ต่อเลยน่ะครับบบบบบบบบบ
“อ้าวแคน ตะกี้พี่กานต์มาหรอ”
“อืม เอายามาให้แคนอ่ะ”
“ดีจังเลยน่ะ5555”
“ทำไมพี่กานต์แปลกๆๆอ่ะ”
“ทำไมหรอ เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ ดุแต่ก็อ่อนโยนมากๆๆเลยน่ะ”
“อืม”
ถ้าพี่กานต์เข้าใจความรู้สึกของพวกเราด้วยก็ดีสิน่ะ
“แคนไม่อาบน้ำจริงๆๆหรอ”
“ทำไม”
“ป่าววววววววววววววววววววววววววววววว”
“นอนกะคนไม่อาบน้ำไม่ได้ใช่มั้ย ดี”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แซวเล่น ทำเป็นน้อยใจไปได้”
“ชิ”
“ไหนๆๆหัวล้านมั้ย ใจน้อยจัง”
แคนเดินเอามือมาลูบหน้าผากผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาจุบที่หน้าฝากผม
“...........................................”
“ไม่อาบก็หอมมมมมมมมมมมมม”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ผมหันหน้าหนีแก้เขิล
ผมเดินกระโดดขึ้นเตียงกันครับซักพักกันก็เดินตามมาแล้วเอาตัวเลื่อนเข้ามาใต้ผ้าห่ม
“ปิดไฟสิ”
“ไหนว่ากลัวความมืดไง”
“ใคร ใครกลัว ไม่มี”
“งั้นปิดไฟก็ได้”
“เปิดไฟหัวเตียงสิ”
“อ้าวววววววว”
“ก็มันจะไม่ได้มืดจนเกินไปอ่ะดิ”
“แคนๆๆๆๆๆ กันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“อะไร”
“ก็เรื่องมีอยู่ว่า มีผู้หญิงคนนึงผูกคอตายยยยยยยย”
บรรยากาศเริ่มเย็นขึ้นมาทั้นที ผมกลืนน้ำลายเอื้อก
“หยุดเลยน่ะกัน ไม่เอาไม่ฟัง”
“ฟังหน่อยสิ เค้าเล่าว่าทุกๆๆวันพระผู้หญิงคนนั้นจะออกมาหลอกชาวบ้านแถวนี้”
“ไม่เอาววววววววววววววววววววววววววว ไม่ฟังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ผมปิดหูแต่กันก็ยังตามมากระซิบที่หู
“แล้ววันนี้ก็เป็นวันพระ แคนลองมองออกไปข้างนอกสิ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกก จริงหรอออออออออ”
ผมผละตัวเข้าไปกอดกันเต็มที่ หน้าก็ซบที่อกกัน
“หุๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของคนที่เราซบตรงหน้า
“ขำอะไรอ่ะ”
“ก็ขำแคนน่ะสิ”
“ทำไมอ่ะ”
“ผีเผอที่ไหนไม่มีหรอกกกกกกกกกกก”
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมหยิกที่แขนกันเต้มแรงโทษฐานหลอกลวงแคนผู้น่ารัก
“ล้อเล่นแค่นี้เอง”
“คนยิ่งกลัวๆๆอยู่ ห้ามเล่นแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย”
“คับๆๆๆๆๆๆๆๆๆพ่อคนขี้กลัววววว”
ผมลุกขึ้นนั่ง
“ลุกทำไม นอนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
กันดึงตัวผมลงไปกอด
“เบื่อกัน”
“เบื่อเค้าทำไมมมมมมม”
“เบื่อออออออออออออ”
“อย่าพึ่งเบื่อเลย นอนๆๆๆๆๆยิ่งไม่สบายอยู่”
กันดึงตัวผมเข้าไปกอด
ผมมองหน้ากันตอนนี้ หน้ากันกวนมากกกกกกกก แต่ก็น่ารักอีกแล้ว
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปหากันครับ แล้วใช้ปากผมประกบปากกัน ผมลองเอาลิ้นเข้าไปบ้าง ผมถอนริมฝีปากออกแล้วยิ้ม
“เหอะๆๆๆๆ ตายแน่กันเอ๋ยยยยยย”
“ทำไมอ่ะ แคนจุบกันก่อน ดีใจจัง”
ผมยังคงยิ้มแบบมีเลสนัยต่อ
“กัน กันลืมไปรึป่าวว่าแคนไม่สบายยยยยยยยย”
กันทำสีหน้าตกใจ
“แล้วไงอ่ะ”
“ก็กันก็จะติดหวัดต่อจากแคนไง5555555555555555555555555555”
“ยอมมมมม เค้ายอม ถ้าแคนจุบก่อน ก็ยอมม555555555555”
“อ่ะน่ะ เดี๋ยวเป้นไข้ ไม่รู้ด้วยน่ะ”
“ถ้ากันเป้นไข้ กันจะโทษแคน แคนต้องดูแลด้วยยยยยยยยยยยย”
“อ่ะน่ะ”
เราคุยกันจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พรุ่งนี้กลับมหาลัยนี่หว่า
เช้าวันนี้ผมกับกันต้องตื่นแต่เช้าเลยยยยยยเก็บของ ผมกับกันเดินลงมาข้างล่าง
เจอพี่กานต์นั่งจิบกาแฟอยู่
“พี่กานต์ครับเดี๋ยวผมกับแคนจะกลับแล้วน่ะครับ”
“อืมมม”
“ให้พี่ไปส่งมั้ยล่ะ”
“ไม่เป้นไรคับ พวกผมกลับเองสดวกกว่า”
“เอางั้นหรอ”
พี่กานต์เดินตามออกมาส่งที่หน้าบ้าน
“เอ่อ แคน ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
กันมองหน้าพี่กานต์
“เอาน่ะ ชั้นไม่พาแฟนแกไปทำอะไรหรอก แค่คุยนิสเดียวเอง”
“ครับๆๆๆ”
“ตามมาสิ”
พี่กานต์พาผมเดินไปที่สวนข้างบ้าน
“เอ่อ แคน เอ่อชั้น ไม่ใช่สิ พี่ขอโทษล่ะกัน”
“ขอโทษผม”
“ใช่ ความรักมันต้องอาศัยคนสองคน คนอื่นคิดแทนไม่ได้ ถึงเรื่องของพี่มันจะล้มเหลว แต่”
“แต่พี่กานต์ต้องพยายาม รักษามันไว้สิครับ ผมเชื่อว่าพี่บอยเค้าก็รักพี่กานต์มาก ลองคุยกันดูน่ะครับ”
“อืม เข้าใจแล้ว เอาเป็นว่าพี่ขอบใจเรามากน่ะที่เตือนพี่”
“ผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อยครับ555555”
“ไปเหอะเดี๋ยวคนบ้างคนรอตายห่าแล้ว”
“ครับ”
“ว่างๆๆก็มาเที่ยวบ้านน่ะ คิดว่าเป้นบ้านของนายล่ะกัน”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่กานต”
ผมเดินออกมายิ้มไม่หุบเลย ดีใจจังเลย55555
“ยิ้มอะไร”
“ป่าววววววววววว”
“พี่กานต์พูดอะไรบ้าง”
“ไม่บอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“แคนนนนนนนนนนนนนนน”
“ไปเหอะๆๆเดียวสายยยยยยยยยยยย”
ผมกับกันก็นั่งรถกลับมาถึงมหาลัยก็เที่ยงๆๆแล้ว กลับห้องใครห้องมัน
ส่วนผมก็นอนตายที่เตียงเลยยย
ง่วงมากกกกกกกกกก
เอาแค่นี้ก่อนน่ะคับวันนี้
ไปอ่านหนังสือก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ซากุระสีฟ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
