หัวข้อ: Re: Stolen Heart :รักนิดๆ จบ (P.25) 24/12/2014

[MangoBlue]

พ่อบอสใหญ่ของเราบทน้อยเหลือเกินตอนนี้
 

[TIKA_n]

อ่านสองตอนรวดจ้า

พี่กริช หื่นได้ตลอดเวลา ไม่เกี่ยวกับสถานที่ แค่คิดถึงน้องณิชก็ของขึ้นซะแล้ว 
แอบซุ่มดูน้องอย่างกับ สตอล์กเกอร์ น้องณิชก็ยังอุตส่าห์ฉี่ให้ได้ยินอีกนะ ระวังเหอะ พี่แกยิ่งจิต ๆ อยู่ด้วย
มีหมาชื่อน้องดำด้วย น้องณิชน่ารักมาก ไม่ทิ้งหมาน้อยด้วยอ่ะ ถูกใจคนรักหมาอย่างเราที่ซู้ดเลย
อยากให้น้องดำได้ไปอยู่บ้านพี่กริชจังเลยอ่ะ 
พี่กริชทำเนียนนะ "คอนโดเรา" แหม ๆ ยังไม่เป็นแฟน จะสู่ขอเค้าแล้วเหรอจ้ะ
มีการคิดมากที่เค้าเรียกตัวเองบอส ไม่เรียกชื่ออีกนะ ก็ไปเมมใส่เครื่องเค้าว่า BOSS-K เองไม่ใช่รึไงพี่กริช
อยู่ต่อหน้าไม่ยอมพูด พอคุยไม่เห็นหน้านี่พูดมากแฮะ ชอบใ้ห้น้องณิชออดอ้อนซะด้วย คิคิ
...................................................................
ตอนนี้พี่กริชรับบทนักแสดงรับเชิญเดินชิล ๆ ไปมา ส่วนน้องณิชรับบทพี่เลี้ยงเด็กแสบสองคนใช่มั้ย
พี่แฮงค์กับพี่ผมยาว ฉะกันมันส์ดีจังเลยอ่ะ ยิ่งไอ้ จบ กับไม่จบ เนี่ย แหม ฟิน ๆ
อยู่ดี ๆ น้องณิชเจอญาติผู้พรัดพรากเฉยเลย พี่เจนยุทธ เท่ห์นะเนี่ยได้หลานแก่กว่าอ่ะ
เคลียร์เรื่องมอเตอร์ไซด์ชนกัน ไหงสภาพพี่เจนอย่างกับจะโดนปล้ำ พี่แฮงค์ซาดิสก์เหรอ
บ้านพี่เจนก็ปัญหาหนักเนอะ เกือบเป็นเด็กส่งยาซะแล้ว ดีที่พี่แฮงค์ไปก่อกวนซะก่อน
น้องณิช ของเราสุดยอด สมแล้วที่เป็นเด็กชีวิตต้องสู้เนี่ย จัดแจงทุกเรื่องให้หลานเจนเสร็จสรรพ ยอดมาก ๆ
แถมปราบเด็กดื้อทั้งสองได้อยู่หมัด รอดูมวยคู่พี่แฮงค์พี่เจนต่อไป คงได้มันส์หยดติ๋ง ๆ
สองตอนมาไม่เจอะ น้ำเชียง กล้วยดิว เลยแฮะ คิดถึงนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนจ้า 

[~ Blue_Area ~]

   ตะกวด ตัวเงินตัวทอง..เอิ่ม...ลากกันลงน้ำเถอะ...555 

[puppyluv]

stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
6 เดินห้าง








                ใกล้เวลาบ่ายสอง ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพมหานคร แทนที่จะเดินโซนชอปปิ้งตามประสาเด็กแนวทั่วไป กลับต้องลากเท้าเดินวนอยู่ในซุปเปอร์โซนของสดเป็นรอบที่ 100 โดยมีเจ้าเด็กเหลือขอไม่ยอมตัดสินใจเสียที
“เต้าหู้ ไส้กรอก แฮม ขาหมู วุ้นเส้น มะเขือเทศ มันฝรั่ง ทำอะไรบ้างนะ เต้าหู้ผัดขิง คะน้าหมูกรอบ หมูหมักซอส อืม...” มองวัตถุดิบหลากหลายอย่างตื่นตาตื่นใจ
“ฟู่...” กูเมื่อย วนหน้าตู้แช่เป็นรอบที่ 100 กับอีก 1
“อ้าว! จะไปไหนครับ ยังไม่ได้ของเลย” ทิ้งตะกร้าเคร้งคร้าง วิ่งตามหลังมาทั่กๆ ไม่ระวังจะลื่นล้มหัวแตก “ชะอุ้ย!”

                  นั่นปะไร เสียงพื้นรองเท้าแล่นเอี๊ยด ดีที่เอื้อมคว้าไว้ไม่ให้หัวขมำ

“ซุ่มซ่าม”
“แหะๆ ไม่ได้ซุ่มซ่ามซะหน่อย” ร่างเล็กกว่าเบี่ยงหนีจากเงื้อมมือง่ายดายเกินไป ยอมปล่อยเพราะอยู่ในที่ชุมชน สาวๆ แม่บ้านมองเราตาเป็นมัน
“หิว” นาฬิกาดิจิตัลดังติ๊ดๆ เตือน 14.00 น.
“แล้วก็ไม่บอก” ตาแป๋วแหววช้อนมอง พองแก้มน้อยๆ คล้ายกระต่าย ลูกแกะหรือลูกแมวน้ำนะ เห็นภาพซ้อนจนรำคาญตัวเอง ไอ้เด็กนี่น่ารักไม่เหมือนใคร

                คราวนี้พาดบ่าบังคับให้เดินเคียงข้าง ความสูงพอเหมาะสำหรับพักแขนพอดี

---

                  ผ่านร้านเบเกอรี่ของหวาน วอลล์เปเปอร์ลายดอกไม้สีชมพูตั้งแต่พื้นยันเพดาน พนักงานหญิงกระโปรงสั้นตาบิ๊กอายร้องตะโกนเชิญชวน
(“เชิญค่า ไอศกรีมอร่อยๆ ข้างในเลยนะคะ”) 
“ไอติมเปล่าครับ ท่าทางอร่อย” เจ้าเด็กในมือดันยิ้มแฉ่งรับซะงั้น
“จะกินข้าว!”
“อ้อ ข้าวๆๆๆ ร้านไหนดีน้า” ปลายนิ้วเปาะแปะริมฝีปากฉ่ำ สอดส่ายสายตาท่าทางครุ่นคิดไม่หยุด

                   ลองดึงให้ชิดอกอีกที ดีที่อยู่ทางขวา เจอก้อนเนื้อเต้นรัวทางซ้ายได้อายทั่วห้าง

(“เชิญครับ วันนี้ข้าวผัดอเมริกันโปรโมชั่นพิเศษลด 20 เปอร์เซ็นต์พร้อมเครื่องดื่มเติมฟรีไม่อั้นนะคร้าบ”)
“เอามั้ย ร้านนี้มีเมนูที่กินได้เยอะมาก”
“เคยมา?”
“กล้วยเพื่อนผมเคยพามา ของอร่อยๆ เพียบ”
“ไม่กิน!”
“อ้าว แต่ร้านอื่นผมไม่รู้ เผื่อท้องเสียอีกทำไง”
“...” กูไม่อยากซ้ำรอยเพื่อนมึง
“ก็ดี เจ้าของร้านคงแปะรูปพวกผมเป็นบุคคลต้องห้ามไปแล้วล่ะ มาทียกชั้นปี ตอนจ่ายแย่งจ่ายใครจ่ายมันอีก แคชเชียร์เครียดไปเลย 555”
“ทั้งชั้นปี?”
“แน่นอน ไม่มาเทสต์ก็เสียชื่อคนทำอาหารซิ” ดูทำท่าเท้าสะเอวเบ่ง

                  แล้วไป ไม่ได้มาเดตแต่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี

---

                 [Rrrrrrr] โทรศัพท์ดังหน้าร้านเสื้อผ้าวัยรุ่น
“ว่า?” say it หยุดกดรับเรื่องที่รอ
รุนหลังเข้าไปเลือกเสื้อผ้า เห็นใส่เสื้อยืดเก่าย้วยเปื่อยจะขาดทุกคืน มีสีสันหน่อยคงน่ากอด น่ามองจมหู

(“กันตัวเจ้าหนูนั่นไม่ต้องมายุ่งกับคนของกูได้เลย เรียบร้อยแล้ว”) I’m carry it now แฮงค์สดชื่นล้นพ้น
“อือฮึ แล้วกูต้องรู้รายละเอียดอะไรมั้ย” detail more
(“มันตกลงขาย แต่รอพี่สาวเสร็จถึงจะให้กูแอ้ม”) the woman done and then my queue, my mine! เสียงในสายย้ำซ้ำๆ เป็นกอริลลาจิ้มอกบอกของสำคัญของตน ใครหน้าไหนห้ามยุ่มย่าม
“โอ้! คนอย่างมึงต้องรอ” That is the guy like you เน้นคำว่า is ชัดๆ ขำเพื่อน
(“มีบ้าง ของอร่อยต้องใจเย็นๆ กูก็มีคิวของกูเหมือนกันนี่หว่า”)
“ซะงั้น มึงคิวแน่นมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ แต่นี่เป็นคนรู้จัก จะเสือกกูคงห้ามไม่ได้” it’s a company, I can not tell พยายามไม่สบตาคอมปานีร่างเล็กที่ว่า
(“นี่มึงยังไม่บรรลุอีกเหรอ”) done yet
“F--k!” แจกผักผลไม้เพื่อนสัตว์กินเนื้อ

                  ว่าศัพท์ธุรกิจให้งงเข้าไว้พลางทาบพิกเล็ตสีชมพูบนตัว เด็กส่ายหน้าจะเอาปีศาจหัวกะโหลกถือสามง่าม ผมสั่นศีรษะพลางจับคางบีบหมูปากจู๋บังคับให้มองกลุ่มดิสนีย์เท่านั้น

“กระบะนี้เหรอ เฮ้อออออ...” มีห่อเหี่ยวหูลู่คอตก ย่ำต๊อกๆ แกล้งเดินหน้าม่อยเข้าซุ้มแต่แฉไปหาโซนซุปเปอร์ฮีโร่อยู่ดี บอกยากจริงแฮะเด็กคนนี้
“เลือกมา” ผมสั่งตัวเล็ก
“ทางนี้ซื้อ 2 แถม 1 ได้ตั้ง 3 ตัวแนะ” ชี้ฮีโร่กล้ามล่ำ
“6 เลย ขี้เกียจซัก”

“อะ ได้ล่ะ” คว้ามาให้ไวเป็นลิง
“ทำไมมีแต่ตัวใหญ่ๆ” กับตันอเมริกากับคู่อริเซิร์ฟซิลเว่อร์เพียบ
“ไซส์บอสไง”
“ไม่เอาโบนัส?” ย้อนถาม
“โบนัสอะไร โบนัสผมเหรอ จะซื้อให้แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก โว้! เอา 3 ตัวแต่อีกครึ่งขอเป็นเงินได้เปล่า”
“หยิบมา 6” ผมชี้พร้อมประกาศิต เก็บภาพเด็กได้คืบจะเอาศอกจอมโวยวายในสายตาไม่วาง
“เย้!” ตะลุยกระบะเซลล์ทันที

                ยกกำปั้นบังรอยยิ้มขำ ไม่เรื่องมาก ไม่อิดออดมีข้อแม้โน่นนี่เหมือนคนอื่นทั่วไป เหมือนพร้อมจะทำทุกอย่างตามคำสั่งผมต้อยๆ เจ้าลูกแกะปุกปุยบ้องแบ๊วน่ารัก

---

“น้องคุณน้องน่ารักดีนะฮะ หน้าตาดีมากด้วย เห็นปุ๊บรู้เลยว่าใช่ นี่เป็นโบร์ชัวร์ประกวดโมเดลเสิร์ช หานายแบบนางแบบของแบรนด์ฮ่ะ พี่ขออนุญาตให้ไปด้วยเลยนะฮ้า”
“...” เอาแล้วไง ตัวขัดบรรยากาศ
“นามบัตรนั่นพี่เขียนเบอร์ส่วนตัวไปด้วย โดยเฉพาะคุณน้อง...โทรได้ 24 ชั่วโมง ฮิๆ” กูไม่ฮิกับมึง
เดินไปหาเด็ก กางฝ่ามือลงบนกระหม่อมแบบจับลูกบาสเกตบอล รูปหัวทุยแต่เล็กกว่ามาก ผมหยักศกสีน้ำตาลนิ่มเกินไม่อยากปล่อย
“...ไปร้านโน้น ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งถูกกว่าอีก” เป่ามนต์วิเศษข้างหู
“...จริงดิ ทำไมไม่บอก รีบไปเร็ว”

                 เหมือนเด็กไม่รู้ประสา พอมีอย่างใหม่ตรงหน้าก็ตาวาว ละความสนใจของในมือไปชะเง้อหาอันใหม่ทันที แต่สุดท้าย...ใบหน้าเล็กๆ นั่นจะหันมาที่ผม

"เอาตัวนี้มั้ย สีนี้ดีกว่า กางเกงด้วยได้เปล่า"
"หึหึ"
                  รำคาญตรงคนมองจ้อง เห็นแล้วว่านี่คือเด็กผู้ชายยังเอี้ยวมาดูซ้ำ  ยิ้มหลุกหลิกส่งให้ผมอีก ไอ้แฮงค์ไม่น่าพาเรื่องเดือดร้อนบานปลายมาให้เลยจริงๆ

-----
------


                 ถึงร้านอาหารไทยราคาแพง ไม่เสี่ยงอีกแล้วไข่...เข็ดจนตาย
"พี่เจนโทรเข้า แป๊บนะครับ ฮัลโหลครับพี่เจนว่าไง/..."

                  รอจนเด็กรับสายคนชื่อเจนยุทธเสร็จเรียบร้อย (หลานชายใหม่เอี่ยมโดยอภินันทนาการจากไอ้แฮงค์) คนตรงหน้าก็หันมาสำรวจเมนูปานประหนึ่งอ่านหนังสือสอบ เปิดทุกหน้า ดูทุกภาพ ขนาดพนักงานเสิร์ฟยังยิ้มกริ่มเอ็นดูก่อนหยิบเมนูของหวานมาให้สแกนอีกเล่ม

“พี่เจนไหงเปลี่ยนใจก็ไม่รู้ เมื่อกี้ยังตกลงชัวร์ๆ ว่าจะให้ผมช่วยทำขนมแท้ๆ อุตส่าห์โทรบอกไอ้กล้วยแล้วด้วย” ชื่อกล้วยอีกแล้ว
“ไม่ดีหรือไง อาทิตย์หน้ามีประชุมสัมมนา ฟู้ดยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ถูก แต่ทำไมพี่จุ๊บแจงถึงได้ผ่าตัดเร็วเลยล่ะ...แปลกจัง”
“แม่เขาคงหาทางได้ละมั้ง ลูกสาวจะเดินไม่ได้ คนคิดมากที่สุดไม่ใช่เจนคนเดียวหรอก” มึงติดหนี้กูนะแฮงค์
“นั่นซิ ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ก็ดี ไว้อาทิตย์หน้ารอไปเยี่ยมโรงบาลทีเดียวเลยดีกว่านะ” แล้วก็ยิ้มหวาน

                  แฮงค์มันเอาเด็กใหม่อีท่าไหนไม่รู้ ท่าทางดื้อไม่ยอมคนมากขนาดนั้น วางสายจากผมครู่เดียวเจนก็โทรเข้ามือถือเด็กบอกยกเลิกแผนทั้งหมด อ้างว่าที่บ้านหาเงินได้แล้ว หนำซ้ำพี่สาวชื่อจุ๊บแจงจะได้รับการรักษาเร็ววัน ทำเอาตัวเล็กกลับลำแทบไม่ทัน

“แล้วจะให้ผมทำห้องบอสถึงวันไหน เสาร์หรืออาทิตย์ จะได้มีตังค์ไปจองหอ เผื่อต้องนอนเบียดห้องไอ้กล้วยก่อน” มีไอ้บานาน่านี่อีกกูล้มโต๊ะแน่
“ตลอดไป”
“เอ๋?”
“เบื่อข้าวกล่องเต็มที แล้วก็ห้ามคนอื่นรู้ความลับเด็ดขาด” ผมชี้โพรงให้กระรอก
“โอ้ว้าว! ผมรู้ล่ะ โอเคเลยท็อปซีเคร็ท 555 แต่เรียกค่าสินสอดแพงหน่อยนะ” เหน็บแนมเสียงใสบวกใบหน้ายิ้มทะเล้นเป็นต่อมากมาย

“สินสอดอะไร?” แกล้งแหย่
“อ้าว ก็ต้องคิดเมนูแปลกๆ ให้ลูกค้าคนพิเศษ ราคาต้องพิเศษด้วยซิ ไม่งั้นเสียชื่อเชฟวาณิชแย่”
“ลิสต์มา ไม่ไหวก็เลิกจ้าง”
“อู้วววววว...เค็ม เขี้ยว งกค่อดๆ” งุบงิบซ่อนอยู่หลังเมนูของหวานเล่มสูง
“พูดชัดๆ ให้มันได้ยินหน่อย!”
“ผมบอกว่าบอสช่างประเสริฐกว่าใครในสามโลก คิดทบต้นทบดอกสมเป็นผู้บริหารอนาคตไกลมากคร้าบ!”
“หึหึ” เจ้าเด็กบ๊อง

                  เห็นแก้มแดงก้มลงดูรายการอาหารพลางเขียนอะไรยุกยิก ลิสต์เมนูไร้ไข่และแลกโทสให้ผมเป็นแน่

                  เรา 4 คน...ผม แฮงค์ เด็กน้อยกับเจนยุทธ เพื่อนใหม่หมาดๆ ของแฮงค์ยกพลไปบ้านเจนยุทธ พบแม่เพิ่งหายไข้กำลังจะไปเฝ้าพี่สาวของเจนที่โรงพยาบาล เจนกับเด็กบอกจะเป็นลูกมือช่วยแต่แม่บอกไม่ต้องเพราะเพิ่งระงับการส่งขนมกับลูกค้าไปเมื่อวาน บวกกับมีเหลืออยู่บ้างจึงยังรอได้อยู่
                  สาเหตุหลักคือบ้านนั้นเลี้ยงแมวถึง 6 ตัว แฮงค์นั่งหง่าวรอในรถยนต์ไม่ไหวตะโกนขอไปส่งแม่กับเจนที่โรงพยาบาลเอง บอกให้ผมกับเด็ก 'มึงจะพาลูกแกะไปไหนก็ไป' เราทั้งคู่จึงมาเตร่ที่ห้างนี้
                  รู้ว่าคนอย่างไอ้แฮงค์มีแผน ไม่อย่างนั้นไม่ไล่เพื่อนอย่างผมกระเจิง

---

                 จู่ๆ ก็...
"สร้อยข้อเท้าอันนี้ผมถอดได้มั้ย?"
'พรวดดดดด!' ถามแบบนี้เอามีดแทงอกพี่ดีกว่า
"หมายถึงเส้นใหม่เมื่อกี้ที่มีกระดิ่งน่ะครับ ถอดได้ยังครับ" พูดไปหน้าแดงไป อาการพอๆ กับผม แสร้งนิ้วจิ้มแว่นกลบเกลื่อน
"สีแดงน่ะห้าม ที่เหลือก็แล้วแต่"
"งั้นแกะออกก่อนดีกว่า เดินไปนึกว่าหนูมาแอบผูกกระดิ่งติดคอแมว"
"มานี่"

                  ผมลุกจากเก้าอี้ไปนั่งคุกเข่าถอดเส้นใหม่เอี่ยมที่เพิ่งใส่ให้เมื่อ 3-4 ชั่วโมงก่อนออก ของแบรนด์เนมยี่ห้อดัง แม่ซื้อมาฝากจากเมืองนอก

"ไม่ต้องครับ ผมถอดเอง"
"เฉยเถอะน่า"
"ทำไมถึงให้ผมล่ะครับ มีเยอะเหรอ บอสสะสม?" ถามเป็นชุด
"อืม..."
                   เพราะถ้าเป็นแหวนหรือนาฬิกาคงหาต้องจังหวะและโอกาสสำหรับสวมใส่ คนนี้ทำครัวยังไงก็ต้องถอด แต่สร้อยข้อเท้าคืออยู่ติดตลอด...ของกู
                  ไม่สนคนมองทั้งร้าน กูใช้เวลากับเด็กน้อย อ้อยอิ่งปลดสร้อยทองออกจากข้อเท้าช้าๆ
---

“กริชคะ! ใช่กริชจริงๆ ด้วย เห็นก้มอยู่นึกว่าไม่ใช่” เสียงผู้หญิงเข้ามาขัดจังหวะ
“ขอบคุณครับ บอสน่าจะ...” ไม่ได้หันไปหาหญิงสาวที่เดินมาหยุดยืนข้างโต๊ะ กำลังอยากรู้ว่าเด็กอ้าปากจะพูดอะไรต่างหาก
“แพรวาก็ว่าอยู่ว่าต้องเป็นกริชแน่ๆ ไม่บอกล่ะคะว่าจะมาที่นี่ จะได้มาด้วยกัน เผอิญมาชอปปิ้ง H&N เปิดตัววันแรก เห็นคิวแล้วไม่ไหวไม่น่าเชื่อว่าคนไทยจะเห่อมากขนาดนี้เลยค่ะ”
“...” เราทั้งคู่เงียบ
“ขนาดไปชอปร้านอื่นรอตั้งหลายชั่วโมงคนยังแน่นไม่ขยับ ได้รองเท้ามาแทนดูซิ”

“...(="=)...” ไม่ชอบสายตาเด็กเงยมองผู้หญิงสวยจนเคลิ้มตอนนี้จริงๆ พับผ่า

“กริชไปด้วยกันมั้ย แพรวาอยากได้ชุดแซค ใส่ไปงานคืนนี้เราจะได้แต่งตัวเหมือนกัน”
“อ่า...” เด็กเหล่มาที่ผม คงสะดุดตรงบอกว่าใส่คู่กันนี่ล่ะ
“อุ้ย! โทษค่ะ คุยธุระอยู่หรือเปล่าคะ พอดีคุณแม่กริชเป็นลูกค้าคนสำคัญของที่บ้าน เลยไม่อยากให้พลาดงานเลี้ยงคืนนี้น่ะค่ะ”
“เหรอครับ กระเป๋าสวยนะครับ เข้ากับเข็มขัดกับรองเท้าเป๊ะ” เด็กเบี่ยงเบนประเด็น มองหัวจรดเท้าเอ่ยยิ้มๆ
“อ๋อ ชาแนลน่ะ นึกว่าจะโบแต่พอเอามามิกซ์แอนด์แมทช์ ว้าว! ไม่น่าเชื่อ เพื่อนๆ แต่งตามกันยกใหญ่เลยนะ ดูซิ”
“สวยครับ” เด็กหันส่งยิ้มกับกลุ่มหญิงสาวที่รออยู่หน้าร้าน ทำตาโตตื่นเต้นจนผมอยากงับจมูกโด่งๆ นั่นเหลือเกิน


                    [Rrrrrr] สายมังกรช่วยชีวิต
“ขอโทษแพรวา ผมต้องรับสายนี้” ลุกยืนส่งพลางกดรับสัญญาณ “ฮัลโหลมึงอยู่ไหน ซักครู่มังกร...เชิญครับแพรวา” วิสาสะลุกเดินนำหญิงสาวออกไปส่งหน้าร้าน

“เอ่อ กริชคะ แพรวาไม่อยากรบกวน แค่จะบอกว่าคืนนี้ธีมงานสีพลาสเทลขาวกับโกลด์ แล้วแพรวาเต้นบัลเล่ต์ทุ่มนึงนะคะ”
“ครับ...ฮัลโหล เออ คุยได้” ผละจะกลับเข้าร้าน
“กริชไปให้ได้นะคะ บ๊ายบายค่า” กรี๊ดยกกลุ่ม
(“กรี๊ด! นั่นกริชเพื่อนแพรวาเหรอ นึกว่าไม่ใช่ซะอีก”)
(“กริชจริงๆ ด้วยอ่ะ”)


                     กลับมาที่โต๊ะ...
“จะดูจนตาทะลุหรือยังไง”
“ลูกตาลลอยแก้ว...บัวลอยก็อยากกิน...ถั่วแดงก็น่าอร่อย...”

                     บ่นงึมงำกับเมนูเล่มเดิม แต่คนพูดงับโต๊ะเห็นแต่เส้นผมสีน้ำตาลบนหัวยุ่ง
“ถ้าไม่อยากคุย ต้องห้ามชมเสื้อผ้าผู้หญิง” ผมหายใจติดขัด แอร์ร้อนขึ้นมาเฉยๆ
“...ไอติมโฮมเมด” ยังไม่โงหัวขึ้นอีก
“เน่!” ความรู้สึกแปลกๆ มาคุเล็กๆ จะรับมือยังไงดี
“...เพลย์บอยใส่ลูกชิดกับข้าวเหนียว”

“รู้ได้ยังไงว่าเพลย์บอย ใครบอก”
“...” เด็กเงียบปิดเมนูเรื่อยๆ กลายเป็นผมอยู่ไม่สุขเสียเอง
“นั่นลูกค้าบ้านมังกร คนรู้จักห่างๆ อีกที เมื่อกี้มันก็โทรมาชวนแต่ไม่ไป” โยนมือถือลงบนโต๊ะ รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ต้องแก้ตัวทั้งที่ไม่ได้ทำผิด
“พี่มังกรด้วยเหรอ?”

“มันว่าจะไปกับแฟน รับมาจากเชียงใหม่เพิ่งถึงเมื่อกี้ ฝากไปรับสูท”
“แฟนพี่มังกรเป็นคนเชียงใหม่เหรอครับ?” ทิ้งเมนูมาสนใจกอสซิป
“เปล่า คนที่นี่แต่ไปเรียนเชียงใหม่”
“โอ้! ความลับอีกข้อ ปริ๊นซ์มีแฟนได้ด้วย แล้วงานจัดที่ไหน”
“ถามทำไม?” ประหลาด อยู่ด้วยจะช่างซักไซ้ให้ตอบทว่าไม่เคยรำคาญ เพราะดวงหน้ายิ้มพรายของเจ้าหนูจำไมน่าแกล้งหรือเปล่า
“ถามดู โรงแรมดังๆ ส่วนใหญ่จะจัดโต๊ะ มีเมนูฟิวชั่นสวยๆ น่าเข้าไปดู ผมทำครัวไม่เก่ง แต่พรีเซนต์หน้าตาให้ดูดีล่ะก็...ณิชน้อยสามารถ” ยักคิ้วชูคอลอยหน้าลอยตา
“หึหึ” ผมชอบคำว่าณิชน้อยแฮะ

                   เล่าให้ฟังว่าโรงแรมที่อยู่ใกล้โรงเรียน R เด็กบอกใกล้บ้านเก่าเพราะตัวเองอยู่ซอย 69 บนถนนหน้าโรงแรมนั้น โด่งดังเรื่องรอว์ฟู้ดและห้องพักสวยมาก

“ไม่เคยเข้าหรอกแต่ฟังคนอื่นเล่า คิดว่าถ้าเรียนจบจะสมัครงานตามโรงแรมนี่ล่ะ ฝึกเก่งๆ ซักอย่างสองอย่างค่อยออกมาทำเรสเตอรองส์”
“อืม...”

“งานโรงแรมจริงๆ เขี้ยวมาก ระบบเป๊ะ มี B/F คาวหวานครบ รับเด็กใหม่ไม่มีประสบการณ์ง่ายกว่าด้วย เรสเตอรองส์ต้องมือแม่นๆ อย่างไอ้กล้วยโน่น”
“ไอ้กล้วยนี่มัน...” ชื่อนี้มีดีตรงไหนวะ กำโทรศัพท์แน่นไม่ชอบใจ
“มันเรียนเก่งสุดในคลาส นิสัยดี รักเพื่อนมากด้วย”
“อ้อ...” พยายามไม่กัดฟัน
“จริงๆ ผมเกาะติดเองแหละ มันก็ใจอ่อนยอมตามใจทุกที”
“...” อาหารเสิร์ฟช้าจริงโว้ย กูยกเลิกไม่กินดีกว่า
“แต่กล้วยเดี๋ยวนี้มันไม่อยากอยู่กับผมแล้ว หอยังไม่ให้ไปนอน บอกอยากอยู่กับแฟน บังอาจทิ้งเพื่อนหล่อๆ อย่างวาณิชซะได้ แย่มาก”
“หือ?” เยี่ยม ไอ้กล้วยมีแฟน

“สงสัยคุณแม่อธิการจะพูดผิด ผมไม่เห็นจะชาร์มมิ่งแอทแท็คมายอายส์ตรงไหน”
“Charming?”
“คุณแม่อธิการกับมาเซอร์ที่บ้านอุปถัมภ์เคยพูด ผมน่ะเป็นเด็กพิเศษ มีความสามารถในการเข้าไปอยู่ในใจคนได้เหมือนโปรเฟสเซอร์เอ็กซ์ในเอ็กซ์เมน คงไม่จริงนะว่ามั้ย"
"..." ถูกตรึงจากคำพูดจ้อยๆ
"ข้าวมาแล้วทานเถอะครับ” แล้วก็ยิ้มหวาน

               แย่แล้วเจ้าเด็กพิเศษทำพิษ ผมนิ่งอึ้ง ไม่ใช่แค่เข้าไปอยู่ในใจ แต่มันคือขโมยหัวใจทั้งดวง...Stolen Heart

*******************************
 edit : 9/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
บ้องแบ๊ว, ค่า

edit : 11/8/2013 อยู่ โดย tuckky ขอบคุณมาก

[seaz]

คู่ใหม่ อิอิ

[indy❣zaka]

แฟนกล้วยนี่ใครน้อ
 ดาวคณะไหนไม่รู้คนเดิม เอ๊ะ  หรือจะดิวเพื่อนเก่า  หุหุ

[tuckky]

 
กะลังจะสวีทอยู่แล้วเชียว ดันมีมารมาผจญ พี่กริชสู้ต่อไป 

[MiSS-U]

ฉากถอดสร้อยข้อเท้านี่มัน ..... 

เกินบรรยาย แต่ไม่น่ามีมารหน้าสวยมาผจญเลย

แต่ณิชน้อยออกอาการหึงนะคะลูก รู้ตัวมั้ยน้

ส่วนนายหมาป่าก็นะแก้ตัวใหญ่เชียว กลัวลูกแกะเข้าใจผิดล่ะเซ่ 

น่ารักจังเลยค่ะเรื่องนี้ ชอบมาก

บวกเป็ด

[nongrak]

ณิชน่ารัก ทำเอากริชเพ้อตลอดเวลา 5555

[chancha]

ณิชน้อย ชอบจัง

[=นีรนาคา=]

แอร๊ยยย บอสกริชแอบหึงเบาเบา นั่นแค่เพื่อนมีแฟนแล้วด้วยสบายใจได้ค่ะบอส
บอสขี้หวงนะเนี่ย

คุณแม่อธิการเค้าพูดถูกแล้วจ๊ะณิชน้อย 

[Gokusan]

อั๊ยย่ะๆ เอร๊ยยยย << คุ้นๆ มั้ย?? ^^"

เดินเที่ยวห้างมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง...เดทอ่ะ เดทททท
น้องรู้ตัวมั้ยเนี่ย...แต่เขาจ่ายก็โอเคล่ะเนอะ ฮิ ^^

คนพี่ชอบกันท่า...ให้ใส่ข้อเท้ากันหายซะด้วย
แต่คิดถูกแล้วล่ะ คนทำอาหารเขาจะยกเว้นกันแค่-แหวนแต่งงาน- ^^V

แอบหวงกันไปมา...แต่คำพูดคำจานี่ คนอื่นไม่เฉลียวใจซักจิ๊ด หุหุ
คนพี่ออกนอกหน้า แล้วคนน้องล่ะ...แค่นี้ พี่ไม่รู้หรอกว่าหวง เนอะ หมาป่าเนอะ

คู่นี้รั้งกันไว้ด้วย-ความพิเศษ-ของอาหาร...หมาป่าในกำมือซะมั้ง ;p
อีกคู่รั้งกันยังไง...ดูท่าว่าจะแสบสันไม่ใช่เล่น ^^V

[TIKA_n]

พี่กริช ขี้หึงเกินไปแล้ว หึงเพื่อนกล้วยตลอด ๆ เลยอ่ะ
พี่แฮงค์ไปทำอะไรพี่เจนเนี่ย ให้พี่เจนขายอะไร ห้ามรังแกพี่เจนนะพี่แฮงค์ ชิชิ
ไปแอบผูกสร้อยข้อเท้าน้องให้น้องอีกแล้วนะบอส เหตุผลฟังขึ้นมาก ๆ ที่เท้าผูกไว้ได้ตลอด ของกู แหม ๆ 
ชอบจังที่นั่งถอดสร้อยข้อเท้าให้น้องแบบไม่แคร์สายตาใคร เขินแทนน้องณิชแฮะ
ยัยแพรวา โผล่มาก็ฉอด ๆๆๆ แล้วก็จากไป ตกลงมาทำอะไร  แต่ทำน้องณิช มีแอบหึงเล็ก ๆ นะเนี่ย อิอิ
รอดูแฟนสุดที่รักของพี่มังกร จะมาให้ฟินอีกคู่รึเปล่าน้า 
เด็กพิเศษที่ทำการใหญ่ ขโมยหัวใจปริ้นกริชได้เป็นผลสำเร็จ
เหลือแต่ปริ้นแหละน้า เมื่อไหร่จะได้หัวใจน้องณิชล่ะจ้ะ ชักช้าระวังเหอะ มีคู่แข่งแล้วจะเสียใจ
ขอบคุณคนเขียนจ้า 

[jira]

กอดดดค่ะ
วิ่งเข้ามาอ่านแล้วก็อมยิ้มแก้มป่อง  คุณเขียนได้น่ารัก  สำนวนไม่เหมือนใคร  อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไป  จิอ่านได้  5 ตอนแล้วค่ะ  แอบปันใจให้พี่แฮงค์นิด ๆ (ชอบความรุนแรง)
แต่ความน่ารักนี่ยกให้พ่อค้าค่ะ  น่ารักสุด ๆ ไปเลย
จิ้มบวกกดเป็ดค่ะ ^^


**เข้ามาแก้ชื่อพี่แฮงค์ค่ะ  จำเป็นพี่มังกรเสียได้

[koikoi]

นิชน้อยน่ารักมาก

[วัวพันปี]

หมาป่ามีสะดุด

[sukie_moo]

แฮงค์เอาจริงดิ

[CarToonMiZa]

ณิชน้อยน่ารักจริงๆ
กริชหลงรักหัวปรักหัวปรำ
ไปไหนไม่รอดแล้ว

[choijiin]

พี่กริชละก็ เขินนนนนนนนนน
 
*ทุบอกป้าบๆๆ

รักเค้าไม่ยอมบอกเดี๋ยวก็แห้วกินหรอกพ่อเอ้ย
ไม่ดูตัวอย่างจากเรื่องอื่นเค้าบ้างเล้ย
รีบๆจับน้องณิชกินซะบัดเดี๋ยวนี้!!!
 
อิๆๆๆๆ

[Monkey D lufy]

เห็นชื่อคนแต่งก็รีบเข้ามาอ่านทันที  555

คิดถึงสุดๆ ทุกวันนี้ต้องหยิบหนังสือลมเหนือขึ้นมาอ่านทุกครั้งที่ว่างเลยล่ะ

ณิชน้อยน่ารักสุดๆ  อิอิ  กริชรีบกินซะก่อนที่จะโดนแย่งนะ  555

[B52]

เข้ามาอ่านเพราะชื่อคนแต่งนี้แหละ  เรื่องสนุกมากเลย ณิชน้อยน่ารัก อ่านแล้วต้องคิดต้องลำดับเรื่องราวเองนี้แหละถึงจะเข้าใจ

[ROCKLOBSTER]

รีบแก้ตัวเชียว พี่ปริ๊น  กลัวณิชน้อยเข้าใจผิดล่ะสิ  โฮ๊ะๆ
 

[taroni]

น้องณิชพูดถึงกล้วยบ่อยเดี๋ยวพี่กริชจะระงับความกริ้วไม่ไหว

[uknowvry]

อิอิ...... น่าร้าก ......

[ToffeE_PrincE]

 

 

[nekko]

ณิชน้อยน่ารัก  BOSS-Kอย่าเพ้อมากจะทำไรก็รีบทำ


 

[puppyluv]

stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
7 อรชุนxมังกรกัณฐ์  (ฟิวชั่นบุฟเฟ่ต์)








                     ไม่คิดว่าปากจะพาจน ปลาหมอตายเพราะปากก็ยังคิดว่ามันจะโง่งับเหยื่อจนติดเบ็ดให้ตัวเองสิ้นชีพทำไม
                      ณ ห้องจัดเลี้ยงโรงแรม R ละแวกที่อยู่เก่าของผม
“ไงเรา มาด้วยเหรอพ่อหนุ่มน้อยวาณิช”
“พี่มังกร...” อุตส่าห์หลบออกมาไกลถึงระเบียงข้างนอกสุดห้องโถงแล้วเชียว
“สูทสวยดี ใส่พาสเทลขึ้นจนพี่นึกว่าไอ้กริชควงทอมที่ไหนมาซะอีก”
“โอ๋ยพี่” ผมรีบสวมหมวกแก๊ปใบใหม่เอี่ยมทันที
“ไม่ต้องเลยณิช เรดซอกส์ของมันอีกล่ะซิ ถอดออกซะ” พี่มังกรฉวยไป
“พี่ เอาคืนมา” หน้ากากไอร่อนแมนของผม เดินขาแข็งไม่อยากเข้างานก็ขยันบีบปีกหมวกช่วยเรียกความมั่นใจ
"แต่งหล่อขึ้นนะเรา เจ้าของไปไหนวะ เป็นพี่หวงตายห่า"
"พูดไปเฮีย" โดนจี้ใจดำ  ร่างสูงยืนขนาบข้างไม่ห่าง มือใหญ่ประคองหลัง จับเนื้อตัวโน่นนี่มาตลอด เพิ่งปลีกตัวขอเข้าห้องน้ำเมื่อครู่นี้เอง

                        สูทชุดนี้ก็เพิ่งซื้อให้เมื่อบ่ายหลังกินข้าวที่ห้าง ไม่ยักรู้ว่าโอตาคุเกมอย่างบอสแว่นจะรู้รสนิยมการแต่งกายกับเขาเหมือนกัน พากลับไปอาบน้ำที่คอนโดก็เซตผมแต่งหล่อให้อีก เซอร์ไพรซ์ไลฟ์สไตล์คนรวยมากครับ
                        มองทะลุเวทีไปมุมโน้นเห็นยืนกับมารดา คุณผู้หญิงวัยกลางคน รูปร่างหน้าตาสวยมากกำลังเสวนากับผู้ชายหุ่นพุงพลุ้ย และคุ้นๆ ว่าคนชุดสีชมพูอ่อนที่เข้าไปสมทบคือ ดิว

                       หะ! ดิวมางานนี้ด้วย ก็นะวงการธุรกิจ คนรวยๆ มีคอนเนคชั่นกันอยู่แล้ว จ๋องปนจ๋อยแล่นปรี๊ดกลางอกวูบพิกล

“ณิชได้หวัดดีแม่ไอ้กริชยัง?”
“สวัสดีแล้วครับ” แนะนำผมให้ยกมือไหว้อยู่ 2 วิ เงยหน้ามาก็หายไปเลยด้วยมีผู้หลักผู้ใหญ่มาแทรกเสียก่อน
“งั้นก็ดีแล้ว งานเลี้ยงแบบผู้ใหญ่ก็งี้แหละ ยืนหัวโด่ยิ้มๆ ไปเรื่อยไม่ต้องคิดมาก ว่าแต่...พี่มีเรื่องให้เราช่วยว่ะ”
“หือ?” ผมอ้าปากค้างไม่ได้งับฟิวชั่นมักกะโรนีแกงเขียวหวานในช้อนราเม็งอันควายๆ นี่เสียที
“12 นาฬิกา ชุดขาวออกเหลืองครีมชื่อเอ๋ นั่นแฟนพี่” เล็งเรดาร์ตามที่บอกทันที

                       พี่มังกรเท้าแขนคร่อมผนังให้ผมมองลอดไหล่ไปหาเหล่าสาวๆ แรกแย้มระยิบระยับ 5-6 คน มีนางหนึ่งสวยสดใสที่สุด ดัดผมหลอดสวมชุดกระโปรงบัลเล่ต์กำลังมองมาที่เราทำปากบิดบึ้งๆ คนนี้ชัวร์...ผมคิด

“โอเค ผมเห็นแล้ว” เรื่องผัวๆ เมียๆ วาณิชเข้าประเด็นเร็ว
“นั่นเรียนแพทย์ จะจบแล้วแต่ไม่ยอมกลับมาเอกซ์เทิร์นโรงบาลที่นี่ด้วยกัน จะไปอยู่ใต้ท่าเดียว พี่เฮิร์ตมาก”
“แล้ว?” แพทย์ฝึกหัดเลือกที่ทำงานได้ด้วยหรือ คิดอีกที ระดับครอบครัวพี่มังกรสามารถแน่นอน
“ณิชแกล้งเป็นกิ๊กพี่ซัก 2-3 ชั่วโมงหน่อยซิ”
“อั้ยยะ!?”

“ทำไม แค่นี้ช่วยพี่ไม่ได้ กริชแม่งริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยรึไง”
“ไม่ใช่ครับ ผมมีปิกาจูไม่ใช่ผู้หญิง ถ้าไปบอกว่าเป็นแฟนพี่ เธอได้ตบหน้าไม่ผมก็พี่ 3-4 ฉาดน่ะซิ” ถึงใครต่อใครจะทักว่ากูเป็นทอมปลอมตัวมาก็เถอะ
“ก็เพราะเห็นเราเป็นผู้ชายนี่แหละ”
“อ้าว! ไหงงั้น?”
“5,000 จนกว่าจะงานเลิก”
“ขอคิดก่อน”
“หมื่นนึง 1 ชั่วโมง”
“ตกลง!” อย่างไว ไม่อยากให้พี่เปลี่ยนใจครับ

“เยี่ยมมากไอ้น้อง หุบปากไว้ไม่ต้องพูดเดี๋ยวพี่จัดการเอง...อ้าวคุณลุงสวัสดีครับ เจอเตี่ยยัง เห็นถามหาอยู่...เชิญครับ” แล้วก็ลั้ลลาไปกับผู้ใหญ่ที่เข้ามาทักทาย


                  เหอๆ ข้าพเจ้าจนใจเพราะความคิดพิเรนทร์ของปริ๊นซ์เกาหลีนี่ล่ะ

---

(“หนูเอ้ คุณแม่เรียกไปเตรียมโชว์บัลเล่ต์ได้แล้วค่ะ”)
(“อ๋อค่ะ ไปเร็วพวกเรา”)
                       หญิงสาวคนนั้นโผผินไปกับเหล่านางหงส์ แพทย์เรียน 6 ปี ทำไมหน้าอ่อนใสเด้งขนาดเป็นน้องกูสองรอบเชียว

                         กำลังครุ่นคิดสงสัยก็ถูกขัดจังหวะจากใครบางคน อ๊า! พี่ครับ พี่สว่างโอโม่จนพี่มังกรดูเขียวไปเลยบ่องตง พี่เจนตาคมผมยาว ดิวขาวหล่อออกหวานเหมือนเด็กผู้หญิง แต่พี่คนนี้ตี๋ใสเด้ง ฮิ้ว! พรหมลิขิตบันดาลชักพา

“ชอบพุทราเชื่อมเหมือนกันเหรอครับ” พูดก็สุภาพ
“อ๋อครับ ใส่ทิวป์แบบนี้กินยากดี นึกว่าทำการทดลองพลาดซะอีก”
“555 คิดเหมือนพี่เลย อรชุนครับ...” พี่คนนั้นแนะนำตัว
“ณิชครับ...” ผมยิ้มรับ

“เห็นมากับคุณกริช แต่ไม่เห็นคุณแฮงค์”
“โอ้! รู้จักคนเยอะนะครับ”
“พี่เป็นคนรับใช้บ้านคุณมังกร มาช่วยดูแลความเรียบร้อย”
“ผมก็บัตเล่อร์บอสกริชเหมือนกัน ถูกบังคับมาดูงาน ศึกษาเมนูอาหาร 555” เป่าปากโล่ง ดีจัง หน้าที่เดียวกันค่อยคุยกันได้หน่อย มิน่าถึงเรียกคุณนำหน้าบรรดาพี่ๆ เซเลป

“ใช่น้องที่เรียนฟู้ดแล้วโยนแมวใส่คุณแฮงค์หรือเปล่า”
“โอ้! พี่ทราบด้วยเหรอครับ”
“เจ้านายพี่เล่าให้ฟัง”
ว้าว! พี่มังกรสนิทกับคนใช้ดีแฮะ ถ้าถามวงในน่าจะล้วงลับตับแตกได้มากพอตัว ถือว่าออกปากเป็นพี่เรียกน้องกันแล้ว

“ขอผมถามนิด ไม่ทราบพี่อรชุนรู้จักแฟนพี่มังกรมั้ยครับ”
“อะไรนะ แฟนมังกรคนไหนนะ?” เสียงเขียวหันขวับมาเชียว ตูพูดอะไรผิดเปล่าหว่า
“น้องผู้หญิงชุดสีออกเหลือง ที่ยืนหัวแถวข้างเวทีตรงนั้นครับ”
“อ๋อออออ...นั่นน่ะเหรอ”


                           ผมน่าจะฉุกคิดได้ว่าเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบปุบปับ แววตาแข็งโป๊กเกินเหตุ แต่ด้วยเราหันหน้ามองทิศทางเดียวกันจึงไม่ทันสังเกต

“ผมคิดว่าตัวเองแมนพอตัว ดูยังไงก็ไม่ใช่ทอมแน่นอน ทำไมพี่มังกรถึงจะให้ผมแกล้งเฟิร์ตเป็นกิ๊กปลอมๆ ได้ก็ไม่รู้ พี่โดนบังคับให้ทำอะไรแปลกๆ แบบนี้บ้างมั้ยครับ” ก้มมองตัวเอง ชุดสูทสีขาวสะอาดออกอินเทรนด์นายแบบไปหน่อยก็เถอะ
“แฟนปลอมๆ?”
“พี่อย่าโกรธผมนะ เจ้านายพี่คงเมาดิบจนเพี้ยน คงอยากให้แฟนหึงจะได้เปลี่ยนใจมาฝึกงานที่กรุงเทพ จะเปิดเข้าป่าซิไม่ว่า”
“หึหึ”

“ผมไม่ได้นินทาเจ้านายพี่นะครับ พูดเล่นขำๆ ให้ฟังเฉยๆ ไอเดียแปลกไม่มีใครเขาคิดกันหรอกว่ามั้ย” บางทีพวกคนมีกะตังค์ก็คิดอะไรพิลึกไม่เหมือนชาวบ้าน อย่าพยายามเข้าใจเป็นดีที่สุด
“ไม่เป็นไรครับ พี่เข้ามาทักเพราะเห็นน้องเป็นผู้หญิงนะเนี่ย”
“อ้าววววว! พี่อรชุนคร้าบ”
“555 ล้อเล่นครับ น้องน่ารักดีเลยอยากรู้จักเฉยๆ”
“พี่ทำผมเสียเซลฟ์เลยเนี่ย”
"555"

                          บรรยากาศกำลังชื่นมื่นลื่นไหล วันนี้ผมโชคดีหลายอย่าง เมื่อเช้าเพิ่งได้พบหลานชายอย่างบังเอิญ และค่ำนี้กำลังจะมีพี่ชายหน้าใสกิ๊งนายแบบคลินิคเสริมความงามอีกคน

-----
-------

                       การแสดงบนเวทีจบลง สาวๆ ฝูงห่านโค้งรับเสียงปรบมือ ผมกับพี่อรชุนอยู่ข้างนอกก็ผสมโรงกับเขาด้วย
“อยู่นี่เอง กินอะไรยัง” บอสโผล่มาจากข้างใน
“เรียบร้อย พุงกางสุดๆ ได้เมนูเพียบ” ชูสมุดจดเล็กจิ๋วจากกระเป๋าอกเสื้อ รู้สึกตัวเองเท่จริงๆ
“หึหึ งั้นจะกลับยัง”
“ก็ดีครับ” 3 ทุ่มกับอีก 20 นาที สวอนเลคของคุณผู้หญิงชื่อแพรวาและหนูเอ๋ หรือหนูเอ้แฟนพี่มังกรก็ดูแล้ว ไฮไลต์หมดก็สมควรจรลี

“อ้อ มังกรถามหาอยู่น่ะ” บอกพี่เขาดีๆ แต่ทำไมโยกหัวผมไปซุกจั๊กกะแร้ล่ะครับท่าน
“ผมไปหาเค้าเอง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องณิช” พี่อรชุนจะผละไป
“คร้าบ เช่นกันครับพี่อรชุน สวัสดีครับ” วาณิชมารยาทดีเสมอ

“อ้าว ตามหาตั้งนาน ทำไมมาอยู่ข้างนอก” พี่มังกรเปิดประตูโผล่ออกมาอีกคน
“แอร์เย็น” ได้ยินพี่อรชุนแว่วๆ ทางด้านโน้น
“แล้วก็ไม่บอก” พี่มังกรถอดสูทตัวเองออกก่อนสวมให้พี่อรชุนทันที แถมกลัดกระดุมให้ทุกเม็ด แม่เจ้า! มีเจ้านายใจดีอย่างนี้ขอย้ายข้างไปสมัครเป็นคนใช้บ้านเฮียเกาหลีดีกว่า

---

                จะให้ดีควรไม่มีภาคต่อ...
“พอดีเลย รู้จักกันยัง นี่...ณิช” พี่มังกรยื่นหน้ามาที่ผม
“ส่วนพี่ชื่อเอ๋ เป็นแฟนที่คุณมังกรอยากให้หึง” พี่เอ๋ (ที่ผมเพิ่งรู้ชื่อเล่น)
"หา...(0-0)..." พี่มังกรหันไปมองพี่เอ๋ตาเหลือก
"ห๊า!...(0o0)" ผมเสียงดังกว่า
"..." ไร้วาจาจากบอสกริช
"ถูกต้องมั้ยครับ...คุณ-มัง-กร-กัณฐ์!" พี่เอ๋เหล่มองเฮีย
“...” แล่วๆๆๆๆ ผมอึ้งไป 5 วิ

“หึหึ เหมือนกูจะคุ้นๆ นะมุกนี้” บอสไอคิวเกิน 180 ก่อนใคร
“ผมต้องรู้อะไรเกี่ยวกับ...กิ๊ก!...ของคุณอีกมั้ยครับคุณเจ้านาย” พี่เอ๋จับติ่งหูพี่รูปหล่อที่หน้าเหลือสองนิ้ว
“ไอ๋หยา!” พี่มังกรแร็บโย่เมียจับได้
“เล่นอะไรก็ไม่รู้ ฮึ!” พี่เอ๋สะบัดพรึ่บ
“ไอ้ณิช! พูดอะไรกับเอ๋วะ เอ๋คร้าบ รอด้วย” พี่มังกรหันมาดุก่อนวิ่งจู๊ดตามไปติดๆ
“555” คนตัวสูงขำจนหน้าหงาย
“บ๊ายบายครับเฮีย” วาณิชเอาตัวรอดด้วยการหลบหลังบอส โผล่หน้ามาเซย์กู๊ดบาย

-----
-------



                    ในรถสปอร์ตปอร์เช่ ผมเอาหัวโขกคอนโซลเป็นรอบที่ห้าร้อย
(‘ปึงๆๆๆ’)
“ถ้าพังจะให้ทำงานใช้ซัก 400 ปี”
“แหงะ!” เลิกเลย
“หึหึ”
“บอสอารมณ์ดีจังเหว่ย”
“กิ๊กปลอมๆ ทำไปได้”
“ไม่ใช่ไอเดียผ๊มมมม ของพี่มังกรต่างหาก แล้วใครจะไปรู้ว่าเอ๋ที่ว่าคือพี่อรชุน ไม่เตี๊ยมกันเลยให้ตาย สั่งๆ แล้วก็ไป” วาณิชหัวฟัดหัวเหวี่ยง เงินหมื่นชวดแล้วชัวร์ป๊าบ
“55555” ลั่นรถ ดีที่ติดไฟแดง มิเช่นนั้นอาจได้วัดเสาไฟฟ้า

“ได้ยินคนเรียกน้องผู้หญิงที่เต้นบัลเล่ต์คนนั้นชื่อหนูเอ หนูเอ้อะไรซักอย่าง ใครมันจะไปคิด พี่เอ๋จะเป็นผู้ชายตัวขาวจั๊วะคนนั้นกันเล่า แง!"
"ก็เห็นคุยหัวเราะกันอยู่สองคน"
"ไม่มีใครมาคุยด้วยนี่ แล้วผมจะซวยมั้ยอ่า”
“ไม่หรอก มังกรต่างหาก”

“ผมโดนพี่เอ๋โกรธแน่เลยอ่ะ”
“มั้ง”
“มั้งเหรอ ให้กำลังใจสุดยอดมากครับ ขอบพระคุณอย่างสูง” ก้มหัวโค้งประชด
"5555555" บอสกริชซดแอลกอฮอล์ผสมใบกัญชามาชัวร์

---

                    รถออกตัวแล่นเอื่อยเรื่อยๆ ภาพพี่ชายร่างโปร่งน่ารัก ไม่รวมหน้าตาสะอาดเนี๊ยบกริบ อุตส่าห์ชูป้ายไฟอยากเป็นแฟนคลับทันทีเมื่อแรกเห็นผมกลับสร้างเรื่องเละเทะเสียได้...ใครจะคิดฝัน แฟนพี่มังกรเป็นผู้ชาย
เอ๊ะ! ผู้ชาย??? รถติดไฟแดงอีกแยก
“บอส! ขอถามอย่างซิ อย่าโกรธผมนะ”
“อือฮึ”
“พี่มังกร เอ่อ...เป็น...เกย์”
“มั้ง” ไม่ต้องมั้งก็ได้ครับ ผู้ชายเอาผู้ชายด้วยกันเป็นแฟน ท่าทีห่วงใยดูแลมากขนาดนั้น ไม่ฟินแลนด์สามบ้านแปดบ้านก็เต่าตุ่นเต็มที

“ผมนึกว่าพี่แฮงค์เป็นไบแค่คนเดียวซะอีก” มองวิวแสงไฟตึกรามข้างถนนขณะตัวรถเคลื่อนผ่าน
“มังกรได้พี่เอ๋ตอน ม.3 พี่เอ๋ก็อยู่ปี 3 ด้วย ถ้าจำไม่ผิด”
                บระเจ้าจ๊อด! ฟาร่าจะเป็นลม ผมตัวลีบติดประตูอีกฝั่งอย่างเนียนๆ ถ้าเพื่อนสองคนนั้นนิยมกินตัวผู้ ไอ้หมีกริซซี่ขับปอร์เช่ เคย์แมนคนนี้จะน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน
“แล้วบอส...”
“ว่า?”
“เป็นเกย์ด้วยเปล่าครับ คือผมไม่ได้อะไรนะ แค่ถามดู”
“เคย...กับกะเทยเมื่อนานมาแล้ว ช่วงที่รู้จักกับพวกมันใหม่ๆ”
“...(=^=)...” กูว่าแล้วเชียว หัวใจฟีบเส้นเลือดตีบตันจะเป็นลมจนไม่ได้ยินเสียงเพลงในรถ

                      มิน่าถึงดอดมานอนกอดกูทุกคืน ทำข้าวตั้งไว้ให้บนโต๊ะยังโทรจิกเรียกให้ไปเจอกันก่อนเข้าเรียนภาคเช้า กระทั่งช่วงเบรค 10 โมงและพักกลางวันอีก ผมเลิกคลาสเกือบ 13.00 น.ก็ต้องวิ่ง 4x100 ให้ไปเจอหน้ากันแค่ 5 วินาทีก่อนพี่ท่านจะเข้าเรียนภาคบ่าย จนเพื่อนกล้วยและน้ำสงสัย
'มึงวิ่งหายไปไหนไอ้ณิช'
ต้องโกหกว่าแวะไปซื้อของสหกรณ์ทุกวัน (ร้านค้าวิทยาลัยอยู่ใกล้ห้องสภานักศึกษาครับ รอดตัวฉิวเฉียด)
                      ความจริงปรากฏ สายรุกทั้ง 3 คนด้วยซ้ำ เช้ดดดดด!!! นึกเสียวแทนพรหมจรรย์ตัวเอง

                      กล้วยก็ว่าอยู่ ผมเป็นพวกดึงดูดเกย์เข้ามานิยม ตลอดขวบปีที่ผ่านมาจึงดำรงตนอยู่ในกรอบประเพณีที่ดีงาม เวลาอยู่นอกห้องเรียนจะหมุนปีกหมวกแก๊ปบังใบหน้า (ชุดแต่งกายปกติของเด็กฟู้ดครับ เวลาเรียนครัวค่อยหมุนไว้ข้างหลัง หยั่งเท่ ^^)
                      ณิชน้อยไม่เคยสบตาปิ๊งๆ ให้ใครพร่ำเพรื่อ ไม่ชอบถูกมองด้วยรู้ตัวว่าหน้าตาออกฝรั่งจ๋าเกิน จึงเกาะกลุ่มอยู่กับฝูง อาทิเช่น น้ำ เชียงหรือกล้วยเป็นประจำไม่ขาด

"แปลกเหรอ?"
"เปล่าครับ ชัดเจนดี ผมชอบนะ"
“ตอนนี้กำลังหลงรักเด็กผู้ชาย แต่เค้าไม่รู้ตัวว่าแอบชอบเขาอยู่”
“เอิ่ม...” อึนมึนโฮกับความจริงหลายอย่างพุ่งเข้ามาใน 24 ชั่วโมง

“คิดอยู่นานเหมือนกัน แต่อีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะจบ เลยว่าจะลองจีบดู อย่างน้อยให้ได้บอกก็ยังดี” พูดยาวมากอีกต่างหาก
“คนอย่างบอสเนี่ยนะ”
“ทำไม คนอย่างพี่ทำไม”
“เปล่าครับ ผมหมายถึงคนระดับบอสจะเรียกใครมาเป็นแฟนเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมต้อง...” รีบเบี่ยงเบน น้ำเสียงเข้มปนน้อยใจจนผมอ่อนยวบ
“เรียกมาได้แล้วคนนั้นจะชอบพี่ด้วยหรือเปล่าล่ะ”
“นั่นซินะ...” ผมนิ่งงัน ความรักออกแบบได้เสียที่ไหน

-----
-------


                   ถึงที่หมายไม่รู้ตัว รถยนต์หยุดจอดแต่ไม่ดับเครื่อง งงงวยกับคำว่า ‘พี่’ ออกจากปาก ความเงียบเข้าครอบงำ ผมก็เอ๋อไม่เปิดประตูออกไปเสียที
“ฟู่! สารภาพว่าคนที่มองน่ะคือ...” ชี้นิ้วพอย์ทตรงหน้ากูเลย
“หะ! หมายถึงรูปร่างหน้าตา แล้วก็มีปิกาจูแบบผมใช่มั้ย" กูว่าแล้วเชียว ประมาณข้าพเจ้าชัวร์ไม่ตกหล่น
"อ่า ก็...นั่นแหละ” กริซซี่เกาคอเขินเป็นบ้าครับ ตาไม่ฝาดคือเห็นหูแดงก่ำ

                   โลกจะแตก ไอซ์เบิร์กตรงหน้ากำลังมือไม้ว่อนกลางอากาศ ภาพซ้อนให้นึกถึง...ดิว...ผีเสื้อแสนสวยยืนเคียงคู่อยู่ในงานเมื่อครู่
                    หรืออรุณรุ่งคือคนที่เจ้านายแอบชอบ จริงด้วยแฮะ ขนาดผมยังหลงใหล นับประสาอะไรกับบอสกริช

                  หดหู่ฉิบหาย...เศร้าจนไม่อยากสูดอากาศหายใจเข้าปอด

“อย่าบอกนะว่ารับผมมาอยู่ด้วยเพราะอยากรู้ปฏิกิริยาผู้ชายกับผู้ชาย” ผมไพล่เรื่องอะไรไม่ทราบ
“ไม่ใช่ เอ้ย ก็...ไม่รู้ซิ สารภาพขนาดนี้ ช่างมันเถอะ ว่าแต่ณิชโกรธพี่หรือเปล่า”
                 
                 น้ำเสียงออดอ้อน แววตาเชื่อมทอดมองขอความเห็นใจ น้ำลายในปากขมปร่า กลืนลงไปเจอเข็มพันเล่ม คนที่พี่กริชต้องการไม่ใช่วาณิช
...ไม่มีน้ำนมจากผู้ให้กำเนิด
...มาเซอร์ยกสิทธิ์การเลี้ยงดูให้แม่บุญธรรม
...แม่บุญธรรมแยกทางจากไปเพราะคนรัก
...แล้วก็ กริช คนนี้ไม่ได้เลือกผมเป็นตัวจริง

---

“ณิช...”
“ครับ...” เป็นครั้งที่ได้ยินชื่อตัวเองชัดเจนที่สุด
“ยังจะอยู่กับพี่ที่นี่ได้มั้ยครับ” 
“...” ได้แต่หลบตาพูดไม่ออก
“ณิชเป็นเชฟของพี่ ทำอาหารอย่างที่ตกลงกันไว้ไง” ประโยคอ้อนวอนอ่อนโยนจนผมเบาหวิว

                จริงด้วยแฮะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป เทวดาที่ไหนจะช่วย ถ้าเราไม่ขวนขวายตัวเอง
ด้ายแดงที่ข้อเท้าซ้ายยังผูกปม
...ผมต่างหากคือคนที่คนนี้ย่องเข้าไปนอนกอด
...ผมต่างหากที่รู้ความลับการใช้ชีวิตประจำวัน
...ผมต่างหากที่อยู่กับเขาคนนี้ตรงนี้...ตอนนี้


               ฟู่! สูดออกซิเจนเรียกพลังชีวิตกลับคืน
‘นายทำได้ วาณิช’ ปลุกปลอบสะกดจิตตัวเอง

                เจ้าชายน้ำแข็งไม่ได้ปากหนักอย่างที่ใครๆ ว่า เอ่ยด้วยเสียงทุ้มนุ่นชวนละลาย พาดแขนกับเบาะ โน้มเข้าหาจมูกจะชนแก้มรอมร่อ มีเสน่ห์ชวนหลงไหลอย่างที่สุด
"..." คลี่ยิ้มพลางพยักหน้ารับ ใครพูดว่าเห็นแก่ตัวก็ช่างมันฉันไม่แคร์
“ค่อยยังชั่ว อยู่กับพี่ห้ามไปไหน ตกลงตามนี้ นี่กุญแจในห้องที่เหลือ”
“ครับ...”

                 รับลูกกุญแจเดี่ยวๆ ดอกเล็กจิ๋วสีทองอย่างเหม่อลอย เพราะคร่อมร่างบังเงาจึงไม่เห็นลูกตาวิบวับอยู่หลังแว่น...นัยน์ตาหมาป่าจ้องตะครุบเหยื่อ

**********************************************
 edit : 9/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
เซอร์ไพร์ส, คลินิก, ปอร์เช่, ผ้มมมม, เนี้ยบ, พอยท์

 edit : 11/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย tuckky จ้า
ริ้น, อยู่

[MiSS-U]

ตอนนี้ยาวและฟินอย่างที่สุด

ณิชน้อยทำไมหนูไม่รู้ตัวคะ  หมาป่ากริชออกจะชัดเจน

อย่าดูถูกตัวเองเลย  แอบเจ็บจี๊ดๆเหมือนหนูเลยนะเนี่ย

ชอบเอ๋กับมังกรจังเลย  ฟินสุดๆ  แอบขำณิชน้อยเข้าใจผิดแถมเผยความลัพธ์ให้อีกฝ่ายรู้ซะได้

งานนี้มังกรอ่วมมากเหอะ  555

บวกเป็ด

[koikoi]

โอ้ยนิิชน้อยหนูคิดอะไรอยู่ลูก

[Piima]

วาณิช ทำไมซื่อแบบนี้ละคะ