หัวข้อ: วิหารจันทรา

[อิง]

 

[zandwizz]

ถ้าได้ reply ที่ 300 ก่อนสี่ทุ่มครึ่ง จะมาต่อให้ดีมะ 

มาเห็นโพสนี้ตอน ตีห้าอ่ะ มันจะทันไหมเนี่ย 

รอตอนต่อไปคับ คิกคิก......

[sun]

แอร๊ยยยยยยย... มาอ่านช้าอ่ะ  อดเลยดู สิ

คุนบุหรงมาต่อได้แล้ว .   ...  เอาให้เศร้า ต่อเนื่องนะ  ไม่งั้นไม่ยอม        (อ้าว...)

[บุหรง]

๓๓

ราวกับว่าเขาและจันทริ อยู่ภายในกึ่งกลางของลูกบอลขนาดใหญ่ อากาศรอบๆจับตัวกันจนเห็นรูปร่างเป็นริ้วสีขาว วิ่งวนอยู่รอบกาย และจับตัวกันหนาขึ้น จนกลายเป็นเหมือนเปลือกสีขาวขุ่นของลูกบอลขนาดยักษ์ ที่มีคนทั้งสองอยู่ภายใน ขณะที่เขากำลังตกใจกับสิ่งที่เห็น จันทริ กอดชายหนุ่มไว้แนบแน่น ยื่นใบหน้าเข้าไปแนบริมฝีปากจูบอย่างแผ่วเบา แล้วคลายอ้อมกอด ค่อยๆเดินถอยหลัง ห่างออกไปจากชายหนุ่ม

“ข้ารักท่าน รพีพันธ์ อาทิตย์ของข้า ข้าจักระลึกถึงท่านตราบสิ้นลมหายใจสุดท้าย” จันทริ พูดพลางเดินถอยหลัง จนออกไปจากลูกกลมนั้น ไปอยู่บนพื้น ยืนอยู่เบื้องหน้า กรินทร์ และ อัสสะ
“ไม่นะ จันทริ ทำไมคุณทำแบบนี้ ... คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ จันทริ ... ไม่” รพีพันธ์ เริ่มเข้าใจแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชายหนุ่มตะโกนก้อง พยายามจะเดินตาม จันทริ ออกไปจากลูกกลม แต่ก็ไม่สามารถเดินผ่านกำแพงสีขาวขุ่นออกไปได้

ภาพรอบตัวของชายหนุ่มเริ่มมืดสลัวลงจนมืดมิด ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือร่างของ จันทริ ที่ค่อยๆทรุดลงกับพื้น อัสสะ ตรงเข้าไปกอดร่างนั้นไว้อย่างแนบแน่น พลางตะโกนอะไรบางอย่างออกมา อัสสะ แนบใบหน้าลงกับใบหน้าของ จันทริ ไหล่บึกบึนแข็งแรงสั่นสะท้าน ราวกับกำลังร้องไห้ จากนั้นเขาก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย

“ไม่” อัสสะ ตะโกนก้อง พุ่งตัวเข้าไปกอด จันทริ ที่ค่อยๆทรุดร่างลงกับพื้น “จันทริ ... ดวงใจของข้า” อัสสะ พึมพำเบาๆ ไหล่สั่นสะท้านจากการกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดน้ำตาที่เริ่มคลออยู่ในเบ้าตาได้ ชายหนุ่มแนบใบหน้า ลงบนแก้มนุ่มของร่างบอบบาง
“อัสสะ สหายรักผู้เปรียบดังพี่ชาย ถึงเวลาแล้วที่ข้าต้องกลับไป” เสียงของ จันทริ แผ่วเบาลง “อย่าลืมที่ข้าเคยบอกต่อท่าน ข้าปรารถนาจะให้ท่านใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข อย่าได้คิดถึงข้าจนละเลยต่อตนเอง” จบคำพูด จันทริ ก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ผุดขึ้นมุมปาก
“จันทริ” อัสสะ เรียกด้วยเสียงสั่นสะท้านกอดร่างที่แน่นิ่งไว้แนบแน่น สักพักก็เบือนหน้ามองไปยังลูกกลมขนาดใหญ่สีขาวขุ่น ที่ค่อยๆลอยตัวสูงขึ้น จนสูงขึ้นไปถึงโพรงใหญ่เหนือถ้ำ แล้วค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ

“ไปเถิด อัสสะ พวกเราควรนำ จันทริ ไปส่ง” กรินทร์ พูดพลางจับไหล่ของ อัสสะ พลางบีบเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน
อัสสะ ค่อยๆโอบอุ้มร่างบางไว้ แล้วยืนขึ้น เดินช้าๆออกจากถ้ำ เมื่อมาถึงลานกว้างก็นำร่างของ จันทริ วางราบไปบนแคร่ที่เตรียมไว้ ผู้เฒ่าทั้งสี่พากันแยกย้ายอยู่ที่มุมทั้งสี่ของแคร่ แล้วค่อยๆยกขึ้น พากันเดินลงจากเขา โดยมี กรินทร์ และ อัสสะ เดินนำไปยังแม่น้ำ ติดตามด้วยขบวนของคนในหมู่บ้าน

ริมแม่น้ำ มีแพขนาดเล็กวางอยู่บนริมฝั่ง หลังจากที่แคร่ถูกวางลงกับพื้น อัสสะ ก็โอบอุ้มร่างของ จันทริ วางลงบนแพนั้น จัดท่าทางให้เหมือนกับนอนอยู่ในสภาพที่สบายที่สุด แล้วนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ
“จันทริ ดวงใจของข้า หากการกำเนิดใหม่มีจริง ข้าจักขอติดตามไปกำเนิดพร้อมกับเจ้า ข้าจักขอดูแลปกป้องเจ้าให้มีความสุข ตราบจนข้าหมดสิ้นลมหายใจ” พูดจบก็ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน เมื่อผละริมฝีปากออกมา อัสสะยังคงจ้องมองใบหน้าที่เหมือนคนหลับไหลอยู่นั้นอย่างแน่วนิ่ง พลางเอื้อมมือลูบเรือนผมอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะตกใจตื่นขึ้นจากนิทราอันเปี่ยมสุข
“สมควรแก่เวลาแล้ว อัสสะ” เสียง กรินทร์ บอกเบาๆ
อัสสะเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อ แล้วมองไปยังจันทร์เพ็ญที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า พลางยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่เริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆดันแพไม้ลงสู่ลำน้ำ พลางเดินตามแพไม้ที่ลอยอยู่ในสายน้ำไป มือข้างหนึ่งจับตัวแพไว้แน่น อีกมือหนึ่งเอื้อมไปกุมมือของร่างบางบนแพไว้ไม่ยอมปล่อย จนร่างอันล่ำสันของชายหนุ่มจมอยู่ในลำน้ำถึงหน้าอก

“อัสสะ” กรินทร์ ตะโกนเรียกเสียงดัง “เจ้าลืมที่ จันทริ กล่าวแก่เจ้าครั้งสุดท้ายแล้วหรือ”
เหมือนสติจะกลับมาสู่ชายหนุ่มอีกครั้ง ร่างของ อัสสะ หยุดนิ่งอยู่กับที่ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“อัสสะ หากเจ้ายังมิอาจตัดใจ จันทริ ก็มิอาจกลับคืนไปได้ ดวงวิญญาณคงจักต้องวนเวียนมิมีที่ไป” กรินทร์ ตะโกนบอกหลังจากเวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ พลางยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ด้วยความสงสารบุตรชาย
“จันทริ ดวงใจของข้า ... ไปเถิด ข้าขอส่งเจ้าแค่นี้ แล้วข้าจักติดตามเจ้าไปเมื่อถึงเวลาของข้า”
อัสสะ พูดเบาๆแล้วปล่อยมือทั้งสองออกสิ่งที่ยึดจับไว้ ปล่อยให้แพไม้ลอยช้าๆไปตามกระแสน้ำ จนลับหายไปกับสายตา

“โฮก ...”
เสียงคำรามดังก้องมาจากภูเขาอันเป็นที่ตั้งของวิหารจันทรา เสียงนั้นโหยหวนน้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า เสียงนั้นยิ่งทำให้หัวใจของ อัสสะ แทบแหลกสลาย

[nartch]

จะฟื้นไม๊อ่ะ...อารัยกันพระเอกจะไม่ช่วยจันทริหน่อยเลยเหรอ...
อ่านไปอ่านมาเนื้อเรื่องส่งให้ภาพพจน์พระเอกเห็นแก่ตัวชะมัด
มาตักตวงเอาความสุขแล้วก็ไป...
จะว่าไปมันก็เป็นไปตามความต้องการของจันทริเองด้วยนี่เนอะ
สงสารก็แต่อัสสะ...

[nongyuna]

สั้นไปไหมมมมมมมมมม 

[pseudoboy]

ไม่ยอมมม

จันทริต้องไปเกิดใหม่แล้วก็ต้องเจอกับพระเอกของเราด้วย

[yaoifan]

มาต่อแล้ว ขอบคุณนะคะ

สนุกมากๆ เลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงค่ะ

+1 ให้ค่ะ

[บุหรง]

จะบอกว่า เขียนจบมาหลายวันแล้ว แต่กำลังตรวจอักษรอยู่ ตอนตรวจก็พบที่ที่จะต้องแก้ไขหลายจุดเลย ตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ แล้วจะค่อยๆทยอยมาลงนะครับ  

จะฟื้นไม๊อ่ะ...อารัยกันพระเอกจะไม่ช่วยจันทริหน่อยเลยเหรอ...
อ่านไปอ่านมาเนื้อเรื่องส่งให้ภาพพจน์พระเอกเห็นแก่ตัวชะมัด
มาตักตวงเอาความสุขแล้วก็ไป...
จะว่าไปมันก็เป็นไปตามความต้องการของจันทริเองด้วยนี่เนอะ
สงสารก็แต่อัสสะ...

รพีพันธ์ นี่คงต้องเห็นใจเขาหน่อย ตอนจะมาก็ไม่ได้เต็มใจ ตอนจะให้กลับ ก็ไม่บอกล่วงหน้าซะอีก ตอนหน้าก็คงได้รู้ครับว่า รพีพันธ์จะเป็นยังไงต่อไป

ส่วนอัสสะ ทีแรกตั้งใจจะเขียนให้เป็นตัวร้ายคอยหาเรื่อง รพีพันธ์ เพราะมาแย่ง 'ตำแหน่ง' ของตัวเอง แต่คิดแล้ว 'ความเกรง' ที่มีต่อ จันทริ คงคิดแบบนั้นไม่ได้แน่ แล้วตอนจบคงจะไม่น่าสงสารแบบนี้ ก็เลยเปลี่ยนมาแสดงออกด้วยการยอมรับ และเป็นมิตรกับ รพีพันธ์

สั้นไปไหมมมมมมมมมม 

เดี๋ยวลงยาวๆ ก็ให้ลงอีกกกกกกกกกกก....อีกนั่นแหละ  

ไม่ยอมมม

จันทริต้องไปเกิดใหม่แล้วก็ต้องเจอกับพระเอกของเราด้วย

ตอนแรกที่ตั้งใจไว้ จะให้ รพีพันธ์ กลับมาแล้วแต่งงานกับจ้นทิรา แล้ว อัสสะ กับ จันทริ มาเกิดใหม่เป็นลูกฝาแฝด ของทั้งสองคน 
... แต่คงมีหลายคนบอกแบบนี้แหง ===>>> 

[nongyuna]

ตอนแรกที่ตั้งใจไว้ จะให้ รพีพันธ์ กลับมาแล้วแต่งงานกับจ้นทิรา แล้ว อัสสะ กับ จันทริ มาเกิดใหม่เป็นลูกฝาแฝด ของทั้งสองคน 
... แต่คงมีหลายคนบอกแบบนี้แหง ===>>> 

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

ม่ายได้นะค่ะ 

รพีพันธ์ จะสุขสบายไปไหม ได้จันทิ แล้วยังมาได้จันทิราอีก เยอะแยะค่ะ ไม่ชอบ   

ต้องไม่หลายใจนะค่ะ คนเดียวพอค่ะ 

[Tetjinen]

เอาจันทริกลับมา~ 

[sun]

โฮกกส์ .... นั่นปะไร   ขอเศร้าก้อได้เศร้า  แล้วไง 

ส่งจันทริ ไปเกิดใหม่ ในร่างใหม่ ท่าจะดี คึคึ  ... แต่ กว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง พระเอก คงจะหง่อมแล้วล่ะเอิ้กๆ

รพีพันธ์ เมื่อกลับไปแล้ว จะลืมเลือน จันทริได้ อย่างไร แล้วยัง สร้อยเส้นนั้นอีก มีความหมายอะไร
มากกว่านั้นหรือเปล่าหนอ?

กลับไปแล้ว อะไรๆ คงไม่เหมือนเดิม แล้วใช่ป่ะ
...หรือว่าคราวนี้ รพีพันธ์ จะเป็นฝ่ายต้องออกตามหา จันทริ  ซะเอง หรือเปล่า?

งึมงำๆ  แล้วก้อ วิ่งออกจากกระทู้ ไปทำใจ   

[patee]

  แล้วจะได้พบกันอีกไหมคะ  สงสารจัง

[sunflower]

 

แง.... เศร้าอ่ะ  

ตอนแรกที่ตั้งใจไว้ จะให้ รพีพันธ์ กลับมาแล้วแต่งงานกับจ้นทิรา แล้ว อัสสะ กับ จันทริ มาเกิดใหม่เป็นลูกฝาแฝด ของทั้งสองคน 
... แต่คงมีหลายคนบอกแบบนี้แหง ===>>> 

^
^
^
 

แต่ขอไม่เอาตอนจบแบบนี้นะ  ไม่งั้นเค้าจะ   จริงๆ ด้วย

[zandwizz]

  สงสัยจะมาเจอกันในชาตินี้แน่ ๆ เลย 

ใช่ป่าว พี่ตั้ม

[three]

เอาทั้งคู่กลับมาได้ไหมอ่ะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[บุหรง]

๓๔

รพีพันธ์ รู้สึกปวดหูคล้ายกับตอนที่เขาขึ้นเครื่องบิน แล้วเครื่องบินกำลังจะบินขึ้นสู่อากาศ แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงเหมือนกระจกแตก ความมืดมิดรอบๆตัวเปลี่ยนเป็นสว่างวูบขี้นมา ทั่วทั้งตัวเปียกโชก จากภาพที่สายตาเห็นอย่างเลือนลาง เนื่องจากความสว่างที่เกิดขึ้นโดยฉับพลัน ทำให้พอจะรู้ได้ว่าเขาอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำที่ไหนสักแห่ง ชายหนุ่มพยายามตะเกียดตะกาย พยุงตัวในสายน้ำ แต่คล้ายกับว่าร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำให้ร่างของเขาค่อยๆจมลงไปในสายน้ำ

“เฮ้ยๆๆ ... คนจมน้ำ ช่วยกันเร็ว” รพีพันธ์ ได้ยินคล้ายเสียงคนตะโกนอยู่ไม่ห่างนัก ตามด้วยเสียงเหมือนของชิ้นใหญ่หล่นลงน้ำหลายหน สักพักก็รู้สึกเหมือนถูกคนจับตัวไว้จากทางด้านหลัง แขนแข็งแรงลอคคอเขาไว้ แล้วพาว่ายน้ำไปไม่ไกลนัก จากนั้นก็เหมือนมีคนหลายคนดึงตัวเขาขึ้นจากน้ำ หลังจากนั้นเขาก็หมดสติไป
...........................................................................
..............................
“หนาว ... จันทริ ผมหนาว”
รพีพันธ์ ส่งเสียงครางเบาๆ สักพักรู้สึกเหมือนมีของหนาหนักมาคลุมตัวเขาไว้จนถึงคอ แล้วเขาก็หมดสติไปอีกครั้ง
..........
......
..
“น้ำ จันทริ .... น้ำ ผมหิวน้ำ”
รพีพันธ์ รู้สึกตัวอีกครั้ง พร้อมกับลำคอที่แห้งผาก
“นี่จ๊ะหลอด ค่อยๆนะลูก เดี๋ยวสำลัก”
หลอดถูกวางลงบนริมฝีปาก ชายหนุ่มดูดน้ำผ่านหลอดด้วยความกระหาย
“เอาอีกมั๊ย ลูก” เสียงคนพูดสั่นเครือ พร้อมกับสัมผัสที่อ่อนโยนลูบไปทั่วเรือนผม
“แม่” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียก เมื่อเห็นคนตรงหน้าอย่างเลือนราง แต่ยังพอจดจำได้ แล้วหลับตาลงไปสักพักก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ มองผู้หญิงกลางคนตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น
“แม่จริงๆด้วย นี่ผมอยู่ที่ไหน แล้ว จันทริ ล่ะ ... จันทริ” ชายหนุ่มพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกปวดไปทั่วตัว
ไม่มีเสียงตอบจากผู้บังเกิดเกล้า มืออวบนุ่มลูบไปบนแก้มของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน น้ำตาของผู้เป็นแม่หลั่งไหลพร้อมกับรอยยิ้ม
“โถ ลูก ... ไปอยู่ไหนมา รู้มั๊ยพ่อกับแม่เป็นห่วงแค่ไหน หายไปตั้ง ๓ ปี กลับมานี่แม่ดีใจแค่ไหนรู้มั๊ยลูก”
พูดจบผู้เป็นแม่ก็กอด รพีพันธ์ ไว้แน่น พลางร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้
... ๓ ปี นี่เขาฟังผิดไปหรือเปล่า ... รพีพันธ์ นิ่งคิดอย่างงุนงง
...........................................................................
..............................
น้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลอาบแก้ม ขณะที่กอดลูกชายไว้แน่น ไม่มีคำถาม ไม่มีคำปลอบประโลม มีเพียงคำพูดสั้นๆ
“กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว หมดทุกข์หมดโศกกันซะที”
รพีพันธ์ ได้แต่ตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ตั้งแต่มองเห็นร่างกายที่เคยอุดมสมบูรณ์ เต็มไปดวยมัดกล้าม กลับผ่ายผอมลงไปอย่างน่าใจหาย

จากคำบอกเล่าของบิดามารดา หลังจากที่เขาเกิดอุบัติเหตุตกลงไปในน้ำวันนั้น ไม่มีใครพบศพของเขา จึงไม่มีใครยอมเชื่อว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว บุพการีทั้งสองรอคอยการกลับมาของเขา จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนล่วงไปเป็นปี จนผ่านพ้นปีที่สอง จึงพากันตัดใจ เพราะไม่มีแม้แต่การติดต่อจากเขา จนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทั้งสองคนได้รับการติดต่อจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดลำปาง ว่าได้ชีวิตเขาขึ้นมาจากทะเลสาปของเขื่อนกิ่วลม พ่อกับแม่ของเขาจึงได้เดินทางไปรับตัวมารักษาในโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ รวมเวลาแล้วเขาหายสาปสูญไปถึง ๓ ปีกว่า

“แม่ครับ แล้วข้าวของของผมล่ะ” รพีพันธ์ ถามขึ้นเมื่อมารดามาเยี่ยมในตอนเช้าก่อนไปทำงาน
“ก็ไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้ากับกระเป๋าสตางค์ แม่เชคดูแล้ว บัตรสำคัญทุกใบของลูกอยู่ครบ พวกบัตรเครดิต ก็เป็นบัตรหมดอายุไปแล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีการนำมาใช้ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกลูก”
รพีพันธ์ อมยิ้มเมื่อได้ฟังคำตอบของผู้เป็นแม่
“เอ้อ ... แล้วสร้อยคอของผมล่ะครับ”
“สร้อยอะไรเหรอลูก” แม่เขาถามอย่างสงสัย
“สายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงน่ะครับ มีจี้รูปจันทร์เสี้ยวร้อยอยู่กับสร้อย” รพีพันธ์ถามพลางจ้องมองหน้ามารดานิ่ง
“อ๋อ สร้อยนั่นน่ะเหรอ” แม่ของเขาตอบยิ้มๆ “แม่เก็บไว้กับกระเป๋าสตางค์ของลูกนั่นแหละ”
“งั้นแม่ช่วยเอามาให้ผมด้วยนะครับ ตอนที่แม่แวะมาอีกตอนเย็น” ชายหนุ่มส่งสายตาวิงวอน
“อะไรกัน ตาทิตย์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว แม่ค่อยหยิบให้พรุ่งนี้ก็ได้นี่นา” แม่เขาพูดเสียงดุๆ แต่สีหน้ายิ้มแย้ม
“น่าแม่” ชายหนุ่มส่งเสียงออดอ้อน “จริงๆผมอยากได้ตอนนี้ซะด้วยซ้ำไป”
“อะไรจะเป็นของสำคัญขนาดนั้นเชียว สายสร้อยก็เชือกธรรมดา จี้ก็เปลือกหอยราคาไม่เท่าไหร่”
“แต่มันเป็นของสำคัญสำหรับผม ราคาของมันอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่มันมีค่ามากสำหรับคนที่ให้ผมมา”
“นั่นแน่ะ หายตัวไปนี่ไปอยู่กับสาวมาหรือไง สงสัยสาวคนนั้นให้มาล่ะสิ” แม่เขาหัวเราะเบาๆ
“ไม่ใช่หรอกแม่ คนที่ให้ผมมาน่ะ เป็นคนที่ช่วยผมไว้ แล้วดูแลผมมาตลอด แล้วยังส่งผมกลับมาด้วย”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ แม่อยากจะขอบคุณเค้าซะหน่อย”
“คงไม่ได้พบเค้าอีกแล้วหล่ะแม่ ไม่ได้พบอีกตลอดไป” ชายหนุ่มก้มหน้าลงพูดเสียงเบา ผู้เป็นแม่จึงไม่เห็นแววตาที่เศร้าสลดของเขา
“แม่ไปทำงานก่อนนะลูก เดี๋ยวจะสาย” พูดแล้วแม่เขาก็เก็บของออกไปจากห้องพยาบาล

รพีพันธ์ ถอนหายใจยาว หันหน้ามองออกไปภายนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และหยาดน้ำตาที่เริ่มรื้อ คลอหน่วยอยู่ในเบ้าตา
“จันทริ ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้”

[sakiko]

เอา แล้ว ไง ว่า แล้ว ว่า มัน แปลกๆๆ

ทามมาย มาน เศร้า จัง

อย่า จบแบบ เศร้านะ

รับไม่ได้

 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Pztor]

 

[patee]

 

จะเจอกันไหมเนี่ย

[YMP]

“บุหรง  ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” 

"จันทริ"ซี้แหงไปแล้ว จะมาเจอกับรพีพันธ์ยังง้ายยยย
ต่อด่วนครับ 

[บุหรง]

“บุหรง  ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” 

ขออภัย ตอนนี้ผู้เขียนป่วยหนัก เพราะสำลักกาแฟ และปวดท้องอย่างแรงจากการหัวเราะ อันเนื่องมาจากรีพลายด้านบน

[uknowvry]

 

[Tetjinen]

  รีบออกไปตามหาจันทริเลย

[sun]

ง่ะ... คนเขียน สำลักกาปไปซะแล่ะ เอิ้กๆ   

จะได้เจอกันอีกมะน่อ..... รพีพันธ์ กับ จันทริ   ถ้าเจอกัน จะเจอกันในรูปแบบไหนหว่า? น่าคิดเนอะ   

[pupper]

ขอมาฝากตัวเป็นแฟนคลับหน่อยนะครับ ชอบมากนิยายแนวนี้ อ่านมารวดเดียว 34 ตอนเลย อ่านแล้วไม่อยากหยุด สงสารรพีพันธุ์จังนะครับ แต่เศร้ามากมาย ขออย่าจบแบบเศร้านะครับ ไม่อยากเสียน้ำตาไปอีกแล้วอะนะครับ คุณบุหรง

[zandwizz]

 

เดี๋ยวก็เจอกัน 555+

เข้าข้างตัวเอง คิก... คิก....

[SweetSerenade]

โอ๊ยยยยยยย

อยากรู้ว่า...รพีพันธุ์กับจันทริ

จะได้เจอกันอีกรึเปล่า

จะได้เจอกันแบบไหน