ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่5
มินตาโตมองคนตรงหน้าไม่นานนักมินก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เขาเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตรงข้ามคราม และคิม
“มินรู้จักคิมกับครามมาก่อนเหรอ” มิ่งภพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของลูกชาย
“ผ่านๆนะครับ” มินตอบเลี่ยงๆ จะให้บอกว่าไม่รู้จักเลยพ่อก็คงไม่เชื่อ
“หนูมินมาก็ดี อาอยากจะเจอนานแล้ว อาเคยเห็นตั้งแต่เด็กๆ สวยเหมือนแม่ไม่ผิด” อาคมพ่อของคิมและครามพูดขึ้น มินจ้องตาคมเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายแล้วยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“มิน นี่อาคมเป็นคู่ธุรกิจของพ่อ” มิ่งภพแนะนำอีกฝ่ายให้ลูกชายคนเล็กรู้จัก
“สองคนนี่ลูกชายอาเอง คนโตชื่อคราม คนเล็กชื่อคิม หนูมินน่าจะเคยรู้จักผ่านๆมาแล้วใช่ไหม”
อาคมมองมินอย่างสังเกตแล้วยกยิ้ม เด็กคนนี้สวยหวานเหมือนแม่ไม่ผิด แปลกกันก็แค่เด็กคนนี้มีแววตาที่ดื้อรั้น สู้คนแตกต่างจากแม่ที่สวย หวานทุกระเบียบนิ้ว
“ครับ” มินรับคำแล้วยิ้มให้น้อยๆไม่ตอบอะไร
มินหันไปมองสองคนพี่น้องที่มองเขาแล้วยิ้มหน่อยๆ มินเชิดหน้าใส่อย่างไม่อยากรู้จัก ไม่นานนักปรมัตถ์ที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้น
“คุณพ่อครับ มัตถ์ว่าให้น้องขึ้นไปพักผ่อนเถอะ เรื่องนี้เราค่อยตกลงกันอีกที” มัตถ์พูดขึ้นแล้วหันมามองน้องชายด้วยสายตาเป็นห่วง น้องชายเขาไม่เคยรับรู้เรื่องราวในบริษัทหรือเรื่องสัญญาอะไรระหว่างสองตระกูลเลย
“อาไม่เห็นด้วยนะมัตถ์ ฝั่งตระกูลจันทรภพพยายามยื้อเรื่องนี้มาเป็นปีแล้วนะ” อาคมขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบทำเอาทุกคนนั่งนิ่ง
มินขมวดคิ้วงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“แต่คุณอาครับ” รณภพพยายามจะช่วยพี่ชายอีกแรงแต่กลับโดนขัดขึ้นมาซะก่อน
“พ่อว่าถึงเวลาที่มินควรจะรับรู้แล้วละ” มิ่งภพพูดเสียงดังทำเอาสองพี่น้องนั่งมองหน้ากันอย่างเป็นห่วงน้องชายคนเล็ก
“มินต้องรับรู้อะไรครับพ่อ” มินถามขึ้นแล้วมองพ่ออย่างสงสัย
“มินต้องแต่งงานกับคราม !”
มิ่งภพพูดจบมินตาโตเม้มปากแน่น มินหันไปมองครามที่เอาแต่จ้องเขาทันที
“ทำไมมินต้องแต่งงานกับนายครามด้วย”
“มันเป็นคำสัญญาของสองตระกูลไงละหนูมิน ตระกูลจันทรภพกับตระกูลสุริยะทิพย์ของอาถึงเวลาที่ต้องดองกัน โดยส่งลูกคนเล็กของจันทรภพมาแต่งงานกับลูกคนโตของสุริยะทิพย์ไงละ” อาคมเป็นฝ่ายพูดแทนเพราะเขาเบื่อที่จะยืดเยื้อเรื่องนี้แล้ว
“คำสัญญาบ้าบออะไร มินไม่สน มินไม่แต่ง !!” มินลุกขึ้นพูดเสียงดัง ชีวิตเขาอะไรจะซวยขนาดนี้ เพิ่งรุ้ว่าท้องไม่มีพ่อ แล้วยังต้องมาแต่งงานกับผู้ชายหน้าไหนก็ไม่รู้อีก แถมผู้ชายคนนั้นคือผู้ชายที่เคยช่มขืนเขา
“หึ หนูมินคงไม่อยากให้ทั้งสองตระกูลต้องบาดหมางกันใช่ไหม เพราะตอนนี้ฐานะของจันทรภพไม่สามารถจะมาต่อรองอะไรกับสุริยะทิพย์ได้เลย” อาคมพูดด้วยน้ำเสียงเหนือชั้น มินสบตากับอาคมอย่างไม่กลัว
“คุณอากำลังบีบพวกเราเหรอ”
มินพูดจบอาคมยกยิ้มร้ายแล้วไม่ตอบอะไร ปรมัตถ์เลยต้องเป็นฝ่ายจับให้น้องชายตัวเองนั่งลง
“มินใจเย็นๆ” มัตถ์พยายามลูบไหล่เพื่อปลอบน้องชาย เขาก็ไม่อยากให้น้องชายไปแต่งงานกับอีกฝ่าย ถ้าไม่จำเป็น
มินนั่งลงแล้วพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง เขาหันไปมองนายครามที่จ้องมองเขาอยู่ เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเกลียดชัง
“ว่าไงมิ่ง ฉันว่านายควรตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว นายยื้อเรื่องนี้มานานพอแล้ว” อาคมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสถานการณืยังไม่คืบหน้า
“ถ้ามินแต่งงานกับครามนายจะเลิกแทรกแซงกิจการของจันทรภพใช่ไหม”
“แน่นอน การที่นายให้หนูมินมาแต่งงานกับครามยังเป็นการยกระดับความสัมพันธ์ของสองตระกูล ทำให้พวกจิ้งจอกงูเห่าน่ารำคาญทำอะไรเราไม่ได้”
อาคมพูดจบมิ่งภพหันมามองลูกชายตัวเอง กิจการของจันทรภพเริ่มมามีปัญหาในช่วงหลังๆเพราะมีการแทรกแซงจากอีกฝ่ายเขารู้ว่านี่แค่เป็นคำเตือนจากอีกฝ่ายที่เร่งเรื่องนี้ขึ้นมา
“อีกอย่างนายคงไม่อยากให้พ่อนายผิดหวังในตัวนายที่เคยอยากจะให้ลูกมาดองกันแต่นายก็ทำมันล่มมาแล้ว เลยสั่งไว้ก่อนตายว่าให้หลานมาดองกัน หวังว่านายจะไม่ทำให้มันล่มอีกใช่ไหม” อาคมพูดต่อแล้วสบตามิ่งภพอย่างเหนือกว่า มิ่งภพจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่กลัว แต่สถานการณ์ตอนนี้เขาเป็นรองจริงๆ
ใครจะคิดว่าในอดีตอาคมที่เขารู้จักจะกลายเป็นมาเฟียหนุ่มที่ทรงอิทธิพลขนาดนี้ มิ่งภพมองคนตรงหน้าที่แม้จะมีริ้วรอยขึ้นตามกาลเวลาแต่ยังมีมุมสวย ดุ รูปร่างที่เมื่อก่อนผอมบางตอนนี้กลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแม้ว่าจะยังตัวเล็กกว่าเขาพอสมควร
“ฉันขอเวลา..” ยังไม่ทันที่มิ่งภพจะพูดจบอาคมขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฉันให้เวลานายมามากพอแล้วมิ่งภพ” อาคมยกยิ้มแล้วนั่งไขว้ห่างมองอีกฝ่ายอย่างกดดัน
“ฉันขอเวลาคุยกับลูกก่อนแล้วฉันจะติดต่อไป”
ทั้งสองฝ่ายจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ อาคมเป็นฝ่ายยกมือขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะพูด
“ฉันให้เวลานายแค่3วันแล้วฉันจะมาเอาคำตอบ” อาคมพูดเสร็จเดินตรงหน้ามินแล้วพูดด้วยย้ำเสียงเย็น
“คิดดีๆนะหนูมิน อนาคตของบริษัทและครอบครัวของหนูอยู่ในกำมือหนูแล้วนะ แล้วอีกอย่างถ้าช้ากว่านี้จะหาว่าอาใจร้ายไม่ได้นะ”
อาคมพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าสวย ดุนั้นทำให้บรรยากาศทุกอย่างเงียบแล้วดูกดดันมากขึ้น
อาคมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที ครามและคิมเตรียมเดินตามผู้เป็นพ่อไปและไม่วายทิ้งท้าย
“แล้วเจอกัน” ครามพูดกับมินแล้วยิ้มมุมปากมองมินหัวจรดปลายเท้าแล้วเดินไป
“หึ ” คิมพูดแค่นั้นแล้วมองมินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินออกไป
ฝั่งสุริยะทิพย์เดินออกไปบรรยากาศในห้องกลับเงียบและเย็นกว่าเดิม ไม่มีใครกล้าปริปากพูด มินที่นั่งกำมัดแน่นมองพ่อและพี่ชายของตนเองแล้วพูดขึ้น
“ไม่มีใครจะคิดบอกมินเรื่องนี้เลยใช่ไหม ถ้าวันนี้มินไม่กลับมาเจอมินคงไม่รู้ใช่ไหมว่าตัวเองจะโดนบังคับแต่งงาน”
“มันยังไม่ถึงเวลามิน” มนต์พยายามพูดกับน้องชายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีสีหน้าโกรธ
“เมื่อไหร่จะถึงเวลาละพี่มนต์ หรือต้องรอให้มินเข้าหอก่อนจะจะบอกว่ามินต้องเจอกับอะไรบ้าง!!” มินหันไปพูดกับมนต์เสียงดัง เขามองพี่ชายของตนเองด้วยสายตาผิดหวัง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะมิน” มนต์พยายามพูดกับน้องอย่างใจเย็น
“ไหนๆแกรู้เรื่องแล้วก็ดีมิน แกคงรู้ว่าแกต้องแต่งงานกับคราม ไม่งั้นครอบครัวเรามีปัญหาแน่ๆ” มิ่งภพพูดขึ้น มินหันไปสบตาดุของพ่อแล้วมองพ่ออย่างผิดหวัง
“พ่อจะบังคับให้มินแต่งงานกับคนที่มินไม่ได้รักเหรอ”
“มันถึงเวลาแล้วมินที่แกต้องทำอะไรเพื่อตระกูลบ้าง”
“หึ ให้มินไปเป็นเมียพวกมันเหรอ นี่เหรอคือสิ่งที่มินต้องตอบแทน”
“ใช่ !! ไม่งั้นพวกเราจะล้มละลาย ไม่เหลืออะไรสักอย่างแม้แต่บ้านที่กอยู่ตอนนี้ ธุรกิจมีปัญหาแค่ไหมแกไม่เคยรับรู้ พ่อและพี่ต้องทำงานหนักแค่ไหน พยายามประคับประคองมันแค่ไหมแกรู้บ้างไหมมิน แกเอาแต่เที่ยวเล่น ผลาญเงินไปวันๆแกจะรู้อะไรบ้างมิน !!” มิ่งภพพูดขึ้นเสียงดังแล้วมองลูกชาย
“มินไม่เคยรับรู้ก็เพราะพ่อไม่เคยบอกมินไงละ ไม่บอกแล้วมินจะรู้ได้ยังไง แล้วอยู่ดีดีมาให้มินตอบแทนด้วยวิธีบ้าๆนี่นะ” มินมองพ่ออย่างรู้สึกร้อนกระบอกตา น้ำตาล้นเอ่อเต็มเบ้าตา
“งั้นฉันจะบอกแกให้แกรับรู้ไว้นะมิน ธุรกิจเรามีปัญหาอย่างหนัก ทุกอย่างดูพลาดและโถมเข้ามาใส่พวกเรา บ้านที่อยู่ก็จำเป็นจะต้องขายถ้าแกไม่ยอมช่วย แล้วพวกเราจะไปอยู่ไหนกันมิน ทรัพย์สินทุกอย่างต้องโดนยึด” มิ่งภพพูดออกมาหมดเปลือก ตลอดเวลาเขาไม่อย่างให้ลูกชายคนเล็กมารับรู้เพราะไม่อยากให้ลูกเครียด แต่ตอนนี้คงไม่ไหวแล้วจริงๆ
“เพราะพวกนั้นใช่ไหมที่เราต้องเป็นแบบนี้” มินพูดแล้วปาดน้ำที่ไหลลงมา
“ใช่ เพราะฉะนั้นนี่คือทางเดียวที่เราจะรอด เพราะถ้าแกแต่งงานกับคราม ทางนั้นจะเลิกแทรกแซงเราและความน่าเชื่อถือก็จะเพิ่มมากขึ้น ไม่นานเราก็จะฟื้นกลับมา”
“ไม่!! มินไม่แต่งกับพวกเลวๆนั้น” มินลุกขึ้นพูดเสียงดังแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องทันที
มินเข้ามาในห้องแล้วล็อกประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง เขามองรูปถ่ายครอบครัวของเขา มองบ้านรอบๆแล้วร้องไห้ออกมา เขาควรจะทำยังไง
“มินควรจะทำยังไงดีครับแม่ ทำไมทุกอย่างถาโถมใส่มินแบบนี้” มินฟุบเข้ากับฝ่ามือตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา
วันถัดมามินตื่นขึ้นมาในตอนสาย มินอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาด้านล่างก็เจอป้าแสงทำกับข้าวอยู่ มินเดินเข้าไปในครัวแล้วยิ้มให้ป้าแสง
“ป้าแสงมีอะไรกินบ้างครับ”
“มีผัดคะน้าหมูกรอบและต้มยำกุ้งของโปรดคุณมินคะ” ป้าแสงด้วยด้วย้ำเสียงอ่อนโยน
“น่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ”
“ให้ป้าจัดโต๊ะให้ไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ มินกินในครัวก็ได้”
มินนั่งทานข้าวไปเงียบๆ ไม่นานนักมินก็อิ่ม มินหันไปมองป้าแสงที่มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยนก่อนจะถามเขาขึ้นมา
“ป้าไม่อย่างจะยุ่งเรื่องของนายหรอกนะคะ แต่เมื่อคืนเสียงคุณมินและคุณพ่อทะเลาะกันดังมาก คุณมินไม่สบายใจเรื่องอะไรก็คุยกับป้าได้นะคะ”
“มินโดนบังคับให้แต่งงานครับป้า” มินพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆอย่างสมเพชตัวเอง
“แต่งกับคุณครามหรอคะ”
“ทำไมป้าแสงถึงรู้” มินถามขึ้นอย่างงงๆ ไม่คิดว่าป้าแสงจะรู้เรื่อง
“ป้าพอรู้เรื่องมาบ้างคะว่าลูกชายคนโตของฝั่งนู้นต้องแต่งงานกับลุกชายคนเล็กของเรา ป้าทำงานที่นี้มาตั้งแต่คุณท่านยังอยู่ ก็เลยพอจะทราบ”
“มินต้องแต่งงานจริงๆใช่ไหมครับ” มินพูดจบแอบลูบหน้าท้องตัวเอง เขาท้องอยู่ แม้ว่าจะพวกคราม คิมจะมีส่วนในคืนนั้นแต่ก็ไม่รุ้ว่าใครคือพ่อของลูก
“ป้าตัดสินใจแทนคุณมินไม่ได้หรอกคะ คุณมินคิดดีๆนะคะ ป้ารู้ว่าการแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักมันไม่มีความสุข แต่บางครั้งเราก็ต้องยอมแลกความสุขส่วนตัวเพื่อส่วนรวม เพราะไม่งั้นเรื่องนี้คงจะเจ็บปวดเหมือนในอดีต” ป้าแสงพูดขึ้นแล้วแอบหลบตามินจนมินต้องถาม
“อดีตอะไรครับป้า”
“อย่าสนใจคนแก่พูดอะไรเลอะเลือนเลยคะ ป้าขอตัวก่อนนะคะ” ป้าแสงพูดจบก็เบี่ยงตัวออกจากห้อวไป ทิ้งให้มินนั่งมองป้าแสงอย่างงวยงง
มินขึ้นมานั่งบนห้องแล้วคิด เขาท้องได้แค่เดือนเดียวถ้าไม่บอกใครก็คงไม่รู้ ถ้าเขายอมแต่งงานกับคนพวกนั้นจะดีไหมแล้วค่อยหาเรื่องหย่า มินนั่งลูบท้องตัวเองแล้วคิดไปเรื่อยๆ คิดไปอย่างใจลอย
“คุณมินคะ คุณท่านรถคว่ำ”
เย็นวันนั้นป้าแสงมาเคาะประตูห้องมินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น มินได้ยินแล้วล้มลงบนโซฟาถามป้าแสงเสียงสั่น
“พ่ออยู่โรงพยาบาลไหนครับป้า”
แสงตอบมินเสร็จมินรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลตามที่แสงบอกทันที มินรีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินก็เจอมนต์นั่งอยู่คนเดียว
“พ่อเป็นไงบ้างพี่มนต์” มินถามมนต์เสียงสั่น มนต์มองหน้าน้องชายแล้วกอดน้องชายเต็มแรง
“หมอยังไม่ออกมา แต่...แต่พี่มัตถ์”
“พี่มัตถ์ทำไม” มินผละออกจามนต์แล้วมองพี่ชายตนเองที่ตาแดงกล่ำ
“พี่มัตถ์โดนลอบยิงตอนนี้อาการหนัก ผ่าตัดอยู่”
มนต์พูดจบเหมือนฟ้าผ่ากลางใจมิน มินร้แงไห้โฮออกมาทันที
“ฮือออออ อึกกก”
สองพี่น้องกอดกัน มนต์พยายามไม่ร้องไห้ ตอนนี้เขาต้องเข้มแข็งไว้
“ญาติของคุณมิ่งภพใช่ไหมครับ”
สองพี่น้องผละออกจากกัน มนต์ที่ได้สติก่อนพูดขึ้น
“ใช่ครับ”
“ตอนนี้คุณมิ่งภพพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ” หมอพูดแล้วยิ้มให้ทั้งสองคน มินเลยถามถึงพี่ชายของตน
“แล้วพี่ชายผมละครับ”
“ต้องรอหมออีกท่านที่ผ้าตัดอยู่นะครับ” หมอผละออกไปทำให้สองคนนี้พี่น้องนั่งรอหน้าห้องต่อไป
“พี่จัดการเรื่องคุณพ่อก่อน มินรอฟังผลพี่มัตถ์ตรงนี้นะ”
มนต์แยกตัวออกไปพร้อมพ่อที่โดนเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน มินมองพ่อตัวเองแล้วอดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้ ต้องเข้าเฝือกที่แขนและสีหน้าของพ่อดูซีดมาก
มินนั่งรอผลไปเรื่อยๆ อยู่ดีดีก็มีคนทักขึ้น
“มิน ” มินหันไปมองอีกฝ่ายที่เดินมา ครามเข้ามาใกล้เขา เขาลุกขึ้นยืนแล้วตบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรงทันที
“เพี๊ยะ !!!”
ครามหน้าสั่นไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมามองอีกฝ่ายที่ตาบวมช้ำจากการร้องไห้
“ไอ้เลว!”
“หึ ฉันจะไม่ถือสาที่นายตบฉัน ส่วนคำด่าจะด่ายังไงก็เชิญเพราะยังไงเลวตรงหน้านาย อนาคตได้เป็นผัวนายแน่” ครามพูดอย่างเย้ยหยัน มินมองฝ่ายตรงข้ามอย่างเกลียดชัง
“คุณเป็นญาติของคุณปรมัตถ์ใช่ไหมครับ”
มินผละจากครามแล้วหันไปถามคุณหมอทันที
“พี่มัตถ์เป็นไงบ้างครับ”
“คุณปรมัตถ์พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ดีนะครับที่คุณผู้ชายคนนี้มาส่งโรงพยาบาลเร็ว” หมอพูดพร้อมมองคราม มินหันไปมองครามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“หมอจะย้ายคุณปรมัตถ์ไปที่ห้องไอซียูนะครับ อาการยังน่าเป็นห่วงต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”
หมอพูดจบมินพยักหน้าให้แล้วหันมาหาคราม
“นายพาพี่ชายฉันมาส่งโรงพยาบาลเหรอ”
“ใช่ พี่ชายนายมาคุยกับฉันเรื่องนาย พอออกมาแปปเดียวก็โดนซุ่มยิง”
“ฝีมือนายใช่ไหม”
มินถามครามอย่างคาดคั้น ครามมองมินแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“ไม่ใช่หรอก ครอบครัวนายมีศัตรูคนอื่นที่นายไม่รู้ ฝ่ายนั้นแค่รอเวลาที่ช่วงพวกนายอ่อนแอก็ทำร้ายพี่ชายนายซะ เพื่อฮุบกิจการให้เร็วขึ้นไงละ”
“ฉันไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของนาย” ครามเว้นช่วงไปนิดนึงแล้วจ้องตามินอย่างมีความหมายแล้วพูดต่อ
“นายเห็นแล้วใช่ไหมนี่แค่บทเรียนแรก ถ้านายยังยื้อเรื่องแต่งงานไปละก็ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นมากกว่านี้หรือเปล่า”
มินยืนกำหมัดแน่น ทำไมทุกๆคนต้องกดดันเขา
“ทำไมนายถึงอยากแต่งงานกับฉันนัก”
“ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ แต่มันคือหน้าที่”
ครามพูดจบมินคิดอย่างสงสัย แต่เขาเลือกที่จะนิ่ง ชั่วความคิดมินคิดอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะตอบครามไป
“ได้ ฉันยอมแต่งงานกับนาย ไปบอกพ่อนายซะ!!”
มินพูดจบเลี่ยงเดินออกมาทันที เขาเดินตามหมอที่ออกมาอีกรอบพร้อมพี่มันตถ์ที่ใช่เครื่องช่วยหายใจอยู่
มินไม่สนใจนายครามที่ยืนอยู่ที่เดิม เขาตัดสินใจบอกไปแล้วเขาก็โอเค
มินลูบหน้าท้องตัวเองแล้วสะแหยะยิ้ม
ในเมื่ออยากให้แต่งนักก็จะแต่ง
ดีซะอีกยัดเยียดเด็กในท้องให้พวกนี้รับผิดชอบไปเลย
ในเมื่อไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อก็หาพ่อให้ซะจบๆไป
ยังไงพ่อของเด็กก็ต้องเป็นหนึ่งใน4คนในคืนนั้น ซึ่งก็มีนายครามเป็นหนึ่งในนั้นแน่ๆ
เขายอมทน ยอมฝืนอยู่กับคนพวกนั้น ยัดเยียดเด็กในท้องให้พวกมันรับผิดชอบซะ
ลูกของเขาจะได้มีพ่อ และครอบครัวของเขาก็จะไม่ต้องมาเจอกับอะไรร้ายๆอีก
ฉันตัดสินใจแล้ว
___________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย
หนูมินไม่ใสอย่างที่คิดนะ มินผ่านอะไรมาพอสมควรเลยละ
มีอะไรติชมได้นะครับ
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 455611 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก