หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[Rosnest]

หวานกันจริงๆ  มาต่อบ่อยๆน้า 

[Momichi]

หวานกันมากๆ เป็นคู่ที่น่ารักมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้และจะคอยติดตามผลงานค่ะ

[micmicky]

หวานมากเลยค่ะ

อิจฉาคนมีคู่

รักกันนานๆนะคะ

[nutto]

อือหือออออ พี่เป๊ปมาได้น่ารักมากกก เอาซะมาทำงานเที่ยงกันเลยทีเดียว
สงสัยพี่โจ้คงจะสู้ไม่ไหว 5555

[snowboxs]

สวัสดีปีใหม่ 2559 นะคะโจ้กับเป๊บ
มีความสุขมากๆนะ

[Kfc_Pizza]

 
หวัดดีปีใหม่จร้า
ขอให้น้องโจ้น้องเป็ป สุขภาพแข็งแรง คิดหวังจะทำอะไรขอให้สำเร็จ
ไม่เจ็บไม่จน รวมทั้งทุกคนในครอบครัวด้วยนะคะ
รักนะ
 

[patchylove]

Happy New Year จ้า 

[คนอ่าน]

สวัสดีปีใหม่ค้า

[micmicky]

   HAPPY  NEW  YEAR  2016   

[nutto]

พี่โจ้พี่เป๊ป หายไปเลยยยยยย กลับมาเล่าให้ฟังกันโหน่ยเร็วววว คิดถึงม๊ากมากกกก

[Apple_matinie]

 

[Yarkrak]

คิดถึงคู่หวานแห่งปีครับ
สบายกันดีไหมเอ่ย
 

[nutto]

หายไปไหนกันแล้วอะครับ เมื่อไหร่พี่โจ้พี่เป๊ปจะมาน้าาาา ผมยังรอพี่อยู่ตลอดเลยนะครับ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบบบ โอ๊ะโอ หายไปเจ็ดแสนปีอะ หลายคนดักรุมตบจูบแน่เลยง่าาาาา 5555+ ขอโทษนะค้าบบบบที่ห่างหายไปนานมากๆ เหตุผลเดิมๆ อะคับ งานมหาศาลมาก รับมือกับพิษ ศก ที่รุนแรงเหลือเกินนนนนน เฮ้ออออ วันนี้แอบว่างช่วงบ่ายคับ เลยนำเรื่องที่ปั่นๆ ไว้ มาลงน้า เขียนยาวมาก เลยแบ่งเป็นตอนๆ มาให้อ่านนะคับ ตอนต่อไปจะมาอีกสามเดือน 5555+ อดใจรอน้า ระหว่างไม่มาจะมาอัพเดทตอนพิเศษ ละกันนะคับบบ....สวัสดีปีใหม่น้าาาาา (ผ่านมาเดือนกว่าก็สวัสดีได้เนอะ) ตอบเม้นๆ ค้าบบบ

Yarkrak : นานๆ ทีได้ไปเซ็นพระรามเก้าอะค้าบพี่ คิงคองมะค่อยพาไปอะ จะไปเดินคนเดียว นางก็ห้าม บอกกลัวโดนฉุด เว่อร์ไปอะเนอะพี่

AkiraRyusuke : 5555+ ถ้าเจอจาให้กอดตัวแตกเลยนะ แต่เป๊บจายอมป่าวอะ อิอิ 

j123 : ช่ายๆ ชุดเข้ากันอะคับบบบ คนมองเต็มเลย แต่ไม่สนใจจจจจจ อิอิ 

broke-back : มีค้าบบบ คิงคองเจ้าชู้อะ กว่าจะถอดเขี้ยวเล็บ เหนื่อยเลยอะ ดราม่าแน่นอน ติดตามอ่านคับบบบ 

meng : ขอบคุณค้าบบบบ 

Kfc_Pizza : เสียใจมากอะคับบบบ น้ำตาท่วมมมม  ลองติดตามอ่านน้าาาา

patchylove : 

❣☾月亮☽❣ : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบบ ไปถ่ายรูปที่ต้นคริสมาสเหมือนกันอะคับ จริงๆ อาจจะเดินสวนกันแล้วแต่ไมไ่ด้มองก็ได้น้าาา อิอิ

คนอ่าน : กินยาเบาหวานแล้ววววว อิอิ 

❣☾月亮☽❣ : ตามใจเยอะอะคับ แต่เวลาเอาคืนนน ระบมมมมอ่าาาาา 

Yarkrak : ขอบคุณค้าบพี่ 

bvan : มารักด้วยกันมั้ยค้าบบบบ อิอิ 

YouandMe : 55555+ เดินชนป้ายบ่อยอะคับ จนเป๊บชินแล้วววว 

noy : 

Kfc_Pizza : มาต่อตอนต่อไปให้แล้วนะค้าบบบบ 

snowboxs : ส่องเจอแล้วมาทักด้วยนะค้าบบบบ 

sugarcane_aoi : ขอบคุณมากค้าบบบ เดี๋ยวจะลองเข้าไปอ่านบ้างงง อิอิ 

patee : ถ้าว่างจะมาบ่อยๆนะค้าบบบบ 

Rosnest : 

Momichi : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

micmicky : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

nutto : อารายเจ้านัทททท ตาลุงนั่นอะพลังเยอะ ระบมไปหมด ตื่นสายเลยอะ 

snowboxs : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบบบ 

Kfc_Pizza : ขอบคุณมากค้าบพี่ สวัสดีปีใหม่ ขอให้พี่มีความสุขเช่นกันนะค้าบบบบ 

patchylove : 

คนอ่าน : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบบบ 

micmicky : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบบบ 

nutto : มาแล้วววววว งานเยอะมากอะ เจ้านัทสบายดีนะ เรียนถึงไหนแล้ว มีแฟนยัง อิอิ 

Apple_matinie : 

Yarkrak : มาแล้วคับพี่ สบายดีคับบบบ อิอิ 

nutto : มาแล้ววววววว 

[jonathan2624]

ตอนที่ 48 ชีวิตอลเวง ภาค 1

   จากวันที่เราไปหาอาม่า ผมได้ดูแลเป๊บตลอด ด้วยการพาไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลตามคำแนะนำของคณะแพทย์ อาการทางร่างกายของเป๊บตอบสนองต่อการรักษาได้อย่างดีมาก แขนและขาสามารถยืดแกว่งไปมาได้ โดยไม่มีอาการเจ็บหรือเส้นเอ็นตึง สิ่งที่น่าเหลือเชื่อมากคือ อาการบาดเจ็บของเป๊บหายเกือบเป็นปกติ จนถึงวันเปิดภาคการศึกษาใหม่ ในตอนแรกคิดว่าเป๊บเองอาจจะต้องพักการเรียน แต่เราสองคนคุยกันแล้ว เป๊บก็ตัดสินใจลงทะเบียนตามปกติ เพื่อให้ทันการเรียนกับเพื่อน นางให้เหตุผลว่า ถ้าพักการเรียนไปเทอมนึง อาจจะรับปริญญาไม่พร้อมกัน และ จบไม่ทันเพื่อนคนอื่น ถ้าหากต้องไปลงทะเบียนเรียนกับรุ่นน้อง ก็คงจะไม่สนิท ผมเลยตามใจจัดการติดต่อลงทะเบียนให้เป๊บเรียบร้อย
“เออว่าไงฉัตร” ผมกดรับสายฉัตร
“อีโจ้ว เมิงลงทะเบียนให้อีเป๊บยัง”
“เรียบร้อยแล้ว มีอะไรวะ”
“เปล่า กรูแค่เป็นห่วง เลยโทรมาถามเมิง แล้วอีเป๊บมันจะขับรถไปเรียนไหวหรือ”
“เห็นแด๊ดบอกว่าจะได้คนขับรถไปรับไปส่ง หรือไม่บางวันถ้ากรูมานอนบ้านเป๊บ ก็ไปกะกรูอะ”
“เออดี ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกนะเมิง”
“เออขอบใจมากเมิง ว่าแต่วันเปิดเรียนวันไหนวะ”
“จันทร์ที่จะถึงนี่แหละ เรียนวิชาแรกเก้าโมง อีกวิชาบ่ายโมง เลิกสี่โมง”
“ทั้งวัน เหนื่อยตายแน่”
“อย่าเพิ่งเหนื่อยเมิง เพราะเรียน จันทร์ พุธ อย่างละสองวิชา ส่วนวันศุกร์วิชาเดียว”
“คุณพระ....เฮ้อออ” ผมถอนหายใจ
“เอออย่าเครียด ยังไงก็ต้องเรียน ว่าแต่เมิงเลือกสาขาเอกอะไร”
   คือตอนนั้นคณะที่ผมเรียนจะมีการแยกเรียนสาขาวิชาเอกตามความชอบตอนขึ้นปีที่สองครับ ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุเคยคุยกะเป๊บเหมือนกันว่า เราสองคนจะเรียนสาขาเดียวกัน หรือ แยกสาขากัน เป๊บนำเสนอว่า เราสองคนน่าจะเรียนคนละสาขากัน เผื่ออนาคตจะได้ปรึกษาหารือทำงานกันจนแก่ แหม กะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตว่างั้น บอกตรงๆ นะครับ ตอนนั้นคิดว่าเพ้อเจ้อ เพราะความรักเพศที่สามแบบเราๆ อาจจะไม่ยั่งยืน ไม่น่าเชื่อว่า ณ ตอนนี้ เราสองคนอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีแล้วนะเนี่ย
“กรูเลือกการเงินอะเมิง เมิงละ”
“การเงินเหมือนเมิงอะ เออแล้วอีเป๊บละ”
“เป๊บเลือกการตลาด”
“อ้าวไม่เลือกเหมือนเมิงหรือ”
“เออ เป๊บบอกว่าเรียนคนละสาขาจะได้ช่วยทำงานสร้างอนาคต”
“ต้ายตายยยยย....กะเอาเมิงเป็นเมียจนตายว่างั้น”
“มั้ง...เมิงก็อย่าแซวเดี๋ยวถีบ”
“ฮ่าๆๆๆ ค่าพ่อคู๊ณณณณณ เอองั้นไม่กวนเมิงและ เจอกันวันจันทร์นะหอย”
“ได้ๆ เจอกันๆ”
   หลังจากนางวางสายไป ผมก็โทรหาเป๊บ
“ครับที่รัก” เสียงหวานมาเชียว
“เป๊บกลับจากโรงพยาบาลยังอะ”
“กำลังเดินทางกลับครับ”
“ใครขับรถให้อะ”
“แด๊ดให้ศักดิ์ขับรถครับ”
“อ๋อๆ แล้วคุณหมอว่าไงบ้างเป๊บ”
“คุณหมอบอกว่า อาการดีขึ้นมาก ระบบกล้ามเนื้อเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติครับ ส่วนระบบเส้นเอ็นก็มีการยืดหยุ่นที่เพิ่มมากขึ้น แต่หมอกำชับว่า ห้ามวิ่ง ห้ามออกกำลังกาย ค่อยๆ เดิน และห้ามขับรถครับ”
“ดีแล้วๆ เป๊บก็ทำตามหมอสั่งด้วยนะ”
“ครับที่รัก....แล้วคืนนี้มานอนบ้านเป๊บมั้ยครับ”
“อืม วันนี้วันเสาร์ งั้นโจ้ไปนอนพรุ่งนี้นะเป๊บ วันจันทร์จะได้ไปเรียนด้วยกันไง”
“อ๋อ ได้ครับๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะที่รัก”
“ค้าบบบบ รักนะๆ”
“รักเหมือนกันครับ”
   หลังจากวางสายเป๊บ ผมเดินลงมาด้านล่าง เจอพ่อกับแม่และจิมนั่งคุยกันพอดี ผมเลยเข้าไปร่วมวงด้วย และแจ้งว่า พรุ่งนี้ผมจะไปนอนค้างบ้านเป๊บ และไปเรียนด้วยกัน พ่อกับแม่ก็อนุญาตครับ หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ ผมก็ขึ้นมาบนห้อง จัดเตรียมตารางเรียน เสื้อผ้า ลงกระเป๋า ไม่นานนักจิมก็เข้ามาในห้องพูดคุยด้วย
“ว่าไงจิม มีอารายยยย” ผมถามจิมขณะกำลังง่วนกับการจัดกระเป๋า
“ไม่มีอะไรพี่ ว่าจะมาถามพี่ว่า ตกลงกับพี่เป๊บ สถานภาพลงตัวแบบไหน”
“เอ่อ ก็...ตอนนี้ภาพรวมก็ดูดีนะจิม” ผมชะงักนิดนึง ตอบแบบอึกอัก
“คำว่าภาพรวมมันไม่ชัดนะพี่ ผมอยากให้พี่ชัดเจน และพี่เป๊บก็ชัดเจน การเกิดอุบัติเหตุของพี่และของพี่เป๊บ ผมว่าเป็นบททดสอบได้อย่างดี...แต่”
“แต่อะไรอะ”
“คือ พี่เป๊บเขาเป็นผู้ชายแมนๆ ไงพี่ เขาเคยมีแฟน ญ มามากมาย...เอ่อ ผมกลัวว่า การที่เขามารักพี่ชายของผมเนี่ย มันจะมีอะไรแอบแฝงมั้ยครับ”
   ผมอึ้งกับคำเตือนของจิม
“แล้วจิมคิดว่า การแอบแฝง เป๊บจะทำอะไรอะ”
“ในมุมมองผมนะ บางทีแก้เหงา ระบายตามประสาผู้ชาย หรือกำลังรอเจอสิ่งที่ดีกว่า หรือความสนิทจนเลยเถิด”
   ผมหน้าถอดสี สะอึกลึกๆ แล้วจิมก็แก้ตัวไปว่า
“พี่ ผมไม่ได้เตือนให้พี่ไม่สบายใจนะ ผมอยู่กับพี่มาตั้งแต่เด็ก พี่มักจะเสียใจกับเรื่องความรักเสมอ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังเป็นน้องพี่นะ ชายไหนไม่กอด มามะ น้องกอดเอง” ว่าแล้วจิมมันก็มากอดรัดฟัดเหวี่ยงแกล้งผม พร้อมจี้เอวกะจั๊กกะแร้
“แว๊กกกกก...ออกไปนะไอ้น้องบ้า....ไม่เอา.....ฮ่าๆๆๆ” ผมดิ้นไปมา แหกปากเสียงดัง จนแม่ขึ้นมาดุถึงห้องเลย เชอะ น้องบ้า
   อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ผมครุ่นคริดเรื่องที่จิมเตือน จะว่าไปผมกับเป๊บก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนกันมาได้ระยะนึงแล้ว อีกอย่างตอนผมเกิดอุบัติเหตุเป๊บก็มาดูแลเป็นอย่างดี หรือตอนเป๊บเกิดอุบัติเหตุ ผมก็ไปดูแลเป๊บอย่างดีเช่นกัน หรือแม้แต่เรื่องของ ดาว ที่เป๊บเคยพลาดพลั้งมา....ไม่อยากคิดมากครับ นอนหลับดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ไปหาเป๊บตอนเช้าๆ
   
