หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[@Iriz]

ดราม่ามานานนน จะได้อ่านตอนหวานๆแล้ว 
อดทนไว้นะหนูขลุ่ย 

[qq_oo]

แงๆๆๆๆ สงสารอ่ะ

[a_tapha]

ฮิ้ววววววววววววววววววว เราต้องการน้ำตาลอย่างด่วนค้า   

[coon_all]

เพราะคุณคนเดียว!!!!
ขลุ่ยไม่สบายอีกแล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่า แถม

[dukdikdukdik]

ใกล้ที่คนอ่านจะได้ชิมความหวานแล้วใช่มั้ยคะ ฮือ ๆ

ส่วนอันนี้  แด่คุณคนเดียวค่ะ

[aimaim]

หึหึ คุณคนเดียวสะใจมากไหมค่ะ ทำขลุ่ยเกือบตายแบบนี้อ่ะ หึ รู้ใจตัวเองเมื่อไรจะยุให้ขลุ่ยเมินซะให้เข็ดรุ้ย

[chaoyui]

เมื่อไรจะถึงตอนหวานๆ

[Heisei]

ตอนนี้ทำไมถึงชอบคุณคนเดียวก็ไม่รู้ดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจเลย ขลุ่ยไม่สบายอีกแล้ว หนักกว่าเดิมอีก รพ.ระวังคนเห็นรอยนะ 

[kaporzung]

เฮ้ออออออ แล้วเมื่อไรจะรักกันได้ซะทีนะเนี่ย มัวแต่ทำแบบนี้อะ เอาแต่ใจจริงๆ ไอ้คุณคนเดียว

[konnarak]

ตอนนี้ต้องการน้ำตาล  ด่วนๆๆๆๆ


คิดถึงตอนหวานๆๆ  เเล้วววว





  :กอด1:ไรท์เตอร์ครับบบบบ

+1

[humanculus]

น้ำตาลยังเรียกแม่   กว่าจะถึง   น้องขลุ่ย  โดนเป่าไม่ยั้งแน่ๆๆ   สงสาร  น้ำตาคลอจะตายแล้ววววววว



ใครไม่สงสารไม่ใช่คนเอ้า........

[Killua]

ไม่ใช่แค่ขลุ่ยใกล้ตายนะ คนอ่านก็ใกล้ตายแล้ววววววววว

[BAKA]

โอ๊ยยยยย....คุณคนเดียวคิดให้ดีๆเถอะว่าตัวเองคิดยังไงกับขลุ่ยกันแน่

สงสารขลุ่ยนะเนี่ย...

เฮ้ออออ

[NCJung]

สงสารขลุ่ยอ่ะ

[indy❣zaka]

กว่าจะหวาน น้องขลุ่ยของอิชั้นช้ำในตายก่อนพอดีค่ะ 

[pattybluet]

คุณคนเดียวทำเรื่องอีกแล้ววววววววว 
 :กอด1:ปลอบน้องขลุ่ย...รอวันหวานชื่นเหมือนคนอื่นเค้ามั่ง

[engrish]

คุณคนเดียวยอมรับความจริงเถอะ
สงสารขลุ่ยจะตายอยู่แล้ว

[tachibanramen]

ไอหยา! น้ำตาลกำลังจะมาแล้ววว

[dea]

คือเป็นไรไม่รู้นะ อ่านแล้วชอบคุณคนเดียวมากกกกกก

ชอบบุคลิก ชอบนิสัย และอะไรหลายๆอย่าง ฮ่าๆๆๆ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่สงสารขลุ่ยน้า าา าา

อยากเห็นคุณคนเดียวตอนหวานมั่ง จะรอนะค่ะ 

[♠♥♦♣]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ พี่ดินก็น่ารักอยู่หรอกแต่เค้าชอบแบบคุณคนเดียวอ่า (ก็ไอ่เรามันมาโซ)
ปล.ใครว่าคนเขียนเหมาะกับแนวตลกโปกฮาอย่างเดียว แนวนี้ก็เขียนดีได้โล่เลยเหอะค่ะ บีบหัวใจ เจ็บจี๊ดๆเลย

[passcandy]

แหง่มๆ เรื่องนี้แอบมีหวาน ปะแล่มๆ  เหมือนกันนะเนี่ย

รอน้ำตาลถึงแหมระหว่างรอจะระทมก็เถอะ 

[Fanun]

อ่านกี่ครั้งก็สงสารน้องขลุ่ยทุกครั้ง บีบหัวใจตลอด
รอลุ้นว่าน้ำตาลจะหวานแค่ให้
รอตอนต่อไปค่า

[DarKLasT]

ตอนนี้กินบอระเพ็ดอยู่
จะอดทนรอตอนกินน้ำตาลนะคะ

ตามนั้นค่ะ โฮ้ยยย ปวดใจ TT

ปล. จริงๆเราชอบชื่อคุณคนเดียวมากเลยอะค่ะ ชอบเวลาแทนตัวเองว่าคุณคนเดียวด้วย (แต่ดันไม่ชอบไอ้นิสัยไม่ยอมรับความจริงในเรื่องซะนี่)
ชอบจนเคยไปบอกพ่อกะแม่ด้วยว่า ถ้าเค้ามีลูกอยากให้ชื่อนี้อะ เคยอ่านนิยายเจอ โดนหัวเราะใส่เลยอะค่ะ บอกว่าหาแฟนให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาพูด 

มีความคิดเห็นเหมือนข้างบนเปี๊ยบเลย

[ToffeE_PrincE]

คุณคนเดียวนี่น่ะน๊า 

 

 

 

[koraorni]

หวังว่าคราวนี้จะทำให้คุณคนเดียวคิดได้ซะที ว่าไอ้อาการร้อนรนที่เกิดขึ้นน่ะมันคืออะไร
จะรอความหวานค่ะ จัดหนักมาเลยนะคะ

[lovevva]

 :sad4:ไม่ไหวๆ ในที่สุดก็ตามมาอ่านจนทัน อ่านไปก็สงสารขลุ่ยไป

[evilheart]

อ่านไปเครียดไป อะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้
คุณคนเดียวทำเกินไปแล้ว
เด๋วเถอะ วันไหนที่ขลุ่ยตัดใจขึ้นมาแล้วจะรู้สึก

[Seiki]

ตอนที่ 8

เสียงดังลอยออกมาถึงรั้วนอกบ้าน

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆยิ่งรู้ว่าเสียงดังสนั่นนั้นเกิดจากการทะเลาะกันของคนสามคน

ผู้ชายสองผู้หญิงหนึ่ง ทุกคนคือคนคุ้ยเคย ผู้ชายที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆไม่พูดอะไรคือพ่อของตัวเอง

ผู้ชายที่มีปากเสียงกับผู้หญิงอยู่นั้นคือพ่อและแม่คุณคนเดียว

ประโยคที่ลอยมาเข้าหูทำให้สองขาหดเกร็งอยู่กับที่ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่เดินมาข้างกัน

คุณคนเดียวที่กำลังเล่าเรื่องราวสนุกสนานในมหาลัยก็หยุดชะงักนิ่งงัน

“คุณสองคนมันน่าขยะแขยง น่ารังเกียจ”

“พวกคุณทำแบบนี้กับฉันและลูกได้ยังไง”

“พวกคุณวิปริตผิดเพศแบบนี้กันมานานแค่ไหนแล้ว”

“ฉันทนมีสามีคนเดียวกันกับผู้ชายอีกคนไม่ได้หรอกนะ”

“พอสักทีกับครอบครัวที่ไม่มีให้กันแม้กระทั่งความรัก”

“พวกคุณเป็นเกย์เป็นคนรักกันแล้วมายุ่งมาแต่งงานกับฉันทำไม”


มันเร็วเกินกว่าจะตั้งสติได้ทัน แม่คุณคนเดียวควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ร่างที่สะบัดจนหลุดจากการจับกุมของพ่อคุณคนเดียวปลิวหวือออกทางถนนใหญ่



“ระวัง”

พ่อที่ถลาตามมาไล่เลี่ยกันตะโกนออกไปเสียงดังลั่นสนั่นหวั่นไหว


เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครม


เสียงล้อรถบดถนนดังเสียดเข้าไปถึงโสตประสาทชั้นใน เพียงแค่พริบตาเดียว ร่างคนสองคนก็ลอยขึ้นสูงไปในอากาศแล้วหล่นลงมากระแทกพื้นถนน

ทุกอย่างสงบนิ่งและเงียบงัน เสียงหวีดของล้อรถที่เสียดสีกับถนนเงียบลงแล้ว

เหตุการณ์ที่ผ่านสายตาตรงหน้าหยุดอยู่กับที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ไม่มีอะไรสักอย่าง







ไม่แม้แต่ลมหายใจ



เสียงหวีดร้องดังก้องไปทั่วบริเวณ ไม่นานความวุ่นวายทั้งหลายก็ดังกลบความเงียบ

หลายชีวิตวิ่งวนผ่านหน้าไปมาพลุกพล่าน เสียงรถพยาบาลเปิดหวอดังสนั่นหวั่นไหว

แต่ขลุ่ยไม่รับรู้อะไร ไม่รับรู้ ไม่อยากจะรับรู้ ว่าต่อไปนี้ขลุ่ยจะไม่มีใครอีกแล้ว

ขาดแม่ตั้งแต่จำความไม่ได้ ขลุ่ยยังพอทำใจ แต่วันนี้ขลุ่ยไม่เหลืออะไรแล้ว
ไม่มีแม้แต่กำลังใจเพียงหนึ่งเดียว ผู้ให้กำเนิดเพียงคนเดียวจากไปแล้ว ขลุ่ยไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้ว
ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมามั้ยแต่ตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

“พ่อครับมารับขลุ่ยไปอยู่ด้วยได้มั้ย นะครับพ่อขลุ่ยอยากไปอยู่ด้วย นะครับ ได้มั้ย”

“ใครอนุญาต”

สอง ขาก้าวถอยหลังจนสิ้นสุดกับแผ่นกำแพงกว้าง ใบหน้าของคนคุ้นเคย ย่างเข้ามาหาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว กลัวจนตัวสั่น ไม่มีคุณคนเดียวที่ตามใจและยิ้มให้ตลอดเวลาอีกแล้ว

มีแต่ใครก็ไม่ รู้ที่มีแววตาเหี้ยมเกรียมน่ากลัว สองแขนยื่นมาจับแขนไว้แน่น มันเจ็บจนร้าว ปากถูกครอบครองโดยปากคนตรงหน้า ไม่มีความอ่อนโยน ไร้ความปราณี ริมผีปากโดนขบกัดจนเลือดไหลคาวคลุ้งอยู่เต็มปาก พยายามถอยหนีเพื่อหยุดยั้งความบ้าคลั่งนั่น

ไม่เป็นผล

มัน ยิ่งทำให้พายุโกรธลุกกระพือยิ่งกว่าเดิม ตาเหลือกลานด้วยความกลัวกับท่าทีของคนตรงหน้า แววตาคุณคนเดียวไม่มีทีท่าว่าจะยอม มือแกร่งบีบคางจนเจ็บ ปลายลิ้นถูกส่งตรงเข้าปาก เลือดยังไหลรินตลอดเวลา

ร่างโดนเหวี่ยง อีกครั้ง ไม่เจ็บแต่ก็จุกจนเริ่มถอยหนีเมื่อคนตรงหน้าเริ่มถอดเสื้อผ้าออก สายตาที่มองมามีแต่ความโกรธแค้นล้วนๆ เสื้อผ้าถูกกระชาก แรงเสียดสีทำผิวเนื้อเจ็บแสบจนร้อน ไม่มีความเมตตาเกิดขึ้นจากการร้องขอ ทุกอย่างยังดำเนินไปตามครรลองของมันเหมือนเสียงกระซิบอ้อนวอนเมื่อสักครู่ เป็นเพียงสายลมพัด สิ่งที่น่าหวาดกลัวคลืบคลานเข้ามาไม่มีเวลาให้ทำใจ เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้าย

“พ่อช่วยขลุ่ยด้วย มาช่วยขลุ่ยที มารับขลุ่ยที จะไปอยู่กับพ่อนะ”

“ใครอนุญาต ห๊า ใครอนุญาตกัน ไม่ให้ไปได้ยินมั้ยไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น”

เสียงเว้าวอนร้องขอที่คิดว่าเปล่งเสียงตะโกนออกไปสุดกำลังแต่ทว่าเสียงที่สะท้อนกลับมากลับดังมากกว่าเสียงกระซิบแค่เพียงนิดเดียว
แต่เสียงปฎิเสธที่สวนเข้ามากลับดังก้องไปทั้งโสตประสาท ร่างสั่นไหวเหมือนมีใครจับเขย่า






เฮือกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!


“เป็นไงบ้างคะคุณขลุ่ย ฟื้นแล้วนะค่ะ ได้สติแล้วนะ”


“ป้า”


“ค่ะ ป้าเอง”


“ผมเหนื่อย”


“ค่ะ พักนะคะ เดี๋ยวก็หายนะคะคนดีของป้า”


“ป้าร้องไห้”


“เปล่าค่ะป้าไม่ได้ร้องไห้นะคะ ป้าดีใจต่างหากที่คุณฟื้นแล้ว”


“ผมฝันร้าย”


“คะ คุณฝันร้าย มันจะผ่านไปนะคะ”


“มีใครมาตวาดผม ในฝัน เค้าโกรธมาก”


“ไม่มีใครคนนั้นแล้วนะคะ ไม่มีแล้ว เค้าตายไปแล้ว ไม่มีคนใจร้ายอีกแล้ว”


“ผมเพลียจังครับ ขอหลับอีกสักนิดได้มั้ย”


“คะ พักเยอะๆเลยก็ได้ แต่สัญญานะ ว่าจะตื่นขึ้นมาอีก”


“ครับ ป้าหมายถึงอะไร”


“ไม่มีอะไรคะ นอนนะคะ ตื่นขึ้นมาจะได้ดีขึ้นนะ”


“ครับ”

ขลุ่ยช็อค!!


เป็น ไปได้ไง เวลาสั้นๆและระยะทางแค่ไม่กี่ร้อยเมตรที่เค้ากลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะชุดนักศึกษาคงไม่เหมาะสมกับการเยี่ยมเยียนโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ เสียงเรียกของเด็กทำงานบ้านที่สิ้นสติกล้าตะโกนเรียกเขา ทั้งๆที่ไม่มีใครเคยทำแบบนี้ ทั่วทั้งบ้านอลหม่าน เกือบใกล้เคียงเหตุการณ์วันนั้น

“คุณคนเดียว เร็วค๊า พยาบาลบอกว่าคุณขลุ่ยหยุดหายใจ”

ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่ ประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน รู้สึกเหมือนมีใครกระชากหัวใจออกไปจากร่าง
เจ็บหน้าอกจนแทบลืมหายใจ กลัวจนตัวสั่นไปทั้งร่าง

“ไปบอกมันว่าให้หายใจเลยนะ ใครอนุญาตให้หยุดหายใจวะ ไปบอกว่าคุณคนเดียวสั่งให้หายใจเดี๋ยวนี้ โว้ยยยยยย ยืนบื้ออยู่ทำไม”

ดี จริงๆ คนทำงานบ้านนี้กลายเป็นหินไปแล้ว จะตกใจก็ตกใจเสียให้พอ ก็เข้าใจว่าไม่เคยเห็นเขาตอนเป็นบ้าอาละวาดแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใจเย็นเก๊กขรึมได้

ร่างขลุ่ยที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยถูกเข็นผ่านหน้าไป ไม่มีอะไรกระเทือนจิตใจได้เท่าภาพที่พยาบาลพยายามช่วยปั๊มหัวใจขลุ่ยอีกแล้ว

ใน ปากโดนยัดอะไรเข้าไปก็ไม่รู้ ร่างนอนนิ่งไม่ไหวติงไม่รับรู้ว่าสิ่งที่กระแทกถี่รัวอยู่ตรงหน้าอกนั้นเจ็บ ขนาดไหน ลูกโป่งที่อยู่เหนือปากบีบอัดเข้าออกทำใจสับสน

วุ่นวายไปหมด เครื่องช่วยชีวิตทั้งหลายถูกระดมติดตามตัวคนไข้เหมือนหุ่นยนต์ที่เคยค่อนขอด เอาไว้ไม่มีผิด โดนทำขนาดนี้ทำไมยังไม่ลุกขึ้นมาโต้ตอบอะไรบ้างนะ ไม่เจ็บตัวบ้างหรือไง หรือว่าเจ็บจนชินแล้ว


แต่รู้มั้ย.....คุณคนเดียวเจ็บแทนจนต้องกุมหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้เลยนะ


ตื่นขึ้นมารับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วยนะขลุ่ย ความผิดมันพอกพูนจนชดใช้ทั้งชีวิตยังไม่รู้จะชดใช้ได้หมดหรือเปล่าเลย

นม นั่งร้องไห้ยิ่งกว่าคนที่อยู่ข้างในห้อง ตัวเองได้ให้น้ำนมมายังไงยังงั้น ขลุ่ยเข้ามาเป็นสมาชิกประจำบ้านได้หลายปีแล้วแต่มันก็น้อยกว่าคุณคนเดียวที่ อยู่มาตั้งแต่เกิดไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมเด็กคนนั้นถึงได้รับความรักความห่วงใยจากใครๆมากมายขนาดนี้

ไม่ใช่ว่าจะอิจฉาคนที่อยู่ข้างในห้องที่ป้ายไฟ EMERGENCY เปิดไว้อยู่ตลอดเวลาหรอกนะ
เพราะ ตอนนี้คุณคนเดียวเองก็อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันเหมือนจะอัดอยู่ข้างใน ทุกอย่างบีบอัดกันอยู่ในตัวจนปวดร้าวไปหมดโดยเฉพาะหัวใจมันบีบอัดจนน่ากลัว กลัวว่าถ้าต้องรอข่าวจากห้องนั้นนานกว่านี้ คุณคนเดียวอาจจะตายก่อนขลุ่ยแน่ๆ

“คนป่วยปลอดภัย”

“อ่อนเพลียและเครียดสะสม”

“มีอาการอักเสบตามร่างกายหลายจุด”

“ที่หนักที่สุดเห็นจะเป็นทวารหนัก คาดว่าน่าจะเกิดมาจากการร่วมเพศ”


ไม่รู้จะต้องรู้สึกดีใจหรือสะเทือนใจดี

ถ้วย คำของหมอเจ้าของไข้ราบเรียบ แต่ความรู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบตีบนหัว ไอ้คนที่มันทำให้ขลุ่ยเป็นแบบนั้นเลวทรามมากในความรู้สึก แววตาที่เบิกโพลงของนมยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองเป็น ฆาตกร

แต่ใครจะรู้มั้ย ถ้าขลุ่ยเป็นอะไรไป คนคนนี้ตายตามไปด้วยแน่ๆ

นี่เหรอคืออาการของคนที่จ้องแต่จะโกรธแค้นทำลาย ทำไมความรู้สึกจริงๆจากใจมันแตกต่างกันสิ้นดี

ความรู้สึกโกรธแค้นจนอยากจะทำร้ายอยากจะทรมานให้สาแก่ใจมันหายไปไหน หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“คุณขลุ่ยหยุดหายใจ”

คงเป็นตอนนี้สินะ


เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง คุณคนเดียวเป็นลูกผู้ชายพอ ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับ

ตอนนี้สิ่งที่อยากทำที่สุดคือพรูลมหายใจมวลใหญ่ที่มันอัดแน่นมานานแสนนานและขอปล่อยน้ำตาที่มันเริ่มไหลเหมือนเขื่อนแตกให้หมดไป

ไม่ให้ไปไหนอีกแล้ว ใครหน้าไหนที่บังอาจมาพรากลมหายใจไปจากขลุ่ย คุณคนเดียวจะไปกระชากมันกลับคืนมา



เวลาผ่านไปอีกยาวนานกว่าพยาบาลจะออกมาตามให้เข้าไปเยี่ยมคนป่วยได้


โล่งใจ.....


