หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[vin2526]

เดินทางโดยปลอดภัยนะครับ

[nai_nai]

 

[[€]ŝĊörŦ]

+1 ให้คร้าบบบบ

อยากให้เป็นเกรียงตัวจริงมากกว่างะ ฮือๆ

ยังทำใจไม่ได้เหมอืนกาน T-T

    

[boboaje]

  .. . สุขสันต์วันสงกรานต์ภาคพิเศษ รัฐฯเพิ่มให้อีกสองวันดีจัง ..... อนุชิตเป็นตัวแทนเกรียงหรือนี่ ....

... ทักจะเอาเหรอ ...

[sommod]

 

[thanawat]

38 (ปัญหาคาใจ ปัญหาหัวใจ)
   การฝึกทหารใหม่เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จากสัปดาห์แรก จะค่อย ๆ ฝึก และยังมีปัญหาบ้าง แต่ทุกคนก็สู้ เพราะต้องเข้าอยู่ในที่เดียวกัน เรื่องบาดหมางก็ลดลง มีแต่ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันมากขึ้น ค่อยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ล้มก็ล้มทั้งหมด จนเข้าสัปดาห์ที่สี่ บางรายก็จะออกแววดีในการฝึก พร้อมที่จะก้าวต่อไปถ้าได้รับการสนับสนุน
“หมอบ” เสียงครูผู้ช่วยฝึกสั่ง เพราะพลทหารใหม่ทำไม่ถูกตามคำสั่ง ทุกคนในหมู่มอบลง
“คลาน” สิ้นเสียงก็เริ่มเคลื่อนที่ เอาหน้าอกคลานไปกับพื้นดินลูกรัง
“ไอ้ทัก มึงดูไอ้เอกมันสั่ง ทหารใหม่ซิวะ” เพื่อนกล่าวให้ไอ้ทักหันไปดูเพื่อนอีกคนออกคำสั่ง
“เออ ไม่เกี่ยวกับอะไรกับกู มึงก็ดู ๆ น้อง ๆ พวกนี้ให้ดี ๆ เท่ากับมันซิ” กล่าวดัง ๆ
“ห๊า ครู อย่าเอาพวกผมแบบนั้นนะครับ” เสียงทหารใหม่ที่นั่งพัก ร้องขึ้น
“ถ้าพวกนายไม่ทำอะไรผิด ก็คงไม่โดน แต่ตอนนี้ โน้นรอบสนาม สิบรอบ ฐานสอดขึ้นมา” ครูผู้ช่วยฝึกทหารใหม่สั่ง
“สิบรอบครับ” สิ้นเสียง ทั้งหมดก็วิ่งลงสนามตามกันเป็นขบวน
“กูว่า ไอ้เอกคิดลองใจมึงแน่ ๆ” ยังไม่วายหันมาคุยกับเพื่อน
“มันคิดทำไมวะ ลองใจกูเรื่องอะไร” พิทักษ์สงสัย
“ก็ไอ้เกรียงสองไง” โพล่งออกไป พิทักษ์หันมองหน้าเพื่อนแล้วมองไปดูกลุ่มของอนุชิตที่ถูกทำโทษ
“กูว่าเรื่องนี้มันจบลงแล้ว ไอ้เกรียงกับไอ้เด็กนั้นมันคนละเรื่อง พวกมึงก็เถอะ” ตัดสินใจเดินไปหาเอกสิทธิ์
“มึงจะทำอะไรนักหนาวะไอ้เอก เอ้ย เพลา ๆ ก็ได้” พิทักษ์เอ่ยขึ้น เห็นใจรุ่นน้อง 
“อะไรวะ มึงมีปัญหาอะไร กูก็ฝึกของกู” เอกสิทธิ์ไม่มองหน้า สั่งทำโทษทหารใหม่ต่อ
“เฮ้ย ไอ้เอก” พิทักษ์ยึดคอเสื้อ เพื่อดึงกระชากออกมา
“พวกมึงเป็นอะไรกัน” เสียงนายสิบที่อยู่ใกล้ ๆ เข้ามาแยก ทั้งสองคนก้มหน้า
“พวกมึงสองคนไปรอกูที่กองร้อย” สิ้นเสียงคำสั่ง ทั้งสองก็ต้องไปรอที่กองร้อยฝึก
“มึงเป็นอะไรไอ้ทัก” เอกสิทธิ์อดทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นก่อน เมื่อนั่งที่กองร้อย
“ก็มึง ทำอะไรชักจะเกินเลยไปแล้วนะเว้ย เกิดพวกน้อง ๆ เขาทำไม่ได้ เกิดบาดเจ็บขึ้นมา มึงจะลำบาก” พิทักษ์เถียง
“ลำบากอะไร พวกหมู่ พวกจ่า เขาก็ดูกูอยู่ ถ้ามันเกินเลยเขาต้องมาพูดกับกูแล้ว” เอกสิทธิ์เป็นต่อมองหน้าเพื่อนที่คอยแต่ก้มหน้า พอเงยหน้ามาก็เจอหน้าเพื่อนเข้าอย่างจัง
“มึงไม่ต้องหลบหน้ากูเลย กูสงเสียความเป็นบัดดี๊มึงกับไอ้เกรียงนานแล้ว ตั้งแต่มึงกลับมาจากไปช่วยไอ้ห่าคอนนั้น มึงตัดขาดพวกกูในรุ่นทั้งหมด อยู่กับไอ้เกรียงกับไอ้คอน กับผู้กองอัศวิน มึงมีอะไรกันแน่” เพื่อนระบายความสงสัย
“เรื่องนี้กูตอบไม่ได้” พิทักษ์กล่าวเบา ๆ 
“มันเป็นความลับอะไรกันหนักหนาวะ กูก็เพื่อนมึงนะเว้ย กูก็ตายแทนมึงได้ ไอ้เกรียงกูก็รัก แล้วพวกมึงจะมีความลับอะไรกันวะ” เอกสิทธิ์เซ้าซี้
“ไม่มีอะไรมากหรอกเอก เราบอกนายเองก็ได้” นครเดินเข้ามาในกองร้อยฝึก สภาพชุดที่ใส่รัดกุม เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มใบหน้า
“ไอ้คอนมึงมาทำไม” พิทักษ์เอยขึ้น
“ก็คิดถึงเพื่อน ๆ นี้หว่า ไปทำงานคนเดียวมันไม่สนุกเหมือนแต่ก่อน เห็นหน้าทักแล้วก็พลอยให้คิดถึงเกรียง” นครเข้าไปนั่งข้าง ๆ พิทักษ์
“บอกกูมาเลยไอ้คอน กูสับสนกับพวกมึงเต็มทนแล้วนะ” เอกสิทธิ์พูดขึ้น
“ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่....” นครกำลังจะกล่าว
“เอ้ย คอน มันจะดีหรอ” พิทักษ์ขัดขึ้น
“ไม่เป็นไร หรอก แต่เอกนายต้องสัญญานะว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับตลอดไป” นครหันกลับมาพูดกับเอกสิทธิ์
“กูให้สัญญาด้วยเกียรติลูกผู้ชายเยี่ยงกู” เอกสิทธิ์กำหมัดขวาทุบลงที่อกข้างซ้าย
“นายจำ ยศครั้งล่าสุดของเกรียงได้ไหม” นครกล่าวทิ้งช่วงให้เอกสิทธิ์ทบทวน
“ร้อยตรีพิเศษเกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์ เออ ที่จริงกูก็สงสัย” เอกสิทธิ์มองหน้าทั้งสองคน
“แล้วมึงเข้าใจว่าไง” พิทักษ์เอย
“กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี” เอกสิทธิ์เกาศีรษะ
“เอาง่าย ๆ นะเว้ย พวกเรา เป็นเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบ” พิทักษ์ตัดสินใจกล่าวเสียเอง เอกสิทธิ์มองหน้าทั้งสองคนสลับไปมา
“จำที่เราเข้ามาฝึกได้ไหมเอก ที่เราเข้ามาโดยไม่ได้ผ่านการคัดเลือก เข้ามาฝึกโดยคำสั่ง” นครอธิบายเสริม
“ถ้าอย่างนั้นหมายความว่า ทั้งหมดก็คือ...” เอกสิทธิ์กล่าวดัง ๆ
“เอ้ย เอกอย่าพูดดังไป แม้ว่าที่นี้จะเป็นที่ที่อันตรายน้อยสุด แต่ก็ประมาทไม่ได้ เราขอให้เพื่อนปิดเป็นความลับ” นครขอร้อง
“อาวพวกมึงมาทำอะไรตรงนี้ ไปเลยพวกมึงออกไปพาทหารให้ไปวิ่ง แล้วก็จะสะสางเรื่องของพวกมึง” เสียงสิบเวร ดังเข้ามา ทำให้ทั้งสามต้องแยกจากกัน
“เราไปด้วย” นครวิ่งตามหลังเพื่อนสองคนที่วิ่งออกไปแล้ว
“ไอ้นี้ก็อีกคน ไม่รู้จะทำการทำงานอะไร คอยแต่จะเกาะผู้กองกินไปวัน ๆ” สิบเวรกล่าวตามหลัง
“ถ้าอย่างนั้นกูขอโทษมึงด้วยก็แล้วกัน ไอ้ทัก” เอกสิทธิ์กล่าวขอโทษเพื่อน
“ไม่เป็นไร คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด ว่าแต่ว่าวิ่งกี่รอบอะทัก” นครวิ่งมาทันเพื่อน
“อืม กูไม่ถือโกรธหรอก กูก็แค่สงสารน้อง ๆ มัน” พิทักษ์กล่าว
“กูก็นึกว่า มึงจะห่วงน้องอนุชิตมัน” สองคนวิ่งไปสมทบกับเพื่อน ๆ ไม่สนใจคนที่วิ่งตามหลัง ก็เลยหยุดกึก ไม่วิ่งตามให้มันรู้ไปเลย
“อาว ไอ้คอน มึงทำเป็นเด็กไปได้ ตามกูมา” เอกสิทธิ์ด่าตามหลัง
“เออ นึกว่าลืมเรา”
“จะลืมได้ไงครับ ท่านผู้หมวด ไปดูเกรียงน้อยซิวะ มันกลับมาหลอกมาหลอนพวกเรา” เอกสิทธิ์แซว เพราะถ้าคิดตามศักดิ์ของเกรียงสิทธิ์ สามคนนี้ยศต้องเท่ากัน นครจึงวิ่งเข้ากลุ่มเพื่อน ๆ
“อาวไอ้นี้ มาอีกแล้ว มึงไม่มีการไม่มีงานทำหรือไงไอ้คอน” เสียงเพื่อน ๆ ทัก นครได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ
“ก็คิดถึงพวกนายนี้ มาหาไม่ได้หรอ” นครตอบแบบเอาใจ
“มานะมาได้ แต่นี้มันชักบ่อยนะมึง ถ้าเป็นกูนะ ถ้าฝึกเสร็จแล้วก็ไม่กลับมาให้พวกนี้เห็นหัวหรอกไปไหนต่อไหนไกลแล้ว” เพื่อนอีกคนกล่าว
“พวกมึงก็ว่ามัน มันอยู่นี้ไม่ดีหรอ” เอกสิทธิ์ชักรำคาญเพื่อน
“เออ มึงก็เหมือนกัน กูเห็นผู้กองจะซ้อมมึงสองคนอยู่นะเว้ย” เพื่อนอีกคนกล่าว
“ใครบอกมึงว่ามันสองคน พวกเราทั้งหมดต่างหาก” อีกคนเสริม
“เฮ้ยข้อหาอะไร” หันกลับไปพูดกับคนพูดล่าสุด
“ข้อหาแดกข้าวหม้อเดียวกัน ทำไม มึงลืมแล้วหรอข้อนี้” เป็นอันว่าหน้าจ๋อย ทั้งหมด แล้วจึงพาทหารใหม่ออกวิ่ง ถ้ามองกันดี ๆ ก็จะเห็นชายชุดดำวิ่งตามหลังมาเรื่อย ๆ
“คอนมึงมาตรงนี้” เอกสิทธิ์ดึงนครลงมาวิ่งรั้งท้าย
“อะไรหรอ มีอะไร” นครวิ่งตามลงมา
“นั้นไง มึงมองซิ คล้ายไหม กูว่าคล้าย” นครชายตามองไปตามตำแหน่งที่เพื่อนบอก จนชะงักนิดหนึ่ง
“เฮ้ย มาได้ไงวะ” นครกล่าวเบา ๆ
“ตอนแรกก็ไม่มีใครสังเกตหรอก เพราะตอนมันมามันก็ฟัดกันจนน่วม หลังจากคัดผมเสร็จถึงรู้ว่าคล้าย” เอกสิทธิ์กล่าว
“หรือ ถึงว่า..” พร้อมกับมีมือมาตะปบลงที่บ่า เจ้าของร่างก็ไวเท่าความคิดจับหมับเข้าหมุนตัวกลับ เสยหมัดหวังเข้าปลายคาง แต่คนที่ถูกจับกลับหลบหมัดได้เพราะคอยระวังแต่ด้านบนจึงปล่อยด้านล่างเป็นเป้าโล่ง ก็เลยโดนเท้าขวาเข้าเต็ม ๆตรงจุดสำคัญ จุกเหมือนกัน พลทหารใหม่แตกฮือ ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น   
“ไอ้คอน นั้นผู้กอง” เอกสิทธิ์ร้องเตือนสติ เจ้าตัวมองดูคนที่นอนกลิ้งจุกอยู่ข้างทาง
“เอ้ย พวกมึงยืนมองทำห่าอะไร ช่วยกันส่งโรงพยาบาล” เอกสิทธิ์ได้สติบอกเพื่อน ๆ นครได้สติจึงเข้าไปดู
“เจ็บมากไหม ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ” นคร พนมมือไหว้ลงที่หัวไหล่ แต่คนเจ็บหน้านิ่ว ผู้ช่วยครูฝึกหลายคนต้องมาหิ้วปีก
“โอ้ย ซี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าใช้การไม่ได้คอยดูนะ” ยังมีแรงมาอาฆาต
“ไอ้คอนมันเกิดไรขึ้น” พิทักษ์เข้ามายืนข้าง ๆ
“ก็ .... หลุดไปหน่อย เลยไม่ได้ออมมือ” ยิ้มแฮ ๆ ทางท่านผู้กองที่ถูกหามไปโรงพยาบาล
“ไปเลยมึง ไปดูแลเขาเลย” พิทักษ์ตบกะบาลทีหนึ่ง นครจึงวิ่งตามกลุ่มคนที่หอบหิ้วไปที่โรงพยาบาล

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” นครนั่งลงบนเตียงที่คนเจ็บนอนอยู่ มาโปรดเงียบไม่พูด ไม่กล่าว แค่มองธรรมดา แค่นี้นครก็แทบดิ้นตายเสียให้ได้ จะโกรธจะเกลียดกันขนาดไหน ก็ขอให้พูดแบบนี้นครรับไม่ได้
“ไม่พูดกับผมเลยหรอ ผมรู้ว่าผิด ก็มันพลั้งมือไปจริง ๆ ไม่คิดว่าจะมีคนมาวิ่งตามอีก ทุกทีก็เห็นแต่เซ็นเอกสารอยู่ในห้อง” นครเริ่มจะหาข้ออ้าง แต่คนเจ็บก็เงียบ
“อย่าเงียบนะ เขาใจไม่ดีนะ” นครเข้าไปหอมตรงใต้คางของผู้กองหนุ่ม
“จุ๊บ ขอโทษแล้วทีหนึ่ง ยังไม่หายอยู่หรอ” แล้วกลิ้งลงมาทับเข้ากับจุดเดิม
“อ๊อ โอย” คนเจ็บได้แต่คราง
“ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ” ดีดตัวขึ้นมานั่งตัวตรง ตาจ้องมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ซึ่งแม้แต่ตอนนี้ใบหน้าก็ไม่หันมามอง
“หันมามองเขานี้” นครจับใบหน้าที่บึ่งหันมามองหน้าตัวเอง แต่คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนก็ฝืนไว้ไม่หันกลับมา
“จะไม่พูดกับเขาเลยใช่ไหม” นครกล่าวอย่างเสียใจ
“กี่ครั้งที่ทำให้พี่เจ็บ พี่ไม่เคยว่า แต่คนที่อยู่ด้วยกันน่าจะรู้ว่า คนรักของตัวเองเป็นแบบไหน อย่างน้อยก็น่าจะจำกลิ่นกันได้บ้างนอนด้วยกันทุกวัน” มาโปรดพูดขึ้น นครนิ่ง จริงอย่างที่ว่าจริง อย่างน้อยก็ต้องจำได้ว่า คนที่นอนด้วยกันทุกคนมีลักษณะอย่างไร กลิ่นกายอย่างไร
“ทุกครั้ง คอนเอาแต่ใจตัวเอง พี่ก็ไม่ว่า พี่ไม่ถือ แต่พี่ถามคำเดียว คอนจำอะไรพี่ได้บ้าง” เจอคำถามนี้เข้า นครเงียบมองหน้าคนพูดอย่างเดียว
“ออกไปได้แล้ว พี่ต้องการพักผ่อน” ออกปากไล่ นครสะดุ้ง เพราะตั้งแต่รู้จักกันมามาโปรดไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ก็ฝืนคำสั่ง ยังคงนั่งนิ่งมองคนที่เฉหันหน้าออกนอกหน้าต่าง
“บอกให้ออกไป” สิ้นเสียงคำพูด นครลุกขึ้นมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ซึ่งตอนนี้ดวงตาพรางด้วยน้ำที่รื้อขึ้นมา แล้วก้าวออกไปจากห้อง เลยออกจากบ้าน เดินสองเท้าไปอย่างไร้จุดหมาย
‘ใช่ ตัวเรามันจำไม่ได้ แต่ใครว่าจำไม่ได้ เราจำพี่โปรดได้ทุกละอองอณู แต่เดินผ่านเราก็รู้แล้วว่าพี่โปรดอยู่ใกล้ ๆ รู้ไหมว่ากลิ่นกายมันทำให้รู้สึกอบอุ่น มันทำให้เราพร้อมที่จะลุกขึ้น พร้อมที่จะเดินเคียงข้าง เราทำให้เจ็บเราก็มาดูแลทุกครั้ง ไม่ได้ทิ้งไปไหน คอยเอาอกเอาใจ ตัวเองยังบอกว่าชอบเสียอีก หรือหมดรักเราแล้ว ใช่เขาคงหมดรักเราแล้วนคร เขาคงไม่รักเราแล้ว’ คิดได้ดังนี้น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาไม่หยุด
“ว้าย อีกระเทย นั้นอีกระเทย” เสียงหวีดว้ายของเจ้มิ้นดังออกมาจากร้าน
“อุ้ย มันเป็นอะไรอะ พี่ ๆ มาดูกับฉันหน่อยซิ” ชายร่างท้วมเดินออกมาจากร้าน
“อะไร น้องมิ้นเรียกพี่ทำไม” ชายร่างท้วมออกมาหน้าร้าน
“มาดูนี้พี่มา ดูซิ อีกระเทยนั้นมันเป็นอะไร” สองคนจ้องมองคนที่กำลังเดินผ่านหน้าร้านไป
“ตายมันร้องไห้ สงสัยมันโดนเฉดหัวออกจากบ้านแน่ ๆ สมน้ำหนัก ไป๊ ซิว ๆ” ออกปากไล่
“อย่าไปยุ่งกับเขาน่าน้องมิ้นเข้าบ้านเถอะ” ฝ่ายชายดึงร่างอ่อนแอ่นเข้าบ้าน นครพยายามเช็ดน้ำตา เดินออกจนถึงถนนใหญ่ ‘ไม่ต้องการให้ใครมาง้องอน โตแล้ว รู้แล้วว่าไม่ต้องการก็จะไป ไปอยู่ในที่ๆ ไม่ต้องพบกันอีกเลย’

    อีกสามอาทิตย์ก็จะปิดการฝึก ช่วงนี้ทหารใหม่ที่ได้รับการฝึกก็จะเห็นแววการฝึกว่าจะเก่งด้านใด ก็จะให้ออกมาฝึกอาวุธแต่ละชนิดตามที่ถนัดมากขึ้น บางคนชอบ อาวุธปืนสั้นก็จะไปปืนสั้น ปืนกลก็ไปปืนกล ท่ามือเปล่าก็ไปท่ามือเปล่า ระเบิดก็ไประเบิด
“วันนี้เป็นวันที่ทุกคนจะต้องรู้ขีดความสามารถของตนเองว่าชอบด้านใด ทางเราจะให้ทหารทุกคนเลือกการฝึกฝนตนเองตามที่ตัวเองคิดว่าถนัด ก่อนที่จะปิดภาคการฝึก” เสียงผู้กองร้อยฝึกประกาศต่อทหารทุกคน จากนั้นทุกคนก็แยกย้าย ตามความถนัด ซึ่งการฝึกส่วนมากก็จะเข้าโรงยิม
“ครู ผมอยู่กับครูด้วย” เสียงนี้ทำให้พิทักษ์ชะงักนิดหนึ่ง แม้ว่าการปฏิบัติพิทักษ์จะบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่ใช่ตัวแทนไอ้เกรียง ๆ คือ คนที่ตนเองรักที่สุด แต่ส่วนลึกก็ทำให้เขาแอบมองเจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ได้ มองไปบางครั้งมีความรู้สึกเหมือนกับไอ้เกรียงอยู่ใกล้ แต่นิสัยนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไอ้เกรียงมันจะเป็นผู้ใหญ่มองการณ์ไกล แต่ไอ้นี้มันจะเอาเรื่องอย่างเดียว ไม่อยากให้มันเป็นตัวแทนไอ้เกรียงหรอก 
“เอาซิ ชอบหรือ เห็นปกติชอบการขว้างระเบิด” พิทักษ์เอย
“ก็อยากเรียนรู้ให้มาก ๆ ครับครู อยากเป็นแบบครู เคยฟังครูเอกเล่าให้ฟัง ครูไปช่วยเพื่อนที่อยู่ต่างประเทศ แล้วรู้สึกทึ่งครับ” อนุชิตกล่าว
“อือ มันก็ไม่เสมอไป แล้วครูเอกเล่าอะไรอีกละ” พิทักษ์ชวนคุยเพื่อรอให้มีลูกทีมเข้ามาเยอะ ๆ
“ก็เยอะนะครับ เห็นบอกตอนที่โดนทหารฝ่ายตรงข้ามไล่ยิง” ปากก็เล่าเรื่องตามที่ได้รับฟังมา แต่คนที่นั่งฟังกลับคิดถึงตอนที่เพื่อนรักให้ขี่หลังลงมาจากเขา แล้วยังดึงตัวเองตกลงน้ำตกนั้น
“ครู ๆ ๆ” อนุชิตกระตุกแขนเสื้อทำให้ความคิดกลับคืนมา
“อะไร มีอะไรหรือ” พิทักษ์กลับคืน
“คือ ผมอยากเป็นฮีโร่แบบครูครับ” พูดแล้วยิ้มกว้าง ๆ เห็นฟันเกือบทั้งสามสิบสองซี่ พิทักษ์มองเห็นความสว่างไสวของรอยยิ้มตรงหน้า
“ก็เอาซิ ต้องตั้งใจฝึกด้วย อาวุธพวกนี้ถ้าใช้เป็นมันก็คือเพื่อนตายของเรา แต่ตอนนี้เราต้องรอให้เพื่อน ๆ หลายคนเขามาสมทบกับเราก่อน” 
“ครับครู” จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปดูอาวุธต่าง ๆ ส่วนมากจะเป็นเอ็มสิบหก ที่เป็นอาวุธที่พิทักษ์ถนัดด้วยเช่นกัน ต่างก็เดินดูอาวุธจากคลังอาวุธ จนคนข้างหน้าสะดุดขาตัวเอง พิทักษ์จึงต้องดึงรั้งไว้ทำให้น้ำหนักถูกถ่ายเทมาด้านหลัง เป็นผลให้ทั้งคู่ล้มลงโดยที่ลูกศิษย์อยู่บนครูอยู่ด้านล่าง ตาสองคู่กำลังจ้องมองซึ่งกันและกัน
“ไอ้ทัก.... อาว....ฮันแน่ มึงทำอะไรน้องกูวะ” เอกสิทธิ์เข้ามาพอดี ทำให้ทักสองรีบผละออกจากกันโดยเร็ว จนลูกศิษย์ไปชนกับปืนหลายกระบอกที่ตั้งไว้
“ไอ้ห่านุเอ้ย มึงจะรีบไปไหนวะ” เอกสิทธิ์กล่าวหัวเสีย รีบมาจัดปืนให้เข้าที
“เออ ผม เออ ขอ..โทษ..ครับ” อาการติดอ่าง
“ขอโทษอะไร ไม่ได้ทำอะไรผิดชักหน่อย รีบเก็บเร็วก่อนสิบเวรจะมาเห็น” เอกสิทธิ์กล่าวพลางเก็บปืนอีกหลายกระบอก
“แล้วมึงเข้ามานี้มีอะไรหรือเปล่าวะ” พิทักษ์เอยถาม
“ก็ว่าจะมาบอกมึงว่า เราสองคนมีลูกศิษย์คนเดียวกัน แม่งแห่ไประเบิด มีดสั้น ท่ามือเปล่า ปืนสั้นเกือบหมด มีไอ้ห่านุคนเดียวที่มาฝ่ายเรา สงสัยมันเบื่อที่จะแบกปืน”
“ก็ดีซิวะ จะได้เรียนรู้เร็ว” พิทักษ์กล่าว
“เออ มึงนะดี กูนิซิ จะให้ไปช่วยท่ามือเปล่าอีก หรือว่าไงไอ้นุ มึงจะอยู่กะกูหรือว่าจะไปกับเพื่อน ๆ มึง กูจะได้ปิดฝ่ายกูลง” หันไปพูดกับลูกศิษย์ที่ยืนฟังอยู่
“ไม่ครับ ผมจะอยู่นี้” อนุชิตตอบแบบหนักแน่น
“เออ กูว่าบุพเพแน่นอน” พูดแล้วก็ออกจากห้องไป   

“โปรดหรือลูก” เสียงกรอกสายของอีกฝั่ง
“ครับคุณพ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ” มาโปรดผละออกจากเอกสารตรงหน้า
“ไปทำอะไรท่าไหน นายใหญ่กลับมา ลูกน้องพ่อหัวหดกันหมด” พ่อคนรักเอ่ยท่าทีขำ
“ยังไงครับคุณพ่อ” มาโปรดสงสัย ก็ตั้งแต่วันนั้น มาโปรดดัดนิสัยไม่ยอมพูดจาไม่โทรหา ฝั่งนั้นก็เช่นกัน เงียบไปเลย ก็คิดว่าฝึกทหารใหม่เสร็จก็จะลาพักไปเยี่ยมสักหน่อย
“ตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย แม้แต่ไอ้เช้ง ที่ว่าแน่ยังโดนไล่ตะเพิดกลับมาบ้านใหญ่เลย ใครทำอะไรที่ไหนนะ ถ้ารู้เจ็บกันเป็นแทบ ๆ” เล่าแบบกึ่งเอ็นดูกึ่งหมั่นไส้
“ขนาดนั้นเลยหรือครับคุณพ่อ” แทบไม่เชื่อหู
“โปรด นี้แม่เองเน้อ มีอะไรกันหรือเปล่า” มาโปรดนิ่ง
“แม่เห็น นายใหญ่กลับมา อารมณ์ฉุนเฉียว แม่ถามก็ไม่พูด บอกแต่ว่าไม่มีไร”
“เรามีปัญหากันนิดหน่อยครับแม่” มาโปรดสารภาพ
“พ่อครับ แม่ครับ คุยกะใครนะ” เสียงเจ้าตัวยุ่ง ที่ทำให้ใจคะนึงหาอยู่ชั่วนาที ทำให้มาโปรดกลั้นลมหายใจฟัง
“เปล่า ๆ แม่กำลังคุยกะลูกค้าเรา เขาจะสั่งของ” แม่แก้ต่าง
“อย่าให้รู้นะว่าโทรไปโน้น จะมาบอกแม่ว่า ผมจะไปหาไอ้ตึง” เจ้าตัวบอกแล้วก็เดินกลับ
“ห๊า ออสเตรเลียโน้นนะ” เสียงแม่อุทาน ทำให้คนปลายสายสะดุ้งลุกขึ้นแทบไม่ทัน
“โฮล ๆๆๆ แม่ อย่าให้ไปนะครับ” มาโปรดรีบกล่าว
“เดี๋ยวแม่จะคุยให้ แค่นี้ก่อน” สัญญาณเสียงถูกตัด ทำเรื่องอีกแล้วเจ้าตัวยุ่ง มาโปรดเป็นหนูติดจั่น

[THIP]

เหอ เหอ ไปเลยนคร ไปโลด อย่าให้หาเจอ 

[Ferfa]

ไปเลยคอน ให้รุ้ว่าอย่ามาแกล้งกันแบบนี้ 

[nai_nai]

ไปเลยคอนไปเลย

ปล่อยพี่มาโปรดอยู่คนเดียวให้เข็ดเลย

 

[fannan]

งานเข้าพี่โปรดจะไปออสเลยเหรอนี่จะมาตามทันไหมล่ะ

[pongsj]

สมน้ำหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[tawada_j]

งานเข้าเลยพี่โปรด 

ขอบคุณค่ะพี่หมอ พี่วัตร

[wan]

เอาแล้วซิผู้กอง ไปไกลขนาดนั้นง้อยากนะครับ

รีบตามด่วน แต่การง้อครั้งนี้คงต้องลงทุนมากหน่อยแล้ว ฮิ ฮิ .....

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ปลัด ฯ วัตร หมอพจน์  +1 ให้อีกเช่นเคย

[Vesi]

นี่แหละ งานเข้า ของจริง

ถ้าไปจริงๆ ก็ใช้ทุนง้อเยอะหน่อยเน้อ ผู้กอง 

[patee]

งอนอีกแล้วน้องคอน

ผู้กองรีบง้อหน่อยนะเดี๋ยวจะไปไกล

[yunjaelover]

ขอบคุณมากๆคะ คุณหมอ คุณปลัด รู้สึกแต่งตอนนี้มาให้อ่านเริ่มจะหมั่นไส้พี่มาโปรดนิดๆแล้วเนี่ยตกลงใครเป็นคนเอาแต่ใจกันแน่ ดูไปแล้วน่าจะเป็น พี่มาโปรดนะเนี่ย ทำเป็นดัดนิสัยเค้า เดี๋ยวก้อโดนทิ้งจริงๆ แล้วจะหนาว

[moonlight]

ผู้กองงอลดีนัก

สมน้ำหน้า

[jaideejung007]

ส่งกำลังใจไปให้ที่บ้าน รอรับที่หน้าประตูนะครับ
และมาฝากตัวอ่านด้วยคนครับ

ฝากด้วยนะครับ

โจ้คับ

[RealReal]

เข้ามา โสน้าหน้า มาโปรดดดดด  ก้ออยู่ ๆ ไปแตะเค้าจากข้างหลังถึงจะจำกลิ่นได้ก้อเหอะ แต่คนไวต่อการสัมผัสก้อต้องป้องกันตัวไว้ตลอดแหระ จะมางอนอาร๊ายย

ป.ล. เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าต๊ะหารเค้าก้อขี้เม้าท์เหมียนกัน ฮ่า ๆๆ

ป.ล.2  กำลังใจเน่อ

[RAKDEK_KA]

ดีค่ะ 

อ่านมะเช้านี้ แต่เม้นมะได้เพราะไม่ได้login เลยเข้ามาเม้นท์ให้ตอนนี้นะคะ

        อ่านแล้วก็เออ รักใหม่ก็น่าจะดีสำหรับทักนะ
 แล้วก็นู๋คอนเปลี่ยนไปง่า.........ทำไมเดี๋ยวนี้นู๋คอนโหดจังอะคะ  แม้แต่พี่โปรดก็มะเว้น (เห็นใจพี่โปรดง่ะ) 
พอกลับไปไร่ก็พาลได้อีก จนเค้ากัวหมดแล้วเนี้ย
เอ......รึพี่วัตรจะเอาชีวิตจริงมาเขียนกันคะเนี่ย (ถึงพี่หมอจะโหดก็รักพี่หมออย่ดี )

[dahlia]

ออสเตรเลีย    พี่โปรดรีบเลยเร็วเข้าไม่งั้นได้บินตามกันเหนื่อยแน่

[a_tapha]

    พี่โปรดงานเข้า

[ToeY_@_KP]

 :z1:ไกลนะน่ะเฮีย...รีบๆเลย  เดี๋ยวงานเข้าแล้วจะหาว่าไม่เตือน..

เป็นกำลังใจให้นะครับ...

[ToeY_@_KP]

วันนี้ก็เข้ามาช่วยดันอีกวัน...ตกมาหน้า 2 แล้ว..

[golf]

ไปเลยนคร.....เอาให้พี่โปรดตามไม่เจอเลย 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[mma419109]

    อยากเล่นตัวนัก แล้วจะตามทันไหมนั่น
    คุณหมอ คุณวัตร ไปพักร้อนที่ไหนหรือเปล่า เอาตอนพิเศษมาฝากด้วย
    คิดถึงน้าาาาาา

[tagloveX-Mark]

555 เจอนครเอาจิง พี่มาโปรดสะดุ้งเฮือกเลย 55555 สะใจ แกล้งนครดีนัก
โดนบ้าง หนักเลยด้วย อิอิ ไปออสเตรเลียเลย คริ ๆ ดูซิจะตามมาห้ามทันมั๊ย อิอิ

[gon_natt]

เย้!!~

ตามอ่านทันแล้ววววว^O^

(อ่านมาตั้งแต่เย็นจบเอาตอนตีสามกว่า อ่านช้ามากฉัน -*-)



ว่าแต่...เอ่อ...ออสเตรเลียเลยหรอ

พี่มาโปรดรีบๆมานะ เด่วไม่ทัน


 :L2:รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ^^

[ToeY_@_KP]

เข้ามาเอาใจช่วยหน่อยครับ....