ตอนที่ 24
“หวานซึ้งน่าดู!”
“ผู้ชายมักพูดถูกหูเจ้าเสมอ วิหค แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะทิ้งเจ้าไป”
นางพญาผมขาวหมุนตัวลงลงมาสู่พื้นดินอย่างสวยงาม พร้อมกับกล่าวถ้อยคำเหน็บแนมพระเอกและนางเอกของเรื่องต่อไป โดยมีนัทที่นั่งดูอย่างใจจดใจจ่อ
“เจ้ารอดชีวิตมาได้ถึงนี้ น่าทึ่งนะ.......ส่วนเจ้า เจ้าหนุ่ม เจ้ามาไกลมาก....ข้าจะส่งเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัย..........แค่เจ้ามอบพลองให้ข้า”
“คงไม่ได้หรอก”
“เจ้าจะเอาพลองไปทำไมกัน” ลู่หยาง เฒ่ากังฟูขี้เมากล่าวถาม
“เมื่อไหร่ที่ข้านำมันไปส่ง ขุนศึกหยกจะมอบยาอายุวัฒนะนั่นให้ข้า” ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่าดุดัน “เด็กสาวกำพร้า นักเดินทางผู้เคว้งขว้าง ไอขี้เมา กับนักบวชที่ล้มเหลวในทุกภารกิจมาครึ่งชีวิต หึ! พวกซื่อบื่อติดตามคนซื่อบื่อ ด้วยความหวังจะช่วยจอมซื่อบื่อ”
แส้เส้นยาวที่แขวนอยู่เอวของนาง ตะหวัดออกไปด้วยท่าทางที่งดงาม มันตรงเข้าไปยังลำพลองส่วนบนพันเป็นเกลียวมัดไว้แน่นหนาก่อนจะถูกดึงขึ้นในทันทีอย่างดุเดือดและรุนแรง โดยมีเสียงของอินทรีย์ร้ายที่ดังก้องกังวานไปทั่ว จนเสียงนั้นทำให้ปลุกใครบางคนต้องลุกขึ้นจากเตีงทันที
“นั้นเสียงอะไรนะ.......นัท”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เอ่อ.......เรากำลังดูหนังนะ ไม่นึกว่ามันจะดังจนนายตื่นเลย แหะๆ แต่อันที่จริงก็เอาไว้ปลุกนายนั้นแหละนะ อิอิ”
“นี้นัท นาย........ตื่นก่อนเราอีกเหรอ”
“แหะๆ ก็เราห่วงนายนิ นายพึ่งจะปรับโครงสร้างของตัวเองนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ขยันนะ อืม.......นายไปอาบน้ำเถอะนะเดียวเราไปรอข้างล่างก่อนดีกว่าเราจะทำอะไรให้นายอย่างหนึ่ง รอดูแล้วกันอาบไวๆนะแล้วไปหาเราข้างล่างเลย”
“กรรม จะทำอะไรหรอนัท”
“ก็......เปล่าหรอกนะ เร็วๆนะ” นัทลุกขึ้นจากเตียง เดินดุ่มๆตรงไปยังโทรทัศน์และปิดหนังเรื่องนั้นลงทันที พร้อมกับหันมายิ้มให้กับนิคที่ยังนั่งมองนัทด้วยความสงสัย
นิคลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทีที่ดูขี้เกียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมกับเดินตรงเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวทันทีด้วยความไว นิคอาบน้ำอย่างรวกๆเพราะอยากรู้ว่า นัทจะทำอะไรให้กับตน นิคออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดบางๆแบบสบายๆ นิคตรวจดูตนเองบนกระจกด้วยความมั้นใจ พร้อมกับเดินก้าวเท้าออกจากห้องทันที
นัทกำลังยืนหั่นผักอย่างใจเย็นบนเขียง ถึงแม้ว่านี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เข้าครัวทำกับข้าว แต่ถึงอย่างไรคมมีดก็ยังน่ากลัวเสมอสำหรับเขา นัทค่อยนำผักทั้งหมดที่พึ่งหั่นได้เทใส่หม้อต้มน้ำเดือดๆที่มีเนื้อหมูและส่วนผสมอื่นๆลอยอยู่ และยืนรอมันอยู่เช่นนั้นจนกระทั้งนิคเดินเข้ามา
“อ้าวนัทมาทำอะไรในห้องครัวนี้ละ ไม่ไปรอเราที่โต๊ะอาหารเหรอ” นิคถามขึ้นเมื่อเห็นนัทกำลังเทแกงจืดลงถ้วย
“แหะๆ วันนี้เราขอทำกับข้าวให้นายกินเองนะ......นายทำอะไรให้เราเยอะแยะแล้ว เราขอทำให้นายบ้างนะนิค”
“แต่นั้นเป็นหน้าที่เรานะนัท” นิคแย้งขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกน้า บอกแล้วไงเราเป็นพี่น้องกันน้า แล้วครั้งนี้เราก็ขอทำให้นายกินบ้าง จะได้ลองชิมฝีมือการทำแกงจืดของเราด้วยไง”
“เอ่อ...........อืมได้ๆเราจะรอชิมฝีมือนายแล้วกันนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งรอเลยนะ พี่น้อง! แหะๆ”
นิคเดินออกไปนั่งรอบนโต๊ะอาหารได้ชั่วครู่นัทก็ยกถ้วยแกงจืดร้อนๆออกมา นัทถือด้วยความตั้งใจเพราะกลัวมันหกแต่หน้าตาก็บ่งบอกว่ากำลังกลัวน้ำแกงจะรดมือเอา
“ให้เราช่วยไหมนัทมันร้อนนะ” นิคเสนอตัวให้ความช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไรหรอก รอนี้ก่อนนะเดียวเราไปเอาข้าวมาก่อน” นัทเดินเข้าห้องครัวไปอีกครั้งและเดินออกมาพร้อมกับข้าวเปล่าสองจาน
“อ่ะ นี้ กินเลยนิค ชิมเลยๆ แล้วบอกเราด้วยว่ามันอร่อยไหม อิอิ”
“ได้ๆ” นิคตักน้ำแกงขึ้นมาชิม รสชาติของน้ำแกงเดาได้ยากเสียเหลือเกิน นิคตักน้ำแกงช้อนแล้วช้อนเล่าเข้าสู่ปากของตนเองแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนที่นั่งด้วยตรงข้ามมองหน้านิคอย่างลุ่นระทึก
“กรรม บอกซักทีสิเป็นยังไงเล่า มันแร่อยไหมอ่ะ………ตักซดอย่างเดียวเลย เง้อ”
“ก็...............จะให้บอกยังไงละ จะให้อร่อยดีไหมน้า” นิคตอบกิตแบบเล่นลิ้น
“ง่า บอกมาสิ เร็วๆ ไม่บอกงอนจริงๆด้วย” นัทหันหน้าไปอีกทางด้วยความงอน
“เหอะๆ แกล้งนัทได้แล้ว........ฮ่าๆ.........อือๆๆ อร่อยมากเลยนะ ไม่นึกเลยว่าจะทำได้อร่อยแบบนี้”
“จริงๆนะ อิอิ” นัทเลิกงอน “จะว่าไปอยู่แล้วละ ถ้าชอบนะเอานี้ไปเลย เต้าหู้อร่อยมากเลยนะ เอาไปอีกๆ”
“แหะๆ นัทนี้ดูบ๊องๆจัง”
ทั้งสองกินข้าวมื้อเช้านี้ด้วยความสุข ถึงแม้นัทเองจะไม่ค่อยชื่นชอบในรสชาติที่ตนเองทำ แค่เขาได้เห็นคนตรงหน้าดูมีความสุขและได้ทำเพื่อคนที่เขารักถึงแม้จะเป็นพี่น้องกันอย่างไรก็ตามมันก็ทำให้นัทมีความสุขเหนือรสชาติอาหารมื้อนี้มาก จนกระทั้งข้าวในจานและแกงในถ้วยหมดไป “ ที่แท้ นัทก็ลงมาทำกับข้าวให้เรากินนี้เอง เราก็นึกว่ามีอะไรซะอีกนัท”
“แหะๆ ก็แค่อยากทำอะไรดีๆให้นายบ้างนะ นายทำเพื่อเรามาเยอะจนต้องเจ็บตัวและต้องเหนื่อย อีกอย่างเราไม่อยากให้นายเป็นเหมือนเมื่อตอนนั้นแล้ว เราจะปกป้องนายด้วยนะ เหมือนที่นายปกป้องเราด้วยไง โอเคไหม อิอิ”
“เรา......เรา.ขอบใจจริงๆนะนัท ขอบใจมากๆเลยนะ”
“แหนะๆซึ้งเลยละสิ หุ่นบ๊องเอ๋ย อย่างร้องไห้นะเดียวเครื่องช็อตหรอก ฮ่าๆๆๆๆ ไปๆ เราไปล้างจานกันนะ”
“อืมๆได้เลย”
นัทเดินนำหน้านิคมา พร้อมกับถ้วยและจานในมือ คราวนี้นิคขอเสนอตัวเพื่อเป็นคนล้างจานเองทั้งมดแต่ก็ดันถูก นัทขว้างเอาไว้และถูกปฏิเสธมาอีก บอกให้ช่วยกันอยู่ท่าเดียว
“นี้ เดียวเราจะล้างน้ำยาเองนะ ส่วนนายนะล้างน้ำเอาแล้วกันจะได้ไม่ต้องเปื้อนมือนะ”
“อืมได้ๆ”
ทั้งสองช่วยลงมือกันทำความสะอาดจานและชามจนเสร็จจึงพากันเดินออกมาจากห้องครัว แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้มานั่งเล่นดูรายการโทรทัศน์ตามประสาคนมีวันหยุด เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมา “เดียวเราไปรับเองนะนายไปเปิดโทรทัศน์ดูก่อนเหอะ” นัทเดินไปหยิบหูโทรศัพท์มาเหน็บข้างหูทันที
“สวัสดีครับ นี้บ้าน ดร.นพพร นะครับ”
“.........”
