ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│special of โปกพอง by แอมเบอร์
บันทึกเพื่อนพระเอก โดยนิสิตทันตแพทย์ที่แซ่บที่สุดในชั้นปี มั่นใจกว่าอ่านถึงตรงนี้หลายๆคนก็ต้องย้อนกลับไปอ่านชื่อตอนใหม่
ชื่อตอนไม่สัมพันธ์กับคนเล่าแล้วไง? แต่เชื่อเหอะ ปฐมบทความรักส้นตีนๆของไอ้ปกป้อง(เท่าที่รู้) มันเริ่มจากตรงนี้
นี่จะย้อนและเท้าความไปถึงสมัยปีหนึ่งระยะสุดท้ายให้ฟัง คือช่วงนั้นต้องเรียนรวมกับคณะแพทย์ ถามถึงข้อเสียนี่ร้อยแปดมากค่ะ ไหนจะมีนตัดที่ 84 ส่วนเกรดก็สูงลิ่วปลิวละล่อง แบบไม่ต้องถามหาเลยว่าได้เอมั้ย ถามแค่ว่าเรียนผ่านมาได้ไง
ถึงอย่างนั้นวิชานี้แอมเบอร์ก็ผ่านมาด้วยการget A เก๋ๆ แลTop 5 ในดงเด็กแพทย์ หุหุ สวยเก่งขนาดนี้ทำไมไม่มีผู้มาจีบ ฮื่อออ
ระหว่างการเรียนสิ่งที่สามารถเยียวยาจิตใจได้คงมีแค่ผู้ชายคณะแพทย์ที่ดูดีผิดหูผิดตากับเด็กคณะอื่น อือหือ ดีงามจนต้องร้องขอชีวิต แอมเบอร์จะมีผู้คนหนึ่งที่คอยมานั่งกระแซะตลอด ทีแรกก็ไม่คิดอะไรแต่ไปๆมาก็เริ่มคิดแหละ ชอบเข้ามาชวนคุยงุ้งงิ้ง ถึงหน้าตาไม่เข้าสเป็คแต่พอทน คบไว้เป็นเมียเก็บก็ไม่เสียหลาย
“แอมเบอร์กับปกป้องเป็นแฟนกันป่ะ”
งุ้ยย หล่อใสวัยรุ่นชอบเล่นมาถามแบบนี้ ใจคออิแม่ก็ไม่ค่อยดีซิคะ
“เปล่าหรอก มีอะไรเหยอ” ต้องเสียจริตเพิ่มความน่ารักเข้าไปในประโยค พ่อท่าน แม่ท่านสั่งสอนมาว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบผู้หญิงตลก…
“ดีเลย งั้นปกป้องมีแฟนหรือยัง”
ยกเว้นมันผู้นั้นไม่ใช่ผู้ชาย
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
“เฮ้ย นี่ไม่ได้ถามเองนะ มีรุ่นพี่ฝากมาถาม”
นุ้งเด็กแพศยาศาสตร์ รีบแก้ตัวทันทีก็ว่าอยู่ เต๊าะเรามาตั้งนานจู่ๆจะเปลี่ยนเป้าหมายไปชายตามองปกป้องก็ใช่ที่ เก็บเศษหน้าตัวเองแล้วยิ้มแย้มแจ่มใสต่อบทสนทนาในไดอะล็อกต่อไป
“พี่คนไหนให้ถามเหรอ”
“แอมไม่น่ารู้จัก พี่ที่ชมรมเราอ่ะ ชื่อพี่มิว อยู่บริหารอินเตอร์ปี4” แค่ชื่อก็ไม่รู้จักล่ะ ในชีวิตใช้ไปกับเด็กในคณะฝั่งวิทย์สุขภาพเป็นส่วนใหญ่ มีบ้างที่ความสวยจะนำพาแอมเบอร์ฉีกกฎ ลามปามไปถึงฝั่งวิทย์สายอื่นๆ เช่น วิศวะ หรือไอที แต่จำได้ดีว่ายังไม่เคยตีตลาดไปคบค้ากับเด็กอินเตอร์
“แล้วพี่เขาจะถามทำไม”
“ไม่รู้ดิ สรุปปกป้องไม่มีแฟนใช่มั้ย”
“ไม่มีนะ”
“ดีจัง”
บางครั้งพูดแต่ปากก็ได้นะ หน้าเน่อนี่ไม่ต้องแสดงขนาดนั้น พาลกูจะคิดว่าคุณมึงเป็นคนถามเอง เดี๋ยวต่อไปจะมองหน้าปกป้องไม่ติด ต้องมาเป็นเมียเก็บของเมียปกป้องงี้ เศร้าขนาดหนัก
“แล้วปกป้องได้ชอบใครอยู่ป่ะ”
“ไม่นะ..”
จริงๆแล้วมันมาจากประโยคเต็มๆที่ว่า ‘ไม่น่าจะชอบใครอยู่นะ’ แต่ที่เหลือสั้นกุดให้เป็นหนี้คำอธิบายไป เพราะแอมเองก็ไม่มั่นใจ พอคิดได้ว่า กิจวัตรประจำวันของมันเริ่มเปลี่ยนไป
เมื่อก่อนนี้เวลาเลิกเรียนป้องมันก็กลับบ้านบ้าง คอนโดบ้างตามอัธยาศัย ไม่ก็ไปห้องสมุดติวหนังสือ หรือไปเที่ยวเล่นตามประสาชายโฉด แต่ช่วงนี้มันแปลกไปนั่นแหละ ชอบไปนั่งอ่อยมนุษย์อยู่ใต้ตึกคณะ แล้วในเฟซบุ๊คก็มีแต่สถานะเพ้อๆ พอถามก็บอกว่าแชร์เล่นๆ
งุ้ย ตอบได้ดูถูก Top 5 ไบโอเคมมาก นี่เหยียบหัวเด็กแพทย์ทั้งคณะด้วยความฉลาดอัจฉริยะ พูดเลยจ๊ะว่าแอมไม่โง่ เดี๋ยวรอกูเลิกคลาสก่อนเหอะ จะไปลากคอบิดาท่านมาถามให้จงได้
“ไม่ชอบใครอยู่เลยเหรอ”
เสียงไอ้ตัวข้างๆนี้ก็ง่อลงเชียว ราวกับคาดหวังว่าไอ้ป้องมันต้องชอบใคร ไหนว่ารับมาจากพี่มิวบริหารไง แล้วความจำเป็นอะไรทำให้มึงเสือกขนาดนี้คะ พูด?
“ทำไมเหรอ” แต่กูก็ต้องพูดดีๆกับมันต่อไป มีสิทธิ์ได้แค่ด่าในใจเท่านั้น กระซิกๆ
“ก็พี่มิวบอกว่า อ่า.. ไม่พูดดีกว่า เราไปแล้วนะ ขอบใจมากแอม”
อือหือ ทิ้งกูไว้กลางหนทางความเสือกแล้วจากไปคืออะไร? นุ้งแพศยาลุกขึ้นทันที ประจวบเหมาะกับที่จารย์เม้าท์ให้เลิกคลาส ฝูงเด็กร่วม ห้าร้อยชีวิตแตกฮือเป็นรังผึ้งที่ถูกกู้ภัยสุมไฟไล่ในหน้าหนาว เหลียวซ้ายแลขวา ปลุกเพื่อนๆที่ตายจากไปแล้วให้ยืนหยัดขึ้นมาเก็บสัมภาระ แอมนั่งกับเพื่อนตามปกติ แต่ปกป้องมันไม่ชอบนั่งหน้าๆ ชอบขึ้นดอย เพื่อนเลยลงมติว่าโหวตมันออกจากกลุ่มในเวลาเรียน เพราะไม่มีใครอดทนแบกสารร่างปีนตามมันไปได้
“ไผ่ๆ ตื่นๆ ไอ้ป้องล่ะ”
เมื่อมองไปที่ดอยแล้วไม่เห็นปกป้องในสายตา แอมก็ต้องเรียกวิญญาณเพื่อนไผ่ที่หลับน้ำลายยืดขึ้นมาถาม ไอ้ไผ่ขยี้ตาชี้มั่วๆไปที่ดอยฝั่งเด็กแพทย์อีกกลุ่มหนึ่งนั่ง ที่ม.แอมนี่มีแพทย์หลายกลุ่มมาเรียนร่วมกัน แต่ไม่ว่ามองไปทางไหนก็ไม่มีอิป้องอยู่ดี จิกหัวมันขึ้นแล้วแหกตามันด้วยเล็บหลากสีที่เพิ่งไปเพนท์เมื่อวันก่อน
“ไม่เห็น ไม่เห็นตั้งแต่บ่ายสามแล้ว มันไปไหน”
ไอ้เหมยส่ายหน้า ไอ้ไผ่สะบัดมอแอมออกเป็นละครไทยแล้วนอนต่อ ส่วนไอ้บีมยังไม่ตื่น เยี่ยมค่ะเพื่อน เยี่ยมไปเลย
เอามือถือขึ้นมากดโทรหาปกป้อง แต่มันเสือกปิดเครื่อง เป็นห่าอะไรหรือเปล่าวะ
“ไอ้ป้องเหรอ มันโดด”
“ห่ะ แล้วมึงไม่บอกกูล่ะไอ้บีม มันโดดไปนานยัง” ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ถึงปกป้องมันไม่รักเรียนมากมายขนาดนั้น แต่มันก็เรียนเก่งและไม่ได้โดดอะไรง่ายๆ
“เพิ่งโดดบ่ายนี่แหละ”
“โดดไปไหน กลับบ้านเหรอ”
“ฮึ นี่พวกมึงไม่สังเกตเหรอวะ”
“สังเกตอะไร?”ไอ้ไผ่ฟื้นขึ้นมาถามได้ตรงใจกูมากค่ะเพื่อนรัก
“สี่โมงเย็นของทุกวันศุกร์ ยกเว้นสอบหรือมีควิซ…”
ไอ้บีมพูดขึ้นมาเหมือนเวลาที่โคนันกำลังจะเฉลยปริศนา ลุกขึ้นยืนทำหน้าเหมือนว่ากูฉลาดที่สุดพวกมึงคาระวะกูหรือยัง ยกยิ้มส้นตีนมองปราดมาทางพวกเราพูดต่อ….
“มันโดดไปนั่งหน้าคณะ”
“เพื่อ?”
“ไปนั่งอ่อยเด็กม.ปลายมั้ง ถามเองดิ กูก็รู้แค่นี้”
แล้วไอ้บีมก็จากไปพร้อมความอย่างรู้อยากเห็นของแอมที่พังทลาย ปกป้องเป็นคนเฟรนลี่ แต่ไม่ได้หมายความรวมไปถึงว่ามันขี้อ่อย หน้าม่อ หรืออะไร
ที่ถึงขั้นโดดเรียนไปอ่อยเขา
“มึงดูนี่ดิ” ไอ้เหมยเอามือถือที่เปิดหน้าเฟซบุ๊คไอ้ปกป้องยื่นมาให้แอมดู
PP Prachya Nawanantanon ไม่ชอบการรอคอย แต่เราทำได้แค่นี้.. มีสิทธิ์แค่นี้
แอมว่า… มันชอบเขาแล้วล่ะ…
“กูไม่ได้ชอบ”
ไม่ได้ชอบแต่ยิ้ม นี่คือสีหน้าของคนที่ปฏิเสธใช่มั้ย? เอาที่มึงสบายนะปกป้อง
“หรา”
เพื่อนๆสรรเสริญแต่พองาม วันหน้าวันหลังจะไม่ถามมันอีกแหละ ไอ้ปกป้องเนี่ย ถามตรงๆไม่เคยได้เรื่องหรอก ต้องชวนกินเหล้าแล้วอ้อมๆ ใช่ว่าปกป้องมันจะเมามายอะไรนะคะ แต่เวลาที่มันเกือบๆเมานี้คือเวลา ไพร์มทามสุดๆ ใครอยากรู้อะไรนี่ไปถามเลย เหมือนจะมีสติ แต่ไม่เลย…
“งั้น มึงเจอเขาได้ไงว่ะแบบ เท่าที่จำได้” เอาละเว้ย ไอ้บีมเริ่มวนเข้าประเด็น แอมนี่อยากจะลุกขึ้นยืนบนโต๊ะแล้วปรบมือให้จริงๆ
“บ้านอยู่ติดกันนี่แหละ” อือหือจัดว่าเด็ด … ว่าจะยกแก้วเหล้าขึ้นอีกสักอึกแต่ไม่ดีกว่า อยากมีสติฟังมหากาพย์นี่ต่อไป
“แล้วไม่เคยเจอกันเลยเหรอ”
“กูเคยเจอ แต่ไม่สนใจ ส่วนมันก็คงจำกูไม่ได้ ”
ก็สมควรที่จะไม่สนอยู่ แล้วก็สมควรที่น้องจะจำไอ้ปกป้องไม่ได้มันหน้าตาดีแต่เด็กก็จริง แต่ไม่ได้หล่อขนาดนี้ ตอนม.ปลายนี่หน้าดำคร่ำเครียด ตามประสาเด็กกิจกรรมที่ทำงานเพื่อโรงเรียนอย่างหนักหน่วง
ช่วงม.6นี่พีคสุด อ่านหนังสือหนักเก็บเนื้อเก็บตัว ถึงขั้นย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียวเพื่ออ่านหนังสือ สิวก็ขึ้น หืออ พูดเลยว่าตอนนั้น แทบไม่อยากไปไหนมาไหนกับมัน
“โห ไม่มันว่ะ กูก็นึกว่ารักแรกพบ” ไอ้ไผ่ส่ายหน้าแบบหมดสนุก เข้าใจว่ามันคงมโนไว้เยอะ เมื่อก่อนมันบอกว่าคนอย่างปกป้องเนี่ย ต้องเจอแต่รักแรกพบเท่านั้น เพราะถ้าอยู่ๆไปนี่สันดานปกป้องไม่ได้เข้ากับหน้าตาที่ดีงาม พาลนางจะตีจากเอาง่ายๆ
อันนี้พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่าจริงที่สุด
“แล้วเขามาชอบมึงเหรอ แล้วทำไมมึงชอบเขาละคราวนี้”
“โลกมันเหวี่ยงมามั้ง…”
ปกป้องนั่งนิ่งๆเหมือนเดิม ดูไม่ออกว่าสรุปแล้วชอบหรือแค่อ่อย แสดงว่ายังไม่เมา มันคอแข็งมาก เมาเท่าไรก็ไม่พับ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคิดสติอย่างนี้ต้องเพิ่มความเมา ด้วยการเล่น I never เกมนี้เล่นบ่อยและสนุกที่สุดแล้ว
แอมวางแผนกับเพื่อนทุกคนว่าต้องมอมไอ้ปกป้องให้ได้ ถามแต่อะไรที่ปกป้องมันเคย
“กูเริ่มนะ กูไม่เคยได้ท็อป” ไอ้ไผ่ถามอะไรได้สมกับตัวมาก แต่ที่ฮากว่าคือโดนกันหมด ยกเว้นมันนี่แหละ คนบ้าอะไรไม่เคยถนัดวิชาไหนเลย
“กูไม่เคยขับรถไปเชียงใหม่”
“ถุย” ไอ้ปกป้องทำหน้ายี้ใส่ไอ้เหมยก่อนจะรับแก้วเหล้ามา ไอ้เหมยนี้ก็ตรงไป เพราะที่นั่งๆอยู่ไม่เคยมีใครสตรองเท่าป้องมันหรอก เล่นขับรถจากกรุงเทพไปเชียงคาน ต่อด้วยเชียงใหม่เพื่อพาที่บ้านไปเที่ยว
ปกป้องรินเหล้าใส่แก้วเดิมให้เต็มก่อนจะเล่นต่อ..“กูไม่เคยจีบใครก่อน”
“นั่นไง เล่นกูล่ะ” ไอ้เหมยว่าอย่างหัวเสีย ก่อนจะกระดกซด ท่ามันยกนี่โปรจริงๆ ไม่รู้จักคิดว่าลำยองมาเอง ในที่นี้ไม่เคยมีใครจีบใครก่อนหรอก เพราะแอมสวยระดับนางงามจักรวาล ส่วนไอ้ไผ่ใฝ่ธรรมะ ไอ้บีมนี่ช่างเลือก ไอ้ปกป้องก็เก็บตัว มีแค่ไอ้เหมย.. อ้อยทั้งสวนพูดเลย
“กูไม่เคย…ไปนั่งอ่อยใครหน้าคณะ”ไอ้เหมยพูดไปก็รินเหล้าไป แถมท้ายด้วยการเงยหน้าขึ้นมากระตุกยิ้มให้ปกป้อง
แล้วคิดว่าไอ้ปกป้องจะทำอะไรได้นอกจากยกซด เพราะเกมนี้ตอนที่เราเล่นกันครั้งแรกคือหลังสอบไฟนอลเทอมหนึ่ง โดนมีคำสาปแช่งที่โคตรศักดิ์สิทธิ์ที่ว่า….
ถ้าโกหกหรือบิดเบือนแม้เพียงเล็กน้อย ขอให้เรียนจบ 8 ปี ไม่กลัวก็แปลกล่ะ
“กูไม่เคย…ไปพังงา”
ถุยชีวิต ทำอะไรได้นอกจากยกทั้งวง ก็ตอนปัจฉิมเขาไปพังงากันทั้งสายชั้น มีแค่ไอ้ปกป้องที่เป็นไข้เลือดออกเลยไม่ได้ไป มันก็กะคิลพวกเราเหมือนกันนี่หว่า อย่างนี้ต้องอัพเลเวล
“กูขอ กูไม่เคย..เพ้อถึงใครในเฟซบุ๊ค”
เห็นแบบนี้แอมเบอร์คนดีของสังคมมากนะคะ ไม่เคยมีหรอกเรื่องผู้ชายพายเรือ พ่อแม่ให้อยู่แต่เหย้าเฝ้าแต่เรียน มีหนังสือเป็นคู่หมั้น และปากกาไฮไลท์เป็นเพื่อนสนิท
รอบนี้มีแค่ไอ้ปกป้องโดนคนเดียว เข้าแก๊ปล่ะ
“กูไม่เคย..แพ้กุ้ง”
“ฟัค” มันเอาตีนทืบๆสมบัติของมหาลัยอย่างเซ็งๆ ถึงหน้าตามันจะดูไม่งุ้งงิ้ง เสือกแพ้กุ้งแบบคุณหนู๊คุณหนู แต่หลังจากกระดกครั้งเดียวก็กลับมายิ้มใหม่
มันเบลอหรือเปล่า แต่เท่าที่รู้คือ ไอ้ปกป้องเริ่มล่ะ ใกล้จะเมาเต็มที…หน้ามันแดงกว่าปกติ
“ของกู คำถามสุดท้ายแล้วนะ กูไม่เคย…” มันเว้นประโยคแล้วยกแก้วไอ้ปกป้องขึ้นมารินจนเต็ม อย่าว่าแต่ไอ้ป้องลุ้นเลย แอมก็ลุ้น สีหน้าไอ้บีมนี่ส่อสุดๆว่าคำถามของมันน่าจะเด็ด
“กูไม่เคย ชอบคนที่เขามาชอบกูก่อน” “โห ตีนเหอะ”
เกิดการรุมสกรัมไอ้บีมในบัดดล ไอ้ไผ่ยันหน้า ไอ้เหมยทึ้งหัว ที่แน่ๆคือกูนี่แหละคนหนึ่งที่ฝากรอย ไนกี้รันไว้กลางหลังมัน ถามห่าอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระสุดๆ เพราะขนาดจะจีบใครก่อนไอ้ป้องยังไม่เคย จะไปชอบคนที่ชอบมันก่อนได้ไง เนอะ..
ป็อก!
เสียงแก้วเปล่ากระทบโต๊ะ เรียกทุกสายตากลับไปโฟกัสที่ไอ้ปกป้องซึ่งกำลังเช็ดปากจากน้ำเมา
เดี๋ยวนะ..
“ป้อง มึงได้ฟังคำถามป่ะเนี่ย”
“ฟังดิ ไอ้บีมถามว่า มันไม่เคย ชอบคนที่ชอบมันก่อน”
เออแมร่งก็ฟังนี่.. “แล้วทำไม?”
“ก็กูเคย..” “…”
“กูเคย..ไม่ดิ กูกำลังชอบ คนที่เขาชอบกูก่อน”
พาร์ทพี่โปกพอง ความจริงถ้าจะให้ย้อนกลับไป มันก็คงนานมากที่จะเล่า แล้วคงจะไม่เชื่อว่าผมชอบเทมมาตลอด โดยที่ผมก็ไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย…
มันบังเอิญที่ว่าโลกเหวี่ยงคนๆหนึ่งเข้ามาในชีวิต แล้วผมเองก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไร
นอกจากมองเขาอยู่ในมุมของตัวเอง มันแปลกที่ว่าผมไม่ได้รู้สึกชอบเทมในทันทีหรอก แม้แต่รู้สึกสปาร์คในวินาทีนั้น สาบานได้ว่าไม่มีเลยในความคิด
มีแต่ความนิ่ง ในแววตาของเทมที่ทำให้ผมรู้สึกว่า สบายใจ
และในวินาทีต่อมามันไม่ใช่ความสบายใจแล้ว.. มันเป็นความรู้สึกอื่น ซึ่งบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร
ถึงอย่างนั้น.. มันไม่ได้ใกล้เคียงความรักสักนิด
ครั้งแรกที่ได้เจอกันจังๆ คือตอนที่ผมอยู่ม.5กำลังกลับบ้าน หลังจากมีเรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับงานกีฬาสี ตอนนั้นทั้งหงุดหงิด ทั้งอารมณ์ไม่ดี มีเวลา 10 นาทีใน MRT มือถือผมแบตหมดไปนานแล้ว จึงได้แค่ยืนนิ่งๆไม่พยามยามมองหน้าใคร กลัวว่าไอ้อารมณ์หงุดหงิดมันจะแสดงออกจนคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าผมหาเรื่อง กระทั่งถึงสถานีหนึ่ง มีผู้โดยสารขึ้นมาใหม่ เป็นเด็กผู้ชายที่ผมจำได้ว่าเขาเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านข้างๆ…ผมไม่รู้หรอกว่าต่อมาเขาจะเป็นคนสำคัญในชีวิต จึงได้แค่มองนิ่งๆ
แปลกที่สีหน้าแบบนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองดำดิ่งลงในทะเลลึก ความโกรธ ความหงุดหงิดที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่นาที หายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลย หลังจากวินาทีนั้น จุดโฟกัสของผมคือหน้าของเทม และกลายเป็นว่าผมชอบสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อน ไม่ดิ้นรนอะไรของน้องมันจนไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย
น้องมันยืนพังเสาหนึ่งอย่างสบายใจ ขัดกับบรรยากาศวิถีชีวิตสังคมเมืองของคนรอบข้าง
ราวกับไม่สนโลก
ตลกดีที่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง สามารถยืนอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดินได้ โดยไม่อ่านหนังสือ ไม่ฟังเพลง ไม่เล่นมือถือ ไม่เสือกเรื่องคนอื่น และไม่ได้มองใคร
ผมอยากทำแบบนั้นได้บ้าง แต่ผมทำไม่ได้
ได้แต่มองหน้าเขา รู้ตัวอีกที.. เทมก็ลงในสถานีถัดไปอีกสองสถานี โดยมีคนที่ผมคุ้นหน้าไม่ต่างกันคือพี่ชายของเทมมารอรับ
หลังจากวันนั้น ไม่ว่าผมจะขึ้น MRT อีกกี่ครั้ง ผมก็ไม่ได้เจอเทมเลย รู้สึกผิดหวังเวลาที่ประตูเปิดแล้วคนที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่น้อง.. แต่ผมก็บอกตัวเองไม่ได้ว่านอกจากความชอบในแววตา สีหน้าแบบนั้นแล้ว ผมมีอะไรให้ต้องคิดถึงน้องมันหนักหนา
ผ่านไปนานจนลืมไปแล้วว่าเทมอยู่แค่ข้างๆบ้านนี่เอง พอขึ้นม.6 ก็ย้ายไปอยู่คอนโด นานๆทีจะกลับบ้าน ส่วนใหญ่ก็เสาร์-อาทิตย์ แต่สิ่งที่แย่คือความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถไปมาหาสู่กันแล้ว พี่ปลื้มพี่สาวผมถอยรถมาเหยียบแมวของน้องตาย มันก็ไม่ใช่ความผิดของพี่สาวผมเต็มร้อยหรอก แต่ด้วยความที่พี่ปลื้มไม่ใช่คนยอมคน ผสมกับพี่ชายของน้องที่ไม่ต่างกัน มันเลยไปกันใหญ่
สิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิตผมในปีนั้น มันประเดประดังไปหมด ชีวิตมหาลัยที่เปลี่ยนจากมัธยมสิ้นเชิง ผมกลับบ้านน้อยลง เรียกได้ว่าแทบจะไม่กลับก็ว่าได้ กิจกรรมมากขึ้น เยอะขึ้น เรียนหนักแต่สนุกจนกระทั่ง วันหนึ่งที่โลกเหวี่ยงคนๆหนึ่งมาอีกครั้ง..
แต่ครั้งนี้มันเปลี่ยนความคิดผมอย่างสิ้นเชิง
น้องแทบจะไม่เปลี่ยนอะไร หน้าตาธรรมดา แว่นกรอบหนา มีสิวตามประสาเด็กวัยรุ่น
ผมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ไม่ใช่ประธานเชียร์ที่กำลังมีปัญหาในเวลานั้น แต่กลายเป็นเดือนมหาลัย และที่พีคกว่าคือ ในเวลานั้น ผมเป็นคนมองน้องอย่างชื่นชม…
แต่เวลานี้เป็นน้องบ้างที่เห็นผมในสายตา
และวินาทีนั่นแหละ..ที่เปลี่ยนความคิดผมว่า ผมไม่เคยชอบแววตานิ่งเฉยกับสีหน้าไม่สนโลกของน้องเลย
ผมชอบแววตาที่สะท้อนภาพผม กับสีหน้าที่สนใจแค่ผม…มากกว่า
แล้วจะผิดมั้ยที่ผมรู้สึกดี ที่เห็นว่าเขาพยายามมากแค่ไหน ที่จะได้รู้จักเรา.. คงเป็นเหตุผลที่ผมต้องไปนั่งรอน้องทุกวันศุกร์ ทั้งที่บางทีมีคลาสเรียน
ตอนนั้นผมก็คิดว่าผมแค่รู้สึกสนใจ แต่มันไม่ได้มากพอที่จะกลายเป็นความชอบ และคนแรกที่รู้ว่าผมชอบน้องมันคือ พี่มิว
พี่ชายมันนั่นแหละ
พี่มิวรู้เป็นคนแรกว่าผมชอบเทม น่าจะเป็นคนแรกของโลกก็ว่าได้ เพราะพี่มิวรู้ว่าผมชอบเทมก่อนที่ผมจะรู้ด้วยซ้ำ
เหตุเกิดหลังวันสอบมิดเทอมปี1เทอม2 ลงจากตึกมาก็เจอรถสีดำด้านที่จำได้ว่าช่วงนี้มาจอดหน้าคณะผมบ่อยมาก ปกติเจ้าของรถแทบไม่เคยลงมา อย่างมากก็เปิดกระจกไว้นิดหน่อย แต่วันนี้เขาลงมายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆรถ
มาคนเดียวเหรอ นั่นเป็นประโยคที่ผมอยากถามแต่นึกขึ้นได้ก่อนว่าผมไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกับคนๆนั้นมากไปกว่าเพื่อนบ้าน เลยพยายามไม่สนใจแล้วเดินออกไปให้ปกติที่สุด
"ไงน้องเขย สบายดี"
เป็นคำทักทายธรรมดาที่พ้นออกมาพร้อมควันบุหรี่ แต่ที่ผมหยุดชะงักคือ ใครเป็นน้องเขยมัน?
"จะเข้าเรื่องแบบไม่พิรี้พิไรเลยนะ ชอบน้องกูเหรอ"
เดี๋ยวนะ ผมฟังอะไรผิด หรือมันสื่อสารไม่เข้าใจกันแน่ "มันควรจะเป็นน้องพี่หรือเปล่าที่ชอบผม"
คนไม่รู้จักกันไม่น่าไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาใช้ ยิ่งหน้าตาตอนมันพูดนี่กวนสุดๆ เห็นแล้วอยากจะต่อยให้ฟันเคลื่อน
"อย่าเถียง ถ้าไม่ชอบมึงจะไปนั่งอ่อยน้องกูเพื่ออะไร?"
"อะไรทำให้มั่นใจเหรอครับ" ผมประชดประชันพี่ชายของเทมไป เหลือเชื่อที่กำปั้นของพี่มิวไม่ได้กระแทกเข้าที่หน้าผมอย่างที่คิด แต่กลับหยิบบุหรี่ที่จุดค้างไว้ขึ้นมาสูบแทน
"กูไม่รู้หรอกว่ามึงคิดอะไร แต่กูไม่คิดจะห้ามความสุขของน้องกู แล้วมึงก็ไม่ควรมานั่งอ่อยใครทั้งที่มีมึงมีเรียน ถูกมั้ย ถ้ามึงไม่รู้ตัวกูก็จะบอกให้ว่าสิ่งที่มึงทำอยู่คือการให้ความหวังคนอื่น " พี่มิวเว้นไปพักหนึ่งก่อน จะหยิบรูปในกระเป๋าส่งมาให้ผม
“ก็ว่าจะปล่อยผ่านไป แต่เสือกไปเจอไอ้นี้อยู่ในหนังสือมัน”
รับมาอย่างงงๆ พอเปิดดูก็เห็นว่า…รูปผมที่ปริ๊นมาจากในเฟซบุ๊ค แต่ที่หลังรูปมีลายมือของใครอีกคนเขียนไว้….
‘อยู่ๆก็รู้สึกเชื่อ..ว่าเราเป็นคนที่ดีกว่านี้ได้ เพื่อเขา’ “เทมเพิ่งไปสละสิทธิ์คณะวิทย์มา มันจะแอดเข้าที่นี้ ที่เดียวกับมึง”
ก่อนหน้านี้วินาทีเดียวผมคงยังไม่รู้หรอกว่าผมชอบ หรือไม่ชอบเทม
แต่พอได้อ่านข้อความนั้น บวกกับได้รับรู้ถึงความพยายามของน้องที่ทำเพื่อจะได้อยู่ใกล้ผม.. ผมรู้ทันทีว่าผมชอบเทม
เพราะถ้าเป็นคนอื่นทำ ใจผมคงไม่เต้นแรงขนาดนี้
เรื่องควรจะจบ ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าผมชอบเทม หรือช้าสุดก็ควรจะจบตั้งแต่ที่น้องเริ่มมาเรียนแล้ว ถ้าไม่เพราะประโยคถัดไปของพี่ชายมัน
“กูเชื่อว่าไม่ใช่แค่น้องกูหรอก ที่ชอบมึง มึงก็ชอบมัน แต่ถ้ามึงชอบมันจริงๆ กูก็อยากจะเตือนว่าอย่าใจเร็วด่วนได้กันอะไรขนาดนั้น”
“…”
“เพราะกูเป็นพี่มันกูยังไม่รู้เลยว่ามันชอบมึงจริงๆ หรือมันชอบคนที่อยู่ในเฟซมึงกันแน่”
“สิ่งที่มึงต้องทำคือ เดินหน้าเว้ยปกป้อง” ไอ้บีมตบไหล่ปุปุเป็นการให้กำลังใจ หลังจากที่ผมเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้พวกมันฟัง
นั่งเท้าคางมองเพื่อนๆที่กำลังเขียนคำใบ้ที่สองให้น้องรหัสของตัวเองอยู่ พูดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าโลกเหวี่ยงอีกแล้ว คราวนี้ให้เทมมาเป็นน้องรหัสผม
“ทำไงล่ะ ถ้าเขารู้จักกู รู้จักนิสัยของกูแล้วเขาจะชอบอยู่เหรอ”
เพราะเป็นเรื่องของความรู้สึกใครอีกคน มันเลยทำให้ผมไม่มีความมั่นใจอะไรเลย
“วุ้ย เสียภาพพจน์หมดกันเดือนมหาลัย เรื่องแค่ประติ๋วเดียวเอง”ไอ้ไผ่บ่นออกมาแบบเอือมระอา ไม่อยากจะพูดหรอกว่า ถ้าไม่ใช่ผมไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้
“ถ้าตอนนี้เขาชอบมึงที่หน้าตา มึงก็แค่ต้องทำให้น้องเขารู้จักมึงมากขึ้นดิ แบบจีบไปเลย”
“เฮ้ย ไม่ได้” แอมเบอร์ขัดขึ้นมากลางวงทันที ปาปากกาและกล่องดินสอลงพื้นตามสไตล์คนชอบเล่นใหญ่
“ทำไมวะ”ทุกคนประสานเสียงถาม ไม่เว้นกระทั่งผม
“ถ้าคนที่มึงชอบมาจีบ มึงจะเอาไง”
“เป็นกูคงถวายชีวิตให้ล่ะ” สมเป็นไอ้เหมยพูดจริงๆ
“นั่นแหละ มีแต่พัง พัง แล้วก็พัง อีกอย่าง จำที่กูบอกได้มั้ยว่าห้ามมันผู้ใดจีบใครให้เขารู้ตัว”
“แล้วอย่างนี้ชาติไหนจะสมหวัง” เพื่อนๆต่างพากันแปะมือกับไอ้ไผ่ นี่ถ้ายกมือถือได้คงจะ #ทีมไผ่ ซินะ
“สำหรับคนอื่นกูไม่รู้ แต่ป้อง! ถ้าน้องเขาชอบที่มึงเป็นมึงต้องหาทางติดต่อกลับจนได้ป่ะวะ”
ผมไม่ได้มีความเชื่อในตัวแอมเบอร์ขนาดที่ต้องฟังมันทุกเรื่อง แต่ว่า.. เรื่องนี้มันก็ดีกับตัวผม อย่างน้อยตอนนี้ที่ยังไม่สนิทกับน้อง ผมควรมีวิธีเข้าถึงบ้าง
“แล้วจะให้กูทำไง”
“แต่งกลอนแมร่งเลย มึงเป็นอดีตประธานเชียร์โรงเรียนสหชื่อดังที่ใช้แบงค์พันกันแดดแทนร่ม แค่นี้คิดไม่ออกไง”
“ไม่ๆ ในฐานะที่กูชำชอง กูชอบของแฮนด์เมด”
“ป้องมันจะจีบน้องคนนั้น ไม่ใช่มึง”
เพื่อนผมต่างแย่งกันเสนอไอเดีย
น่าสนใจ…อย่างน้อยระหว่างที่เข้าไม่ถึงก็จีบดักไว้ก่อน หลายๆทางยิ่งดี ถ้าเทมไม่ชอบผมทางใด ก็ต้องชอบทางหนึ่งนั่นแหละ
ระหว่างที่มันเถียงกันไปผมก็เริ่มเขียนกลอนลงในกระดาษเปล่าที่ว่างๆ อาสาเป็นคนเอาคำใบ้ไปส่งในคลาสอิ้ง1ของปีหนึ่ง ระหว่างที่เดินๆอยู่ ก็ดูสัมผัสนอกใน ถึงจะไม่ได้แต่งมานานแต่ก็พอจะจำได้ ถึงอย่างนั้น ก็ต้องขอบคุณความทรงจำในวันแรกที่ผมเจอน้อง มันยังชัดเจนอยู่ในใจผม
ตอนนั้น คิดแค่ว่ามันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่ารัก หรือชอบเลย
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าใจผม มันติดไปกับเทมตั้งแต่ที่น้องลงตรงสถานีพหลโยธินเมื่อสองปีก่อน…
แววตาใสราวน้ำนิ่งมหาสมุทร
สยบหยุดไฟรุมเร้าในใจพี่
แค่แรกพบสบตาเจ้าฤดี
เหมือนดังมีธาราใสไหลชโลม
ขยำกระดาษแทนที่จะพับ เพราะผมเลือกที่จะปาใส่หัวน้องมันตรงๆ ถ้าวางไว้หรือฝากใคร กลัวว่าความตั้งใจของผมจะส่งไม่ถึง ผมแค่อยากให้เทมได้อ่าน ในสิ่งที่ผมรู้สึก
ถ้าหวั่นไหวบ้าง… ก็ขอให้รู้สึกรักผมที่ตัวผมเป็น ในตอนที่รู้ว่าผมเป็นคนส่งกลอนนี่ให้เขา
ป็อก..
ปาเสร็จแล้วก็ต้องรีบวิ่งออกไป
พระเจ้าครับ.. ขอให้คนที่ผมชอบ ชอบผมด้วยเถอะ ไม่ได้ชอบเหมือนดารานักร้อง ไม่ได้ชอบด้วยความคลั่งไคล ขอให้เขาชอบผมเหมือนที่ผมชอบเขาก็พอ
ไม่ขออะไรอีกแล้ว
TBC.
-special by โปกพอง จบเหอะ 55555555555 นี่คิดนานมากว่าจะเขียนดีมั้ย ปกติเป็นคนไม่ชอบอ่าน side story ของใคร เหมือนเป็นการแก้ตัวให้ตัวละคร แต่ก็เห็นว่าไม่เสียหาย
แต่มันแต่งยากนะคะ พาร์ทพี่โปกเนี่ย เนื่องจากพี่โปกไม่ใช่คนกวนตีนโดยสันดาน แถมไม่ตลก 555555555555555
ถ้าเนื่อยๆก็ขอโทษด้วยนะคะ
เล่นทวิต ติด #ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อนะคะ ถ้า #lastpiece เข้าไม่ถึงจริงๆ เพราะเขาทวิตกันทั่วโลกเย้ยย
ถึงจะลงรีเดิม แต่เม้นท์เพิ่มได้นะ ><
รักมารักกลับไม่โกง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
