12
ฉันรักนาย
กานดาถูกส่งเข้าห้องผ้าตัดอย่างเร่งด่วนโดยมีเตย์ชินเป็นคนที่ทำหน้าที่ผ่าตัดให้ในครั้งนี้ ปัฐวีนั่งนิ่งบนเก้าอี้สีฟ้าหน้าห้องผ่าตัดเนื้อตัวของปัฐวีเต็มไปด้วยเลือดของกานดา เขานั่งเหม่ออย่างคนจิตหลุดล่องลอยออกไปแต่หากในใจนั้นกลับกระวนกระวายและเสียใจในเวลาเดียวกัน เขาเฝ้าแต่โทษตัวเองซ้ำๆ ที่กานดาต้องมาเจ็บหนักแบบนี้เป็นเพราะตัวเขาเอง ทั้งยังมีลูกในท้องให้กับเขาอีกด้วย…นานหรือยังนะ ทำไมถึงไม่บอกเขาบ้างล่ะ
จู่ๆ ภาพและเสียงของกานดาก็แว่วของมาในหัวของเขาเมื่อครั้งที่กานดาเคยถามเขาเรื่องลูกบนรถขากลับจากตรวจร่างกาย
‘เอ่อ…คุณปัฐครับ ระหว่างเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายคุณชอบอะไรมากกว่ากัน?’
‘ถามทำไม จะมีลูกให้ฉันหรือไง หึหึ’
‘ถ้ามีล่ะครับ..’
ตั้งแต่วันนั้นสินะ.. ปัฐวีแค่นยิ้มออกมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกเป็นสาย น้ำตาที่เขาไม่คิดจะเสียมันให้กับใคร
“ไอ้ปัฐทำไมแกมันโง่แบบนี้วะ!”
ปัฐวีหันไปชกผนังหนึ่งทีก่อนจะกลับมาทิ้งตัวนั่งลงดังเดิม เลือดซึมออกมาที่หลังมือของเขานิดๆ มันเทียบไม่ได้เลยกับเลือดของกานดาที่เสียไปเพราะเขา…ขอร้องล่ะ อย่าเป็นอะไรเลยนะกานดา…นายเเละลูกของเราต้องไม่เป็นอะไร…
ผ่านไปนานกับการนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างไร้วี่แววว่าเตย์ชินจะออกมาง่ายๆ และในที่สุดเตย์ชินก็ออกมา
“ไอ้ชิน! ดากับลูกเป็นไงบ้าง”
ปัฐวีถามอย่างรนราน
“น้องดาพ้นขีดอันตรายแล้วและเด็กในท้องก็ปลอดภัยดี…โชคดีมากๆ ที่กระสุนปืนถากไปที่ปลายเอวไม่โดนส่วนสำคัญอะไรที่สลบไปคงจะช็อคฉันเย็บแผลให้แล้ว...แต่"
จากใบหน้าที่ระบายยิ้มออกมาก็พลันหุบทันที
“แต่ยังไงร่างกายของน้องดาก็บอบช้ำมาก ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไร”
“อาการแทรกซ้อนอะไรวะ จะเป็นยังไง!?”
ปัฐวีถามต่อ สีหน้าของเขาดูเป็นกังวนได้อย่างชัดเจน
“ตอนนี้ก็ยังสรุปไม่ได้หรอกว่ามันจะเกิดขึ้นไหม เพราะยังไงดาก็ไม่ใช่ผู้หญิงแต่ถ้าดาฟื้นตัวเร็วและสุขภาพจิตดี ก็เป็นเรื่องยากที่มันจะเกิด…อย่าคิดมากฉันเชื่อว่าดาเข้มแข็งพอ”
เตย์ชินตบบ่าปัฐวีอีกครั้งก่อนจะแยกตัวออกไป
กานดาถูกย้ายมาพักฟื้นที่ห้องพัก ในห้องไร้เสียงใดๆ นอกเสียจากเสียงเครื่องวัดคลื่นหัวใจ
ปัฐวีนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างขอบเตียงหลังจากกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้แม่ของเขาทราบ ในวันพรุ่งนี้ก็คงจะมาเยี่ยมกานดา ถึงแม้ว่าแก้วจะอยากมาคืนนี้เลยก็ตาม แต่ปัฐวีก็ห้ามไว้เขาอยากอยู่กับกานดาแค่สองคนสักพัก
ปัฐวีจับมือของกานดาไว้ลูบไล้บนหลังมืออย่างแผ่วเบา ก่อนจะซับจูบลงที่หลังมือของคนที่นอนไม่ได้สติ
“ฉันรักนาย…ดา”
เขาเอื้อนเอ่ยคำที่เขาไม่เคยพูดออกไป คำว่ารักที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะพูดออกมา เขาพูดออกมาแล้ว พูดออกมาจากใจของเขาเอง รัก…ไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่รู้ตัวอีกเธอก็เผลอรักไปจนหมดใจแล้ว...แต่การอยากเอาชนะแม่ของตัวเองมันกลับมีมากกว่าจนบดบังความรู้สึกจริงๆ ไว้ นี่สินะ…สิ่งพิเศษที่แม่ว่า...
“นอนหรือยัง…”
เตย์ชินเอ่ยถามเมื่อคนปลายสายกดรับสายของเขาตอนเวลาเกือบเที่ยงคืนแบบนี้
[ยังไม่นอน เคลียร์เอกสารอยู่ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ]
ปลายสายตอบ เตย์ชินลอบถอนหายใจเบาๆ ให้คนปลาบสายได้ไถ่ถามขึ้น
[เป็นอะไรไป]
“กังวนเรื่องดานิดหน่อยน่ะ”
[ดาเป็นอะไร!]
ปลายสายโผลงขึ้นเสียงดังอย่างกระวนกระวาย วางทุกอย่างในมือฉับพลัน
“วันนี้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ดาถูกยิง…”
[ว่าไงนะ!! ละ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง]
เสียงคนพี่ไหวสั่นเจ็บแปล๊บๆ ไปถึงหัวใจที่เหมือนกำลังโดนบีบ
“ปลอดภัยดีแล้ว รวมถึง…ลูกในท้องของดาด้วย”
เตย์ชินเอ่ยออกไป…เรื่องนี้มันไม่ใช่ความลับอีกแล้ว
[ลูกหรอ…เตย์ชิน…เล่ามาให้หมด]
รุ่งสางของวันใหม่ ร่างสูงกำยำที่ฟุบหน้าลงกับเตียงกุมมือคนรักที่นอนสวมสายออกซิเจนช่วยหายใจนอนนิ่งไม่ไหวติง
“อ้าวตาปัฐทำไมมานอนแบบนี้ล่ะลูก”
ผู้เป็นแม่เปิดประตูเข้ามาพบลูกชายนอนฟุบหน้ากับเตียงท่าทางดูเมื่อก่อนจะเดินไปสะกิดปลุกให้ตื่น วันนี้แก้วและนกมาเยี่ยมกานดา
“อ้าวคุณแม่…”
ปัฐวีลืมตางัวเงียขึ้นพบผู้เป็นแม่
“ไปอาบน้ำอาบท่าหน่อยไป แม่เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนด้วย”
“ครับ…ผมฝากแม่ดูดาด้วยนะครับ”
ปัฐวีมองคนรักก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้ากับป้านกเข้าห้องน้ำไป
“เดียร์! ใจเย็นสินี่มันอะไรกัน”
เตย์ชินกระชากข้อมือให้เดียร์หยุด คนร่างโปร่งแสนดื้อดึงจะไปหาดาเสียให้ได้ หลังจากที่มาเอาใบผลตรวจDNA กับเขาที่ห้อง แล้วจู่ๆ ก็ร้องให้ออกมา ผลออกมาว่าเดียร์และเจ้าของเลือดในผ้าเช็ดหน้าคือพี่น้องสายเลือดเดียวกัน
“นายไม่เห็นหรอว่าใบนี่มันบอกว่าเค้าคือน้องชายที่ฉันตามหามาตลอดหลายปี ฉันต้องไปหาเค้า”
เดียร์ สะบัดข้อมือหวังจะให้หลุดจากพันธนาการของเตย์ชิน
“แต่ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับดา”
“ก็เพราะดาคือน้องของฉันไง! เข้าใจหรือยัง!”
เตย์ชินนิ่งงันเมื่อได้ฟังคำตอบถึงแม้จะแอบสงสัยไว้อยู่แล้วในใจแต่เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดคือเรื่องจริง
“ปล่อย…”
เตย์ชินปล่อยข้อมือเดียร์ให้เป็นอิสระ
“เดียร์…ผมคิดว่าถ้าคุณบอกออกไปตอนนี้ทุกคนคงแตกตื่นกันแน่ๆ ผมว่ารอให้ดาฟื้นก่อนดีไหม?”
เดียร์มองเตย์ชินก่อนจะยกมือปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินไปนั่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
ฉันตามหาเค้ามาเกื่อบสิบปี…นายดูสิตอนนี้เค้าเติบโตมาน่ารักแค่ไหน แถมกำลังจะมือเจ้าตัวเล็กด้วย ฮึก”
น้ำตาของเดียร์ไหลมาอีกครั้งเขาคิดถึง เขาอยากกอด
เตย์ชินรวบตัวของเดียร์กอดไว้ในอก มือหนาลูบผมยาวหยักศกที่มัดรวบหลวมๆ ด้านหลัง ถึงเตย์ชินจะยังงงๆ ในความเป็นมาของเรื่องนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะยินดีกับเดียร์ที่ได้เจอครอบครัวจริงๆ ของเขา และดาที่จะได้เจอพี่ชายที่แท้จริงที่พลัดพรากกันมานาน
“ดาจะต้องดีใจที่รู้ว่าคุณคือพี่ชายของเค้า”
ปัฐวีกลับมานั่งที่เดิมจ้องมองกานดาด้วยความรู้สึกผิด
“ปัฐมาทานข้าวก่อนมา”
แก้วเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วก่อนจะเรียกให้ลูกชายมาทานข้าว
“ผมยังไม่หิวครับ คุณแม่ทานก่อนเถอะ”
“เอาล่ะ หิวก็มาทานนะแม่จะปิดฝาครอบไว้ให้”
“ครับ”
ประตูห้องก็ถูกเปิดออกเตย์ชินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเดียร์ เดียร์เก็บกลั้นอาการเมื่อเห็นกานดานอนอยู่บนเตียง ไม่ให้น้ำตาไหล เจ็บมากมั้ย…พี่ขอโทษที่อยู่ดูแลหนูไม่ได้ ปกป้องหนูไม่ได้
“อ้าวตาชินหนูเดียร์ ทานข้าวเช้ามาหรือยังจ้ะ”
แก้วเอ่ยถาม
“ทานมาแล้วครับคุณป้า ผมพาเดียร์มาเยี่ยมดาน่ะครับ”
“อ่อ ขอบใจนะจ๊ะที่มาเยี่ยมน้อง”
“ครับ…”
เดียร์ยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินไปยืนที่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามกับปัฐวีมองน้องชายที่หลับไหลอยู่บนเตียง
“เมื่อไหร่ดาจะฟื้น…”
เดียร์ถามขึ้นแต่ดวงตายังจับจ้องไปนี่วงหน้าขาวใสที่ถอดแบบแม่มาเต็มๆ
“ร่างกายของดาต้องการการพักผ่อน คงอีกไม่นานหรอก อาจะพรุ่งนี้”
“คนเก่งของแม่ตื่นไวๆ นะลูก”
เธอนับถือหัวใจของกานดานัก ที่อดทนมาได้ขนาดนี้เข้มแข็งมากเด็กคนนี้ ปกป้องเจ้าตัวเล็กได้ทั้งๆ ที่ท้องอ่อนๆ แบบนี้อันตรายมากทีเดียว เด็กคนนี้เก่ง...เก่งมากเลยลูกแม่หนูปกป้องสิ่งสำคัญในชีวิตของหนูได้
รถคันหรูสีดำขลับขับออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจเพื่อให้ปากคำ และปัฐวีเองตั้งใจจะไปพบเจนที่ถูกฝากขังไว้
การให้ปากคำกับตำรวจผ่านไป นี่เป็นคดีอาญาเห็นทีปัฐวีคงจะช่วยอะไรเจนไม่ได้เลย ที่เจนต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา
ปัฐวีขอพบตัวกับเจน เขาเดินเข้าไปในห้องฝากขัง หญิงสาวนั่งนิ่งเงียบอยู่ที่มุมห้อง
“เจน…”
“ปัฐ…ปัฐคะ!”
เจนลุกพรวดมาเกาะซี่กรงห้องขังตรงหน้าปัฐวี ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างน่าสงสารจับใจ
“ปัฐคะ…ช่วยเจนด้วย ฮือ ปัฐ ช่วยเจนด้วย.”
“ผมขอโทษ…เจนที่ทำให้คุณต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมขอโทษ…”
ปัฐวีเอ่ยอย่างเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเจนมาตั้งแต่ต้น แต่เจนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ใกล้ชิดเขาที่สุด เจนไม่สมควรมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เป็นเพราะเขาเองที่ผิด ที่ทำร้ายผู้หญิงคนนึงให้เหมือนตายทั้งเป็น
“ปัฐ ฮึก ฮือ เจนรักคุณ ปัฐคะ ได้โปรด ฮือ”
“เจน…ผมเสียใจผมขอโทษ แต่ผมรักคุณไม่ได้…ผมรักดาไปแล้ว”
“ปัฐ ทำไมคุณทำกับเจนแบบนี้!! ทำไม!”
“ผมรักดาไปแล้ว ผมต้องการดา”
“แต่เจนก็ต้องการคุณเหมือนกัน! กรี๊ดดด!”
เจนกรีดร้องดังลั่นห้องขังจนนายตำรวจต้องเข้ามานำตัวปัฐวีออกไป
“เชิญคุณปัฐออกไปก่อนนะครับ”
ปัฐวีมองภาพของเจนที่กรีดร้องดิ้นรนจะไขว่คว้าตัวปัฐวีภายในห้องขัง ปัฐวีอดกลั้นหันหลังกลับเดินออกจากห้องฝากขังไป
“พอจะช่วยอะไรเธอได้บ้างไหมครับ”
ปัฐวีถามนายตำรวจที่ทำคดีของเขา
“ยากครับ เธอโดนไปหลายคดี ลักพาตัว ทำร้ายร่างกาย และพยายามฆ่าอยู่ที่ศาลเท่านั้นแหละครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
นายตำรวจเดินจากไปแล้ว ปัฐวียืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม เขาทำผิดกับคนสองคนพร้อมๆ กัน ทั้งกานดาและเจน…ความผิดมันอยู่ที่เขา เขาเองที่เป็นคนเริ่มมัน…..
-----------------------
ปลอดภัยแล้วจ้า //ปาดเหงื่อ เมื่อคืนไม่ไดด้ลง พอดีมีฝรั่งงอแงนิดหน่อยค่ะ 555
ปลไม่แน่ใจว่าพิมพ์ประเภทคดีถูกหรือเปล่า แต่เท่าที่ถามพี่สาวที่เรียนนิติมา นางว่าเป็นคดีอาญา แต่ไม่ได้ถามทั้งหมด ถ้าผิดพลาดยังไงก็คอมเมนต์บอกกันนะคะ
หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส 11/12/18 (อ่าน 184712 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก