ตอนที่ 12 ขอบคุณกันเเละกัน
แป้งเตรียมตัวจัดเสื้อผ้าของตัวเองและของหมูหยองใส่กระเป๋า….พรุ่งนี้แป้งตัดสินใจพาลูกไปอยู่กรุงเทพกับน้านิดซักระยะ....เพื่อให้เชาว์ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเติ้ลอย่างมีความสุข...โดยไม่มีเรื่องของเธอกับลูกมาคอยรบกวนจิตใจ
ตื่นแต่เช้าเลยนะแป้ง...แล้วนี่เก็บกระเป๋าไปไหนหรอ....เชาว์เดินขยี้หัวตัวเองออกมาจากห้องนอน....ท่าทางยังแฮ้งอยู่นิดๆ
..ตื่นแล้วหรอเชาว์...แป้งจะพาลูกไปอยู่กับน้านิดซักพัก.......น้านิดบ่นคิดถึงหนะ...และก็จะพาเจ้าหมูหยองไปเที่ยวกรุงเทพด้วยแป้งพูดขณะที่ป้อนข้าวให้เจ้าตัวเล็ก
เย้ๆไปเที่ยวๆหมูหยองพูดทั้งที่ข้าวเต็มปาก...เชาว์เข้าไปกอดหมูหยอง
สนุกใหญ่เลยนะ....แล้วไม่คิดถึงพ่อหรอ....
คิดถึงครับ...พ่อก็ไปด้วยสิ...ไปเที่ยวด้วยกัน…นะๆ...หมูหยองอ้อนใหญ่..เชาว์ยิ้มเจื่อนๆและหันไปสบตากับแป้ง
ไม่ได้หรอกครับ...พ่อต้องไปช่วยคุณปู่ทำงานนะลูก.....แป้งพูดดักคอขึ้น...กลัวเชาว์จะลำบากใจ
หมูหยองทำหน้าผิดหวังนิดหน่อย....เชาว์ชักสงสารเจ้าตัวเล็ก
หมูหยองคนเก่ง...ไม่ดื้อนะครับ....เดี่ยวแม่จะพาไปสวนสนุกด้วยดีมั้ย...เจ้าตัวเล็กเริ่มยิ้มออก
ก็ได้ค้าบ.....แววตาไร้เดียงสาของเจ้าตัวเล็กทำเอาเชาว์กับแป้งกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย...ทั้งสองได้แต่สบตากัน..และรู้สึกอ่อนใจกับปัญหาที่รออยู่เบื้องหน้า....
เชาว์ไม่ต้องคิดมากนะ...แป้งตบไหล่เชาว์เบาๆ......ก่อนที่จะออกไปจากบ้าน
เอาไว้ผมจะซื้อของมาฝากพ่อนะครับ...........หมูหยองหอมแก้มเชาว์ฟอดใหญ่ก่อนที่จะขึ้นรถเเท็กซี่ไปสนามบินกับแป้ง
ถึงแล้วโทรหาด้วยนะแป้ง.......เชาว์ตะโกนบอกแป้ง...ที่กำลังขึ้นรถ....แป้งพยักหน้าและโบกมือให้เชาว์
ตอนนี้ก็เกือบเก้าโมงแล้ว.....เชาว์รีบอาบน้ำแต่งตัว....แล้วขับรถไปอพาตเมนท์ของของเติ้ล…….วันนี้เชาว์ขอทำเพื่อตัวเอง....ขอสลัดความเครียด....ความทุกข์ใจ...และปัญหาต่างๆออกไปซักครั้ง....ชีวิตคนเรามันจะยาวนานซักเท่าไหร่....ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่....ก็ควรที่จะมองโลกในแง่ดี...ใช้ชีวิตให้มีความสุข....เลิกท้อแท้สิ้นหวัง...ปัญหาทุกๆอย่างมันย่อมมีทางแก้ไขเสมอ.....เชาว์เริ่มรู้สึกโล่งใจมากขึ้น
วันนี้เติ้ลดูดีมากจริงๆ....เสื้อเชิ้ตสีส้มอ่อน......กับกางเกงสีน้ำตาล.....เมื่อตัดกับผิวขาวๆของเติ้ลแล้ว...เหมือนกับนายแบบเกาหลีไม่มีผิด...ผมสีน้ำตาลอ่อนก็ถูกเซตไว้อย่างดี....รสนิยมการแต่งตัวของเติ้ลดีเสมอ....เชาว์มองชายตรงหน้าจนแทบไม่อยากกระพริบตา…ท่าทีอย่างนี้คงทำให้คนตรงหน้าอดเขินไม่ได้
มองไรของมึงวะ.....ไป...ไปกันได้แล้ว.....ไปกินข้าวก่อนนะ..หิวจนตาลายแล้วเนี่ย....เติ้ลใช้แขนดันเชาว์ให้เดินนำหน้าไป....แต่ไม่วายพ่อตัวดียังเหลียวหลังกลับมาทำหน้าอมยิ้ม....เติ้ลหัวเราะแล้วเอามืออีกข้างดันหน้าเชาว์กลับไป
แม้ตอนนั่งในรถ....เชาว์เองก็ได้แต่หันมามองเติ้ลบ่อยๆ....แล้วอมยิ้ม....เติ้ลชักจะทำตัวไม่ถูก
ยิ้มไรของมึงวะ....ปากกูไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่หน้าผากซะหน่อยมองอยู่ได้...เดี๋ยวก็รถชนตายกันพอดี...เติ้ลแกล้งพูดกวนๆกลบเกลื่อนความอาย
กูก็มองแฟนกูดิ....แฟนกูน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหว....เชาว์ยังเลี่ยนได้หน้าตาเฉย
เสี่ยวจริงๆมึงเนี่ย....กี่ปีๆก็ไม่ลดลงเลยนะ...ถ้ามึงแต่งหน้าทาปากอีกหน่อยกูจะคิดว่ากูอยู่โรงลิเกเลย.....เติ้ลหัวเราะ...เเต่เจ้าเชาว์ตอนนี้เริ่มทำหน้างอที่โดนกัดซะเยิน...
แหม....กูล้อเล่นหรอกหน่า...ทำเป็นงอนๆ...เติ้ลหยิกแก้มเชาว์เบาๆ...จนพ่อตัวดีเริ่มยิ้มออก
อืม...กินไรกันดีอ่า....หิวจะตายอยู่แล้ว....เติ้ลบ่นพลางเอามือลูบท้อง
ไปกินข้าวซอยกันนะ...ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว....กลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้ไปกินเลย...
เติ้ลพยัก....ตอนนี้เอาช้างมาแกงซักตัวก็คงกินหมดแล้ว...
ร้านข้าวซอยที่เชาว์กับเติ้ลไปกินเป็นร้านข้าวซอยชื่อดังของเชียงใหม่...ชื่อร้านลำดวน....ด้านหลังของร้านจะมองเห็นลำน้ำปิงถอดยาวออกไป....ถ้าหากมาตอนที่อาทิตย์ใกล้ตกดินจะเห็นแสงอาทิตย์สีส้มทอดผ่านลำน้ำปิงสวยงามและโรแมนติกที่สุด..เติ้ลและเชาว์แวะมากินข้าวซอยที่นี่กันอยู่บ่อยๆ...เพราะเชาว์ชอบกินข้าวซอยมาก....แต่ก็สองปีมาแล้วที่เติ้ลไม่ได้มาที่นี่...เพราะมันคงป็นอีกที่หนึ่งที่เก็บความทรงจำระหว่างเขากับเชาว์....มันคงจะเจ็บปวดไม่น้อยหากเขาต้องมาที่นี่เพียงลำพัง...
ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้วผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามา...แต่ก็ยังไม่แน่นมากนัก......เติ้ลและเชาว์เลือกนั่งด้านหลังของร้านเพราะเห็นวิวแม่น้ำปิงได้ชัดเจน...ถึงจะร้อนไปหน่อย...แต่ก็เอาวะเพื่อบรรยากาศ..เชาว์บ่นขณะที่ที่มองหาโต๊ะประจำซึ่ง...ตอนนี้ก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
ซู้ด........อร่อยเหมือนเดิมเลย…เชาว์ชื่นอกชื่นใจใหญ่เมื่อได้กินของโปรด....
