บทของ ไนท์
ผมไม่ได้ต้องการให้ปรายตาย เพียงเเค่ต้องการจะสั่งสอนเธอเพียงเเค่เล็กน้อย ทันทีที่รู้ ผมรู้สึกตกใจจริงๆ มะปรางฝากฝังน้องสาวเธอไว้กับผม เเละผมไม่เคยผิดสัญญาว่าจะทอดทิ้ง เเต่ครั้งนี้มันเหลืออดเเล้วจริงๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะรุนเเรงได้ถึงเพียงนี้
"ไอ้ไนท์มึงจะเอาไงต่อ เรื่องซิน"ไอ้บรีสถามผมหันไปมองมันเเล้วยิ้ม
"คนของกู กูก็ต้องไปตามคืนดิ่วะ"
"ไอ้ต้นมันโทรมาช่วงที่มึงกำลังวุ่นวายเรื่องงานศพ รู้สึกว่าซินจะเริ่มรู้ตัวเเล้วว่ะ"
"งั้นก็ดีจะได้ทำให้มันจบๆไป กูว่าซินต้องเข้าใจว่ะ"ผมเองก็ไม่มั่นใจกับไอ้ตัวเเสบเหมือน กลัวว่าตัวเองจะถูกเกลียดหรือเปล่า เเต่ที่ทำไปเพราะรักเเละหวังดี ผมถึงได้ทำแบบนี้
"แล้วมึงจะไปกรุงเทพเมื่อไร"ไอ้บรีสหันมาถาม
"พรุ่งนี้เเหละ"
ผมเองรู้สึกกังวลใจไม่น้อยเหมือนกัน บางทีผมอาจจะถูกซินโกรธเเล้วก็ได้มั้ง บางครั้งผมมักจะทำอะไรไม่คิด เเละจะเอาอารมณ์เป็นใหญ่จนสามารถทำเรื่องที่ผิดพลาดมาเเล้วหลายต่อหลายครั้ง เเต่ครั้งนี้มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายเเล้วที่ผมจะทำมัน
"ตกลงอาของซิน ไม่ได้คิดจะทำร้ายครอบครัวเธอจริงๆหรอทราย"ผมถามเมื่อรับฟังสิ่งที่ทรายพูด มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด นี่ผมคงจะเล่นเเรงกับชีวิตคนบางคนไปแล้วจริงๆ
"จริงค่ะซินเป็นคนบอกทรายเองเเต่...............พี่ไนท์ทรายโดนซินโกรธเเล้ว พวกพี่ๆก็ด้วย ทำไงดีคะซินเป็นคนขี้งอลด้วยอย่างนี้เเย่แหงๆ"ทรายทำหน้ากังวลเเละดูร้อนรน
"เอาน่ะทราย พี่จะเครียร์ทุกอย่างเอง"ทรายพยักหน้า
ถึงจะรู้สึกคิดถึงซินใจจะขาดเเต่ก็ยังไปพบไม่ได้ ผมต้องเคลียร์อะไรหลายๆอย่างให้มันลงตัวเสียก่อน ผมกลับบ้านเเม่ทันทีที่เสร็จงานของปราย พอมาถึงก็ตรงไปหาลูกทันทีด้วยความห่วง
"พ่อขา น้องดรีมคิดถึงพ่อจังเลย"น้องดรีมทำหน้าดีใจเเละให้ผมอุ้มเธอ
"พ่อก็คิดถึงลูกเป็นยังไงบ้างอยู่กับย่าทวด กับ ย่าสบายดีนะลูก"ผมลูบหัว ลูกสุดที่รักด้วยความคิดถึง โชคดีที่น้องดรีมไม่ซึมกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา
"กว่าจะโผล่มาได้ ต้องสร้างปัญหาก่อนหรือไงถึงจะมาหากันน่ะห๊ะตาไนท์"แม่พูดด้วยน้ำเสียงเหน็บเเนมทันทีที่เห็นผม
"ถ้าเเม่ตกลงทำตามตั้งเเต่เเรกมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก"
"อ๋อ ทุกอย่างนี่เป็นเพราะชั้นหรอ ถ้าเพราะเเกไม่คิดอะไรพิเลนๆเเบบนี้ คนบางคนก็คงไม่ตายหรอกย่ะ"แม่ทำน้ำเสียงประชดประชัน
"แม่ ขอร้องล่ะอย่าพูดถึงได้ไหม ไหนๆแล้วปล่อยไนท์ให้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ไหม"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ทั้งๆที่เเม่รู้ว่านิสัยผมเป็นยังไงแต่ก็ยังเเกล้งผมไม่เลิก
"โถๆ ลูกสุดที่รักของเเม่ นี่เเม่ทำเพราะอยากช่วยเเกนะ ถ้าพ่อเเกรู้จะทำยังไงเเล้วพวกฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" ผมยกยิ้มที่มุมปาก
"แม่ก็เอาไว้ที่หน้าเเม่สิไม่เห็นจะยาก นี่ไนท์โตจนสร้างครอบครัวได้เเล้ว ถ้าพ่อกับเเม่จะยังคอยจูงจมูกอยู่ ไนท์ต่างหากจะเอาหน้าไปมุดที่ไหนดี"แม่ทำตาโตเเละเหวอในสิ่งที่ผมพูด
"ตาไนท์ นี่เเก เเกกล้าพูดกับเเม่เเบบนี้หรอ"แม่ชี้นิ้วใส่อย่างโมโห
"ก็เเล้วทำไม แม่ไม่เปิดใจรับสะใภ้ของเเม่ล่ะ ไนท์จะได้เลิกดื้อซักที หึ"พูดกลั้วหัวเราะแม่ทำท่ากระฟัดกระเฟียด เเม่รู้ดีว่าผมทำอะไร เเละยังรู้อีกว่าใครคือคนที่เเต่งงานกับผม
"นี่ฉันเลี้ยงดูเเกไม่ดีหรือไงนะ เเกถึงได้เป็นเเบบนี้ฉันละกลุ้มจริงๆ"แม่เอามือกุมขมับเเละนั่งลงบนโซฟา
"พ่อขา ให้ดรีมคุยบ้างสิคะ"น้องดรีมทำปากย่นเเบบไม่พอใจ
"จ้าๆ น้องดรีมจะคุยอะไรกับพ่อหรือคะ"ผมวางน้องดรีมลงข้างๆเเม่ที่ทำท่างอล เเละนั่งลงข้างๆ
"น้องดรีมคิดถึงพี่ซินค่ะ เมื่อไรน้องดรีมจะได้เจอพี่ซินซักที"น้องดรีมเกาะเเขนผมเเล้วพูด ผมเหลือบไปมองแม่ที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจ
"เฮ้อ น้องดรีม เราคงไม่ได้เจอพี่ซินของน้องดรีมเเล้วล่ะ เพราะคุณย่าคงไม่ยอมให้เราเจอกัน"ผมพูดทำหน้าเศร้า น้องดรีมทำหน้าตกใจเเล้วหันไปหาย่า
"คุณย่าขา คุณย่าอย่าใจร้ายนะคะ คุณพ่อกับพี่ซินรักกันนะคะ คุณย่าจะห้ามให้เขารักมันไม่ดีนะคะ"น้องดรีมทำน้ำเสียงได้เเก่เเดดมากเลยลูก ไม่รู้เอามาจากใครเเต่ผมเองพอได้ฟังถึงกับหลุดขำ
"น้องดรีม น้องดรีมไม่รู้จักความรักเเบบนี้น้องดรีมไม่เข้าใจหรอกว่าผู้ชายเขาห้ามรักกันเดี๋ยวโดนฟ้าผ่า"ย่ายังเถียงไม่เลิก
"น้องดรีมก็ไม่เห็นฟ้าจะผ่าตอนไหน พ่อกับพี่ซินก็ยังอยู่นี่คะ คุณย่านี่ ไม่ทันสมัยเอาซะเลย"น้องดรีมทำท่ากอดอกทำหน้าตูม เเม่ทำหน้าเหวอ
"เพราะเเกตาไนท์ ฉันไม่น่าปล่อยให้เลี้ยงหลานฉันเลย ดูดูเหมือนพ่อมันไม่มีผิดดื้อเหมือนกันจริงจริ๊ง"แม่พูดด้วยน้ำเสียงประชด
"ก็พ่อลูกกันก็เหมือนสิเเม่จะให้เมือนใครกันล่ะ"ผมพูดยิ้มๆเเละกอดน้องดรีม
"นะคะคุณย่า ให้พ่อกับพี่ซินรักกัน น้องดรีมรักพี่ซินด้วย พี่ซินน่ารักค่ะคุณย่าต้องชอบเเน่ๆ"น้องดรีมทำหน้าตาอ้อนย่าใหญ่ ผมเองก็รู้สึกแปลกใจที่น้องดรีมรู้เรื่องลึกซึ้งเเบบนี้ได้ยังไง
"เฮ้อฉันละกลุ้มจริงๆเล้ย มีลูกๆก็ดื้อ มีหลานๆก็ดื้อตามพ่อมันอีก ฉันไม่คุยด้วยเเล้วจะทำอะไรก็ทำ ฉันไม่อยากจะยุ่งอะไรเเล้วละย่ะ"แม่พูดเสร็จก็เดินหนีและทำหน้ายิ้มแบบหมั่นใส้ผม
"โธ่เเม่ เเม่เห็นสะใภ้เเม่เเล้วแม่จะรักเลยล่ะ"ผมหัวเราะกับน้องดรีม น้องดรีมหันมายิ้มจนเห็นฟัน
"ว่าเเต่น้องดรีมเอาคำพูดเเบบนี้มาจากไหนกันลูก"ผมว่าน้องดรีมคงไม่มีทางคิดอะไรเเบบนี้เองได้เเน่ๆ น้องดรีมยิ้มเเบบร่าเริ่งเเละพูดเต็มปากเต็มคำ
"อาบรีส เทรนหนูมาเองค่ะ"
แล้วน้องดรีมก็ยิ้มจนเห็นฟัน ........................ ฮึ่มไอ้บรีส!!
............................
การรอคอยมันเป็นสิ่งที่ทรามาณที่สุด และยิ่งเรารอคอยใครบางคนที่เรารักมันยิ่งทรมาณเป็นร้อยๆเท่า
แม่ของซิน นั่งอยู่เบื้องหน้าของผม ผมขอร้องให้ทรายชวนแม่ของเธอออกมาทานข้าวนอกบ้านเเละผมต้องการที่จะคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว แม่ทรายทำหน้าหยิ่งเเละเชิดใส่ทันที ที่เห็นผม
"มีธุระอะไรมิทราบ" แม่ซินจีบปากถามผม
"คุณแม่"ผมยิ้ม เธอหันกลับมาถลึงตาใส่ผมทันที
"ฉันไม่ใช่เเม่เธอย่ะ"แม่ซินเชิดหน้าใส่
"แต่ตอนนี้คุณก็อยู่ถานะ เเม่ยายเเล้วนี่"ผมพูดในแบบฉบับของผมแต่มันคงจะทำให้เธอไม่พอใจ อย่างเเรง
"ฉันไม่ยอมรับ"
"แต่คุณก็รับสินสอดไปแล้วนะ ซินก็จดทะเบียนสมรสเองด้วยถึงเเม้ว่าจะไม่ใช่ชื่อซินก็เถอะ คุณน่าจะรู้นะว่าใครเป็นคนช่วยฉุดคุณขึ้นมา"ผมยิ้ม เเม่ซินหน้าเสียขึ้นมาทันที
"นี่เธอจะขู่ฉันหรอ"เธอทำน้ำเสียงไม่พอใจ
"ผมไม่ได้ขู่เเค่อยากให้คุณรู้ไว้ ว่าคนที่ช่วยคุณคือใคร หรือคุณจะเถียงว่าทุกอย่างที่คุณได้มามันไม่ใช่สิ่งที่ผมช่วยไว้"
"ใช่ฉันยอมรับก็ได้ เเต่เธอทำให้ลูกฉันเกือบตาย ฉันไม่ยอมยกลูกฉันให้เธอหรอก"เธอพูดใส่อารมณ์เต็มที่จนโต๊ะข้างๆที่อยู่ห่างพอสมควรหันมามอง
"นั่นเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆผมขอโทษคุณ ที่ทำให้ซินเป็นแบบนี้ จะให้ผมขอขมาคุณก็ได้เเต่คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเเละซินเรารักกัน"แม่ซินเงียบไปชั่วอึดใจเเล้วยิ้ม
"ฉันรู้ รู้ดีสิ เธอรู้ไหมวันๆลูกฉันไม่ทำอะไรนอกจากจะนั่งเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนดูเหมือนจะกลายเป็นคนเก็บกดไปเเล้ว ฉันเองก็สงสารลูกฉันนะที่ทำแบบนี้"สีหน้าเธอดูอ่อนลงทันทีที่พูดถึงซิน
"คุณก็ยกลูกคุณให้ผมสิ จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น ขอให้คุณเปิดใจยอมรับเรื่องของผมกับซิน นี่ผมไม่เคยยอมใครขนาดนี้เลยนะเนี่ย"ผมพูดเหมือนจะหลงตัวเอง เเม่ซินทำหน้าหมั่นใส้
"หึทำอย่างกับฉันจะยอมรับนายกับข้อเสนอพวกนี้นักแหละ...........................ฉันขอเเค่...............นำดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาพ่อของซินก็พอส่วนพวกเธอก็ไปขอขสมาพ่อเเละเเม่เธอ ส่วนฉันเธอก็น่าจะรู้นะว่าต้องทำไง ฉันละเบื่อที่จะเสวนาคุยกับเธอจริงๆ เฮ้อ" พูดเสร็จเธอก็ลุกเเละเดินออกไป ผมเองรู้สึกว่าหัวใจมันพองโตชอบกล อยากจะไปเอาลูกชายเขาใจจะขาด เเต่มันก็ยังทำไม่ได้เพราะต้องให้น้องดรีมรับการผ่าตัดเสียก่อน ทั้งๆที่ตอนนี้หัวใจมันเเทบจะออกมากระโดดโลดเต้นเเล้วก็เถอะ ผมก็ได้เเค่ทนเท่านั้น...
............................
"คุณพ่อคะน้องดรีมกลัว"น้องดรีมนอนจับมือผมเเน่น ผมเองก็จับมือน้องดรีมเพื่อให้กำลังใจ
"น้องดรีมต้องอดทนนะลูก ลูกต้องกลับมาเดินได้ อดทนนะลูกน้องดรีมหายเมื่อไร เราจะไปขอพี่ซินด้วยกัน"ผมยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย น้องดรีมยิ้มมีกำลังใจขึ้นมาก คุณหมอพาเธอเข้าห้อง
"ไอ้เทียน ความหวังของกูฝากไว้กับมึง เเล้วก็หมอเพื่อนของมึงนะ"ไอ้เทียนยิ้มให้เเละตบบ่าผม
"มึงเชื่อใจกู วันนี้เเหละกูจะเป็นพระเจ้าให้มึงเอง 55"มันหัวเราะจากนั้นก็เดินเข้าห้องผ่าตัดไป...........................
ผมนั่งรอความหวังอยู่หน้าห้องผ่าตัดพาวนาให้ทุกอย่างราบรื่น ดูเหมือนข้างในคงจะวิ่งวุ่นเเละกดดันไม่น้อยเหมือนกัน เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนผมใจสั่น ผมนึกถึงมะปรางเเละอ้อนวอนขอให้เธอคุ้มครองน้องดรีม จนในที่สุดไอ้เทียนมันก็โผล่ออกมา ผมลุกขึ้นทันทีเเละรอมันบอกผล มันทำหน้าเครียดจนผมใจหายเเละผมเกือบจะบ่อน้ำตาเเตกออกมา
"น้องดรีม................ปลอดภัย เล้วก็ ทุกอย่างราบรื่นว่ะ ยินดีด้วยเพื่อน"ไอ้เทียนยิ้มให้ผม ผมถึงกับโล่งอก
"ขอบใจวะเทียนกูขอบใจมึงมาก"ผมกอดไอ้เทียนเเละร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน
"เออๆ มึงต้องขอบใจเพื่อนกูต่างหาก ถึงการผ่าตัดมันจะประสบผลสำเร็จ เเต่นี่มันก็อีกเรื่องน้องดรีมยังต้องเข้ารับการบำบัดอีก หลังจากที่แผลผ่าตัดหายดีนะเว้ย โหยถึงกับบ่อน้ำตาเเตกอายเขาไหมละมึง บุญของกูใช่ไหมเนี่ยที่ได้เห็นน้ำตามึง"ไอ้เทียนพูดกลั้วหัวเราะ
"เออ ขอบใจว่ะไอ้เพื่อนรัก"ผมกับมันพูดคุยกันซักพักน้องดรีมก็ออกมา เเละถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นเเต่ก็ยังอยู่ในความดูเเลของหมอตลอดเวลา เพราะกลัวว่าจะมีโรคเเทรกซ้อนขึ้นมาได้ ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ผมทุกข์ร้อนที่สุด เเละวิ่งวุ่นไปตามๆกันจนลืมวันเวลาที่ผ่านพ้นไปจนสิ้นเชิง.................
.....................
"พ่อคะ ทำไมพี่ซินไม่มาเยี่ยมดรีมเลย"น้องดรีมทำหน้าอ้อนใส่ผมอีกเเล้ว
"พ่อไม่ได้บอกพี่เขาเองเเหละดรีม พ่อกะจะพาน้องดรีมไปเซอร์ไพรซ์พี่เขาน่ะ ไม่ดีหรอ"
"ดีค่ะ ดีค่ะ น้องดรีมอยากวิ่งไวๆจัง"น้องดรีมทำท่าทางตื่นเต้น
"น้องดรีมเเหม ผ่าตัดเเล้วใช่ว่าจะวิ่งได้เลยซักหน่อยหนูต้องทำกายภาพบำบัดอีกนะ มันต้องใช้เวลาเป็นปีๆ ถ้าพ่อน้องดรีมยังโอ้เอ้เเบบนี้อีกนะ อาว่ามีหวังได้เเห้วกิน"หลิงที่โผล่เข้ามาเเละพูดกวนประสาทผมทันที
"อะไรหลิง พูดอะไรไม่สร้างสรรค์เลย"ผมพูดเเบบเคืองๆ
"ก็มันจริงไหมล่ะ รู้ไหม ซินโกรธพี่ใหญ่เลยเมื่อไรจะไปเคลียร์ให้มันจบๆไปซักที"ผมนิ่งเงียบ
"พี่ก็รอให้น้องดรีมหายก่อนนี่ไง พี่กำลังเตรียมตัวกันเเล้วเเกจะไปรู้อะไร แหมเข้าข้างเเต่ซินนะไม่เห็นเข้าข้างพี่เลย"ผมพูดเเบบน้อยใจ หลิงทำท่ากอดอก
"โหยพี่จะเตรียมอะไรหนักหนา หลิงเพิ่งจะไปหาซินนะ รู้ไหมซินซึมจนดูออกเลยตอนนี้ คอยดูนะเดี๋ยวหลิงจะเเย่งเอามาเป็นของๆหลิงซะเลยนิ่"
"หึ เเกไม่โดนเตะซักทีเเล้วไม่รู้สึกใช่ไหมห๊ะหลิง"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่หมั่นใส้ เเละทำท่าเกาขาตัวเอง
"แหม อำนิดอำหน่อยทำเป็นโกรธโธ่ ถึงหลิงจะไม่จีบ คนอื่นเขาก็อยากที่จะได้ซินกันทั้งนั้นเเหละไม่เหมือนใครบางคนมัวเเต่ลีลา อายุก็เข้าเลขสามเเล้วยังจะท่ามากอีก จะจีบเด็กทั้งทีท่ามากแบบนี้สมควรเเล้วที่จะหลุ..................เหวอ"หลิงร้องเสียงหลงทันทีที่ผมจะเข้าไปเตะมันจริงๆ ให้ตายสิพูดมากจริงๆเลยไอ้คนนี้
"ชิ๊ เอะอะ อะไรก็ใช้กำลังไปดีกว่า" หลิงแลบลิ้นใส่ผมมทันที ที่หลุดรอดจากการเจ็บตัวไปได้
"พ่อคะ เเล้วตกลงเราจะกลับบ้านเมื่อไร เเล้วพ่อจะพาพี่ซินกลับบ้านเมื่อไรคะ"น้องดรีมเงยหน้าขึ้นถามผม ผมยิ้มให้น้องดรีม
"ทันทีที่หนูออกจากโรงพยาบาลค่ะ".............
.................................
"ไอ้บรีสกูถามจริงๆเหอะเเบบนี้มันจะได้ผลจริงๆหรอวะ"ผมถามด้วยความไม่มั่นใจในตัวเองซักเท่าไรนัก
"เออมึงเชื่อกูร้อยทั้งร้อยซินหายโกรธมึงชัวร์"ไอ้บรีสทำท่ามั่นใจยืดอกความชัวร์ในความคิดของมัน
"เเล้วถ้าไม่หายโกรธละวะกูจะทำยังไง"ผมปรึกษามันอีกทีเพราะไม่มั่นใจเลยจริงๆ
"ไอ้นี่นิ่ ชีวิตมึงไม่เคยจีบใครเลยหรือไง....................เออ กูลืมไปมึงไม่เคยจีบใครนอกจากเขาจะประเคนตัวให้มึงเอง"ไอ้บรีสทำท่าประชดจนผมอดถีบมันไม่ได้
"เชี่ย กูพูดเล่นเเค่นี้ถึงกับถีบเลยหรอ"มันทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่จนผมอยากจะถีบมันอีกที
"กูซีเรียสนะ มึงเข้าใจไหม นี่กูปรึกษามึงเพราะกูเห็นมึงเป็นเพื่อนหรอกนะ เออเดี๋ยวกูไปขอให้ไอ้ต้นช่วยก็ได้วะ"ผมพูดงอลใส่มัน
"กูว่ามึงไปขอไอ้ต้น เเม่งยิ่งแห้วเเดกกว่าเดิมอีก"
"ความคิดมึงดีว่างั้นเหอะ"ผมถามประชด มันยกยิ้มมุมปากเเล้วยืดอกมั่นใจ
"ไม่ลองจะรู้หรอวะ"
........................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 389996 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก