ตอนพิเศษ : วันลอยกระทง"ปันเสร็จหรือยังเนี่ยย"
ผมกระโดดผลุบไปนั่งลงตรงกลางระหว่างปันและเจ้าวัตถุทรงกลมที่ทำจากใบตอง และ ดอกไม้นานาชนิด ปันส่ายหัวก่อนจะขยี้หัวผมจนยุ่ง
"ยัง แล้วจะไม่เสร็จเพราะมึงมาจุ้นจ้านเนี่ยแหละ"
"จุ้นจ้านอะไรเล่า ก็จะมาช่วย"
"ช่วยยุ่งนะสิไม่ว่า"
"โถ่ ปันอะ"
ผมทำหน้าตูม แบบที่เคยชอบทำ และมัดใจให้ปันง้อได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้วครับ ไอ้ปันมันมีภูมิคุ้มกันแรงกล้า ไม่ยอมอ้อนข้อให้ผมอย่างแต่ก่อนแล้ว
"กูไม่หลงกลมึง ลุกไปเลย เดี๋ยวไอ้ปอนด์มา ก็มาหึงไร้สาระอีก กูเบื่อจะเคลียร์"
"ปันอย่ามาทำพูดว่ากลัวน้องปอนด์เลยเถอะ กลัวแฟนตัวเองว่าก็บอกมา"
"แฟนบ้านมึงสิ"
ผมหัวเราะเมื่อปันโยนไอ้ดอกเหลืองๆใส่หน้า ปันน่ารักขึ้นโข คงเพราะได้ยาใจดี เสียอย่างเดียวไอ้เพื่อนตัวดีมันยังเต๊ะท่าไม่ยอมรับสักที ไอ้กัสละเบื่อ ไม่เห็นเหมือนกูสักนิด รู้ว่ารักเราก็ต้องพุ่งชน ฮี่ฮี่
วันนี้วันลอยกระทงครับ และเป็นลอยกระทงแรกของผมกับน้องปอนด์ ผมเลยอยากให้มันพิเศษ เลยไปหาซื้ออุปกรณ์มานั่งทำ แทนที่จะไปซื้อเอาข้างทาง ซึ่งด้วยฝีมือที่ห่วยในทุกด้านๆของตัวเอง ผมเลยคาดว่าถ้าทำเองชาตินี้คงไม่ได้ลอย เลยต้องมาพึ่งเพื่อนรักให้ช่วย
"แล้ววันนี้เค้าไม่มาลอยกับปันหรอ"
"เค้าไหน"
"ต้องให้เอ่ยชื่อหรอปัน เดี๋ยวปันก็เขินอีกอะ"
นั้นไงว่าไม่ทันขาดคำ คราวนี้เป็นดอกไม้สีม่วงแทนที่โยนเข้ามาโดนหัว โว๊ะ เขินรุนแรงจริงๆเพื่อนใครเนี่ย
"เขินพ่อง มันติดเคส ไม่ว่าง ถึงว่างกูก็ไม่ได้จะลอยกับมัน"
"ปากแข็ง" ผมแกล้งพูดลอยลอย ไอ้ปันมอบมะเหงากลงกลางหัว
"เลิกเสือกเรื่องกูได้ละ จะเอาไหมกระทง จะไปลอยกับแฟนยังจะลำบากกูไปด้วย"
"เอาจ้าๆ ปันไปด้วยกันสิ"
"ไม่เอาอะ ไม่อยากเป็นก้างมึงกับไอ้ปอนด์ "
"ก้างเกิ้งอะไรกัน ไร้สาระ"
ผมว่าก่อนจะช่วยปอนด์ร้อยดอกพุดรอบๆฐานกระทง อย่างที่บอกว่าผมอยากให้มันพิเศษ เลยไปหาแบบจากในอินเตอร์เน็ต แล้วชอบอันไหนก็ลองใส่ดีเทลเพิ่มเติมลงไปแทน
"ไอ้ปอนด์มันกลับมากี่โมงละ"
"เห็นว่าเลิกเสร็จก็จะรีบกลับมานะ"
"อีก 3 ชม. น่าจะทันอยู่ มึงจะเซอไพร์สมันใช่ไหม"
"เยสเซอร์จ้า ปัน น้องปอนด์จะต้องทึ่งในความตั้งใจของกู ฮี่ฮี่"
ปันส่ายหน้าให้ผมพร้อมกับผลักหัวผมออกไป ผมขยับที่นั่ง นั่งดีๆเพราะปันบอกอึดอัดทำงานไม่สะดวก ผมว่าปันขี้โม้ เมื่อก่อนชอบจะตายให้คลอเคลียเนี่ย พอเดี๋ยวนี้มีแฟนก็หวงเนื้อหวงตัว ชิ ได้แต่บ่นมันในใจ พูดออกไปไม่ได้ เดี๋ยวแม่งเขินแล้วดาเมจรุนแรงกระทงพังกันหมดพอดี
"เฮ้อ เสร็จสักที" เสียงปันดังขึ้นมา ให้ตัวเองต้องค่อยๆปรือตามอง
"ฮาววว เสร็จแล้วอ่อปัน แย่เลย หลับไปอะ ปันไม่ปลุก" ผมค่อยๆขยี้ตาแล้วลุกขึ้นมอง
"อย่าขยี้ตา" ปันดึงมือออก ผมยิ้มให้ สิ่งนึงที่ปันยังเหมือนเดิม คือความห่วงใยยังมีให้เหมือนเดิมเสมอ
ผมถือกระทงที่ปันทำเสร็จแล้วขึ้นมาดู สวยมากๆ ด้านล่างเป็นดอกพุด ปักโดยรอบ ชั้นต่อมาเป็นดอกสีม่วงๆที่เป็นพุ่มๆอะไรสักอย่างผมไม่แน่ใจ เพราะให้ป้าเค้ายัดๆมา ชั้นสุดท้ายเป็นดอกสีเหลือง ด้านบนมีดอกไม้พร้อมธูปเทียนปักไว้สวยงาม
ตามแบบเป๊ะ!
โอ้ยยย ปันนี่น่ารักจริงๆ"ปันขอบคุณน้า ไม่มีปันแย่แน่ๆ" ผมกระพริบตาปริบๆให้เพื่อนรัก โดนมันเอามือยีหัว
"ไม่ต้องมาทำตาหวานเลย กูไม่หลงเสน่ห์มึงหรอก"
"ก็เคยหลงละแหม"
"โว๊ะ"
ปันผลักหัวผมออก แล้วบ่นหงุงหงิงว่าผมชอบขุดเรื่องเดิมๆมาล้อมัน อะไรเล่า ก็ขอให้ตัวเองภูมิใจหน่อยไม่ได้ไง ว่ามีเสน่ห์ขนาดเพื่อนสนิทยังตกหลุมรัก แต่กว่าจะเป็นเรื่องที่หัวเราะได้เหมือนตอนนี้ เราก็ต่างเสียน้ำตากันไปมากเหมือนกัน ผมส่ายหัว ไล่ความคิดเดิมๆออก ตอนนี้มีความสุขมากแล้ว ผมยิ้มให้กระทงตรงหน้า ก่อนจะนำมันไปหาที่ซ่อน ยังไม่อยากให้น้องปอนด์เห็น ซึ่งที่ที่ปลอดภัยที่สุดคงเป็นห้องปัน
"ปัน ไปบนห้องนะ จะเอากระทงไปซ่อน"
"เออๆไปดิ" ปันไม่สนใจอะไร เพราะมันกำลังเก็บดอกไม้ที่เหลืออยู่ ผมเลยวิ่งจู๊ดขึ้นไปด้านบน เลี้ยวเข้าห้องที่เมื่อก่อนเคยคุ้นเคย แต่เดี๋ยวนี้ไม่คุ้นเคยเท่าห้องที่ถัดไปข้างๆ
...ห้องน้องปอนด์...แค่เห็นหน้าห้องก็เขินแล้วกู
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลในหัวออกไป บ๊ะจริงๆ เห็นอะไรเกี่ยวกับน้องปอนด์ไม่ได้กูหื่นตัลล๊อด
เปิดประตูเข้าไปในห้องปัน สรรหามุมเหมาะๆเพื่อวางกระทง
"วางบนโต๊ะเลยละกัน น้องปอนด์คงไม่เปิดเข้ามา"
ผมวางกระทงลงบนโต๊ะปัน เขี่ยๆพวกหนังสือของปันออกไป ไอ้นี่แม่งอ่านหนังสือเยอะจริงๆ ไม่น่าละแม่งฉลาด ผิดกับกูที่บนโต๊ะวางแต่การ์ตูนวันพีซ
เอ๊ะๆๆ...แต่เดี๋ยวก่อนครับ..ผมหยิบหนังสือเล่มนึงขึ้นมา พลิกซ้าย พลิกขวาดู ก่อนรอยยิ้มชั่วร้ายจะผุดขึ้นมุมปาก
"ไอ้กัสๆโว้ยย เดี๋ยวๆมึงอย่าเพิ่งเข้ากูขอเก็บ.."
ผมได้ยินเสียงตึงตัง พร้อมเสียงตะโกนของเพื่อนสนิท ก่อนที่มันจะมาหยุดหน้าห้องและรับรู้ว่ามันมาไม่ทัน ผมหันไปหาปันหนังสือและรอยยิ้มชั่วร้ายยังปรากฏอยู่บนหน้า ไอ้ปันทำเสียงอ่อนๆว่าชิบหาย ทั้งยังเอามือกุมขมับ
"ปัน..มันยังไง"
"มันลืมเอาไว้"
"เออแล้ว"
"แล้วอะไรมึงอีกละ"
"เข้าบ้านแล้วดั้ว" ผมยิ้มล้อ สนุกมากกกก เวลาแกล้งไอ้ปัน แม่งซึน ซึนทำห่าไรไม่รู้ ชอบเค้าก็บอกว่าชอบ
เก๊กท่าอยู่นั้น เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดก
"วันนั้นมันกลับดึก"
"โอ้ มีไปไหนมาไหนกันดึกๆดั้ว"
"ไอ้เชี้ยกัส" ว๊ากกก ปันปรี่เข้ามาจะขย้ำผมแล้ว หน้ามันแดงเป็นแถบริ้วๆเห็นแล้ว่าเอ็นดูสุด ผมอยากให้เค้ามาเห็นมันตอนนี้จริงๆ เค้าจะได้รู้ว่าเพื่อนผมมันใจอ่อนไปขนาดไหนแล้ว
ผมวิ่งหนีปันอยู่ในห้องนอนแคบๆ วิ่งไปบนเตียงบ้าง หลบหลังเก้าอี้บ้าง สุดท้ายก็ไม่พ้นแรงควายอย่างมัน โดนจับจี้เอวจนน้ำตาไหลออกมา
"อะ โอ้ย ฮ่าๆ ปะ ปันน กู ขะ ขอโทษ ฮ่าๆ ไม่เอาแล้ว ฮ่าๆปัน" ผมดิ้นพล่าน ปันรู้จุดอ่อนว่าผมบ้าจี้ตรงไหน และมันก็จี้ไม่หยุด บอกแล้วอย่าทำมันเขิน แม่งทำลายล้างทุกอย่างจริงๆ เพื่อนเชี้ย
"จะแกล้งกูอีกไหมห่ะ"
"มะ ไม่แล้ว จ้า" ผมหัวเราะคิกคักไม่หยุด ปันก็หัวเราะ สุดท้ายก็นอนแหมะข้างกัน แล้วขำว่าตัวเองเล่นอะไรกันเหมือนเด็กๆ
"สนุกมากไหมพี่.."
กึก
ผมชะงัก ไม่ใช่แค่ผม ปันก็ชะงัก แต่มันได้สติก่อนลุกขึ้นมานั่งดีๆ ส่วนผมยังแผล่อยู่บนเตียง จนไอ้ปันสะกิดให้ลุกขึ้นมานั่งนั้นแหละ
..หน้าแบบนี้..
...น้องปอนด์เอากูตายแน่...
น้องปอนด์ยืนกอดอกพิงประตู สายตามองผมนิ่งๆ ผมเหมือนเป็นใบ้ชั่วขณะ จะพูดอะไรก็พูดไม่ออก น้องเล่นมาดุขนาดนี้
อีพี่หดแล้วจ๊ะ
"น้องปอนด์.." ได้แต่เอ่ยเสียงแผ่วๆ สะกิดขาไอ้ปันยิกๆให้มันช่วยพูดที
"เรื่องสามี ภรรยา กูขอบาย เคลียร์กันเองนะ "
ไอ้ปัน ไอ้เพื่อนเชี้ย มันพูดจบก็ลุกไปเลย ผมกัดฟันเรียกเท่าไหร่ ดึงเสื้อก็แล้ว แม่งก็ไม่สนใจ ไอ้ปันแม่งง มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์หนีกู เพื่อนเวลเอ้ยยยย
ปันเดินไปถึงหน้าประตู ก็ตบไหล่น้องปอนด์สองที ก่อนจะซุบซิบอะไรกันยุกยิก ผมนึกว่ามันจะช่วยที่ไหนได้ น้องปอนด์ถลึงตามองผมมากกว่าเดิม ไอ้ชิบหาย ไอ้ควายออกลูก ไอ้ปัน มึงแกล้งอะไรกูเนี่ยย
มีแต่ความเงียบเข้ามาแทรก...น้องปอนด์ทำท่าจะหันหลังเดินออกไป ผมเลยรีบตะลีตะลานตาม น้องจะเดินเข้าห้องแล้วปิดประตู ผมรีบฉกประตูไว้แล้วแทรกตัวเข้าไป เรื่องเนียนกูถนัดบอกเลอ
ผมนั่งเงียบๆอยู่ปลายเตียงน้อง ก้มหน้าก้มตา ไม่ใช่ไร น้องแม่งเล่นเปลื่ยนเสื้อต่อหน้า ไม่ถงไม่ถามเลือดกำเดาในจมูกพี่สักคำ ล่อตาให้พี่ปล้ำเหลือเกิน พี่ก็ไม่กล้ามองขึ้นไปสิวะ มองนิ้วตัวเองแม่ง ถึงแม้จะแอบเหลือบตาไปเจอไรขนอ่อนๆตรงช่วงสะดือนั้นก็ตาม...
ฉ่า...ยังไงกูก็ไม่ชินวุ้ย...
"พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะ" น้องปอนด์เปลื่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ยืนกอดอกพิงตู้เสื้อผ้าท่าเดียวกับเมื่อกี้เป๊ะ ผมเหลือบตาขึ้นไปมองงงๆ ตอนนี้สมองไม่สั่งการอะไรนอกจากอีไรขนเมื่อกี้แล้ว
"ตะ ตอบอะไรหรอ"
"ขึ้นไปนอนเล่นกับไอ้ปันแบบนั้น สนุกไหม"
"น้องปอนด์.." ผมเอ่ยเสียงแผ่ว สีหน้าสลดลงทันตาเห็น
"พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ มันเคยชอบพี่ พี่ก็รู้"
"แต่ปันเป็นเพื่อน พี่ไม่ได้คิดอะไรด้วยซะหน่อย ปันก็เหมือนกันนะ ปอนด์อย่าคิดมากสิ"
ผมเดินหน้าหงอยๆเข้าไปหา พยายามทำหางตกๆ? เดินไปจนชิดอกแกร่ง แล้วทำเป็นเกยคางแล้วช้อนตาขึ้นไปมอง ท่านี้น้องแพ้มาหลายรอบ รอบนี้หวังว่าจะได้ผล
น้องก้มลงมามอง เป็นปกติทุกทีน้องก็จะถอนหายใจยอมแพ้ แล้วช้อนตัวมากอด กดจมูกที่แก้มสักสองที แต่คราวนี้ไม่ใช่
"น้องปอนด์.." ผมหน้าเสีย น้องดันตัวผมออก ไม่มองหน้า แล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียง ผมชะงักอยู่ตรงนั้น
"ผมบอกพี่หลายทีแล้ว พี่ก็ไม่ฟัง ชอบทำเป็นเล่น คิดว่าผมง้อแปปเดียวก็หาย ผมเหนื่อยที่ต้องมานั่งรู้สึกแบบนี้"
แหงะ จะมาทำกระทงเซอไพร์สน้อง กลับกลายต้องมานั่งทะเลาะกันซะงั้น
"พี่กลับไปเถอะ หรือ อยากไปอยู่กับไอ้ปันต่อก็เชิญ ผมอยากนอน"
น้องปอนด์ว่าจบก็ล้มตัวลงไปนอนจริง หันหลังให้ผมแบบไม่พูดอะไรอีก ผมอ้าปากค้าง แต่สมองเบื้องลึกสั่งว่า อุตส่าห์พยายามมาถึงขนาดนี้ ทั้งไปแบกดอกไม้จากปากคลอง ถ่อมาให้ไอ้ปันช่วยถึงโชคชัย4 แล้วกูจะยอมง่ายๆหรอวะ กว่าจะได้น้องมานี่แทบกระอักเลือด ผมตบอกตัวเองสองทีเพื่อให้กำลังใจตัวเองฮึด มารยาอะไรที่มีตอนนี้ต้องงัดออกมาใช้ทั้งหมด
คิดได้ก็ค่อยๆคลานขึ้นไปบนเตียงน้องปอนด์ เสียงยวบยาบที่เกิดขึ้นคงพอทำให้น้องรู้ว่าผมขึ้นมา แต่ก็ไม่เห็นจะขยับตัว งอนขนาดนี้พี่จับปล้ำเป็นเมียให้รู้แล้วรู้รอดเลยไหม ฮึ้ยยย
ผมนั่งลงชิดแผ่นหลัง โน้มหน้าไปดูน้องนิดนึง น้องหลับตาพริ้ม ขนตาสวยม๊ากกก โครงหน้าหล่อแบบกระจัดกระจายไม่เกรงใจใคร เห็นแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ แต่เดี๋ยว มันไม่ใช่เวลาที่จะมัวแต่ชื่นชมน้อง ทำลองสะกิดน้องดู
จึ๊ก จึ๊ก
"น้องปอนด์ พี่ขอโทษ มาคุยกันหน่อยได้ไหม "
เงียบ....
จึ๊ก จึ๊ก
"น้องปอนด์ พี่ขอโทษจริงๆ จะไม่ทำแบบนี้แล้วนะ"
เงียบ...
ไม่สำเร็จ...
ผมถอนหายใจ กระทงก็ทำเสร็จแล้ว แต่คนจะไปลอยด้วยยังงอนตุ๊บป่องแบบนี้พี่ควรทำยังไงงง
แผน 2 ผมค่อยๆคลานไปอีกฝั่งนึงของเตียงที่น้องปอนด์หันหน้าเข้า และค่อยๆทำตัวดุ๊กดิ๊กสอดแทรกตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของคนตัวโตกว่า น้องปอนด์ขมวดคิ้วนิดๆแต่ก็ยังไม่ลืมตามอง พยายามแทรกตัวเข้าไปจนตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโตกว่าจนได้ ระดับสายตาอยู่ตรงจมูกของอีกฝ่ายพอดี
"นี่ ง้อขนาดนี้แล้วน้า ดีกันเถอะนะน้องปอนด์นะนะ"
ผมพยายามใช้นิ้วจิ้มๆแถวตา ให้น้องลืมตาขึ้น ไม้ตายอยู่ที่สายตาโว้ย จงลืมตามามองเดี๋ยวนี้
"ลืมตาโหน่ยยย นะนะ"
ผมพยายามดื้นๆๆเยอะๆให้น้องรำคาญ จะได้ลืมตามาบ่นมาว่าก็ได้ แต่ไม่อยากให้เงียบเลย ใจคอไม่ดี
"เฮ้อออ ไอ้พี่ตัวแสบเอ้ยย"
เหวอออออยู่ดีๆน้องก็ลืมตาขึ้นมา แขนที่ตอนแรกโอบหลวมๆ กลายเป็นโอบแน่นจนหน้าแทบจะชิดอีกหนึ่งใบหน้า
"ทำไมทำตัวน่าฟัดขนาดนี้ห่ะ มานี่เลยไม่อยากให้โกรธก็มาไถ่โทษซะดีดี"
น้องไม่พูดเปล่า ไม่รอให้พี่ประท้วง เด้วก็ฟัดมาที่แก้มซ้าย เดี๋ยวก็ฟัดมาที่แก้มขวา จนจะไม่หายใจไม่ทัน
"ดะ เดี๋ยวก่อน น้องปอนด์" ผมรีบเอามือผลักอกน้องไว้ ไม่ไหว รัดแน่นเป็นงูเหลือมเลยจ้า
น้องปอนด์ส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ เดี๋ยวนะ ไอ้สายตาดุๆเมื่อกี้มันหายไปเร็วจังฟะ
"แกล้งพี่หรอ"
"หืม" น้องทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังอมยิ้มอีกตะหาก ชัดเจนเลยยย
"นี่แหนะ นี่แหนะ แกล้งทำไม ใจไม่ดีเลยรู้ไหม " ผมทำเป็นฟาดน้องไปทีสองที แต่แรงที่ตีไปคงแทบเป็นแรงสะกิด เพราะไอ้ฝั่งพี่นี่ก็แทบละลายไปในอ้อมกอดแล้ว น้องปอนด์หัวเราะก่อนรวบแขนไว้
"ตอนแรกหน่ะ โกรธจริง มีอย่างที่ไหนกันหืออ " น้องปอนด์ก้มมาบีบจมูกจนต้องคลำปอยๆ
"ไปนอนเล่นบนเตียงกับไอ้ปันแบบนั้น ผมก็หึงเป็นนะ"
"ปันมันมีแฟนแล้วเหอะ"
"ผมไม่สน ใครเข้ามายุ่งกับพี่ ผมก็หึงทั้งนั้นแหละ"
"โว้ เด็กขี้หึง"
"หรือพี่ไม่หึงผม?" น้องปอนด์ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ ผมได้ทีเลยโขกหน้าผากตัวเองใส่คางไปสักที
"ฮึ้ยยย ไม่คุยแล้ว ปล่อยเลยยย "
"ไม่ปล่อย" น้องปอนด์ยิ้มเจ้าเล่ห์จนน่าหมั่นไส้
"ปล่อยได้แล้ว จะไปลอยกระทงวุ้ยยย"
"กระทงในห้องไอ้ปันอะนะ"
กึก
ผมกระพริบตาปริบๆ "เห็นแล้วหรอ"
น้องหัวเราะออกมา แล้วโยกหัวพี่ไปมา โว้ยย หัวคนไม่ใช่ตุ๊กตา "ซื่อบื้อวางเด่นซะขนาดนั้นไม่เห็นเลยมั้ง"
แหงะ เวรกรรม หมดกันการสะใภ้ของไอ้กัส
"อีกอย่างไอ้ปันมันกระซิบบอกแล้วด้วย ไม่งั้นผมไม่หายโกรธพี่ง่ายๆหรอก แต่มันให้แกล้งพี่ต่อหน่อย เพราะพี่หน่ะ ทำตัวน่าหมั่นไส้ มันบอกนะ" ผมอ้าปากหวออ โห ไอ้เพื่อนกบฏ
"ปล่อยเลยๆๆ จะไปจัดการมัน" ผมดิ้นขลุกขลักอีกครั้ง น้องก็ไม่ปล่อย แถมยังอมยิ้มประหลาดๆอีก จนต้องขมวดคิ้ว
"อย่าดิ้นเยอะ..ถ้ามันตื่น" ผมกระพริบตามองน้องที่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์แล้วมองลงไปเบื้องล่างของตนเอง ทั้งยังยื่นริมฝีปากมากระซิบคลอเคลียที่ริมใบหูจนจั้กจี้ ปนวูบวาบ
"พี่ไม่ได้ไปลอยกระทงแน่"เหวออออออออออออ
ผมผลักน้องออกทันที ไม่ได้จะเล่นตัวอะไรเลย แต่ปฏิกิริยามันไปเองวุ้ย หน้าร้อน ตัวร้อนไปหมด น้องยิ่งหัวเราะใหญ่ หมั่นไส้จริงๆ คิดว่าถือไพ่เหนือกว่าแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอฮ่ะ ปล้ำแม่ง เซง!
ผมนั่งขัดสมาธิหน้ามุ้ยอยู่บนเตียงน้อง เพิ่งจะสังเกตว่าสถานการณ์มันล่อแหล่มขนาดไหนเมื่อน้องลุกขึ้นแล้วสายตาผลุบไปเห็นปอนด์น้อยมันตุงตื่นมาทักทายโลกนั้นแหละ
โห ไอ้กัสอยากจะบ้า...
เพราะของกูก็ไม่ต่างกัน...
"ขอบคุณนะพี่" ผมเก็บความหื่นเหล่ตาไปมองน้องที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างหลัง
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ผม ผมดีใจนะ ที่พี่ตั้งใจขนาดนี้ "
จากหน้ามุ้ยๆเจอน้องพูดประโยคซึ้งๆ อีพี่ก็ใจอ่อนยวบยาบ (จริงๆกับน้องก็อ่อนตลอดอยู่แล้ว เพียงแต่ชอบมีบางอย่างแข็ง วุ้ยย) ผมหันหน้าไปหาน้อง คนตัวโตกว่ารวบผมเข้าไปกอด ไอ้นี่ก็ใจง่ายเหลือเกิ๊น เค้าจะกอด จะหอมก็ไม่ปฏิเสธซักกะอย่าง ได้แต่ซุกตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย
"งื้ออ อย่าทำซึ้งได้ไหมเล่า"
"ทำไมหืม" น้องก้มลงมามอง บิดแก้มตูมๆเหมือนที่ชอบทำประจำ วุ้ยย เขิน มุ้งมิ้งไปไหน
"ก็มัน..." มองไม่ได้ๆ มองตาน้องแล้วใจมันจะละลาย รีบหลบผลุบเข้าหาอกอุ่นๆ ไอ้กัสมึงแรดมาก อยากด่าตัวเองเลอ น้องหัวเราะแล้วขยี้หัวไปมา
"เขินหรอ"
ผมไม่ตอบแต่ก็ไม่เงยหน้าไปเผชิญหน้า หูหน้าแดงไปหมด อยู่กับน้องเป็นแบบนี้ทุกที รู้สึกเหมือนตัวเองถูกต้มจนเดือด
"แต่ขอบคุณจริงๆนะ ที่ทนผม ทำเพื่อผมขนาดนี้"
"งื้ออ รู้แล้วว"
"ขอบคุณครับพี่กัส"
ผมพยักหน้าใส่อกกว้าง รู้สึกอิ่มเอมหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เสียงทุ้มๆของน้องเจือไปด้วยความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้ว่าน้องพูดออกมาจากใจ
"งื้ออ ขอบคุณนะ ขอบคุณเหมือนกัน"
"หืม"
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบตากับน้องที่มองอยู่ก่อนแล้ว
"ขอบคุณที่รักกัน"
น้องปอนด์ยิ้ม ก่อนจะเอาจมูกมาคลอเคลียไปมา
"ด้วยความยินดีครับ สุขสันต์วันลอยกระทง""อืมมม สุขสันต์วันลอยกระทงน้องปอนด์" 
โผล่มาเลยวันลอยกระทงไปสองวัน
แถมเรื่องยังไม่ค่อยเกี่ยวกับลอยกระทงด้วยซ้ำ 55555555
แค่อยากแต่งตอนอีพี่อีน้อง เค้ามีโมเม้นฟุ้งฟิ้งกันแล้ว
แถมปันปันเรายังมีคู่แล้วด้วยยย แต่อุบไว้ไม่บอกว่าเป็นใคร
แต่ดูแล้วน่าจะเดากันออก คิดถึงทุกคนเลยยยย
ตอน 11 รอแปปนะคะ ใกล้จะคลอดแล้ว กำลังเบ่ง อิอิคิดถึงง รออ่านเม้นทุกคนเลยน้าาา
มีเพจแล้วด้วยไปตามได้จ้า เผื่อหายไปนานอยากทวงนิยาย ^^
https://www.facebook.com/Ybybenosuke/
หัวข้อ: @@ "เปลื่ยนแมนๆให้เป็นแฟนเรา" @@ ตอนพิเศษ : วันลอยกระทง หน้า 15 27/11/58 (อ่าน 78146 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก