เกมพิศวาสซาตานร้าย
บทที่ 16
หัวใจของแพทริคร่วงหล่นตั้งแต่กลยุทธ์ตัดเสียงโทรศัพท์ลงไปและเมื่อพยายามติดต่อจอห์นกับโจอี้ก็ไม่
สำเร็จ จนกระทั่งจอห์นโทรเข้ามือถือของเขาและพูดด้วยเสียงอ่อนแรงเต็มที
“พวกมันเอาตัวเกมเมอร์ไปแล้ว”
แค่ได้ยินแพทริคก็แทบจะกระโจนออกนอกบ้านถ้าหากจิมมี่คนเก่าแก่จะไม่ห้ามไว้ก่อน
“นายจะรีบร้อนไม่ได้ ความใจร้อนของนายจะทำให้เสียเปรียบอย่าลืมที่นายใหญ่กำชับไว้ว่าไมเคิลมันมีพิษสง
รอบตัว”
“ถอยไปจิมมี่!”
เขาตวาดเสียงกร้าวเมื่อจิมมี่ขวางทางอยู่
“ฉันจะไปช่วยเกม”
“นายเดาไม่ออกหรือว่ามันต้องการใช้เกมเมอร์เป็นเหยื่อล่อนายออกไปกำจัด ผมเข้าใจว่านายรักเด็กคนนี้มาก
แต่อย่าให้ความรักมาทำให้นายตาบอด”
ทำไมแพทริคจะไม่รู้ แต่สำหรับเขากลยุทธ์มีค่าเกินกว่าที่แพทริคจะเสียดายชีวิต เขาข่มความร้อนรุ่มให้เย็น
ลงเมื่อประสานสายตากับจิมมี่ลูกน้องเก่าของบิดาบุญธรรมที่คอยดูแลเขาอยู่
“จิมมี่ ฉันต้องไป ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีเกม”
“งั้นผมจะไปกับคุณ”
จิมมี่ตัดสินใจเมื่อเห็นว่าห้ามเจ้านายรุ่นหนุ่มไม่สำเร็จ แต่แพทริคกลับส่ายหน้า
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องงาน อย่าเสียสละตัวเองโดยไม่คุ้มค่า”
“ถ้านายไปพวกเราก็จะไปด้วย พวกเราก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายเหมือนกัน”
ลูกน้องที่ยังเหลืออยู่ที่คาสิโนในตอนนี้กรูกันเข้ามายืนล้อมเจ้านาย พวกเขาสบตากันอย่างเด็ดเดี่ยวก่อนจะ
พากันเดินทางอย่างรวดเร็ว
มันคือกับดัก
แพทริครู้ และยิ่งโทรศัพท์ที่ยังไม่ตัดสัญญาณการติดตามก็ยิ่งทำให้มั่นใจมากขึ้น ไมเคิลไม่ได้ต้องการแค่
ร่างกายของกลยุทธ์เสียแล้ว แพทริคนึกถึงดวงตาวาวโรจน์ที่มองมายังเขาอย่างเกลียดชังเมื่อวันที่พบกันล่าสุดระหว่าง
เขากับไมเคิลได้ คาสิโนที่แพทริคบริหารอยู่ทำกำไรได้วันละหลายล้านดอลล่าร์เพราะนักพนันแห่กันมาเที่ยวจนทำให้กิจ
การของไมเคิลเริ่มมีกำไรน้อยลง
แต่เขาก็ก้าวเข้าหากับดักของมาเฟียรุ่นพ่อเพราะถึงจะไม่มีวันนี้ไมเคิลก็จ้องที่จะทำลายเขาในวันอื่นอยู่ดี
เพียงแต่วันนี้ไมเคิลได้เหยื่อชิ้นงามนั่นก็คือกลยุทธ์ไปอยู่ในกำมือ
“ไอ้แก่นี่เลือกทำเลที่ไม่ใช่ถิ่นเรา ซึ่งเรากำลังเสียเปรียบ”
จิมมี่เอ่ยเสียงเครียดดังจากบลูธูทที่ใช้สื่อสารกันระหว่างรถ แพทริควางแผนกระจายกำลังอยู่ในรถยนต์หลาย
คันเมื่อรู้ว่ากำลังคนน้อยกว่า แพทริคมองทางเบื้องหน้าและรอบข้างก่อนเอ่ยคำสั่ง
“มันเอาเราแถวนี้แน่ เตรียมอาวุธให้พร้อมอย่าให้เสียชื่อเสียงของพ่อได้”
ไม่ทันขาดคำเสียงปืนนัดแรกก็ดังขึ้นจากภูเขาหินข้างทาง แพทริคและลูกน้องเปิดกระจกแล้วใช้ปืนยิง
ตอบโต้อย่างไม่นึกหวาดกลัว รถกันกระสุนสีดำของแพทริคลดความเร็วลงเมื่อพวกเรากำลังต่อสู้จนพวกของไมเคิลล่า
ถอย จิมมี่บอกให้คนขับรถขับตามพวกมันไปจนกระทั่งถูกพวกมันกดปุ่มระเบิดที่ฝังรอไว้ รถยนต์คันอื่นที่ขับตามมาจึงได้
เบรกทันที
ไมเคิลเตรียมการมาดีเกินคาด เมื่อขนกำลังคนมาจำนวนมากแม้ว่าแพทริคจะวางแผนหลอกโดยนั่งมากับรถ
คันอื่นที่ไม่ใช่รถของกันกระสุนของตัวเอง พวกมันโผล่ออกมาจากที่กำบังและเริ่มโจมตีระยะใกล้แพทริคเริ่มสูญเสียลูก
น้องลงเรื่อยๆ เขากัดฟันสู้เคียงข้างทุกคนจนกระทั่งกระสุนปืนนัดหนึ่งแหวกอากาศเข้ามาที่สีข้าง โลหิตแดงฉานพุ่งออก
มาราวกับทำนบแตกใบหน้าของแพทริคซีดลงเรื่อยๆรวมทั้งเรี่ยวแรงที่ถดถอย มือที่กำปืนพกสั่นจนแทบถือไม่อยู่เมื่อลูก
น้องของไมเคิลล้อมเขาไว้เมื่อเขาทรงตัวไม่อยู่อีกต่อไป
สะลืมสะลือเมื่อถูกจับตัวยัดใส่รถสมุนของไมเคิลมาจนถึงเซฟเฮ้าส์ เลือดหยุดไหลแล้วแต่แพทริคก็ยังเจ็บ
ปวดจากปากแผลที่ยังเปิดอยู่แถมยังถูกทำร้ายซ้ำด้วยคนของไมเคิลจนกระทั่งเขาเริ่มได้สติและปรือตาขึ้นมาเห็นตนเอง
ถูกมัดติดกับเก้าอี้ในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง เพ่งสายตามองด้านนอกเห็นคนเฝ้าทางออกกำลังยืนสูบบุหรี่พ่นควันอย่าง
สบายใจ ก่อนที่จะนึกแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมสตรีทบาสของกลยุทธ์ที่ใช้ชื่อว่าซันไรส์จะเดินตรงมาหยุดยืนคุยอะไร
บางอย่างกับคนเฝ้าแล้วสามารถเดินตรงเข้ามาภายในห้องได้โดยง่าย
ซันไรส์หยุดยืนอยู่เบื้องหน้า สีหน้าของหนุ่มเชื้อชาติเกาหลีจ้องมองมายังเขาอย่างเจ็บปวด ซันไรส์แหงน
คอมองกล้องวงจรปิดตัวเล็กที่ติดอยู่ตรงเพดานห้องแล้วก้มหน้ามองเขาอีกครั้ง
“หลับตาลงเดี๋ยวนี้”
แพทริคหลับตาลงช้าๆรู้สึกถึงปลายกระบอกปืนเย็นเยียบที่จ่อติดอยู่ตรงขมับ ซันไรส์บังคับมือที่ถือปืนไม่ให้
สั่นจนกระทั่งแพทริคได้ยินเสียงคลิกที่บังคับให้กล้องวงจรปิดหยุดทำงาน แพทริคลืมตาขึ้นมาสบตากับซันไรส์
“คุณกับไอ้เกม รักกันอยู่ ใช่ไหม”
ซันไรส์ถามด้วยเสียงกลั้นสะอื้น แพทริคไม่ตอบแต่เขาใช้นัยน์ตาจริงจังจ้องมองซันไรส์ให้รู้ว่าเขารักกลยุทธ์
มากกมายแค่ไหน ซันไรส์เดินอ้อมไปด้านหลังของเขาและปลดปลายเชือกที่พันธนาการช้าๆโดยไม่ให้ลูกน้องของ
ไมเคิลผิดสังเกต
“รักไอ้เกมมากๆ ดูแลมันแทนผมด้วย บอกมันว่าผมขอโทษกับเรื่องทั้งหมด”
ซันไรส์ยัดปืนในมือตัวเองใส่มือของแพทริค ดวงตาชั้นเดียวกร้าวขึ้นเมื่อสบตากับแพทริคอีกครั้ง
“จัดการไอ้ไมเคิลเพื่อไอ้เกมและเพื่อผม คุณไปเถอะไปช่วยไอ้เกม”
อาจเพราะมั่นใจว่าที่นี่คือรังของตัวเองทำให้การวางกำลังคุ้มกันค่อนข้างหละหลวมเมื่อเทียบกับการยกพลไป
ถล่มพวกเขา แพทริคเก็บคนเฝ้าทางได้ทีละคนก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างอย่างยินดีเมื่อได้ยินเสียงต่อสู้จากภายนอกดัง
แว่วเข้ามา กัสโต้ แลงดาจิโอ พ่อบุญธรรมส่งกำลังชุดใหญ่ตามมาช่วยถล่มรังของไมเคิล วีแกนด้วยสัญญาณรหัสมอส
จากเครื่องส่งเครื่องเล็กที่อยู่ในซอกลึกของกระเป๋ากางเกงของแพทริค เขาใช้ตัวเองเป็นเหยื่อเพื่อจะเข้าให้ถึงที่อยู่ของ
ไมเคิลและบอกที่อยู่ตรงนี้ให้กัสโต้ได้รู้ มาถึงตอนนี้แพทริคไม่ห่วงเรื่องอื่นแล้วนอกจากความปลอดภัยของกลยุทธ์ เขา
รีบวิ่งไปยังห้องใต้ดินที่ซันไรส์บอกทางไว้ เขาเห็นประตูทางเข้าเป็นเหล็กหนามีเครื่องใส่รหัสเมื่อจะเปิดประตู แพทริค
ทบทวนความทรงจำที่ซันไรส์บอกรหัสยาวเหยียดแล้วกดลงไปอย่างร้อนรน ทันทีที่ไฟส่องแสงสีเขียวและปลดล็อก
แพทริคก็รีบผลักมันเข้าไปอย่างรวดเร็ว
แพทริค คุณต้องรอด
พ่อ พี่เท็น ย่า ป้าแก้ว
เกมไม่ไหวแล้ว
ผมหมดแรงที่จะต่อสู้เมื่อไอ้ไมเคิลฟาดด้วยเข็มขัดไม่ยั้งมือ แต่ความเจ็บปวดของร่างกายมากมายเท่าใดก็ยัง
เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดทางใจเมื่อไอ้สัตว์นรกชักมือกลับและดันค- - ของมันเข้ามาในก้นของผม
มันใช้เข็มขัดชื้นเลือดเส้นนั้นพันมือของผมไว้ด้วยกันอยู่เหนือหัวและเด้าเอวที่พอกพูนไขมันใส่โดยไม่สนใจ
ว่าต้นขาของผมจะถูกแยกออกจากกันจนแทบฉีกขาด ผมปล่อยให้น้ำตาน้ำมูกไหลเปรอะเปื้อนใบหน้ากับความอัปยศ
อดสูเมื่อกำลังถูกข่มขืนอย่างไม่ปรานี คำว่ากรรมตามสนองวนเวียนอยู่ในจิตสำนึกที่ใกล้จะหลุดลอยเต็มที
มันคำรามลั่นพลางยกมือเงื้อสูงเพื่อจะตบหน้าผมอีกครั้งเมื่อผมเงียบเสียงร้องแต่ก่อนที่มันจะสะบัดฝ่ามืออวบ
อูมของมันลงบนใบหน้าของผม เส้นผมสีเทาของมันก็ถูกกระชากหงายหลังจนมันร่วงลงไปจากเตียง ด้วยสายตาที่พร่า
เลือนผมเห็นร่างสูงที่ผมภาวนาให้เขาปลอดภัยยืนจังก้าอยู่เหนือร่างอ้วนที่ยังลุกจากพื้นไม่ขึ้น ดวงตาของแพทริคที่เคย
อ่อนโยนยามมองผมบัดนี้มันกราดเกรี้ยวจนไมเคิลถึงกับถลึงตามอง ผมเห็นแพทริคจ่อปืนเข้าที่ระหว่างคิ้วของไมเคิล
ปัง!!
เสียงปืนดังลั่นอยู่ในห้องทึบ ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้สัตว์ไมเคิลหมดลมหายใจลงทันที แพทริคหันมามองผม
เขากัดฟันแน่นเมื่อก้าวขึ้นมาบนเตียง
“ไม่ อย่าเข้ามาแพทริค อย่า”
ผมกระถดตัวหนีเมื่อนึกรังเกียจตัวเองเต็มที แต่แพทริคก็ไม่ฟังเมื่อเข้ายื่นมือเข้ามาหาผม
“อย่า อย่าแตะตัวผม อย่า ผมขอร้อง”
พยายามจะหนีมือที่เอื้อมมาหาแต่ผมหมดแรงเกินกว่าจะทำเช่นนั้น แพทริคปลดเข็มขัดจากมือของผมก่อนที่
เขาจะดึงร่างกายสั่นเทาราวลูกนกตกน้ำเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา
“เกม อย่าร้องไห้ ไม่เป็นอะไรแล้ว”
ยิ่งแพทริคลูบหัวอย่างอ่อนโยนผมก็ยิ่งนึกรังเกียจตัวเองเมื่อกลายเป็นคนแปดเปื้อนมลทินต่อหน้าต่อตาของ
เขา
แพทริคดึงผ้าห่มที่ยังสะอาดมาห่อตัวของผม ภาพในความทรงจำยังคงทับซ้อนเพียงแต่ในวันนี้เป็นผมที่กลาย
เป็นคนถูกกระทำแทนที่ผู้ชายตัวเล็กอย่างพี่เท็นและพ่อที่ต้องคอยโอบอุ้มดูแลก็กลายเป็นแพทริคที่กำลังช้อนอุ้มผมออก
ไปสู่ความเป็นจริงภายนอกโดยทิ้งร่างที่หมดลมหายใจของมาเฟียชื่อดังอย่างไมเคิล วีแกนไว้เพียงลำพัง
ผมต้องไปนอนอยู่ในโรงพยาบาลกว่าสัปดาห์เมื่อร่างกายบาดเจ็บสาหัส แพทริคเฝ้าผมอยู่ในช่วงสองวันแรก
เพราะผมยังทำใจไม่ได้แต่เมื่อผมเริ่มสงบลงเขาก็ปล่อยผมให้อยู่ลำพังเพราะเขาต้องไปจัดการในเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
พ่อบุญธรรมของแพทริคตามไปถล่มรังของไมเคิลจนราบคาบแต่ก็ต้องวิ่งเต้นเรื่องทั้งหมดจากทางการอีกยกใหญ่ ผมใช้
ช่วงเวลาที่ได้อยู่คนเดียวเงียบๆคิดเรื่องของตัวเอง และเมื่อครู่นี้เองที่นายแพทย์ที่รักษาผมเข้ามาบอกว่าอนุญาตให้ผม
ออกจากโรงพยาบาลได้ ผมกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ผมออกจากโรงพยาบาลด้วยตนเองและกลับไปที่หอพัก ไม่มีของใช้ของแทยังเหลืออยู่อีกแล้ว ผมเก็บของ
ใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็นและไปบอกคืนห้องพักกับผู้ดูแลก่อนจะเดินทางมาที่สนามบินนานาชาติ
ผมนั่งประจำที่บนเครื่องบินลำใหญ่เสียงเตือนให้รัดเข็มขัดนิรภัยดังขึ้น ผมเหม่อมองไปยังท้องฟ้ามืดมิด
ภายนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจการสาธิตการใช้อุปกรณ์ต่างๆจากแอร์โฮสเตส ผมหลับตาลงกลั้นก้อนสะอื้นเมื่อนกยักษ์
ค่อยๆเหินฟ้าไปอยู่กลางอากาศ
ลาก่อนอเมริกา
ลาก่อนลอสเอเจลิส
ลาก่อนแพทริค
มีต่ออีกนิด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