“อ้าวนายสองคนเองเหรอ”
“..............”
“ห่ะ จะมานี้เหรอ เอ่อ......”
“.....................”
“เปล่าๆ ไม่ได้มีอะไร”
“................................”
“ได้ๆมาได้นะ เอ่อ.......นิคนะเหรอ นิคหายดีแล้วนะ เอ่อ........ หมอยังชมเลยว่า ร่ากายแข็งแรงเลยหายไวนะ แหะๆ”
“....................................................”
“ได้ๆเดียวรอหน้าบ้านนะ”
นัทวางหูโทรศัพท์ลงไปแล้ว พร้อมกับหันมายิ้มแบบแห้งๆให้กับนิคที่นั่งมองนัท “มันสองคนจะมานะ”
“เหรอ จริงเหรอ ดีใจจัง ขนาดวันหยุดแบบนี้ยังมาหากันเลย”
“กรรม เราบอกพวกนั้นว่านายท้องเสียนะ แล้วถ้าเกิดว่ามันมากันแล้วจะบอกยังไงดีละนี้” นัทเริ่มวิตก “ไม่เป็นไร ไปรอมันสองคนที่หน้าบ้านกันก่อนเถอะป่ะ”
ทั้งสองเดินออกมาจากบ้านระหว่างทางก็พากันซักซ้อมหาเหตุผลและข้ออ้างจะจะมาใช้บอกเพื่อนรักของพวกเขา เพื่อว่าจะถามถึงอาการและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในตอนที่นิคป่วยอยู่
“กรรม”
“นายก็บอกไปสิว่า นายปวดท้องมากๆ แล้วก็......อวกตลอดเลย แล้วก็.......ปวดหัวด้วย ใช่ๆ มึนหัวปวดหัวนะ”
“ อ้อ อือๆๆ “
“แล้วถ้าสองคนนั้นเกิดถามหายาแก้ป่วยละ”
“เออใช่สิ......แล้วเราจะไปหายาที่ไหนละ แล้วถ้าพวกนั้นจับได้ว่า นายไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมยังเป็นหุ่นยนต์แล้วก็ พึ่งไปปรับโครงสร้างอะไรนิดหน่อยมาแบบนี้แล้วละก็ จะเป็นยังไงนะ”
“นายคิดมากไปเองหรือเปล่าไม่เป็นไรหรอกน้า”
นัทและนิคถกเถียงกันถึงเรื่องที่จะหาข้อแก้ตัวเมื่อถูกเพื่อนรักทั้งสองถามไถ่จนไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว
นายต๋อง กับ นายกล้วย กำลังยืนพิงกำแพงที่ประตูหน้าบ้านเพื่อรอเซอร์ไพร์สนิค และดูเหมือนทั้งสองจะได้ยินอะไรบางอย่างจาก นัทและนิค
“ห่ะ.........ต๋องนายได้ยิน..................ได้ยินไม่ผิดกับที่ฉันได้ยินนะ” กำนันกล้วยกระซิบถามเพื่อนต๋อง
“เราก็...........................................”
ส่วนบนนั้น ผมเอามาจากตอนบางตอนในเรื่อง The Forbidden Kingdom นะครับ ช่วงนี้บ้างหนังจีนง่ะ เง้ออออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
