บทที่ 35
เจ็บ~~ ปวดร้าวไปทั้งตัวแล้วก็เหมือนร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ก็แค่นอนเอาผ้าห่มม้วนตัวมันไม่น่าจะเป็นอย่างงั้นได้นี่หว่า...หรือว่า...นั่น!!!
ไอ้ตัวต้นเหตุ!!! ของเรื่องทั้งหมด!!! มันนอนขดตัวอยู่นอกผ้าที่เอาพันตัวไว้ แล้วกอดทับอีกที(ถึงว่า...เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับ) ไอ้หมีโย่งมันยังคงหลับไม่ได้สติหน้าซบอยู่แถวแผ่นหลังเพราะมันนอนต่ำกว่า ขดตัวยังกับลูกหมาที่แอบย่องมานอนเตียงเจ้าของ...แล้วทำไม..มันมานอนอยู่ที่นี่ได้!!? หรือว่า...ลืมล็อคประตูวะ!!
"ไอ้ไวไว!! ตื่น!! หนักนะโว้ย...โอ้ย!!" แค่เพียงขยับตัวไอ้คุณตุลก็ถึงกับคราง ทั้งที่อยากจะตวัดฟาดหางจระเข้ใส่ไอ้คนที่ยังหลับสบายซักสองกระบวนท่า เอาให้มันสาสม..กับเรื่องน่าอายเมื่อคืน....เมื่อคืน!! อ๊ากกกกก มาคิดอะไรได้ตอนนี้วะ!!
"อือ...อ๊ะ..เฮีย!!" พอลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเจ้าของเตียงตื่นก่อน ไอ้หมีโย่งมันก็แทบจะกระโดดม้วนตัวลงจากเตียงแทบไม่ทัน คงเพราะมันคิดอะไรตื้นๆว่าตัวมันจะย่องมานอนแล้วก็ตื่นออกไปก่อนซินะ ไอ้หมีโง่!!
วายุลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นเพราะดันโดนเจ้าของเตียงจับได้ว่าแอบย่องเข้ามา ไอ้คุณเฮียจ้องมองมาอย่างดุ แต่แปลกที่ไม่ยอมทำอะไรแฮะ ทั้งที่ปกติไอ้ไวไวน่าจะโดนซักตุ้บสองตุ้บไปแล้ว เออ!! เสียงคราง'โอ๊ย'เมื่อกี้..หรือว่า...
"เฮียเจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน ขอผมดูหน่อย" ด้วยความที่ลนลานเป็นห่วง ไอ้ไวไวก็ตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งบนเตียงอีกรอบ ชะโงกหน้าเข้าไปมองคนที่ยังนอนห่อตัวเป็นดักแด้อยู่บนเตียงแน่นิ่ง
"ไม่ต้องมายุ่ง!!" เสียงตวาดอย่างขุ่นเคือง พร้อมกับกระชับผ้าห่มขึ้นอีกจนดูเหมือนจะจมหายไปกับผ้านวมจนต้องรั้งเอาไว้ แล้วสายตาดุๆก็ตวัดมองมาทำเอาคนทางนี้สะดุ้ง...ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวจะโดนทำร้าย แต่เพราะกลัวจะโดนโกรธต่างหาก...ไม้ตายที่ฆ่าไอ้ไวไวทั้งเป็นได้ ถ้าโดนไอ้คุณเฮียโกรธใส่
"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก เพราะผมผิดเอง.." ก็เพราะเป็นห่วงนี่แหละ เมื่อคืนถึงได้ย่องเข้ามาดู ตอนแรกนั่งอยู่ข้างล่างที่พื้นข้างเตียงจ้องหน้าคนที่กำลังหลับอยู่แบบนั้นอยู่พักใหญ่ สงสัยจะเป็นเพราะความมึนที่ยังคงเหลือถึงได้ปีนขึ้นไปนอนบนนั้นได้
"......." ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่ยังนอนนิ่งหันหลังให้ ทำเอาคนรอฟังทางนี้แทบต้องกลั้นหายใจ ในอกมันไหววูบเหมือนหัวใจมันจะหยุดเต้นเสียให้ได้..ถ้า...ถ้าหากเฮียไม่ยอมพูดด้วยแบบนี้ ไอ้ไวไวจะยอมฮาราคีรีตัวเองเพื่อเป็นการไถ่โทษ
"เฮีย..อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขาดใจตายแน่ถ้าเฮียไม่พูดด้วย"
คนที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มใจหายวาบตอนที่ได้ยินเสียงสั่นๆของไอ้เด็กทะเล้น มันก็แค่....อาการอายของผู้ชายคนหนึ่งที่ดันไปเสียรู้เด็ก(รู้ถึงไหนอายถึงนั้น) ทำตัวไม่ถูก..แบบไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงตอนที่หันไปมองหน้ามันทั้งที่เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ 'ระทึก' มาเมื่อคืน แถมยังมีหลักฐานเด่นชัดซะขนาดนี้...
"เฮีย..." เสียงไอ้หมีโย่งเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ คาดว่าอีกไม่เกินสิบวิฯมันต้องตีบทแตกน้ำตาท่วมจอ ตามประสาเด็กขี้แยเหมือนตอนสมัยเด็ก ไอ้บ้า!! ทางนี้ต่างหากที่สมควรจะร้องนะ!!
"เรียกอยู่ได้วุ้ย คนจะนอน!!" ตวาดไปได้แค่นั้น ก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับตา รู้สึกเหมือนเตียงมันยวบยาบ ซักพักเหมือนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดแถวหัวไหล่เฉียดใบหน้าไป
"เฮียไม่โกรธผมนะ ผม...ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ็บ" เวร!! ไอ้เรารึอุตส่าห์ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ไอ้เด็กเวรนี่ก็ดันพูดไม่เลิก แล้วมัน!!! ...บอกไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่เมื่อคืนใส่ไม่ยั้งอ่ะนะ ซักหมัดแทนอาหารเช้าซะดีไหม!!
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!! เฮียๆ" กะว่าจะหันมาซัดมะเหงกไอ้หมีพูดมากมันซักทีให้หายแค้น แล้วหดตัวกลับไปซ่อนในห่อผ้าเหมือนเดิม แต่ดันโดนจับได้..ไอ้หมีมันเร็วกว่าที่คิด คว้าหมับเข้าที่ข้อมือไม่ยอมปล่อย
"พูดมากอยู่ได้น่ารำคาญ!! บอกจะนอนๆ ไม่นอนก็ออกไปเลยป่ะ" อ้าวกรรม!! ไปชวนมันนอนด้วยอีกไอ้ตุล!!!!
"ผมไม่พูดแล้วๆ เฮียไม่โกรธนะ..นะ..นะครับ" ไอ้หมีมันยกกำปั้นที่เพิ่งจะประเคนมะเหงกใส่กบาลมันเอาไปแนบไว้ที่แก้มแล้วถูไปมา ทำยังกับตัวเองเป็นแมวยามที่คลอเคลียแข้งขาตอนขอข้าวเจ้าของกิน แล้วไอ้หมีน้ำตาแตกเมื่อกี้ล่ะ!!?
"เออ!! โอ๊ย!! ไอ้เด็กเวร!!"
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ ดีใจมากไปหน่อย" มันฉีกยิ้มทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะกระโดดเข้ามากอด เรียกว่าล้มทับลงมาทั้งตัวน่าจะเหมาะกว่า คนยิ่งกำลังเจ็บอยู่..สาบานได้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม!!?
"อย่ามานอนเบียด ไปห้องตัวเองโน่นเลย อึ้ยยยย" ยิ่งด่าก็เหมือนยิ่งยุ มันสะบัดหัวฟูๆไปมาฉีกยิ้มร่า แล้วยกแขนข้างที่มันจับเอาไว้ไปจูบ ไล่มาตั้งแต่หลังมือเรื่อยมาจนถึงไหล่ แล้วงับเบาๆเหมือนมันเขี้ยวจัด
"ผมจะกอดเบาๆ ไม่ทำให้อึดอัดหรอก" ว่าไม่ได้..เพราะมันทำตามที่พูดจริงๆ อ้อมกอดหลวมๆที่เหมือนกับทะนุถนอมของมีค่าเอาไว้ ไอ้ไวไวมันไม่ได้เรียกร้องอะไรมากไปกว่านั้น เพียงแค่จมูกโด่งนั้นยังคงจูบย้ำเบาๆตรงหัวไหล่ข้างที่โผล่พ้นผ้าออกมา
นายตุลพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกไอ้หมีใหญ่มันอ้อนแบบนั้น แต่ทำไมเหมือนตัวเองกำลังถูกเอาใจก็ไม่รู้ ในอกมันรู้สึกเป็นสุขจนเผลอตัวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในอ้อมแขนอ่อนโยนนั้น แต่ในแวบหนึ่งของความรู้สึกสุขจนล้นก็เกิดความกังวลขึ้นมาในใจ...มันจะสุขแบบนี้ไปได้อีกนานซักแค่ไหน
"ถามอะไรหน่อยดิ" วายุเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของคนในอ้อมแขน เหมือนจะบอกว่าตัวเองกำลังรอคอยคำถามจากอีกฝ่ายที่สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะระบายออกมายาวเหยียด
"....ทำไมถึงเป็นเฮียล่ะ..?" คนรอฟังถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมา ขยับตัวซุกใบหน้าเข้าไปใกล้ ทั้งที่อยากจะรั้งตัวคนถามเข้ามากอดแน่นๆ แต่เพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บก็เลยต้องเป็นฝ่ายซุกเข้าไปแทน ฉวยโอกาสหอมแก้มอีกนิดก่อนจะตอบคำถามที่แทบจะไม่ต้องใช้เวลาคิดให้มากความ
"เพราะ 'รัก' ไง 'ผมรักเฮีย' ก็เคยบอกตั้งหลายครั้งแล้วแท้ๆ เฮียนั่นแหละขี้โกงไม่ยอมบอกกันซักครั้ง" เจ้าของคำถามเผลอคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อกลบเกลื่อนรอยยิ้มยินดีของตัวเอง กับคำตอบง่ายๆที่ฟังได้โดยไม่ต้องมีคำแปลแต่ทำเอาคนฟังหัวใจเต้นรัว ความกังวลเล็กๆในใจหายไปราวกับโดนสายลมพัดผ่าน
"จะหลับแล้ว ห้ามพูดมาก"
"เฮียอ่ะ ขี้โกงตลอด!!" ยุทธวิธีการเลี่ยงแบบนี้ใช้ได้ผลตลอด ไอ้คุณตุลแกล้งหลับตาซุกหน้าไปกับหมอนกลั้นยิ้มจนปวดแก้มตอนที่ได้ยินคำต่อว่า
"เฮีย..ไม่บอกหน่อยเหรอ..ซักคำ..." ไอ้หมีมันยังพยายามอ้อนไม่เลิก
"เฮีย..."
"เฮียอ่ะ.." ยัง...มันยังคงหงุงหงิงอยู่ข้างหู ไม่ได้รำคาญหรอกนะ ออกจะชอบด้วยซ้ำที่มันทำแบบนั้น
"ถ้ายังไม่หยุด กลับไปนอนห้องตัวเองเลยป่ะ อุ๊บ!!" กะจะหันไปด่า แต่ไอ้หมีมันดันรอโอกาสอยู่แล้ว ฉกลงมาที่ริมฝีปากก่อนจะตักตวงถามหาความเอาเองด้วย 'การกระทำ' จนมันพอใจ ถึงปล่อยให้นอนต่อได้ทั้งที่ในอกตอนนั้นหัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะสามช่า ไอ้เด็กบ้า!!
-----------------
พอเริ่มปิดเทอมนักเรียน,นักศึกษาหลายคนอาจจะดีใจที่ได้มีเวลาหยุดนานๆ บ้างก็อาจไปเที่ยว บางคนเรียนพิเศษ และบางคนก็ต้องมาทำงานพิเศษ เพราะคราวที่แล้วรามือไปนานก็เลยต้องมาทำชดใช้วันที่หยุดไป แต่ถึงจะเหนื่อยหนักแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้ใครบางคนหยุดยิ้มออกมาได้ แถมบางทียังมีฮัมเพลงราวกับว่าเจ้าตัวมีความสุขนักหนา
"อารมณ์ดีเพราะได้ปิดเทอมรึไง?" คุณบอสใหญ่เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสารที่ถูกยื่นมาวางตรงหน้า เหล่มองเด็กฝากตัวโย่งที่ยืนยิ้มกริ่มจนหน้าบาน
"เปล่าครับ! ดีใจที่พี่พิชรับผมเข้ามาทำงานอีกไง คราวที่แล้วต้องขอโทษด้วยนะครับ" วายุโค้งหัวให้อย่างเกรงใจ ครั้งก่อนตอนมีเรื่องนึกอยากจะลาก็ลาหายหน้าหายตาไปเลย เกรงใจก็เกรงใจแต่คุณบอสใจดีก็ยังอุตส่าห์อนุญาตให้กลับมาทำงานแถมยังโปรยคำบอกเล่าทุกคนไว้ว่าติดสอบกับส่งงาน ถึงได้กลับมาได้อย่างราบรื่นเช่นนี้
"ดีกันรึยังล่ะ กับเฮียเราน่ะ?" ที่จริงแทบจะไม่ต้องถามเลยก็ได้ แค่เห็นหน้าไอ้เด็กโย่งนี่ก็น่าจะได้คำตอบ หน้าบานแทบจะเดินเข้าประตูห้องมาไม่ได้ขนาดนั้นอยากถามแต่ไม่อยากรู้คำตอบลึกๆว่ามันไปได้ใจอะไรมาถึงขนาดนั้น
"ไม่ได้ทะเลาะกันหรอกครับ แค่เข้าใจไปคนละทาง" คำอธิบายที่ฟังเหมือนปมปริศนาอะไรบางอย่าง คงมีแต่คนในเท่านั้นแหละที่จะฟังมันรู้เรื่อง คนถามทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับส่ายหัวแล้วส่งแฟ้มคืนกลับมาให้
"ฝากเอาไปให้อีกห้องเซ็นด้วย" วายุฉีกยิ้มรับคำเพราะรู้ดีถึงได้รับหน้าที่เดินเอกสารทั้งที่ไม่จำเป็นเลยซักนิด เพียงเพราะมันจะได้แวบไปหาใครบางคนที่อยู่อีกห้อง
คุณบอสออกอาการปลงๆ มีแฟนเด็กแบบนี้มีอยู่สองอย่าง ไม่โดนอ้อนให้เอาใจ ก็โดนเอาใจให้จุกอกกันไปข้าง(ไอ้สองคนนี้น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า)..จะว่าไปก็ดันลืมบอกว่าไอ้คุณบอสอีกห้องมันกำลังมีแขกนี่หว่า...คงไม่เป็นไรมั้ง
.
.
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากข้างใน ทำเอาคนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปถึงกับชะงักแล้วเอียงหูฟังให้แน่ใจ..เสียงทุ้มๆนั่นต้องเป็นของไอ้คุณเฮียแน่นอน แต่...เสียงคิกคักหวานหู แถมไม่คุ้นนี่ซิ จะว่าเป็นพี่เลขา..ก็ไม่น่าใช่!! เพราะไอ้คุณเฮียไม่มีพี่สาวสวยๆนั่งหน้าห้องเหมือนห้องพี่พิชงั้นใคร!!?
ผลัวะ!! ด้วยความที่มือมันดันไปเร็วกว่าความคิดยังไม่ทันจะได้เคาะประตู วายุก็ดันตัวเองเข้าไปก่อน แล้วภาพที่เห็นตรงหน้า.....
...ก็คือสายตาสามคู่ที่จ้องมองมาด้วยความแปลกใจ ...ใช่!! ทั้งสามคู่นั่นแหละ ไม่ได้มีแค่สอง หนึ่งคือพี่สาวแปลกหน้าคนสวย กับอีกหนึ่งหนุ่มน้อยน่ารักขนาดกะทัดรัดจ้ำม่ำและน่าฟัดที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของไอ้คุณเฮีย พอหันมาเห็นคนแปลกหน้าที่ถือวิสาสะเข้ามาเจ้าเด็กนั่นก็ซุกหน้าเข้าไปหาคนอุ้มเหมือนหวาดเกรง
"คนนี้เหรอที่พิชบอก" คราวนี้เป็นไอ้ไวไวที่ยืนทำหน้าลำบาก พี่สาวคนนี้หันมามองไล่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เป็นสายตาที่ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกตัวลีบได้เลยทีเดียว(น่ากลัวดีแท้) พอหันไปมองทางไอ้คุณเฮียเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ก็โดนเมินซะงั้น!! นิสัยเหอะคนเรา!!
"จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะ?"
"ขอโทษครับ เฮี..เอ่อ....คุณตุล คือ..ผมลืม.." แทบจะกัดลิ้นตัวเองตายด้วยความกระดาก นานๆทีเรียก'คุณตุล' รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้ายังไงก็ไม่รู้..แล้วก็นะ!! ไอ้เด็กนั่น...!! มันจะซุกจะกอดแบบนั้นอีกนานไหม!!? คนเค้ามีเจ้าของแล้วนะเว้ยเฮ่ย!! (*หมายเหตุ: เด็กอายุไม่เกิน 3 ขวบ)
"ดูหงอยๆนะตุล เลี้ยงไม่ดีเหรอ น่าสงสารออก!!" คุณพี่สาวแปลกหน้าหันไปพูดจาภาษาอะไรก็ไม่รู้กับไอ้คุณเฮีย แต่จับใจความได้ว่าพาดพิงถึงไอ้ไวไวคนนี้แน่เพราะโดนเหล่มองมาซะขนาดนั้น
"เลี้ยงไม่ดีอะไรล่ะน้ำ เรียกว่าเลี้ยงไม่เชื่องมากกว่า ฟังทุกคนนะ...ยกเว้นเรา" ประโยคนี้เหมือนจะโดนปาดนะ คล้ายๆว่าจะโดนด่าใช่ไหมหว่า หรือว่าจะฟังอะไรผิดไป แต่พี่สาวน้ำ(แอบเรียกตาม)ก็หัวเราะออกมาแล้วเดินเข้ามาใกล้....ใกล้ซะจน...
"ขนตายาวเนอะ!!" นั่นแหละครับ พี่แกเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนไอ้ไวไวแทบจะเบียดตัวหายเข้าไปในกำแพง
"น้ำ!! เดี๋ยวไอ้พิชมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก ดูซิ!!น้องพาร์มจ้องตาแป๋ว!!" ไอ้ไวไวเงยหน้าขึ้นสบตาไอ้คุณเฮียแบบว่าร้องขอความช่วยเหลือเต็มที่ ผมไม่คุ้นกับการถูกล่อลวงด้วยความงามนะ!! แต่..ทำไมมีชื่อพี่พิช!!? กับตาพาร์ม!!? หรือว่า....
"แหม!! แค่นี้ทำหวงไปได้ น้ำแค่ดูไม่ได้ฉกซักหน่อย" น้ำแกล้งหันไปทำเสียงหงุดหงิดใส่ ก่อนจะยื่นมือไปรับลูกชายวัยสองขวบกว่ามาอุ้มเอาไว้เสียเองเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเริ่มหัวโยกไปมาเหมือนจะหลับ
นายตุลจำต้องปล่อยเด็กชายวัยกำลังน่าฟัดกลับคืนสู่อ้อมกอดของคุณแม่ยังสาว เพื่อนร่วมรุ่นและภรรยาสวยของไอ้คุณบอสเจ้าของบริษัทที่วันนี้เกิดคึกอะไรไม่รู้อยากพาลูกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตา(ในบริษัทสามี!!?) ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่ายัยน้ำตัวแสบคงหาเรื่องมาดูหน้าหงอยๆของใครบางคนแถวนี้ชัวร์ ดูจากแววตาสนุกสนานปนขบขันแบบนั้นขนาดว่าลูกหนึ่งแล้วยังไม่ทิ้งนิสัยชอบแกล้งคนอื่นเค้าไปทั่ว
"วายุ,นี่พี่น้ำคุณนายของไอ้บอสพิช ส่วนนั่นน้องพาร์ม" หลังจากที่ปล่อยให้ไอ้หมีมันยืนงงอยู่นาน ก็ได้เวลากล่าวแนะนำตัวเป็นทางการเสียที แล้วมันก็จริงอย่างที่ว่าไหมล่ะนั่น พูดยังไม่ทันขาดคำพอมันทำความรู้จักเรียบร้อยมันก็ไปยืนฉีกยิ้มให้เหมือนรู้จักมาแรมปี แถมยังอุ้มเจ้าหนูพาร์มพาดบ่าแล้วตบหลังเบาๆกล่อมลูกให้คนอื่นที่เพิ่งรู้จักได้หน้าตาเฉย
"เลี้ยงเด็กได้ด้วยเหรอเราน่ะ?" ยัยน้ำก็เหมือนจะถูกอกถูกใจไอ้หมีมาก...ชักเกินหน้าเกินตา!!
"แม่ผมเป็นครูครับ เคยช่วยท่านดูแลเด็ก" ไอ้หมีไวไวบอกก่อนจะโยกตัวไปมา กล่อมให้เด็กที่อยู่บนไหล่หลับสนิทราวกับคุณพ่อมืออาชีพ....'คุณพ่อ' งั้นรึ!!
"เก่งเนอะ ใครได้ไปเป็นคู่ครองคงสบายไปทั้งชาติ" นายตุลยิ้มให้กับคำแซวเล่นของคุณเพื่อนที่ไม่ได้คิดอะไร เดาเอาว่าไอ้คุณบอสมันคงจะเล่าอะไรๆให้ฟังแน่ๆ แต่ในใจกลับเหมือนมีบางอย่างก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไอ้เด็กคนหนึ่ง..แม้ว่ามันจะกวนประสาท แต่ก็อ่อนโยนกว่าใคร ไอ้เด็กทะลึ่ง..ที่เอาใจเก่งเป็นเลิศ ถ้าหากว่าซักวันจะมีครอบครัวก็คงสมบูรณ์แบบ...
ยัยน้ำพาลูกชายที่หลับสนิทออกไปข้างนอก เพราะเบาะรองนอนกับอุปกรณ์เครื่องใช้สำหรับเด็กอยู่ในห้องทำงานของสามี เผื่อตื่นขึ้นมาจะได้กล่อมให้นอนเต็มอิ่มเด็กจะได้ไม่งอแง...ไอ้หมีโย่งทำตาละห้อยยืนโบกไม้โบกมือให้แม้ว่าน้องพาร์มจะหลับคาอกแม่ไปแล้ว ก่อนที่มันจะหันหน้ามาฉีกยิ้มให้ตอนที่ประตูห้องปิดลงอีกครั้ง
"น่ารักอ่ะเฮีย!! พี่พิชหน้าตาดี พี่น้ำก็สวย น้องพาร์มก็เลยน่ารัก" ไอ้หมีทำท่าปลื้มอกปลื้มใจยกใหญ่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้องมิ้นท์ถึงได้ติดมันแจ
"อยากมีบ้างไหมล่ะ..?" คนถามไม่ได้หันไปสบตาอีกคน เพียงแค่ขยับแว่นแล้วนั่งอ่านเอกสารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่รู้สึกว่าทั้งห้องเงียบไปซักพัก
"หรือว่า....เฮียจะมีน้องให้ผม!!"
"......" คนฟังเกิดอาการอึ้งไปชั่วอึดใจ ไอ้หมีมันทำทะเล้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ถ้าไม่หลบก็คงชนเข้ากับจมูกของมัน ก่อนจะคว้าเอาของที่อยู่ใกล้มือหมายจะฟาดกบาลมันซักทีให้หายเพี้ยน
"ไอ้!!" ไอ้ไวไวฉีกยิ้มเริงร่า แม้ว่าจะไม่ได้หอมแก้มไอ้คุณเฮียอย่างที่คาดไว้แต่ก็ทำให้หันมาสนใจได้ก็ยังถือว่าคุ้มค่า แต่....อาวุธในมือ...ไม่ต้องก็ได้!!
"ก็เฮียอ่ะถามแปลก"
"แปลกตรงไหน? แค่ถามว่าอยากมีบ้างไหม..ก็เห็นว่ารักเด็ก!!" วายุอยากจะเดินเข้าไปกอดไอ้คุณเฮียแล้วหอมแก้มซักฟอดสองฟอด..ทำไมจะไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ น้อยใจนิดๆที่ป่านนี้แล้วยังไม่ยอมเชื่อใจกัน แต่..ในทางกลับกันก็แสดงว่าเฮียเริ่มเป็นกังวลกลัวที่จะสูญเสียไอ้ไวไวไป เหตุผลข้อหลังนี่แหละที่ทำให้ยังอารมณ์ดีอยู่ได้
"ผมรักเด็กก็จริง แต่รักเฮียมากกว่านี่!! ถ้าไม่ใช่เฮีย..คนอื่นผมก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ" เหมือนเป็นถ้อยคำของเด็กเอาแต่ใจ แต่แววตาเจ้าเล่ห์กระล่อนที่มองมาเหมือนจะโลมเลียไปทั้งตัว และเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ...ก็ทำเอาคนฟังใจเต้นรัวหน้าร้อนวูบเผลอปล่อยตัวให้มีช่องโหว่(ขนาดว่ามีอาวุธอยู่ในมือ)ยังปล่อยให้ไอ้หมีมันพุ่งตัวเข้ามากอดได้
"ไอ้ไวไวที่ทำงาน อย่าเชียวนะ!!" วายุแสร้งถอนหายใจออกมา แต่ก็ก้มลงไปหอมแก้มมาได้หนึ่งฟอด ก่อนจะปลดไม้บรรทัดเหล็กในมือไอ้คุณเฮียออกเพื่อความปลอดภัย
"ก็เฮียอ่ะ อยากทำตัวน่ารักทำไมล่ะ แล้วก็ลบกลิ่นผู้ชายคนอื่นด้วยนี่ๆๆ" นายตุลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง'ผู้ชายอื่น!!?' ....ขณะที่กำลังคิดก็โดนไอ้หมีมันฟัดอยู่...ยังไม่รู้ตัวอีกนะ!!
"ผู้ชายอื่นที่ไหนวะ อย่ามามั่วนิ่ม!!"
"เมื่อกี้ไง!! เฮียให้น้องพาร์มกอดๆซบๆ หอมแก้มด้วย ผมเห็นกับตา!!" ไอ้หมีปัญญาอ่อน!! ยังจะมีหน้ามาเถียง นั่นมันเด็ก 2 ขวบน่ะเว้ยเฮ่ย!!
"ไอ้นี่เนียนมั่วตลอด!!" ช้าไปตลอดไอ้คุณตุล เสียเปรียบเด็กมันเห็นๆ ไอ้หมีมันยิ้มกว้างพร้อมกับรั้งตัวเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ
"เย็นนี้อยากกินอะไร ผมจะทำให้ ถ้าเฮียอยากได้อะไรผมจะไปหามา ถ้าเฮียอยากเจอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ไกลแค่ไหนผมก็จะไปหา และถ้าเฮียยังอยากให้อยู่..ผมก็จะอยู่ข้างเฮียต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ ไอ้ไวไวคนนี้ไม่มีทางไปจากเฮียได้หรอก..." คำพูดง่ายๆที่ไม่ได้ฟังดูสวยหรู ถ้อยคำธรรมดาที่เหมือนจะหลอกล่อให้หลงเชื่อ...หากไม่ใช่คำพูดของไอ้หมีผู้ซื่อสัตย์ต่อเฮียมันคนนี้ คนฟังก็คงไม่มีทางเชื่อแน่ว่ามันเป็นความจริงทุกประการ...หวานละมุนยิ่งคำพูดของใครๆ
วายุกระชับอ้อมแขนที่โอบอยู่รอบตัวคนรักเหมือนจะยืนยันว่าคำที่พูดมาจากส่วนลึกของหัวใจ....แต่คนที่อยู่ในอ้อมแขนกลับยืนนิ่ง ก่อนจะยกมือขยับแว่นให้เข้าที่แล้วผ่อนระบายลมหายใจออกเหมือนพยายามจะกระทำการอะไรบางอย่าง ไอ้ไวไวลุ้นสุดใจ รอคอยที่จะได้ฟังถ้อยคำหวานๆจากปากของไอ้คุณเฮียบ้าง.....
"เออ!! ก็ลองได้แล้วทิ้งดูซิ พ่อจะจับตุ๋นยาจีนให้ดู!!"
นี่แหละที่สุดแห่งการรอคอย!!! เฮ้ยยยยยยยยย....ไม่ใช่ซิ!! ไอ้คุณเฮียมาขู่แบบโหดๆได้ไงเล่า!!! คนอุตส่าห์หวานซะ ปั๊ดโธ่!! ชาตินี้ทั้งชาติไอ้หมีไวไวก็ไม่มีทางชนะไอ้คุณเฮียได้...ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว....หึหึ.....
===========================
เน่าได้อี๊กกกกกกกก คนเขียน นิยาย และเน็ต!!!
ดันย่องมาอัพตอนดึกดื่นด้วยเน็ตมือถือ ขับเคลื่อนด้วยพลังแรงเต่า 
(มันช้าได้อี๊ก!!! 
)
ต้องมาอัพก่อน เพราะพรุ่งนี้จนถึงสิ้นอาทิตย์จะไม่อยู่
ดาด้าจะแบกเป้ขึ้นดอย อะคึ อะคึ ไปจำศีลฤดูหนาวซัก 4-5 วัน 
ใครที่อยู่ข้างบ้าน ฝากบ้านไอ้คุณเฮียกับไอ้หมีด้วยนะ 
แล้วจะเก็บชาวดอย เอ๊ย!! ของฝากจากดอยมาฝาก 
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
ปล. ตอนที่แล้วได้ข่าวว่าลง NC แต่ทำไม...? รู้สึกเหมือนเปิดคาเฟ่ ฮาอะไรกันจริงจัง!!
ไอคุณเฮียออกจะน่ารักนะ เมื่อตอนที่แล้วอ่ะ 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 489138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก