DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 32: You’re still a part of everything I do you’re on my heart just like a tattoo - 100%คนป่วยหลับไปแล้วหลังจากที่ผมเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ยังไม่ได้กินข้าวกินยา ขามาผมก็รีบจนไม่ได้แวะซื้ออะไร ไม่คิดว่าจะมาเจอคนป่วยด้วย แถมในบ้านก็ไม่มีอะไรให้กินนอกจากน้ำเปล่ากับขนมขบเคี้ยวอีกนิดหน่อย อยู่เข้าไปได้ยังไงคนเดียว
จะออกไปซื้อก็ไม่อยากทิ้งพริกเอาไว้ในบ้านที่เงียบเชียบเว้นว้างแบบนี้คนเดียว พอดีกับที่โทรศัพท์ผมดังขึ้น หยิบมาดูก่อนจะกดรับสายพอร์ช
[พี่มาร์ค อยู่ไหนอ่ะ]
“อยู่บ้านพริก” ผมตอบ ลุกออกจากโซฟาเดินไปหน้าบ้าน ไม่อยากรบกวนคนป่วยที่กำลังหลับสบาย ที่ริมฝีปากระบายยิ้มบางๆ
[อะไรนะ พริกยอมให้พี่เข้าใกล้แล้วเหรอ พี่โกหกป่ะเนี่ย] พูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ ถ้าอยู่ใกล้มือผมจะเขกหัวมันสักทีสองที ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าพริกหนีมาอยู่ที่นี่ ผมก็บอกไอ้โอชินและพอร์ชแล้วตั้งแต่ทีแรก พอรู้พวกมันจะตามมาตั้งแต่วันแรกๆ แต่ผมห้ามเอาไว้ กลัวว่าพริกจะหนีหายไปอีก กว่าจะตามตัวเจอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“หุบปากไปพอร์ช” ผมว่าไม่จริงจัง มันทำเสียงฮึดฮัดกลับมา ได้ยินเสียงไอ้โอชินแว่วๆ คู่นี่แม่งตัวติดกันตลอดเวลา แต่ผมว่าดีแล้วที่พอร์ชมันเปิดใจรักคนอื่นได้ ถ้ามันยังจมปรักอยู่กับผม ผมก็ดีแต่ทำให้มันเสียใจ เพราะไม่ได้รัก ก็เลยไม่สามารถจะดูแลหรือให้ความรักมันได้ แต่ตอนนี้มันมีคนที่รักมันและที่มันรัก มีคนที่ทำให้มันมีความสุขได้ผมก็ดีใจด้วย ยังไงมันก็เหมือนน้องคนหนึ่ง
[พี่พูดแบบนี้กับผมได้ไง คอยดูนะ ผมจะยุแยงตะแคงรั่วให้พริกงอนพี่ไปอีกสักสิบชาติ!]
“อยากเจ็บตัวก็เอา”
[โหดตลอด กับผมนี่ใจร้ายตลอด พอแล้ว ผมไม่สนใจพี่ละ คราวนี้ผมไปหาพริกได้ยัง จะกั๊กไว้คนเดียวหรือไงวะ คนอื่นเขาก็คิดถึงพริกเป็นนะเว้ย!] พอมันมีความสุขอินเลิฟ พอร์ชก็เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือ มันสดใสขึ้นเยอะ พูดเก่งขึ้นเยอะด้วย เยอะจนน่ารำคาญ ไม่รู้ไอ้โอชินทนไปได้ยังไง
“ก็มาดิ ใครห้ามไว้ล่ะ”
[พี่มาร์คกวนอ่ะ โอชิน! จะไปไหน อย่ามางอนมั่วซั่วได้ไหม!] อ้าวๆๆ ทะเลาะอะไรกันอีก คงไม่ใช่ว่ามันหึงผมกับพอร์ชหรอกนะ ดูก็รู้ว่ามันไม่ชอบใจเวลาที่พอร์ชโทรมาหาผมสักเท่าไหร่
“จะเข้ามาก็ซื้อกับข้าวเข้ามาหน่อย เอาอาหารอ่อนๆนะ พริกไม่สบาย” ถึงจะไม่ใช่คนกินยาก แต่ตอนป่วยก็เอาใจยากและงอแงมากพอตัว
[ได้พี่ ส่งแผนที่บ้านมาให้หน่อย อีกไม่เกินชั่วโมงไปถึงแน่นอน]
ติ๊ด!!
จะได้เรื่องไหมวะเนี่ย
ส่งแผนที่บ้านพริกให้พอร์ชเสร็จ ผมก็เดินกลับมาที่เดิม พริกยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง คนป่วยสบายตัวเพราะผมเช็ดตัวให้ แต่ผมนี่สิ รู้สึกเหนียวตัวไปหมด ที่รถพอจะมีเสื้อผ้าให้ผมได้อาบน้ำเปลี่ยน ผมอาบน้ำในห้องนอนพริก ปกติจะอาบค่อนข้างนาน แต่วันนี้ทำเวลาหน่อย เป็นห่วงคนที่อยู่ข้างล่าง
ไม่นานพอร์ชกับโอชินก็มาถึงบ้าน มือไม้ถือถุงอาหารมาเต็ม ผมเปิดประตูให้มันสองคนเข้ามาในบ้าน ไม่ได้ช่วยถือของแต่อย่างใด ไอ้โอชินมองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ได้มีแววไม่พอใจหรือโกรธอะไร แสดงว่าเคลียร์กันมาเรียบร้อยแล้ว
“พริกเป็นไงบ้าง” ไอ้โอชินมันถามผม
“มีไข้สูง ตอนนี้หลับอยู่” พอเข้ามาในบ้านโอชินมันก็รีบเดินไปดูเพื่อนมัน ท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่สนใจใยดีกับสิ่งรอบตัว แต่ความจริงมันเป็นห่วงเพื่อนมันมาก ไอ้โอชินใช้หลังมืออังแตะหน้าผากพริกเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“หายเร็วๆนะ” มันพูดเบาๆ พอร์ชที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆตบบ่าหนาปลอบใจ
“เรียกให้พริกตื่นมากินข้าวเลยไหมพี่ ทุ่มกว่าแล้ว” พอร์ชว่า ผมพยักหน้า มันก็เดินหิ้วถุงกับข้าวเข้าไปในครัว ไอ้โอชินเดินตามเข้าไปช่วย
“พริก...พริก” ผมปลุกคนไม่สบาย ผมอยู่นานเหมือนกันกว่าพริกจะตื่น พอรู้สักตัวก็เบ้หน้าจะร้องไห้ทันที แต่ไม่ได้ร้อง ดูท่าว่ามันคงจะปวดหัวหรือเป็นอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไร ปวดหัวเหรอ” ผมถาม ลูบผมที่ปรกหน้ามันขึ้น หน้าผากชื่นเหงื่อไปหมด ผมก้มลงไปจูบเบาๆ เหมือนผมเอาปากไปแนบกับเตารีด ร้อนมาก ไข้แทบไม่ลดลงเลย ไม่รู้ว่าพริกไปทำอะไรมา ถึงได้ป่วยหนักแบบนี้ “ไปหาหมอไหม”
“แคกๆๆ ไม่เอา ไม่ไปนะ” ผมจูบหน้าผากมันไปอีกที ลูบหน้าลูบตาพริกแผ่วเบา ตาแดงจมูกแดงไปหมดเพราะพิษไข้ ดูน่ารักไปอีกแบบ แต่จะให้ดี ผมว่าตอนมันไม่ป่วยน่ารักกว่าเยอะ จะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้
“โอชินกับพอร์มมาเยี่ยม” ผมบอก พริกทำหน้าตกใจ ประจวบกับที่พอร์ชออกมาตามให้เข้าไปกินข้าวในครัว “กินข้าวนะ จะได้กินยา”
ผมประคองตัวพริกให้ลุกขึ้นนั่ง ร่างบางตัวอ่อนปวกเปียกแทบทรงตัวไม่อยู่ พริกมันผอมบางลงมากกว่าตอนที่อยู่กับผมเสียอีก
“เป็นไงบ้างพริก ฉันซื้อข้าวต้มกุ้งมาฝาก” พอร์ชบอก พริกยิ้มให้พอร์ชหน้าซีดๆ
“ไหวไหมเนี่ย” ผมถาม แล้วก็ย่อตัวอุ้มพริกขึ้นมาไว้ในวงแขน พริกสะดุ้งคว้าคอผมหมับ
“ปล่อยนะ!” เสียงก็ไม่มียังจะมาทำเป็นขู่อีก
“ถ้าขืนให้เดินเองก็ไปถึงโต๊ะกินข้าววันพรุ่งนี้” ผมพูด พริกทำหน้างอ ได้ทีผมก้มลงไปฟัดแก้มที่ขึ้นสีแดงเต็มฟอด พริกหยิกคอผมอย่างแรง
“ใครให้หอม!”
“อยากหอม เขินก็บอกมาเถอะน่า ชอบก็บอก จะได้หอมบ่อยๆ” ไอ้อาการบ่นแล้วหลบตาหนีนี่มันอาการคนเขินชัดๆ ผมเลิกแหย่พริก แค่นี้ก็ชื่นใจพอแล้วครับ ให้คนป่วยของผมได้กินข้าวกินปลาก่อน
“แต่คนอื่นอยู่...”
“ถ้าคนอื่นไม่อยู่ก็ทำได้ใช่ป่ะ”
“...” ไม่ตอบแต่ก้มหน้าซุกที่ซอกคอผมแทน ผมหัวเราะเบาๆ อุ้มพริกไปที่ห้องครัว
“ไง เดินไม่ไหวเลย” ไอ้โอชินแซวพริก คนไม่สบายเลยถลึงตาใส่ ช่างพยายามจริงๆ เมียใครวะ
“มาได้ไง” พริกถามเพื่อนมัน ผมวางพริกลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม ตรงข้ามกันพอร์ช ด้านหน้าเป็นข้าวต้มกินหอมฉุยน่ากิน
“มาโคบอก ไว้หายป่วยก่อนเรามีเรื่องต้องสะสางกันนะพริก” ไอ้โอชินทำหน้าดุ พริกไม่สนใจ หันมามองหน้าผม
“กินสิ” ผมบอก “หรือจะให้ป้อน
“ไม่ต้อง” พริกทำหน้าเหวอก่อนจะพูดเบาๆ มือจับช้อนเขี่ยไปมาก่อนจะตักข้าวเข้าปาก คำแรกพริกก็สำลัก ผมรีบหยิบแก้วน้ำป้อนให้ถึงปาก พริกกินน้ำล้างคอแต่ก็ยังคงไออยู่ ผมตบหลังเป็นการช่วยเบาๆ
“ดูแลดีจังน้าพี่มาร์ค” พอร์ชมันแซวผม
“เป็นไงบ้าง” ผมถามพริกอย่างเป็นห่วง มันไม่ไอแล้ว แต่ทำหน้าทรมานแทน
“เจ็บคอ ข้าวต้มไม่อร่อยเลย” พูดด้วยเสียงแหบแห้ง มือก็ดันชามเข้าต้มออกห่างจากตัว ผมขมวดคิ้วสงสัย ตักข้าวต้มขึ้นชิม ก็อร่อยดีนี่นา ไม่เห็นจะจืดตรงไหน แต่คงเป็นเพราะพริกมันป่วยอยู่ ต่อมรับรสอาหารเลยผิดปกติ
“อะไร นี่เจ้าดังเลยนะ โอชินบอกว่านายชอบกินเจ้านี่ไม่ใช่เหรอไง” พอร์ชหันไปส่งสายตาตามโอชิน มันก็พยักหน้า
“แต่วันนี้มันไม่อร่อย” พริกพูดหน้างอ ป่วยแล้วก็งอแงแบบนี้แหละ ผมเคยเจอมาก่อน ชินล่ะ
“ไม่อร่อยก็ต้องกิน จะได้กินยา ไม่กินเลยจะหายได้ยังไง” ผมพูดตะล่อมเด็กดื้อที่ก็ไม่ค่อยจะเด็กเท่าไหร่แล้ว
“ผมไม่อยากกิน” แต่มันก็ยังคงยืนกรานที่จะไม่กิน ไอ้โอชินก็ไม่ช่วยกันเลย ตั้งหน้าตั้งตากินข้าว แถมยังคอยตักอาหารให้พอร์ชอีก รายนั้นก็หน้าบานเป็นจานเชิง กินข้าวกันไม่สนใจคนป่วยเลยสักนิด นี่ตกลงแล้วพวกมันมาเยี่ยมคนป่วยหรือมาเปลี่ยนที่กินข้าวกันแน่วะ
“พี่มาร์ค...” พริกเรียกผมเสียงเบา ทำหน้าอ้อน ตามันหวานเยิ้มเหมือนมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา ชวนหลงไหลเป็นที่สุด
“จะเอาอะไร” ผมถามเสียงนุ่ม เอาใจเขาหน่อย เด็กกำลังป่วยก็งี้
“อยากกินขนมจีนน้ำยาป่า”
ผมอึ้ง!
คนป่วยเขาอยากกินน้ำยาป่า บ้าไปแล้ว
!
“ไม่ได้ ป่วยอยู่จะกินได้ยังไง” ผมถาม ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“แต่ผมอยากกิน พี่มาร์ค ไปซื้อให้หน่อย”
“กินข้าวต้มเนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันป้อน” ผมยกชามข้าวต้มมาถือไว้ ใช้ช้อนคนให้คลายร้อนก่อนจะตักขึ้นเป่าแล้วจ่อไปตรงหน้าพริก แต่มันหันหน้าหนี ไม่ยอมกิน พริกกับโอชินมองเงียบๆ เหมือนจะคอยลุ้นว่าผมจะทำให้คนป่วยกินข้าวได้ไหม แต่พริกมันยอมที่ไหน นอกจากจะไม่ยอมกินแล้ว ยักลุกขึ้นหนีออกไปจากครัวอีก
“กินไปก่อนเลย เดี๋ยวจัดการเอง” ผมบอกไอ้สองคนที่มองหน้าผมงงๆ
ผมเดินตามคนงอแง พริกทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาก่อนจะร้องไห้เสียงเบา ผมได้ยินเสียงสะอื้นก็เข้าไปกอดไว้ทั้งตัว
“พริก อย่าดื้อสิ ไม่อยากหายเหรอ” ผมถาม จูบแก้มคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม มันจืด ไม่เห็นจะอร่อยเลย ผมอยากกินอะไรเผ็ดๆ ฮึก”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
“ก็พี่บังคับผมทำไม ปวดหัวด้วย เจ็บคอด้วย พี่ก็ยังใจร้ายอีก ฮึก” ว่าไปนั่น ผมแค่เป็นห่วงมัน ร่างกายไม่แข็งแรง กินของเผ็ดๆเข้าไปเดี๋ยวก็ปวดท้องอีก “ผมอยากกินจริงๆนะ ไปซื้อให้ผมหน่อย” มันผลิกตัวหันหน้ามาหาผม ไม่ได้ร้องไห้แล้ว
“เฮ้ออ ก็ได้ แต่สัญญานะว่าจะกินให้หมด” ผมต่อรอง พริกพยักหน้า เริ่มยิ้มออก ผมหมั่นเขี้ยวจูบปากมันไปเน้นๆ อยากจูบให้ลึกซึ้งกว่านี้ ไว้รอให้ไอ้สองคนในครัวมันกลับไปก่อน จะทำอะไรจะได้สะดวกกว่านี้
ร้านขนมจีนหายากมาก ผมขับออกมาไกลจากบ้านพริกพอสมควรกว่าจะหาได้ พอเจอร้านขายขนมจีนคนก็ต่อคิวยาวอีก กว่าจะได้ซื้อก็เสียเวลาไปมาก กลับมาถึงบ้านไอ้โอชินกับพอร์ชก็กินข้าวเสร็จแล้ว พวกมันเปิดหนังดู ส่วนพริกก็นอนดูตาปรือคล้ายคนจะหลับแต่ก็ยังไม่หลับ พอเห็นผมมันก็เด้งตัวขึ้นมานั่ง มองถุงขนมจีนในมือผมตาวาวๆ สงสัยคงอยากกินมากจริงๆ
“พี่มาร์คตามใจพริกมันมากไปแล้ว นี่ใช่พี่ตัวจริงปล่าวเนี่ย” พอร์ชมองหน้าผมทำหน้าแหยะๆ
“ทำไม ตามใจเมียตัวเองผิดตรงไหน” ผมย้อนถาม พอร์ชทำท่าแหวะใส่ผม ส่วนพริกก็ทำหน้าตาเลิกลัก ตลกปกน่าเอ็นดูไปในตัว
ผมเดินเข้าครัว จัดแจงเทขนมจีนให้พริก ผมให้ที่ร้านเขาปรุงน้ำให้ไหม ไม่ให้เผ็ดมากนัก ป้าคนขายก็ใจดี พอผมบอกว่าเมียอยากกินและกำลังป่วยอยู่แกก็ทำให้อย่างดี แถมยังฝากมาบอกให้เมียผมหายไวๆ ถ้าแกรู้ว่าเมียผมเป็นผู้ชายจะตกใจไหมก็ไม่รู้
“ใครเป็นเมียพี่” พริกเดินหน้างอเข้ามา ร่างโอนเอนแทบจะล้ม ผมรีบวางจานขนมจีนที่โต๊ะแล้วเข้าไปประคองคนป่วย “เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” พริกพูดอ้อมแอ้มก้มหน้าไม่สบตา ผมเดินไปตรงหน้าพริก เชยคางขึ้นให้มันสบตาผม ถ้ามันมองเห็นก็จะรู้ว่าผมคิดยังไงและรู้สึกยังไง
“อีกไม่นานหรอก นายจะต้องกลับมาเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจ”
“พี่มาร์ค...”
“ฉันไม่สนเรื่องที่ผ่านมาหรอกนะ ฉันสนแค่เรื่องปัจจุบันเท่านั้น ปัจจุบันที่จะมีแค่ฉันกับนาย ไม่มีคนอื่น ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีเกมส์บ้าๆ จะมีฉันที่รักนาย แล้วนายล่ะ รักฉันบ้างไหม”
“ผม...”
“ยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แค่รับรู้ไว้ก็พอ ตอนนี้มากินขนมจีนได้แล้วเด็กดื้อ” ผมยีหัวมันเบาๆ แต่พริกกลับทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง มันสวมกอดเอวผม ซบหน้าลงกับอก
“ขอบคุณนะครับ”
.........
หวานพอยัง มีคนอยากได้หวานๆ แค่นี้พอไหม อยากได้อีกหรือเปล่า ^_^
ป.ล. ช่วงนี้ริริยุ่งมากจริงๆนะ ไอ้โปรดให้อภัยในความล้าช้าของข้าพเจ้าด้วย >_< 
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 448000 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก