเจนไปไหน โอกาสที่อีกฝ่ายมีความปลอดภัยแลดูสูงขึ้น เขาปลอบโยนอำไพอีกสักพัก พระพายเองก็ช่วยพูดให้เธอใจเย็น เมื่อเห็นเธอเริ่มจะสงบแล้ว เขาจึงลุกขึ้นและจะกลับไปห้องทำงาน
“คุณรบจะไปไหนครับ” พระพายถาม
“ตอนนี้คุณเพชรคงยุ่งๆอยู่ ผมว่าจะไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน” อเมริกา…. เป็นประเทศที่กว้างใหญ่ไพศาล และเขาควรจะเริ่มจากที่ไหน บอกตามตรงว่านักรบนั้นเริ่มรู้สึกว่าตนโง่มาก โง่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ต้องยอม เพราะนี่คือเรื่องของความรัก ความรักทำให้ทุกคนบนโลกล้วนลืมที่จะใช้สมองให้มากกว่าหัวใจ และความรักของเขาก็ชื่อเจน….
มันไม่มีคำว่า ‘ดูเหมือนเจน’ อีกต่อไปแล้ว
“ทุกๆคนโอเคไหมครับ” แต่นักรบยังไม่ทันได้ทำอะไร เลขาที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรนัก สภาพของคนในบ้านรัตนสกุลดูเหมือนจะยังไม่มีใครได้นอน บรรยากาศตอนนี้ดูไม่ดีนัก ทั้งๆที่เพชรอาจจะอยากดีใจที่เขาไม่ใช่คนเดียวในเรื่องนี้ที่ทำงานหนักคนเดียว
“มาพอดีเลย ผมมีเรื่องจะรบกวนหน่อย” บางทีให้เพชรจัดการให้ น่าจะเร็วกว่า
“มีอะไรกันเหรอครับ”
“รบกวนติดต่อครอบครัวของเจนที่อเมริกา หรือเคลวิน คูเปอร์ให้ผมหน่อย”
“…….เคลวิน…คูเปอร์” ใครกันวะ….เพชรตามไม่ทันแล้วครับพี่ชายรบ
“คุณรบไปเตรียมตัวเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้” พระพายเองก็พูดออกมา แต่ยังไม่มีใครอธิบายให้เพชรเข้าใจ
“งั้นผมรบกวนหน่อยนะ” เขาหันไปขอบคุณ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินขึ้นห้องไปจัดการเตรียมข้าวของที่จำเป็น เขาอยากได้ไฟลท์ที่เร็วที่สุด แต่ก็คิดว่าพระพายคงเข้าใจดี เด็กคนนี้ฉลาดและรู้ทันความคิดเขาในระดับนึง
สักวันคงไม่พ้นได้ทำงานด้วยกันอย่างแน่นอน….
“แล้วคุณรบจะให้ผมติดต่อไปเรื่องอะไรเหรอครับ” เพชรแย้งขึ้นมา เขาคงโทรไปหาอีกฝ่ายไม่ได้หากรู้เรื่องแค่นี้ นักรบชะงัก เขาเพิ่งนึกได้ว่าครอบครัวของญาติเจนที่นั่นหรือเคลวิน คูเปอร์ที่ว่าไม่ใช่คนธรรมดา อยู่ๆจะโทรไปแล้วบอกว่าอยากคุยก็คงจะไม่ได้ เขากัดริมฝีปาก ใช้ความคิดอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกไป
“บอกว่าติดต่อมาด้วยเรื่องของเจนรักษ์”
“………”
“บอกเขาไปว่าผมคือคนรักของเจน!”
นักรบจะไม่อ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว!
Talk: ชื่อเรื่องไม่เกี่ยวกับเนื้อหาเท่าไหร่ แต่เนื้อเรื่องคือพลิกจากที่คิดไปบ้างไหมคะ มีใครเดาได้ไหมว่าเจนไปไหน และทำไมคุณรบถึงตามหาแบบงงๆ เข้าใจแม่ไพกันนิดนะคะ แม่เขาก็ห่วงลูกแต่ก็รักคุณรบค่ะ แต่ว่าก็ไม่เคยทำอะไรให้เจนเลย ก็อาจจะแบบชั่ววูบไปบ้างอยากปกป้องรู้สึกผิด คือแม่เขาก็เห็นว่าคุณรบเขาเคยรักเมียเก่ามากด้วย พอรู้ว่ารักกันก็ไม่อาจจะวางใจได้ สถานการณ์ในตอนนี้มันเหมือนบีบๆให้แม่ไพเลือกลูกกับคุณรบด้วยแหละค่ะ ตัดสินใจลำบากเหมือนกันเนาะ ทั้งนี้เราไม่เคยวางตัวละครแม่ไพอยู่ในกลุ่มชิปเปอร์นะคะ55555 นี่คืออีกหนึ่งตัวละครที่มีหลายมุมของเรา
พี่เคลจะกลับมาอีกสักตอน มารอดูกันว่าจะเป็นยังไงนะคะ ดราม่าคราวนี้ค่อนข้างสั้น เพราะเหตุการณ์จริงเกิดแค่ 2-3 วัน พอเขารักกันอะไรๆก็ชัดเจนอะเนอะ ยังไงเรากลับไปอเมริกากันสักครั้ง และทิ้งน้องกบไว้ในการดูแลของชาวชิปเปอร์นะคะ5555 วงวารน้อง บทน้อย ถึงจะมีอิมแพคเยอะก็ยังบทน้อยอยู่ดี แต่ไม่ต้องห่วง พระเอกตัวจริงอย่างน้องวินจะมีตอนพิเศษของตัวเองแน่นอน ซึ่ง…ยังแต่งไม่เสร็จอ่ะ5555
จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เห็นขาอ่อนน้องอยู่ดี แต่สักวันค่ะ สักวัน มันจะจบแล้วต้องได้เห็น อดทนรอกันสักนิดนะคะ เราอาจจะลงมืดๆหน่อยเพราะต้องกลับจากทำงาน แต่ถ้าวันไหนค่ำๆยังไม่มา จะพยายามมาลงตอนดึกๆนะคะ
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172106 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก