ตอนที่ 11 [พาร์ตของลูดี้]
คำว่าหนี...คงใช้ไม่ได้สำหรับผม ผมรู้สึกเวียนหัวสุด ๆ กับกลิ่นของอาหารตรงหน้า ยังไม่ทันที่ผมจะหนีจากบ้านของเขาไกลก็เจอลูกน้องของวูฟ ผมว่าแล้วไงครับว่าผมหนีเขาไม่รอด แต่คนที่ตามลงมาจากรถกลับไม่ใช่ร่างสูง แต่เป็นแม่ของวูฟแทน แม่ขอร้องให้ผมกลับไปกับท่านโดยที่จะไม่บอกให้ร่างสูงรู้...ตอนแรกผมจะไม่ยอมกลับ
แต่สิ่งที่อยู่ในท้องของผม...คือทายาทตัวน้อยของตระกูลเฮอร์คิว ทำให้ผมต้องกลับมาที่บ้านนี้อีกครั้ง ตอนแรกก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าผมท้อง...มันคือความจริงครับ หลังจากที่ให้หมอมาตรวจดูชัด ๆ อีกที ก็ชัดเจนว่าผมกำลังตั้งครรภ์ได้สัปดาห์แรก
ผมอยู่ที่บ้านหลังใหญ่โดยที่ร่างสูงไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าเขาออกไปตามหาผมทั้งวัน มันทำให้ใจของผมแอบรู้สึกดีใจนิด ๆ แค่นิดเดียวเท่านั้นนะ...ผมยังโกรธเขาอยู่ โกรธที่เขาไล่ผมเองนี่ ชิ อาการแพ้ท้องของผมรุนแรงมาก หมอบอกว่าจะเป็นไปอีกสามอาทิตย์ แบบว่าผมได้กลิ่นอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวก็จะอ้วกไปหมด แม้แต่อาหารก็แตะไม่ค่อยได้
จนกระทั่งผมถูกย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องของวูฟ...กลิ่นของเขาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายลงได้ ที่นอนที่มีกลิ่นเขาจาง ๆ ช่วยให้ผมหายจากอาการเวียนหัว ตอนแรกแม่บอกว่าจะไม่ให้ร่างสูงเข้ามาในห้องเพราะผมขอร้องไว้ ตอนนี้มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น วูฟเข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อย ยอมรับครับว่าผมรู้สึกสบายขึ้นมากเมื่อได้เจอหน้าเขา
มันเพราะอะไรกันนะ...
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะใจกล้าถึงขนาดให้ร่างสูงลงไปนอนกับพื้น...ผมพูดออกไปแล้ว ผมสั่งเขาให้เขานอนพื้น เขาก็ยอมทำตามที่ผมขอ คงจะเห็นว่าผมท้องก็เลยไม่กล้าดุสินะ...หึ
ตอนนี้ผมกำลังนอนหงายอยู่บนเตียงมองเพดาน ส่วนร่างสูงก็หายเข้าไปอาบน้ำนานมากไม่รู้ไปทำอะไรอยู่ คือผมมองนาฬิกา เขาเข้าไปชั่วโมงกว่าแล้วนะ...นินทาเขายังไม่ทันขาดคำ เขาก็เปิดประตูออกมา ผมสบตากับร่างสูงพอดี ห้องนี้มันสว่าง ถึงปิดไฟก็ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นครับ...
“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะลูดี้ มันดึกแล้ว” เขาถามงง ๆ น้ำเสียงของเขาที่ใช้ทำไมมันดู...อ่อนโยนจัง ไม่ใช่หรอกลูดี้! นายคิดไปเองต่างหาก...ผมสะบัดความคิดของตัวเอง จนวูฟเลิกคิ้ว “สะบัดหน้าแรง ๆ ทำไม ปวดหัวเหรอ”
“เปล่าครับ ผมกำลังจะนอน...” ผมบอก เขาก็ยิ้มมุมปากแล้วล้มตัวลงนอนพื้น...ผมเหลือบมองเขาที่มีเพียงผ้าปูผืนบาง ที่ผมเคยนอน....มันหนาวนะครับเวลานอนพื้น เขาเลื่อนผ้าห่มมาห่มตัวเขาไว้
ผมเปลี่ยนไปนอนตะแคงหันหลังให้เขา รู้สึกร้อนวูบเหมือนเขามองอยู่เลยแฮะ...ผมคิดไปเองใช่ไหม ผมข่มตานอนคิดว่าตัวเองจะนอนหลับ เปล่าเลยครับ ผมนอนไม่หลับ ผมพลิกตัวกลับไปทางที่วูฟนอนอยู่ก็ชะงักกับร่างสูงที่นอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก แววตาคมเข้มเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเหลือบมามองผมที่มองเขาตาปริบ ๆ
“อ้าว ยังไม่นอนอีก นอนไม่หลับรึไง”
“ครับ นอนไม่หลับ...” ผมตอบตามความจริง วูฟหัวเราะเบา ๆ
“ถ้าไม่รีบนอนร่างกายจะอ่อนเพลียได้นะ...นายคิดอะไรอยู่ทำไมถึงไม่นอน” เขาถามออกมา ผมไม่ได้ตอบแต่กลับถามเขากลับ
“คุณล่ะครับ ทำไมไม่นอนคิดอะไรอยู่” วูฟกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตอบคำถามที่ทำให้ผมเหวอไป
“คิดเรื่องของนายอยู่ไง” หา...เขาพูดอะไรเนี่ย ผมเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันที
“ผมง่วงแล้วครับ” ผมพูดแค่นั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาเล็กน้อย ผมเนี่ยสิ...หน้าแดงขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้!! ผมจำได้ว่าพูดกับเขาจบก็นอนหลับไป... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมหลับสบายมาก
อบอุ่น แถมสบายใจสุด ๆ....
รุ่งเช้า ผมตื่นขึ้นมาเนื่องจากได้ยินเสียงโครมครามดังขึ้นเอะอะ ผมลุกขึ้นงง ๆ ...เคล้ง! เพล้ง เอ๊ะ เสียงอะไร? ผมเหลือบไปมองข้างเตียงก็พบว่าวูฟไม่อยู่แล้ว ผมก้าวลงจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องตรงไปยังที่มาของเสียง ในบ้านเงียบมากเลยครับ ไม่มีใครอยู่สักคน ? พวกเขาหายไปไหนกันหมด ผมเดินมาใกล้ห้องครัวก็เริ่มได้ยินเสียงของวูฟบ่น
“กระทะอยู่ตรงไหนกันฟะ...” ผมชะโงกหน้าไปมองห้องครัวที่เละมาก...ของสดที่ขนออกมาจากตู้เย็นถูกกองไว้ตรงโต๊ะทำอาหาร และที่น่าประหลาดใจไปมากกว่านั้นคือ วูฟที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีดำทำให้ผมหลุดขำ
“หึ...” เสียงของผมทำให้ร่างสูงที่กำลังยืนเปิดหนังสืออยู่หันมามองเหวอ ๆ “คุณวูฟ คุณกำลังทำอะไรครับ?”
“ลูดี้....”
“ครับ ทำไมห้องครัวมันเละแบบนี้ แล้วคนอื่นหายไปไหนหมด” ผมเดินเข้าไปเขาก็เลยห้ามไว้ก่อน
“เดี๋ยวเสื้อเปื้อน ไม่ต้องเข้ามาหรอก...คนอื่นถูกสั่งห้ามเข้าใกล้บริเวณนี้ เพราะช่วงนี้นายรับกลิ่นนายเร็วมากก็เลยให้ฉันอยู่กับนายแค่สองคนไปก่อน” เขาอธิบาย ก็คงจะจริงอย่างที่เขาว่า ผมรับกลิ่นของวูฟได้แต่กับคนอื่นมันจะฉุนเวียนหัวไปหมด ผมมองมือเขาที่เปิดเมนูอาหารอยู่ มุมนี้...ผมไม่เคยเห็นเลย
“คุณก็เลยจะทำอาหารให้ผมทานเหรอครับ” ผมถามทั้ง ๆ ที่รู้....เขายกยิ้มพับแขนเสื้อสีเทาแขนยาวของเขา
“ใช่ นายไปรอที่ห้องเถอะ จะอาบน้ำก็ได้นะ ฉันเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว” ผมมองเขางง ๆ ว่าอะไรนะครับ...เขาเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ผม? เป็นไปได้ด้วยเหรอ ผมมองเขานิ่ง
“คุณทำดีกับผม เพราะผมท้องเหรอครับ” ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงน้อยใจโดยที่ไม่รู้ตัว เขาชะงักและจะเอื้อมมือมาแตะผม ผมถอยออก
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ฉัน...” แล้วเขาคิดแบบไหน...เหอะ ไม่อยากฟังต่อเลยครับ เดี๋ยวปวดหัว ผมยกมือห้ามเขา
“ถ้าผมไม่ท้อง คุณก็คงจะไม่ใยดีกับผมเลยใช่ไหมล่ะครับ”
“ลูดี้ เข้าใจผิดแล้ว ฉัน...”
“ผมไม่อยากฟังที่คุณพูดตอนนี้” ผมพูดแค่นั้นก็หมุนตัวเดินหนีกลับไปที่ห้อง วูฟจะตามออกมาด้วยแต่เขากำลังจะทำอาหาร เขาก็เลยไม่ได้ตามผมออกมา
ผมเข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำอย่างดับความร้อน...ร้อนภายในใจ เป็นใคร ใครก็คิดไหมล่ะครับ จู่ ๆ คนที่เคยชอบดุผมบ่อย ๆ กลับมาทำใจดี ดูห่วงใย ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ...ผมก็ต้องชอบอยู่แล้ว ในเมื่อเขาเป็นคนที่ผมรู้ตัวแล้วว่า ผมรัก...ทำไมผมจะไม่อยากให้เขาดูแล เอาใจผมบ่อย ๆ เพียงแต่สำหรับเขา....ผมเป็นได้แค่คนที่มีทายาทให้กับเขาเท่านั้นรึเปล่า
จิตใจของผมคิดมากถึงขนาดนี้เชียวเหรอ เฮ้อ...ลูดี้ อย่าคิดมากไปเลย ผมบอกตัวเองพร้อมกับเลื่อนมือมาสัมผัสที่ท้องของตัวเอง น้ำอุ่น ๆ ช่วยให้สบายใจขึ้นเยอะ
ผมลุกออกจากอ่างด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ผมไม่รู้ว่าตัวเองอาบน้ำนานมากแค่ไหน เพราะมัวแต่เหม่ออยู่ จนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูเข้ามาอย่างตื่นตระหนก ผมหันไปมองเขาที่วิ่งเข้ามางง ๆ
“ลูดี้! อาบน้ำนานเกินไปแล้ว อย่าทำให้ฉันตกใจสิ!” เสียงเข้มดุ สายตาของวูฟเหลือบมาเห็นผิวกายของผมก็ชะงัก เขารีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ผม การกระทำของเขาทำให้ผมมองอย่างคิดพิจารณา....
“ขอโทษทีครับ ผมอาบเพลินไปหน่อย คุณทำกับข้าวเสร็จแล้วเหรอครับ” สายตาคมกำลังจ้องมองใบหน้าของผมอยู่ใกล้ ๆ ผมก็สบตาเขาไม่หลบ
“ใช่ ไม่รู้จะกินได้รึเปล่านะ คือว่า...ฉันเพิ่งเคยทำครั้งแรก” เขาบอกอ้ำอึ้ง ผมก็เลยหัวเราะ...ไม่รู้จะกินได้รึเปล่าเนี่ยยยย มันใช่ของที่จะเอามาให้ผมที่ท้องอยู่กินเหรอ ฮ่า ๆ ดูเหมือนวูฟจะทำหน้าดีใจเมื่อเห็นผมหัวเราะ ผมก็เลยหยุด
“เดี๋ยวคงต้องลองชิมดูมั้งครับ” ผมบอก ผมรับผ้าเช็ดตัวจากเขาที่กำลังเช็ด...มันหวิว ๆ ผมก็เลยให้เขาหยุด
ผมออกไปใส่เสื้อผ้า ส่วนร่างสูงก็ออกไปหยิบถาดข้าวต้มร้อน ๆ กลิ่นหอมมาก...ผมขึ้นไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง
“ฉันดูจากหนังสือทุกขั้นตอนเป๊ะ...แต่หน้าตาของมันอาจจะไม่เหมือนในรูปมากนัก” มันไม่เหมือนเลยต่างหากล่ะครับคุณวูฟ...ผมไม่ได้พูด กลัวจะเสียน้ำใจของเขา เผลอ ๆ โดนดุอีก ไม่เอาหรอก
“ผมว่ามันก็ดูน่าอร่อยดีนะครับ ลองชิมดูละกัน” ผมตักขึ้นมาเป่า วูฟนั่งลงนั่งเตียงมองลุ้น ๆ ผมตักกินเคี้ยวตุ้ย ๆมัน...อร่อยมาก อร่อยจริง ๆ ครับ อันนี้ไม่ได้โม้ แม้หน้าตามันจะดูไม่น่ากิน แต่รสชาติที่เขาทำอร่อยมาก
“เป็นยังไงบ้าง”
“อร่อยครับ” ผมตอบออกไปก็เรียกยิ้มมุมปากหล่อ ๆ ของเขา “แต่ผมกินได้ไม่เยอะนะครับ ผมรู้สึกจะอ้วกอยู่เลย” พูดยังไม่ทันขาดคำ “อุบ...”
“ลูดี้! พอก่อนก็ได้ ถ้าไม่ไหวก็อย่าเพิ่งกินเยอะ...” เขาลุกขึ้นหยิบผ้ามาเช็ดปากของผมเบา ๆ ผมมองการกระทำของเขาเงียบ ๆ วูฟเช็ดปากให้ผมอย่างตั้งใจ
สรุปผมก็กินข้าวต้มไปได้สองสามคำก็รู้สึกวิน ไม่อยากกิน ผมเลยได้กินยาที่หมอให้ไว้เพื่อช่วยให้หายวิน ผมเผลอหลับไปได้สักพัก ตั้งแต่กินยาเข้าไป มาสะดุ้งตื่นตอนบ่ายกว่า ๆ ผมลืมตาขึ้นก็เจอ...วูฟที่นั่งอยู่กับพื้นเขาฟุบหลับอยู่ตรงข้างเตียง...เขาทำไมมาหลับอยู่ตรงนี้ สิ่งที่ทำให้ใจของผมเต้นแรงขึ้นก็คือ...มือของวูฟกุมมือของผมไว้
“เขามากุมมือของเราไว้ทำไมกันล่ะเนี่ย...” ผมจะดึงมือออก แต่ประสาทสัมผัสของร่างสูงไวกว่า เขารู้สึกตัวกำมือของผมไว้ “คุณวูฟ ปล่อยครับ”
“ตื่นแล้วเหรอ...ถ้าฉันบอกว่าไม่ปล่อยล่ะ” เขาชูมือของผมที่เขากุมไว้มาจูบ...ผมตาโตชักมือออกอย่างรวดเร็ว
“คุณ!! ทำอะไรครับ” ผมขมวดคิ้ว
“จูบไง...” เขาตอบชัดเจน ผมรู้! ว่าจูบ...เขามาจูบทำไมล่ะ นั่นคือสิ่งที่ผมอยากถามแต่ไม่กล้า วูฟกระตุกยิ้มเล็กน้อย “อยากรู้ไหมว่า ฉันจูบทำไม?” เขาก้มลงมาถามราวกับรู้ความคิดของผม
เฮือก...ผมถอยหนีห่างจากเขาที่เขยิบเข้ามาใกล้
“ผมไม่อยากรู้ครับ! ช่วยออกไปไกล ๆ ผมด้วย” ผมไล่ เขาถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดจริงจังขึ้นมา
“ถามจริง ๆ ยังโกรธฉันอยู่งั้นเหรอ”
“......”
“โกรธที่ฉันไล่นายงั้นเหรอ”
“........” ใช่ครับผมโกรธมาก!...หรืออาจไมได้โกรธ แต่น้อยใจที่เขาไม่รั้งผมสักนิด คนบ้า ผมนิ่งไม่มองสบตากับเขา ฉุน ๆ ฉุน! ประโยคต่อมาที่หลุดออกมาจากปากของวูฟทำให้ผมเบิกตากว้าง...กว้างมาก
“ฉันหลงรักนายลูดี้...” น้ำเสียงหนักแน่นกับแววตาคมเข้มที่ยืนอยู่ข้างเตียง รับรู้ได้ว่าเขาพูดจริง...ไม่จริงใช่ไหม เขากำลังหลอกผมอยู่!!
“ผมไม่เชื่อครับ...” ผมบอกออกไป วูฟชะงักกึก ก็แหงล่ะ...คนที่บอกว่าเชื่อมั่นในรักแท้อย่างผมเนี่ยนะจะพูดคำนี้ เขาดูตกใจหน่อย ๆ
“ทำไมล่ะลูดี้ นายเป็นคนบอกว่าคนเราต้องเชื่อมั่นในความรักไม่ใช่รึไง นายเป็นคนบอกเอง...”
“ก็คุณทำให้ผมไม่เชื่อนิครับ...คุณทำลายความเชื่อมั่นในรักแท้ของผมไปแล้ว” ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดภายในใจ แผลเล็ก ๆ ที่เขาเคยสร้างไว้โดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ วูฟนิ่งไป เขากำมือแน่น...
“ฉันจะต้องทำยังไงนายถึงจะกลับมาเชื่อมั่นในตัวฉันอีกครั้ง...” ไม่คิดเลยว่าคำถามนี้จะถูกถามขึ้นโดยร่างสูง ทายาทผู้นำอัลฟาผู้ไม่เคยยอมใคร ไม่เคยขอร้องใคร... ผมสบตากับแววตาคมเข้ม เราไม่หลบสายตาของกันและกัน
ผมใจเต้นนะครับ...คำนั้นมันยังดังก้องในหัวใจของผม เพียงแต่ผมกลัว...กลัวคำร้าย ๆ ที่เคยออกมาจากปากของเขา
“พิสูจน์สิครับ พิสูจน์ให้ผมเห็นว่าคุณหลงรักผมจริง ๆ” “พิสูจน์ยังไง...”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดจะทำยังไงก็เรื่องของคุณครับ ตอนนี้ผมก็แค่รับรู้ความรู้สึกของคุณก็เท่านั้น” ผมตอบเรียบ วูฟมองหน้าผมก่อนจะก้มลงมาใกล้ผมอีกครั้ง ผมมองใบหน้าคมที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ
แววตาอ่อนโยน....
“ฉันจะทำให้นายเชื่อ...ไม่ว่าด้วยวิธีไหน ฉันก็จะพิสูจน์ให้นายเห็นว่า ฉันหลงรักนายจริง ๆ ลูดี้...” เขาจูบหน้าผากของผมแผ่วเบาและเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผม...เกือบช็อค!!! ผมเอามือจับหัวใจของตัวเองที่มันเต้นแทบจะทะลุออกมา
“คุณวูฟร้ายกาจชะมัด...เราจะปั้นหน้าได้นานแค่ไหนกันนะ” ผมพึมพำ จริง ๆ เรื่องที่เขาตกหลุมรักผม...ผมรู้ตั้งแต่วันที่เขาออกไปตามหาผมแล้วกลับตอนค่ำ ๆ แล้วล่ะครับ ผมยืนอยู่ตรงมุมเสาพอดี พอฟังตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ
..........................................60%.....................................
ขอบคุณคอมเมนต์เเละกำลังใจจากคนอ่านที่น่ารักค่า^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
