★CHAPTER 7
ก๊อกๆ
“คุณเปิดประตูให้หน่อย ผมหิว!”อธิปเคาะประตูหน้าห้องวริณ ก่อนจะลองจับลูกบิดประตูดู ไม่ได้ล็อคนี่นา ขอเข้าไปก่อนละกัน
“วริณ…”อธิปเรียกเบาๆเมื่อเห็นพ่อบ้านของเขาตอนอยู่บนเตียงไม่รู้สึกตัว แม้แต่ยามหลับวริณก็ยังน่ารักในสายตาของเขา อธิปนั่งลงบนเตียงๆข้าง เอื้อมมือปัดไรผมที่เปียกชุ้มอยู่บนหน้าผากเนียน
“ตัวร้อนจัง”อธิปคิด เลื่อนมือแตะที่ซอกคออุ่น ปนเหงื่อชื้นด้วยไอร้อนจากร่างกาย
“วริณ…”เขาลองเขย่าตัววริณดู ชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น สงสัยคงจับไข้ อธิปมีท่าทีร้อนใจ เขาไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อน
“ป้าอรครับ”อธิป
‘ว่าไงค่ะ คุณหนู’
“เมื่อไหร่ป้าจะกลับมา ผมให้ไปเดินตลาดไม่ได้ให้ไปเที่ยวช้อปกันทั้งวันนะครับ”อธิปดุพลางหันไปมองคนข้างๆที่นอนไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มร้อนใจ
‘ป้าขอโทษจริงๆค่ะ พอดีตาชัยแกไม่ได้ตรวจสภาพรถให้ดีก่อน รถเลยเสียกลางคันซะงั้น’ป้าอรบอกน้ำเสียงดูตื่นเต้นกับการที่รถเสียมากกว่า
“แล้วตอนนี้เป็นไงกันบ้างครับ แซมไม่งอแงใช่ไหมครับ”อธิปถามอย่างเป็นห่วงเพราะด้านป้าอรคงลำบากกันน่าดู
‘หนูแซมยังกินไม่หยุดเลยค่ะ ป้าไม่เป็นไรมากค่ะ ตอนนี้ตาชัยเอารถเข้าอู่ข้างๆตลาด ส่วนยายแก้ว ยายใจ ก็เดินซื้อของคนอยู่ คุณอธิปมีอะไรเหรอค่ะ’
“เอ่อ..วริณเขาไม่ค่อยสบาย ผมไม่รู้ว่ายาอยู่ไหน แถมผมไม่เคยดูแลคนป่วยด้วย”อธิปบอกอย่างขัดเขินนิดหน่อย เพราะอายุอย่างเขาไม่น่าจะมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้
‘ถ้าไม่สบายมาก คุณหนูต้องเช็ดตัวให้คุณเขานะค่ะ พอเขาตื่นขึ้นมาก็ให้กินข้าวกินปลาแล้วทานยา เหมือนที่คนอื่นเคยทำเวลาที่คุณหนูไม่สบายไงค่ะ”ป้าอรตอบ
“ขอบคุณมากครับ ฝากดูแลแซมด้วยนะครับ เพราะผมคนเดียวเลย เรื่องทั้งหมดเพราะผมเป็นต้นเหตุ”อธิปบ่นรู้สึกผิดที่ต้องทำห้ป้าอร แล้วสาวใช้อื่นๆเดือดร้อน แถมวริณยังไม่สบายอีก
‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กว่าตลาดจะวายก็นานอยู่ทันรถเสร็จพอดี แต่อาจจะช้าไปหน่อย’
“ครับๆไม่เป็นไร”
อธิปเก็บโทรศัพท์อย่างกังวล ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูผืนเล็ก ชุบน้ำแล้วของบิดหมาดๆ
ใบหน้าของวริณแดงก่ำเพราะพิษไข้และแดดแผดเผาในตอนเที่ยง เขาจับแก้มเนียนแผ่วเบา ก่อนจะถอดเสื้อของวริณออก
“หายไวไวนะ…ผมขอโทษ”บอกไปคนตรงหน้าก็คงไม่ได้ยิน อธิปเช็ดตัวให้วริณอย่างเงอะงะ แต่เขาก็ตั้งใจมาก หวังว่าวริณจะฟื้นขึ้นมาเร็วๆนี้
“คงสบายตัวขึ้นละสิ”อธิปว่า มองหน้าคนตรงหน้าอย่างพิจารณามีอะไรให้น่ามองนักหนา
จมูกเชิดๆนี่ หรือว่าจะเป็นเรียวปากน่ากัด หรือจะเป็นแก้มตุ้ยน่าฟัด หรือจะน่ามองไปทั้งตัว
อธิปลองไล่สายตาดู วริณตอนนี้เปลือยเปล่ามีแต่ผ้าห่มปิดร่างกายเขาไว้เท่านั้น
สาเหตุที่อธิปไม่กล้าใส่เสื้อผ้าให้วริณนั้นเพราะกลัวว่าตบะของตัวเองนั้นจะแตกไปเสียก่อน
ก็คนตรงหน้าช่างยั่วยวน…
ปวดหัวจัง…
วริณยกมือกุมหัวตัวเอง ตัวบิดงอไปมาบนเตียง สร่างไข้ วริณปรือตามองภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น เพดานขาว ในห้อง เขาหันไปอีกทาง อธิป…
อธิป !!!
ในห้อง กับเขา?
เขาโป๊! เสื้อผ้าหายไปไหน!? ชายหนุ่มตกใจ อยากตะโกนให้คนข้างๆตื่นขึ้นมาอธิบายเรื่องทั้งหมด ติดอยู่ว่าเสียงของเขาช่างแหบแห้ง เจ็บคอ…
“คุณ…”แผ่วเบา วริณแน่ใจว่าเสียงแค่นี้ไม่สามารถทำให้อธิปยอมตื่นขึ้นได้ เขาจึงเขย่าไหล่เจ้านายแรงๆ
“คุณไฟ!”ตบลงไปที่ไหล่ อธิปก็ไม่ยอมตื่น ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ วริณอยากร้องไห้…
โดนล่วงเกินทั้งๆที่ไม่สบาย คนอย่างอธิปไม่ทำหรอก เขายังเชื่อใจ
“ตื่นแล้วเหรอ!? หายแล้วใช่ไหม”อธิปรีบลุกจากที่นอน จับตัววริณไปมา พ่อบ้านหนุ่มตัวอุ่นๆปกติดีแล้ว อธิปจึงโล่งใจ
“ทำไมมองผมแปลกๆ”อธิปถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นแววตาหวาดกลัวของวริณ
“คุณไม่ได้ทำอะไรผมใช่ไหม”วริณถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำอะไร ถึงทำแล้วจะทำไม?”อธิปจับข้อมือของคนป่วยสองข้างที่เพิ่งสร่างไข้อย่างหาเรื่อง ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ ผ้าห่มที่ปิดปังร่างกายของพ่อบ้านร่นหล่นลงมาจนถึงเอว
“คุณ…อึก”ร้องไห้ออกมาซะได้ อธิปชะงักเมื่อคนตรงอยู่ก็ร้องไห้ออกมายอมรับว่าเขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด
คนป่วยมักอ่อนไหวง่ายท่าจะจริง…
“โอ๋~ ร้องไห้ทำไมครับ คุณพ่อดิน”อธิปปลอบแบบกวนๆลูบหลังวริณไปมา ชายหนุ่มยิ่งหน้างอลงไปอีก
“ขอโทษครับ…”ไม่น่าร้องไห้ออกมาเลย วริณคิด อธิปผละออกมองคนตรงหน้าก่อนจะใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างปาดน้ำตาใสๆที่ไหลอาบแก้มเนียน
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ฉะนั้นไม่ต้องกังวลลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าแล้วรอผมอยู่บนห้อง”อธิปจับไหล่ทั้งสองข้างของวริณ สบตากัน วริณพยักหน้าช้าๆ
“ดีมาก ห้ามร้องไห้ เพราะเดี๋ยวจะไม่สบายอีก จะลงไปทำอะไรมาให้กิน”อธิปว่าขยี้หัวคนขี้แยเบาๆ
“ครับ…เดี๋ยวครับ ลงไปทำอาหารให้ผมเหรอ ไม่ต้องหรอก ผมหายดีแล้ว”วริณบอกเพราะเขารู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆ อีกอย่างอธิปเป็นเจ้านายจะให้มาดูแลลูกน้องอย่างเขาได้ไง
“ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็ต้องกินยา”อธิปบอกพลางเดินออกจากห้อง ประตูปิดลงอย่างช้าๆ วริณค่อยๆลุกจากเตียงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตามตัวไม่มีร่องรอยอะไรเกิดขึ้น แสดงว่าอธิปไม่ได้ทำอะไรเขาจริงๆ
แล้วโจ๊กเขาทำกันยังไง?
อธิปยืนเอ๋ออยู่ในครัวพลางเกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ เขาพอมีฝีมือด้านทำอาหารอยู่บ้างและก็ทำได้ดีเยี่ยม คือ ไข่เจียวและมาม่า อย่างอื่นเขาก็ทำไม่เป็นแล้ว
น่าจะมีโจ๊กคัพ…
ชายหนุ่มเปิดตู้ดู มีโจ๊กคัพเหลืออยู่สองสามถ้วยโชดดีจัง เขาหยิบออกมาพร้อมกับเปิดใส่น้ำร้อนรอให้มันสุก แล้วก็คน ถ้วยหนึ่งของวริณส่วนอีกถ้วยเป็นของเขา
.
.
.
“ขอบคุณ…คุณไฟมากครับ ที่ดูแลผม”วริณเอ่ยอย่างซาบซึ้ง ถึงแม้ตอนเจอกันแรกๆอธิปจะขี้แกล้งบ้าง หรือเงิน100, 000 บาท ที่เขาอ้างเอามาขู่ แต่อธิปก็ยังใจดีกับทุกคน เป็นคนมีอำนาจที่อ่อนโยนและสุภาพ ใจดีกับเขาและแซม…
“อ้าว…ลงมาทำไมผมให้คุณรออยู่บนห้อง”อธิปดุ ยกโจ๊กถ้วยหนึ่งยื่นให้วริณ ก่อนจะตั้งโจ๊กอีกถ้วยลงบนโต๊ะทานอาหารของแม่บ้านในครัว
“มานั่งสิ”อธิปเรียกพลางตักโจ๊กเข้าปาก ด้วยความหิว
“ครับ…เพราะผมไม่สบายคุณเลยต้องลำบาก”วริณนั่งลงตรงข้ามกับอธิป ก่อนจะตักโจ๊กขึ้นมากินอย่างเงียบๆ
“….”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่อยากดูแล”
……………
มาช้าแล้วแถมยังสั้นด้วย
ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะ ช่วงนี้นอนดึกมาก ตื่นขึ้นมาก็เพลีย : (
เพราะคนเขียนติดหนุ่มๆ Boyfriend มากฮ่าๆ ไม่ได้บ้าดารานะ พี่เขาเคะคนจริงๆ อิอิ ><
ส่วนเรื่องการใช้ภาษาของเรา
ยอมรับเลยค่ะ อ่อนภาษาไทยมาก แบบเบลอๆ (ไม่รุ่งซะภาษา)
ฉะนั้นเรื่องการใช้วรรณยุกต์นี่ตัวดีเลยค่ะ ต้องเปิดกูเกิ้ลดูบ่อยๆว่าเราเขียนผิดไหม๊ T T
บางทีเขียนวนเพราะง่วง เช่น วันนี้ผมไปกินข้าวกับผม ประมาณนี้ค่ะ มึน = =
และอาจมีคำคิดค้นเองบ้าง ใช้คำไม่ถูกความหมายก็น่าจะมี
ถ้าใครเก่งภาษาหน่อย แล้วเห็นอะไรแปลกๆในนิยายก็ ช่วยๆกันดูได้นะค่ะ แจงไม่ถือ เพราะเป็นคำอ่านหนังสือเยอะก็จริง
แต่ไหง ไม่เก่งใช้คำก็ไม่รู้
แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นมากๆเลยค่ะ เพราะแจงเองก็อ่านเม้นอยู่บ่อยๆอยู่แล้ว รู้สึกมีกำลังใจมากๆเลย
มาช้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้หายนะ ฮ่าๆเบล่อๆ ตามประสาการใช้ชีวิตปิดเทอม อิอิ >o<
รับผลสอบเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที - -
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 479639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก