หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[chayanit]

 :monkeysad:แงแงแง

ยังไม่มาอัพต่ออีกแล้วอะ

เค้าจะอ่าน เค้าจะอ่าน

 :sad11:แงแงแงแง

[samsoon@doll]

แวะมา+1ให้กับน้องริวที่แสนขี้อ้อนและพี่ไผ่ที่แสนดีเจ้าค่ะ

[A-J.seiya*]

น้องริววว
มายังงงง

><

[indy❣zaka]

  ย่องมาส่องน้องริว
ยังไม่มาอีกหรอ    คิดถึงแล้วนะคะ 

ตอนนี้กำลังอินเลิฟเรื่องนี้อย่างแรงค่ะ 

 :กอด1:คนแต่ง&คนโพสต์ไฟท์ติ้งจ้า~ 

[ordkrub]

ยายแพรจะมีแผนการอะไรอีกนะ

[samsoon@doll]

รอจนใจจะขาดอยู่แล้ว อิอิ คิดถึงริวจริงๆ

[akera]

ต่อเถอะคร้า

[aeyja55]

 มาเห็นตอนฉากหวาน งานจะเข้าริวไหมเนี่ย

[spring]

มาแล้วจ้า


แต่ขอไปอาบน้ำแปร๊บส์

เดี่ยวมาลง


//เล่นตัวววว
.
.
.
.
.
.


มาลงต่อแล้วคร้าบบ

**********************





ตอนที่ 35


“แวะหาอะไรกินก่อนหรือจะกลับบ้านเลย”  พสุถามขณะเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนที่คุ้นเคย  ก่อนจะขยับตัวหลบเล็กน้อยเมื่อริวแทรกมาระหว่างเบาะจนไหล่กว้างเลยมาเบียดเพื่อควานหาของกินจากเบาะหลัง  ดูเหมือนริวจะตัวใหญ่ขึ้นจนพสุเองก็รู้สึกได้

“แวะซื้อกวยจั๊บ ปากซอยก่อนได้ไหมพี่  ริวอยากกิน”

“เอาสิ  พี่ก็อยากกินผัดไทเหมือนกัน”


ริวฮัมเพลงหงุงหงิงอยู่คนเดียวขณะที่มือก็รื้อหาของกินในถุงไปด้วย


“เพลงที่ฮัมอยู่นี่แต่งใหม่เหรอ”

“ครับ...แต่งเสร็จเมื่อบ่ายนี้  ตอนพี่โทรมาได้ยินเสียงเพลงจากในงาน  ก็เลยได้ไอเดีย” 

“ต้องมานั่งแปลงเนื้อเป็นภาษาไทยกันอีกไหม”

“ไม่ต้องหรอก....” ริวบอกแล้วแกะปลาเส้นอบกรอบออกจากถุงยื่นถึงปากพสุ 

“ก็ดีแล้ว” พสุชมเสียงเรียบๆ  ทั้งที่ใจแกว่งแปลกๆ  ปกติเขาเคยต้องเป็นคนตามแก้เพลงให้ริวเกือบทุกเพลง  พอริวบอกไม่ต้องทำก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้  เหมือน...ความสำคัญของเขาค่อยๆ ลดลง

“ดีอยู่แล้ว  เพราะริวกะว่าจะให้พี่แต่งเนื้อร้องให้เลยล่ะ”

“เฮ้ย!  พี่ไม่ว่างขนาดนั้นหรอกมั้ง” พสุค้านเสียงดัง  ความรู้สึกแกว่งๆ โหวงๆ ในอกหายไปอย่างรวดเร็ว

“โหยพี่อย่าพูดแบบนั้นสิครับ...ได้ทำนองมาแล้ว  เหลือแต่คำเพราะๆ  ก็ต้องเป็นพี่อยู่แล้วที่แต่งได้”

“ตะวันล่ะ  ไม่ลองเอาเดโม่ไปให้ตะวันฟังดูก่อน”

“ไม่ไหวหรอก  ตอนนี้ในหัวพี่ตะวัน  มีแต่เรื่องละครเวที”

“ก็คนเขาตกอยู่ในห้วงภวังค์รัก…ตกหลุมรักละครเวทีไปเต็มเปาแล้ว”

“ห้วง...อะไรนะ?”

“เอาเป็นว่ากำลังอินเลิฟกับงานก็แล้วกัน...เมื่อวันแสดงรอบสื่อมวลชนนะ  ตะวันงี้หน้าบานเชียว  ท่าทางจะมีความสุขมาก” พสุบอกยิ้มๆ  วันแสดงรอบสื่อมวลชน  ริวไม่ได้ไปดูเพราะติดถ่ายละครอยู่ต่างจังหวัดพอดี

“แล้วพี่ล่ะ...ตกอยู่ในพะวงรักกับใครบ้างไหม”

“ภวังค์ ไม่ใช่พะวง  คนละความหมายแล้ว”  พสุท้วงขำๆ  แต่ริวไม่ขำด้วย  เด็กหนุ่มหันมาจ้องหน้าพสุนิ่งอย่างรอคอยคำตอบ

“พี่ตอบก่อนสิ  อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง” 


ริวคาดคั้นจนพสุแปลกใจ  แต่ก็ตอบไปตามตรง


“แล้วจะให้ไปรักใครล่ะ  ตอนนี้ก็ทำงานทุกวัน  แทบไม่ได้หายใจหายคอ...แถมต้องคอยดูแลเด็กโข่งขี้อ้อนแถวนี้อีก  จะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาว”

“.....” ริวใจพองด้วยความสุข  พยายามกลั้นยิ้มแต่ไม่สำเร็จจึงรีบเบือนหน้าออกไปมองข้างนอก  แต่พสุก็ยังสังเกตเห็น

“ยิ้มอะไร?”

“เปล่าครับ”

“เปล่าแล้วทำไมยิ้มซะขนาดนั้น”

“ก็...แค่...ขำคนไม่มีแฟน” ริวตอบอุบอิบแล้วหัวเราะเขินๆ

“อ๋อ...จะเยาะเย้ยกันใช่ไหม  ใครจะเหมือนริวล่ะพ่อเนื้อหอม  สาวๆ รุมตอมกันหึ่ง”

“ริวไม่ใช่ขี้” ริวโวยวายแล้วหันมาทำหน้ามุ่ย 

“ฮ่าๆ  รู้ได้ไงเนี่ย  ใครบอก” พสุหลุดขำอย่างลืมตัว  แซวแล้วริวไม่เข้าใจมุขก็ว่าขำแล้ว...แต่แซวแล้วริวเข้าใจกลับขำกว่าเสียอีก

“ริวเคยโดนพี่ไวย์ว่ามาแล้ว” ริวเฉลยแล้วย่นจมูกนิดๆ  อย่างขัดใจ 

“อ้อเหรอ..หึหึ” พสุยังขำไม่เลิก 

“ริวไม่ได้เยาะเย้ยพี่นะ  แค่...” ริวยั้งคำพูดไว้  แล้วกัดปาก เบือนหน้าไปมองนอกรถด้วยท่าทางเขินๆ อีกรอบ

“แค่อะไร”

“เปล่าครับ...”

“อะไรเปล่า  ไหนเคยบ่นว่าคนไทยทำไมเอะอะอะไรก็เปล่าไว้ก่อน  แล้วทำไมวันนี้ใช้คำนี้บ่อยจริง”

“ก็...”  ประโยคหลังๆงึมงำอยู่ในลำคอจนฟังไม่ออกว่าเด็กหนุ่มพูดอะไร  พสุจึงหันไปขยี้ผมที่เซตไว้อย่างดีซะจนยุ่งเหยิง  ริวคว้ามือที่กำลังขยี้ผมตนเองแล้วยึดไว้แน่น  แม้พสุจะพยายามดึงออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

“เลิกแกล้งแล้วน่า   ปล่อยได้แล้ว  พี่ขับรถไม่ถนัด” พสุบอกเสียงเรียบๆ  ริวก็ยอมปล่อยแต่โดยดีแล้วหันไปสนใจถุงขนมต่อ

“พี่กินอะไรอีกมั๊ย”

“ไว้ก่อนดีกว่า  จะเก็บท้องไว้กินผัดไทก่อน”


ทันทีที่รถจอด ริวก็โดดลงไปอย่างว่องไว  ปราดเข้าไปสั่งผัดไทให้พสุก่อนแล้วถึงเดินไปสั่งอย่างอื่น  พสุจอดรถเสร็จก็เดินตามไป  พอไปถึงริวก็หันมายิ้มเขินๆ ให้


“พี่จ่ายเงินทีนะ  ริวลืมกระเป๋าไว้ในรถ”

“นึกแล้ว...เท่าไหร่ล่ะ”

“ไม่รู้สิครับ  ริวสั่งผัดไทไป 4 ห่อ  กวยจั๊บ 2 ถุง”

“สั่งไปไหนตั้งเยอะ”

“ก็เผื่อพี่แมวด้วย  แกคงรอเปิดประตูให้เรา”


พสุเพียงแต่ยิ้ม  ทั้งที่ในใจก็นึกชื่นชมริว  ถึงจะมีนิสัยเป็นเด็กแต่ริวก็รู้จักเอื้อเฟื้อกับคนอื่นเสมอ



……………………………………



“น้องริวขา  น้องแพรขา  เห็นข่าวนี้หรือยังคะเนี่ย...ต๊าย! แร๊งแรงค่ะ” ผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยถลามากลางวง  ขณะที่ช่างกำลังแต่งหน้าให้ริว  แพรพลอยนั้นแต่งเสร็จนานแล้วแต่ยังไม่ยอมลุกออกไป  นั่งชวนช่างแต่งหน้าคุยเรื่องสัพเพเหระมาครู่ใหญ่ๆ แล้ว

‘แพรพลอยขับรถสปอร์ตสุดหรูกลับบ้านกลางดึก’ 

‘ยังปากแข็งว่าเป็นแค่เพื่อนกัน  แต่เมื่อวานเหยี่ยวข่าวตาไวของเรา  เหลือบไปเห็นแพรพลอย  นางร้ายน้องใหม่หน้าใสกิ๊งจากละครดังขับรถสปอร์ตราคาหลายสิบล้านกลับบ้านกลางดึก  พอไปสอบถามเจ้าตัวก็อึกๆ อักๆ  แล้วบอกว่ารถเสีย เพื่อนที่กองถ่ายเลยให้ยืมมา  แหม...เพื่อนใจดีนะค๊าคุณน้อง  ให้ยืมรถราคาหลายสิบล้านเนี่ย  ทำไม๊ทำไมเพื่อนเจ๊มันไม่ใจดีแบบเพื่อนหนูบ้าง  ว่าแต่...ขับรถ “เพื่อนสนิท” กลับบ้านแบบนี้ไม่กลัวเจ้าแม่แถวนั้นองค์ลงเหรอค๊าคุณน้องขา’

“ตายจริง! ทำไมเขียนข่าวแบบนี้เนี่ย  พลอยไม่รู้เรื่องเลยนะริว  ก็เจอพี่นักข่าวเขาที่เซเว่นปากซอย  เขาก็มาทักว่าทำไมกลับบ้านดึก  พลอยก็บอกไปว่าเพิ่งเลิกกอง  แล้วเขาก็ทักว่าซื้อรถตั้งแต่เมื่อไหร่  พลอยก็บอกไปว่าเพื่อนให้ยืมมาเพราะรถพลอยเสีย  พลอยพูดแค่นั้นจริงๆ นะ”


ริวอ่านข่าวเสร็จแล้วก็ทำหน้านิ่งๆ  จนคนเอาหนังสือมาให้ดูถึงกับหน้าม้าน  เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรถึงข่าวนั้นเลยสักคำเดียว  พอช่างแต่งหน้าเสร็จ  ริวก็ไหว้ขอบคุณแล้วลุกออกไปนั่งข้างนักแสดงอาวุโสท่านหนึ่งเพื่อรอเข้าฉาก

แพรพลอยเหลือบไปสบตากับผู้จัดการส่วนตัวแอบเม้มปาก  เธอคิดว่าริวจะโวยวาย  หรือไม่ก็ต้องปลอบใจเธอที่ตกเป็นข่าวกับเขา  แต่ริวกลับทำเฉยๆ  เหมือนข่าวที่อ่านไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา


“เอาไงดีพลอย”

“สงสัยริวจะไม่เข้าใจหรือเปล่าพี่ว่าข่าวซุบซิบนี่หมายถึงตัวเอง”  แพรพลอยกระซิบตอบเสียงเครียด  เธอหมดเงินกับข่าวนี้ไปไม่น้อย  เพราะเมื่อวานตอนโทรตามให้นักข่าวคนนี้มาเก็บภาพเธอกับรถสปอร์ตของริวก็ดึกมากจนโดนเรียกค่าเสียเวลาไปซะกระเป๋าแฟ่บ

“ไม่แน่นะคะ  เป็นไปได้ค่ะ”

“งั้นต้องเป็นหน้าที่พี่แล้วล่ะค่ะ  ที่จะไปทำให้ริวเขาเข้าใจว่าข่าวเนี่ย  พลอยเสียหาย  แล้วคนที่เป็นข่าวด้วยแบบริวก็ควรจะแสดงความรับผิดชอบบ้าง”

“ได้ค่ะ  เรื่องแบบนี้พี่ถนัด  เดี๋ยวจัดให้” ผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยพยักพเยิดแล้วรีบเดินไปหาริว  เด็กหนุ่มคุยอยู่กับสมภพ  นักแสดงอาวุโสที่กำลังจะเข้าฉากต่อไปด้วยกัน  พอผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยเข้าไปใกล้ทั้งริวและสมภพก็หันมามองเกือบจะพร้อมกัน

“น้องริวคะ  พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”

“ครับ?”

“หมายถึงคุยส่วนตัวน่ะค่ะ” ปุ๊กตอบเน้นๆ  อย่างไม่เกรงใจสมภพที่นั่งอยู่ด้วย  สมภพถึงกับเหลือบมองหน้าผู้จัดการดาราร่างอ้วนกลมด้วยสายตาสมเพชในความไร้มารยาทของเธอ

“ผมกำลังรอเข้าฉาก...”  ริวตอบกึ่งปฏิเสธเพื่อเตือนให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขากำลังทำงาน  ไม่สะดวกที่จะคุยด้วย

“แป๊บเดียวเท่านั้นเองค่ะ  นะคะ”

“ครับ”  ริวลุกแยกมาจากตรงนั้น  ผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยทำท่าจะคว้าแขนเขาลากไปอีกทาง  แต่ริวหดมือหนีทันก่อนที่อีกฝ่ายจะแตะตัว

“มีอะไรก็คุยมาเลยครับ  ผมไม่อยากไปไกลเดี๋ยวผู้กำกับเรียกแล้วไม่ได้ยิน”

“ก็ได้ค่ะ  คืองี้นะคะ  เรื่องข่าวที่หนังสือลงน่ะ  น้องพลอยเขากลุ้มใจมากเลยนะคะ”

“เหรอครับ” ริวขมวดคิ้วอย่างสงสัย  ว่าการที่แพรพลอยกลุ้มใจมันเกี่ยวอะไรกับเขา

“ค่ะ...ดูสิคะ  น้องเขาไม่เคยเป็นข่าวเสียหายเลยนะคะ  ตั้งแต่มาถ่ายละครเรื่องนี้นี่มีเรื่องลงหนังสือไม่เว้นแต่ละวัน  ขนาดเรื่องขับรถน้องริวกลับบ้าน  ยังโดนเอาไปเขียนให้เสียหายเลย  น่าสงสารจริงๆ”

“ครับ” ริวรับคำ  สีหน้านิ่งสนิท  แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับ

“น้องริวคะ  ใจคอจะพูดแค่คำนี้เหรอคะ?”

“แล้วจะให้ผมทำยังไง  ผมไม่ได้เป็นคนเขียนข่าว”

“แต่น้องริวก็น่าจะแสดงความรับผิดชอบบ้างนะคะ”

“รับผิดชอบ?”

“ค่ะรับผิดชอบ  น้องริวเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว  แต่คนเสียหายคือน้องพลอยนะคะ  น้องริวน่าจะให้สัมภาษณ์บ้างว่าน้องริวเป็นคนเสนอให้น้องพลอยยืมรถไปเองจริงๆ  ไม่ใช่น้องพลอยไปแย่ง...เอ่อ  หมายถึงไปขอยืมรถน้องริวเองน่ะค่ะ  นักข่าวจะได้ไม่ลากน้องพลอยไปเกี่ยวข้องกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ให้เป็นข่าวคาวๆ เหมือนนักแสดงคนอื่นในกอง”


ริวไม่พูดอะไรอีกตามเคย  แต่สายตารู้ทันที่จ้องมองเขม็งทำให้คนกำลังเจรจาจ้อยๆ  เงียบเสียงไปเอง  บรรยากาศตรงนั้นคุกรุ่นด้วยความไม่พอใจของริวจนอีกฝ่ายรู้สึกได้


“น้องริวคะ  น้องริว  ผู้กำกับบอกให้เตรียมเข้าฉากได้แล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับพี่เก๋” ริวเหลือบมองหน้าผู้จัดการของแพรพลอยอีกครั้ง  ก่อนจะเดินตามเก๋ไปเข้าฉาก

“ไหนว่าเป็นเด็กซื่อๆ ไง  ตางี้...ดุยังกะตาเสือ  ท่าทางแผนงาบไอ้รูปหล่อหน้าซื่อนี่จะไม่ง่ายซะแล้วล่ะน้องพลอย”  ปุ๊กบ่นงึมงำแล้วรีบไปรายงานผลกับแพรพลอย


ริวถ่ายละครเสร็จก็กลับบ้านทันที  ตลอดทั้งวันเด็กหนุ่มไม่พูดอะไรกับแพรพลอยเลยแม้แต่คำเดียว  ไม่แม้แต่จะเดินเฉียดใกล้บริเวณที่เธอนั่งอยู่

พอไปถึงบ้านก็พบว่าพสุยังไม่กลับ  ริวจึงเข้าไปอาบน้ำแล้วลงแช่น้ำในอ่างเพื่อให้คลายความโมโห  แม้จะเข้าวงการมาไม่ถึงปี  แต่สารพัดรูปแบบมนุษย์ที่ริวได้เรียนรู้ทั้งจากประสบการณ์ตรง  และจากคำบอกเล่าของพสุ  ทำให้เด็กหนุ่มรู้ดีว่า  คนในวงการนี้  หลายคนน่ากลัวและน่าเกลียดได้อย่างไม่น่าเชื่อ  นอกจากจะกล้าพูดโกหกกันหน้าตาเฉย  ยังกล้าจะทำร้ายคนอื่นได้ทุกรูปแบบ ขอเพียงให้ได้ผลประโยชน์ตามที่ต้องการเท่านั้น

ริวลุกออกไปหยิบโทรศัพท์ทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า  แล้วกลับลงไปแช่น้ำอีกครั้ง  ก่อนจะกดตัวเลขที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมอง


“อลัน...เช็คให้หน่อยสิ  ว่าใครเขียนข่าวแก้วกุดันกับฉัน”

“ได้...นายรีบหรือเปล่าล่ะ” อลันถามกลับ  ได้ยินเสียงเปิดกระดาษกรอบแกรบลอดมา  แสดงว่ายังทำงานอยู่

“ขอเร็วที่สุด”  ริวตอบเสียงห้วนอย่างหงุดหงิด  ไม่ได้หงุดหงิดอลัน  แต่หงุดหงิดกับข่าวแย่ๆ ที่ไม่มีมูลความจริงใดๆ

“ตกลง”


ริวถอนหายใจเฮือกใหญ่  แล้ววางโทรศัพท์พิงศีรษะกับขอบอ่าง 



......................................




วันเดินแบบกรเวชส่งรถบริษัทมารับริวตั้งแต่ยังไม่เที่ยง  เพื่อซ้อมก่อนเดินจริงในรอบค่ำ  เพราะงานนี้เป็นงานใหญ่  นายแบบและนางแบบจึงมากเป็นพิเศษ  ริวซ้อมเดินเพียง 2 รอบก็เกือบค่ำแล้ว  พอซ้อมเสร็จเด็กหนุ่มก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมารอแต่งหน้าทำผม  ไวยากรณ์ซึ่งมาทีหลังผิวปากหวือเมื่อเห็นรูปร่างริวถนัดตา


“เฮ้ย! ริว มีกล้ามตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ไวยากรณ์โวยดังลั่นเมื่อริวถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามเหมือนทุกๆ คน  เด็กหนุ่มหน้าแดงรีบห่อไหล่อย่างเขินๆ  พยายามจะหลบแต่กลับโดนไวยากรณ์ลากมากลางวงแล้วพยายามจะดึงชายเสื้อขึ้น

“ปล่อยนะพี่ไวย์  ผมไม่เล่น”

“อะไรๆ กล้าหือเหรอ...อย่ามาทำเหนียม  ขอดูซิกแพคหน่อยว่ามีไหม”

“ไม่เอา” ริวพยายามหนี  แต่ไวยากรณ์ก็ตามติดอย่างไม่ลดละ  แม้ไวยากรณ์จะรูปร่างหนากว่าเล็กน้อย  แต่เพราะริวสูงกว่า  เรื่องพละกำลังจึงไม่ได้เปรียบเสียเปรียบกันมากนัก นายแบบนางแบบคนอื่นๆ  ต่างยืนมองไวยากรณ์กับริวเล่นกันอย่างแปลกใจ  ปกติไวยากรณ์เป็นพวกนายแบบจอมหยิ่ง  ไม่ค่อยจะเสวนากับใครนัก  แต่คราวนี้กลับเล่นหัวกับริวอย่างสนุกสนาน  ท่าทางเอ็นดูที่ไวยากรณ์มีให้ริวทำให้หลายคนจับตามองริวอย่างสนใจ


พี่อ้อมเข้ามาดูทุกคนเตรียมตัวพร้อมก่อนเดินอีกครั้งอย่างพึงพอใจ  โดยเฉพาะริวที่แต่งชุดของพี่อ้อมได้ขึ้นมาก เด่นจนแทบข่มไวยากรณ์ที่เดินในชุดฟินาเล่ของคืนนี้

เพราะไปถ่ายละครอยู่ต่างจังหวัดซะเป็นส่วนใหญ่  และบ้านที่ใช้ถ่ายละครก็เป็นเขตบ้านพักส่วนตัว  แฟนคลับแฟนเพลงของริวจึงไม่มีโอกาสได้เจอริวเลย  ครั้งนี้จึงเป็นการออกงานครั้งแรกหลังจากเก็บตัวเงียบมานานหลายเดือน 

พอริวปรากฏกายเสียงกรี๊ดก็ดังจนสต๊าฟที่อยู่ข้างหลังต่างวิ่งออกมาดู  ไม่ใช่แค่กรี๊ดบางคนกระทืบเท้าตบมือต้อนรับดังมากจนคนเดินอยู่ห่างออกไปจากบริเวณนั้นได้ยินเสียงแล้ววิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น


“ริววววว  หล่อมากกกกกกกกก “  เสียงแฟนคลับตะโกนพร้อมกันราวกับนัด  ริวเพียงแต่หันไปยิ้มแล้วกระพริบตาถี่ๆ รับแสงแฟลชที่สว่างวาบๆ เข้าตาจนตาพร่า  เสียงกรี๊ดของผู้ชมดังจนไม่ได้ยินเสียงเพลงที่เปิดให้จังหวะ  แต่ริวก็พยายามเดินให้เหมือนตอนที่ซ้อม  ทุกครั้งที่หยุดโพสต์ท่าเสียงกรี๊ดก็จะดังเป็นพิเศษ   ชั้นบนๆ ของห้างรอบลานจัดงานเต็มไปด้วยไทยมุงที่ต่างตามเสียงกรี๊ดมาดู  หลายคนเพิ่งเห็นริวชัดๆ  จึงโบกไม้โบกมือให้อย่างตื่นเต้น

“หล่อมากอ่ะ” 

“ตัวจริงหล่อม๊าก” 


คนเพิ่งเคยเห็นริวต่างอุทานกันเซ็งแซ่  โดยไม่รู้ว่าแฟนคลับของริวที่ติดตามผลงานของเด็กหนุ่มมาตลอดก็เพิ่งอุทานแบบเดียวกัน  ชั่วระยะเวลาไม่กี่เดือนที่ไม่ได้เห็น  รูปลักษณ์ของริวเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด  จากเด็กหนุ่มตัวผอมตาแป๋วที่ทำให้ใครต่อใครหลงรักในความน่าเอ็นดู  กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ละลายหัวใจคนดูได้ง่ายๆ

ทั้งที่ริวเป็นนายแบบรับเชิญที่เดินเพียงชุดเดียว  แต่เมื่อเดินออกมาอีกครั้งพร้อมๆกับนายแบบคนอื่นๆ  ริวกลับได้ควงแขนพี่อ้อมออกมาส่งให้ไวยากรณ์ที่เดินชุดฟินาเล่ข้างหน้า  และถูกพี่อ้อมดึงแขนไว้  เรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูอีกรอบ


“ริว..ยิ้มหวานๆให้คนดูเร็ว  อย่าให้เสียชื่อนะ”  ไวยากรณ์กระซิบขู่น้องขำๆ  เพราะรู้ว่าตอนนี้ริวอายแค่ไหน   ริวหันมามองทำหน้าตกใจ

“อะไรนะครับ”

“หันไปยิ้มหวานๆ  เร็วๆ”


ริวรีบหันไปแจกยิ้มหวานไปรอบๆ ตามที่ไวยากรณ์สั่ง  เท่านั้นเองเสียงกรี๊ดปานห้างจะถล่มก็ดังอีกระลอก 


“คิสมีๆๆๆ” 


เสียงแฟนคลับตะโกนเรียกริวกับไวย์ดังสนั่น  เล่นเอานายแบบนางแบบคนอื่นๆ  ถึงกับชะโงกมามองริวกับไวยากรณ์   

ไวยากรณ์หันไปส่งจูบแล้วหันไปกระซิบพี่อ้อม  พี่อ้อมพยักหน้าแล้วควงแขนริวกับไวยากรณ์เดินออกไปชิดริมเวทีด้านหน้า  ก่อนจะโน้มคอไวยากรณ์มาจูบแก้ม  แล้วหันไปดึงริวมาทำท่าเหมือนจะจูบบ้าง 

เสียงแฟนคลับร้องว้าย  แสดงอาการไม่พอใจ  ขณะที่ริวทำหน้าเหรอหรา  พี่อ้อมก็เลยเอานิ้วแตะปากแล้วไปแตะแก้มริวแทน  ริวเขินจนหน้าแดง  เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูกเลยเกาท้ายทอยแก้เขิน ขณะที่ผู้ชมต่างปรบมือกรีดร้องด้วยความถูกใจที่พี่อ้อมไม่จูบริวของพวกเธอจริงๆ


“ยินดีด้วยจ้า นายแบบใหม่” น้ำเสียงสดใสทักนำมาก่อนทันทีที่ริวเข้าไปหลังเวที


แก้วกุดันยื่นช่อดอกไม้ที่ทำจากช็อกโกแลตแทนดอกไม้มาให้ริว  แล้วตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ อย่างสรรพยอก  ริวไหว้ขอบคุณแล้วยิ้มกว้างด้วยความยินดี 


“พี่แก้ว! สวัสดีครับ  ริวนึกว่าพี่แก้วขึ้นเครื่องแล้วซะอีก”

“ไปไฟล์ท 4 ทุ่มจ้ะ  เลยแวบๆ มาดูนายแบบใหม่ซะหน่อย  โอ๊ย! เสียงกรี๊ดเหมือนห้างจะถล่ม”  แก้วกุดันแซวแกมชื่นชม  แม้ริวจะไม่ใช่นายแบบมืออาชีพ  แต่ท่าเดินบนเวทีก็สง่า  หากเด็กหนุ่มจะเอาดีทางนี้แก้วกุดันคิดว่าริวต้องกลายเป็นนายแบบแถวหน้าได้แน่นอน

“โอ้โห! ริว  เจ๋งว่ะ  มีนางแบบอินเตอร์มาเชียร์ถึงหลังเวทีเชียวนะ”  ไวยากรณ์ตะโกนทักมาแต่ไกล  เรียกสายตาทุกคู่ให้หันมามองริวกับแก้วกุดันกันหมด 


ริวขยับตัวอย่างอึดอัด  ในขณะที่แก้วกุดันยังคงตีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่ไวยากรณ์พูด


“ไงเจ๊  มาทำอะไรไม่ทราบ  หลังเวทีนี่เขาให้อยู่แต่สต๊าฟกับนายแบบนางแบบที่เดินแฟชั่นวันนี้ไม่ใช่เหรอ?” ไวยากรณ์ยังตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องหญิงสาวต่อไป  แต่แก้วกุดันก็ไม่สนใจ

“ยังไงพี่ต้องไปขึ้นเครื่องก่อนนะริว  ไว้ถึงที่โน่นแล้วจะโทรหา”  แก้วกุดันยังคงคุยยิ้มแย้มกับริวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอโทษด้วยนะครับที่ริวไม่ได้ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรจ้ะ  ขนาดน้องๆ พี่  พี่ยังไม่ให้ไปส่งเลย  พี่ไม่ชอบดราม่า  ไปส่งกันเยอะๆ เดี๋ยวบ่อน้ำตาแตกกันพอดี...ริวก็รักษาสุขภาพด้วยล่ะ  รู้ไหม”  แก้วกุดันตอบยิ้มๆ

“ขอบคุณครับพี่แก้ว...”  ริวยกมือไหว้  ขณะที่แก้วกุดันแตะแก้มริวเบาๆ อย่างเอ็นดูแล้วกลับออกไปโดยไม่เหลียวไปมองไวยากรณ์แม้แต่นิดเดียว  ราวกับไวยากรณ์เป็นเพียงอากาศธาตุ


ไวยากรณ์เม้มปาก  ตาแดงก่ำด้วยความโกรธแกมน้อยใจ  ไม่ว่าจะพูดดีหรือท้าท้าย  แก้วกุดันก็ไม่เคยเห็นเขาในสายตาสักครั้ง  แต่กับริวทำไมแก้วกุดันถึงอาทรนัก  เพราะแม้แต่พสุที่ได้ชื่อว่าเป็นอดีตคนรัก  แก้วกุดันก็ไม่ได้ใส่ใจขนาดเอาดอกไม้มาแสดงความยินดี...หรือข่าวเรื่องความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งของแก้วกุดันกับริวจะเป็นเรื่องจริง


“พี่ไวย์ครับ  ผมกลับก่อนนะครับ”  ริวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ออกมาลาไวยากรณ์เพื่อกลับบ้าน  เขามีเรื่องตื่นเต้นอยากเล่าให้พสุฟังมากมาย 

“กลับไม่ได้  ไปกินเหล้าเป็นเพื่อนพี่ก่อน” ไวยากรณ์ชวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ดวงตาดุจนริวสังเกตเห็น

“แต่...ผมไม่กินเหล้า”

“ไม่กินก็ไปนั่งเป็นเพื่อนได้”

“ผมอายุยังไม่ถึงนะครับ  คงไปต่อกับพี่ไม่ได้หรอก”

“ที่พี่ไปมันเป็นเมมเบอร์คลับ  ที่นั่นไม่มีใครกล้าไปตรวจบัตรนายหรอกน่า  มาเร็ว”

“แต่ผม...”

“มานี่”  ไวยากรณ์ตรงเข้าไปลากริวให้ตามไป  เด็กหนุ่มหน้าเสีย  แต่ก็จำต้องเดินตามแรงลากไปด้วยความเกรงใจไวยากรณ์  ทั้งที่ตอนนี้เด็กหนุ่มอยากกลับไปหาพสุใจแทบขาดแล้ว



.....................................

[A-J.seiya*]

^
^
จิ้มคนลงไว้ก่อนเลย!!

อ่าาาาา
น้องริววววววว
มาดแมนขึ้นแล้วใช่ม้ายยยยยย 
ถูกใจเจ้ ฮ่าๆๆ

ยัยแพรพลอยยยยยยย
เล่นเองชงเองนะคะ  ชิส์

พี่แก้วน่ารักจัง  ^^
ไวย์ ชอบพี่แก้ว ???  จะคู่กันมั้ยยยย

  ให้ทั้งคนลง แล้วก็คนแต่งเลยจ้ะ

[N.T.❁]

โอ๊วว ไวย์ชอบแก้วเหรอเนี่ย? ดีแล้วๆ 555 ให้น้องริวช่วยจิ อิอิ
ยัยแพรพลอย ชีต้องการอะไร? ริวเซ็งแบบนี้เด๋วก็เจอดีหรอก = ="

[mutoo]

ไอ้คุณไวจะก่อเรื่องหรือเปล่าฟระ

[maho]

น้องริวเริ่มหล่อขึ้นเรื่อยๆแบบนี้  ป้าเริ่มหวั่นใจ   

ส่วนแพรพลอย  จัดการไปเลยลูกไปต้องยั้ง 
.
.
.
แต่แอบกังวลเล็กน้อย  ไวย์จะพาน้องริวไปเกิดเรื่องมั้ยเนี้ย 

[sukie_moo]

555 สะใจนังแพรพลอย เสียทั้งเงิน เสียทั้งหน้า

พี่ไผ่ชักจะขาดริวไม่ได้แล้วใช่ไหม  อยากเป็นคนสำคัญของริวตลอดแล้วใช่ไหม  อิอิ รีบๆรักริวเร็วๆนะ

ว่าแล้วเชียวนายไวย์ต้องชอบแก้วแน่ๆ

[pattybluet]

เข้ามากรี๊ดน้องริวอีกคนค่ะ ท่าทางน้องจะล่ำแซงหน้าพี่ไผ่ซะแล้ว หุหุ
แล้วคุณพี่ไวย์จะก่อเรื่องไรอีกรึป่าวคะเนี่ย รอลุ้นตอนหน้านะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[warin]

พี่ไวยากรณ์  หลงรักแก้วกุดั่นรึป่าวหว่า
ถ้าใช่  เชียร์คนแรกนะจ๊ะ

[iranen]

ไวท์หาเรื่องให้ริวอีกแล้ว
ทั้งที่อยู่วงการมาก่อนน่าจะรู้ว่าควรว่างตัวยังไง
พี่ไผ่ช่วยริวด้วย
 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  สะใจ~ คนแบบนั้นก็ต้องโดนริวมองแบบนี้แหละ หวังว่าอลันสืบรู้มาแล้ว นังแพรพลอยจะหล่นหายไปเลยนะ โฮะๆๆๆ

นี่~ ไวย์ทำให้ริวลำบากใจอีกแล้วนะ อย่าเผลอไปทำไรริวอ่ะ กลัวใจไวย์ว่ะ ไม่รู้จะเผลอทำไรเพราะหึงแก้วรึเปล่า~~

[SweetSmile]

ยัยแพรพลอยจอมวางแผนเอ้ย
สมน้ำหน้าจริง ๆ เลย
อุตส่าห์ลงทุนสร้างข่าวขึ้นมา
ก็ไม่ทำให้ริวสนใจได้

น้องริวจากเด็กตาแป๋ว
เป็นชายหนุ่มเนื้อหอมซะแล้ว
แต่ก็ยังเป็นเด็กขี้อ้อนของพี่ไผ่เสมอ

พี่ไวย์มีอาการแปลก ๆ กับแก้วกุดั่น
ชอบเค้ารึเปล่า พอเค้าไม่สนใจก็โกรธ
อ่ะ ๆ แล้วนั่นลากน้องริวไปกินเหล้าทำไมเนี่ย
น้องริวเค้าอยากกลับบ้านไปหาพี่ไผ่ใจจะขาดแล้ว
จะทำเรื่องอะไรรึป่าวน๊า พี่ไวย์เนี่ย ชักไม่ไว้ใจแล้วดิ




ขอบคุณนะคะที่มาอัพเพิ่มแล้ว
ขอบอกว่าชอบมาก ๆ เลยเรื่องนี้
อ่านแล้วติดมาก ถ้าไม่ได้อ่านจะครั่นเนื้อครั่นตัว
จะลงแดงให้ได้ อิอิ

[lasom]

ขี้พาลหว่ะพี่ไว ถ้าน้องริวเกิดเป็นไรขึ้นมานะ

[dragonfly08]

น้องริวท่าจะหล่อขั้นเทพ 
เอ่อไวย์ท่าจะหึงนะนั่น

[samsoon@doll]

จะเป็นอะไรไหมหละหนอเนี้ย   กลัวจะเกิดเรื่องให้เครียดเลยจริ๊งจริงงงงงง

[maio2000]

น่ารักมากๆๆ เห็นไมน้องริวของเราก็ทันคนนะ ตอนแรกแอบกลัวอ่ะ
แต่ตอนนี้ไม่ห่วงแล้ว เพราะพี่ๆสอนมาดีเนอะ
แต่พี่ไวย์ดิ ชวนน้องไปแบบนี้ได้ไง โทรหาพี่ไผ่ด่วนนะริว
ไรเตอร์สู้ๆ มาอัพบ่อยน่า คนลงด้วยสู้ๆ

[yakusa]

เข้ามาเป็นแฟนคลับ  ช่วยกรีดร้อง  ส่งเสียงเชียร์
ริว กับ พสุ  แต่ว่าริวตัวใหญ่กว่าพสุแล้วอะ 
งั้นที่คิดไว้ ก็ผิดข้าไปแล้วหรือเปล่านะ

[Noi]

ค้างงงงงงงงงงงงงง

[indy❣zaka]

กรี๊ดดด!!น้องริวมาแล้ววว!! :oni1:กระโดดกอดน้องริวของเค้าาาา~
ทำไมน่ารักได้ตลอดเลยล่ะค่ะ ทำพี่สาวจิตใจหวั่นไหวได้ทุกตอนเลยค่ะน้องริว  
น่ารักขนาดนี้ไงคะ ชะนีพลอยเลยมาเกาะเป็นปลิง  
 :z6:กระโดดสกายคิกส์ยัยพลอยออกไปนอกโลกด่วนค่ะ หมั่นไส้มันนนน!!!!!  

  กอดคนแต่ง&คนโพสต์ จุ๊บแถมอีกม๊วฟนึง  
มาต่อเร็วๆนะคะ เค้าคิดถึง  

[Little Devil]

ขัดใจ

[DexTunG]

 

[kenshinkenchu]

อ๊าย............. น้องไวย์

นึกว่าจะคู่กับพี่ตะวัน ก๊าก ๆ  
ที่ไหนได้ไปแอบหลงรักสาวรุ่นพี่   

[SataRu]

เอาอีกครับ