คน ที่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าเริ่มซับสีเลือดขึ้นมาให้เบาใจบ้างแล้ว อุปกรณ์ทางการแพทย์ก็ลดน้อยลงกว่าตอนแรกเห็นมีเพียงท่อใสเส้นเล็กๆที่คาด ผ่านจมูกเชื่อมกับกล่องสีเหลี่ยมใสที่มีน้ำและฟองอากาศแตกพล่านอยู่ด้านใน และสายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงระยางอยู่เท่านั้น ถึงจะรู้ว่าปลอดภัยแล้วแต่มันนานเกินไปไหม หลายชั่วโมงแล้วที่ร่างบนเตียงนอนหลับแต่ท่าทีนิ่งเฉยก็ทำให้อดที่จะกังวล ไม่ได้ ทั้งๆที่หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คุณคนเดียวยังไม่พอใจเลยคิดดู

อยากพักละสิ ถึงได้แกล้งหลับนานขนาดนี้ จะเบี้ยวไม่ยอมลุกขึ้นมาชดใช้หรือไงนะ
จำไว้เลย.......ไม่ว่ายังไงคนอย่างคุณคนเดียวไม่ปล่อยขลุ่ยไปง่ายๆแน่

“มดขึ้นหลังเหรอคะคุณคนเดียว นมเห็นคุณคนเดียวกระสับกระส่ายอยู่นานแล้วนะคะ”


ค้อน!!!

เออ เขาจะค้อนให้คนที่มีพระคุณเทียบเท่ากับบุพการีนี่แหละ มีแค่นมเท่านั้นที่จะได้รับสิทธิ์นี้
ไม่สิ.....ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วคนบนเตียงก็ได้รับสิทธิ์นี้เหมือนกัน


“อือ อือ”


เสียงทุ้มติดจะแหบออกเสียงครางยาวเรียกความสนใจของคนที่มองหน้าจ้องจับผิดความรู้สึกของต่างคนที่รู้ทัน
เป็น ห่วงแต่ปากแข็ง รักแต่ไม่แสดงออกในทางที่ถูกต้อง ปากบอกว่าเกลียด สองมือจ้องจะทำลาย       แต่ทำไมแววตาที่มองคนบนเตียงนั้นถึงได้อ่อนโยนตรงกันข้ามกับการกระทำ ทุกอย่างเลยล่ะ

สองคนแย่งกันจับขอบเตียงคนละฝั่ง คนที่นิ่งเหมือนนอนหลับมายาวนานเริ่มกระสับกระส่าย เหงื่อผุดพรายเต็มหน้า ผ้าห่มที่พยาบาลเอาคลุมตัวเอาไว้โดนสองขาเกี่ยวหลุดไปจนพ้นตัว สองมือเริ่มตะกายไขว่คว้าอากาศ ปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรแต่ทว่าไม่มีเสียงใดหลุดออกมาเลยสักคำ
ทำอะไรไม่ถูกมันเป็นยังไงเพิ่งจะรับรู้วันนี้เป็นครั้งที่สอง


“พ่อครับมารับขลุ่ยไปอยู่ด้วยได้มั้ย นะครับพ่อขลุ่ยอยากไปอยู่ด้วย นะครับ ได้มั้ย”

ขลุ่ย กระสับกระส่ายมากขึ้น พอเริ่มจะมีเสียงเปล่งออกมาจากปากได้ก็ดันเป็นประโยคที่กระแทกหน้าอกข้าง ซ้ายคุณคนเดียวจนปวดหนึบขึ้นมาทันที คนไข้พูดประโยคเดิมซ้ำๆจนทนไม่ไหว ขลุ่ยร้องเรียกหาพ่อที่ตายไปแล้วหมายความว่าไง หมายความว่าขลุ่ยอยากตายอย่างนั้นเหรอ แสดงว่าขลุ่ยกำลังคิดจะตีจากไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับเขาไว้สิ ยิ่งคิดยิ่งปวดใจจนตัวสั่น

“ใครอนุญาต”

ไม่ได้ ตั้งใจจะตวาดไปสุดเสียงขนาดนี้ ไม่ใช่แค่นมที่สะดุ้ง คนที่นอนอยู่บนเตียงที่บิดตัวปัดป่ายอากาศไปมาจนผ้าปูที่นอนยับย่นยังตกใจ เก็บกลืนประโยคน่าโมโหนั่นจนแทบจะสำลักออกมา

แต่เหมือนขลุ่ยจะเป็น เด็กดีให้คุณคนเดียวเบาใจได้ไม่นาน ทุกอย่างเหมือนจะเข้าสู่ภาวะปกติแต่แล้วเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดไปเมื่อครู่ เหมือนเดจาวูเข้ามาจู่โจมคุณคนเดียวให้ต้องฟิวส์ขาดอีกครั้ง

มีใครขยันกวนตะกอนอารมณ์คุณคนเดียวได้เท่าขลุ่ย ไม่มีอีกแล้ว

แม่ง เด็กบ้าอะไรขยันปั่นอารมณ์เขาได้มันทุกอารมณ์
โดยเฉพาะตอนนี้มือทั้งสองข้างเริ่มจะกำเข้าหากันจนปลายเล็บจิกเข้าเนื้อนิ่มตรงฝ่ามือบ้างแล้ว

“พ่อช่วยขลุ่ยด้วย มาช่วยขลุ่ยที มารับขลุ่ยที จะไปอยู่กับพ่อนะ”


“ใครอนุญาต ห๊า ใครอนุญาตกัน ไม่ให้ไปได้ยินมั้ยไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น”


แรงมหึมา จากทิศทางไหนไม่รู้กระชากร่างที่เต็มไปด้วยมัดเนื้อความเป็นชายของคุณคน เดียวอย่างกับเขาไม่มีน้ำหนัก แรงปะทะกับกำแพงทำให้แทบกระอักเลือด ดีที่แรงเหวี่ยงสุดท้ายแผ่วไปจึงได้แค่จุก

“จะเสียสติอาละวาดพ่อก็ไม่ว่านะคุณคนเดียว แต่นี่มันโรงพยาบาล”

รู้ ตัวดีว่าตัวเองส่งสายตาแบบไหนไปให้พ่อเพียงคนเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ ตาทั้งสองข้างคงอัดแน่นไปด้วยความโกรธแน่ๆพ่อถึงส่งสายตากลับมาเครียดขึ้ง ไม่แพ้กัน

“น้องไม่สบายจนเพ้อคุณคนเดียวส่งเสียงดังแบบนั้นถ้าน้องช็อคขึ้นมาจะทำยังไง”

“มันไม่ใช่น้องผม”
คุณคนเดียวไม่ผิดนะ ขลุ่ยไม่ใช่น้องจริงๆนี่


“นั่น สินะ คุณคนเดียวถึงได้ข่มเหงน้องขนาดนั้น แค่คุณคนเดียวมองน้องมันก็กลัวไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว ถ้าขลุ่ยหายดีเห็นทีพ่อต้องส่งไปเรียนไกลๆคุณคนเดียวซะแล้ว”

“ใครอนุญาต”

“ทำไม ต้องมีใครอนุญาต ขลุ่ยอยู่ในความปกครองของพ่อ พ่อตัดสินใจได้ ถ้าขลุ่ยอยากไปเรียนต่อที่ไหนพ่อก็ส่งไปได้ จบม.หกพอดี คุณคนเดียวก็ไม่ได้ยินดีที่มีขลุ่ยอยู่ร่วมบ้านไม่ใช่เหรอ”

“แต่ขลุ่ยต้องดูแลรับใช้ผมนะ”

“พ่อบอกคุณคนเดียวตอนไหน ว่าพ่อให้ขลุ่ยมาอยู่ในบ้านในฐานะคนใช้ พ่อจำได้ว่าไม่เคยพูด”

“แต่ยังไงผมก็ไม่อนุญาตอยู่ดีแหละ”

“คุณ คนเดียวรู้มั้ย ในสายตาคนอื่นคุณคนเดียวดูเป็นผู้ใหญ่ใจเย็น ใครเห็นใครก็ชื่นชมให้พ่อได้ยินไม่ขาดหู แต่มีแค่สามคนที่ได้เห็นอีกมุมของคุณคนเดียว มีแค่

นมกับพ่อแล้วก็ ขลุ่ยที่ได้เห็นมุมของคุณคนเดียวที่เอาแต่ใจ ร้ายกาจ ขนาดคุณคนเดียวอาละวาดวันนี้เด็กทำงานบ้านยังตกใจเพราะไม่เคยเห็นคุณคนเดียว มุมนี้เลยสักที แล้วคุณคนเดียวเคยคิดมั้ยว่าสามคนนี้สำคัญยังไงกับคุณคนเดียว”

“พ่อจะพูดอะไรกับผม”

“คุณ คนเดียวของพ่อฉลาดเสมอ พ่อคิดว่าเวลาจะเยียวยาคุณคนเดียวได้ พ่อไม่เคยห้ามที่คุณคนเดียวอาละวาดไร้เหตุผลกับใครๆ เพราะพ่อคิดว่าสักวันหนึ่งคุณคนเดียวจะต้องทำใจได้ แต่พ่อมาเห็นสภาพขลุ่ยวันนี้แล้วพ่อได้แต่สลดใจ พ่อไม่ห้ามก็เหมือนพ่อสมรู้ร่วมคิดให้คุณคนเดียวทำร้ายขลุ่ยทั้งๆที่ขลุ่ย ไม่มีส่วนในความผิดอะไรเลย”

“ขลุ่ยเป็นลูกของคนที่ทำให้แม่ผมตายนะ”

“แล้ว พ่อล่ะ พ่อถือว่าเป็นหนึ่งในตัวการสำคัญที่ทำให้แม่ของลูกเสียใจ จนคุมสติไม่ได้จนต้องกลายเป็นแบบนั้น คนที่คุณคนเดียวควรจะโกรธมากกว่าใครๆมันคือพ่อไม่ใช่เหรอ แต่คุณคนเดียวแค่ทำสงครามเย็นใส่พ่อ แต่กับขลุ่ยคุณคนเดียวทำร้าย คุณคนเดียวไร้เหตุผลมากเลยนะรู้มั้ย”

“แต่”

“คุณคนเดียวลืม หรือไงว่าพ่อขลุ่ยก็ตายนะ คุณคนเดียวขาดแม่ คุณคนเดียวยังทุกข์ใจขนาดนี้ แต่คุณคนเดียวยังมีพ่อมีนม แล้วเคยมองมุมขลุ่ยมั้ย เคยเห็นใจขลุ่ยหรือเปล่าว่าพอขาดพ่อแล้วเขาเองไม่เหลือใครเลยนะลูก ทุกอย่างมันเป็นวิบากกรรมถ้าเลือกได้พ่อก็อยากเป็นเหมือนปกติทั่วไป แต่คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่ลูกแต่เราเลือกทำได้ พ่อถามคุณคนเดียวแค่หนึ่งข้อถ้าคุณคนเดียวตอบได้โดยไม่ต้องใช้เวลาคิดพ่อจะ ยอมให้คุณคนเดียวทุกอย่าง แต่ถ้าคุณคนเดียวให้คำตอบพ่อไม่ได้ คุณคนเดียวต้องเชื่อฟังเข้าใจมั้ย”




นิ่งกันไปนาน


“ถามมาสิ...................ครับ”

“คน ที่โกรธแค้นอีกฝ่ายจนถึงกับจะทรมานให้เค้าตาย พอรู้ว่าเค้าไม่สบายทำไมถึงได้อยู่ไม่ติดที่แบบนี้ล่ะ แล้วคุณคนเดียวรู้ไหมตอนที่คุณคนเดียวรู้ว่าขลุ่ยหยุดหายใจ สีหน้าท่าทางคุณคนเดียวเป็นยังไง”


“...................................................................”

“เวลาผ่านไปเป็นนาทีคุณคนเดียวก็ตอบพ่อไม่ได้ งั้นพ่อบอกเลยแล้วกัน เด็กในบ้านบอกพ่อว่าตอนนั้นคุณคนเดียวทำหน้าเหมือนจะ “ตาย” ตาม”

“ผมเปล่า”

“แน่ใจเหรอ”

“...................................................................”

“ถ้าคุณคนเดียวแน่ใจ พ่อก็จะได้หมดห่วง ตั้งใจไว้ว่าตอนขลุ่ยเลือกคณะตอนเข้ามหาลัยพ่อจะยุให้ไปเรียนที่เชียงใหม่ ที่นั่นอากาศดี”

“ผมไม่ให้ไป”

“เพราะ อะไร เพราะแก้แค้นเหรอ นี่ไม่ใช่ละครนะคุณคนเดียว เมื่อไหร่จะยอมรับสักทีว่าคุณคนเดียวแค่ต้องการเอาชนะ เซ็กส์จะมีกับใครเมื่อไหร่ก็ได้แต่ make love เค้าเอาไว้ทำกับคนที่รักเท่านั้น เซ็กส์พอชิมจนรู้รสชาติพออิ่มแล้วก็แล้วกันไป แต่คนที่ยังเก็บไว้เหมือนเป็นสมบัติของตัวเอง ถึงไม่รักษาแต่ก็หวงแหน แล้วแบบนี้คุณคนเดียวจะไม่ยอมรับกับพ่ออีกเหรอว่ารักขลุ่ย”

“ขลุ่ยเป็นเหมือนน้องชาย”

“แล้วทำไมคุณคนเดียวถึงมีอะไรกับขลุ่ยล่ะ”

“พ่อรู้เหรอ”

“พ่อเป็นเกย์นะคุณคนเดียว ถึงพ่อจะมีอะไรกับผู้หญิงได้ มีลูกได้แต่ลึกๆในใจพ่อรักผู้ชายคุณคนเดียวก็รู้”

เจ็บจี๊ดในใจดีพิลึก พ่อกำลังสารภาพว่ารักคนอื่นที่ไม่ใช่แม่แล้วเค้าคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยกัน

“แล้วพ่อหลอกแม่ทำไม พ่อปล่อยให้มีผมทำไม พลาด!!!!”

พ่อตาโตทันทีที่ฟังคำถามจบ

“พ่อ ไม่เถียงว่าการแต่งงานกับแม่เกิดมาจากผู้ใหญ่ แต่พ่อสาบานได้ว่าคุณคนเดียวเกิดจากความรักนะ พ่อไม่ได้รักแม่แบบคนรัก แต่พ่อก็รักแม่ของลูกนะ ปรารถนาดีเหมือนพี่ชายรักน้องสาว ถ้าพ่อจะมีทายาทสักคน พ่อคิดว่าพ่อเลือกคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกไม่ผิดนะ เค้าเป็นคู่ชีวิตที่ดี แต่พ่อเป็นสามีที่ชั่วเองแหละ”

“ไม่หรอกแม่ก็รักพ่อ แต่เค้ากำลังตกใจ ใครจะไปคิดว่า”

“เราทิ้งอดีตไว้ข้างหลังดีมั้ยลูก ถ้าเราย้อนเวลาไม่ได้ ทำไมเราไม่เดินต่อไปข้างหน้า ตกลงเรื่องขลุ่ยคุณคนเดียวไม่ค้านแล้วใช่มั้ย”

“เรื่องไหนครับ ถ้าพ่อหมายถึงให้ขลุ่ยไปเรียนที่เชียงใหม่อย่างที่บอกมา ผมก็ยืนยันเหมือนเดิมว่าไม่อนุญาต”

“งั้น ต่อไปนี้คุณคนเดียวเลิกโกรธเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นน้องได้แล้ว ทำดีกับน้องเหมือนที่คุณคนเดียวเคยทำมาตลอดน่ะจำได้ใช่มั้ย  แล้วถ้าคุณคนเดียวคิดว่าไม่ได้รู้สึกกับน้องแบบนั้น ก็คิดเสียว่าขลุ่ยเป็นน้องชาย ไม่นานหรอกต่อไปเมื่อคุณคนเดียวหรือขลุ่ยมีครอบครัว คุณคนเดียวก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแล้ว”

“นี่ผมมีอะไรกับขลุ่ยได้ หมายความว่าผมเป็นเกย์เหรอ”

“ก็ไม่เสมอไปหรอกลูก บางทีคุณคนเดียวอาจสับสน เวลาจะช่วยคุณคนเดียวได้นะ”

“แล้วขลุ่ยล่ะ ขลุ่ยจะเป็นมั้ย”

“อัน นี้พ่อก็ไม่รู้ คุณคนเดียวคงต้องถามขลุ่ยเอง แต่ขลุ่ยจะเป็นหรือไม่เป็นก็ไม่มีผลอะไร ยังไงขลุ่ยเค้าก็มีดี คนติดกันทั้งหญิงทั้งชายนั่นแหละ”

“ก็ให้มันรู้กันไป ถ้ามีปัญหาหัวกระไดบ้านไม่แห้งผมจะจับมันขังไว้ไม่ให้ออกไปไหนอีกเลย”

“หึ หึ ปากแข็งจนวินาทีสุดท้ายเลยนะไอ้เสือไบลูกพ่อ ถ้าคิดว่าจะไม่ปล่อยขลุ่ยให้ใคร ก็ควรต้องรู้นะว่าต้องทำยังไงเค้าถึงจะอยู่กับเราไปนานๆ”

“พ่ออย่ามาทำเป็นรู้ทันผม พ่อเสียคนที่รักไปทีเดียวสองคน พ่อทำใจได้แล้วเหรอ..................ครับ”

เสียง อ่อนติดจะสลดใจเจืออยู่มาก ตั้งแต่วันที่แม่ตาย นี่เป็นครั้งแรกที่เราเปิดอกคุยกัน ไม่เคยรู้เลยว่าที่ผ่านมาพ่อต้องทรมานแค่ไหน ต้องข่มใจและใช้ความอดทนมหาศาลขนาดไหนกับการที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวให้ได้ ไม่มีใครเป็นเพื่อนไม่มีคนปลอบใจ ถึงจะมีคุณคนเดียวเป็นลูกแต่ก็เหมือนไม่มีใคร แวบนึงเห็นพ่อกระพริบตาเพื่อขับไล่บางสิ่งบางอย่างให้กลับไป เพิ่งสังเกตว่าพ่อแก่มากแล้ว ตอนนี้พ่อกำลังยิ้มให้แต่ร่องรอยบนใบหน้าก็บอกชัดว่าพ่อโทรมไปมากแค่ไหน

ทุกคนเจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมาเท่าๆกัน

ทุกคนใช้เวลาเพื่อช่วยทำใจ

แต่คุณคนเดียวกลับคิดต่างออกไปจากนั้น อะไรดลใจให้คุณคนเดียวเจ้าคิดเจ้าแค้นกับคนที่ไม่มีส่วนร่วมอะไรในความผิดพลาด

เป็น ไปได้มั้ย ว่าเขากำลังหลอกตัวเองว่ามันคือความโกรธแค้นทั้งๆที่ความจริงมันเป็นเพียง ข้ออ้าง ฉวยโอกาสเอาเรื่องแก้แค้นบ้าบอคอแตกมาเป็นข้ออ้างเพียงเพราะรับไม่ได้ว่าคน ที่บอกใครๆว่าเป็นน้องชายนั้น จริงๆแล้วคือคนที่ “รัก”

เพราะเค้าเป็นผู้ชายและเพราะต่อต้านความรักในรูปแบบนี้ กว่าจะรู้ใจตัวเองก็เกือบจะสาย....เกือบไปแล้วนะคุณคนเดียว

“พ่อ แก่แล้วนะคุณคนเดียว อีกไม่นานพ่อก็ตาย พ่ออาจจะได้ไปเจอกับพวกเขา เป็นห่วงตัวเองเถอะ ถ้ารู้ใจตัวเองแล้วก็เคลียร์บรรดากิ๊กเก่าใหม่และพวกเก็บได้ข้างทางให้ดีๆ พ่อช่วยอะไรไม่ได้นะถ้าวันหนึ่งขลุ่ยรับสภาพไม่ได้แล้วมีใครมางาบไป”

“ไม่มีทาง”

“5555555555 ไอ้เสือไบปากแข็งเอ้ย ไปนับรอยไป๊ ว่าเติม ‘s เค้าไว้กี่รอย”


นั่นสินะคุณคนเดียว.....

แล้วเคยนับมั้ยว่าไม่เคยเยี่ยมชมสวรรค์ทางประตูหน้ามานานแค่ไหนแล้ว

ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้ว่าประตูหลังก็ไปสวรรค์ได้เหมือนกันใช่มั้ย

ใช่หรือเปล่า??


เย้ๆ  ตอนหน้าจะหวานแล้ว หมดทุกข์ซะทีหนูขลุ่ย

[KOWPOON]

แวะ  มาจิ้ม นู๋ขลุ่ยก่อนอ่าน

[lazewcielo]

หลังจากนี้ขลุ่ยก้คงไม่ต้องทุกข์แล้วสินะ
นี่ถ้าคุณคนเดียวไม่เห็นขลุ่ยในภาวะเฉียดตายและไม่ได้พ่อมาเตือนสติเนี่ย
คุณคนเดียวก้คงไม่รู้ตัวเลยสินะ
เกือบพลาดไปแล้วมั้ยหล่ะ