หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[Dezair]

เจียระไนบอกที่อยู่สำหรับส่งไปรษณีย์ให้มารดาของสิตางศุ์เรียบร้อยก็เดินตามออกมาจากห้องนอน กวาดตามองทั่วคอนโดก็เห็นร่างผอมโปร่งนั่งบนพื้นอยู่หน้าโทรทัศน์ กำลังแยกของฝากออกมาจากกล่อง มีทั้งของฝากให้เพื่อนสนิทอย่างพฤกษาและอลงกต ของฝากให้เจียระไน และของฝากให้ที่บ้านของเจียระไน


ดวงตาคู่สวยเหลือบมาเห็นเจ้าของคอนโดแล้ว แล้วเจ้าตัวก็หลบตาหนีไปที่ของฝาก ดูก็รู้ว่าคงจะเขินกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ซึ่งจริงๆแล้วเจียระไนก็เขินนั่นแหละ แต่...เรื่องให้หลบไปอยู่ไกลๆก็ไม่ใช่ทางเขาเสียด้วย


“ไหนของฝาก” ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหา ยืนค้ำหัวคนที่นั่งอยู่กับพื้น


“อ่า...ของมึงเป็นอินทผาลัม กินเป็นมั้ย แล้วก็...กูซื้อชาฝากที่บ้านมึงด้วย ไม่รู้จะซื้ออะไรดี ถามหม่าม้าของมึงแล้ว บ้านมึงไม่กินพวกกะปิ เคย ก็เลยซื้อชามาแทน” คนพูดนั่งอยู่บนพื้น ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตอบ แต่เอี้ยวตัวไปหยิบอันนั้นทีอันนี้ที และ...มันทำให้ชายเสื้อที่อยู่นอกชายกางเกง เปิดล่กจนเห็นผิวขาวๆช่วงบั้นเอว


ดวงตาเรียวจ้องไม่กะพริบ สาบานสามนิ้วว่าอยากละสายตาไปทางอื่นมากๆ ไม่ได้อยากแอบดูเอวของสิตางศุ์เลยแม้แต่นิด แต่...สายตามัน...ไม่ทำตามคำสั่งเลยว่ะ


“โจ๊ก...ขยับออกไปหน่อยสิ จะหยิบของ” สิตางศุ์เห็นอีกยังยืนนิ่งขวางตัวเขาและถุงที่ใช้สำหรับแยกของฝากก็เลยต้องเงยหน้าบอก คนกำลังจ้องผิวขาวๆที่ผลุบๆโผล่ๆเมื่อครู่ถึงกับชะงัก รีบเบือนสายตาหนีไปทางอื่น


“เอ่อ...โทษที” เจียระไนก้าวเท้าเบี่ยงไปนั่งที่โซฟาด้านหลังร่างโปร่งแทน และ...ตอนที่สิตางศุ์เอื้อมไปหยิบถุงพลาสติกที่อยู่ไม่ไกล ผิวขาวๆก็โผล่ออกมาให้เขาเห็นอีก


...สัด! กูอย่างกับโรคจิต ทำยังไงดีวะเนี่ย!...


“มึงคุยกับม้ากูบ่อยเหรอ” ร่างสูงพยายามบรรเทาความหื่นในใจตัวเองด้วยการชวนคุยเรื่องบุพการีอันเป็นที่เคารพ


“ไม่บ่อยหรอก แต่พอดีหม่าม้าของมึงโทร.มาตอนกูอยู่ที่นู่น กูก็เลยถามน่ะ...อ่า...มึงโกรธรึเปล่าที่กูคุยกับหม่าม้า แต่มึงไม่รู้”


“จะโกรธทำไม ว่างๆ มึงก็โทร.หาม้าก็ได้”


“เดี๋ยวจะโดนสงสัยน่ะสิ”


“ไม่สงสัยแล้วมั้ง ป่านนี้น่าจะเดาได้แล้ว” ดวงตาคู่สวยเบิกโต


“จริงเหรอ?! แล้วมึงโดนว่ารึเปล่า?!” สิตางศุ์หันกลับมาถามเต็มตัวด้วยความเป็นห่วง ถึงเขาจะให้พ่อแม่ได้รู้จักหน้าค่าตาของเจียระไน แต่ก็ยังไม่ได้บอกเรื่องสถานะศึกษาดูใจให้รับทราบ เรื่องแบบนี้น่าจะให้เวลาทำให้คุ้นเคย มากกว่าบอกกันโต้งๆ


“จะโดนว่าเรื่องอะไรล่ะ กูกับมึงคบกัน ไม่ได้ทำใครเดือดร้อน” พอได้ยินแบบนี้ คนที่ตกใจในทีแรกก็สบายใจ ริมฝีปากสีสดแย้มยิ้มอย่างโล่งอก เจียระไนเองก็อยากจะยิ้มไปด้วยหรอก ถ้าไม่ใช่ว่าพอลดสายตาลงมองใบหน้าขาวของคนที่นั่งต่ำกว่าแล้วสายตาหื่นๆของเขาก็ดันมองลึกลงไปในคอเสื้อเชิ้ตที่เปิดอยู่


...ขาวจั๊วะ!...แล้วนั่น!...เม็ดสีชมพูนั่น!...


เจียระไนกลืนน้ำลายเอื้อก รู้สึกคอแห้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ถ้า...ถ้าได้ดูดไอ้สีชมพูบนอกขาวๆนั่น...ถ้า...ถ้าได้บีบเล่นด้วยนิ้ว...ถ้า...


...ฉิบหายไอ้โจ๊ก!!!!...


ร่างสูงลุกพรวดทันควัน ทำเอาสิตางศุ์ถึงกับชะงักที่อีกฝ่ายทำอะไรปุบปับ


“ก...กู...กูไปเยี่ยว! มึงจัดของให้เสร็จ จะได้ไปกินข้าว!” แล้วเจียระไนก็รีบหมุนตัวเดินตรงดิ่งไปเข้าห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังอีกเลย

............................................

เป็นวันที่ใช้ชีวิตผ่านไปอย่างทุลักทุเล


หลังจากเจอพิษสายตาล้วงคอเสื้อไปเห็นอกขาวๆ เขาก็รีบพาสิตางศุ์ออกไปกินข้าวข้างนอก ใช้ชีวิตสองคนในที่ที่มีผู้คนพลุ่กพล่านจะได้ไม่สร้างบรรยากาศชวนให้ปล้ำมากเกินไป แต่สุดท้าย อีกฝ่ายก็ต้องนอนห้องเขา แล้วนอนกันยังไงน่ะหรือ? เจียระไนเลือกที่จะนอนหันหลัง แถมไม่ได้หลับทั้งคืนเพราะเกร็งไปทั้งตัว กลัวว่าขืนหลับแล้วหันไปหาไอ้คนที่นอนข้างๆอย่างไม่รู้ตัว เกิดไปคว้ามันมากอด ทำเรื่องบางเรื่องจากจิตใต้สำนึก คราวนี้ล่ะจะพากันฉิบหายหมด


...มันดูไม่รังเกียจก็จริง แต่...มันพร้อมเปล่าวะ?...


...เกิดกูทำไปครึ่งทาง แล้วมันผลักกูออก กูไม่ตายห่ารึไง?!!!...


แล้วพอเช้า เขาก็รีบพาสิตางศุ์มาคณะ โชคดีว่าวันนี้รายนั้นมีเรียนเช้า ส่วนเขามีเรียนบ่าย เลยเจอกันแค่ตอนเที่ยง...แต่...หลังเลิกเรียน มันก็ต้องกลับไปนอนคอนโดของเขาอยู่ดี


เจียระไนพ่นลมหายใจเป็นครั้งที่ร้อย


...อุตส่าห์ได้นอนด้วยกัน แต่เสือกไม่กล้าพามันก้าวข้ามไปจนสุดทาง ไอ้กากโจ๊กเอ๊ย!!!!...


“กูว่าแล้วเชียว ว่ามึงหลบอยู่นี่แน่”


เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาหนุ่มตาเรียวชั้นเดียวที่กำลังหงุดหงิดต้องละสายตาจากสนามฟุตบอลของคณะหันไปมอง เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนที่กำลังเดินตรงมาหาเขาคือเพื่อนร่วมคณะแต่ต่างภาควิชาอย่างพฤกษา


“มึงไม่ได้เรียนวิชาเดียวกับไอ้โซ่เหรอ” เขาถาม เมื่อคนมาใหม่ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะม้าหินตัวเดียวกัน


“กูปีสี่นะครับ ขอเรียนง่ายๆ เรียนน้อยๆ เถอะ”


“เพื่อนมึงที่อยู่ปีสี่เหมือนกันลง 7 ตัว” เจียระไนย้อน พฤกษาหัวเราะเบาๆ


“คนที่ทำให้มหาลัยขาดทุนก็ไอ้โซ่นี่แหละ แต่วันนี้ผิดปกตินิดหน่อย แม่งไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่แชทกับกู” คนฟังชะงักไปเล็กน้อย หันมองพฤกษาที่ยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ เขาแอบเหล่มอง เห็นว่ากำลังเปิดแอพลิเคชั่นแชทอยู่จริง แถมที่มุมหน้าต่างก็เป็นชื่อโซ่ด้วย


ไม่ทันได้ถามอะไร คนที่กำลังกดข้อความตอบโต้กับ ‘โซ่’ ก็เหลือบตามามอง


“ไอ้โซ่มันถามกูว่าถ้าคืนนี้มันไปนอนห้องกู กูจะโอ.เคมั้ย”


“ทำไมมันต้องไปนอนห้องมึง?!”


ไม่มีคำตอบเป็นคำพูด แต่พฤกษายื่นโทรศัพท์มือถือให้ดูแทน ข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นข้อความปรับทุกข์ที่ถูกส่งมาจากสิตางศุ์ทั้งสิ้น


‘กูไม่รู้ไอ้โจ๊กเป็นอะไร มันไม่คุยกับกูเลย’


‘สงสัยมันอึดอัดว่ะ กูว่าแล้ว มันไม่ชินแน่เลย ที่อยู่ดีๆ กูก็ต้องไปอาศัยมัน’


‘คืนนี้กูไปนอนบ้านมึงได้เปล่า’


เจียระไนอ่านได้ไม่กี่ประโยค โทรศัพท์ก็ถูกดึงกลับไป


“เกิดไรขึ้น ทำไมมึงไม่คุยกับมัน”


คำถามจากเพื่อนสนิทของสิตางศุ์ทำเอาต้องหันมอง พฤกษาเป็นคนทะเล้น รักสนุก แต่วันนี้กลับมีสีหน้าจริงจังบอกให้รู้ว่าถ้าหากเขาให้คำตอบที่ไม่พอใจ มันคงลุกขึ้นเตะเขาเดี๋ยวนี้


“กู...เกือบปล้ำเพื่อนมึงแล้ว” จริงๆจะเรียกว่าปล้ำก็ไม่ถูก เพราะตอนที่ล้วงมือเข้าไปลูบเอวมัน ตอนที่แหย่ลิ้นไปในปากมัน สิตางศุ์ก็ไม่ได้ดิ้นหนี แถมไม่ได้มีท่าทีรังเกียจด้วย


...แต่...ถ้าทำมากกว่านั้นอีกนิด มันจะยอมมั้ยวะ? มันจะกลัวรึเปล่า? มันจะคิดว่ากูหื่นมั้ย?...


“หะ?! แล้วไอ้โซ่ทำไง?!”


“ก็...ยังไม่ทันทำอะไร...พอดีแม่มันโทร.มาซะก่อน”


“สรุปว่ามึงกับมันยังไม่ได้กัน อ้าว...แล้วมึงจะไม่คุยกับเพื่อนกูทำไม ตอนแรกกูก็นึกว่ามึงฟันแล้วทิ้งซะอีก” ท่าทีข่มขวัญที่พฤกษาทำเมื่อครู่สลายลงอย่างรวดเร็ว


เจียระไนค้ำศอกลงกับหัวเข่าแล้วก้มหน้าลงกุมขมับ


“กูกลัวหยุดตัวเองไม่ได้”


“ไอ้โซ่ให้มึงหยุดเหรอ”


“เปล่า ก็ตอนนั้นยังไม่ถึงไหน แค่แตะนิดๆหน่อยๆ มันไม่ห้ามก็ไม่แปลกหรอก แต่...แต่ถ้ามากกว่านั้นแล้วมันกลัวขึ้นมา เกิดมันบอกให้กูหยุด แล้วกูไม่หยุดล่ะ?...”


เจียระไนกลัว...กลัวว่าอารมณ์ทั้งหมดของเขาจะทำร้ายคนที่เขารัก สิตางศุ์คือคนที่เขาเฝ้ารอ คือคนที่เขาตั้งใจว่าจะทำทุกอย่างให้อีกฝ่ายมีแต่รอยยิ้ม แต่...แต่ถ้าหาก...ถ้าหากวันหนึ่งมันเสียน้ำตาเพราะเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขึ้นมา ถ้าคนที่ทำให้มันเสียใจคือเจียระไนคนนี้ เขาจะให้อภัยตัวเองได้ยังไง


“กูว่ามึงควรคุยกับไอ้โซ่เรื่องนี้” พฤกษาแนะนำ ทำเอาคนกำลังกลุ้มต้องหันมอง


“มึงรู้มั้ยว่าทำไมมันเรียนเก่ง มันเรียนเก่งเพราะมันใส่ใจ มันอยากรู้เรื่องไหน แม่งเอาแต่สนใจแต่เรื่องนั้น แล้วตอนนี้...เรื่องที่มันสนใจที่สุดก็คือเรื่องของมึง ไม่งั้นแม่งไม่เอาแต่แชทกับกูในเวลาเรียนหรอก บอกมันเถอะ ว่ามึงอยากได้อะไร มันอาจจะให้ทั้งหมดไม่ได้ แต่กูกล้าพนันว่ามันจะพยายามเท่าที่มันทำได้เพื่อทำให้มึงมีความสุข...”


“...เพื่อนกูคนนี้น่ะ...รู้สึกกับมึงมากกว่าที่มึงคิดนะเว้ย” พฤกษาตบไหล่เบาๆอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะก้มลงมองโทรศัพท์มือถือตัวเองที่ดูเหมือนสิตางศุ์จะคงยังรอคำตอบ


“เอาไง คืนนี้มึงจะให้เพื่อนกูไปนอนด้วยอีกคืนมั้ย” เขาหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งเป็นเจ้าของคอนโดหรูที่ร่างโปร่งไปขออาศัยเมื่อวาน เจียระไนสูดหายใจเข้าลึกราวกับตัดใจแล้ว


“ถ้าเพื่อนมึงไม่รอด อย่ามาบ่นกูนะ”


“แหมมมมม...ถ้าเพื่อนกูไม่รอด บ้านมึงก็เตรียมของหมั้นได้เลย จะมาเป็นเขยไออาร์ สินสอดไม่ถูกนะครับ!” พฤกษาพูดแล้วยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงกดข้อความเพื่อตอบสิตางศุ์ โดยไม่ลืมให้ว่าที่เขยไออาร์ได้อ่านด้วย


‘มึงไปขออนุญาตย้ายที่นอนกับไอ้โจ๊กก่อน แล้วค่อยมาขอนอนห้องกู’


งานนี้พฤกษาก็รับประกัน ว่าเพื่อนสนิทของเขาไม่มีทางได้ย้ายที่แน่นอน!

......................................

สิตางศุ์ออกจะอึดอัดใจ ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาต้องอาศัยนอนห้องเจียระไนแล้วอีกฝ่ายเอาแต่ถอนหายใจโดยไม่อธิบายอะไร เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง หรือจะเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเจียระไนในห้องนอนนั่น


...หรือเก่งไม่พอ? หรือโจ๊กไม่ชอบ?...


...หรือจะเพราะอยู่ดีๆก็มีคนมานอนในห้องด้วย? โจ๊กก็เลยอึดอัด...


จะขอย้ายไปนอนห้องของเพื่อนสนิทอย่างพฤกษาในช่วงที่กุญแจห้องยังมาไม่ถึงก็ไม่กล้า กลัวว่าเจียระไนจะโกรธอีก โชคดีว่าวันนี้อีกฝ่ายมีเรียนบ่าย กว่าจะได้กลับก็เย็นมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังต้องอยู่ด้วยกันในคอนโดหรูห้องนั้นอยู่ดี


แล้ว...เจ้าของห้องก็ยังเอาแต่เงียบ


ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว และเจ้าของห้องใช้ห้องน้ำต่อจากเขา ตอนที่เดินสวนกัน เจียระไนไม่มองเขาด้วยซ้ำ สิตางศุ์รู้สึกเหมือนตัวเองสร้างความลำบากใจให้อีกฝ่าย


มือขาวที่กำลังเช็ดผมตกลงอยู่ข้างลำตัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วปล่อยให้เส้นผมที่เพิ่งสระยังคงชื้นอยู่แบบนั้น


...อุตส่าห์ได้อยู่ด้วยกัน ก็นึกว่าจะเหมือนคืนนั้นที่โจ๊กไปค้างที่ห้องซะอีก...


...ทั้งๆที่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยเยอะแยะไปหมด แต่...พอโจ๊กเอาแต่ถอนหายใจ ก็...ไม่รู้จะชวนคุยอะไรเลย...


...ทำยังไงดีล่ะ...ทำยังไงดี...


สิตางศุ์ไหลตัวลงนอนราบไปกับโซฟาแล้วหลับตาลง พอได้ยินเสียงอีกฝ่ายถอนหายใจบ่อยๆแบบนั้นก็เลยไม่รู้ว่าจะเข้าไปนอนร่วมเตียงด้วยดีรึเปล่า บางทีเจียระไนอาจจะเริ่มอยากได้ความเป็นส่วนตัวคืนแล้วก็ได้


...ไม่น่าเลย...ไม่น่าลืมกุญแจเลย...


“เฮ้ย! หัวมึงยังไม่แห้ง! แล้วทำไมมานอนตรงนี้!” เสียงทุ้มดุดังปลุกคนที่กำลังจะหลับอยู่แล้ว สิตางศุ์ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย คิดอะไรเพลินๆแปบเดียวก็เผลอหลับจนคนที่เข้าไปอาบน้ำต่อจากเขาอาบเสร็จแล้ว


“อ่า...เผลอหลับน่ะ...” คนที่นอนราบกับโซฟาลุกขึ้นมานั่งขยี้ตา แต่ถูกคว้ามือเอาไว้


“ถ้าจะนอนก็เข้าไปนอนในห้อง แต่ก่อนนอนมึงเป่าผมให้แห้งด้วย กูมีไดร์เออร์ เดี๋ยวเอาให้” เจ้าของห้องสั่ง กำลังจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องนอน แต่สิตางศุ์รั้งมือเอาไว้


“โจ๊ก...กูนอนตรงนี้ก็ได้นะ...” พูดเรื่องเดิมๆซ้ำสอง ทำเอาดวงตาเรียวตวัดฉับมามอง


“กูคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว”


“รู้เรื่องแล้ว แต่...กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ...ถ้า...เป็นเพราะกูมาค้างกับมึง แล้วทำให้อึดอัด กูนอนตรงนี้ได้ แล้วถ้าพรุ่งนี้กุญแจยังไม่มา เดี๋ยวกูไปนอนห้องไอ้แพท...”


“มึงเป็นแฟนมันเหรอ จะไปนอนห้องมัน”


“ไม่ใช่ แต่กูแค่ไม่อยากให้มึงอึดอัด...ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มึงไม่สบายใจใช่มั้ยที่กูมานอนด้วย กูกะไว้แล้ว มึงเคยอยู่คนเดียว อยู่ดีๆกูก็ต้องมาอยู่ด้วย มึงคงไม่...” ยังพูดไม่ทันจบ ร่างสูงใหญ่ของหนุ่มตาเรียวก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันแล้วถามแทรก


“ตอนกูจูบมึง มึงรู้สึกยังไง”


“ก็...ดี...” คำตอบเบาหวิวเพราะคนถูกถามชักจะเขิน


“แล้วตอนกูดึงเสื้อมึงออกจากกางเกงล่ะ” คราวนี้สิตางศุ์ชะงัก ดวงตาคู่สวยหลบวูบมองไปทางอื่น


“เอ่อ...ถ...ถามอะไรน่ะ...”


“กูอยากรู้ว่ามึงพร้อมรึเปล่า” คำถามมีความหมายแฝงอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งพอร่างโปร่งเหลือบตามาสบกับดวงตาเรียวที่มีนัยน์ตาสีดำสนิทนั่น ต่อให้ซื่อบื้อขนาดไหน ก็เข้าใจคำว่า ‘พร้อม’ ที่อีกฝ่ายพูดมา


“กูพูดตรงๆนะโซ่ ที่เมื่อคืนกูถอนหายใจบ่อยๆเพราะกูกลัวว่ากูจะปล้ำมึง” สิตางศุ์เบิกตาโพลงกับคำพูดตรงไปตรงมา แต่พอจะหลบตามองไปทางอื่น มือใหญ่ก็บังคับให้ใบหน้าเอี้ยวหนีไปทางอื่นไม่ได้


“กูอยากจูบมึง อยากกอดมึง อยากจับทุกส่วนของมึง อยากเข้าไปอยู่ในตัวมึง อยากทำให้มึงเป็นของกู อยากอวดให้คนอื่นรู้ว่ากูกับมึงได้กันแล้ว...มึงพร้อมมั้ย?” ร่างโปร่งเหมือนเป็นใบ้ไปชั่วขณะ อ้าปากพะงาบๆพูดไม่ออก ไม่ใช่แค่คำพูดตรงไปตรงมาของเจียระไนที่ซัดเข้ามา แต่รวมถึงความจริงจังและอารมณ์ที่สื่ออยู่ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นด้วย


“ถ้ามึงพร้อม คืนนี้เราจะเข้าไปนอนด้วยกัน แต่ถ้ามึงไม่พร้อม กูจะไม่ถามอีก แล้วกูจะออกมานอนที่โซฟาเอง”


เจ้าของห้องวางเดิมพัน แต่...สิตางศุ์ยังได้แต่หน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเผยอออกแล้วก็หุบเข้าไปใหม่เหมือนเจ้าตัวจะมีคำตอบ แต่ก็ไม่กล้าพูด เจียระไนชักใจแป้ว รอหนึ่งนาทีก็แล้ว สองนาทีก็แล้ว เข้านาทีที่สาม คนผิวขาวจัดแต่หน้าแดงเถือกก็ยังได้แต่สบตาเขาตื่นๆแต่ไม่เปล่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว


...หรือว่าแม่งยังไม่พร้อมจริงๆวะ...


...ฉิบหายแล้วไง...กูว่าแล้วเชียว! เชี่ยแพทบิ้วท์จนกูเทหมดหน้าตัก แต่ผลตอบแทนเป็นศูนย์!!...


“โอ.เค. กูเข้าใจแล้ว เดี๋ยวกูไปเอาหมอนกับผ้าห่มของกูออกมา” เจียระไนลุกจากโซฟาอย่างรวดเร็ว หน้าแตกเป็นเสี่ยงเพราะยื่นข้อเสนอไป แต่อีกฝ่ายไม่สนอง ทว่า...ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องนอน เสียงของคนที่นั่งเงียบอยู่ 3 นาทีกลับดังขึ้น


“โจ๊ก...” เจ้าของชื่อหันกลับมามอง สิตางศุ์สบตาแค่แวบเดียว ก่อนจะก้มหน้าลงเอ่ยปากเบาๆ


“...ตอนที่กลับบ้าน กูเห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน แล้ว...แล้วกูก็คิดถึงเรื่องของมึงกับกูขึ้นมา กูอยากอยู่กับมึงแบบที่พ่ออยู่กับแม่ รู้ใจกัน แต่ก็ทะเลาะกันบ้าง มีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็เรียนรู้กันไปเรื่อยๆแล้วผ่านมันไปด้วยกัน กู...อยากเป็นแบบพ่อกับแม่ กูอยากรู้ใจมึง อยากรู้จักตัวตนของมึง อยากรู้...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม...”


“มึงจะพูดอะไร” เจียระไนย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ


“กู...พร้อมนะ” ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบขึ้นมองอีกหน ใบหน้าขาวแดงซ่านยิ่งกว่าครั้งไหนๆ


“กู...พร้อม...ถ...ถ้ามึงจะ...อยากให้กูได้รู้จักมึงมากกว่านี้”


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)
โจ๊กคือคันเร่ง ส่วนโซ่คือเบรก พระเอกเหยียบคันเร่งฝ่าตะลุยในทุกด่าน ส่วนนายเอก...เหยียบเบรกมันทุกด่านเลยค่ะ กร๊ากกกก ตอนหน้าจะมีเบรกอีกมั้ย เอาไว้เจอกันอาทิตย์หน้าเนาะ (ขอกันง่ายๆอย่างงี้ล่ะ...)

ไม่ว่าจะมีเบรกหรือไม่ แต่ก็กำผ้าเช็ดหน้ากันมาหน่อยเนาะ เผื่อๆไว้ก่อน ฮ่าฮ่า

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและทุกกำลังใจ (ตอนที่แล้วมีแต่คนเอ็นดูโจ๊กเนาะ พระเอกเรื่องนี้มันน่าสงสารจนมีแต่คนเอ็นดูจริงจริ๊งงงงง) ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[Billie]

 

[aiyuki]

เพ่โจ้กลุยเลยยย ทะลุเบรคเลยยยย

[drasil]

วงวารพี่โจ๊กเขานะคะ
ปล.ส่วนน้องโซ่เขินได้น่ากระทำชำเรา​มากค่ะ 55555

[chancha]

รู้จักกันไปเลยจ๊ะ

[dear77]

 

    อยากกกกอ่านต่อ เอาอีก เอาอีก

[onlyplease]

  :laugh   โซ่เสร็จโจ๊กแน่ๆ

[rockiidixon666]

โจ๊กลุยยยยยย 

[iceman555]

ว๊ายยยยยย. อีโจ๊กกล้าขอโซ่ก็กล้าให้ ฟินไปสิ รอไรละ อิอิอิ

[BAKA]

รู้สึกสงสารโจ๊กและเอ็นดูโซ่ไปพร้อมๆกัน

ฮาาาาาา

[cheezett]

อารมณ์กำลังได้ที่กำลังฟินๆเหมือนรถที่มาด้วยความเร็วสูง แต่เจอคนเขียนตัดฉับ เบรกอารมณ์เกือบไม่ทัน ถ้าเป็นรถก็คงพลิกคว่ำค่ะงานนี้55555 

[songte]

น้องโซ่ของพี่จะมีสามีซะล้าววววว

[monkey_saru]

ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดใช่ไหมจ๊ะ

ลุยเลยโจ๊กกกก โจ๊กสู้เว้ยยยย
แต่ก็ค่อยๆทำความรู้จักกันแล้วกันนะ ไม่ต้องรุนแรง 55555555

[brenda]

  ลุ้นๆ ขอให้สมหวังนะ โจ๊ก  รอมาตั้งสองปีแล้ว

[bobby_bear]

รักพี่โจ๊กอ่าาาาา
ชอบคนแบบนี้จริง ๆ เลย เหมือนจะโหด โคตรน่ารัก
ตอนทำหน้ากลั้นยิ้มน่ารักมากกกกกก

น้องโซ่ลูก หนูรักเขามากเลยรู้ตัวไหม
มีอะไรก็คุยกันนะลูก

ตอนหน้านี่ถึงเวลาแล้วใช่ไหม 555

[mooping-7]

ขอให้โจ๊กเหยีบบคันเร่งผ่านฉลุยที่เถ๊อะๆๆๆๆๆๆๆรอมานานแล้ว

[monoo]

 

[xeruoh]

การตอบคำถามของโซ่นี่ชอบมากกก
มีวาทะที่ดีเหลือเกินค่ะ

รอตอนหน้านะคะ
 

[WilpeR]

ตัดตอนได้ค้างคามาก ฮืออยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

โจ๊กขอแล้วโซ่ก็ตอบตกลง แต่จะจบแบบไหนน้า

[anntonies]

คนศึกษากกัน เค้าต้องได้กันด้วยหลอคะ สงสัยจัง

[❣☾月亮☽❣]

คนพร้อมแล้วอุปกรณ์ล่ะ
ทางนี้ผ้าพร้อมหมอนพร้อมมค่ะ

[manami1155]

เอาจริงนี้สงสารโจ๊กนิดๆ
คือแบบดูทุ่มหมดใจ เทหมดหน้าตักมากอะ
แล้วโซ่คือมือใหม่เรื่องรักงัย
อาจจะมีตามไม่ทันบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง
เลยอดสงสารโจ๊กไม่ได้ 5555

เตรียมผ้าเช็ดหน้ารอตอนหน้าแล้วค่ะ
หวังว่าจะได้เอามาเช็ดกำเดานะคะ
ไม่ใช่เอามาเช็ดน้ำตาเน้อ
 

[Papangtha]

โอ้ยยยยยย รอเลยข่ะะ

[pamhicc]

โอ้โหห กำผ้าแน่น เค้าพร้อมทั้งคู่เลยค่ะ รอๆๆๆ
 

[nevergoodbye]

เบรคแตกแน่ 
ชอบผู้ชายแบบโจ๊กจัง เป็นพระเอกนิยายไม่กี่เรื่องที่อยากได้มากจริงๆอะ 

[phoenixa]

เบรกเหอะ
ทรมานโจ๊กต่อไปอีกนิด (หัวเราะ)
ไม่ใช่ๆ คืออยากให้โจ๊กได้ค่อยๆ ละเลียดมากกว่า
ค่อยๆ ตอดไป มันก๊าวหัวใจนะเฟ้ยยยยย

[TanyaPuech]

เอาตรงๆนะ อ่านตอนนี้แอบรำคาญทั้งคู่

รำคาญโจ๊กที่มีไรไม่พูด  รำคาญความบื้อของโซ่

ถ้าเป็นชีวิตจริงสองคนนี้จะคบกันไม่รอดเพราะมีไรไม่เคยพูดกัน

[Snowermyhae]

ตัดได้ใจร้ายมากค่ะ กำลังค้างเลย 555555555555555555555

[sebest]

เง้ออออออออออออ คนกันเอง ลดเป็นซักวันจันทร์ไม่ได้หรอ 

[B52]

ได้แต่หวังว่าโซ่จะไม่ทำให้โจ๊กกลายเป็นพระเอกแบบกากๆไปมากกว่านี้นะ