ข้าวปั้นสามชิ้นในกล่อง หมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ และโยธินก็วางพลาสติกที่ห่อเอาไว้ในกล่องข้าว และจัดการปิดกล่องและห่อผ้าเอาไว้เหมือนเดิม
ภารกิจวันนี้สำเร็จเรียบร้อยผ่านไปด้วยดี และโยธินก็หิ้วกล่องข้าวเดินออกจากแผนกขนส่งไป
โดยมีสายตาของใครบางคนมองตาม
มองตามและถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความกลุ้ม
แต่แล้วก็เปลี่ยนความกลุ้มใจของตัวเองเป็นการพยายามขบริมฝีปากแน่น เพราะไม่อยากแสดงอาการ
ไม่อยากแสดงความรู้สึกอะไรออกไป
ไม่อยากให้ใครรู้ว่าใจสั่น
และเริ่มรู้สึกคล้าย ๆ กับกำลังจะยิ้มออกมา ยิ้มทั้งที่ไม่รู้ว่ายิ้มอะไร
ยิ้มทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องยิ้ม
ก้าวขาเดินเข้าโซนในไปด้วยหัวใจที่เบิกบานมีความสุข และไม่ต่างจากโยธินที่เดินหิ้วกล่องข้าวไปยิ้มไป
เดินเข้าแผนกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใจที่สุดนับตั้งแต่วันแรกที่ไปหาน้องบัวที่แผนกขนส่ง
แบบนี้มันชัดเจนแล้ว
แบบนี้ยิ่งกว่าชัดเจนแล้ว
น้องบัวมีใจให้แล้วแน่นอน แต่แค่ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะแสดงตัวยังไง ไม่รู้วิธีที่จะทำตัวยังไงแค่นั้น
ที่เหลือคงต้องขอให้พี่ ๆ ที่แผนกขนส่งช่วย
หรือแม้กระทั่งพี่อ้น หรือใคร ๆ ก็ตามที่พอจะช่วยได้
เพื่อให้น้องบัวมันเข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมดา
มันเป็นของธรรมดาที่ไม่ว่าใคร ๆ เขาก็ไม่ได้สนหรือแคร์อะไรกับเรื่องส่วนตัวพวกนี้
ขอแค่งานการไม่เสียหายก็พอ
วันนี้เป็นวันที่โยธินมีความสุขมากๆ อีกหนึ่งวัน และหวังว่าพรุ่งนี้จะมีความสุขมากกว่านี้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
น้องบัว น้องบัว น้องบัว
ชอบพี่แล้วล่ะสิ แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงใช่มั้ย
แบบนี้ต้องให้คุณวิเชียรช่วยกล่อม เรื่องทุกอย่างต่อจากนี้จะได้ง่ายขึ้น
น้องบัว น้องบัว น้องบัว
วันนี้พี่คงทำงานอย่างมีความสุขตลอดทั้งวันเลยเพราะน้องบัวยอมกินข้าวฝีมือพี่จนหมด
น้องบัว
น้องบัว
น้องบัว
ทำตัวแบบนี้.......น่ารักมากครับ
คนสองคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข
แต่คนอีกหลายคนกำลังมองมาด้วยความลุ้นระทึกและเกิดอาการเซ็งขึ้นมากะทันหัน เพราะไม่มีฉากหวานซึ้งให้ลุ้นมากไปกว่าการที่โยธินยืนแกะพลาสติก และไอ้บัวลอยยืนกินข้าว
“กูนึกว่าแม่งจะสวีทกิ๊ดกิ๊วกว่านี้ แม่ง ยืนลุ้นจนเยี่ยวเหนียวเลยวะ”
อำนาจ นักเสือกรุ่นเล็ก
“จะต่อยกันก็ไม่ต่อย ไอ้บัวลอยนี่ก็เรื่องมากชิบหาย น่าจะขว้างกล่องข้าวแล้วเดินเข้าไปต่อย จะได้เกิดศึกรักเลือดสาด กูชอบแบบซาดิส แม่งสะใจ”
น้องพู่ นักเสือกรุ่นเล็กอีกคน ผู้ชักจะเริ่มนิยมความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“เดี๋ยวกูปั่นมันเอง งานนี้กูชอบ”
วิเชียรแสยะยิ้มออกมา และกำลังคิดว่าจะใช้คำพูดอะไรในการปลุกปั่นให้คนสองคนสร้างสงครามรักดุเดือดใส่กัน
“ขยันเสือกเรื่องชาวบ้านเขาจังเลยเนอะ”
วิโรจน์ที่ไม่ค่อยสนใจใคร แต่เรื่องเสือกเงียบ ๆ ขอให้บอก แถมยังมีหน้าไปด่าคนอื่นว่าเสือกซะด้วย
“โห ไอ้โรจน์ ไม่ได้เลยนะมึง ไม่ได้เลย”
วิเชียรหันไปด่าวิโรจน์ และทั้งอำนาจและน้องพู่ก็เห็นด้วย
“พี่โรจน์แหละตัวดีเลย”
น้องพู่เบะหน้าใส่วิโรจน์และวิโรจน์ยิ้มออกมาด้วยความขำ
“ไปทำงานกันได้หรือยัง ป่านนี้ข้างในเขาคงด่าแย่แล้ว”
พี่สุรชาติเดินมาตามสมาคมแก๊งค์เสือกแห่งแผนกขนส่ง ที่กำลังสอดส่ายสายตาหาเรื่องเสือกเรื่องของชาวบ้าน และทั้งหมดก็วงแตกทันที
พี่บุ้งไม่อยู่ ก็มีมือวางอันดับสองคือพี่สุรชาตินี่แหละที่คอยตามให้กลับไปทำงาน
พี่สุรชาตินี่ก็อีกคน ทำเหมือนไม่มีอะไรนะ แต่รู้ทุกเรื่องก่อนคนแรก รู้หมดทุกอย่างเพราะเจ้าทุกข์มักจะเดินไปขอคำปรึกษาพี่สุรชาติโดยตรง แล้วมีหรือที่พี่สุรชาติจะไม่รู้ไม่เห็นเรื่องพวกนี้
พี่สุรชาตินี่แหละที่เป็นมือวางอันดับหนึ่งในเรื่องการเสือกแบบแนบเนียนที่สุดในโลก
และวิเชียรก็มองพี่สุรชาติที่เดินไปขึ้นรถแล้วด้วยความแค้นใจ
“ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้ตำแหน่งมหาเสือกของผมต้องหลุดไปเป็นของพี่บาสหรอกวะ ยังไงก็ไม่มีทาง”
TBC.