หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[miikii]

พี่ซันก็โอเคกับที่เป็นอยู่ตอนนี้ใช่มั้ย 
โยนให้ชิวซีตลอดเลยน้าา 5555555555555555

[punthipha]

ชิวซีมาแล้ว

[★KVH™★]

ชอบความเข้าใจ การดูแล เทคแคร์กันของลุงและอวิ๋นมาก
ทั้งสองคนคือความสบายใจของกันและกันอ่ะ
จั๋นก็หนุบหนับน่าหยิกแก้ม เอ็นดู

[Ac118]

โอ้ยยยย พี่ซันจะหยิ่ง ลีลาเล่นตัวให้เมียง้อ
เมียก็ดันไม่ง้ออออ 55555555

[bambooiihallo]

Chapter 38 Anxiety

“อันนี้ขนมของจันทร์ พ่อใส่ในกระเป๋าให้นะลูก แล้วก็นมหนึ่งกล่อง อันนี้ทิชชู่ ถ้ากินขนมแล้วมือเลอะต้องเช็ดมือนะครับ ไม่เอามือเข้าปาก อันนี้เสื้อแขนยาวถ้าหนาวหยิบมาใส่นะ”

“อื้อ”

ผมย้ำกับลูกอีกรอบว่าอะไรอยู่ตรงไหน ส่วนพวกถุงยาที่เจ้าจันทร์ต้องกินเดี๋ยวเอาไปฝากไว้กับคุณครู วันนี้เด็กๆ อนุบาลจะไปทัศนศึกษากันที่ท้องฟ้าจำลอง แต่ผู้ปกครองไม่ได้รับอนุญาตให้ไปด้วย ผมตื่นเต้นเหมือนกันที่ลูกโตขึ้นอีกนิดหน่อย

“กลับมาแล้วมาเล่าให้พ่อฟังนะว่าเจอดาวอะไรบ้าง ป่ะ ไปโรงเรียนกัน”

เจ้าจันทร์สะพายกระเป๋าของตัวเอง กระเป๋าใบเล็กมี tag แขวนไว้ด้วย พวกเบอร์ติดต่อของผม ของคุณครูประจำชั้นแล้วก็ของแม่บ้านที่เยว่ เผื่อลูกหลงทาง

“ต้องเดินกับคุณครูนะครับ ห้ามเดินไปคนเดียว ครูเรียกต้องฟังนะ คนเก่งไม่ดื้อ”

“จั๋นเก่ง จั๋นไม่ดื้อ”



หลังจากส่งลูกแล้วผมก็กลับมาดูพวกเอกสารร้านชาของเยว่ ผมเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้งเพราะเทอมหน้าผมเหลือแค่ส่งโปรเจ็คก็เรียนจบสักที อีกสองสามปีจันทร์ก็เข้าประถมผมก็จะมีเวลาทำงานเพิ่มขึ้นไปอีก

ผมไม่ได้คิดจะไปทำงานที่ช่อฟ้าเพราะมันเป็นพื้นที่ของเจิ้น แล้วผมก็สนใจทำร้านชาจริงๆ แม้ตอนนี้จะเป็นแค่ธุรกิจขนาดเล็กแต่ก็ยังเติบโตได้เรื่อยๆ ถ้าได้ชาของพี่ซันเข้ามาขายด้วยเพิ่มอีก เราอาจจะได้เป็นร้านชาพรีเมี่ยมอันดับต้นๆ ของประเทศ

ไทยปลูกชาได้เองแต่ก็มีความแตกต่างจากชาเกรดจักรพรรดิที่พี่ซันชอบดื่ม เกรดจักรพรรดิคือชาที่เมื่อก่อนเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้ดื่ม แต่ตอนนี้แม้จีนจะไม่มีกษัตริย์แล้วแต่ชาประเภทนี้ก็ยังราคาแพง

ผมสนใจเอาโมเดลคาแฟ่ชาที่เคยทำให้พี่ซันมาทำในไทย แต่มันยังต้องลงทุนเยอะ ร้านชาของเยว่เป็นแค่ร้านเล็กยังไม่ได้ทำกำไรขนาดนั้น แต่อีกหลายๆ ปีข้างหน้าถ้าผมมีเวลามากขึ้นก็น่าทำ ตอนนั้นค่อยปรึกษาเจ้าบ้านเยว่อีกทีถ้าอยากลงทุนเพิ่ม

การกดเครื่องคิดเล็ก ทำบัญชีทำให้ผมอารมณ์ดี มันเหมือนกับว่าผมได้ทำอะไรที่ตัวเองรัก นึกถึงตอนตัวเองวางแผนให้พี่ซันออมเงิน ตอนนั้นผมยังเด็ก...ไม่ได้คิดว่าชีวิตพี่ซันจะซับซ้อน เขาเลยหางานให้ผมทำแทนที่จะไปยุ่งกับเงินของเขา

จริงๆ ผมไม่ทำงานก็ได้ พี่ซันก็ยังไม่ได้ตัดเงินผมที่เขาให้ทุกเดือน แถมมีอัตราเติบโตแบบพนักงานที่เงินเดือนขึ้นปีละสิบเปอร์เซ็นต์ มีโบนัสปลายปีสามเดือนที่ผมได้เต็มๆ ไม่ได้ให้ตาม Performance แต่ก็โดนหักพวกประกันสังคมไปตามระเบียบประเทศจีน มีภาษีที่รัฐบาลหักเพิ่มในฐานะลูกจ้างต่างชาติ เพราะผมได้เงินเดือนตั้งแต่อายุสิบห้าก็เลยมีเงินเก็บเยอะมากจนผมอยู่ว่างๆ ดูแลลูกมาได้หลายปี

พี่ซันไม่ได้ดูแลผมเยอะไปกว่านั้น เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบทำเซอไพรส์ส่วนหนึ่งเพราะอาจจะเข็ดกับการที่พยายามเซอไพรส์ผมด้วยกองทัพกระต่ายแล้วผมดันนึกว่าโจรขึ้นบ้านเลยไปแอบอยู่ในมุมกำแพง

ส่วนทางเยว่ตอนนี้ก็ให้เงินเดือนผมเพราะผมกลับมาทำร้านชา รายได้รวมๆ ผมต่อเดือนไม่ได้เยอะมากขนาดร่ำรวยแต่ก็ทำให้ผมมีเงินเก็บเผื่อลูกโต เจ้าจันทร์ยังต้องใช้เงินอีกเยอะ ค่าเทอมก็แพง ลูกเรียนไม่เก่งคงสอบเข้าพวกมหาวิทยาลัยรัฐบาลไม่ได้ ผมก็ต้องส่งเขาเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนดีๆ ไหนจะต้องเผื่อเงินสำหรับให้ลูกเข้าสังคมอีก คนที่มาเรียนโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยค่าเทอมแพงๆ ก็ต้องบ้านมีฐานะ จะกิน จะเที่ยวยังไงก็ต้องแพงแน่ๆ แล้วเจ้าจันทร์แพ้เยอะไปหมดยิ่งกินยากกว่าเพื่อนอีก

เสียงกดกริ่งทำให้ผมต้องวางมือจากงานลุกไปดูว่าใครมา ผมไม่ได้มีแขกมาเยี่ยมเยอะนอกจากพี่จิน เจ้าบ้านเยว่แล้วก็คนข้างบ้านที่ตอนนี้อยู่จีน

“ลูกปลา?”

เค้าลางความวุ่นวายปรากฏอยู่รำไรเมื่อเธอมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง



“ลูกปลาไปค้างที่บ้านใหญ่ดีกว่านะ ที่นั่นมีแม่บ้านอยู่กันหลายคน”

ถึงเราจะมีสถานะเป็นพ่อกับแม่ของลูก แต่ผมก็ไม่ได้สะดวกใจให้เธอมาค้างที่บ้าน ลูกปลามีปัญหากับที่บ้านของเธอแต่ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร ผมก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะไปก้าวก่าย แต่ในฐานะที่เรามีเจ้าจันทร์อยู่ตรงกลางผมก็ช่วยได้แค่นี้

“ค่ะ...หนูขอเจอลูกก่อนได้ไหมคะ”

“ได้สิ เดี๋ยวบ่ายๆ ก็ไปรับลูกด้วยกันก็ได้ วันนี้จันทร์เขาไปทัศนศึกษา คงมีเรื่องกลับมาคุยเยอะไปหมด กินข้าวเย็นด้วยกันนะ ไว้ค่ำๆ พี่โทรตามคนขับรถบ้านใหญ่ให้”

“ขอบคุณค่ะ พี่ทำงานอยู่หรอคะ หนูเปิดทีวีได้ไหม?”

“ได้ๆ อยากได้ไรก็บอกนะ”

ผมแยกตัวไปทำงานของตัวเองต่อ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนลูกปลามาตามไปกินข้าว ปกติถ้าลูกไม่อยู่ผมก็จะชอบลืมกินข้าว ลูกปลาทำข้าวผัดสองจานสำหรับเราสองคน

มันไม่ได้อึดอัดเท่าไหร่เวลาลูกปลามาหาลูกเดือนละครั้ง เรื่องส่วนใหญ่ที่เราคุยกันก็เรื่องลูก เรื่องอาหารที่ลูกแพ้ เจ้าตัวทำหน้าเศร้าแล้วเอ่ยปากว่าเป็นเพราะเธอ ลูกเลยไม่แข็งแรง

“อย่าคิดมากเลย อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ไปแก้ไขไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ลูกก็ดีขึ้น แค่ต้องระวังเรื่องอาหารการกิน เขามีความสุขของเขา พี่ก็ผิดเหมือนกัน เราเด็กกันทั้งคู่”

แม้เจ้าตัวเล็กจะสี่ขวบกว่าแล้วแต่ผมกับลูกปลาก็ยังคงเป็นพ่อแม่อายุน้อยอยู่ดี ผมเคยโกรธตัวเองที่พลาดจนมีลูก เคยอยากฆ่าตัวตายแต่มันก็ดีขึ้น วันเวลาจะทำให้บาดแผลมันเจ็บน้อยลง ตอนนี้ก็เจ็บอยู่ แต่ผมดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ

“แม่ ธุจ้า”

เจ้าจันทร์แก้มยุ้ยยิ้มแป้นวิ่งมาหาผม แล้วก็หันไปยิ้มธุจ้าลูกปลา ลูกไม่ได้ผูกพันกับเธอนักเหมือนที่ไม่ได้ผูกพันกับพี่ซันจนขาดไม่ได้ แค่ถามบ้างว่าหายไปไหน พอผมบอกว่าไปทำงานลูกก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

ผมพยายามทำให้เจ้าจันทร์รู้สึกว่าการที่เราได้เจอกัน หรือแยกจากกันบ้างมันเป็นเรื่องปกติ ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง เหมือนที่เจ้าจันทร์ก็ไม่เจอผมตอนกลางวันเพราะต้องไปโรงเรียน ไม่เจอคุณครูตอนกลางคืนเพราะกลับบ้าน

ผมอุ้มลูกนั่งในคาร์ซีทเบาะหลังแล้วเราก็กลับบ้านกัน ตลอดทางเราสามคนก็คุยกันเรื่องท้องฟ้าจำลองของลูก เจ้าจันทร์ตื่นเต้นมากเล่านั่นเล่านี้เยอะไปหมด ผมกับลูกปลามองหน้ากันยิ้มๆ เพราะฟังไม่เข้าใจกันสักอย่างแต่ก็ทำเสียงตื่นเต้นไปกับลูกด้วย

กลับมาถึงบ้านนักดูดาวตัวน้อยก็โดนจับอาบน้ำแล้วให้นอนพัก ผมปล่อยให้ลูกปลาอยู่กับลูก เล่านิทานให้กันฟัง เวลาลูกปลามาหาจันทร์ผมก็ไม่ได้กีดกัน ในเงื่อนไขของเราลูกปลาก็มีสิทธิ์ตามความเหมาะสมของเขา

เราออกมากินข้าวเย็นด้วยกันที่ร้านอาหาร เจ้าจันทร์ตื่นเต้นมากเพราะน้อยครั้งจริงๆ ที่จะพาลูกมากินข้าวนอกบ้าน เขาแพ้หลายอย่างแถมเด็กๆ บางทีเสียงดังก็เกรงใจคนอื่น แล้วการมากินข้างนอกผมต้องจัดการให้ลูกกินข้าว แล้วยังต้องกินของตัวเองอีก แต่พอลูกอิ่มก็อยากจะเล่น การกินข้าวอยู่บ้านมันสะดวกกว่า แต่นานๆ ทีถ้ามีคนมาช่วยดูลูกการออกมากินข้าวนอกบ้านก็ดีเหมือนกัน

“อันนี้กินได้นะ ลูกไม่แพ้”

“ค่ะพี่...แม่ป้อนนะครับ อ้าม”

“หย่อย”

เจ้าตัวเล็กกินทอดมันกุ้งของโปรด พอมีลูกปลามาช่วยป้อนข้าวลูกอะไรๆ ก็ง่ายขึ้น ผมก็กินข้าวให้เสร็จก่อนเพราะลูกกินแป๊ปเดียวก็อิ่ม ต้องพามาเดินเล่นหน้าร้านให้ลูกปลาได้กินบ้าง เพราะอิ่มแล้วก็เริ่มคุย เริ่มอยากเดิน กลัวจะรบกวนโต๊ะอื่น



ลูกปลากลับไปค้างบ้านใหญ่ พี่จินโทรมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นมันยังไม่ใช่กำหนดที่ลูกปลาจะมาแต่พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่บ่นว่ากลัวจะมามีปัญหาทีหลัง แต่ลูกปลามาอยู่แค่วันเดียวก็กลับไป ผมเลยไม่ได้ติดใจอะไรนักพี่จินก็เช่นกัน...จนกระทั่งปัญหามันเกิดขึ้นจริงๆ

พี่ซันมาหาผมพอดีในช่วงนั้น เขาใช้เวลาอยู่กับผมกับลูกเป็นส่วนใหญ่ แต่ตอนนั้นมันเป็นจังหวะที่เขากลับบ้านไปประชุมทางโทรศัพท์กับผู้บริหารที่จีน ส่วนผมกับเจ้าจันทร์กำลังช่วยกันระบายสีสมุดวาดภาพของเด็กอยู่ในบ้าน

มีคนขับรถมาจอดโวยวายอยู่ที่หน้าบ้านผม กดกริ่งรัวๆ จนผมต้องรีบลุกออกไปดู ลูกเองก็ตามมาด้วยผมเลยอุ้มลูกเดินมาด้วยกัน

“มีเรื่องะไรครับ”

“เมียกูอยู่ไหน?”

