พึ่งจะมาตามอ่านเรื่องนี้ได้ไม่นาน ก็จบซะแล้ว
เสียดายที่ไม่ได้ติดตามอ่านมาตั้งแต่แรกๆ ที่ลงเรื่อง
เวลาอ่านเรื่องนี้ทีไร รู้สึกว่า เวลาที่หมอปีย์กับพ่ออัชย์มีความสุขตัวเองก็จะยิ้มได้แบบกว้างๆเลย
แต่ถ้าถึงตอนไหนที่หมอปีย์กับพ่ออัชย์ ต้องแยกจากกันบางทีอ่านๆไปก็น้ำตาไหล
เหมือนตัวเองได้เข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้นจริงๆเลยครับ
เพราะการเลือกใช้ภาษาที่ดีมากๆแล้วก็เข้าใจง่าย สื่ออารมณ์ของตัวละครออกมาสุดๆ
และการบรรยายสูตรอาหารไทยที่แทบหาทานได้ยากมากแล้ว
กับเกร็ดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของไทยแทรกไปในบางตอน
ยิ่งทำให้เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลยครับ
ขอบคุณ คุณเซ็งเป็ดที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน
แล้วก็สนับสนุนให้รวมเล่มด้วยครับ ขอผมด้วยอีก 1 เล่ม
ปล. ขอฝากเพลงนี้ไว้ด้วยครับ คิดว่าน่าจะเข้ากับเรื่องนี้ดี
เพลงความคิด ของสแตมป์ ครับ
http://www.youtube.com/watch?v=Vs-dn_bfI_g