อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากๆค่ะ
พี่กาลแต่งดีมากกก ตอนที่รู้ว่าเบียร์ตายเนี่ยร้องไห้น้ำตาไหลพรากเลย
แต่ทำใจอ่านให้จบค่ะ ช่วงที่อ่านอ่ะค่ะ เศร้าตอนที่ภาคพร่ำพรรณนาถึงเบียร์ ตอนนั้นเคยทำอย่างนี้ ตรงนี้เคยทำอย่างนู้น
มันบีบหัวใจมากกก อ่านไปร้องไป มีวิ่งออกจากคอมไปทำใจก่อน แล้วค่อยกลับมานั่งอ่านใหม่ ตลกตัวเองมาก
จนแม่กับน้องถามว่าเป็นอะไร ฮ่าๆๆๆ นั่งบ้าอยู่คนเดียว จนอ่านแบบซึมๆเศร้าๆ มาเรื่อยๆ จนตอนเบียร์กลับมาเนี่ยแหละ
ชีวิตสดใสเลย ดีใจกับภาคด้วยที่รักหวนคืนกลับมาแล้วจริงๆ แอบสงสารเบียร์เหมือนกันคงทุกข์ไม่ต่างจากภาค
จากนี้ไปก็ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้ม ภาคคงรู้แล้วแหละว่าขาดเขาแล้วเราเป็นอย่างไร รักเบียร์ให้มากๆ รักกันให้มากๆ
ขอบคุณพี่กาลที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้ได้ชมกัน
ปล.แอบเสียดายลงแค่นี้จริงๆหรอ? :z3:แง๊ง อยากซื้อนะ แต่เงินไม่อำนวย แถมหนังสือก็เยอะจนตู้ใส่ไม่พอแล้ว (ไม่มีหนังสือเรียนเลย ให้ตายเถอะ)
ปล.แอบรู้สึกว่าตัวเองช้าไปไหม คำตอบคือช้ามากกกกกกกกก ไปทำอะไรอยู่นะตอนนั้น<<< คำตอบคือตอนนั้นไม่สนนิยายวายเลยซักนิด สนเพราะเพื่อนนี่แหละกรอกหูทุกวัน มีเพื่อนผู้ชายก็เป็นเกย์ มีเพื่อนผู้หญิงก็เป็นเลส พวกผู้หญิงที่เหลือจิตก็ไม่ค่อยปกติเพราะมัน...จิ้น...ผู้ชายให้ได้กันเอง? รู้สึกติดโรคจิตๆจากมันเยอะเลย เพราะตอนนี้เราเริ่มมองผู้ชายกับผู้ชายเป็นแบบนั้น
หมดแล้วอ่าาา ยิ่งเดินมาเป็นคู่นะ เดี๋ยวนี้ผู้ชายหน้าตาดีๆหันมาชอบกันเองซะเยอะ ไปและเวิ่นเว้อมาซะเยอะ
ปล.
พี่กาล