หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[boboaje]

 . ..  ดีที่มาช้า ขอผ่านตอนนี้แล้วกันค่ะ กลัวทำใจไม่ได้อ่ะ ค่ะ  .. . .   . . .ชีวิตมันเศร้าเน้อ

[a_tapha]

    

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[THIP]

เข้าใจค่ะว่าเป็นพล็อตเดิม แต่เวลาอ่านมันอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 

[tawada_j]

ไม่เป็นไรค่ะ ตามใจคนแต่งอยู่แล้ว

มันก็แค่เศร้ากับสงสารทักอ่ะค่ะ แต่ก็จริงอย่างที่พี่วัตรบอก คือ อะไรก็ไม่แน่นอน ถ้าจะทำอะไรต้องรีบทำ ถ้ารักใครก็ควรจะบอกเขา

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[||WiTHOuT_YoU||]

ไม่ได้เข้ามาอ่านมาเมนท์ซะนานเลยเรา

ยังติดตามเรื่องของพี่หมอกะพี่วัตรค้าบ

ตอนนี้ก๊อบใสเวิร์ดเอาไว้อ่านแล้วค้าบ

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาอ่านในบอร์ดเลย

เป็นกำลังใจให้พี่ๆทั้งสองคนเหมือนเดิมค้าบ

 

[bobbing]

 

เกรียงจ๋า หลับฝันดีนะ
ทักเอง ก็ต้องโตได้แล้วนะ แม้ว่าข้างกายจะไม่มีเกรียงมาเคียงข้างแล้วก็ตาม แต่ทักเองก็ต้องก้าวไป ก้าวต่อไปข้างหน้า อย่าทำให้เกรียงเป็นห่วงนะ

โอ้วววววววว อินฯ ไปป่ะเรา ^^
แหะๆแค่ตอนล่าสุดมันตรงกับชีวิตไปหน่อย เลย 

เพิ่งอ่านตามทันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ 

[RealReal]

พีวัตรพี่หมออะ เรื่องนั้นเข้าใจดีอยู่หรอก ชีวิตเรามันสั้นอ่า

โดยเฉลี่ยแล้วคนจะมีอายุกันราว ๆ 80 ปีอะแหระ

พอมาคำนวนเป็นชั่วโมงกันก้อดูเหมือนเยอะ แต่...เมื่อมาหักกลบลบกับเวลาวัยเด็ก วัยที่โตขึ้นจนถึงปัจจุบันมันก้อเหลือไม่กี่ชั่วโมงเอง

แล้วตั้งแต่เด็กจนโต ก้อมาดูสิว่าเสียเวลาไปกับการ   ไปเท่าไหร่
แล้วตั้งแต่เล็กจนโต เราใช้เวลากับการ   ไปมากน้อยแค่ไหน

ลองเปรียบเทียบกันดู ว่า เวลาที่เหลือ เราอยากจะ   หรือ   มากกว่ากัน อะ

แต่สำหรับเรานะ เราอยากที่จะให้เวลาที่เหลือของเรามีแต่   แหละ

ป.ล. ขอบคุณพี่วัตร กับ พี่หมอมากมาย อะ ๆ ให้ ๆ   เอานี่ไปด้วย  

[nai_nai]

 

[bonbbons]

 

[tmarch]

โห

ไม่น่าเลยอ่ะ


เซงจิตๆ


แย่ๆๆๆ


 

[thanawat]

37 (ฟ้าคงเห็นใจ)
   หลังจากที่จัดงานของร้อยตรี(พิเศษ)เกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์เรียบร้อย ภารกิจต่าง ๆ ก็เข้ามามากมาย นครต้องออกสนามประจำจนบางครั้งที่มาโปรดใจหาย แต่ก็รอดกลับมาได้ทุกครั้ง ส่วนพิทักษ์ขอพักภารกิจก่อน โดยกลับมารับใช้ชาติตามเดิมก่อน ซึ่งตอนนี้พิทักษ์ได้เข้าร่วมเป็นผู้ช่วยครูฝึกทหารใหม่ หาอะไรทำเพื่อจะลบรอยฝังลึก หาอะไรทำให้ลืมจะได้ไม่เหงา
“เป็นไงบ้างวันนี้” พอเห็นตัวเล็กเดินโซเซกลับมา
“ถ้า รู้ว่าหนักขนาดนี้ ไม่เป็นแล้ว”สลัดรองเท้าไปคนละที
“มันก็มีบ้าง ตอนพี่ไปพี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน” มาโปรดเปรียบ เข้ามากอดคนที่เหนื่อย ๆ หอมที่แก้มให้กำลังใจ
“หึ ไม่เอาเหนื่อย เหม็นด้วย” บ่นไปอย่างนั้น ที่จริงนะชอบ ชอบนั่งตักคนตัวโต แอบอิงอกกว้าง
“เหนื่อยก็ไปนั่งพักที่โน้นดีกว่า” กอดคอคนตัวเล็กไปที่เปลไม้ไผ่ ตัวใหญ่นอนลง ตัวเล็กนอนตาม เกาะไหล่ไว้หลวม ๆ ส่งสายตาหวานให้กันและกัน
“ไม่เหม็นบ้างหรอ” คนตัวเล็กถาม
“นอนทุกวัน ถามทุกวัน ก็เหม็นซิ” แย่แกมเหย้า คนตัวเล็กลุกขึ้น มาโปรดรีบตะครุบไว้ ดึงร่างเข้ามาปะทะอกกว้าง แล้วขโมยจูบ
“อือ ว่าไปแล้วก็คิดถึง ทัก เนาะไม่รู้เป็นไงบ้าง” ปากรูปกระจับยังคงชวนคุยจ้อย ๆ
“อีกไม่กี่วัน ทหารใหม่ก็มาแล้ว คงไม่มีเวลาคิดถึงตี๋เล็กหรอก” มาโปรดกล่าว
“หรอ อยากไปดูจัง จะเหมือนที่พวกเราเข้าไปไหมหน่า” พร้อมจูบที่ใต้คางนั้น
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ” พร้อมจับจมูกน้อย ๆ บีบและดึงเบา ๆ
“อี้ ๆๆ อยากกลับบ้าน อยากไปหาพ่อกะแม่” บ่นออกมาเบา ๆ คนตัวโตจึงกอดกระชับเอาอีกครั้ง
“ไม่เอา หายใจไม่ออก” คนตัวเล็กประท้วง
“ให้พี่เคลียร์งานก่อน อยากกลับไปแบบจริง ๆ จัง ๆ เหมือนกัน เอาทักไปด้วย ลาพักร้อนยาว” กล่าวพลางมองหน้าคนที่นอนอยู่บนอก
“อืม ดี ๆ จะได้คลายความเหงาลงบ้าง” คนที่อยู่บนอกสนับสนุน
“แต่เอ้ เอาไปด้วยเกิดเราจูจี้กัน แล้วทักมันจะไม่หงอยหรอ” มาโปรดท้วง
“บ้า ใครจะไปทำประเจิดประเจ้อ” พร้อมด้วยหมัดทุบลงบนอกเบา ๆ

   รถขนทหารใหม่ 3 คันวิ่งเข้ามาผ่านหน้ากองร้อย เรื่อย ๆ จนไปหยุดที่หน้า อาคารเอนกประสงค์ จากนั้นทหารใหม่ก็เริ่มทยอยลงมาจากรถ
“เข้าแถว เข้าแถว” เสียงตะโกนของ สิบเวรดังขึ้น ทำให้ทหารใหม่เริ่มสับสน จากนั้นสิบเวรก็เริ่มเรียกชื่อ
“เฮ้ย” สิ้นเสียง ก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้น ทหารใหม่คนหนึ่งเดินบุกข้ามอีกแถวหนึ่ง   มาชกทหารใหม่อีกคนที่ยืนรออยู่
“หมอบลง หมอบลงเลยพวกมึง” เสียงสิบเวรตะโกน ทหารใหม่เริ่มหมอบ จนหรออีกสองสามคนที่กำลังชุนละมุนกันอยู่
“เฮ้ย ไปแยกซิ” สิบเวรสั่งผู้ช่วยครูฝึกไปแยกออก
“ใครเริ่มก่อน”สิบเวรถาม พร้อมด้วยรองเท้าประเคนเข้าเต็มที่ อีกคนโดนตบที่หน้า ทั้งสองแสดงท่าที่ฮึดฮัดจะสู้ ทั้งที่โดนบล็อกหลังไว้แล้ว
“สู้หรือมึง พวกมึงเอาไปจัดการ” สิบเวรสั่งผู้ช่วยครูฝึก ลากสองคนที่ก่อเรื่องไปหลังอาคาร จากนั้นการเรียกชื่อเพื่อแยกพลทหารใหม่ก็เริ่มต่อ   จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับร้อยฝึก ของแต่ละกองพัน
“เฮ้ย ไปถูกอะไรมา” ผู้ช่วยครูนทีที่รออยู่ร้อยฝึกทักขึ้น
“กัดกัน มึงดูมันที” ผู้ช่วยครูสุเทพ ลากพลทหารที่โดนซ้อม
“อะไรวะ จะกินข้าวหม้อเดียวกัน ยังกัดกันยังกะหมา” นทีกล่าวแล้วดึงสองคนที่โดนผู้ช่วยครูฝึกสะกรำ
“ชื่ออะไรมึง” นทีลากเจ้าสองคนเข้าห้องทำแผล
“อนุชิตครับ” คนฝั่งซ้ายพูดก่อน
“ดำรงครับ” คนฝั่งขวากล่าวตาม
“ใครเป็นคนเริ่มก่อน ถึงโดนเขาทำขนาดนี้” นทีถาม คนฝั่งซ้ายชี้ไปหาคนฝั่งขวา
“ระวังนะมึงเขาหมายหัวพวกมึงแน่ อาวทัก มึงเอาไอ้นี้ไปทำแผลให้ที กูจะเอาไอ้นี้” ลากคนฝั่งซ้ายไปให้
“ไปทำอะไรมา” ทักเอยเบา ๆ
“ไอ้เหี้ยนั้นมันต่อยผมก่อนครับ” ชี้หน้าอีกคน ทักรีบหายาทำแผล พิจารณาจากผิวพรรณคงเป็นลูกผู้ดีมีเงิน ผิวขาว ใบหน้าเรียวยาว ผมทำยาวปะบ่า ตาโต ๆ ดูเอาเรื่องเหมือนกันทำให้ใบหน้าที่ยาว ยิ่งดูยาวไปอีก  แต่ก็ไม่ตี๋อย่างกับไอ้เกรียง
“สมัครหรือจับมา” ทักเอยถาม พรางทำแผลและพิจารณา คนที่ครางซี๊ดซ๊าด เพราะเจ็บแผล
“สมัครมาครับ” ตอบเบา ๆ
“อือ ดีแล้ว อยู่กี่ปีละ” พิทักษ์ให้ความสนใจ น้องใหม่
“ปีหนึ่งครับ” ตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ออ ก็ออกพร้อมกันชิ  เอาละเสร็จแล้ว” พิทักษ์กล่าว พร้อมกับทำแผลเสร็จ
“ขอบคุณครับ” อนุชิตกล่าวขอบคุณ
“อือ ไม่เป็นไร ออกไปสมทบกับเพื่อนได้แล้ว” พิทักษ์ตบเบา ๆ ที่ไหล่
“เป็นไง ไอ้ดำรง มึงระวังตัวหน่อยนะมึง” นทีพูดให้ดำรงระแวง
“ออกไปสมทบกับเพื่อนได้แล้ว ดำรง” พิทักษ์เตือนสติ
“เป็นไงบ้างวะ ไอทัก กูเห็นมึงดูไม่ค่อยดีขึ้นเลยนะมึง” นทีกล่าวกับเพื่อน
“อือ กูก็เรื่อย ๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้กูลดความคิดถึงไอ้เกรียงน้อยลงบ้าง” ตอบเพื่อนมือก็สารวนกับการเก็บอุปกรณ์
“อืม กูเข้าใจมึงวะ เพื่อนรักกันขนาดนั้น แล้วยังเสียเพราะไปตามมึงอีก” เพื่อนตอกย้ำ พิทักษ์นิ่งเมื่อเจอคำพูดแบบนี้
“เฮ้ย กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ” นทีเข้าไปตบหัวไหล่เพื่อน
“อือ ไม่เป็นไร ที่จริงมันตายเพราะไปตามกูจริง ๆ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบสองแก้ม พอดีกับประตูห้องถูกเปิดออกมา
“เฮ้ย พวกมึงช่วยเอากรรไกรไปตัดผมให้พวกทหารใหม่หน่อย ตัดไม่ทันโว้ย อาวเป็นอะไรอีกวะไอ้ทัก” เพื่อนที่เข้ามาใหม่กล่าวแล้วเดินมาหาเพื่อน พิทักษ์รีบเช็ดน้ำตา
“กูไม่เป็นไร” พิทักษ์หันไปมองเพื่อน
“มึงนี้ก็อีกคนไอ้ที มึงก็รู้ว่ามันเศร้าเรื่องนี้ ไปเลยมึงไปเอาปัตตาเลียนเลย” หันไปพูดให้เพื่อนอีกคน
“ขอบใจมึงวะ ไอ้เจน” พิทักษ์เอย
“ไปเถอะ อย่าคิดอะไรมาก อย่างน้อยมึงก็ยังมีพวกกูอยู่อีก” เจนลากเพื่อนออกจากห้อง ก็พบเจ้าเพื่อนตัวเล็กกำลังจับปัตตาเลียนโกรนหัวทหารใหม่
“ไอ้คอน มานอนตอนไหนวะ” เจนทัก
“เก งานอะครับ ก็เลยมาเยี่ยมพวกคุณ”
“แล้วผู้กองรู้หรือเปล่า” ทักเข้ามาดูข้าง ๆ
“ไม่รู้ อย่าให้รู้นะ อุตสาห์หนีมาก่อน อยากสัมผัสชีวิตครั้งก่อน” ปากพูดตาก็ดูหัวทหารใหม่กับปัตตาเลียนที่มือ หารู้ไหมว่า คนที่กำลังโดนกล่าวถึง อยู่ใกล้ ๆ แต่ให้สัญญาณไม่ให้เอะอะไป
“กูว่ามึงนะกลับไปทำงานไม่ดีกว่าหรอ เกิดผู้กองรู้” ทัก กล่าว หายใจไม่ทั่วท้อง
“รู้ ก็ไม่กลัวโวย แค่ผมกระแอมนิดเดียว ขี้คร้านจะถอยออกห่าง ไม่กล้าหรอก” คุยโอ้อวด หารู้ไหม เพื่อน ๆ ที่ได้ยินต่างก็ยิ้มกัน
“ไอ้นี้ ไม่รู้ชะตาตัวเองซะแล้ว” พิทักษ์ยังคงคุยต่อ
“ก็รู้ไง ว่าใครคือใคร ไผเป็นไผ” ยังคะนองปาก
“กระแอม” เสียงนี้ ทำให้คนที่กำลังตัดผมให้ทหารใหม่หยุด นิ่ง เงยหน้ามองไปดูเพื่อน ๆ ที่ยิ่งนิ่งทำความเคารพอยู่
“ทัก รับช่วงต่อไป” นครรีบยัดปัตตาเลียนใส่มือเพื่อน แล้วออกวิ่ง
“จะไปไหน ไหนว่าไม่กลัว” คนตัวใหญ่ตะโกนตามหลัง
“ไว้เจอกันที่บ้าน ไปแล้ว ไปทำงานแล้ว” นครตะโกนบอก คนตัวใหญ่ส่ายศีรษะ เพื่อน ๆ ต่างพากัน หัวเราะชอบใจ
“มาหาผู้กองเรา อยู่ไหม” ถามผู้ช่วยครูฝึกคนหนึ่ง
“ครับ อยู่ครับ” ผู้ช่วยครูฝึกเดินพาไปพบผู้กองร้อยฝึก

“ทัก ๆ มึงดูนี้ซิ” เพื่อนอีกคนเรียกให้ทักดู ทุกคนหันไปดู ภาพที่เห็น พลทหารใหม่ที่ถอดเสื้อตัวขาวไปทั้งตัว ผมตัดสั้นเกือบโกรน ใบหน้าบอบซ้ำจากการชกต่อย และโดนพี่ทหารรุม 
“ไอ้เกรียง!!!!!” ทุกคนเรียกขึ้นพร้อมกัน จนพลทหารใหม่ทั้งหมดตกใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้ย เดี๋ยว พวกมึงดูดี ๆ ซิ ไม่ใช่ผีหลอกหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งเข้ามาดูใกล้ ๆ
“เฮ้ย คล้ายวะ แต่ไม่เหมือน เพ่งดูดี ๆ ก็ไม่ใช่” เพื่อนคนที่เดินเข้าดูตอบ
“มีอะไรผิดปกติหรอครับ” อนุชิตถามผู้ช่วยครู
“ไม่มีอะไรหรอก แค่หน้านายเหมือนเพื่อนพวกเรา ว่าจริงไหมไอ้ทัก” เพื่อนหันมาพูดกับพิทักษ์
“เออ....ไปอาบล้างน้ำได้แล้ว จากนั้นไปรวมกลุ่มกับเพื่อน จะได้แจกของใช้” พิทักษ์เอยไล่ทหารใหม่ออกไปล้างตัว
“อาว ไอ้นี้มึงก็” เพื่อนไม่สบอารมณ์
“เออ เอาน่ามึงก็ไอ้ห่าทัก มันยังทำใจไม่ได้ แม้แต่กูเองก็ยังทำใจไม่ได้ เพื่อนเราทั้งคนนะมึง” เจนเข้ามาพูดไกล่เกลี่ย ทุกคนเงียบต่างทำงานตัวเองไป
“ปรี๊ด ๆๆๆๆๆ” นกหวีดสิบเวรดังขึ้น ทุกกิจกรรมต้องหยุด รอฟังคำสั่ง
“พวกที่ตัดผมเสร็จแล้วเข้าไปรวมกันในห้อง พวกที่ยังไม่เสร็จก็ตัดไป แล้วพวกที่ยังไม่ตัด มึงไปรวมในห้องด้วย” สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารใหม่ทุกคนรีบเข้าห้องเรียน จัดแถวแล้วทำการเรียงลำดับความสูง จากนั้นให้นับแปด แล้วแบ่งออกเป็นหมวดหมู่ จากนั้นทุกคนในกลุ่มให้ทำความรู้จักกันไว้ ซึ่งตอนนี้ทุกคนยังเกรงกันอยู่ยังไม่กล้าเอยปากพูดอะไร ก็จะแนะนำชื่อ และจับคู่บัดดี๊ตัวเอง พูดคุยกันไปพลาง ๆ
“ไอ้ทักมึงจะเปลี่ยนหมู่กับกูไหม” ผู้ช่วยครูฝึกเอกสิทธิ์ เดินมาถาม
“ทำไมหรือไอ้ห่าเอก” พิทักษ์เอยถามคืน
“กูเห็นมึงมองไปพลทหารใหม่หมู่กู ๆ รู้ว่ามึงกำลังคิดถึงไอ้เกรียง ก็หน้าน้องเขาก็คล้ายไอ้เกรียงวะอย่างน้อยก็ทำให้มึงคลายความคิดถึงไอ้เกรียงได้บ้าง”เอกสิทธิ์ให้เหตุผล
“ไม่หรอก กูอยู่ได้แล้ว กูสบายดี มึงอย่าทำให้กูคิดมากกว่านี้เลยวะ แค่นี้กูก็แย่พอตัวแล้ว” แอบมองคนที่นั่งกำลังคุยกับเพื่อนนิดหนึ่ง
“ไม่เปลี่ยนก็ไม่เป็นไร กูก็หวังดี เผื่อมึงอยากดูแลมัน เหมือนที่มึงดูแลไอ้เกรียง พูดง่าย ๆ ตัวแทนไงมึง” เอกสิทธิ์ยังคุยต่อละมองไปหมู่ที่ตัวเองรับผิดชอบ และพอดีกีบจุดหมายหันมาสบตาพอดี เมื่อตาต่อตาเจอกัน ก็ชะงักนิดหนึ่ง แล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนต่อ
“ก็ว่าน้องมันคงรู้ ว่าพวกเราแอบมองมันอยู่” เอกสิทธิ์กล่าวต่อ
“มึงก็นะ กูไปดูแลผู้กองก่อนดีกว่า” เฉหาเรื่องออกไปจากห้องเรียน

[nai_nai]

 

โหพี่วัตร

มีตัวแทนเกรียงด้วยเหรอครับ

แล้วทักจะทำไงละครับคราวนี้

 

[april]

คอน..ไหนบอกไม่กลัว  แล้ววิ่งหนีทำไม

ส่วนทัก...คราวนี้คงไม่ผิดหวังอีกนะ

ขอบคุณค่ะพี่วัตร+พี่หมอ 
สงกรานต์ไปเที่ยวไหนหรือเปล่าคะ

[fannan]

น่าสงสารทักจิงๆๆๆไม่เอาแค่เป็นตัวแทนแต่จะเป็นคนที่มารักษาบาดแผลที่เจ็บช้ำของทักจิ

[patee]

ตัวแทนเกรียง  คุณปลัดกับคุณหมอช่างหานะ

[tagloveX-Mark]

สงสารทักอ่ะ อนุชิตจะมาเป็นเกรียงสิทธิ์เบอร์ 2 มารักษาแผลใจ ทักได้มั๊ยนะ
ส่วนคู่ มาโปรดกับนครนี่ สวีทหวานแหววกันเหลือเิกิน อิอิ
รอตอนต่อไปนะค้าบ
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยและสงกรานต์ล่วงหน้านะคับ

[tawada_j]

คอนไม่กลัวแต่เกรงใจใช่ป่ะ ที่วิ่งออกไป เพราะลืมไปว่ามีงานด่วนใช่ป่ะ   
ถ้าคล้ายเกรียงขนาดนั้น ทักจะทำไงต่อไป
รอตอนต่อไปค่ะ

ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ

[pongsj]

อืมฟ้าเห็นใจ..................แต่การเป็นตัวแทนของใคร นี้มันไม่สนุกเลยเนอะ

[dahlia]

นคร น่ารัก 

ว่าแต่ พิทักษ์ เจอแบบนี้จะดีขึ้นหรือเปล่าเอ่ย

[RAKDEK_KA]

 

เสียน้ำตาไปหลายแหมะเลย  (แต่อ่านแค่คร่าวๆ นะ ไม่กล้านจิงจัง )

เอาไว้ทำใจได้แล้วค่อยอ่าน  แต่ว่าตอนใหม่เนี่ยอ่านแล้ว มีลุ้นนิ 

รักแรกมักฝังใจ แต่รักใหม่ช่วยให้คลายเหงาได้นะจ๊ะ ทัก

ปล. แต่ว่าพี่วัตรจะหักมุมอีกปะเนี่ย  หลอกให้เราดีจาย อะเปล่าเนี่ย

 

[Twister]

เมากลับมา ไม่รูจาเม้นไรดี....

ขอบคุณที่ให้ทักยังมีคู่ละกันคับ

[thanawat]

พี่หมอครับ

ขอบคุณครับ ที่เข้ามาชี้แนะ จะเก็บไว้ครับเป็นพอตเรื่องต่อไป

สงกรานต์ปีนี้ แย่หน่อยครับ ต้องกลับบ้านไปงานศพญาติพี่วัตร

ไม่มีไรมากครับ โรคชรา ก็คงเล่นกันที่บ้าน พี่ต้องไปล้วนะ พี่วัรเร่งแล้ว

เก็บของก็แทบไม่ทัน ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วย อย่าเล่นน้ำเพลินจนลืม เป็นหวัดขึ้นมา

กลับมา คงมีเรื่องให้ลงอีก เหลืออีกสองตอนครับ ก็ จบแล้ว

[april]

เสียใจด้วยนะคะ..พี่วัตร พี่หมอ

เดินทางปลอดภัย....
สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้าค่ะ 

[tawada_j]

เสียด้วยค่ะ พี่วัตร

สวัสดีวันปีใหม่ไทยค่ะ 

[tmarch]

เห้อออ

นึกว่าไอ้เกรียงมา


5555555+

รอลุ้นต่อไปค๊าฟผม

 

[RealReal]

หงะ ขอบคุณมากมายมาต่อแว้ววว น้องเค้าเป็นตัวแทนให้ใครมะได้หรอก แล้วใครก้อมาแทนเกรียงมะได้หรอกเนอะ

แสดงความเสียใจด้วยนะพี่วัตร

พี่วัตร พี่หมอ เดินทางปลอดภัยน้า ดูแลกันดี ๆ เน่อ เที่ยวให้สนุกแล้วมาเล่าแบ่งกันมั่งน้า 

ป.ล.  กำลังใจให้ทู๊กกกโครนนน 

[yunjaelover]

สวัสดีปีใหม่ไทยนะค่ะ ขอให้พี่หมอและคุณปลัดเดินทางโดยสวัสดิภาพ นะค่ะ
เห็นด้วยเลยค่ะ ที่ว่าอยากจะพูด อยากจะบอก อะไร ก็ให้รีบบอก ตอนที่ยังบอกกันได้ ไม่งั้นก็เหมือนกับเกรียงและทัก
ยังไงชีวิตคนเราก็ต้องมีจากกันอยู่แล้ว จะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง เอาใจช่วยทักษ์ หายเศร้าเร็วๆ นะค่ะ

ขอบคุณพี่หมอและคุณปลัดนะค่ะ 

[poom]

...แอบมาอ่านคับ ตามคำบอกของพี่สาว...
และแล้วเราก้อต้องอ่าน..........

poom_โอ๋

[wan]

สวัสดี ปี๋ใหม่เมือง นะครับ หมอพจน์ ปลัด ฯ วัตร และลิงน้อย 2 คน

ขอบคุณ หมอพจน์นะที่เข้ามาอธิบาย ถึงยังไงก็โหวง ๆ อยู่ดี

ฟ้า ส่งคนมาแทนเกรียงแล้วหรือ แต่ยังไงก็สงสารพิทักษ์นะ จริงเปล่าหมอพจน์

มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ  และขอให้สนุกกับสงกรานต์ปี๋ใหม่เมืองนะครับ