เป้ารัก (ดราม่าน้ำคาวแตก)
'พวกพี่เมา...เอ่อ'
'ไม่เป็นไรครับ ผมก็เมาและผมเป็นผู้ชายไม่เสียหายไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรหรอกครับ'...หวังว่าเราจะไม่พบกันอีกนะครับ'
เหตุการณ์ในตอนเช้าหลังตื่นจากห้วงนิทราผมก็ตื่นขึ้นมาในสภาพที่มีน้ำคาวเกรอะกรังอยู่เต็มตัวพร้อมพวกรุ่นพี่ที่เคารพรักนอนเกลื่อนเป็นชีเปลือยอยู่รอบกายผมก็บ่งบอกได้ดีว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องเหี้ยอะไรขึ้น บอกได้คำเดียวว่า ช็อค!
ผมจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยจำได้แค่ว่าถูกพวกพี่ๆมอมเหล้าให้เมาพอตื่นมาก็เจอเรื่องแบบนี้ทำให้ผมหมดไปแล้วซึ่งความเคารพที่มีให้ พวกมันรุมโทรมผมอย่างกับสัตว์ป่าหิวกระหายพอตื่นมาพวกมันก็ทำท่าหน้าตาประมาณว่ามึงผิด มึงยั่วกูก่อน ผมก็เลยตัดขาดความสัมพันธ์และไม่ได้ร้องไห้เรียกร้องขอความเป็นธรรมให้มารับผิดชอบอะไรด้วย
สิ่งที่ผมเพิ่งเข้าใจได้เดี๋ยวนี้คือความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเปาโล ถ้าผมนอมฟังที่มันพูดผมคงไม่โดนเหยียดหยามขนาดนี้แม้ว่าเมื่อคืนผมจะเมาจนขาดสติยั้งคิดยอมให้อะไรๆเลยเถิด
ผมนอนอุดอู้อยู่แต่ในหอพักถึง 3 วันเพื่อซ่อมแซมร่างกายตัวเองที่ถูกเป้าให้พวกรุ่นพี่ใจหยาบแทงไม่ยั้ง ไอ้พูลก็เอะใจที่เห็นสภาพปานซอมบี้ของผมแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
"เป้า เป้าเว้ย...ไอ้เขม"
"ห้ะ ว่าไง"ผมตื่นจากภวังค์ห้วงความคิดแล้วหันไปมองไอ้พูลที่นั่งลงตรงปลายเตียงกระดิดเท้ายิกๆอย่างร้อนใจ
"กูเห็นว่ะ"เห็นไรวะ หน้าตาซีดเผือดแบบนี้หรือว่า...
"เห็นผีหรอวะ!"
"ไม่ใช่เว้ย คือ"มันทำท่าอึกอักปากพะงาบๆจะพูดก็ไม่พูดจนผมเห็นแล้วรำคาญ
"มีไรก็พูดดิ่วะ อ้ำอึ้งหาผัวหรอมึง"
"พ่อมึงสิครับไอ้เวร ไม่บอกมึงและห่านเอ๊ย"
"ทำให้กูอยากแล้วจากไปอีก"
"มึงไปดูกับตาเองดีกว่าว่ะ"ไอ้พูลทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งปริศนาที่ผมไม่ชอบแก้ไว้
ว่าแต่ดูอะไรเอง มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้ ไฟไหม้แม่น้ำหรือหอพักถูกปลวกกิน?
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเอาเป็นว่านอนพักฟื้นแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นไปเรียนแล้วถามไอ้พูลให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยดีกว่าและก็จะไปสารภาพอะไรบางอย่างกับเปาโล
"สวัสดีครับพี่เขม"ผมพยักหน้ารับไหว้เด็กปีหนึ่ง จำได้ว่าเด็กคนนี้น่าจะเป็นเพื่อนเปาโลมันชื่ออะไรนะ อ๋อ
"น้องต๊อกเห็นไอ้เปาโลป่ะ"
"พี่มีธุระอะไรกับแฟนผมรึเปล่าฮะ"
"!!?"What the ffffff
"อ้าว ที่รักมายืนตากแดดทำไมตรงนี้ เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก"เสียงทุ้มที่เคยไพเราะจับใจกลับบาดคมเชือดเฉือนหัวใจผมได้อย่างดีในตอนนี้ ผมมองคนที่โอบไหล่ต๊อกไว้อย่างหวงแหนด้วยแววตาเจ็บปวด
"พี่เขมถามถึงเปาโลอ่ะครับ"
"มีอะไรกับผมหรอครับ...รุ่นพี่"คำเรียกที่ห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จักยิ่งทำให้ผมมองมันด้วยสายตาไม่เข้าใจระคนเจ็บปวด
นี่ผ่านไปแค่ไม่กี่วันมันก็ได้เมียใหม่ซึ่งเป็นเพื่อนมาเยาะเย้ยผมที่เพิ่งโดนรุมโทรมมามันน่าเจ็บใจนัก ไหนบอกว่ารักกูนักหนาสุดท้ายก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ขาดรูไม่ได้แหละวะ
"ยินดีด้วยนะ"จะให้โวยวายตบแย่งผู้ชายก็ใช่เรื่อง แม้ผมจะเจ็บเจียนตายที่โดนมันหลอกก็สาสมแล้วไม่ใช่หรอผมก็เคยปฏิเสธมันอย่างไร้เยื่อใยมันก็สมควรแล้วที่ผมจะโดนมันปฏิเสธบ้าง
"ไปกันเถอะที่รัก"ผมกำหมัดแน่นหันหลังให้คู่รักข้าวใหม่ปลามันแม้สมองจะสั่งการให้ยินดีและปล่อยมันไปแต่ใจมันกลับเรียกร้องอีกอย่าง
"วันนี้จะทำอีกรึเปล่า เมื่อคืนจัดหนักจนต๊อกลุกแทบไม่ขึ้นเลยนะ"
จึก! เจ็บปวดชิบหายมาพูดอะไรกันตอนกูจะเดินออกมาวะ
"ชอบไม่ใช่หรอ อยากทำมั้ยที่รัก"
"ชอบ ทำอีกเยอะๆเลยนะ"
ทนไม่ไหวแล้วเว้ยยยยย
"ไอ้เปาโล ทำไมมึงทำกับกูอย่างงี้วะ มึงได้กูแล้วทิ้งมึงแม่งเชี้ย"ผมพ่นคำด่าอย่างเหลืออด พยายามกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายที่จะไหลออกมา
"ใครกันแน่ที่ทิ้ง มันจบไปแล้ว...พี่บอกให้เลิกยุ่งผมก็เลิกแล้วนี่ไง"มันตอบกลับมาด้วยแววตาเฉยชาผมจุกจนต้องก้มหน้าสะอื้นตัวโยนปล่อยให้น้ำตาไหลรินช้าๆ
"กูขอโทษ...ฮึก...กูรักมึง"ผมบอกแค่นั้นแล้ววิ่งออกจากภาพบาดตาบาดใจ ผมหวังว่ามันจะวิ่งตามมาเหมือนในนิยายแต่วิ่งจนสุดตึกมันก็ไม่ตามมา
ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ท่ามกลางแมกไม้ที่ขึ้นเป็นร่มเงา ความเย็นสบายไม่ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นเลยมันยิ่งอ้างว้างจนเหน็บหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
1 อาทิตย์แล้วที่ผมเอาแต่เหม่อจนไม่เป็นอันเรียนวันนี้วันหยุดไอ้พูลที่ทนเห็นผมเป็นแบบนี้ไม่ได้ก็พามาเที่ยวทะเลหัวหินเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ แทนที่มันจะมานั่งให้กำลังใจผมท่ามกลางสายลมของทะเลกลายเป็นว่ามันปล่อยเกาะผม ทิ้งผมไว้ที่นี่แล้วบึ่งกลับนครแสงสี เพื่อนเวร
"เห้อ กูอุส่ารักมึงแล้วแท้ๆไอ้เด็กเวร...ฮึก"พอนึกถึงมันทีไรผมก็จะบ่อน้ำตาแตกทันที ทั้งที่ไม่ใช่ผู้หญิงแต่จิตใจอ่อนแอเป็นบ้า
ไม่ได้สิ ชีวิตผมยังต้องก้าวต่อไปจะมาจมปลักกับอดีตที่ไม่มีทางย้อนไปแก้ไขอีกไม่ได้ ไหนๆก็มาเที่ยวทั้งทีเดินเลาะตามชายหาดมองเป้าหรั่งให้ชื่นใจดีกว่า เผื่อจะลืมเป้าใครบางคนได้
"อ้าว พี่เขม"ผมที่เดินจงกลมอยู่ดีๆก็มีเสียงใสเรียกชื่อมาแต่ไกล ผมเงยหน้ามองหน้าคนทักด้วยสายตาไม่พอใจนิดๆ นี่ถึงกับตามมาหลอกหลอนผมถึงที่นี่เลยเรอะ
"หวัดดีและลาก่อน"ผมมองคนข้างกายต๊อกที่แลดูมีความสุขดีก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
"เดี๋ยวครับพี่เขมคือพวกเรามีเรื่องจะขอร้อง"ขอให้ไปดูพวกมึงสวีทกันหรอวะหรือขอให้กูขอโทษมึงที่เคยได้กับผัวมึงแล้วน่ะ หึ
"กลับแล้วไม่ว่าง"
"หึ คงจะไปเอากับฝรั่งเป้าใหญ่แถวนี้ล่ะสิ"เสียงทุ้มเยาะเย้ยแดกดันจากไอ้เปาโลทำให้ผมฉุนกึก นี่มันเห็นผมเป็นอีตัวหรือไง จิตใจหยาบช้าผมไม่น่าไปหลงรักมันเลย
"นี่เปาโล เงียบไปเลยนะ...ขอโทษแทนเปาด้วยนะครับ"เป็นแม่มันรึไงถึงต้องขอโทษแทน ไม่ใช่สิ เป็นเมียมันแล้วก็ต้องแบกหน้ารับทุกอย่างสินะ...ได้แต่ก้นด่าในใจขืนพูดออกไปไอ้ผัวที่อยู่ข้างๆคงเข้ามาไฝว้กับผม
"อืม"ผมทำท่าจะเดินไปจริงๆแต่ไอ้เปาโลมันคว้าแขนผมไว้ ผมเลยหันไปทำหน้าขึงขังใส่มัน นี่กูบอกรักมึงไปแล้วแต่มึงยังทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้ไงวะ น้ำตาจะไหลอีกแล้วเว้ย
"คือหมาของเราป่วยนอนซมอยู่บ้านพักตากอากาศแต่ผมกับเปาโลแพ้ขนหมาแถมมันยังตัวใหญ่มากด้วยช่วยอุ้มมันไปส่งให้หมอสัตว์แถวนี้ได้มั้ยครับ"ต๊อกพูดยาวเหยียดแต่ผมก็พอจังใจความได้แต่พวกมันแพ้ขนหมาทำไมเลี้ยงหมาวะ จากที่กำลังซึมเศร้าเหงาหอย เอ้ย เหงาหงอยผมก็เปลี่ยนอารมณ์มาเป็นงงเป็นไก่ไข่แตก
"พวกมึงแพ้ขนหมาแต่เลี้ยงหมาเนี่ยนะ"ต๊อกทำหน้าเลิ่กลั่กหันไปมองไอ้เปาโลแล้วหันมาเบะหน้าใส่ผม เห้ย อย่าบอกนะว่า
"ฮือออ พี่เขม ช่วยมันด้วยนะครับ...ฮืออ มันกำลังจะตาย"มันเข้ามาเขย่าตัวผมจนสั่นคลอนหัวเริ่มหมุนติ้วจากแรงเขย่าของต๊อก
"เออๆ พาไปดิ่วะ"ช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วอย่าเจอกันอีกเลยเถอะนะแค่พวกมึงมีลูกเป็นหมากูก็เจ็บพอละ
"ไหนอ่ะ"เมื่อมาถึงบ้านพักตากอากาศผมก็หันซ้ายแลขวาหาน้องหมาตัวใหญ่ที่ป่วยซังกะตายตามคำบอกเล่าของต๊อก
"อยู่ในห้องนอนทางนั้นฮะ"ผมจ้ำอย่างเร็วไปในห้องนอนที่มันบอกแล้วมองหาหมาที่ว่าแต่ก็ไม่มี
"ขอโทษนะครับพี่"ไอ้ต๊อกเด็กเวรสองเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูอย่างแรงไอ้คนที่อยู่ในห้องกับผมก็ล็อคประตูเสริม
"เห้ย ไรวะ"
"คิดถึงเขมมากเลย รู้ป่ะ"ไอ้เปาโลเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทำเอาผมงง เอ๋อแดรกได้อีก ผีเข้าหรอวะ
"นี่มันเรื่องอะไร"กว่าจะเปล่งคำพูดออกมาได้ปากผมก็หุบๆโผล่เป็นใบไมยราบอยู่หลายครั้ง
"แก้เผ็ดคนใจร้ายไงครับ"คนตัวสูงตรงหน้าตอบหน้าตายแล้วยิ้มกริ่มย่างก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ
"งั้นมึงก็ไม่ได้คบกับต๊อก"ผมก็ถอยหลังเรื่อยๆ
"เป็นนักแสดงได้เลยใช่มั้ย หึหึ"แผ่นหลังผมชิดกำแพงไม่มีที่ให้ถอยหนีได้อีก ร่างกายแน่นไปด้วยมัดกล้ามของเปาโลก็เข้ามาบดเบียดกายผม
"มึงรักกูจริงๆใช่มั้ย"ผมเบี่ยงหน้าไม่ให้เปาโลจูบทั้งที่ยังเคลียร์ไม่เสร็จ
"รัก รักมากก"
"แต่...กูถูกรุมโทรม"
"ผมรู้แล้ว จัดการให้พวกมันไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงบาลแล้วด้วย"
"เอ๊ะ รู้ได้ไง"
"ไม่บอก...แต่เขมยอมให้คนอื่นง่ายๆแบบนี้คงต้องลงโทษกันสักหน่อย"
"กูเมา"ผมพูดเสียงอ่อยอย่างสำนึกผิด
"แต่ผมไม่ยอม วันนี้ช่วยตามใจผมหน่อยนะ"
"มึงทำให้กูร้องไห้ไปเป็นอาทิตย์"
"เขมก็เคยทำผมเสียใจไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาถือว่าหายกันเนอะ"ไอ้เปาโลโน้มหน้าลงมาคลอเคลียกับแก้มผม
"เออ ขอโทษ"ผมดีใจที่มันยังอยากรักคนที่แปดเปื้อนอย่างผมดีใจที่มันไม่ทิ้งผมไปจากที่คิดจะไม่ให้อภัยก็ใจอ่อนได้ง่ายๆ
"พูดอีกได้มั้ย คำนั้นอ่ะ"
"ขอโทษ"
"ไม่ใช่ครับ คนรักกันเขาต้องบอกคำนั้นสิ"
"รัก กูรักมึงไอ้เปาโล"รีบพูดไปอย่างไม่ลังเลแล้วซุกหน้าลงกับอกแกร่งของมันเพื่อปิดบังใบหน้าที่เห่อร้อน
"ช่วยพูดอีกเยอะๆเลยนะครับ"
เปาโลเชยคางผมให้สบตากับมันก่อนจะโน้มตัวลงมาแลกจูบกับผม
"รัก"
"อื้ม"
"รัก"
"กูก็รักมึง"
"งั้นวันนี้ทั้งวันเรามาเล่นกันเยอะๆเลยนะ"เปาโลชูของเล่นผู้ใหญ่ต่างๆนานาให้ผมดูเป็นที่ประจักษ์แล้วเริ่มบทรักลงโทษที่ทำเอาผมจำไปจนวันตาย
"อ๊าาาาาาา"
นี่ผมไปหลงรักไอ้เป้าใหญ่ 9.5 นิ้วแถมโรคจิตเข้าขั้นได้ไงวะเนี่ย!!
End
TBC.
จบแล้วเนอะ แหนะ เห็นชื่อตอนแล้วคิดอะไรเอ้ย จบแบบใสๆไม่มี NC นะ หุหุ ขอบคุณที่ตามอ่านกับปวดเป็ดให้นะคะ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) ผมชอบมองเป้า ตอนพิเศษ ของเล่นผู้ใหญ่ [29/11/2015] <จบ> (อ่าน 34069 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก