หัวข้อ: พี่ครับ...รักผมบ้างไหมครับ@Series ที่ลงเอย : ไดอารี่หน้าสุดท้าย

[namtarn11]

นูทนได้ไง กลับสภาพที่เป็นอยู่ให้ตอนนั้น

[took-ta_naka]

   นิวเป็นมาโซป่ะเนี่ย   โอ้ยคนคนนึงเจ็บปวดและทนได้กับความรักได้ขนาดนี้เชียวเหรอ   

อยากจะ      นิวซักที  แล้วก็   

+1  จ้า   แล้วก็   

[bobie]

ใจร้ายมากเลยพี่นิว
ทำได้ไงเนี่ย
พี่นูก็ความอดทนสูงมากเลย
อยากอ่านต่อๆ
อยากรู้ตอนพี่นิวกลับมาเจอพี่นูแล้วจะเป็นยังไงอ่ะ

[gambee]

นูหนอนู
จะรักใครชอบใคร ซื่อสัตย์ต่อคนรัก รักเดียวใจเดียวเป็นสิ่งที่ดี
แต่ก็รักให้เป็นและอย่าลืมว่าต้องรักตัวเองด้วย
เขาไปแล้วเขาหันกลับมาดูหรือป่าวว่าเราอยู่ยังไงสบายดีหรือป่าว ก็ป่าว....
เขาไปอยู่กับใครอีกคนที่เขาเลือก...
เจ็บจริงๆแต่ถ้าเป็นเรานะเราจะเศร้าแต่จะจัดการกับความเศร้านั้นให้เร็วที่สุดไม่ปล่อยเรื้อรัง
จะเชิดหน้าก้าวไปข้างหน้าไม่น้อยหน้าใครที่ทิ้งชั้นไว้คนเดียว
แต่อย่างว่าคนเรานิสัยไม่เหมือนกันและนูก็ผ่านมันมาได้แล้ว
ก็เลยอยากรู้ว่าเขาทำยังไงให้นูไว้ใจเขาอีกรอบ
มันเป็นไปได้ที่จะกลับมาคืนดีแต่มันต้องมีอะไรมากว่าแค่คืนดีกันเฉยๆ
เอิ่ม..คืออยากเวิ่นมากกว่านี้แต่ตัดจบดีกว่าเด๋วยาวแล้วลงไม่ได้5555
 ยังอยากอ่านเรื่องราวของนูไปเรื่อยๆนะ
ให้กำลังใจจ้า

[LadySaiKim]

คือแบบว่า เอิ่มมม.. บอกไม่ถูกเลย 

พี่นูทนได้ยังไง พี่นูทนโดนพี่นิวทำร้ายอย่างแสนสาหัสได้ยังง้ายยยยยยยย 

พี่นิวก็นะ ใจร้ายเกินคนไปแล้ว 

แต่อยากรู้ว่ากลับมาคบกันได้ยังไงในเมื่อเหตุการณ์ตอนนี้มันโหดร้ายและย่ำแย่มาก 

แต่ก็นะ ความรักที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมการให้อภัยที่ใหญ่ยิ่ง (อารมณ์ซึ้ง & ดราม่า)

สู้ๆค่าพี่นู ซายน์เป็นกำลังใจให้ 

[Yarkrak]

ณ ตอนนี้กลียดพี่นิวมากกกก (บอกเค้าด้วยนะ) เสียดายนูน่าจะได้เกียรตินิยมให้ครอบครัวและคนใกล้ชืดได้ชื่นชมเพื่อเป็นเกียรติและศรีแก่วงศ์ตระกูล แต่..อดีตคือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เรียกกลับคืนมาไม่ได้ ทั้งหมดที่เป็นไปป้าขอสั่งว่าพี่นิวต้องรับผิดชอบทดแทนโอกาสและสิ่งดีๆของน้องนูที่น่าจะได้รับ คุณแม่และครอบครัวของน้องนูน่ารักมาก ในความโชคร้าย น้องนูก็ยังโชคดีที่บุคคลรอบข้างยังรักและดูแลเป็นอย่างดี ขออวยพรให้น้องนูได้รับแต่สิ่งที่ดีดีเข้ามาในชีวิต อย่าเจ็บ อย่าจน กอดน้องนู จุ๊บ จุ๊บ

 

[gang]

อืทๆๆๆๆๆเป็นกำล้งใจให้นะ

[ka[ze]na]

อยากกระโดดแตะขาคู่ + ตวัดปลายเท้าเสยหน้าพี่นิวอีกซักรอบ เหอะๆๆๆ น่าสนุกดี....

[Aoya]

เกลียดนิว
ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกนูเลย

อยากจะรู้จริงๆ อะไรที่ทำให้นูยอมกลับไป อะไรที่ทำให้นูยอมให้อภัย
เพราะสำหรับพี่สิ่งที่นิวทำมันร้ายแรงมาก มันเหมือนกับการทำลายอนาคตและชีวิตของนู
นิวหลอกลวงและปิดบังนูมาเป็นปีๆ แล้วสุดท้ายก็ปัดความรับผิดชอบโดยการให้นูเป็นคนเลือกที่จะอยู่หรือจะไปเอง
นิวเห็นแก่ตัวมาก 

[อยากกินไข่พะโล้ โปะ]

ตื้บแม่งเลย...ทำพี่นูเสียจายยToT

[NuNew]

ถ้าผมได้กำลังใจขนาดนี้ในวันนั้น ก็คงจะดี

แต่วันนี้เหตุการณ์ทั้งหลายมันผ่านมาหมดแล้ว จะบอกว่าดีไหม?? ผมก็ว่ามันดีกว่าวันวานมากทีเดียว

อย่างน้อยเราสองคนก็เข้าใจกันมากขึ้น และมีความสุขตามอัตภาพ

ส่วนคนที่ถูกคนอ่านกระทำต่าง ๆ นานา นั่งหน้ามุ่ยตอนที่ผมกดเป็ดขอบคุณทุก ๆเม้นท์

เค้าถามผมว่า....กดแล้วได้อะไร

ผมบอกว่า....สำหรับผมมันคือการแทนคำขอบคุณ

เค้าว่า....ขอบคุณที่เค้าโดนกระโดดถีบขาคู่ โดนตบ โดนด่าว่า งั้นเหรอ

ผมบอกว่า....การที่คนอ่านตีความตามนั้น แปลว่า ผมเขียนดี (5555) เพราะอารมณ์ผมตอนนั้นเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

                  คนไม่ถูกกระทำไม่รู้หรอกว่า สถานการณ์ตอนนั้นมันเลวร้ายสำหรับผมแค่ไหน

พี่นิวพยักหน้าแล้วบ่นงึมงำว่า อย่าลืมตอนที่เค้าทำดีด้วยล่ะ เขียนชมให้เยอะ ๆ หน่อย

แล้วก็บ่นต่อเบา ๆ ว่า เวบนี้นักอ่านดุจริง ๆ

ผมไม่ได้ตอบรับหรอกครับ เพราะว่า เรื่องราวทั้งหมดถูกเขียนไว้หมดแล้ว แต่สำหรับคนที่เคยอ่านมาก่อน

ผมอยากจะบอกว่า ผมได้เปลี่ยนการสะกดภาษไทย ให้ถูกต้องตามที่เคยถูกขอไว้

ส่วนเนื้อหาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย จะมีแต่เพิ่มตอนปัจจุบันเข้าไปเรื่อย ๆ

ที่ผมเคยบอกว่า นิยายเรื่องนี้ผมยังเขียนไม่จบ นั่นก็เพราะไม่รู้จะจบตรงไหน

ในเมื่อชีวิตของเราสองคนยังดำเนินต่อไป ปมชีวิตของเราสองคนก็ใช่จะถูกคลี่คลาย

ดังนั้น ใครที่อยากอ่านก็ติดตามตอนต่อไปได้เรื่อย ๆนะครับ

เรื่องนี้มันเหมือนไดอารี่ของผมไปแล้ว บางทีอาจจะไม่มีตอนจบ

ก็แค่ปิดไดอารี่ แล้วก็ไม่เขียนต่อแค่นั้นเอง


ตอนต่อจากนี้ ผมขอเวลาจัดหน้าสักพักนะครับ เดี๋ยวเจอกัน

[muiko]

นูพูดแบบนั้น แสดงว่าพี่นิวต้องทำอะไรดีๆไว้ตอนกลับมาแน่ๆเลย 
จะรอชมพี่นิวนะคะ 
แอบอยากรู้เร็วจัง ว่าพี่นิวทำอะไรเนี่ยนูถึงให้อภัย

รอค่ะๆๆๆ

[namtarn11]

รอค่ะ พี่นู 555 รอตอนทำดีของพี่นิว

[NuNew]

             แล้วผมก็ดำดิ่งลงไปในความทุกข์เหมือนช่วงแรกที่พี่นิวจากไป ไม่คบหาสุงสิงกับใคร นอกจากเพื่อนสนิท

ชีวิตของผมวนเวียนอยู่แค่ห้องเรียน ห้องสมุด และบ้าน   ไม่ทำกิจกรรมใด ๆ ไม่สนใจเพื่อนรอบข้าง

เพื่อนที่น้อยอยู่แล้วก็ยิ่งน้อยลง จนแทบไม่มีตัว

             ดีอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่ ผมจัดการเรื่องการเรียนได้ดีกว่าแต่ก่อน

            ผมไม่ยอมให้ความทุกข์ทั้งหมด ทำให้อนาคตของผมล้มเหลว อาจเป็นเพราะว่าระยะห่างของผม

กับภาพอดีตที่บ้านพี่นิวมันเลือนลงบ้างแล้ว ในขณะที่ผมใกล้ชิดพ่อแม่มากขึ้น 

           ทุกวันที่ผมเห็นพ่อกับแม่ทำงานที่ร้านขายของ ผมจะเกิดความมุ่งมั่นที่จะเรียนให้จบเร็ว ๆ

และท่องจำไว้เสมอว่า ผมต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้  แรงกดดันทางญาติฝ่ายพ่อมากเกินกว่าที่ผมปล่อยตัวเอง

ให้หมกมุ่นอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์....คนที่เขาอกหักกันทั้งโลกไม่เห็นจะมีใครตาย

แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมจะยอมแพ้......พี่นิวกลับมาวันไหน ผมจะยืดอกให้ดูว่า

ต่อให้สิบนิวก็ทำให้ผมเจ็บปวดไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว


           ความสำเร็จอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ถ้าเพียงแต่เราจะพยายาม....ผมได้ค้นพบมันด้วยตัวเอง

ขอเพียงเราต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ ไม่ยอมจำนนต่อความท้อแท้ สิ้นหวัง ที่หมั่นเปลี่ยนหน้ากันมาทดสอบกำลังใจ

           ผมเรียนจบในที่สุด ยากแทบเลือดตากระเด็นเชียวล่ะ ไม่ใช่เรื่องตำรับตำราหรอกที่มันยาก

แต่เป็นเรื่องของพลังใจ ที่ผมต้องพยายามข่มความเศร้าหมองแล้วแปรมันให้กลายเป็นแรงผลักดัน

ให้ตัวเองลุกขึ้นมาอ่านหนังสือทั้งน้ำตา เวลาที่คิดถึงคนที่ผมรัก

            ที่เขาว่า LUCKY IN GAME BUT UNLUCKY IN LOVE ท่าจะเป็นเรื่องจริง เรียนจบปุ๊บผมก็ได้งานปั๊บ

ได้มาแบบฟลุค ๆ ก็ว่าได้    ด้วยความช่วยเหลือของญาติผู้ใหญ่ที่ทำงานที่นั่นอยู่ก่อนแล้ว

ทำให้ผมรู้ข่าวการประกาศรับพนักงานเร็วกว่าใครอีกหลายคน แล้วผมก็ได้รับคัดเลือก

ญาติฝ่ายพ่อหลายคนแปลกใจที่คนที่ดูเหลวไหลอย่างผมได้ทำงานดี ๆ อย่างที่พวกเขาบางคนอยากได้แต่ทำไม่ได้

(ผมมารู้ทีหลังว่า ญาติผมติดต่อกับผู้บริหารที่เคยเป็นหัวหน้างานของเขาว่าผมเป็นหลานชาย

ผมเลยได้คะแนนสัมภาษณ์แบบทะลักทลาย แต่เขาบอกว่า คะแนนข้อเขียนของผมก็ต้องไม่ขี้เหร่ด้วย

ไม่งั้นน้ำลายก็ช่วยอะไรไม่ได้...555...)



        การเริ่มต้นชีวิตคนทำงานทำให้ผมลืมเรื่องของพี่นิวไปพักใหญ่ แล้วอยู่ ๆ ผมก็ได้ข่าวว่าเขากำลังจะกลับบ้าน

        “ทีแรกแม่ว่าจะไม่บอกนู”

        ผมรู้เหตุผลที่คุณแม่ไม่คิดจะบอกผมเรื่องวันเดินทางกลับของพี่นิว

        “แต่ถ้านูรู้เอง แม่ก็กลัวนูจะเสียใจว่าแม่ไม่บอก นี่แม่ก็ทำตัวไม่ถูกนะ แต่คุณพ่อเขาบอกว่า บอกเถอะ

แล้วให้นูตัดสินใจเอง”

      “ขอบคุณครับคุณแม่ ผมฝากขอบคุณคุณพ่อด้วยนะครับ ผมจะไปรับเขาที่สนามบินเอง คุณแม่จะไปรับด้วยกันไหมครับ”

      “คงไม่หรอก คุณพ่อไม่ค่อยสบาย แม่ไม่อยากให้เดินทางไกล ๆ แม่จะมาก็เป็นห่วง”

      คุณพ่ออายุไม่มาก แต่มีโรคประจำตัวคือโรคเกาต์ที่นาน ๆ จะกำเริบขึ้นมาสักที

ส่วนโรคหอบของคุณแม่ก็ไม่มีอาการอีกเลยตั้งแต่ได้ไปอยู่กับคุณพ่อที่นั่น เพราะได้รับอากาศบริสุทธิ์แถบชายทะเล

         ผมแปลกใจตัวเองว่าทำไมไม่รู้สึกอะไรเลย ตอนที่คุณแม่บอกว่าพี่นิวกำลังจะกลับ

อาจจะเพราะเริ่มเคยชินกับการไม่มีเขาแล้ว แต่ยิ่งใกล้วัน ผมกลับยิ่งตื่นเต้น

เป็นความตื่นเต้นที่จะเรียกว่าดีใจก็ไม่เต็มปาก ผมคิดว่ามันเป็นความหวาดหวั่นมากกว่า 

         หวั่นใจว่าเขากลับมาแล้วจะเป็นยังไงบ้าง....ในแง่ความรู้สึกที่เรามีต่อกัน....

         มันจะเปลี่ยนแปลงไปไหม เขาจะมีใครหรือยัง

        ไม่น่าเชื่อว่า ระหว่างที่เราจากกัน เราสองคนจะไม่เคยติดต่อกันเลย ผมไม่ได้ข่าวคราวจากเขาแม้แต่น้อย

ทั้งที่รู้ว่าพี่นิวติดต่อคุณแม่อย่างสม่ำเสมอ ผมไม่เคยถามคุณแม่ และคุณแม่ก็ไม่เคยเล่า

ต่างคนต่างกลัวว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจของอีกคน....ผมไม่รู้ว่าตัวเองผ่านพ้นเวลาเหล่านั้นมาได้ยังไง

แต่ผมอยากรู้เหลือเกินว่าพี่นิวจะเป็นเหมือนผมไหม....ที่ทุรนทุรายคิดถึงแต่เขา

แต่ต้องสะกดความรู้สึกนั้นให้มันเต้นเร่า ๆ อยู่เพียงภายใน


        สนามบินบ้านนอก เดินไปไหนก็เจอคนรู้จัก คงเป็นเพราะผมเกิดและอยู่ที่นี่มาจนโต

แถมตอนนี้ทำงานแล้ว แวดวงคนรู้จักก็เพิ่มมากขึ้น แอร์โฮสเตสสาว ๆ ผมก็รู้จักหลายคน

ระหว่างที่รอผมก็เลยนั่งคุยกับแอร์คนหนึ่งที่เพิ่งจะออกเวรกลับบ้าน พอรู้ว่าผมมารับพี่ชายก็เลยขอติดรถกลับบ้านด้วย

เพราะเป็นทางผ่าน

       เธอเป็นคนคุยเก่ง ก็ตามประสาพนักงานต้อนรับแหละ ส่วนผม ถ้าใครคุยเรื่องอะไรมาก็คุยได้หมด

ยกเว้นอย่าเข้าใกล้เรื่องส่วนตัวของผมเป็นพอ ดังนั้นการพูดคุยของเราจึงเพลิดเพลินจนเวลาผ่านไปแบบไม่รู้ตัว

พลอยทำให้ผมลืมความตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่นิวไปในตัว


       ผู้โดยสารขาเข้าทยอยเดินออกมาคอยรับกระเป๋าและสัมภาระ ผู้คนพลุกพล่านจนผมคิดว่า

นั่งรอที่เดิมน่าจะทำให้วุ่นวายน้อยลง จนมีใครคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่เยื้อง ๆ เราสองคน ผมถึงได้หันไปมอง

       ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ไหล่หนากว่าที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย ผมยาวปรกต้นคอ มีไรหนวดเขียว ๆ

เหมือนไม่ได้พบมีดโกนหนวดมาหลายวัน ใบหน้าขรึมจนเกือบเป็นดุ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

        ผมยกมือขึ้นไหว้โดยอัตโนมัติ พร้อมกับแนะนำให้อรรู้จักว่า เป็นพี่ชายผม

       “อรเขาขออาศัยติดรถกลับบ้านน่ะครับ”

        คงเป็นเพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย เราจึงไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนกระทั่งถึงบ้าน ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้มีแค่เราสองคน

การมีอรเข้ามาอยู่ในวงสนทนา ช่วยลดความตื่นเต้น หวาดหวั่นที่ผมมีแต่แรกไปได้เยอะเลย


          รถของบริษัทกลับไปแล้ว ก็หมดหน้าที่ของผม

         ผมเอารถมอเตอร์ไซค์ที่มาจอดทิ้งไว้ที่บ้านก่อนออกไปรับพี่นิว  ออกมาสตาร์ท เพื่อจะกลับบ้าน

แต่เหมือนอดีตได้ย้อนกลับมา เมื่อพี่นิวเดินมาบิดกุญแจรถแล้วดึงมันออก

          “ไม่กินข้าวกับพี่ก่อนเหรอ”

           ผมลังเล แต่ที่สุดก็จอดรถแล้วเดินเข้าบ้าน ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง

ที่ถึงยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า พี่นิวยังมีอิทธิพลต่อผมเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง

           กินข้าวเสร็จ พี่นิวก็พูดดักผมอีก

           “ถ้าจะไป ก็ค่อยไปตอนเย็นได้ไหม อยู่คุยกับพี่ก่อน”

            เราพูดคุยกันอย่างห่างเหิน เขาถามถึงความเป็นไปของผมระหว่างที่เขาไม่อยู่

ถามถึงเรื่องงานที่ทำอยู่ ผมก็ตอบเท่าที่เขาควรจะรู้ รายละเอียดอื่น ๆ ที่จะแสดงให้เห็นว่าเขามีผลต่อชีวิตผมยังไง

ผมไม่เล่า เรื่องอะไรจะต้องให้เขามารู้ว่า เขาทำผมปางตายให้เขาหัวเราะเยาะผมเล่นล่ะ

           “พี่ขอโทษ ถ้าที่ผ่านมาทำให้นูเป็นทุกข์ เสียใจเพราะพี่”

          ผมยักไหล่ใส่ ไม่รู้จะตอบยังไง แค่อยากแสดงให้เขารู้ว่าผมไม่สน ไม่ยี่หระ และมันผ่านไปแล้ว

แต่ผมรู้ว่าแม้ท่าทีของผมจะดูเหมือนไม่แคร์ หากแต่แววตามันคงบอกตรงกันข้าม

ผมก็เลยมองไปในทิศทางที่เขาจะไม่เห็นมัน

         “นูไม่ได้เกียรตินิยม”

        “ครับ แต่งานที่ผมทำเขาไม่ได้วัดกันตรงนั้น”

        “พี่ขอโทษ”

        เมื่อผมไม่ตอบ พี่นิวก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คงต้องเป็นผมที่ควรจะพูดอะไรออกไปบ้าง

        “ที่โน่นเป็นไงมั่งครับ”

        “ก็ดี”

        “ที่กลับมาเพราะเรียนจบแล้วเหรอครับ”

        “จะว่าจบก็จบนะ ไม่ต้องเข้าเรียนแล้ว เหลือแต่วิทยานิพนธ์ พี่กลับมาทำที่นี่ก็ได้ ส่งเมล์ให้อาจารย์ดู ถ้าผ่านก็จบ”

        “พี่นิวจะไปหาคุณพ่อเมื่อไรครับ”

        “อืม....อีกสองสามวันมั้ง เพื่อนพี่จะไปด้วย เขาให้พี่รออยู่ก่อน”

        ผมเลิกคิ้ว สงสัยแต่....ไม่ถาม ไม่ใช่ธุระของผม

        “เพื่อนเรียนด้วยกันจะมาจากที่โน่น เขาไม่เคยมาเมืองไทย แล้วก็อยากไปเที่ยวทะเลฝั่งโน้น”

        ผมแอบโล่งใจ เพราะรู้แน่ว่าไม่ใช่เจ้าของลิปสติกแท่งนั้นแน่

         “นู”

         พี่นิวเรียกผมไว้ตอนที่ผมลากลับเมื่อเย็นมากแล้ว ผมบอกว่าแม่รอกินข้าวอยู่ที่บ้าน

ทั้งที่จริงผมบอกแม่ไว้ว่าอาจจะไม่กลับ....ตอนนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าผมหวังอะไรถึงได้บอกแม่ไปแบบนั้น

          “พรุ่งนี้จะมาอีกไหม”

          “พี่นิวมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ถ้ายังไงผมมาก็ได้”

          ผมตอบทั้งที่อยากบอกว่า...มา...จนตัวสั่น เกลียดใจตัวเองจัง

           “ไม่หรอก ถามดูเผื่อว่านู...อยากมา”

           ถ้าผมอยากมา ผมจะมาตอนไหนก็ได้ ไม่ต้องรอให้ชวนหรอก....ผมนึกหมั่นไส้พี่นิวในใจ

อยากให้ผมมาก็ไม่พูดมาตรง ๆ

            แต่วันรุ่งขึ้นผมก็ดันมาซะจนเช้า คนชวนยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ

            สองมือของผมเต็มไปด้วยของกินที่ผมคิดว่าที่ประเทศนู้นคงไม่มีขาย

            “น้องนูซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย ป้าทำแซนด์วิชเสร็จพอดี”

            “เก็บไว้ได้ไหมครับ โจ๊กของผมต้องกินร้อน ๆอะป้า ผมซื้อมาเผื่อทุกคนด้วยนะครับ พี่นางด้วยนะ”

            ผมตะโกนบอกพี่นางที่กำลังล้างผักในชามอ่างหลังบ้าน วางถุงของกินลงบนโต๊ะให้ป้าจัดการไป

แล้วผมก็ขึ้นไปเคาะห้องพี่นิว แต่ห้องที่มีคนเปิดประตูออกมาดันเป็นอีกห้องหนึ่ง....ห้องของผมเอง

            “อ้าว...”

            ผมมองเค้างง ๆ แต่พี่นิวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

            “มาเช้าจัง กินอะไรมารึยัง”

            “ผมก็กำลังจะมาปลุกพี่นิวนี่แหละครับ ผมซื้อโจ๊กมา”

            พูดเสร็จผมก็หันหลังเดินลงบันไดมาเลย เขิน....ทำหน้าไม่ถูก ตอนที่เห็นเขายิ้มเหมือนจะรู้ทันผม

           พี่นิวเดินตามเข้ามาในครัว พอเห็นของเช้าที่ป้าจัดไว้บนโต๊ะ ก็ยิ้มกว้าง

          “ของชอบผมทั้งนั้นเลย”

          “น้องนูซื้อมาค่ะ สงสัยรู้ว่าน้องนิวอยากทานนะคะ”

            ผมทำหน้าเฉย ๆ ทั้ง ๆที่เขินหนักกว่าตะกี้อีก เพราะป้าพูดย้ำ

          “ป้าแบ่งไว้กินกับพี่นางด้วยนะครับ แล้วใส่จานยกไปที่ม้านั่งหน้าบ้านด้วย ผมจะยกเครื่องดื่มไปก่อน”

          ผมเดินนำไปที่โต๊ะที่หน้ามุข เมื่อก่อนนี้เต็มไปด้วยกล้วยไม้ และกุหลาบที่ผมกับคุณแม่ช่วยกันปลูก

แต่ตอนนี้มันตายไปเยอะเลย เหลือแต่กล้วยไม้ทนแล้งไม่กี่กอ ผลิดอกแกร็น ๆ ให้ดูช่อสองช่อ

         “นึกว่าจะไม่มา”

        “ก็ไม่คิดว่าจะมาหรอกครับ”

        ...ยิ้มอยู่ได้...ผมบ่นพี่นิวในใจ

           พี่นางยกชามโจ๊ก ขนมจีบ ข้าวเหนียวไก่ทอด ข้าวเหนียวเหลืองหน้ากุ้งสีสวย มาวางให้จนเต็มโต๊ะ

        “พี่นางเอาก๋วยจั๊บไว้นะคะ น้องนิวไม่ทาน”

        “ผมซื้อมาฝากพี่นางกับป้าคนละถุงครับ”
   
         ผมรู้ว่าระหว่างโจ๊กกับก๋วยจั๊บ พี่นิวต้องเลือกโจ๊กก่อนอยู่แล้ว คงมีอีกหลายเรื่องที่ผมไม่ต้องนึก

มันก็ผุดขึ้นมาเองในหัวสมอง....ผมรู้ดีว่า ไม่ว่าผมจะตัดใจจากพี่นิวหรือไม่ก็ตาม ความทรงจำที่ผมมีต่อเขา

ก็คงไม่มีวันเลือนไปจากใจผมได้

        เหมือนวันวานจะคืนย้อนกลับมาให้หัวใจผมได้ลิ้มรสของความสุขอีกครั้ง หลังจากที่มันบาดเจ็บมานานนับปี

        เราพูดคุยกันมากกว่าเมื่อวาน ระยะของความห่างขยับใกล้เข้ามา เมื่อเราอยู่ในบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมเดิม ๆ

แต่ผมก็ยังไม่กล้าพอที่จะกลับมาอยู่บ้านนี้อย่างถาวร เมื่อรู้ว่าพี่นิวเตรียมตัวรับงานที่สาขาบริษัทของครอบครัว

แทนลูกผู้พี่ที่จะไปเรียนงานจากคุณพ่อที่สำนักงานหลัก

       “เดี๋ยวแม่น้อยใจ ว่าพอพี่นิวกลับมา แม่ก็ถูกทิ้ง”

       “พี่ไปบอกแม่ให้ก็ได้”

      “ไม่ต้องหรอกครับ ไว้โอกาสเหมาะ ๆ ผมจะบอกแม่เอง”

       ผมซื้อเวลาให้ตัวเองด้วยการยกแม่มาเป็นข้ออ้าง เพราะที่จริงแม่รักและตามใจผมมาก

ยิ่งตอนนี้ผมเรียนจบ ได้ทำงานมีหน้ามีตาทัดเทียมลูกบ้านอื่น (ญาติฝ่ายพ่อ) แม่ยิ่งทั้งรัก ทั้งตามใจ

ทั้งเกรงใจผมมากกว่าเดิมซะอีก (ยังกะลูกเทวดาเลยผม)

        ถึงจะไม่กลับมาอยู่ ผมก็มาขลุกอยู่ที่นี่เท่าที่เวลาจะอำนวย แล้วก็กลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง

พอตะวันขึ้นก็หิ้วของเช้ามานั่งกินเป็นเพื่อนเขาทุกวันก่อนไปทำงาน


       จนกระทั่งวันที่เพื่อนเขาบินมาถึง พี่นิวก็ไปรับโดยที่ผมไม่ได้ไปด้วย เพราะเป็นวันทำงาน

