หัวข้อ: (ตอนพิเศษ น.23)Mujhe apana hatha de-Give me your hands–แบ่งรักให้อุ่นใจ

[samsoon@doll]

อยากให้นิธินกลับมาแล้ว กลับมาคงแปลกใจ หมูทำไมมือคุณถึงด้านขึ้นเยอะเลย ทำงานหรือหรือ 555+

[Tifa]

กรี๊ดดดดด

// เหมาไอติมอัลมอล มาเเช่ตู้เย็นไว้

[koikoi]

เห็นรูปแล้วอยากกิน

[Mc_ma]

อธิปพงศ์ล้มตัวนอนและพยายามไม่คิดมาก ชายหนุ่มบอกตัวเองก่อนนอนคืนนี้ว่า 
“ที่รัก..อีกแค่สองเดือนกว่าเราก็จะได้เจอกันแล้วนะ...”

^
^
^
เจอประโยคนี้เข้าไป(ที่คุณหมูบอกกับตัวเองก่อนเข้านอนที่ลพบุรี)
จากที่คนอ่านน้ำตาคลอ...มันก็หยดแหมะและไหลพราก...ทันที
อ่านเรื่องนี้มีทั้งซึ้ง...ทั้งฮา.... สนุกมากๆค่ะ 

[yayee2]

อ่านไปก็ได้แต่เห็นใจคู่รักคู่นี้
การรอคอย และความห่างไกล บางครั้งก็เหมือนสิ่งบ่มเพาะให้ความรักหวานหอมยิ่งขึ้นนะ
รอให้ถึงวันนั้น ทั้งหมูกับนิธินก็จะได้มีความสุขกับความรักที่หอมหวานล่ะ
ขอบคุณน้ำพริกจ้ะ ที่ขยันอัพ

[bulldog17]

ระยะห่างไม่เป็นอุปสรรคจริงๆ

หรือคนเขียนยังไม่ได้จัดมา

[roseen]

 

[bytoey]

2เดือนเอง สู้ๆค่ะ

[PetitDragon]

ทั้งสองคนสู้ๆนะ...


คนเขียนบรรยายได้เศร้าจริงๆ กับรักที่ต้องอยู่ห่างไกลกัน อ่านแล้วก็สงสาร 

[dahlia]

หวังว่า คงไม่มีอะไรต้องทำให้อยู่ห่างกันเพิ่มขึ้นอีกนะ แอบหวั่นใจจังเลย

[khalwfarng]

อ่านไปแล้วก็เศร้าแทนหมูอ่ะเนอะ....อินมากไปมั้ยเรา เหอะๆ
แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเหงาและเดียวดายของหมู มันแผ่ออกมามาก
 
ตอนนี้ผู้พันบทน้อย ว้า..เสียดายจัง หอมกลิ่นมาม่าหมูสับ
(นี่ก็ไซโคตลอด  )

ปล.3P ก็ประมาณรักแบบเราสามคนอ่ะค่ะ เป็นครอบครัว3คน

[CarToonMiZa]

ทนอีกนิดก็จะได้
เจอกันแล้ว

บวกเป็ด

[LUCKY STAR]

อยากกินไอติมมมมมมมมมม

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะขอบคุณมากๆๆเลยนะคะทุกคน


30



 วันนี้อธิปพงศ์ก็ตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำบุญกับแม่และยาย จึงได้พบกับพ่อและแม่ของกรวัฒน์โดยบังเอิญขณะทำบุญที่วัดอีกด้วย เขาและแม่เข้าไปทักทายกับพ่อแม่ของกรวัฒน์อย่างสนิทสนม และแม่ของกรวัฒน์ก็บอกกับทุกคนว่าวันนี้ลูกชายจะมาเยี่ยมที่นี่  เมื่อกลับถึงบ้านเขาก็เลยลองโทรหากรวัฒน์ดู  เพราะจะได้ออกไปเจอเพื่อน ไปนั่งพูดคุยและกินเหล้ากันตามประสา เมื่อโทรติดแล้วกรวัฒน์ก็เป็นฝ่ายส่งเสียงทักทายมาก่อน
"ฮัลโหล ว่าไง"
"อ๊อฟ วันนี้มึงมาลพบุรีป่าววะ"
"เออ ไป ตอนนี้อยู่สายเอเชียตรงบางปะอิน แล้วนี่มึงรู้ได้ไงวะว่ากูจะไป"
"ก็กูเจอพ่อกับแม่มึงบนศาลาวัดเมื่อเช้านี้"
"อ่าวเหรอ"
"เออ"
"เออๆ เดี๋ยวคงได้เจอกัน เดี๋ยวไปเล่นน้ำในเมืองกันนะเว้ย"
"ได้ๆ ถึงเมื่อไหร่โทรมาด้วยล่ะ"
"เออ"
 กรวัฒน์วางสายและถอนหายใจเพื่อดับความว้าวุ่น ถึงจะรู้สึกดีที่อธิปพงศ์โทรมา แต่ก็รู้สึกผิดที่ตัวเองยังไม่สามารถหักห้ามใจที่จะคิดกับอีกฝ่ายเกินเพื่อนได้ทั้งที่เขารู้ดีว่าอธิปพงศ์ไม่ได้มีใจให้เขาเลย แม้แต่น้อย ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจ ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แอบรักใคร แต่ทำไมเขารู้สึกเจ็บปวดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาก็ไม่รู้

 "หมู ไปดูซิว่าใครมา" แม่ของอธิปพงศ์ชี้ให้ดูรถมอเตอร์ไซค์ที่เลี้ยวเข้ามาในรั้วยามบ่ายคล้อย อธิปพงศ์จึงหันไปบอกแม่ว่า
"ไอ้อ๊อฟมาแม่"
"อ่าวเหรอ"
เมื่อดับเครื่องและไล่สุนัขที่วิ่งมาเห่าไปหมดแล้ว อธิปพงศ์กับแม่ก็เดินเข้าไปหากรวัฒน์ที่ยืนอยู่หน้ารถ ชายหนุ่มยกมือไหว้แม่เพื่อนอย่างนอบน้อม
"หวัดดีครับป้าแมว"
"หวัดดีจ้ะ โอ้โห ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นตั้งเยอะเลยนะลูก"
"คงสู้ไอ้หมูไม่ได้หรอกครับ" กรวัฒน์รับคำตามประสาคนขี้เล่น
"โหยย สู้ได้สิลูก ว่าแต่ไปไงมาไงเนี่ย"
"ก็มาหาพ่อกับแม่นั่นแหล่ะครับ นี่ผมกะจะรับไอ้หมูไปเล่นน้ำในเมือง"
"ก็ดีเหมือนกัน หมูจะได้มีเพื่อนเล่นน้ำ ดูสิ นี่ถ้านิธินมาด้วยคงได้ไปเล่นน้ำสงกรานต์กันในเมืองแน่ๆ"
กรวัฒน์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อคนรักของเพื่อน เขายิ้มให้เหมือนไม่รู้สึกอะไร และพยายามเตือนตัวเองกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
"เออ หมู มึงเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนด้วยเลยสิ ไว้ในมอ’ไซค์กูนี่แหล่ะ" เขาหมายถึงที่เก็บของใต้เบาะรถ
"เออๆได้ ขอบใจนะ "
 อธิปพงศ์วิ่งเข้าไปในบ้านจึงสวนกับยายที่เดินออกมาดูว่าใครมา จึงได้เจอกับกรวัฒน์และพูดคุยกันเล็กน้อย ก่อนที่อธิปพงศ์จะลงมา กรวัฒน์เลยบอกกับแม่และยายว่า
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
"จ้ะ เล่นน้ำให้สนุกนะ"
"ครับ"
 ชายหนุ่มทั้งสองขึ้นรถและออกไปจากบ้าน กรวัฒน์ขับมอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดที่หลังสถานีรถไฟ และเดินเท้ามาเล็กน้อยที่บริเวณข้างสวนราชานุสรณ์ที่ซึ่งมีหนุ่มสาวมาเล่นน้ำสงกรานต์เป็นจำนวนมาก พวกเขาต่างก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปร่วมสาดน้ำและสนุกสนานกับผู้คนตรงหน้า อธิปพงศ์นั้นดูเป็นที่สนใจของบรรดาสาวๆ เพราะตั้งแต่เข้ามาก็มีผู้หญิงมาขอประแป้งไม่ขาดสาย กรวัฒน์ก็ไม่แพ้กันที่ก็ไม่ยอมโดนประแป้งอยู่ฝ่ายเดียว เมื่อมีสาวๆเข้ามาเขาจึงขอประแป้งพวกเธอบ้าง หรือไม่ก็เข้าไปประแป้งบางคนที่เห็นว่าน่ารักน่าสนใจเสียก่อนเลย แต่เขาก็ชะงักงันเมิ่อเห็นเพื่อนเดินตรงเข้ามาหาพร้อมขันดินสอพอง
"ไอ้อ๊อฟ กูยังไม่ได้ประแป้งมึงเลยย"
 กรวัฒน์นิ่งอึ้งเมื่อถูกมือเรียวๆนั้นสัมผัสที่ใบหน้า เขามองหน้าเพื่อนที่ยิ้มร่าเริงให้ ไม่มีสิ่งใดตอบกลับนอกจากอาการตกใจและดีใจ ส่วนอธิปพงศ์ก็ไม่ทันได้มองเพราะมีสาววัยรุ่นคนหนึ่งเข้ามาขอประแป้ง
"พี่คะ ขอประแป้งหน่อยนะคะ"
"ได้ครับ"
เด็กสาวประแป้งอธิปพงศ์และหันไปเจอกรวัฒน์ที่อยู่ข้างๆ จึงเข้าไปประแป้งชายหนุ่มด้วย กรวัฒน์จึงได้สติและเล่นน้ำสงกรานต์กับสาวๆรอบข้างต่อ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ แม้เขาจะทำเป็นสนใจผู้หญิงรอบข้างแต่ที่จริงแล้วเขาก็มองไปยังอธิปพงศ์ที่อยู่อีกมุมหนึ่งตลอด และถึงแม้ว่าจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติกับเพื่อนแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้เสียที
 
 หลังจากที่เล่นสงกรานต์กันสนุกสนานสมใจแล้ว ช่วงหัวค่ำกรวัฒน์กับอธิปพงศ์ก็มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกันที่บ้านของกรวัฒน์ ก่อนจะออกไปกินบุฟเฟ่ต์หมูกะทะเป็นมื้อเย็น วันนี้บรรยากาศในร้านคึกคักเป็นพิเศษ ทั้งคู่เข้าไปของโต๊ะและลุกไปตักอาหารโดยไม่ลืมสั่งเบียร์สดมาดื่มด้วย ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะ กรวัฒน์ที่กำลังวางมันหมูบนเตาถามอธิปพงศ์ที่ไม่ได้ดูจดจ่อกับโทรศัพท์อย่างที่เคย
"แล้วนี่มึงไม่คุยว้อทสแอปกับแฟนเหรอวะ"
คนเป็นเพื่อนที่กำลังใส่ผักกับน้ำซุปและปิ้งเนื้อสัตว์ตอบกลับมาว่า
"เหอะ ช่วงนี้แฟนกูเค้าไม่ค่อยว่าง"
อธิปพงศ์ตอบเพื่อน และมีรอยยิ้มบางๆเมื่อพูดถึงคนรัก
"อ่าวเหรอ"
คนฟังอย่างกรวัฒน์ตอบรับ ในใจนั้นรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยตามประสาคนแอบรัก
"แฟนกูเค้าบอกว่า งานนี้มันสำคัญมากหน่ะ จะได้กลับหรือไม่ได้กลับขึ้นอยู่กับงานชิ้นนี้เลย"
"อืม" กรวัฒน์ตอบรับแค่นั้น อธิปพงศ์หันมาถามเพื่อนว่า
"เป็นไงมั่งวะ สาวๆวันนี้ มีใครน่ารักบ้างป่าว"
"ก็น่ารักดี แต่กูไม่ชอบว่ะ มีแต่เด็กๆ ทั้งนั้น"
"อ่าวเหรอ นึกว่ามึงจะชอบแบบเด็กๆซะอีก"
"เหอะ ไม่ว่ะ เด็กๆแม่งง็องแง็ง เอาแต่ใจ" กรวัฒน์ส่ายหน้า ก่อนจะพูดต่อ "ว่าแต่มึงเถอะ ป๊อปไม่เบานะเนี่ย ว่าแต่มึงไม่สนใจใครมั่งเหรอวะ"
อธิปพงศ์ส่ายหน้าเบาๆ "ก็เห็นว่าน่ารักหลายคน แต่ไม่เอาว่ะ แฟนกูดีกว่าเยอะ"
"เออๆ กูรู้" กรวัฒน์ตอบรับห้วนๆ "กูเชื่อแล้ว ว่ามึงไม่ชอบผู้หญิง"
"หึหึ" อธิปพงศ์หัวเราะในคอ ก่อนจะกลับเนื้อบนกะทะ  ส่วนกรวัฒน์ก็ได้แต่มองเพื่อนไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาก็พยายามลบความรู้สึกหวั่นไหวที่เกิดขึ้นในวันนี้

เมื่อกินหมูกระทะกันเสร็จแล้ว กรวัฒน์จึงขับมอเตอร์ไซค์มาส่งอธิปพงศ์ที่บ้าน
“วันนี้ขอบใจมากนะเว้ย ที่มาชวนกูไปเล่นน้ำ”
“เออ ไม่เป็นไร” กรวัฒน์ถามต่อ “แล้วนี่มึงกลับเมื่อไหร่วะ”
“พรุ่งนี้ตอนเย็น”
“อ่าวเหรอ งั้นกลับกับกูก็ได้”
“เออดี ๆ ขอบใจมึงมากนะอ๊อฟ”
“เออ” กรวัฒน์ยิ้มรับ “เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับนะ”
“อืม ๆ”
อธิปพงศ์ยิ้มให้เพื่อนก่อนจะหันหลังเข้าบ้าน ส่วนกรวัฒน์ได้แต่มองตามและถอนหายใจหน่าย ๆ กับตัวเอง เขารู้ว่าควรจะรีบตัดใจจากเพื่อนให้ได้ แต่พอถึงเวลาจริงเขาก็ทำไม่ได้อย่างที่ต้องการเสียที
แม้ตอนนี้เขาไม่ได้หวังครอบครอง แต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ เป็นเพื่อนกันอย่างที่เคยมันก็น่าจะดีพอสำหรับการแอบรักอยู่ข้างเดียวแล้ว

“ผมไปก่อนนะครับ ยาย แม่” อธิปพงศ์กราบลายายกับแม่ก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยมีกรวัฒน์มารอรับ
“อืม ๆ” คนเป็นแม่ลูบผมลูกชาย “เดินทางดี ๆ นะลูก โทรมาหาแม่บ้าง…ถ้านิธินกลับมาอย่าลืมพามาหาแม่ด้วยนะ”
“ครับ” อธิปพงศ์ยิ้มรับ ก่อนจะเข้าไปกอดกับแม่และยายอีกครั้ง และเดินไปขึ้นรถของกรวัฒน์ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน เมื่อขึ้นรถได้อธิปพงศ์ก็นั่งนิ่งจนกรวัฒน์ต้องเอ่ยปากถาม
“เป็นไรวะดูเซ็ง ๆ”
“ก็...ไม่รู้ว่ะ” อธิปพงศ์ส่ายหน้าเล็ก ๆ ไม่กล้าบอกความรู้สึกจริง ๆ ว่าเขาคิดถึงนิธินกับเพื่อน
“มึงคิดถึงแฟนเหรอวะ” อีกฝ่ายลองเดาเล่น ๆ แต่ก็ชะงักเมื่อรู้ว่าตัวเองเดาถูก
“อืม...” อธิปพงศ์พูดเศร้า ๆ “กูไม่ได้คุยกับเค้ามาสองวันแล้ว”
“โหย แค่สองวันเอง...” กรวัฒน์พูดขำ ๆ “เดี๋ยวมึงก็ได้เจอกันแล้ว มึงจะกลัวอะไรวะหมู”
แต่อธิปพงศ์ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย เขากลับคิดถึงคนรักมากขึ้น และไม่อยากกลับไปอยู่ในห้องพักคนเดียวโดยที่ยังคิดถึงอีกคนที่ไม่ได้มาอยู่ด้วย แต่ก็ถอนใจและทำใจกับความเป็นจริง
“จริงของมึง อีกสองเดือนก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว กูจะกลัวอะไร..ไร้สาระว่ะ”
“เออ คิดงี้ก็ดีแล้ว แฟนมึงไปทำงานนะเว้ย ไม่ใช่ไปรบยังไงเค้าก็กลับมาอยู่แล้ว” ชายหนุ่มพูดต่อเศร้า ๆ
“ถ้ากูมีคนคอยเป็นห่วงเวลาไปทำงานบ้างก็ดีสิ”
  กรวัฒน์หมายถึงหน้าที่ของนายทหารที่ต้องไปทำภารกิจอันตรายทั้งในและนอกประเทศ โดยอาจจะไม่รู้ว่าจะสามารถปฏิบัติภารกิจสำเร็จและมีชีวิตรอดกลับอีกมาหรือไม่ ส่วนอธิปพงศ์หันไปถามเพื่อนที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์
“เป็นเชี่ยอะไรอีกล่ะ”
“เปล่า...กูก็แค่เพ้อเจ้อว่ะ อย่าสนใจเลย”
“เออ...” อธิปพงศ์รับคำแค่นั้น “กูขอนอนก่อนนะ ถึงคอนโดมึงเมื่อไหร่เรียกด้วยละกัน”
“อ่าว มึงจะมาคอนโดกูทำไมวะ”
“ก็เดี๋ยวกูต่อรถกลับเองได้ มึงจะได้ไม่ต้องฝ่ารถติดไปส่งกู”
“เออ..”
กรวัฒน์รับคำและขับรถต่อ เมื่อเห็นว่าเพื่อนหลับไปแล้วสักพัก เขาจึงเหลือบมองเพื่อนที่หลับอยู่แล้วอมยิ้ม ก่อนจะตั้งใจขับรถต่อเพื่อไปให้ถึงกรุงเทพฯ ก่อนที่รถจะติดไปกว่านี้

    นิธินก็กำลังตั้งใจทำงานอย่างที่เคย ตอนนี้งานของเขาคืบหน้าไปจนเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือเพียงรวบรวมชิ้นงานกับเพื่อนร่วมงาน ก่อนจะทดสอบจากนักวิเคราะห์ระบบอีกครั้ง ถ้าหากว่าครั้งนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ชายหนุ่มก็อาจจะมีโอกาสได้กลับไปอยู่กับคนรักเร็วขึ้นก็เป็นได้  นิธินรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ไม่ได้เข้าไปออนไลน์ดูความเคลื่อนไหวของคนรักในหน้า Facebook เลย ชายหนุ่มได้แต่ทำใจและอดทนกับช่วงเวลาหฤโหดของเขานี้ 
  เมื่อรวบรวมแต่ละส่วนในระบบปฏิบัติการเข้าด้วยกันแล้ว ก็พบปัญหาบางอย่างที่ทำให้ระบบไม่สามารถปฏิบัติการได้ ทำให้นิธินกับเพื่อนร่วมงานต้องแก้ไขกันใหม่เกือบทั้งระบบ แต่นิธินก็ไม่ได้ส่งข่าวคราวใด ๆ ให้คนรักรับรู้ เพราะไม่มีเวลาและไม่อยากให้อธิปพงศ์เป็นกังวลใจกับเรื่องนี้ของเขาด้วย เขาจึงได้แต่เพียงบอกไปสั้น ๆ ใน Facebook ว่า
“ผมคิดถึงคุณเหมือนเดิมนะครับ ดูแลตัวเองด้วย แล้วผมจะกลับไปอยู่กับคุณ”

   อธิปพงศ์ที่เปิดFacebook ดูตอนห้าทุ่ม ก็ยิ้มดีใจที่รับข้อความนั้น เขาเข้าไปกดไลค์อย่างที่เคยและพิมตอบไปว่า
“เช่นกันครับ”
  ชายหนุ่มดีใจที่ได้รับการติดต่อมาจากคนรักหลังจากห่างหายไปกว่าสัปดาห์ เขารู้ดีว่าคนรักต้องทำงานหนักเพียงใด แต่การติดต่อมาเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ก็ทำให้เขารู้สึกดีมากขึ้น อย่างน้อยก็ยังเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวและยังรอคอยกับฝันลม ๆ แล้ง ๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริง

“ใช้ไม่ได้อีกแล้วว่ะ คราวนี้ต้องทำใหม่ทั้งหมดเลยจริงๆ” นิธินหันมาบอกกับโปรแกรมเมอร์อีกคนและเพื่อน ๆ ที่เหลือ เมื่อเห็นว่าการทดลองระบบไม่เป็นผล พวกเขาถอนใจและแยกย้ายไปแก้ไขกันต่อ และคราวนี้เห็นทีว่าเขาและเพื่อนๆ จะต้องทุ่มเทกายและใจกับงานนี้ใหม่มากกว่าที่เคย แม้จะต้องไม่ได้ติดต่อกับคนรักอย่างแต่ก่อนก็ตาม

   หลังจากที่นิธินติดต่อมาวันนั้นแล้ว อธิปพงศ์ก็ไม่ได้รับการติดต่อใด ๆ จากคนรักอีกเลย ทุกวันนี้เขาจึงซึมเศร้าลง กว่าเมื่อก่อน ชายหนุ่มที่เดินออกจากร้านพี่กุ้งคนเดียวมองไปรอบ ๆ แม้จะทำงานที่รักและมีเพื่อนดี ๆ อยู่รอบข้างแล้ว แต่ก็อดคิดถึงคนรักที่อยู่ไกลเป็นไม่ได้ ในเวลานี้เขานึกถึงตอนที่นิธินเคยมารอรับที่หน้าร้านทุกวัน เมื่อเห็นคู่รักจูงมือกันเดินผ่านไป เขาก็คิดถึงมือแข็งแรงที่เคยจับจูงอยู่ไม่ห่าง แต่คราวนี้เขาต้องเดินคนเดียว กลับบ้านเพียงลำพัง และต้องนอนกอดหมอนข้างต่างอกอุ่นของคนรักทุกคืน ชายหนุ่มเปิดมือถือเพื่อดูข้อความเก่า ๆ ใน Facebook  แล้วก็ร้องไห้ออกมา แต่ก็ชะงักเมื่อมีสายเข้าจากกรวัฒน์
“ฮัลโหล..” อธิปพงศ์กรอกเสียงลงไป พยายามปกปิดอาการให้เป็นปกติที่สุด
“เออ มึงทำไร ว่างป่าว”
“ว่าง ๆ มีไรวะ”
“ป่าว ๆ กูจะชวนมากินเหล้า ตักสุราเอกมัย ใกล้ ๆ หอมึงแหล่ะ”
อธิปพงศ์ที่กำลังเศร้าใจจึงไม่ปฎิเสธคำชวนนี้ของเพื่อน
“เออ ๆ งั้นเจอกันที่ร้านเลย ตอนนี้มึงอยู่ไหนแล้ว”
“ใกล้ถึงแล้วหล่ะ มึงออกมาได้เลย เดี๋ยวมึงจองโต๊ะไว้เลยนะ”
“อืม ๆ งั้นเจอกัน”
อธิปพงศ์วางสาย และออกไปจากห้องทันที เขานั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปยังร้านที่นัดกับเพื่อนไว้ เมื่อไปถึงก็จัดการจองโต๊ะและนั่งรอเพื่อน และก็มองไปเห็นกรวัฒน์ที่เดินเข้ามาจึงโบกมือให้ กรวัฒน์เองดีใจที่ได้เจอเพื่อนอีกครั้ง แม้ว่าช่วงหลังสงกรานต์มานี้จะไม่ได้เจอกันบ่อยก็ตาม ชายหนุ่มคิดว่าแต่ก็ดีที่เขาห่าง ๆ อธิปพงศ์ไปเพื่อจะได้ทำใจได้บ้าง ในวันนี้ถึงแม้เขาจะยังทำใจไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองน้อยลงกว่าแต่ก่อนที่อยู่ใกล้กับเพื่อน
กรวัฒน์นั่งลงตรงหน้าเขามองเพื่อนยิ้ม ๆ
“มึงมานานยังวะ”
“เพิ่งมา”
“เออ สั่งอะไรยัง”
“ยัง รอมึงมาเนี่ย”
“เออๆ”
เขาเรียกพนักงานมาสั่งอาหารและเครื่องดื่ม และเริ่มพูดคุยกันตามประสา
“มึงไปไหนมาวะอ๊อฟ วันนี้ทำไมชวนกูกินเหล้าเนี่ย”
กรวัฒน์ตอบกลั้วหัวเราะ
“ก็วันนี้วันศุกร์ กูก็อยากมาเที่ยวมั่งสิวะ นี่มึงทำงานจนลืมวันเลยเหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” อธิปพงศ์ยิ้มเศร้า ๆ
“มีอะไรวะหมู ช่วงนี้มึงมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า”
“เปล่า ก็เรื่อย ๆ น่ะ มันไม่มีอะไรหรอก”
กรวัฒน์พยักหน้ารับคำ เพราะไม่อยากรุกล้ำเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมากกว่านี้ อธิปพงศ์เลยถามเพื่อนบ้าง
“แล้วมึงล่ะ เป็นไงมั่ง”
“ก็ดี..ช่วงนี้ยังไม่มีอะไรว่ะ”
“อืม”
สักพักพนักงานก็นำเครื่องดื่มและกับแกล้มมาเสริ์ฟและก็ชำระเงินตามขั้นตอน จนพนักงานไปแล้ว คนทั้งสองต่างรินสุราใส่แก้วเพื่อชงกับโซดาและน้ำแข็ง เมื่อมีสุราประกอบการสนทนานี้ ทำให้ความรู้สึกนึกคิดของแต่ละฝ่ายเริ่มเปิดเปลือยออกมาทีละเล็กละน้อยให้เพื่อนรับรู้
“ถามจริงไอ้หมู มึงมีอะไรวะ ทำไมมึงดูซึม ๆ ชอบกล”
อธิปพงศ์ยังไม่ตอบอะไร กรวัฒน์เลยซักต่อ
“น่า เล่ามา กูไม่บอกใครหรอก”
“ไม่มีอะไรจริง ๆ”
“กูไม่เชื่อออ” กรวัฒน์ยิ้มขำ “กูกับมึงรู้จักกันมากี่ปีแล้วอย่ามาโกหกให้ยากเลย”
“เออๆๆ มีก็ได้”
“มีไรวะ”
“ก็ ช่วงนี้ กูกับแฟนไม่ได้คุยกันเลยว่ะ”
“อ่าว..ทำไมวะ” กรวัฒน์ประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ฟังต่อ
“ไม่รู้ว่ะ ก็คงจะเป็นเรื่องงานของเค้าแหล่ะ...” อธิปพงศ์พูดเศร้า ๆ “กูรู้นะ ว่าเค้าทำงานหนัก แต่เค้าจะติดต่อกลับมาหากูบ้างเลยไม่ได้เหรอวะ..” ชายหนุ่มเริ่มมีน้ำตา ทำให้กรวัฒน์ถึงกับใจอ่อนยวบเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ เขาจึงเข้าไปนั่งข้าง ๆ และโอบไหล่อีกฝ่ายให้กำลังใจทันที
“กูเข้าใจนะว่าเค้าไปทำงานเพราะอะไร แต่บางทีกูรู้สึกเหมือนคนที่ต้องมารอคอยอะไรลม ๆ แล้ง ๆ ไปวัน ๆ ที่กูไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงรึเปล่า กู..” อธิปพงศ์พูดต่อไม่ออกได้แต่ร้องไห้ออกมา  กรวัฒน์ปล่อยให้เพื่อนร้องไห้สักพักก่อนจะตบไหล่เพื่อนและบอกว่า
“มึงก็ยังดีที่มีคนให้รอ ดีกว่ากูที่ไม่ได้มีใครให้รอเลย..”
เขาหันไปมองเพื่อนด้วยสายตาที่หวั่นไหว เมื่อเห็นว่าเพื่อนดีขึ้นแล้วจึงละออกมาแต่ก็ยังไม่ย้ายเก้าอี้กลับไปที่เดิม อธิปพงศ์ที่ดีขึ้นหันไปมองเพื่อนอย่างขอบคุณ
 ส่วนกรวัฒน์ที่ตอนนี้เกิดความรู้สึกต้องการอธิปพงศ์กลับมาอีกครั้ง ก็นั่งเงียบ ๆเพื่อพยายามเก็บอาการ และกินเหล้าต่อโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก อธิปพงศ์เห็นเพื่อนเริ่มดื่มหนักจึงขอตัวไปห้องน้ำสักครู่ ก่อนจะกลับมาบอกว่า
“กูว่ากลับกันเหอะ พรุ่งนี้กูต้องไปทำงานอีก”
“อืม..”
   กรวัฒน์รับคำและเดินตามเพื่อนไปนอกร้าน ในเวลานี้สุราที่เขาดื่มดับอารมณ์กลับทำให้อารมณ์และความรู้สึกที่เขาพยายามซ่อนไว้ได้เปิดเผยออกมา เขามองหน้าเพื่อนยิ้ม ๆ เมื่อถึงลานจอดรถอธิปพงศ์หันมาถามเขาอย่างเป็นห่วงว่า
“นี่มึงไหวป่ะอ๊อฟ”
“ไหวสิวะ” กรวัฒน์ตอบรับยิ้ม ๆ  และเข้ามากอดเอวอธิปพงศ์ทันที “ให้กูทำอะไรกูก็ไหว”
“อะไรของมึงเนี่ย” อธิปพงศ์พยายามแกะมือที่อยู่ที่เอว แต่กรวัฒน์กลับจับไหล่เขาให้หันมามองหน้ากันตรง ๆ
“ถ้ามึงไม่อยากอดทนกับความหวังลม ๆ แล้ง ๆ มึงก็มาคบกับกูสิ”
อธิปพงศ์ตกใจเป็นอย่างมากกับคำพูดของเพื่อน เมื่อเขามองไปในดวงตาก็พบกับแววตาจริงจัง และน้ำเสียงที่ได้ยินนั้น ก็ทำให้อธิปพงศ์มั่นใจว่าเพื่อนไม่ได้พูดเล่น แต่ก็พยายามตะล่อมเพื่อนเพราะคิดว่าเพื่อนขาดสติ
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงอีกวะอ๊อฟ มึงเมาแล้ว..”
“กูไม่ได้เมา” กรวัฒน์บอกกับอธิปพงศ์หนักแน่น “หมู ถ้ามึงไม่อยากจะเหงาแบบนี้อีก มึงก็ให้โอกาสกูบ้างสิ กูรู้นะว่ามึงต้องเหงาแค่ไหนที่ต้องอดทนรอเค้า”
“มึงพูดเรื่องอะไร” อธิปพงศ์ถามหวั่น ๆ เพราะเริ่มสัมผัสได้แล้วว่าเพื่อนคิดกับเขาอย่างไร
กรวัฒน์ที่จับไหล่เพื่อนแน่นขึ้นและพรั่งพรูความต้องการในใจออกมาด้วยเสียงจริงจัง
“ก็พูดเรื่องของมึงกับกูไง หมู..ตอนนี้มึงไม่ได้อยู่กับเค้า มึงมาอยู่กับกูก็ได้..กูรับรองว่ากูจะไม่ทำให้มึงเหงาอีกเลย..”
หมดคำพูดกรวัฒน์ก็มองหน้าใส ๆ ของเพื่อนอย่างมีความสุข แต่หมัดลุ่น ๆ ของอธิปพงศ์ก็เสยเข้าที่ใบหน้า กรวัฒน์คลำที่แผลเบา ๆ พร้อมกับมองอธิปพงศ์ที่เข้ามาจับไหล่และบอกกับเขาใกล้ ๆ ด้วยเสียงตะคอกดัง ๆ
“พอได้แล้วไอ้อ๊อฟ !มึงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมกูถึงเลือกที่จะรอเค้า มึงเข้าใจมั๊ยกูรักเค้า! กูรักเค้ามาก!”
แต่กรวัฒน์ก็ไม่ยอมเช่นกัน
“มึงรักเค้าแล้วยังไง! มึงไม่คิดมั่งเหรอว่ากูก็รักมึงเหมือนกัน กูรู้นะว่ามันผิดที่กูคิดกับมึงเกินเพื่อน แต่มึงได้ยินมั๊ยว่ากูรักมึงไอ้หมู! มึงได้ยินมั๊ย! ฮือๆๆๆๆ”
 ร่างสูงนั้นก้มหน้าร้องไห้บนไหล่เพื่อนอย่างหมดความอาย อธิปพงศ์ลูบผมเพื่อนและเงยหน้าร้องไห้ออกมาเหมือนกัน เขารู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังมั่นคงกับความรักและเลือกที่จะรอคอยแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป  เมื่อเห็นเพื่อนดีขึ้นแล้วเขาจึงบอกกว่า
“วันนี้มึงกลับไปก่อนเถอะ ไว้มึงสร่างเมาแล้วค่อยคุยกัน”
กรวัฒน์มองหน้าเพื่อน เขารู้สึกผิดที่ปล่อยให้ความต้องการครอบงำ
“กู..ขอโทษ..”
“อืมๆ” อธิปพงศ์พยักหน้าให้อย่างไม่ถือสา “กูก็ขอโทษเหมือนกัน”
กรวัฒน์ถามอีกฝ่ายด้วยคำถามของเพื่อนที่ผิดหวัง
“แต่มึงกับกูยังเป็นเหมือนเดิมได้ใช่มั๊ย”
“ได้สิ กูกับมึงก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม และเป็นเพื่อนกันต่อไปด้วย”
“อืม..”
“วันนี้ดึกแล้ว มึงกลับบ้านดี ๆ นะ”
“อืม..”
อธิปพงศ์หันหลังให้และเดินออกไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองเพื่อนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ถึงเขาจะรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนเสียใจ แต่ก็ดีใจที่ตัวเองไม่อ่อนไหวไปกับความเหงาที่ครอบงำความต้องการ
 
 กรวัฒน์มองตามเพื่อนและร้องไห้เช่นกัน เขาเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ เขาเห็นแล้วกับความหนักแน่นมั่นคงของเพื่อน และเชื่อแล้วว่าไม่มีอะไรที่จะเข้าไปเปลี่ยนแปลงความรักของอธิปพงศ์ได้จริง ๆ แม้จะเสียใจที่ตัวเองทำอะไรโง่ ๆ เมื่อครู่ แต่เขาก็ดีใจที่ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายมากขึ้นไปกว่านี้

  อธิปพงศ์ยังไม่อยากกลับบ้าน เพราะเขาไม่เข้มแข็งพอที่จะอยู่คนเดียวกับความรู้สึกเสียใจในคืนนี้  ชายหนุ่มจึงตัดสินใจไปหาเขียว เพื่อนรุ่นน้องที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดฯของเขาในคืนนี้ เขาโทรหารุ่นน้องและต่อแท็กซี่ไปที่บ้านของเจ้าตัว ทันทีที่เห็นหน้าหญิงสาว เขาก็พุ่งเข้าไปกอดเธอทั้งน้ำต
“พี่หมู...” หญิงสาวกอดชายหนุ่มตอบ โดยที่เธอหันไปมองหน้ากับสามีที่อยู่ข้างหลังงง ๆ แต่ก็บอกว่า
“เข้าไปในบ้านก่อนนะคะ”
เขียวพาเพื่อนรุ่นพี่ที่น้ำตานองหน้าเข้ามานั่งในห้องรับแขก เธอรู้สึกประหลาดใจเหมือนกันที่ได้เห็นคนที่สุขุมและค่อนข้างใจเย็นอย่างอธิปพงศ์ร้องไห้หนักขนาดนี้ เธอนั่งโอบไหล่เขาอยู่สักพัก โดยมีสามีที่ชงเครื่องดื่มร้อน ๆ มาให้คอยดูอยู่ข้าง ๆ  เมื่อเห็นว่าอธิปพงศ์เริ่มหยุดร้องไห้แล้วเธอจึงบอกกับอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“ถ้าคืนนี้นอนคนเดียวไม่ได้ ก็นอนที่นี่ไปก่อนนะคะ”
“ขอบคุณมากนะครับ น้องเขียว”
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับคำเบา ๆ เพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้อธิปพงศ์มีสภาพจิตใจเช่นไร จึงไม่ถามจึงสาเหตุของความเสียใจที่เธอได้เห็น หากชายหนุ่มพร้อมที่จะเล่าเธอก็พร้อมที่จะรับฟัง แต่ตอนนี้เธอหวังเพียงให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นและสามารถผ่านพายุอารมณ์หม่นเศร้านี้ไปได้  หญิงสาวจะเดินไปจัดห้องนอนแขกให้เพื่อนรุ่นพี่ แต่เขาบอกว่า
“พี่นอนโซฟาก็ได้จ้ะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ” เธอบอกกับชายหนุ่มอย่างใจดี “มาพักใจทั้งที คืนนี้นอนหลับให้สบายนะคะ”
“ขอบคุณมากนะครับ”
 อธิปพงศ์มองหน้าเพื่อนรุ่นน้องและสามีอย่างขอบคุณ ส่วนมาร์โค่ก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะยื่นชุดนอนมาให้
“ใส่ของผมก่อนนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
   อธิปพงศ์รับมาและหันมาเพื่อจะขอบคุณเพื่อนสาวรุ่นน้องอีกครั้ง แต่เขียวก็บอกกับเพื่อนรุ่นพี่ที่ยังตาแดง ๆ อยู่ว่า
“มากอดที”
อธิปพงศ์ยิ้มรับและสวมกอดเพื่อนรุ่นน้องอีกครั้ง และก็เขารู้สึกดีขึ้นมากกับการปลอบใจของเธอ เมื่อเขียวรับรู้ว่า  อธิปพงศ์รู้สึกดีแล้วจึงละออกมายิ้มให้
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่ะ พักผ่อนนะคะ”
  หญิงสาวกล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนพร้อมกับสามี ส่วนอธิปพงศ์ก็ได้แต่นึกขอบคุณกับมิตรภาพของเพื่อนรุ่นน้องที่หยิบยื่นให้เขา แม้ตอนนี้เขาจะไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าเขาจะเข้มแข็งพอที่จะอดทนกับระยะเวลาที่เหลืออีกไม่นาน
 



โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[Horizon]

...มาให้กำลังใจ

[k00_eng^^]

สู้ๆ นะพี่หมู อดทนอีกนิดเดี๋ยวนิธินก็กลับมาแล้ว

[bytoey]

อดทนนะพี่หมู เราจะผ่านไปด้วยกัน

[choijiin]

พี่หมูอดทนไว้นะคะ
 
ตอนนี้คือจุดที่ทรมานที่สุดแล้ว
ถ้าอดทนแล้วผ่านไปได้
ก็ไม่มีอะไรที่พี่หมูจะทำไม่ได้แล้วนะ
สู้ๆนะพี่หมู
 

[koikoi]

อดทนนะพี่หมู
ตอนนี้แอบสงสารผู้พันอีกแล้วเรา

[Tifa]

ผู้พัน พลาดนะคะ ต้องมอมเหล้าอีกนิดค่ะ

แล้วก็เข้า step เพท XXX

รับรอง ได้เเน่ แอร๊ยยยย

[bulldog17]

สงสารผู้พันแฮะ

ม่ะ มาหาเจ้มา

[PEENAT1972]

ง็องแง็ง ไม้ไต่คู้ค่ะ ที่รัก
แล้วก็ ช่องเก็บของใต้เบาะรถจักรยานยนต์ ไม่ใช่ในถังน้ำมันนะคะ

ขอบคุณมาก วันนี้มีความสุขแล้วค่ะ ไปนอนดีกว่า

[yeyong]

ในที่สุดอ๊อฟก็เก็บไว้ไม่อยู่ ต้องพูดออกไปจนได้
แต่ก็เป็นบทพิสูจน์ว่าความเหงาจะทำให้หมูหวั่นไหวกับอ๊อฟหรือเปล่า

[Mc_ma]

ในที่สุด ผู้พันก็เปิดเผยความในใจกับคุณหมูจนได้
สงสารคุณผู้พันเหมือนกันนะ แอบรักเพื่อนตัวเองคงเจ็บสุดๆ
สู้ๆนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หวังว่าอีกไม่นานคงมีคนมาดูแลคุณผู้พันเหมือนกัน

สำหรับคุณหมูก็เข้มแข็งไว้น๊าาาาา... แค่ห่างไกลกันก็แย่อยู่แล้ว
ยิ่งไม่ได้คุยหรือติดต่อกันเลยยิ่งทำให้ทรมานหนักเข้าไปใหญ่
อดทนอีกนิดนะคะ เดี๋ยวจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว

อ่านเรื่องนี้แล้ว รู้สึกได้เลยว่า...ความรัก มันมีอะไรมากกว่าคำว่า รัก มากนัก
ความเข้าใจ เชื่อใจ ไว้ใจ และอดทน เป็นสิ่งสำคัญจริงๆ

เป็นกำลังใจให้คุณหมู คุณนิธิน คุณผู้พัน และคุณน้ำพริกแมงดา คนแต่งค่ะ 

[roseen]

มันยุ่งมากขนาดนั้นเลยเหรอ


มากจนไม่มีเวลามาส่งข่าวบ้างอะไรบ้างเลยรึไง  เดี๋ยวยุให้หาใหม่ซะหรอก

[khalwfarng]

พี่หมูเข้มแข็งไว้นะคะ รวมถึงผู้พันด้วย....
 
ไม่อยากคอมเมนท์อะไรมาก 
เช็ดน้ำตาก่อน   

[silverspoon]

โถ หมูของเค้า 

(สละไหล่ให้หมูเช็ดน้ำตา )

[Cynthia_Moonlight]

ผู้พันคะ....แบบนี้เรียกตบะแตกใช่มั้ยคะ.......

แต่ตอนนี้สงสารทุกคนอ่ะ อ่านแล้วอึดอัด อยากระบาย ฮือ......


อดทนกันอีกนิดเดียว.....

[kakuro]

ขอบคุณคุณน้ำพริกแมงดา
บททดสอบของความรักของคู่รักที่ไกลกันนี่ยากจริงๆ
ความรักอย่างเดียวไม่พอ ต้องเชื่อใจ ต้องหนักแน่น ต้องเข้มแข็งอดทนด้วย
หมูสอบผ่านแล้วล่ะ ทนอีกนิดนะ ผลการทดสอบคงหอมหวานเป็นแน่
ผู้พันไม่สนพี่กุ้งกับป๊อกกี้เหรอ

[Horizon]

มานอนรอ