>....ตอนที่ 23 [100%]....<
ภูริให้แม่ค้าเจาะกาแฟถุงตัวเองมาเลย ในขณะที่อีกถุงนั้นสอดหลอดเอาไว้ให้อีธานได้เจาะเอาเอง ภูริติดกาแฟ...เขาชอบรสชาติหวานปนขมของมันมาก เคยมีคนบอกว่ากาแฟถูกๆ มันไม่หอม มันไม่อร่อยเท่ากับกาแฟพันธุ์ดี แต่ภูริก็ว่ากาแฟที่เขากินมันหอมนะ...เข้มถึงใจ ตาค้างไปยันเย็นเลยล่ะ แค่อึกเดียวความมืดหม่นที่พอจะหลงเหลืออยู่ของเขาก็หายไป
เป็นไง...ยาวิเศษชัดๆ
กลับเข้ามาในรถอีกครั้ง เขาก็กะว่าจะแซวที่ประธานเคยด่ากาแฟถุงรสชาติมันห่วยแตก น่าจะเอาไปทิ้งแทนที่จะเอาไปกิน แต่ไหงชอบแย่งเขาทุกวัน วันนี้ยังให้ซื้อเผื่ออีก แต่ก็เก็บคำพูดเอาไว้เพราะอีธานกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่
“ครับ ยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณวิด้วย...” เสียงหวานมาก ยิ่งเสียงที่ลอดออกมาเป็นเสียงผู้หญิงภูริก็เข้าใจได้ในทันที
อย่างว่า ผู้ชายหล่อรวยขนาดนี้จะไม่มีหญิงเข้ามาหามันเป็นไปไม่ได้เว้ย เหมือนเขาไง...เขาหล่อขาดแค่รวย แต่ไม่รวยสาวก็ตรึมนะครับ เขาว่ากันว่า คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรอง ยิ่งลีลาดีด้วยแล้ว...หึหึ สาวไหนก็ติด ท่านประธานยังติดเลยคิดเอาเถอะ
อีธานยังคงคุยกับคนในสายแม้ว่าภูริจะลงรถที่หน้าบริษัท วันนี้ไม่มีการทักทายและกินตับกันต่อในรถเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา ก็ดี ไม่ปวดเอวดี เมื่อเช้าก็เมื่อยจะแย่แล้ว ภูริเอ่ยทักทายพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตา รอยยิ้มสดใสกับกาแฟถุงกระดาษเป็นเอกลักษณ์ประจำกายของเขา ใครเห็นก็เอ็นดู เน้นว่าคนที่เอ็นดูเป็นหญิงสาวเสียส่วนใหญ่ เพราะผู้ชายด้วยกันกลับมองว่าภูรินั้นกระจอก
ถึงจะกระจอกก็เป็นกระจอกเทศนะเว้ย เป็นนกตัวใหญ่ที่สุดในโลกและวิ่งเร็วมาก เห็นไหม...เขายังมีส่วนเด็ดให้คนอิจฉา ร่างโปร่งคิดเข้าข้างตัวเองแล้วเดินขึ้นลิฟต์ ตรงมายังที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
เอ่อ...ควรอารมณ์ดีต่อไหมนะ?
‘ฝากส่งให้คุณ...’
‘ฝากคีย์งานแล้วเมลมาที’
‘หาแฟ้มหมายเลข...ให้หน่อย’
พวกมึงทำงานเองกันไม่เป็นหรือยังไง! โน้ตพร้อมเอกสารบนโต๊ะนี้ไม่ใช่ของเขาเลย ไม่มีส่วนไหนที่อยู่ในการรับผิดชอบของเขาด้วย แต่เขาต้องทำ ในใจเร้อะ อยากจะเอาเอกสารพวกนี้เดินไปปาใส่หน้าแม่งแล้วบอกว่า มึงทำเองสิวะ! มือตีนก็มี จะมาใช้คนอื่นเข้าทำไมนักหนา ถ้าทำเองไม่ได้ก็ลาออกไปเถอะไอ้สาสสส
จุ้ๆ ให้คนอื่นรู้ไม่ได้นะจ๊ะ ความเกรี้ยวกราดของภูรินั้นมีได้แค่ในใจเท่านั้น ไม่สามารถปลดปล่อยให้คนอื่นรู้ได้จริงๆ แค่ที่เขาสร้างเรื่องเอาไว้พิชัยก็หมายจะเด็ดหัวเขาอยู่แล้ว เชื่อได้เลย วันนี้เขาต้องโดนอะไรสักอย่างที่ไม่ดีแน่ๆ เขาเล่นกร่างใส่พิชัยไปเมื่อวานนี้นี่หว่า
เฮ้อ อุตส่าห์ร่าเริงขึ้นมาได้แล้วเชียว ต้องมาหม่นหมองและเศร้าสร้อยเพราะงานที่เยอะจนเหมือนมีภูเขาเอกสารหล่นลงมาตรงหน้า บวกกับความไม่พอใจของคนอื่นที่เขาไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องแท้ๆ พวกนั้นมันน่าจะคิดบ้างนะว่าตัวเองด้อยเอง เลยไม่เป็นที่รักใคร่ของคนอื่น
แต่อย่างว่า...อัลฟ่าอะเนอะ เผ่าพันธุ์ที่หลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง เชื่อว่าตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของทุกสิ่งทุกอย่าง ชนชั้นอื่นเป็นได้แค่ขี้ข้า ถามหน่อย ถ้าไม่มีไอ้ขี้ข้าอย่างชนชั้นอื่นเนี่ย อัลฟ่าอย่างเดียวมันจะสร้างทุกอย่างได้อย่างทุกวันนี้หรือไง ขนาดกรุงโรมที่ยิ่งใหญ่เลื่องชื่อลือนามในยุคโรมมันยังเกิดขึ้นมาได้เพราะแรงงานทาสเลย ไม่มีแรงงานทาสแล้วกษัติย์ทำอะไรได้ ถาม...ก่อกระต๊อบ ฮ่วย เดือดนะเนี่ย
“ภูริ...” หัวหน้าพรรคเดินมาแล้ว เข้ามาประชิดข้างหลังเขาเลยด้วย ภูริตั้งใจจะหันไปเผชิญหน้าทว่าพิชัยนั้นช้อนเข้าด้านหลังของเขา ทั้งยังเท้าแขนลงไปกับโต๊ะทั้งที่เรายังยืนกันอยู่
“เอ่อ...” มึงอย่าเอาตัวมึงมาแนบกับตัวกู!!! ภูริเผลอกำมือแน่น พิชัยทำแบบนี้โดยไม่อายสายตาใครเพราะมันหน้าด้านไง!
“วันนี้คุณต้องออกไปรับลูกค้าช่วงเช้า มีสองราย นัดเอาไว้ที่เดียวกัน ผมหวังว่าเด็กเลี้ยงของท่านประธานอย่างคุณจะมีความสามารถมากพอให้ลูกค้าซื้อของของเรานะ สกิลที่มีก็งัดออกมาให้หมด ว่าแต่มีสกิวดีอะไรบ้าง...มือ...ปาก...หรือเด็ดที่ลิ้นล่ะ” พิชัยโน้มเข้ามาพูดใกล้กับลำคอ เล่นเอาภูริตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ในเสี้ยวนาที
สัญชาตญาณของโอเมก้าจะตื่นตัวเป็นพิเศษเมื่ออัลฟ่าเอาปากเข้ามาใกล้กับหลังคอ เพราะถ้าโดนอัลฟ่ากัดนั้นหมายความว่าเขาจะกลายเป็นของอัลฟ่าคนนี้เพียงผู้เดียวตลอดไป ภูริมีอะไรกับอีธานจนขี้เกียจจะนับครั้ง แต่อีธานไม่เคยกัดเขา...ไม่เคยผูกมัดเขา
แต่...เขากลัวพิชัยจะทำมัน เพราะคนคนนี้ไม่เคยหวังดีกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าพิชัยกัดลงมา เขาคงเหมือนกับตายทั้งเป็น เฮ้...เวลาแบบนี้เขาต้องมากลัวแม่งเนี่ยนะ เวรเหอะ!
“อะไร ทำไมแข็งทื่องี้ล่ะ...” พิชัยละมือจากโต๊ะทำงานมาลูบที่หน้าท้องของภูริ ไล้ขึ้นมาจนถึงแผ่นอก และภูริผู้มีเงินเพียงซื้อกาแฟกินไปวันๆ ก็ไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามซับเอาไว้ ดังนั้นปลายนิ้วที่น่าขยะแขยงนั้นก็เลยโดนหัวนมเขา
อร๊ายยยย อารมณ์ตอนนี้โคตรสาวน้อยโดนลวนลามเลยไอ้เชี่ยเอ้ย! แขยงจนขนลุกอะ บ้า...นี่แม่งบ้าชัดๆ หัวไอ้หัวหน้าเขามันไปโขกกับขอบฟุตบาทมาหรือยังไงฮะ ถึงได้มาทำตัวรุ่มร่ามกับเขาแบบนี้เนี่ย
“ถ้ากัดลงไปยังจะตัวแข็งอยู่ไหม” มึงกัดกูกัดตอบอะเอาดิ!
“ผมเข้าใจแล้วครับ ปล่อยผมได้แล้ว” ใจเย็นไว้ไอ้ภู...คนดีที่โลกใบนี้ต้องจารึกชื่อของมึงเอาไว้ ฮื่ออออ กูอยากฆ่ามานนนนน
“อ่านะ...เป็นเด็กเลี้ยงอยู่ก็ดื้อกับคนอื่นได้ แต่เมื่อไหร่ที่โดนทิ้ง นายคงขัดขืนอะไรผมไม่ได้หรอก” พิชัยถอยออกไปช้าๆ ภูริจึงพ่นลอมหายใจออกมาเล็กน้อย...เรื่องนี้แม่ง...จัดการยังไงวะ
“คู่แท้ เหอะ...ตอแหลชิบหาย” เอาปากกาแทงแม่งตายเหมือนในจอนวิคเลยนี่ เป็นคู่แท้แล้วต้องมีรอยกัดหรือไง ไม่ดิ...ปกติคู่กันก็ต้องผูกพันธะนี่นะ
ภูริเอ๋ย...เรื่องซวยวิ่งเข้าชนมึงอย่างจังแล้วจริงๆ หัวใจตอนนี้เต้นแรงมาก ไม่ได้ตื่นเต้นที่จะได้ทำกับหัวหน้าตัวเองนะ แต่มันเป็นความหวาดกลัวมากกว่า เขาไม่เคยกลัวว่าอีธานจะกัดเขาไหม แต่กับพิชัยแม่งไม่ใช่เลย...โคตรน่ากลัว ฟ้องได้ปะวะ ฟ้องแล้วอีธานจะทำอะไรไหม
ไม่อะ ไม่มีทาง งั้นก็...ช่างแม่ง
ภูริดูดกาแฟเข้าไปอีกหลายอึกเพื่อสงบจิตสงบใจของตัวเอง ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแกล้งแต่ไอ้แบบนี้นี่ไม่เคยเจอมาก่อนจริงๆ หรือเพราะว่าเขากลายเป็นโอเมก้าวะ วิธีการแกล้งมันก็เลยยิ่งต่ำทรามลงไปอีก นี่แหละ คนเกลียดอัลฟ่าพวกนี้ก็เพราะงี้แหละ ถามจริง...ใครจะไปชอบพวกแม่งลง
อย่าให้ไอ้ภูริโหดนะเว้ย แม้แต่หมายังกลัวอะบอกเลย! แมวยังไม่กล้าเดินเฉียดเข้าใกล้อะ เป็นไง...ขนลุกขนผองเลยใช่ไหม ถ้าใช่ควรไปลดแอร์ คิดว่าคุณอาจจกำลังหนาวอยู่ก็ได้ในตอนนี้
ถอนหายใจสองสามที ภูริตั้งสติแล้วดูงานบนโต๊ะตัวเอง เมื่อกี้นี้พิชัยเอาเอกสารเกี่ยวกับยาที่ต้องเอาไปเสนอลูกค้าให้กับเขา เวลานัดนี่ก็เหมือนแกล้งกันอะ...อีกยี่สิบนาที บ้านมึงบึ้มไงสาส โอ้ย ใช้งานเชี่ยไรไม่ดูเลยว่ามันจะทันหรือไม่ทัน เอาวะ ภูริสู้ๆ รีบไปตอนนี้น่าจะทัน
วิ่งสี่คูณร้อยในบริษัทนั้นไม่เหมาะสม ก็เลยต้องใช้วิธีเดินสี่คูณร้อยแทน บอกเลยนะ ของอย่างนี้ภูริถนัดนักแหละ เดินเป็นกิจจะลักษณะอยู่แล้วไง เขาเลยสามารถสาวเท้าเร็วๆ ไปยังชั้นจอดรถได้ อันที่จริงก็อยากจะไปรถไฟฟ้า แต่เรื่องไรเราจะต้องออกค่ารถไฟฟ้าเองล่ะจริงไหม ไม่มีทาง ค่าน้ำมันให้มาก็ใช้ๆ ไป
การรับมือกับลูกค้านั้นเบาะๆ มาก ภูริสามารถเสนอขายยาที่พิชัยเอามาให้เขาได้มากกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ ด้วยความปากหวานและเทแคร์ลูกค้าดี บวกกับการอ่านข้อมูลมาอย่างแน่นตอนรถติด จบรายแรกก็มีรายที่สอง ภูริปิดการขายได้อย่างรวดเร็วและว่องไว ก็ก่อนเที่ยงอะ...ถือว่าเร็วนะสำหรับลูกค้าสองเจ้า
ทำไมต้องรีบ? ไม่ได้อยากกลับไปอยู่ในดงเสือสิงห์กระทิงแรดหรอกนะ แต่ช่วยดูด้วยว่าเอกสารบนโต๊ะของเขานั้นเยอะขนาดไหน โห..น้ำตาแทบจะไหลเลยล่ะ ถ้าเขาเคลียร์มันไม่เสร็จ วันนี้ก็เลิกงานช้า เขามักต้องอยู่ทำโอทีโดยที่ไม่ได้โอทีอยู่เป็นประจำ เพราะโอทีของเขามันเป็นการทำงานให้คนอื่นอะ
สงสารเขาใช่ไหมล่ะ...โอนเงินมาช่วยเขาสิ ฮ่าๆ
“เป็นไงบ้างจ๊ะน้องภู” คุณปุ้ย หัวหน้าแผนกฝ่ายจัดซื้อเดินเข้ามาในลิฟต์เดียวกับเขา เป็นจังหวะที่เหมาะเจาะดีเหลือเกิน เขาหันไปยิ้มให้หญิงสาวว่าที่ภรรยาคุณพิชัยในอนาคต
แต่ขอโทษนะครับ...ว่าที่เมียหัวหน้านั้นเป็นคู่นอนของผมมาก่อน วะฮะฮ่า! สะใจไอ้ภูก็ตรงนี้แหละ ว่าแล้วก็ยิ้มหวานเข้าไปอีก เอาให้ตาหยีจนเป็นสระอิเลยยิ่งดี เพราะมันจะน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุดเลย
“ก็ดีครับ ขายได้เกินเป้าเลย”
“ว่าแล้ว...ภูริน่ะเก่งจะตาย นี่ถ้าพิชัยไม่เล่นแง่แกล้งภูรินะ ป่านนี้ภูริได้ยอดต่อเดือนพุ่งกระจายเลย แล้วเหนื่อยไหม เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันเปล่า พี่เลี้ยงก็ได้นะ...แต่อาจจะมากกว่ากินข้าวนิดหน่อย” คนคุ้นเคยเปรยมาแบบนี้ ภูริคนจริงก็ไม่คิดปฏิเสธ
ผู้หญิงชวนไปกินข้าวนะ ผู้หญิงชวนเชียวนะเว้ย! ถ้าเราปฏิเสธความหวังดีของเธอมันก็น่าเกลียดใช่ไหม ไม่สมกับเป็นผู้ชายเลยอะ ดังนั้นภูริคนนี้ไม่ปฏิเสธครับผม เมื่อสุภาพสตรีต้องการอะไร...สุภาพบุรุษคนนี้สนองได้ก็จะสนองให้เต็มที่ไปเลย
ว่าแต่เป็นโอเมก้าแล้วยังใช้ไม้จิ้มฟันตัวเองได้ดีอยู่ใช่ไหมนะ? อันนี้ไม่แน่ใจ ลองดูเดี๋ยวก็รู้ เพราะว่ามัวเมากับอีธานไอ้นั้นมันก็ตื่นตัวอยู่นะ ขนาดไม่เล็กลงและไม่ได้อ่อนลงง่ายๆ แต่อย่างใด เรียกว่าความอึดถึกทนนั้นติดตัวมาตั้งแต่ตอนเป็นเบต้าอะนะ
“เอาสิครับ พี่ปุ้ยชวนผมทั้งที ผมจะปฏิเสธได้ไงล่ะ”
“น่ารักที่สุด นี่...แล้วที่ว่าตอนนี้เป็นเด็กท่านประธานน่ะจริงไหม พี่จะถามหลายรอบแล้วแต่ไม่สะดวกเข้าไปถาม เดี๋ยวนี้เรื่องภูกับคุณอีธานเป็นทอร์คออฟเดอะทาวด์เลย” ปุ้ยลูบฝ่ามืออันบอบบางของเธอลงไปไหล่ของภูริ
“ก็พูดกันไป ผมเนี่ยนะ...ท่านประธานไม่สนใจคนอย่างผมหรอกครับ”
“ไม่จริงหรอก ภูริของพี่น่ะ ถ้าใครได้อยู่ใกล้...ใกล้ๆ รับรองต้องชอบภูริเหมือนพี่อยู่แล้ว” ไม่ว่าเปล่า เธอขยับกายเข้ามาใกล้จนหน้าอกหน้าใจของอัลฟ่าสาวแนบชิดกับท่อนแขน โหย...กระชุ่มกระชวยหัวใจจริงจริ๊งงงงง
“จริงเหรอครับ ว้าว...ผมดีใจจัง นึกว่าคนส่วนใหญ่เกลียดผมเสียอีก” ทำหน้าหงอเข้าไว้ไอ้ภู มึงต้องเรียกร้องความสนใจและความรักความเอ็นดูมาเยอะๆ เพื่อมื้อเที่ยงฟรีเว้ย!
“คนที่เกลียดภูริเขาก็แค่อิจฉาเท่านั้นแหละ เชื่อพี่สิ แม้แต่พิชัยยังอิจฉาภูริเลย” เชื่อครับ...ภูริเชื่อเต็มหัวใจเลยว่าพิชัยอิจฉาตัวเอง แต่ที่เชื่อนี่ไม่ใช่เพราะหลงตัวเองนะ แต่เพราะพี่ปุ้ยบอกแบบนี้ต่างหาก
ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงที่หมาย ทว่าคนที่รออยู่หน้าลิฟต์ดันเป็นพิชัยและพวกอีกสามคน สายตาสี่คู่พุ่งตรงมาที่เขาและหญิงสาวที่กอดแขนของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ภูริล่ะอยากจะดึงแขนของตัวเองออก แต่มันก็ดูเสียมารยาทหากฝ่ายหญิงไม่ยอมปล่อยเอง
เห็นอะไรไหม...กระแสไฟฟ้านั้นแล่นพล่านระหว่างสายตาของพิชัยและปุ้ย นี่คือการฟาดฟันกันอย่างแท้จริง ในหัวของพวกเขาแม่งต้องมีฉากการนองเลือดอยู่แน่เลยอะ อะไรก็ได้นะ แต่อย่ามาลากเขาไปนองเลือดด้วย เพราะเขายังอยากมีชีวิตอยู่ เขามีภาระที่ต้องรับผิดชอบนะเว้ย!
“มันอดอยากปากแห้งมากจนต้องเอาโอเมก้ามาทำผัวแล้วเหรอ” พิชัยเอ่ยแหน็บแนม
“ชนชั้นไหนไม่สำคัญเท่าลีลาหรอกค่ะ” ปุ้ยเองก็ตอบกลับได้เจ็บปวด ภูรินี่ร้องอูยในใจเลยทีเดียว สำหรับผู้ชายน่ะ การโดนพูดว่าเรื่องบนเตียงห่วยนี่เหมือนต่อยจนน็อกเลยนะ ถ้าเขาโดนเองเขามีน้ำตาตกในแน่เลยอะ
“รีบเถอะภูริ พี่หิวแล้ว” ปุ้ยออกแรงกระตุ้นให้ภูริเดินกอดแขนกับเธออกมาจากลิฟต์ ทิ้งให้พิชัยกับพวกยืนมองโดยไม่สามารถทำอะไรได้
เสียวหัวแตกจริงโว้ย!
นี่ถ้าพวกนั้นแค้นมากแล้วมาดักตีหัวเขาทำไงอะเนี่ย โอ้ย หวั่นใจชะมัด ก่อนหน้านี้ที่เขากับคุณปุ้ยลอบมีอะไรกันก็ไม่ได้ประเจิดประเจ้อขนาดนี้ นี่มันออกแนวประกาศตัวเลยนะว่าเขาสองคนกินกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งกว่าหายนะอีก ไหนจะประเด็นเก่าที่เพิ่งโดนแกล้งไปเมื่อเช้า นี่เพิ่มประเด็นใหม่เข้าไปอีก...เอาเลย เอาให้ตายไปเลยคร้าบ สงสารตัวเองแป๊บ
โอเค...หายล่ะ
“เดี๋ยวกินข้าวกันก่อนเนอะ ภูริอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่โทรไปสั่งให้” ระหว่างเดินไปแผนกของภูริเพื่อเก็บของ อัลฟ่าสาวก็เอ่ยถามเอาอกเอาใจ
“ข้าวผัดหมูก็ได้ครับ ขอข้าวเยอะหน่อย ต้องใช้พลังงานเยอะ...” พูดพลางส่งสายตาโลมเลีย มันดูเจ้าชู้และกะล่อนที่สุด แต่พอเป็นภูริทำ...มันก็มีความน่าเอ็นดูอยู่ในที
“ได้สิจ๊ะ”
ภูริเก็บกระเป๋าและเอกสารเรียบร้อยแล้วถึงเดินไปอีกแผนก ซึ่งเป็นแผนกของปุ้ยนี่เอง วันก่อนนู้นกินข้าวเที่ยงห้องทำงานท่านประธาน มาวันนี้กินข้าวเที่ยงที่ห้องทำงานของหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ โห ถ้าเงินในกระเป๋าเขามันรุ่งเรืองเหมือนเรื่องสาวๆ ก็คงจะดีเนอะ แบบ...เขาลีลาดีมาก เงินๆ ก็เลยหลั่งไหลเข้ากระเป๋าเขาเป็นว่าเล่นอะไรเงี่ย
ระหว่างรออาหารทั้งคู่ก็พูดคุยกันจิปาถะ มีเรื่องท่านประธานแทรกเข้ามาบ้างในบางครั้งแต่ภูริก็ฉลาดพอที่จะเลี่ยงเปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ ก็นะ...เรื่องของอีธานเขาพูดทั้งหมดไม่ได้จริงๆ อีธานไม่ให้เปิดตัว ไม่ชอบให้เอาเรื่องตนเองไปพูดในทางที่ไม่ดีด้วย ภูริก็เข้าใจนะ เพราะถ้าเป็นเขาเอง เขาก็ไม่ชอบให้ใครเอาไปพูดนินทานักหรอก
อาหารถูกนำมาส่งแล้ว ต้องมานั่งบรรยายไหมว่ากินข้าวอะไรกันบ้าง แล้วกินท่าไหน ใช้มือไหนตักช้อนและข้าวแต่ละคำของแต่ละคนเยอะแค่ไหน นับเม็ดข้าวด้วยไหม ไม่สินะ ไม่ใครสนใจบริบทของการกินข้าวกับหญิงสาวคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้ชายด้วยกันนักหรอก เห่อๆ แต่ภูริชอบนะ...ก็เขาชอบผู้หญิงไง ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อน
นี่ถ้าเลือกได้ก็อยากมีฉากเปิดตัวกับคุณปุ้ยนี่เหมือนกันนะ เปิดมาแบบ...เบต้าที่รักอัลฟ่าสาวผู้มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แล้วก็เกิดสึกแย่งชิงโดยเบต้าหนุ่มผู้นี้มีลีลาดีมัดใจหญิงสาวเอาไว้ได้แน่นหนา ลีลาดีนี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียงเท่านั้น แต่วาจา การกระทำ การเทคแคร์ทุกอย่างนั้นเลิศเลอเพอร์เฟ็กจนสาวอื่นต้องอิจฉาคนรักของเขาเชียวล่ะ
ตัดภาพไปที่อีธาน...นี่หรือคู่ในอุดมคติ?
พอเถอะ เดี๋ยวไข่หดพอดี อ๋อ ได้ข่าวว่าไข่หดตั้งแต่กลายเป็นโอเมก้าแล้วนี่เราอะ โอ้ยความจริงนั้นมันช้ำใจจริงๆ ให้ตาย ดีนะ...คนในอ้อมแขนเขาตอนนี้พอจะย้อมใจเขาได้ ดูทรวดทรงองเอวของเธอสิ ระทวย...ใจระทวยแต่ตรงนั้นน่ะแข็งโป๊ก ตีหัวหมาแล้วร้องเอ๊งแน่นอน!
ภูริและปุ้ยเลือกทางหนีไฟที่ไม่ค่อยมีคนในการการอุกอาด กำแพงข้างประตูหนีไฟต่างเตียงนอนที่รองรับร่างผอมเพรียวของหญิงสาวผู้มากความต้องการ เธอใช้มือตัวเองลูบไล้ร่างโปร่งของภูริตั้งแต่แผ่นหลังไปจนถึงก้นแน่นๆ บีบขย้ำมันสองสามทีแล้วเลื่อนมาที่ด้านหน้า ปลดเข็มขัด ตะขอและรูดซิปมันลงเพื่อจะสอดมือเข้าไปแตะต้องของข้างใน
คิดว่าภูริยืนเฉยให้หญิงสาวบุกอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง เขาเองก็บุกเธอแล้วเช่นกัน...ความอุ่นร้อนที่โอบอุ้มเรียวนิ้วของเขา น้ำที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไรกำลังเคลือบไปยังเรียวนิ้วจนชุ่มโชก บ่งบอกว่าเธอนั้นพร้อมมากแค่ไหนในตอนนี้
แต่...เรื่องนี้ต้องมีแต่ เพราะไอ้คนเขียนนั้นไม่ยินยอมให้ภูริได้เสพสมกับหญิงสาวไปมั่วซั่วยังไงล่ะ!
RrrrrRrrrr!
เสียงมือถือช่างขัดความต้องการเสียเหลือเกิน และมันก็เสือกเป็นเสียงมือถือของภูริไม่ใช่หญิงสาวในอ้อมแขน เขาไม่สามารถละทิ้งเสียงนี้ไปได้เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นสายของใคร อาจเป็นแม่ อาจเป็นน้องหรือหมอที่โทรมาหาเขาในเวลานี้ เขาจำต้องละมือและหยุดกิจกรรมอันวาบหวามเอาไว้ชั่วครู่
“เฮ้อ...ครับ” เห็นชื่อแล้วขอถอนใจแรงๆ สักร้อยรอบได้ปะ! ฮ่วย อารมณ์เสีย
(ทางหนีไฟเนี่ยนะ...ตลกเหรอภูริ นั่นไม่ใช่โรงแรม และผมไม่อนุญาตให้คู่ของผมไปมีอะไรกับใคร เข้าใจไหม หยุดทำเดี๋ยวนี้) ว่างมากไง งานการไม่มีทำเหรอ พักเที่ยงแล้วทำไมไม่พัก เฮ้ยยยยยย หงุดหงิดโว้ย!
“เอ่อ ขอโทษนะครับพี่ปุ้ย...โรงพยาบาลโทรมา ผมคงต้อง...ไปรับสาย” เห็นได้ชัดว่าเขาเซ็งมาก และปุ้ยเองก็เซ็งไม่ได้ต่างอะไรกับเขา
“ก็ได้ รอบหน้าต้องไม่เป็นแบบนี้นะภู” เธอแต่งตัว จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ขณะที่ภูริทำหน้าสำนึกผิด เสียดายด้วยอะบอกตามตรง
“ครับ ผมขอโทษจริงๆ”
“ช่างเถอะ” แล้วเธอก็เดินจากไป ภูริขยับเอาหลังพิงกำแพงแทนร่างบางที่จากไปแล้ว...จากไปทั้งที่เขายังอยากเนี่ยแหละ
(ข้ออ้างเหรอนั่น ตลกเหอะ ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าคู่แท้ของผมโทรมา) อีธานค่อนขอดในสิ่งที่ภูริเอาไปอ้างเมื่อครู่นี้
“ผมอยากแล้ว...เครื่องติดเต็มที่เลย คุณจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย” แต่ภูริก็คือภูริ พูดให้ตรงกับเรื่องไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบทำนัก
(คุณนี่มันมักมากจริงๆ นะ เมื่อเช้าก็ทำไปแล้ว ยังจะมาอยากอีก...เท่าไหร่คุณถึงจะพอฮะ ต้องป้อนให้คุณทั้งวันทั้งคืนเลยไหมล่ะ)
“ถ้าแบบนั้น..แฮ่ก...ซี้ด...ก็เลี้ยงผมด้วยนะ” คิดดูเถอะ อีธานบ่นแต่ภูริสไลด์เดอร์อยู่อะ แหม...มันอยากแล้วปะ มันขึ้นแล้วมันก็ต้องทำให้มันลงดิ
(นี่คุณ!) สิ้นคำพูดแสนห้วนของอีธาน ภูริก็พ่นแต่ลมหายใจกระเส่าของตัวเองใส่ปลายสาย
เสียงเดินดังเข้ามาในสาย ภูริปรือตาลงแล้วก็ฟังว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร แต่แล้วเพียงไม่นานประตูทางหนีไฟก็ถูกเปิดออกด้วยน้ำมือของอีธาน ร่างสูงหอบหายใจเหนื่อย ก็รีบลงมาเพราะเสียงแปลกๆ เนี่ยแหละ แล้วภาพที่เห็นไม่ได้ต่างอะไรกับสิ่งที่คิด
“คุณมัน...”
“ทำก่อนค่อยบ่น” ภูริเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา กระชากเน็กไทที่ตัวเองเป็นคนเลือกให้แล้วบดปากตัวเองลงไปบนปากที่เอาแต่พร่ำคำบ่นอยู่บ่อยๆ เรียกว่าอยู่ด้วยกันที่ไรอีธานก็บ่นทุกที ดีอยู่อย่าง...อยากเมื่อไหร่ก็ตอบสนองได้ยอดเยี่ยมเสมอ เวลานี้...ก็เช่นกัน
....100%....
หายหน้ายาวเลย เราต้องขออภัยมากๆ พอดีอาทิตย์เรายุ่งกับงานที่บริษัทมากๆ ทั้งเอกสารสิ้นเดือน ทั้งเคมีมีปัญหา ไหนจะเจ้าของบริษัทท่านเสียอีก อ่า....อยากนอนตายไปเลยตอนนี้ เหนื่อยหงิ งอแงๆ
เอาเป็นว่าถ้าวันนี้ไม่มีอะไรหนักหนาเกินไปจะเข้ามาต่ออีกตอนให้ดึกๆ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 243260 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก