หัวข้อ: : ~SCAR~ : ตราบาปไร้รอยเลือน UPDATE!! ประกาศ re-printค่ะ [05/01/17]

[kagehana]

kagehana : ภูเก็ตอีกที ตอนถัดไปเปิดคู่ใหม่(?) 555







-23-








“น้ำใสโคตร” ปัณวิทย์วิ่งลงทะเลไปโดยไม่รอคนที่เดินตามมาด้วยสักนิดเดียว ขาสองข้างก้าวยาวๆเพื่อลงน้ำใสๆที่เห็น



ชยางกูรส่ายหัวยิ้มๆกับความเด็กของคนรัก ชายหนุ่มค่อยๆเดินเอาครีมกันแดดกับของที่เอามาวางไว้บนเก้าอี้ริมหาดแล้วกวักมือเรียกปัณวิทย์ที่ยังคงต่อสู้กับคลื่นที่ซัดเข้ามา



“มาทากันแดดก่อนปัน เดี๋ยวตัวไหม้หมด”



“ไม่เป็นไรน่า ไม่ไหม้มากหรอก” เขาตอบแบบเด็กหนุ่มทั่วไปที่ไม่สนใจอะไรนอกจากการเล่นสนุก



“ไม่เอาๆ ผิวดีๆเสียหมด ที่จะทาให้เนี่ยเพราะว่ากลัวผิวไหม้ปันจะแสบเอา ดีไม่ดีสะสมมากๆเป็นมะเร็งอีก” ร่างสูงลุกขึ้นไปลุยน้ำทะเลดึงเด็กหนุ่มในชุดกางเกงขาสั้นตัวเดียวเอาไว้



“มาๆๆๆ ทาให้เนี่ย แค่นอนเฉยๆนั่งเฉยๆ ทาให้ทั้งตัวเลย”



“โห่ย บ่นเป็นคนแก่เลย” แม้จะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ปล่อยให้โดนลากไปแต่โดยดี



คนแก่ไม่พูดโต้กลับ เขาแค่ลากร่างที่เล็กกว่าให้มานั่งที่เตียงเบาะชายหายแล้วเปิดครีมกันแดดเทใส่ฝ่ามือก่อนจะลูบไล้บนแผ่นหลังนวลเนียน



“หนืดมาก...” เขาบ่นเบาๆยามที่เคลื่อนมือไปซ้ายขวากระจายครีมสีอ่อนๆไปบนผิว



ชยางกูรทาแผ่นหลังให้เรียบร้อยก่อนจะสอดมือไปด้านหน้าแล้วลูบครีมที่ติดมืออย่างจงใจให้โดนยอดอกเล็กๆ



“จับอะไร!! ปล่อยเลย!! พอแล้ว!!! จะลงน้ำ!!!” ร่างเล็กกว่าดันตัวออกมาแล้วหันมาแยกเขี้ยวใส่



“ต้องทายี่สิบนาทีก่อนถึงลงได้” ท่อนแขนแข็งแรงสวมกอดเอาไว้จนกันแดดเลอะไปทั้งคู่ แผ่นอกที่อุดมไปด้วยกล้ามแนบชิดกับแผ่นหลังของคนรัก หากแต่มือซุกซนยังคงปฏิบัติหน้าที่ต่อเนื่อง



“ก็ปันเซ็กซี่นี่หว่า ตัวเปียกๆแบบนี้น่ากินชะมัด”



“คนมองแล้ว!! ปล่อยนะ!!” ปัณวิทย์ขู่เสียงแข็ง



“ไม่มีใครรู้จักหรอกน่า ไม่มีคนสนใจด้วย” ชยางกูรเลือกที่พักที่มีแต่ชาวต่างชาติเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่มีใครมาคอยจับตาอะไรอยู่แล้ว



“เอากล้องมาป่ะ มาถ่ายรูปกันไหม”



“มือเลอะ เดี๋ยวตอนเย็นถ่ายกัน!!”



“กล้องกันน้ำน่า” ชยางกูรยังคงกอดคนตัวเล็กกว่าที่ดิ้นขลุกขลักไว้อยู่



“ยังทาไม่ทั่วตัวเลยปัน”



“พอแล้ว ลงน้ำ!!” ปัณวิทย์ทำเสียงเข้มแล้วออกแรงดิ้นมากขึ้น



“ดิ้นมากจับปล้ำโชว์ฝรั่งนะ” ชยางกูรแกล้งขู่เสียงเข้มแล้วซบใบหน้าลงบนซอกคอคนรักกอนจะดึงให้ลงนอนบนฟูกพลาสติกทั้งคู่



“อื้อ!!! ไม่เอา!!! ปล่อยแล้วลงน้ำนะ ไม่งั้นโกรธนะเว้ย!!” เด็กหนุ่มขยับหนีแล้วลดเสียงโวยวายลง



ชยางกูรยอมปล่อยมือแต่โดยดี หากแต่มือใหญ่กลับยื่นขวดครีมกันแดดให้



“อ่ะ ผลัดกันนะ” ชายหนุ่มลูกครึ่งยิ้มกว้างอวดฟันขาว



“อะไร.....” แม้จะทำเสียงขุ่น แต่เด็กหนุ่มก็ขยับลุกมายืนให้ถนัดแล้วเริ่มละเลงครีมกันแดดลงบนแผ่นหลังกว้าง



สัมผัสหนืดๆของเนื้อครีมที่ผ่านมือมานั้นให้ความรู้สึกแปลกๆแต่ก็ดีอย่างบอกไม่ถูก ชยางกูรนึกอยากจะคว้าคนรักเข้ามาจูบแต่เขาก็อดใจเอาไว้ เพราะปัณวิทย์ไม่คุ้นเคยกับการแสดงความรักตรงไปตรงมาต่อหน้าคนอื่น



...เอาเหอะ ไว้ค่อยๆปรับตัวกันไป



“ทาข้างหน้าให้ด้วยนะ จะแอบแตะอะไรก็ได้ พี่ไม่หวง”



“ไม่ได้ลามกอย่างพี่เดฟครับ” เขาแกล้งขยี้มือแรงๆจงใจให้อีกฝ่ายได้รู้สึกเจ็บบ้าง



“โอ๊ย! มือหรือเท้าครับน้องปัน นวดกันอย่างงี้ปล้ำกันเลยดีกว่า” แม้จะบ่น..แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานเรี่ยร่าย



“หรือวางแผนทำตัวพี่ให้น่วมแล้วคืนนี้จะจับกด?” เขาหลิ่วตาล้อเลียนแล้วเอื้อมมือแตะที่สะโพกเพรียวของฝ่ายตรงข้าม



ปัณวิทย์ย้ายมือมาฟาดเบาๆทันที



“จับอะไร?? อยู่เฉยๆดิวะครับ!!”



มีหรือที่มือปลาหมึกขั้นสุดยอดอย่างชยางกูรจะยอมหยุดเฉยๆ พอปัณวิทย์บอกให้หยุด เขาก็กยุดมือใหญ่ไว้ตรงสะโพกตึงมือทั้งสองข้าง



“ปันนี่ตัวนิ่มเนอะ”



“ถ้าไม่หยุดพูดลามกส้นๆไม่ทาแล้วนะครับไอ้พี่เดฟ” ทั้งขมวดคิ้วทั้งแยกเขี้ยวใส่พลางทำเสียงขุ่น



เสียงห้าวๆของเด็กหนุ่มที่ยังไม่โตเต็มที่ที่กำลังขู่อย่างกับแมวพองขน ชยางกูรจึงยอมปล่อยมือออกแล้วนั่งนิ่งให้ทา จนกระทั่งมือเรียวที่เลอะครีมทาผิวเขาจนสมใจ



“เอาน้ำไหม ปันอยากกินมะพร้าวลูกๆป่ะ เดี๋ยวสั่งทางรีสอร์ทให้”



“ไม่เอา! จะลงน้ำแล้ว!!” เขาโยนขวดครีมกันแดดลงบนเก้าอี้แล้วเดินลงทะเลโดยไม่รอฟังเสียงอีกคนแม้แต่น้อย



คนถูกทิ้งมองส่งแล้วเรียกบริกรที่เดินอยู่แถวนั้นมาสั่งน้ำมะพร้าวและของกินอื่นๆไว้รอ เพราะดูท่าทางคึกขนาดนี้ขึ้นมามีหวังหิวแน่ๆ



พอสั่งเสร็จ ชายหนุ่มลูกครึ่งก็เดินตามลงไปที่ทะเล



“เปียกเป็นหมาตกน้ำเลย” เขาเสยผมให้ปัณวิทย์ที่ยิ้มร่าดำผุดดำว่ายในทะเล



“ก็มาทะเลนี่” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างแล้วใช้มือปัดน้ำใส่ร่างสูง



“มันต้องเปียก!!”



น้ำทะเลเค็มๆสาดเข้าทั้งปากและจมูกจนคนที่ไม่ได้ตั้งตัวเปียกไปทั้งหน้า ชยางกูรสำลักน้ำจนไอออกมาก่อนจะพุ่งเข้าหาปัณวิทย์ เขากอดรวบคนตัวเล็กเอาไว้แล้วพาลงดำดิ่งสู่ใต้น้ำที่ปลายเท้าเหยียบถึงด้วยกัน



คนเป็นพี่อาศัยจังหวะที่น้องชายควบคนรักเผลอ ประกบจุมพิตแนบแน่นใต้ทะเสสีครามใส



“!!??” จะลืมตาก็ไม่ได้ จะดันออกก็ไม่ได้เพราะหากถูกกอดไว้แบบนี้ ไม่มีทางหนีขึ้นไปเอาอากาศใหม่ได้แน่ๆ มือสองข้างจึงได้แต่พยายามดันร่างสูงออกไป



ชยางกูรพาปัณวิทย์ขึ้นสู่ผิวน้ำทั้งๆที่ยังกอดเอาไว้ ชายหนุ่มยิ้มหวานให้คนรักแล้วโน้มตัวเข้าไปจูบหน้าผากเบาๆทีหนึ่ง



“สำลักน้ำป่ะ”



“ถามมาได้ สำลักดิวะ!!” ใบหน้าของปัณวิทย์เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นพลางปัดน้ำใส่อีกรอบ



“เล่นอะไรแผลงๆ”



“นิดหน่อยเองน่า....” หยักยิ้มพลางเลียริมฝีปากชุ่มชื้น



“ตื่นเต้นดีออก”



ปัณวิทย์ไม่ตอบอะไรต่อ แต่รีบดำน้ำหนีไปอีกทาง แดดที่ยังดีแบบนี้ดูเหมือนจะทำให้ชาวต่างชาติทั้งหลายพร้อมใจกันนอนอาบแดดมากกว่าที่จะลงมาเล่นน้ำทะเลใสๆ



...เหมือนมีคนเล่นน้ำกันแค่สองคนเอง...



ชายหนุ่มรอให้อีกฝ่ายหันหน้ามาหา แล้วแกล้งวักน้ำสาดโครมใหญ่จนกลายเป็นกระต่ายตาแดงตัวเปียกขนลู่ เขาหัวเราะใส่คนรักที่ถลึงตามองกลับมา



...ความสุขของพี่...



...มีปันเป็นคนเติมเต็ม...



กระต่ายป่าที่กำลังดูท่าว่าจะไม่สบอารมณ์ที่ถูกสาดน้ำคืนดังโครม ซ้ำยังถูกหัวเราะใส่ แขนสองข้างสาดน้ำคืนรัวไม่ยั้งด้วยความโมโห



ภาพผู้ชายสองคนที่เล่นน้ำกันเหมือนเด็กๆเรียกสายตาเอ็นดูของหลายๆคนที่มองเห็น กระทั่งบริกรที่เอาน้ำกับของกินมาวางยังอดอมยิ้มไม่ได้



“พอ!! พอแล้วน่าปัน แสบตา-- เฮ้ย--” คนพูดพูดพลางเอนตัวหนีน้ำที่กระเซ็นเข้ามาไม่ขาดสาย



“นู่น ของกินมาแล้ว ขึ้นไปกินกัน” เขาชี้มือไปยังโต๊ะของตนเอง



“ไม่เอา!!! ยังจะเล่นน้ำก่อน!!!” เด็กหนุ่มดื้อแพ่งพลางขยับหนีจะลงน้ำให้ลึกขึ้น



“กินเสร็จค่อยเล่นต่อดิ่ เดี๋ยวให้เล่นยันเที่ยงคืนเลย” ร่างสูงตามไปคว้าตัวเอาไว้



“ก็ได้.......” ปัณวิทย์ปล่อยให้ชยางกูรรวบตัวลากไป



“หิวก็ได้”



ร่างสูงพาคนรักแสนดื้อมานั่งที่เก้าอี้ยาวที่ปรับเอนนอนได้ใต้ร่มเงาของผ้าใบและต้นไม้ ชยางกูรหยิบมะพร้าวที่ถูกเฉาะเสียบหลอดไว้ขึ้นมาดูดแก้กระหาย



“โน่นปัน...สาวฝรั่งบิกินี่โคตรอึ๋มมองเราแน่ะ”



“หือ” เจ้าตัวหันไปตามที่อีกฝ่ายว่า



“ฝรั่งแม่งอึ๋มจริงๆนั่นแหละ” เขาหันมาหยิบน้ำมะพร้าวของตัวเองบ้าง



“เฮ้ย!!ไม่ให้มองนาน มานี่เลยมา” คนที่เป็นฝ่ายเรียกให้ไปดูกลับดึงแขนปัณวิทย์กลับมาให้นั่งบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน



“หึง...รู้จักป่ะ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วเบาราวกับจะอ้อนนิดๆ



“ทีตัวเองมองก่อนได้เลยนี่หว่า” ปัณวิทย์จิ๊ปากอย่างขัดใจ



“แค่มองเอง”



“ก็พี่มอง...แต่ปันจ้องนี่หว่า “ ชยางกูรพูดแล้วดึงเข้ามากอดเอาไว้อย่างหวงแหน



“อึ๋มพวกนั้นเจ๋งสู้พี่ไม่ได้หรอก เชื่อดิ่”



“ไม่เหมือนกันนี่หว่า....” เขาเอาศอกกระทุ้งอีกฝ่ายเบาๆเป็นการบอกทางอ้อมว่าไม่นั่งแบบนี้แล้ว



ถึงจะโดนศอกถองเข้ามาแต่ชยางกูรก็ยังกอดรัดร่างกายชุ่มชื้นตรงหน้าเอาไว้ เขาซบใบหน้าลงบนไหล่ที่มีกล้ามเนื้อเล็กน้อยพลางเม้มริมฝีปากลงบนแผ่นหลังขาวๆที่แดงขึ้นเพราะฤทธิ์แดด



“โคตรรักปันเลยว่ะ”



“........ ไอ้บ้า” เด็กหนุ่มพูดเสียงเบา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ เขาขอโทษการกระทำและคำพูดของชยางกูรไว้ก่อน



...อยากจะให้อีกฝ่ายจูบแล้วกอดเอาไว้



“หืม...ปากนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ”



ทั้งที่ตอนแรกเกลียดไอ้ปากร้ายๆนี่แทบตาย...แต่พอใกล้ชิด จวบจนกระทั่งรัก แม้บางทีจะมีหลุดปากว่าบ้าง แต่เขาก็อดจะชินและชอบ...ขึ้นมาไม่ได้



ความรักทำให้คนเปลี่ยนไป...



ตัวเขาเข้าใจได้อย่างชัดเจน...



“ไม่เปลี่ยนอะไร.....” เขาขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าอีกคน



“อยากรู้จูบก่อนดิ่ แล้วจะบอก” นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างมองเข้าไปในตาคนรักอย่างเปิดเผย



เขาจ้องมองอีกฝ่ายในดวงตาคืน



“...........” ปัณวิทย์ไม่ได้พูดอะไร แต่ตัดสินใจยื่นใบหน้าเข้าหา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงเบาๆ



แม้จะตกใจในทีแรกแต่ชยางกูรกลับตอบรับจูบหวานๆที่ส่งมาให้อย่างรวดเร็ว ชยางกูรฉกฉวยลมหายใจของปัณวิทย์ให้กลายเป็นจังหวะเดียวกับของตัวเขาเอง



“เก่งขึ้นนะเราเนี่ย” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า



“........ หนาวแล้ว......” สายตาเรียวคมเสมองไปทางอื่น ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น



“ทำให้อุ่นเอาไหม” ชยางกูรลอบยิ้มพลางกอดคนรักไว้แน่นโดยไม่แคร์สายตาของใคร



วันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร...ความสุขที่อยู่ในมือจะเก็บกักเอาไว้อย่างนี้



...ตราบนานเท่านาน...



“... ไม่เอาที่นี่................” เสียงตอบคำถามแผ่วหายไปกับเสียงคลื่นที่สาดเข้าฝั่งพร้อมกับขยับตัวออกมาเล็กน้อย



“ไม่แคร์...แต่ก็ได้” ชยางกูรห่อตัวปัณวิทย์ด้วยผ้าขนหนูแล้วจับให้ลุกขึ้นยืน เขาจับปลายผ้ามาทบไว้ให้บังผิวกายทั้งหมดก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาคลุมศีรษะคนรักไว้



“กลับไปที่ห้อง...นะ...”



“แล้วข้าวพวกนี้ล่ะ...” เด็กหนุ่มถามผ่านผ้าขนหนูที่คลุมศีรษะ ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่อาหารที่สั่งมาแล้วก็ไม่อยากให้เสียเปล่า



“ปันอยากกินก่อนหรือเปล่า พี่รอได้นะ” ชยางกูรขยับผ้าขนหนูขยี้ซับเส้นผมสีดำสนิทตรงหน้าแล้วก้มลงจูบเบาๆโดยดึงผ้าปิดเอาไว้



กระแสความหวานถูกแลกเปลี่ยนด้วยปลายลิ้น ชั้นเชิงของคนแก่กว่าถูกถ่ายทอดให้เด็กหนุ่มตรงหน้า ชักพาให้ลุ่มหลงโทษฐานที่ทำให้ปั่นป่วนหัวใจ ร่างสูงขบเม้มริมฝีปากสีจัดเบาๆอีกครั้งก่อนจะผละออก



“ว่าไง?”



“ก็... เดี๋ยวเย็นหมด...” เขาเสมองออกไปทางอื่นทั้งที่ผิวแก้มซับสีเข้ม



“งั้นถือไปไว้ในห้องแล้วกัน” ชายหนุ่มลูกครึ่งยิ้มหวานแล้วหยิบจานนักเก็ตขึ้นมาถือ



“ไปป้อนกันในห้อง”



“... ให้เค้าเอาไปให้ได้ปะ” ปัณวิทย์เงยหน้าถามความเห็น



“อือ” ชยางกูรตามใจเด็กเอาแต่ใจด้วยการเรียกบริกรที่อยู่แถวนั้นให้มายกอาหารพร้อมกับบอกเลขบ้านเสร็จสรรพ



“อยากเล่นน้ำต่อก่อนไหม หรือว่าให้พาไปห้องเลย”



“... ลมเย็นแล้วอะ” เขาพูดเบาๆ เพราะอ้อมกอดทำให้ไม่อยากทำอย่างอื่นแล้ว



คำพูดของปัณวิทย์ไม่ต้องบรรยายอะไร ชายหนุ่มก็รู้ถึงสิ่งที่ควรทำ เขาโอบร่างที่เตี้ยกว่าแล้วพาเดินห่อผ้าขนหนูไปยังที่พัก



พอถึงบ้านหลังเล็ก ก็เห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะหน้าชานบ้านพร้อมฝาปิดเรียบร้อยสมกับเป็นการบริการของรีสอร์ทที่มีชื่อเสียง



“...เอาไว้ก่อนนะ” เขาจูบเบาๆผ่านผ้าขนหนู



“อือ....” เขาหลับตาลงช้าๆพลางเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายไว้



ชยางกูรดันร่างเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องแล้วดึงผ้าขนหนูบนศีรษะออกให้ กลิ่นเค็มของน้ำทะเลที่เกาะตามผิวกายที่แดงขึ้นด้วยแดดผสานกับกลิ่นกายหวานๆของปัณวิทย์จนชยางกูรแทบจะอดใจไม่ไหว



ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงพลางบดเบียดมอบจุมพิหวานล้ำติดปลายลิ้น



...จูบ...



...ที่แทบทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน...



“ดีจังที่ได้มากับปัน ดีจังที่เราได้เจอกัน...” น้ำเสียงทุ้มพูดแผ่วเบา



“.... อือ... จริงเหรอ...” เขาเอ่ยถามเสียงเบาขณะค่อยๆลืมตาขึ้นมามองร่างสูงที่โอบกอดตัวเอาไว้



“โกหกมั้ง” กวนกลับแล้วบีบจมูกโด่งรั้นของปัณวิทย์โยกไปมาเบาๆ



“ก็ปันไม่ได้พูดจาน่ารัก....” ดวงตาเรียวคมตวัดมองอย่างไม่มั่นใจ



“ก็เป็นอย่างงี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ ปันไม่ได้พูดจาน่ารักแล้วมีอะไรไม่ดี” เขาแนบหน้าผากแล้วจ้องลึกลงในดวงตาสีนิลเข้ม



“เพราะปันเป็นอย่างนี้ ปันเป็นปันที่เข้มแข็ง เป็นปันที่อ่อนโยน ปันเป็นเด็กผู้ชายที่ทำให้โลกของพี่ยิ้มได้...แล้วจะมีอะไรไม่ดีอีกเหรอ” จมูกโด่งกดลงช้าๆที่ข้างแก้มพร้อมอ้อมแขนที่รัดเข้ามากอดไว้



“ปันเป็นอย่างนี้แหละดีที่สุดแล้ว...”



“... พูดจาน้ำเน่าเป็นบ้า......” เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกเขินอายมากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความรักที่ได้รับ... แล้วหวังว่ามันจะอยู่กับเขาตลอดไป



“กวนตีนว่ะปัน” ชยางกูรตอกกลับด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงอ่อนโยน



“น้ำเน่าแล้วไง ก็ชอบไม่ใช่เหรอที่พี่พูดอย่างนี้น่ะ...แถมเวลาพี่หวานใส่แล้วปันหน้าแดงอย่างนี้ รู้สึกดีชะมัด” พูดจบก็งับใบหูที่แดงเรื่อเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว



“อึก... ก็มันน่าอายนี่หว่า” ปัณวิทย์ตอบเสียงขุ่นแล้วหันไปดันหน้าอีกคนออกแก้เขิน



ชยางกูรหลบมือที่ดันออกห่างแล้วจูบเบาๆลงที่กลางฝ่ามือ ปลายลิ้นอุ่นๆเลียตามร่องนิ้ว ริมฝีปากอุ่นครอบลงบนปลายนิ้วแล้วขยับรูดครูดด้วยฟันเบาๆ



“...!!!?? ท... ทำอะไร???” ปลายลิ้นและแนวฟันก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกขึ้นมาจนต้องทำเสียงเข้มใส่



“ลวนลามเด็ก” ชยางกูรตอบเสียงอู้อี้หน้าตาเฉยพอๆนัยน์ตาที่แสร้งมองมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้



“ลวนลามไม???” เขาทำคิ้วขมวดแน่นแล้วยิ่งกดเสียงให้เข้มหนักกว่าเดิม



“ถามมากจริง” พูดจบก็ดึงปลายนิ้วในปากออก นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างฉายแววหลงใหลจนแทบจะกลืนกิน เขาทั้งผลักทั้งจูงปัณวิทย์ไปยังห้องอาบน้ำแบบโอเพนแอร์



“เค็มไปทั้งตัว...อาบน้ำไปกินไปได้ไหม”



“ทำไมชอบทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันวะครับ” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ขืนตัวหรือแสดงท่าทีขัดขืน เขามองไปรอบๆแล้วส่ายศีรษะช้าๆ



“ห้องอาบน้ำแบบนี้มันจะเป็นส่วนตัวยังไง...”



“ไม่โรแมนติกเลย ลิงที่ไหนจะแอบปีนดูวะครับปัน ตอนนี้มันกลางวันยังไม่เท่าไหร่...ลองเป็นกลางคืนดิ่ ให้ฟีลแบบเอ้าท์ดอร์เลย เห็นดาวด้วย” ชายหนุ่มนำเสนอเสร็จสรรพตบท้ายด้วยหอมแก้มขาวที่กลายเป็นสีแดงฟอดใหญ่



“ถ้าอยากรู้ว่ากลางคืนเป็นไง...ต้องลอง”



“กลางคืนอยากไปทะเล” ปัณวิทย์เอ่ยอ้อนเสียงเบา แขนสองข้างโอบกอดร่างสูงอย่างกล้าๆกลัวๆ



“ตอนนี้งี้ก่อนก็ได้”



แต่ไหนแต่ไร ปัณวิทย์ไม่ใช่คนช่างอ้อน...พอถูกอ้อนเข้าอย่างจัง ชยางกูรที่อดจะทำตามใจคนรัก...และตัวเองไม่ได้



เขาเปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลลงมารดร่าง สองแขนกอดแนบกระชับเรือนร่างเพรียวของคนรักใต้สายน้ำและมอบจูบหอมหวานที่เจือกลิ่นทะเลจางๆกระสาในจมูก เส้นผมสีทองแนบชิดกับผิวแก้มเปียกชื้นของคนตรงหน้า



ชยางกูรถอนจูบออกแล้วประคองคนรักที่เขาอ่อนไว้ใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ



“อะไร..ขอเองพอโดนเข้าไปหน่อยเข่าอ่อนเลยเหรอปัน” น้ำเนียงทุ้มห้าวติดแววล้อเลียน



“.......... อือ....” เขาตอบสั้นๆ รู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่ายน้ำมาจนเหนื่อยด้วยอีกอย่างหนึ่ง ไม่นับแรงโวยวายที่ทุ่มใส่ชยางกูรก่อนจะกลับมาถึงห้อง



ชยางกูรปาดเส้นผมสีดำที่เปียกลู่ใบหน้าเด็กดื้อออก ปลายนิ้วไล้ตามขนคิ้วได้รูปแล้วแตะลงที่เปลือกตาเบามือ เขารู้สึกถึงความร้อนที่ส่งผ่านนิ้วที่แตะ..และรู้ว่าปัณวิทย์เองก็คงรู้สึกได้เช่นกัน



ต้องการ...เพราะรัก



เพราะรัก..ถึงต้องการ



เขาไม่รู้ว่าสิ่งใดควรเป็นคำจำกัดความที่เอามาใช้ในวินาทีนี้...ในวินาทีที่มีปัณวิทย์อยู่ในอ้อมกอด



“ปัน...ถึงพี่จะงี่เง่าไปหน่อย แต่อย่าทิ้งกันนะ...” ชยางกูรแตะหน้าผากลงแนบแล้วหลับตาลงเชื่องช้า



“............. ใครกันแน่” เพราะอีกฝ่ายไม่ได้มองมา ปัณวิทย์ถึงจ้องหน้าคนที่อยู่ด้านบนด้วยความรู้สึกหลากหลาย



“ปันไม่มีใครรัก... แล้วปันจะทิ้งคนที่รักปันได้ยังไง...”



“เป็นคนที่รักปัน...แล้วเป็นคนที่ปันรักด้วยใช่ไหม” แววตาหวานเชื่อมหยอกเย้า



มือข้างที่ว่างยกมาปิดใบหน้าและดวงตาหวานของชยางกูรเอาไว้ด้วยความเขินอาย



“รู้แล้วก็ถามจัง!!”



“เป็นเอสมั้ง...ชอบแกล้งเด็ก” คิ้วเรียวสีเดียวกับเส้นผมยกขึ้นอย่างจงใจ



สายน้ำเย็นๆที่ตกกระทบร่างเกิดเป็นความหนาวเกินจำเป็น ร่างสูงบดเบียดเข้าแนบชิดมากขึ้น กอดรั้งร่างคนรักแสนดื้อเอาไว้



“นิสัยเสีย...” แม้จะพูดแบบนั้น แต่ปัณวิทย์ก็ตอบรับทั้งจุมพิตและอ้อมกอดจากคนนิสัยเสียอย่างเต็มใจ



...ความรักที่โหยหามาตลอด...














To Be Continued......

[lidelia]

หวานมากกกกกก 

[aft22423]

หวานเวอร์อ่ะ หึหึ

[่patsaporn]

หวานจนทะเลจืดอ่ะฮับคู่นี้...น้องปันปันร่าเริงมาก เล่นน้ำทะเลอย่างเมามัน
อยากให้น้องมีความสุขแบบนี้ตลอด พี่เดฟของเราสติลแอบหื่นเหมือนเดิมนะ ก็เค้ารักของเค้านิ
หวานกันมากนี่ถึงคราวดราม่าคงจะหนักแอ้กชิมิคะ

ขอบคุณค่ะ

[dog]

โอ๊ย
หวานมากอ่าาาาา
อ่านไปยิ้มไปเป็นคนบ้าเลย 

[หมอตัวเปียก]

ทะเลหวานไปหมดแระมั้งเนี้ย คู่นี้

[jj@room]

หวานกันจริง อิจฉาจัง

[indy❣zaka]

ทะเลกลายเป็นน้ำเชื่อมไปเรียบร้อยแล้วค่ะ 

[mro]

ตอนนี้บรรยายดีมากๆเลยคะ รู้สึกร่วมไปถึงความรักของคนทั้งคู่เลย
นักเขียนเก่งมาก

[Yร้าย]

เคยพิสูจน์แล้วนะว่าทะเลนี่มันเค็มมาก ๆ....
แต่ทำไมตรงนี้มันถึงได้หวานแบบนี้เนี่ย....
ต้องลองไปใหม่ซะแล้ว...ส่วนไหนของประเทศจะไป...
  ....หวานแบบสุด ๆ...
เฮ้อ..ไม่ใช่เอาความหวานของหนูปันมาล่อ...
พอกลับบ้านแทนที่จะเจอพายุที่ทะเล.....
อาจจะมีบนบกที่บ้านแทนนะนี่...

[BeeRY]

หวานจนน้ำทะเลจืดไปหมด >///<

[Ryoooo]

ทะเลหวานเลยอะพี่เดฟปัน
สุดยอดของความหวานนน
รอลุ้นคู่ใหม่คือใครรร

[PetitDragon]

 



พี่เดฟ ขยันหยอดเนอะ

[ตีสี่]

ทะเลหวานง่ะ เหอเหอเหอ

[t2007]

หวานละมุนนุ่มลิ้น
เอ้ย อิจฉาเว้ย

[suck_love]

ขออย่าให้มีดราม่าอีกเลยนะเราหัวใจจะวาย 

[kny]

 

[chisarachi]

หวานนนนนน โอ๊ยๆๆๆ มดกัด 55555
น้องปันน่ารักโคตตตตต

[kagehana]

Kagehana : คู่ใหม่ที่ทุกคนรู้จักกันดีอยู่แล้ว ฮ่าๆ  ฝากไอ้ตี๋เตี้ยขี้ดื้อด้วยนะคะ





-24-











“อย่างที่กูบอกแหละมึง....น้องแพนโคตรดื้ออ่ะ กูบอกว่ามีแฟนแล้วๆก็ดันรู้อีกว่าเพิ่งเลิกไป” คนพูดมีแววฉุนเฉียวกับความเป็นจริง เพราะตั้งแต่ปัณวิทย์เลิกกับไอลดา ตัวเขาเองก็เลิกกับเพื่อนของไอลดาในเวลาไม่นานเพราะเบื่อนิสัยงอแงแบบผู้หญิงที่อีกฝ่ายกระทำ



เด็กหนุ่มดีกรีนักกีฬาโรงเรียนถอนหายใจหนักแล้วยกกระป๋องโค้กในมือขึ้นดื่มก่อนจะเล็งปาลงถังขยะที่อยู่ไม่ใกล้



“น้องเขาเป็นผู้ชายนะมึง กูไม่คุ้น...เชี่ยอัฐช่วยกูบ้างดิ่ แดกลูกชิ้นอย่างเดียวนะมึง”



“อ้าวเหี้ย แดกอยู่ผิดอีก กูซวยตลอดครับไอ้ห่า สมน้ำหน้าไงมึง ชอบบอกว่าหล่อกว่ากูตลอด กรรมติดจรวดแล้วเว้ย” อาธิปไม่คิดสนใจเสียด้วยซ้ำ ยังคงกินลูกชิ้นปิ้งต่ออย่างไม่แยแส



“ปากหมาเรียกพ่อจริง...ก็ถ้าเป็นคนอื่นกูคงปฏิเสธไปแล้ว แต่น้องแพนเขาเป็นผู้จัดการทีมนะมึง ให้กูบอกไปว่าไม่อยากคบเดี๋ยวมองหน้าไม่ติดกันเปล่าๆ” มือใหญ่ดึงไม้ลูกชิ้นมาถือเป็นสัญญาณที่บอกว่ากำลังจริงจัง



“เขาบอกว่าถ้ายังไม่มีใครคบ...อยากให้ลองศึกษากันดู” ถ้าไม่มีใครคบ...ก็เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้มันไม่มี แล้วจะเอายังไงได้ ซ้อมจนไม่มีเวลาทำอะไรจะเอาเวลาไหนไปหาแฟน



“กูไม่ว่างไปหาแฟนมาคบว่ะ แค่ซ้อมก็เหนื่อยจะตายแล้ว.....กูขอความคิดมึงมั่งดิ๊ ช่วยอะไรกูได้บ้างไหมน่ะมึงอ่ะ”



ถ้าเป็นปัณวิทย์อาจจะได้ความคิดที่ดีกว่านี้ แต่เพราะอีกฝ่ายไปเที่ยวปิดเทอมกับพี่ชายที่เป็นคนรัก เขาเองก็ซ้อมรอแข่งรอบจังหวัด ถ้ามีเวลาว่างไม่พักผ่อนก็โดนไอ้ตี๋เตี้ยมากวนถึงห้องอย่างวันนี้



“ไปขอไอ้ปันเป็นแฟนดิวะ สมจริงแน่” พูดจบอาธิปก็หัวเราะลั่นตามประสาเจ้าตัว



“ห่า โดนพี่เดฟฆ่าตายพอดี...มีคนอื่นไหมวะ”



“จะมีใครวะ” อาธิปปัดความรับผิดชอบให้พ้น



“มี....” นัยน์ตาคมมองไปยังอาธิปที่นอนตีแปลงคว่ำหน้าเคี้ยวลูกชิ้นคำสุดท้าย ศิวะยิ้มมุมปากอีกครั้ง..เอาวะ เอาก็เอาวะแม่ง



“มึง...มึงแหละไอ้อัฐ มาเป็นแฟนกู!!”







////////////////////////////////////////////////////






“... พี่ซายน์... สรุปเรื่องที่แพนถามเมื่อวาน... พี่ซายน์ว่ายังไง” เด็กหนุ่มรุ่นน้องเจ้าของดวงตากลมโตสุกใสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง



“น้องแพน....คือพี่...” ศิวะแทบจะเกาหัวกับคำถามที่บุกออกมาอย่างตรงไปตรงมา แถมยังดวงตาแป๋วๆนั้นทำให้รู้สึกว่าเหมือนกำลังรังแกลูกสุนัขเล็กอยู่



“พี่ไม่สะดวก...คือ...พี่ไม่อยากนอกใจแฟน เข้าใจใช่ไหม” เด็กหนุ่มยกผ้าเช็ดตัวที่พาดบ่าซับเหงื่อบนใบหน้าและปิดอาการแหวะเมื่อนึกถึงแฟนอุปโลกค์ของตนเอง



...ไอ้อัฐ...



นี่ถ้าไม่หมดหนทางจริงๆ...ต่อให้อาธิปปากหมาลดลงสักสองเท่าก็โกหกไม่ลงแน่ๆ



“แต่พี่ซายน์เพิ่งเลิกกับแฟนไม่ใช่เหรอ... หรือพี่ซายน์รังเกียจที่แพนชอบพี่ซายน์” คำถามไม่ได้ตั้งใจจะยอกย้อนให้ฟังคล้ายหาเรื่อง แต่พชรเป็นเด็กที่มักจะถามหรือตอบอะไรไปตามความรู้สึกตรงๆโดยไม่คิดก่อนเสมอ



“เฮ้ย! ไม่นะน้องแพน พี่ไม่ได้รังเกียจ” เขาพูดความจริงพร้อมนัยน์ตาที่อยากให้เชื่อ ไม่ได้รังเกียจ..แต่ไม่ได้ชอบถึงขั้นที่อยากคบหา



ตั้งแต่เลิกรากับแฟนสาวคนก่อนไป เป้าหมายของการแข่งบาสจังหวัดก็งวดเข้ามาทุกที ในฐานะที่เป็นตัวจริงม.ห้าและว่าที่กัปตันปีต่อไปทำให้อยากจะโฟกัสไปที่เรื่องแข่งมากกว่าจะหาแฟน แต่ดูเหมือนผู้จัดการทีมตัวเล็กจะดื้อตาใสชนิดที่ว่าหากหาความจริงมาแย้งไม่ได้คงต้องถูกตื๊อไปมาจนอาจจะเผลอตกปากคบไปก็ได้



“ไม่ใช่ว่าเป็นผู้ชายถึงคบไม่ได้นะ แต่แฟนพี่เขาขี้หึง น้องแพนเองถ้ามีแฟนก็ไม่อยากให้แฟนนอกใจใช่ไหมล่ะ”



“แฟนเหรอ พี่ซายน์มีแฟนเหรอ แต่ไม่เห็นมีใครรู้...” คิ้วขมวดเข้าหากันพลางยกแขนกอดอกโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะตั้งแต่เด็กสาวคนนั้น เขาก็ไม่เห็นศิวะจะอยู่กับใคร



“ก็ไม่แปลก..อันที่จริงก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ” ศิวะแกล้งเม้มปากแสดงสีหน้าลำบากใจพลางนึกไปถึงเสียงหัวเราะลั่นห้องของอาธิปเมื่อคืนวาน



“พี่คบกับอัฐอยู่....แต่เป็นผู้ชายเหมือนกันมันจะบอกใครก็ยาก ใช่ไหมล่ะ” เสียงถอนหายใจเป็นซาวน์เอ็ฟเฟ็คเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ



“น้องแพนเก็บเป็นความลับนะ...”



“... พี่อัสซี่... น่ะเหรอ...” ใบหน้าของพชรดูสลดลง ประกายความหวังในดวงตาวูบหายไปพร้อมกับเสียงที่แผ่วเบา



“.......... เข้าใจ... แล้ว... แพน........ จะไม่บอกใคร... ขอโทษนะพี่ซายน์” เด็กหนุ่มยิ้มจางๆให้ก่อนจะเป็นฝ่ายหันหลังแล้ววิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมา ซ่อนน้ำตาที่กำลังเอ่อล้น



เมื่อลับแผ่นหลังบางที่วิ่งหายไปแล้ว คนที่ซ่อนตัวอยู่ก็ออกมาพร้อมใบหน้าบูดเบี้ยว



“เหี้ย กูจะอ้วก สัด”



“ห่า มึงคิดว่ากูอยากพูดเหรอว่ามึงเป็นแฟน โคตรเสียหายอ่ะ” ศิวะทำหน้าเหมือนกลืนของขมแล้วสะบัดปลายผ้าตีก้นเด้กหนุ่มที่เตี้ยกว่าด้วยแรงที่ไม่ออมนัก



“มายืนเตี้ยแอบฟังล่ะสิมึงน่ะ”



“ยืนหล่อเว้ย ยืนเตี้ยเหี้ยอะไรพ่อมึง เป็นแฟนกู สัด ต้องดูแลกูดีๆสิ เหี้ย พูดเองขนลุกเองว่ะสัด” ไม่พูดเปล่า อาธิปยังช่วยทำหน้าและท่าทางขยะแขยงประกอบคำพูด



“ก็ถ้าหาดีกว่าได้กูไม่ง้อมึงหรอก” ศิวะวางมือบนศีรษะที่เตี้ยกว่าหนึ่งช่วงหัวแล้วกดเบาๆ



“เป็นแฟนกูน่ะกูดูแลดีอยู่แล้ว ป่ะ วันนี้อยากกินไรกูเลี้ยงเอง แต่มึงต้องรอกูเปลี่ยนเสื้ออาบน้ำก่อน เหม็นเหงื่อชิบ” ท่อนแขนแข็งแรงโอบอาธิปเข้าหาแล้วกดใบหน้าอีกฝ่ายลงกับชุดซ้อมชุ่มเหงื่อ แล้วหัวเราะเสียงดังกับอาการดิ้นขลุกขลัก



“ไอ้เหี้ยศิวะลึงค์ น้องแพนด้าไม่อยู่ มึงไม่ต้องทำก็ได้ครับ เหม็นเหี้ย”



อาธิปนึกด่าตัวเองอยู่ในใจที่ไม่อาจปฏิเสธเพื่อนคนดีได้ในเมื่อขอร้องให้ช่วยกันขนาดนั้น ตั้งใจไว้ว่าหากรุ่นน้องคนนี้เลิกยุ่งเมื่อไหร่เขาจะเอาคืนเสียให้สะใจ



“จะได้ชินไงมึง ห่า ทำง้องแง้งเป็นสาวซิง...อ่อ ไม่สิ มึงก็ยังซิงอยู่จริงๆนี่นา” สำทับคำพูดด้วยเสียงหัวเราะ



“เออ สัด ได้ทีเอาใหญ่นะมึง ไปอาบน้ำเลยไป เหม็นเหงื่อเหี้ยๆ ซิงไม่ซิงเรื่องกู” คนตัวเล็กกว่ารีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อดูเหมือนอีกฝ่ายจะเบนเข็มมาที่เขา



“คร้าบคุณแฟน เป็นแฟนได้วันเดียวเอาใหญ่นะมึง คิดไว้ด้วยล่ะว่าจะกินอะไร” ศิวะตบหัวอาธิปอีกทีก่อนจะเดินไปยังล็อคเกอร์แล้วคว้าชุดใหม่มาถือ อีกมือหนึ่งก็ถอดเสื้อตัวเก่าโยนใส่อาธิป



“พับเสื้อให้กูด้วยนะ คุณแฟนที่รัก!”



“เออ!!! ไอ้เหี้ยศิวะลึงค์”






////////////////////////////////////////////////////






แค่คิดจะเลี้ยงไอ้ตี๋เตี้ยนี่ก็คิดผิดมาก...มากจนเสียใจทีเดียว



ศิวะนั่งมองเพื่อนซี้ที่กินมันฝรั่งทอดสลับกับดูดโค้กดังซร้วบ ปากเล็กเคี้ยวไม่หยุดอย่างเปี่ยมสุขพอๆกับเงินในกระเป๋าของเขาที่บินหายไปชนิดที่เรียกว่าน่ากลัว



“จะแดกให้กูหมดตัวเลยเหรอวะเตี้ย...”



“อำไออะหัด ฮูห้องเอาไอ้ฮุ้มเอ๊ย” อาธิปตอบโดยไม่ยอมหยุดเคี้ยว อยู่ๆจะมีคนเลี้ยงข้าวมีเหรอที่จะยอมพลาด



“ห่า สกปรก หน้าตาไม่ดีแล้วยังทำตัวซกมก” ศิวะหยิบทิชชูขึ้นมาปิดปากอาธิปด้วยสีหน้าขยะแขยง



“แดกงี้ทีหลังกูไม่เลี้ยงแล้ว แม่ง...แฟนเชี่ยไรวะ” พอพูดคำว่าแฟนก็อดทำท่าขนลุกไม่ได้



คิดผิด...แต่คิดใหม่ไม่ได้แล้ว



“หน้าตาไม่ดีเหี้ยไร กูหน้าตาดี แต่อยู่กับพวกมึงแล้วดีน้อยลงเว้ย” เด็กหนุ่มหน้าตี๋รีบเถียงกลับทันที



เมื่อมองตรงๆ ศิวะก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเป็นจริงอย่างที่พูด อาธิปไม่ใช่คนหน้าตาไม่ดี เด็กหนุ่มมีผิวขาวละเอียดเฉกเช่นลูกครึ่งไทยเชื่อสายจีน ใบหน้ากลมนิดๆและมีแก้ม...ที่เวลาโมโหยิ่งแดงระเรื่อ ดวงตาเรียวซ่อนนัยน์ตาซุกซนเอาไว้ ไม่นับจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากบางเฉียบ เสียแต่ว่าความสูงดูจะถูกจำกัดไว้เพียงร้อยหกสิบปลายๆเท่านั้น



“ก็ช่วยไม่ได้ กูหน้าตาดีแล้วผิดตรงไหน ไอ้ปันก็ด้วย...เห็นอย่างงั้นสาวตรึม” ....แต่ดันเสร็จพี่ชายไปซะแล้ว



“แม่ง พูดน้อยตาขวางมันดีตรงไหนวะ กูไม่เข้าใจผู้หญิงเลยห่า” เขายังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ



“ก็ดีกว่าพูดมากปากหมาหลีไม่เลือกอย่างมึงอ่ะ” พูดจบก็หยิบมันฝรั่งทอดตรงหน้าอีกฝ่ายมาเข้าปาก



“เอาไรอีกป่ะมึง ไก่สามชิ้น เฟรนซ์ฟรายสอง โค้กสอง เบอเกอร์สาม ไอติมหนึ่ง....แดกคนเดียวหมด” ศิวะพูดประชด



“อิ่มแล้วก็ได้ ไม่ต้องประชด แม่ง อย่างมึงหาแฟนได้ง่ายๆแท้ๆ ทำไมต้องมาเอากูวะ” อาธิปดูดโค้กเข้าปากเสียงดังไม่เกรงใจพลางมองเพื่อนตรงข้ามตาขวาง หน้าตาเนิร์ดๆใส่แว่นตามอารมณ์แบบนี้มันน่าสนใจมากกว่าหนุ่มตี๋อย่างเขาตรงไหนกัน



“เสียเวลา ขืนรอกูหาแฟนน้องเขาก็จะตื้อกูอยู่อย่างงี้ คนเราก็เงี้ย...ถ้าปล่อยให้น้องเขาชอบกูนานๆเขายิ่งตัดใจยาก แล้วมึงก็อยู่กับกูทุกวัน สะดวกดี เอามึงนี่แหละบอกว่าเป็นเมียกู ยังไงก็ต้องเชื่อ” ศิวะพยักหน้าชวนเชื่อ



“แล้วเอาไง วันนี้นอนบ้านกูป่ะ”



“เหี้ย เดี๋ยวมึงคิดเหี้ยๆ กลับบ้านกูครับ” อาธิปทำหน้าเบ้ใส่แล้วลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย



“ต้องให้แฟนอย่างกูไปส่งมั้ยมึง หรือมึงจะไปบ้านกูก่อนแล้วเดี๋ยวขี่มอไซค์ไปส่ง กลับมืดๆเดี๋ยวไปฉุดสาวเข้า” ศิวะพูดกลั้วหัวเราะ



“ฉุดสาวไร หึงเหรอวะ” เขาจงใจแซวกลับหมายจะให้อีกฝ่ายได้อ้วกบ้างหรืออะไร



“หึงมึงมั้ง สัด......พอเหอะกูจะอ้วก” ศิวะดึงกระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่าแล้วหยิบลูกบาสขึ้นมาอุ้มไว้ในแขน



“สามทุ่ม....แม่ง ป่านนี้ปันกะพี่เดฟเที่ยวทะเลกันสนุกแล้วมั้ง”



“สามทุ่ม ไอ้ปันยังลงทะเลแน่ๆ พี่เดฟจะยอมเหรอวะรายนั้น ห่วงยังกะเมียท้องแก่”



“ไปว่ามันเมียท้องแก่ เดี๋ยวกูเล่าเรื่องมึงเป็นเมียกูให้ปันมันฟังได้โดนหัวเราะแน่” บางทีไอ้อาการปากหมาก็ชวนให้อยากตบบ้องหัวไม่น้อย



“สัด แม่ง ไม่สำนึกบุญคุณเลยนะไอ้ศิวะลึงค์” เด็กหนุ่มหันมาทำคิ้วขมวดใส่แล้วยกมือขึ้นผลักไหล่อีกฝ่าย



“คร้าบบ กูก็สำนึกอยู่นี่ไง ทำหน้าที่แฟนที่ดีของมึงด้วยการไปส่งบ้าน เอาป่ะ...กูไม่คิดค่าน้ำมันนะเว้ย”



“เออครับ ดี ส่งเลย กูอยากสบาย” อาธิปเอื้อมมือไปตบท้ายทอยของเพื่อนสนิทแรงๆอีกทีราวกับจะแก้แค้น



ลงท้ายที่ว่า วันนี้ของเขา....ก็หมดไปกับการอยู่กับไอ้เพื่อนสนิทตัวเตี้ยเหมือนเดิม



ปิดเทอมนี้จะมีอะไรใหม่ๆหรือเปล่า...ไม่อาจเดาได้เลย












To Be Continued....

[หมอตัวเปียก]

เล่นไปเล่นมาเดียวก็ได้เสียกันจริงๆ อิอิ 

[indy❣zaka]

ระวังจะติดใจสถานะใหม่ จนไม่อยากกลับไปเหมือนเก่า นะจ๊ะหนุ่มๆ 

[dog]

แหมๆๆ เห็นมานักต่อนัก ไอ้ประเภทแกล้งเป็นแฟนกันเนี่ย
มันสปาร์คหากันได้เอาง่ายๆเลยรู้รึเปล่า
เตรียมตัวเตรียมใจรับสถานะใหม่กันได้เลย
^^

[Ryoooo]

หุหุ เอาจริงดิ ทั้งศิวะ(ลึงค์)ทั้งอธิปออกจะแมน? รอตอนได้กันเอง หุหุหุ

[PetitDragon]

เมียท้องแก่ !! 

[kagehana]

หุหุ เอาจริงดิ ทั้งศิวะ(ลึงค์)ทั้งอธิปออกจะแมน? รอตอนได้กันเอง หุหุหุ

แมนทั้งคู่ค่ะ แต่คนไหนแมนคว่าชนะไป(?) อิอิ

[kny]

 

[Lovecartoon1996]

แล้วก็จิ้นต่อเอง555555
จะมีดราม่าอีกไหมคะ

[mro]

คู่ใหม่ อ่ะคึๆ
ชอบบบ

[t2007]

เชียร์คู่ ศวะลึงค์ กับ อัสซี่ สุดใจขาดดิ้น

[pumpkinJack]

คู่ลับที่ไม่ลับเลยคร่า

ยิ้มแก้มแทบแตกกะคู่นี้ตี๋เตี้ยปากหมาแต่ฮาจัดๆ >.<