หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[RAJCHABUT]

โอ๊ตไม่กลับบ้านมาสองคืนแร่ะ . . .

. . . คนเขียนขอไปตามโอ๊ตก่อนนะครับ

อิอิอิอิ

แปลว่า . . . ยังไม่ได้มาต่ออ่ะ  ไม่มีสต๊อคตามเคย 


 

[Kirimanjaro]

อ่านะ  หึหึ


พี่เขียนเรื่องนายพันกะนายอิสต่อได้มะ  อยากอ่าน ๆ   

[RAJCHABUT]

อ่านะ  หึหึ


พี่เขียนเรื่องนายพันกะนายอิสต่อได้มะ  อยากอ่าน ๆ   

^

^

^

หื่นได้อีกคนเรา

เสน่ห์ของเรื่องสั้นคือการจบแบบให้คนอ่านคิดเอาเอง

ยกให้คุณน้องเอาพล็อตไปเสริมเติมแต่งได้ตามสบาย  พี่เขียนแนวเรทแบบที่น้องเป็นไม่ไหวอ่ะ


       

[BEta-K]

อ่านะ  หึหึ


พี่เขียนเรื่องนายพันกะนายอิสต่อได้มะ  อยากอ่าน ๆ   

^

^

^

หื่นได้อีกคนเรา

เสน่ห์ของเรื่องสั้นคือการจบแบบให้คนอ่านคิดเอาเอง

ยกให้คุณน้องเอาพล็อตไปเสริมเติมแต่งได้ตามสบาย  พี่เขียนแนวเรทแบบที่น้องเป็นไม่ไหวอ่ะ


       

จริงเร้ออออออออ 

ว่าแต่มาทั้งที ไหนอ่ะ ตอนใหม่  ทวงๆๆๆๆ

[civava14]

กรรมเวร นิยายนี้ตกไปอยู่หน้าสองได้งัยอ่า

เอ้า ดันอีกรอบ ให้อยู่หน้าหนึ่ง

(ถึงว่า หาตั้งนาน หาไม่เจอ)  หรือว่าคนเขียนชิ่งหว่า

 

[badcow]

กลับมาอีกที น่าจะมีตอน เจ้าโอ๊ต กะ เพื่อน ออฟ ด้วยก็ดีนะ 555
.
ยังรอตอนของ พ่อ กะ อา ต่อไป 

[ranaways]

ทรมาน ใจ คนรอ เจงงงงงงงงๆๆๆๆๆ

[RAJCHABUT]

ไม่ได้เขียนเลยอะ . ..

เอาเรื่องสั้นมาฝากดีก่า




บาปไหม?

   ตื้ด . . . ตื้ด

   เสียงของโทรศัพท์บอกมีข้อความสั้น ๆ  เข้ามา  ผมหยิบเอาเจ้าปัจจัยที่ ๕  ในยุคปัจจุบันมาดู  หน้าจอไฟกระพริบถี่ ๆ 


   “สิริอายุ  จะ วัณโณ จะ โภคังวุฑฒิ จะยะสะวา   สุขสันต์วันสงกรานต์ . . . พระเค”

   คิ้วผมมันขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ . . . 

   . . . ก่อนที่ค่อย ๆ  คลายออกจากกัน  แล้วกลายเป็นรอยยิ้ม  รอยยิ้มที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา  ผมแหงนหน้ามองฟ้า  ราวกับว่าจะเก็บเอาน้ำตานั้นให้กลับเข้าไปข้างใน

   แล้วผมก็ยิ้มเหมือนคนบ้า . . .

   ใช่ . . .

    ผมคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ    เพราะไอ้ข้อความสั้นที่ส่งมามันมีความหมายต่อผมมากที่สุดแล้ว




   ปีที่ผ่านมา . . .

   สมุยคลาคล่ำไปด้วยผู้คน  หน้าร้อนแบบนี้  มีผู้คนมากหน้าหลายตาที่อยากมาทอดร่างให้ สายลม แสงแดด   ใต้ทิวมะพร้าวของสมุยโลมเลีย  ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น  แทบทุกปี  ผมจะไปสมุย . . .

   เคยมีคนถาม . . .

   ชอบที่เที่ยวที่ไหนมากที่สุด?

   “สมุย”

   ทำไมว่ะ?

   “เคยไปเสียตัวครั้งแรกที่นั่น”

   เอากับกรูดิ๊ . . .

   . . . ตอบคำถามเพื่อนเสร็จอมยิ้มแบบมีเลศนัยเสียด้วย  มิวายชะม้ายชายตาหาคนถาม  นัยว่าสื่อความหมายอะไรบางอย่าง  เหอะ ๆ ๆ   ไอ้คนถามก็ใบ้แดกสิครับ

   เสียตัวครั้งแรก . . .

   . . . เหอะ ๆ ๆ ตั้งแต่ จบ ม.๓ โน่น  กับน้องชะนีอ่ะ  ตอนนั้นยังไม่กินกล้วยอ่ะครับ  เพิ่งมาค้นพบสัจธรรมเอาเมื่อตอนเข้ามาเรียนที่ กทม. นี่แหละ

   แบบว่าสังคมมันล่อลวงอ่ะ . . .

   สาส . . . สสสสสสสสสสสสสสส  โทษคนอื่นซะงั้น

   โม้มาตั้งนาน  ยังไม่แนะนำตัวกันเลย . . .

   ผมชื่อ . . . โดม

   . . . ไม่ใช่โดม  ปกรณ์ ลัมนะครับ  เพราะผมคงไม่หน้าตาดีขนาดนั้น

   ก็แม่ผมนะดิ๊ . . .

   มาคลอดผมในวันที่ละครดังของช่องสามอวสาน แม่เล่าให้ฟังแค่ว่า  เจ็บท้องแต่ทนดูจนจบ . . . ดอกฟ้ากับโดมผู้จองหอง

   นัยว่าแม่กำลังคิดว่าเป็นนางเอกช่องสามมั้ง  เลยตั้งชื่อผมว่า . . .

   . . . โดม

   ผมเป็นลูกครึ่งนะครับ . . .

   . . . ครึ่ง นครศรีธรรมราชบ้านแม่  กับ ครึ่งสมุย  บ้านพ่อ  อิอิอิ  ทีนี้ไม่แปลกใจนะครับที่ผมชอบสมุย

   พ่อผมมันลูกรักของปู่กับย่า  เลยได้ที่ดินบนเขา ร่วมร้อยไร่ มีสวนทุเรียนที่ส่งออกฮ่องกง  กับสวน ลางสาด ที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะสมุยครับ   

   จริง ๆ  นะครับ . . .

   . . . ทุเรียนสมุยอร่อยขนาดที่นักธุรกิจฮ่องกงบินมาจองตั้งแต่ลูกยังละอ่อน เรื่องความอร่อยไม่แพ้ทุเรียนนนท์หรอก  คนไทยต่อให้มีตังค์ยังหากินแทบไม่ได้  ทุเรียนเหี้ยไรลูกเป็นพัน

   ส่วนลางสาด . . . 

   . . . ก็ไม้ตระกูลเดียวกับลองกองครับ

   แต่ขอโทษ . . .

   . . . ลางสาดอุตรดิตถ์ที่แน่ ๆ  ชิดซ้ายตกเขาไปเลยเมื่อเจอลางสาดสมุย  ส่วนลองกองตันหยงมัสที่ว่าแน่  เอาไปปลูกบนสันกาลาคีรีเหอะ  ลางสาดสมุยกินเรียบ  ราคามันหรือ  หน้าสวนอย่างต่ำเกรดเอ  ห้าสิบบาทขึ้น  หอมหวานไม่มียางแบบลางสาดบนฝั่งหรอก

   ปู่เลยยกสวนให้พ่อ . . .

   . . . คนที่ได้ปริญญาโทเมืองนอกคนแรกของเกาะสมุย  พ่อผมเองครับ  เพราะปู่บอกนี่คือหน้าตาของตระกูล

   แต่อาผมดิ . . . 

   . . . ไม่เป็นโล้เป็นพาย  เมาตลอด  ปู่เลยยกที่ริมทะเลให้เกือบสามสิบไร่  นัยว่าหมั่นใส้ลูกที่ไม่เอาถ่าน

   แต่ . . . มันกลับตาลปัตรครับผม

   สมุย . . . ดันเจริญเอ้าเจริญเอา  นักท่องเที่ยวแห่แหนเข้ามามิขาดสาย  ไอ้ลูกที่ปู่ไม่รักเลยรวยเอ้า  รวยเอา 

   อ้าว!   

   ที่ริมหาดที่ปลูกผลหมากรากไม้ไม่ได้  แต่มีค่าดุจทองคำ  ก็รีสอร์ทเอย  โรงแรมเอย  เทียวไล้เทียวขื่อหาอาผมไม่เว้นแต่ละวัน  ไอ้อาของผม  ถึงจะเลว  แต่แกบอก

   “ไม่ขายโว้ย ปู่ ย่า  สร้างไว้  อดให้ตายก็ไม่ขาย”

   นั่น  เอากับแกดิ . . .

   . . . เออ  ไม่ขายก็ดี  เพราะยังไงเสีย  ไอ้ที่ริมทะเลสามสิบไร่ก็ต้องตกเป็นของผม  ทำไมหรือครับ  อาแกไม่มีลูก  เลยขอผมมาเป็นลูกบุญธรรม  พ่อผมใจดีเพราะเห็นแก่ที่ดินสามสิบไร่ริมทะเล ยกให้อาเฉยเลย

   เวรแร่ะตรู . . .

   . . . นินทาบุพการีบาปมะเนี่ย

   ผมเจอกับมันที่นี่ . . .

   . . . เกาะสวาทหาดสวรรค์

   ผู้ชายผิวขาว  ที่ยิ้มเก่ง  มานอนเล่นที่รีสอร์ทสองสามวันแล้ว  ผมได้แต่มองเงียบ ๆ  ก็แปลกไงครับ  คนไทยที่ไหนว่ะเที่ยวคนเดียว . .

   โดยเนื้อแท้ . . .

   . . . พี่ไทยชอบเที่ยวเป็นกลุ่ม และขอโน่นขอนี่  ประเภทลูกอีช่างขอ  ส่งเสียเอะอะโวยวาย ตะโกนคุยกันลั่น  แบบนี้ละครับที่ผู้ประกอบการริมทะเลไม่ค่อยต้อนรับ  ก็คนไทยพักที่ไหนไม่เกินสามวัน 

   แต่ฝรั่งนะชอบอยู่เงียบ ๆ  มาทีค้างเป็นสิบวัน . . . 

   . . . พี่ไทยลงทะเล  ขึ้นมาอาบน้ำเพราะกลัวเหนียว  ห่าเหวไรสารพัด  เกาะนะครับไม่ใช่เมืองหลวง  น้ำจืดทรัพยากรที่หายาก  พี่ไทยอาบวันห้าหกรอบ  เปลืองทรัพยากรน้ำ  ไม่ช่วยกันลดภาวะโลกร้อนเลยใช้ทรัพยากรเปลืองงงงงงง

   แล้วคนไทยนะ  ลูกอีช่างขอ . . .

   . . . ขอมะนาว 

   ขอพริกน้ำปลา . . . 

   . . . ข้าวผัดไม่ใส่คะน้า  ไม่เอาหอมใหญ่  ขอไข่สุก ๆ  กลัวไข้หวัดนก  แมร่ง!  ไม่ขอแดกฟรีเลยว่ะ   โอ้ยสารพัดช่างเลือก  แถมพอนั่งที่โต๊ะปั๊บ

   “เร็ว ๆ  นะน้องหิว”

   อ้าว!    

   อีกกรวยยยยยยยยยยยยยย 

   รู้ว่าหิว  แล้วทำไมไม่มาตั้งแต่เนิ่น ๆ  เห็นมั้ยคนเต็มร้าน  แล้วอาหารกรูที่ร้านก็ทำสด ๆ  นะ  ไม่ใช่ร้านข้าวแกงที่มรึงจะชี้นิ้วแล้วตักราดเดินเอามานั่งโช้ยกันได้เลย

   แถม . . .

   . . . มาสิบคน 

   แม่งสั่งข้าวราดสิบอย่าง  กะเพราะกุ้งไม่เอาหอม  กะเพรากุ้งเผ็ด ๆ  ไม่ใส่น้ำตาล  กะเพรากุ้งไม่ใส่พริก  โอ้ย  แมร่งสารพัดที่จะสรรหา  มรึงจะแดรกเหมือน ๆ  กันไม่ได้เหรอ  กรูจะได้ทำทีเดียว  แถมจะแดกพร้อมกันทั้งสิบจาน  กรูมีแม่ครัวสองคน  ทำไมทันโว้ยขออัญเชิญไปแดกร้านอื่นนะ  กูแถมน้ำดื่มคริสตัลให้สองขวดรีบออกจากร้านกรูเหอะ

   จึงมิใช่เรื่องแปลกที่เวลาคนไทยไปเที่ยวแหล่งที่ฝรั่งเที่ยวเยอะ ๆ  แล้วมักจะโดนสายตาที่ไม่ค่อยอยากต้อนรับจากเจ้าของกิจการ

   ตราบใดที่คนไทยยังไม่เลิกมีพฤติกรรมที่เร่ง  เหมือนที่รีสอร์ทผม . . . ไม่ต้อนรับคนไทย

   เพราะ . . .

   . . . พนักงานบ้านผมน้อย  กลัวต้อนรับไม่ทั่วถึง  ใครอ่านเรื่องนี้  ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการเที่ยวเกาะนะครับ  หากไม่อยากโดนเขาแช่งตามหลัง  อิอิอิ

   อันนี้เอาชีวิตจริงมาใส่นิดหน่อยอ่ะ . . .

   ผมได้แต่มอง . . .

   . . . คนที่มาพักอยู่เงียบ ๆ   

   ไม่กล้าทัก  ไม่กล้าคุย  แปลกมาก ไม่รู้ทำไม  อาจเพราะที่นี่บ้านผม  การที่จะทำอะไรลงไป ย่อมเป็นที่จับจ้องของคนที่บ้าน  ผมไม่อยากตอบคำถาม  พอ ๆ  กับที่ผมไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้ว่าผมเป็น . . . เกย์

   ฟ้าเริ่มมืด . . .

   . . . ทะเลมีเพียงเสียงคลื่นซัดเข้าหาหาด  ยามพระจันทร์โผล่มาเยี่ยมท้องฟ้า  ท้องทะเลต้องแสงจันทร์นวล  มันสวยมากสำหรับคนที่หลงรักท้องทะเลแบบผม  แล้วยิ่งดึก  มันยิ่งสวย  ผมชอบเดินเล่นริมทะเลยามดึก  ยามที่ผู้คนต่างไม่มาเยี่ยมกรายหาดทรายอีกแล้ว  วันนี้ผู้คนคงไปสนุกกันที่เฉวง  เพราะวันนี้ . . . สงกรานต์

   “ทำไมหรือแก้ว  เคไม่ดีตรงไหน  เคทำอะไรผิด  แก้วถึงใจร้ายกับเค  แก้วใจร้ายกับเคได้อย่างไรล่ะแก้ว  . . .”  เสียงคนที่นั่งริมหาดคุยโทรศัพท์ดังชัด

   ชัดมากสัญญาณโทรศัพท์ขายชาติของอดีตผู้นำ  ที่ปัจจุบันเป็น นช.  ชัดแจ๋วครับพี่น้องที่สมุย . . .

   “แต่เครักแก้ว  เคจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีแก้ว”  เสียงนั้นคล้ายคนสะอื้น 

   ผมได้แต่ยืนนิ่ง ๆ  ไม่กล้าแม้ที่จะขยับตัว  ด้วยรู้ตัวเองดี  ตอนนี้ผมเดินเข้ามาในโลกส่วนตัวของเขามากไปแล้วกระมัง  บางทีเขาอาจจะอยากอยู่คนเดียว  ผมจะทำยังไงดี  จะเดินไป  หรือจะถอย

   “โธ่โว้ย  ไม่อยากอยู่บนโลกแล้วโว้ย”  เสียงนั้นตะโกนลั่นก่อนอะไรบ้างอย่างจะปลิวจากมือไปตกในทะเล

   ผมได้แต่อ้าปากค้าง . . .

   ภาพในเงาจันทร์ผมมองเห็นร่างนั้นยกขวดเล็ก ๆ  มาเข้าปาก  รวดเดียวหมดขวด  ขวดสีเขียวมรกต . . .

   โล่งอก . . .   

   . . . นึกว่ายาตาย  มาตายในรีสอร์ทซวยแหง ๆ

   “แก้ว    เครักแก้วได้ยินมั้ย”  เสียงนั้นตะโกนลั่นชายหาด  ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้น  แล้ววิ่งไปลงทะเลอย่างรวดเร็ว

   บ้าไปแล้วมรึง . . .

   . . . ผมเดินไปที่ที่มันนั่งเมื่อครู่

   ขวดเปล่านับสิบขวด . . .

   . . . วางอยู่ระเกะระกะไปหมด  ผมก้มมองขวดสีเขียวสะท้อนแสงจันทร์พลาง  มองร่างที่ว่ายออกไปเรื่อย ๆ

   ทุ่นกลม ๆ  ลอยอยู่ห่าง ๆ  ไม่ไกลจากร่างที่ว่ายอยู่ . . . 

   เร็วเท่าความคิด  ผมถอดเสื้อ  ก่อนวิ่งลงทะเลไปอย่างรวดเร็ว  ร่างผมพุ่งลงใต้ผิวน้ำ  ก่อนที่จะใช้มือแหวกกระแสน้ำ  สองขาตีน้ำเพื่อให้ร่างพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว  ผมโผล่มามอง  ร่างที่ผมเห็นกำลังตะเกียกตะกาย  คล้ายคนขอความช่วยเหลือ

   สองมือปล่อยสโตรกสม่ำเสมอ . . . 

   . . . คนทะเลแบบผม  ว่ายน้ำแข็ง  แต่การจะเอาอีกร่างที่ไม่รู้สติกลับเข้าฝั่งด้วยนี่สิ  ถ้าจะลำบาก  ตัวมันเล็กเสียที่ไหน  ผมว่ายไปที่ร่างนั่น  คนที่ดื่มมากนอกจากจะไม่ควรขับแล้ว  ยังไม่เหมาะกับการเล่นน้ำทะเลยามวิกาลด้วยขอบอก

   ผมใช้ความพยามยามอย่างมากที่จะเอาร่างนั้กลับเข้าหาฝั่ง  ด้วยกลัวว่ามันจะรัดผมแล้วพาลจมน้ำตายทั้งคู่  ยังไม่อยากเป็นข่าว . . .

   . . .  ลูกชายเจ้าของรีสอร์ท  กระโดดน้ำตายพร้อมแฟนหนุ่ม

   หยองมาก  พาดหัวข่าวแบบนั้น . . .

   ผมลากร่างนั้นกลับเข้าฝั่งอย่างทุลักทุเล  ก่อนที่จะนอนหมดแรงแบบหมาหอบแดด

   “เฮ้ย!    คุณ  คุณ”  ผมใช้มือสะกิด

   เวรแล้วไอ้โดมเอ้ย  ร่างนั้นไม่ไหวติงไร้เสียงตอบรับ  ผมลืมตากว้างหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งก่อนลุกขึ้นคร่อมร่างนั้นเอาไว้เอาปลายนิ้วแตะที่ปลายจมูก

   “ชิบหายแล้ว”

   ปากบอกพลางพลิกร่างนั้นนอนคว่ำ  ก่อนที่จะเอามือสอดเข้าไปใต้ท้อง  ดึงร่างนั้นให้งอขึ้นมา  ก่อนเขย่าแรง ๆ  น้ำทะเลหรือน้ำที่หมักใส่ขวดหว่า  ทะลักออกมาทางปากมากมายเหลือเกิน

   ผมจับร่างนั้นนอนหงายอีกครั้งก่อนเอามือซ้ายวางแนบอกอีกฝ่าย  เอามือขวาตะบปที่มือซ้าย  ก่อนที่จะถ่ายแรงไปที่ไหล่  กดมันแรง ๆ   ร่างนั้นกระตุกตามแรงกด

   “ไอ้เหี้ย  ฟื้นสิโว้ย  กูไม่อยากเป็นฆาตกร”  ปากผมตะโกนลั่น  มือก็ทำไปแข่งกับเวลา

   ไม่มีวีแววว่ามัมนจะตื่นมาเลย  . . . 

   . . . ไอ้ห่านี่ 

   . . . สงสัยวอนให้กูนอนคุกเสียแล้ว  ผมเอามือบีบจมูกมัน  ก่อนใช้ปากประกบที่ปากบาง ๆ  ของมัน  ก่อนเป่าลมหายใจเข้าไป  แล้วถอนปากตัวเองอกมา  สลับกับคอยปั๊มหัวใจให้มัน

   “โอ้ย!”  ผมร้องลั่น เมื่อปากที่ประกบอยู่  แต่ร่างเหมือนมีอะไรถีบ  ผมลอยไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นทราย  ที่น้ำทะเลซัดเข้าหาฝั่ง

   “ไอ้เหี้ยมาจูบกูทำไม” 

   ไอ้คนหน้าขาวปากดี  ค่อย ๆ  พยุงกายขึ้นนั่ง  เอามือปาดริมฝีปากตัวเอง  พลางมองมาทางผม

   ทำคุณสนองเวรแท้ ๆ

   “ไอ้สัส  มึงมันบ้า  ลองนึกเอาเองแล้วกันนะมึง ไอ้เหี้ย  หมามันยังรักชีวิต  ถ้าผู้หญิงคนเดียวทำให้มึงต้องกระโดดน้ำตาย  กูแนะนำ  ที่ท่าเรือน้ำลึกหน้าทอนดีกว่าว่ะ  กูรับรอง  ไม่มีหมาตัวไหนเสี่ยงว่ายไปช่วยมึงเข้าหาฝั่งหรอก”    ผมตะโกนใส่หน้ามัน  ก่อนใช้ตีนถีบแม่งมันไปทีนึง

   “อันนี้กูเอาคืนที่ถีบกูเมื่อกี้”  ผมเดินไปหยิบเสื้อ  ก่อนเดินหัวเสีย

   “แม่งเอ้ย  ปล่อยให้จมน้ำตายห่าเสียก็ดี  เวรชิบหาย”  ผมฉุนเป็นเหมือนกันนะ  ผมช่วยเพราะกลัวมันจมน้ำตาย  แต่ดูวิธีตอบแทนคุณของมันสิ

   ผมเดินกลับเข้าห้องด้วยความรู้สึกโมโหสุดชีวิต . . . 

   . . . แม่งคนไรว่ะ 

   หน้าตาดีอยู่หรอก  แต่ทำไมไม่รู้เลยหรือว่าควรจะพูดยังไงกับคนที่ช่วยตัวเองเอาไว้  คืนนั้นผมหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน 

   แล้วผมก็ฝัน . . .

   ไอ้เหี้ยนี้อีกแล้ว ไอ้คนที่ผมลากมันขึ้นมาจากทะเล  มันมายิ้มอะไรให้ผมหว่า  มันยิ้มกว้างเสียด้วย  นั่นจมูกมันเข้ามาใกล้จมูกผมเสียด้วย  ดูแววตามันสิ  เหมือนพวกหื่นกามไม่มีผิด  ตายละไอ้โดม  ทำไงหว่า  มันจะจูบแล้วนะโว้ย . . .

   ผมสะบัดหน้าหนี . . .

   . . . ก่อนลืมตา

   สายตาผมเจออะไรไม่รู้ เหมือนมีผมในแววตาคู่นั้น จมูกใกล้กันแทบจะติดกันอยู่แล้ว  ไอ้คนที่มันคร่อมร่างผมเอาไว้ . . .

   “เฮ้ย!  เข้ามาได้ไงว่ะ”  ผมผลักมันออกจากร่างผม

   “โป้ก”  เสียงเหมือนอะไรกระทบกับของแข็งสักอย่าง

   “โอ้ย”  ไอ้หน้าขาวร้องก่อนเอามือกุมหัวตัวเอง  ผมผุดนั่งลงก่อนมองไปที่มัน 

   “เฮ้ยมึงเข้ามาทำไม  เข้ามาได้ไงว่ะ  หัวแตกมั้ยมึง”  ผมยังมีกะจิตกะใจห่วงมันอีก

   “ผมไปถามพี่ที่ฟร้อนด์  พี่เขาบอกอยู่ที่นี่เห็นห้องเปิดอยู่เลยมาดู  อูยหัวแตกมั้ยนี่”

   “ไหนกูดูสิ”  ผมเอามือไปเปิดดู  แค่ปูด ๆ    นิดหน่อย  แสดงว่าแรงถีบผมไม่ได้เรื่องนะเนี่ย

   “โอ้ย  เบา ๆ  ดิเจ็บนะโว้ย”  มันเอามือปัดมือผมใหญ่

   “เรื่องเมื่อคืน  ผมมาขอบคุณ  แล้วขอโทษด้วยที่ทำไรแบบนั้นไป”  มันจับมือผมเอาไว้นิ่ง

   ผมสบตามัน . . . 

   . . . สายตามันอ่อนโยนลงมามาก  ไม่เหมือนกับคนที่ผมเจอเมื่อคืน  จมูกมันโด่งเป็นสัน  เชิดเล็กน้อย  ริมฝีปากมันบางแดง  แก้มมันสีชมพูระเรื่อ  โดยรวมคือ . . .  มันหล่อมาก

   ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนั้น  เวลาที่ได้สบตากับมัน  หัวใจผมเต้นแรง  ผมรู้ดี  ผมยิ้มเมื่อมันจ้อง

   “มองKไรว่ะ”  ผมลุกขึ้นเดินหนี

   “เอ้า  เราชื่อเค”

   “ไม่อยากรู้  ใครถามมึงว่ะ  ว่าแต่เคด่วยเหรอ . . .”  ผมหันไปมองหน้า 

   มันทำหน้าเจื่อน ๆ

   “. . . เออ   เออ  กูชื่อโดม  มึงไม่ถามแต่กูอยากบอก”  ผมยักคิ้วข้างเดียวโชว์มันซะงั้น  มันยิ้มให้กับผม

   และนั่นคือจุดเริ่มต้นสิ่งดี ๆ  ที่ผมกับเคมีให้กัน  ผมช่วยให้มันรอดตายมาจากอาการอกหักของมัน   และมันกับผมก็กลายมาเป็นคนคุ้นหน้า  มันเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม  แต่ผมเรียนภาคอินเตอร์

   ผมไม่เคยอยากรู้  เรื่องราวระหว่างผมกับมันจะเป็นแบบไหน  เพราะผมไม่เคยถาม และผมไม่เคยอยากรู้  เราเล่นกันเหมือนเพื่อน  สนิทกันเร็ว . . .

   จากที่มันเช่าห้องที่รีสอร์ทผม . . .

   . . . กลายเป็นว่า  มันมาค้างที่ห้องผมแทน  ผมไม่เคยถามเรื่องที่ผ่านมาของมัน  ด้วยกลัวว่าจะไปสะกิดไอ้ความรู้สึกที่ไม่ดีของมันอีก  มันค่อนข้างจริงจังกับชีวิต ในขณะที่ผมเรื่อย ๆ  ยังไงก็ได้

   มันไม่ยอมกลับบ้านมัน   เมื่อถึงกำหนด  มันบอก  ตังค์ยังไม่ไหมด  อยู่ต่อได้มั้ย . . . 

   ไอ้สาสสสสสสสสสส . . . 

   ห้องก็ฟรี  ข้าวก็ฟรี  แค่ช่วยงานที่บ้านกรูเล็ก ๆ  น้อย ๆ  ทำไมจะอยู่ไม่ได้  อย่าว่าแต่เดือนนึงเลย  หากมึงยังทำตัวมีประโยชน์เช่นนี้  อยู่สองสามปี  บ้านกรูก็ไม่จนลงไปกว่านี้หรอก  ดีเสียอีกที่มันทำแบบนี้ . . .

   มันเข้าใจหาเรื่องมีที่อยู่ฟรีเนาะ . . .

   “ไง ไข่ย้อยเมื่อไหร่จะกลับนครว่ะ”  ผมถามมันในเย็นวันนึง  วันที่ผมพามันมานั่งมองพระอาทิตย์ตกที่ท่าเรือหน้าทอน

   ดวงอาทิตย์กลมสีส้มกำลังเล่นเงากับผืนทะเลที่เงียบ  ราบเรียบราวแผ่นกระจกแผ่นใหญ่  เรือลำน้อยค่อย ๆ  แล่นตัดผิวน้ำกลับไปยังที่หมายของตัวเอง  มัมนหันมามองผม  ในขณะที่ผมแกว่งเท้าไปมากลางอากาศ  ก็ที่ผมนั่งอยู่ตอนนี้มันปลายสะพานเทียบเรือ

   “ไรว่ะไข่ย้อย”

   “มึงเคยดูเพื่อนสนิทมะ”  ผมหันไปยิ้มกับมัน   

   ทั้ง ๆ  ที่ผมรู้ตัวเองแล้ว  ตอนนี้ผมน่ะ  รักมันเกินเพื่อนไปเสียแล้ว  ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ มัน  อยากนั่งมองมันเงียบ ๆ

   “เคยดิ๊  หนังออกจะดัง  อย่าบอกนะว่ากูหล่อเหมือนพระเอก”  มันยิ้ม  รอยยิ้มมันหรือ  สว่างกว่าพระอาทิตย์ยามอัสดงตอนนี้เสียอีก

   “ป่าว”  เสียงผมสูงปรี๊ด  สูงพอ ๆ  กับที่มันทำหน้าประหลาดใจด้วยล่ะ

   “แล้วไงว่ะ  ทำไมเรียกกูไข่ย้อย”

   “คนมาทะเล  ไม่หนีร้อนก็หนีรัก”  ผมทำเสียงละห้อย   จำได้ดี  ฉากที่นุ้ยนั่งชิงช้าสวรรค์กับไข่ย้อยที่งานวัดริมทะเลพะงัน   จนผมลืมเรื่องของไอ้เคเสียสนิท

     มันเงียบ . . .

   . . .หัวใจผมล่ะ

   เงียบกว่ามันเสียอีก . . .

   เรานั่งนิ่ง ๆ  กันนาน  ผมไม่รู้เหมือนกัน  ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่ผมพูดไป  อาจเพราะผมไปสะกิดแผลที่มันเริ่มตกสะเก็ดของเคเข้าก็ได้  ผมได้แต่ก้มหน้าต่ำ  มองระลอกคลื่นเล็ก ๆ  ที่ลอยมากับสายน้ำไม่ได้

   “หนีรัก . . . แต่อาจเจอรักที่ดีกว่า”   มันเอื้อมมือมาตบไหล่ผมเบา ๆ    ผมหันไปหามัน  ยังไม่กล้ามองหน้ามันเต็มตาอยู่ดี

   “ไอ้ไข่ย้อยหาเรื่องอยู่ทะเล  โดยการตกดาดฟ้าเรือ  แต่มึงนี่ดิ๊  เล่นจมน้ำทั้งที่แดกเบียร์ไปเกือบลัง     เข้าใจหามุขอยู่ฟรีนะมึง”

   “แล้วมึงว่ากูได้ผลมั้ยล่ะ”

   “เออ”  ผมยิ้มกับมันอีก

[RAJCHABUT]

   มันเลยกลายมาเป็นเพื่อนสนิทของผมจริง ๆ  เพราะหลังจากที่เรากลับกรุงเทพฯ  มันกับผมตกลงที่จะมาอยู่ห้องเดียวกัน  ผมรู้หัวใจตัวเองดี  ว่ารู้สึกอย่างไรกับมัน 

   แต่ . . .


   เคล่ะ . . . 


   มันยังคงเหมือนเดิมในวันแรกที่ผมรู้จัก  มันไม่มีท่าทีเกินเพื่อนกับผมเลย ผมได้แต่เก็บเอาความรู้สึกนั้นเอาไว้เงียบ ๆ


   ผมมีความสุขกับการตื่นนอนมาแล้วมีมันนอนอยู่ใกล้ ๆ 


   . . . ผมยินดีกับกลิ่นน้ำลายบูดของมันในทุกเช้าที่มันเอามาให้ผมดมก่อนเสมอ  แมร่งมันนะนิสัยเลว  หากมันตื่นก่อนผม  มันจะมานอนมองหน้าผม  แล้วพอผมลืมตา  มันจะเป่าลมที่ผ่านขี้ฟันทั้งคืนมาใส่หน้าผมเสมอ  แล้วมันก็จะหัวเราะมีความสุข

   ถามกรูสักคำมั้ยกรูชอบหรือเปล่า . . .


   แรก ๆ  น่ะอยากจะถีบมัน  แต่ตอนหลังกลายเป็นความเคยชิน . . .  ไม่ได้กลิ่นน้ำลายบูดมันเหมือนขาดอะไรในชีวิต  เลวมะกรู


   “เค อาทิตย์หน้ากูต้องไปซัมเมอร์คอร์สที่สิงคโปร์ว่ะ  พ่อส่งเรียนภาษา”


   “อ้าว!  งั้นปีนี้ไม่ได้ไปรีสอร์ทสิ  ว้า  เสียดาย  อยากไปทะเล”  มันทำท่าอย่างกับจะเป็นจะตาย

   “เอาน่า  กลับมาจากซัมเมอร์ก่อน  สองเดือนเอง”

   “อืม”

   “งั้นคืนนี้ไปกินเหล้ากัน  กูอยากนั่งฟังเพลงว่ะ”  ผมมองหน้ามัน

   “เอ้าดิ๊  กูก็อยากไป  แม่งสอบเสร็จมาสองวันแล้ว  อยากเจอแสงสี”

   คืนนั้น . . .

   ทั้งผมและมัน  เมากันแทบจะคลานกลับ  ผมเมามากที่สุดในชีวิต  อาจเพราะยิ่งนับวัน  ความรู้สึกที่ผมมีต่อมันมากขึ้นทุกที  แล้วมันล่ะ  มันจะรู้บ้างไหม  ว่าผมรักมันเกินกว่าเพื่อน . . .

   ผมไม่กล้าบอกมันถึงสิ่งที่มันอัดอั้นในหัวใจผม . . .

   ผมกลัว . . .

   . . . กลัวจะสูญเสียมันไป  ผมไม่กล้าเดินก้าวข้ามคำว่าเพื่อนที่มีกับมัน  มันคือส่วนเติมเต็มในชีวิตที่ผ่านมา  ผมอยากรักมันที่มันเป็นมัน  รักมมันด้วยหัวใจอยากรักแบบนี้  ไม่มีเซ็กส์กับมันก็ได้ . . .

   “ไอ้โดม”  มันเรียกผม  เมื่อเรากลับมาถึงห้อง

   “หือ . . .”  ผมง่วงมาก  ไม่อยากคุย  อยากนอน  โลกมันเหมือนหมุนเร็วแฮะ  แผ่นดินไหวหรือป่าวหว่า  ทำไมห้องมันหมุน ๆ  แบบนี้

   “มึงมาวววววววว  มั้ย”  เสียงมันอ้อเอ้

   “เดะ เดะว่ะ  ม่ายมาววววววว”  ขืนบอกว่าเมาก็ไม่ใช่คนเมาดิ๊  เมาที่ไหน  ยังจำชื่อได้  ยังกลับห้องถูก

   “กูรักมึงนะโว้ย  มึงเป็นเพื่อนกูที่กูรักมากมึงรู้มั้ย . . .”  มันตะแคงหน้ามามองผม 

   “. . . มึงหันมานี่”  มันเอื้อมมือมาหาผม  ดึงผมให้นอนตะแคงจ้องตากับมัน

   “มึงไม่บอกกูเลย  มึงรักกูมั่งป่าวว่ะ” 

   ผมยิ้มแทนคำตอบ . . .

   . . . รักสิ  รักมากด้วย  หัวใจผมบอก  แต่ทำไมไม่รู้  ปากมันหนักแบบนี้ว่ะ 

   “ห่านี่  ไม่บอกกู  ขอกูนอนกอดมึงนะคืนนี้”

   ไอ้เวร  ไม่รอคำอนุญาต  ดึงกูไปกอดแนบอกมึงซะงั้น  ผมได้แต่นอนยิ้มอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของมัน  แค่นี้กระมังที่ผมต้องการ  การได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ผมรัก

   ผมเมื่อยไปทั้งตัวเพราะมันนอนกอดผมเอาไว้ทั้งคืน  ผมมองหน้ามันมันหลับตาพริ้มขนตางอนเป็นแพ  มันหล่อสมเป็นแนวหน้าของคณะมันจริง ๆ  ผมยิ้มในอ้อมกอดมัน  จมูกผมห่างซอกคอมันแค่นิดเดียวเอง

   มันลืมตา . . .

   . . . ท่าทางมันงง ๆ

   มันรีบผละผมออกจากอ้อมกอดมัน  ท่าทางมันเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง  ผมหันหลังให้มัน ไม่อยากมองตามมันเลย

   “ไอ้เหี้ยมานอนกอดกูเฉยเลยนะมึง”  มันเอาเท้ามาแหย่ที่ก้นผม

   “สาสสสสสสส   ใครกอดก่อนเป็นหมา”  ผมหันมามองหน้ามัน  ก่อนยักคิ้วใส่มันทีนึง

   “กูเมาขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ”  มันเกาหัวแกรก ๆ

   “ไม่รู้โว้ย  กูไปอาบน้ำแร่ะ”

   “โดม . . . ถึงกูเมากูก็รู้นะโว้ยว่ากูทำไรไป  บางคำถาม  คนถามเขาอยากรู้นะมึง  เขาไม่ได้ถามลอย ๆ  มึงเข้าใจมั้ย”

   เสียงที่มันบอก . . . 

   ทำเอาผมไม่สามารถก้าวเท้าต่อไปได้  ผมยิ้มกับตัวเอง  แต่ไม่อยากหันไปมองหน้ามัน  ไม่รู้  ผมไม่ไกล้ากระมัง  ผมกลัว กลัวว่าคำถามของมัน  กับคำตอบของผมจะทำให้เราเจ็บปวด  ผมได้แต่ยิ้มกับตัวเอง  ก่อนที่จะปล่อยให้ความคิดของผมตัดสินว่า  . . .

   . . . มันรักผม

   ผมไม่แปล . . . รักแบบไหน?

   ผมใจหายเมื่อมาอยู่สิงคโปร์  หนทางติดต่อมันมีเพียงแค่การคุยผ่านเอ็มเอสเอ็นเท่านั้น  และก็คุยกันเกือบทุกวันจนกระทั่งเมื่อคืน . . .

   “จะบวชวันที่สิบนะ  พรุ่งนี้เย็น ๆ  โกนหัว  มะรืนนี้เข้าโบสถ์แต่เช้า  พ่ออยากให้เลยกะบวชจนกว่าจะเปิดเทอมบวชแล้วคงไม่ได้ออนเอ็มแล้วล่ะ”

   ผมใจหายวาบ . . .

   . . . มันมาบอกอะไรเอาตอนนี้  วันนี้วันที่แปด  อีกสองวัน  ผมจะทำยังไงดี  มันไม่บอกผมก่อนหน้านี้ว่ะ แล้วผมตัดสินใจ . . .

   . . .  ค่าของความรู้สึกเงินซื้อไม่ได้

   แต่ . . .

   . . . ผมจะใช้เงินที่ผมมีซื้อความรู้สึกของมัน




   บริเวณลานวัดเงียบสงบ  คนที่นั่งพนมมือเต้อยู่สงบนิ่ง  มีแขกผู้ใหญ่ไม่กี่ราย  พระรูปนั้นดูน่าเลื่อมใส  กำลังพูดอะไรอยู่กับคนที่นั่งพนมมือ  ในมือถือกรรไกรคมกริบ

   “สวัสดีครับ”  ผมพนมมือไหว้พระ  ไหว้แม่มัน  ไหว้พ่อ  ไหว้ทุก ๆ  คนที่นั่น  ก่อนหันไปมองหน้ามัน

   แววตามันมองมาที่ผม . . . 

   . . .  ผมอ่านแววตามัน  มันตื้นตันใจอยู่หรอก  ผมมองญาติ ๆ  มันไปขลิบผมมัน  ผมมันค่อย ๆ  หลุดที่ละปอย ๆ    แววตามันนิ่ง  ผมมองปอยผมที่ญาติผู้ใหญ่มันขลิบใส่ในใบบัวใบใหญ่สีเขียวสด

   “โยม  มาตัดผมสิ”  พระรูปนั้นหันมาทางผม  พลางส่งกรรไกรให้  ผมยกมือไหว้  ก่อนรับกรรไกรมา

   มันมองหน้าผม  ผมรู้สึกได้  แววตามันยิ้มได้ . . .

   แล้วทุกคนก็ตัดเสร็จ  พระรูปนั้น  ค่อย ๆ  มาโกนผมให้  ก่อนมาโกนคิ้ว  คราวนี้ใบหน้าเคเงียบสงบลงไปอีก    ก่อนที่จะอาบน้ำให้นาค  ผมก้มลงนั่งตรงหน้ามัน  ผมเอื้อมมือไปแตะที่เท้าของเคเบา ๆ  ผมหยิบผมมาปอยนึง

   “ขอนะ  ขอกูเก็บไว้สักปอย” 

   เคพยักหน้ารับแทนคำตอบ . . .   

   . . . ผมมองมันนิ่ง  แววตาผมคล้ายมีม่านน้ำบาง ๆ  ผมเอาปอยผมนั้นใส่กระดาษก่อนเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์  สิ่งที่มีค่าที่สุดของผมกระมัง  ผมยิ้มกับภาพที่เห็น  ญาติ ๆ  มาอาบน้ำให้มัน  มันพนมมือรับน้ำที่ญาติมันอาบให้

   “มาทำไม  เปลือง”   เคในชุดกาสา  ถามผม  แววตาสงบกว่าเคย

   “ไม่มาได้ไง  ใช่จะมีใครบวชบ่อย ๆ  ซะที่ไหน”

   “กลับวันไหน”

   “ไม่กลับแล้ว  ไม่เรียนแล้วล่ะ  ไปอยู่เกาะ”  ผมมองหน้ามัน

   “เอาดี ๆ  สิ”

   “ยังไม่รู้เลย”

   “พรุ่งนี้เข้าโบสถ์แต่เช้า  วันนี้นอนที่ห้องที่บ้านนะ  คุ้นกับแม่แล้วนี่  มาตั้งสองรอบแล้ว  เราคงนอนที่วัด”    นาคพูดกับผมเบา ๆ

   “ครับ”  ผมตอบเงียบ ๆ

   แล้วคืนนั้น  ผมก็ต้องเสียน้ำตา  เมื่อผมไปเปิดไดอารี่ของไอ้เคอ่าน  สิ่งที่มันเขียนคือ . . .

   . . . ผม

   มันบอกรักผม ผ่านตัวอักษรของมัน . . .

   . . . มันเก็บความรู้สึกทั้งหมดใส่ในสมุดเล่มเล็ก ๆ  มันกลัวเหมือนที่ผมกลัว  มันไม่อยากเสียผมไป  เหมือนที่ผมไม่อยากเสียมันไป  ทั้งมันและผม  ไม่มีใครอยากเดินผ่านเส้นบาง ๆ . .  .

   . . . เพื่อน





   ผมมองข้อความอีกครั้ง . . .

   . . . ก่อนตัดสินใจพิมพ์กลับไป

“สาธุ . . .กำลังคิดถึงอยู่พอดี  คิดถึงพระบาปมั้ยนี่ อิอิอิ”

   ผมยิ้มก่อนกดส่ง . . .

   “บาปสิ  บาปมาก  หมายถึงถ้าพระคิดถึงโยมเพื่อนนะ”  เพียงชั่วอึดใจ  พระตอบกลับมา

   “ไม่ต้องส่งมาอีกนะ  ไว้สึกค่อยเจอกัน”

   แล้วผมก็ยิ้ม . . .

   . . . ผมไม่อยากไปก่อกวนหัวใจพระ  โลกของผมกับโลกของท่านมันแตกต่างกัน  ผมเอากระเป๋าตังค์ออกมา  ก่อนที่จะเปิดหยิบเอากระดาษแผ่นเล็ก ๆ  ภายในมีปอยผม

   ผมยิ้ม . . .

   . . . ยิ้มด้วยหัวใจเปี่ยมสุข  สงกรานต์สำหรับผม  มันมีความหมายมากกว่าคนอื่น ๆ  กระมัง

   วันนี้ . . .

   ผมมีคงสุขอย่างเต็มหัวใจ  นับวันรอ รอใครบางคนกลับมา  สิ่งที่เป็นอยู่ดีที่สุดแล้วสำหรับผมในเวลานี้





                                                                                                                 จบแร่ะคร๊าบบบบบบ

สัญญา . . .

. . . คราวหน้า

มาต่อ . . . รักเอย

[namtaan]

^
^
ขออนุญาต จิ้ม

และรอคอย "รักเอย" ตาม สัญญา

จากนั้นจึงไปอ่านเรื่องสั้น หุหุ

------------------------------------------

อ่านจบแล้ว

บาปไหม?  >>> ไม่บาปเนอะ
ความรักเป็นสิ่งดี และสวยงามเสมอ
รักด้วยหัวใจ ยังไม่ถึงเวลารักด้วยร่างกาย
ทิ้งท้ายไว้ด้วยเรื่องสั้นหวานๆ เป็นนิมิตหมายอันดีว่า รักเอย ตอนหน้า จะหวานล้ำ (เหอๆๆๆ หวังไปๆ จาได้ป่าวหนอ)

บวก 1 แต้ม ขอบคุณคุณราชบุตรจ้า

[myxt]

^
^
  จิ้มพี่น้ำตาลกลับไปหน้านู้น แอบไปจิ้มเค้าไว้นิ อิอิ
.....
เรื่องสั้น แอบยิ้มได้เลย มันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรได้เลยเนอะ
รออ่านรักเอยนะคะ

[BEta-K]

มารอ   

ตกหน้า 2 แย้ว  ดันๆๆ

[yaoifan]

สัญญา . . .

. . . คราวหน้า

มาต่อ . . . รักเอย

รอน้องโอ๊ต ต่อไป จะไปค้างคืนกับน้องออฟ จะเกิดอะไรขึ้นนะ

แต่น้องโอ๊ต ของคนราชบุตร ไปไหนแล้ว ขอให้หากันเจอ นะคะ

+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[ranaways]

รอน้องโอ๊ต

พ่อโน๊ต และแม่โอห์ม


เอิ๊กกกกก


ล้อเล่นน๊า

[RAJCHABUT]

อวสานแบบนี้จะดีไหม ?

ตั้งใจแค่ ๒๐ ตอนจบอ่ะครับ

แต่

เจอ  MMS ของโอ๊ตเข้า  . . . 


ตกลงจบเลย  ในตอนนี้ดีมั้ยหว่า . . .  อิอิอิ

ตอนที่ ๒๐

   “เหม่ออีกแล้ว”   

   ไอ้พี่โน้ตมันมาสวมกอดผมเอาไว้จากด้านหลัง    ตัวมันหอมกลิ่นสบู่อ่อน ๆ    ผมยิ้มกว้างสุขในหัวใจอย่างที่สุดแล้ว  ในวงแขนของคนที่ผมรัก แต่ไม่ได้หันกลับไปมองมัน  

   ภายในห้องเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศ . . .   

   . . . แต่

   หัวใจผมอบอุ่นอย่างที่สุด . . . 

   เพราะคนที่สวมกอดผมอยู่จากด้านหลังคือคนที่ผมรักอย่างสุดหัวใจ  ผมได้แต่ปล่อยร่างกายอิงแอบแนบอกอุ่น  แหงนหน้ามองฟ้าผ่านกระจกหน้าต่าง  คืนนี้พระจันทร์สวยกว่าคืนเพ็ญก่อน ๆ  ที่ผมเคยมอง

   หรือ . . .

   . . . อาจเพราะว่า

   คืนนี้ . . .

   คนที่ยืนชมจันทร์อยู่กับผมคือคนที่ผมรักด้วยชีวิต  ผมบอกไม่ถูกว่ารักมากขนาดไหน  และบอกไม่ถูกว่าคนที่กอดผมรักผมมากขนาดไหนเหมือนกัน  มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมรู้ก็คือ  ผมอยากหยุดเวลา

   เวลา . . .

   . . . ทุก ๆ  อย่างล้วนขึ้นอยู่กับเวลาแทบทั้งสิ้น 

   เวลานำพาคน ๆ  นึงมาสู่หัวใจผม  ทำให้ผมมีความสุข  และเวลาก็พรากสิ่ง ๆ  นั้นไปจากผม  เวลาหยิบยื่นความเจ็บปวด  ให้กับผม  เสมือนบททดสอบความรักที่ผมต้องใช้ความพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะให้สอบผ่านบททดสอบนั้น 

   แล้ว . . .

   . . . เวลา

   ก็มอบคืนสิ่งที่ดีที่สุดให้กับผม . . .

   ต่อจากนี้ไปจวบวันสุดท้ายที่ผมจะหายใจ  ผมจะไม่มีวันยอมสูญเสียสิ่งที่ผมรักมากที่สุดไปอีกแล้ว  ผมจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด  เพราะผมจะถนอมหัวใจดวงนี้เอาไว้ด้วยหัวใจของผมเอง  ผมจะรักษาหัวใจสองดวงเอาไว้อย่างดีที่สุด

   “ยังอยู่น่า  ไม่เคยถอด . . .” 

   ผมเอาท้ายทอยคลอเคลียที่ซอกคอพี่โน้ต  ทิ้งน้ำหนักของร่างกายทั้งหมดไปที่อกของพี่โน้ต เมื่อเจ้าตัวเอานิ้วมาเกลี่ยเล่นที่นิ้วก้อยด้านขวา

   “. . . ไม่ใช่แหวนหมั้น  ไม่ใช่แหวนแต่งงาน  แต่เป็นแหวนแทนความรักทั้งหมดที่พี่มีให้กับคนคนนึง  คนเดียวที่พี่จะรักได้ในชีวิตนี้    จำไว้นะ  อย่าลืมฉัน . . .”  ผมอียงศรีษะ เอาจมูกไปจูบที่ซอกคอพี่โน้ตเบา ๆ 

   “. . . แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย”   

   ผมมีความสุขที่ได้แหงนหน้ามองคนที่ผมรัก ในระยะห่างแค่ลมหายใจอุ่นของคนสองคน ที่ถ่ายเทลมหายใจของคนสองคน  รดมาที่จมูกของกันและกัน

   อุ่นไอรักที่ผมสัมผัสได้ . . .

   . . . แววตาที่มองผมอ่อนโยนอย่างที่สุด

   “จำได้ด้วย”

   เจ้าตัวก้มลงจูบที่เปลือกตาผมอย่างเผ่วเบา  ถนอมเอาไว้เหมือนวันก่อน  ผมหลับตาพริ้มรับรอยจุมพิตที่ห่างหายไปเกือบยี่สิบปี

   “ไม่เคยลืม . . .”  ผมยิ้มรับรอยจุมพิตนั้นด้วยความเต็มใจ

   “. . . โอห์มท่องทุกครั้งที่อ่อนแอ  นอกเหนือจากที่เคยท่องเอาไว้ทุกครั้งยามลืมตาตื่นมารับแสงแห่งตะวัน  ท่องวันละสามเวลาหลังอาหาร  และพิเศษอีกครั้ง  ก่อนที่โอห์มจะหลับตาน้ำตาเปียกหมอน”  ผมบอกในสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมเป็นประจำในสิบแปดปีที่ผ่านมา

   “. . . เพราะมันคือความทรงจำเดียวที่อยู่กับโอห์ม  เป็นสิ่งเดียวที่โอห์มรู้ว่ามันจะอยู่กับโอห์มไปจนวันที่โอห์มหมดลมหายใจ”   

   พี่โน้ตกอดผมแน่นกว่าเดิม  แทนคำขอโทษและคำแก้ตัวใด ๆ  ทั้งหมด  อ้อมกอดที่ผมสัมผัสมันด้วยหัวใจของผมเองในเวลานี้  มันมีควสามหมายมากกว่าคำพูด  หรือ  คำแก้ตัวใด ๆ  ทั้งหมด 

   พี่โน้ตชอบบอกความรู้สึกของหัวใจตัวเองผ่านทางการกระทำ

   อาจเพราะ . . .

   . . . คำพูดอาจจะโกหกกันได้

   แต่ . . .

   การกระทำมันไม่สามารถโกหกได้   หากไม่ได้กระทำออกมาจากหัวใจจริง ๆ  แล้ว  สิ่งที่เราสัมผัสได้  หัวใจจะบอกเราได้  ว่าสิ่งที่เป็นอยู่คือการหลอกลวง  หาใช่ความจริงแท้แน่นอนไม่  ผมสัมผัสความรู้สึกแบบนั้นได้ดีที่สุด

   โดยเฉพาะ . . .

   . . . การกระทำที่มาจากพี่โน้ต

   “คนดีของพี่”  จมูกนั้นจดเอาไว้ที่หน้าผากของผม

   “เพราะมันคือยาเพียงขนานเดียวเท่านั้น  เป็นยาตัวเดียวที่รักษาความเจ็บปวดทั้งหมดที่โอห์มมี  เป็นยาวิเศษที่ทำให้โอห์มอยู่มาได้จนถึงวันนี้”   

   หัวตาผมรื้น . . . 

   . . . ผมอ่อนแออีกแล้ว  น้ำหูน้ำตามมันพาลจะไหลออกมาดื้อ ๆ   

   พี่โน้ตมันยิ้มแบบเคย . . . 

   . . . ก่อนจะจดปลายจมูกที่แก้มผมเบา ๆ    เท่านั้นแหละ ผมหันเข้ากอดพี่โน้ตเอาไว้แน่น  ราวกับกลัวว่ามันจะสูญหายไปอีก

   “หายไปไหนมา  ไม่รู้หรือโอห์มใจแทบขาด”   

   พี่โน้ตจะรู้มั้ยจะเข้าใจความรู้สึกของผมมั้ย . . .

   . . . ผมปลดปล่อยความรู้สึกกลัวที่จะต้องสูญเสียพี่โน้ตไปอีก  ผมคงทนไม่ไหว  หากต้องเสียพี่โน้ตไปอีก  ให้ผมหยุดหายใจเสียดีกว่าที่จะต้องเสียคนที่ผมรักไปอีก  ที่ผ่านมามันเพียงพอแล้วสำหรับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ

   “ขอโทษ . . .”  พี่โน้ตเอาแก้มแนบที่หน้าผากผม  วงแขนกอดรัดผมเอาไว้แน่น

   “. . .  ขอโทษตัวเล็ก  มันมีเหตุ  มันจำเป็นที่สุด  ต่อจากนี้ไม่ไปไหนอีกแล้ว  สัญญาจะไม่ไปไกลจากตัวเล็กอีก”  มันกอดผมเอาไว้  น้ำตามันไหลเอ่อยิ่งกว่าผมเสียอีก

   ผมได้แต่กอดมันนิ่ง . . .

   พี่โน้ตมันลากผมมาที่เตียงนอน . . . 

   . . . มันกอดผมเอาไว้แน่น  ร่างกายมันเบียดอยู่กับร่างกายของผม 

   แปลกจัง! 

   สัญญชาตญาณบางอย่างมันไม่ทำงาน  ทั้ง ๆ  ที่คนที่ห่างหายกันไปนานนน่าจะมีความรู้สึกที่มากกว่าตอนนี้  แต่มันไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ  หรือเพราะว่าที่ผ่านมา  เราสองคนต่างเดินผ่านเส้นความรัก . . .

   . . . ผ่านเซ็กส์

   ที่เหลือต่อจากนี้  เราอยู่เพื่อดูแลกันและกันอย่างนั้นหรือ ?   

   ผมบอกตัวเองไม่ได้ว่ามันคืออะไรที่เป็นอยู่ในเวลานี้  เพราะคนที่ห่างหายกันน่าจะมีความรู้สึกทางร่างกายมากกว่านี้  มันน่าจะมีแรงดึงดูดเข้าหากันเหมือน . . . คืนนั้น

   คืนแรก . . .

   . . . ที่ผมยอมด้วยความเต็มใจ

   แต่ . . .

   ไม่มี  คืนนี้ไม่มีความรู้สักแบบนั้น  แต่คืนนี้มีความสุขมากว่าคืนนั้น  เพราะในอ้อมกอดผมคืนนี้  มีคนที่ผมรัก  และรักมากกว่าคืนนั้น  แต่คืนนี้สำหรับผม  ผมสัมผัสได้ถึงความสุขมากกว่าคืนนั้น  อ้อมกอดที่โอบร่างกายผมเอาไว้  กลิ่นตัวที่ผมเคยคุ้นเคย  ทุก ๆ  อย่างที่เคยเป็นของผม  มันอยู่ใกล้ ๆ  ผมอีกครั้ง

   “ทำไมหนีไปไหนไม่บอก”  ผมเอานิ้วเกลี่ยเล่นที่หน้าอกพี่โน้ตเบา ๆ

   “รู้ทั้งหมดแล้วจะถามอีกทำไม”

   “โอห์มแค่อยากรู้ . . .”  ผมงอแงเหมือนเด็ก ๆ

   “อะไรที่ผ่านมาแล้วเราไม่สามารถที่จะไปแก้ไขมันได้นะโอห์ม  เพราะฉะนั้นอะไรก็ตามที่ผ่านมาแล้ว  เราก็ปล่อยให้ผ่านไปได้ไหม  ปล่อยให้มันผ่านไปโดยที่เราไม่เอามาคิดให้มันเจ็บปวดหัวใจของเราอีก”

   “พี่โน้ต . . .”  ผมมองแววตาคู่นั้น

   แววตาที่มองผมอย่างอ่นโยนที่สุด

   “. . . โอห์มสัญญา  หลังจากคืนนี้  โอห์มจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก  แต่ว่าคืนนี้  ขอโอห์มได้พูด  ได้ถามในสิ่งที่มันค้างคาหัวใจโอห์มได้ไหม”

   “ครับ”  พี่โน้ตตอบสั้น ๆ 

   “พี่โน้ตต้องเจ็บปวดกว่าโอห์มพันเท่า  โอห์มรู้ว่าที่โอห์มเจอเทียบไม่ได้กับที่พี่เจอ”

   “โอห์มเข้มแข็งกว่าที่พี่คิด” 

   ผมยิ้ม . . .

   . . . ก่อนที่จะ ผมเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่หัวเตียง

   อย่าลืมฉัน . . .   

   พี่โน้ตเอามือมาจับหนังสือเล่มนั้นเอาไว้    คิ้วพี่โน้ตขมวดเข้าหากันเล็กน้อย  ก่อนเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มในที่สุด  เจ้าตัวก้มลงจูบที่แก้มผมอีกรอบ

   “ยังเก็บไว้อีกหรือ”

   “ก็อ่านทุกครั้งที่คิดถึงคนให้ . .  .”  ผมยิ้มตอบ

   “. . . นอกจากแหวนก็หนังสือเล่มนี้  ที่ทำให้โอห์มเข้มแข็ง  และอยู่เพื่อรอใครบางคนที่เขาเองก็รอโอห์ม”

   “แหวะ . . .”

   “อ้าว!  ทีโอห์มพูดมั่งมาแหวะ  ที่ตัวเองหยอดได้ตลอด”   

   “มันไม่เหมือนกัน”

   “เหมือนสิ”  ผมเถียง

   “ไม่เหมือน”

   “ต้องเหมือน”

   “ไม่เหมือนแน่ ๆ  พี่รับรอง”

   “เหมือนสิ   เอ๊ะ!  ไอ้พี่โน้ตนี่”   ผมไม่รู้ตัว  ว่าสิ่งที่กำลังเถียงกันอยู่ตอนนี้  มันละม้ายเหมือนคืนวันเก่า ๆ  ที่ผมเคยมีความสุข  ความสุขที่อยู่กับผมมานาน

   เหมือนตะกอน . . .

   . . . ตะกอนที่อยู่ก้นแก้ว

   ตอนนี้มันโดนก่อกวนให้มามีความสุขอีกครั้ง  มันไม่ใช่ตะกอนที่ผมอยากตักทิ้ง  แต่มันคือตะกอนของความรัก  ตะกอนแห่งความทรงจำที่ดีที่ผมเองก็ไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว  ผมยิ้ม  เมื่อพี่โน้ตอมยิ้มบาง ๆ 

   “ยิ้มทำไม”

   “ปล๊าวววววววว”  พี่โน้ตทำเสียงสูง

   “จะแกล้งอะไรโอห์มอีก”    ผมเริ่มหวาดระแวง  เพราะสายตาที่พี่โน้ตมองมามันบอกว่า  ไอ้พี่ตัวแสบมันกำลังคิดแผนอะไรในใจอีก

   “ไม่มี๊  ไม่มี”

   “เชื่อตายอ่ะ”

   “จะมีอะไรอีก  ให้ไปทั้งตัวทั้งหัวใจแบบนี้แล้ว  จะกล้ามีแผนอะไรอีกเล่า  ดีใจที่มีวันนี้  ดีใจอย่างที่สุดแล้ว  เพราะคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้นอนเถียงกับตัวเล็กอีกแล้ว”

   ผมยิ้ม . . .

   . . . คำหวานที่พี่โน้ตบอกมาจะตายเอาให้ได้  กี่ปี ๆ  ไอ้พี่โน้ตตัวแสบไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย ผมได้แต่ยิ้ม  เพราะไม่มีอะไรมีความสุขมากไปกว่าการได้ยิ้มอีกแล้ว 

   “เจอพี่แจงบ้างไหม”

   “ติดต่อกันอยู่”  พี่โน้ตยิ้ม

   หาก . . .

   . . . มือที่โอบกอดพี่โน้ตเอาไว้แน่นก่อนหน้านี้  ค่อย ๆ  คลายการโอบรัดอีกคนอย่างอัตโนมัติ  ผมรู้สึกใบหน้าตึง ๆ  อย่างบอกไม่ถูก  กับคำตอบที่พี่โน้ตบอก 

   “ยิ้มอะไร”  ผมมองหน้า  เมื่อเห็นรอยยิ้มพี่โน้ตคล้ายหยัน ๆ 

   “หึงอะไรไม่เข้าท่า”

   “ใครหึง” 

   “ใครก็ไม่รู้  พอเราบอกว่ายังติดต่อแม่เจ้าโอ๊ตอยู่  ปล่อยแขนที่กอดเราเฉยเลย  แถมสายตาที่มองก็เปลี่ยนไป  แบบนี้ไม่เรียกว่าหึงแล้วเรียกว่าอะไรไม่ทราบครับคุณตัวเล็กของพี่”  พี่โน้ตหัวเราะเบา ๆ  มีความสุขกับการจับผิดผมได้

   “อย่ามามั่ว  ไม่มีหึง”

   “ปากแข็งตามเคยนะคนเรา  มาดูสิปากแข็งจริงหรือปล่าว . . .”  ไอ้พี่โน้ตมันพูดจบก็เอาริมฝีปากมาบดขยี้ริมฝีปากผมเบา ๆ 

   ที่อุ่น ๆ  อยู่คือลมหายใจที่สัมผัสได้จากจมูกพี่โน้ต . . .

   “. . . ชื่นใจ”

   “ชอบแกล้งโอห์ม”  ผมมองหน้า  แต่หัวใจไม่อยากให้ไอ้พี่โน้ตมันถอนริมฝีปากกลับเสียด้วยซ้ำ

   “ก็ยังติดต่อกันอยู่จริง ๆ  นี่ครับ  แจงเป็นเพื่อนพี่  และที่สำคัญเป็นแม่ของคนที่พี่รักมากที่สุดในเวลานี้  เขามอบสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่  จะให้พี่ใจดำไม่คุยกับเขาเลยหรือ”  พี่โน้ตยิ้มกว้าง

   พี่โน้ตมีเหตุผลเสมอ . . .

   “ครับ”   ผมได้แต่รับคำเบา ๆ

   “แจงบอกพี่ว่า  คนที่รักกัน  ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน  สิ่งที่เหลืออยู่เพื่อเป็นอนุสรณ์ของความรัก  มันมีเพียงแค่สองอย่างเท่านั้นเอง   หากแต่ . . .”   พี่โน้ตเอามือมาเกลี่ยไรผมที่หน้าผากผมเบา ๆ

   “. . . เลือกได้แค่หนึ่ง หนึ่งเดียวเท่านั้นที่  ‘จำ’  ต้องเลือก    เดินออกไปจากชีวิตของอีกฝ่าย”  เสียงพี่โน้ตเล่ายังคงเป็นน้ำเสียงที่ปกติที่สุด

   “หรือ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”  มือที่เกลี่ยไรผมของผมเล่นหยุดที่แก้ม  ก่อนที่พี่โน้ตจะเชยคางผมมามองหน้าพี่โน้ตช้า ๆ 

   ผมยิ้ม . . .

   . . . พี่โน้ตยังคงใจเย็นเสมอ  เป็นคนที่มีเหตุผลมากกว่าความรู้สึก  ผมอยากเป็นแบบพี่โน้ต  อยากมีมุมแบบที่พี่โน้ตเป็น

   “ในความรัก  มันต้องเลือก  คนเราต้องเลือกเสมอนะ    การเลือกอาจจะมีทั้งดีและไม่ดี  แต่เราต้องมองให้ดี  พิจารณาให้ถ่องแท้  การที่เราจะเดินไปหยิบอะไร  อย่าสักแต่ว่าของนั้นสวย  ของนั้นงาม  สีที่สวย  สิ่งที่งามอาจเคลือบไว้ซึ่งยาพิษ   สำหรับพี่ . . .”  พี่โน้ตยิ้ม

   “. . . ไม่ว่าจะในเวลานี้  หรือก่อนหน้านี้  เป็นเวลาที่พี่รู้หัวใจตัวเองเป็นที่สุด”  พี่โน้ตจูบผมอีกครั้ง

   บางทีนี่อาจจะเป็นคำตอบของพี่โน้ต . . .

   “พอเหอะ   จูบจนโอห์มช้ำหมดแล้ว”  ผมค่อย ๆ  ผลักพี่โน้ตออกอย่างเบามือที่สุด

      “แจงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ   เป็นเพื่อนคนเดียวที่พี่รักได้อย่างเต็มหัวใจ  เพราะเจ้าตัวไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพี่  พี่บอกว่าหากแจงรักพี่เหมือนที่แจงบอก  พี่ขอลูกอยู่กับพี่  เพราะลูกจะเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้พี่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้”    พี่โน้ตเล่า  แต่คราวนี้เสียงพี่โน้ตเริ่มสั่น

   แววตาที่มีชีวิตคล้ายหมองลงเล็กน้อย . . .

   “แจงให้พี่ เขายอมให้สิ่งที่ทำให้พี่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้  แจงบอกพี่ตั้งแต่ก่อนคลอด . . .”  พี่โน้ตหลับตาไปชั่วครู่

   “. . .   ถ้าแกมั่นใจว่าแกทำดีที่สุดแล้วแกจะเสียใจทำไมไอ้โน้ต  แกต้องไม่กลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิด  สิ่งที่ยังมาไม่ถึงจักกลัวไปใย  ชั้นสัญญา  ชั้นจะให้สิ่งที่ชั้นรักมากที่สุดกับแก  ไม่ว่าลูกจะเป็นหญิงหรือชายชั้นยกให้แก  ยกให้แกด้วยความเต็มใจที่สุด  ชั้นยอมแพ้หัวใจแกว่ะโน้ต . . .”  พี่โน้ตลืมตาช้า ๆ 

   ผมเอานิ้วแตะที่ใต้ตาพี่โน้ต . . .

   . . . ซับความอ่อนแอที่ออกมาจากหัวใจ

   “ในฐานะเพื่อน  ชั้นยอมรับว่ารักแกมากกว่าเพื่อน     และจะยินดีกับทุก ๆ  อย่างที่เพื่อนเลือก  เพื่อนคนนี้จะยิ้มรับทุก ๆ  อย่างที่เพื่อนได้เลือกไปแล้ว  เพราะความสุขของเพื่อนคือสิ่งที่เพื่อนคนนี้จะยิ้มอย่างเต็มหัวใจ . . .”  พี่โน้ตยิ้ม  เอามือกุมมือผมไว้แน่น

   “. . . พี่เลยบอกไง  แจงมันเป็นเพื่อนที่พี่รักอย่างเต็มหัวใจ” 

   “ครับ”

   “แจงยังบอกพี่อีกว่า . . .”  พี่โน้ตมองหน้าผม

   “. . . แต่ในฐานะแม่   แม่ที่ให้กำเนิดลูก และรู้ล่วงหน้าว่าจะไม่มีโอกกาสเลี้ยงดู  แต่ชั้นมั่นใจว่าแกจะเลี้ยงลูกได้ดีที่สุด  แกจงรู้ว่าชั้นไปจากแก  เพราะชั้นมั่นใจว่าแกจะเลี้ยงดูลูกให้เติบโตมาอย่างสวยงามที่สุด  เหมือนที่แกเคยเลี้ยงโอห์ม”  พี่โน้ตมองหน้าผม

   “พี่แจงพูดถึงผม”

   “ใช่  พี่เขาบอกแบบที่พี่พูด”

   ผมนิ่งเงียบ . . . .

   “ไอ้โน้ต   ถ้าชั้นจะขอแกเพียงเรื่องเดียว . . . พี่จำได้ดี  แจงมันจริงจัง  ตอนที่มันพูดประโยคนี้  ตอนนั้นพี่หัวใจแทบจะหยุดเต้น  กลัวไปหมด  กลัวแจงจะไม่ยอมให้ลูกกับพี่”

   “พี่แจงขออะไร”

   “แจงมันขอตั้งชื่อลูก . . .”  พี่โน้ต  ยิ้มกว้าง

   “. . . ไอ้โน้ต  ชั้นรู้ว่าหลังจากที่ลูกลืมตาดูโลก  ชั้นคงจะไปจากชีวิตแก  เหมือนที่แกเดินออกไปจากชีวิตตัวเล็กมัน  แต่ชั้นสัญญา  ชั้นจะเป็นเพื่อนแกเสมอ  ชั้นให้ลูกกับแก  เพราะแกคือเพื่อนที่ชั้นรักมากที่สุด  ชั้นไม่มีวาสนาจะทำหน้าที่แม่  ชั้นขอแค่เรื่องเดียว  ชั้นขอตั้งชื่อลูก”

   “โอ๊ต  นะเหรอ”  ผมมองหน้าพี่โน้ต

   “อืม . . .  ไม่ว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายชั้นจะเรียกว่า   'โอ๊ต'  . . . ส่วนชื่อจริงชั้นตั้งไว้แล้ว  ‘นนธ์ปวิช’    เพราะชื่อนี้มันจะทำให้ชั้นได้ระลึกถึงคนสองคน  คนแรกเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้น  กับอีกคน  คนที่คนที่ชั้นรักรักเขามากที่สุด. . . ไอ้ตัวเล็ก”   

   ผมหลับตานิ่ง . . .

   . . . น้ำตาผมไหล

   ผมละอายหัวใจอย่างที่สุด  วันก่อนผมอาจจะเคยหมิ่นน้ำใจผู้หญิงที่เข้ามาใกล้ตัวพี่โน้ต  อาจเพราะว่าผมหวงพี่โน้ต   ไม่อยากให้ใครมาใกล้พี่โน้ต   แต่ครั้งนี้  ผมยอม  ผมยอมให้พี่แจงเรียกผมว่า . . . ไอ้ตัวเล็ก

   ติ้ด . . . ติ้ด

   เสียงข้อความเข้าดังมาจากโทรศัพท์จากหัวเตียง  พี่โน้ตเอื้อมมือไปหยิบมากดดู  ก่อนหัวเราะเบา ๆ 

   “ไอ้ตัวแสบ”

   “โอ๊ตหรือ” 

   “ดูเอาเอง”  พี่โน้ตยื่นโทรศัพท์มาให้ผม

   รูปถ่ายของโอ๊ต . . .

   . . . และข้อความข้างล่างรูปถ่าย  รูปในมือถือเครื่องนั้น

   . . . ปล่อยมือพ่อที่กอดอาโอห์มออกจากตัวอาโอห์มเดี๋ยวนี้นะพ่อ  โอ๊ตหวงอาโอห์ม  เดี๋ยวอาโอห์มของโอ๊ตช้ำหมดเลย . . .

   ผมยิ้มหัวเราะเบา ๆ   

   . . .  พี่โน้ตเลี้ยงลูกได้มาตรฐานเดียวกับที่เลี้ยงผมจริง ๆ  ขอบคุณสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมได้เจอ  ขอบคุณพี่โน้ตจากหัวใจ  ขอบคุณพี่แจง  พี่สาวที่น่ารักที่สุดในวันนี้ของผม

   ขอบคุณ . . .

   ผมจะมีใครอีกไหมที่ต้องขอบคุณ ?
   

[แก้ว]

     

โอ๊ต น่ารัก

[sukie_moo]

ในความทุกข์ พี่โน๊ตก็ยังเจอสิ่งดีๆ อย่างเพื่อนที่ชื่อ พี่แจง แล้วยังมีสิ่งดีๆที่คอยเหนี่ยวรั้ง ก็คือ โอ๊ต

อ่านตอนนี้แล้ว ซาบซึ้ง กับ มิตรภาพ และความรัก ของผู้หญิงคนนึงที่จะมีได้

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

ซึ้งจัง   

[BEta-K]

   พี่ราชบุตรที่แต่งนิยายดีๆให้   

แล้วแต่งมาให้อ่านบ่อยๆน้า 

[myxt]

อวสานแบบนี้จะดีไหม ?

ตั้งใจแค่ ๒๐ ตอนจบอ่ะครับ

แต่

เจอ  MMS ของโอ๊ตเข้า  . . . 


ตกลงจบเลย  ในตอนนี้ดีมั้ยหว่า . . .  อิอิอิ

เอ่อ..... ไม่ดีมั้งค่ะ
พี่โน๊ตกะโอห์มยังหวานได้มากกว่านี้อีกน๊า 
เจ้าโอ๊ตเข้าใจขัดจังหวะพ่อเนอะ น่ารักน่าหยิกจริงๆ

[nanao]

ทุกอย่างล้วนมีที่มาและที่ไปของมันเสมอ 

[ranaways]

โอ๊ยยยยยยยย

น่ารักกกกกกกกกก

[Simply Blue]

นำเสนอรูปแบบของความรักได้หลากหลายและซาบซึ้งจริงๆๆๆๆ   
ขอบคุณมหาศาลสำหรับเรื่องของความรักที่ทำให้ได้คิดหลายอย่าง
ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง

อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุขจริงๆๆ

[oaw_eang]

จบแล้วหรอ?

เจ้สอง 

[RAJCHABUT]

จบแล้วหรอ?

เจ้สอง 

ถามว่าจบดีไหม ?

มิได้แปลว่าจบโว้ย . . .

. . .จะจบได้อย่างไร  น้องป๊อบน่ารักขนาดนั้น

เขียนถึงโอ๊ตทีไร  หน้าน้องป๊อบลอยเด่นมาทันที  แบบนี้จบไม่ลง


ปล. ท่านที่ได้อ่านเรื่องต่อจากตอนที่ ๒๐  เพราะอานิสงค์แห่งความน่ารักของน้องป๊อบล่ะครับพี่น้อง

[kit]

• ท่านที่ได้อ่านเรื่องต่อจากตอนที่ ๒๐  เพราะอานิสงค์แห่งความน่ารักของน้องป๊อบล่ะครับพี่น้อง
วั้ย ค่ะ พี่ยม 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[tonsai_2520]

วั้ย ค่ะ พี่ยม 5555555

ใครอ่ะ . . .

. . . พี่ยม

คนหล่อ . . .  งง

[un_john2006]

 






 





 

[kit]

ต๊าย “พี่ยม” คือ one of leading charactors จาก “เป็นต่อ” ค่ะ(channel 3)
ชอบลงท้ายประโยคว่า “พี่น้อง” อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ ต้นสาย