ขอโทษทุกคนด้วยน่ะครับที่ไม่ได้มาแต่งต่อ
อา คิดจะลบเรื่องนี้ทิ้งอีกแล้ว.... รู้สึกไม่อยากแต่งต่อเลย
มันน่วง เหนื่อย ท้อแท้ หมดกำลังใจ พาลจะทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
แต่ผมจะมาเพิ่มให้ สัก ตอนนะ
:pig4:ขอบคุณที่ยังอ่านนะครับ
ยาวๆละกัน
.................................................................................................
ตอน พบกันแล้ว... คนที่เคยเจอกัน....นานแสนนาน
อา~ ถึงแล้วสินะ ที่นี่มัน......
บ้านผมนี่นา ไม่เปลี่ยนไปเลย.......นานมากแล้ว ตั้งแต่ที่จากที่นี่มา การหายตัวไปที่ไม่มีใครจดจำเลยสินะ
ห่ะ ~สบายกันจังเลยน่ะ พ่อ แม่ และก็ น้องชาย.............ของผม
ดีใจกันละสินะที่ผมหายไป นี่ไงผมกลับมาแล้ว ขอให้มีความสุขกันให้สุดๆนะ ก่อนที่ความสุขนั้นจะหายไป เพราะว่า ....
ตัวข้าได้กลับมาทวงสิ่งที่พวกเจ้าได้ชิงมาจากข้าแล้ว ข้านะ จะไม่ให้พวกเจ้าได้แม้แต่.....
ตาย.... เพราะความตายมันใจดีเกินไปสำหรับมนุษย์อย่างพวกเจ้า
"ทิงๆ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่"
อึก... ตกใจหมด ลืมไปเลยว่าผมมาพร้อมกับปีศาจสองตน
"เปล่า"
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน"
คุณจิ้งจอกมองหน้าผมเอ่ยถามเสร็จก็หันไปด้านหน้า.......
อ่า สีหน้าตกใจนี่มันคืออะไร ......
"นี่มันบ้าอะไร...."(ทามะ)
ทามะปีศาจแมวผู้เดินตามหลังมา ก็หยุดชะงักยืนมองอย่างตกใจเช่นกัน
ผมได้แต่ยืนดูปฎิกิริยาของสองปีศาจนี่ ทันใดนั้นสีหน้าและแววตาของทามะก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่ปีศาจขี้เล่นหรืออะไรทั้งนั้น
มันเป็นแววตาที่ผมไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน...มันดู เกลียดชัง เย็นชา มันเหมือนกับ.......ของผม
ส่วน ปีศาจจิ้งจอก ตอนนี้หมอนั้นหันมามองทามะเหมือนกับผม แต่ว่า สีหน้าของเขานั้น ตอนนี้ดูตกใจมากกว่าตอนแรกเสียอีก
"ทำไม...ข้าต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง ด้วยนะ กึด~" เสียงกัดฟันดัง กึด มันแจ่มชัดมาก
ทำไม บรรยากาศไม่ดีเลยแหะ ตอนนี้
"ทา ม ...มะ " เสียงของคุณจิ้งจอกหายเข้าไปในอากาศ
"ทามะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า" ผมเอ่ยถามขึ้น มันน่าสงสัยที่สายตานั้นมองมาทางผมอย่างไม่เป็นมิตรนัก
หลังจากที่ผมเอ่ยถามไป
"แกเป็นใคร"
"0-0" อึก ทำไมมองผมแบบ.... เกลียดชังกันนักละ แล้วยังคำถามแบบนั้น
"อย่านะ ทามะ!!" เสียงของคุณจิ้งจอกตะโกนแทรกมาทร้ามกลางสถานการณ์ตึงเครียด ทำให้ทามะเปลี่ยนเป่าหมายจากผมไปเป็นคณจิ้งจอก
"แก รู้มาตลอดเลยสินะ ว่าไอ้เด็กเวรนี่มาจาก ตะกูลที่น่ารังเกลียด" ตะกูลที่น่ารังเกลียด?
อะไรกัน อย่างกับคนละคน อีกอย่างอย่าเอาผมไปรวมกับพวกมันนะ รู้สึกโกรธขึ้นมานิดหน่อยแหะ
"ถ้าข้ารู้ละก็........" สีหน้าของทามะหันมามองทางผมอย่างอาฆาต
"ข้าจะฆ่ามันซ่ะ" อึก มันเจ็บนะฮ่ะ พูดว่าจะฆ่าผมได้อย่างหน้าตาเฉยเลย
"อย่านะ ทามะ"
ทันใดนั้น การเคลื่อนไหวที่ผมมองไม่เห็น ก็มาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าผม เขาจ้องผมอย่าโกรธเกลียด
ฝ่ามือใหญ่นั้น ถ้ามันขย่ำหน้าผม คงเละแน่นอน
"หิ หิ ข้าล้อเล่นนะ" อยู่ๆใบหน้าของทามะก็ยิ้มขึ้นมา เขาเก็บฝ่ามือลง แล้วลูบหัวผมแทน
ถ้านี่คือการล้อเล่นจริง มันคงเป็นการล้อเล่นที่ผมไม่สนุกเอาสะเลย
แต่ไม่รอก.....สายตาและคำพูดของคุณนะ มันฟ้องความจริงทุกอย่างจนถึงเมื่อกี้....
หึ~ โกหกไม่เก่งเลยนะฮ่ะ คุณทามะ ว่าคุณนะเกลียด...คนในตะกูลมากแค่ไหน
ดูสิฮะ จนถึงตอนนี้ คุณก็ยังไม่หยุดมอง บ้านหลังนี้ ด้วยสายตาแบบนั้นเลย...
"ใคร... ใครอยู่ตรงนั้น"
เสียงของแม่นมคนหนึ่งของบ้านเอ่ยขึ้นหลังจากที่สายตา หันไปมอง....
ตามจริงแล้ว ที่ตรงนั้น มันเคยมีคนอยู่หลังจากนั้นก็ถูกปิดตาย แต่จะพูดแบบนั้นก็คงจะไม่ถูก
ต้องพูดว่า ถูกสั่งห้าม ไม่ว่าใครคนไหนก็ห้ามผ่านมา หลังสวนนี้มากกว่า ตั้งแต่คุณชาย น้อย ทิงทิง หายจากไป....
ที่บ้านหลังนี้ก็แย่จริงๆ รึว่าอาจจะเป็นเพราะคำสาป ที่ถูกแช่งมาตั้งแต่สมัยนั้นกันนะ....
นับวันผู้คนยิ่งเห็นแก่ตัว ถึงตนจะเป็นแค่แม่นมแก่ๆคนนึงของบ้านหลังนี้แต่ก็ อดไม่ได้เลย
หากเลือกได้ ก็คงจะขอลาออกจากที่นี่ ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เพราะหน้าที่ ที่ถูกผูกหมัด ของรุ่นสู่รุ่น
ด้วยความสงสัยที่มี แม้จะเห็นเพียงรูปร่างเล็กแต่แน่ใจแน่ๆว่าไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอน
ใครกันนะมาบุกรุกสวนต้องห้าม เมื่อคิดเช่นนั้น ตนเองจึงเดินเข้าไปที่สวนต้องห้ามนั้นอย่างรีกเลี่ยงไม่ได้
ไม่ใช่ว่าจะไปไล่ แต่เพื่อจะไปเตือนแค่นั้น ไม่อยากให้ใครหายไป.... เหมือนคุณชายน้อยของตนอีกแล้ว
เวลาตรงกันข้าม
"เสียเวลามายืนจ้องเปล่า ไปหาที่อาศัยกันดีกว่าครับ"
"อา งั้นสินะ ข้าก็ง่วงนอนอยู่พอดี"
หึ ทิงทิง แทบจะหัวเราะออกมาเป็นคำพูด มันช่างเป็นคำโกหกที่ไม่เนียนอะไรเสียเลย อยากรู้จริงๆน่าาา
ว่า อะไร ที่ทำให้เขา ปิดสายตาที่เกลียดชังไม่มิดแบบนี้
"ข้า ก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นานนักรอก"
ปีศาจจิ้งจอกเอ่ยตามทีหลัง เขาหันไปมองทามะ มันอาจจะแปลกตรงที่แววตาวูบไหวนั้นทำให้
ทิงทิงเด็กหนุ่มน้อยสงสัยเข้าไปใหญ่
และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น... เหมือนกับตกใจ
"ทะ..ทา ทามะ นั้นใช่ทามะรึเปล่า"
เสียงแก่ยานคาง เอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง สีหน้าของคุณยายอายุแก่ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"ใช่...ใช่ ทามะไหม?"
เสียงนี่ทำให้ทามะ หันไปมองอย่างเร็ว เขามองไปที่คุณยายแก่ๆอย่างแปลกใจ
ก่อนจะยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง
"เอ่อ เจ้ารู้จักข้า"
คุณยายพยักหน้าแทนคำตอบ เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ ลืมความแก่ พวาสวมกอดทะมะอย่างไม่ลังเล
"อาา ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายเหลือเกิน ทามะ "
ด้วยความที่คุณยายอยู่ดีๆก็เข้าไปสวมกอดทามะ ทำให้เขายืนงงงวย ลังเลที่จะพักออกดี หรือปล่อยให้สวมกอดตนเองเสร็จ
เพราะถึงยังไงก็เป็นคนแก่ ตนเองจึงยืนให้กอดอยู่อย่างนั้น
อ้อมกอดที่แสน...คุ้นเคย อย่างกับรู้จักกับอ้อนกอดนี้ เมื่อนานมาแล้ว
เมื่อผ่านมาได้นานพอสมควรคุณยายจึงปล่อยคนในอ้อมกอดออก เธอมองหน้าของเขากอดจะนำมือเหี่ยวย่นของตน
ลูบใบหน้าคนตรงหน้า
"ไม่ได้เจอกันนาน ไม่เปลี่ยน.. ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด"
เธอพูดอีกครั้ง มาทั้งน้ำตา ทั้งที่พูดอยู่ น้ำตาไหลไปด้วย
"ขอโทษ ที่ต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้"
ในการกระทำทุกอย่าง ถูก ทิงทิงจ้องมองตั้งแต่เริ่ม เด็กหนุ่มมองคุณยายแก่ตรงหน้าของตนที่ตอนนี้เหมือนลืมเขา..
แม้จะตกที่อยู่ก็เดินเข้ามา.. แต่ดันเลยไปหาทามะ และทำท้าว่าจะรู้จักกันเสียด้วย
และแถมยังกำลังพูดคุยกับทามะ ก็นะ มันจะไม่น่าสงสัยเลยถ้า ผู้หญิงแก่คนนี้ไม่ใช่คนที่เขารู้จักและเติบโตมาด้วยตั้งแต่เด็ก
จะลืมได้ยังไงละ ก็ผู้หญิงแก่ๆคนนี้ คือแม่นมที่เลี้ยงเขามานี่นา เมื่อคิดดังนั้น
เด็กหนุ่มจึงหันไปมองปฎิกิริยาของปีศาจจิ้งจอกข้างๆ ปีศาจจิ้งจอกดูตกใจ สายตาดูวูบไหวเหมือนกำลังจะพูด อะไรบางอย่าง..
จนขณะที่คุณยาย คายอ้อมกอดจาก ทามะ และคุยกันได้สักพัก เขาจึงเอ่ยขึ้น
"ยาโนะ ใช่ ยาโนะสินะ" เสียงของจิ้งจอกเป่งออกไป
เมื่อคำที่เอ่ยออกไป ส่งผลให้ทามะ ที่มีสีหน้างงงวยและมองบุคคลตรงหน้าอย่างสงสัย ตาเบิกโตขึ้นอย่างตกใจ
เขาทวนคำที่จิ้งจอกได้พูดออกมา
"ยา....โนะ งั้นเหรอ"
ทิงทิงสงสัยมากขึ้นเมื่อชื่อที่เอ่ยออกจากปากของเจ้าจิ้งจอกตนนี้ คือ ยาโนะ จะชื่อ ยาโนะ ได้ยังไง ในเมื่อ
คุณยายคนนี้คือแม่นมของเขาที่ ชื่อ ทิม ชื่อเต็มคือ นาเสะ อายะทิม
จะบอกว่าไม่ใช่คนเดียวกันก็ไม่ใช่เพราะคุณยายคงไม่ไปมี ฝาแฝดที่ไหนรอก
ในขณะที่สงสัย ทามะปีศาจแมวก็ได้แต่ตกตะลึง พูดอะไรไม่ออก
"ใช่.. ฉัน ยาโนะ "
คุณยายเอาแต่มองหน้าทามะ น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลเข้ามาไม่หยุด ทั้งดีใจที่ได้เจอกับคนที่เคย..รัก เมื่อไม่นานมานี้
แต่กับเสร้าใจเมื่อสำนึกได้ว่าตนเองมิได้เยาไวเหมือนเช่นเมื่อก่อน การทำปฎิกิริยาเช่นนี้คงไม่เหมาะสม
"เจ้าคือ ยาโนะ จริงนะเหรอ"
สายตาของทามะดูเลื่อนลอย เมื่อเขาเอ่ยชื่อ ว่ายาโนะซ้ำไปซ้ำมา ถึงสายตาจะเหมือนว่ามองคนตรงหน้าแต่เปล่าเลย
เขากลับมองเลยผ่านคุณยายอายุมากไป ประสาทสัมพัสตอนนี้รับรู้เพียงว่า เธอคือยายแก่ๆคนนึงเท่านั้น....
ทำไมมันถึงว่างเปล่า ทั้งที่ก็รู้ว่าเธอคือ ยาโนะ ทั้งที่คิดถึงมาตลอด ทั้งที่ที่โหยหามาตลอด
แต่ว่า ทำไมกัน.... ณตอนนี้ เมื่อได้รับรู้การมีตัวตนของเธอกลับไม่ได้รู้สึก..อะไรเลย มันว่างเปล่าไปหมด
หัวข้อ: รักลวงตาของนายใบ้ (อ่าน 7025 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก