Special Chapter : ตึง ตึง โป๊ะ!“เร่ เข้ามาเอ้าเร่เข้ามาครับน้อง เสื้อสถาปัตย์ตัวละร้อยเก้าๆ ซื้อแล้วสอบได้ ซื้อแล้วสอบติดทุกคนคร๊าบ...”
เสียงไอ้พีชมันแหกปากโหยหวน เรียกเหล่าบรรดาน้องๆหน้าใสวัยมัธยมปลายเข้ามาซื้อเสื้อ ใช่แล้วครับ วันนี้มันวันสอบตรงคณะสถาปัตย์ของมหา’ลัยผม อีกหนึ่งเทศกาลที่เรียกเงินเข้าคณะได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
เอ้า สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าเก้าเข้ามา รีบมาเหมาเสื้อคณะกันเลยนะน้องนะ พี่จะได้หมดเวรหมดกรรมซักที นั่งขาย ยืนขาย เดินขายมาตั้งแต่ไก่โห่จนตะวันโด่งแล้วยังไม่ได้พักซักนิด ไอ้รุ่นพี่ปีสอง ปีสามแม่งก็ใจร้ายเกินใช้แต่แรงงานเด็กปีหนึ่งอย่างพวกผม ส่วนตัวเองก็ไปจับกลุ่มสุมหัวเม้าส์กันให้แซด
“ไอ้แปง ไอ้แปงโว้ยย แม่งอู้ว่ะ มึงเห็นพวกกูมั้ย มึงเห็นมั้ย แหกปากจนจะได้โล่อยู่แล้วเนี่ย”
“ฟาย! กูไม่ได้อู้เหอะ เมื่อเช้ากูแหกปากไปแล้วไม่แพ้มึงหรอก แค่กูพักนิดพักหน่อยทำเป็นบ่น เดี๋ยวปั๊ดโบกโชว์น้องเลยนิ”
“เออ แหม ครับๆ ลืมไปว่ามึงมันอภิสิทธิ์ชน มีแฟนเป็นใหญ่เป็นโตมันก็ดีแบบนี้นี่เอง”
“เหี้ย!”
“เออจ๊ะ กลัวแล้วจ๊ะ เชิญคุณผู้หญิงนั่งพักผ่อนตามอัธยาศัยเลยครับ เดี๋ยวคนรับใช้คนนี้จะขายต่อเอง”
หันมายิ้มทะเล้นให้ก่อนจะกลับไปแหกปากตะโกนขายเสื้อน้องต่อ แต่บอกตรงๆว่าปีที่แล้วตอนมาสอบผมก็ไม่ได้ซื้อหรอกครับ ไอ้พวกเสื้อพวกของอะไรเนี่ย แค่กังวลเรื่องสอบของตัวเองก็ไม่เป็นอันกินอันนอนแล้ว
พูดไปพูดมา จะว่าไป...วันนี้ทั้งวันผมก็ยังไม่เห็นหน้าไอ้พี่ไทม์เลยแฮะ ไหงเมื่อคืนบอกว่าจะมาหาตั้งแต่เช้าไง นี่มันก็ปาไปเที่ยงแล้วนะแม้แต่เงายังไม่เห็นเลยเหอะ
“เอ้าๆ คอยาวแล้วมึงไอ้แปง ชะเง้อซะ ฮิ้วววว...”
แม่ง ทีนี้ไม่ใช่แค่ไอ้พีชแล้วครับ เพราะพอไอ้นิก ไอ้ไลท์ มันเดินมาครบแก๊งก็ทำการกวนประสาทผมต่อ ให้ตายเหอะ ไอ้พวกนี้มันทำงานกันเป็นทีม!
“ไอ้พวกเลว…”
“เลวพวกกูก็เพื่อนมึงล่ะวะ ฮิ้ววว โอ๊ย...”
เจอไปเต็มๆกบาลครับไอ้สามตัว เป็นไงล่ะพวกมึง แซวกูดีนัก
“นี่แน่ะ แกล้งน้องรหัสกูหรอพวกมึง เดี๋ยวเหอะๆ”
“หูยยย พี่เรย์ โหดว่ะ น้องพี่มันไข่ในหินรึไงแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้อะ”
“ไม่ใช่ไข่ในหินโว้ยย แต่พวกมึงอย่าเล่นของสูงจะดีกว่า เพราะเจ้าของเค้าเดินมาแล้วว ฮิ้วววว~”
ป๊าดด ไอ้พี่เรย์ นึกว่าจะช่วยกันเหอะ ที่ไหนได้ก็ร่วมด้วยช่วยกันตอกย้ำซ้ำเติมกู ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุก็เดินยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวตรงดิ่งมาทางที่ผมนั่งอยู่
“ว่าไงครับคนเก่ง เหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยสิ ไหงพี่บอกจะมาตั้งแต่เช้าไง”
“พอดีพ่อพี่เรียกใช้งานน่ะ พอดีเพิ่งเสร็จ”
ก็นั่งคุยกันไปได้ซักพักนึงนั่นแหละครับ ไอ้พวกเดอะแก๊งที่เริ่มหมดแรง หมดกำลังใจในการขายของมันก็มาลากไอ้พี่ไทม์พวกมันขายเสื้อซะงั้นอะ ส่วนเหตุผลน่ะหรอ พวกมันก็บอกว่า ถ้าได้คนหล่อๆอย่างพี่ไทม์มาช่วยขายล่ะก็รับรองงานนี้เทกระจาด!
แล้วก็จริงอย่างที่มันพูดแหละ พวกผมนั่งแหกปากขายกันมาตั้งแต่เช้ายังได้บ้างไม่ได้บ้างแต่พอไอ้พี่ไทม์ไปช่วยหน่อยเท่านั้นล่ะโอ๊ย ยิ่งกว่าแร้งลง หยิบกันแทบไม่ทัน!
กว่าจะขายกันเสร็จก็เกือบจะสี่โมงแล้ว พวกพี่ๆเพื่อนๆมันก็แยกย้ายสลายตัวกันกลับแบบชนิดทางใครทางมัน ส่วนผมน่ะหรอ ตอนนี้ก็มาเดินเตร็ดเตร่ตากแอร์อยู่ในห้างกับไอ้พี่ไทม์น่ะสิ
เดินเล่นกันไปได้ซักพักท้องผมมันก็เริ่มร้องประท้วงต้องการเสบียงด่วน ไอ้พี่ไทม์มันก็รู้ใจครับเดินนำผมเข้าซิสเลอร์ไปเลย
“แปง ทำไมกินแต่ครีมไม่กินเยลลี่ล่ะ”
“ก็แปงไม่อยากกินเยลลี่อะ อยากกินแต่ครีม”
ว่าแล้วก็จ้วงแต่ครีมๆขาวๆเข้าปากเป็นถ้วยที่สาม ส่วนเยลลี่ก็ปล่อยมันนอนแอ้งแม้งอยู่ในถ้วยไปแบบนั้นแหละ ถึงจะแอบเสียดายบ้างก็เหอะแต่ทำไงได้ก็คนมันไม่อยากกินนี่นา
“กินแบบนี้เปลืองจังเลยนะเด็กน้อย นิสัยไม่ดี”
ไอ้พี่ไทม์มันว่าก่อนจะยื่นมือมาบีบจมูกผมเบาๆ ก่อนจะคว้าถ้วยที่มีแต่เยลลี่ไปกินแทน หึหึ ทำแบบนี้ก็เสร็จโจรน่ะสิ งั้นเดี๋ยวจะไปเอามาอีกเยอะๆเลย
“แปง...จะไปไหน”
“ไปเอาเยลลี่มากินอีก”
“ที่จะกินน่ะเยลลี่หรือครีม?”
“ครีม”
“งั้นนั่งลงเลยครับ พี่ไม่ตามกินเยลลี่ให้แปงทุกถ้วยหรอกนะ จุกตายพอดี”
“...” แม่งรู้ทันกูอีก อดเลยสิเนี่ย ครีมจ๋า
“...น้องครับๆ”
ไอ้พี่ไทม์หันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟ
“ไม่ทราบว่าจะรับอะไรเพิ่มเติมคะ”
“ขอครีมแบบที่น้องคนนี้กินเปล่าๆมาถ้วยนึงเต็มๆเลยนะครับ พอดีว่าน้องเค้าไม่อยากกินเยลลี่แต่อยากกินครีมมาก ถ้าผมไม่สั่งให้แบบนี้ให้สงสัยเจ้าตัวจะได้เดินไปปาดแต่หน้าครีมมากินหมดแน่ ซึ่งผมคิดว่าคงไม่มีใครอยากกินต่อแน่ๆล่ะ”
“อะ...อ้อ ได้ค่ะ รอซักครู่นะคะ”
พอพี่แกสั่งเสร็จนี่ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่มึนครับเพราะผมก็คิดว่าพี่พนักงานเค้าก็มึนเหมือนกัน
นั่งรอซักพักพี่พนักงานคนเดิมก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับถ้วยที่มีแต่ครีมสีขาวพูนๆ ผมนี่ก็ตาวาวเลยครับ ของโปรดแท้ๆ
ก็เพิ่งจะรู้ว่าสั่งแบบนี้ได้ วันหลังจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปเอาเยลลี่มานั่งปาดหน้าที่ละอัน
“คราวนี้ก็กินให้หายอยากไปเลยนะครับเด็กน้อย จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาอีก”
ไอ้พี่ไทม์มันพูดยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าก้มตากินซากเยลลี่ที่เหลือจากการปาดหน้าของผมต่อ...
แม่ง...แฟนใครวะ ทำไมน่ารักจัง..
หลังจากอิ่มกันจนแทบจะเดินไม่ไหวแล้วไอ้พี่ไทม์ก็พาผมขับรถเล่นรับลมเย็นๆแทน อื้ม แสงสีส้มๆตอนพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินนี่มันสวยจังเลยนะ
“แปงมีความสุขมั้ยครับ...”
“อื้อ สุขสิ สุขมากๆด้วย แล้วพี่ไทม์ล่ะมีความสุขมั้ย” ผมหันไปยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ
“ที่สุดเลยล่ะ...ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณแปงเรื่องอะไรอะ”
“ขอบคุณที่แปงเกิดมา ขอบคุณที่ทำให้พี่มีความสุข...”
“ไอ้พี่ไทม์เสี่ยวว่ะ...”
“ฮ่าๆๆ”
“ขอบคุณนะพี่ไทม์”
“หืม...แล้วทีนี้แปงขอบคุณพี่เรื่องอะไรล่ะครับ”
“...ขอบคุณที่รักกันมากขนาดนี้...”
“พูดตอนนี้มันยังเร็วไปครับแปง...รอให้ถึงหอก่อนแล้วแปงจะรู้ว่าพี่ ‘รัก’ ได้มากกว่านี้”.
.
Fin.แอร๊ยยย หลบรองเท้า หวังอะไรกันอยู่รึเปล่า 555 เอาใสๆกันไปก่อนละกันน้า สอบตรงเสร็จ อะไรเสร็จแล้วมันเริ่มโล่ง ก็เลยมาเขียนตอนพิเศษแบบสั้นๆให้ได้หายคิดถึงกันไปก่อน เอ๊ะ หรือว่าลืมแล้ว!? รอลุ้นประกาศผล ขอให้ติดเถอะเพี้ยงงง
เอาล่ะพล่ามกันมานาน ยังไม่ได้สวัสดีปีใหม่กันเลย (ช้าไปแล้วเฟร่ยย) ถึงจะช้าไปหน่อยแต่ยังไงก็ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ คิดอะไรก้ขอให้สมความปรารถนากันทุกคนเลย อิอิ ป.ล. พอดีเห็นคนอื่นเค้าเปิดแฟนเพจเลยอยากทำบ้างอะ 555 เข้าไปกดไลค์กันหน่อยนะคะ ไม่ได้บังคับแต่ต้องไปกด(เอ๊ะไอ้นี่ยังไง) http://www.facebook.com/pages/Rafael/216242675124554 เข้าไปพูดคุยกันได้ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
สวัสดีปีใหม่อีกรอบค้า 
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Flood เพราะน้ำมันท่วม!? Up!!! 3 /1/55 P.18 [END]+ตอนพิเศษมาแล้วว! (อ่าน 123974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก