หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[PetitDragon]

พี่เขียนแม่งจะเอาอย่างเดียวอ่ะ

[yuyie]

พี่เขียนออกตัวแรง แถมตอนนี้ดูท่าดินจะเป็นคนช่วยเติมน้ำมันซะด้วย อิอิ

[jum]

รอเรื่องสนุกๆ ที่พี่เขียนบอกอยู่นะ เอิ้กๆ 

[tuktik_narak]

ครึ่งแรก



ตอนที่9

   ผมนั่งรอนอนรอไอ้ดินอยู่ที่โต๊ะมาร่วมครึ่งชั่วโมงได้ หลังจากที่โทรไปเพื่อชวนมันไปกินข้าว เพราะไอ้แพะมันมีเรียนต่อเลยไม่ว่างมากับผมส่วนวิสกี้ก็ไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เที่ยงโทรไปหาก็ปิดโทรศัพท์แต่แบบนี้แสดงว่ามันคงติดธุระอะไรอยู่จริงๆ ก็เลยเหลือแค่ไอ้ดินคนเดียวเท่านั้นโทรไปมันก็บอกว่าว่างอยู่พอดีบอกให้ผมรอมันก่อน แต่นี่อะไรหิวจนหายหิวละมันก็ยังไม่มา

   RRRrrrr

   ผมก้มหน้ามองโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิด พอเห็นชื่อคนโทรมาก็รีบกดรับอย่างไว

   “อยู่ไหนเมื่อไหร่จะมา”ผมถามมันเสียงไม่ดังนะแต่มันคงรู้ว่าผมหงุดหงิดที่ปล่อยให้คอยนาน

   “เฮ้ยๆมึงกูขอโทษว่ะ พอดีกูติดธุระด่วนไปกินข้าวด้วยไม่ได้”มันตอบกลับมาแต่ทำเอาผมเกือบปรี๊ดแตก เหี้ยอัลไลลล ไม่ว่างแล้วทำไมเพิ่งโทรมาบอก ปล่อยให้กูรอจนกูจะกินกระต่ายบินแทนกินข้าวแล้วไอ้เหี้ย

   “พ่องง แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้”

   “มันกะทันหัน แต่กูส่งคนไปกินข้าวกับมึงแล้วนะ ป่านนี้ก็น่าจะถึงแล้วมั้ง”มันบอกกลับมาเสียงใสไม่เห็นมีแววของความสำนึกผิดเจือในนั้นเลยแม้แต่น้อย

   อีกละ ผมรู้สึกถึงลางสังหรณ์ชั่วร้ายในประโยคเมื่อกี้ของไอ้ดินมันจัง แล้วถ้าผมคิดไม่ผิดผมว่าผมจะต้องหงุดหงิดมากกว่านี้เป็นสิบเท่าในเวลาไม่กี่นาทีแน่ๆ

   “ใคร”

   “เดี๋ยวก็รู้ แค่นี้นะ ตี๊ด!”มันตัดสายผมอ่ะ ผมได้แต่อ้าปากค้าง มองโทรศัพท์ในมือด้วยความหงุดหงิด

   ฮึ่มม ไอ้เหี้ยดิน

   ผมนั่งกำมือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยุบหนอพองหนอ รู้สึกธรรมะธัมโมขึ้นมาทันที

   พรึ่บ!

   มีบางอย่างเกิดขึ้นตรงหน้าผมอย่างเร็ว ย้ำว่าเร็วมากจนผมตั้งตัวไม่ทัน มองมือตัวเองก็พบว่าโทรศัพท์ไม่อยู่ในมือแล้ว ผมตกใจหน้าถอดสีเลยคิดว่าเป็นขโมยแน่ๆ

   ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย กล้ามากมาเอาของกู

   “โอ๊ย!”ผมร้องเพราะเจ็บ จุกด้วยเมื่อลุกจากเก้าอี้หันหลังเตรียมวิ่งแต่ยังไม่ทันก้าวไปไหนก็ชนเข้ากับใครบางคน

   “หึ ซุ่มซ่าม”ได้ยินเสียง ขนอ่อนก็ลุกกันเกรียวกราว ไม่ต้องมองหน้าก็รู้เลยว่าใคร

   “ไอ้พี่เขียน มึงมาได้ไง”ผมถามเสียงดัง บอกตรงๆว่าความอายหายไปหมด

   “มารับมึงไปกินข้าว”มันตอบหน้าตาย กวนส้นตีนได้อีก

   “กูไม่ไป แล้วเอามือถือกูคืนมาด้วย”ผมพูดบอกมันพยายามไม่โวยวาย เดี๋ยวมันจะหาว่าผมอ่อน โวยวายเหมือนผู้หญิง

   มันมองหน้าผมไม่สนใจ ก่อนจะทำอะไรกับโทรศัพท์ผมสักอย่าง ผมชะโงกหน้าไปมองมันก็ยกขึ้นสูงจนผมมองตามไม่ได้

   “เอามานะเว้ย”ขัดใจอ่ะ คว้าเอามาแม่งเลย แต่เสือกตัวสูงอีกกูคว้าไม่ถึง T.T

   “อย่ายุ่งดิ”แหนะ ว่ากูอีกได้ข่าวว่านั่นมือถือกูนะไอ้เหี้ยนี่

   “ทำไมมึงทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้วะ”ผมถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

   ผมยืนหอบหลังจากต้องเขย่ง กระโดดๆไปมาเพื่อแย่งโทรศัพท์จากมัน เอาวะในเมื่อแย่งไม่ได้ก็ยืนเฉยๆเนี่ยแหละ

   “เอาไป”พอมันคืนมาให้ ผมรีบคว้ามาตรวจสอบทันที ไม่มีอะไรผิดปกติทุกอย่างยังเหมือนเดิม ผมพลาดเองที่ไม่ยอมตั้งรหัสล็อคหน้าจอ รำคาญไงบางทีหน้าจอดับพอเปิดใหม่ให้กูใส่รหัสอีกละ แต่ต่อไปนี้ผมจะระวังให้มากกว่านี้

   ผมเงยหน้ามองมันอย่างสงสัยไม่มีอะไรเปลี่ยนแล้วมันเอาโทรศัพท์ผมไปทำไรวะ ช่างแม่ง หงุดหงิดหิวข้าว รำคาญคน ตายห่าซะดีไหม

   “ไปไหน”มันคว้าแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัว โอ๊ย! ไอ้ห่านี่กูเจ็บเป็นนะคนไม่ใช่ควาย มึงจะแรงเยอะไปไหน ไอ้ควายยยยย แต่ด่าในใจนะไม่กล้าพูดกลัวมันต่อย

   “เรื่องของกูป่ะบางที”

   มันไม่ถาม ไม่พูด ไม่เหี้ยไรทั้งสิ้น แต่มันลาก ย้ำว่าลาก เจ็บเหี้ยๆมันบีบแขนผมแน่นมากคือกะว่าไม่ให้ผมหลุดไปจากเงื้อมือมันเลยอ่ะ ตอนนี้ผมมองรอบๆก็เห็นคนมองกันเกือบทั้งคณะ แล้วเข้าใจป่ะว่าคนก็รู้จักผมเยอะ มันน่าดูไหมเนี่ยที่เดือนหล่อๆอย่างผมมาโดนผู้ชายตัวอย่างควายลากไปเนี่ย

   “ปล่อยกูดิ ไอ้เหี้ยๆ”ผมทุบแขนมัน ขาก็พยายามเกร็งจิกพื้นไว้ ไม่ๆๆ เหนือมึงท่องไว้ว่ามึงอย่ายอม มึงอย่าง่าย เดี๋ยวมันได้ใจ แต่นี่ขนาดกูยากขนาดนี้แล้วนะ มันก็ยังได้ใจ โอยย กูเพลียยย

   “มึงดิ้นอีกกูจูบ มึงตีมาอีกกูลากเข้าโรงแรมแน่”

   ผ่างงง เจอแบบนี้ผมนิ่งเลยครับ ไม่ได้กลั๊ววว แต่เพื่อความปลอดภัยผมควรจะหยุดแล้วเดินตามมันไปดีๆ เอาไว้ขึ้นบนรถก่อนก็ได้แล้วค่อยแผลงฤทธิ์ ผมเชื่อว่าถ้าผมท้าทายมันกล้าทำแน่ๆ เพราะดูจากห้าวันที่จันทบุรี มันเป็นคนจริง จริงจนกูอยากเอาตีนยันหน้า

   ผมเดินตามมันมาเรื่อยๆ ไม่รู้มันจอดรถไว้ไหนแต่ไกลเหี้ยๆ เดินมาจนจะถึงคณะศิลปกรรมอยู่ละ แต่เชื่อไหมว่ามันก็ยังไม่ปล่อยมือผม

   “ช้าๆหน่อยกูเหนื่อย ห่านิ”ผมบอกแล้วทุบๆมือมัน ไม่กล้าทุบแรงแค่สะกิดบอกมันว่าให้ปล่อยมือได้แล้ว เข้าใจป่ะว่าตอนแรกมันจับแขนผมแต่ตอนนี้มันจับข้อมือผมแล้วอ่ะ มองผ่านๆเหมือนจับมือกัน มันไม่ควรนะซาร่า

   มันหันมามองหน้าผมเหมือนว่ารำคาญนักหนา ไม่พูดอะไรแต่มันก็เดินช้าลงจนผมค่อยโอเคหน่อย เดินเหมือนวิ่งแบบนั้นกูตายพอดีคนยิ่งหิวข้าวอยู่

แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ ตอนที่ผมกับมันต้องเดินลงบนถนนที่รถวิ่งไปมา มันจะเอาตัวเองมาอยู่ทางด้านที่รถวิ่งแล้วให้ตัวผมอยู่ด้านใน เวลาที่เดินผ่านที่แดดๆ มันจะเดินเฉียงๆคอยบังแดดให้ผม บอกทุกคนตรงนี้เลยว่าผม


   โคตรสับสน

   ผมมองแผ่นหลังมันแล้วก็นึกไปถึงแต่ก่อนตอนเจอมัน ผมหลงใหลในหุ่น รูปร่าง หน้าตา ทุกสิ่งอย่าง เพราะผมอยากจะเป็นให้ได้อย่างนี้ถึงแม้ว่าผมจะหล่อ(?)แต่ตัวผมมันบางเกินไป ผมไม่ชอบ แต่นิสัยมันทำให้ผมฝันสลาย จากเทวดากลายเป็นซาตาน

   ตอนไปเที่ยวจันกันนี่ผมพูดเลย ว่าผมไม่สนุกทันที่เห็นว่ามันมาร่วมทริปนี้ด้วย ยิ่งมันเอาแต่มาลวนลามผม ผมนี่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า โมโหที่มันมาทำแบบนี้กับผู้ชายหล่อๆและโคตรแมนอย่างผมนายเหนือคนนี้ และก็โมโหตัวเองที่ไม่เคยปฏิเสธมันได้เลยสักครั้ง

   โมโหการกระทำของมันที่ทำให้ใจผมเต้นแปลกๆ สมองเบลอๆ ทุกอย่างเหมือนเครื่องมันรวนๆไม่เป็นตัวของตัวเอง

   แล้วพอมานึกถึงคำพูดของตัวเองที่ไปท้ามันว่า ‘ถ้ามึงยิงได้ก็ลองดู’ ฮึ่ยยยยย นึกแล้วอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ ไม่รู้อะไรถึงสั่งให้พูดไปแบบนั้น อย่าถามผม เพราะผมก็ไม่รู้จริงๆ

   คิดๆแล้วก็เสียวสันหลัง ไม่ใช่ว่ามันเกิดบ้าลากผมไปปล้ำนี่ซวยเลยนะ ทุกวันนี้เหมือนตัวเองใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย ตั้งแต่เจอมันชีวิตผมดูอันตรายขึ้นเยอะ

   “อยากกินอะไร”มันถามแทรกความคิดผม สะดุ้งนิดๆเพราะคิดเรื่องมันอยู่ไง อยู่ๆก็ตื่นเต้นซะงั้นเหมือนเด็กทำความผิดแล้วโดนจับได้

   “อะไรก็ได้ ว่าแต่มึงจะพากูไปไหนเนี่ย แล้วรถมึงอ่ะ”

   “รถกูจอดอยู่คณะมึง”

   “ห๊ะ!!” ผมตาค้าง อ้าปากค้าง จอดอยู่ที่คณะผมแล้วมันพาผมเดินทำไม และกำลังจะพาไปไหน ระยะทางที่เดินมานี่กูนึกว่าสวนสนามในวิชาลูกเสือ

   “หัดเดินบ้าง อย่าขี้เกียจ”มันหันหน้ามาด่า แต่ยักคิ้วกวนตีน

   ผมโกรธแค้นมาก ดูก็รู้ว่ามันตั้งใจแกล้ง ทำไมมันถึงเป็นคนสันดานแบบนี้วะ

   “อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ”ผมกัดฟันพูดกับตัวเอง คิดว่ามันคงไม่ได้ยินหรอก



นักเขียนขอเม้าาาา T.T

กลับมาแล้วหลังจากหายไปห้าวัน จริงๆแล้วงานยังไม่เสร็จแต่แวบมาอัพสัก40%ก่อน

ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าสามวันจะกลับมา แต่เปล่าเลยผิดคำพูดซะได้

เหนื่อยๆ ทำงานไม่ได้นอน นอนน้อยมากวันละสามถึงห้าชั่วโมงนี่คือเต็มที่

จริงๆอยากอัพให้ครบร้อยเลยนะคะ แต่ไม่ไหวจริงๆ ขอนอนก่อน

ปล.พรุ่งนี้ได้หยุดหนึ่งวัน จะกลับมาอัพเพิ่มให้และถ้าไม่มีอะไรติดขัดจะอัพเพิ่มตอนที่10อีกตอน

บ๊ายบายยยยยยยยย

[Nano PL]

จิ้ม

เอิ่ม นี่มันแกล้งกันนี่หว่า อย่าไปยอมเหนือ เตะมันเลย 

[hembetaro]

 

เครอ่ะ  รอต่อไปหายยุ่งแล้วมาต่อเน้อ....น้องแนน

 

รอริว x วิสกี้ด้วย.....ลุ้นจัง     

[goosongta]

พี่เขียนในมุมอ่อนโยนทำเหนือหวั่นไหว
ดีให้ได้ตลอดแล้วกัน

[Aomampapeln]

น้องเหนือหวั่นไหวแล้วฮิ้วววววว>,<

[sukaz]

 

[aoihimeko]

ทำำไมตอนนี้เรามองว่ามันน่ารักว่ะเนี่ย

ตอนหน้าอยากกินของหวานเยอะๆจังเลย

[Gutjang]

ไอ้พี่เขียดโหดตลอดอ่ะ ชอบทำกลบเกลี่ยน ชริ

[toshika]

 

กอดน้องแนน เหนื่อยก็พักนะ อย่าฝืน ร่างกายสำคัญกว่าเนอะ

พี่เขียนแกล้งน้องอีกแล้ว ฮ่าๆๆ รอคู่ริวกะน้องวิสอ่ะ

[na-au]

หลานเขียนมาพาไปกินอะไรอ่ะ  ไงก้อ...สั่งเผื่อคนแก่บ้างนะ 

อ่านแล้วอยากกิน 'เตี้ยวเนื้ออ่ะ 

 

[moodyfairy]

คู่นี้ลุ้นนานอ่าาา เมื่อไหร่จะก้าวหน้าหนออ ฮ่าๆๆๆๆ
เป็นกำลังให้จ๊าาาาา

[MunashiiSora]

จิ้มคนเขียนก่อน 

เดี๋ยวมาเม้นท์ 

[PetitDragon]

 

[ayumi_jern]

แค่มาต่อคนอ่านก็ดีใจแล้วจ้าาา 

[tuktik_narak]

ครึ่งหลัง

   
        .

   .

   “โอ๊ยยยย ร้อนเหี้ยๆ”เหงื่อเม็ดหนึ่งไหลเข้าปากโคตรเค็ม แต่จะไม่บ่นก็ไม่ได้คิดดูว่าเมืองไทยอุณหภูมิมันร้อนเท่าไหร่ ยิ่งตอนกลางวันค่อนไปบ่ายแบบนี้นะ โอ๊ยยย คุณพระอย่าให้ผมพูด ร้อนแบบร้อนฉิบหาย แต่ทำไมผมถึงต้องบ่น คุณคงคิดว่าผมได้มานั่งทานอาหารกลางวันที่โรงแรม ภัตตาคาร ร้านอาหารอิตาเลี่ยน ฝรั่งเศส เวียดนาม หรอ? คุณคิดผิดละ

   ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ หลังมหา’ลัย ร้านทั้งร้านมีพัดลมเพดานอยู่สองตัวแล้วก็โชคดีมากโต๊ะที่ผมนั่งไม่โดนพัดลมแม้แต่นิด ลำพังอากาศก็ร้อนพออยู่ละต้องมานั่งซดน้ำก๋วยเตี๋ยวร้อนๆอีก อูยยย โคตรฟินนน ซู้ดดดด

   “ใส่พริกเยอะๆดิจะได้เย็น”หางตาตวัดมองอย่างอัตโนมัติ นี่มันยังกล้ายอกย้อนผมอีกเหรอ ไม่ใช่เพราะมันหรือไงผมถึงต้องมานั่งเหงื่อแตกเหมือนว่าอาบน้ำอยู่แบบนี้ แต่ก็ปฏิดสธไม่ได้นะว่ารสชาติร้านนี้เขาเด็ดจริงอะไรจริง

   “เพราะมึงไง ร้อนก็ร้อนยังให้กูเดินเป็นกิโลๆ แถมพากูมาแดกของร้อนๆอีก ซู้ดดดด แจ่บๆ”ปากด่าเสร็จก็ก้มลงสูดเส้นเข้าปาก อย่าอายครับ มัวกระมิดกระเมี้ยนนั่งเหนียมอายนี่ไม่ใช่ไอ้เหนือนะ แต่เผ็ดไปหน่อยสงสัยตักพริกเยอะเกิน เอิ๊กๆ

   “ทุเรศว่ะ”มันด่า

   “กูหล่อเว้ย ทำไรก็ไม่ผิด”

   “หึหึ”

   ผมมองมันตาขวาง มันกินหมดแล้วครับสองชามอีกต่างหากกินโคตรเยอะแต่กินเร็วมาก จริงๆผมไม่ได้กินช้านะแต่แบบว่ามันเผ็ดมันร้อน สูดเส้นคำหนึ่งกินน้ำอีกแก้วนึงตอนนี้อิ่มจนจะอ้วก

   มันมองผมกินแล้วยิ้มกวนตีน บางทีก็ปากหมาแขวะผมเวลาที่ผมทำอะไรหกหรือทำปากเลอะ กระแดะสะอาดจริงๆ เห็นละหมั่นไส้

   
   มื้อนี้อิ่มแต่ตังค์อยู่ครบเพราะมันจ่าย สบายสิกู เมื่อกี้แอบมองตัวเองตรงตู้ก๋วยเตี๋ยว อื้มหืมมม โคตรเซ็กซี่ กร๊ากกก ปากแดง หูแดง จมูกแดง เชี่ยย โคตรมีเสน่ห์อ่ะ แต่แค่คิดว่าตัวเองต้องเดินอีกเป็นกิโลๆเพื่อกลับไปยังคณะวิศวะที่รักของผมก็อยากจะอ้วก รู้สึกหิวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกสภาพตัวเอง แต่จะทำไงได้ ไม่อยากโทษมันด้วยเพราะร้านที่มันพามารสชาติถูกปาก ปกติหลังม.ผมไม่ค่อยได้มาสักเท่าไหร่ เรียนเสร็จกลับบ้าน ไม่ก็เข้าร้านเหล้า

   “พี่เขียนนนน”ไม่ใช่ชื่อผม แต่ผมก็อดจะหันไปมองตามเสียงเรียกไม่ได้ แค่เห็นเท่านั้นแหละอื้มหืมมมมม บิ๊กบู้มมมม บูมบาลาก้ามาก กำเดาจะไหลเอา ผมแพ้นมผมบ่องตงงง

   “อ้าวมิลค์”ชื่อน่ายกดื่ม

   “ไม่เจอนานมิ้ลค์คิดถึง”น้องนม เอ๊ยย น้องมิลค์สุดเอ็กซ์เดินมาเบียดๆๆไอ้พี่เขียนอย่างเนียนๆ เมื่อกี้เดินผ่านผมอยากจะแกล้งเป็นลมล้มทับแต่ไม่เอาเดี๋ยวเขาหาว่าอ่อย

   “ครับ”ผมขมวดคิ้ว เลิกมองนมหันกลับมามองหน้ามัน เห็นมันมองน้องเขาผ่านๆแล้วหันกลับมาจ้องหน้าผม แถมมันยังพูดกับน้องเขาห้วน สั้น เหมือนว่าไม่อยากจะคุยงั้นแหละ

   “พี่เขียนจะไปไหนคะ แล้วทำไมเดินมา”น้องเขาถามมันเสียงออดอ้อน เป็นปกตินี่ผมคงจะเบลอๆเพราะแพ้คนเสียงหวาน แต่ตอนนี้ผมก็เบลอนะแต่เบลอสายตาของอีพี่เขียนที่มันมองมา มันจ้องผมไม่วางตาเลยอ่ะ จนเป็นผมเองที่หลบสายตาทำท่าว่ามองอย่างอื่น

   “พี่มากับเพื่อน”ผมไม่เห็นหน้ามันว่าเป็นยังไง แต่ฟังจากเสียงแล้วดูเหมือนไม่ใส่ใจที่จะตอบเลย

   “หรอคะ วันนี้มิลค์ว่างพี่เขียนไป....”

   “เหนือกลับกัน ร้อนไม่ใช่หรอ”

   ผมหันขวับ ได้ยินนะว่าเมื่อกี้น้องเขาจะพูดอะไรกับมันแต่มันกลับถามผมแทรกขึ้นมา เอาน้องนมคนนั้นหน้าเหวอไปเลย อย่าว่าแต่น้องพี่ก็เหวอ

   “อะ อื้ม มึงคุยไปก็ได้ เดี๋ยวกูเดินกลับเอง”ไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากมองสองคนนั้นอี๋อ๋อกันเลยอ่ะ เป็นเพราะผมเสียดายน้องนมแน่เลย ไม่น่าไปหลงชอบผู้ชายแบบนั้นได้ มามะ ถ้าเสียใจมาซบอกพี่ พี่ยินดีปลอบโยน

   ผมบอกมันและหันไปทางอื่นเตรียมท่าว่าจะเดินกลับเองอย่างที่ปากบอก ทำเป็นเหมือนไม่สนใจ แต่เห็นว่ามันมองผมและพยายามแกะมือน้องนมคนนั้นออก น้องจากมีนมแล้วยังมีปลาหมึกด้วยหรอน้อง

   ฟุ่บ!

   “เฮ้ยย”ผมร้องเสียงหลง เพราะตอนที่เดินผ่านน้องนมคนนั้นไม่รู้ว่าเขาจงใจหรือบังเอิญ รองเท้าส้นสูงปลายแหลมจากที่วางดีๆก็ถูกยื่นมาด้านหลังทำเอารองเท้าหนังหัวขัดมันของผมสะดุดเข้าอย่างไร้เยื่อใย

   ปี๊นนนน ปี๊นนนนน

   ร่างผมเซถลาออกไปนอกถนนอย่างทรงตัวไม่อยู่ แน่ละ คิดในใจว่าหัวทิ่มแน่ แต่ที่แย่กว่านั้น รถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาในระยะสายตาของผม ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากแค่ไม่กี่วินาที นึกในใจว่าโดนแน่ ไม่ถึงตายแต่ยังไงก็ต้องเจ็บตัว ผมหลับตาปี๋ ไม่พร้อมจะเห็นเหตุการณ์ใดๆ

   หมับ

   “อะ อื้อออ”ผมร้องคราง เพราะรู้สึกว่าตัวเองโดนกระชากอย่างแรงก่อนจะตามมาด้วยแรงกอดรัดของใครสักคนแต่ทำเอาผมจมหายไปกับตัวใหญ่ๆนั้น

   เอี๊ยดดดดดด

   ผมกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นยังไม่ยอมลืมตา กลัว นี่คือสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกเหมือนความตายมารอตรงหน้าแต่ดีที่รอดมาได้ มันทั้งกลัว ทั้งโล่งอก ผมรู้ว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว ฟังจากเสียงเบรกของล้อและตัวเองไม่รู้สึกเจ็บ

   
   พอสติเริ่มกลับมา กลิ่นกายที่คุ้นเคยก็ลอยปะทะจมูก ไม่อยากเดาเพราะรู้ว่าใครคือคนที่กำลังกอดผมไว้ แต่ผมยังไม่อยากลืมตาและยังไม่อยากเงยขึ้นเพื่อไปมองหน้ามัน ผมคงทำหน้าไม่ถูกและไม่รู้จะพูดยังไง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้ได้ในตอนนี้คือ

   ผมดีใจที่พี่เขียนเป็นคนมาช่วยผม

   “แม่งเอ๊ย! กูจะตายห่ารู้ไหม”มันสบถ เหมือนพูดกับตัวเองจนได้ยินเสียงกัดฟันดังกรอดๆเหมือนว่ากำลังโมโห หน้าอกบึกๆของมันกระเพื่อมขึ้นลงเหมือนกำลังสูดอากาศเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง

   “พะ พี่เป็นอะไรไหม ขอโทษทีพี่”น่าจะเป็นเสียงของข้าวของรถคันเมื่อกี้ เสียงสั่นๆคงตกใจน่าดู

   “ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดมึง”ผมไม่ได้ตอบ แต่คนที่ตอบคือคนที่กอดผม

   ปั่ก ปั่ก

   ผมทุบอกมันเบาๆไม่แรงนะแต่คือสติมาความอายก็มาด้วย ในเมื่อไม่เป็นอะไรก็ควรปล่อยร่างออกจากกัน เมื่อกี้มันกอดผมแน่นมากเกือบหายใจไม่ออก

   “ขอบคุณครับพี่”ผมหันไปมองหน้าคนพูดแล้วก็ได้แต่พยักหน้าส่งๆ ไม่ใช่ความผิดมันจริงๆนั่นแหละเพราะผมเป็นคนเซจะตกลงไปเองนี่หว่า อีกอย่างทางก็แคบๆ ทางเดินก็นิดเดียวโทษรถก็ไม่ได้ต้องโทษคนเดินไปเดินมาด้วย

   ผมมองรอบๆด้านดีหน่อยที่ไม่ค่อยมีคนมุง เหมือนแค่มองๆแล้วก็ผ่านไป

   “โอ๊ยย มิลค์เจ็บ”ผมตกใจยกมือห้ามไม่ทัน เมื่อไอ้พี่เขียนเดินไปบีบแขนน้องนมแน่นจนขึ้นรอยนิ้ว ผมเข้าใจเลยเพราะขนาดผมเป็นผู้ชายยังเจ็บแล้วเธอเป็นผู้หญิงคงกระดูกแตก

   “เมื่อกี้ทำอะไร”มันถามเสียงเครียด ผมเดินไปยืนข้างๆมันแล้วก็กระตุกเสื้อให้มันเลิกบ้า จากคนที่ไม่มองก็เริ่มมีหันมามองแล้วชี้ๆบ้างแล้ว

   ไอ้ห่านี่มันไม่กลัวคนอื่นมองเป็นหน้าตัวเมียหรือไงวะ

   “ปะ เปล่านะ ฮึกๆ มะ มิลค์ไม่ได้ตั้งใจนะคะ”น้องร้องไห้เลยอ่ะ ผมยังสงสารเมื่อกี้น้องคงไม่ตั้งใจจริงๆนั่นแหละ แต่ดูเหมือนว่าพี่เขียนมันจะไม่คิดอย่างผม

   “เฮ้ยๆ ผู้หญิงนะเว้ย ปล่อยๆ”ผมกระชากมือมัน มันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี หันไปมองน้อง โอ้โหหห รอยนิ้วชัดเจนผมว่าไม่เกินคืนนี้มันต้องเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีม่วงแน่ๆ ไอ้ห่านี่ซาดิส


   “หึ”มันส่งเสียงเหมือนรำคาญที่โดนขัดใจ ผมตวัดมองหน้ามันอย่างไม่พอใจ ไม่ใช่อะไรนะคนอื่นมองกันเยอะ มันจะโดนหาว่ารังแกผู้หญิง

   “พี่ขอโทษแทนมันด้วย เจ็บไหม”ผมหันไปถามน้องเขา ยิ่งเห็นน้องร้องไห้ก็ยิ่งสงสาร นี่มันเรื่องอะไรวะ สรุปใครผิดใครถูกกันแน่ แต่เอาเหอะน้องเป็นผู้หญิงน้องไม่ผิด

   “ยุ่งอะไร!”

   “ห๊ะ”ผมอ้าปากค้างเมื่อเจอตวาดกลับ เอาๆๆ คนอุตส่าสงสาร

   “เหนือกลับ”แต่ก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านั้น ไอ้พี่เขียนก็เดินมาลากผมไปกับมัน แต่ก่อนไปมันก็หันไปพูดอะไรบางอย่างกับน้องนม

   “น้องครับ ตอนนี้พี่ไม่กินนมแล้วแต่พี่กินไข่กับถั่วแทน”


   “!!!!!!”


   .

   .

   .

   “เมื่อกี้มึงพูดหมายความว่าไง”หลังจากปล่อยให้น้องนมยืนอ้าปากหวอ ทำหน้าช็อคเหมือนเจอผี เราก็เดินกลับมาด้วยความเงียบจนถึงคณะ

   ขากลับมันไม่ได้จับไม้จับมือจับแขนอะไรทั้งสิ้น ผมเดินนำหน้ามันเดินตามหลัง ถามว่าทำไมไม่ขึ้นมาเดินคู่กัน มันบอกว่าถ้ามีรถวิ่งมาชนหมามันจะได้อุ้มหมาหนีรถทัน ไอ้เชี่ยยย ดูมันตอบดิ

   “พูดอะไร”มันถามหน้าตาย

   “กับน้องเมื่อกี้ไง ที่บอกแดกไข่แดกถั่ว”ผมงงจริงๆนะไม่เข้าใจอ่ะ

   “ไม่ต้องถามเดี๋ยวสักวันมึงก็รู้”

   “เอ้า เออแม่ง”เหวี่ยงใส่แม่ง ชอบขัดใจ

   “บ้านอยู่ไหน”

   “ถามทำไม”

   “จะไปส่ง”

   “ไม่ต้อง!!”บ้าสิ ขืนให้มันไปส่งก็ได้ใจ เดี๋ยวหาว่าผมทอดสะพาน ยังไงผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังแมนร้อยเปอร์เซ็น ถึงแม้จะโดนมันแทะเล็มไปบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้มันรู้บ้านผมหรอกนะ มันไม่ปลอดภัย

   “แล้วมึงจะกลับยังไง”เออใช่ แล้วกูจะกลับยังไง

   “อะ เออน่า กลับได้ละกัน”โวยวายไว้ก่อน เดี๋ยวเสียฟอร์มรอมันไปแล้วค่อยโทรให้วิสกี้มันมารับก็ได้

   “แน่ใจกูให้มึงตอบใหม่อีกครั้ง”มันยังยืนยันคำเดิม ผมเริ่มร้อนเหงื่อท่วมตัวอยากกลับบ้านเร็วๆเหมือนกัน เอ หรือว่าจะยอมใจง่ายวันนึงดีวะ

   “รถมึงอยู่ไหน”

   “จอดตรงนู้น”มันชี้ๆ ไม่รู้แม่งมั่วเปล่าชี้ไปนี่ไม่ได้หันไปมองทางเลยเหอะ

   “รถไม่หรู กูไม่กลับด้วยนะจะบอก”เชิ่ดหน้าเป็นท่ามาตรฐาน ทำตัวหยิ่งไว้ ถ้ามันง้อโอเคผมรู้สึกดีแต่ถ้ามันไม่ง้อ เดี๋ยวกูจะจำเอาไว้ว่ามันเป็นคนไม่จริงใจ
   จริงๆจะรถอะไรก็นั่งได้หมดแหละ ทำอย่างกับโตโยต้าเก่าๆของมันผมจะไม่เคยนั่ง นั่งมาแล้ว หลับได้สบายมากแต่ที่ถามนี่คือหาข้ออ้างเฉยๆ

   “ไปดูเอง”มันว่าอย่างนั้นก่อนจะหันหลังเดินไปโดยทิ้งผมไว้เพียงลำพัง(?)

   ผมชะเง้อๆมองตาม ไม่อยากตามไปเร็วเดี๋ยวคนจะมองว่าระริกระรี้ มันไม่ดีผมเป็นผู้ชาย ทำเนียนๆหน่อย ทำหน้าตาว่าโดนบังคับแต่จริงๆแล้วโคตรอยากจะกลับเร็วๆ

   O_O

   ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ ผิดจากที่คิดไม่ใช่โตโยต้า แต่เป็นสีห่วงสวยเช็ด! ผมน้ำลายย้อยเพราะอยากได้ แต่ลำพังให้พ่อผมยอมคืนรถมาให้ผมใช้ก่อนเหอะ รถมอไซค์ยังรีบคว้าเลย

   “รถมึงหรอ”ผมถามทันทีที่ขึ้นมานั่ง ปรับเบาะอย่างถือวิสาสะ อ๊า เบาะนุ๊มนุ่ม โคตรสบาย ยืดขาไปข้างนิดหน่อย หลับตาพริ้ม ลมแอร์พัดโดนหน้า แม่งเอ๊ยยย สวรรค์ ><

   “อืมมีสามคัน”

   O.O!

   ตกใจอีกรอบได้ป่ะ สามคันนี่คือรถของมันหรือของครอบครัววะ

   “มีทำไมเยอะใช้หมดหรือไง”คำถามผมดูกวนตีนดีนะ

   “หึหึ พ่อให้ก็รับไว้ถึงไม่อยากได้ แต่ก็ห้ามขัด”มันหันมามองยักคิ้วกวนตีนใส่ผม แม่งแอบกัดกูเรื่องที่กูโดนพ่อยึดรถเปล่าวะ สายตามันดูกระแดะจนน่าถีบ

   “อวดรวยว่างั้น”

   “ไม่ได้อวด แต่รวยจริง”มันว่าพร้อมออกรถ ผมเบ้ใส่อย่างหมั่นไส้ บ้านกูก็รวยเว้ยยยยยยยยย แต่บ้านวิสกี้รวยกว่า อ่ะๆให้มึงเป็นอีกบ้านที่กูยอมให้รวยกว่าก็ได้ นี่กูขาดทุนมากเลยนะ

   “ถุย”ผมถุยใส่มัน แต่ลืมไปว่ารถมันแพง เมื่อกี้แอบเห็นน้ำลายตัวเองกระเด็นไปสามสี่หยด ผมเอามือไปเช็ดออกอย่างเนียนๆ เดี๋ยวเจ้าของรถเห็นแล้วเขาจะฆ่าผมเอา ปัดๆถูๆ อ๊า สะอาด

   “สรุปอยู่บ้านหรือคอนโด”มันถามคงเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่อยู่คอนโดหรือหอพักกันล่ะมั้ง

   “บ้าน มีแต่คอนโดวิสกี้”จริงๆบ้านผมก็ไม่ได้ใกล้แต่ก็ไม่ไกลมาก แต่ผมติดสบายไม่อยากอยู่หอเพราะเดี๋ยวต้องทำอะไรเอง แต่วิสกี้มันมาอยู่ข้างนอกตั้งกะเข้าปี1เลย เพราะมันเรียนพวกถาปัตย์มันบอกว่า กลับบ้านไม่เป็นเวลา นอนไม่เป็นเวลา ทำงานเยอะ ห้องรก ถ้าอยู่บ้านเดี๋ยวแม่บ้านถือวิสาสะมาเก็บของมันแล้วมันหาไม่เจอจะเป็นเรื่องใหญ่ เออจริง

   “แล้วจะไปไหน”มันถาม

   “บ้านดิ อยู่ตรง............”ผมบอกๆมันไปรวดเดียวจำได้เปล่าไม่รู้ แต่แอร์เย็นๆเบาะนิ่มๆเพลงคลอเบาๆนี่แม่งโคตรทำให้ง่วง

   “นอนได้ป่ะ”ตาปรือละแต่ขออนุญาตเขาหน่อย

   “หึหึ จะหลับอยู่ละยังจะขออีก”เอาเป็นว่ากูหลับเลยละกัน คร่อกกกกกก


TBC____________


นักเขียนขอเม้าาาา


โทดค่าาาาา มาช้าไป ตอนที่10ก็ยังไม่ถึงไหน แฮ่ๆ แต่งไม่ทันนน


ตอนหน้าคิดว่าน่าจะเป็นพี่ริวมาเล่าให้ฟัง ฉากตัดฉับก็อาจจะมี แบบเต็มสตรีม O,.O

คึคึ

[ayumi_jern]

ย่องมาอ่านก่อนนอน 

นังบิ๊กมิลค์บังอาจรังแกน้องเหนือของชั้นหรอ แกตายยย 

[hembetaro]

 

น้องเหนือ.....บางทีก็ซื่อออออออ.......ซะขนาดอ่ะ

พี่เขียนพูดขนาดนี้ยังไม่เก็ท......

รอพี่ริวกับวิสกี้ด้วย หายไปคิดถึงนะตัวเธอ

 

[snowboxs]

พี่เขียนประกาศอย่างชัดเจนแล้ว
ต่อจากนี้ไปไม่กินนมจะกินไข่กับถั่ว
เอิ่มแบบว่าพี่เขียนแรงได้ใจจริง ๆ

[TIKA_n]

แหม ๆ ตอนที่แล้วว่าพี่เขียนโรคจิตไปเยอะ ขอโทษนะพี่เขียนจ๋า ตอนนี้พี่เขียนได้ใจไปเต็ม ๆ เลยอ่ะ ช้อบ ชอบ ปกป้องน้องเหนือได้ดีมาก ๆ  สมน้ำหน้ายัยมิลค์ร้ายนักโดนแค่นั้นมันน้อยไป แล้วยังไม่สำนึกมาตวาดใส่น้องเหนืออีก แหม มันหน้า  น้องเหนือจะสุภาพบุรุษเกินไปแล้ว มันทำเราเกือบตายเลยนะ มันต้องแบบพี่เขียนนี่ไ้ม่ต้องแคร์ว่าผู้หญิงผู้ชาย ไม่ต้องแคร์สายตาใครด้วย ยอดมากพี่เขียน  ยิ่งคำพูดทิ้งท้ายใส่ยัยมิลค์จะออกหื่นไปซักหน่อย แต่ให้อภัยได้จ้ะ คนเค้าเข้าใจกันหมดเหลือแต่น้องเหนือคนซื่อเนี่ยแหละ อย่าให้พี่เขียนต้องอธิบายด้วยการกระทำนะจ้ะ  อิอิ   ขำจริงน้องเหนือจะเล่นตัวซะหน่อย เจอรถหรูเข้าไปรีบไปปรับเบาะเอนนอนเลยเชียว ยอมให้พี่เขียนไปส่งบ้านแล้ว พี่เขียนเก็บคะแนนได้ไปอีกหนึ่ง ว่าแต่น้องเหนือไว้ใจหลับปุ๋ยอย่างนี้ พี่เขียนคงไม่ทำอะไรน้องหรอกนะ แบบ ยังไม่ค่อยไว้ใจความจิต ๆ ของพี่เขียนเท่าไรเลยอ่ะ
ตอนหน้าพี่ริวมาเล่าแล้ว  ดีๆ อยากรู้ว่าคืบหน้ากับน้องกี้บ้างไหมเนี่ย รอ ๆ น้า ให้คนเขียนจ้า 

[BlueCherries]

ขอ Onsite พี่เขียนอีกค่า ช๊อบชอบ 5555+

(ปอลอ ชอบตรงฉากในรถอ่ะค่ะ ตั้งแต่ขึ้นรถเลย จินตนาการ อ้าาา ฟิน)

[aoihimeko]

ชอบพี่เขียนมาก เจ๋งจริงทำชะนีหน้าหงายเงิบเลย 

ตอนหน้ารอพี่ริวนะ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไป

[Karn12]

ชัดเจนมากพี่เขียน

[MunashiiSora]

เข้ามาบวกเป็ดให้ แล้วหนีไปอ่าน 

[sukaz]

เลิกกินนม ตลอดกาล เพราะจะหันไปลองไข่กับถั่วดู

 
 

[na-au]

  ไหมหลานเขียนทำกับคนแก่อย่างนี้อ่ะ


คนแก่อยากกิน 'เตี้ยวเนื้อ  ดันแอบพาหลานเหนือไปกิน 'เตี้ยวไก่มะระ   


คนแก่งอนแล้ว ไปกินเองก็ได้ 

[Aomampapeln]

ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะเนี่ยชีเล่นกลางหลังเลยถ้าตั้งใจเหนือไม่หัวแตกหรอ
พี่เขียนตอกหน้าได้โดนใจจิงๆเหนือก็ซื่อค่อดๆ

[m.mixxy]

อย่าพึ่งเลยน้า ขอพี่เขียนอีกซักนิด นะนะ.      ...       -3-