ข้าวซอยที่แสนอร่อยถูก 2 หนุ่มฝาดเข้าไปคนละ 2 ถ้วย.....
เมื่อเติมพลังกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เดินทางกันต่อ
โปรแกรมต่อไปไรวะ.....เติ้ลถามสารถี
ไปดูหนังกันซักเรื่องละกัน......เชาว์เจ้าของโปรแกรมออกคำสั่งเต็มที่
อ้าวจะไปดูหนังแล้วไมมากินข้าวซอยไกลขนาดนี้วะ...กว่าจะถึงโรบินสันอีกตั้งไกล...เสียเวลาจะตาย...เติ้ลยังบ่นงุ้งหงิ้ง
เออหน่า....วันนี้กูเป็นเจ้าของทริป...มึงไม่ต้องบ่นเลย....ไม่ได้เดินไปซะหน่อย...ขับรถไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย...เว่อไปได้
เติ้ลทำท่ารูดซิบปาก....ตกลงใครขี้บ่นกว่ากันเนี่ย...
ยี่สิบกว่านาที..พ่อเทพบุทก็บึ่งรถมาถึงห้างโรบินสัน เชียงใหม่...ถึงก็รีบลากเติ้ลไปโรงหนังเมเจอร์....ใครที่เดินผ่านไปผ่านมาคงจะรู้สึกแปลกๆที่เห็นผู้ชายสองคนไปดูหนังรักโรแมนติกด้วยกัน...แถมฉุดกระชากลากถูกันอยู่อีก....
มึงจะลากกูทำไมเนี่ย...กูเดินเองได้...มึงกลัวคนเค้าจะไม่มองรึไงวะ.....เติ้ลพยายามจะสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่เป็นผล...หันไปมองสายตาคนรอบข้าง...ที่มองกันแปลกๆ.....โอ๊ยไอ้เชาว์กูอาย......เติ้ลหน้าแดงด้วยความอาย...ยิ่งดูน่ารักกว่าเดิมอีก
มึงจะอายทำไมวะ....กูไม่เห็นอาย......ก็กูรีบอะ...หนังที่จองไว้กำลังจะเริ่มแล้วเนี่ย......เร็วๆ....พูดจบมันลากให้เดินไปเร็วกว่าเดิมอีก..ตอนนี้ชักเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง........ก็กูบอกแล้วว่าห้างกะร้านมันไกลกัน...เมิงก็ไม่เชื่อ...เติ้ลยังบ่น...จนเชาว์หันมาทำหน้าดุ....
ทั้งสองเดินเข้ามาถึงเพลงสรรเสริญพระบารมีก็จบพอดี...ดูหนังจบก็ปาไปบ่ายสองกว่าๆ...เจ้าเติ้ลก็โดนลากไปขึ้นรถ....มึงจะรีบร้อนอะไรนักหนาวะ...เติ้ลซับเหงื่อที่เกาะอยู่ตรงจมูกและเหนือริมฝีปาก....
แต่ดูเจ้าเชาว์ไม่ได้สนใจกับเสียงบ่น...ยังเปิดเพลงฟังสบายใจเฉิบ....
เชาว์ขับรถมาทางดอยสุเทพ...ทิวทัศน์ทั้งสองข้างทางพอจะทำให้คนที่นั่งหน้างอเมื่อซักครูอารมณ์เบิกบานขึ้นมาบ้าง..เชาว์ลงกระจกให้สายลมพัดเข้า...ต้อนรับความสดชื่นจากธรรมชาติ....แม้นี่จะเป็นเส้นทางที่เด็กในพื้นที่อย่างเติ้ลและเชาว์คุ้นเคยดี....แต่ธรรมชาติก็ทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจได้เสมอ....เชาว์ขับรถมาถึงพระตำหนักภูพิงค์ราชนิเวช..แต่ขับผ่านทางแยกฝ่าเส้นทางมหาวิบากไปจนถึงดอยตุ๊โก๋.....ทั้งสองรู้สึกสนุกและรื่นรมย์ไปกับธรรมชาติ...ที่นี่มีต้นซากุระเมืองไทยหรือพญาเสือโคร่งซึ่งกำลังชูช่อเบ่งบาน...ทำให้ที่นี่มีแต่สีชมพูปกคลุมไปทั่ว...
เชาว์และเติ้ลลงจากรถ...เชาว์เดินกอดคอเติ้ลทั้งสองเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทาง...วันนี้คนขึ้นมาเที่ยวไม่มากนักเลยเหมือนโลกนี้มีแต่เราสองคน....เชาว์ชี้ให้เติ้ลดูหินก้อนใหญ่ที่พอจะนั่งพักได้...หลังจากเดินเล่นได้ซักพัก
เติ้ลนั่งลงโดยมีพ่อตัวดียืนเป็นเสาให้พิงอยู่ด้านหลัง...
สวยมากเลยเนอะ....เห็นแล้วสบายใจจัง...เชาว์พูดจบก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด...รับอากาศสดชื่น
รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ที่ญี่ปุ่นเลยอ่า....เติ้ลลุกขึ้นเดินไปเก็บดอกไม้ที่ร่วงลงมาบนพื้น......
แบมือดิ......เติ้ลบอก....เชาว์ได้แต่ทำตาม
เก็บไว้นะ....เติ้ลวางดอกพญาเสือโคร่งสีชมพูสวยไว้บนฝ่ามือ..........นี่เป็นสัญลักษณ์ของความสุขในวันนี้...กูไม่รู้หรอกนะว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง..ขอแค่วันนี้มีมึงอยู่ตรงหน้าอย่างนี้ก็พอแล้ว......เติ้ลพูดพลางวางมือทั้งสองลงบนไหล่เชาว์เบาๆ......กูไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วมึงมีอะไรปิดบังกูอยู่...ขอแค่ให้มึงรู้ว่ากูจะอยู่ข้างมึงเสมอ...ไม่ว่าสุขหรือทุกข์....เติ้ลเข้าไปสวมกอด..เชาว์เองก็กระชับกอดให้แน่นขึ้น...ไม่มีคำพูดใดๆ..นี่เป็นภาษากายที่คนสองคนสื่อถึงกันได้...เติ้ลลูบหัวเชาว์เบาๆ...ความเจ็บปวดที่ถูกปกปิดเอาไว้เหมือนได้รับการผ่อนคลายมากขึ้นจากความรัก...ความเข้าใจของคนในอ้อมกอด...ไออุ่นจากอ้อมกอดทำให้คลายความหนาวเหน็บใจจิตใจได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
ขอบใจมากนะเติ้ล........กูตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่รักมึง.....เชาว์หยิบสมุดบันทึกในเป้ที่ติดตัวอยู่เสมอ...แล้วบรรจงวางดอกไม้นั้นลงอย่างเบามือ.....ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังทอดยาวไปเบื้องหน้าที่ปกคลุมไปด้วยสีชมพูของป่าพญาเสือโคร่ง...สองมือยังจับประสานกันเดินไปตามเส้นทางเปี่ยมไปความสวยงามของธรรมชาติในป่าเขตหนาว...แม้อากาศบนนี้จะค่อนข้างหนาว..แต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมืออุ่นๆของทั้งสองก็ช่วยบรรเทาความหนาวได้ไม่น้อย......แม้ปัญหาที่จะต้องเผชิญในวันข้างหน้าจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนหากยังมีคนที่อยู่ข้างๆคนนี้...คอยให้ความรัก...ให้กำลังใจ..และพร้อมจะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน....ทุกปัญหาจะต้องผ่านพ้นมันไปได้.....เชาว์หันไปสบตาเติ้ลที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน....ขอบคุณจริงๆ
....ขอบคุณกันและกัน....
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2BEAFFEPB0&Autoplay=0
ปล.ง่วงมากมาย
..ไม่ได้ทวนเลยอ่าพิมพ์กันสด..อยากกินข้าวซอยโคตรๆหิววววววววว
รักคนอ่าน..
ขอบคุณน้องร้ากมากมายกะข้อมูลดีๆจุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