ตอนเย็นเลิกงาน ฝนดันตกหลงฤดูอีกต่างหาก ผมขี่มอเตอร์ไซค์แทนที่จะกลับบ้านตัวเอง ก็แวะบ้านพี่นิวก่อนตามเคย

เพื่อจะกินข้าวพร้อมเขา (ตั้งแต่วันที่เราได้คุยกันดี ๆ เกือบจะเหมือนเดิม) กว่าจะถึงบ้านก็เกือบค่ำด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชกไปทั้งตัว

       ผมรู้ว่าวันนี้เราจะมีแขก ก็เลยซื้อกับข้าวติดมือมาด้วย แวะเอากับข้าวไปให้ป้าจัดใส่จาน

แล้วผมก็เดินขึ้นไปหาผ้าเช็ดตัวบนห้อง ได้ยินเสียงคุยกันเบา ๆ ตอนที่เดินขึ้นบันได แต่ฟังไม่รู้เรื่อง

เพราะไม่ใช่ภาษาไทย ผมก็กะว่าจะแวะทักทายแขกของพี่นิวก่อน

พอโผล่หน้าไปที่ประตูห้องพี่นิวที่เปิดอ้าอยู่เท่านั้น ผมก็ต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า


       ...ผมมันเป็นคนประเภท เจ็บไม่เคยจำหรือยังไง ถึงได้ดีตอบเขาง่าย ๆ เพียงแค่เขาพูดดีแค่คำสองคำ

แค่รอยยิ้ม และการไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ เวลาสองปีที่ถูกทิ้งให้อยู่กับร่องรอยของอดีตและความทรงจำ

มันถูกลบทิ้งไปได้ด้วยการลงทุนทำดีเพียงสองวัน

           
             
           ผมเดินจากมาเงียบ ๆ ทั้งคู่ยังไม่มีใครเห็นผม ผมเห็นแค่หลังพี่นิวกับผมสีน้ำตาลแดงของผู้ชายอีกคน

ในลักษณะที่ใบหน้าแนบสนิทชิดกัน คงไม่ต้องอธิบายว่า เขาสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่

           ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเพื่อนคนที่เขาพูดถึง จะไม่ใช่เพื่อนแบบธรรมดา แต่เป็นคนที่เขามีไว้แทนที่ผม






อ่านตอนนี้ แล้วอย่าเพิ่งทำร้ายพี่นิวของผมนะ รู้สึกตอนนี้จะน่วมไปทั้งตัวแล้ว 5555

[♠DekDoy♠]

ไม่ด่าพี่นิวค่ะ แต่จะด่านูนั่นแหละ เจ็บไม่เคยจำไม่คิดจะรักตัวเองหน่อยรึไงเหมือนจะดีขึ้นพอเค้ากลับมาคุยดีด้วยหน่อยนึงก็ละลายไปหมดเลยนะ

พี่นิวด้วยแคร์สังคมมากไม่ใช่รึไง?

[took-ta_naka]

   ไม่ต้องห่วงนะ  ไม่ทำร้ายหรอก  แต่ยากเฉือดเลยต่างหาก   แล้วก็ นิวซะทีสองที  ไม่จำเลยจริง ๆ  เฮ้อ

    แล้วถ้าเกิดไม่รีบมาต่อนะ     (ก็ว่าไปงั้นอ่ะ  ไม่กล้าทำหรอก  มั้ง)

       จำได้ไหมที่นิวว่า  คนที่นี้ดุนะ  พ่อแม่พวกเค้าให้กินของหวานตั้งแต่เกิด  (     อืมว่าตัวเองเป็นกระต่ายทำไมหว่า)

               และก็ไม่ลืมที่จะ  +1  ให้นะ  จุ๊บจุ๊บ

[โจ๊กกุ้ง]

เราว่าพี่นิวคงยังสับสนน่ะเหมือนว่ายังอยากเจออยากพบโลกอะไรใหม่ๆ ยังไม่รู้ตัวว่ามีเพชรในมือเลยมองข้ามไป
แต่ตอนนี้พี่แกคงรู้ตัวแล้วฮ่าๆ นี่ยังดีนะไม่ทำหลุดมือ

[broke-back]

 

เกือบจะลืม เรื่องราว ครั้งคราวก่อน
เกือบจะถอน ความทรงจำ ซ้ำใจฉัน
เกือบลืมว่า เคยบ้าบื้อ เพราะใครกัน
ความจริงเผย เขาขบขัน ฉันคิดเอง

เธอกลับมา อีกทำไม ใจลวงหลอก
อยากตอกย้ำ ให้ช้ำชอก ยิงตรงเผง
ขอถามเธอ อีกซักครั้ง ไม่ยั้งเกรง
ใจเส็งเคร็ง จะกลับมา อีกทำไม

..มีดปาดคอ..ทิ้ง
หึหึ

+1 ครับ นู
 

[akiko]

อยากจะด่าพี่นิวมาก ทำยังงี้ได้ไง นูขอไว้เลยไม่พูดละกัน

มันอึดอัดในอกอะ ขอตอนใหม่ไฉไลกว่าเดิมนะ ไม่เอาแบบนี้ มันบีบหัวใจ

[namtarn11]

เฮ้อ...อย่าโกรธน้องนะพี่นู ถ้าน้องจะบอกว่า น้องขยะแขยงพี่นิว แค่คิดก็ขนลุก ว่าพี่นูต้องทนรอพี่นิว ทั้งๆที่พี่นิวทำไว้เจ็บแสนสาหัส แถมยังมาเห็นภาพบาดตาขณะนี้ พี่นูมีพี่นิวแค่คนเดียวในชีวิต แต่พี่นิวนี้ซิ กับมีใครหลายคนเข้ามาให้เลือก เหมือนพี่นูเป็นของตายงั้นล่ะ เมื่อก่อนก็ไม่คิดไรหรอกนะ เข้าใจว่า กว่าคนเรากว่าจะมาเจอรักแท้หรือใช้ชีวิตคู่ บางคนอาจต้องพบเจอความรัก-คนรักมาแล้วหลายครั้งหลายคน แต่สำหรับพี่นิว ที่ทำให้น้องรู้สึกแบบนั้น เพราะพี่นูคือคนรักที่ดีมาก ยอมทุกอย่าง ยอมจนดูเหมือนคนโง่งม ค่อยตามคำสั่งคนที่คนรักอยู่เรื่อยๆ น้องคิดว่า ถ้าพี่นูได้เรียนที่ กทม. คงได้มองอะไรที่มันไกลกว่านี้ และคงได้ใช้ชีวิตหรือพบคนรักที่ใช่กว่านี้ เฮ้อ...น้องขอโทษจริงๆ อินไปหน่อย แต่ไงสุดท้ายเราพี่สองคนก็กลับมารักกันและอยู่ด้วยกันมาจนถึงปัจจุบัน น้องจะรอตอนต่อไป ที่พี่นิวบอกว่าพี่นิวได้ทำดีไว้ มาไถ่โทษสิ่งที่พี่นิวทำกลับพี่นู แต่บอกตรงๆ มันกัดกินหัวใจน้องไปแล้วอ่ะ

[Aoya]

ไม่ด่าพี่นิวค่ะ แต่จะด่านูนั่นแหละ เจ็บไม่เคยจำไม่คิดจะรักตัวเองหน่อยรึไงเหมือนจะดีขึ้นพอเค้ากลับมาคุยดีด้วยหน่อยนึงก็ละลายไปหมดเลยนะ

พี่นิวด้วยแคร์สังคมมากไม่ใช่รึไง?

เห็นด้วยกับรีนี้มากๆ ค่ะ นูเจ็บไม่รู้จักจำ ส่วนนิวจะเห็นแก่ตัวไปถึงไหน ถ้าเป็นพี่คงไม่ไปรับ ไม่ไปหา กระทั่งตายยังคิดดูก่อนเลยว่าจะไปเผาหรือเปล่า
ขอโทษนะคะถ้าพี่จะเม้นท์แรงไป แต่โดนทำขนาดนั้นพี่คงอภัยให้ไม่ได้ง่ายๆ หรอกค่ะ
ยิ่งเขาทำเหมือนเราเป็นของตายด้วยแล้ว ชาตินี้พี่คงลืมไม่ลงหรอก

[vvhite]

พี่นิวใจร้าย
ทำกับพี่นูได้ลงคอ 
เดี๋ยวจะให้พี่นูลงโทษ 5555. 
แล้วมาต่ออีกนะครับ จะคอยเป็นกำลังใจให้พี่นูครับ   

[LadySaiKim]

โอ้ยยยยยยยยยยยย !!!!!! อีกแล้วนะพี่นิว !!!!!!! 

อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะพี่นู ซายน์ว่าพี่ "อึด" กับความร้ายกาจของพี่นิวมากเกินไปแล้วนะ !!!!!!! 

พี่นิวก็เหลือเกินจริงๆหลุดจากพี่พิมพ์ก็พาหนุ่มหัวแดงมาบ้านอีกแล้ว !!!!!!! 

พี่นิวคิดจะทำร้ายพี่นูไปถึงเมื่อไหร่ พี่นูก็เหมือนกันจะยอมพี่นิวไปถึงเมื่อไหร่กัน 

แต่ก็รักนี่เนอะ ความรักมักจะชนะทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้วนี่ 

รอคอยวันที่ความรักของพี่นูจะชนะใจพี่นิวอีกครั้ง !!!!! 

สู้ๆๆ ค่าพี่นู ในเมื่อเรารักอย่างจริงใจและบริสุทธิ์ใจ ยังไงเราก็ต้องมีความสุขในที่สุดอยู่แล้วคะ 

สู้ๆคร๊าบบบบบบบบ.. 

[Patty-Tata]

แค่คำว่ารัก ความผูกพันธ์ ทำให้ นู ทนได้ขนาดนี้เลยเหรอ ความเจ็บซ้ำที่ได้รับ
ยังไม่เพียงพอสำหรับนูเหรอ ทำไมอะ

นูทนได้ยังไง 

ส่วน เจ้านิว หึหึ ระวังให้ดีเถอะ     

[bobie]

มันค้างอ่ะพี่นู
แบบค้างมากๆเลย
พี่นิวนะพี่นิว
ลิปสติกยังไม่เคลียร์เลย
นี่พาตัวเป็นๆมาให้พี่นูช้ำใจถึงในห้อง
อยากรู้จังทำความดีอะไรพี่นูถึงยกโทษให้

[broke-back]

http://www.youtube.com/v/oJBYfADgyvM

ตัวสำรอง
 

[NuNew]

          ผมตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลเอกชนเล็ก ๆ พร้อมกับความรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ และเจ็บแสบที่ขากับแขนข้างซ้าย

ในหูอื้ออึงไปด้วยเสียงเครื่องปรับอากาศที่ครางค่อนข้างดังเพราะความเก่าของมัน

          ได้ยินเสียงคนพูดอยู่ใกล้ ๆ ผมตะแคงหน้าไปดู เห็นพี่นิวนั่งก้มหน้าคุยโทรศัพท์กับใครสักคนที่ปลายสาย

มีเสียงสะอื้นแผ่ว ๆ แว่วมาด้วย

          “มาอยู่เป็นเพื่อนผมหน่อย....ผมไม่ดีเอง น้องเจ็บเพราะผม.....”

          ผมจับใจความได้บางตอน เพราะเสียงพูดไม่ดังมาก แต่ฟังจากการพูดคุยผมเดาว่าปลายสายคงเป็นคุณแม่

เพราะพี่นิวคงไม่พูดไปร้องไห้ไปกับคนอื่นนอกจากคุณแม่

           ผมหลับตาลงเมื่อพี่นิวปิดโทรศัพท์และขยับตัวตรง ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมรู้สึกตัวแล้ว (มารยาเนอะ)

          มือผมถูกกุมไว้ พอรู้สึกว่ามือของพี่นิวเย็น ๆ ผมถึงรู้ตัวว่าผมคงเป็นไข้ จึงค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ในวันนั้นออกมาว่า

ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว วันนั้นยังแวะซื้อยาพาราใส่กระเป๋าเสื้อมาด้วยสองแผง เพราะที่บ้านหมดพอดี

จากนั้นก็แวะซื้อกับข้าวก่อนจะตรงกลับบ้าน แล้วก็ได้ไปเห็นคนสองคนกำลังจูบกัน

           ภาพที่เห็นยังติดตาผมอยู่เลย ผมเกือบจะดึงมือออกมา ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังแกล้งหลับ

ก็คงจะกระชากด้วยซ้ำไปมั้ง.....ทำกับผมขนาดนั้นแล้ว เขายังจะมีหน้ามาจับมือผมไปจูบ แล้วร้องไห้ใส่ผมได้ยังไง

          น้ำหนักที่กดลงมาบนต้นแขนทำให้ผมรู้ว่าพี่นิวซบหน้าลงมา เสียงสะอื้นเบา ๆ บอกผมว่าเขากำลังร้องไห้....

แต่เพื่ออะไรกัน...แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

          พี่นิวเช็ดน้ำตาให้ผม เขาคงรู้แล้วว่าผมไม่ได้หลับ แต่ผมก็ไม่อาจจะลืมตาขึ้นมามองหน้าเขาได้

          “พี่ขอโทษ”

          แทนที่คำนั้นจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น กลับทำให้ผมสะอื้นจนตัวโยน ผมดึงมือออกจากมือเขาจนได้

แล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้….ผมไม่รู้ว่าคำขอโทษนั้นมันสำหรับอะไร

          คืนนั้นผมขี่รถออกมาพร้อมกับความเจ็บหนึบในหัวใจ น้ำตาของผมกับน้ำฝนไหลปนกันจนแยกไม่ออก

ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเพราะน้ำตา หรือเพราะน้ำฝนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ผมก็ยังมุ่งหน้ากลับบ้านของตัวเอง

และตั้งใจว่า ผมจะไม่กลับไปเหยียบที่บ้านนั้นอีก...บ้านที่มีแต่ความทรงจำที่เลวร้าย

บ้านที่มีผู้ชายใจร้ายคอยแต่จะทำให้หัวใจผมเจ็บช้ำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า


          ......กลับมาทำไมก็ไม่รู้....

          คำถามนั้นเข้ามาในหัวผม ตอนที่มองกระจกหลังแล้วเห็นรถที่บ้านนั้นขับไล่หลังมา

ผมบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วอย่างบ้าคลั่ง คิดเพียงว่า ผมไม่อยากเห็นผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว

ผมอยากไปให้ไกล ไปให้พ้นจากผู้ชายคนนี้...

           แต่สุดท้ายก็ไปไม่พ้น ต้องมานอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเล็ก ๆ นอนฟังคำขอโทษที่ไม่อยากได้ยิน


          จำได้ลาง ๆว่าเห็นหลุมที่มีน้ำขังอยู่ข้างหน้า จะหลบก็ไม่ทัน ถนนก็ทั้งมืดทั้งเปลี่ยว รถผมตกลงไปในหลุมอย่างแรง

แล้วมันก็ล้มตะแคงข้างซ้าย แสงจ้าของไฟหน้ารถสาดตรงมาจนตาพร่า ได้ยินเสียงแตรรถยนต์ดังลั่นไปหมด

แล้วผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

          พี่นิวพาผมส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เป็นโรงพยาบาลเอกชนเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยมีคนไข้มากนัก

เจ้าของเป็นคุณลุงหมอวัยเกษียณ พอเห็นนามสกุลของพี่นิวก็เลยถามถึงคุณพ่อ ถึงได้รู้ว่าเป็นเพื่อนกัน

เราเลยได้รับความสะดวกขึ้นมาก วันที่คุณแม่มาตามคำขอของลูกชาย เป็นวันที่สามที่ผมนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่

          คุณแม่มาถึงก็บ่นว่าพี่นิวไปหลายคำ แต่ไม่มีใครพูดถึงบุคคลที่สามที่เป็นต้นเหตุ

ให้ผมเอารถออกมาประสบอุบัติเหตุในคืนนั้น ผมมารู้ทีหลังอีกนั่นแหละว่า เดฟบินกลับบ้านเขาในวันรุ่งขึ้นทันที

โดยไม่ได้เที่ยวทะเลอย่างที่ตั้งใจ

          ในวันเดียวกัน พ่อกับแม่ก็มาเยี่ยมผม ส่วนคุณแม่ก็ได้แต่กล่าวคำขอโทษที่รับปากจะดูแลผมให้ดี

แล้วทำไม่ได้ แต่ไม่ได้บอกว่า เรื่องทั้งหมดมีสาเหตุมาจากอะไร ผมว่าก็ดีเหมือนกัน

เพราะถ้าพูดขึ้นมาก็คงไม่ดีกับทุกฝ่าย มิหนำซ้ำจะกลายเป็นปมขึ้นมาอีกว่า

ระหว่างผมกับพี่นิวมีเรื่องลึกลับซับซ้อนอะไรกัน

          แต่ด้วยความเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกมากับมือย่อมต้องรู้จักนิสัยลูกดี แม่ผมก็เช่นกัน

พอพ่อเดินออกไปคุยกับคุณแม่ข้างนอกห้อง แม่ก็ถามว่า ทะเลาะกับพี่นิวหรือเปล่า

เท่านั้นเอง ทำนบน้ำตาของผมก็พังทลาย ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้กับอกแม่

เมื่อแม่โน้มตัวลงมากอดและลูบหัวเบา ๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นลูกเล็ก ๆของแม่อีกครั้ง

แม่ที่เป็นแค่แม่บ้าน เป็นแม่ค้าในตลาด มีความรู้แค่เพียงอ่านออกเขียนได้

แต่ความรัก ความเข้าใจ ที่ได้ส่งผ่านความอบอุ่นมาสู่หัวใจผมช่างยิ่งใหญ่

และสูงค่าเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใด ๆ

          ผมไม่ได้เล่ารายละเอียดให้แม่ฟัง บอกแค่ว่า เราผิดใจกันนิดหน่อย ผมก็เลยหนีกลับบ้าน

แล้วมาประสบอุบัติเหตุ แม่จูบหน้าผากแล้วบอกว่า ถ้าไม่เข้าใจกันก็ควรจะคุยกันดี ๆ อย่าหนีปัญหาแบบนี้อีก

ผมได้แต่ค้านในใจว่า ผมไม่ผิด และถ้าพี่นิวไม่แคร์ผม ผมก็จะถือว่าเราจบกันแค่นี้

          แม่นอนเฝ้าไข้ผมอยู่คืนหนึ่ง ทำให้พี่นิวพ้นไปจากสายตาผมได้ชั่วคราว ผมคิดว่าเขากลับไปบ้านเสียอีก

ที่ไหนได้ ตอนที่เขาโผล่เข้ามารับแม่ไปส่งบ้านตอนเช้า ผมถึงได้รู้ว่าเขานอนอยู่ห้องผู้ป่วยข้าง ๆ ที่ยังว่างอยู่

โดยยอมจ่ายค่าห้องตามอัตรา

          (เป็นโรงพยาบาลที่ไม่มีกฎระเบียบเอาซะเลยในความคิดของผม เพราะนี่มันโรงพยาบาลรักษาคนป่วย

ไม่ใช่โรงพยาบาลโรคจิต ปล่อยให้นอนได้ไงไม่รู้....เห็นแก่เงินชะมัด.....ตอนนั้นผมคิดอย่างนี้ในใจจริง ๆนะ)

          ตกบ่ายผมก็ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้าน...แน่นอน....ไม่ใช่บ้านผม ด้วยเหตุผลว่า

ที่นั่นไม่มีคนดูแล แต่ที่บ้านพี่นิว คนเพียบ




              ผมกลับมาอยู่บ้านแล้ว พี่นิวก็ตื่นแต่เช้าทุกวัน เพื่อจะมาดูแลคนป่วย

ความจริงเขาก็ทำแบบเดียวกับตอนอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหละ แต่ตอนนั้นผมมีพยาบาลคอยทำทุกอย่างให้

ผมก็เลยไม่สนใจเขาเลย แต่พอกลับบ้าน ถึงจะมีป้า มีพี่นาง แต่ทั้งคู่มีงานของตัวเอง ผมก็เลยไม่มีทางเลือก

          เพราะว่าแผลยังสด หมอสั่งไม่ให้โดนน้ำ ผมเลยต้องเช็ดตัวแทน ตอนแรกก็ทำเองอะไรเอง

แต่มันไม่ถนัด เจ็บแผลไม่เท่าไร แต่ให้ทำความสะอาดตัวเองด้วยการเช็ดตัวคงไม่ทั่วถึงหรอก

มันเลยช่วยไม่ได้ที่พี่นิวจะต้องเป็นคนทำให้

          เขาจะย้ายมานอนห้องผม อ้างว่าจะได้ดูแลผมได้สะดวก แต่จะให้ผมอยู่กับเขาตลอดทั้งวันทั้งคืนได้ยังไง

หน้าเขาผมยังไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ ดังนั้นพอเช้าขึ้นมาพี่นิวก็จะรีบมาเช็ดตัวให้ผม ทำแผล

รวมไปถึงดูแลเรื่องอาหารกับยาให้ผมด้วย มาขลุกอยู่ในห้องกับผมทั้งวัน พอผมหลับเขาก็กลับห้องของตัวเอง

          แต่ต่อให้เขาทำทุกอย่าง มันก็ไม่มีความหมายสำหรับผมอยู่ดี

          ผมพักอยู่อาทิตย์กว่า ๆ ก็กลับไปทำงานได้เหมือนเดิม รถยังซ่อมไม่เสร็จ

พี่นิวก็เลยเป็นคนไปรับไปส่งที่ทำงานทุกวัน ประกอบกับเขายังไม่ได้เข้าไปรับงานที่บริษัทอย่างเต็มตัว

ก็เลยมีเวลาเทคแคร์ผม

          ทั้ง ๆ ที่ เรามีเวลาใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ผมกลับพยายามที่จะถ่างความสัมพันธ์ของเราให้ห่างออก

บทเรียนสด ๆ ร้อน ๆ ที่เพิ่งจะได้รับ ทำให้ผมเข็ดและหวาดกลัวกับความเจ็บปวด

เพราะมันรุนแรง และหนักหนาเกินกว่าผมจะรับไหว

          สุดท้ายพี่นิวก็เป็นฝ่ายทนอึดอัดไม่ได้ หลังเลิกงานเขาไปรับผมที่ทำงานอย่างเคย

แล้วเขาก็พูดขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน

          “เมื่อไหร่นูจะพูดกับพี่บ้าง”

          ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ดูการจราจรคับคั่งในยามเย็นที่น่าเบื่อหน่าย

แล้วจู่ ๆ พี่นิวก็เปลี่ยนเลนเข้าไปชิดขวาเพื่อจะเลี้ยวรถกลับที่ยูเทิร์นถัดไป

           “สองอาทิตย์แล้วนะ รู้ไหมว่าพี่อึดอัด”

           ...............

         “พูดอะไรออกมามั่งได้ไหม อย่าเงียบอย่างนี้เลย จะด่าจะว่าพี่ยังไงก็ได้ พี่ยอมทุกอย่างแล้ว

แต่นูอย่าทำกับพี่อย่างนี้ได้ไหม”

          ...............

         ผมเอื้อมมือไปเปิดเครื่องเสียงให้มันกลบเสียงที่ผมไม่อยากได้ยิน จากนั้นทั้งรถก็มีแค่เสียงเพลง

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพี่นิวเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านเป็นทะเล คงหวังจะเอาใจผมมั้ง

           ถึงที่หมายตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกพอดี ทะเลยามที่แดดสีส้มจัดส่องสะท้อนผืนน้ำ

ทำให้แผ่นฟ้าที่อยู่เหนือทะเลเป็นสีครามสด ถ้าจะเรียกว่าเป็นการเอาใจก็นับว่ามันได้ผล

ก็ตอนที่เจ็บอยู่จะออกไปไหนก็ไม่ได้ พอได้มายืนสูดไอทะเลแบบนี้

อากาศสด ๆ มันก็ช่วยขับไล่ความเครียดออกไปจากสมองได้เยอะอยู่

           เราสองคนยืนอยู่ริมทะเล ตรงที่ไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไร ผมเหลือแต่เท้าเปล่าเดินลุยน้ำทะเลที่มีคลื่นลูกเล็ก ๆ ซบหาด

เปลือกหอยแหลก ๆ กระจัดกระจายอยู่ทั่วไป แต่ผมก็ย่ำไปบนทรายด้วยความรู้สึกโหยหา

นานเหลือเกินที่ไม่ได้มาเดินเล่นแบบนี้ ผมเพลินจนลืมไปว่ามีอีกคนยืนอยู่ใกล้ ๆ

จนกระทั่งได้ยินเสียงพูด

           “สบายใจขึ้นบ้างหรือยังครับ”

            .................

         “ไม่ถามพี่เหรอว่า มันเกิดอะไรขึ้น”

         ผมนิ่งไปอึดใจกับคำถามเปิดทาง ถามตัวเองอย่างรวดเร็วว่า เราอยากรู้ไหม....ผมตอบตัวเองว่าอยาก แต่.....

รู้แล้วจะได้อะไร ถ้าคำตอบที่ได้เป็นสิ่งที่ผมเห็นอยู่แล้ว รู้อยู่แล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับปริมาณความเจ็บปวดที่ผมมีอยู่

อย่างมากผมก็ได้รู้ที่มาที่ไปเพิ่มเติมว่า คน ๆ นั้นเป็นใคร คบกันมานานแค่ไหน และ....

ผมควรจะหาที่ยืนของตัวเองใหม่ได้หรือยัง


           ผมตัดสินใจที่จะไม่ถาม ถ้าพี่นิวอยากบอกก็ให้เขาบอกมาเอง

ถ้า....สิ่งที่เขาบอกมันทำให้ผมต้องเจ็บปวดมากไปกว่าเดิม ผมจะได้โทษเขาได้เต็ม ๆปาก

และผมจะทำให้เขารู้สึกผิดกับทุกสิ่งที่เขาทำกับผม



           ผมอยากให้ความรู้สึกผิดนี้มันติดค้างอยู่ในใจเขาไปจนกว่าเขาจะตาย

[Windyne]

เฮ้อ! อ่านแล้วถอนหายใจไปหลายเฮือกละค่ะ 
ทำไมคุณนิวทำอะไรแต่ละอย่างในตอนนั้นเห็นแก่ตัวจังเลย

รอตามต่อว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงค่ะ

[muiko]

แอบคิดว่าที่นูเห็นอาจจะเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า
เพราะที่พี่นิวบอกนูว่า          “ไม่ถามพี่เหรอว่า มันเกิดอะไรขึ้น”
มันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นรึเปล่า

คือ ไม่รู้นะว่านูจะเป็นคนดีขนาดไหนนะ
แต่เราแอบคิดว่า ถ้าคนที่ทิ้งเราไปด้วยข้ออ้างที่ว่า
อยู่กับผู้ชายด้วยกันไม่ได้เพราะต้องมีสังคมอยู่
แล้วนูมาเห็นแบบนี้ต่อให้ดีเเค่ไหนก็ไม่น่าให้อภัยคนที่ทิ้งเราไปแล้วไปมีผู้ชายคนใหม่ได้หรอก
คือมีผู้หญิงยังพอทำใจได้มากกว่ารึเปล่า 

มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ยังรอพี่นิวคนที่ทำดี อย่างที่นูบอกไว้นะคะ
ไม่รู้จะได้อ่านเมื่อไร่ เเต่หวังว่าคงไม่นานนะที่จะได้เห็นพี่นิวคนดี
นูเป็นขนาดนี้เเล้ว พี่นิวคงคิดอะไรได้บ้าง ถ้ายังรักนูอยู่จริงๆ

รอลุ้นค่ะ ตอนนี้นูคงมีความสุขกับพี่นิวแล้ว
แต่ก็อยากเห็นพี่นิวง้ออยู่ดี เมื่อตอนที่พี่นิวง้อ
หวังว่านูคงไม่ให้อภัยง่ายๆแบบเดิม 

 

[bobie]

โหยพี่นิวเอาอีกแล้ว
ตอนนี้ทำพี่นูเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเลยนะ
ใจร้ายมากๆ
สมควรแล้วล่ะที่พี่นูไม่ใจอ่อนง่ายๆ