หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[kungyung]

 :เฮ้อ:คนแต่งหัวใจทมิฬ
จบง่ายๆๆก็ไม่ใช่อเล็กซ์ล่ะซิ

[ДηοηγМ]

นี่มันอาร๊ายยยยยยยยยย
ให้ลุ้นจนจะจบง่า
หวานกันยังไม่ชุ่มใจเล๊ยยยยยยยยย
 

[artkung]

เออ เอาเข้าไป เรื่องนี้มันมีแต่คนใจทมิฬแฮะ

ใจร้ายกันทั้งเรื่องเลย รวมทั้งคนแต่งด้วย กร้ากกก 

อันหลังเนี่ย ล้อเล่นง่า 

[m_monkey019]

เศร้าได้ เศร้าดี เศร้าเขาไป
นี้ขนาดใกล้จะจบแล้วนะ
ปริมาณของความเศร้ายังไม่ลดลงเลย
จะมีตอนหวาน ๆ กะเขาบ้างไหมเนี้ยะ
อย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านเกินไปเลย
รับไม่ไหวจริง ๆ
หวังว่าคงไม่จบแบบว่า น้ำตาเป็นสายเลือดนะ
ขอจบแบบมีรอยยิ้มเถอะ

[astral]

บีบกันทุกเม็ด ทุกตอน 

จะบอกได้ไหม ถ้าหากยังมีรัก ก็ยังมีหวัง 

[doomare]

เศร้าจังเลย

แล้วชลัชจะเลิกแค้นไหมน่ะ คงไม่แก้แค้นเอากับเด็กหรอกน่ะ

[amito]

เมฆินอาการสาหัสยังไม่รู้จะฟื้นตอนไหน เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะลงตัวสักที พอใกล้ๆจะอยู่ตัวก้อมีมารมาตามล้างตามผลาญ เมฆินออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ชนินทร์พาไปทำบุญใหญ่เลยนะคะ

[Resonance]

คงไม่ความจำเสื่อมหรอกนะ เหอๆๆ

รออ่านๆ กะลังสนุกเรย ฮุฮุ   

[premkoe]

 

จิ้มคนเขียน

หวังว่าจะไม่เป็นโรคความจำเสื่อมหรอกนะคับ

ดักไว้ก่อน

 

[คุณหนูไฉไล]

ชั๊นอยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด +

/ ใจร้าว

 

[darling]

  อะไรเนี่ย คอยมาตั้ง 2 วัน ยังมาเขียนให้คอยต่อไปอีก ถ้าอีตาเมฆิณไม่พื้นขึ้นมาทำให้ชนินทร์มีความสุขละก้อ Alexระวัง +1เผื่อคนเขียนจะใจดี

[thaitanoi]

   แล้วนายเมฆจะรอดหรือเปล่าครับ ติดตามตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ

[stream]

มาวาระเบิดไว้แล้วก็หนีไปเนี่ยนะ คุณAlex

[three]

มีให้ร้องไอกไหมครับจะได้ร้องทีเดียวจบเลยอ่ะ

[cavalli]

 



  \\\




เศร้าจิต เศร้าใจ จริงๆๆๆ เรยย


หายไวไวน่ะ

[kittyfun]

อ๊ากเศร้า

ต้องซับน้ำตาอีกคน


อย่าให้เมฆเป็นอะไรไปนะคะ

คนอ่านไม่ยอมค่ะ

[maxtorpis]

 

[kom-kamol]

เจ๋งสุดๆ มาต่อไวๆ นะคร๊าบบบบบบบบบบ 

[naoi]

อย่าบอกนะว่าเมฆินฟื้นมาแล้วจำนินของเค้าไม่ได้อ่ะ 

แล้วนู๋นินต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เมฆินจำได้ว่าเค้า 2 คน รักกัน 

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย เอาแบบนนี้นะ (ใจร้าย)

[dragonfly08]

เศร้าได้อีก 

[Pikky]

    เมฆิน จากลับมาเหมือนเดิมม้ายเนี่ย

เรื่องนี้ช่างลุ้นจิงๆๆๆ ตังแต่ต้นจนจบ

แอบสงสารชนินทร์ ที่รู้ความจิงทั้งหมด มารู้เอาตอนที่เกือบสายไป

ตอนจบขอแบบหวานๆๆๆ เร้วขอมีตอนพิเศษ  ได้ม้ายอ่า

ป.ล. อยากหั้ยหนูนินมีลูก จาได้มีครอบคร้วน่ารักๆๆๆ

 

[Dangerous_patz]

เศร้า ได้อีก




ห้าๆๆ




แต่ลุ้นอยู่ค้าบบบบบ




รออออออ

[kunkai]

มาเอาใจช่วยเมฆินค้าบ
อย่าเป็นไรน๊า
 :pig4:ค้าบ
เรื่องนี้สนุกมากมายเลย
รออ่านเรื่องใหม่นะค้าบ

[ALeX]

คือ กำลังพยายามหาพล๊อตให้กับนายกอล์ฟกับนายบอยอยู่อ่ะครับ แล้วเรื่องก็จะดำเนินไปพาดกับชีวิตของชิพแดนด้วย



อ้อ อาจจะมีไอ้แอลกลับมายุ่งด้วยอีกคน




กระนั้น ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว และจะไม่ลงมือเขียนใดๆทั้งสิ้นในเร็ววันนี้....






ALeX














บทที่ 69












“อีกสักพักนะคะค่อยเยี่ยมคนไข้ ตอนนี้ให้คนไข้พักผ่อนก่อนนะคะ อีกแปบเดียวค่ะรอให้ทำความสะอาดคนไข้ก่อนนะคะ”

ชนินทร์กระซิบถามนางพยาบาลเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้...ใกล้รุ่งสางของอีกสามวันถัดมา อาการของเมฆินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นตัวขึ้นสักเท่าไร

ชนินทร์อยู่เฝ้าเมฆินไม่ยอมไปไหนสามวันสามคืน เขาไม่ยอมพูดจากับใครยกเว้นนางพยาบาลที่ควบคุมอยู่

ทุกคนกลับไปแล้ว แต่จะคอยมาดูแลชนินทร์ที่อิดโรยเต็มที

สาเหตุที่ชนินทร์อยากให้เมฆินพบหน้าเป็นคนแรก...คงเป็นคำขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณสำหรับทุกอย่างเช่นกัน...

อยากบอกว่ารัก...บอกว่ารักคงไม่เพียงพอกับความรู้สึกจริงๆในหัวใจ

ชนินทร์เฝ้าถาม...หากเป็นเขาที่นอนอยู่บนเตียงนั่น ทุกอย่างจะง่ายขึ้นสำหรับตอนนี้ ทำไม? ทำไมโชคชะตาถึงไม่เลือกเขา?

“คุณชนินทร์เชิญคะ”

ชนินทร์เดินตามนางพยาบาลคนหนึ่งเข้าไปในห้อง ในที่สุดก็อยู่กันตามลำพังอีกครั้ง...หัวใจของชนินทร์หล่นวูบเสมอเมื่อมองเมฆินในสภาพนี้

บนเตียงเป็นร่างสูงใหญ่ที่นอนนิ่ง มีท่อสายต่างๆระโยงระยาง เมื่อวานคุณหมอพึ่งจะทอดท่อช่วยหายใจที่เสียบคาไว้เนื่องจากเพื่อให้แน่ใจว่าคนไข้หายใจได้เองเป็นปกติออก...

ที่ศีรษะมีผ้าขาวพันไว้หลายทบ...เปลือกตาที่มีแพขนตายาวสีเข้มปกคลุมไว้ปิดสนิท จังหวะการหายใจสม่ำเสมอทว่าชนินทร์รู้...เมฆินยังอยู่ในร่างที่ไม่สามารถฟื้นขึ้นมา ไม่สามารถมองตาเขาและพูดกับเขาได้...

ชนินทร์จึงนั่งลง พลางกุมมือหนาใหญ่ที่แข็งและไม่อบอุ่นเหมือนก่อน

“เมฆิน...ผมรักคุณ”

ชนินทร์บีบมือแรงขึ้น ราวกับจะสกัดกั้นน้ำตาที่พรั่งพรู

“ผมขอโทษ สำหรับทุกอย่าง...ผมรู้ว่าผมโง่แค่ไหนที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง แต่ต่อไปนี้ผมจะรักคุณตลอดไป ได้ยินมั้ยครับ?”’

มือของเมฆินกระตุกเล็กน้อย ไม่แปลก...เพราะเป็นอาการทั่วๆไปของมนุษย์แม้ในการนอนหลับธรรมดา

“คุณได้ยินผมใช่มั้ย? ฟื้นขึ้นมาหาผมหน่อยซิเมฆิน...ฟื้นขึ้นมาบอกผมว่าคุณยกโทษให้ผมแล้ว”

กระนั้นอาการตอบรับก็ยังคงเป็นอาการนิ่งเฉย ไม่รับรู้สิ่งใด...

“ผมรักคุณแม้ว่า...คุณจะเคยทำให้ผมเสียใจ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรักคุณ...แต่เพราะผมรู้ว่าข้างในนั้นคือคนที่อ่อนโยน คุณคือผู้ชายคนเดียวและคนสุดท้ายที่ผมจะรัก คุณคือทุกอย่างของผม…ผมห้ามความรักที่มีต่อคุณไม่ได้ ฉะนั้นได้โปรด...อย่าเป็นอะไรเลยนะ”

ชนินทร์จูบที่ฝ่ามือใหญ่อย่างแผ่วเบา พรมจูบ...จูบที่แสนอ่อนโยน หยาดน้ำตาไหลรินปนกับเสียงสะอื้น

“คุณฟื้นมาได้มั้ย?...แลกกับอะไรก็ได้ ผมจะยอม...ยอมทุกอย่าง”

ชนินทร์ฟุบลงไป เมฆินก็ยังนอนหลับไหล ความท้อแท้กัดกินในหัวใจ...

“ได้โปรด ผมทรมานที่ต้องเห็นคุณเป็นแบบนี้...มันเจ็บปวดใจที่ต้องมาเห็น...คุณเป็นแบบนี้เพราะผม...ถ้าหาก...ถ้าหากผมโดนกระสุนลูกนั้น คุณอาจจะไม่ต้อง...”

“อือ...”

ชนินทร์หยุดกึก...ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างที่กุมมือไว้

“อะ...อะไรนะครับ”

“อะ...อื้อ...”

ดวงตาของเมฆินค่อยๆกลอกไปมาใต้เปลือกตาหนานั่น แล้วค่อยๆเผยอออกมาทีละนิด แล้วดวงตาเรียวสวยก็ค่อยๆเปิดออกทีละน้อย

เมฆินยี๋ตาไม่ยอมรับแสงที่ลอดผ่านม่านตาเข้ามารอบๆกาย ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆแล้วครางด้วยความเจ็บปวด

“ปวด...ปวดหัว...”

น้ำเสียงนั้นเผยความรวดเร้าทางกาย...ชนินทร์มัวแต่ดีใจ

“คุณเมฆิน! คุณฟื้นแล้ว!”

“น้ำ...ขอน้ำหน่อยได้มั้ย?”

เมฆินรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผาก ชนินทร์รีบวิ่งไปรินน้ำ

คนป่วยดื่มน้ำอย่างกระหายจัดทว่าชนินทร์พยายามป้อนช้าๆหลายแก้วจนพอใจ เมฆินยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางขมวดคิ้วมองชนินทร์งงๆ

“นี่...นี่ผมอยู่ที่ไหน?”

“คุณอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

“แล้ว...แล้วคุณคือใคร?...”

ชนินทร์เหมือนไม่ได้ยินที่เมฆินพูด หัวสมองมึนงง

“...ครับ?...”

เมฆินย้ำอีกครั้ง

“คุณคือใคร...ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของผม แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับผม แม่ของผมอยู่ที่ไหน? อิงอรล่ะ...ทำไมทุกคนถึงไม่อยู่ที่นี่”

ชนินทร์ยืนตัวนิ่งแข็งทือ เป็นความรู้สึกแบบใหม่ที่เหมือนว่าสมองสั่งให้เขาตะโกนออกไป...ทว่าร่างกายไม่ยอมรับ แม้แต่จะกระพริบตายังไม่ได้...ชนินทร์เบิกตามองเมฆินที่มองเขาอย่างมึนงง ทรมานที่...แววตานั้นจ้องมาเหมือนไม่เคยพบกันมาก่อน

“คุณ...ทำไมไม่ตอบผม”

“ผม...ผม...”

ชนินทร์ร้องไห้ออกมา เมฆินยิ่งถอยห่าง

“คุณร้องไห้ทำไม สรุป...คุณคือใครกันแน่”

“ผม...ผมก็คือชนินทร์ คน...คนรักของคุณไงครับ…”

เส้นเสียงที่หล่นหายถูกรีดเค้นออกมาเป็นคำพูดอย่างยากลำบาก ทว่าเมฆินยิ่งมองด้วยสายตาตำหนิ

“คุณอย่ามาพูดเล่น...ผมเนี้ยนะเป็นคนรักของคุณ ผมเป็นผู้ชายและ...ไม่มีวันรักคุณ”

ชนินทร์ทรุดตัวลง เอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายทว่าถูกชักมือหนี

“คุณเมฆิน ฟังผมก่อน ผมไม่ได้หลอกคุณ”

เมฆินเริ่มระแวง

“คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง...” สิ่งที่เมฆินแสดงออกมาคือความหวาดกลัว...แววตาที่เขามองมานั้นช่างไม่ต่างอะไรกับด้ามดาบแหลมคม

“คุณช่วยออกไปด้วย ผมต้องการพบหน้าครอบครัวของผมมากกว่า ออกไป...ผมไม่รู้จักคุณ”

“อย่าเมฆิน...คุณอย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง...นี่ผมเอง-“

“ออกไป!”

เมฆินตะคอก มือกดปุ่มเรียกเจ้าหน้าที่ระรัว ยิ่งชนินทร์พยายามจะเข้าหาเมฆินก็ยิ่งขัดขืน

จนกระทั่งเกิดการอาละวาดน้อยๆในที่สุด นางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเมฆิน ซึ่งกำลังร้องครวญเอามือกุมหัว คล้ายกำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างที่สุด

ชนินทร์ได้แต่ยืนช็อคกับเหตุการณ์ทั้งหมด รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงในร่างกายมลายหายไปหมดสิ้น

ความว่างเปล่าในหัวใจนี่มันคืออะไรกันนะ?









โปรดติดตามตอนต่อไป

[three]

เอามาอีกเอาให้ร้องไห้อีกครับ

[ДηοηγМ]

ไม่จริ๊งงงงงงงง
เคราะห์ซ้ำ กรรมซัดชัดๆ

 

[badcow]

   พอกันทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kungyung]

เวนก๋ำ เวนกำ
ตรูจ้าบร้าาาาาาาาาาาาา

[kittyfun]

เศร้าสิคะงานนี้

เมฆดันจำนินที่รักไม่ได้เสียแล้ว

ปวดหัวใจแทนนินเลย

แล้วเมื่อไหร่จะได้หวานชื่นกันอีกล่ะคะเนี่ย

[woradach]

เล่นงี้ปวดใจนะครับท่านอเล๊กซ์ ฮือๆ 

คงต้องให้แม่ของเมฆช่วยพูดแล้วหล่ะ