30
#Secretlove
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... เขาเชื่อว่าหลายคนเคยทำผิดพลาดมากมายมาแล้ว
ในตอนนี้ เขาเองก็เช่นกัน…
“ตื่นแล้วสินะ”
เขาผงกหัวขึ้น ในใจสับสนมึนงง ภาพยังเบลอๆในความจำ ที่อยากถามตอนนี้คือ เกิดอะไรขึ้นกับเขา?
“มึงสลบไป พวกกูก็ตกใจใหญ่ แต่ก็นั่นแหละ เรื่องแบบนั้นใครไม่ช็อคบ้างก็รู้ไป”
มีเสียงหนึ่งตอบกลับมาในความมืด เขาค่อยๆปรับทัศนวิสัยการมอง ส่ายหัวตัวเองไปมาเบาๆเรียกสติ แล้วหันไปมองข้างหลัง
“พวกเรา…อยู่ในรถเหรอ” เขาถามด้วยความมึนงง
“เออสิคะ” มีเสียงหนึ่งตอบกลับมาอีก
เมื่อเพ่งมองก็พบว่า ที่นั่งข้างหลัง เบียดเสียดไปด้วยเหล่าแองเจิล พ่วงมาด้วยคือเป้กับชล
และตอนนี้…รถก็กำลังเคลื่อนที่อยู่
“ดื่มน้ำมั้ย” คนขับรถยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ตรงหน้า
“หมอ…”
“ไม่ต้องพูดอะไร พอถึงแล้วค่อยว่ากัน”
ถึงไหน?
“กูเก็บของยัดใส่รถมาให้แล้วนะ” นดพูดบอกมาทางหลังเบาะ
ขอปรับสติอีกนิด
“กูอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วมีโทรศัพท์เข้า แล้ว แล้ว แม่โทรมา แม่บอกว่า…”
“…”
“ฮึก ฮึก ยาย กู ฮือออออออออออออออออออออออออออ”
นาทีนั้นในรถมีแต่ความเงียบงัน เจ้าของรถขับมันไปตามเส้นทางเพื่อแล่นไปถึงจุดหมาย ด้วยใจที่นึกเป็นห่วง พลอยเสียใจไปกับคนรักของตนข้างๆที่นั่งซบไหล่ ร้องไห้ไม่หยุดหย่อน จนเผลอหลับไป
“ใกล้ถึงแล้วล่ะ เลี้ยวตรงนี้เลย”
เพราะร่างบางที่เข้าสู่ภวังค์ซบไหล่เขามาตลอดทางเพราะความเพลียผสมความเศร้าสร้อยซึ่งก็ไม่มีใครในรถอยากจะปลุกขึ้นมารับรู้ความจริง ปล่อยมิวให้หลับใหลไปกับความฝัน แม้จะเป็นฝันดีหรือร้ายก็เถอะนะ พวกเขาทุกคนในที่นี้ก็ไม่อยากฟังเสียงของคนที่รักร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจโดยที่ปลอบประโลมเท่าไหร่ก็ไม่พอแบบนี้
“เฮ้อ มีแต่เรื่อง” นดบ่นลมฟ้าไปเรื่อยเปื่อย
หมอทอดสายตาจับจ้องไปที่ระยะทางเบื้องหน้า
หลังจากมิวสลบไปไม่นานนดก็รีบโทรมาหาเขา พอได้ฟังเรื่องเท่านั้นล่ะ เขารีบทิ้งงานทิ้งทุกสิ่งตรงไปที่โรงพยาบาล เมื่อไปถึงก็พบว่าร่างของคนรักสลบไสลไปในอ้อมกอดของเหล่าแองเจิลที่ถึงขนาดผู้ชายแมนๆอย่างโบธเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
‘อิมิวสลบไปแล้ว ฮือ กูสงสารมึงจริงๆ’
พวกเขากอดกันร้องไห้
นาทีนี้คงไม่มีใครมีสติพอจะเรียกพยาบาลเข้ามา หรือมีกะจิตกะใจทำอะไรก็แล้วแต่ หมอพยายามตั้งสติ เขารีบไปตามคุณหมอมาตรวจร่างกายมิว เท่าที่ฟังจากปากคุณหมอ ได้ความว่าแค่เพลียจนสลบไป ในส่วนของไข้ก็ลดลงไปแล้วเกือบหาย สายน้ำเกลืออะไรก็ถอดไปแล้ว เขาเลยตั้งใจจะพามิวออกจากโรงพยาบาลเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ต้องรออีกสองสามชั่วโมงรอให้มิวฟื้นจึงพาตัวออกมาได้
พอมาถงที่ห้องเจ้าตัวก็สลบไปอีกครั้ง
คนรักกำลังเสียใจ
เวลานี้จะมีอะไรปลอบโยนได้เท่าไออุ่นจากครอบครัว…
“หมอ มึงได้ฝากลากับไอ้พวกนั้นยัง” เป้ถามขึ้นมา
“อืม เดี๋ยวค่อยแชทไปบอกละกัน”
“อืม” ฝ่ายนั้นตอบกลับมาสั้นๆ
ไม่มีบทสนทนาใดถูกหยิบยกขึ้นมาพูดอีก มีเพียงความเงียบและแสงมัวจากไฟส่องทางที่ติดเรียงราย รถทะยานไปท่ามกลางบรรยากาศข้างนอกที่หนาวเย็น ราวกับมันจะซึมผ่านเข้ามาถึงจิตใจคนในรถ แม้กระทั่ง คนที่ตกอยู่ภายใต้ความฝันอย่างมิว
“แม่ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
พวกเราสวัสดีหญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีที่มายืนรอรับอยู่ก่อนแล้วหน้าประตูรั้วบ้าน
“ปะๆ เข้าไปจอดรถในบ้านก่อน”
หมอขับรถไปตามการนำทางของมารดาคนรัก จอดรถเสร็จสรรพทุกคนก็เปิดประตูออกรับลมเย็นซึมซับบรรยากาศของจังหวัดน่านผ่านสถานที่ที่กำลังจะมีงานอันเศร้าสร้อย
“คุณแม่ คิดถึงจังเลย” นดวิ่งเข้าไปกอดเธอ
“แม่ก็คิดถึงทุกคนนะ นด เป้ ชล นี โบธ ขิม แล้ว เอ่อ…”
“หมอครับคุณแม่” เนียนเรียกไปตามทุกคน
“จ่ะ พ่อหมอ หล่อใสเชียว” คุณแม่ชมเขา
“ขอบคุณครับ”
“โห แม่ แล้วโบธอ่ะ” ไอ้โบธนี่เล่นใหญ่ คุณแม่หัวเราะชอบใจ
“ก็หล่อแต่ไม่เท่าหมอ” เธอเอ่ยแซวพอหอมปากหอมคอ
“แล้ว มิวล่ะ”
ใบหน้าเราทั้งหมดเจื่อนลง คุณแม่เองก็คงทำใจไว้แล้ว
“โถ มิว”
เธอเดินตรงไปที่รถแล้วเปิดประตูลูบหัวมิวเบาๆ
“พ่อ พ่อ มาอุ้มลูกเข้าไปหน่อยเร็ว”
“…”
“ผมอุ้มไปเองครับ” เขาอาสา คุณแม่มองสบตาเขา เขาจ้องตอบ
“ขอบใจนะลูก” เธอปาดคราบน้ำตาข้างแก้มของมิวก่อนจะส่งต่อให้เขาอุ้มไป
เราเข้ามากันถึงข้างในตัวบ้าน บ้านมิวหลังใหญ่โตข้างล่างเป็นห้องกระจกส่วนข้างบนเป็นไม้ มีกรอบรูปติดเรียงรายตามฝาผนัง ไม่แปลกใจเลยทำไมมิวถึงชอบห้องเขาตั้งแต่แรก
“หิวก็ไปหาไรทานเลยนะลูก หมอตามแม่มานะ พวกนี้ปล่อยไว้นี่แหละ ฮะๆ เขามากันบ่อย เชิญตามสบายนะเด็กๆ”
“ค่า คุณแม่” พวกแองเจิลรับคำ
เป้กะจะเดินตามเขาขึ้นไป
สักพักก็เปลี่ยนใจหรือเปล่าเขาเองก็ไม่แน่ใจ มันหันกลับไปรวมกลุ่มกับพวกแองเจิลและชลเฉย
“แม่มาส่งแค่นี้แหละ หมอเดินตรงไป จะรู้เองว่าห้องไหนคือห้องมิว”
“เอ่อ…”
“แม่เชื่อใจหมอนะ”
“ครับ”
สายตาคุณแม่ที่ส่งตรงมา บอกแบบนั้นจริงๆ
เขาเดินไปเรื่อยๆ ก็พบว่าอย่างที่คุณแม่บอก จะไม่รู้ได้ไงว่าไหนคือห้องคนรัก ในเมื่อมันมีป้ายห้อยเขียนตัวหนังสือใหญ่หราขนาดว่ามองไกลๆก็ยังเห็นว่า ‘ห้องน้องมิว’ ขนาดนี้น่ะ
แต่เป็นลายมืออนุบาลเด็กน้อยนะ หึหึ
ค่อยๆแง้มประตูเปิดเข้าไป
“ห้องน่าอยู่นะ” เขาพูดกับร่างในอ้อมแขน
แต่เจ้าตัวหลับปุ๋ยไม่รู้ตัวหรอก
เขาค่อยๆประคองมิวนอนราบลงที่เตียงนุ่ม ยกผ้าห่มขึ้นคลุมร่างจนถึงไหปลาร้า แล้วจุ๊บเหม่งคนรักไปหนึ่งที
“หายเศร้าไวๆนะครับ”
เขาปล่อยให้มิวหลับสบายไป ส่วนตัวเองก็ค่อยๆย่องเดินลงไปชั้นล่าง ไปรวมตัวกับพวกเพื่อนๆ
“อินด สู้ค่ะ”
เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ พบว่านดกำลังเล่นงัดข้ออยู่กับผู้ชายกล้ามปูคนหนึ่ง มีเหล่าแองเจิลคอยเชียร์เฮฮาเบาๆ เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีคนกลุ่มใหญ่รายล้อมเพิ่มเข้ามา
“กูต้องได้กินมึงในวันนี้” นดพูดพลางแลบลิ้น
“เฮ้ย” ชายกล้ามโตคนนั้นถึงกับหน้าถอดสี ด้วยความกลัวนดมากมายถึงกับตั้งสติไม่อยู่ จนถูกนดล้มไปอย่างไม่น่าเชื่อ
“กรี๊ดดดดดด วันดีของกูจริงๆ”
“…”
“ตามพนัน มึงบอกจะให้กูกินถ้าแพ้”
“เหี้ย ล้อเล่นกันป่ะวะ”
“ไม่รู้แหละ กูจะกินมึงเดี๋ยวนี้”
“มึงช่วยกูด้วย”
“มามะ มาเป็นผัวนดเถอะค่ะพี่กวินคนล่ำ 555”
พวกสองคนก็วิ่งไล่กันไป คนหนึ่งหนีคนหนึ่งตาม แต่ก็ไม่ถึงกับเอะอะโวยวายกันเสียงดังนะ คิดว่าทั้งสองก็คงรู้แหละว่าข้างนอกเขาเตรียมงานสีดำกันอยู่
“อ้าว หมอมาพอดี” เป้ทักเขา
“นี่ แนะนำ ฝน ใหญ่ เก่ง ท็อป บราวน์ แล้วก็คนที่วิ่งหนีนดอยู่คือ กวิน ส่วนพวกมึง นี่หมอนะ”
เป้ไม่ลืมหันไปแนะนำเขาก็คนกลุ่มนั้น
“เพื่อนมิวสมัยมอปลายที่สนิทกันมาก”
“อ่อ สวัสดีครับ”
เขาก้มหัวทักทายทีหนึ่ง
ไม่รู้ว่าคิดไปเองกับสายตาของฝนที่มองมารึเปล่า
“ส่วนไอ้หมอ นี่ก็เพื่อนมิวที่มอนะมึง”
“…”
“กูรู้จักพวกมันตอนมาเที่ยวบ้านไอ้มิวเมื่อนานแล้วน่ะ”
อืม…
“สวัสดีครับ”
ทั้งกลุ่มเอ่ยทักทายเขากลับ
“หมอหล่อจังเลยอ่ะ มิวนี่มีเพื่อนหล่อกันทุกคนเลยนะ โบธนี่ก็เท่ หมอก็น่ากิน อุ่ย…”
ฝนเอามือปิดปากเหมือนเผลอลืมตัวพูดบอกไป แต่สายตาที่มองสบเขาหวานย้อยนี่คืออะไร
“ไหนๆ เพื่อนอิมิว” กวินดันทุกคนออกมายืนตรงหน้าเขา
หมอขมวดคิ้วมุ่น
“มันเรียกไอ้มิวแบบนั้นแหละ อย่าสนใจ” เป้กระทุ้งสีข้างเขาเบาๆ
บอกตรงๆ ไม่สบอารมณ์เลย…
เหมือนมีประกายสายฟ้าขนาดย่อมส่งผ่านสายตาเราทั้งคู่
“มึงเป็นเพื่อนมันจริงๆรึเปล่า” กวินมันมองเขาเหยียดๆ
“อืม…” เขาไม่อยากมีเรื่องที่นี่หรอกนะ
“บอกให้รู้เลย… กูกวิน ผัวมัน”
“เหี้ย” เป้ร้องตะโกน
“นดจับหมอไว้”
เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีปฏิกิริยากับคำพูดของไอ้เหี้ยนั่นเร็วไปมั้ย เพราะทันทีที่มันพูดจบเท้าทั้งสองของเขาก็ยกขึ้นโดยอัตโนมัติ จนนดที่เข้ามาห้าม…
“หมอคะ ถีบนดทำไม ฮืออออออ”
เขาตรงเข้าไปช่วยนดลุกขึ้น
“อย่าทำร้ายกันเลยนะคะ นั่นก็ผู้ชายที่นดฝันใฝ่อยากจะกิน อีกคนก็แฟนเพื่อน”
นดหันซ้ายทีขวาทีไปมา
“แฟน?”
กวินหูผึ่งทันทีที่ได้ยินสรรพนามแทนหมอจากปากนด
“จริงๆหมอคือแฟนมิวค่ะ จบ!” นดสรุป
“แค่แฟน แต่กูผัวว่ะ”
“กูก็ผัวมัน” เขาจะไม่อดทน
เหี้ย…ใช้คำว่าผัวกับคนรักคนอื่นอยู่ได้ เขาทนไม่เข้าไปอัดหน้ามันก็ดีถม
“อินี มาลากหมอไป ก่อนแม่เข้ามา เร็ว”
ทุกอย่างดูสับสนชุลมุน ก่อนตัวเขาจะถูกลากออกไปอีกทาง ยังเห็นไอ้กวินชี้หน้าเขามาไกลๆ
“หมอตอนโกรธนี่น่ารักเนอะ” ฝนพูดขึ้นหลังเหตุการณ์สงบลงแล้ว
“เหรอมึง นี่ถ้าอยู่กับมิวน่ารักกว่านี้อีกนะมึง” นดก็บ่นไปตามอารมณ์ของนาง
บางทีเหล่าแองเจิลคงจะไม่เห็นรอยยิ้มร้ายของฝนเสียแล้วกระมัง
หรือพวกนางอาจเอือมระอามานานแล้วจนทำเมินก็เป็นได้
“มึงอย่าไปสนใจไอ้กวินเลย มันก็พูดไปเรื่อยแหละ มันชอบพูดเล่นน่ะ” เป้พยายามทำให้เขาสงบสติอารมณ์
“อืม” เขาต้องใจเย็นให้มาก
“ก็หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องนะ” มันพูดขึ้นลอยๆ
“ไม่รับประกันนะ”
หมอพูดทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วเดินจากไป
เป้เอามือกุมขมับ
“อิมิว มึงอย่าเพิ่งตื่นนะ ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่”
เป้จับหัวตัวเองขยี้ผมไปมาจนไม่เป็นทรง
หมอกลับขึ้นมาบนห้องมิวอีกครั้งหนึ่ง มิวยังคงไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาง่ายๆ แต่ระดับการหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอพลอยลดความกังวลใจของหมอได้เปลาะหนึ่งว่าเจ้าตัวแค่ดำดิ่งอยู่ในโลกแห่งฝันไปแค่นั้นเอง หมอเข้าไปนั่งข้างเตียงนุ่มลูบผมร่างของคนรักที่นอนอยู่เบาๆ สายตาคมกวาดมองไปทั่วยังเห็นรอยรักประปรายตรงลำคอ เขาคงรุนแรงไปมากจริงๆ เพราะอาการที่อ่อนเพลียอยู่แล้วเป็นทุนเดิมของมิว ยิ่งมาเจอเรื่องเลวร้ายชนิดที่ไม่ทันตั้งตัว อะไรๆมันก็ดูแย่ไปหมดเลย
“อือ”
ร่างบางขยับตัวไปมาทำให้มือหนาที่ลูบหัวชะงัก หมอเผยรอยยิ้มบนริมฝีปาก ในใจอยากจะรู้นักว่าคนรักฝันถึงอะไร ครางอืออาขนาดนั้น เขาเปล่าคิดลามกนะ แต่เสียงมิวมันชวนให้พาไปต่างหาก ช่างเถอะ เขาจับผ้าห่มที่ร่นไปถึงปลายขาขึ้นคลุมร่างบางแล้วจุ๊บเหม่งเป็นรอบที่สอง
แอด
“คุณแม่” เขาแปลกใจ พอๆกับตกใจ
แต่หญิงวัยกลางคนยิ้มเอ็นดู
“หมอมาช่วยแม่ทางนี้หน่อยเร็ว”
“ครับๆ”
เขาเดินตามคุณแม่ออกจากห้องไป
คุณแม่ให้เขามาช่วยยกโต๊ะ ยกเก้าอี้ สารพัดใช้แรงกายแรงงาน ท่านแซวเขาขำๆว่าได้ยินจากนดว่าเรียนวิศวะ แม่ว่าเรื่องแบกๆหามๆนี่หมอคงถนัดเชียว
หึหึ
“คุณแม่ครับ เสร็จแล้วนะ”
อ้าว พอหันไปท่านก็หายไปแล้ว เขาส่ายหัวเบาๆ ท่านคงงานยุ่งมากทีเดียวเพราะงานสีดำจะถูกจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ทันทีที่ไปรับตัวคุณยายมาจากโรงพยาบาล
เขาคงยังไม่ได้เล่ารายละเอียดในเรื่องน่าเศร้านี้มากพอกระมัง พอจับใจความที่นดเล่าให้เขาฟังได้ว่า หลังจากมิวทิ้งโทรศัพท์และไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสามารถทนฟังอะไรต่อไปได้ นดก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับคุณแม่เอง คุณแม่ท่านบอกว่ามันกะทันหันมาก ท่านเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือร้องไห้ไปด้วย ว่าคุณยายของมิวแกเป็นคนแข็งแรงมาก ไม่มีใครคิดว่าแกจะมาตายจากลูกหลานไป โดยเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะแกลื่นล้มในห้องน้ำ หัวฟาดพื้น เส้นเลือดในสมองแตก เรื่องราวมันกะทันหันมากหลังจากนั้นก็เอาแกไปโรงพยาบาล แต่คงเพราะเคราะห์กรรมหรือถึงเวลาของแกแล้ว คุณหมอเองก็ช่วยอะไรไม่ได้
ประเด็นคือก่อนหน้านั้นสามวันคุณยายท่านบ่นๆคิดถึงหลานชายคนเดียวในบ้าน
‘แม่ลองโทรไปหามิวดูสิคะ หลานคงจะดีใจแน่’
‘รบกวนหนูมิวเปล่าๆ ให้เขาเรียนไปเถอะ รอปิดเทอมก็ได้เห็นหน้าแล้ว’
ถ้ามิวรู้… คงจะต้องโทษตัวเองมากกว่านี้อีกเป็นร้อยเท่าตัว
เขาเดินกลับไปหาคนรักที่ห้อง แต่ก็พบว่าเตียงว่างเปล่า คนที่นอนอยู่ลุกไปไหนแล้ว?
ตัดสินใจเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ตรงไปหาบานหน้าต่างที่ถูกเปิดรับลมเย็นเพราะชั้นบนบ้านของมิวเป็นไม้หมดและไม่ติดกระจกจึงไม่ติดแอร์ แต่ก็ถือว่าอากาศปลอดโปร่งเย็นสบายอยู่พอควร แต่ถ้าให้คนขี้ร้อนอย่างเขานอนก็คงเลือกชั้นล่างไม่ว่ากัน
มองจากตรงนี้เห็นสระกว้างมีศาลาริมน้ำตั้งอยู่
คนสองคนคุยกัน
มิวกับแม่ของเขา
ทั้งสองเหมือนจะคุยกันเสร็จแล้ว คุณแม่แยกตัวออกมา ไม่ลืมเอี้ยวตัวหันไปหามิว ซึ่งเขาเดาว่าท่านน่าจะถามว่า อยู่คนเดียวได้นะ ท่านคงเป็นห่วงสภาพร่างกายที่อ่อนเพลียของลูกอยู่เป็นแน่
จากที่ไกลๆ เขาก็ยังเห็น
การฝืนยิ้มตอบกลับแม่ไปของมิว
คุณแม่จากไปได้พักใหญ่แล้ว
เขายังคอยดูร่างบางที่นั่งเงียบคนเดียวสักพัก
มิวขยับตัว
ร้องไห้อีกแล้วเหรอ?
หมอถอนหายใจ เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว
อืม เอาแบบนี้แล้วกัน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าแชทกลุ่ม กดพิมพ์จึ๊กๆ
‘ช่วยผมหน่อยนะครับ ช่วยทำให้เขายิ้มที’
หมอไม่สนใจว่าจะมีแชทตอบกลับอะไรมาอีกมากมาย
เขาเข้าแอพดังเฟสบุ๊ค
บรรจงพิมพ์แคปชั่นน่ารักๆลงไป แล้วแนบรูป
ภาพถูกโพสต์ไปแล้ว
เขาคงทำได้แค่นี้แหละ…
มิวไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าเขามาถึงบ้านได้ยังไง ไม่รู้ว่าทำไมพอตื่นอีกทีถึงพบว่าร่างตนนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ในห้องแสนคุ้นเคย ในบ้านที่ภาคเหนือ จังหวัดน่าน
เขาเดินไปเปิดหน้าต่างรับลมเย็นแผ่วเบา ซึมซับความสดชื่นให้มากที่สุด
แกรก
“ตื่นแล้วเหรอ”
เป็นคุณแม่เองที่เข้ามาในห้อง
“แม่ขอคุยด้วยสักพักนะ”
ดวงตาท่านมีน้ำตาคลอ
“เรื่องคุณยาย…”
“ไหวนะ มิว…”
เขาจำเป็นต้องพยักหน้าเผยยิ้มฝืดเคือง เป็นรอยยิ้มที่ทำให้มุมปากโค้งยากที่สุดในชีวิตเขา เป็นการกลั้นยิ้มที่เขาคิดว่านานที่สุดในชีวิตแต่แท้จริงคือแค่ไม่กี่วินาทีก่อนแม่จะหันหลังเดินจากไป เขารับรู้เรื่องราวทุกอย่างชัดเจน
ขออยู่เงียบๆ อยู่กับสายลมที่คอยพัดปลอบโยน
อยู่กับลมหนาวที่พัดต้องผิวกาย
หวนนึกถึงตอนเด็กๆที่เคยมาเล่นน้ำที่สระนี้ทีไร
มันอุ่นใจจริงๆ
‘หนูมิวอย่าลงไปตรงกลางล่ะ มีปลาฉลามนะลูก’
‘คุณยายโกหก’
‘ฮ่าๆๆๆ เด็กคนนี้นิ รู้ทัน ฉลาดจริงเชียว’
‘แต่มิวไม่ลงไปหรอก มิวเชื่อคุณยายดีกว่า’
‘เด็กดีเชียว มากอดมา’
เด็กน้อยตรงเข้าไปจะกอดคุณยาย แต่ทว่า
คุณยายเบี่ยงตัวหนี
‘ตัวเปียกยังจะมากอดยายอีก’
‘อยากกอด ฮึก ฮืออออออออออ’
เด็กน้อยไม่รู้ประสีประสานึกว่าที่ยายไม่ให้ตนกอดเพราะยายไม่รักเขาแล้ว เลยร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่ จนคุณยายต้องยอมให้เสื้อสีขาวเปื้อนโคลนไปตามๆกัน
‘สองยายหลานนี่เล่นอะไรกันคะ’
‘แม่ขอเป็นเด็กสักวันละกัน ฮ่าๆ’ คุณยายหัวเราะร่วน พาลทำเด็กน้อยหัวเราะไปด้วย
ฮึก
น้ำตาพาลจะไหลอาบแก้ม
เขากลั้นมันไม่อยู่แล้วล่ะ
ตึ๊ง
มีเสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คดังขึ้น
‘ยิ้มสิ ยิ้มสิ ยิ้มสิ พักนี้คุณดูหม่นหมองไปนะ ยิ้ม’ เป็นรูปของหมอ ที่ฉีกปากอมยิ้มแก้มแตก มีนิ้วชี้เรียวชี้ตรงริมฝีปากตน
ตึ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
‘ยิ้มนะคะคนดี ยิ้มนะคะคนดี’
เป็นภาพของแฟนคลับหมอมิวที่เม้นรูปตัวเองทำท่าตามรูปจ้าของโพสต์
‘ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม #อายตัวเองว่ะ’
‘ยิ้มค่ะยิ้ม พี่นี่ยิ้มจนตาตี่ละ’
‘ยิ้มเร็วยิ้ม’
Por Pae ‘ยิ้มครับยิ้ม’ เป้ก็เอาด้วยนะ
24 คนไลค์… Jettrin Boy ‘ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขอเป็นกำลังใจให้น้องมิวของเจ๊ ยิ้มค่ะ ยิ้ม’
134 คนไลค์… E’Nod ‘สู้คุณแม่เม้นบนค่ะ ยิ้มสิคะ มองฉันสิแล้วเธอจะยิ้มออก’ นดถือว่าเล่นใหญ่กว่าใครเพื่อนนางทาลิปเป็นรูปโค้งยิ้ม ทั้งๆที่ริมฝีปากตรงแน่ว แต่ลิปสติกสีแดงดูเด่นมากจนพลอยทำให้เห็นนางกำลังยิ้มอยู่
Neeranach ‘ยิ้มมมมมมมมมมมม เห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นแล้วใจไม่ดี ลงรูปตัวเองนี่คือกระแดะมาก อาย’ นีก็เอาด้วย
โบธ โบธ ‘ยิ้มสิที่รัก’ หล่อเลย
348 คนไลค์… หมอ หล่อ เม้นตอบใต้เม้นของ
โบธ โบธ ว่า
‘แฟนกูครับ’
456 คนไลค์… Kim Hee ‘ยิ้มมมมมมมมมมมมมม’ ขิมไม่แน่จริงสุด ลงรูปหมายิ้ม
แต่เม้นที่ทำให้ยิ้มมากกว่า
คือ…
‘คิดว่าน้องมิวเห็นเม้นนี้แล้วต้องยิ้ม’
เป็นภาพแคปแชทกลุ่มที่หมอคุยกับเหล่าแฟนคลับ
‘ช่วยผมหน่อยนะครับ ช่วยทำให้เขายิ้มที’ 1567 คนไลค์… ‘เลิศ ดูเป็นคนอบอุ่น กำลังใจดีแบบนี้ น้องมิวคงยิ้มได้เร็วๆนี้ รักหมอมิวค่ะ’
‘น้องมิวเป็นคนที่น่าอิจฉา แต่รักทั้งคู่เลย ยิ้มมมมมมม’
เขาแตะที่แก้ม น้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว
แตะที่ริมฝีปาก
อืม เป็นการยิ้มที่เป็นธรรมชาติที่สุด
และเป็น ยิ้มแห่งความสุขที่เขาคิดว่า นานที่สุดในชีวิต แม้สิริรวมเวลาตอนนี้จะยังยิ้มอยู่ไม่ถึงหนึ่งนาที แต่เขาคงจะมีรอยยิ้มแบบนี้ประดับหน้าไปอีกนาน…
ขอบคุณนะ หมอ
ขอบคุณ ที่คอยห่วงกัน…
To Be Continued.
**************************************************
จบไปแล้วกับอีกตอน ตอนนี้ขอทอร์คยาวๆว่า
ส่วนตัวแล้วเราปลงกับการจากไปของคนที่รักมาก
เราแทบไม่มีน้ำตาเลย แต่ลึกๆในใจเราก็รู้สึกเสียใจนะ
จึงค่อนข้างเขียนตอนนี้ยากมาก T^T บอกตรงๆ
แต่จำเป็นมั้ยที่คนรอบข้างของเราต้องเสียใจมากมาย
ไปกับเราด้วย เขาต้องทำให้เรายิ้มสิ ไม่ใช้พาเศร้ากันไปหมด
ใกล้เวลาลาจากกันไปแล้วสำหรับเรื่องนี้ เรื่องดำเนินมาใกล้ถึงจุดจบแล้ว
ก็ขอฝากผลงานอื่นๆให้ติดตามไปคอยให้กำลังใจกันด้วยน้า
การจากลาของเรา ไม่ใช่ตลอดกาล แค่กระโดดจากเรื่องนี้ไปเรื่องอื่นแค่นั้นเอง
ส่วนตอนพิเศษมีแน่นอน มีคนถามหาเนตร แบงค์ นางสองคนก็จะมาแจมกันด้วย
ส่วนจะจิ้นกันนั้น อยากให้แบงค์แบบเมะชนเมะเป็นรับไปเลยอะไรแบบนี้ โอมั้ย 5555555
#เรารีบลงมาก เลยไม่ค่อยได้ตรวจทานถ้วนถี่
แต่ก็ไม่ได้มีคำผิดเยอะจนเสียอรรถรส
ที่จะเสียอรรถรสในการอ่านคือ พบว่ามันไม่สนุก 555
#ฝากแก้คำผิดที่มีมากมาย
#ขอขอบคุณ คุณ Al2iskiren และคุณ AKFC2010 ที่คอยแก้คำผิดเสมอมา ยินดีรับเพิ่มนะ 5555555555555
มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ที่นี่...MewSN 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