แฟนลูกปลามองหน้าผมด้วยความโมโห ลูกปลาไม่ได้มาหาผมเกือบเดือนแล้วตั้งแต่คราวก่อนที่เขามาค้างที่บ้านเยว่

“ไม่รู้ เขาไม่ได้มา”

“มึงโกหก! มันบอกกูว่ามาหาอีเด็กจันทร์”

“ฮือออออ”

ผมโกรธมาก ไม่ได้โกรธที่เขามาชี้หน้าด่าผมแต่มาเรียกลูกผมแบบนี้ได้ยังไง? ปัญหากับทางบ้านที่ลูกปลาไม่ได้บอกคงจะเกี่ยวกับแฟนของเธอ

เสียงตะคอกของอีกฝ่ายทำให้ลูกตกใจ บ้านเยว่ของเรามีบ้างที่จะตะโกนคุยกันเพราะเป็นบ้านจีน แต่หลังๆ ตั้งแต่พี่จินมีลูกก็พยายามพูดจากันดีๆ เพราะคนนอกบ้านเขาจะหาว่าเราไม่มีมารยาท ยิ่งมีเจ้าจันทร์ทุกคนก็พยายามปรับเปลี่ยนกันหมด คำหยาบก็ไม่มีใครใช้กันแล้วเพราะกลัวลูกพูดตาม เจิ้นก็ไม่พูดคำหยาบในบ้าน แต่ในกลุ่มเพื่อนมันก็เรื่องของหลาน

“ชู่วว ไม่เป็นไรนะลูก...คุณก็พูดจาดีๆ ก็ได้ครับ ลูกปลาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหน ผมจะโกหกทำไม ผมไม่ได้เป็นอะไรกับลูกปลาสักหน่อย”

“กูไม่เชื่อ กูจะค้นบ้านมึง”

ประตูรั้วบ้านผมเป็นแบบไม้แผ่นสองบานประกบกันต้องดึงเข้าดึงออกเพราะบ้านเราเล็ก มันค่อนข้างแข็งแรงไม่ได้เป็นซี่เหล็กเพราะผมกลัวลูกมุดแล้วหัวไปติด หรือมุดแล้วออกไปวิ่งนอกบ้าน

“เฮ้ยไม่ได้ คุณมีสิทธิ์อะไรนี่มันบ้านผม”

ผมเริ่มหันซ้ายหันขวา อยากจะพาลูกเข้าไปอยู่ในบ้านก่อน

“จะให้กูค้นดีๆ หรือมึงอยากตายหา! ”

ยังไม่ทันได้ขยับตัวขาผมก็ชะงักเมื่อเขาหยิบปืนออกมาจ่อหน้า เสียงดังของผมกับเขาพี่ซันคงได้ยินเพราะผมได้ยินเสียงประตูบ้านข้างๆ เปิด

“ตอง! นี่มันอะไรกัน”

“มึงอย่าเสือก หรือจะให้กูยิงมึงก่อน”

“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

“หรือจะให้กูยิงอีเด็กเวรนี่ก่อน มึงจะร้องอะไรนักหนา! ”

ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ปลายกระบอกปืนมันชี้มาที่ผม ที่ลูก สลับไปทางพี่ซัน ไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้นนั้น เสียงรอบข้างหายไปราวกับมีคนปิดเสียง ผมกลัว กลัวตัวเองจะตาย...กลัวว่าเขาจะยิงลูก กลัวว่าเขาจะยิงพี่ซัน กลัวทั้งคู่จะเป็นอะไรไป

ปัง!

“กริ๊ดดดด”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เจ้าจันทร์กริ๊ดแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่ไม่ใช่ผมที่ล้มลง...เป็นแฟนลูกปลาที่ล้มลงไปตรงหน้าพร้อมกับที่เงาร่างของชิวซีกระโดดข้ามรั้วเข้าไปล็อคคอเขาไว้แล้วเตะปืนออกจากมือเขา

อาเฟยเข้ามารวบแฟนลูกปลากดลงกับพื้น ส่วนผมก็ขาอ่อนหมดแรงนั่งลงกับพื้น งง จนทำอะไรไม่ถูก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ซันเข้ามาเขย่าตัวผม

เสียงลูกร้องไห้ เรียกสติผมกลับมา ผมรีบกอดเจ้าตัวเล็กไว้แล้วเข้าไปนั่งในบ้านกับพี่ซัน ตำรวจมาหลังจากนั้นไม่นาน ชิวซีเป็นคนคุยกับตำรวจทุกอย่าง ก่อนจะเข้ามาแจ้งว่าผมกับพี่ซันต้องไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย

ประสบการณ์เฉียดตายทำให้ผมตั้งตัวไม่ถูก เจ้าจันทร์ก็ยังคงตกใจเสียงปืนร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของผม มือเล็กขยำเสื้อผมไว้ไม่ยอมปล่อย

“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร”

หลังจากไปสอบปากคำที่โรงพัก พี่จินกับเจ้าบ้านเยว่ก็มาหาที่บ้าน ทนายก็มาด้วย ผมปล่อยให้ทุกคนตัดสินใจกันเลย ไม่ได้คิดจะคัดค้านเพราะเรื่องที่เกิดมันอันตรายต่อชีวิตของผม ของลูก ลูกยังตกใจไม่หายจนกินข้าวไม่ลง ผมก็กินไม่ลง แม่บ้านเยว่พาเจ้าจันทร์ไปนอนดูการ์ตูนบนห้องระหว่างที่เราคุยกันด้านล่าง เด็กไม่ควรมารับรู้เรื่องเครียดๆ พวกนี้

นอกจากแฟนลูกปลาอาเฟยก็โดนตำรวจกักตัวไว้เพราะเขาเป็นคนยิงไปที่ขาของแฟนลูกปลา ทนายความของพี่ซันกำลังจะบินตามมาจัดการ เตรียมพวกเอกสารมายืนยันว่าอาเฟยเป็นบอดี้การ์ดของหยาหวาง มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้กับคนสำคัญของจีน แล้วหยางหวางก็อยู่ในระยะกระสุน รวมถึงโดนข่มขู่ตามหน้าที่แล้วเขาต้องยิงคุ้มกัน

ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด แต่ที่ยุ่งยากกว่าคือแฟนลูกปลาเองก็เป็นคนของคนตำแหน่งใหญ่ในกรมทหาร เขาอาจจะติดคุกแต่ก็จะติดไม่นาน แล้วระหว่างขั้นตอนขึ้นศาลอาจจะประกันตัวออกมาชั่วคราวอีก พี่จินกับเจ้าบ้านเยว่ก็กังวลเรื่องนี้ แต่เราก็จะพยายามให้ถึงที่สุดก่อน

ชิวซีปรึกษากับทนายเรื่องรายได้ของแฟนลูกปลาต้องเป็นโมฆะไป ฝ่ายนั้นจะไม่ได้เงินอีกนับจากนี้ ส่วนของลูกปลาทนายแนะนำว่าให้รอเจอเจ้าตัวก่อน เรายังไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน หายไปเพราะหนีไปหรือว่าไปประสบอุบัติเหตุเลยยังไม่ได้กลับบ้าน



ผมจิตตกไปเป็นเดือน จิตแพทย์บอกว่าผมมีอาการวิตกกังวล ผมนอนไม่หลับเลย...กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะกลับมา มาฆ่าผม มาฆ่าลูก เขาประกันตัวออกมาสู้คดีจริงๆ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้มันเป็นไปตามขั้นตอนของกฎหมาย ผมกลัวว่าเขาจะกลับมาทำร้ายลูกอีก

“ตอง พี่เป็นห่วงนะ”

“ตองกลัว”

พี่ซันบินมาหาผมบ่อยขึ้น เขามาใช้เวลาอยู่กับผมกับลูกทำให้ผมพอจะนอนได้บ้างแต่มันก็ไม่ใช่ตลอดไป เขายังต้องกลับไปจีน ผมอาศัยกินยานอนหลับนอนตอนกลางวัน ก่อนจะออกไปรับลูกที่โรงเรียน ผมพยายามให้ความเครียดของผมไม่ไปกระทบกับเจ้าตัวเล็ก

แต่มันยากมาก...กลายเป็นว่าผมเซนต์ซิทีฟกับทุกเรื่อง ยิ่งพอเจ้าจันทร์ป่วยจะเล็กจะน้อยผมก็กลายเป็นยิ่งจิตตก แล้วผมก็เริ่มนอนร้องไห้ หมอบอกว่าให้ผมใจเย็นๆ กินยาแล้วทุกอย่างมันจะค่อยๆ ดีขึ้น มันต้องใช้เวลา...แต่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน

ลูกปลากลับมาในช่วงนี้ เธอหนีไปอยู่ทางใต้มาและไม่ได้ติดต่อใครเลยเพราะกลัวว่าแฟนเธอจะตามเจอ แต่จากปัญหาที่เกิดขึ้นมันทำให้ความเห็นใจของผมไม่เหลืออีกแล้ว

“เขาจะฆ่าพี่ จะฆ่าลูก ลูกปลาคิดว่าพี่ต้องทำยังไง? มาร้องไห้ มาขอโทษแล้วถ้าวันนั้นลูกตายไปแล้ว คำขอโทษมันทำให้ลูกกลับมาได้ไหม ตอนท้องก็อยากทำแท้งไปอยู่กับมัน พอมาวันนี้มันก็จะมาฆ่าลูกตัวเอง ส่วนลูกปลาก็เหมือนเดิมทำได้แค่ขอโทษแต่ไม่คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้น”

“พี่ตอง...หนูเจ็บ ฮึก...”

ผมมองมือตัวเองที่กำข้อมือลูกปลาไว้แน่น

“เจ็บไม่เท่าตอนจะตายหรอก...อยากลองตายบ้างไหม?”

“หยางอวิ๋น! ”

ชิวซีเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับลูกปลา ทำให้ผมต้องปล่อยมือเธอออก วูบหนึ่งจริงๆ ที่ผมคิดว่าตัวเอง...คงฆ่าคนตายได้เหมือนกัน พอตั้งสติสักพักมันกลายเป็นว่าผมกลัวตัวเอง

ถ้าชิวซีไม่เข้ามา ถ้าผมไม่มีสติแล้วลงมือไป...ผลที่ตามมาก็คงเหมือนที่แฟนลูกปลาทำ ไม่ต่างกันเลย ไม่ต่างเลยสักนิด



“พ่อไม่สบาย”

สุริยะ หยางมองคนนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความกังวล ผลกระทบจากเรื่องที่เกิดขึ้นกันติชารับมือกับมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจ้าจันทร์ก็รู้สึกว่าพ่อเครียดแต่เด็กแค่พูดออกมาไม่ถูก ทำได้แค่ชะเง้อมองตาแป๋วๆ ถ้ากันติชาสังเกตสักนิดคงจะรู้ว่าลูกไม่สดใสเท่าเดิม

“พ่อไม่เย่นกับจั๋น”

“ตอนนี้เล่นด้วยไม่ได้ เพราะเดี๋ยวไม่สบายตามพ่อ ให้พ่อหายก่อน”

“หาหมอ จั๋นหา จั๋นหาย”

“เก่งมาก ป่ะคนเก่งไปทำการบ้านกัน”

ปกติกันติชาจะชอบสอนการบ้านลูกเอง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูกคุณกันติชาจะจัดการเองหมด แต่ตอนนี้ก้อนเมฆอ่อนล้าเหลือเกิน ผอมลงจนน่าเป็นห่วง แล้วก็นอนไม่หลับ...กระปุกยานอนหลับที่พร่องไปเยอะทำให้สุริยะ หยางไม่อยากให้อีกฝ่ายอยู่กับลูกกันสองคนเลย



“ตองกลับไปอยู่บ้านเยว่ดีไหม?”

สุริยะ หยางเอ่ยปากในมื้ออาหารกลางวัน...ไม่มีเจ้าจันทร์ มีแค่ผู้ใหญ่สองคนที่กินข้าวในห้องครัวเงียบๆ

“หรอครับ?”

“พี่ว่าตองดูเหนื่อยๆ ไปอยู่บ้านเยว่จะได้มีเพื่อน”

“ตองก็คิด แต่มันไกลโรงเรียนลูก ใกล้จะสอบแล้ว...ไว้ปิดเทอมก่อนได้ไหมครับ”

“อืม...ไม่ไหวก็บอก อย่าฝืนล่ะ กินวิตามินบำรุงบ้าง ที่พี่ซื้อให้ ผอมไปอีกแล้วนะ”

สุริยะ หยางเลื่อนมือไปกุมมือคนผอมลงทุกวัน บีบกระชับมือเรียวเบาๆ ก่อนจะต้องเลื่อนเก้าอี้ออกรับร่างคุณพ่องอแงมานั่งกอดบนตัก

“ฮือออ พี่ซัน...ตองไม่อยากเป็นแบบนี้เลย”

“พี่รู้ ร้องไห้มาเถอะ ถ้ามันทำให้ตองดีขึ้น”

“ตองเป็นแบบนี้ ฮึก...มันแย่กับลูก แต่ตองพยายามแล้ว...มัน มันไม่ดีขึ้นเลย”

มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้มเนียน ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนกันติชาในสายตาของสุริยะ หยางก็ยังเป็นคนเดิม คนที่เขารัก...คนที่เขาเป็นห่วง

“เราลองดูกันอีกนิดไหม ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ เราค่อยมาหาวิธีจัดการกับมันกัน พี่รู้ตองอยากสู้ก่อนเพื่อจะได้อยู่กับลูก พรุ่งนี้ หรืออาทิตย์หน้าอาจจะดีขึ้นอีกหน่อยก็ได้ ช่วงนี้ฝึกนับหนึ่งถึงสิบก่อนนะ ใจเย็นๆ”

กันติชากลายเป็นกระต่ายตื่นตูม แต่แรกเจ้าตัวก็ไม่ใช่คนเข้มแข็งแค่กำลังดีขึ้นเรื่อยๆ พอเกิดเรื่องสะเทือนใจแผลที่ใกล้จะหายเข้าไปทุกวันเลยถูกกรีดลงอีกครั้ง

เรื่องแฟนของแม่เจ้าจันทร์อาจจะเป็นแค่เหตุผลบางส่วน พอกลายเป็นว่ามีอาการวิตกกังวลมันเลยกระทบไปกับทุกเรื่อง เจ้าจันทร์ก็เลยรู้สึกไปด้วยว่าพ่อไม่เหมือนเดิม เจ้าลูกกระต่ายเลยไม่เป็นเด็กร่าเริงเหมือนเก่า

“พี่ซันอย่าทิ้งตองไปนะ...มาหาตองนะ...”

“ไม่ไปไหนหรอก พี่เป็นลูกไก่ในกำมือของตองมาตั้งนานแล้วนี่ พี่อ่อนแอ บอบบาง ตองต่างหากอย่าทิ้งพี่นะ นอกจากเงินแล้วพี่ก็ไม่มีอะไรเลย”

มุกอวดรวยที่เขาชอบเล่นเรียกเสียงหัวเราะได้บ้างนิดหน่อย แต่มันก็ดีกว่าปล่อยให้กันติชาร้องไห้อยู่แบบนั้น

“ตองรักพี่ซัน”

ปลายจมูกโด่งก้มลงแตะที่แก้มชื้นของคนในอ้อมแขน

“พี่ก็รักตอง...เราพยายามไปด้วยกันนะ ตองเก่ง ตองทำได้ ขนาดเจ้าตัวเล็กยังเป็นจั๋นเก่งเลย”

“ฮะๆ ...อื้อตองจะทำให้ได้ ตองเก่ง...”



---------------------------

ใครที่มีเล่ม ในปกครอง อยู่ในมือ เรื่องนี้กำลังจะชนกับตอนพิเศษในเล่มแล้วนะคะ แต่จะเสนอคนละมุมมอง และไม่ทับซ้อนกัน อิ้อิ้ สามารถไปหยิบเล่มมาอ่านได้ เผื่อรำลึกความหลัง แฮ่!!!

นังลูกปลา นังตัวดี! เธอมันน่าตบ กับนังแฟนเธอด้วย ผีเน่ากับโลงผุมาก!!! ฉันยังจำได้นะว่าเธอก็กลับไปเลือกมันอยู่ดี แล้วเธอก็มาสร้างวีรกรรมตอนมูนนี่โตแล้วอีก!! (แต่งเอง อินเอง 555+)

ใกล้จบแล้วค่ะ อีกนิด อีกอึดใจเดียว พี่ซันนี่เป็นความดีต่อใจของเรื่อง พระเอกมากแม้จะลุงก็ตาม ชาติหน้าขอให้ถูกหวยอยากรวยเหมือนพี่ซันบ้างค่ะ

ปล. เรื่องสั้น How to love your rabbit (Spin-off ในปกครอง) กำลังจะปิดจองในอีกสองอาทิตย์ อย่าลืมมาจับจองกันนะจ๊ะ ไม่มีพิมพ์เผื่อจ้า นำเงินส่วนหนึ่งไปทำบุญให้กับโรงพยาบาล รายละเอียดมาดูที่แฟนเพจ BamBam Novels นะคะ

[★KVH™★]

คุณลุงดูแลตองดีๆนะ

[fc_fic]

 

[B52]

 

[Gugii]

ลูกปลา เดี๋ยวจันทร์โตก็มาสร้างปัญหาอีก

[ืniyataan]

 

[❣☾月亮☽❣]

รู้ละทำไมจันทร์ป่วย เพราะมีแม่ป่วงป่วยแบบนี้ โอ้ยนังไวรัสลูกปลา

[arjinn]

เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร เฮ้อ!!
ขอให้เวลาผ่านไปโดยเร็ว หกขวบเร็วๆ นะเจ้าจันทร์
ขอบคุณลุงหยาง ขอบคุณบ้านเย่ว

[ดาวโจร500]

พี่ซันดีต่อใจจริงๆค่ะ นอกจากเงินแล้วพี่ก็มีแต่ตอง

[iceman555]

 

[miikii]

 

[boonpa]

  เจอแม่แบบนี้เพลียใจไม่มีดีกว่า

[punthipha]

เหนื่อยแทนตอง พี่ซันกำลังใจที่ดี ยารักษาที่ดี สู้สู้

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นังลูกปลาผีเน่า  เกลียดนาง     
คิดแต่จะดึงเงินไปบำรุงบำเรอตัวเองกับไอ้ผัวโลงผุ   
นังผีเน่า มีแต่นำปัญหามาสู่ตองกับเจ้าจันทร์
น่าจะไป ไปๆๆ........ไปลงนรกเสียเถอะนังแม่ใจร้าย พาไอ้โลงผุไปด้วยกันเลย
สงสารตองกับเจ้าจันทร์ ต้องมาเกี่ยวข้องกับคนชั่ว คนเลว 

พี่ซัน  ตอง   
       
 

[gackmanas]

แบมๆ เรารอตอนต่อไปนะฮ่าาา.. 

[bambooiihallo]

(พ้นปีใหม่จะปิดตอนจ้า)

Special Merry Christmas

“แล้วทีนี้พอตองบอกว่าเขาทำผิด...เขาก็หาว่าตองไปหักหน้าเขา เหอะ...”

มือเรียวค่อยๆ ดึงเนคไทออกด้วยความหงุดหงิด แล้วโยนมันลงกับพื้นก่อนจะตามด้วยการปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด

“ตองก็เห็นว่าเขาแก่กว่าก็เลยขอโทษ พยายามจะอธิบายว่ามันไม่ใช่แบบนั้น แต่เขาก็ไม่เข้าใจ”

เสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีอ่อนถูกโยนทิ้งไว้ที่ปลายเตียง ก่อนขาเรียวจะยกขึ้นพาตัวเองขึ้นไปบนเตียงคิงไซส์ที่มีผู้ชายในชุดคลุมสีดำสนิทนั่งพิงหัวเตียงอยู่

“ทำไมเข้าใจยากแบบนี้นะ เซ็งว่ะ”

มือหนาที่ถือแก้วไวน์ยกหนีเมื่อคนโมโหโถมทั้งล่างลงมาเกยบนตัว ปากเล็กยังคงบ่นด้วยความโมโห กำปั้นน้อยๆ แต่แรงเยอะนี่ก็ทุบเอาๆ จนต้องเอามือข้างที่ว่างรวบข้อมือเล็กไว้

“ตองอย่าซนสิ”

“ก็ตองหงุดหงิด เจ็บหรอ...ขอโทษนะ”

คนทำผิดช้อนตากระพริบปริบๆ ก่อนจะยื่นหน้าไปแตะมุมปาก ปากบางขยับเล็กน้อยดูดดึงเรียวปากหอมกลิ่นไวน์ ก่อนจะผละออกมา

“วันนี้พี่ซันหอมจัง...ขอตองชิวไวน์บ้างได้ไหมครับ? ”

หรี่ตาลงหยอกเย้าก่อนจะขยับตัวนั่งคร่อมลงบนตัก ดึงแก้วไวน์ออกจากมือหนาขึ้นยกดื่มจนหมดแก้วแล้วโยนทิ้งกับพื้นจนได้ยินเสียงแก้วไวน์แตก

สุริยะ หยางส่ายหัวกับคนช่างอ้อน...และช่างยั่ว กันติชามีวิธีซนที่ทำให้เขาคล้อยตามตลอด ทำเป็นเก่งดื่มไวน์หมดแก้วแต่เพียงครู่เดียวแก้มเนียนก็แต้มสีแดงระเรื่อ ลามไปจนถึงแผ่นอก และ...จุกเล็กสองข้างที่สีฉ่ำระเรื่อ

กันติชาไม่ใช่คนดื่มเก่งเลยด้วยซ้ำ แค่แก้วเดียวก็หน้าตาฉ่ำเยิ้มแล้ว....ตาคมมองความเพลิดเพลินตรงหน้าด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มองมือนุ่มที่ขยับเคลื่อนดึงเข็มขัดตัวเองออกต่อด้วยปลดกระดุมกางเกงแสล็คเข้ารูปและรูดซิปลง

“พี่ซัน....ช่วยตองถอดหน่อยสิ ถอดไม่ค่อยถนัดเลย”

คนโดนยั่วส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ยิ่งเอวบางขยับเคลื่อนบดเบียดตัวเองกับหน้าตักของเขา อะไรๆ ที่หลับสนิทก็ตื่นขึ้นมาง่ายๆ แล้วคนที่ตั้งใจปลุกก็หลุดหัวเราะออกมา

“อะไรน้า...”

“หึ...”

พลิกตัวทีเดียวกันติชาก็มานอนอยู่ใต้ร่างเขา เสียงหัวเราะเล็กๆ ยังดังออกมา แต่มือเรียวนั่นกลับว่องไวกว่าดึงสายคาดเสื้อคลุมเขาออก ตากลมโตวิบวับกวาดไล่เรือนร่างเปลือยเปล่าเขาราวกับพินิจพิจารณาแจสินค้าราคาแพง

“ชอบให้พี่โป๊อยู่เรื่อย”

สุริยะ หยางขยับตัวขึ้นดึงเสื้อคลุมออกจากตัวแล้วโยนลงไปข้างเตียง มือหนาขยับลงมาที่ความคับแน่นตรงกลางลำตัว มันยังขยายไม่สุดนัก...

กันติชามองมือแกร่งที่ค่อยๆ กำรอบท่อนเอ็นใหญ่แล้วขยับช้าๆ กล้ามหน้าท้องเป็นลอนที่เห็นเส้นเลือดชัดเจนของสุริยะ หยางทำให้ลมหายใจเขาติดขัด

นัยน์ตาคมคู่นั้นที่มองกันก็ยิ่งทำให้หัวใจเต้นรัว...ขนาดมันใหญ่ขึ้นทุกที และทั้งๆ ที่ยังไม่โดนอีกฝ่ายสัมผัสเลยสักนิดร่างกายก็ราวกับมีไฟถูกจุดอยู่ข้างใน

“พี่ซัน...อื้อออ อ๊ะ”

มุมปากยกยิ้มเมื่อคนใต้ร่างตาฉ่ำเยิ้ม แถมยังหลุดเสียงครางน่ารักออกมา ตาคมมองร่างกายตัวเองที่พร้อมพรั่ง...เหมาะสำหรับ...

“อ้าปากสิตอง...”



“พะ พี่ซัน พอ...”

“ไม่เอาน่า...อายุแค่นี้เองตอง”

น้ำเสียงแหบพร่าทว่าดวงตาวาววับมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนใต้ร่าง กันติชาแม้กระทั่งตอนร้องไห้ก็ยังน่ามอง...ยิ่งร้องไห้เพราะตัวเขาด้วยแล้ว มีความสุขชิบหาย

ร่างกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยจูบ ตองน้อยของเขาชอบให้กัดชอบให้ตีตราแม้เจ้าตัวจะปากแข็งไปยอมรับ ต้นขาขาวที่พาดอยู่บนไหล่ก็มีรอยมือขยำฟอนเฟ้นไปทั่ว

อยากยั่วกันดีนัก...

เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องของกันติชา ก่อนพายุลูกสุดท้ายจะผ่านพ้นไปตอนสุริยะ หยางขยับตัวออกมาเพื่อปลดปล่อยน้ำอุ่นบนแผ่นอกแบนราบ

“แค่นี้ทำเป็นหมดแรง อายุแค่สามสิบเองนะตอง”

“เหอะ...ตาแก่ตัณหากลับ”

กันติชาถลึงตามองตาแก่ที่ขำในลำคอ ตัวเขาเลอะเทอะไปหมด ในท้องก็ยังอุ่นไปด้วยน้ำจากสุริยะ หยาง แล้วแทนที่จะเขยิบออกไปยังปักหลังคร่อมอยู่บนตัวเขาแล้วมาบีบนมเล่นอีก

“บีบไปนมก็ไม่ใหญ่แบบสาวๆ ของพี่ซันหรอกนะ”

“สาวไหน...มีเมียอยู่คนเดียว”

“หรอ นึกว่าเป็นชู้? ”

กันติชาดึงขาของตัวเองข้างหนึ่งลงมาจากบ่ากว้าง ทว่าไม่ได้เอาลงแต่กลับยันพิงกับแผ่นอกแกร่ง ยักคิ้วกวนประสาทใส่คนรัก

“หึ...ระวังเถอะพี่จะไปหาเมียเป็นตัวเป็นตน”

ประชดกลับทว่ากลับดึงข้อเท้าสวยมาจูบ ก่อนจะขบเม้มจนผิวเนื้อข้างต่าตุ่มขึ้นรอยสีจาง

“ไม่ถึงใจพี่ซันเท่าตองหรอก”

คราวนี้กันติชาเอาขาลงทั้งสองข้างก่อนจะดันตัวลุกขึ้นและผลักแผ่นอกแกร่งให้ร่างสูงหงายหลังลงไปนอนกับพื้นเตียง สุริยะ หยางมองคนที่ยอบตัวต่ำลงเหมือนแมว...แมวยั่วสวาท

ฟันขบแน่นเมื่อความชื้นจากปลายลิ้นและเรียวปากนุ่มขยับซุกซนมาตั้งแต่ปลายเท้า...ท่อนขา...และจงใจขยับเลยความร้อนรุ่มตรงกลางมาที่แผ่นท้อง

“กรอด....ไหนว่าไม่ไหวไงตอง? ”

“ตองอายุยังน้อย นอนพักแปปเดียวก็หายเหนื่อย เอ...หรือว่ามิสเตอร์หยางคนแก่จะไม่ไหวแล้วกลัวขาดใจตายคาอกชู้กันแน่ครับ? ”

“หึ...เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะตาย”



สุริยะ หยางค่อยๆ ผูกโบว์สีแดงที่ข้อมือเล็กของคนหลับสนิท ก่อนจะลุกออกมาจัดการเศษแก้วที่กันติชาซนโยนมันแตก แล้วลงมาชงชาดื่ม

วันนี้เป็นวันคริสต์มาส แม้แต่บ้านเขาตอนนี้ก็ยังตกแต่งต้อนรับเทศกาลนี้ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอกแต่ตอนนี้บ้านเป็นบ้านแล้ว กันติชาก็ดูชอบบรรยากาศแบบนี้

“ครับลูก? หรอ...เจิ้นพาไปกินไอติมหรอ อร่อยไหม? คราวหน้าพ่อกลับไปพาพ่อไปกินบ้างสิ”

สุริยะ หยางมองคนในชุดคลุมอาบน้ำที่ผูกสายคาดเอวหลวมๆ จนขาเพรียวโผล่พ้นสาบชุดคลุมทุกครั้งที่ก้าวเดิน แถมคอเสื้อยังเกาะอยู่บนไหล่หย่างหมิ่นเหม่...รอยจูบบนลาดไหล่เนียนสีแดงระเรื่อน่ามองเป็นบ้า

“หรอครับ? แล้วจันทร์ชอบไหมล่ะ? ดีแล้ว เดี๋ยวปีใหม่พ่อกลับไทย อยากได้อะไรไหม? ขนมหรอ? กินเยอะไปแล้วนะ ไหนเจิ้นบอกพ่อว่าช่วงนี้จันทร์ไม่กินขนมไง อ้าว โกรธเจิ้นทำไมล่ะ? เอาแต่ใจนะเนี่ย”

มือหนารวบเอวคนคุยโทรศัพท์กับลูกเขามากอด ปลายจมูกโด่งเตะลงที่ต้นคอขาวก่อนจะขบเม้มเบาๆ จนเกิดรอยสีจางเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งจุด

“อย่าเพิ่งสิครับ”

กระซิบดุก่อนจนะเขยิบออกเล็กน้อย สุริยะ หยางหัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่คิดจะปล่อยมือออกจากเอวบาง ทว่ากลับเลื่อนมือลงสอดเข้าไปใต้เสื้อคลุมบีบเคล้นก้นนิ่มเบาๆ

“อ๊ะ... ปะ เปล่าลูก พอดีพ่อทำของหล่น จันทร์ก็อย่าเพิ่งโกรธเจิ้นสิ ช่วงนี้เจิ้นสอบนะ รอเจิ้นสอบเสร็จค่อยให้พี่เขาพาไปก็ได้นี่ หรือรอพ่อกลับไปเราไปด้วยกันดีไหม? โอเคครับ สัญญา เจอกันนะลูก รักลูกนะ”

“รักลูกแล้วมารักผัวได้ยัง?”

กันติชาวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมาฟาดแขนคนซนเบาๆ

“ตองคุยกับลูกอยู่ พี่ซันมาซนอะไรครับ ตัวเองเป็นแค่ชู้นะ”

หลังๆ กันติชากับสุริยะ หยางเริ่มแซวกันเองว่าเป็นชู้รัก ลักลอบคบกันเพราะคนในบริษัทก็ไม่ได้รู้เรื่องของทั้งคู่ ไม่ได้ตั้งใจเป็นความลับ แต่คนอื่นรู้ไปก็ส่งผลในทางลบมากกว่า คบกันแบบนี้มันก็โอเคดี

“อยากกอดเมีย”

“แล้วเอาโบว์มาผูกตองทำไมเนี่ย”

“เผื่อตองอยากจะให้ตัวเองเป็นของขวัญคริสต์มาสพี่”

“แล้วพี่ซันจะให้อะไรเป็นของขวัญตองครับ”

มือเรียวที่มีโบว์ผูกตรงข้อมือยกขึ้นลูบไล้แผ่นอกแกร่ง ปลายนิ้วซนสะกิดเบาๆ ที่ยอดอกของชู้รัก ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อถูกวงแขนแกร่งอุ้มขึ้นนั่งที่เคาน์เตอร์

“อยากได้อะไรพี่ก็ให้ได้หมด”

“ทำไงดี มีผัวรวยแล้วอ่ะ เลยไม่ค่อยอยากได้อะไรจากชู้เท่าไหร่”

ปลายเท้าเนียนยกขยับเสียดสีกับความร้อนผ่าวตรงกลางของสุริยะ หยาง มุมปากยกยิ้มที่ได้ยินเสียงครางต่ำ ก่อนจะโน้มตัวไปประทับจูบเบาๆ ที่ปลายคางของคนรัก

“ซนนะตอง”

“อยากฟาดคนซนๆ ไหมครับ...อยากโดนทำโทษจัง”

“จะทำโทษให้ลุกไม่ไหว กลับไทยไม่ได้เลย”

“โอ้โหปากเก่ง ลีลานี่เก่งเหมือนปากไหม”

“คำพูดคำจานะเดี๋ยวนี้”

“ก็พี่ซันอายุสี่สิบแล้ว ตองก็กังวลว่าจะไม่ไหว...ถ้าหักโหมเกินไป”

“หึ...”

กันติชาหวีดเสียงเบาๆ ด้วยความตกใจมาถูกดึงลงมายืนข้างเคาน์เตอร์แล้วถูกจับหันหลัง ยังไม่ทันได้ประท้วงความร้อนผ่าวก็แทรกเข้ามาจนสุด เพราะข้างในยังเต็มไปด้วยน้ำรักที่อีกฝ่ายทิ้งไว้...เพียงไม่นานเสียงผิวเนื้อกระทับกันก็ดังลั่นห้องครัว



บนกระจกในห้องแต่งตัวสะท้อนภาพ รอยจูบเต็มแผ่นหลัง...บนก้นก็เต็มไปด้วยรอยมือแดงก่ำ สุริยะ หยางไม่ออมแรงเลยสักนิด แล้วตอนนี้เจ้าของร่องรอยพวกนี้ก็แช่น้ำนมสบายใจอยู่ในห้องน้ำ

“ตองเข้ามาเร็ว...พี่ไม่ทำอะไรแล้วน่า”

ถลึงตาไปทางประตูห้องน้ำ ก่อนจะกลับมามองท่อนขาที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำรัก ช่องทางด้านหลังบวมช้ำไปหมด...คนอายุสี่สิบจำเป็นต้องหื่นขนาดนี้ไหม ยั่วนิดยั่วหน่อยแค่นี้ไม่ต้องพิสูจน์ขนาดนี้ก็ได้

“พี่ซันรีบอาบเลย”

“มาแช่น้ำกับพี่ก่อน”

“เดี๋ยวพี่ซันก็ซนอีก”

“มาเถอะ พี่ซนก็ตามใจพี่หน่อย เดี๋ยวเมียจะไม่อยู่หลายวันพี่ก็เหงาแย่”

“ไปแค่อาทิตย์เดียวเองครับ อย่ามา”

บ่นแต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอยู่ดี ไม่งั้นสุริยะ หยางออกมาอุ้มให้เข้าไปอาบด้วยกันแน่ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อสามีวัยสี่สิบเริ่มซุกซนอีกครั้ง

“รอบเดียวนะครับ ตองเหนื่อยแล้วจริงๆ นะ”

“เหนื่อยอีกหน่อยน่า...ฉลองวันคริสต์มาสให้พี่หน่อย”

“วันคริสต์มาสที่ไหนเอาแต่ลวนลามตอง”

กันติชาเอนตัวพิงขอบอ่าง มองขาตัวเองที่ถูกยกขึ้นพาดไหล่แกร่ง ตาหลุบมองแผ่นท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของสุริยะ หยาง กับวีไลน์ที่หายไปกับน้ำนมในอ่าง

“ตองเป็นของขวัญวันคริสต์มาสของพี่ไง”

“ก็พูดแบบนี้ทุกปี ไม่โรแมนติกเลย”

คนไม่โรแมนติกหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบเมียขี้หงุดหงิด นับวันยิ่งเหมือนแมว บ่นอะไรไม่รู้เยอะแยะ หงุดหงิดง่าย แต่พออยากได้อะไรก็ช่างอ้อน

“พี่มันคนแข็งๆ ไม่เชื่อก็จับดูสิ?”

สุริยะ หยางมองแก้มเนียนที่ขึ้นสีเรื่อด้วยความชอบใจ

“คนละแข็งแล้วครับ ทะลึ่ง”

“หึหึ...ตองชอบของแข็ง พี่รู้ มาฉลองวันคริสต์มาสต่อกันเถอะ...เดี๋ยวพี่ทบต้นทบดอกเผื่อปีใหม่ที่ตองไม่อยู่ด้วยเลย”

กันติชาส่ายหัวกับคนเอาแต่ใจ ยิ่งแก่ยิ่งขยันอ่ะพี่ซัน อย่างกับจะชดเชยช่วงหลายปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันจดชดเชยหลายปีเกินไปไหม? อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วยังจะทำวันเว้นวัน ยิ่งวันหยุดยาวนี่ยิ่งทุกวัน!

ทำหน้าสดชื่นกระปรี้กระเปร่าอย่างกับเป็นวัยรุ่นอายุยี่สิบ แถมยังชอบไปถอดเสื้อออกกำลังกายกับอาเฟยทั้งๆ ที่แผ่นหลังตัวเองมีแต่รอยเล็บ แผ่นอกมีแต่รอยจูบรอยกัด...สุริยะ หยางคนหน้าไม่อาย เขาไม่กล้าสบตาใครแล้วเนี่ย

เบื่อผัว! คริสต์มาสปีนี้ขอผัวใหม่ได้ไหม?

“คริสต์มาสคราวหน้าตองใส่ชุดกวางเรนเดีร์ยไหม? ส่วนพี่จะใส่ชุดซานต้า พี่อยากขี่กวาง”

โอ้ยยยยย เอาพี่ซันไปขายในอาลีบาบาก่อนเลย! อยู่ไม่ได้แล้วแบบนี้

---------------------



สุริยะ หยางในวัย 40 ดูเป็นพระเอกแซบๆ มากกว่าตาลุงอายุสามสิบฝ่าๆ ในปัจจุบัน 55555555

[Piima]

ทำไมเค้ายิ่งแซ่บกว่าเดิมคะ คู่นี้

[Gokusan]

โอ๊ยยยย ลุง~~~~ แซ่บเกิ๊นนนน

ลุงในยุคสามสิบกว่าเทียบกับยุคสี่สิบไม่ได้เลยอ่ะ
ในวัยสี่สิบกลายเป็นพี่ซันแซ่บๆ ที่แบบ...สดชื่นเพราะได้เมียคืนใช่มั้ย 555
ลุงผมขาวคนนั้น จะกลับมาเป็นพี่ซันผมดำเท่ๆ มั้ยน้าาาา คิกๆ

[Pam_ban]

ลุงซันอย่างแซบ​~ลืมไปเลยว่าอายุมากกว่าตอง​ นึกว่าวัยรุ่นเหมือนกัน​ 5555​ นึกถึงฉากรุ่พี่รุ่นน้องที่ห้องอาบน้ำหลังชมรมบาสเลย​ 

ตอนอ่านมูนนี่ก็ไม่ได้เกลียดลูกปลามากนัก​ พอมาอ่านตอนนางท้องก็รู้สึกสงสาร​ แต่ตอนนี้เห็นลายที่แท้จริงของนางแล้วอยากจะให้กลับไปอยู่กับสามีซะเถอะอย่าได้มาข้องเกี่ยวกับตองอีกเลย​ สงสารตองกับเจ้าจันทร์​  วิตกกังวลจนเครียดจัดขนาดนี้น่ากลัวจะซึมเศร้าอีก​ ขอให้พี่ซันสู้​ ๆ​ นะคะเป็นตัวหลักของครอบครัวเลย​ ทั้งรับมือกับคุณพ่อโหมดจิตตก​ กับคุณลูกไม่สดใส​  งานนี้กำลังใจเท่านั้นที่จะรักษาได้


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[fahdekkom]

ความอยากขายสามีของจั๋นตอนต่อนี่ได้มาจากพ่อตองสินะ

[bpyt]

นี่สินะ นิยามคำว่า ยิ่งแก่ยิ่งแซ่บ 555

[punthipha]

merry christmas and happy new year 2020 ฉลองกันยาวยาว

[himoru]

พี่ซันหื่นบอกต่อด้วย ฮ่ะๆๆๆ
ก็ไม่สงสารน้องเลย

[onlyplease]

นี่สินะ ยิ่งแก่ยิ่งแซ่บ ปัจจุบันนี่แค่ตาลุงข้างบ้านสินะ
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตองก็ยั่ว.......... 
พี่ซันก็หื่น...........   
สมกันมาก........แมวยั่วสวาท กับลุงหื่น   

พี่ชัน   ตอง   
       
 

[ืniyataan]