หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[UNAT]

อ่านรวดเดียวเลยทันซะ พี่วินสู้ๆต่อจากนี้คงหวานสินะ

[ดาวโจร500]

อร๊ายยย น่ารักจัง   แบบนี้คุณพ่อก็เปิดทางให้แล้วใช่มิคะ 

[uknowvry]

โอ๊ย!... ชีวิตคุณพ่อแอบเรียกน้ำตาได้เล็กๆ!!! คุณใช้คำบรรยายเก่งจังคับ!!!! รวมเล่มเมื่อไหร่ ผมซื้อ!!!

[GAZESL]

อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงยู ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว จบลงได้ด้วยดี
ตอนหน้าเอาหวานนนนๆ เลยนะ เต็มที่ 555
ยกนิ้วให้คนแต่งค่ะ สุดยอดมากกกก 

[tvemmyxq]

หมายถึง คุณพ่อไฟเขียวแล้วจินะ ครุคริ

ๆม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากให้มีเรื่องราวของพี่วินกับจีต่ออีกกก นิดนุงก็ยังดีน้า

[ordkrub]

เมฆหมอกผ่านไป
ฟ้ากลับมาสดใสเสียที
พ่อวินน่ารักจัง

[Bowbonk]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก


ชอบมากเลยยยยยยยยยยยยย


รอตอนต่อไปนะคะ   

[malula]

ชีวิตลุงคมช่างน่าสงสารเหลือเกิน
พี่วินเป็นยอดมนุษย์จริง ๆ
หมดเรื่องร้ายคงจะมีแต่เรื่องรักหละทีนี้
ขอบคุณคุณพ่อที่เข้าใจและไม่เคยบังคับลูก

[raluf]

เย้ๆ ว่าจะแอบมาเยี่ยม ก็ดีใจมากๆที่ตอนใหม่แล้ว จีโดนพิษของยี่โถนี่เอง เคยอ่านเรื่องสั้นเกี่ยวกับพิษของยี่โถมาก่อนร้ายแรงไม่ใช่เล่น ทั้งที่ดอกสีสวย ดีที่จีไม่เป็นอะไรมาก กับพี่วิลก็มีกลิ่นหวานอ่อนๆ ให้พอได้ยิ้มอีกครั้ง ชอบเรื่องนี้มากจริงๆเพราะเป็นคอนิยายสืบสวนอยู่แล้ว แต่ไม่ค่อยได้อ่านวายแนวนี้ แต่งได้ดีมากค่ะ สนุกจริงๆ

[Morethan]

ได้อ่านรวดสองตอนเลยค่ะ ในที่สุดปริศนาของเรื่องนี้ก็คลายแล้ว
เป็นเพราะฤทธิ์ของยาสินะ อยากบอกว่าตอนแรกทำเอาอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้จะมี
'เรื่องลึกลับเหนือธรรมชาติ' เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไหม
ถ้าเป็นนั้นก็คงต้องอ่านไปเสียวไป ฮา

เรื่องลุงชมนี่น่าเศร้านะ ถ้าบอกให้ยูได้รู้ อย่างน้อยก็น่าจะมีความสุขกว่านี้

ส่วนพี่วินกับน้องจี  ถึงฉากหวานของสองคนนี้จะไม่มีอะไรไปมากกว่าการจับมือ(และคำพูด)
แต่ความรู้สึกที่ได้มันต่างจากนิยายส่วนมากที่เคยอ่านเลยค่ะ >_<
รู้สึกว่า มันอบอุ่น หวานละมุนๆ แบบน่ารักกิ๊บก๊าวใจกำลังดี
แต่ถ้ามากกว่านี้ก็โอเคนะคะ  บทพูดของสองคนนี้นี่มันแอร๊ยมาก

“ยอดมนุษย์เหรอ... พอรักใครสักคนเข้าก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้นเอง”
“... ก็เลยบอกว่าอย่าเป็นไร ห้ามเป็นอะไร เพราะถ้า... พี่วินเป็นอะไร... ทางนี้ก็เป็นเหมือนกัน”

อ่านจบแล้วมันฟินมากกกกกกกกกกกกกกค่ะ 

ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยล่ะค่ะ แต่ก็คงใกล้แล้วล่ะเนอะ
อยากให้มีรวมเล่มจังเลยค่ะ ถ้ามีจะเก็บแน่ๆ เรื่องนี้ 

_______________________

เมื่อวานนั่งเล่น youtube ไปก็เจอไปเพลงนี้เข้าค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=ejiv_bDuD6Q แอบนึกถึงตอนที่พี่วินพูดกับจีเลย
(เสียงพี่ก้องนุ่มมากกกกกกกก  )

[Artown]

รักเรื่องนี้จัง 

[NiTRoGeN14]

หลังจากอ่านตอนนั้นจบไป
เราก็ทำใจรอไม่เข้ามาส่องอีกค่ะ
จนวันนี้เกิดนึกอะไรไม่รู้เข้ามาส่อง ฮรือ... ได้อ่านเลยอ่ะ ดีใจมาก

ตอนนี้เรื่องคลี่คลายแบบขีดสุดแล้วจริงๆ สินะคะ
คุณพ่อของพี่วินก็ยอมรับน้องจีแล้ว รอลุ้นต่อไปว่าพี่วินจะบอกรักน้องจียังไง ฮี่ๆ
แบบ...ตอนนี้หวานกลมกล่อมกำลังดีค่ะ
น้องมีดื้อบ้างนิดๆ ส่วนพี่ก็เข้มหน่อยๆ รสชาติเป็นกาแฟกำลังดี
แล้วตอนที่เฝ้าไข้เนี่ย น้องฝันร้ายปุ๊บก็มาหาปั๊บ
หูยยยยยยยยย...จะหวานกันไปไหน รักมากอ่ะ หมั่นไส้ได้ไหมคะ
ห่วงเว่อร์ หวงเว่อร์ พี่วินไม่มีอะไรพอดีเลย แต่แค่รักน้องจีก็ดีพอ ฮ่าๆ

 

ตอนหน้าก็จะจบแล้วใช่ไหมค่ะ
แอบใจหายเบาๆ เพราะงั้นช่วยจัดเต็มให้มดขึ้นหน้าจอคอมทีนะคะ
เพราะมันหาได้ยากเหลือเกินจากเรื่องนี้ ><

[runma]

ค่อยโล่งอก ตอนแรกคิดว่าจิรัฐจะเป็นอะไรมากกว่านี้
พอตื่นมาก็ตามัวมองไม่ชัดซะอีก พอชีวิตตกอยู่ในอันตราย
ความรู้สึกที่เก็บกดกันไว้ก็แสดงออกมาซะหวานกันทั้งคู่เลยครับ

ผมชอบที่จิรัฐคุยกับพี่วิน พี่ชายของเพื่อนรักอย่างยูที่ยกให้เป็นฮี่โร่
ตลอดกาล จนจิรัฐมองเหมือนภวิลเป็นยอดมนุษย์ แล้วยอดมนุษย์
ที่รักใครสักคนเข้าก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดา
“ก็เลยบอกว่าอย่าเป็นไร ห้ามเป็นอะไร เพราะถ้าพี่วินเป็นอะไรทางนี้ก็เป็นเหมือนกัน"
คำพูดง่ายๆ ที่บอกว่าอีกคนมีความสำคัญกับชีวิตของตัวเองมากขนาดไหน
ถ้ามีใครมาพูดแบบนี้กับผม คงปลื้มนะครับ   

[sanfran]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ รวดเดียวเลย น่ารักมากๆ
แล้วก็เข้ามาตอนจะจบแล้ว เสียดายมากๆค่ะ
เป็นนิยายที่อุ่นๆ ค่ะ แอบเครียด แต่มีมุมให้พักสบายๆ
ตอนอ่านๆไป ก็คิดว่าจะเป็นทักษ์ แต่สุดท้ายไม่ใช่ก็ดีใจ
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังลงตัวแล้ว อ่านก็ยิ้มได้คะ

ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ

[Kanyanat]

อยากเห็นฉากหวานๆแล้วง่า

[carmel]

ตามมากจากคำแนะนำและไม่ผิดฟวังเลยจริงๆ
การบ่มเพาะความรู้สึกให้มันค่อยๆเติบโต
ความรักก็จะมั่นคง
ขอให้เป็นรักที่มั่นคง ไม่มีข้อผิดพลาดเหมือนรุ่นก่อนๆนะคะ

[vascular]

...เป็นนิยายที่สนุกมากกกกกกกกกกครับ ผมอ่านรวดเดียว 1-16 เลย หยุดไม่ได้จริงๆ ถ้ามีต่ออีกก็คงได้อ่านโต้รุ่งแน่ๆ สำนวนเขียนดีมาก ไหลลื่น เห็นภาพ ปมต่างๆของตัวละคร ซ่อนเงื่อนมากๆ คนอ่านเดาทางผิดเดาทางถูก แรกเลย เดาว่าคงเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับแน่ๆ เพราะจี ฝันแปลกๆหลายครั้ง แต่ก็ผิด ต่อมา คิดว่าคงโดนทักษ์ ทำร้ายในรูปแบบของคุณไสย แต่ก็ผิดอีก ต่อมา เริ่มจับประเด็นได้เรื่องยาพิษ แต่ก็ยังปักใจว่าเป็นทักษ์ จนที่สุด สรุปว่าปมจะมาคลี่คลายที่ชงคม สุดยอดมากๆ แล้วการกระทำของชงคม ก็มีเหตุผลรองรับ ผูกเรื่องผูกราวได้เยี่ยมมากๆครับ

 

[❝CHŌN❞]

ตอนนี้แอบมีหวานๆ เป็นตอนที่สบายๆมากอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกดี ไม่เครียด ฮ่าๆๆๆ

พี่วินตอนนี้คุณพ่อก็ผ่านแล้ว เต็มที่เลยนะคะ

[luv_khun]

เพิ่งมาเริ่ม 2วัน ถึงตามทัน  เครียดกับการอ่านมาก  แรกๆคิดว่าเป็นเรื่องประเภทมีวิญญาณซะอีก 

เขียนให้เรื่องมีปมให้น่าติดตาม  สนุกค่ะ  คนเขียนเหมาะจะไปแต่งนิยายประลึกลับซับซ้อนนะ  เขียนได้ดีจริงๆค่ะ

นี่เพิ่งมาอ่านตอนเรื่องคลี่คลายแล้วนะ  ถ้าอ่านตามแรกๆคงใจระทึกน่าดู    ตอนแรกก็เข้าใจว่าธรรมนูญ เป็นคนคิดร้ายเหมือนกัน

ไม่คิดว่าจะเป็นคนทำสวนไปได้   

ภวิลมีใจให้จีแล้ว แล้วจิรัฐ ล่ะ รู้สึกอย่างไรกับภวิลบ้าง

รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ

[sunshine538]

ตามมาจากกระทู้แนะนำค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่แนะนำนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ สมราคาคุย ไม่ผิดหวังจริงๆ ค่ะ

ช่วงแรก อ่านไปบรื๋อออออไป แอบกลัวนะคะกับสิ่งที่บรรยายในความฝันและความรู้สึกของน้องจี แถมอ่านตอนกลางคืนด้วยนะ 555

พี่วิน... ตอนแรกแอบลุ้นว่าพี่จะมาแบบจำเลยรักรึเปล่า แต่คนแนะนำนิยายเค้าเฉลยไว้แล้วว่าพี่วินดีกว่านั้นเยอะ แล้วพี่วินก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เป็นผู้ชายดีแห่งปีเลยน้าาา   น้องจีก็น่ารัก เป็นคนเข้มแข็งไม่โวยวายและมีจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจนจริงๆ ชอบมากเลยค่ะนายเอกสไตล์นี้

ส่วนเรื่องที่ผูกไว้ คลายปมได้สุดยอดมากค่ะ แอบลุ้นคู่เชพกับผู้จัดการนะ อยากให้เชพสมหวังอ่ะค่ะ 

สรุปแล้วสนุกมากค่ะ ได้อรรถรสในการอ่านครบถ้วนจริงๆ ภาษาสวยมากอย่างที่หาเจอได้ยาก โชคดีที่อ่านจบก่อนที่การโหวตรอบแรกจะหมดเขต เลยมีนิยายในดวงใจไปประชันในเวทีกับเค้าด้วย อิอิ

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[gang]

มารออ่าน

[Millet]

ยังไม่มาเนาะ

[vascular]

...เงียบหายยยย 

[เดหลี]

บทที่ 17

"มีอะไรกินมั่ง หิว..."

ธรรมนูญโผล่หน้าเข้าไปในครัว เขารู้ว่าตอนบ่ายแบบนี้ทักษ์ไม่ค่อยยุ่ง อีกฝั่งห้องซูเชฟดูของว่างกันอยู่ส่วนคนถูกทักขีดเขียนอะไรง่วนคล้ายไม่ได้ยิน ข้างตัวยังมีหม้อนึ่งขึ้นควันฉุย อีกพักถึงวางปากกาหันมาถามเสียงขึ้นจมูก

"ไม่กลัวโดนวางยา?"

"ปัดโธ่..." ธรรมนูญเสียงอ่อย "ก็ขอโทษไปแล้วไงเล่า ผิดไปแล้ว ขอโทษ...”

ทักษ์ยังเฉย ผู้จัดการพยายามใหม่

“ไม่มีอะไรให้ชิมจริงน่ะ ปกติต้อง...”

ท้องเขาร้องขึ้นได้จังหวะ ธรรมนูญจึงผสมโรงทำท่าหิวโซเสียเต็มประดา ทักษ์เหลือบมอง เม้มปาก ก่อนยกของในหม้อออกมาเดินนำไปที่โต๊ะเหล็กดัดทาสีขาวด้านนอก

“ไปโรงพยาบาลแต่เช้ากลับเข้ามายังไม่ได้กินอะไรเลยล่ะสิ” เว้นไปนิดก็ว่า “คุณจี... เป็นไงบ้าง”

ธรรมนูญว่าอาการดีมากแล้ว หมอกำลังจะให้กลับบ้าน อีกไม่นานคงเข้ามาทำงานเหมือนเดิม ยังฝากขอบคุณของเยี่ยมไข้ด้วย คนฟังก็ฟังเงียบๆ ด้วยสีหน้าโล่งใจ ก่อนคนเล่าจะเสริม

"... ก็ห่วงเขาเหมือนน้อง... จีไม่ค่อยมีใคร เพื่อนสนิทๆ ที่สุดอย่างยูก็... แต่ตอนนี้ดี มีคุณภวิล”

ทักษ์มองหน้าเขา "อาร์มหมายความว่าคุณภวิลกับคุณจี..."

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ" ธรรมนูญคิดว่าตัวเองดูไม่ผิด

พ่อครัวดูจะอารมณ์ดีขึ้น ส่งช้อนส้อมให้พลางว่า

"กำลังคิดว่าจะเสนอใส่ในเมนูเดือนหน้า”

“มะเขือเทศสอดไส้...” คนกำลังจะเป็นหนูทดลองด้วยความเต็มใจก้มลงมองจาน ความจริงก็ไม่ใช่ของใหม่ แต่ถ้าเป็นทักษ์คิดไม่น่าจะธรรมดา

“...แบบเซอร์ไพรส์” นั่นไง “แขกสั่งไม่รู้ว่าข้างในมีอะไรบ้าง... เป็นเชฟส์สเปเชียล"

"จะดีเหรอ" ธรรมนูญมองอย่างชั่งใจ ถ้าเขาเข้าร้านอาหาร สั่งของมากินก็อยากจะรู้ส่วนประกอบหน่อยหรือเปล่า

"ไม่ไว้ใจก็ไม่ต้องกินถ้างั้นน่ะ" เชฟลุกพรวด ตั้งท่าจะยกคืน

"โอ๊ย" ธรรมนูญรีบคว้ากลับ "ถ้าพ่อครัวคนนี้ทำนะ สอดไส้ขี้หมามายังอร่อยเลย ยอมกินหมดแหละ"

"เว่อร์แล้ว" อีกฝ่ายบ่นแต่ก็ยอมลงนั่ง “ถ้าได้อยู่ในเมนูจริงไม่ต้องห่วง ใครสั่งรายการนี้จะบอกบริกรเราไว้ก่อน ให้แจ้งด้วยว่าแพ้อะไรหรือเปล่า ปรับกันได้”

“ก็ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก” ธรรมนูญว่า เขารู้อยู่แล้วว่าทักษ์รอบคอบ ยิ่งเพิ่งเกิดเรื่องอย่างที่ผ่านมาด้วยแล้ว... ถึงจะไม่ใช่ความผิดโดยตรง และเขาก็ไม่อยากให้ทักษ์คิดโทษตัวเองมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่อีกฝ่ายยังถือว่าอะไรที่ผ่านมือพ่อครัวไปต้องเป็นคุณไม่ใช่เป็นโทษกับคนกิน แน่นอนว่ายิ่งระวังขึ้นกว่าเดิม 

“แล้วห่วงอะไรล่ะ” เชฟถามสีหน้าจริงจัง ธรรมนูญอมยิ้ม ตั้งแต่แรก ทักษ์ไม่เคยลืมว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทุกครั้งถ้าต้องรีบออกไปประชุมข้างนอก หรือเพิ่งกลับเข้ามา ก็ไม่เคยต้องหิ้วท้องเลยสักครั้ง ยังมีอีกหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่าง ที่แสดงให้เห็นว่า... ห่วงใย ใส่ใจ ให้ความสำคัญ 

... เป็นอย่างนี้มาตลอด

“ห่วง... น้ำหนักตัวเอง ขึ้นเอาๆ”

“อ้าว... ก็มาขอเขากินเอง” ทักษ์ว่า “ไม่อ้วนหรอกน่า แล้วทำแต่ละอย่างมีประโยชน์ทั้งนั้นแหละ อย่างมะเขือเทศนี่มีสารช่วยลดการเสี่ยงเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากได้"

ธรรมนูญสะอึกเบาๆ ก่อนพึมพำ “... มีประโยชน์มาก”

เขาเห็นหนังสือเป็นตั้งในห้องพักหัวหน้าเชฟ ความจริงทักษ์ก็ค้นคว้าหาความรู้เพิ่มเติมอยู่แล้ว แต่หลังจากเหตุการณ์นี้คงยิ่งทำ แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น

"... คราวก่อนเพราะเราไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่ได้สนใจของที่ปกติไม่ได้ใช้ทำกับข้าว... ของที่เหมือนจะดูไม่มีพิษภัยแต่ถ้าใช้ถึงขนาดก็อันตรายได้เหมือนกัน ถึงได้มีส่วนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ต่อไปรับรอง จะพยายามให้ดีกว่าเดิม”

ธรรมนูญวางส้อมลง ตอนนั้น... แม้เมื่อถามออกไปแล้วด้วยทุกอย่างบ่งชี้เต็มทีแต่ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเขาว่าในใจแท้ๆ ก็ยังไม่เชื่ออยู่จนถึงนาทีสุดท้าย ไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะคิดทำร้ายคนอื่นได้ และเขาก็บอกเชฟอย่างนั้น

ทักษ์ยิ้ม สบตาคนนั่งตรงข้าม “... ไม่อยากเห็นอาร์มโกรธอีก”

ธรรมนูญยิ้มตอบ นึกสงสัยว่าชาตินี้คงไม่มีวัน ทุกอย่างที่ทักษ์ทำเขารู้ว่า... หวังดีล้วนๆ แต่กลับทำให้นึกถึงอีกเรื่องที่เจ้าตัวเป็นคนพูดเองขึ้นได้

"ก็... ยังคิดจะทำอะไรให้โกรธอยู่รึเปล่าล่ะ"

ทักษ์ก้มหน้า ขยุกขยิกอยู่กับขอบโต๊ะที่สีขาวเริ่มลอกเหมือนเป็นสิ่งน่าสนใจที่สุดในโลก ก่อนพูดเบา

"อาร์มจะรู้ให้ได้ใช่ไหมเรื่องนี้"

คนถามเท้าคาง "... ก็ไม่ใช่จะทำอยู่แล้วเหรอ ถึงได้มาถาม"

"เออ..." ทักษ์เขี่ยขอบโต๊ะไม่เลิก "เดี๋ยว เตรียมใจแป๊บนึง"

ธรรมนูญกลับไปจัดการมะเขือเทศต่อ ให้เวลาคนตอบ ‘เตรียมใจ’ จนจะหมดจานแล้วพ่อครัวก็ยังก้มอยู่นั่น เขาแกล้งพูด

“เอ มีงานรออยู่พอสมควรเลย ขอบคุณอุตส่าห์ให้กิน อร่อยมาก...”

ทักษ์เงยหน้าขึ้นเหมือนกลัวเขาจะลุก รีบพูด "เดี๊ยวๆ คือ... มันเป็นเรื่องที่ไม่เคย... น่ะ"

“ทุกอย่างก็ต้องมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ” ผู้จัดการว่า กลั้นหัวเราะ “หรือไม่บอกก็ได้นะ ตามใจ”

ส่งผลให้อีกฝ่ายตบโต๊ะลงสองมือ “ไม่! จะพูด ต้องพูดแล้วแหละ”

ธรรมนูญก็รอ ผ่านไปอีกห้านาทียังไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อครัวก้มแทบจะมุดเข้าใต้โต๊ะ เขาว่าลอยๆ

“พ่อครัวหัวป่าก์นี่ยังมีอะไรที่ไม่เคยทำด้วยเรอะ...”

“มีสิมี” เสียงตอบอู้อี้มา

“อะไรน้อ...”

ทักษ์ก้มหน้าก้มตาพูดจนธรรมนูญจับใจความไม่ได้ "ก็แบบ... ส... ร... ภ..."

"ฮะ?" เขาฟังไม่ถนัดจริงๆ ปกติอีกฝ่ายเป็นคนพูดเสียงดังฟังชัด ซึ่งก็แน่ไม่อย่างนั้นสั่งงานลูกมือช่วงโกลาหลไม่มีใครได้ยินพอดี

“... ร...”

“อะไรนะ”

“ก็สารภาพรักไง!” คนแทบจะตะโกนใส่อยู่แล้วยืดตัวขึ้นกะทันหันเลยชนขอบโต๊ะเข้า ส่งผลให้ร้องโอ๊ยยกมือกดหน้าผาก ธรรมนูญก็ยื่นมือออกไปด้วยความตกใจเหมือนกัน ทาบอยู่กับมือเชฟ สบตากันในท่านั้นอยู่หลายอึดใจจนทักษ์เอ่ย

“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ”

“... เอาน้ำแข็งประคบมั้ย”

“อาร์ม!”

“หัวโนหมดแล้ว”

“ไม่ต้อง! ไม่เป็นไร” เชฟว่า เขาเลยลดมือลง ได้ยินเสียงถามค่อย “พูดแล้ว... โกรธไหมล่ะ”

ธรรมนูญส่ายหน้า อยากหัวเราะแต่กลัวจะถูกโวยอีก เลยได้แต่ยิ้มกว้าง "... ไม่เคยทำจริงน่ะ"

"อืม เคยแต่เป็นฝ่ายถูกสารภาพ" คำตอบทำเอาหัวคิ้วคนนั่งตรงข้ามกระตุกเล็กน้อยแต่คนพูดดูจะไม่ทันสังเกตเพราะก้มหน้ามองโต๊ะอีก ถึงจะไม่ลงไปต่ำเท่าก่อนหน้านี้ เอ่ยเสียงเบา

"แล้ว... ไงต่อ"

"ปกติเขาทำอะไรกันล่ะ" ธรรมนูญแกล้งไปอย่างนั้นเอง เขาเคยแหย่ทักษ์ประจำ เพิ่งมารู้เอาจริงๆ ว่าทำไปทำไม

"ก็ถ้าไม่..." ทักษ์จิ้มนิ้วมาหาตัวเองก่อนชี้ไปทางเขา ธรรมนูญต้องกลั้นหัวเราะอีก "ก็ปฏิเสธมา"

"ไอ้อย่างนี้” เขาเลียนมือไม้เชฟ “มันอะไร..."

"แบบ... คบกันเงี้ย" เป็นคำตอบเร็วปรื๋อ
 
"นี่ไม่ได้คบกันอยู่แล้วเหรอ"

ชะรอยทักษ์จะเริ่มรู้ว่าเขาแหย่ "อาร์มก็รู้ว่าเราหมายความว่ายังไง"

ธรรมนูญอมยิ้ม ไม่อยากเชื่อว่าต้องใช้เวลานานขนาดนี้กว่าจะมองเห็น ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่รู้ แต่... ตอนนี้ทุกอย่างคล้ายกระจ่างชัดขึ้น ทั้งความรู้สึกตัวเอง และของคนตรงหน้า... ทำให้ไม่ลังเลเลยสักนิดเดียวเมื่อตอบไปว่า

"เอาสิ"

"ถ้าต้องใช้เวลาคิดก็ไม่เป็นไรนะ” ไม่รู้เชฟได้ยินคำตอบเมื่อกี้ของเขาหรือเปล่า ธรรมนูญนิ่งไปนิดแล้วว่า

"คิดเสร็จละ"

"อาร์ม!"

"... ที่ผ่านมา ต้องโทษเราเองที่รู้ตัวช้า... ไปหน่อย”

“ไม่หน่อย ช้ามาก!”

“โอเค ช้ามากๆ” เขายอม “พอถึงตอนนี้เลยไม่อยากจะรอแล้วไง”

ทักษ์ยิ้มแก้มปริ อีกแป๊บก็เข้าไปเอาของกินออกมาเพิ่ม ธรรมนูญหัวเราะเมื่อได้ยินการนำเสนออย่างภาคภูมิใจ

“... นี่ก็สเปเชียล โน่นก็สเปเชียล ที่เสนอใส่ในเมนูจะให้เป็นเชฟส์สเปเชียลทุกอย่างได้ไงกัน”

“ทุกจานที่ทำให้อาร์มก็สเปเชียลหมดแหละ” พ่อครัวตอบอย่างไม่เคอะเขินก่อนผายมือ “เชฟส์สเปเชียล... เพื่อคนสเปเชียลของเชฟ”

คราวนี้ธรรมนูญหัวเราะอย่างหยุดไม่อยู่ คนมุ่งหาความซึ้งแต่ได้ความฮามาแทนชักหน้าง้ำหน่อยๆ ก่อนจะยิ้มออกเมื่ออีกฝ่ายยื่นบางอย่างไปให้

"ที่ระลึก... 'คบกัน' วันแรก"

ธรรมนูญรู้ใจ ทักษ์ไม่สวมหมวกเชฟทรงสูงเพราะความรู้สึกไม่ถนัดส่วนตัวแต่ชอบใช้ผ้าโพกไว้มากกว่า พอชื่นชมอยู่ครู่ก็เงยหน้าขึ้นอย่างเพิ่งนึกได้ "แล้วอาร์มรู้ล่วงหน้าได้ไงว่า... วันนี้"

เขาตอบกลั้วหัวเราะ "ก็แค่ตั้งใจจะมาบอกเหมือนกัน"

"แล้วหลอกให้พูดก่อนเหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ" อีกฝ่ายตั้งท่าจะโวยแต่คล้ายเปลี่ยนใจ กลับว่า “เอ้า งั้นก็ตาอาร์มบ้างล่ะ”

“เรื่อง?”

ทักษ์ไม่ยอมแพ้ “ตาอาร์มสารภาพ”

“สารภาพอะไร ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

“โอ๊ยอาร์ม เอาอีกแล้ว!”

ธรรมนูญยิ้ม เขาคงไม่เบื่อที่จะแกล้งแหย่คนตรงหน้านี้จริงๆ “รักคนนี้เนี่ย ไม่ผิดหรอก”

ผู้จัดการหัวเราะ มองเชฟหน้าแดงแข่งกับมะเขือเทศในจาน

... เห็นความสุขอยู่ตรงหน้าก็ต้องรีบคว้าไว้

เพราะชีวิตนี้... สั้นนัก

[เดหลี]

บทที่ 17 (ต่อ)

หลายวันต่อมาธรรมนูญเดินขึ้นตึก ผ่านเรือนหลังเล็กที่ปลูกสร้างใหม่จวนแล้วเสร็จ ส่วนใดเก่าผุก็แทนที่ เสริมเติมจนแข็งแรง อีกไม่ช้าคงงดงามสมบูรณ์ดังแต่ก่อน ทั้งภวิลและจิรัฐคงตั้งใจดูแลให้ลุล่วงไปอย่างดีที่สุด เป็นความร่วมมือ ร่วมแรง
และ... ร่วมใจ

เขาเคาะประตูห้องทำงานเดิมของจิรัฐ ได้ยินเสียงตอบจึงเปิดเข้าไป แต่พบว่ายังพูดโทรศัพท์ไม่เสร็จ กับใครก็เดาได้ไม่ยาก

จิรัฐอาจจะไม่รู้ตัวว่าทำสีหน้าแบบไหน ยิ้มอย่างไรอยู่ แต่ธรรมนูญเห็นชัด เมื่อเงยหน้าขึ้นทำมือให้รอก่อน รอยยิ้มสว่างยังระบายอยู่เผื่อแผ่มาถึงเขาด้วย คนเป็นรุ่นพี่ยิ้มตอบ

ธรรมนูญคิดถึงงานแนะนำชมรมเมื่อครั้งยังอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นเขาอยู่ปีสี่แล้ว แต่ได้รับเลือกให้เป็นประธานฝ่ายพัฒน์อีกสมัย ส่วนกฤตวัตกับจิรัฐขึ้นปีสอง ผ่านค่ายกันมาสองสามครั้ง เป็นสมาชิกเต็มตัว

กฤตวัตยืนพูดน้ำไหลไฟดับ เรียกคนอยู่ข้างหน้า ส่วนจิรัฐก็แจกแผ่นพับ พานักศึกษาใหม่ที่เพื่อนเชื้อเชิญเข้ามาได้ดูนิทรรศการกิจกรรมค่ายที่เคยทำไปแล้วไม่ขาดตกบกพร่อง ธรรมนูญเดินออกไปข้างหน้าก็พอดีกฤตวัตเอนตัวมาพูดด้วย

‘พี่อาร์มไปบอกจียิ้มที อย่าลืมยิ้ม ให้ยิ้มเยอะๆ’

เขาอาจจะทำหน้าสงสัยหรืออะไรออกไปก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่กฤตวัตบอกว่า

‘เชื่อเหอะ คนเข้าชมรมอีกตรึม’

ยูพูดไม่ผิด...

แต่พอเพื่อนสนิทจากไป ไม่รู้อนาคต... ทุกอย่างที่พ่อแม่สร้างขึ้นจะเป็นเช่นไร ตอนนั้นเขายังคิด จะได้เห็นรุ่นน้องยิ้มอีกหรือเปล่า ยิ้มอย่างที่ไม่มีอะไรถ่วงในใจให้กังวล อย่างที่ไม่มีความกดดันหน่วงหนักใดจริงๆ

แต่ตอนนี้เขาโล่งใจ... เพราะในที่สุด จิรัฐก็ได้รอยยิ้มแบบนั้นกลับคืนมา

คนหลังโต๊ะตัวใหญ่วางสายลงแล้ว ธรรมนูญดึงตัวเองจากอดีต ยื่นแฟ้มให้แล้วบอกว่า

“เมื่อวานสัมภาษณ์คนจัดสวนใหม่ เลือกไว้ให้ดูแล้วสามสี่คนนะ... แล้วแต่จีจะว่างสัมภาษณ์รอบสองอีกวันไหน”

รุ่นน้องเงียบไปอย่างครุ่นคิด ธรรมนูญรู้ว่าเพราะเหตุใด เขาค่อยพูด

“ที่คัดมา... อาจจะเทียบยังไม่ได้ แต่ตอนคุยกันก็ไม่ได้ใช้... คนเดิมเป็นมาตรฐาน ดูเอาในปัจจุบัน”

จิรัฐพยักหน้า ขอบคุณผู้จัดการ

อดีต... เป็นบทเรียน แต่ไม่จำเป็นต้องยึดติด ทุกวันจึงควรค่าแก่การทำให้ดีที่สุด

เพราะอนาคต... กำหนดได้ด้วยปัจจุบันนี่เอง

“เรื่องเชฟเก่าก็จัดการแล้วอย่างจีบอก ดีที่เพื่อนคุณน้าบุณฑริกที่เมืองจันท์ยอมให้ไปทำงานอยู่ด้วย คราวนี้ต้องรับผิดชอบตัวเอง ถ้าปรับปรุงตัว ไม่หยุดถี่ ไม่หายไปโดยไม่ลา เขาคงออกจดหมายรับรองให้ อยากจะไปทำที่อื่นต่อก็ค่อยไป แต่ก่อนนั้นคงต้องใช้เวลาพิสูจน์อยู่พอสมควร”

จิรัฐบอกเขาว่าทุกคนสมควรได้โอกาสเริ่มต้นใหม่

หวังว่าอดีตหัวหน้าเชฟจะใช้โอกาสนี้แก้ไขสิ่งที่เคยพลาดผิดไป และกำหนดอนาคตใหม่ด้วยตัวเอง

ธรรมนูญคุยเรื่องงานที่จำเป็นอยู่อีกครู่ก่อนจะเอ่ย

“เรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว เรียบร้อยดี... จีไปเถอะ เดี๋ยวคนที่นัดไว้จะคอยนาน”

... และเขาก็ได้รอยยิ้มอย่างเดิมตอบกลับมาอีกครั้ง


ภวิลยืนมือไพล่หลังมองเรือนหลังเล็กกว่าที่อยู่เยื้องออกไปด้านขวา เหลือเพียงตกแต่งภายในก็จะเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว

เรื่องของชงคมผ่านไปเรียบร้อย จิรัฐทันออกจากโรงพยาบาล ได้ร่วมงานด้วยช่วงท้ายๆ แต่เช้ามายังบอกว่ามีที่อยากจะไป เขาอาสาขับรถให้ ระหว่างทางแวะซื้อของ

ภวิลจึงเพิ่งรู้ จิรัฐทำบุญให้น้องที่วัดทุกเดือน

ถ้าตามสิ่งที่แม่นับถือ มิสซาก็ขออุทิศสม่ำเสมออยู่แล้ว เพื่อนน้องยังใส่ใจในส่วนของทางนี้ด้วย

ตอนถวายสังฆทานจิรัฐเขียนชื่อนามสกุลเพื่อน ถัดจากนั้นเป็นชงคม

ภวิลตกลงใจ... จะมาด้วยกันทุกครั้ง ยังนึกบอกน้อง

... ต่อจากนี้ไม่ต้องห่วง เพราะเขาจะดูแลให้ดีที่สุด

ถอนสายตาจากเรือนเล็กกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ คนที่รออยู่เดินลงมา และภวิลก็รู้สึกว่าหัวใจโลดแรงขึ้นนิดหนึ่ง

แค่ได้เห็นหน้าเท่านั้นเอง...

ทั้งสองคนเดินเคียงกันไปริมน้ำ จิรัฐว่าแม่มาเห็นเรือนที่ทำไว้แล้ว ทราบเรื่องครั้งเก่าก่อนยังออกปากว่าแท้จริงเจ้าคุณปู่คงตั้งใจจะชดเชยให้ทุกทางที่ทำได้ เรือนหลังนี้ใช้ฝีมือประณีตนัก เพียงแต่สิ่งที่อีกสายต้องการหาใช่ข้าวของเงินทองไม่

เมื่อนึกถึงคุณบุณฑริก ภวิลจำได้ว่าตอนนั้นลังเลที่จะแจ้งข่าวไป คุณบุณฑริกเข้าใจว่าจิรัฐอยู่กับเขา โรคประจำตัวทางด้านหัวใจถึงแม้จะดีขึ้นมาก แต่ก็ไม่ควรมีอะไรกระทบกระเทือน แต่ครั้นจะปิดไว้อีกก็... ยังดีที่พออธิบายเรื่องแล้ว หมอออกมาบอกว่าพ้นขีดอันตรายได้ทันการ แม้จะทั้งตกใจทั้งกังวล แต่มารดาของจิรัฐก็ยังควบคุมอารมณ์ ซักถามอาการของลูกชายกับหมอจนกระจ่าง

เป็นเขาเสียอีกที่เหมือนสติจะหลุด ด้วยใจแล่นไปหาคนที่นอนอยู่เสียแล้ว

... เพราะสุดท้าย... หัวใจคนเป็นแม่ย่อมเข้มแข็งที่สุดในเรื่องของลูก ภวิลหวังว่าวันหนึ่ง คุณรงรองจะเป็นเช่นนั้นได้

“แล้วก็... คุณยายบอก มีนักลงทุนต่างชาติสนใจ"

“อ้อ... ถึงอยากได้ก็ไม่ได้ไปหรอก” ภวิลว่าเสียงเฉยๆ

จิรัฐอมยิ้ม อีกฝ่ายพูดเหมือนแทบไม่ได้ทำอะไร แต่ที่จริงเขารู้จากคุณหญิงไพจิตรละเอียดว่าภวิลปกป้องทุกอย่างให้จนสุดกำลัง ทั้งที่ทางง่ายคือขายหุ้นส่วนของตัวเองเสีย ไม่ต้องทั้งหมด ก็คงได้กำไรบวกกับสายสัมพันธ์แข็งแกร่งขึ้นให้กับธุรกิจฝั่งตัวเอง แต่ภวิลก็เลือกที่จะไม่ทำ

“ขอบคุณครับ”

ภวิลมองเขาอย่างจะบอก... ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำนั้นด้วยซ้ำ จิรัฐเลิกคิ้ว ถามกลับด้วยสายตา อีกฝ่ายนิ่งไปนิดก่อนเอ่ยช้า ชัด

“ของนั้นเป็นของสำคัญ ของคนสำคัญ... คนที่รัก รู้ไว้เถอะว่า อะไรที่สำคัญกับจี ก็สำคัญกับพี่ด้วย”

จิรัฐยิ้ม ยื่นมือออกไป สอดนิ้วประสานเข้ากับอุ้งมืออบอุ่น มือที่ไม่ปล่อยมือเขาแม้ในยามอันตรายคับขัน และคงไม่มีเรื่องใดมาทำให้ละจากกันอีก

“เรือนหลังนั้นกำหนดเสร็จอีกสองสัปดาห์ ค่อยหาฤกษ์นิมนต์พระมา ทำบุญขึ้นบ้านใหม่กัน” ภวิลบอก “หลังจากนั้นก็...”

“ก็...?”

“... ก็ต้องแล้วแต่เจ้าของบ้าน ว่าเขาอยากให้อยู่ต่ออีกไหม ถ้า... อนุญาต... เขาก็คงรู้... ว่าแขกคนนี้ขออยู่ยาว ไม่ไปไหนง่ายๆ” ปรากฎรอยยิ้มขึ้นนิดหนึ่ง “... พี่จะทำตัวเป็นแขกที่ดี”

“แล้วถ้าเจ้าบ้านบอกว่าไม่อยากให้อยู่...”

แววตาอีกฝ่ายหม่นแสง ปลายนิ้วคลายลงนิดราวหมดเรี่ยวแรงไปเสียเฉยๆ แต่จิรัฐรีบยึดไว้ก่อน บอกว่า “... ไม่อยากให้อยู่ในฐานะแขกแล้ว”
 
ภวิลสบตาคนที่จับมือเขาเอาไว้ จิรัฐพูดช้าๆ

“เพราะว่า ’แขก’ ยังมีวันจะกลับบ้านตัวเองได้ แต่ถ้าที่นี่เป็น ‘บ้าน’ ไม่ว่าภายหน้าต้องเผอิญไปที่ไหน... ก็จะ... ยังกลับมาทุกครั้ง เพราะฉะนั้นขอให้อยู่... โดยถือว่าเป็นบ้าน”

เพราะ ‘อยู่’ มีความหมายมากกว่านั้น และคำว่า ‘รัก’ บางทีก็ไม่ต้องอธิบาย

ภวิลยิ้ม แล้วบอกว่าไม่ต้องห่วง

... เพราะเขาย่อมหาทางกลับบ้านจนเจอ และที่ใดที่มีคนตรงหน้า

ก็คือเรือนใจ

สองคนเดินเลียบแม่น้ำกันไปช้าๆ จิรัฐชวนคุยถึงเรื่องที่ยังอยู่ในกระบวนการแปรสภาพเป็นมหาชน เพราะเริ่มดำเนินการไปบ้างแล้วตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องราวล่าสุดนี้ ส่วนภวิลว่า

"เป็นมหาชนก็เป็นไป ยังไม่ต้องรีบเข้าตลาดก็ได้”

“อ้าว แล้วเรื่องเพิ่มทุน...”

"ก็... ไม่ต้องระดม”

“ได้เหรอครับ” จิรัฐคิดถึงรายงานที่เพิ่งอ่าน

“ก็มีพี่”

จิรัฐส่ายหน้า ยิ้มขำ ส่งผลให้อีกฝ่ายว่า

"... ทำไม... ก็กระเป๋าเดียวกัน”

"อ้อ... นี่อยู่ในธุรกิจเครือญาติกันไปแล้ว" จิรัฐพยักหน้า

"มากกว่านั้น... เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน" คือคำตอบกลับมา

ภวิลคิดถึงเรื่องอย่างสุดท้ายที่ติดอยู่ในใจ เสียงลือเสียงเล่าอ้างยังแว่วมาให้เข้าหูบ้าง กล่าวหาจิรัฐเกี่ยวกับยู ความจริงเบาบางลงไปมากแล้ว และมีแนวโน้มจะเป็นดังนั้นต่อไป แต่เขาก็ยังห่วง เอ่ยขึ้นด้วยไม่อยากให้ใครพูดถึงจิรัฐในทางไม่ดีเลยสักนิดเดียว

แต่คนเคยเป็นเป้ากลับบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ
 
“ไม่เห็นเป็นไรเลย คนที่ผมรัก ต้องห่วง ต้องสนใจความรู้สึก เขาก็เข้าใจถูกกันหมดแล้ว”

เงียบไปนิดก่อนภวิลจะถามขึ้น "... ใคร... บ้าง"

เขายืนฟังจิรัฐไล่ตั้งแต่แม่ คุณยาย คนทำงานที่ไว้ใจได้ ผู้จัดการ พ่อครัว จนจบลงที่ “... แล้วก็พี่วิน”

ทั้งสองมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน ใกล้พลบค่ำแล้ว ท้องฟ้ากลายเป็นสีชมพูอมม่วง ไม่นานคงมืดลงสนิท กลายเป็นฉากหลังให้ดวงดาวระยิบ

แต่มืดแล้วก็จะสว่าง เมื่อยามรุ่งอรุณมาถึง ก็ยังมีเช้าวันใหม่เสมอ

"... ทำไม... พี่เป็นคนสุดท้าย"

จิรัฐยิ้ม “ให้เป็นคนสุดท้าย... ไม่ดีเหรอ”

ภวิลนิ่งไปก่อนรอยยิ้มจะคลี่ระบายออกช้าๆ เช่นกัน เขาไล่สายตาจากบ้านพระยาหลังสระบัว ไปสู่เรือนหลังเล็ก สถานที่ที่เกิดเรื่องราวมากมายในอดีต 

แต่รอยรักในครั้งนั้นก็กลับมาจำหลักไว้ในปัจจุบัน

ปัจจุบัน... ที่จะนำไปสู่อนาคต... ยืนยาว 

แสงสุดท้ายของวันอาบไล้เสี้ยวหน้าของคนข้างๆ ภวิลหันมอง ยังยิ้มอยู่ เนื่องด้วยนึกถึงอะไรขึ้นมา

เพราะจิรัฐเคยพูด... บางอย่างใช้คำว่าตลอดไปได้

เขาบอกคนยืนข้างกัน รู้ว่าจะได้คำตอบกลับมาเช่นไร

“จำแม่น” จิรัฐหัวเราะ

และเพียงนัยน์ตาแลสบ เพียงปลายนิ้วที่เกาะเกี่ยวกัน

... เขาก็รู้สึกราวจะได้สัมผัสถึงนิรันดร.

[เดหลี]

คุณ Ball เรื่องนี้จบลงแล้วแต่คู่นี้เขาก็เพิ่งจะเริ่มต้นนะเอาจริงๆ 55 ก็คงไม่มีเรื่องราวอุปสรรคอะไรมาขัดขวางอีกแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจนะคะ ฝากอ่านบทสุดท้ายด้วยนะ

คุณ michiko_love ขอบคุณมากเช่นกันนะคะที่อ่านและชอบ หวังว่าจะชอบตอนนี้ด้วยเหมือนกันนะ

คุณ Fire_Fay ไม่มีแล้วค่ะทางสะดวกแล้ว อิอิ ได้ทั้งสองคู่สมใจนะสวีทเท่าที่คาแรกเตอร์สามารถ 55 ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามมากค่ะ คนอ่านก็น่ารักเหมือนกันค่ะ

คุณ milkteabeige บ้านนี้ก็เลี้ยงกันมาอย่างนี้ล่ะค่ะ เอิ๊ก บทนี้ก็ต้องพยายามหามุมนั้นต่อไป แต่เขารู้กันก็ดีแล้วละเนอะ ฝากอ่านบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ  BitterSweet~ หมดเคราะห์แล้วค่ะ อิอิ เรื่องของลุง อาจจะทำตัวเอง อาจจะไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ เป็นอย่างที่ว่าไว้แหละค่ะ ความโกรธเกลียดอย่างนั้นก็ทำร้ายตัวเองอะเนอะ

คุณ iforgive ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน ขอบคุณที่ชอบค่า

คุณ pim_onelove กรี๊ด ไม่รู้ว่ามันหวานไหมค่ะ แบบว่า หวานไว้ข้างในอะไรงี้ค่ะ 55 แต่เขาก็เข้าใจกันน้า

คุณ Millet ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตาม ทุกคนก็หมดเวรหมดกรรม หมดเรื่อง กันซะที ฝากบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ BONE ฮา น่าจะมีค่ะแต่ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาโดยคุณย่าหรือคุณพ่อนี้ล่ะสิ ก็จะรับรองความประพฤติไม่ได้ ฮาๆ ทางนี้หมดแค่นี้แล้วอะ ขอบคุณเช่นกันสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ PetitDragon ก็นะกว่าจะเรียกได้ เอร๊ยยย ทำอย่างนั้นอาจจะมีการตกกะใจได้ 555

คุณ sunshadow ไม่มีเรื่องละค่ะ 55 เคลียร์ เขาก็ต้องเฝ้าล่ะนะก็เขาห่วงของเขา อิอิ

คุณ Pupay คนเขียนอยากมากค่ะ ฮา แต่แกเป็นคนแบบนี้ล่ะเฮ้อ แต่ก็พูดตรงๆ นะ รึเปล่า ขอบคุณเช่นกันสำหรับการอ่านค่า

คุณ sunwars หายดีละค่ะ อิอิ ขอบคุณมากสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ ่patsaporn แกเป็นคนช่างสังเกตอะค่ะ "จำแม่น" อย่างจีว่า 55 ขอบคุณมากสำหรับการติดตามนะคะ

คุณ chartbook ขอบคุณมากๆ นะคะที่ชอบ เขาก็เป็นไปแบบนี้กันค่ะแต่ก็เข้าใจกันดีนะ อิอิ

คุณ fay 13 ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า

คุณ @Iriz แหะ เบาๆ แต่ยืนยงน้า กร๊าก ขอบคุณมากๆ เลยค่ะสำหรับการอ่านมาตลอด ฝากต่อไปด้วยนะคะ

คุณ sulsul คนเขียนประมาณแบบว่า ถ้าเป็นเรื่องเล่าๆ ในอดีตนิดนึงก็จะเป็นเหมือนภาษาไม่สมัยใหม่หน่อย กลับมาพูดในปัจจุบันก็ค่อยมาเป็นแบบเดิมค่ะ แต่ยังไงในอนาคตจะปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้นนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

คุณ UnLucky ไม่เป็นไรค่า ยังอ่านอยู่ก็ดีใจมากแล้ว ขอบคุณนะคะ (ที่เขิน) 55 และขอบคุณมากสำหรับการอ่านค่า

คุณ bobby_bear ตอนคิดพล็อตนี่ก็ยังนึกอยู่ว่างานหนักแน่ตอนแก้ค่ะ 55 แต่ก็พยายามเขียนไปแบบ ท้าตัวเองด้วยว่าห้ามกลับไปแก้โครงเรื่องจะมีอะไรก็ เดินหน้าเขียนบทต่อไป อิอิ เรื่องยาอะไรต่างๆ นี่ก็ค้นเอาค่ะ เรื่องสระ อาจจะทั้งสองคนนั่นแหละ (แต่ใครจะรู้แน่ล่ะเนอะ) ส่วนตัวคนเขียนก็คิดว่าท่านก็ไม่ได้อยู่แบบละเลยภรรยาสองหรอกค่ะ แต่ภรรยาแรกก็นะ มีเหตุให้ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ขอบคุณมากค่ะที่ชอบ เขียนไว้เป็นนิยายยาวเรื่องแรก ลงที่นี่ที่เดียว มีเวอร์ชั่นเดียวค่ะ 55 อย่าเพิ่งไปกินใบยี่โถน้า

คุณ ao16 ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า

คุณ IIMisssoMII ขอบคุณมากค่ะที่ชอบ ฝากอ่านบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ chisarachi อิอิ ขอบคุณที่ชอบค่ะ คู่นี้ก็เป็นงี้แหละเรื่อยๆ ไป (แต่นานๆ 55) ขอบคุณสำหรับการอ่านมากนะคะ

คุณ Rukki ขอบคุณนะคะที่รออ่าน จีหายดีจริงๆ ค่ะ เรื่องนี้จบลงด้วยความรักที่เริ่มต้นขึ้นนะจะว่าไปแล้ว อิอิ ไม่เป็นไรน้า ถึงจบแล้วเราก็ไปเจอกันในเรื่องใหม่ได้จ้า

คุณ bun ขอบคุณมากค่า ฝากตอนสุดท้ายด้วยน้า

คุณ cavalli ขอบคุณค่า หวังว่าตอนสุดท้ายจะทำให้ยิ้มได้บ้างเหมือนกันนะ

คุณ route rover นิดนึงค่ะ อิอิ ขอบคุณมากสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ zombi ขอบคุณมากค่า 55 เนื้อเรื่องตกใจ ใช้คำได้น่ารักจังค่ะ ไม่รู้จะหวานถูกใจรึเปล่านะ

คุณ UNAT ขอบคุณมากค่ะสำหรับการอ่าน และกำลังใจสำหรับพระเอก 55 ฝากอ่านตอนสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณดาวโจร500 ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า ความจริงบ้านพระเอกแบบไม่บังคับอะไรอยู่แล้วล่ะ แกถึงเป็นคนแบบนี้ 55

คุณ uknowry คุณพ่อถึงได้เข้าใจพี่วินไงคะ อิอิ ขอบคุณมากนะคะที่ชอบ ฝากอ่านบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ GAZESL คนเขียนก็คิดถึงยูน้า 55 จบลงด้วยดีค่ะ แฮปปี้เอ็นดิ้ง ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน

คุณ tvemmyxq คุณพ่อก็เคยมีอดีตแต่งกับคนที่ไม่ได้รักจริงๆ เลยเข้าใจค่ะ คิดว่าเรื่องราวก็สิ้นสุดลงสมบูรณ์แล้วละนะ ยังไงขอฝากบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ ordkrub แฮปปี้เอ็นดิ้งค่า ขอบคุณมากสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ Bowbonk ขอบคุณที่ชอบค่า ฝากบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ malula ขอบคุณมากๆ สำหรับการอ่านและกำลังใจที่มีให้มาตลอดนะคะ ฝากบทสุดท้ายด้วยค่า

คุณ raluf ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า เนอะๆ พิษร้ายทีเดียว จีไม่เป็นอะไรมากค่ะแฮปปี้เอ็นดิ้ง คอนิยายสืบสวนเหมือนกันเลยค่า ขอบคุณมากนะคะที่ชอบ

คุณ Morethan ขอบคุณค่ะ ตอนแรกก็หลอกคนอ่านให้เขวเบาๆ ค่ะ แหะๆ ลุงชงควรจะบอกยูจริงๆ นั่นแหละเพราะว่ายูน่ะเป็นคนใจกว้างแล้วก็น่ารักนิสัยดีมาก แต่ลุงก็ไม่เคยได้รู้จักลูกชายตัวเองจริงๆ เลย ฉากหวาน แหะ มันก็ยังจับมือกันต่อไป (ฮา) แต่ก็ขอบคุณมากเลยนะคะที่ชอบ ดีใจที่รู้สึกแบบนั้น ฝากบทสุดท้ายด้วยแล้วกันนะคะ ส่วนเพลง เอร๊ยย โดนมากค่ะ อ้อแล้วก็คนเขียนดูเพลงเสน่หา ใน เดอะวอยซ์ โอยจิ้นเข้ากับเรื่องสมัยเจ้าคุณตาทวดของจีได้ดีเลยล่ะค่ะ

คุณ Artown ขอบคุณนะคะ ดีใจจังค่ะ ฝากบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณบัวน้อย ไร่แตงโม คลี่คลายสุด แฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วค่ะ หวังว่าจะชอบบทสุดท้ายด้วยน้า บอกแล้วก็ดูไม่แปลกใจ เพราะคนเขียนว่าทั้งสองฝ่ายดูรู้ตัวกันอยู่แล้วล่ะ 55 ไม่รู้มดขึ้นมั้ยแต่ว่าก็ฝากอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่า

คุณ runma มันต้องจบแฮปปี้หน่อยค่ะ ก็ไม่เป็นอะไรมากนะ ขอบคุณมากเลยนะคะที่ชอบ ฝากบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ sanfran ขอบคุณค่า เดี๋ยวถ้าเครียดตลอดนี่จะพาคนอ่านเครียดแบบไม่มีทางลงละจะเหนื่อยเปล่าๆ ค่ะ ขอบคุณที่คิดว่าทักษ์ไม่ใช่นะคะ อิอิ ฝากบทสุดท้ายด้วยค่า

คุณ Kanyanat ขอบคุณสำหรับการอ่านจ้า ฝากอ่านบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ carmel ขอบคุณมากค่า เป็นดังนั้นเลย คงไม่เกิดเรื่องราวอย่างรุ่นก่อนขึ้นอีกแล้ว ฝากบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ vascular ขอบคุณสำหรับการอ่านและการทวงถามด้วยค่า ดีใจที่ชอบน้า ตอนเขียนก็คิดพล็อตหัวบวมเหมือนกันค่ะ แหะ ฝากบทสุดท้ายด้วยค่า

คุณ ○TeaCafé○ มันลุ้นๆ กับปมมานานพอคลี่แล้วก็ต้องลงมาสบายๆ หน่อยค่ะ 55 ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน ฝากบทสุดท้ายด้วยน้า

คุณ luv_khun ขอบคุณนะคะสำหรับการอ่าน ดีใจมากค่าที่รู้สึกสนุก สองคนนั่นก็ใจตรงกันค่ะ 55 ฝากบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ sunshine538 ขอบคุณมากสำหรับการอ่านค่ะ 55 อ่านตอนกลางคืน ตอนจีเป็นจีก็หลอนค่ะ กร๊าก ส่วนพระเอกนี่แบบว่าคนเขียนไม่ได้สร้างแกมาแนวตบจูบแต่แรกแล้วล่ะ (แม้โครงเรื่องจะดูเอื้อ กร๊าก) คู่เชฟผู้จัดการ จัดให้เลยตั้งแต่ต้นบท 55 หวังว่าคงจะชอบนะคะ ดีใจมากค่ะที่คนอ่านรู้สึกสนุก และอุตส่าห์โหวตให้ด้วย ฝากบทสุดท้ายด้วยนะคะ

คุณ gang มาแล้วค่า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วู้วววว จบแล้ว อยากจิกรี๊ด เขียนนิยายเรื่องยาวเรื่องแรกจบแล้ว! (อาจจะไม่ยาวมาก แต่ก็ดีใจมากค่า) จะว่าจบลงด้วยความรักที่เริ่มต้นขึ้นก็ไม่ผิดนะ อิอิ ถ้าว่าด้วยชื่อตัวละคร ภวิลแปลว่าตลอดกาล ส่วนจิรัฐก็แปลว่าผู้ยั่งยืน ก็สมควรอยู่ด้วยกันแล้วละนะ ส่วนกฤตวัตแปลว่าผู้ทำหน้าที่ให้สำเร็จ ซึ่งความจริงคนเขียนก็รักยูอยู่ ออกตลอดแม้จะเป็นความทรงจำก็ตาม

ต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆ ท่านจากใจจริง สำหรับการอ่าน การสนับสนุน คอมเมนต์ บวก เป็ด กำลังใจที่ได้รับมาโดยตลอดนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับการโหวตในเซ็งเป็ดอวอร์ดทั้งสองรอบเลยนะคะ ดีใจมากค่ะ

แล้วเราเจอกันเรื่องหน้า นะจ๊ะ 

(... ซึ่งคงไม่ลึกลับสืบสวนต่อกัน เบาๆ บ้างดีมั้ย อิอิ)

[Millet]

โชคดีจังที่ได้อ่านนิยายดีๆ แบบนี้

อาร์มกับทักษ์ น่ารักกกกกกกกกกกกก


ส่วนพี่ภวิลกับจี อบอุ่นที่สุดดดดด

จบเร็วไป เสียใจ รอรวมเล่มนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน

รอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ 

[PetitDragon]

เซอไพรส์คู่เชฟมากอ่ะ 


พี่วินกับจีก็น่ารัก 


 

[iforgive]

รวมเล่ม  ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[parn11]

ขอบคุณคะ ติดตามมาตลอดเลย