   ผมเดินทางออกจากบ้านในช่วงสายๆ ขับรถตามเส้นทางที่มุ่งไปบ้านเป๊บ พลางในใจคิดถึงเรื่องที่จิมเตือน ด้วยความเครียดและคิดมาก ประกอบกับคิดถึงพระอาจารย์อุดมพอดี ตัดสินในเปลี่ยนเส้นทางมุ่งไปหาพระอาจารย์ที่วัด บางทีท่านอาจจะมีแง่คิดดีๆ ได้แน่เลย ว่าแล้วก็ซิ่งเต็มที่

   ผมเดินทางมาถึงวัดช่วงเที่ยงๆ ได้รับการแจ้งจากลูกศิษย์พระอาจารย์ว่า ตอนนี้พระอาจารย์ขึ้นฉันภัตาหาร อีกไม่นานคงกลับเข้ามาให้รอครู่นึง ผมก็เข้าไปนั่งรอในกุฏิ

“ว่าไงโยม สบายดีมั้ย” ผมหันไปตามเสียง
“กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ สบายดีครับ”
“เป็นไงบ้าง ลมอะไรพัดมาหาถึงที่นี่”
“ฮ่าๆๆ เกินไปครับพระอาจารย์ คิดถึงพระอาจารย์ครับ เลยแวะมากราบ ผมซื้อน้ำปานะมาถวายด้วยครับ” ผมประเคนให้พระอาจารย์
“แล้วโยมเป๊บเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วหรือ”
“อาการดีขึ้นมากแล้วครับพระอาจารย์ ตอนนี้ก็ไปทำกายบำบัดทุกวันครับ”
“แล้วเรื่องเรียนละ ต่อเนื่องมั้ย”
“ต่อเนื่องครับ เป๊บลงทะเบียนเรียนต่อได้ตามปกติ ตอนนี้ก็กำลังเลือกสาขาวิชาตามความถนัดครับ”
“คืออย่างไรหรือ เลือกตามความถนัด” พระอาจารย์ถาม
“อ๋อ คือเลือกสาขาวิชาเอกของตัวเองครับ เหมือนตัวผมเลือกการเงิน เป๊บเลือกการตลาด แบบนี้นะครับ”
“อ๋อ แบบนั้นนั่นเอง” แล้วพระอาจารย์ก็หลับตาไปนิดนึง แล้วลืมตามา ผมสงสัยเลยถามต่อไปว่า
“มีอะไรหรือเปล่าครับพระอาจารย์”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่โยมอยากถามอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า”
“อ๋อ ก็คือ ผมมีเรื่องไม่สบายใจนิดนึงครับ เมื่อคืนจิมน้องชายผมมาถามแนวๆ ว่า ผมกับเป๊บจะอยู่ด้วยกันได้หรือ รักกันจริงหรือ เลยจะมาถามพระอาจารย์ขอคำชี้แนะว่าจะยังไงอย่างไรดีครับ” ผมถามแบบยิ้มๆ พระอาจารย์นิ่งไปชั่วครู่นึง
“โยมเชื่อเรื่องคู่กรรมมั้ย” พระอาจารย์ถาม
“เชื่อครับ”
“แล้วโยมคิดว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร”
“ก็..เอ่อ..อาจจะแนวๆ คู่รักที่แต่งงานกันมีครอบครัว มารักกันในชาตินี้มั้ยครับ”
“ความหมายไม่ถูกเสียทีเดียว โยมโจ้ คนเราเวียนว่ายตายเกิดมานับไม่ถ้วน จิตวิญญาณของบางคนเป็นสามีภรรยาด้วยกันมาทุกภพชาติ บางภพชาติอาจจะไม่ได้เกิดมาเจอกัน แต่ด้วยความมีกิเลส ทำให้จิตดวงนั้นไปมีภรรยาอื่น จนเกิดความผูกพันกัน พอล้มหายตายจากกันไป จิตดวงเดิมก็มาเจอภรรยาคนเดิม นั่นเราเรียกว่า คู่บุญบารมี แต่บังเอิญ จิตของภรรยาอื่นมาเจอในภพเดียวกัน จนทำให้ฝ่ายชายไปพบเจอกลายเป็นภรรยาน้อย นั่นเรียกว่า คู่กรรม”
“อ๋อครับ” ผมฟังอย่างตั้งใจ
“โยมโจ้ กับ โยมเป๊บ คือ คู่บุญบารมี” พระอาจารย์พูดต่อ ผมฟังปุ๊บ รู้สึกเกิดปัญญาบางอย่าง เลยถามท่านกลับไปว่า
“จะมีคู่กรรม เกิดขึ้นหรือครับ”
   พระอาจารย์พยักหน้า ผมตกใจมาก หรือว่า เป๊บจะต้องเจอคู่กรรม อ้าวแล้วผมละ
“หา จริงหรือครับพระอาจารย์ ผมกับเป๊บจะต้องเลิกกันหรือครับ แล้วผมควรทำยังไงดี”
“ไม่เลิกกันหรอกโยม อย่างที่อาตมาบอกไง คู่บุญบารมี แต่โยมจะต้องรับมือและจัดการกับคู่กรรมให้ได้”
“โหยยยย ทำไงละครับพระอาจารย์ คือ เป๊บเองก็เจ้าชู้ดั้งเดิม จะแก้ยังไงอะครับ”
“อาตมาไม่ได้บอกว่าโยมเป๊บจะเจอคู่กรรมเพียงคนเดียวนี่ โยมโจ้ก็ต้องเจอ”
“หา......ผมเจอด้วยหรือครับ”
“ใช่....”
“พระอาจารย์ครับ แต่ผมไม่มองคนอื่นเลยนะครับ ผมรักเป๊บคนเดียว”
“โยม กรรมเวลาเจอไม่มีใครฝืนได้ เว้นเสียแต่ยอมรับและชดใช้มัน เครื่องมือสำคัญที่โยมทั้งสองจะต้องใช้ คือ สติ นำความนี้ไปบอกโยมเป๊บด้วยนะ อย่าลืมที่อาตมาเตือน สติ สำคัญที่สุด”
“ครับพระอาจารย์” ผมใจหายวาบ แต่ก็ยังคงสนทนากับพระอาจารย์ไปได้สักพัก
   ออกจากวัดมาก็ช่วงบ่าย เป๊บโทรเข้ามาถามว่าทำไมมาถึงช้า เลยบอกไปว่าแวะมากราบพระอาจารย์แป๊บนึง กำลังจะไป ระหว่างขับรถไปผมก็ครุ่นคิด โหยยยย อะไรเนี่ย ผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน ยังจะต้องเจออะไรกันอีกเนี่ย....ถึงบ้านใหญ่ ผมก็เดินเข้าบ้านไปหาเป๊บ
“พระอาจารย์ว่ายังไงบ้างที่รัก”
“ก็...เอ...อืม...”
“ลังเลอะไรเนี่ย มีอะไรสำคัญหรือครับ”
“เปล่าหรอกเป๊บ พระอาจารย์ท่านให้พรเป็นภาษาบาลีนะครับ โจ้เลยไม่รู้คำแปลว่าจะบอกเป๊บยังไง” ผมตอบแบบยิ้มกว้าง ไม่อยากเล่าให้เป๊บไม่สบายใจครับ
“อ๋อ ฮ่าๆๆ แบบนี้ก็แย่เลย  เป๊บเองก็แปลไม่เป็นด้วย”
“นั่นแหละเป๊บ แต่เท่าที่พอจับใจความได้ เหมือนพระอาจารย์อวยพรว่า ขอให้เป๊บมีสติมากๆ นะครับ ทำอะไรก็พิจารณาให้ดี”
“อ๋อ ครับๆ เป็นคำเตือนที่ดีมากๆ”
“ว่าแต่วันนี้ไปทำกายภาพบำบัดมาลุงหมอว่าไงบ้างเป๊บ”
“อาการดีขึ้นมากครับ เหลืออีกแค่ 10% ก็สมบูรณ์แล้ว แต่ลุงหมอบอกว่า จะต้องงดกีฬาหนักๆ ตลอดชีวิต เช่น บาสเก็ตบอล ฟุตบอล หรือพวกเข้าเวทยกเครื่องมือหนักๆ อันนี้เล่นไม่ได้แล้วครับ”
“ดีแล้วละเป๊บ ก็ออกกำลังกายธรรมดาพอนะ”
“ครับ แล้วนี่ที่รักทานอะไรมายัง”
“ยังเลย”
“งั้นเดี๋ยวให้ป้าจันทร์ทำให้ทานนะครับ ทานอะไรดี”
“อะไรก็ได้ง่ายๆอะ เป๊บ เกรงใจป้าจันทร์”
“ครับ”
   เป๊บก็เรียกเด็กแม่บ้านให้ไปบอกป้าจันทร์ทำไข่เจียวหมูสับให้ผมทาน จังหวะเดียวกับที่เป๊บรับโทรศัพท์และเดินออกไปคุยอีกห้องนึงพอดี ผมก็เดินๆ เข้ามานั่งในห้องนั่งเล่น ครุ่นคิดเรื่องที่พระอาจารย์เตือนพอดี ไม่นานนัก ข้าวไข่เจียวหมูสับร้อนๆ ก็มาเสริฟถึงที่ ผมก็ทานไปด้วยความอร่อย เป๊บเองวางสายโทรศัพท์ก็มานั่งทานผลไม้ข้างๆ นั่งได้แป๊บเดียว เป๊บก็ขึ้นไปห้องนอนเพื่อทานยาตามปกติ
   ผมนั่งทานข้าวไปเรื่อยๆ บังเอิญเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือเป๊บวางบนโต๊ะพอดี จิตมารเข้าแทรกเลยละครับ รู้ตัวเลยว่าเสียมารยาท แต่ก็อยากกดดูบ้างว่า มีอะไรพิเศษๆ หรือเปล่า ผมเลยหยิบมือถือเป๊บมาดู เชื่อว่าถ้าอายุเท่าๆผมในปัจจุบันนี้ สิบปีก่อน จะมีโทรศัพท์วินโดวส์โฟน พวก อะตอม โดพอด ที่มันจิ้มๆหน้าจอ  และจะมีโปรแกรม msn ไว้แชท คงพอนึกออกนะครับ ซึ่งการติดต่อสื่อสารในยุคนั้น จะเน้นไปที่ส่ง sms กับโปรแกรม msn เสียมากกว่า ผมเลยกดเข้าไปดูในกล่องข้อความ เลื่อนๆ อ่าน สิ่งที่ทำให้ใจผมสั่นๆ คือ เพื่อนร่วมรุ่นที่ชื่อ เก๋
   ข้อความเริ่มมีการตอบโต้พูดคุยกันตั้งแต่ช่วงที่เป๊บออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆ ในช่วงแรกจะมีลักษณะการถามโต้ตอบไปมา หายหรือยัง เป็นไงบ้าง ใครดูแล เป๊บจะตอบไปตามที่เขาถาม จริงๆ แล้ว เก๋ เป็นเพื่อนที่สวย น่ารัก และฐานะดี ครับ แต่นางเป็นคนที่หยิ่ง และเชิดๆ ทำให้กลุ่มของเราโดยเฉพาะฉัตรไม่ถูกชะตามากๆ พาลทำให้ผมไม่ค่อยได้สุงสิงไปด้วย ไม่นึกว่า เก๋ จะมีการคุย sms กับเป๊บ
   ผมรู้สึกไม่ดี เลยกดเข้าไปดู msn ของเป๊บ เช็ครายชื่อการคุย เจอของเก๋ เลยเข้าไปอ่าน ภาพรวมข้อความทำให้ผมรู้สึกหน้าชา มีการบอกเป็นห่วง คิดถึง เป๊บเองก็ตอบไปในแนวๆ แบบนั้นด้วย ท้ายๆของการคุยจะมีการพูดถึงเรื่องการเลือกวิชาเอก ผมจำได้ว่า สองคนนี้เขาเลือกเรียน วิชาเอก เดียวกันครับ
   เพื่อให้เกิดความสะใจในช่วงนั้น ผมเข้าไปกดในรายการโทรออกรับสาย สายล่าสุดที่เป๊บรับและออกไปคุยนอกห้อง คือ เก๋ (ใจหายวูบครับ)
   ได้ยินเสียงเป๊บเดินมา ผมเลยรีบกดโทรศัพท์ วางไว้ที่เดิม ทำว่าทานข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ที่รัก ทานช้าจังเนี่ย ยังไม่หมดจานเลย”
“โหย จานใหญ่เยอะอะเป๊บ อิ่มแล้วเนี่ย” ผมตอบยิ้มๆ แต่ในใจเครียดนานแล้ว
“ฮ่าๆๆ อิ่มก็เหลือได้นะครับ”
“ไม่เอาอะ ป้าจันทร์อุตสาทำ เสียดาย”
“งั้นทานให้หมดเลยนะครับ”
ผมก็ทานข้าวต่อจนหมด
“คืนนี้ค้างบ้านเป๊บป่าวววววว”
“เดี๋ยวค่อยมาค้างคืนวันจันทร์นะเป๊บ เปิดเรียนวันแรกไง ตอนเช้าโจ้มารับ เย็นมาส่งก็นอนบ้านเป๊บ ดีป่าวครับ” ผมไม่พร้อมนอนคืนนี้และที่ตั้งใจว่าจะมานอนคืนวันอาทิตย์ก็ไม่พร้อม ตอนนี้อยากอยู่คนเดียว คิดเรื่องคนที่ชื่อ เก๋ มาก
“ว้า เสียดายจัง แต่ก็ดีนะครับ ที่รักจะได้ไม่ต้องลำบากไปมา แต่วันจันทร์ห้ามเบี้ยว มานอนบ้านเป๊บนะ”
“ได้ค้าบบบ งั้นเดี๋ยวโจ้กลับก่อนนะ วันจันทร์มารับนะคับ”
“อ้าวทำไมรีบกลับจัง ไม่รอเจอแด๊ดกับมัมช่วงเย็นก่อนหรือครับ”
“โหย รอเจอช่วงเย็นรถติดพอดี ยังไงเดี๋ยวเจอกันวันจันทร์นะเป๊บ” ผมอยากกลับบ้านมาก อยากหลบหน้าเป๊บไปก่อน เชื่อว่าเป๊บเองคงตงิดใจบ้าง แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร
“งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวเป๊บไปส่งหน้าบ้านนะ”
   ผมรีบเดินไปยังโรงจอดรถ ล่ำลาเป๊บ กอด จุ๊บแก้มทีนึง สตาทรถ ค่อยๆ เลี้ยวออกจากบ้านเป๊บ นุ่มๆ  ช้าๆ หันมายิ้มและโบกมือ พอพ้นบ้านเป๊บ กดคันเร่งกระจายด้วยแรงแค้นนนนนน ฮ่าๆๆๆๆ กลับมาถึงบ้านยังกะพายุหอบมาครับ ระหว่างขับรถกลับก็น้ำตาซึมๆ
   ถึงบ้านจอดรถเสร็จ ผมเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์เซ็งๆ ปนเครียด เจอพ่อแม่และจิม กำลังจะทานข้าวเสร็จ
“ทานอะไรมาหรือยังลูก” แม่ผมถาม
“เรียบร้อยแล้วครับแม่ ทานมาจากบ้านเป๊บแล้วครับ”
“วันนี้แม่เราทำขนมบัวลอย กินมั้ยลูก” พ่อผมชวน
   ในใจไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น อยากขึ้นไปบนห้องนอนร้องไห้มากกว่า แต่กลัวแม่เสียใจครับ
“ได้ครับพ่อ อยากกินพอดีเลย” ผมยิ้มเจื่อนๆ ตอบไป พยายามทำหน้าตาให้อารมณ์ดีมากๆ
   จิมอาสาไปตักบัวลอยมาให้ น้องคนนี้ก็เพี้ยน ตักมาซะชามใหญ่มาก ตกลงขนมหวานหรือต้มยำเนี่ย ตักมาซะเยอะ
“จิม เยอะไปปะอะ”
“แหมพี่ กินเยอะๆ จะได้แข็งแรง ตัวนิดนึงเดินไปเดินมา ลมพัดจะปลิวเอาแล้ว”
“เว่อร์อะ” ผมแขวะกลับ พ่อแม่ก็ขำตามประสา
   แกนะตัวใหญ่ตะหาก คนอะไรสูง 187 พอๆ กับคิงคองเจ้าชู้นะแหละ ชิ มาว่าเราตัวเล็ก ผมบ่นในใจไปตามประสา
“โจ้ ลูก ปัญหาที่เราเจอในชีวิต มีไว้แก้ ไม่ได้ไว้แบกนะลูก ถ้าเรารู้เหตุแห่งปัญหา เราก็ไปแก้ที่ต้นเหตุ การแก้ที่ปลายเหตุ มันไม่ดี และปัญหานั้นก็ไม่ได้จบไปนะลูก” พ่อผมสอน แกคงรู้ครับ ว่าผมมีปัญหาแน่ๆ แต่ไม่ยอมเล่าเท่านั้นเอง
“ครับพ่อ” ผมทานบัวลอยไม่หมด เลยขอตัวเดินขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง
   ล้มตัวนอนบนเตียง ครุ่นคิดไปเรื่อยๆ เสียง msn ในโทรศัพท์ดังขึ้น เป๊บแชทมา
“ที่รัก ถึงบ้านยังครับ”
“ถึงแล้วอะเป๊บ”
“เหนื่อยป่าว ทานไรยัง”
“ไม่เหนื่อยคับ กินบัวลอยแล้ว”
“อยากกินด้วยอะ”
“ช่วยไม่ได้ ไม่มาเอง”
“อ้าวไม่ชวนไปบ้านเองอะ”
“เดี๋ยวตี ยังไม่หายดีอย่าซ่า เอาไว้ค่อยให้แม่ทำแล้วโจ้เอาไปให้”
“ดีอะๆ เมียใครน่ารักจริงๆ จุ๊บๆ”
“ไม่ต้องอีโมจูบเลย ไปอาบน้ำพักผ่อนไป”
   แล้วเป๊บก็ไม่ตอบ อ้าว ทำไมอยู่ดีๆ ไม่ตอบ ผมเลยกดโทรศัพท์หาเป๊บ หน้าจอมือถือผม ขึ้นคำว่า สายซ้อน เวรกรรม คิดมากกว่าเดิมอีก คุยกะใครวะ ผมบ่นเบาๆ ไม่อยากเป็นโรคประสาทไปก่อนครับ เลยไปอาบน้ำ อาบเสร็จกลับมา มีมิสคอลจากเป๊บสามครั้ง ผมโทรกลับ
“ครับ ที่รัก”
“อ๋อ พอดีเห็นเป๊บไม่ตอบ เอ็ม เลยโทรไปถาม”
“อ๋อ โทษทีครับที่รัก พอดีเป๊บติดสายอยู่”
“ใครโทรมาหรือเป๊บ”
“อะ..เอ่อ ....เพื่อนสมัยเรียน ตรี นะครับ โทรมาถามอาการ คุยทั่วไปครับ” มีอึกอัก คุยกะเก๋แน่ (งานมโนมาทันที)
“ครับๆ เป๊บนอนเถอะนะ เดี๋ยวโจ้จะนอนแล้ว”
“ครับที่รัก ฝันดีนะครับ รักนะครับ”
“ครับๆ”
   ผมวางสาย ปวดหัวมาก คิดมาก มึนๆ เลยหลับไป
   วันเวลาผ่านไปรวดเดียว ก็มาถึงวันจันทร์ ผมตื่นประมาณตีสี่อาบน้ำแต่งตัว ขับรถออกจากบ้านตีห้า เพื่อไปรับเป๊บที่บ้านไปเรียนด้วยกันครับ ถึงบ้านเป๊บประมาณหกโมงเช้า เป๊บนั่งทำหน้าหล่อรออยู่ที่ศาลาหน้าบ้านแล้ว
“กุ๊ดมอร์นิ่งค้าบที่รัก มามะหอมที” เป๊บขึ้นรถมาปุ๊บ ก็กระชากผมไปหอมแก้มซะงั้น
“มามะหอมด้วย” ผมหอมแก้มกลับ
   ผมซิ่งรถมุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัย ระหว่างทางก็คุยกันไปเรื่อย
“เทอมนี้แยกเรียนวิชาเอก เรียนรวมกันวิชาเดียวอะเป๊บ”
“นั่นซิครับ คิดถึงที่รักแย่เลย”
“เว่อร์อะ ห้องห่างกันคนละฝาก ช่วงเบรกก็มาเจอกันได้”
“ฮ่าๆๆๆ ก็คิดถึงอะทำไงได้”
“ทำหวาน เชอะๆ”
   มาถึงตึกจอดรถ จอดเสร็จเรียบร้อย ผมกับเป๊บก็เดินมาที่ตึกเรียน  จริงๆ ไม่ไกลมากครับ แต่สำหรับคนที่เพิ่งฟื้นแบบเป๊บ ใช้เวลาเดินพอสมควร เป๊บเดินเร็วไม่ได้ครับ
   เดินเข้ามาในห้องโถงตึก เจอเพื่อนๆ แก๊งค์เรานั่งโบกมือเรียกไหวๆ แต่ไกล
“อีโจ้วววว ทางนี้ๆ” ฉัตรแหกปากซะดัง
“รู้แล้ว เมิงจะแหกปากทำไม” ผมแหกปากด่าฉัตร
“อ้าวอีนี่ แล้วเมิงแหกปากตอบกรูทำไม”
“เออจริง”    
   ฮ่าๆๆๆๆ เพื่อนฮาครืน
“เตรียมใจเรื่องเรียนยังเมิง”
“แล้ว แยกเอก เหงาแย่...” ผมบ่น
“เมิงเลือกเอกไรอะ” เบิดถาม
“การเงินอะ เมิงละเบิด”
“เหมือนเมิงอะ”
“ทราย โอ๊ต เลือกไรอะ” ผมหันไปถามผัวเมียคู่นี้
“HR ยะ” ทรายตอบ
“บริหารทรัพยากรมนุษย์หรือเมิง หรือบริหารลูก” เป๊บหันไปแซว
“เดี๋ยวกรูต่อย ลูกค่อยบริหารตอนเรียนจบ จริงมั้ยจ๊ะทราย” โอ๊ตหันมาแซวเป๊บ และหันไปออเซาะทราย
“จริงค่าผัววววววววว” ทรายตอบ
“น้อยๆ หน่อยอีห่า เดี๋ยวกรูตบเลือดสาด” ฉัตรแขวะ
“คุณแม่โหดมากคร่า” ทรายทำท่ากลัว
   ผมละนั่งขำกับทุกคน เปิดเทอมวันแรกก็ฮาซะแล้ว
   นั่งเม้าๆ กันสักพัก ใกล้เวลาเรียน พวกเราก็เดินมาที่ลิฟท์ ระหว่างรอลิฟท์ เก๋ เดินมาพอดี
“หวัดดีจะเป๊บ....หวัดดีจ๊ะทุกคน” เก๋ยิ้มหวานทักทายเป๊บ และหันไปยิ้มกับทุกคน
“หวัดดีจ๊ะเก๋” ทรายยิ้มตอบแทนพวกเรา ฉัตรก็ยิ้มพยักหน้า (นางไม่ชอบเก๋เป็นทุนเดิม) เบิด โอ๊ต ผม ก็ยิ้มตามประสา ผมเหลือบมองเป๊บ ที่ยิ้มแบบเกร็งๆ ไม่สบตากับ เก๋ (หืมมมม คิงคองงงง มีประเด็นๆ รอให้จับได้คาหนังคาเขา ตายยยยยย)
   พวกเรารวมทั้งเก๋ และเพื่อนๆ อีกสามสี่คน ขึ้นลิฟท์มาด้วยกัน ออกจากลิฟท์ก็เช็ครายชื่อว่าแต่ละรายวิชาแยกตามสาขาเอก เรียนห้องไหน
“เป๊บห้องไรอะ”
“907 ครับ ที่รักละ”
“1012 อะเป๊บ”
“ชั้นเก้ากับชั้นสิบ ใกล้กันนะครับ”
“ใช่ๆ งั้นเที่ยงกินข้าวนัดเจอกันห้องโถงด้านล่างนะ”
“ได้ครับๆ เจอกันนะที่รัก”
“ค้าบ”
“ฉัตร ฝากดูแลเมียกรูด้วยนะ” เป๊บหันไปสั่งฉัตรแบบยิ้มๆ
“ยะ อีคุณชาย เดี๋ยวกรูดูแลเอง ถ้ามันเพ้อหาผัวมาก กรูจะตบให้สลบ”
“คุณแม่คะ มาเรียนนะคะ ไม่ได้มาเล่น จำเลยรัก เอะอะ ก็ตบตี”
   ฮ่าๆๆๆ ครืนกันเลยทีเดียว
   พวกเราก็แยกกันไปเรียนตามห้อง ระหว่างเดินไปห้อง 1012 ผมเดินตามหลังฉัตรกับทรายที่เดินนำหน้าไปก่อน แต่ก็ไม่ได้ห่างกันมากครับ แอบได้ยินฉัตรกับทรายคุยกัน (นางสองคนนึกว่าผมยังไม่เดินตามมาอะดิ นินทาซะดัง)
“อีทราย เมิงว่าอีเก๋แปลกๆมะ ปกติแม่มหน้าเรามันไม่มอง วันนี้เสือกมาทัก”
“จริงเมิง ท่าทางตอแหลน่าตบ แต่กรูแปลกใจอย่าง มันมาทักเป๊บก่อนทำไมวะ หรือมีประเด็น”
“เออคิดเหมือนเมิงเลยวะ ท่าทางร่านแรด ริกๆ ทักยังกะเป๊บเป็นผัวมันงั้น”
“นั่นดิ แต่กรูว่าไม่มั้งฉัตร เพราะถ้าอีร่านนี่มันจ้องแดกเป๊บ อีโจ้วน่าจะรู้ก่อนนะ ตัวมันติดยังกะกาวตราช้าง” อีทรายนินทาได้น่าตบมาก 5555+
“โหยเมิง น้ำหน้าอย่างอีโจ้วมันนางเอก รู้แล้วทำไรได้ กลัวแม่งจะไปนอนน้ำตาไหลอีก”
“เออจริง”
   ฉัตรพูดได้สะเทือนใจมาก ก็ไปนอนน้ำตาไหลจริง แงๆๆ
“แม่งถ้ามันจริง ทำไงวะ อีโจ้วร้องไห้โลกแตกแน่” ทรายถามฉัตร
“นั่นดิ เอาไว้เกิดเรื่องก่อน ค่อยว่า ถ้าอีเก๋ ร่านมาก เดี๋ยวกรูตบเอง อย่างอีนี่ต้องเจอกรูอะ” ฉัตรทำหน้าโหด
“เลิสค่าคุณแม่ขา เตรียมลูกน้องมากระทืบด้วยนะคะ เด๋วอิชั้นลุยด้วย”
“เออได้ รอมันชัดก่อน เจอกรูแน่ถ้าทำอีโจ้อะ”
   ผมได้ยินทุกคำที่ฉัตรกับทรายเม้าๆ (หูดีจริง) ผมคิดในใจ เมิงสองคนพูดถูกนะ กรูรู้ แต่ทำไรไม่ได้ ทำยังไงได้ละ บางทีชะตามันอาจจะถูกกำหนดมาแบบนี้แล้วก็ได้
   วันแรกเรียนไม่หนักครับ แต่สิ่งที่อาจารย์อธิบายว่าในภาคเรียนนี้ จะต้องทำอะไรบ้าง ทำให้พวกเราตกใจและเครียดกันมาก เพราะมีรายงานที่ต้องส่งเยอะ รวมถึงหัวข้อวิทยานิพนธ์ด้วย
   ผมมาส่งเป๊บที่บ้าน และตัดสินใจไม่นอน เพราะกังวลกับการเรียนมากกว่า วันพรุ่งนี้เป๊บมีเรียน แต่ผมมีเรียนอีกครั้งวันพุธ เลยไม่ได้มารับส่ง จูบล่ำลากันเสร็จ ก็ขับรถกลับบ้าน
   มาถึงบ้านแทบหมดแรง พ่อกับแม่จิมกำลังทานข้าวพอดี ผมก็ร่วมทานปกติ พ่อกับแม่ก็ถามเรื่องเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง ถามถึงเป๊บบ้าง แบบนั้นแบบนี้ไปตามประสา เสร็จเรียบร้อยผมขึ้นไปบนห้อง เข้าห้องปุ๊บก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
   ดึก ดึ๋ก ดึ๋ง (เป็นเสียงเอ็มเอสเอ็นอะครับ พิมพ์ไม่ถูก 5555+) ผมหยิบโทรศัพท์มา เอ๊ะ ใคร
“สวัสดีครับ” ผมมองชื่อ ตั้งไว้ว่า สุดหล่อฟ้าประทาน ชื่อยังกะการ์ตูน ไม่มีรูปโชว์อีก
“สวัสดีครับ ใครอะ” ผมถามไป
“เรียนวันแรกเป็นไงบ้างครับ” อ้าวไม่แนะนำตัวยังจะมาถามเรื่องเรียน
“ก็ดี ว่าแต่คุณเป็นใครอะ บอกมา” ผมถามต่อ
“เรียนหนักป่าว”
“นี่ ถ้าไม่บอก จะกดบล็อกแล้วนะ” คืออารมณ์ไม่ดีอยู่
“โอ๋ๆ อย่าเพิ่งบล็อกครับๆ บอกก็ได้”
“บอกมา อย่าลีลา”
“โหดจังงงงง”
“บล็อกละนะ” ผมหงุดหงิด
“โอห์มเองครับ รุ่นน้องปีหนึ่งไง” หือ อ๋อออออ นึกออกแล้ววววว
“อ๋อออ โอห์มนะเอง จำได้ๆ แล้วทำไมตั้งชื่อแบบนั้น แถมไม่โชว์รูป”
“อ๋อ ก็ กลัวโจ้ไม่สนใจจะคุย เลยตั้งชื่อหลอกล่อไว้ก่อน”
“เหอะ ชื่อแบบนั้นนะแหละที่ไม่อยากจะคุย แหวะ”
“ฮ่าๆๆ จริงหรือ นึกว่าชื่อจะโดนใจอีก”
“หือ สุดหล่อฟ้าประทานอะนะ”
“ใช่ๆ 5555+ งั้นเปลี่ยนชื่อก่อนครับ”
   และแล้วชื่อก็ถูกเปลี่ยนเป็น โอห์ม พร้อมกับเปลี่ยนรูป......(ผมอึ้งนิดๆ) หล่อฉิบหายเลย ฮ่าๆๆๆ
“รูปหล่ออะดิโจ้” โอห์มแซว
   ผมตกใจ ยังกะมาสิงร่าง แต่ต้องมีฟอร์ม
“ธรรมดา หน้าตาดูได้” ผมพิมพ์ตอบไป
“ว้า นี่อุตส่าเลือกหล่อสุดแล้วนะครับ”
“หรือออออออ”
   เราสองคนคุยกันพักใหญ่เลยทีเดียว แปลกจัง ทำไมผมถึงรู้สึกดีกับโอห์มมากขนาดนี้นะ

ติดตามตอนต่อไปครับบบบ 

[bvan]

มาติดตามด้วยจ้า

[ทิวสนที]

อ่านแล้วหน่วงมาก  (อินหนักมากกกกกกกก)

[snowboxs]

คู่เวรกรรมมาพร้อมกันเลยใช่มั้ยนี่
แต่ของแป็บมาก่อน เลยล่วงหน้าไปเยอะเลย

ลืมๆๆๆ จะบอกว่ารูปโปรโจ้น่ารักจังเลย

[❣☾月亮☽❣]

คู่กรรมมาจริงๆไวมาก. มีจริงค่ะเพราะเราก็เคยเจอมาทั้งสองแบบ
หมดกรรมก็จากกันมาแค่ให้เราเจ็บปวดรวดร้าว
สู้ๆนะคะพี่ๆทั้งสอง รอต่อค่ะ

[j123]

ดีใจมากกกกกกกกที่มาต่อค่ะ แต่ต้องรอตอนหน้าอีก 3 เดือนไม่ไหวนะ   
รออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ 

[noy]

ดีใจมากมาต่อแล้ว แต่เอาคู่เวรคู่กรรมมาด้วยเนี่ยจะเป็นอย่างไรน้า

รอตอนต่อไปจ้า

[Yarkrak]

 
ขอบคุณที่มาต่อเรื่องครับ นานจนลืมเรื่องเดิมไปเลย5555
ครั้งนี้อย่าปล่อยไว้นานเกินไปนะ เครียดเรื่องของเป๊บแทน
สุดท้ายน้องโจ้ก็มี แถมทิ้งให้คนอ่านคิดต่ออีก
มาต่อเร็วๆน๊า จะได้ไปช่วยตบทั้งเก๋และโอห์ม 5555
ตรุษจีนปีนี้ขอให้น้องทั้งสอง รวยๆเฮงๆกิจการงานต่างๆรุ่งเรืองๆ
อีกทั้งให้รักกันยืนยาวตลอดทั้งปีและตลอดไป
 

[meng]

อ๊าาาาาาาาาาาา พี่โจ้กลับมาเล่าให้จบก่อนสิครับ

ดราม่าจะนานไมอ่ะครับ  อีกนานแค่ไหนผมก็รอนะครับ

แค่พี่มาต่อนิยายผมก็ยิ้มแล้วครับ

[Tinton]

มันจะต้องมีอะไรในก่อไผ่แน่ ๆ 55+

[Yarkrak]

ซินเจียยู่อี่ซินนี้ฮวดไซ้
ขอให้คู่หวานแห่งปีน้องโจ้น้องเป็บ
มีความสุข เจริญรุ่งเรืองสุขภาพแข็งแรง
เงินทองไหลมาเทมาตลอดปีและตลอดไปครับ
เฮงๆรวยๆ

[broke-back]

เอาโอห์มไว้
แล้วถีบอิเก๋ออกไป
ฮ่าฮ่า..ล้อเล่น

คู่กรรม..มันไม่จำเป็น
เราเน้นแต่..คู่บุญ

เป๊บ เดี๋ยวเหอะ
จะโดน กล้ามีกิ๊กเหรอ
ย้อนไปอ่านตอนเรื่องดาวมาเยี่ยมไข้ที่ รพ.
ลืมไปแล้วเหรอ พูดอะไร รับปากอะไรไว้กับโจ้

คงไม่มีสติซินะ
หลวงพี่ก็มาเตือนแล้ว
เชือนทิ้งอย่างเดียวเลย
หุหุ..เน๊าะ โจ้

[patee]

คู่กรรมมาแล้วซินะ..

สติ สติ สติ 

[patchylove]

  อ๊าวว... มีมือที่สามสี่มา ต้องดึงสติ ไว้  สู้ ๆๆ

[sugarcane_aoi]

โห อ่านแล้วเครียดแทนเลย หนีเสือปะจรเข้ชัดๆอ่ะ นายเอกของเราอย่าได้หวั่นไหวนะเจ๊ขอร้อง รอ รอ รอ

[jonathan2624]

สวัสดีครับ เป๊บเองครับ นานๆ ได้เข้ามาทีนึง แวะมาสอดส่องว่าตัวขาวมาเล่าอะไรเพิ่มมั้ย เพิ่งเห็นว่า นางมาลงตอนต่อไปแล้วนะเนี่ย มิน่า ช่วงสี่ห้าวันมานี้ นั่งพิมพ์งานก๊อกแก๊ก พอเราจะเข้าไปดู ก็เปลี่ยนหน้าจอเป็นอย่างอื่นซะงั้น ถามก็ไม่บอกแถมตะคอกไล่ให้ไปไกลๆ อีก นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเมียอะนะ จะจับ......ให้หนำใจ

อ่านเรื่องที่ตัวขาวเล่าแล้ว ผมสะเทือนใจเหมือนกัน เหตุการณ์ในช่วงนั้นรุนแรงพอสมควรครับ ดราม่ามากมาย เราสองคนต่างไปเจอเรื่องราวของตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือ อะไรรู้มั้ยครับ ปัญหาของเราสองคนที่แท้จริงคือ การคิดไปเอง ไม่ยอมจับเข่าจับมือเปิดอกพูดคุยกันอย่างแท้จริง เลยทำให้ปัญหาสะสม จนแทบจะเลิกรากันไป ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเรื่องนี้ทีไร จะเศร้าใจทุกครั้งครับ

ตัวขาวคงเล่าละเอียดพอสมควร อ่านกันแล้ว อย่าเกลียดผมเลยนะ ฮ่าๆๆๆ นึกย้อนไปผมมักจะขอโทษตัวขาวเสมอ นางบอกว่ามันผ่านมานานแล้ว อย่านึกถึงเลย แต่บางช่วงเวลา ก็ลืมไมไ่ด้เสียที

วันตรุษจีน ก็ถือเป็นวันปีใหม่ของชาวไทยเชื้อสายจีน แด๊ดผมก็มีเชื้อสายจีน ขออนุญาตอวยพรให้ทุกท่านร่ำรวย เฮงๆ มีความสุข การงานก้าวหน้า ตลอดปี ตลอดกาล และตลอดไป ..... ฝันดีครับ

 

PEP 

ปล. ลืมเม้าๆ เพิ่มครับ รูปดิสเพลย์ คือตอนนาง แข่งกีฬาสีประจำปีของบริษัททุกเขต นางลงเล่นฟุตบอลด้วยนะ แมนใช้ได้เลยเมียผม