หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[Noo_Patchy]

 

[CarToonMiZa]

พ้องเพื่อนก็ช่างกล้าแซว

บวกเป็ด

[a_tapha]

มาม่าเราไม่นิยม เรานิยมเฉพาะน้ำตาล เพื่อเพิ่มความดัน กร๊ากกกกกกกกกกก

[่patsaporn]

ไปป์อ่ะน่ารัก...คิดถึงคินจนเรียนไม่รู้เรื่องแ้ล้ว
แหม ๆ คิน พอเจอกันก็แกล้งใช้งานแฟนเลยน้า ชอบที่สองคนต่างขอโทษกัน
ดีจังที่คินได้รู้ความในใจของไปป์จะได้ไม่คิดมากว่าไปป์ไม่รัก และได้เปิดใจกันซะที
เพื่อน ๆ เข้ามาขัดจังหวะ...ชริ...ขัดใจ สงสารไปป์โดนแซวจนสึกหมดแล้ว 555

ขอบคุณค่ะ

[jaja-jj]

คิดถึงลุงแล้วนะๆๆๆๆๆ * *////

[moredee]

:L2:ขัดจังหว่ะมากเลยเพื่อน

[AllRiseApril]

โอย  จะรีบมากันทำไมนะ  ขัดจังหวะจริงจริ๊งงงงงงง
ไปป์น่าสงสาร  โดนรุมตลอด  55555555
ยอมไปเถอะค่าาา  ปากหมาไม่พอ  อิอิ

[u-only-one]

เคลียร์ได้สักที 
มุมมองความรักแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นการสื่อออกมาเป็นเรื่องราวที่ลงตัวแบบนี้
ถือว่าเข้าใจค่ะ ถ้าจะให้สองคนนี้หวานนนนน หยาดหยดคงยาก เพราะคาแร็กเตอร์เค้าเป็นแบบนี้
แล้วการที่เพื่อนมาขัดจังหวะถือว่าเป็นความพอดี เพราะยังไงๆเพื่อนๆก็ถือว่าสำคัญสำหรับสองคนนี้มากอยู่แล้ว

ยอดเยี่ยมค่ะ +1 

[beery25]

เอาหน้าซุกหมอนต่อเถอะไปป์

[poompoo]

ฮากันกะโจ้ อ่ะ เข้ามาได้เวลาดีมากๆ 

กิ้วๆๆ ไปป์อาย 

 

[wdaisuw]

เรียนรู้และเข้าใจกันมากขึ้นแล้วนะคะ:กอด1:
หลังจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ก็ขอให้อย่าคิดเองเออเองอีกนะ คิน

[SakataGintoki]

 
ฮ่าๆๆๆๆ
บอกตรงๆว่าอ่านไปขำไปเขินด้วย
ชอบมากตอนที่บอกว่า ไม่ได้ล้างมือ ฮากร๊ากเลยทีเดียว
ดราม่าพริบตาจริงๆ   

สั่งรวมเล่มแน่ค่ะ
แต่ขอเก็บตังก่อน 

[maii]

อ่านแล้ว...

เขิลแทนไปป์เลย

[sirikanda28]

อ่านกี่ทีก็ฮา

[My_yunho]

มาแล้ววววววววววววววววว


สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[phoenixa]

ว่าคู่คิน ไปป์ น่ารักและเฮฮาแล้วนะ
มาเจอคู่โจ้ กันแล้วเฮฮาและน่ารักมากกว่าอีกอ่ะ
เป็นคู่ที่สร้างสีสันได้อย่างฉูดฉาดเสียจริง (หัวเราะ)

ฮาตรงที่ภคินมันยังไม่ได้ล้างมือ
เพราะน้องไปป์ทำให้เราตกใจไปสามวินาที
แต่สุดท้ายเราก็หัวเราะไปด้วยกัน

[Rhythm]

5555.....ไม่ล้างมือ  - -

[คุณแม่ลูกสอง]

เอ่อ   ในห้องน้ำก็ไม่ได้ล้างมือ

บนเตียง  เพื่อนก็โผล่เข้ามาขัดจังหวะ

อุปสรรคในการสูบไปป์เยอะจริงนะคิน

เดี๋ยวพอหายดีแล้วเข้าห้องแล้วล็อคประตูเลยลูก 555++

จะได้ไม่มีมารผจญ

[monoo]

อ๊ายยยยยย
 
 

[kny]

 

[shabushabu4]

เขินแทนไปป์  อ๊ายยย

[ฤดูใบไม้หลากสี]

ดราม่าตอนเดียวน้ำตาก็แทบจะท่วมค่อมแระ(เว่อไป) ขืนมีอีกนี่
แต่ชอบฮะเ็ป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้ึสึกอินไปกับเนื้อเรื่องอ่าา

ปล.มาต่อไวๆนะฮะ
ปล2.จำไม่ได้ว่าเคยเมนต์รึป่าวนะฮะ ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านน่ะฮะ เรื่องนี้หนุกมากฮะ

[AdLy]

น่าร๊อคคคคคคคคคคคคคคคคคอ่ะ

หวานๆฮาๆ แบบนี้ อ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆ

[EoBen]

โอ๊ยย น่าร็อคเอาะ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ


ชอบๆๆๆ

[sapphire winnie]

# Room 51

จ้ะ เป่ายิ้งฉุบแก้ผ้า เชื่อจ้ะเชื่อ!!!!
นอนแก้ผ้ากอดกันยามเช้านี่มันพาฟินจริงๆ 
แก้ผ้าอยู่ด้วยกันแบบเป็นกันเอ๊งกันเองขนาดนี้ อยากจะเปิดประตูเข้าไปดูซักตั้ง!!! 555
อยากลองโดน 'ฆาตกรรมด้วยสายตา' บ้าง! อร๊างงงงงงงง~ (*โดนไปป์ถีบ*  )
ขอเป็นแม่ชีแล้วหนีไปรับกรรมเลิศแบบนี้ที่ไปป์โดนได้ไหมๆๆๆ
ขอบคุณที่ทำให้เตะบอลมันมาตามหลอกตามหลอนแม่กระทั่งในนิยาย TT^TT
มันทำให้รู้สึกดีขึ้น(นิดนึง)นะ เพราะภคินกับไปป์เลย 55555
แซ็กคบกับใคร???? อย่าว่าแต่ไปป์ค้าง คนอ่านก็ค้างเฮ้ย!! TT
ภคินนนนนนน อย่าคิดมาลูก ใจเย็น TT
ไปป์มันจะไม่รักลูกได้ไงล่ะ พวกแกสองคนรักกันขนาดนั้น อย่าดราม่าๆ ไปป์มันมีแกเป็นคนพิเศษนะๆTT

ป.ล. กลับมาอ่านหลังจากหายไปนาน~ 5555
อยากอ่านมันทุกคู่นั่นแหละ รักทุกคนนนนนนน (เป็นนางงาม?)
คิดถึงคินกับไปป์ อาร์ทกับฟาร์ และผองเพื่อนทั้งหลายมากๆ คิดถึงคนเขียนด้วย! (:

[masterdummy]

แหะๆ เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ติดงอมแหงมเลยทีเดียว
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
บอกตรงๆ ตอนแรกเราไม่คิดจะอ่านเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ไม่รู้สิ
มันเป็นความรู้สึกอ่ะ ว่าเรื่องนี้ไม่น่าอ่าน แต่.....
พออ่านเท่านั้นแหละ รู้ซึ้งเลยว่าทำไมคนถึงติดกันงอมแหงม มันเป็นอย่างนี้นี่เองสินะ!!

เราชอบหมดทุกคนเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นคินxไปป์ พ่อกัญชาxน้องเห็ด
น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปไม่หุบเลย
โดยเฉพาะคู่พ่อกัญชากับน้องเห็ดเนี่ย ยิ่งยิ้มใหญ่เลยค่ะ
เราชอบอาร์ทมากๆ ชอบผู้ชายอย่างนี้อ่ะ กวนตีนและเกรียนได้ใจเลย ฮ่าๆ
อยากให้มาต่ออีกเร็วๆ ค่ะ รอต่อไปนะค่ะ

P.S.แซ่กค่า แซ่กค่า แซ่กค่า แซ่กค่า
อยากให้แซ่กคู่กับค่าาาาาาาาาาาา
ต้องให้แซ่กคู่กับค่านะค่ะ คนอื่นไม่เอา
ถ้าไม่ให้แซ่กคู่กับค่าล่ะก็..............


เราจะย่องไปปล้ำคนแต่ง!!!!!

[~MiKi~]

สงสรไปป์อ่ะ เจอแก็งค์นี้เข้าไป เอาตัวไม่รอดเลย แต่น่ารักมากเลยตอนนี้

[ASSASSIN]

สงสารไปป์  โดนสูบแบบมีพยานรู้เห็นเพียบเลย  55555   

[CnTy]

ลืมบวกเป็ด!!
ต้องเลื่อนขึ้นไปกดให้อีก ฮุ้ววววว
จะแต่งสนุกไปไหนเนี่ยตัวเธอออออ
อ่านกี่ทีๆก็ยิ้ม รักคนแต่งที่ซู้ดดดด

ป.ล.ทำสารบัญด้วยจิ่ ไล่หาทีละหน้ามันลำบากนะ T^T

[Indigo]

Room 54

   “โอ๊ย!  มันร้อนอยู่น่ะ  ไม่เห็นเหรอ”
   “ก็ดูอยู่นะ...  ไม่เห็นนะว่าร้อน” ผมกับภคินจ้องหน้ากันค้างในอากาศ  ราวกับมีประจุไฟฟ้าแล่นแว้บ ๆ ระหว่างเรา  มันคือสงครามประสาทที่เกิดขึ้นทุกมื้ออาหาร
   “ถ้าดูไม่รู้ก็เอานิ้วทิ่มลงไปก่อนก็ได้นะ  กูยอมแดกขี้มือมึงดีกว่าให้ลิ้นพอง”
   “เออ...  คำต่อไปกูจะเป่าให้น้ำลายเป็นฟองเลย  ดีมั้ย”
   “ไปป์” มันจ้องหน้า “ถ้าอยากให้กูแดกน้ำลายมึงขนาดนั้น  ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ล่ะ” ว่าแล้วพี่ท่านก็โฉบหน้าเข้ามาใกล้  โชคดีที่ผมเอาช้อนเคาะฟันหน้ามันได้ทัน  มันเลยต้องกุมปากโอดครวญกันไป

   มันเป็นเวลาบ่ายคล้อยของวันเสาร์อันแสนวุ่นวาย  คือกิจกรรมมันก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรหรอก  เพราะผมกับมันก็นั่งจ๋องอยู่ห้องกันทั้งคู่  แต่มันรุงรังตรงที่มานั่งเถียงเหี้ยอะไรไร้สาระกับมันเนี่ยแหละ

   ภคินออกจากโรงพยาบาลมาได้เกือบอาทิตย์แล้วล่ะครับ  อาการก็... เอ่อ... ไม่เชิงว่าดีขึ้นมากอะไร  แต่อย่างน้อยมือมันก็ใช้งานได้ดีขึ้นแล้ว  ครับ  จับดินสอหรือคัตเตอร์ได้  แต่ไม่มีปัญญาจับช้อนตักข้าวแดกเอง  ทำตัวเป็นง่อยมาร่วมอาทิตย์แล้ว  คือตอนแรกก็อยากจะด่านะ  แต่คิดไปคิดมา  มันทำเพราะอยากอ้อนผมนี่หว่า  ผมก็แบบ... แอบรู้สึกดีนิด ๆ  ถึงสภาพมันจะออกมาไม่ใกล้เคียงคำว่าอ้อนเท่าไหร่ก็เถอะ

   “ข้าวต้มอีกแล้ว” มันบ่นอุบอิบ “นี่จะให้แดกจนหน้ากูเป็นเมล็ดข้าวเลยมั้ย”
   “แล้วมึงจะกินอะไร?  ส้มตำมั้ยล่ะ” ผมเคาะกะโหลกมัน “ช่วยทำตัวให้สมกับเป็นคนป่วยหน่อยครับ  คุณภคิน”
   “ที่นั่งอยู่นี่ก็สบายมั้ง” มันขยับขาที่ใส่เฝือกอยู่เป็นการโชว์บาดแผล “เมื่อไหร่จะได้ถอดเฝือกวะ  คันก็คัน  ขับรถก็ไม่ได้”
   “หมอบอกว่าอย่างเร็วที่สุดก็หนึ่งเดือน  แต่มึงก็ต้องไปตรวจทุกสองอาทิตย์ว่ากระดูกมันเคลื่อนรึเปล่า” ผมพักเป่าข้าวต้มในมือ “เพราะงั้นก็อย่าซ่าให้มันมากนัก”
   “รู้แล้วน่า...  รู้แล้ว” พอผมยื่นช้อนไปใกล้ ๆ ปุ๊บ  มันก็อ้าปากงับ  เออ  ว่าง่ายเหมือนหมาเลยวุ้ย “ที่เห็นอยู่นี่กูยังเรียบร้อยไม่พอใช่มั้ย?  ไปเรียนกลับบ้านเหมือนเด็กมัธยมเด๊ะ ๆ”
   “เออ  หัดใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ปกติชนบ้าง”
   “แต่ต้องมานั่งหวาดเสียวเวลามึงขับมอ’ไซค์เอากูไปทิ้งไว้ที่คณะทุกเช้า”
   “อย่าโทษกู!” พ่อสาดข้าวต้มใส่หน้าซะดีมั้ย “มึงก็เอาไอ้เน่าไปเปลี่ยนดอกยางซะทีสิ  เกลี้ยงโล้นขนาดนั้นใครจะไปกล้าขับเร็ววะ”
   “เปลี่ยนทำไม  แค่นี้มันก็เป็นรถมหัศจรรย์แล้ว...”
“เออ  มหัศจรรย์...  มหัศจรรย์มาก” ผมยื่นข้าวต้มอีกหนึ่งคำให้มันงับเข้าปาก “คนแม่งเยินชิบหาย  รถเสือกไม่เป็นอะไร”

   กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ถึงคราวไอ้พระเอกข้าวต้มจุกคอมั่งล่ะว้า  มันส่งสายตาพิฆาตใส่  ผมก็เลยเนียนทำเป็นก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มเล่น  ทั้งที่ในใจแล้วอยากจะหัวเราะให้สะเทือนไปถึงลิ้นปี่
   “คอยดูนะมึง  กูหายเดี้ยงเมื่อไหร่โดนหนักแน่” ภคินชี้หน้าคาดโทษผม
   “กว่ากระดูกมึงจะติดกันสนิทจริง ๆ ก็ล่อไป4เดือนนู่น” ผมตบแก้มมันเบา ๆ พลางยักคิ้วกวนประสาท “ระหว่างนี้ก็ ‘ช่วยตัวเอง’ ไปเถอะนะ”

   สะใจกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก  ผมส่งยิ้มอย่างผู้ชนะพลางตบเท้าเอาชามข้าวต้มเข้าไปล้าง  สีหน้าไอ้ภคินเมื่อกี้แม่งโคตรฮาอะ  มันเป็นช่วงเวลาของการเอาคืนจริง ๆ  ผมว่านะ  รอบหน้าจะจ้างคนไปยำตีนมันซะดีมั้ย  มันจะได้ต่อต้านอะไรผมไม่ได้  เออ...  ก็เป็นความคิดที่เข้าท่าดีนะครับ... ว่ามั้ย  ฮ่า ๆ ๆ

   ล้างจานเสร็จเดินกลับมาที่โต๊ะก็เจอไอ้ภคินฟาดงวงฟาดงาไม่หาย  ผมเริ่มเสียว ๆ มันจะเอารีโมตปาอัดหัวแล้วว่ะ  ไอ้ภคินชายตามองผมที่เดินมาแถวโต๊ะกินข้าวเล็กน้อย  ก่อนจะหันกลับไปสนใจจอทีวีต่อ  เฮ้อ... รอดไปนะกู

   “เบื่อว่ะ  อยากเดินได้แล้ว”

   มันเป็นคำพูดลอย ๆ ที่คนพูดคงไม่ได้คิดอะไรมาก  แต่คนฟังอย่างผมดันคิดน่ะสิ  ถึงจะเป็นคำบ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้ามันมาจากภคินผมก็เก็บเอามาใส่ใจอยู่ดีนั่นแหละ  รู้สึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้มันต้องมาเจ็บหนักถึงขั้นเดินเหินไม่สะดวกแบบนี้  ถ้าตอนนั้นผมรั้งมันไว้สักหน่อยเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิด

   ตุ้บ

   หมอนรองตูดลอยมากระแทกหน้าผมจัง ๆ จนแทบจะเซล้มไปกับพื้น  ดีที่ตั้งสติได้ทัน  เลยพลิกตัวหล่นตุ้บลงไปบนโซฟา  ผมกระเด้งตัวขึ้นมาจ้องหน้าไอ้พระเอกที่ยังอยู่ที่โต๊ะกินข้าว  แต่เสือกเอาหมอนประจำตำแหน่งมาปาอัดหน้าผม

   “ไอ้...”
   “คิดมากอีกแล้ว  ไอ้แห้งเอ๊ย” มันยักคิ้วกวน ๆ ให้ผม “ทำหน้าอย่างกับโลกจะหล่นทับหัว”
   “ก็มัน...  บ้าเอ๊ย!” สุดท้ายก็เถียงไม่ออก  ได้แต่สบถออกมา  ใครจะเป็นคนไม่คิดอะไรแบบมันได้ล่ะ!
   “กูก็บ่นไปงั้น ๆ แหละ  เดี้ยง ๆ แบบนี้ก็สบายดี  อยู่ ๆ ก็มีคนมาคอยเอาใจ  อยากไปไหนก็มีคนขับรถ  อยากอาบน้ำก็มีคนมาช่วยอาบ  อยากกินข้าวก็มีคนทำข้าวต้มให้  จืดบ้างเค็มบ้างก็อร่อยดี”

   ชิ... เสือกมาพูดเอาใจกูอีกนะ  แล้วกูจะมาเขินหน้าแดงทำไมวะเนี่ย  ผมทำเป็นก้มหน้าซุกหน้าลงบนท้องพี่เดียวดาย  ก็ใช่แหละ  ข้าวต้มที่มันเพิ่งเขมือบลงท้องไปเมื่อกี้  มันเป็นฝีมือผมเองแหละ  ก็แบบ... แบบว่า  ตอนที่ผมป่วยมันยังทำให้ผมกินเลยอะ  พอมันป่วยผมก็เลยอยากทำบ้าง  กะ... ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่นา  แค่อยากทำอะไรให้มันนิด ๆ หน่อย ๆ

   “เอ้า! เขินเข้าไป ๆ  ลุกมาเอากูไปวางตรงโซฟาก่อน  เอาโน้ตบุ๊คแล้วก็ไปเปิดไวไฟให้ด้วย  ไอ้อาร์ทส่งแปลนหลังคามาให้แล้ว  เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องออกไปทำโมเดล”
   “ครับ  เจ้านาย” ได้ทีใช้กูใหญ่นะมึง  สุดท้ายผมก็ต้องไปแงะตูดมันขึ้นมาจากเก้าอี้  พากันกระเตง ๆ กับไม้ค้ำมาวางแหมะข้าง ๆ พี่เดียว  กูชักเริ่มสงสัยว่าหมอหลอกขายไม้ค้ำให้รึเปล่าวะ  ทำไมไอ้ภคินมันไม่เห็นใช้ค้ำยันตัวเองได้เลย  ต้องเรียกผมไปช่วยตลอด  พอตูดถึงเก้าอี้ปุ๊บมันก็คว้าพี่เดียวดายมาวางบนตักรอเอาโน้ตบุ๊ควางทับทันที  ผมเลยต้องตีกับมันอีกพักใหญ่  สุดท้ายมันก็ยอมเปลี่ยนเอาหมอนอีกใบไปรองตักแต่โดยดี

   อากาศร้อนจนน่าปวดหัว  แม้ว่าผมจะเอาพัดลมมาจ่อไว้ที่โซฟาแล้วก็ตาม  ตอนนี้ผมกับมันก้มหน้าก้มตาอยู่กับโน้ตบุ๊คของใครของมัน  ไอ้ภคินน่ะ  ทำงาน  ส่วนผมน่ะ  เล่นเกมครับ  แฮะ ๆ  แบบว่าช่วงนี้ว่างงานเลยขอพักผ่อนสมองบ้าง  ไม่ว่ากันนะครับ

   เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ไม่หยุด  ผมกับมันเหมือนหลุดกันไปอยู่คนละโลก  ในขณะที่ผมเริ่มตาปรือ ๆ เพราะใกล้จะหลับนั้นเอง  อยู่ ๆ ก็เกิดพายุเข้าขึ้น...

   ปัง ๆ ๆ

   เสียงเคาะประตูประหนึ่งซอมบี้บุกห้องเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมา  ตาสว่างจ้าเหมือนมีคนมาถอนขนหน้าแข้ง  ไอ้ภคินบุ้ยปากเป็นเชิงว่า  มึงนั่นแหละไปเปิด...  อ้าว  ซวยกูอีก  เพื่อนมึงรึเปล่าก็ไม่รู้  ไอ้ห่า  ผมยังร้อน ๆ หนาว ๆ ไม่หาย  พอคิดถึงหน้าไอ้หนุ่มผมยาวหนวดเฟิ้มที่เต้นคันหูกันวันนั้น  โอ๊ย...  พูดแล้วขนลุกเลยเนี่ย

   ปัง ๆ ๆ

   “เออ ๆ  รู้แล้ว” ผมเริ่มหัวเสีย  เลยต้องกระเด้งตัวแล้วเดินตุบ ๆ ไปหมุนลูกบิด “เคาะห่าอะไรนักหนา... วะ...”
   “ไงวะ”
   “เพลง!?”

   ดวงตาผมเบิกค้างไว้เมื่อเห็นผู้หญิงมาบุกห้องผู้ชายถึงที่  เอ๊ย!  นั่นไม่ใช่ประเด็น  แม่สาวผมสั้นยืนท้าวเอวรอหน้าห้อง  และทำหน้าเหมือนผมไปฆ่าบุพการีเธอไว้เมื่อชาติปางก่อน  คิ้วเรียวสวยนั่นขมวดเข้าหากัน “เอากันอยู่รึไง?  มาเปิดช้าจริง”

   บอกกูที...  ว่าเธอคนนี้เป็นผู้หญิง

   ผมตาเบิกกว้างกว่าเดิม  เมื่อเธอเดินโฉบเข้ามาในห้องพร้อมไอ้ผู้ชายที่ตามหลังมา  นั่นมัน... ไอ้เวฟ  เฮ้ย!  นี่มึงคั่วดาวคณะกูด้วยเหรอ  แต่เอ๊ะ  ไม่สิ  สักพักไอ้แซ็กกับไอ้โอ๊ตก็ขึ้นบันไดตามมา  มันสามตัวมองผมที่ยังคงเบิกตาค้าง

   “ตาจะหลุดออกมาแล้ว” ไม่ว่าเปล่า  พี่เวฟที่รักตบผัวะเข้ามาที่ตาผมด้วย  อั้กกกกกกก  เค็มตาอะ
   “ไอ้เวฟ  มึงมาทำอะไรที่นี่!?”
   เวฟยักไหล่ให้ผมเป็นคำตอบ  ก่อนจะเบียดตัวเองเข้าห้องไป  ผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนเดียวที่เข้าไปเมื่อกี้หัวเราะอย่างเหยียดหยามกับสภาพของไอ้ภคิน  กูไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี  เลือกเติมคำในช่องว่างไม่ถูกเลยทีเดียว

   “เชี่ยแซ็ก...” ผมกางแขนทั้งสองข้างปิดทางเข้าไว้แล้ว “อธิบายกูมาเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นมึงอย่าหวังว่าจะได้เหยียบห้องกู...  อั้ก” ไอ้คำหลังสุดคือ  ผมโดนไอ้แว่นโอ๊ตเอามือดันหัวอัดขอบประตูไปเต็ม ๆ  และแน่นอนว่ามันทั้งสองตัวเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจโลก  สุดท้ายผมก็ได้แค่ทำหน้าที่ปิดประตูห้องเท่านั้น  ชีวิตนายวิรัลมันช่างยากเข็ญ  อยากเสือกก็ทำไม่ได้อย่างใจหวัง  เฮ้อออออออออออออ

   ผมมองภาพความวุ่นวายขนาดย่อมตรงหน้า  เมื่อไอ้ภคินตวัดสายตามาเจอไอ้แซ็กพอดี “ใครให้มึงเข้ามา  สกปรกห้อง...  กูขี้เกียจทำความสะอาด” เอ่อ...  ภคิน  มึงไม่เคยทำนะ  มีแต่กูทำตลอด
   “หึ...  งั้นคงต้องทำทุกวันแล้วว่ะ  เพราะมึงเองก็สกปรกใช่ย่อย” เอ้า!  ปากหมาอีกเพื่อนกู  ไอ้แซ็กกวาดสายตามองภคินหัวจรดเท้า “สภาพมึงนี่ดูไม่ได้เลยนะ  ไม่มีใครสั่งสอนเหรอ  ว่าอย่าไปกัดกับพวกเดียวกัน”
   “ไปป์!  มึงเอาไม้ค้ำมาให้กู!  ถ้าวันนี้กูไม่ได้เอาเลือดหัวมันออกก็ไม่ต้องเรียกกูว่าภคิน”
   “แล้วมึงจะให้กูเรียกว่าอะไรล่ะ”

   คราวนี้มันหันมาส่งรังสีสังหารมาที่ผมแทน  อ้าว  เล่นมุกก็ผิดอีกกู  อะไรว้า...  ไม่มีใครขำ  นอกจากเพลงที่ระเบิดเสียงหัวเราะแหลมบาดแก้วหู  เฮ้ย  ใครเอาอะไรฉีดเข้าเส้นเลือดเธอมาเปล่าวะ

   “เป็นไงล่ะมึง...  ซ่านัก  โดนจัดหนัก”
   “ไอ้เพลง...  ถ้ามึงจะถ่อมาถึงนี่พร้อมพรรคพวกผัวมึงแล้วมาเยาะเย้ยกูแบบนี้  มึงกลับไปเลยดีกว่า”
   “ทำไม...  ได้เมียแล้วลืมเพื่อนเหรอ” เพลงเอาเท้าเขี่ยเฝือกไอ้ภคินเบา ๆ  ผมรู้หรอกว่าที่จริงมันก็เสียวเจ็บ  แต่มันเก๊กหน้านิ่งมาก “โถ...  ไอ้ลูกหมา  กูแค่มาเยี่ยมเฉย ๆ  ไม่เห็นต้องหน้างอเลย  พ่อรูปหล่อ”
   “กูเคยบอกมึงรึยัง  ถ้ามึงไม่ใช่ผู้หญิงนี่กูดีดอัดข้างฝาไปละ”
   “รอบที่ล้านแล้ว” เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้าง ๆ เพื่อนรัก  ส่วนไอ้แก๊งคนอื่นของผมมันอยู่นู่นเลยครับ  เปิดตู้เย็นเอาน้ำเอาขนมกูมาแดกใหญ่...  เออ  ห้องมึงเนอะ

   “เวฟ ๆ” ผมเดินไปสะกิดไอ้มนุษย์ที่น่าจะคุยรู้เรื่องที่สุด  ไอ้เวฟที่กำลังกระดกน้ำส้มในแก้วเลิกคิ้วเป็นเชิงรำคาญ “พวกมึงรู้จักกับเพลงตอนไหนวะ”
   “มีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ?”
   “ของทุกอย่างที่อยู่ในปากมึงไง  ไอ้ห่า...  แดกอย่างกับบ้านตัวเอง”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” มันหัวเราะแล้วไปแย่งทาโร่ในมือไอ้โอ๊ตแทน “ความลับมันไม่มีในโลกจริง ๆ  หึ ๆ ๆ”
   “มึงอย่าพิธีอะไรให้มันมาก  บอกมาตามตรง...  มึงกิ๊กกับเพลงอยู่ใช่มั้ย”
   “เอ๊...  มึงว่าใช่มั้ยน้า” มันยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
   “ถ้าใช่มึงก็เตรียมตัวเจี๊ยวหายได้เลยไอ้เวฟ  กิ๊กเยอะอย่างมึงโดนสับให้เป็ดแดกแน่” ไอ้สามคนบนโต๊ะก็ระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ  อ้าว...  กูพูดอะไรผิดครับ “เฮ้ย!  หัวเราะอะไรกันวะ  แบ่งกูมั่ง”
   “มึงนี่มันบื้อจริง ๆ” ไอ้โอ๊ตว่าขำ ๆ พลางโยนปลาเส้นเข้าปาก  ไม่ทันจะด่าอะไรต่อ  สงครามระหว่างเพลงกับไอ้ภคินบนโซฟาก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง

   “ไปไกล ๆ ตีนกูเลย  กูจะทำงาน”
   “โห...  อะไรว้า  เพื่อนมาเยี่ยมไม่มีสนใจกันมั่งเลย  ใช่สิ...  กูมันไม่น่ารักเหมือนเมียมึงนี่”
   “เออ  รู้ตัวก็ดี” เอ่อ  อย่าชงภคิน...  มึงอย่าชง  กูไม่อยากเขินต่อหน้าเพื่อนโว้ย “เฮ้ย!  แฟนใครมาเอาตัวมันออกไปดิ๊”

   เชี่ยยยยยยยยยยยยย  ผมรีบตวัดกลับไปมองหน้าไอ้เวฟทันที  มึงสินะ  มึงจริง ๆ ด้วย...  มึงคั่วดาวคณะกู!

   “ไอ้...” ผมชี้นิ้วอ้าปากค้าง  แต่ไอ้คนที่เดินออกมานี่มัน...
   “มานี่เพลง...  ไม่ต้องยุ่งกับไอ้หมาบ้าหรอก”
   “อะ... ไอ้แซ็ก...” ผมหันไปชี้หน้ามัน “มะ... มึง... กับ... เพลง”

   คราวนี้ผู้หญิงที่ตีกับไอ้ภคินเมื่อกี้ก้าวออกมาคล้องแขนไอ้แซ็กไว้แน่น “ใช่แล้ว  ไอ้เด็กน้อย...” เธอเหยียดยิ้มเหมือนนางร้ายในละคร “เราเป็นแฟนกัน”

   เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย!  กูอยากกรีดร้องเป็นภาษาโปรตุเกส  ไอ้แซ็ก  มึงสอยผู้หญิงที่กูเคยเล็งไว้  ไอ้@#%&*9@^)_^#%^$&(*&$#%&^*(
   “หึ ๆ ๆ  แค่นี้ถึงกับช็อกไปเลยเหรอ” คืออย่างน้อยเอ็งก็เป็นผู้หญิงนะเพลง  ช่วยรู้สึกเขินอายอะไรบ้างเหอะ  กูขอร้อง
   “จะอวดอะไรนักหนาไม่รู้” ไอ้ภคินด่า “ไม่อายชาวบ้านเค้ารึไง  มีแฟนเป็นไบ”
   “ไอ้คิน!  อย่าอยู่เลยมึง!”

   เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย!  สงครามโลกครั้งที่ 3 ก็อุบัติขึ้นในห้องผมทันที  ไอ้ผมนะ  โคตรจะอยากเสือก  อยากรู้เรื่องมากกว่านี้  มันเป็นไงมาไงไอ้แซ็กถึงได้มาเป็นแฟนกับเพลงได้  แล้วทำไมไอ้ภคินต้องหาว่าเพื่อนผมเป็นไบด้วยวะ  เชี่ยแซ็กมันไปคั่วผู้ชายตอนไหน  หลงรอดสายตากูไปได้ยังไง

   ไอ้แซ็กต้องเข้าไปฉุดกระชากลากถูกแฟน (เหรอ?) ของมันออกมา  ก่อนที่เพลงจะกระทืบเพื่อนสมัยเด็กของเธอให้เป็นอัมพาต  ผมชักสงสัยว่าตกลงเพลงมันตั้งใจมาเยี่ยมไอ้ภคินจริง ๆ หรือจะมาฆ่าทิ้งกันแน่วะ  พอเจอมันตีกันแบบนี้  ผมเลยต้องไล่พรรคพวกกลับไปก่อนจะได้สอบสัมภาษณ์  เพลงยังหัวเราะไม่หยุดกับสภาพของไอ้ภคิน...  แม้ว่าจะปิดประตูห้องไปแล้ว  ผมยังได้ยินเสียงเธอก้องอยู่ที่ทางเดินอยู่เลย  โห...  น่ากลัวชิบหาย  กูเคยไปชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ไงวะ

   “ภคิน...” ผมเดินไปตรวจเช็คสภาพเครื่องยนต์ไอ้พระเอก  เออ  ดีนะ  มันยังไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรกัน “นี่มึงเป็นเพื่อนกันแบบไหนวะเนี่ย”
   “ไอ้เพลงแม่งชอบกวนประสาทกู  บ้านแม่งมีแต่พี่ชาย  มันเลยออกมาเป็นผู้หญิงไม่สมประกอบ” อูยยยยย  ด่าเจ็บนะ  แฟนใครเนี่ย “ได้กับไอ้ผู้ชายไม่สมประกอบอย่างไอ้เชี่ยผมยาวนั่นก็ดี  ลูกมันจะได้ออกมาเต็มเต็ง”
   “เดี๋ยว ๆ  มึงรู้นานรึยังว่ามันเป็นแฟนกัน”
   “ก็ตั้งแต่ฉลองสละโสดให้มันก่อนปีใหม่ที่มึงเสียตัวอะ”
   “ไม่ลากเข้าเรื่องนี้มึงจะตายเรอะ” ว่าแล้วก็เขกหัวมันเบา ๆ  เสือกทำให้กูคิดถึงวันนั้นขึ้นมาซะได้ “ไม่ต้องมานอกเรื่อง  ไอ้ห่า!  รู้ความลับแล้วไม่บอกกู  มันน่าเชือดทิ้งซะ”
   “เอ้า!  ก็ไม่เห็นมึงถาม  เลยไม่อยากพูดให้ช้ำใจ...  เห็นว่าเล็งไอ้เพลงไว้ตั้งแต่ปี 1”
   “เจอแบบนี้ให้กูบวชไม่สึกเหอะ” ยังหลอนรูหูกับเสียงหัวเราะไม่หาย “ว่าแต่มึงไปรู้อะไรมา...  ทำไมถึงไปบอกว่าไอ้แซ็กเป็นไบ”
   “อ๊อ...  เรื่องนั้น” มันยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยหางตา “ปล่อยเหอะ...  คนมันโง่ไม่รู้เรื่อง”
   “ไอ้...”
   “หยุด  ไม่ต้องพูดอะไรละ  เสียงดังข้างห้องเค้าจะด่าเอา”
   “ถ้ามันจะด่า  มันด่าตั้งแต่มึงย้ายเข้ามาอยู่แล้วโว้ย!” ผมจับหน้ามันให้เงยขึ้นมา  ไม่ได้...  ยังไงวันนี้กูต้องรู้ความลับให้ได้ “บอกมา  ไอ้แซ็กไปกิ๊กกับผู้ชายตอนไหน”
   “กิ๊กกับมึงไง”
   “เอาจริง ๆ สิวะ  อย่าล้อเล่น” ผมเขย่าหน้ามัน  แต่ไอ้ภคินก็มองด้วยสายตาเฉยชา  ก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบแล้วนั่งเคาะแป้นพิมพ์ต่อไป  โดยไม่สนใจผมอีก  ไอ้เลว!  มึงหลอกให้กูอยากแล้วจากไปนี่หว่า  อ๊ากกกกกกกกกกกกกก  อยากจะคว้าโน้ตบุ๊คในมือมันมาทุ่มลงกลางหัวแม่ง!

   ไม่บอกก็ช่างแม่ง  วันหลังผมไปรีดเอาจากไอ้แซ็กก็ได้  เสือกมีความลับกับกูนะมึง  ผมคว้าโน้ตบุ๊คตัวเองมาเล่นเกมต่อด้วยความแค้น  คอยดูนะมึง!  กูจะต้องรู้ให้ได้!

   “ไปป์...  ไปส่งกูที่คณะหน่อย” ชายน้อยแห่งบ้านทรายทองสะกิดผม
   “อะไร...  ไหนบอกว่าทำโมเดลพรุ่งนี้”
   “พี่รหัสกูให้ไปช่วยทำทีสิส  ตอนนี้เลย”
   “บอกพี่มึงไปว่ามึงเดี้ยง  ออกไปไหนไม่ได้” ร้อนจะตายห่า  ใครจะไปอยากออกบ้านวะ
   “พี่กูบอกว่าให้เมียที่อยู่บริหารแว้นมาส่งหน่อย”

   ให้มันได้แบบนี้สิ!  พี่รหัสมึงรู้ได้ไง  ว่ากูเป็นอะไรกับมึง  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...  นี่กูโด่งดังถึงขนาดนั้น!?

......................................................
........................................
........................

   “เมียมึงกลับแล้วเหรอไอ้คิน”
   “ครับ  พี่เม่น” ผมเดินเขย่ง ๆ กับไม้ค้ำไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เก่า ๆ เลอะสีสเปรย์เป็นจุด ๆ  แม่ง  ไม่มีใครคิดจะช่วยกูเลยใช่มั้ย “มันบอกว่า  แค่เห็นหน้าคณะ  มันยังไม่อยากขับรถเข้ามาใกล้เลย  กลัวเป็นมะเร็งปอดตาย”
   “ปากจัดสมคำร่ำลือว่ะ  ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

ผู้ชายที่นั่งพ่นบุหรี่ตรงหน้านี้เป็นพี่รหัสของผมเองครับ  พี่เม่นเป็นผู้ชายหน้าโหดสัตว์ ๆ  อารมณ์หมาข้างถนนที่ตาบอดเพราะกร้านโลก  เอ่อ  คือผมไม่ได้นินทาพี่รหัสตัวเองนะครับ  แค่อยากอธิบายให้พวกคุณเห็นภาพ  พี่เม่นถอดแว่นกันแดด (ที่ไม่รู้จะใส่ในที่ร่มไปทำไม) ออก  แล้วนั่งเคาะดินสอเขียนแบบในมือเล่น  ผมเผ้าหนวดเครารกรุงรังเหมือนฟักกลิ้ง ฮีโร่  จะว่ารกเพราะทำทีสิสก็ไม่น่าใช่  เพราะตั้งแต่ผมเข้ามา  พี่แกก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว

   ผมอยู่ในห้องทำทีสิสกับรุ่นพี่ร่วมสิบชีวิต  ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครสนใจผมหรอก  พวกไอ้อาร์ทก็นั่งทำงานอยู่ชั้นล่าง  คิดว่าเดี๋ยวมาคุยกับพี่เค้าแป๊บ ๆ ก็จะลงไปช่วยงานกลุ่มหลังจากหายหน้าหายตาไปนาน  คณะผมก็ใช้ระบบนี้แหละครับ  ถ้าพี่รหัสทำตัวจบ  รุ่นน้องก็ต้องมาช่วยทำนิด ๆ หน่อย ๆ

   “สภาพมึงงอมขนาดนี้  คงช่วยงานกูไม่ได้แล้วว่ะ” พี่เขาว่าขำ ๆ พลางพ่นควันนิโคตินออกมา
   “ผมก็บอกพี่แล้ว  ว่าออกมาก็ช่วยอะไรไม่ได้” ผมกระดิกเฝือกเป็นเชิงอวดให้ดู  แต่พี่เขาดันเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
   “มึงรู้ยังคิน  พรุ่งนี้คณะเรามีงานบายเนียร์”
   “ฮะ!?  มีด้วยเหรอพี่?”
   “ไอ้ห่า...  มึงเดินขึ้นตึกมานี่ไม่เห็นเหรอ  ข้างล่างแม่งตั้งซุ้มกันอย่างกับงานวัด”
   “อ้าว...  ผมก็นึกว่ามีร้านเหล้าตองมาเปิดในคณะซะอีก” พี่เม่นตวัดสายตามามองผม  เหมือนจะป่นขาที่เหลืออีกข้างให้เป็นผุยผง  อ้าว  ก็ผมคิดงี้จริง ๆ นี่หว่า
   “พรุ่งนี้มึงต้องมา” เฮ้ย!  พี่เข้าเรื่องเร็วไปป๊ะครับ “ไม่ต้องอ้าปากเถียงกู  มึงโดดบายเนียร์มาทุกปีแล้ว  พรุ่งนี้มาหน่อยจะเป็นอะไรตายวะ”
   “พี่ดูขาผมดิ  จะให้มาเดินร่อนในงานได้ไงครับ  อีกอย่างงานกลุ่มก็ยังไม่เสร็จ”
   “เรื่องงานมึงไม่ต้องห่วง  อาจารย์เลื่อนวันส่งให้แล้ว  พวกกูอยากให้รุ่นน้องมากันให้ครบ  โดยเฉพาะมึง...  ไอ้คิน”
   ผมขมวดคิ้ว “ทำไมต้องเป็นผม” เอาจริง ๆ  กูไม่ชอบมาวุ่นวายกับชาวบ้านนอกวงเหล้าเท่าไหร่นัก
   “เพราะ...  เพราะ...” อย่าเล่นตัวครับพี่  เวลาผมเป็นเงินเป็นทอง “แฟนกูเค้าอยากเห็นหน้ามึง!”

   ฮะ!?  หน้ากูเนี่ยนะ!?  ผมทำหน้าหมาแดกแฟ้บค้างไว้  เพราะยังงง ๆ ว่าจะมาดูหน้ากูทำไม  รูปอะไรก็มี  ไปดูเอาเองสิวะ

   “ฮืออออออออออออออออออ” พี่เม่นผู้โหดเหี้ยมซบหน้าลงกับมือ “แฟนกูเค้าปลื้มมึง  อย่านะ...  มึงอย่ามาพูดจาถากถางกู” กูยังไม่ได้อ้าปากเลยครับพี่  พี่เม่นทุบโต๊ะปัง “กูรู้  ว่าการที่แฟนปลื้มผู้ชายคนอื่นมันทุเรศ!  เหมือนเวลาแฟนมึงไปบ้านักร้องเกาหลีอะไรแบบนั้น”
   “อ่า...” แล้วมันยังไงล่ะวะ
   “เขาบอกว่าไหน ๆ ก็จะจบแล้ว  เขาอยากส่องหน้ามึงตัวเป็น ๆ ใกล้ ๆ  แถมกูยังเป็นพี่รหัสมึงอีก  แต่ดันไม่เคยพามาเจอเลย” พี่เขาเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาข่มขู่ผมแล้วตบไหล่แรง ๆ “ฉะนั้น...  มึง-ต้อง-มา!”
   “ตลกแล้วพี่  ผมไม่มา” บ้าเหรอ  เรื่องอะไรกูจะถ่อไปงานอะไรไม่รู้  คนเยอะแยะ
   “มาเหอะ  ไอ้คิน  กูจะจบอยู่แล้ว  มึงไม่คิดจะมาดูดำดูดีกูมั่งเรอะ”
   “โหยพี่!  อยู่มาสี่ห้าปีพี่แม่งมาพิศวาสอะไรผมตอนนี้วะ”
   “เออ...  มาเหอะน่ามึง  กูเลี้ยงเหล้าเลยเอ๊าะ  ธีมปีนี้เป็นงานวัดด้วยนะมึง  ผูกผ้าขาวม้ามึงก็เดินมางานได้แล้ว” อ๋อ...  ไอ้ซุ้มเหล้าตองตรงลานหน้าคณะมันมาจากแบบนี้นี่เอง
   “ผมไม่มาหรอกพี่  เดี้ยงแบบนี้จะมาเดินเที่ยวได้ไง”
   “เรื่องนี้ไม่ยากหรอกไอ้คิน” พี่รหัสมหากาฬเดินมาตบบ่าผม “พาเมียมึงมาด้วย...  จบ”

   เอ่อ...  พี่จบแล้วกูจะจบยังไงครับ
   ไอ้ไปป์มันคงยอมมาหรอก!


TBC


ตอนที่แล้วเข็นลุงออกมานิดเดียวสมาคมนิยมผู้สูงวัยกล่าวถึงกันเพียบเลยค่ะ ฮ่าๆ ๆ ๆ ถ้าเคลียร์เรื่องนี้จบว่าจะกลับไปหาลุงสักตอนนะคะ
เข้าเรื่องตอนนี้ดีกว่า  ยังคงเรียบๆมาเรียงๆนะคะ  เวิ่นเว้อง่าวๆตามภาษาDND อาจจะสั้นไปนิดนึงเพราะยกยอดไปตอนหน้านะคะ
แต่ตอนนี้ได้เฉลยปริศนาของเรื่องแล้ว  ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีคนเดาถูกนะว่าแฟนแซ๊กเป็นเพลง แต่ก็มีคนเดาถูก1คนด้วยค่ะ ไม่น่าเชื่อ!!

ปล.บางคนอาจจะรำคาญว่าเนื้อเรื่องมันเอื่อยๆเกินไป แต่คนเขียนอยากเสนอความรักในแง่ความธรรมดาที่ไม่หวาบหวามอะไรมากค่ะ :]
ปล.เรื่องหนังสือคาดว่ามีสองเล่ม ตกเล่มละไม่น่าเกิน450หน้านะคะ แต่คนเขียนคงไม่ทำBoxเพราะไม่อยากให้ราคามันแตะหลักพันนะคะ
แล้วก็ตอนนี้อยากสอบถามคนอ่าน(ที่ไม่ได้ติดตามในแฟนเพจ)ว่าระหว่างถุงผ้ากับปกแจ๊คเก๊ต(ปกแบบใสๆใส่คลุมหน้าปกวาย เผื่อเอาไปอ่านนอกบ้าน)คนอ่านอยากได้อะไรมากกัน
มีอะไรเสนอแนะเข้ามาได้ค่ะ แต่มีคนอ่านบอกว่าให้แถมทองคนละบาท  อันนั้นไม่ไหวนะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

คุณpatwo - ขอบคุณมากค่ะ  รู้สึกดีที่นิยายเราให้สาระอะไรกับคนอ่านบ้าง
คุณCacao - เม้นยาวสะใจจริงๆค่ะ 5555  อ่านแล้วตัวลอยอ่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ ปลื้ม >//<
คุณmasterdummy - มันเกิดขึ้นแล้วค่ะ  อย่าปล้ำคนแต่งนะคะ เหลือสาวบริสุทธิ์ให้โลกบ้าง/แบ๊วใส่/
คุณCnTy - เราทำสารบัญแล้วนะค๊าาาT T อยู่หน้าแรกเลยค่ะ  เพียงแต่ตอนหลังๆยังไม่ได้ไปเติมแค่นั้นเอง 5555