หัวข้อ: เก้ง กวาง บ่าง ชะนี The Story!!!

[sukie_moo]

ภารกิจนี้ สอนให้รู้ว่า

สิ่งที่เห็น  ไม่ใช่สิ่งที่คิด

 พี่ธีมชนะเลิศ  เก้งสุดยอดเลย

[mma419109]

   น้องเก้ง+น้องธีมสุดยอดทั้งสองคน
   แล้วต่อไปเป็นน้องชะนี รุกน้องบ่างหรือเปล่าเนี่ย

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ

เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[minkking]

สวัสดีค่ะ

วันนี้มีเรื่องแจ้งให้ทราบเหมือนเดิมค่ะ

คืองานสัปดาห์หนังสือ วันที่ 4-6 เมษายนนี้ อิชะนีจะไปปรากฎกายงามๆ ที่ บู้ท V11 โซนพลาซ่า ผู้ใดสนใจอยากจะเจอหนังหน้างามๆ ของอิชะนีก็ไปป๊ะกันแห๋มได้นะคะ!


ส่วนเนื้อหาในกระทู้นี้ อิชั้นจะของดอัพแล้วนะคะ...เพราะอย่างที่บอก มันจบลงแล้ว ค่ะ เรื่องมันจบลงไปแล้ว เท่าที่มีก็เป็นแค่ตอนพิเศษ ...ซึ่งตอนนี้มันก็รู้สึกว่าจะกลายเป็นไดอะรี่ส่วนตัวน่ะค่ะ อิชะนีจึงของดอัพแค่นี้ค่ะ...ใครคิดถึงหรือ อยากตามทวงถามอะไร ก็ ส่ง PM มานะคะ ส่วนนิยายเรื่องอื่นๆ จะดู ตามความเหมาะสมและสถานะการณ์ต่อไป....

อิชั้นมีความสุขทุกครั้งที่เข้ามาในกระทู้...ทุกครั้งที่อ่านข้อความที่ฝากไว้ มีความสุขค่ะ แม้จะเป้นข้อความจิกกัด -*- (รู้สึกเหมือนเป็นที่ให้ระบายอารมณ์ กร๊ากกกก) เอาน่ากัดเล่นๆ ขำๆ ชะนีก็เข้าใจอยู่...หรือว่าจะเป็นข้อความห่วงใย คิดถึง...อะไรก้แล้วแต่...แม้แต่จะเข้ามาแซว จิกกัดกันเอง อิชั้นก็สนุกที่ได้อ่านค่ะ  ยังไงซะ ก็รักทุกคน และขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด...

อิชั้นรับผิดชอบกระทู้ที่ตัวเองดูแล....จบจบเรื่องราวที่อยากถ่ายทอดแล้ว คงไม่ผิดที่จะตัดสินใจยุติบทบาทของคนเล่าเรื่อง...

ตอนนี้...ขอไปลัลลามีความสุขกับชีวิตก่อนนะคะ ....บอกตรงๆ เอาแร๊งงง ตามนิสัยนะคะ

ตอนนี้ เบื่อค่ะ !!

ถ้าถามว่าเรื่องอะไร ก็คงรู้กัน...ถามว่าเข้าใจไม๊...

"เข้าใจเจตนา....แต่ไม่เข้าใจวิธีการค่ะ"

แล้วถ้าถามว่า แล้วไม่พอใจอะไร...ไม่รู้สิคะ...แต่รู้สึกไม่ดีน่ะค่ะ...หลายคนที่เข้ามาอ่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน... หรืออาจจะเป็นแค่อิชั้นแค่คนเดียว...อิชั้นก็บอกไม่ถูก...

แค่คิดน่ะคะ คิดตามประสาอิชั้น แค่คิดว่า...ถ้ามีถ้อยคำและ...ลักษณะการเตือนที่อ่อนโยนลงกว่านี้ก็คงดี..อิชั้นคงไม่รู้สึกแย่แบบนี้

แค่คิดตามประสาอิชั้นน่ะค่ะ...อย่าไปคิดตามเลย ปวดหัวเปล่าๆ

ตกลงนะคะทุกท่าน... รักทุกคนเหมือนเดิม...และขอบคุณอีกครั้งค่ะ...ขอบคุณมากจริงๆ


ปล.อิชั้นไม่ได้ประชดใคร...ไม่ได้น้อยใจอะไร...นอยด์แดรกนิดๆ....ไม่พอใจหน่อยๆ...แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร...แต่อย่างที่บอกเบื่อค่ะ ดังนั้นหายเบื่อ...หายเซ็งอะไรหลายๆ อย่างเมื่อไหร่ ก็คงกลับมา

ปล.2 อย่าให้สิ่งที่อิชั้นพิมพ์เป็นชนวนวิวาทหรืออะไรก็แล้วแต่นะคะ....อิชั้นยอมรับค่ะ ว่าไม่พอใจอะไรหลายอย่างๆ นั่นเป็นเหตุให้ขี้เกียจจะลงเรื่อง...แต่ไม่ต้องโทษใครค่ะ ไม่ต้องไปโบ้ยว่าความผิดใคร...ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป...แต่เรื่องความพอใจหรือไม่พอใจ...เราบังคับกันไม่ได้...ตกลงนะคะ

ปล.3 ใครที่อ่านจะไม่พอใจหรืออะไรก็เป้นสิทธิ์ของคนนั้นค่ะ...อิชั้นเองอย่างที่บอกมาตั้งแต่ต้นเรื่องที่ลง...อิชั้นคิดยังไงก็พิมพ์อย่างงั้น ไม่พอใจก็คือไม่พอใจจบ! อิชั้นไม่ได้หาเรื่อง ไม่อยากจุดชนวน แค่บอกความรู้สึกตัวเอง อย่าทำให้มันเป็นเรื่องราวใหญ่โต โอเคนะคะ อิชั้นแค่ออกมาบอกความคิดของตัวเองเท่านั้น  ใครเห็นด้วยไม่เห็นด้วยก็แล้วแต่ค่ะ ต่างจิตต่างใจ...

ปล.4 ถ้าใครที่ยังรักเรื่องเล่านี้ ชอบเรื่องเล่านี้ ก็อย่างที่บอกค่ะ....อย่าให้มันกลายเป็นชนวนทะเลาะ จนต้องปิดไป...บอกตรงๆ เสียดายค่ะ...มันมีค่ากับอิชะนีมากๆ ...ดังนั้น...ขอร้องนะ รับฟังเฉยๆ แล้วให้กำลังใจกัน เท่านั้นก็คงพอค่ะ...อิชั้นก็แค่ระบายความรู้สึก เท่านั้นเอง...


ชะนีไทย...ใจกล้า...หน้าด้าน...แต่สวย คนเดิมค่ะ!




เพิ่ม งานสัปดาห์หนังสือค่ะ เดี๋ยวไม่รู้ว่างานไหน

[jokirito]

จบจริงๆแล้วสินะ 

[( = ___ = )]

ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีๆจ้ะ
ถ้ามีโอกาสได้แวะงานสัปดาห์หนังสือ จะไปทักทายขอลายเซ็นเด้อชะนีน้อย

[YO DEA]

 
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวต่างๆ ที่ได้ถ่ายทอดออกมาครับ

มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน

อาจจะอ่านไม่ทันบ้าง ข้ามตอนไปบ้าง โดยภาพรวมแล้วผมได้หัวเราะ

ได้ร้องไห้บ้าง ก็สนุกดีครับ (เหมือนคนอ่อนไหวง่ายจังผม)

อิอิ
 

[PANGGii]

โห ...  หลังงจาก สิง ในเล้ามาแรมปี
ก้อเพิ่งจะ สำเหนียก สมัคร ฮ่าๆ 

แต่ ..ขอเหอะ  อยุ่มาเปนปี ไม่ยักกะจะคลิกเข้ามาอ่านเรื่องนี้
แต่ .. พอได้ อ่านนนนนน (แม่มมมม ตรูไม่น่าพลาดดดดด นานขนานนี้ )
สนุกมากค๊า เจ๊  แรงงงงงง ทุกกิริยา  แรงงงงงงงงง ทุกคำ พูดดดด   เอิ้กกกก   
ตอนนี้ตามอ่านอย่างรวดเร็ว  ณ บัดนาวว อ่านได้ 100 หน้าแล้ววว


ปล...  เดกใหม่ ขอฝากตัวด้วยเน้อ

[TonG_x_Zhi]

ขอบคุณเจ๊นีนะครับ  ที่มาเล่าเรื่องให้ได้อ่านกัน

อ่านเรื่องเจ๊แล้วผ่อนคลาย+ฮาดีครับ  บางครั้งก็แอบเศร้าและซึมไปบ้างก็ตาม

อืมมมม

สัปดาห์หนังสือ(อาจจะไปน๊า)  ว่าแต่ช่วงเวลาไปอ่ะคับเจ๊

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ

[Ferfa]

เจร๊แล้วไปเวลาไหนไม่เห็นบอกกัน จะได้เจอไหมเนี่ย

ปล.แล้วก็ตามนั้นค่ะ เข้าใจทั้งสองฝ่ายค่ะ

กฎก็ต้องเป็นกฎเนอะ ไม่งั้นเล้าก็อยู่ไม่ได้

ปล.2 แต่ถ้าเป็นตอนพิเศษก็ตั้งได้นะคะ ยังรออยู่ค่ะ

[minkking]

อิชะนีไป งานหนังสือ 4-6 เมษายน เวลา 13.00-17.00 น.  นะคะ

อย่าลืมไปซื้อหนังสือกันเน้อ กร๊ากกกกก


จะได้มีพิมพ์รอบ 2 อิชะนีจะได้ได้ตังค์ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

[name]

^
^
^
กระซรวกเจ๊
ชื่อหนังสือว่าไรอ่ะจะได้ไปซื้อ คิคิ

[jobisuka]

จบซะแร้ววว

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ  อ่านแล้วได้อะไรหลายอย่าง มากกกกกกกก ทุกอารมณ์จิง ๆ

 

[T_Lansai_T]

ว้า จบแล้ว

ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะ ที่เอาเรื่องราวที่แสนสนุกมาให้อ่านกัน

แต่ยังอยากอ่านอีกงะ

ฮือๆๆๆ

[minkking]

ประกาศอีกรอบค้าบบ

ชะนีมีBlog เป้นของตัวเองแล้ว!! 

กร๊ากกกกกก

เอามาอวด + ใครอยากอ่านนิยายก้ไปเน้อ... อันนี้เอานิยายมารวมน่ะค่ะ

มีทั้งแบบปกติและแบบ Y ส่วนเรื่องเล่า รอ อิMoSHI รวมต้นฉบับให้ก่อนนะคะ  อิชะนีไม่มี กร๊ากกกก

เลวเนอะ ลงเรื่องไม่มีต้นฉบับ Blog อิชะนี



อย่าลืมๆๆๆๆ อิชะนีไปงานสัปดาห์หนังสือ 4-6 นี้ 13.00 -17.00 น. นะคะ ทุกท่านนนนนน


รักทุกคนค่ะ 555+

[||WiTHOuT_YoU||]

อ้าวเจ๊ มาโบ๊ยให้กันยังงี้ได้งาย

จะบอกว่า ต้นฉบับที่อุตส่ารวบรวมไว้เยอะแล้ว

โดนFormatไปกะFlashdriveแล้วอ่ะ

มันบังคับFormatข้อมูลงานเค้าไปหมดเลย

 

[Silent_Y]

อ้าวววว จบแล้วเหรอฮับ แล้วจะไปนั่งยิ้มกะเรื่องไหนต่อละเนี่ย
ตามอ่านทุกตอนนะ ชอบมาก แต่ไม่กล้าเมนท์ฮับ กัววว..... กร๊ากกก
ขอตามไปอ่านที่ Blog ด้วยคนนะฮับ   

  ขอกอดที อยากบอกว่า ชอบ ชะนี จิงๆ นะ
คุณบ่างคงไม่หวงนะฮับ 

[Ferfa]

ถ้าได้ไปจะไปหาแน่นอน อยากไปชมโฉมหน้าพี่ชะนีน้อย 

[duckool]

 


สำหรับเรื่องสนุกๆที่เอามาแบ่งให้อ่านจ้า..

[ltahset]

 

ูู^^

[paulla]

ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดี ๆ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้คับ  รักชะนีน้อยมาก ๆครับ
 อยากบอกชะนีน้อยว่า...    

[dragonfly08]

ชอบสาดสาด

จาตามน้องชะนีต่อปายคร้า

[litlittledragon]

ดีครับ มาช้ามากมาย แต่ก็อ่านจบแล้ว อยากเขียนขอบคุณ พี่ชะนีหรือมิ้งค์ ไม่แน่ใจว่าควรเขียนชื่อไหนดี
แบบว่า ก่อนที่จะอ่านก็ไม่นึกว่าจะอยากอ่าน มีนิยายหลายเรื่องที่เริ่มอ่านแล้ว รู้สึกเบื่อกลางตอน ไม่มีอะไรแปลกใหม่ อยากแค่ อ่านตอนจบเท่านั้น อ่านข้ามๆ ก็มีอยู่เยอะ แต่กับเรื่องนี้กลับไม่มีความรู้สึกนั้นเลย ด้วยความที่ติดเรื่องงาน เท่าให้ไม่ได้มีเวลาอ่านตลอด แต่พอหลบมาอ่านได้ก็อ่านยาวจนข้ามวันเลยทีเดียว อ่านแล้วก็อ่านรู้ตอนต่อไป เหมือนเช่นที่หลายๆ ท่านก่อนหน้านี้บอก เสือกเรื่องชาวบ้านเป็นงานของเรา
ตอนแรกที่อ่านแล้วเห็นการตอบกระทู้ของใครหลายๆ คนก็ยังคิดถึงเรื่องกฎของบอร์ดนี้อยู่เหมือนกัน แต่ผมก็คิดว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่า สิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นเหตุการณ์ประจำวัน สิ่งที่ถามถึงคุยกัน ก็น่าจะอยู่ในขอบข่ายเรื่องด้วย ไม่ใช่หรือ แต่ก็อย่างว่า ตั้งกฎไว้เพื่อความสงบเรียบร้อย เขาก็ต้องพยายามรักษากฎกันไว้ อย่างไรก็ตามก็เข้ามาเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนแล้วกันครับ
นอกจากนี้ก็ อยากให้ผู้เขียนอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยแล้วกัน พึ่งได้เห็นดราม่าเรื่องหนึ่งของญี่ปุ่น เจ้าสาวหนึ่งเดือน เป็นเรื่องใหม่ ที่ดัดแปลงจากเรื่องจริง ผมพึ่งได้เห็นรายการสัมภาษณ์ทางทีวีไป เรื่องประมาณว่า "นางเอกคบกับพระเอกมาสักพัก แล้วก็รู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง (เต้านม) จึงขอเลิกกับพระเอก ภายหลังมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งๆ ที่รู้ว่านางเอกอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ก็ขออยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจ แต่งงานกันแล้ว ก็ต้องอยู่ด้วยกันที่โรงพยาบาล" ถ้าเข้าใจไม่ผิดนางเอกมีชีวิตได้ไม่นานจริงๆ ครับ ก่อนที่จะถ่ายทำกัน นักแสดงก็ไปไหว้หลุมศพของเจ้าของเรื่องด้วย ดังนั้นผมก็หวังว่าอย่าให้เรื่องราวของคุณชะนีและคุณบ่างเป็นอย่างเรื่องนั้นเลยแล้วกันครับ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ จากน้องคนหนึ่งในเล้า

[meng]

พี่ชะนีหายไปไหนอ่าพี่

มาบอกข่าวคราวกานมั้งพี่

ตอนนี้พี่เป็นไงบ้างคับ

ว่างๆๆมาต่อเพิ่มนะคับ

บะบาย

เป็นกำลังใจให้นะคับ

[BankkunG23]

ในที่สุดก็อ่านหมดสะที
ชอบอีเจ๊ที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด

[koroto]

มาอัปเดทบ้าง อะไรบ้าง  นะ ชะนีน้อย(นุ้งมิงค์กี้+นายแฟร์)

ไม่ใช่อะไร


แค่


คิดถึง


รู้สึกผูกพันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต(เว่อร์จิงๆ)


เสียดายที่มาอ่านช้าไป


ยังอยากรับรู้ข่าวสารบ้างนะคับ

[teenza]

พึ่งเข้ามาอ่าน แม่เจ้า เรื่องราวและภาษาที่ใช้ช่างงงงงง










โดนจาย

[minkking]

   

   ท่ามกลางแสงสลัวของดวงจันทร์...ร่างเล็กกอดตัวเองปล่อยใจไปกับบรรยากาศที่แสนสงบ ดวงจันทร์ยังคงมีมนต์เสน่ห์ในทุกคืนดั่งเช่นในคืนนี้...มือน้อยลูบไล้ไปตามท่อนแขนเหมือนจะเรียกความอบอุ่นให้ตัวเอง เสื้อกล้ามตัวบางกับกางเกงเลสีดำสนิทไม่ได้ช่วยให้ร่างบางอบอุ่นขึ้นมากมายนัก จนต้องเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเองด้วยวิธีนี้ ดวงตากลมโต เหม่อมองดวงจันทร์สีนวลที่โดเด่นท่ามกลางหมูดาวที่รายล้อม ดวงจันทร์ที่น่าหลงใหล...และอยู่ห่างแสนไกล


           กลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้ร่างเล็กยิ้มกับตัวเองบางเบา...จะมีสักกี่คนในโลกนี้นะที่จะยอมอยู่ข้างๆ และอดทนเท่าคนคนนี้ แม้จะทำร้ายสักกี่ครั้ง แม้จะละเลยแค่ไหน..หรือแม้ว่าจะพยายามผลักไสให้ห่างไปเท่าใด...ก็ยังกลับมาที่เดิม เคียงข้างกัน โดยไม่ถามเหตุผล...ไม่ทำอะไรให้ลำบากใจ ร่างบางคิดกับตัวเองเงียบๆ จนกระทั่งเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆ เดินมานั่งข้างๆ โดยไม่มีคำพูดใดระหว่างกัน มือใหญ่กว่าคลี่ผ้าผืนบางคลุมไหล่เล็กๆ นั้น ก่อนจะเกลี่ยผมที่ปลิวระตามใบหน้าให้คนตัวเล็ก แสงจันทร์กระจ่างในคืนนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศระหว่างคนสองคนที่นั่งเคียงข้างกันอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก โดยไม่รู้ตัว ศรีษะทุยก็ซุกซบไปที่ไหล่กว้างของคนข้างๆ เสียงทุ้มเอ่ยถาม
"มานั่งทำไมคนเดียว...เหงาหรอ"
"เปล่า...พระจันทร์สวยเนอะ"
"วิญญาณศิลปินเข้าสิงรึไง?" เสียงทุ้มเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ เพราะรู้ดีว่าคนตัวเล็กข้างๆ ไม่ใช่คนโรแมนติคนักหรอก คนตัวเล็กนิ่งเงียบไปไม่พูดอะไรจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา

ภายใต้เงาจันทร์
มีบางคนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบหงา
ดาวมืดฟ้าหม่น..และสายฝนพร่างพราว
คนบางคนปวดร้าวร้องไห้กับดาวทุกคืน

ภายใต้เงาจันทร์
ยังมีคนคนนั้น นอนสะอื้น
หัวใจวิบไหวกับความเดียวดายทุกคืน
กอดหมอนทนฝืน..รอคนหยิบยื่นหัวใจ

ภายใต้เงาจันทร์
ฉันกอดตัวเองทุกวันกับความหวั่นไหว
เมื่อไหร่ดาวทั้งฟ้าจะส่งคนมาห่วงใย
วันนั้นหัวใจ คงเลิกร้องไห้ลำพัง...


ร่างหนาก้มหน้ามองคนข้างกายก่อนอุ้มให้ขึ้นมานั่งบนตักโดยที่เจ้าของร่างไม่ขัดขืน แถมยังพิงร่างซุกซบกับร่างหนา...มือใหญ่ลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ...รับรู้ว่าร่างเล็กที่เขากำลังโอบประคองอยู่นี้กำลัง.."หลงทาง" ร่างเล็กที่ต้องเผชิญหลายสิ่ง...ปัญหามากมายที่รุมเร้า...และความรู้สึกหลากหลาย ความไม่มั่นคงหลายสิ่งที่เจ้าตัวเผชิญอยู่...เขาเข้าไปร่วมแก้ปัญหาไม่ได้ แม้เขาจะอยากทำแค่ไหนก็ตาม สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงเท่านี้...แค่โอบกอดไว้ ปลอบประโลม เคียงข้าง...ให้ร่างเล็กได้รับรู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ จะไม่มีวันทิ้งให้อยู่คนเดียว...

   บรรยากาศเริ่มเย็นลง ร่างหนาที่โอบกอดคนตัวบางไว้แนบอก ก้มหน้าลงไปถาม
"ดึกแล้ว...ไปนอนไม๊ เดี๋ยวไม่สบาย" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตกว่า ก่อนจะสั่นศรีษะ พร้อมกับเหลือบมองไปยังดวงจันทร์สว่าง
"อยากอยู่ตรงนี้...อุ่นแล้ว" พูดพลางซุกซบลงมาเหมือนลูกแมว คนตัวโตกว่าได้แต่หัวเราะในลำคอ อ้อมกอดโอบกระชับเข้ามา ดั่งจะกันลมหนาว...และทุกสิ่งให้...ร่างเล็กหลับตาลงอย่างสบายใจ เมื่อเห็นดังนั้น เสียงทุ้มนุ่มก็ดังขึ้นเป็นเพลงหวานเบาๆ


ทุกวัน… ตั้งแต่เธอเดินจากฉันไป
รู้ไหมเป็นยังไงอ้างว้างเพียงใด… เมื่อไม่มีเธอ
ทุกคืน… ได้แต่ภาวนาให้เธอ ทบทวนใจตัวเอง
ให้พบความจริงว่าเธอรักใคร และกลับมาอยู่ตรงนี้

อย่าไปไหน… อีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหน… อีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกัน.. ตรงนี้… ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะ…. ได้ไหมถ้าเธอรักกัน

น้ำตา… มันเอ่อล้นมาจากสองตา
เพราะมันเกินบรรยายที่ได้เจอกันเหมือนในวันวาน
เข้าใจ… และไม่มีอะไรต้องการ เรื่องราวในวันวาน
ที่ทิ้งกันไปก็จะไม่จำ ไม่ทำให้เธอหนักใจ

อย่าไปไหน.. อีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหน.. อีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกัน..ตรงนี้ … ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน

วันเวลาของเราที่หายไป
ไม่เคยจะใส่ใจ… เสียแล้วก็เสียไป
วันเวลาของเราที่เริ่มใหม่ สำคัญกว่า
หากเธออยู่เคียงข้างฉัน

อย่าไปไหน… อีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหน… อีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกันตรงนี้ ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน

   ร่างบางสั่นสะท้าน เพลงที่เคยได้ยินเมื่อไม่นาน...แต่กลับเหมือนานแสนนานในความรู้สึก กระแสเสียงที่เว้าวอน..มือใหญ่ที่ลูบไปตามเส้นผม ริมฝีปากที่กดลงตรงขมับ อ้อมกอดที่แข็งแกร่ง กลิ่นกายที่คุ้นเคย...นานแค่ไหนนะที่เหินห่างจากสิ่งเหล่านี้ นานแค่ไหนที่ทำเป็นแข็งแกร่ง นานแค่ไหนที่พยายามจะ "ลืม" ว่าคิดถึง และต้องการคนคนนี้มากแค่ไหน กี่คืนที่กอดตัวเองลำพังในความมืด กี่คืนที่เฝ้าเช็ดน้ำตาตัวเองในคืนเหงา...กี่คราวที่ภาวนาให้ตื่นมาพบว่าตัวเองยังอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งแต่แสนอ่อนโยนนี้...น้ำตาที่เคยพยายามจะเก็บกักไว้หลั่งริน คำถามที่ถามซ้ำๆ

"สัญญาสิว่าจะไม่ไปไหนอีก...จะไม่ห่างอีกแล้ว สัญญานะว่าจะไม่ไปไหน ได้โปรด ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว มันทรมาน...สัญญานะว่าจะไม่ไปไหน...สัญญานะ.." ร่างสูงรีบกอดไว้ มือหนาเช็ดน้ำตาให้เบาๆ ก่อนจะจูบซับน้ำตาที่เหลือตรงแก้มให้ เสียงทุ้มเอ่ย

"ไม่ไปแล้ว...ถึงตอนนี้จะไล่ก็ไม่ไป...ไม่เอาแล้ว ไม่อยากห่างอกีแล้ว ต่อให้อยู่ตรงนี้จะเจ็บแค่ไหนก็จะอยู่ข้างๆ จะไม่ทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว"

   ริมฝีปากบางยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่แขนเรียว จะโอบกอดไปที่ลำคอของร่างสูง แล้วปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กๆ มือหนายังคงลูบไล้ศรีษะทุยนั้นเพราะรู้ดีว่าวิธีนี้จะทำให้ร่างบางสบายใจ เสียงทุ้มยังเอ่ยปลอบโยน
"ไม่เอา...ไม่ร้องนะคนดี...สัญญาว่าจะไม่ไปไหนอีกแล้ว..." ร่างหนายังคงปลอบประโลมคนในอ้อมแขน จนกระทั่งไหล่เล็กๆ หยุดสั่น ร่างเล็กผละออกมาจากบ่ากว้าง ดวงตากลมโต มองลึกลงไปในดวงตาคมดุของคนตรงหน้าราวกับจะค้นหาบางสิ่ง..ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ไม่รู้ว่าเหตุผลใด...อาจเป็นเพราะเสียงเพลงหวานที่ยังดังก้องอยู่ในหู...อาจเป็นเพราะบรรยากาศแสนหวาน...หรือ....อาจจะไม่มีเหตผลใดๆ เลยก็ได้ ตอนที่ร่างสูงโน้มตัวลงไปแตะริมฝีปากลงที่กลางหน้าผากมน...ละเรื่อยมาที่แก้มเนียนทั้งสองข้าง...ปลายคางและวกกลับไปจูบลงที่เปลือกตาทำให้ร่างบางหลับตาลงอย่างง่ายดาย..ขนตาเป็นแพทาบลงมาเหมือนกับปีกผีเสื้อ ดวงหน้าหวานท่ามกลางแสงจันทร์ลอยเด่นและดูมีเสน่ห์เย้ายวนอย่างประหลาด ร่างสูงค่อยๆ แตะริมฝีบางบางลงไปแตะเพียงแผ่วเบากลีบปากสีสวยเย้ายวนตรงหน้า มือหนารั้งท้ายทอยคนตรงหน้าให้แหงนเงย มืออีกข้างโอบประคองเอวคอดเข้ามาแนบชิด มือเล็กเกาะเกี่ยวที่บ่ากว้างดั่งจะยึดไว้เป็นหลัก

   รีมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิดมากกว่าครั้งไหน ...เลาะเล็มค้นหาความหวานจากกลีบปากนุ่ม เนิ่นนาน คลึงเคล้าหยอกล้อ ต่างฝ่ายต่างไม่รู้สึกตัวอีก ความรู้สึกแตกกระเจิง ไม่เป็นตัวของตัวเอง รวมทั้งความรู้สึกโหยหาและอยากจะลิ้มลองรสชาติหวานละมุนให้มากขึ้น และเพิ่มขึ้น เป็นนานที่สัมผัสร้อนแรง ค่อย ๆแผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับปลายลิ้นนุ่มชื้นเนิ่นนาน กว่าที่อีกฝ่ายจะยอมตอบรับกลับมา ร่างเล็กอ่อนระทวย สัมผัสได้ถึงไออุ่น และความรู้สึกอ่อนหวานที่ถูกมอบให้ ไม่ได้เร่งเร้าหรือกลั่นแกล้ง แต่เหมือนโหยหา และอยากได้รับการตอบกลับ ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลัง และประคองต้นคอของเอาไว้ให้รับความรู้สึกได้มากขึ้น อ่อนหวานจนรู้สึกได้ ไม่เรียกร้อง ไม่รุนแรง แต่หวานล้ำ จนไม่กล้าผละจาก และไม่อาจผลักไส

   ต่างฝ่ายต่าง...อยู่ภายใต้ความรู้สึกที่เหนือการควบคุม.....ต่างฝ่ายต่าง...ถูกครอบงำจากความรู้สึกอ่อนหวาน จนไม่เป็นตัวของตัวเอง ...และเมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มผละจาก ดวงตากลมโตค่อยหรี่ปรือขึ้น รับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า ดวงตากลมโตหรุบสายตาลง ไม่กล้าจ้องกลับ ไม่กล้าท้าทายกับสายตาที่จ้องนิ่ง ไม่กระพริบ ก่อนจะได้รับจูบเบาๆ อีกครั้งและตอกย้ำที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง...ดวงตากลมโตเหม่อมองการกระทำนั้น ก่อนที่มือน้อยจะแตะที่ริมฝีปากแดงจัดของตัวเอง ร่างหนายิ้มให้ ก่อนจะเอ่ย...

"อยู่ด้วยกันนะ...อย่าไปไหนอีกนะ..."

   ร่างเล็กไม่เอ่ยอะไรเพียงเอนร่างซุกซบไปกับอกหนาที่แสนอบอุ่นนั่นอีกครั้ง ไม่ต้องมีคำพูดใด...แค่เพียงเท่านี้...ร่างหนาที่โอบประคองไว้ก็รู้คำตอบเป็นอย่างดี..ริมฝีปากหยักหนา คลี่ยิ้มอ่อนโยน...รอยยิ้มที่จะมีให้แค่เพียงร่างบางตรงหน้านี้เท่านั้น...


"รักนะ....รู้ว่าเบื่อที่จะฟัง...แต่ขอพูดอีกครั้งนะ...รักนะตัวเล็ก รักมากๆ สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้เหงาอีกแล้ว"



...ไม่มีสรรพเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากเงาร่างของทั้งคู่อีก..มีเพียงคำสัญญาที่ให้กันภายใต้แสงจันทร์กระจ่างในคืนนี้...แค่เพียงเท่านั้น...

เรื่องแต่ง....ที่เกิดขึ้นจริงใต้เงาจันทร์

[mma419109]

      เข้ามากอดหนูชะนีน้อยด้วยความคิดถึง ขอบคุณที่ยังคิดถึงกัน
 และเขียนสิ่งดีๆมาให้อ่านอีก
      ความเหงา เป็นเพื่อนแท้ที่อยู่กับเราตลอดไปในขณะที่คนอื่นๆ
 ทะยอยจากเราไปทีละคนสองคน อย่างไม่รู้ตัวสุดท้ายก็เหลือแต่ตัวเรา
 กับความเหงาเท่านั้น...แต่ไม่เป็นไรหรอกเราจะชินกับความเหงาไปเองแหละ

      ฝากความคิดถึงถึงเพื่อนๆทุกคนด้วย ขอให้ทุกคน(น้องชะนีด้วยนะ)
 มีแต่ความสุข มีสุขภาพดี คิดถึงทุกคนเลย

[DEMON3132]

ดีใจค่ะที่คุณชะนียังไม่ทิ้งกันไป นาน ๆ มาที แต่อ่านแล้วเกินร้อย สุดแสนโรแมนติค ก็คงพอคลายคิดถึงกันไปได้บ้าง
ขอบคุณนะที่ยังคงคิดถึงคนอ่านอยู่ จะรออ่านตอนต่อไป ขอให้มีความสุขนะคะ รักษาสุขภาพกายและใจให้แข็งแรง
ตลอดไป